Cisza.

Za oknem noc, bardzo spokojna.

Pokój jasny i biała kartka.

Rysuję drogę daleką.

Dwa czarne, długie chlaśnięcia biczem – koleiny głębokie.

Rysuję jadące „Tygrysy”,

Śmierć w gąsienicach.

Ich mocne pękate kadłuby,

Ich niskie, kanciaste wieże,

I śmierć w długich lufach armat.

A wokół drzewa i krzaki,

Przykryte, spokojne jeszcze,

Pod grubym białym płaszczem.

Niemal nie widać, że czuwają.

A wokół białe płatki

Jak białe oczy śmierci.

A wokół biały jej całun

I las nabrzmiały dudnieniem.

A wiatr zaciera gdzieś ślady,

A czas zaciera gdzieś ślady,

Jak refren starej piosenki :

„A czas  zaciera gdzieś ślady … „

Marek Sapiński
1971

Czasu nie można wstrzymać ani cofnąć .

Cienie wydarzeń tracą na ostrości.

I tylko ciemne niebo, jak zwiastun wieczności

Patrzy na nas oczyma słońc przemijających.

Gdzież jest twój świetny rydwan Apollinie?

Czemuż to zniknął ze sklepienia nieba.

Słońce, jak dawniej idzie swoją drogą

Tylko twych koni więcej już nie trzeba.

Gdybyż to słowa mogły być jak kamień

Mógłbym od nowa tworzyć, zrąb po zrębie

Nowe pylony chwały Ozyrysa.

Echem świątynnym wypełnić ich głębię.

Ale źrenice sfinksów jeszcze nie zatarte

Wciąż spoglądają na trwanie w ciągłości

Chwil, co zastygły w nieskończonym pędzie.

Aby następnie utonąć w przeszłości.

Marek Sapiński

ROMANZA NOVA

Będzie Cię chwalić Pani moja lutnia

Śpiewem przedświtu, w poranku krysztale,

Kiedy twa zorza budzi się z uśpienia

By miłościwie jaśnieć nam wspaniale.

Mistrzu Murillo, co też to się stało?

Iż z ram wystąpił obraz Magdaleny

Dla radowania pierwszych pąków wiosny,

Splendorem istnym dla maluczkich sceny.

Jest to cud jakiś, gdy z wiekowych płócien

Piękno się nagle w postać przyobleka

Aby w miernocie powszedniego znoju

Jasnością błysnąć dla biednego człeka.

Któż dziś tak śpiewa? Gdy tornado zdarzeń

Słowa wytrąca z ich pradawnej siły.

Miałki się ściele głosek znanych całun,

Resztki kanonów co się rozproszyły.

Zostawmy słowa, są jedynie dźwiękiem

Choć gdzieś za nimi skrywają się treści.

Piękno choć różne, zawsze promienieje.

Żadna też moda jego nie zbezcześci.

Marek Sapiński

LIST NIEWYSŁANY

W bezdenne głębie twoich oczu

Płyną potoki mojej ciszy

Z milczącym hukiem wodospadów

I tylko serce głos ten słyszy.

Mroczność twych włosów, niby wieczór

Z wiosennej pory przesilenia

Pełen spełnionych snów, spokojnych

Aż do jasnego przebudzenia.

Twój lekki uśmiech, blask jutrzenki

Widnokrąg budzi mój od nowa.

Codziennej drogi dopełnienie

Tak, jak płynące proste słowa.

Napływa podmuch nieznanego.

Cóż, że zbyt długie rozdzielenie.

Zawsze jest pamięć tego czasu

Co się zagłębia w me istnienie

Marek Sapiński

Kolacja z Karlem Barthem

jak kochać Niemcy

będąc Niemcem – jak znieść butę

i tchórzostwo które kazały chować się

w cieniu czarnych ptaków obsiadłych krzyż

złamanych ramion za lufami karabinów

tanków drutami retoryki

przeciw językowi i żywemu słowu

Bóg jest wolnością a Niemcy

przesunęli granice własnego więzienia

na zachód później pod Ural

tratując po drodze brunatne polskie

borówki – przed czym uciekali

że szukali przestrzeni dla siebie

jak kochać Niemcy?

tylko przeciw Niemcom

jak sądzić?

jak być Niemcem?

jak siąść razem do stołu?

jacyś głupi Niemcy napisali

nad bramą jednego z obozów:

praca czyni wolnym –

jakby droga do wolności

wiodła przez zasieki

chemicznych wysp

(na rocznicę Deklaracji z Barmen)

Patrzę na róże w moim wazonie
Gdy dzień zaczyna swą końcową arię.
Gram jak trubadur,  ciszą tej godziny,
Trącając wzrokiem ciemniejącą klawiaturę płatków.
Ich daleki zapach, jak niespełniona obietnica przyszłych pocałunków.
Ich trwanie w odchodzącym świetle dnia, który odchodzi.
Tylko róże o zmierzchu są stałe
W coraz ciemniejszym pokoju,
W coraz ciemniejszym świecie.
Czy przeminą? – być może.
Ale teraz są ze mną.
One są – ja jestem.
I tak trwamy razem,  w narastającej nawałnicy czasu.

Katowice  sierpień 2015

AGAT

Piękności agat jawi się mym oczom,
Gdy zatrzymując mój codzienny pośpiech
Staję, nie wiedząc cóż mam teraz począć,
Tuż przed witryną, pełną przeróżności.

Nogi chcą dreptać, oczy – zostań jeszcze,
Rozum – idź dalej, serce mówi- hola,
Poprzez pierś płyną delikatne dreszcze,
Ulegam sercu. Mówię – twoja wola.

– Ten jest błękitny, kolor spadły z nieba,
Z dobrocią w nazwie spokój rozprzestrzenia.
Agathos działa, gdy przyjdzie potrzeba
Wlewając ciszę w skłócone istnienia.

Dzieli nas szyba, cóż to jednak znaczy,
To dla dotyku przeszkoda jedynie.
Kiedy jest na nim wzrok mój zawieszony
Czas wyhamował i leniwie płynie.

Mówią, że takich podobno jest wiele,
Można je znaleźć, gdy się tylko zechce.
Ten jest jedyny. W jego chłodnym ciele
Coś znajomego do mej duszy szepce.

I tak po społu trwamy w oddaleniu,
Choć tu niewielkim, przecież będzie trzeba
Kiedyś zostawić i ruszyć w milczeniu,
Szukając wspomnień w kolorycie nieba.

Może gdy wrócę on tu znowu będzie.
Lecz kiedy wrócę? Któż to wiedzieć może?
Codzienność miota kierunkami wszędzie.
Ufam nadziei w błękitnym kolorze.

Znajomy pewnie powie – „Czyś ty zgłupiał chłopie?
Tworzysz sobie z kamienia mity i problemy.
Jakież to dyrdymały chodzą ci po głowie?
Zajmij się chłopie wreszcie tym, z czego żyjemy.”

Pewnie pokręcę głową ze smutnym uśmiechem.
Ciszą potem odpowiem na takie stwierdzenia.
Cisza bezdźwięcznym odbije się echem
W sercu, istocie mojego istnienia.

Marek Sapiński