W czasach powszechnego fałszu mówienie prawdy jest czynem dziś, niestety wręcz rewolucyjnym. To z perspektywy czasu jest nieprawdopodobne zwłaszcza, gdy odwaga  i honor staniały. Ale w czasach gdzie zło nazywa się dobrem, agresję samoobroną, a kłamstwo prawdą staje wręcz heroizmem. Dziś patriotyczna korupcja dobrych ludzi jest moralnie usprawiedliwiana, powszechny nepotyzm staje się normą, a niszczenie państwa staje się zasadą i nazywa się patriotyzmem.

Państwo PiS w zastraszającym tempie zaczyna się sypać. Rządzący dziś politycy zaczynają się tłumaczyć z nepotyzmu, tak jak wcześniej robili to krytykowani przez nich politycy PSL. Ale rozmiar „programu” rodzina PiS na swoim przewyższa w niewyobrażalnej skali wszystkich rządzących wcześniej. Bo im się przecież należy. Cóż za krótka pamięć. Cóż za paradoks, a może paranoja. Za poprzedników były ośmiorniczki na talerzach, a teraz ośmiornica powiązań polityczno-biznesowych na niewyobrażalną skalę.

Tworzenie ustaw nocami, zamykanie ust opozycji, zawłaszczanie przez jedną partię wszystkich instytucji i niszczenie trójpodziału władzy. To nowa forma postkomunizmu rodem ze wschodu a’la Putin lub Łukaszenka. PiS, to partia hipokryzji. Wzmacnia resentymenty, odwołuje się do najgorszych stereotypów, najniższego wspólnego mianownika i gra na najniższych instynktach. Zawiści, zazdrości, kompleksach, maniach i kłamstwach wyborczych. Prowadzi wojnę z niezależnymi mediami, kneblując i zastraszając tych „nieprawomyślnych” prokuraturą i policją. Bo kłamca co jest oczywistym boi się prawdy i jej skutków.

Kumulacja afer (afery SKOK, GETBECK, KNF, PCK, Bilbordowa). NBP, jako Narodowe Biuro Pracy, kompromitująca kapitulacja w sprawie Sądu Najwyższego, prokuratura pod specjalnym nadzorem czy też kompromitacja z ustawą o IPN. A to przecież tylko wierzchołek góry lodowej. Do tego konflikt z komisją europejską, fatalne relacje z Niemcami, Francją, Włochami i wieloma innymi państwami UE  czyli  w dalszym ciągu 27:1. Dziś patologia i kompromitacja władzy przylegają do PiS coraz częściej i stają się ich rozpoznawaną marką. To już jest zupełnie inna liga przekrętów. To liga mistrzów, jak stwierdził Marek Belka. Podsłuchy i szumidła, np. z TVPiS w tym zakresie już im nie pomogą. Bo przecież wystarczy nie kraść. Wystarczy być uczciwym.

Do tego nepotyzm – żony, matki, teściowie, bracia i siostry, szwagry, dzieci PiS i inne króliki, ach jeszcze kochanki – zatrudnione tam gdzie nie powinno ich być, z uwagi na wiek, wykształcenie, doświadczenie czy po prostu kompetencje. Państwowe pieniądze w prywatnych rękach to dziś Polska rzeczywistość. A więc, jak za komuny. To wzbogacona wersja 500+ dla swoich, czyli dla „nas” – sutenera 500 000+ , a dla suwerena, czytaj hołoty 500 złotych. Bo to jest pokora i umiar.

O moralności mówią najczęściej ci którym doskwiera jej deficyt. W przypadku ludzi „dojnej” zmiany jest to kliniczny przykład moralności Kalego. To jakże widoczna wszechogarniająca zgnilizna. Potrafili jednak trafić do tych, którzy dali się skorumpować transferami socjalnymi (choć trzeba przyznać, że okazały się potrzebne i jakże politycznie skuteczne). To będzie również w nadchodzących wyborach parlamentarnych obok afery KNF, wiodący temat wyborczy i jednocześnie oś sporu.

Upadek tej władzy zależy już tylko od jednej rzeczy. Od zbliżających się  nieuchronnie  bardzo wysokich podwyżek. Kiedy suweren zorientuje się, że z 500+ zrobiło się 500- z powodu rachunków za prąd, gaz, wodę czy benzynę, a co za tym idzie chleb, masło i wędlinę, odwróci się nomen omen na pięcie.

Wybory samorządowe wykazały, że potencjał mobilizacyjny PiS się wyczerpał i przed nimi jest już tylko szklany sufit, a zmrożona kałuża w którą wdepnęli spowoduje niebezpieczny poślizg. Odbije się im to w następnych wyborach, zwłaszcza na Śląsku, bo suweren tego typu korupcyjnych zachowań nie toleruje i nie wybacza. Władza deprawuje nie tyko siebie, to jednak fakt.

Dlatego już dziś PiS zaczyna się powoli, co widać, obrażać na suwerena i zachowuje  się jak sfrustrowany suteren. Wydaje się więc, że już niedługo będą ściągać portret kota ze ściany. Ale, czy aby na pewno?

O przegranej PiS nie zdecydują jednak tylko i wyłącznie ich afery. Zdecyduje przekonanie suwerena, że jest na kogo głosować. Przekonanie, że jest ktoś inny, kto zadanie wykona zdecydowanie lepiej. Tak przecież było wcześniej. Gdy upadał SLD taka nadzieja tkwiła w POPiS. Gdy upadał PiS w 2007 r., taką nadzieję lokował suweren w PO. Gdy przegrywała PO, zwyciężała prawica dzięki swoim wyznawcom i wierze w prawo, uczciwość, sprawiedliwość  oraz moralność. Do tego podsłuchy w restauracji z których wynikała pogarda dla ciężko pracujących Polaków.

Czy dalej w swojej zdecydowanej większości suweren będzie uważał, że nie ma na kogo głosować (nie licząc swoich wyznawców)?. Pamięć o wydumanych aferach Platformy Obywatelskiej jest zbyt świeża. Mało kto dostrzega fakt, że w obliczu KNF „afera” hazardowa czy ośmiorniczki, to po prostu zwykła dziecinada. Dla suwerena przekaz jest jasny – oni są wszyscy siebie warci. Ale PiS przynajmniej dał nam kasę.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, że są tacy w  PO, którzy  nie widzą niczego złego w tym co robili i robią w dalszym ciągu, czyli nic albo niewiele. Nie wyciąga się żadnych wniosków z przegranych wyborów czego wyraźnym przykładem jest choćby województwo śląskie. Szczególnie widoczna jest niczym nie poparta pewność siebie, a przede wszystkim brak zrozumienia dla konstruktywnej krytyki. Nastąpił uwiąd intelektualny, co wynika dziś ze słabości kadr oraz spolegliwości i koniunkturalności wielu członków. Do tego arogancja i pycha oraz kompletne odgrodzenie się od  zwykłych ludzi. Platforma utraciła władzę, ponieważ uwierzyła, że władzy nie utraci.

I co? Tak przegrało SLD. I tak również polegnie PiS. Jeśli PO myśli o zwycięstwie, to tu muszą nastąpić zmiany. Polityka jest jak jazda figurowa, przegrywa się przez styl.

Jarosław Pięta

W miniony czwartek Prezydent Arkadiusz Chęciński został zaprzysiężony na drugą, tym razem pięcioletnią, kadencję. Wybory wygrał w pierwszej turze zdobywają 2/3 głosów. W Radzie Miejskiej ma bezpieczną większość – 15 na 25 radnych. Na dodatek zabrakło w jej składzie jego najbardziej zdeterminowanych przeciwników, a radni opozycji są w swoich działaniach ograniczeni dzięki dobrym układom Prezydenta z ich politycznymi lub zawodowymi zwierzchnikami. Sytuacja budżetu miasta jest dobra, a tegoroczne dochody znacznie większe od tych z 2017 roku. Wydawałoby się więc, że Arkadiusza Chęcińskiego czeka świetlana przyszłość. W rzeczywistości nie wygląda ona wcale tak różowo.

   Druga kadencja zawsze jest trudniejsza niż pierwsza. Ocena rzeczywistości najczęściej jest porównawcza. Działania nowego prezydenta porównujemy do jego poprzednika, który utracił władzę. A skoro utracił, to widocznie ocena jego rządów przez wyborców była negatywna. W tej sytuacji „zabłysnąć” nowemu prezydentowi jest o wiele łatwiej. Zwłaszcza, gdy potrafi marketingowo sprzedać swoje osiągnięcia. A w tym Arkadiusz Chęciński i jego pijarowcy są naprawdę dobrzy. Druga kadencja to już porównywanie jej z pierwszą. A tu bilans nie zawsze wypada już tak pozytywnie, zwłaszcza, że rozbudzone oczekiwania zwykle są ogromne.

   Ostatnie lata były jednymi z najlepszych z punktu widzenia dochodów budżetowych. To oczywiście głównie zasługa bardzo dobrej sytuacji gospodarczej w naszym kraju. Szczególnie widoczne jest to w bieżących roku, gdy wzrost dochodów z podatku dochodowego od osób fizycznych, jest o kilkanaście procent wyższy niż w roku poprzednim. A przecież udziały w tymże podatku stanowią około 30% wszystkich dochodów Sosnowca. A gdyby brać pod uwagę wyłącznie dochody własne, to zbliżają się one do połowy wpływów z tego tytułu. Utrzymanie się tej sytuacji w przyszłości jest mało prawdopodobne. Co prawda ostatnie dane z naszej gospodarki nie wskazują na jej spowolnienie, ale wszystkie prognozy (w tym Ministerstwa Finansów i Narodowego Banku Polskiego), a także coraz mniej stabilna sytuacja na świecie, wskazują że może to ulec zmianie. Jednocześnie rosną wydatki i narasta presja płacowa ze strony pracowników urzędu i miejskich jednostek organizacyjnych. Bardzo niskie bezrobocie i coraz bardziej konkurencyjna sytuacja na rynku pracy powodują, że bez podniesienia wynagrodzeń trudno będzie ich zatrzymać.

   Drugim źródłem sukcesów Arkadiusza Chęcińskiego były środki unijne, które szerokim strumieniem napływały do Sosnowca. Można było odnieść wrażenie, że gdy pojawiały się konkretne potrzeby inwestycyjne, urząd marszałkowski ogłaszał konkurs, dzięki któremu uzyskiwaliśmy stosowne dofinansowanie. Takich „sukcesów” nie odnosiliśmy w przypadku środków rozdzielanych centralnie. W minioną środę nastąpiła katastrofa. Wolta jednego z radnych Koalicji Obywatelskiej spowodowała przejęcie przez Prawo i Sprawiedliwość władzy w województwie. To naprawdę fatalna wiadomość dla Sosnowca. Po pierwsze, trzeba będzie znaleźć dobrze płatne miejsca pracy dla zwalnianych z urzędu marszałkowskiego i wojewódzkich spółek komunalnych działaczy Platformy Obywatelskiej. Po drugie, dostęp do rozdzielanych w województwie środków unijnych będzie mocno utrudniony.

   Przy okazji wydarzeń, które miały miejsce w minioną środę w sejmiku województwa śląskiego nasuwają się pewne refleksje. Nie było chyba jeszcze w naszej historii tak spektakularnej politycznej zdrady w zamian za finansowe korzyści. Ale też nie jest to wydarzenie wyjątkowe. Można nawet powiedzieć, że staje się to powoli esencją naszej polityki. Radny Wojciech Kałuża zrobił to co w przeszłości zrobiło już wielu polityków i co w przyszłości zrobi jeszcze więcej. Nie miały one jednak tak bezpośrednich skutków politycznych i nie były tak jawnym przykładem politycznej korupcji. Zabawne jest oburzenie posła Borysa Budki i zapowiedzi złożenia zawiadomienia do prokuratury. Ciekawe, że nie zrobił tego kilka lat wcześniej, gdy jego partyjny kolega w podobny sposób budował większość w Radzie Miejskiej Sosnowca.

   Kupowanie politycznego poparcia w zamian za stanowiska jest niestety immamentną cechą współczesnej polityki. Zwalczanie ich za pomocą działań prokuratury jest mało skuteczne, o ile w ogóle możliwe. Przecież wszystkie negocjacje koalicyjne polegają przede wszystkim na podziale stanowisk w strukturach władzy i organach kierowniczych państwowych i komunalnych spółek. Gdyby nie zdrada radnego Kałuży, w zarządzie województwa śląskiego, zgodnie z podpisanym pomiędzy liderami czterech partii porozumieniem, zasiadałoby dwóch przedstawicieli SLD i jeden PSL. Czyli dokładnie tylu ilu radnych mają te ugrupowania w sejmiku. Tymczasem 20-osobowy klub Koalicji Obywatelskiej miał mieć tylko dwóch reprezentantów. Taka była cena koalicji, którą Platforma i Nowoczesna musiała zapłacić za utrzymanie władzy w województwie. Pan Kałuża uznał, że w tej sytuacji sam podejmie negocjacje z drugą stroną. I wynegocjował miejsce w zarządzie dla siebie i być może (jak twierdzą niektóre media) miejsce w zarządzie Jastrzębskiej Spółce Węglowej dla żony. Czy to naprawdę aż tak duża różnica? Czy gdyby pozostał radnym Koalicji Obywatelskiej w zamian za miejsce w zarządzie i intratną posadę dla własnej małżonki w którejś z kontrolowanych przez Platformę Obywatelską spółek komunalnych, to wszystko byłoby w porządku?

   Polska polityka staje się w coraz większym stopniu sposobem realizowania własnych politycznych interesów. To zresztą nie tylko polska specyfika. Czy to wina samych, coraz bardziej bezideowych, polityków? Oczywiście. Ale nie tylko. To przede wszystkim wina wyborców. Gdyby osoby, które w zamian za korzyści finansowe były w kolejnych wyborach eliminowane z polityki – zarówno kupujący, jak i kupowani – chętnych do takich działań po prostu by nie było. Jest jednak zupełnie inaczej. Wystarczy popatrzeć na wyniki ostatnich wyborów w Sosnowcu.

Karol Winiarski