Zapraszamy do obejrzenia zapisu video ze spotkania, które odbyło się 6 listopada w Stacji Sosnowiec. Nagranie zrealizował Michał Kusiak z Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego, nominowany do tegorocznej Gali Dobrych Inicjatyw w kategorii „Wolontariusz Roku”. O gali piszemy w artykule „Poznaj ludzi, którzy zmieniają rzeczywistość„
Listopadową chandrę najlepiej posłać do lamusa, otrząsnąć się z melancholii i wprowadzić w błogi stan komedii. Już 16 listopada będzie ku temu idealna okazja. „Upiór w kuchni” to spektakl, w którym przedmiotem żartu staną się tematy zwykle traktowane jako poważne. A kto potrafi śmiać się z otaczającej rzeczywistości ma szanse na osiągnięcie harmonii.
„Upiór w kuchni” to spektakl w wykonaniu Teatru Umownego pod kierunkiem artystycznym Szczepana Dyrki, autorstwa Janusza Majewskiego. Główną bohaterką jest starsza pani Laura Collins i jej córka Cynthia, które razem prowadzą cichy pensjonat „Lotos”. Pewnego wieczoru ich spokój zostaje zakłócony, gdy w pensjonacie pojawia się kobieta podająca się za angielską arystokratkę. Cynthia ugaszcza tajemniczą Lady Hornblown w swoich skromnych progach, nie przeczuwając, że dalszy przebieg wydarzeń może obrać przerażający kierunek.
– Jest to ciekawa propozycja Teatru Umownego, która przypadnie do gusty miłośnikom groteski oraz ironii słownej i sytuacyjnej – mówi Michał Góral Dyrektor Miejskiego Klubu im. Jana Kiepury,
W rolę głównych bohaterek wcieliły się Nadia Rzętała, Aleksandra Krysińska i Aleksandra Leśniak. Do czego doprowadzi splot wydarzeń? Jak zachowa się Laura wraz z córką oraz kim naprawdę jest angielska arystokratka – będzie można się dowiedzieć już 16 listopada o godzinie 17.00 w Miejskim Klubie im. Jana Kiepury przy ulicy Będzińskiej 6.
Wstęp na spektakl jest bezpłatny.
Finałowe starcie najlepszych amatorskich teatrów z Zagłębia Dąbrowskiego zakończyło 30 października 2015 pierwszą edycję Sosnowieckiej Jesieni Teatralnej. Na scenie w Auli Biblioteki Głównej wystąpiło 6 drużyn, a dokładniej 5 zespołów i 1 solistka. Jury – Dyrektor Teatru Zagłębia Zbigniew Leraczyk, Dyrektor MBP w Sosnowcu Elwira Kabat-Georgijewa i koordynatorka Sosnowieckiej Jesieni Teatralnej Małgorzata Toczkowska – miało nie lada orzech do zgryzienia. Młodzi aktorzy zaprezentowali bowiem całe spektrum teatralnych możliwości. Był więc teatr lalkowy, moralitet, monodram, a nawet teatr absurdu.
Przegląd dał uczestnikom i ich publiczności wiele powodów do uśmiechu, ale także wzruszeń, które zostały nagrodzone owacją na stojąco. Wszystko w duchu zdrowej i inspirującej artystycznej rywalizacji.
Ostatecznie, pierwszą nagrodę przyznano Specjalnemu Ośrodkowi Szkolno-Wychowawczemu dla Dzieci Słabo Widzących w Dąbrowie Górniczej. Dwa drugie: „Trzynastce” z V Liceum Ogólnokształcącego im. K. J. Zamoyskiego w Dąbrowie Górniczej i Szkolnemu Teatrowi „Du-cha” z Gimnazjum nr 16 w Sosnowcu, a trzecie grupie „Stach” z II Liceum Ogólnokształcącego im. S. Wyspiańskiego w Będzinie. Wyróżnienia otrzymali: „Teatr Umowny” z Zespołu Szkół Ogólnokształcących nr 1 w Sosnowcu i Zespół Szkół Specjalnych nr 2 w Sosnowcu.
Przegląd stanowił część projektu MBP „I Sosnowiecka Jesień Teatralna”, dofinansowanego ze Środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach konkursu grantowego „Teatr 2015 – Promesa: 250-lecie teatru publicznego w Polsce. Edukacja teatralna”.
Źródło MBP
MRozpoczęcie Międzynarodowego Festiwalu im. Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego, tak jak i reszta koncertów będzie dla publiczności niezapomnianym przeżyciem. Na inaugurację jubileuszowej X edycji organizatorzy przygotowali wyjątkowy koncert, podczas którego dojdzie do spotkania historii i teraźniejszości, a ich dialog będziemy mieli szansę usłyszeć w twórczości dwóch niezwykłych polskich kompozytorów – Patrona Festiwalu, Grzegorza Gerwazego Gorczyckiego oraz jednego z najbardziej znanych i docenianych muzyków nowej generacji – Leszka Możdżera.
Na inauguracji śląskiego Festiwalu nie mogłoby zabraknąć niezastąpionego zespołu śpiewaków Miasta Katowic „Camerata Silesia” pod dyrekcją Anny Szostak. Towarzyszyć im będą doskonali instrumentaliści: Paweł Tomaszewski (fortepian), Przemysław Florczak (saksofon), Michał Kapczuk (kontrabas) oraz Sławomir Berny (perkusja).
20.11.2015 godzina 19.00
Sala Widowiskowo-Koncertowa MUZA, ul. Warszawska 2, Sosnowiec
Program:
Grzegorz Gerwazy Gorczycki – Psalmy /wybór/
Leszek Możdżer – Psalmy Dawida
Wykonawcy:
Anna Szostak – dyrygent
Zespół Śpiewaków Miasta Katowice CAMERATA SILESIA
Paweł Tomaszewski – fortepian
Przemysław Florczak – saksofon
Michał Kapczuk – kontrabas
Sławomir Berny – perkusja
Bilety w cenie: 40 i 30 zł
Źródło: UM
Leży przede mną książka starannie wydana przez Świętokrzyską ELIPSĘ w Skarżysku-Kamiennej. Drukarnię opuściła kilka tygodni temu. Autor, Rafał Bryła, tytuł „Zamek Sielecki w Sosnowcu. Historia prawdziwa”. Tak, w dość odległym od Sosnowca mieście znalazł autor wydawcę, albo wydawca znalazł autora. Nie wiem, jakie względy zagnały naszego historyka aż tam, to jednak mało ważne.
To praca naukowa, acz wydana w formacie niemal albumowym, bo ilustrowana bogato i drukowana na eleganckim, kredowym papierze. Czytam i zastanawiam się, jakie motywy skłoniły autora (i poniekąd wydawcę) do mrówczej, długotrwałej pracy nad dziejami jednej budowli, niezbyt okazałej i do tego stojącej w młodym, przemysłowym mieście. Na pewno nie były to względy materialne, bo książka z natury swej na wielką sprzedaż liczyć nie może, relatywnie droga i temat też niszowy. Jednak w miarę postępu lektury coraz bardziej rozumiem.
To pasja poznania i pragnienie podzielenia się wiedzą, bo autor zdobył ją w niemałym trudzie, ale za to ze wspaniałym efektem. Zasłużył na gratulacje. Zamek Sielecki jest najstarszą murowaną budowlą w mieście powstałą na długo przed tym, nim ktokolwiek mógł pomyśleć, że kiedyś wyrośnie wokół niego Sosnowiec. Jako taki zasługuje na monografię. Bo też książka jest monografią obiektu. Pisana żywym językiem, co w pracach naukowych nie jest powszechne, opowiada o dziejach nie tylko Zamku, ale też o właścicielach, których było wielu, o historii pogranicza małopolsko-śląskiego, o licznych przebudowach obiektu, bo służył różnym potrzebom. To kawał historii regionu ujęty ciekawie i nie sztampowo. Opowieść kończy opis aktualnego stanu obiektu. Książka godna polecenia nie tylko dla specjalistów. Recenzentem był dr hab. Stanisław Kołodziejski z Narodowego Instytutu Dziedzictwa, wykładowca w Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie.
toko
We wtorek (10.11) o godzinie 17 w restauracji Stacja Sosnowiec (ul.Teatralna 9) rozpocznie się niezwykła impreza. Piotr Rybak i Jacek Gros zmierzą się z twórczością poetki żydowskiego pochodzenia Zuzanny Ginczanki.
Po raz pierwszy na terenie naszego miasta odbędzie się tego typu wydarzenie. Będzie to wieczór poezji śpiewanej, połączony z degustacją kuchni żydowskiej. Tak o imprezie pisze Izabela Krzoska, właścicielka Stacji Sosnowiec: – „Zuzanna Ginczanka, a właściwie Sara Polina Gincburg – młoda międzywojenna poetka warszawska, przybyła do nas ze Wschodu, Żydówka, piękna, zbuntowana, zamordowana przez Niemców w 1944 roku. Wydała tylko jeden tomik wierszy „O Centaurach”. Pisała w przedwojennych „Szpilkach”. Jej bunt, szczególnie w satyrach przypadł mi do gustu. Piotr Rybak sam pisze piosenki, i postanowił zmierzyć się z jej poezją pisząc muzykę i śpiewając w jej osobie. Ta poezja pomogła mu bardzo zrozumieć swoje piosenki, które nie wiedział gdzie pomieścić i czym jeść. Myślę, że to coś w rodzaju Bułata Okudźawy, Agnieszki Osieckiej, zespołu RAZ DWA TRZY, przedwojennego tanga, zadymionych od cygar knajp, poezji nostalgicznej i szarpanej z rytmami żydowskimi. Na skrzypcach gra Jacek Gros, solista z Teatru Rozrywki w Chorzowie. Piotr jest aktorem po PWST Kraków, aktorem teatru Korez, klubu Old Timers Garege, i Arte Creatura, a czy wiersze Ginczanki są tym czymś czego właśnie brakuje w obrazie polskiej piosenki tej którą znamy? ”
Nie pozostaje nic innego tylko wtorkowe popołudnie i wieczór spędzić przy dźwiękach gitary i skrzypiec. Wstęp 10zł.
Źródło: 41-200.pl
Znamy już nominowanych do tegorocznej Gali Dobrych Inicjatyw. W sumie zgłoszono 20 kandydatów w trzech kategoriach konkursowych: Wolontariusz Roku, Społeczny Animator Roku, Firma Przyjazna Społeczności Lokalnej. O tym kto otrzyma wyróznienie dowiemy się 27 listopada podczas uroczystości finałowej w Sali Koncertowej MUZA.
Do konkursu mogły przystąpić organizacje pozarządowe z terenu Sosnowca, Instytucje publiczne oraz Firmy prywatne.
Ludzie którzy zmieniają rzeczywistość:
„Wolontariusz Roku”:
„Społeczny Animator Roku”:
„Firma przyjazna społeczności lokalnej”:
Wyróznienia przyznawać bedzie specjalnie powołane do tego celu Kapituła Konkursowa. Zwycięzcy otrzymają statuetki wykonane przez podopiecznych Zespołu Szkół Specjalnych nr 4 w Sosnowcu pod opieką Anna Pałys – Zatorska.
Oprócz tego 9 listopada ruszy głosowanie dla internautów w kategori: „Wolontariusz Roku”.
Gala Dobrych Inicjatyw, to impreza szczególna, która ma na celu uhonorowanie osób, które na co dzień chętnie angażują się, podejmują i organizują inicjatywy mające na celu poprawę relacji i ocieplenie stosunków społecznych, mają świadomość i poczucie szczególnej odpowiedzialności społecznej, dążą do poprawy poziomu i jakości życia społeczności w której żyją, propagują wśród mieszkańców Sosnowca inicjatywy mające na celu podniesienie prestiżu i rangę wolontariatu a ponadto, przyczyniają się do propagowania idei społeczeństwa obywatelskiego.
Źródło: SCOP
Tradycyjnie w połowie listopada hodowcy kanarków z sosnowieckiego Związku Hodowców Kanarków Egzota biorą udział w Ornitologicznych Mistrzostwach Sosnowca i na pokonkursowej wystawie prezentują swoje championy.
Wystawa kanarków i ptaków egzotycznych odbędzie się w salach VI LO im. J. Korczaka przy ul. Czeladzkiej 58 w Sosnowcu w sobotę 14 listopada w godz. 10-17 i w niedzielę 15 listopada w godz. 10-16. Hodowcy Egzoty zaprezentują około 400 kanarków w różnych odmianach i mutacjach.. Można będzie posłuchać kanarków harceńskich oraz pooglądać kanarki kolorowe, kształtne i inne ptaki egzotyczne. Wstęp na wystawę jest wolny. Szczegóły o wystawie na www.egzota.pl
Źródło i zdjęcie SCOP
Ok 2.5 tys. widzów zjawiło się w niedzielne południe na stadionie Ludowym, by oglądać pojedynek Zagłębia z Chrobrym Głogów. Pierwsze minuty to spokojna zachowawcza gra obu zespołów z wzajemnym respektem dla przeciwnika. Pierwszy groźny strzał z ok. 25 metrów oddają goście, ale Matko Perdijic broni, choć niepewnie wypuszczając piłkę z rąk – na szczęście nie było nikogo do dobitki. W okolicach 20 minuty zarysowuje się lekka przewaga Zagłębia, sporo stałych fragmentów, ale obrona Chrobrego jest bardzo uważna. Ma minutę przed końcem pierwszej połowy wreszcie gol dla Zagłębia. Grzegorz Fonfara ruszył wreszcie na pełnym gazie do piłki podawanej przez Łukasza Matysiaka i przerzucił piłkę nad bramkarzem gości, a ta wtoczyła się powoli tuż przy słupku do bramki. Mimo wszystko pierwsza połowa mało interesująca i stojąca na dość niskim poziomie.
Druga część gry nieco żywsza. Goście nie zamierzając godzić się z wynikiem zaatakowali większą ilością zawodników i od razu zrobiło się ciekawiej. Zagłębie cofnięte, stara się grać z kontry. W 68 minucie mieliśmy sporo szczęścia. W zamieszaniu pod naszą bramką goście z trzech metrów nie potrafili pokonać naszego bramkarza. Minutę później z boiska schodzi strzelec bramki Grzegorz Fonfara, a na jego miejsce wchodzi Tomasz Szatan. W 74 minucie Martin Pribula uderza z okolic narożnika pola karnego w krótki róg i pozornie niegroźny strzał wymyka się z rąk bramkarza gości i jest 2 : 0. Po optycznej przewadze gości nie ma już śladu. Trener Artur Derbin znowu „nagradza” strzelca bramki zdejmując go z boiska – może to taka nowa świecka tradycja. W 80 minucie mogło być już 3 : 0 ale mocny strzał z dystansu Łukasza Matusiaka, Sławomir Janicki zdołał sparować na słupek. Ostatnie minuty to szybkie ataki z jednej i drugiej strony oraz widowiskowa gra, zupełnie niepodobna do tej z pierwszej połowy. Po dobrej drugiej połowie wygrywamy trudny mecz z bardzo wymagającym przeciwnikiem.
Zagłębie Sosnowiec – Chrobry Głogów 2 : 0 (1 : 0)
Bismarckowi przypisuje się powiedzenie, że lepiej nie wiedzieć, jak robi się parówki i politykę. W świetle kilku ostatnich artykułów o zapleczu gastronomicznym sosnowieckiej władzy, opublikowanych na portalu sosnowiec.online, można powiedzieć, że mamy do czynienia z prawdziwą hell’s kitchen.
Oto nauczycielskie związki zawodowe ostentacyjnie obściskują się z największym miejskim pracodawcą. Przyjaźń ta doczekała się nawet materialnego znaku w postaci pomnika na rondzie przy Klubie Kiepury. Z inicjatywy związków poświęcono go bohaterskim nauczycielom z czasów okupacji, o czym koniecznie trzeba wszędzie głosić, bo próba odczytania inskrypcji z okien jadącego samochodu może skończyć się kraksą. Na co dzień i z bliska mogą go za to podziwiać tramwajarze na pętli. Nikt nie wie, dlaczego właśnie ta grupa zawodowa została w ten sposób wyróżniona… Pozostali, by dotrzeć na miejsce musieliby łamać przepisy drogowe. Chyba że wzorem uroczystości odsłonięcia, prezydent wstrzyma ruch uliczny i np. w Dzień Nauczyciela dziatwa szkolna z naręczem kwiatów spokojnie przejdzie przez niebezpieczne skrzyżowanie. Pytanie, czy to, pod czym złożone zostaną wiązanki, w ogóle legalnie istnieje? Rada Miejska wprawdzie nadała uchwałą patronat rondu – pętli tramwajowej, ale o pomniku (?) nie wspomniała.
Innym dowodem na wzorcowe relacje między sosnowieckimi związkami nauczycielskimi a władzami samorządowymi jest opisywana na tym portalu kuriozalna sprawa regulaminu dodatków dla pedagogów. Nie podchwyciły jej inne media, w tym gazeta.pl, ale to akurat nie dziwi. Od dłuższego czasu specjalizuje się ona w prezentowaniu kolejnych lokali gastronomicznych, kuchnię polityczną uważając widocznie za mało interesującą lub zgoła niebezpieczną dla wierszówki. A temat jest rzeczywiście ciekawy. Proponowany przez władze nowy regulamin jest niekorzystny dla nauczycieli, ale związki uznają go za najlepszy z możliwych. Ponadto pełnomocnik prezydenta do spraw oświaty publicznie ogłosił, że nadzór prawny wojewody zadeklarował przymknięcie oka na nieprawidłowości w tym dokumencie. Nie wyjaśnił jednak przyczyn tej nadzwyczajnej życzliwości. Może to casus tramwajarzy z ronda TON, a może wyraz szczególnego uznania jakim ten samorządowy urzędnik cieszy się we wszelkich możliwych kręgach. Niedawno przecież na wniosek związków zawodowych otrzymał najwyższe resortowe odznaczenie – medal Komisji Edukacji Narodowej. W uzasadnieniu podano, że to przede wszystkim w uznaniu dla jego zasług jako (niedawno jeszcze) dyrektora szkoły. Zapewne wnioskodawców wzruszyły lukrowane artykuły o jego metodach pracy. Trudno bowiem mówić o wynikach dydaktycznych. Kierowana przez niego szkoła podstawowa znalazła się praktycznie na czwartym miejscu od końca w rankingu wyników testu po szóstej klasie za rok ubiegły. Nie o wyniki zresztą w oświacie chodzi. Dowiódł tego sam pan pełnomocnik, rekomendując do Nagrody Prezydenta z okazji Dnia Edukacji dyrektora szkoły, która znalazła się praktycznie na końcu wspomnianego rankingu (warto dodać, że oznacza to uzyskanie przez tę szkołę średniej w wysokości 50,9% podczas gdy średnia szkół wiejskich, zazwyczaj o kilka punktów procentowych niższa od szkół miejskich, wyniosła 64% a w miastach powyżej 100 tysięcy mieszkańców – 71%.) Przy okazji procedowania regulaminu dla nauczycieli okazało się również, że kluby i koła w Radzie Miejskiej są w dużej mierze tylko teoretyczne, a trzymając się figury gastronomicznej – można powiedzieć, że są półproduktami. W kotle miesza Kuchmistrz. Ten ma prawdziwy „przepis na Zagłębie”, żeby wspomnieć niezwykle oryginalne hasło, którym w kampanii do Sejmu posługiwała się pewna kandydatka – restauratorka. A w tej kuchni dymi jeszcze bardziej niż w oświatowej, na zapleczu trwa krwawa jatka z użyciem noży i tasaków a wyrabiane tu parówki są wyjątkowo obrzydliwe.
I tak pan radny K. Winiarski opisał domniemane okoliczności pozbawienia posła Jarosława Pięty szans w wyborach do Sejmu. Bronisław Komorowski określiłby je mianem bigosowania. Najpierw lokalne władze PO (prezydent A.Ch.) wstawiły na listę jeszcze czterech sosnowiczan i zaproponowały centrali, by ten aktywny i wyjątkowo pracowity poseł otrzymał odległe miejsce w środku listy. Miał tam sąsiadować z radną Sosnowca, wspomnianą wyżej restauratorką, której dokonania na niwie samorządu są równie wartościowe jak wkład do parówek. Gdy warszawska centrala przesunęła posła na trzecie miejsce, zaangażowanie lokalnych struktur PO we wsparcie kampanii J. Piety stało się odwrotnie proporcjonalne do nieukrywanej radości, jaką niektórzy działacze wyrażali po ogłoszeniu wyniku wyborów. Jak to często bywa, dla tych dwóch (prezydent i poseł) świat okazał się za ciasny. Na innych potencjalnych samców alfa dybiących na dominacje w miejskim stadzie szykowana jest sprytna zasadzka. Zimą na parkingu przed Urzędem powstanie prawdziwe lodowisko (zapewne lód będzie trójkolorowy). Niejeden kandydat do rządzenia w mieście pośliźnie się i złamie nogę, a przynajmniej skręci piętę…
Inny fragment remanentu powyborczego ujawnia w swoim artykule pan P. Hałasik. Niedoszły senator pisze, że podczas kampanii samorządowej subsydiował Niezależnych, a ci w ostatnich wyborach okazali się Nielojalni i postawili na radnego Niedzielę. To się nazywa wykręcić piruet polityczny w celu wyślizgania partnera. I to na długo przed uruchomieniem zapowiadanego lodowiska! A pan P. Hałasik ubolewa nad upadkiem zasad moralnych wśród lokalnych polityków. Chyba zatem dobrze się stało, że nie dostał się do parlamentu. Czyżby spodziewał się tam znaleźć wyższe standardy? O święta naiwności!
Panowie P. Hałasik i K. Winiarski uchylili drzwi do zaplecza miejskiej kuchni politycznej. I nie bez konsekwencji. Pierwszy będzie miał kłopot, by znaleźć się przy jakimś politycznym stole za cztery lata, dla drugiego pewnie wkrótce nigdzie nie będzie już miejsca… I skoro o kuchni mowa– coś na deser.
Jakiś czas temu Rada Miasta podejmowała uchwałę o ławnikach sądowych. Wśród zgłoszonych znalazła się osoba ponadsiedemdziesięcioletnia. Zgodnie z prawem nie powinna ona wejść w skład ławników. A jednak uchwała została przyjęta. Zastanawiające, czy i w tym przypadku nadzór prawny wojewody okaże wyjątkową wyrozumiałość dla Sosnowca. Może przesądzi o tym fakt, że zgłaszającym kandydata był… prezes Sądu Rejonowego.
Zaiste. Chyba jednak lepiej nie zaglądać na zaplecze, gdzie kucharze robią parówki lub politykę.
Polityczna kuchnia Sosnowca pewnie jest podobna do innych. To przestrzeń układów personalnych, rozgrywek osobistych, ambicji i zakulisowych gierek. Zazwyczaj pozostają one pod dywanem, chyba że ktoś kogoś podsłucha i nagra (nie ma jednak co liczyć, że w dość prowincjonalnym Sosnowcu, w ulubionym śródmiejskim lokalu gastronomicznym zagnieździ się jakaś sowa z przyjaciółmi…). Obserwowane z dystansu wydają się groteskowe i w gruncie rzeczy zabawne. Pomnik na pętli tramwajowej, urzędnik ujawniający, że ma przyzwolenie na naginanie prawa, związki zawodowe optujące za niekorzystnym regulaminem, partia zadowolona z klęski swego posła, obrotowi Niezależni, ławnik staruszek… Do tego lodowisko na zatłoczonym parkingu, bukszpan-story, stadion jak miś – na miarę naszych ambicji. Dlaczego zatem pan prezydent poczuł się dotknięty, gdy autorytet młodego pokolenia – Kuba Wojewódzki zakpił z Sosnowca niby z jakiegoś Wąchocka. Ze wzburzenia aż list do niego wystosował. Może lepiej zaproponować naczelnemu harcownikowi TVN-u, by obaj w strojach indiańskich rozegrali bitwę o Sosnowiec. Na balony wypełnione wodą? Miasto ma przecież bogate doświadczenie w takich potyczkach. Panowie mogą na przykład gonić się wokół grającej choinki, która niebawem ozdobi centralny skwer miasta. W ten sposób Sosnowiec zyskałby nowe rondo. Rzec można – Wojewódzkie. Z boku ustawiłoby się kuchnię polową. Z zalewajką. Niech ten stołeczny celebryta wie, że sosnowiecka kuchnia jest najlepsza.
Janusz Szewczyk
