About

Posts by :

Kompetencje i niekompetencja Straży Miejskiej

Redaktor Naczelny sobota, 30 marca 2019

O strażach gminnych w naszym Kraju napisano wiele. Ponieważ wszystko ma swą przyczynę, tak i lawina spolaryzowanych komentarzy na temat ich funkcjonowania swoją genezę ma w rozdźwięku pomiędzy kilkoma raptem ustawami, oraz lokalnymi regulaminami, a rzeczywistością. Rzeczywistością, wydawać by się mogło, jedną, co wynika z unitarnego ustroju Państwa. Bez względu bowiem na charakter gmin, do właściwości ustanowionych w ich obrębach straży należy, między innymi, egzekwowanie prawa lokalnego, dbanie o ład i porządek, czy też wspieranie jednostek samorządowych w realizacji ich zadań. Choć nie miejsce tu na cytowanie ustaw, warto skoncentrować się na dwu pierwszych kwestiach, silnie z sobą związanych. Nietrudno, pośród przypadków ogólnych, wyróżnić jeden bardzo szczególny.

Po przejściu nieuchronnego, choć spodziewanego, tornada kadrowego w Komendzie, Mieszkańców Miasta nie mogła ominąć kolejna burza. Tym razem propagandowa. Ponieważ przez ostatnich kilka lat w Sosnowcu dzieje się bardzo wiele dobrego, zmiany w Straży Miejskiej sprzed ponad piętnastu miesięcy musiały pozytywnie odbić się na kreowanym wizerunku Miasta. Jak zażyczył sobie tego Ustawodawca, a co Sosnowca również dotyczy, Funkcjonariusze dyskutowanej Formacji powinni niestrudzenie walczyć z samowolnie organizowanymi parkingami chodnikowymi, jak również tępić nieskrępowaną niczym szczodrość obdarowywania przyrody zużytym sprzętem elektronicznym lub niemodnymi meblościankami, charakteryzującą niemały odsetek Mieszkańców. Są to problemy karkołomnie trudne, których rozwiązanie ociera się o donkiszoterię. Nie w Sosnowcu jednakże. Tylko uodpornieni na klechdy o przepełniającej się beczce miodu złośliwcy nie wspomną w tym miejscu o spektakularnej serii, dwóch bodajże, brawurowych akcji Funkcjonariuszy w Śródmieściu, mających miejsce niedługo po zreformowaniu Formacji.

Cóż z tego wynikło? Czy efekty walki o ochronę środowiska w Mieście, by o bezpieczeństwie Mieszkańców nie wspomnieć, nie są mizerne, bez względu na prowadzenie działań również w godzinach wieczornych? Wyłącznie na karb niesprzyjającego splotu okoliczności należy zrzucić fakt gorszej niż przeciętna skuteczności Funkcjonariuszy Straży Miejskiej w walce z zanieczyszczeniem powietrza. Czynnikiem z pewnością limitującym skuteczność działań jest brak posiadania w trakcie interwencji nakazu rewizji. Na niewiele zdały się zatem huczne apele, wznoszone wyłącznie z jednej, słusznej strony, zachęcające do aktywnego udziału Mieszkańców w walce o czystsze Miasto.

Chociaż pieniądze nie mają przykrego zapachu, to czy średnia kwota zeszłorocznego mandatu Straży Miejskiej za spalanie nieodpowiedniego paliwa, wynosząca około stu dwudziestu złotych, nie pachnie wstydem?

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 29 III 2019

Region

Kolejni kandydaci śląskich terytorialsów rozpoczęli szolenie

Redaktor Naczelny poniedziałek, 25 marca 2019

Ponad 50 kandydatów na żołnierzy Wojsk Obrony Terytorialnej przekroczyło bramę jednostki w Gliwicach. Punktualnie o 7:00 rozpoczęła się z pewnością jedna z ich największych przygód życia. To już piąte w województwie śląskim powołanie do OT (Obrony Terytorialnej). Wśród kandydatów jest 6 kobiet.

Wcielenie to pierwszy dzień tzw. szesnastki, czyli 16-dniowego szkolenia podstawowego. Biorą w nim osoby, które do tej pory nie miały do czynienia ze służbą wojskową. W trakcie wcielenia kandydaci zostają umundurowani, otrzymają ekwipunek oraz załatwiane zostaną kwestie ewidencyjne. Ochotnicy poddawani są również ocenie sprawności fizycznej, która obejmuje „test wejściowy”. Wyniki zostaną wykorzystane w dalszej służbie a po roku na kolejnym teście z wf-u, oceniony zostanie postęp jakiego prze ten czas na szkoleniu dokonał.

Podczas 16 dni szkolenia największy nacisk położony będzie na naukę praktycznych umiejętności posługiwania się bronią, taktykę oraz zasad zachowania na polu walki. Kandydaci nauczą się też udzielania pierwszej pomocy oraz topografii. „Szesnastkę” kończy przysięga, która odbędzie się 6 kwietnia w Gliwicach.

13 Śląska Brygada Obrony Terytorialnej rozpoczęła formowanie ubiegłym roku. Obecnie trwa proces pozyskiwania kandydatów do służby. Obecnie w województwie śląskim jest ponad 500 terytorialsów.

Wojska Obrony Terytorialnej jako piąty rodzaj sił zbrojnych, obok Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych, Marynarki Wojennej oraz Wojsk Specjalnych powstały z początkiem 2017 roku. Obecnie w Wojskach Obrony Terytorialnej służbę pełni ponad 18 500 żołnierzy w tym 3 tysiące zawodowych. Średnia wieku terytorialsów to 32 lata. 13 procent żołnierzy OT stanowią kobiety.

WOT opiera swój potencjał na żołnierzach – ochotnikach. Dzięki temu, że szkolenia odbywają się głównie w dni wolne od pracy – WOT daje więc możliwość pogodzenia życia rodzinnego i zawodowego ze służbą.

Misją WOT jest obrona i wspieranie lokalnych społeczności. W czasie pokoju to zadanie realizowane jest m.in. w formie przeciwdziałania i zwalczania skutków klęsk żywiołowych oraz prowadzenia działań ratowniczych w sytuacjach kryzysowych. W czasie wojny WOT będzie wsparciem wojsk operacyjnych w strefie działań bezpośrednich, a poza nią stanowić będzie siłę wiodącą.

Wojska Obrony Terytorialnej kontynuują współcześnie misję Armii Krajowej. Dziedziczenie tradycji AK przez WOT wynika wprost z bliskości formy działania obydwu formacji, jak również potrzeby budowy etosu WOT na wartościach, z którymi identyfikują się żołnierze.

13 Śląska Brygada Obrony Terytorialnej jest pierwszą brygadą, w której będą służyć psy poszukiwawczo-ratownicze. Właśnie trwa wdrażanie programu pilotażowego K9.

Region

Rok Kultury w Kolejach Śląskich

Redaktor Naczelny sobota, 23 marca 2019

Historia, muzyka, literatura, teatr i sztuka – to pięć głównych osi tematycznych najnowszej akcji przygotowanej przez… Koleje Śląskie. Śląski przewoźnik chce obchodzić 2019 rok pod znakiem kultury, szykując dla swoich podróżnych i wszystkich mieszkańców województwa kilka ciekawych niespodzianek. To już trzeci raz, gdy Koleje Śląskie realizują roczną kampanię poświęconą konkretnej tematyce.

W ubiegłym roku tematem przewodnim działań Kolei Śląskich była Ekologia, natomiast 2017 był okrzyknięty Rokiem Studenta. Tym razem przewoźnik zdecydował się na działania związane z szeroko pojmowaną kulturą. Jego plany wpisują się tym samym w wydarzenia ważne dla całego regionu, jak np. 100. Rocznica Wybuchu Powstań Śląskich czy Rok Stanisława Hadyny.

– Głównym założeniem naszej akcji jest chęć przybliżania oferty kulturalnej regionu za pomocą kolei. Chcemy przy tym pokazać, że pociąg może być nie tylko środkiem transportu w drodze do pracy czy szkoły – stąd też część atrakcji będzie się odbywać właśnie na pokładach pociągów – tłumaczy Wojciech Dinges, prezes Kolei Śląskich. – Mamy nadzieję, że Koleje Śląskie staną się w ten sposób swego rodzaju łącznikiem pomiędzy jednostkami kultury a mieszkańcami regionu. – dodaje.

Całość projektu będzie podzielona na pięć sekcji tematycznych. Znajdą się wśród nich: historia, sztuka, literatura, muzyka i teatr. Dzięki temu wachlarz proponowanych atrakcji będzie na tyle szeroki, by niemal każdy znalazł w ofercie coś zgodnego z własnym gustem. Plan Roku Kultury w Kolejach Śląskich został też w miarę możliwości dostosowany do istotnych wydarzeń kulturalnych w naszym województwie. Wówczas przewoźnik planuje nie tylko działania promocyjne, ale również uruchamianie dodatkowych pociągów. Tego typu kroki będą towarzyszyć przede wszystkim wydarzeniom muzycznym, jako tym, które skupiają duże grono odbiorców – dzięki temu zamiast jechać na koncert własnym autem, będzie można wybrać transport publiczny. Nie będą to jednak jedyne okazje, by skorzystać z dodatkowych pociągów. Przewoźnik planuje bowiem specjalne połączenia również przy okazji takich wydarzeń jak Noc Muzeów czy Metropolitalna Noc Teatrów. Oczywiście podobnie jak w ubiegłych latach, tak i tym razem spółka aktywnie włączy się w Industriadę.

Część Roku Kultury związana z historią w znacznej mierze zostanie poświęcona Powstaniom Śląskim. W tym zakresie Koleje Śląskie podejmą współpracę m.in. z Muzeum Powstań Śląskich i Muzeum Śląskim. W nawiązaniu do tradycji Górnego Śląska nie zabraknie również elementów związanych z Barbórką. W planach jest także kontynuowanie akcji Kolej na Muzea, dzięki której z biletem Kolei Śląskich można taniej zwiedzać muzea i galerie biorące udział w projekcie.

Sporo ciekawostek czeka też na miłośników literatury. Koleje Śląskie planują m.in. odczyty fragmentów książek na pokładach pociągów, wycieczki „tropem literatury” oraz konkursy z nagrodami, dzięki którym będzie można poszerzyć swoją domową bibliotekę. Zgodnie z założeniami przewoźnika pociągi mogłyby się też stać miejscem do kultywowania idei bookcrossingu. Dodatkowo w kalendarzu Kolei Śląskich nie zabraknie rzecz jasna miejsca dlaŚląskich Targów Książki.

– Część atrakcji będziemy zapowiadać odpowiednio wcześniej, na przykład na naszej stronie internetowej. Część natomiast chcielibyśmy pozostawić w formie niespodzianki, tak aby zaskoczyć naszych podróżnych jakimś ciekawym koncertem, wystąpieniem aktorskim czy innym tego typu przedsięwzięciem – mówi prezes Wojciech Dinges. – Do współpracy zaprosiliśmy wiele różnego rodzaju placówek kulturalnych, jak biblioteki, teatry, muzea, uczelnie czy organizatorzy muzyczni. Nie zamykamy się przy tym na kolejnych partnerów, jesteśmy otwarci na współpracę w ramach różnego rodzaju inicjatyw. Całość Roku Kultury planujemy aż do grudnia, więc z pewnością w trakcie jego trwania dojdą jeszcze kolejne pomysły. Tymczasem zachęcamy wszystkich do śledzenia naszej strony internetowej i profili społecznościowych, a także wypatrywania niecodziennych atrakcji na pokładach samych pociągów – podsumowuje.

Co istotne, honorowy patronat nad Rokiem Kultury objął marszałek województwa śląskiego Jakub Chełstowski. Patronat medialny nad całością przedsięwzięcia sprawuje Radio eM.

– Kultura to ogromny atut województwa śląskiego, dlatego przyjąłem honorowy patronat nad Rokiem Kultury w Kolejach Śląskich. Obecny rok jest czasem szczególnym, w którym rozpoczynamy obchody setnej rocznicy wybuchu Powstań Śląskich, dlatego tak ważne jest dotarcie z tą informacją do jak najszerszego grona odbiorców. Poprzez tę akcję chcemy także zachęcić mieszkańców regionu, by włączyli się w nurt wydarzeń kulturalnych i być może sami inspirowali kolejne – podkreśla Jakub Chełstowski, marszałek województwa śląskiego.

Sosnowiec/ Sport

Ciężka przeprawa

Redaktor Naczelny sobota, 23 marca 2019

Dzisiejszy pierwszy mecz drugiej rundy play-off z drużyną Mon-Pol Płock był ciężką przeprawą dla faworytek rozgrywek z Sosnowca. Dość powiedzieć, że miejscowe przegrały dwie z czterech kwart, na szczęście zapas punktów – głównie z drugiej kwarty – wystarczył do ostatecznego zwycięstwa.

Od początku spotkania wiadomo było, że nie będzie to łatwy mecz. Zagłębionkom od początku nie wchodziły rzuty ani z półdystansu, ani z dystansu. Słabsza niż zwykle była również skuteczność z rzutów wolnych. Jedynie spod kosza wszystko szło dość dobrze – głównie dzięki naszej wysokiej Weronice Telendze. Przyjezdne natomiast od początku wykazywały się niezwykłą determinacją i agresywną obroną z którą gospodynie długo nie mogły sobie poradzić. Jednak klasę drużyny poznaje się po tym, że mimo czasem słabszej dyspozycji odnosi ona zwycięstwo.

Miejmy nadzieję, że za tydzień w rewanżu na trudnym terenie w Płocku nasze koszykarki poprawią dyspozycję i trzeci rozstrzygający mecz w Sosnowcu nie będzie potrzebny.

JAS FBG Zagłębie Sosnowiec – Mon-Pol Płock 71- 62 ( 17:19 ; 22:11 ; 14 :13 ; 18:19)

Zagłębie: Aleksandra Dziwińska 13, Patrycja Kaczor 3, Aleksandra Wojtala, Małgorzata Zachora 16, Martyna Stasiuk 16, Martyna Jasiulewicz 2, Weronika Telenga 18

Informacje/ Sosnowiec

Sosnowiec bez ronda im. E. Gierka

Redaktor Naczelny piątek, 22 marca 2019

20 marca 2019 roku Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, który w maju ubiegłego roku oddalił skargę Sosnowca na decyzję wojewody śląskiego Jarosława Wieczorka. Zarządzeniem zastępczym zmienił on wówczas nazwę ronda im. Edwarda Gierka na rondo Zagłębia Dąbrowskiego.

Tym samym NSA orzekł, że wojewoda śląski nie złamał prawo zmieniając rondo im. Edwarda Gierka w Sosnowcu na rondo Zagłębia Dąbrowskiego. Wyrok jest prawomocny.

Przypomnijmy, że w 2017 roku ponad 97 proc. mieszkańców Sosnowca, którzy wzięli udział w konsultacjach społecznych, opowiedziało się za upamiętnieniem Edwarda Gierka w przestrzeni miejskiej poprzez nazwanie jego nazwiskiem ronda lub ulicy.

Wola mieszkańców, którzy wzięli udział w konsultacjach i wyrazili swoje zdanie nie została niestety w tym przypadku wzięta pod uwagę…

Źródło i zdjęcie Urząd Miejski Sosnowiec

Sosnowiec

Środula i Stary Sosnowiec

Redaktor Naczelny niedziela, 17 marca 2019

Środula na przestrzeni ostatnich kilku dekad przeszła doniosłe zmiany urbanistyczne, związane z rozwojem gospodarczym Miasta oraz Regionu, pociągającym z sobą przekształcenia demograficzne. Poszukiwanie terenów budowlanych pod zabudowę wielorodzinną wymusiło zerwanie z dotychczasowym modelem budownictwa. Fakt ten ułatwił zrealizowanie nowego ładu przestrzennego Dzielnicy. Czynniki te przyczyniły się niestety do osłabienia poczucia tożsamości Mieszkańców, z racji osiedlania obszaru silnie zurbanizowanego, zlokalizowanego przy tym peryferyjnie względem Śródmieścia Sosnowca, pozbawionego ośrodków kulturotwórczych. W przypadku Starego Sosnowca los okazał się łaskawszy, aczkolwiek wizje planistów na niebyt skazały pamięć o wielu interesujących miejscach, podobnie jak na Środuli zacierając ulice lub degradując je do roli alejek międzyblokowych.

Wielu Mieszkańców Środuli nie utożsamia Dzielnicy z latami poprzedzającymi wkroczenie w epokę budownictwa wielkopłytowego. Jest to swoistą ironią dziejów z dwu co najmniej powodów. Początkowo osadnictwo rozwijało się w północno-wschodniej części Dzielnicy, lokalnie w znacznej mierze obecnie zdewastowanej i tym samym wolnej od zabudowy wielorodzinnej (ulica Stefana Batorego), względnie bardzo silnie przekształconej (ulica Artura Grottgera). Ponadto, niemały obszar Środuli, zlokalizowany na południe od ulicy Bolesława Prusa, jest historycznie związany z Sielcem. Idąc dalej, w świadomości Mieszkańców Dzielnicy pamięć o istnieniu Getta w okresie II Wojny Światowej jest pielęgnowana w stopniu niedostatecznym. Jedynym miejscem, poza (anonimową zupełnie) zabudową szczątkową, jest płyta pamiątkowa, zlokalizowana na placu Braci Bolesława i Józefa Kożuchów. Skromny ślad pamięci o Żydach na Starym Sosnowcu odnaleźć można przy ulicy Składowej.

Od początków nowego osadnictwa Środuli wiele zmieniło się w materii inicjatyw zrzeszających Mieszkańców. Co prawda w niełaskę popadły kluby osiedlowe, co jest widoczne w skali całego Miasta z nielicznymi wyjątkami, na Środuli jednak znalazły poparcie idee (niszowe lub o charakterze otwartym), przynajmniej wyłącznie pośrednio mające przypominać o Historii. Obok Szkół, których liczba ostatnimi czasy uległa zmianie, nieoceniony wkład w rozwój postaw proobywatelskich wnosi prężnie działająca Filia Miejskiej Biblioteki Publicznej.

Niestety, w przestrzeniach publicznych Środuli oraz Starego Sosnowca próżno szukać materialnych dowodów upominania się o pamięć i tożsamość. Czy tak trudno o ich urzeczywistnienie? Zrealizować można to z powodzeniem poprzez zlokalizowanie na terenie Dzielnic tabliczek, których treść informowałaby Mieszkańców o istnieniu w danych miejscach ulic lub o zmianie biegu istniejących. Upamiętnienie na obszarach Środuli oraz Starego Sosnowca istotnego śladu obecności Żydów winno być bardziej wyraźne, na przykład poprzez symboliczne wytyczenie granic stref zamkniętych lub zainstalowanie tablic o zbiorowych egzekucjach.

Indagowany na tę okoliczność, przed kilkoma laty, jeden z Radnych był uprzejmy zauważyć, iż zaproponowane działania mogą stanowić czynnik obciążający nadmiernie budżet Gminy. Czy tak jest w istocie? Realizacja ich, rozumiana jako inwestycja, przyczyni się najpewniej do umocnienia więzi Mieszkańców z Dzielnicami, co w szerszym kontekście pozwoli zwiększyć komfort życia poprzez wzrost bezpieczeństwa, spadek liczby aktów wandalizmu. Efektywniej dba się o dobro wspólne.

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 24 II 201

Głosy polityków

Czy Polacy są antysemitami?

Redaktor Naczelny sobota, 16 marca 2019

W przestrzeni społeczno-medialnej, słowo antysemita funkcjonuje jako słowny bicz. Tak więc kto informuje o negatywnych faktach związanymi z członkami narodowości żydowskiej, nie wspominając tych którzy ośmielają się „oczerniać” cały naród wybrany – jest od razu ocenzurowany i sekowany, gdyż takie zachowanie nie mieści się w tzw. poprawności politycznej. Nie mieści się to w głównym nurcie przekazu polskich i światowych mass mediów, które w przeważającej większości opanowane są przez lobby żydowskie. Żydowscy przywódcy poprzez swoje środki przekazu medialnego lansują pogląd, że wszyscy Polacy to antysemici , gdyż antysemityzm wyssali z mlekiem matki. Jeżeli sami Polacy nie zaczną działać, bo na polski rząd nie ma co liczyć, gdyż jest ubezwłasnowolniony przez lobby amerykańsko-żydowskie, to niedługo światowa opinia zostanie powiadomiona, że Holokaust Żydów został dokonany nie przez Niemców, tylko przez Polaków.

Jakie działania może podjąć zwykły Polak aby temu zaradzić? Można powiedzieć niewiele, może jednak wpłacić jakąś drobną kwotę na niezależną telewizję internetową, która pokazuje prawdę o Polskim Holokauście. Trzeba również poprzez swoich znajomych, a obecnie jest ich bardzo dużo zaktywizować Polonię do informowania o Polskim Holokauście w mediach zagranicznych, a szczególnie w Internecie obywateli tych krajów w których zamieszkują. My natomiast zamiast informować opinię światową jakie ofiary poniosła Polska tj. ludzkie, terytorialne i materialne w czasie okupacji niemieckiej, to my tłumaczymy się, że nie jesteśmy antysemitami, zupełnie bez sensu. Najlepszą obroną jest atak i jak pisze dr historii Kurek autorka wielu publikacji naukowych na temat Żydów, mamy czym atakować: „Jeśli policzymy dokładnie wszystkich polskich mieszkańców Galicji, Wołynia, Podlasia i Białostocczyzny zesłanych w latach 1939-1941 na śmierć syberyjskich łagrach z donosu polskich Żydów; jeśli policzyć wszystkich polskich podziemnych żołnierzy AK i NSZ Białostocczyzny, Lubelszczyzny, Mazowsza i Podkarpacia zesłanych przez żydowskich funkcjonariuszy NKWD i UB na Sybir w drugiej brance lat 1944-1945; jeśli policzyć ofiary żydowskich sędziów, prokuratorów i funkcjonariuszy UB i KBW z lat 1944-1956 „ – to liczba Polaków zamordowanych przez Żydów byłaby znacznie wyższa od kłamliwej liczby 200 tys, Żydów zamordowanych rzekomo w czasie okupacji niemieckiej przez Polaków – lansowanej przez pseudo naukowców żydowskich.

Poza tym, Żydzi z jednej strony rozliczają Polaków z nie dość ofiarnego poświęcania życia dla ratowania życia żydowskiego (mimo, że za ratowanie Żydów – tylko w Polsce groziła śmierć) a z drugiej zaś rozgrzeszają swoich, czyli Żydów, którzy dla ratowania własnego życia posyłali na śmierć innych Żydów. W samym tylko Getcie Warszawskim było 2500 policjantów żydowskich, którzy wysyłali innych Żydów na śmierć.

Czy takie postępowanie nie jest czystym antysemityzmem. I ten żydowski antysemityzm został nawet w Izraelu usankcjonowany prawnie, ponieważ w 1950 roku Kneset, uchwalił ustawę (rozdz. X i XI), który zwalnia z odpowiedzialności Żydów, którzy mordowali lub wysyłali na śmierć Żydów w czasie trwania Holokaustu, aby ocalić własne życie.

Naród żydowski nie jest jednolity. Religijnych Żydów jest obecnie na świecie po Holokauście bardzo mało, tak więc religia nie spaja Żydów tak jak dawniej. Spoiwem narodu i to coraz słabszym jest teraz nacjonalizm, historia i tradycja. Dlatego też rządzący Izraelem nacjonaliści wykorzystują ANTYSEMITYZM, jako nowe spoiwo narodowe. Łączy on zasymilowanych w różnych krajach Żydów w jedną wspólnotę, która musi się bronić przed zniesławianiem. W szkołach izraelskich np. uczy się młodzież wrogości do Polaków, jako do tych, co pomagali w Holokauście. Wycieczki młodzieży z Izraela do Polski na zwiedzanie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz są dla ochrony przed „nienawidzącymi” ich Polakami, eskortowane pod bronią przez agentów Mosadu. W krótkiej perspektywie czasu, posługując się taką bronią jak antysemityzm Żydzi dobiorą się do naszych pieniędzy (ponad 300 mld dolarów) poprzez ostre żądania Światowego Kongresu Żydów (WJC zrzesza organizacje żydowskie z 115 krajów) oraz żądania Światowej Organizacji Restytucji Mienia Żydowskiego. W czym pomoże rząd USA dzięki ustawie nr 447 amerykańskiego Kongresu, a podpisanej przez prezydenta Trumpa. W USA od 1913 roku istnieje organizacja żydowska Liga Przeciw Zniesławianiu (ADL), która ma swoje przedstawicielstwa w wielu państwach.

Jest to organizacja walcząca z antysemityzmem, a prezesem tej organizacji jest Jonathan Greenblat, były doradca prezydenta Obamy. W ostatnich latach zintensyfikowała swoją działalność. Antysemityzm jest przez tą organizację wyolbrzymiany do karykaturalnych rozmiarów. Nieprzychylne opinie o Żydach wyrażane w mass mediach natychmiast są przez nią oprotestowane z żądaniami sprostowań i przeprosin. Głównym zadaniem ADL jest to, aby w mieszkańcach krajów na terenie których Niemcy dokonali Holokaustu wzbudzić poczucie winy za to, że mało poświęcali się w ratowanie Żydów. A wina według nich przechodzi z ojca na syna. Takie przesadne, wręcz karykaturalne postrzeganie i zwalczanie antysemityzmu, przynosi odwrotny skutek – rodzi nowy antysemityzm. Pytanie – na ile ten skutek jest zamierzony, a na ile nie.

Wracając jednak do początku artykułu czyli – czy Polacy są antysemitami? Jak mówią źródła historyczne w międzywojennej Polsce większość ludności polskiej odnosiła się do ludności żydowskiej (ponad 3mln) z dużą rezerwą, co wynikało z ich odmiennej kultury, religii, a co najważniejsze, że ogromna ich większość nie zasymilowała się z narodem polskim. Religijni polscy Chasydzi w zasadzie nie znali języka polskiego. Znajomość przez nich języka polskiego ograniczała się do słów potrzebnych w handlu. Poza tym mieszkali w osobnych dzielnicach-gettach, czyli jakby tworzyli państwo w państwie. Około 10% Żydów było zasymilowanych, znało bardzo dobrze język polski i było bardzo dobrze wykształconych (lekarze, adwokaci). Z rezerwą i niechęcią z uwagi na ich religię kolidującą z katolicyzmem odnosiła się do Żydów polska ludność małomiasteczkowa. Natomiast w większych miastach bywało różnie, generalnie stosunki wzajemne były dobre, wielu zasymilowanych Żydów uważało się w pierwszej kolejności Polakami, a w drugiej Żydami, niemniej dochodziło czasami do ekscesów studenckich i scen nienawiści. O tym, że dużo zasymilowanych Żydów uważało się za Polaków, świadczą choćby biografie takich ludzi jak Hemar, Szpilman, Tuwim, oraz chociażby to, że w czasie powstania w getcie warszawskim wojskowa organizacja żydowska na znak walki zatknęła na swoich szańcach sztandary polski i żydowski. Nie należy się dziwić, że większość przedwojennych Polaków było antysemitami według obecnie obowiązującej definicji. Nie był to jednak antysemityzm w takim wydaniu jaki obecnie chcą nam przypisać Żydzi. Handel żydowski miał się bardzo dobrze. Inteligencja żydowska obsadziła w większości wolne zawody. Nie było żadnych pogromów. Żydzi nie lubili gojów, to dlaczego goje Polacy mieliby lubić Żydów.

Obecnie w Polsce jest całkiem inna sytuacja, nie ma dzielnic żydowskich, czyli państwa w państwie. W Polsce nowe pokolenia są otwarte na świat i tolerancyjne wobec obcych kultur, natomiast obywateli polskich narodowości żydowskiej jest mało i są mocno zasymilowani. Żydów w większości się nie nienawidzi, tylko wręcz podziwia za inteligencję i zmysł do zarabiania pieniędzy. Tak więc obecnie Polacy nie są antysemitami , niemniej jeśli dalej będzie tak dużo kłamstw propagowanych przez organizacje żydowskie, których prawdziwym celem nie jest zadośćuczynienie i pomoc materialna dla Żydów ocalałych z Holokaustu, lecz skok na kasę, przy pomocy wprowadzania opinii światowej w błąd oraz wszczepienia nam uczucia winy oraz jak się również się podejrzewa przy pomocy bojkotu żydowskiego i sankcji amerykańskich. Taki scenariusz został zrealizowany w Szwajcarii i Szwajcarzy zapłacili organizacjom żydowskim1,5mld. dolarów. Tak więc jeśli nie poczujemy się tak jak Żydzi, jedną wspólnotą i nie zaczniemy działać, to będziemy strzyżeni jak barany.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 16 marca 2019 roku

Głosy polityków

Dobrowolność w głosowaniu czy przymus wyborczy

Redaktor Naczelny poniedziałek, 11 marca 2019

Przed nami wybory. Wybory do parlamentu europejskiego, sejmu i senatu, a następnie wybory prezydenckie. Przy okazji każdych wyborów pojawiają się w naszym kraju propozycje, które miałyby sprawić żeby Polacy rzucili się do urn wyborczych. Dobrowolność czy przymus wyborczy? Obowiązek czy przywilej? Który z tych systemów jest „lepszy”. Od tych dwóch systemowych rozwiązań uzależniona jest frekwencja wyborcza. Jest ona znacznie wyższa przy przymusie wyborczym. W Polsce przy dobrowolności głosowania oscyluje ona przy nielicznych wyjątkach w granicach 50%. Najniższa do tej pory bywa przy wyborach do parlamentu europejskiego. We wszystkich krajach demokratycznych frekwencja wyborcza do organów przedstawicielskich do roku 2010 wyniosła średnio około 75%.

Czy słaba frekwencja związana jest z rozczarowaniem społeczeństwa stanem spraw publicznych? Co z świadomością społeczną i kto za nią ponosi odpowiedzialność? Czy „wina” za słabszą frekwencję leży po stronie polityków, czy też leży ona po stronie wyborców, którzy wybierają takich polityków? Czy udział w wyborach powinien być prawem, czy też obowiązkiem obywatelskim? Jedno jest jednak pewne, jak wskazują fachowcy od tych zagadnień, że poziom frekwencji pokazuje kondycję demokracji.

W chwili obecnej w sześciu krajach europejskich (Belgia, Cypr, Grecja, Luksemburg, Turcja, Szwajcaria – kanton Schaffhausen ) obowiązuje przymus wyborczy, a łącznie w 29 krajach na całym świecie. Przymus wyborczy, to ujęty w normie prawnej nakaz wzięcia przez obywatela udziału w wyborach. Oznacza on odejście od zasady dobrowolnego głosowania, które traktowane jest nie jako obowiązek, lecz prawo jednostki. Obowiązek wyborczy może być uregulowany na poziomie konstytucyjnym lub ustawowym. Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że przymus wyborczy nie narusza wolności myśli, sumienia i wyznania pod warunkiem, że wyborca ma możliwość do urny wrzucić głos nieważny lub niewypełnioną kartę do głosowania. Jednym z najmocniejszych argumentów za przymusem wyborczym jest argument taki, że wszyscy członkowie społeczeństwa powinni uczestniczyć w wyborach, gdyż wszystkich dotyczą skutki podjętych w głosowaniu decyzji. Również mocny wydaje się argument związany z legitymacją wyborczą. Obowiązek głosowania tworzy mechanizm, dzięki któremu wybrany skład wybranego organu jest zdecydowanie bardziej reprezentatywny, szerzej odzwierciedla poglądy i nastroje społeczne oraz pozytywnie wpływa na legitymację wybranych instytucji i samych polityków, a przez to o wiele bardziej sprawiedliwych wyników głosowania. Ponadto przymus wyborczy wiąże się z bardzo istotnymi elementami jakimi są mechanizmy, mobilizujący i edukacyjny. Powoduje to wzrost zainteresowania się obywatela-wyborcy szeroko rozumianymi sprawami politycznymi, gospodarczymi czy też społecznymi. Osoby dotychczas bierne wyborczo poprawią poziom swojej świadomości i wiedzy. Zwiększy się również pragnienie wywierania wpływu na rząd i bieg spraw dotyczących problemów, które są dla nich ważne.

Przymus wyborczy powoduje większą frekwencję wyborczą o około 20-25 punktów procentowych. Wydaje się jednak pomimo wszystko, że najistotniejszym elementem jest albo powinno być poczucie świadomości obywatelskiej i związany z nim wysoki poziom kultury politycznej. Każdy obywatel ma przecież obowiązek troski o swój kraj, o swoją ojczyznę. Mieszkańcy krajów o długiej i dobrze zakorzenionej tradycji obywatelskiej (zwłaszcza te Europy zachodniej) licznie biorą udział w wyborach, ponieważ, jest to przede wszystkim kwestia zainteresowania sprawami publicznymi i przekonania o wartości udziału w procedurach demokratycznych niż narzuconego prawem obowiązku.

System wyborczy oparty na przymusie związany jest z zróżnicowanymi i dość licznymi sankcjami, poczynając od kar finansowych – bardzo zróżnicowanych, administracyjnych, dostępem do posad w administracji państwowej, podaniem informacji do publicznej wiadomości, dostępem do pożyczki czy też kredytu, zapisaniem dziecka do przedszkola, trudnością uzyskania paszportu lub prawa jazdy, a nawet skreślenia z listy wyborców i pozbawienia obywatela biernego prawa wyborczego.

Istnieje jednak możliwość usprawiedliwienia nieobecności w głosowaniu w związku z chorobą, siłą wyższą związaną z przypadkiem lub naturą albo podróżą. Z obowiązku głosowania mogą być zwolnione osoby starsze i niedołężne. W niektórych systemach dopuszczalna jest absencja wyborcza z pobudek religijnych. Poza wszelką dyskusją pozostaje w ostatnim okresie fakt erozji społeczeństwa obywatelskiego. Taki jest niestety kierunek rozwoju cywilizacji. Taki jest trend ogólny na całym świecie.

Na wzrost frekwencji wyborczej wpływa zaciekłość kampanii i duża polaryzacja sceny politycznej, która sprzyja zainteresowaniu polityką w ogóle. Wiek i wykształcenie to dwa czynniki wyróżniające głosujących i niegłosujących. Z badań wynika, że niższa frekwencja występuje zwyczajowo wśród ludzi młodych oraz zdecydowanie wyższa wśród ludzi z wykształceniem.

Dlatego niezmiernie istotnym elementem wpływającym na wzrost frekwencji wyborczej powinno być znoszenie kłopotliwych procedur wyborczych, wprowadzenie licznych ułatwień instytucjonalnych, dostosowywanie zmian do ducha czasów oraz pozytywna kampania profrekwencyjna.

W Polsce obowiązujące normy prawne nie przewidują przymusu wyborczego. Idąc do wyborów wyrażamy swój patriotyzm i odpowiedzialności za miasto, województwo i państwo. Za jakim system jesteś i czy to ma jakieś znaczenie? Po prostu idź na wybory. Bo każdy głos jest ważny, a twój los leży w twoich rękach- głowie-głosie. Idź na wybory i głosuj zgodnie z własnym sumieniem.

Jarosław Pięta

Historia

Bitwa na Saturnie

Redaktor Naczelny niedziela, 10 marca 2019

Wbrew nieco sugerującemu tytułowi nie będzie to opowieść z gatunku science fiction. Ten krótki tekst opowie o zupełnie zapomnianym zdarzeniu sprzed stu lat. Zdarzeniu, które ponownie powinno znaleźć się w kanonie historii regionalnej Zagłębia Dąbrowskiego.

Jest marzec 1919 roku. Od kilku miesięcy zmartwychwstała Polska z ogromnym trudem buduje swoją państwowość. Sytuacja polityczna w Europie jest w tym czasie niezwykle skomplikowana. Trwa właśnie konferencja pokojowa w Paryżu, która formalnie ma zakończyć pierwszą wojnę światową.

Należy pamiętać, że dopiero wyniki tej konferencji w postaci podpisanego kilka miesięcy później przez Niemców Traktatu wersalskiego uczyni z tego państwa stronę przegraną w wojnie. Jednak do tego czasu Niemcy są nadal potęgą militarną. Trwający od listopada 1918 roku rozejm zainspirowany przez niemieckich polityków nie był wynikiem klęski wojskowej lecz realnej oceny możliwości dalszego prowadzenia wojny. Po pierwsze, wyczerpują się zasoby materiałowe tego kraju a po drugie, z dala od frontu, na niemieckiej ziemi wybuchają ogniska komunistycznej zarazy. Tej samej którą Niemcy nieco wcześniej zainfekowali Rosję w celu wyeliminowania jej z wojny.

Na początku 1919 roku państwo niemieckie jest nadal potęgą, choć powoli zdaje sobie sprawę, że ceną pokoju będzie utrata części swojego terytorium na rzecz Francji. Niemcy nie wyobrażają sobie natomiast, że również na wschodzie poniosą straty terytorialne na rzecz odradzającej się Polski, którą pogardliwie nazywają państwem sezonowym. Tworem słabym politycznie, gospodarczo i militarnie, który będą sobie mogli podporządkować i tym samym zrekompensować ubytki terytorialne na zachodzie.

W tym miejscu warto przypomnieć o opracowanej wcześniej przez państwa centralne tzw. koncepcji austro-polskiej. Pisząc w skrócie, polegała ona na tym, że po zwycięstwie tych państw w wojnie zabór rosyjski miał przypaść w udziale monarchii austro-węgierskiej. Miał stać się jej trzecim członem. Tyle że miało stać się to z pewnymi cesjami terytorialnymi na rzecz Niemiec. Taką niemiecką zdobyczą miało być właśnie między innymi Zagłębie Dąbrowskie. Historia potoczyła się jednak inaczej. Państwa centralne przegrały wojnę a na ziemiach zaboru rosyjskiego i zaboru austriackiego pojawiła się Odrodzona Polska. Jednakże jeszcze bez ostatecznie ukształtowanych granic, organizująca naprędce swoje życie polityczne i gospodarcze. Organizująca z trudem swoje nowo powstałe siły zbrojne.

Zagłębie Dąbrowskie stanowiło wówczas południowo-zachodnie rubieże młodego pastwa polskiego. Graniczyło bezpośrednio z ciągle potężnym militarnie państwem niemieckim. Do tego państwem, któremu zależało aby destabilizować Polskę. Po to aby ją w negatywnym świetle przedstawiać opinii światowej. Temu celowi służyły różnego rodzaju działania polityczne ale też budowanie napięcia na granicy polsko-niemieckiej w postaci mniejszych i większych incydentów zbrojnych.

Do jednego z nich, bardzo poważnego bo z udziałem oddziału regularnej armii niemieckiej doszło w nocy z 9 na 10 marca 1919 roku, w Czeladzi, w okolicy kopalni „Saturn”. Kopalnia ta, leżąca tuż przy ówczesnej granicy, obsadzona była w tym dniu przez pluton 11 kompanii 7 pułku piechoty Legionów, dowodzony przez podporucznika Kazimierza Pruszkowskiego. O godzinie 6.30 rano polski patrol pełniący służbę graniczną przy szybie „Jan” natknął się na trzech niemieckich zwiadowców, którzy przekroczyli granicę. Niemcy zostali zatrzymani i rozbrojeni. Od strony granicy niemieckiej padły pierwsze strzały. Kilkanaście minut później silny oddział niemiecki wtargnął na polskie terytorium. Była to 6 kompania, 11-go pułku grenadierów dowodzona przez porucznika Volhardta, którą dodatkowo wspierał oddział karabinów maszynowych prowadzony przez podporucznika Zeidla. Niemcy, posiadający znaczną przewagę zaatakowali stanowiska plutonu podporucznika Pruszkowskiego rozwinięte na odcinku kopalni „Saturn” – Czeladź – Komora. Doszło także do walki wręcz. Po obu stronach padły ofiary.

Kopania „Saturn” w Czeladzi – widok z początków XX wieku

Ulegając niemieckiej przewadze żołnierze polscy wycofywali się pod osłonę zabudowań kopalni. To właśnie wtedy przechwycony przez Niemców ranny i niebiorący już udziału w walce polski żołnierz, szeregowiec Mateusz Kuskowski został przez nich zamordowany – dobity kolbami karabinów.

Kryzysowa dla Polaków sytuacja uległa zmianie gdy do walki przyłączyły się zaalarmowane odgłosami wystrzałów pozostałe sekcje 11 kompanii, dowodzone przez porucznika Wincentego Litwinowicza. Odzdziały te rozlokowane były w tym czasie na kopalni Piaski i w śródmieściu Czeladzi. Warto także wspomnieć o tym, że żołnierzy polskich w walce z Niemcami wsparła grupa pracowników kopalni „Saturn”, zarówno robotników jak i urzędników. Bitwa graniczna, bo tak, choć z pewną przesadą trzeba nazwać to pamiętne zdarzenie trwała do godziny 11-ej. Zaskoczeni zdecydowanym oporem Polaków Niemcy w pośpiechu wycofali się na swoją, śląską stronę granicy pozostawiając na polu walki część swoich zabitych i rannych żołnierzy. To właśnie jeden z nich zeznał, że był świadkiem zabójstwa rannego polskiego żołnierza, dokonanego przez podoficera von Gogena.

Ostatecznie lista polskich strat odniesionych w tym zbrojnym zdarzeniu przedstawiała się następująco; zginęli kapral Jan Wodzyński oraz szeregowcy Ignacy Duszyński i Mateusz Kuskowski. M.Kuskowski nie w starciu zbrojnym a w wyniku barbarzyńskiej, niemieckiej zbrodni, gdy ranny i już wyeliminowany z dalszej walki został zamordowany. Rany odnieśli; kapral Piotr Kędzierski, oraz szeregowcy; Roman Walutek, Maksymilian Pohl, Henryk Kmieciński, Ignacy Ostrowski, Edward Grzegorek, Stefan Kobyliński, Henryk Majewski, Józef Marczak, Kazimierz Pałaszyński.

Po zakończeniu walk i po zaopiekowaniu się rannymi żołnierzami sporządzono także oficjalny protokół z obdukcji ciała zamordowanego polskiego żołnierza – tzw. „Protokół śmierci” (poniżej zapis oryginalny)

Przy oględzinach trupa szeregowca komp. 11-tej, 7 p.p. Leg. Mateusza Kuskowskiego, zabitego dnia 10.03.1919 podczas starcia z oddziałem niemieckim znaleziono następujące obrażenia:

Zgruchotanie kości czołowej i jej zupełne wklęśnięcie na przestrzeni 11 cm. wzdłuż i 4 cm wszerz. Kierunek uderzenia kolbą poziomy.
Zupełne zgruchotanie kości czołowej i ciemieniowej strony lewej, wzwyż lewego łuku nadocznego na przestrzeni 8 cm. wzdłuż i 3 cm. wszerz.
Zupełne zgruchotanie łuski skroniowej 3 cm. wzwyż prawego wyrostka łuskowego. Forma stłuczenia okrągła, średnicy 6 cm. Stłuczenie spowodowane jest uderzeniem końca kolby.
1-2 cm. w prawo od prot. ocej. ext. otwór o średnicy około 4 cm. z obrażeniem mózgu. Brzegi rany nierówne. W obrębie otworu kości zgruchotane. Uderzeniem lufy karabinowej spowodowano najprawdopodobniej to obrażenie.
W okolicy lewej kości skroniowej rana rżnięta z obnażeniem kości w formie podelipsoidu. Rana spowodowana również prawdopodobnie uderzeniem lufy karabinowej.

Innych obrażeń na ciele nie znaleziono. Każda z ran opisanych pod 1, 2, 3 i 4 pkt. Spowodować winna śmierć nagłą.

Przy spisaniu protokołu obecni byli; lekarz garnizonu ppor. dr Szymkiewicz i lekarz miejski dr Faliński.

(podpisy)

Jakiś czas później w Czeladzi pojawili się niemieccy parlamentariusze. Rozmowy z nimi prowadził przybyły z Sosnowca kapitan Czesław Młot-Fijałkowski, późniejszy generał a wówczas dowódca garnizonu, w skład którego wchodził III batalion 7 pułku piechoty Legionów. Nie zachowały się informacje jakie skutki prawne, polityczne i dyplomatyczne wyniknęły z tego bardzo poważnego incydentu granicznego.

Wiadomo jednak z całą pewnością, że społeczeństwo Zagłębia Dąbrowskiego było niezwykle wzburzone tymi wydarzeniami. Poeta Józef Stanisław Stacherski poświęcił poległym żołnierzom swój wiersz zatytułowany „Prochom bohaterów”.

Ich pogrzeb stał się ogromną patriotyczną manifestacją, w której uczestniczyło tysiące mieszkańców regionu. Uroczystości pogrzebowe miały miejsce w czwartek 13 marca 1919 roku i rozpoczęły się w kościele parafialnym Wniebowstąpienia NMP w Sosnowcu (dzisiejszej katedrze), który na tą okazję przybrano w barwy narodowe. Honorową asystę stanowiły liczne poczty sztandarowe szkół, instytucji, organizacji społecznych, organizacji cechowych, związków i zakładów pracy. Podczas mszy świętej wykonano pieśni żałobne z udziałem solistów i orkiestry. Po mszy, przed kościołem żołnierze polscy żegnali swoich poległych kolegów trzema salwami karabinowymi. Uformowany kondukt pogrzebowy składał się z orkiestr górniczych, pocztów sztandarowych, oddziału żołnierzy. Trzy trumny prowadzone były przez dwunastu kapłanów. Za trumnami kroczyły tysięczne rzesze mieszkańców regionu. Ówczesna prasa informowała, że dotąd w Sosnowcu nigdy nie było aż tak licznego zgromadzenia o podłożu patriotycznym. Orszak pogrzebowy wyruszył spod kościoła około godziny 11 i przemaszerował przy żałobnej muzyce orkiestr ulicami; Krótką (ob. Kardynała Wyszyńskiego), Małachowskiego, 3 Maja i Starososnowięcką (ob. Piłsudskiego) na miejscowy cmentarz parafialny. Ostatnie pożegnanie nad otwartą mogiłą wygłosiło pięciu mówców. Gdy ziemia przykryła grób bohaterów ustawiono na nim trzy proste dębowe krzyże, które zaraz utonęły w morzu kwiecia…

Klepsydra poległych w dniu 10 marca 1919 roku żołnierzy polskich

Społeczeństwo Zagłębia Dąbrowskiego nie zapomniało o obrońcach regionu i Polski. W dziesiątą rocznicę walk przy kopalni „Saturn” odsłonięto w Czeladzi pomnik poświęcony poległym polskim żołnierzom. Pomnik zbudowany był ze składek społecznych oraz wydatnej pomocy finansowej Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn”. Do dzisiaj zachowała się treść aktu erekcyjnego tego pomnika, która tu zaprezentowana jest w oryginalnym brzmieniu;

AKT EREKCYJNY

Działo się w zaraniu zaistnienia Państwa Polskiego, po zgóra stuletniej niewoli, kiedy Naczelnikiem Państwa był Józef Piłsudski, a premierem Ignacy Paderewski.

Dnia 10-go marca 1919 roku zbrojny oddział niemieckiego Grenzschutzu wkroczył na terytorium polskie w celach dywersyjnych, lecz bohatersko odparty został przez garstkę polskich żołnierzy 11-tej kompanji 7-go pułku piechoty Legionów, po dowództwem podchorążego Kazimierza Pruszkowskiego. W walce tej, na polach czeladzkich pod kopalnią Saturn polegli trzej nasi żołnierze; Jan Wodzyński – kapral, oraz szeregowcy; Ignacy Duszyński i Mateusz Kuskowski.

Wdzięczni Obrońcom swoim mieszkańcy Saturna i Czeladzi zapragnęli widomym znakiem wyrazić swoje uczucia i w tym celu na odbytem w Domu Ludowym na Saturnie, 31-go maja 1928 r. Walnem Zgromadzeniu przedstawicieli miejscowego społeczeństwa oraz wszystkich organizacji kulturalno-oświatowych, społecznych i zawodowych uchwalono jednomyślnie upamiętnić dzień zwycięskiej walki i uczcić pamięć poległych Bohaterów wystawieniem pomnika w Czeladzi.

Wybrany na tem Zgromadzeniu Komitet, w osobach niżej podpisanych, zajął się zbieraniem ofiar, a następnie budową pomnika. Dzięki ofiarności tutejszego społeczeństwa, a szczególniej hojnej pomocy Towarzystwa Górniczo-Przemysłowego „Saturn” zebrano wkrótce potrzebne fundusze i obecnie w dziesiątą rocznicę pamiętnego dnia, gdy Prezydentem Rzeczpospolitej jest profesor Ignacy Mościski, premierem Kazimierz Świtalski, a ministrem wojny Marszałek Józef Piłsudski, dokonane zostało przy udziale przedstawicieli władz rządowych, samorządowych i Wojska, oraz licznych delegacji i tysięcznych rzesz publiczności, uroczyste odsłonięcie i poświęcenie pomnika, oraz oddanie go miastu Czeladź w wieczną i nigdy nie ustającą opiekę.

(Odręczne podpisy członków Prezydium Honorowego, Zarządu i Członków Komitetu Budowy Pomnika oraz Obecnych przy odsłonięciu pomnika)

Czeladż. Nieistniejący już pomnik, poświęcony poległym 10 marca 1919 roku bohaterom, obrońcom Ojczyzny

Dzisiaj, gdy od tych zdarzeń minęło zaledwie sto lat, pamięć i wiedza o nich uległy całkowitemu zatarciu. Nie ma pomnika w Czeladzi, zburzonego przez Niemców w czasie drugiej wojny światowej.

Pozostaje pytanie; czy tak być musi? Czy teraz, wreszcie w wolnej Polsce jej obrońcy sprzed stu lat nie zasługują na naszą wdzięczność i pamięć? Czy mieszkańcy Zagłębia, a w szczególności Czeladzi nie powinni powrócić do realizacji testamentu wyrażonego przez ich przodków w akcie erekcyjnym tego pomnika, mówiącemu o wiecznej i nigdy nie ustającej opiece nad tym symbolem pamięci, nad samą pamięcią o tym wydarzeniu?

Natomiast w Sosnowcu, na cmentarzu parafialnym przy obecnej ulicy Smutnej nie zachowała się pierwotna mogiła zabitych żołnierzy. Usytuowana była w centralnym, reprezentacyjnym miejscu tego cmentarza. Już w drugiej połowie 1919 roku do trzech zagłębiowskich bohaterów dokwaterowano kilku (?) poległych w pierwszym powstaniu śląskim. Powstaniu które wybuchło 16 sierpnia 1919 roku, a więc ponad pięć miesięcy później od opisywanych tu zdarzeń. Nad wspólną już teraz mogiłą wybudowano okazałe mauzoleum (pomnik), które uroczyście otwarto/odsłonięto 19 grudnia 1920 roku.

Niestety, nie znana jest treść inskrypcji na tablicach zamieszczonych w tym mauzoleum. Być może poprawnie opisywała spoczywających tu poległych? Jednak sam tytuł pomnika – jego główna inskrypcja „Poległym bohaterom Śląska” sugeruje że już wówczas popełniono merytoryczny błąd, wymazując z historii Zagłębia Dąbrowskiego jej ważny fragment. Oddając bowiem w tym miejscu pełną cześć bohaterskim powstańcom śląskim nie może nie pojawić się zasadnicze pytanie. W jaki sposób tych trzech polskich żołnierzy z 11 kompanii 7 pułku piechoty Legionów mogło polec w śląskim powstaniu i być poległymi bohaterami, obrońcami Śląska skoro nie żyli już od ponad pięciu miesięcy, zanim to pierwsze, śląskie powstanie wybuchło? Podkreślmy zatem wyraźnie jeszcze raz. Polscy żołnierze, Jan Wodzyński. Mateusz Kuskowski i Ignacy Duszyński polegli w walkach granicznych z Niemcami 10 marca 1919 roku. Natomiast pierwsze powstanie śląskie wybuchło dopiero 16 sierpnia 1919 roku. Oba te zdarzenia nie mają zatem historycznie nic wspólnego ze sobą i oddalone są od siebie w czasie!

Mauzoleum (1920)

Losy mauzoleum są dość powszechnie znane. Zburzone częściowo przez Niemców w czasie II wojny światowej, zostało odbudowane jako cmentarna kaplica i taką funkcję zachowuje do dzisiaj.

W 2004 roku Urząd Miasta Sosnowca na murze kaplicy zamontował tablicę nawiązującą do przedwojennego mauzoleum. Niestety, tablica ta potwierdza i utrwala przedstawiony tu fałsz historyczny. Wśród wymienionych na tablicy nazwisk znajdują się także nazwiska opisanych w niniejszym tekście poległych żołnierzy. Jedno z nich napisane z ewidentnym błędem; jest Ruszkowski zamiast Kuskowskiego. Wbrew temu co mówi ta tablica ci Trzej nie byli w rzeczywistości, co już wiemy poległymi bohaterami Śląska, nie byli powstańcami śląskimi. Byli natomiast, jak przedstawiono w tekście tego artykułu żołnierzami poległymi na służbie, w obronie granicy Odrodzonej w 1918 roku Polski, byli bohaterami Zagłębia Dąbrowskiego, broniącymi zagłębiowskiej ziemi.

Kaplica cmentarna (2019)

Wymienieni na tej tablicy Ignacy Duszyński, Mateusz Kuskowski (Ruszkowski) i Jan Wodzyński nie mogli być poległymi powstańcami śląskimi. Nie żyli już od ponad pięciu miesięcy gdy wybuchło pierwsze powstanie ślaskie…

Teraz, gdy minęła właśnie 100 rocznica ich śmierci nadszedł już chyba najwyższy czas aby opowiedzieć o nich prawdę, aby przypomnieć ich prawdziwą historię…

Krzysztof Jurek,
Sosnowiec, Wrocław, 10 marca 2019

Sosnowiec/ Sport

Faworytki nie zawodzą

Redaktor Naczelny sobota, 9 marca 2019

Koszykarki JAS-FBG Zagłębie zakończyły sezon zasadniczy z kompletem zwycięstw, co jest dokonaniem niezwykłym. Dzisiaj w pierwszej rundzie play off na własnym parkiecie nie dały szans Grot TomiQ Pabianice. Rewanż w Pabianicach powinien być formalnością. Rywalki tylko w pierwszej kwarcie nawiązały w miarę równorzędną walkę. Później dystans przyjezdnych do naszej drużyny zwiększał systematycznie i ostatecznie nie pozostawił złudzeń, co do różnicy umiejętności obu drużyn.

JAS-FBG Zagłębie Sosnowiec – Grot TomiQ Pabianice 92:53 (22:19, 16:10, 26:10, 28:14)

Zagłębie:

Martyna Stasiuk 26 (3×3), Weronika Telenga 20 (17 zb), Aleksandra Dziwińska 10 (11 as), Małgorzata Zuchora 10, Patrycja Kaczor 2 oraz Aleksandra Wojtala 9 (1×3), Martyna Jasiulewicz 6, Karolina Zuziak 5, Alicja Kopiec 2, Sylwia Wojtylas 2, Weronika Pawlak 0.