Porozumienie zawarte przez lewicę z rządem Mateusza Morawieckiego w sprawie Funduszu Odbudowy (formalnie decyzji o zwiększeniu zasobów własnych UE) podzieliło pozornie zjednoczoną opozycję odsłaniając jednocześnie głębokie różnice interesów, poglądów a być może też ukazując odmienną filozofię udziału w polityce. Okazało się, że podobnie jak ułudą był sojusz PO i PiS w 2005 roku (kto jeszcze dzisiaj pamięta koncepcję POPiS-u?), tak i pobożnym życzeniem jest trwałe współdziałanie polskich liberałów i socjaldemokratów. I to w sytuacji, gdy oba te nurty znajdują się w opozycji i nie muszą codziennie podejmować trudnych decyzji dotyczących polityki gospodarczej, społecznej czy zagranicznej.

W politycznym jazgocie, jak to często zresztą bywa, umyka istota problemu czyli sam Fundusz Odbudowy. A sprawa wcale nie jest taka oczywista jakby to wynikało z wypowiedzi polityków wszystkich opcji politycznych (poza Konfederacją i Solidarną Polską). Przede wszystkim, w przeciwieństwie do innych środków unijnych, te będziemy musieli zwrócić – częściowo bezpośrednio (pożyczki), częściowo pośrednio jako członkowie UE (bezzwrotne dotacje czyli granty). Pieniądze mają bowiem pochodzić nie z dochodów własnych UE, a z pożyczek zaciągniętych przez tą instytucję. I tu pojawia się drugi problem. Środki na spłatę mają pochodzić z nowych źródeł dochodów, w tym przede wszystkim z podatków i opłat ogólnounijnych. Problem polega na tym, że po pierwsze nie zostały one jeszcze uchwalone – odpowiedzialni politycy najpierw powinni rozstrzygnąć stronę dochodową, a dopiero potem decydować na co pójdą uzyskane w ten sposób pieniądze. Po drugie, co prawda bezpośrednio obciążone mają nimi być firmy i korporacje, ale przynajmniej częściowo przełoży się to na wydatki wszystkich mieszkańców UE. Po trzecie zaś, oznacza to głęboką zmianę jeżeli chodzi o samą istotę funkcjonowania europejskiej wspólnoty, która poprzez wspólny dług i być może wspólne podatki czyni poważny krok w stronę federalizacji. Niezależnie jak oceniać ten krok, należałoby go jednak wprowadzać normalną, traktatową drogą, a nie tylnymi drzwiami pod presją społeczno-gospodarczych skutków pandemii. Tym bardziej, że ani gospodarki Hiszpanii, ani Włoch te pieniądze nie uratują, a staną się niebezpiecznym precedensem i wygenerują problemy, które mogą w perspektywie kilku lat doprowadzić do poważnego kryzysu wewnątrz wspólnoty. Lekarstwo może okazać się groźniejsze od choroby, a zamiast umocnienia UE, doprowadzić do pogłębienia wewnętrznych sporów, co z kolei pogłębi widoczny już paraliż działania unijnych instytucji i spowoduje ich kompletną dysfunkcjonalność.

Oczywiście takimi „drobnostkami” nikt w Polsce się nie zajmuje. Przecież większość obecnych polityków już dawno będzie na emeryturze (a część nawet na tamtym świecie), gdy kolejne pokolenia będą musiały płacić ich rachunki. Jedyne co ich interesuje, to utrzymanie (to Zjednoczona Prawica) lub odzyskanie (to opozycja) władzy. Za wszelką cenę, która przecież obciąży nie ich konto. Symptomatyczna jest zmiana poglądów Borysa Budki, prawdopodobnie pod wpływem presji otoczenia i spadających sondaży PO. Jeszcze w grudniu z rozmowie z redaktorem Michałem Kolanko z Rzeczpospolitej na pytanie o stanowisko jego partii w głosowaniu nad ratyfikacją Funduszu Odbudowy, twierdził:

„Zawsze będziemy wspierać racjonalną, dobrą politykę zagraniczną rządu. I dzisiaj, gdy słyszę głosy niektórych komentatorów, którzy mówią, że to jest szansa, by zagrać na nosie PiS-owi i doprowadzić do upadku rządu, dzięki głosowaniu przeciwko temu funduszowi, to burzy się we mnie krew. Są granice politycznego wyrachowania. Jeżeli ratyfikacja zostanie przedstawiona w takiej formie jak na szczycie UE i jak zaakceptował to PE, to będziemy to popierać, bo to jest w interesie Polaków i polskiej gospodarki, a nie tego czy innego rządu. Każdy, kto patrzy na politykę tylko przez pryzmat własnych politycznych korzyści, a nie potrafi wybić się poza swoją bańkę – po prostu nie nadaje się do polityki.”

Minęło zaledwie kilka miesięcy, a narracja lidera Platformy uległa odwróceniu o 180 stopni. Jak widać stałość poglądów nie jest przymiotem reprezentanta jednej z głównych sił polskiej opozycji. Czy w takiej sytuacji można wierzyć obietnicom składanym przez Platformę, co do jej posunięć po przejęciu władzy? Tym bardziej, że co kilka tygodni pojawia się nowy pomysł, o którym już wkrótce sami liderzy PO nie pamiętają.

Poza moralno-politycznym aspektem stawiania ultymatywnych żądań w zamian za poparcie ustawy ratyfikacyjnej, pozostaje realność całość koncepcji, którą z uporem maniaka forsował Michał Kamiński – niegdyś bliski współpracownik Jarosława Kaczyńskiego. Przekonanie, że negatywny wynik głosowania będzie oznaczał upadek rządu, rozpad Zjednoczonej Prawicy, przedterminowe wybory i utratę władzy przez Prawo i Sprawiedliwość świadczy o całkowitym oderwaniu części liderów opozycji od rzeczywistości. Ludzie, którzy jeszcze niedawno wyrażali wątpliwości czy Jarosław Kaczyński odda władzę po przegranych wyborach, teraz nagle uwierzyli (a raczej chcieli uwierzyć), że zachowa się zgodnie ze zwyczajami parlamentarnymi i tak po prostu zgodzi się zakończyć swoje rządy dwa lata przed końcem kadencji. Nie ma nic gorszego dla polityka jak uwierzenie we własne pobożne życzenia.

O wiele bardziej prawdopodobny byłby inny scenariusz. Po przegranym głosowaniu machina propagandowa obecnej władzy rozpoczyna kampanię oskarżającą opozycję o pozbawienie Polaków kilkuset miliardów złotych. Jednocześnie narasta presja ze strony innych państw unijnych, którym decyzja polskiego Sejmu blokuje dostęp do pieniędzy z Funduszu Odbudowy. Przed kolejnym głosowaniem Emmanuel Macron, Pedro Sanchez i Mario Dragi dzwonią do Urszuli von der Layen żądając wywarcia presji na Polskę. Ale nie na Prawo i Sprawiedliwość, a na opozycję. W tej sytuacji szefowa Komisji Europejskiej dzwoni do Angeli Merkel, a ta rozmawia z Donaldem Tuskiem. Lider Europejskiej Partii Ludowej pod naciskiem niemieckiej kanclerz, ale i innych polityków chadeckich, kontaktuje się z Borysem Budką. W efekcie lider PO ogłasza zmianę stanowiska oczywiście w poczuciu odpowiedzialności za Polskę, Unię i całą Ziemię, a może i za cały układ słoneczny. Kompromitacja opozycji jest całkowita. Platforma przegrywa 26:1.

Hipokryzja przebija z zarzutów PO o politycznym wykorzystywaniu przeznaczenia środków unijnych, które w ciągu najbliższych lat Polska otrzyma z Brukseli. Oczywiście prawdą jest, że chwalipięctwo Mateusza Morawieckiego, który chyba opuścił w szkole lekcję na której omawiany był znany wiersz Jana Brzechwy, wywołuje u rozsądnych ludzi odruch wymiotny. Tym bardziej, że w czasie negocjacji w Brukseli cała energia polskiego rządu była raczej nakierowana na minimalizację ewentualnych skutków powiązania tych środków z zasada praworządności niż na walce o ich maksymalizację. Ale wykorzystywanie funduszy unijnych do promocji własnego ugrupowania ma w Polsce bogatą tradycję. Zaczęli, jeszcze nieśmiało, Leszek Miller i Jarosław Kalinowski, po wynegocjowaniu traktatu akcesyjnego w Kopenhadze. Kontynuował Kazimierz Marcinkiewicz po zakończeniu negocjacji nad pierwszą w pełni obejmującą nasz kraj perspektywa finansową (słynne „yes, yes, yes”). Ale wszystkich przebiła Platforma kilka lat później. Janusz Lewandowski, ówczesny komisarz UE ds. budżetu, zapytany w grudniu 2011 roku (wkrótce po zwycięskich dla PO wyborach) o swój udział w spocie wyborczym Platformy wspólnie z Jerzym Buzkiem, Donaldem Tuskiem i Radosławem Sikorskim, gdzie obiecywał walkę o 300 mld zł z UE, odpowiedział z zaskakującą szczerością – „Brałem udział w tych nieco durnych klipach, ale to była kampania”. Niestety, chwalenie się nie zawsze swoimi zasługami, to zbójeckie prawo rządzących. Tak jak krytyka jest takim samym prawem opozycji. Nawet jak dawno nie ma to już większego znaczenia w skrajnie podzielonym polskim społeczeństwie.

Mało szczerze brzmią żądania poddania wydatkowania środków unijnych społeczno-opozycyjno-samorządowej kontroli, która zresztą zdaniem części opozycji miałaby polegać na odebraniu rządowi prawa decydowaniu o ich podziale. Biorąc pod uwagę ostatnie prymitywne praktyki obecnego rządu obdarzającego wielokrotnie większymi kwotami dofinansowań gminy i miasta rządzone przez „swoich”, postulat jest nawet w pełni zasadny. Tyle, że nie słyszałem o nim, gdy to PO i PSL decydowali o przeznaczeniu brukselskich euro. Trudno też uznać, że środki –zwłaszcza w ramach programów regionalnych, o których decydowały samorządy wojewódzkie – były dzielone sprawiedliwie. Wystarczy porównać dotacje otrzymane przez nasze miasto zanim Arkadiusz Chęciński został zastępcą Marszałka Województwa, z tymi, które zalały nasze miasto po tym wydarzeniu. Najzabawniejsze jest to, że zdaniem prof. Flisa, który szczegółowo bada ten problem od lat, takie polityczno-towarzyskie transfery nie mają żadnego przełożenia na wynik wyborów. Ale kto by tam słuchał jakiegoś jajogłowca.

Intelektualny uwiąd polityków obydwu koalicji: Obywatelskiej i Polskiej, nie usprawiedliwia jednak w pełni zachowania polityków lewicy. Nie musieli siadać do stołu rokowań z Mateuszem Morawieckim. Nie dlatego, że z PiS-em nie można rozmawiać. Można, warto, a czasami nawet trzeba. Ale nie powinno się tego robić poza plecami innych ugrupowań łamiąc solidarny front, o którym jeszcze niedawno tak wiele mówiono. Oczywiście lewica była w trudnej sytuacji. Racjonalne poparcie dla ustawy ratyfikacyjnej bez żadnych, nawet pozornych, ustępstw ze strony obecnej władzy, stworzyłoby wrażenie oddania pola bez walki. Tyle, że te stosunkowo niewielkie koncesje i totalna krytyka pozostałych ugrupowań i większości liberalnych mediów, a nawet części własnych polityków, mogą przynieść jeszcze gorsze polityczne konsekwencje. To błąd mogący sporo kosztować Włodzimierza Czarzastego, Roberta Biedronia i Adriana Zandberga, którzy po prostu mieli też już dość ulegania politycznemu dyktatowi do niedawna największej partii opozycyjnej.

Zwycięzcą tej politycznej rozgrywki jest oczywiście Jarosław Kaczyński. W krótkim czasie z głębokiej defensywy, prezes PiS przeszedł do politycznej kontrofensywy doprowadzając do głębokich podziałów wśród opozycji. Tylko, że to nie tyle geniusz wielkiego demiurga polskiej polityki, co kompromitująca nieudolność opozycji, która wpadła w pułapkę, którą sama na siebie zastawiła. Dla Zjednoczonej Prawicy to doskonały prolog przed kolejnymi działaniami, które w ciągu kilku miesięcy pozwolą prawdopodobnie odzyskać jej znaczną część utraconego w ostatnich miesiącach poparcia. A wtedy rzeczywiście może się okazać, że przedterminowe wybory staną się realną perspektywą. Wybory, których w chwili obecnej nikt spośród ugrupowań parlamentarnych nie chce.

Karol Winiarski

Po przeczytaniu książki Piotra Zychowicza „Alianci Opowieści niepoprawne politycznie” opartą o dokumenty archiwalne z okresu II Wojny Światowej – postanowiłem napisać III odcinek felietonu „Ameryka portret własny”.

W tej książce opisane są szokujące fakty nieznane do niedawna szerszej opinii publicznej. Felieton opiera się na faktach zaczerpniętych z w/w książki oraz na źródłach archiwalnych. Pokazuje w nim cele i sposoby realizacji amerykańskiej polityki zagranicznej począwszy od I Wojny Światowej. Naczelną zasadą amerykańskiej polityki zagranicznej jest niedopuszczenie do tego, aby jakieś państwo w Europie lub Azji osiągnęło status mocarstwa kontynentalnego, gdyż mogłoby to zaszkodzić interesom i światowej dominacji USA. Jeśli jakieś państwo w Europie, lub gdziekolwiek indziej staje się na tyle potężne, aby mogło zagrozić USA, to wtedy USA wkracza do akcji. Tak było na przełomie lat 1917 i 1918, gdy Niemcy chciały podbić cały kontynent europejski oraz w roku 1941 gdy w podobnej sytuacji znalazł się kontynent azjatycki z powodu Japończyków. To była prawdziwa przyczyna przystąpienia Ameryki do I i do II wojny światowej. Atak Japończyków na Pearl Harbor 7 grudnia 1941 roku został sprowokowany przez USA sankcjami gospodarczymi i ultimatum po to, aby USA miały pretekst do rozpoczęcia wojny. Było to dla nich konieczne, ponieważ społeczeństwo amerykańskie było przeciwne przystąpieniu do wojny. Natomiast żeby żołnierze chcieli walczyć i żeby społeczeństwo amerykańskie oraz opinia światowa uwierzyła, że Amerykanie i ich sojusznicy walczą po stronie dobra, a nie kierują się egoizmem, uruchomiono na olbrzymią skalę machinę propagandową. Cały czas w mass mediach powtarzano, że USA uosabia dobro w tym prawa człowieka, wolność osobistą i wolność gospodarczą. Walka z faszyzmem i totalitaryzmem miała za zadanie uwolnić narody Europy i zagwarantowywać im wolność i prawa człowieka. Nie przeszkadzało to rządowi amerykańskiemu popierać Stalina – najbardziej totalitarny system w historii świata.

W Jałcie doszło do umowy Stalina z Rooseveltem i Churchillem w sprawie wydania Stalinowi wszystkich obywateli sowieckich znajdujących się na terenach okupowanych przez aliantów. Przekazano przymusowymi transportami nie tylko żołnierzy walczących po stronie niemieckiej, ale również żołnierzy będących jeńcami niemieckimi. Wszystkich wydano w ręce KGB. Czekał ich okrutny los – tortury, gułagi i najczęściej śmierć w gułagach. Jak pisze rosyjsko – brytyjski historyk hrabia Nikołaj Tołstoj, w latach 1944 -1947 wydano w ręce sowietów ponad 2 milionów ludzi.

Tylko nieliczni tą gehennę przetrwali. Najgorsze jest to, że wydano również na śmierć setki kobiet z małymi dziećmi, które uciekały przed komunistami razem z oddziałami kozackimi. Wydano również niezgodnie zresztą z umową ze Stalinem wielu żołnierzy niebędącymi obywatelami ZSRR. Przy przymusowym wydawaniu ludzi, którzy wiedzieli co ich czeka dochodziło do wielu tragedii. Spowodowało to silny sprzeciw i opór przekazywanych ludzi. Doszło do pałowania drewnianymi drągami przez alianckich żołnierzy oponentów oraz drastycznych samobójstw. Najbardziej dokładnymi w realizacji tej zbrodniczej umowy byli Brytyjczycy. Powyższy obraz ładowania do wagonów i transportowania jeńców oraz ich rodzin, przez oddziały brytyjskie z terenów dzisiejszej Austrii został opisany w książce „Alianci Opowieści niepoprawne”. W podobnym wyłapywaniu ludzi z obozów i z różnych kryjówek na terenie Niemiec i Francji brali udział również Amerykanie i Francuzi.

Jeśli chodzi o wojnę w Azji, to w 1945 roku Amerykanie rozpoczęli naloty dywanowe na miasta japońskie. Tokyo 10 marca zostało całkowicie spalone bombami zapalającymi. Spłonęło żywcem 120 tysięcy ludności cywilnej, w tym większość to kobiety i dzieci.

Wielkie milionowe miasto spłonęło całkowicie, ponieważ w owym czasie większość budynków zbudowana była z drewna, dykty i pergaminu. Następnie 6 sierpnia 1945 roku Amerykanie zrzucili bombę atomową na Hiroszimę, a 9 sierpnia zrzucili drugą bombę atomową na Nagasaki.

Zginęło na miejscu w obu tych miastach około 150 tysięcy cywilów, w tym większość kobiet i dzieci. Tyle samo zostało kalekami do końca życia lub w krótkim okresie czasu czekała ich śmierć. Czy to nie było ludobójstwo? Wiarołomstwo i hipokryzja to częste narzędzia działania dyplomacji anglosaskiej w tym amerykańskiej. I tak np. 28 września 1937 roku Departament Stanu USA wydał specjalne oświadczenie w którym ostro potępił Cesarstwo Japonii za naloty na Chiny. Bomby bowiem spadły na miasta, wskutek czego ucierpiała ludność cywilna. W oświadczeniu tym czytamy: „Wszelkie masowe bombardowanie dużej przestrzeni, na której żyje pokojowa cywilna populacja, nie może być usprawiedliwione. Jest to sprzeczne z podstawowymi zasadami prawa i humanitaryzmu. A co zrobili w 1945r. Amerykanie w Japonii i jak to usprawiedliwiali. Oto oficjalne – propagandowe uzasadnienie zabicia ogromnej liczby cywilów japońskich, które w dniu 9 sierpnia 1945 roku podał prezydent Truman:

„Użyliśmy bomb przeciwko tym, którzy bez ostrzeżenia zaatakowali nas w Pearl Harbor. Przeciwko tym, którzy bili, głodzili i zabijali amerykańskich jeńców. Przeciwko tym, którzy nie przestrzegali żadnych międzynarodowych zasad prowadzenia wojny. Zrobiliśmy to po to, żeby skrócić wojenne cierpienia i ocalić życie wielu tysięcy młodych Amerykanów. Będziemy używać tej broni dopóki całkowicie nie pozbawimy Japonii sił do prowadzenia wojny. Z tych słów wynika, że głównie chodziło o zemstę, ale jakże nieproporcjonalną.

W Pearl Harbor zginęło 68 amerykańskich cywilów, a w Hiroszimie i Nagasaki od bomb atomowych, co najmniej 150 tysięcy japońskich cywilów. Jeśli mowa już o zemście, to należy tu dodać ogromne ilości ofiar ludności cywilnej spowodowanych nalotami dywanowymi na różne miasta japońskie, w tym spalonych żywcem120 tysięcy ludzi w Tokyo. Zastosowano zasadę odpowiedzialności zbiorowej. (Taką samą zbrodniczą metodę zastosowali Brytyjczycy stosunku do Niemiec. Spalono i zrównano z ziemią m.in. takie miasta jak Drezno, Hamburg, Kolonia). Dla prezydenta Trumana nie było różnicy między cywilem, a żołnierzem – co dowodzi rasizmu, bo chodziło mu o całą narodowość.

Dywagacje, że inwazja w sierpniu 1945 roku spowoduje śmierć tysięcy amerykańskich żołnierzy, były czystą propagandą, ponieważ sam prezydent Truman już w lipcu tegoż roku, definitywnie wykluczył inwazję na wyspy japońskie. Wykluczył z prostego powodu, a mianowicie w obliczu blokady morskiej i agonalnego stanu w jakim znalazła się gospodarka, armia i flota japońska, to inwazja była niepotrzebna. Tak więc, wbrew późniejszym oficjalnym i propagandowym wypowiedziom do pokonania Japonii nie były wcale potrzebne bomby atomowe, ponieważ w momencie ich zrzucenia Japonia była już pokonana. Dowództwo japońskie łącznie z cesarzem Hirohito o tym wiedziało i chciało kapitulować honorowo już w lipcu tj. jedynym warunkiem było, aby nie detronizować cesarza. Amerykanie natomiast żądali kapitulacji bezwarunkowej, a mimo to w czasie podpisywania kapitulacji w sierpniu, na ten warunek się zgodzili.

Dlaczego więc Amerykanie użyli bomb atomowych mimo, że po wojnie najważniejsi dowódcy amerykańscy Eisenhower, Mac Artur, Halsey i Leahy przyznali, że użycie bomby atomowej z punktu widzenia wojskowego nie miało sensu. O co więc chodziło?

Po pierwsze – to o czym mówił prezydent Truman chodziło o zemstę.
Po drugie – po to wydano masę pieniędzy na skonstruowanie bomb – aby je użyć.
Po trzecie – świat wchodził w okres zimnej wojny, USA chciały pokazać ZSRR, na co je stać.

Tak więc nie chodziło tu o uratowanie od śmierci tysięcy żołnierzy USA. Niemniej temat ten stał się przewodnim tematem w amerykańskich mass mediach. Tysiące artykułów, książek, hollywoodzkich filmów przedstawiło tą wersję. I tak tysiąckrotnie i przez długi czas powtarzane kłamstwo stało się prawdą. Amerykanie, dzięki potędze i atrakcyjności swojej kultury masowej przekonali do tej „prawdy” kawał świata. W okresie zimnej wojny Amerykanie starali się nie dopuścić do rozprzestrzeniania się idei komunistycznych w świecie i do wzrostu siły i znaczenia ZSRR – stąd wojna w Korei i Wietnamie. Po zakończeniu zimnej wojny, USA reagowały przede wszystkim na kryzysy, które mogły zagrozić ich interesom – szczególnie interesom naftowym np. operacja „Pustynna Burza” w 1991 roku i operacja „ Iracka Wolność” w 2003 roku. Reagowały również na akcje terrorystyczne, szczególnie dotyczące obywateli USA. Każdy pretekst był dobry, a nawet kłamstwo np. broń biologiczna w Iraku. Nagły zwrot w polityce zagranicznej USA nastąpił po 11 września 2001roku, ponieważ w kręgach rządowych zaczęto forsować pogląd, że procesy wdrożenia demokracji w krajach arabskich mogłyby doprowadzić do osłabienia terroryzmu. Zaskakujące jest to, że instrumentem inicjującym demokratyzacje tych krajów miałyby być interwencje militarno-humanitarne, a nie misje z pomocą gospodarczą i medyczną. Administracja G.W. Busha w 2006 roku opracowała nawet plan pt. ”Inicjatywa dla Większego Bliskiego Wschodu”. Powstała również ogólna strategia bezpieczeństwa dla państwa amerykańskiego. Znana później jako doktryna Busha, a zawierająca następujące punkty:

1. Swobodne posługiwanie się siłą zbrojną w imię amerykańskiej odpowiedzialności za świat, w tym prawo do działań wyprzedzających.
2. Gotowość do obalenia wrogich reżimów- zwłaszcza dążących do posiadania broni masowego rażenia.
3. Zdolność do zbudowania koalicji popierających działania USA.
4. Promocja demokracji na skalę globalną – zwłaszcza na Bliskim Wschodzie.

W grudniu 2010 roku w Północnej Afryce i Bliskim Wschodzie wybuchła tak zwana Arabska Wiosna i trwała do grudnia 2012 roku. Oficjalnie udział USA w Arabskiej Wiośnie był niewielki. Niemniej dzięki dostarczanej przez CIA broni dla konspiracyjnych grup opozycjonistów, udało się „demokratom” islamskim zdobyć władzę w Egipcie oraz toczyć zwycięskie walki w Syrii i Libii. Nie zdobyła natomiast władzy w reżimowych państwach arabskich prawdziwa opozycja demokratyczna. Było to duże zaskoczenie dla Waszyngtonu. Tak więc Wiosna Arabska pokazała zmniejszającą się rolę USA w tym regionie . Plan amerykański demokratyzacji regionu poprzez procesy wolnościowo- demokratyczne, nie tylko nie rozwiązał poważnych problemów regionu, ale je tylko zwiększył.

Jeśli chodzi Europę, to w 1999 roku doktrynę demokratyzacji Amerykanie zastosowali w Jugosławii pod przykrywką NATO. Głosząc hasła obrony praw człowieka bombardowali Serbię. Było to łamanie prawa międzynarodowego przez USA. Nie był to jedyny przypadek złamania przez nie prawa międzynarodowego w Europie w tym czasie. Drugim przypadkiem złamania prawa międzynarodowego przez USA, było uznanie niepodległości Kosowa (w prawie międzynarodowym obowiązuje bezwzględnie zasada integralności terytorialnej państw). Ta niepodległość potrzebna im była do realizacji swoich interesów. Jednym z tych interesów była możliwość wybudowania w Kosowie największej w Europie amerykańskiej bazy wojskowej, z lotniskiem do lądowania największych samolotów transportowych.

Podsumowując – rządy USA zawsze interweniują i toczą wojny w obronie swoich interesów. Każda interwencja jest wcześniej propagandowo przygotowywana przez rządzące centrum, tak aby usprawiedliwić działania często niezgodne, albo z międzynarodowym prawem, albo zwykłym z poczuciem sprawiedliwości. Ukazany przeze mnie obraz rządów USA i jego establishmentu jest bardzo krytyczny – niemniej prawdziwy. Natomiast bardzo cenię społeczeństwo amerykańskie, za jego kreatywność i pracowitość.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 29 kwietnia 2021 roku

Ps. Nie napisałem nic o aktualnej amerykańskiej polityce zagranicznej, ponieważ to byłby zbyt długi felieton, więc będę zmuszony napisać następny odcinek „Ameryki portret własny” opisujący ten temat.

Współczesne życie służy gotowymi rozwiązaniami. Szybkimi, nieskomplikowanymi. Oducza samodzielnego, krytycznego myślenia, hołdując bezmyślności oraz ignorancji. Nie jest znowu tak trudno odnaleźć trafne tego przykłady na wielu płaszczyznach doświadczeń społecznych, służbowych, jak i prywatnych.

Rzeczywistość zabawnej pary wykreowanej przez speców marketingowych, Barbary i Mariana, znosi wszelkie bolączki związane z przywiązywaniem nadmiernej wagi do forsowania intelektu. W dystopijnym grajdołku radiowo-telewizyjnym, który nie tylko nie zna podziału na czas letni i zimowy, ale w którym to przede wszystkim trwają niekończące się promocje na kieszonkowe komputery z opcją wykonywania połączeń telefonicznych, każdy ma prawo i obowiązek czuć się ukontentowany. W szczególności zagubiona we własnej ignorancji jednostka, która przyjmie z pocałowaniem ręki podobny cyrograf w zamian za niekończący się luz. Wszystko, proszę Szanownych Państwa, wskazuje na to, że do takiego obrazu pasuje jak ulał modelowy „Nowy Człowiek Sosnowiecki” – karmiony papką z alei Zwycięstwa, o charyzmie zastraszonego Homo Sovieticusa, który to uciekając przed własnym cieniem, za nic nie odważy się zadać pytania, czy jakoby może samodzielnie mrugnąć okiem. Naszym Włodarzom pysznie odpowiada taki układ sił!

Od ponad trzech dekad cieszymy się jakoby pełną wolnością samorządu. Jakikolwiek nie mógłby funkcjonować bez wolnych mediów. W Sosnowcu, chociażby przy okazji relacjonowania rzeczowych obiekcji Mieszkańców nad pseudorondem w ciągu ulicy Wawel, kulturalna krytyka zostaje bez mrugnięcia okiem ochrzczona „hejtem”.

Na mocy ustawy o samorządzie gminnym, do kompetencji radnych należy pełnienie kontroli nad realizacją ich zadań, ze szczególnym uwzględnieniem patrzenia na ręce kierownictwu. W Sosnowcu, co nikogo nie dziwi, w tej materii nie można doszukiwać się jakichkolwiek uchybień. Zaufanie, jakim Pan Prezydent Chęciński pała do Radnych, budzi ostatnie pokłady wzruszenia. Jak inaczej bowiem rozumieć sunące po Mieście doniesienia, jakoby Pierwszy Celebryta wśród Radnych (oraz Pierwszy Radny wśród Celebrytów) na synekurce w pewnej miejskiej Jednostce budżetowej wyklepuje w imieniu Mocodawcy pamflety na Facebooku? Równie odpowiedzialne zadanie wyczerpująco tłumaczy zupełny brak nie tylko wychodzenia z własnymi, konstruktywnymi propozycjami, ale również stronienie od blokowania szkodliwych decyzji Pana Prezydenta.

Niestety, ale w tym miejscu daje znać o sobie w sposób wyjątkowo ostry cynizm i bezczelność Pana Radnego Żurawskiego. Nikt bowiem o zdrowych zmysłach nie pokusi się chociażby na pół krytycznego słowa komentarza z tytułu akcji prowadzonych na rzecz Podopiecznych Ośrodków Opiekuńczo-Wychowawczych. Nawet jeżeli Pan Radny nie potrafi intelektualnie zapędzić się w skomplikowane meandry problemów budżetowych lub środowiskowych Gminy…

Przed około dwoma laty Miastem wstrząsnęła (pytanie, czy całym?!) niesmaczna aferka z Panem Radnym Litewką. Warto Osobom niewtajemniczonym wyświetlić, że – wedle oficjalnej linii obrony – Pan Radny wpadł w prospołeczny amok tego kalibru, że niestrudzenie peregrynował od drzwi do drzwi zagórskich blokowisk, by zebrać maksymalne poparcie dla pewnej idei w ramach budżetu antyobywatelskiego. Nie trzeba, rzecz jasna, nadmieniać, że autorstwo wniosku nie było przypadkowe. Ponieważ targany impulsem działania Pan Radny Litewka nie zwykł zasypywać gruszek w popiele, zainteresowanym Mieszkańcom usłużnie wręczał do oddania głosu własny tablet. W tym miejscu, niestety, kończy się logiczna spójność konfabulacji Pana Radnego, bowiem szambo wybiło akurat wówczas, gdy bardzo wielu Mieszkańców podniosło wrzawę po tym, gdy chcąc oddać w zaciszu własnych domostw głosy, otrzymywali potwierdzenie o… ich nieważności! Czym spowodowanej? Ano wcześniejszym wykorzystaniem! Gdy pewnego wrześniowego popołudnia roku 2019, przy okazji odwiedzin Domu Rodzinnego, minęliśmy się na skrzyżowaniu ulic Warszawskiej i Modrzejowskiej, zagadnięty Pan Radny-Męczennik zapewnił tylko cynicznie, że to „Pan Prezydent Chęciński uwziął się”… Do tego stopnia, że przy okazji skruszył kręgosłupy Urzędników strzegących danych osobowych Mieszkańców.

Każdy piastujący jakąkolwiek funkcję publiczną, wyposażony w zupełnie podstawowy zestaw reguł etycznych, po okryciu się równie odrażającą infamią, zrzekłby się dotychczasowego stanowiska. Jednak nie Pan Radny Litewka!!! W drodze do koryta przy ulicy Wiejskiej nie przeszkadzało Zainteresowanemu, obok niedawnego dystrybuowania materiałów higienicznych oraz płodów rolnych, rozbijanie się po Sosnowcu bez stosownych uprawnień.

Tym oto sposobem jakość życia publicznego nie różni się praktycznie niczym od infantylnych, wręcz głupkowatych, gagów z audycji reklamowych. Co gorsza, wszystko wskazuje na to, że stan ten będzie trwać, gdyż tak długo, jak zdecydowanej części Mieszkańców obojętnym będzie to, że – dla przykładu – przy ulicy Stefana Żeromskiego w miejscu Historii jest zaniedbane klepicho, a krzepy dodawać będą idiotyczne posty Radnych-Przebierańców, mowy o naprawie Miasta być nie może!

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 18 IV 2021

W felietonie na temat USA pt. „Amerykanie kochają Trumpa? Ameryki portret własny” opublikowanym na portalu sosnowiec online w dniu 1 lutego br. dość szczegółowo opisałem mentalność i sposoby zachowań Amerykanów, sympatyków byłego prezydenta USA Donalda Trumpa. Natomiast mało napisałem o przeciwnikach Trumpa, więc w niniejszym felietonie postaram się to nadrobić zaczynając od pierwszych zmian w świadomości i poglądach społeczeństwa amerykańskiego.

Ameryka to teraz już inny kraj niż ten który zaplanowali ojcowie założyciele republiki. Zmiany zaczęły się już przed Wielkim Kryzysem 1929 roku, kiedy nastąpił rozwój mass mediów i związane z tym reklamowanie w nich różnych towarów. Wszechobecna reklama potrafiła całej masie Amerykanów wmówić, że taki a nie inny towar jest lepszy od drugiego. Był to proces wpływania na masy przy pomocy nieustannie powtarzanych reklam w mass mediach i to reklam w których stosowano często nieuczciwe chwyty jak np. tworzący reklamę opłacał naukowca, fachowca lub aktora udającego fachowca, który popierał reklamę swoim autorytetem. To oddziaływanie natrętnych reklam na kupujących zauważyła w latach trzydziestych grupa zwolenników psychoanalizy Freuda. Zaczęli oni w mediach propagować psychoanalizę i jego twórcę z dużym sukcesem. W latach trzydziestych do USA przybyli uciekając z nazistowskich Niemiec filozofowie z tak zwanej szkoły frankfurckiej, propagujący relatywizm i teorie krytyczną – czyli neomarksizm. Usadowili się w kilku amerykańskich uniwersytetach, gdzie wykładając teorie krytyczną narzucali swoją nowomowę zmieniającą sens słów i wartości. Trzeba sobie uświadomić, że przed II wojną światową jak i w czasie niej, legalna partia komunistyczna USA mocno propagowała w mediach konieczność przystąpienia kraju do wojny, a następnie do wszechstronnej pomocy ZSRR. Ta promocja siłą rzeczy polegała przede wszystkim na wybielaniu systemu komunistycznego, co niewątpliwie miało wpływ na społeczeństwo amerykańskie.

Komuniści i neomarksiści społeczeństwo traktowali nie jako podmiot, tylko przedmiot na który należy wpływać i go kształtować. Te teorie lansowane w mediach stały się modne na uczelniach amerykańskich i stały się częścią nurtu neoliberalnego. Zwolennicy neomarksizmu mieli obsesję na punkcie seksu. Uważali go za niezbędny czynnik postępu i stworzenia społeczeństwa wolnego, równego i szczęśliwego.

Po II wojnie światowej studenci filozofów szkoły frankfurckiej zaczęli pracować w telewizji i innych mediach i w miarę możliwości lansowali poglądy teorii krytycznej i relatywizowali rzeczywistość. Wykorzystywali autorytet nauki do wykazania wyższości swego poglądu. Przedstawiali ludziom pewne pomysły jako naukowo udowodnione, co często nie było prawdą, propagując tym samym swoje neomarksistowskie idee.

Dzięki ciągłemu mówieniu o tych nowych ideach w mediach, szczególnie używając słów kluczy – idee: postępowe, demokratyczne, wolnościowe i emancypacyjne – potrafili przekonać do swoich poglądów szerokie rzesze inteligencji amerykańskiej. Zastosowanie tego typu public relations powodowało niszczenie najlepszego stylu życia i narzucanie nihilistycznego marksizmu. Nie wiadomo kiedy Stany Zjednoczone Ameryki Północnej przekroczyły historyczną linię i już nieodwracalnie stały się inne. Najważniejszą przyczynę tej metamorfozy ukazałem powyżej.

Drugą bardzo ważną przyczyną, była zmiana retoryki politycznej połączonej z uczestnictwem w polityce za pośrednictwem telewizji. Od tego czasu Amerykanów trudno było przekonać racjonalnymi argumentami. Reagowali na symbole i emocje, które dostarczały im mass media. Oprócz zmian w sposobie uprawiania polityki zmieniły się sposoby i środki działania banków oraz zasady moralne w wszystkich sferach. Dotyczy to szczególnie okresu po 2008 roku. Kiedy normy społeczne zaczęły się chwiać, a przywódcy porzucili swoje przywództwo, to skończyła się dawna republika, a jej miejsce zajęła samozwańcza siła tj. korporacje finansowe sprzymierzone z neoliberałami. Tak więc okazało się, że Wall Street, Hollywood oraz uczelnie mają więcej do powiedzenia niż najwyższe władze państwowe.

W swoich książkach Edward L. Bernays twórca public relations (doradca rządu USA i największych korporacji finansowych pisze, że demokratyczne społeczeństwo amerykańskie, co najmniej w połowie zostało sformatowane tak jak chciała inteligentna grupa neoliberalnych nadzorców. Nadzorcy ci korzystając z naukowych badań nad psychologią jednostki i psychologią tłumu, a także z rozmaitych metod indoktrynacji i manipulowania ludzkimi pragnieniami ustalili nowy „postępowy” system wartości i główne cele społeczne.

Połowa Amerykanów w tym przede wszystkim „inteligencja” stała się wyznawcami neoliberalizmu – czyli teorii krytycznej, zmiany pojęć i wartości w imię postępu  i wolności. Nastąpiła drastyczna polaryzacja na lewicowych neoliberałów i na neokonserwatystów. Większość neoliberałów jest nieświadoma, że ten postęp powodujący zmianę pojęć i zmianę wartości, a w który tak ślepo wierzą, to nic innego tylko wstecznictwo, zaprzeczenie postępu i zacofanie. Przecież to już było w historii  i skończyło się katastrofą. Te tak gorliwie głoszone idee są tylko twórczym rozwinięciem wprowadzonych w życie idee rewolucji francuskiej, saintsimonizmu i rewolucji bolszewickiej.

Inteligencja amerykańska w większości wykonuje zawód wąsko specjalistyczny. Jej zasób wiedzy ogólnej wyniesiony z uczelni jest bardzo skromny. Wiedzę ogólną czerpią z mass mediów, które jak napisałem wyżej kreują inną rzeczywistość i przedstawiają poglądy i idee które są zaplanowane przez specjalistów od reklamy i public relations.

Tak więc wiedza czerpana z reklamowych sloganów, artykułów prasowych, danych naukowych z błahostek powielanych przez tabloidy, banałów historii, pozbawionych jakiejkolwiek oryginalnej myśli powoduje, że miliony ludzi podobne ma zachowania i poglądy. Tak właśnie ukształtowała rzesza zwolenników neoliberalizmu i zwolenników Bidena, którzy nienawidzą Trumpa za jego często obraźliwe zachowania i za jego poglądy. W tym zjawisku jest oczywisty przerost formy nad treścią, gdyż abstrahując od sposobu bycia i zachowań byłego prezydenta jego rządy przyniosły wiele korzyści USA. Tak więc jest oczywiste, że nienawiść do niego jest irracjonalna. Nienawiść do Trumpa szczególnie uwidacznia się wśród inteligencji. Zaczadzona genderologią , ideami neomarksizmu i obsesyjnie lansująca idee równości , nie przyjmuje żadnych racjonalnych argumentów na ten temat.

Inteligencja popierając słusznie równość ras nie zauważyła, że walka Black Lives Matter może przerodzić się w chaos i bezprawie w którym cierpią również czarni obywatele (okradane i demolowane sklepy czarnych właścicieli), nie wspominając o niszczeniu tożsamości narodowej poprzez obalanie i niszczenie pomników bohaterów narodowych.

W dzielnicach gdzie mieszka bardzo dużo inteligencji zatrudnionej w licznych światowych bankach i towarzystwach ubezpieczeniowych oraz uczelniach i szkołach (stan Connecticut) na początku tego roku zostały przed większością domów wystawione tablice popierające Black Lives Matter np. WE BELIEVE BLACK LIVES MATTER, Love is Love.  Wielu Amerykanów jest zafascynowana wolnością seksualną, LGBT i związaną z nią zmianą płci. Prowadzi to często do rozpadu rodziny i erozji systemu wartości.

Do pełnego obrazu trzeba dodać ruch feministyczny, który w przeszłości odegrał pozytywną rolę, ale obecnie gdy kobiety uzyskały równe prawa z mężczyznami, jest to nie tylko anachronizm, ale przede wszystkim ruch wyrządzający krzywdę rozsądnym kobietom, ponieważ kobiety de facto mają więcej praw w obyczajowości i praktyce codziennego życia. Natomiast tworzenia parytetów w wszystkich zawodach prowadzi do promocji miernot, a w zawodach takich jak: hutnik, mechanik, polityk, prowadzi do chaosu i unieszczęśliwiania wielu kobiet.

Podsumowując, połowa społeczeństwa amerykańskiego została przez mass media i pseudo autorytety tak mocno zindoktrynowana, że jest głucha na wszelkie racjonalne argumenty. Poza tym narzuca ona innym swój sposób myślenia i swoje poglądy, pragnąc je uczynić jako obowiązujące wszystkich (poprawność polityczna).

Biorąc to wszystko co wyżej napisałem, to przyszłość USA i świata zachodniego jawi się w czarnych barwach. USA są liderem światowym i wzorcem do naśladowania przez kraje zachodnie w związku z czym jeśli tam zapanuje nihilistyczny styl życia, to w krajach dawnej cywilizacji zachodniej nie będzie przeszkód wprowadzić jako ten styl życia jako obowiązkowy. W takich krajach jak Hiszpania i Holandia, to się już dzieje, a w innych krajach, miedzy innymi w Polsce przyczółki już zostały zdobyte. Dlatego to co się dzieje w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej jest dla nas tak ważne.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 2 kwietnia 2021 roku

Tydzień temu pojawiła się ponowna możliwość rejestracji na szczepienia osób powyżej 70 roku życia. Ponieważ mama nie załapała się w pierwszym naborze, podjąłem kolejną próbę. Po dodzwonieniu się na infolinię okazało się, że jedyny wolny termin w Sosnowcu to 31 marca w niepublicznej przychodni przy Alei Wolności. O godzinie 19.45. Mimo wszystko uznałem, że nie można wybrzydzać. Przypuszczałem, że o tej porze pewnie nie będzie już zbyt wielu ludzi. O święta naiwności.

Dojeżdżając do miejsca szczepienia zobaczyłem migające koguty policyjnych radiowozów. Okazało się, że Aleja Wolności jest zakorkowana i policja odcięła możliwość wjazdu. Młody policjant poinformował mnie, że muszę zaparkować na osiedlu i dojść do przychodni – tak z pół kilometra. Po informacji o ograniczonej mobilności mojej mamy zgodził się na podwiezienie jej pod przychodnię pod warunkiem, że natychmiast stamtąd odjadę. Dopiero kiedy uświadomiłem mu, że mama sama sobie z pewnością nie poradzi z powodu postępującej demencji, zgodził się na nasz wjazd. Miły chłopak.

Po zaparkowaniu (rzeczywiście z trudem) w pobliżu przychodni, udaliśmy się w kierunku szczepionkowego raju. I tu szok. Setki ludzi na placu przed wejściem. Najczęściej w podeszłym wieku, wielu o kulach, niektórzy na wózkach. Kilku szczęśliwców siedziało na stołeczkach wyniesionych z przychodni. Żadnego dystansu, nie wszyscy w maseczkach. I prawie godzinne opóźnienie w stosunku do wyznaczonej godziny szczepienia. Na szczęście nie padało i było dość ciepło. A policjanci nie interweniowali. A mogli – przecież było to ewidentnie nielegalne zgromadzenie.

Oczywiście opóźnienia się zdarzają. Tyle, że w systemie są telefony osób zapisanych na szczepienia. Po rejestracji i dzień przed dniem szczepienia wysyłane były informacyjne sms-y. Wystarczyłoby wykorzystać system do powiadomienia o opóźnieniu. Nie przyjeżdżaliby wówczas przedwcześnie i nie musieliby czekać. Ale to widocznie przekracza możliwości osób odpowiedzialnych za szczepienia. W końcu to jest Polska.

Po ponad godzinnym oczekiwaniu udało się w końcu do stać do środka. Gdy miesiąc temu w Szpitalu Św. Barbary byłem szczepiony, lekarka zmierzyła mi ciśnienie, temperaturę, zadała kilka pytań dotyczących mojego stanu zdrowia. W przypadku mojej mamy nic takiego nie miało miejsca. Widocznie uznano, że zajmuje to zbyt dużo czasu. Tym bardziej, że dochodziła 21, a na placu przed przychodnią dalej kłębił się tłum. Godzina 19.45. nie była ostatnią, na którą rejestrowano chętnych do zaszczepienia.

Dzień wcześniej premier Morawiecki ogłosił swój kolejny sukces. Dzień przed terminem udało się przekroczyć liczbę 6 mln podanych dawek. Może nawet dogonimy Izrael. Polska rośnie w siłę, a ludziom żyje się dostatnio. Oczywiście tym, którzy przeżyją.

Prognozy pogody na najbliższe dni zapowiadają opady deszczu i obniżenie temperatury. Mimo wszystko mieliśmy dużo szczęścia. W maju druga dawka. Może i tym razem szczęście dopisze.

Karol Winiarski

Jeszcze jedno takie zwycięstwo i jesteśmy zgubieni” – tak grecki filozof Plutarch z Cheronei skomentował wygraną armii Pyrrusa nad Rzymianami w bitwie pod Ausculum w 279 r. p.n.e. Mamy teraz 2021 r. n.e., ale ten cytat z Plutarcha brzmi świeżo, jakby powstał przed chwilą. I świetnie pasuje do opisania tego, co się dzieje w Sosnowcu.

Parafrazując piosenkę „Sen o Warszawie”, można przedstawić „sen o Sosnowcu”, pół żartem i pół serio na podstawie sennika w odniesieniu do wydarzeń, które odbiły się echem w 2020 r. Wychodzi, niestety i straszno i śmieszno. To kumulacja ignorancji.

1. Kolejka wąskotorowa w Sosnowcu została zlikwidowana, a dziś jest wyprzedawana, jako złom, bo obietnica i dane słowo nie mają swojej wartości. Skłamałem i co mi zrobicie? Dobrze, że chociaż SRK wrzuciła nam za darmo działki wraz z budynkami po kopalni Kazimierz-Juliusz.

Sennik- Gdy wsiadasz do pociągu we śnie, masz skłonności do marnowania pieniędzy.

2. Panattoni na Katarzynie, jako rewitalizacja po sosnowiecku, czyli blaszany biznes w centrum miasta z rozjechanymi drogami i tirami w tle. Kolejne Centrum Logistyczne, kolejny raz bez logiki i bez jakiejkolwiek wizji. Sąd sądem, a i tak będzie po naszemu.

Sennik – Jeśli śnią ci się Stare budynki to znak, że nie znasz jeszcze dobrze sam siebie.

3. Szlakiem Biedronki, Stonki, Mrówki, Kleszcza itd. w Sosnowcu, czyli blaszaków ciąg dalszy. A może parę cytatów z przeszłości na ten temat.

Sen o sklepie może zapowiadać straty lub duże i niezapowiedziane wydatki, na które warto się przygotować. Jeżeli we śnie widzimy sklep, to warto zastanowić się nad swoimi potrzebami w sferze duchowej, kulturalnej czy intelektualnej.

4. Buspas na miarę naszych marzeń, czyli możliwość poruszania się buspasem tylko z paszportem w ramach programu „Strefa Schengen” w kierunku „ronda” na Wawelu.

Sen o drogowskazie zapowiada, iż znajdujesz się na fałszywym trakcie. Sen o drodze może też nawiązywać do chęci twojej ucieczki przed rzeczywistością. Sen o drogach równoległych symbolizuje spotkanie na które liczysz, a które nie dojdzie do skutku.

5. Bulwar Czarnej Przemszy, czyli jak zmienić dobry pomysł na dziadostwo i jeszcze mówi, że to pomysł autora. To typowy przykład jak zniechęcać społeczników do działania. Bo i po co? Władza wie lepiej.

Czarna woda – jest symbolem negatywnych emocji, które nie pozwalają nam zobaczyć dna spraw, które w naszym życiu obciążają naszą świadomość i podświadomość. Widzieć stan wody – odzwierciedla stan twojej jaźni. Pić – zatrułeś się swoimi codziennymi kłamstwami. Brodzić w … – taplać się w kłamstwach i oszczerstwach, które nie mają końca.

6. Sosnowieckie mosty pozostają w fatalnym stanie o czym wiadomo od dawna, od wielu lat. Stanowią zagrożenie życia i zdrowia dla mieszkańców. I co? I nic!!! Te historyczne, można przecież rozebrać na złom.

Kiedy śnisz o walącym się moście, przeoczysz okazję, która Ci się nadarzy. Przez to możesz nie osiągnąć celu, o którym od dawna myślisz i marzysz o jego realizacji. Według sennika walący się most, oznacza niewykorzystaną sytuację. Dziurawy most oznacza, że na Twojej drodze pojawi się sporo przeciwności. Kilka mostów oznacza Twoje niezdecydowanie i obawy. Most nad wodą oznacza zmiany emocjonalne.

7. Spółdzielnia „Zagłębie”, czyli stołki dla matek, żon, kochanek, dzieci i przyjaciół w spółkach i radach nadzorczych, jako targowisko próżności i prymitywności. „Nepotyzm +” i tak mam was w d…, czyli mówię jedno, a robię swoje. Buta, arogancja, pogarda oraz przekonanie o własnej nieomylności i wszechmocy. Dla kasy wszystko.

Sennik:

sen może oznaczać:

• że obawiasz się o coś co robisz nieustannie, prawdopodobnie całe Twoje życie obraca się wokół tego,

• jakaś obsesja, strach przed utratą czegoś lub konieczność zmiany

• utrata kariery – nagłe zmiany w życiu, chaos lub utrata stabilności

• ktoś bliski robi karierę – dzięki znajomościom zyskasz możliwość ciekawego zatrudnienia

• ktoś obcy robi karierę – padniesz ofiarą niedźwiedziej przysługi.

8. Wycinka drzew gdzie popadnie, w tym tego szczególnego drzewa na którym powieszono Stanisława Makarskiego, a za którego wycięcie, ukrzyżowano Bogu ducha winną pracownicę Urzędu.

Sennik: drzewo ścięte. Zazwyczaj sennik interpretuje je jako symbol utraconych nadziei, braku perspektyw i porzucenia swoich marzeń. Drzewo złamane, symbol kłopotów, trudności i złego stanu emocjonalnego. Osiągniecie celu, nie będzie proste. Drzewo wyrwane z korzeniami, oznacza niepewność i brak stabilności życiowej. Jeśli przyśni ci się ścięte drzewo, to oznacza, że twój plan nie ma szans na realizację. Jeśli przyśni ci się ścinanie drzewa, to oznacza, że szkodzisz sobie nadmierną pewnością siebie.

9. Zagłębiowski Park Sportowy. Tu już nie tylko chodzi o celowość poszczególnych obiektów i lokalizację tych inwestycji. Chodzi o finanse miasta. Chodzi o brak dotacji z ministerstwa sportu do tych obiektów. Przyznać jednak należy, że to sprawni manipulatorzy podejmujący populistyczne działania. Generalnie polskie prawo nazywa to jednak niegospodarnością.

Brak pieniędzy – sen odnosi się do uszczuplenia naszych zasobów lub zmniejszenia posiadanych środków, jako jednego z wielu symbolicznych przykładów, które przedstawiają wyraźne pogorszenie naszej sytuacji finansowej. Przedstawia uszczuplenie sił do walki z przeciwnościami losu. Istota snu dotyczy odczuwalnego zużycia siły do prowadzenia walki o zaspokojenie swoich osobistych potrzeb egzystencjonalnych na drodze do osiągnięcie celu…..

10. Pijar sosnowiecki, czyli kosztowna i prymitywna propaganda na koszt mieszkańców. Propaganda toporna, nachalna, bezczelna, rozhisteryzowana i zakłamana, jako dowód ciasnoty umysłowej, wypierania i lenistwa intelektualnego. J. Kurski ze swoim „głupi lud to kupi” byłby dumny.

Jan Kurowiak opublikował „Sny rodzą rzeczywistość”… Grafika Austroseraphicum Coelum – Jako próba kreowania nowej rzeczywistości za pomocą propagandy dynastycznej Habsburgów -„ ABSTRAKT”. Pisze on, że Grafika powinna kreować nową rzeczywistość, tworzyć pozory. Podstawowym wrażeniem, jakie odnosi widz po obejrzeniu grafiki, jest zachwyt nad potęgą habsburską, która współdziała z potęgą Matki Boskiej. Przesłanie grafiki brzmi: Habsburgowie są w stanie odeprzeć wrogów przy pomocy opatrzności boskiej. Zasadniczym celem jest przekonać widza, że tak się wydarzy, zbudować w jego głowie obraz nowej rzeczywistości. Lecz Habsburgowie w tamtych czasach byli tylko cieniem dawnej potęgi. Tym bardziej należało utrzymywać przekonanie, że imperium, niezachwianie trwa nadal. Forma dzieła pozwalała je eksportować w dowolne miejsce świata, odnosić do różnych kontekstów, dzięki czemu Habsburgowie mogli propagować swoją siłę dosłownie wszędzie. Spisywała się zatem znakomicie zarówno jako pojedyncze dzieło propagandowe, jak i elementy szerszej kampanii.

Czy ktoś jeszcze coś? Zapraszam. Wyliczajcie. Aż strach się bać.

Wybory prezydenckie mamy za sobą, ale – parafrazując Plutarcha – jeszcze jedno takie zwycięstwo, a w Sosnowcu nie pozostanie kamień na kamieniu. Za to sosnowiecka władza wznosi się na wyżyny demagogii i populizmu. A to niestety problem nas wszystkich.

To, co ich łączy to interesy, stanowiska, nepotyzm i kolesiostwo. A idei, która by ich spajała i łączyła, nie było i nie ma. Hipokryzja do granic bezczelności. Zobaczcie kochani do czego doprowadza się nasze miasto. Czujecie się dumnymi sosnowiczanami? Witamy w Wąchocku, a może Pcimiu.

Dlaczego ta władza jest teflonowa. Bo jest chroniona murem komunikacyjnym. Informacyjna autokracja opiera się na wytwarzaniu nieprzenikalnej bariery komunikacyjnej i wypchnięciu krytyków władzy poza nią. Niewiele się przez ten mur przebija, a jeśli już to w zniekształconej formie.

Za Bareją „Łubudubu,….Jeszcze inni, niektórzy wtykają mu szpilki, to nie ludzie to wilki”

Wyrażenie „kto nie jest z nami, jest przeciwko nam” po łacinie brzmi znacznie bardziej imponująco – Qui non est nobiscum, Adversus nos est …

W Sosnowcu ma dodatkową treść „ kto jest przeciwko nam, to go nie ma”.

Jarosław Pięta

Ekran telewizora śnieżył z lekka. Ostatnie takty czołówki „Dziennika Telewizyjnego” tym razem nie mogły ukoić uszu Towarzysza Rudzielca, gdyż obowiązki wzywały.

— Z polityką jest jak z robieniem kiełbasy… — dumał pod mociumdziejskim wąsem Najpierwszy Kibic nad słowami von Bismarcka, ubolewając przy tym, że w czołówce nie usłyszy już ani Szpilmana, ani Kilara. — Każdy ją lubi, ale nie należy być świadkiem jej robienia.

Bardziej jednak trapiła obecnie Towarzysza nie tyle co mętna natura uprawianego rzemiosła, co późna pora. Z trudem łapał szlafmycę targany lawiną ziewania, gdy jednocześnie przeklinał na blokujący się kinkiet, będący w istocie zakamuflowaną wajchą odsłaniającą zupełnie zaklęte rewiry pewnej willi na Złodziejowie. — Świat pamięta jednego, co to на вертолёте umykał w cieniu Transylwanii, a ostatnio inny – również niedogolony, ale za to watażka cięższego kalibru – nad Mińskiem zaopatrzony był w profesjonalną pukawkę. Zatem miej się na baczności! Klątwa zarostu dosięga skuteczniej niż Regionalna Izba Obrachunkowa! — skrzywił się, jednak zupełnie niepotrzebnie, gdyż aperitif już podano, a ten miał wstępnie udobruchać oczekiwanego Gościa.

Rychło przybycie potwierdziło dyskretne pukanie, gdy wtem ozwały się stłumione konspiracyjnie głosy:

— Serwus Jasiek!

— Janusz! Mordeczko niemyta!

Na nieskazitelnie równym blacie mahoniowego stolika połyskiwały kunsztownie zdobione kamienie, w których to pedantycznie żłobionych otworach skrywana była przyszłość. Tak oto ścieżka w domino zaprowadzić miała do samego MPWiK-u…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak

Warszawa, 23 III 2021

Od kilku lat Sosnowcem rządzi koalicja Platformy Obywatelskiej i Stowarzyszenia Wspólnie dla Sosnowca. Słowo rządzi to zresztą za dużo powiedziane. Powiedzmy, że zapewnia większość Prezydentowi Arkadiuszowi Chęcińskiemu w Radzie Miasta, co konieczne jest do niezakłóconego realizowania jego pomysłów – zwłaszcza tych najważniejszych czyli piłkarskich. Realnego wpływu na politykę Miasta radni, także wspierający Prezydenta, nie mają. I nigdy zresztą nie mieli. Nie tylko zresztą w Sosnowcu. Nasza rodzima koalicja ma jednak cechę szczególną i niepowtarzalną. Obie koalicyjne struktury łączy osoba szefa – Arkadiusz Chęciński kieruje zarówno sosnowiecką Platformą jak i stowarzyszeniem, nad którym zresztą jako Prezydent Miasta sprawuje formalny nadzór. Kontrolowanie samego siebie to szczyt marzeń każdego Prezydenta. Jak widać w Sosnowcu marzenia się spełniają.

Samorządowa scena polityczna naszego miasta zawsze była silnie związana z funkcjonującym w Polsce systemem partyjnym. W wyborach do Rady Miasta co najmniej 3/4 głosów padało na komitety partyjne, chociaż nie wszyscy kandydaci startujący z ich list byli formalnie członkami partii. Zawsze można było więc oczekiwać, że każda nowa krajowa inicjatywa polityczna znajdzie swoje odzwierciedlenie również w Sosnowcu. Nie inaczej jest i tym razem. Zwłaszcza, że coraz bardziej zniechęceni do istniejących od lat ugrupowań opozycyjnych wyborcy, nadspodziewanie pozytywnie przyjęli wejście na scenę polityczną Szymona Hołowni i jego Polski 2050.

Jak zwykle w przypadku pojawienia się nowego politycznego tworu kierowanego przez charyzmatycznego lidera, początkowo angażują się w jego działalność osoby nowe, do tej pory niezaangażowane w działalność polityczną. Gdy inicjatywa zaczyna pozytywnie rokować, przyłączają się do niej polityczni wyjadacze. Z czasem ich doświadczenie i rozpoznawalność bierze górę, a ideowo zaangażowani działacze są coraz bardziej marginalizowani. Ten scenariusz właśnie przerabiamy w naszym regionie.

Konflikt w Stowarzyszeniu Polska 2050 w Zagłębiu odbił się szerokim echem w całej Polsce. Jak zwykle medialnie wykorzystał to Arkadiusz Chęciński przygarniając pod swój partyjny dach sosnowieckie sieroty po Hołowni. Jednocześnie jednak szybko rosnące w sondażach ugrupowanie zostało wsparte przez trzech sosnowieckich muszkieterów – Pawła Wojtusiaka, Kamila Wnuka i Łukasz Krawca – do tej pory prawdziwe filary Wspólnie dla Sosnowca (kolejno Wiceprzewodniczący, przewodniczący Komisji Rewizyjnej i Skarbnik).

Rywalizacja między Platformą Obywatelską, a Polską 2050 od kilku tygodni absorbuje uwagę obserwatorów polskiej polityki. Być może jest to początek pierwszej od dwudziestu lat zasadniczej przebudowy sceny partyjnej w naszym kraju. Platforma Obywatelska, zażarcie walcząca o utrzymanie pozycji lidera opozycji (pokonanie Zjednoczonej Prawicy nie jest bynajmniej jej zasadniczym celem), znalazła się w śmiertelnym zagrożeniu. Jeżeli wyborcy opozycji uwierzą, że to nie ona, a Szymon Hołownia może wysłać Jarosława Kaczyńskiego na polityczną emeryturę (wielu zresztą widziałoby go również na państwowym wikcie w ramach programu Cela+), to dla Platformy będzie to oznaczało początek końca. Najpierw odejdą wyborcy, potem członkowie (przynajmniej ci nieliczni, którzy nie zasiadają na ciepłych i dobrze płatnych posadkach w urzędach i spółkach komunalnych), a po przegranych wyborach samorządowych, partia po prostu zniknie. PO to partia władzy. Nie ma władzy, nie ma i partii.

Czyżby więc nasi sosnowieccy muszkieterzy wyczuwając wiatr historii, postanowili rozpocząć marsz po władzę? Czy pod koniec 2023 roku Paweł Wojtusiak będzie składał przysięgę prezydencką? Czy czas Arkadiusza Chęcińskiego zbliża się do końca? Nic bardziej mylnego. Jak nie można czemuś zapobiec, to trzeba się do tego przyłączyć i stanąć na czele. Ponieważ osobiście nasz Wielki Budowniczy nie może jeszcze opuścić matki-partii (tym bardziej, że wkrótce może stanąć na czele jej wojewódzkich struktur), musiał to zadanie powierzyć najwierniejszym z wiernych (a raczej jednym z nielicznych, którzy mogliby temu zadaniu intelektualnie i organizacyjnie podołać). Tym samym jesteśmy świadkami historycznego wydarzenia – zawiązania po raz pierwszy koalicji samorządowej przez dwa najważniejsze ugrupowania opozycji. Po to, żeby przynajmniej w Sosnowcu, wszystko pozostało po staremu. Czasami wiele trzeba zmienić, żeby nic się zmieniło.

Można oczywiście czuć niesmak wobec takich politycznych gierek, ale to nie wina muszkieterów, ani nawet Arkadiusza Chęcińskiego. Taka jest po prostu polityka. A jest, ponieważ pozwalają na to wyborcy, którzy akceptują takie zagrania. Próba gry zgodnie z bardziej szlachetnymi zasadami kończy się najczęściej porażką wyborczą i polityczną marginalizacją. A przecież zdobycie i utrzymanie władzy to zasadniczy cel każdego polityka.

W tej całej politycznej układance Arkadiusza Chęcińskiego jest jednak jeden słaby punkt. Ludzkie ambicje. Paweł Wojtusiak i Kamil Wnuk bardzo wiele zawdzięczali, zarówno w życiu politycznym jak i zawodowym, Maciejowi Adamcowi. A jednak nie przeszkadzało im to porzucić dotychczasowego protektora nazajutrz po jego wyborczej katastrofie. Ich nowym politycznym opiekunem i dobroczyńcą został Arkadiusz Chęciński – dotychczasowy polityczny przeciwnik. Czy jednak pozostaną mu wierni, gdy jego gwiazda zacznie gasnąć? Czy zawahają się, gdy pojawi się szansa na zagranie o pełną pulę – gabinet na pierwszym piętrze gmachu przy Alei Zwycięstwa 20? Czy Arkadiusz Chęciński będzie zmuszony wykrzyknąć „I Ty Pawle przeciwko mnie?”. W polityce przecież nie ma przyjaciół. Są tylko towarzysze podróży.

Karol Winiarski

Niedawna awantura sprowokowana w toku obrad Rady Miejskiej przez Panią Radną Welon skłaniać winna do przemyśleń. Kwestię tę niedawno podjął Jarosław Pięta, aczkolwiek – pomimo napisania niezwykle dopracowanego tekstu – nie wyczerpał złóż polemiki.

Poza wszelką dyskusją pozostaje to, iż wybryk Pani Radnej związanej z Prawem i Sprawiedliwością po raz kolejny przesuwa nad skraj bezdennej przepaści granicę dyskusji w Mieście. Człowiekowi cywilizowanemu nie trzeba powtarzać, że to w różnorodności tkwi istota naszego piękna, a różnice światopoglądowe Świat czynią ciekawszym. Człowieczeństwo tym także okazujemy, gdy na równi odnosimy się czy to do proszącego o kromkę chleba przed Dworcem Centralnym, czy też do trzeciego z kolei dokooptowanego w danym tygodniu do Zagłębia Sosnowiec – w identycznym stopniu zasługują na szacunek, nie tylko dlatego, że przez Naturę obdarzeni są litrowymi żołądkami, a wyłącznie Los sprawił, że portfele odmiennie mają wypełnione. Każdy z nas ma prawo do szczęścia. Piewcom nienawiści nie dajmy za wszelką cenę prawa tego sobie odebrać. Pod żadnym pozorem, w jakiejkolwiek sytuacji.

Reakcja Pani Przewodniczącej Szoty, wystawionej – zdaniem emocjonalnie i intelektualnie równych Pani Radnej Welon – na pośmiewisko, była jedyną racjonalną. Chociaż to przykre, że w XXI wieku urokami średniowiecza delektować możemy się nie tylko w trakcie wycieczek lub lektury, najwyraźniej nadal trzeba upominać się o prawo do swobody sumienia i postępowania. Nic więc dziwnego, że Pani Przewodnicząca argumentowała sprzeciw wobec prymitywnych uwag Pani Radnej właśnie niezbywalnością szacunku. W tym miejscu warto zatrzymać się.

Po raz pierwszy przed niemal dekadą miałem możność osobiście zetknąć się z Panią Szotą, niedługo po przeprowadzce ze Środuli na Pogoń. Usiłowałem skonsultować z Panią Radną kilka problematycznych kwestii, w tym stan infrastruktury na obszarze Pogoni-Rudnej IV, jak też zagadnienia powiązane z bezpieczeństwem. Ku memu zaskoczeniu Pani Radna odwołała spotkanie na kilkanaście godzin przed jego rozpoczęciem. Nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie fakt, że… nigdy już nie była uprzejma zaproponować nowego terminu.

Darując Państwu rozwodzenie się nad detalami, nierzadko natury technicznej lub organizacyjnej, warto w tym miejscu zaznaczyć, iż wystosowywane niedługo po tym fakcie pisma do Pani Radnej nie doczekały się – z pominięciem chlubnego wyjątku – odpowiedzi. Chociaż ów rodzynek więcej miał wspólnego z pokrętną demagogią niż próbą merytorycznego wypracowania stanowiska, to w świetle „aktywności” Pani Radnej na niwie interakcji społecznych tym bardziej pozostaje on godny odnotowania.

Pragnę przybliżyć Mieszkańcom Sosnowca, którzy nie mieli do tej pory sposobności poznać topografii Rudnej IV, iż działki przeznaczone pod budownictwo wielorodzinne przy ulicach Generała Józefa Hallera, Staropogońskiej oraz Małobądzkiej odseparowane są od alei Zagłębia Dąbrowskiego ekranami dźwiękochłonnymi. Wzdłuż niż wytyczona jest alejka o długości ponad kilometra, w znacznym fragmencie przebiegająca w obniżeniu terenu. To właśnie ona koncentruje życie towarzyskie lokalnej młodzieży, także tej nieco starszej; nie muszę chyba zaznaczać, że szczególnie z końcem tygodnia wschodzące Słońce oświetla… porozrzucane w roztargnieniu nie tylko ceramiczne dzbanki znane z domów zdrojowych, ale też pozbawione obwolut egzemplarze „Giaura”, a nawet „Makbeta”. Niedaleko wcale pęd do kultury wysokiej również nie wydaje się być ostudzony, co w głównej mierze udziela się Mieszkańcom domów przy ulicy Generała Józefa Hallera 26, 28, 58 oraz 60 (A-G). Nie tylko przez przeciągające się do późnych godzin deklamowanie na głos klasyków, ale nadto wypisywaniem na murach co bardziej zniewalających wyimków…

Niestety, ale na podobne aberracje Pani Radna pozostawała obojętna. Zastanawia przy tym to najbardziej, iż Pani Radna mieszka w bardzo bliskiej odległości od tych miejsc. Najwyraźniej jednak podejmowaniem decyzji niepopularnych, a już tym bardziej na rzecz Mieszkańców dalszych domów, Pani Radna nie będzie ryzykowała przechylaniem szali popularności w złą stronę. Miast tego bowiem wystarczy zorganizować kilkanaście miejsc parkingowych dosłownie pod własnymi oknami (Pani Radna, jak wynika z prowadzonych na urzędowych stronach internetowych zapisków hagiograficznych, równolegle była zaangażowana w tak wymagające przedsięwzięcia, jak na przykład… doprowadzenie do porządku przycisku przywołującego windę w jednym z domów przy ulicy Czeladzkiej). Wszak może się okazać, iż zabezpieczenie dodatkowych patroli Policji lub nawet, o zgrozo, instalacja monitoringu na wyniku wyborczym odbije się cokolwiek negatywnie. Cena to, proszę Szanownych Mieszkańców, zdecydowanie zbyt wysoka w porównaniu do – dajmy na to – kosztów powtórnej renowacji fasady (o drobnicy w postaci zdewastowanych ławek nie ma się co rozwodzić)!

Tytułem dygresji wtrącę, że zgłaszane kwestie nie skupiły uwagi także Pana Radnego Nitwinki, co nie mogło wywołać oczekiwanych odruchów wstydu przed kompulsywnym fotografowaniem się w scenerii na wpół zdezelowanych ławek oraz trawników upstrzonych pustymi butelczynami. Zarówno cel, jak też intencje nie pozostawiają złudzeń…

Pod znakiem bierności czas spokojnie upływał. Wszelkie prośby Pani Radna lekceważyła. Oczywiście postawiłaby się ma Szanowna „Korespondentka” w negatywnym świetle, gdyby zerwała z arogancką pozą konsekwencji przy okazji skonstatowania, iż radnych gmin, powiatów i województw nie tylko do odpowiedzi na listy (szerzej: kontaktu z mieszkańcami) obliguje kanon zachowań, ale przede wszystkim klarownie sformułowane ustawy, to jest – odpowiednio – artykuł 23 ustęp 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, artykuł 21 ustęp 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 roku o samorządzie powiatowym, jak też artykuł 23 ustęp 1 ustawy o samorządzie województwa, również datowanej na ten dzień.

Nie zapominajmy jednak, zachłyśnięci budującą lekturą, że ustawy podlegają interpretacji. Z wystosowanej przez ówczesnego Rzecznika Praw Obywatelskich odpowiedzi na prośbę przedstawienia takowej – w interesującym mnie aspekcie – wprost należało wywnioskować, iż jedynym narzędziem egzekwowania zapisów ustawy jest… karta wyborcza.

Oczywiście milczenie Pani Radnej nie oznaczało wcale bierności. Wręcz przeciwnie! Manifestacyjne lekceważenie listów w pewnym momencie okazało się być, obok odrzucania połączeń telefonicznych, niewystarczającym środkiem zniechęcającym. „Osaczona” Pani Radna, w obliczu powtarzających się co miesiąc „paszkwili”, zmuszona była zwrócić się o pomoc do Pana Przewodniczącego Zycha. Zmarły niedawno Pan Zych nie mógł, co jasne, pozostać obojętny na moje uporczywe „utyskiwania” odnośnie do instalacji oświetlenia ulicznego. Nierzadko, czego ukrywanie zupełnie nie leży w moim interesie, okraszonych adekwatnymi w takiej sytuacji uwagami, dotyczącymi wystawiania sobie przez Panią Radną stosownego świadectwa prymitywnym zachowaniem, w następstwie czego sięgnąć musiał Pan Przewodniczący po rozwiązanie jedynie słuszne. Jakie? Ano zasugerować był uprzejmy… spotkanie przed obliczem Temidy.

Jakie było stanowisko Pana Prezydenta Chęcińskiego?! „Pragmatyczne”, jak zwykł nazywać każdy cwaniacki wybieg mój Szanowny Rówieśnik-Ozdrowieniec z ulicy Bohaterów Getta. Otóż Radni, proszę zważyć, nie są przez Pana Prezydenta zatrudniani, toteż wpływu Pan Prezydent na Radnych wywrzeć nie może. Ten przekładaniec bezczelności i hipokryzji zaserwowano mi na audiencji bez mrugnięcia okiem, przy P.T. Świadkach (Urzędnikach). Jeszcze po latach wspomnienie wystudiowanej miny numer jedenaście wzbudza we mnie nieskrywany podziw.

Ten kuriozalny zbieg wypadków, nawet w obliczu tragedii Państwa Zychów, warto zestawić w kontekście niedawnego oburzenia Pani Przewodniczącej. Oburzenia, co podkreślam, uzasadnionego. Gdzie jednak przyzwoitość Pani Przewodniczącej? Wszakże Radny Sosnowca indagowany na okoliczność organizacji oświetlenia nie musi posiłkować się argumentem… napaści na funkcjonariusza publicznego.

Nie zmienia to w żadnym stopniu tego, iż z całego serca życzę Pani Przewodniczącej nie tylko rewizji systemu wartości, ale też wytrwałości w walce z wszelkimi przejawami homofobii. Wierzę głęboko, w czym z pewnością nie pozostaję osamotniony, iż wyciągnięcie konsekwencji wobec Pani Radnej Welon nie tylko napiętnuje filistersko-kołtuńskie zapędy „prawdziwych Polaków”, a przede wszystkim udowodni, że Sosnowiec jest Miastem normalnym – Miastem Mieszkańców otwartych, tolerancyjnych. Po prostu dobrych Ludzi…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 15 II 2021