Początek jesieni to w Sosnowcu tradycyjne, bo już powtarzające się od kilku lat głosowanie na projekty zgłoszone do „Budżetu Obywatelskiego.

Nasza Redakcja od samego początku kibicuje i patronuje projektowi o nazwie „Bulwar Czarnej Przemszy”, którego ideą przewodnią jest rewitalizacja brzegu Czarnej Przemszy na jej całym sosnowieckim odcinku a więc od Trójkąta Trzech Cesarzy do granicy z Będzinem.  Docelowo ma zatem powstać wzdłuż brzegu rzeki doskonała droga rowerowa oraz alejka spacerowa dla pieszych, wzbogacone o dodatkowe elementy typu  ławki, stojaki rowerowe i oświetlenie.

Projekt ten, podzielony ze względu na koszty na etapy znalazł ogromne uznanie wśród mieszkańców Sosnowca uzyskując w 2016 rekordową liczbę głosów.  W następnych latach mieszkańcy  także udzielali temu projektowi swoje poparcie. Właśnie dzięki temu poparciu możliwa stała się realizacja pierwszych odcinków Bulwaru Czarnej Przemszy. Zostały już wykonane odcinki  bulwaru od ul Parkowej, czyli od Parku Sieleckiego do ul. 1 Maja na wysokości zabytkowego budynku sądu oraz odcinek od ulicy Franciszkańskiej do ulicy Ostrogórskiej w okolicach dawnego Parku Harcerskiego.

Obecnie trwa remont ul. Ostrogórskiej i przy tej okazji powstanie dalszy fragment ‘łącznika” który scali Bulwar Czarnej Przemszy z Bulwarem Brynicy, czyli ze „Szlakiem Rowerowym Dawnego Pogranicza którym będziemy mogli dojechać rowerem nad popularne „Stawiki”.

Na wykonanie czeka kolejny fragment bulwaru; od ul. 1 Maja w okolicach sądu do Parku Harcerskiego i ul. Przyjaciół Żołnierza. Jak zapewnił publicznie Prezydent Arkadiusz Chęciński prace na tym fragmencie bulwaru powinny się zakończyć do końca maja 2020 roku. Umowa z wykonawcą jest już podpisana!

To wszystko co już zostało zrobione i co wkrótce będzie zrobione było możliwe tylko dlatego, że mieszkańcy Sosnowca tak licznie poparli w kolejnych edycjach sosnowieckiego  „Budżetu Obywatelskiego” projekty związane z następnymi odcinkami „Bulwaru Czarnej Przemszy”. Do pełnej realizacji całego bulwaru jest jednak jeszcze daleka droga. Dlatego również w tegorocznym budżecie obywatelskim zgłoszono kolejną część tej trasy.

– To projekt dla wszystkich mieszkańców, od małych dzieci do seniorów, dla pieszych i dla rowerzystów. To projekt już sprawdzony, czego dowodem są już zrealizowane odcinki bulwaru, od Parku Sieleckiego do sądu i przy Parku Harcerskim – zachęca do głosowania Dariusz Jurek, pomysłodawca budowy Bulwaru Czarnej Przemszy.

Tym razem zgłoszono budowę Bulwaru Czarnej Przemszy od ulicy Rybnej do Śnieżnej. Projekt został zakwalifikowany w budżecie obywatelskim do tzw. obszaru ogólnomiejskiego. To oznacza, że można zagłosować na jakiś projekt dzielnicowy, a dodatkowo oddać głos także na Bulwar Czarnej Przemszy – to projekt nr 0/34.

 Głosowanie właśnie trwa i zakończy się 6 października. W Sosnowcu głos może oddać każdy mieszkaniec, bez względu na wiek, bez względu na to jaką dzielnicę zamieszkuje. W tym roku odbywa się to tylko elektronicznie przez stronę www.obywatelski.sosnowiec.pl

Gorąco zachęcamy do oddawania głosów właśnie na ten projekt, który już teraz w sposób znaczący zmienił oblicze dużych fragmentów brzegu Czarnej Przemszy, dając mieszkańcom nowe tereny do wypoczynku i rekreacji oraz poprawił w dużym stopniu estetykę naszego miasta. Tylko od nas, od naszego głosu poparcia zależy czy w kolejnym roku będziemy się wspólnie cieszyć z kolejnych, nowych kilkuset metrów bulwaru!

   Prezes Jarosław Kaczyński obiecał budowę polskiego państwa dobrobytu. Koncepcja państwa dobrobytu zwanego również państwem opiekuńczym (welfare state) realizowana była z powodzeniem do lat 70-tych w krajach Europy Zachodniej. Wynikała z doświadczeń wielkiego kryzysu, który na przełomie lat 20-tych i 30-tych XX podważył powszechne do tej pory przekonanie o wyższości wolnego rynku nad jakąkolwiek formą ingerencji państwa w gospodarce, ale też była próbą zahamowania postępów komunizmu, który wydawał się wówczas realną alternatywą dla kapitalizmu. Mimo, że państwo dobrobytu kojarzone było głównie z ugrupowaniami socjaldemokratycznymi, to również partie chrześcijańsko-demokratyczne zaangażowały się w jego praktyczną realizację. Kres popularności tej koncepcji przyniósł kryzys naftowy lat 70-tych, którego następstwem była trawiąca gospodarki kapitalistyczne stagflacja (połączenie wysokiej inflacji ze stagnacją gospodarczą) i postępująca globalizacja oznaczająca początek procesu przenoszenia produkcji przemysłowej do krajów dalekowschodnich – konkurencyjnych pod względem kosztów pracy i przyciągających inwestorów brakiem przepisów chroniących środowisko naturalne. Upadek komunizmu pogłębił kryzys koncepcji państwa dobrobytu. Oznaczał on nie tylko ostateczny koniec ideologicznej rywalizacji, która wcześniej zmuszała rządy krajów  Europy Zachodniej do większej troski o poziom życia swoich obywateli, ale też przyłączenie się krajów Europy Środkowej i Wschodniej do rywalizacji o inwestycje zagraniczne – koszty pracy były w nich niewiele wyższe niż w dalekiej Azji, a wykształcenie pracowników na zdecydowanie wyższym poziomie.

   Pomysł prezesa Kaczyńskiego na pierwszy rzut oka wydaje się odgrzewanym kotletem. Jest jednak jedna dość istotna różnica. Jarosław Kaczyński nie mówi o prostym skopiowaniu realizowanej kilkadziesiąt lat temu koncepcji, ale o jej polskiej odmianie. A to zupełnie coś innego. Państwo dobrobytu w wydaniu zachodnioeuropejskim oznaczało nakładanie wysokich, progresywnych podatków, dzięki którym w ramach idei solidarności społecznej można było realizować kosztowne programy społeczne w zakresie edukacji, ochrony zdrowia czy ubezpieczeń społecznych. Dzięki temu, niezależnie od dochodów, mieszkańcy takich krajów jak Niemcy, Francja czy Szwecja mogli się cieszyć bezpłatną i stojącą na wysokim poziomie dostępnością do usług publicznych. W przypadku polityki realizowanej od czterech lat przez Prawo i Sprawiedliwość jest dokładnie odwrotnie. Dzięki obniżanym podatkom i transferom socjalnym miliony Polaków otrzymało środki finansowe, o których wcześniej mogli tylko pomarzyć. Jednocześnie jednak jakość usług publicznych ulega stałemu pogorszeniu. Dostajemy pieniądze i mamy sobie radzić sami. W konsekwencji Polska coraz bardziej przypomina dżunglę, w której wygrywają najsilniejsi. Keynes i inni zwolennicy państwa dobrobytu w wersji klasycznej przewracają się w grobie.

   Problem z koncepcją polskiej wersji państwa dobrobytu, którego kolejną praktyczną realizacją ma być radykalne podniesienie wysokości pensji minimalnej, nie jest jej całkowita nierealność. Jest to pomysł bardzo ryzykowny, ale mający pewne ekonomiczne uzasadnienie. Podniesienie pensji minimalnych z pewnością wymusi znaczące zwiększenie wynagrodzeń osób, których zarobki oscylowały w okolicach średniej krajowej, a to około 2/3 wszystkich pracujących. Udział wynagrodzeń w PKB Polski jest w tej chwili znacząco niższy w porównaniu z większością krajów UE. Wzrost kosztów pracy może wymusić na przedsiębiorcach inwestowanie w nowoczesne technologie, które pozwolą znacząco podwyższyć innowacyjność polskich firm. Związane z tym zwolnienia pracowników nie muszą radykalnie zwiększyć bezrobocia w sytuacji pogłębiającego się deficytu siły roboczej na polskim rynku pracy łagodzonym przez masowy w ostatnich latach napływ emigrantów zarobkowych. To oczywiście scenariusz optymistyczny. Jest też pesymistyczny. Wiele, zwłaszcza małych przedsiębiorców na prowincji, gdzie wynagrodzenia są znacząco mniejsze niż w dużych miastach, może nie podołać tak znaczącym obciążeniom. W konsekwencji albo zamkną swoje firmy, albo będą się starali obchodzić obowiązujące przepisy zmuszając np. swoich pracowników do przejścia na tzw. „umowy śmieciowe” albo zaniżając ich rejestrowaną długość czasu pracy. Napływ pieniędzy na rynek znacząco zwiększy i tak już rosnącą inflację, która skonsumuje część wzrostu płac. Rada Polityki Pieniężnej zmuszona będzie w końcu podnieść stopy procentowe, co schłodzi gospodarkę, która i tak już powoli zmniejsza tempo wzrostu. A to ograniczy inwestycje i pogorszy sytuację wszystkich spłacających kredyty. Obawiam się, że nikt nie jest w chwili obecnej przewidzieć, które konsekwencje będą dominujące. Ryzykowna gra jaką podejmuje partią rządząca może nas jednak drogo kosztować.

   Problem z pomysłem Jarosława Kaczyńskiego jest jednak jeszcze poważniejszy. Czytając postulaty partii opozycyjnych okazuje się, że jest w zasadzie bezalternatywny. Zarówno Koalicja Obywatelska, jak i Polskie Stronnictwo Ludowe, Sojusz Lewicy Demokratycznej czy Konfederacja prześcigają się w obietnicach pozostawienia w kieszeniach obywateli jak największej ilości pieniędzy. Różnica tkwi w metodach i wysokościach socjalnych transferów. Paradoksalnie najbardziej „hojna” jest opozycja liberalna czyli Platforma ze skonsumowaną już w praktyce Nowoczesną. Sam pomysł obniżenia podstawowej stawki podatkowej do 10% oznaczać będzie ubytek w budżecie państwa i samorządów terytorialnych około 50 mld zł. A przecież to tylko jeden element ich programu – jest jeszcze obniżenie drugiej stawki podatkowej z 32% do 24 % oraz dopłata z budżetu państwa do pensji większości pracowników (zarabiających poniżej średniej krajowej). Lekko licząc kosztować to będzie około 100 mld zł, a przecież pozostają jeszcze kolejne obietnice, których koszt nawet trudno policzyć.

   Potocznie mówi się, że Prawo i Sprawiedliwość to partia narodowo-socjalistyczna. To nieprawdziwe określenie. Pomijając już historyczne konotacje (chociaż powojenna demokratyczna partia Edwarda Benesza też tak się nazywała), nie oddaje to istoty jej programu. Z pewnością nie jest to partia socjalistyczna i to nawet nie ze względu na radykalne przeciwieństwa światopoglądowe. Ugrupowania socjalistyczne dążą bowiem przede wszystkim do zaspokojenia zbiorowych potrzeb wspólnoty, a nie zwiększenia indywidualnych dochodów bez względu zresztą na posiadany majątek. Jeżeli już definiować PiS tradycyjnymi określeniami, należałoby raczej określić ją jako partię liberalno-populistyczną, która zresztą tyle ma wspólnego z prawdziwym liberalizmem co krzesło elektryczne ze zwykłym krzesłem. To zresztą stały element polskiego dyskursu politycznego, który pojawił się w połowie lat 90-tych i mimo totalnej i powszechnej krytyki liberalizmu, stopniowo zdominował programy wszystkich naszych ugrupowań politycznych. Dlaczego? Dlatego, że co najmniej od kilkunastu lat przynosi to wyborcze efekty. Dobrze wie o tym Jarosław Kaczyński, który mniej przejmuje się rzeczywistymi skutkami podejmowanych działań (wiedza ekonomiczna prezesa nie jest jego najsilniejszym atutem), a bardziej wpływem tych obietnic na wynik zbliżających się wyborów. W konsekwencji nie ma w tej chwili na scenie politycznej żadnego racjonalnego, umiarkowanego światopoglądowo ugrupowania, które starałoby się zmieniać Polskę w sposób ewolucyjny, bez rewolucyjnych uniesień i ze świadomością odpowiedzialności za przyszłe pokolenia.

   Polska droga do społeczeństwa dobrobytu, to droga na skróty przez tereny nieznane, a często jeszcze przez nikogo nie zbadane. Próba szybkiego dogonienia najbogatszych krajów świata może skończyć się zabrnięciem w ślepy zaułek, z którego wychodzi się bardzo długo i ogromnym społecznym kosztem. Jak na razie nic nie wskazuje na to, żeby mielibyśmy z tej ryzykownej ścieżki zawrócić.

Karol Winiarski

Wolność jest jedną z naczelnych zdobyczy cywilizacyjnych społeczności rozwiniętych. Manifestować może się ona wielokierunkowo. Bardzo wielu Polaków na przestrzeni dekad cierpiało jej brak, wielu nawet nie zaznało. Tym bardziej należy szanować jej idee. Jednym z najczęściej eksploatowanych, a tym samym spowszedniałych, jest przywilej nieskrępowanego wyrażania swoich poglądów, co silnie wiąże się ze swobodą komunikowania się. W skali ogólnoświatowej ów przyczynek wolności, dzięki ekspansji Internetu, czyni dostępnym wszystkich i wszystko.

Należy uczciwie zdać sobie sprawę z faktu, co swego czasu zasygnalizować był uprzejmy Stanisław Lem, że jedno z najdonioślejszych zdobyczy myśli Ludzkości nie zawsze służy celom wzniosłym. Człowiek wszak nie tylko pracą żyje, jednak to ta praca jest winowajczynią naszego gromadnego wyjścia z jaskiń. Z kolei praca sama w sobie, realizowana bez głębszych przemyśleń, nie zda się na wiele; towarzyszyć musi jej rozwój naukowy, postęp edukacyjny. W sukurs przychodzi Internet, który dotąd niedostępne (fizycznie lub materialnie) źródła informacji czyni dostępnymi. Nieco młodsza od Internetu, a nierozerwalnie się z nim kojarząca, jest Wikipedia.

Jest rzeczą samą w sobie piękną, iż ciemiężeni przez ostatnie dekady Polacy tak wspaniale potrafią wyzyskiwać dobre strony Internetu. Wyjątkiem nie jest tu rodzima odsłona Wikipedii. Serwis ów, co jest powszechnie wiadome, służyć ma nieodpłatnemu propagowaniu wiadomości ze wszystkich dziedzin wiedzy, na najwyższym poziomie merytorycznym. Warty podkreślenia jest nadto inny, będący emanacją wolności naszych czasów, fundament Wikipedii: otwarty dostęp do Jej rozwijania.

Na bok wszelkie złudzenia! Idylliczne wizje niespecjalnie dobrze czują się na twardym gruncie rzeczywistości, zwłaszcza w Polsce. Z ogólnoświatowych rozważań warto przejść na sosnowieckie poletko. Otóż, jak wskazuje Główny Urząd Statystyczny, w Mieście istnieje niespełna siedemset ulic, alei, placów, skwerów, parków lub rond. Wiele spośród nich, to fakt niezaprzeczalny, jest ważna (życie codzienne, rodzinne przywiązanie) dla najwyżej kilkudziesięciu Mieszkańców Miasta. Z tej przyczyny, wyjąwszy nie zawsze atrakcyjne uwarunkowania krajobrazowe, raczej nie można spodziewać się takowych uwiecznienia, aczkolwiek piękno Miasta polega również na docenieniu Jego brzydoty. Z drugiej jednakże strony, tak uszczuplona pula potencjalnych haseł Wikipedii związanych z Sosnowcem może zostać poszerzona o obiekty nieistniejące (pod względem nazewniczym oraz fizycznie). Takie rozważania każdego Mieszkańca Sosnowca winny napawać optymizmem, gdyż Wikipedia skupia zaledwie kilka haseł opiewających
ulice lub podobne obiekty. Kilka, nie zaś kilkadziesiąt lub kilkaset…

Każdy ma prawo, gdyż to w ten sposób przejawia się wolność, postępować zgodnie ze swym sumieniem. Mojej osobie, nie ukrywam, zastany stan rzeczy nie pozostaje obojętny. Przed dwoma miesiącami postanowiłem swą skromną cegiełkę dołożyć do monstrualnej Wikipedii. Nie spodziewałem się, iż tak szybko entuzjazm zostanie zastąpiony zgorzkniałym epitafium.

Pierwszy artykuł (28 VII 2019), dotyczący ulicy Stefana Okrzei, został przez Redaktorów Wikipedii przyjęty bez zastrzeżeń. Sam tekst, co tyczyć miało się niemałej grupy planowanych artykułów, bazował na informacjach encyklopedycznych, które służyły jako notatki prelegenckie podczas prowadzonych spotkań o tematyce historycznej w Filii Miejskiej Biblioteki Publicznej na Środuli.

Ponieważ bolączką Miasta jest wybiórcza dbałość o Jego Historię, indukowana chociażby przez masową industrializację oraz zmianę profilu społecznego, wydawać by się mogło, że celnym jest wykorzystanie każdej niszy, mogącej przysłużyć się propagowaniu wiadomości o Sosnowcu. Niestety, ale tak wydawać się może nielicznym. Środula, chociaż jako Dzielnica poddana bardzo głębokiej reurbanizacji, stanowiąc tym samym reprezentatywny przykład owego problemu w skali Miasta, nie odnajdzie sobie godnego miejsca na Wikipedii.

Drugi artykuł (26 VIII 2019) postanowiłem poświęcić ciekawej, w skali Dzielnicy, ulicy Walentego Pałysa. Uwagę moją przykuł fakt, iż stanowi ona przykład ulicy zanikającej (swego czasu łączyła obecne ulice Zuzanny oraz Bolesława Prusa), przez co winna zostać opisana. Życie jednakże tak światły cel zweryfikowało, bowiem kilkadziesiąt minut po publikacji została na temat artykułu powzięta dyskusja o usunięcie. Wysuniętego, jako jedyny, argumentu o nieencyklopedyczności nie byłem w stanie obalić. Trudno jest zresztą walczyć z regulaminami, zwłaszcza Serwisu tak prężnego, jakim jest Wikipedia. Wedle przywołanego odnaleźć można cztery (!) szokująco irracjonalne punkty, rozsądzające o encyklopedyczności haseł opisujących ulice, place, etc. Próżno szukać w nich wzmianki o zanikaniu ulic; w świetle absurdalności regulaminu
Wikipedii w tym zakresie, nie może przeto budzić wątpliwości jakość merytoryczna sądów P.T. Redaktorów. Męki me zostały przedłużone z siedmiu dni (regulaminowych) do dziewięciu, po czym artykuł pochłonął niebyt.

Zupełnie tym niezrażony, mając na horyzoncie wyjście awaryjne, powziąłem zamiar zredagowania kolejnego artykułu (21 IX 2019), dotyczącego placu Braci Bolesława i Józefa Kożuchów. Rozsądek nakazywałby raczej, iż miejsce tak ważne na mapie Historii Miasta nie może zostać zdegradowane do rangi anonimowego punktu. Niestety, szybko okazać miało się, iż tak
właśnie jest. Bardzo, bowiem w przeciągu minut. Tym razem jednak, o zgrozo, nie została wszczęta dyskusja, a artykuł został włączony do brudnopisu. Powód: nieencyklopedyczność.

Reasumując, Drodzy i Szanowni Mieszkańcy mego Kochanego Miasta, jeżeli najdzie Państwa ochota, by pokazać, jak ważna pozostaje Tożsamość, przywiązanie do Ziemi, proszę porzucić czcze nadzieje na to, iż Wikipedia do tego celu może posłużyć. Wedle Jej Redaktorów oceny rzeczywistości tak ważne miejsca, jak chociażby ulica Stefana Batorego, nie są warte miejsca macierzy dyskowych Serwisu. Wszak artykuł taki zachwieje poważnie majestatem Wikipedii, o godności Redaktorów nie wspominając.

Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Wszak przytoczone perypetie stanowiły czynnik inicjujący Serwis WikiZagłębie. Bogatsi o tę wiedzę Mieszkańcy mogą czerpać ze skarbnicy wolności.

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 22 IX 2019

Poprzednie wybory samorządowe w Sosnowcu nie przyniosły spektakularnej zmiany warty przy alei Zwycięstwa 20. Układ sił w Mieście, tradycyjnie stymulowany negatywnym nastawieniem w Stolicy Zagłębia Dąbrowskiego do Partii rządzącej, nie jest zbalansowany przez wkład czysto lokalny. Chociaż tak wiele mówi się o korzyściach płynących z odpolitycznienia samorządów, narracja płynąca z ulicy Wiejskiej (to znaczy z ulicy Adama Mickiewicza) każe utrwalać model centralny uprawiania władzy. W ujęciu wtórnym, przez utrzymującą się na niemałym poziomie irytację Polaków na rządy Prawa i Sprawiedliwości (z pewnością wynikającą z dróg realizacji reform centralnych, nie zaś prowadzenia polityki antysamorządowej), stanowi to wymarzony argument dla Ugrupowań opozycyjnych do zdominowania gmin. Skutecznie ucisza to, w ogólnym ujęciu, głosy lokalnych środowisk, skoncentrowanych nie na dobru partyjnym, lecz prawdziwie regionalnym. Wyborcy co prawda nie mogą przejść obojętnie wobec masowej modernizacji taboru autobusowego, jednakże nie ma się co łudzić, że stan osiedlowego skweru stanowić będzie kartę przetargową w sporach partyjnych.

Sporach, które będąc rozgrywane jej podobnymi kartami, stawiają je w cieniu własnego cienia. Dzieje się tak w każdej kampanii wyborczej; nie wnosi tutaj wiele rozróżnienie pomiędzy wyborami samorządowymi oraz parlamentarnymi, gdyż to sami Polacy podjęli niemo decyzję, iż skala debaty publicznej wyborów parlamentarnych może być na tyle szeroka, że zamyka problemy pozostające poza kompetencjami Posłów na Sejm (nie inaczej dzieje się przy okazji wyborów do Parlamentu Europejskiego, przy czym ze świecznika nie nikną wówczas tematy lokalne w skali Kraju). Gdzie wobec tego, szczególnie w atmosferze co najmniej częściowo upartyjnionych samorządów, miejsce na problemy swojskie?

Jesienią roku 2018 Mieszkańcy Sosnowca opowiedzieli się za wizją Miasta, budowaną na solidnym fundamencie polityki wizerunkowej Pana Prezydenta Chęcińskiego. Jej kierunkiem, utrwalanym w komunikatach publicznych nierzadko na poziomie gagów, było odwrócenie hierarchii problemów Gminy, co nader łatwo zrealizować przy rekordowym budżecie. W kasie Miasta z pewnością nie może zabraknąć środków na naglące wydatki, jak chociażby zaklinanie rzeczywistości po ujawnieniu kondycji finansowej Szpitala Miejskiego (wynajęcie za kilkadziesiąt tysięcy złotych sztabu specjalistów z zakresu komunikacji, mających za zadanie wytłumaczenie, że białe jest czarne). Wydatkowaniu pieniędzy na inwestycje kluczowe nie sprzyja także pora roku, gdyż mało komu zza Brynicy zachciałoby się poza sezonem ogórkowym przybyć do Sosnowca z pakietem pseudopaszportów, chcąc podziwiać wiecznie niezagospodarowany skwer u zbiegu ulic 3 Maja oraz Marszałka Józefa Piłsudskiego, czy też ruiny poprzemysłowe przy ulicach Chemicznej, Generała Władysława Andersa, Kotlarskiej oraz Stefana Żeromskiego. Wszystko wskazuje na to, że budowa kompleksu sportowego jeszcze bardziej pogorszy czułość optyki Włodarzy w zakresie problemów realnych; być może stanowi to element spójnej, przemyślanej taktyki, w ramach której prace rozbiórkowe i rewitalizacyjne wykonają pospołu tajemnicza entropia (samoistne wyburzenia) i czas (wszędobylskie samosiejki). Już teraz można odczuć, z trudem skrywany, problem niedofinansowania niektórych Jednostek Gminy, jako proste następstwo szukania oszczędności. Niemożność podjęcia odpowiednich działań w związku z poważnym uszkodzeniem nawierzchni ulicy 3 Maja (Małe Zagórze) z pewnością nie stanowi kwestii przypadku, a nie jest to przykład osamotniony. Wymienione jako pierwsze z brzegu kwestie, skupiające wyłącznie problemy infrastrukturalne Sosnowca, otwierają długą listę spraw do rozpatrzenia. Wiadomym jest, że populacja Sosnowca nie wzrośnie proporcjonalnie do liczby stacji wypożyczeń rowerów miejskich. Sytuacja ta nie zmieni się również dzięki rozbudowaniu repertuaru disco-polowego Pana Prezydenta Chęcińskiego. Być może prawdziwy problem Sosnowca nie wynika z animozji o podłożu historycznym, lecz chociażby z jakości życia w Mieście (dostępność do świadczeń zdrowotnych oraz edukacji na najwyższym poziomie, komfort płynący z jakości środowiska, pewność o bezpieczeństwo własne oraz mienia prywatnego i publicznego). Należy pocieszać się myślą, iż Zarząd Miasta oraz Radni mają na ich rozwikłanie aż pół dekady.

Koncepcja rozwoju Miasta według Pana Prezydenta jest atrakcyjna. Jako wolna od wydumanych problemów, za cel stawia sobie stworzenie z Sosnowca ośrodka, jakim nigdy nie był, za pieniądze, których nigdy nie posiadał. O prostej prawdzie, jaką jest rozpoczęcie budowania domu nie od dachu, nie zapominali Członkowie Stowarzyszenia Sosnowiczanie z Karolem Winiarskim. Niestety, ale ostatnią jesienią przed Stowarzyszeniem pokazał się mur spajany zaprawą propagandy sukcesu. Mur taki staje się tym trudniejszy do przebicia, im bardziej niepopularne są głoszone poglądy, zwłaszcza bronione w dyskusjach merytorycznych. Niezrażona tym faktem Społeczność Stowarzyszenia podjęła przed kilkoma dniami (12 IX 2019) decyzję o formalnej reaktywacji. Formalnej, gdyż pomimo upływu czasu, celem Stowarzyszenia jest wyłącznie bezinteresowne działanie na rzecz Miasta, nie zaś schlebianie macierzystemu środowisku politycznemu z pomocą aroganckich Radnych, wspierane w dodatku inicjatywami pseudooddolnymi, stymulowanymi w zupełnie niezależnej od partyjnej Władzy bezpartyjnej przybudówce.

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 20 IX 2019

   Cztery lata temu „darem z nieba” dla walczącego o władzę Prawa i Sprawiedliwości okazał się kryzys migracyjny. Napływ milionów uchodźców z Bliskiego Wschodu był efektem wojny domowej w Syrii i powstania Państwa Islamskiego, które z kolei było pośrednim następstwem obalenia wieloletniego dyktatora Iraku Saddama Husajna, w czym zresztą jako sojusznik USA braliśmy udział. W tym samym czasie pogłębiający się chaos w Libii po obaleniu przy udziale państw europejskich (tym razem bez USA i Polski) Muammara Kadafiego, zwielokrotnił napływ emigrantów z krajów afrykańskich do Europy. Decyzja Angeli Merkel o przyjęciu do Niemiec uchodźców, którzy po ucieczce przed masakrami i bombardowaniami do Turcji, starali się przedostać do bogatych krajów Europy Zachodniej, dla milionów czekających była sygnałem do porzucenia obozów dla uchodźców i podążania do „europejskiego raju”. Niezależnie od oceny działań niemieckiej kanclerz i relokacyjnej decyzji Rady Europejskiej, Jarosław Kaczyński perfekcyjnie wykorzystał sytuację zdobywając kolejne procenty poparcia. To nie afera taśmowa z roku poprzedniego, po której poparcie dla PO tylko chwilowo uległo zachwianiu, ale niespodziewane zwycięstwo Andrzeja Dudy w wyborach prezydenckich (co w dużym stopniu zawdzięcza „zamieszaniu” wprowadzonemu przez Pawła Kukiza), powstanie Nowoczesnej (będącej reakcją na odejście PO od liberalnego programu) i kryzys uchodźczy zapewnił Zjednoczonej Prawicy możliwość samodzielnego sprawowania władzy.

   W chwili obecnej kryzys migracyjny przestał być palącym problemem europejskiej polityki. Likwidacja Państwa Islamskiego, umowa z Turcją, pewna poprawa sytuacji w Libii oraz niehumanitarna, ale przynosząca efekty polityka byłego już wicepremiera i ministra spraw wewnętrznych Włoch Matteo Salviniego, radykalnie ograniczyły napływ emigrantów. Nie znaczy to oczywiście, że polityczne i gospodarcze skutki tego procesu są już za nami, a przede wszystkim, że problem został rozwiązany. Niepowstrzymywana eksplozja demograficzna w Afryce i zmiany klimatyczne, powodują że na południe od Europy mamy tykającą bombę, której nikt nie potrafi rozbroić. Ale to kwestia, być może nieodległej, ale jednak przyszłości. Trudno dzisiaj rozbudzić społeczne emocje, przynajmniej w Polsce (Viktor Orban ciągle na tym gra), ponownie rozgrywając kartę uchodźczą. A nic tak nie wzmacnia szans wyborczych, jak odwołanie do uczuć. Czasami pozytywnych – współczucia i nadziei, ale najczęściej negatywnych – nienawiści i strachu. W dobie mediów społecznościowych tym wygrywa się wybory, a nie programami czy racjonalnymi argumentami.

   O ile kryzys uchodźczy był szczęśliwym zbiegiem okoliczności, o tyle temat obecnej kampanii został sprezentowany Jarosławowi Kaczyńskiemu przez jego najzagorzalszych przeciwników. Jeszcze rok temu w czasie wyborów samorządowych, opozycji, wykorzystując zresztą błędy partii rządzącej, udało się przekonać znaczą część wyborców, że rządy Prawa i Sprawiedliwości oznaczają stopniowy Polexit. To, że wybory samorządowe nijak się mają do kwestii naszych relacji z UE, nie miało oczywiście większego znaczenia – wyborcy na takie „szczegóły” rzadko zwracają uwagę. Głównie dzięki temu udało się podzielonej opozycji uzyskać w wyborach do sejmików ziemskich (najbardziej upartyjnionych, a więc najbardziej porównywalnych z wyborami parlamentarnymi) kilkunastoprocentową przewagę nad partią rządzącą. Nie zadziałało to już  w wyborach do PE, ponieważ PiS wyciągając wnioski z jesiennej porażki, „zapałał” głęboką miłością do UE. Jednocześnie Rafał Trzaskowski i Leszek Jażdżewski skierowali społeczną uwagę na obszar, który okazał się z punktu widzenia Jarosława Kaczyńskiego idealnym do stoczenia wyborczego starcia. To sprawa LGBT i Kościoła katolickiego przesądziły o wynikach wyborów majowych i prawdopodobnie znacząco wpłyną na październikowe rozstrzygnięcia.

   Twierdzenie o istnieniu ideologii LGBT jest sprawą kontrowersyjną. Moim zdaniem, to zbytnia nobilitacja poglądów głoszonych przez aktywistów tego ruchu. Ideologie zwykle przedstawiają kompleksowy obraz świata i proponują rozwiązania dręczących go problemów, co w tym przypadku nie występuje. To raczej ruch koncentrujący się na jednym temacie bez szerszej nawet próby spojrzenia na inne globalne wyzwania. Co najważniejsze jednak, ideologie same w sobie nie są czymś negatywnym. Są nimi przecież nie tylko komunizm czy faszyzm, ale także liberalizm, konserwatyzm, a nawet, o zgrozo, społeczna nauka kościoła rozwijana od ponad stu lat w kolejnych papieskich encyklikach. Ideologia jest zatem pojęciem opisującym, a nie bezpośrednio wartościującym.

   Zasadniczy sprzeciw wobec sformalizowania związków partnerskich wyrażany przez dostojników Kościoła Katolickiego i polityków Prawa i Sprawiedliwości wynika ich zdaniem z zagrożenia dla rodziny. To wyjątkowo dziwne twierdzenie. Wynikałoby z niego, że tysiące, o ile nie miliony, osób żyjących w małżeństwie tylko czekają na moment, aby swoje związki rozwiązać i pogrążyć się w homoseksualnej rozpuście. Nasi biskupi i politycy nie biorą zupełnie pod uwagę argumentów, które przedstawiali politycy zachodnioeuropejskich partii konserwatywnych (np. w Wielkiej Brytanii) formalizując nie tylko związki partnerskie, ale nawet umożliwiając gejom i lesbijkom zawieranie związków małżeńskich. Ich zdaniem jest to właśnie działanie na rzecz rodziny. Twierdzą, że skoro już ktoś ma takie preferencje seksualne, to lepiej umożliwić mu sformalizować związek, co wzmacnia więzi łączące go z partnerem, niż zmuszać go do życia w homoseksualnym konkubinacie. Dla niego bowiem alternatywą do obecnego stanu nie będzie przecież zawarcie heteroseksualnego związku małżeńskiego. Tradycyjnej rodziny z tego nie będzie.

   Podobna argumentacja dotyczy także możliwości adopcji dzieci przez takie pary. Oczywistą rzeczą jest, że najlepszym miejscem dla młodego człowieka jest stała obecność kochającej matki i troskliwego ojca. Tyle, że nie wszystkie rodziny spełniają te warunki, a dla wielu dzieci alternatywą dla adopcji przez pary homoseksualne jest przebywanie w rodzinie zastępczej albo w domu dziecka. Oczywiście można twierdzić, że dzieci wychowywane w takich związkach mogą być zagrożone ze strony swoich nowych rodziców (tak jak gdyby w rodzinach heteroseksualnych nigdy nie dochodziło do patologicznych zachowań) lub ze strony nietolerancyjnego otoczenia (to akurat niestety jest o wiele bardziej prawdopodobne). Tyle, że idąc tym tokiem rozumowania, należałoby przymusowo odbierać dzieci wychowywane przez pary homoseksualne, a urodzone w sposób naturalny przez jedną z partnerek lub pochodzące z poprzedniego heteroseksualnego związku. A przecież takich dzieci jest nawet w naszym społeczeństwie niemało.

   W wypowiedziach hierarchów równie często pojawia się teza, że zasadniczym celem małżeństwa jest prokreacja. Dlatego w oczywisty sposób nie powinno się formalizować związków homoseksualnych. Tylko dlaczego w takim razie sakrament małżeństwa udzielany jest osobom, które czas na urodzenie dzieci mają już dawno za sobą? Czyżby księżą wierzyli, że sześćdziesięcioletni partnerzy są jeszcze zdolni do wydania na świat potomstwa? A może w ogóle powinni żądać od wszystkich przyszłych małżonków lekarskiego potwierdzenia płodności?

   Pozostaje oczywiście Biblia. W Starym testamencie związki homoseksualne potępiane są kilkakrotnie. Podobne zdanie na ich temat miał Św. Paweł. Co ciekawe jednak, we wszystkich fragmentach mowa się jest wyłącznie o związkach między mężczyznami. O lesbijkach ani słowa. Co jeszcze bardziej ciekawe, w ewangeliach o homoseksualizmie nie ma ani słowa. Czyżby Jezus miał na ten temat inne zdanie? I czy wszystkie te „prawdy objawione” są dalej obowiązujące? Możemy oczywiście przyjąć, że opinie Św. Pawła, który zresztą zdaniem niektórych teologów miał większy wpływ na kształt chrześcijaństwa niż sam Jezus, są wyrocznią. Tylko, że wówczas należałoby tak potraktować wszystkie jego poglądy, w tym także taki: „To nie mężczyzna powstał z kobiety, lecz kobieta z mężczyzny. Podobnie też mężczyzna nie został stworzony dla kobiety, lecz kobieta dla mężczyzny. Oto dlaczego kobieta winna mieć na głowie znak poddania…” (1 Kor 11:8-10). Gdybyśmy chcieli zaś zastosować się do wszystkich nakazów Starego Testamentu byłoby jeszcze ciekawiej. Tym razem także dla mężczyzn ze względu np. na konieczność wycięcia pewnego fałdu skórnego z narządu, którego kobiety nie posiadają. Może w Polsce nie wszyscy mogą się z tym pogodzić, ale nie ulega wątpliwości, że Jezus Chrystus w swojej ziemskiej postaci był obrzezanym Żydem.

   Małżeństwa osób tej samej płci lub formalne związki partnerskie są już dopuszczalne we wszystkich państwach Europy Zachodniej (także w konserwatywnej do niedawna Irlandii, a nawet na Malcie, Cyprze czy Grecji.) oraz w kilku krajach naszej części Europy (nawet na Węgrzech). Sytuacja w Polsce zbliża więc bardziej do tej jaka panuje w Rosji czy Białorusi, czego wielu nie chce zauważać. Wydawałoby się, że kwestia formalizacji związków partnerskich jest jedynie kwestią czasu. Tymczasem wcale tak nie musi być, a środowiska LGBT paradoksalnie robią wszystko, aby moment ten nastąpił jak najpóźniej.

   Od mniej więcej roku możemy obserwować organizowane w różnych miastach Polski parady równości. Nikt chyba nie wierzy, że to spontaniczne działania lokalnych działaczy (niekoniecznie gejów i lesbijek) popierających postulaty ruchu LGBT. Bez wątpienia mamy do czynienia z profesjonalnie zorganizowaną akcją, której celem jest wzmocnienie społecznego poparcia dla głoszonych postulatów. Samo to nie jest czymś zasługującym na potępienie, chociaż byłoby dobrze, gdyby organizatorzy otwarcie o tym mówili. Zasadnicza wątpliwość dotyczy czegoś innego – czy efekty tych akcji będą dokładnie takie jak zakładają jej twórcy?

   Nie jestem człowiekiem w pełni obiektywnym. Nie lubię wszelkich zbiorowych manifestacji. Nie podobają mi się nie tylko zorganizowane i cykliczne parady równości, ale też Marsze Niepodległości, miesięcznice smoleńskie, pochody pierwszomajowe, konwencje wyborcze czy procesje z okazji Bożego Ciała. W tłumie najczęściej zanika zdolność do samodzielnego myślenia, zanika indywidualizm, ludzie po prostu głupieją. Zdaję sobie jednak sprawę, że w zdecydowanej większości przypadków przynoszą one pożądane z punktu widzenia organizatorów efekty. Gdyby tak nie było, już dawno by ich zaprzestano. Ale od każdej reguły zwykle są wyjątki. Moim zdaniem właśnie z takim mamy do czynienia w przypadku parad równości.

   Stosunek Polaków do homoseksualizmu stopniowo się zmieniał. Przynajmniej ten deklarowany. Trawestując słowa prezesa Kaczyńskiego może nie była to afirmacja, ale z pewnością coraz większa tolerancja. Być może wynikało z pewnej politycznej poprawności i chęci naśladowania Zachodu. Ale wzrastająca tolerancja nie oznaczała zgody na otwarte i natarczywe ujawnianie się przedstawicieli tych mniejszości seksualnych w sferze publicznej. Można przypuszczać, że dominowało myślenie – niech sobie w łóżku robią co chcą, ale niech o tym nie mówią i niech się nie ujawniają. Można to nazwać obyczajową hipokryzją, irracjonalną obawą przed „zakażeniem” tymi preferencjami dzieci i wnuków, zaściankowością. Ale nie można nie brać tego pod uwagę. Dlatego, że parady równości wywołują u tych ludzi strach i zmieniają ich nastawienie do homoseksualistów i ich postulatów. Dają także argumenty tym, którzy widzą w tym doskonałe wyborcze paliwo. Zamiast przyśpieszać realizację postulatów ruchu LGBT mogą nie tylko na długie lata wyeliminować je z publicznej debaty, ale odwrócić widoczny w ostatnich latach trend zmian społecznej świadomości podobnie jak to było cztery lata temu w przypadku stosunku do uchodźców. Niektóre wyniki badań już na to wskazują.

   Polaryzacja społeczeństwa w odniesienie do praw osób LGBT w przededniu wyborów być może zwiększa szanse ugrupowań lewicowych. Ale z pewnością działa przede wszystkim na korzyść partii rządzącej, która dzięki temu znalazła narrację prowadząca ją do kolejnego wyborczego zwycięstwa. Przegranymi są partie centrowe, które bezskutecznie starają się uniknąć ideologicznej batalii, której wygrać nie sposób. Prawdziwą porażkę poniesie jednak  całe społeczeństwo, ponieważ konsekwencje ideologicznej batalii dla naszej narodowej wspólnoty będą katastrofalne. Raz wypuszczonego z butelki dżina nie da się tak łatwo zamknąć z powrotem.

   Perspektywy wprowadzenia związków partnerskich do polskiego systemu prawnego znacząco się oddaliły. Nie znaczy to jednak, że nie ma szans na jakiekolwiek zmiany w obowiązującym prawie. Nawet Prezydent Andrzej Duda zadeklarował, że gotów jest poprzeć regulacje, które ułatwią codzienne funkcjonowanie par homoseksualnych. Inna sprawa, że wiele rozwiązań tak naprawdę już w polskim prawie istnieje, a problemem jest raczej ich interpretacja i praktyczna realizacja. Przykładem może być prawo do informacji dla osoby bliskiej czy też dziedziczenie prawa najmu przez osobę, z którą zmarły pozostawał w stałym pożyciu. I tą niekonfrontacyjną drogą powinni podążać ci, którzy naprawdę chcą ułatwić życie osobom, których sami nazywają nieheteronormatywnymi. Tylko czy naprawdę o to im chodzi?

Karol Winiarski

Tekst ten nie będzie o złym PiS-ie, kawiorowej Lewicy czy też śmiesznym Kukizie i jego koalicji z PSL-em. Będzie o standardach przy tworzeniu list wyborczych PO-KO w sosnowieckim okręgu wyborczym przez niektórych myślących tylko o sobie, zadufanych egoistach i karierowiczach. Nie godziłem się i nie godzę na to, aby polityka i konstruowanie list wyborczych były oparte na kłamstwie i koniunkturalizmie, opartych tylko o „swój” interes. Bo tylko poprzez budowanie silnej grupy można wygrywać wybory. Standardy przy tworzeniu list wyborczych do Sejmu RP w naszym okręgu wyborczym od dawna daleko odbiegają od tych, których – według  mnie – w polityce powinno się przestrzegać. Mówiąc krótko opinia publiczna jest świadkiem kolejny raz kibolskiej ustawki.

Obecny Przewodniczący Regionu W. Saługa  to osoba, która bez doświadczenia zawodowego została wiceprezydentem Jaworzna, a potem trafił  do Senatu RP  w nieeleganckich okolicznościach eliminując znanego, sosnowieckiego lekarza. To wieczna jedynka, z której nie było żadnego merytorycznego pożytku w Sejmie, ale jednocześnie osoba umiejąca zawsze stworzyć większość dla swojej osoby na pierwszych miejscach list. Jak się to robi?.  Albo ma przyjaciela przewodniczącego albo tworzy koalicję z podobnymi postaciami i otacza pozostałych kandydatów dużą ilością startujących z danej miejscowości. Dziś na liście wyraźnie widać  brak innych, realnych  kandydatów z Jaworzna. Poseł Paweł Bańkowski z Jaworzna zrezygnował i nie startuje. A dla dobra wyniku listy powinien i musiał. Mógłby jednak odebrać głosy właściwemu kandydatowi z Jaworzna. Czyżby po wyborach czekała na niego za ten gest, jak niesie plotka dobra praca w Sosnowcu ?  Ano zobaczymy.

A. Chęciński 4 lata temu uważał i robił wszystko, żeby kandydatów z Sosnowca było dla dobra listy PO jak najwięcej, żeby w wyborach była silna lista, która musi zdobyć jak największą liczbę głosów, a przez to mandatów. Jakoś mało ich tym razem z Sosnowca. Oczywiście tym razem również dla dobra listy PO-KO. I czy wszyscy trzej kandydaci z Sosnowca będą robić mocną kampanię w całym okręgu? I co, połknie teraz swój język? Jaka jest cena kłamstwa? Przecież każde kłamstwo to dług zaciągnięty wobec prawdy. Mógłby ktoś zapytać, kto to dziś jeszcze pamięta? To nieprawda, za kłamstwo prędzej czy później, ale się opłaci.

Padłem ofiarą manipulacji partyjnymi listami, a później ludźmi. Błędy partii i ludzi zwłaszcza w województwie śląskim były przyczyną porażki Prezydenta Bronisława Komorowskiego  i w wyborach parlamentarnych w 2015 r. A ja miałem odwagę o nich mówić i dążyć do zmian jeszcze przed wyborami prezydenckimi. Mówiłem głośno, m.in. o odsunięciu niektórych członków Zarządu Regionu. Każdy uczciwy obserwator wie, że miałem rację. To jest widoczne dla „ślepych i głuchych” coraz wyraźniej i dziś. Metody eliminowania konkurentów jak widać nie są wprawdzie krwawe, ale bardzo, bardzo brudne. Ci polityczni gracze są wyzuci z moralności i zasad, a jedyną przyświecającą im ideą jest żądza władzy, za wszelką cenę.

Bo, gdzie bez pomocy i zaangażowania partii znajdą oni pracę. Obaj Panowie sprzedadzą G. Schetynę jako pierwsi, chociaż do tej pory najgłębiej penetrowali jego „serce”, tak jak wcześniej E. Kopacz.  A po wyborach swoimi błędami obarczą G. Schetynę. Tak było również poprzednio. Bo ich celem jest utrzymanie się u władzy za wszelką cenę, z każdym i w każdych okolicznościach.

Nieelegancko została potraktowana  poseł B. Libera- Małecka z Dąbrowy G., ostatecznie piąta na liście do sejmu. Cóż, mogła zdobywać głosy również w Sosnowcu i Jaworznie. Ale jej start do Senatu rozwiązuje ich problem, chociaż kulisy i kuluary są dość przykre i smutne, ale znane wielu, Beacie chyba również. Niższe miejsce dostała również tym razem poseł Anna Nemś z Zawiercia, dla której otwierali wszystkie furtki jeszcze 4 lata temu. A dziś co? Trzeba ją jakoś zneutralizować?

To „nagroda” dla Pań za lata pracy w Sejmie RP, za zdobyte doświadczenia, za lojalność i pracę dla PO oraz milczenie wcześniej. Dziś ich ostrze wymierzone zostało najmocniej w poseł Barbarę Dolniak, tak jak we mnie 4 lata temu. Wtedy udało się im ją wyeliminować z listy PO, a mnie z Sejmu RP. Ale los bywa przewrotny. Dlatego dziś to z powiatu będzińskiego zgłoszono tym razem największą liczbę kandydatów. Dlaczego tak się dzieje?  Bo Panie te stanowiły i stanowią zagrożenie.

Spadła za to znacząco ilość kandydatów oraz ich jakość z Sosnowca w porównaniu do 2015 r. i poprzednich wyborów. Bo przedpole czyści się dla M. Bochenka, aby realizować program  pierwsza praca w Sejmie RP. Śmiechu nie było końca w związku ze startem Cezarego Kempy z PiS, syna Beaty Kempy lat 24, który w życiu nie osiągnął jeszcze nic.  Jak stwierdził, kocha swój region i chce reprezentować młode pokolenie. A co proponuje M. Bochenek, jego rówieśnik? Oj, kiepska ta wymiana elit. Czy są to karierowicze, którzy myślą tylko o dostaniu się na kolejny płatny stołek? Przecież nie mają doświadczenia zawodowego czy życiowego, żeby czuć się na siłach i aby decydować o sprawach całego kraju. Oczywiście doświadczenie tzw. partyjnego aparatczyka się nie liczy. Bo jeżeli jedynym doświadczeniem, jakim mogą się wykazać, jest to zdobyte w strukturach partii tak jak ich protektorów, to niewiele mogą pokazać. Niech się sprawdzą na prawdziwym rynku pracy. Wyborców traktują lekceważąco i instrumentalnie, myśląc, że nikt tego nie zauważy. A może są tak zdolni i uznali , że się marnują. Są niestety zadufani w sobie, ale przebojowi. Warto jednak pamiętać, że żyletką można się ogolić albo….. podciąć żyły. Czasami, jak to zwykle bywa, może się okazać, że zrobiono mu wielką krzywdę. Przekona się o tym, jak zwykle ostatni i za późno. Szkoda chłopaka.

Ośmieszono przy okazji również P. Hałasika, który chciał startować do Senatu RP z PO-KO i któremu to obiecano jeszcze przed wyborami samorządowymi. Cóż, naiwnych  i koniunkturalnych nigdy nie brakowało. Tak, jakby nie znał tych panów. Do Sejmu z dwójki miała obiecany start J. Sekuła. Wystartuje jednak do Senatu ponieważ jako sosnowiczanka zabierałaby głosy M. Bochenkowi. Wynik listy nie ma przecież znaczenia. Liczą się tylko pojedyncze interesy. Ale czy J. Sekuła dojrzała do poznania prawdy?

Członkowie PO w Zagłębiu bojąc się dziś o pracę, milczą ze spuszczoną nisko głową.  Z tego też powodu są posłuszni i potulni. Porzucają nadzieję poprzez uzależnienie i strach, na poznanie prawdy, walkę o jak najlepszy wynik i zadowalają się opowieściami. Inni,  coraz częściej odchodzą, przez co zastępy zwolenników się kurczą. Coraz bardziej upada morale. Smutne to jest bardzo dla osoby, która to wszystko od samych narodzin tworzyła i doprowadziła do prawdziwej potęgi, torując wtedy drogę.

Gra w kule polega co do zasady na byciu jak najbliżej „świnki” . Póki co jakoś to działa od  lat. Ale skutki niestety widać coraz bardziej nawet dla tych mniej zorientowanych. Te „świnki” powinny wycofać się jako „ekologicznie” szkodliwe. Wiadomo jednak, że tego nie zrobią. Powinny więc być niezwłocznie odsunięte.

Jarosław Pięta

   Dzień wyborów nazywany jest bardzo często świętem demokracji. Trudno zaprzeczyć, że w systemie przedstawicielskim jest to najważniejsze wydarzenie, które najczęściej na kilka lat przesądza o tym, kto będzie sprawował władzę. Dlatego też sprawą fundamentalną jest jego pełna uczciwość i transparentność. W przeciwnym razie zachodził obawa realizacji słynnego powiedzenia mówiącego, że „nie ważne kto jak głosuje, ważne kto liczy głosy”. Ale sprawą nie mniej istotną jest też równość szans w trakcie całej kampanii wyborczej. A tutaj zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że aktualnie sprawujący władzę wykorzystując posiadane możliwości będą starali się wpływać na decyzje głosujących.

   Kluczową sprawą w każdej kampanii wyborczej jest przekaz informacyjny. Media prywatne rządzą się swoimi prawami i mogą się kierować własnymi sympatiami politycznymi. Jednak na polskim rynku medialnym znaczącą rolę odgrywają media publiczne – zarówno państwowe jak i samorządowe. Ani jedne, ani drugie nie są najczęściej obiektywne, a proces ich upartyjnienia postępuje od wielu lat. Widać to najbardziej na przykładzie telewizji publicznej, ale i media samorządowe coraz częściej podążają jej śladem. Niektóre zresztą praktykowały to już wcześniej. Wiele lat temu wysłany przeze mnie do Kuriera Miejskiego przed wyborami samorządowymi artykuł o finansach miejskich nie został opublikowany. Ukazała się za to polemika będąca odpowiedzią na nieopublikowany tekst. Po groźbie skierowania sprawy na drogę sądową, artykuł został opublikowany. Miesiąc po wyborach.

   Równie duże znaczenie dla zachowania równych szans dla wszystkich startujących ugrupowań ma zachowanie służb i jednostek organizacyjnych podlegających władzom publicznym. Najbardziej spektakularne są oczywiście działania organów ścigania, które zawsze mogą przed wyborami kogoś zatrzymać, wezwać na przesłuchanie czy nawet ujawnić, na zasadzie kontrolowanego przecieku, dowody procesowe. Ale można również innymi metodami utrudniać życie komitetom opozycyjnym, wspierając jednocześnie swoich faworytów. To działanie może mniej widoczne dla opinii publicznej, ale tym bardziej niebezpieczne.

   Ta ostatnia sytuacja miała miejsce ostatnio i dotyczyła kandydata Prawa i Sprawiedliwości na senatora Jacka Dudka, któremu służby miejskie „aresztowały” przyczepkę z materiałami wyborczymi. PiS to ugrupowanie całkowicie nie z mojej bajki, chociaż akurat o moim dawnym koledze z Rady Miejskiej nie mogę powiedzieć złego słowa. Podobną opinię ma zapewne wielu sosnowiczan, w tym sprawujący w naszym mieście władzę. Ale sympatie, czy antypatie polityczne nie powinny w żadnym stopniu wpływać na traktowanie osób reprezentujących nawet najbardziej kontrowersyjne ugrupowania w kampanii wyborczej.

   Nie wiadomo oczywiście, czy Prezydent Arkadiusz Chęciński osobiście podjął decyzję o usunięciu feralnej przyczepki. Nie wiemy nawet czy wiedział o całej sprawie. Ale tak jak Zbigniew Ziobro odpowiedzialny jest za działania podlegających mu urzędników Ministerstwa Sprawiedliwości, tak Prezydent Sosnowca odpowiada za działania służb komunalnych. Dlatego powinien wyciągnąć konsekwencje wobec osób odpowiedzialnych za to skandaliczne wydarzenie i przynajmniej przeprosić kandydata na senatora. A przede wszystkim dołożyć wszelkich starań, żeby na przyszłość podobne sytuacje nie miały miejsca, a wszyscy kandydaci, niezależnie od przynależności partyjnej i powiązań towarzyskich byli traktowani w taki sam sposób. Wiarygodność opozycji buduje sposób postępowania jej prominentnych przedstawicieli.

Karol Winiarski 

Zapewne zastanawialiście się Państwo co może się kryć za tajemniczym zniknięciem przyczepki z moim materiałem wyborczym. Otóż trudno w to uwierzyć, ale to Miejski Zakład Usług Komunalnych zarekwirował wspomniany pojazd, który obecnie znajduje się na zapleczu technicznym Parku im. Jacka Kuronia.

Wiedzę na ten temat musiałem jednak zdobyć sam, bo nikt z przedstawicieli MZUK nie zechciał mnie o tym fakcie poinformować, a przecież mój nr telefonu jako radnego jest ogólnie dostępny. Dopiero na skutek moich telefonów udało mi się tę wiedzę pozyskać. Nie poinformowano mnie również o podstawie prawnej tego działania. Pytanie co dalej? Czy w Sosnowcu kandydat Prawa i Sprawiedliwości może prowadzić normalną kampanię? Czy zabór mienia i usunięcie materiałów wyborczych to standardowe działanie? Czy ktoś z władz mojego miasta zareaguje na tę skandaliczną sytuację? Czy ktoś wydał takie polecenie pracownikom MZUK? Trudno mi uwierzyć, że podjęli takie działania bez wiedzy przełożonych. Czy w Sosnowcu wszyscy kandydaci mają równe prawa?

Źródło: Facebook Jacek Dudek

PS

Poniżej wcześniejszy post radnego Jacka Dudka wyjaśniający genezę tego bulwersującego zdarzenia

„Szanowni Państwo. Wczoraj wieczorem w wyremontowanej muszli koncertowej w Parku im. Jacka Kuronia w Kazimierzu Górniczym odbył się „Sosnowiecki Iwent Kabaretowy „. Jednak komuś najwyraźniej zabrakło poczucia humoru i deficyt ten postanowił zrekompensować małostkowością z dużą domieszką złośliwości. Na miejscu parkingowym wzdłuż ulicy Anki Kowalskiej stała przyczepka z moim materiałem wyborczym, jako kandydata do Senatu RP z okręgu Jaworzno, Sosnowiec. Jednak mimo zabezpieczenia kłódką i łańcuchem przyczepka w tajemniczych okolicznościach zniknęła i to tuż przed wspomnianą imprezą. A teraz zagadka. Komu w Sosnowcu przeszkadza Prawo i Sprawiedliwość? Komu przeszkadzał prawnie chroniony materiał wyborczy Prawa i Sprawiedliwości? Odpowiedź wkrótce. Sprawa została zgłoszona na Policję. c.d.n.”

Na wyspach Bergamutach

Podobno jest kot w butach

Widziano także osła

Którego mrówka niosła

Jest kura samograjka

Znosząca złote jajka

Na dębach rosną jabłka

W gronostajowych czapkach

Jest i wieloryb stary

Co nosi okulary

Uczone są łososie

W pomidorowym sosie

I tresowane szczury

Na szczycie szklanej góry

Jest słoń z trąbami dwiema

I tylko… wysp tych nie ma

   Jan Brzechwa pisząc ten wiersz zapewne nie miał na myśli kampanii wyborczej. W obecnych czasach jest on jednak doskonałą ilustracją nie tylko polskiej polityki. W naszym kraju licytacja obietnic robi jednak chyba największe wrażenie. To już nie kilka czy kilkanaście miliardów, które co roku mają zasilać nasze domowe budżety. To kwoty sięgające kilkudziesięciu czy nawet kilkuset milionów złotych. W przypadku ugrupowań opozycyjnych (o dziwo, Lewica jest tu najmniej „hojna”) koszty ma ponieść głównie budżet państwa, który musiałby wzrosnąć co najmniej o połowę. Partia rządząca, roztaczając miraż państwa dobrobytu, stawia raczej na drenowanie samorządów i przedsiębiorców, na których już teraz przerzucane są koszty usług publicznych i wzrostu wynagrodzeń pracowników. To zresztą powoduje, że realizacja tych zapowiedzi jest najbardziej realna (wystarczy wprowadzić stosowne przepisy), ale długofalowe konsekwencje będą równie niszczące dla gospodarki, za co przyjdzie zapłacić przyszłym pokoleniom Polaków. Obecnie jednak karnawał wciąż trwa. Ale po karnawale zawsze nadchodzi post. Wielki post.

   W czasie wakacji Prawo i Sprawiedliwość znajdowało się w wyraźnej defensywie zmagając się z kolejnymi wizerunkowymi wpadkami. Wydawało się nawet, że utrzymanie przez nią władzy w czterech kolejnych latach, może stanąć pod znakiem zapytania. W chwili obecnej sytuacja uległa radykalnej odmianie. PiS nie tylko pewnie zmierza po kolejne zwycięstwo, ale po raz pierwszy w historii naszego kraju może nawet uzyskać poparcie ponad połowy głosujących Polaków. Dobrze rozumieją to już liderzy ugrupowań opozycyjnych i dlatego zajęli się „bratobójczą” rywalizacją o resztki, które dla nich pozostały.

   Majowe wybory do Parlamentu Europejskiego jasno pokazały, że marzenia o przejęciu władzy opozycja będzie musiała odłożyć na co najmniej cztery lata. I nie o władzę walczą w najbliższych wyborach Grzegorz Schetyna, Włodzimierz Czarzasty czy Władysław Kosiniak-Kamysz. Ludowcy i kukizowcy chcą po raz kolejny zasiąść w parlamencie. Lewica chce do niego powrócić. Cele Koalicji Obywatelskiej, a zwłaszcza Grzegorza Schetyny, są bardziej ambitne. Lider największej partii opozycyjnej patrzy bardziej perspektywicznie. Liczy na to, że następna kadencja Prawa i Sprawiedliwości będzie ostatnią, ponieważ nadchodzące spowolnienie gospodarcze w najlepszym razie uniemożliwi dalsze zaspokajanie rozbudzonych aspiracji polskiego społeczeństwa i rozbije teflonową powłoką chroniącą ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego. A wtedy PO ze swoim liderem triumfalnie powrócą do władzy bez konieczności realizowania nierealnych obietnic wyborczych, którymi w obecnej kampanii przebili wszystkich – sumując wszystkie wyjdzie około 200 mld zł. rocznie. Kryzys bowiem zwykle tonuje oczekiwania wyborców i sprowadza ich na ziemię. Na krótko.

   Plan Grzegorza Schetyny nie ogranicza się jednak do pozbawienia władzy Jarosława Kaczyńskiego. Lider PO wyraźnie pozazdrościł swojemu politycznemu adwersarzowi pozycji, którą ten od lat ma na prawicy polskiej sceny politycznej. Dlatego jego marzeniem jest zmonopolizowanie politycznego centrum i całkowita marginalizacja lewicy. Do tego konieczny był wspólny start w wyborach i utworzenie jednego klubu, w którym oczywiście stopniowo pozostałe ugrupowania byłyby całkowicie skonsumowane przez PO. Plan się załamał, gdy PSL postanowiło zaryzykować samodzielny start w wyborach. W tej sytuacji Schetyna dał Włodzimierzowi Czarzastemu czarną polewką licząc widocznie, że podzielone i skłócone od lat ugrupowania lewicowe w ogóle nie wejdą do parlamentu. Paradoksalnie jednak przyczynił nie tylko do zjednoczenia lewicy, ale też do stworzenia dla swojego ugrupowania i dla niego samego realnej konkurencji po opozycyjnej stronie sceny politycznej. W ostatnim sondażu IBRIS-u przeprowadzonym na bardzo dużej grupie badawczej (8 tysięcy osób), różnica między Koalicją Obywatelską a Lewicą stopniała do zaledwie 7 punktów procentowych. I w tym właśnie kontekście należy odczytywać zaskakującą decyzję władz PO o wskazaniu Małgorzaty Kidawy-Błońskiej jako kandydatki na premiera.

   Duże rozbawienie wzbudzają rozważania niektórych dziennikarzy na temat przyszłego sprawowania funkcji premiera przez obecną wicemarszałek Sejmu. Przecież gdyby Grzegorz Schetyna widział choć minimalną szansę na przejęcie władzy, Małgorzata Kidawa-Błońska nigdy nie zostałaby kandydatką na szefową rządu. Szef Platformy zrozumiał, że dobrze byłoby choć w części podzielić się swoją odpowiedzialnością za przegrane wybory, a zarazem uniknąć za wszelką cenę uniknąć starcia w Warszawie z Jarosławem Kaczyńskim, które może się zakończyć jego spektakularną porażką. Dlatego dokonał podwójnej zamiany – Małgorzata Kidawa-Błońska zastąpi go nie tylko jako kandydat na funkcję premiera, ale również na pozycji lidera listy w Warszawie. Nie zmieni to oczywiście ostatecznego wyniku wyborów, ale może skutkować przesunięciem głosów pomiędzy ugrupowaniami opozycyjnymi – spokojna i zawsze uśmiechnięta polityczka Platformy o dość progresywnych poglądach, może przejąć przynajmniej część wyborców Lewicy.

   Decyzja Grzegorza Schetyny, aczkolwiek motywowana jego własnym interesem, jest politycznie dobrym posunięciem, chociaż najprawdopodobniej nie zapobiegnie zakończeniu jego politycznej kariery jako lidera opozycji. Może też jednak olbrzymie znaczenie w kontekście wyborów. Ale nie tych, które odbędą się za miesiąc. Już wkrótce czeka nas kolejne wyborcze starcie – wybory Prezydenta RP. Małgorzata Kidawa-Błońska nigdy nie zostanie premierem. Ale ma realną szansę nawiązać walkę z Andrzejem Dudą, o ile tylko w trakcie kilku najbliższych tygodni nie spali się w ogniu kampanii wyborczej do Sejmu i Senatu. Pytanie tylko, czy te wiosenne wybory będą  miały jakiekolwiek znaczenie. Jeżeli PiS uzyska za miesiąc ponad 60% mandatów, co pozwoli na każdorazowe odrzucanie prezydenckiego veta, rola głowy państwa będzie jeszcze mniejsza niż jest w chwili obecnej. Niezależnie od osoby, która ten urząd będzie pełniła.

Karol Winiarski