W zeszłą sobotę to jest 19.12.2015 dziewczyny z Zespołu Tańca Nowoczesnego & Cheerleaders Skandal walczyły na XI Międzynarodowym Turnieju Cheerleders Beach Cup w Tropical Island. Mimo licznej konkurencji z Niemiec, Słowenii czy też Danii, to właśnie dziewczyny z „Skandalu” wywalczyły swój historyczny sukces.

Historyczny… tak dziewczyny zdobyły wszystko co było do zdobycia 3 pierwsze miejsca w junior cheer pom, junior jazz i junior group dance w swoich kategoriach pozostawiając swoje konkurentki daleko za sobą. I takim sposobem dziewczyny sprawiły największy prezent sobie oraz swojej trenerce Katarzynie Pilch, której łzy po usłyszeniu wyników były najlepszym podsumowaniem wielu godzin spędzonych na treningach, setek litrów potu oraz licznych kontuzji, które jak w każdym sporcie przytrafiają się też dziewczętom pod drodze.

A korzystając z okazji cała rodzina SKANDALOWA życzy wszystkim wspaniałych Świąt Bożego Narodzenia i szalonego Nowego Roku.

O misji teatru, pieniądzach na kulturę i recepcie na sukces, ze Zbigniewem Leraczykiem – dyrektorem Teatru Zagłębia w Sosnowcu i Dorotą Ignatjew – dyrektorem artystycznym, rozmawia Olga Kujawińska-Kostro.

Olga Kujawińska-Kostro: Zacznijmy od zmian jakie, w ciągu ostatnich lat zaszły w Teatrze Zagłębia…

Dorota Ignatjew: (śmiech)

O.K.: Złe pytanie?

D.I.: Nie, po prostu, to jest ogrom spraw do omówienia.

O.K.: To może inaczej. Jeszcze nie tak dawno temu, Teatr miał opinię, nie oszukujmy się, złą. Nie zmienił się zespół, został odświeżony, ale trzon cały czas jest taki sam. Co się stało, że nagle Teatr, nie tylko cieszy się powodzeniem wśród widzów sosnowieckich, ale odnosi sukcesy ogólnopolskie?

Zbigniew Leraczyk: Ja bym zaczął od tego, że nie zgadzam się z opinią, że Teatr miał opinię złą. Miał nienajlepsze notowania. Czasami były to złe recenzje, albo nieudane spektakle, co się zdarza w normalnej pracy teatru. Można powiedzieć, że zdarzały się spektakle, które były spektaklami znaczącymi, udanymi. Natomiast opinię, że wszystko było źle, uważam za krzywdzącą dla zespołu, dla teatru. Było inaczej, był inny repertuar. Opinie recenzentów nie zawsze były bardzo pozytywne, zdarzały się przemilczane spektakle, co możemy odczytywać, jako opinię negatywną. Ale, że „złe” – polemizowałbym. Były nieodpowiednie. Nie użyłbym słowa „złe”.

O.K.: Zatem, co trzeba zrobić, żeby te „nieodpowiednie” stały się „odpowiednimi” w ciągu, zaledwie, kilku lat.

Z.L.: Udało nam się stworzyć takie warunki dla zespołu, żeby to zmienić. Co to znaczy? Po pierwsze: udało nam się zaprosić w 2011 r. (kiedy objęliśmy stanowiska) reżyserów, którzy przyjechali do Teatru, obejrzeli kilka spektakli, po czym, niektórzy stwierdzili, że chcą podjąć współpracę z nami, inni się nie odezwali – mieli za dużo zajęć. Normalną rzeczą jest, że spośród osób, które były zaproszone, a było ich…

D.I.: Dziewięć.

Z.L: …część wyraziła chęć współpracy. A skoro wyrazili chęć współpracy, to przyjechali do nas z bardzo ciekawymi projektami, ze świetnymi pomysłami artystycznymi, z ekipą scenografów, kompozytorów, choreografów, a przy tym sami podpisali się pod pracami, które w teatrze wykonali. I tu wielki szacunek dla pani dyrektor Ignatjew, za to, że udało nam się to zrealizować. Twórcy, którzy się pojawili, Piotrek Ratajczak, Jerzy Bielunas, Remigiusz Brzyk, nie damy rady wymienić tu wszystkich, to postaci, które tchnęły nowego ducha w ten teatr, w zespół artystyczny i, przede wszystkim, w repertuar. Proszę zwrócić uwagę, że my w tej chwili nie gramy tytułów, które ukazały się drukiem. Są spektakle na podstawie czegoś albo absolutnie nowe, świeże, oryginalne teksty. W ogóle, taka jest teraz tendencja w Polsce, że bardzo rzadko gra się tytuły tak, jak zostały napisane. Realizacje całej klasyki są realizacjami współczesnymi. I tak zaczęli do nas przyjeżdżać, interesować się Teatrem Zagłębia w Sosnowcu, już nie tylko ci, których zaprosiliśmy, ale postacie, które chcą pracować w tym zespole, widzą efekty, widzą, że teatr się pokazuje w Polsce, jeździ na festiwale, na przeglądy, zdobywa bardzo dużo nagród.

D.I.: Najważniejsza rzeczą, która zawsze towarzyszy zmianie dyrekcji, jest lęk – najnormalniejsza w świecie emocja. Zaczęliśmy pracę bazując na akceptacji. Inaczej się pracuje przez rewolucję, rewolucja sieje zniszczenie. Ewolucja daje szanse rozwoju. Znaliśmy mankamenty, ale nie po to tu przyszliśmy, aby te mankamenty wyciągać, tylko po to, aby zacząć budować coś nowego. Myślę, że ważną decyzją, była decyzja stawiania na zespół, który będzie grał główne role jako całość. Bywają różne modele, czasem jest gwiazda o ogromnej osobowości z dużego teatru, a zespół pozostaje w tle. Można tak, ja tego nie neguję, ale podjęłam decyzje, że stawiamy na zespół. To się wiązało też z szeroko pojęta tematyką. Wiadomo, że zawsze w teatrze jest jakiś lider ustawiający repertuar i dobierający sobie współrealizatorów. Lata pana Kopciuszewskiego, to była ogromna ilość klasyki, ja stwierdziłam, że należy otworzyć się na literaturę współczesną. Mamy dużo prapremier. Na pewno powstała nowa jakość, nowy gatunek, nowa scenografia – inny gust. Kolejną rzeczą, jest to, że nie zapominamy o tych, którzy do tego teatru chodzili. Bardzo ważne jest, że Teatr funkcjonuje prawie 120 lat, czyli jest tradycja chodzenia do teatru, co jest niebagatelną rzeczą. Tutaj mogę zacytować takie zdanie Wajdy, które bardzo mi się podoba, że „szanuję widza, słucham widza, słucham publiczności, ale bawimy się według moich zasad”. Siłę wiążącą dla zespołu miała Masłowska, bo nagle trzeba było rozmawiać nowym językiem, w nowym gatunku. Potem Korzeniec, ewidentny bum. Pokazujemy różne języki teatralne, to nie jest jeden nurt, to jedno hasło: otwarcie na współczesność.

Z.L.: A ryzyko było wysokie.

D.I.: Ryzyko jest zawsze. Jeżeli robi się, załóżmy, cztery sztuki w roku, to przynajmniej dwoma trzeba zaryzykować. Uważam, że to w jakim miejscu jesteśmy ma wpływ na to jak pracujemy. Wystrój powolutku konweniuje z tym co jest na scenie. Aktorzy mają schludne garderoby, widzowie wchodzą do czystego, zadbanego budynku, to na pewno też ma wpływ na odbiór teatru. Oczywiście jest jeszcze dużo do zrobienia, ale na to trzeba funduszy, pieniędzy nigdy dość.

O.K.: No właśnie. Skoro pani dyrektor poruszyła ten temat… Czy za tymi, licznymi sukcesami idą pieniądze?

D.I.: Wszystkie nagrody są nagrodami honorowymi. Składamy również wnioski o refundację. I co roku takie refundacje otrzymujemy, ale nigdy nie jest to 100 %. Obliczyłam na poczet naszego spotkania, że refundacji mieliśmy 150 tys., w sumie. Podać tytuły spektakli, które częściowo były refundowane?

O.K.: Bardzo proszę.

D.I.: Była Masłowska Między nami dobrze jest, razem z Piaskownicą – to było jako jedna pula, potem oczywiście Korzeniec, Koń, kobieta i kanarek i Najmniejszy bal świata. O te refundacje aplikowaliśmy i na to dostaliśmy pieniądze. Można powiedzieć, że każdego roku zostajemy wyróżnieni. Nie ukrywam, że największą kwotę mieliśmy w tym roku na Konia, kobietę i kanarka. Żaden spektakl do tej pory nie miał tak wysokiej refundacji. Nie mówiąc o tym, że bardzo ważną rzeczą są nasze realizacje telewizyjne. Nie jest sztuką wynająć firmę, nawet telewizję, nagrać i mieć to w szufladzie. Trzeba otrzymać czas antenowy, to musi być zrobione na bardzo wysokim poziomie, w odpowiednich parametrach i musi mieć jakość artystyczną – ktoś musi chcieć to kupić, nie wystarczy wyprodukować. Nam się tak udało, że sukcesy Korzeńca spowodowały zainteresowanie TVP Kultura tym tytułem, spektakl został nagrany i dostał masę nagród na festiwalu Dwa teatry, ale to by nie było możliwe bez wsparcia sponsorów i Urzędu Miasta. Potem z okazji 250–lecia teatru ogłoszono plebiscyt teatrów telewizji i był jeden warunek, prócz jakości samego spektaklu, przy składaniu wniosku musi być zobowiązanie samorządu, że on pokryje część kosztów. Żeby w ogóle móc aplikować musieliśmy mieć decyzje telewizji, że ten spektakl się podoba i decyzję miasta o partycypowaniu w kosztach. Każdy może się zgłosić, każdemu miasto może pomóc, tylko jeszcze telewizja musi to chcieć. To był taki nasz sukces tych dwóch przedsięwzięć.

Z.L.: Z dużymi skrótami.

D.I.: Natomiast Koń, kobieta i kanarek był rejestracją telewizyjną. Mieliśmy jedną próbę kamerową, a następnie nagranie. To bardzo trudne wyzwanie dla realizatorów. I też byliśmy na festiwalu Dwa teatry.

Z.L.: Wróćmy jeszcze do finansowania. Jesteśmy teatrem samorządowym, miejskim – organizatorem teatru jest Prezydent Miasta. Co roku otrzymujemy dotacje na działalność statutową i te środki pozwalają na przeżycie. My sami dorabiamy, mówiąc nieelegancko, ok. 25-27% dotacji. Oczywiście wszystko drożeje, a dotacje pozostają na tym samym poziomie. W tym roku, jest szansa na to (mówię jest szansa, bo rozmawiamy przed zatwierdzeniem budżetu), że nastąpią minimalne podwyżki płac.

D.I.: W ogóle, w instytucjach kultury w mieście.

Z.L.: Są to niewielkie pieniądze, ale rozumiem, że tylko takimi środkami miasto dysponuje. Oczywiście, chcielibyśmy, żeby ich było więcej, bo jak są pieniądze, to jakość produktu może wzrastać. Wszyscy wiemy, jak intensywna i jak agresywna jest w tej chwili reklama…

D.I.: Mamy ok. 27 nagród i to jest najlepsza wizytówka dla tego miasta. Nie jestem w stanie zliczyć, ile razy padło hasło „Teatr Zagłębia w Sosnowcu”. W tej chwili sam fokus na Teatr Zagłębia powoduje, że jest reklama, zarówno w radiu, jak i telewizji, nie mówiąc już o prasie branżowej, co jest dla nas ogromną nobilitacją. Musimy mieć dobrej jakości spektakle, żeby one same promowały teatr. Reklama jest bardzo ważną rzeczą, a Sosnowiec jest trudny do reklamowania, ponieważ nie ma miejsc gdzie można się reklamować. Nie ma przestrzeni publicznej, przeznaczonej tylko i wyłącznie na reklamę.

O.K.: Mówiła pani dyrektor o nieuciekaniu od tematów kontrowersyjnych. One rzeczywiście się pojawiają. Czy spotykacie się państwo z krytyką swojej pracy na poziomie ideologicznym?

D.I.: Nigdy nikt nam się nie „wtrącał”, natomiast indywidualne przypadki są. Na przykład, ktoś dzwoni i mówi, że nie podoba mu się, że w Czerwonym Zagłębiu jest pokazane tak i tak, a on pamięta inaczej. Jeśli pyta mnie pani o cenzurę – do tej pory jej nie było i mam nadzieję, że nie będzie. Tak czy inaczej, wierzę w artystów, wierzę, że zawsze znajdą sposób, żeby odnieść się do tematów, na których im zależy. Proszę sobie przypomnieć lata PRL-u, mimo cenzury, artyści potrafili się wypowiedzieć. Dziś żyjemy w świecie demokratycznym i cenzury nie powinno być! Każdy sam dysponuje własnymi pieniędzmi i decyduje czy chce je wydać na Do Damaszku, Śmierć i dziewczynę, czy na Konia, kobietę i kanarka.

Z.L.: Rzeczywiście, jednorazowe przypadki bywają. Przychodzi pani i mówi, że jej się to nie podobało, bo przyszła z siedmioletnim wnuczkiem, a tam pada brzydkie słowo. Pani dokładnie wie o tym, że spektakl jest dla dorosłych, a przychodzi z dzieckiem. Ona ponosi za to odpowiedzialność. Zresztą takie słowa padają na co dzień wokół nas, teatr nie może od tego uciekać. Może tego typu historie, natomiast, odkąd piastujemy stanowiska, właściwie nie było nawet sugestii, z czyjejkolwiek strony, co grać, a czego nie. Byliśmy pełni obaw, kiedy Tomek Śpiewak przyszedł do nas z pomysłem zrobienia spektaklu o Świadkach Jehowy. Kolejny społecznościowy temat, może tego za dużo jest? Ale okazało się, że widzowie chcą ten spektakl oglądać. Wyciągają wnioski, zaczynają się zastanawiać. Tak samo w Koniu, kobiecie i kanarku – trzeba to przemyśleć i podjąć własną decyzję, samemu odpowiedzieć na pytanie „kto ma rację?”. I to jest wartość.

D.I.: Ja nie miałam obaw bo ufam Tomkowi Śpiewakowi, tak jak innym reżyserom, których zapraszam do pracy. Wracając do Pani pytania, są jeszcze szkoły i nauczyciele ze swoimi sugestiami. Chcielibyśmy dogodzić szkołom, ale stwierdziliśmy, że nie da się tego zrobić, ponieważ ilu nauczycieli, tyle wersji programowych dla Teatru Zagłębia. A prawda jest też taka, że jest bardzo dużo agencji aktorskich, które „wyręczają” teatry, przyjeżdżają do szkół i za pięć złotych, grają na sali gimnastycznej Zemstę w trzy osoby, albo Pana Tadeusza w siedem.

Z.L.: Poziom tego jest żenujący.

O.K.: Czyli problem psucia rynku występuje nawet w tym obszarze?

D.I.: Psucia gustu! Ja rozumiem, że ktoś mieszkający w miejscu, gdzie nie ma dostępu do kultury, korzysta z takich usług, żeby mieć cokolwiek, ale czasami lepiej połączyć kilka rzeczy i zrobić wycieczkę do miasta ze zwiedzaniem i wizytą w teatrze (najlepiej, żeby to było wieczorem, bo wtedy jest inna atmosfera), niż psuć gust młodzieży. Na terenie Śląska i Zagłębia jest, niestety, bardzo dużo takich przedsięwzięć.

O.K.: Czy pretensje o to nie powinny być kierowane głównie do nauczycieli i dyrektorów, którzy decydują o korzystaniu z ich usług?

D.I.: Nie, to jest prawo wolnego rynku. Każdy ma swoje pięć złotych, wyda je na co zechce.

Z.L.: Tak, jak każdy ma prawo przyjść i zaproponować taki pokaz.

D.I.: Tak jest wygodniej. Nie wydajemy na transport, nie marnujemy czasu na dotarcie do teatru, godzinę oglądamy i wracamy na lekcje. Ja się nie dziwię nauczycielom.

Z.L.: My nie jesteśmy w stanie na bieżąco reagować na kolejne pozycje lekturowe, a takie agencje pytają „Co omawiacie teraz? Bardzo proszę, my jesteśmy gotowi!” Oczywiście, są to absolutnie skrótowe wersje, przeważnie na bardzo słabym poziomie, bo choćby warunki, w których się to pokazuje są…

D.I.: Urągające teatrowi!

Z.L.: Jednak takie agencje istnieją i szkoły z tego korzystają. Ale, jeśli mówimy o szkołach, ja jestem zadowolony ze współpracy ze szkołami, które nas odwiedzają. Nie dlatego, że przychodzą na jakieś pozycje lekturowe, bo takich w tej chwili praktycznie nie mamy, poza Tangiem, które gramy tylko w niektórych okresach, ale dlatego, że dzięki naszym propozycjom repertuarowym młodzież, która przychodzi na spektakl, nie musi znać tematu. Młodzież przychodzi, ogląda spektakl i widzi coś innego, zaczyna rozumieć, zaczyna obcować z językiem współczesnej sztuki. I to jest cenne! Jeżeli na tym etapie, zarazimy młodych ludzi sztuką, to tylko z korzyścią dla nich i dla nas. Bo jeśli się sparzą, powiedzą „to jest nudne”, „bez sensu”, „w złym guście”, to nie będą chcieli do teatru wrócić. Nie tylko naszego, w ogóle. W tej chwili przychodzą na Konia, kobietę i kanarka, na Miedzy nami dobrze jest i magia teatru na nich działa, mówią „fantastyczne!”– niewielu z nich znało wcześniej Masłowską.

D.I.: Myślę, że misją teatru publicznego jest, przede wszystkim, poszerzanie horyzontów, uświadamianie ludzi. W ten sposób inwestujemy w przyszłe społeczeństwo, bo nie samym chlebem żyje człowiek. Spójrzmy na kraje wysoko rozwinięte, tam bardzo dużo wydaje się na kulturę, bo człowiek, który inwestuje w wartości niematerialne jest bardziej świadomy i dojrzały. Obcowanie z teatrem może pomóc odnaleźć się w zwykłej codzienności, tak jak książka, a mimo to połowa Polaków nie czyta.

O.K.: To rodzi kolejne pytanie. Z raportu TNS Polska wynika, że w 2014 roku aż 84 % Polaków nie było w teatrze ani razu. Kto w Sosnowcu chodzi do teatru, a kto nie?

D.I.: Dzieci nie są w stanie zadecydować o wizycie w teatrze, decydują za nie dorośli. Jeśli jest fajny, rezolutny, myślący o rozwoju dziecka rodzic, to on je przyprowadzi. Może to być także decyzja szkoły. I tu właśnie jest kwestia tego nauczyciela – czy on zmarnuje kilkanaście złotych, które rodzic da na spektakl, czy nie? Podatnicy są naszymi darczyńcami, więc musimy mieć eklektyczny repertuar. Ale coraz częściej zauważamy, że przychodzą ludzie zainteresowani współczesną literaturą i tematyką. Są to ludzie, którzy fajnie snobują się na teatr i przyjeżdżają z różnych regionów, nie tylko z naszego miasta. Doceniają to co robimy. Ta zmiana repertuaru była bardzo ryzykowna. W pierwszym roku bardzo baliśmy się dużego spadku liczby widzów. Zazwyczaj, kiedy zmienia się repertuar, cześć ludzi odchodzi, część zostaje, a ponieważ zostawiliśmy część pozycji, ci którzy nie odnaleźli się w nowych propozycjach, nadal odwiedzają nas raz w roku, w okresie karnawału, ci, którzy byli gotowi na transformację, przychodzą na pozostałe spektakle. W 2010 r. było 38 tys. widzów., w roku 2013 mieliśmy 53 tys. widzów. To był rok Korzeńca, czyli prawdopodobnie pojawili się ludzie, którzy nigdy w teatrze nie byli i przyszli specjalnie, żeby zobaczyć spektakl o swoim mieście. Oczywiście, podstawowym problemem, nie tylko w naszym mieście, jest fakt, że społeczeństwo potwornie zubożało. Są klasy bardzo bogatych ludzi, których stać na wyjazd do Wiednia do teatru – dla nich pieniądze nie stanowią problemu. Natomiast generalnie Polska zubożała i to ma ogromny wpływ na kulturę. Dlatego bardzo często sięgamy po takie środki, jak promocja, widzimy, że ludzie są bardzo zainteresowani, na przykład tanim czwartkiem. To jest sygnał, że potrzebują kultury, ale mają na nią bardzo mały budżet. Z czego wtedy korzystają? Z imprez miejskich. Jeśli nie mają pieniędzy na codzienną prasę i dostępu do Internetu, to sięgają po Kurier Miejski czy Metro. Każdy ma takie potrzeby, tylko czasami to jest nieuświadomione. Jednocześnie, jeśli pójdą i zobaczą na miejskim festiwalu zespół, to nie kupią później w Empiku albumu, bo już to znają. Niestety: bieda, bieda, bieda…

O.K.: Produktów i usług, również z zakresu kultury, jest na rynku tak dużo, że bez reklamy się nie obejdzie. Myślę, że każdy, kto korzysta z Internetu i zagląda na funpage Teatru Zagłębia, zgodzi się, że jest on świetnie prowadzony. Niestety, nie wszystkie instytucje kultury potrafią udźwignąć problem promocji. Macie państwo jakieś rady? Co zrobić, żeby mieć dobrą reklamę?

D.I.: Mieć dobry produkt! To jest podstawa.

Z.L.: W 2012 roku, który był dla nas przełomowy w tego typu działaniach, po prostu zainwestowaliśmy pieniądze. Dzisiaj praktycznie nie kupuje się już biletów w kasie. To znaczy, można przyjść i kupić, jednak większość sprzedaży odbywa się przez Internet. Można w kasie zapłacić kartą – zawsze się płaciło gotówką. Jeśli ktoś przychodził z kartą i słyszał, że musi iść do bankomatu po gotówkę, to odechciewało mu się teatru. Zainwestowaliśmy w zrobienie dobrej strony, w zatrudnienie grafika, zatrudnienie w biurze obsługi widzów, w dziale promocji, ludzi, którzy się na tym znają. Powstało nowe logo, mamy też plakaty – przedtem były tylko afisze, tytuł i nazwisko, nic więcej. To jest nowa jakość. Znaleźliśmy na to środki w naszych corocznych budżetach.

D.I.: Ja myślę, że wiele instytucji wydaje na to pieniądze, tylko nie kontrolują tego. Ale, co najważniejsze, jeśli nie ma dobrego produktu, żadna reklama nie pomoże. Jako jedna z trzech instytucji w województwie przeszliśmy szkolenia w ramach projektu Urzędu Marszałkowskiego Design dla usług. Rozmawialiśmy wtedy także o tym, co powinno się zmienić w mieście, żeby nasz teatr był zauważalny. Na przykład: nie ma żadnego oznakowania. Jesteśmy bardzo źle usytuowani, jesteśmy bokiem do Centrum, to problem. Teatr Zagłębia jest wizytówką Sosnowca, a tablic informujących o dojeździe brak. To przykre, że miasto w to nie inwestuje.

Z.L.: To wszystko jest zaprojektowane i będzie od nowa robione. W przyszłym roku pojawi się nowe oznakowanie. Powtarzam cały czas, że Sosnowiec ma markę, tą marką jest Teatr Zagłębia. Mówiłem to zarówno Prezydentowi Górskiemu, jak i Prezydentowi Chęcińskiemu – mamy się czym chwalić! Przylepiło się do nas, że to takie straszne miasto…

D.I.: Na Śląsku, bo w reszcie kraju tego nie widzę. Jestem z Warszawy, z Wrocławiem też byłam długi czas związana i dopóki tu nie przyjechałam, nie miałam pojęcia, że Sosnowiec jest źle postrzegany.

O.K.: Przeglądając Internet widzę, że to jednak jest ogólnopolski trend. Nie wiem dlaczego. Trzeba to z socjologami omówić.

Z.L.: Jest coś takiego. To się wzięło prawdopodobnie stąd, że towarzysz Edward Gierek pochodził z Zagłębia. No i wcześniej jeszcze zabory…

O.K.: Tak, ale jak długo można kultywować takie antagonizmy?

Z.L.: No można. Proszę sobie wyobrazić, że może to trwać setki lat. Będą całe pokolenia wymierały i ci, którzy w ogóle już nie pamiętają o co poszło, będą jeszcze do bitwy pod Grunwaldem wracać. To jest jakaś paranoja! Po co? Chwalmy się tym, co teraz mamy dobrego. Pracuję tu od 1979 roku i tylu nagród, wyjazdów na festiwale, spotkań i dyskusji (jakie odbywały się, na przykład przy okazji Sali Królestwa), co teraz, nie miałem w całej karierze. Oczywiście Teatr może się chwalić nagrodami w całej swojej historii, ale od połowy 2011 roku, dzieje się tyle, ile jeszcze nigdy dotąd.

D.I.: Tylko w tym sezonie, od września, braliśmy udział w Letnim Ogrodzie Teatralnym, Festiwalu Czech i Moraw w Cieszynie, z Wijem byliśmy na Fanaberiach, jedziemy na Jeleniogórskie Spotkania Teatralne z Koniem, kobietą i kanarkiem, Edyta Ostojak otrzymała w tym tygodniu nagrodę Marszałka dla Młodych Twórców. Cały czas coś się dzieje. Mamy teraz nowy nabytek – Małgosię Saniak, debiutującą w Szwejku, za chwilę dojdzie do nas Sebastian Węgrzyn, którego praca przy Siódemce będzie dyplomem teatralnym i może zakorzeni się w Sosnowcu, zobaczymy.

O.K.: Pozostaje nam zatem poczekać i zobaczyć, jak sprawdzą się na naszej scenie. Bardzo państwu dziękuję za rozmowę, a naszych czytelników zachęcam do zaglądania na stronę, bowiem już niebawem, pomówię o Sosnowcu i Teatrze Zagłębia z jego nową aktorką, Małgorzatą Saniak.

Zdjęcie: Maciej Stobierski

Dzisiejsza sesja Rady Miejskiej zakończyła się tak, jak przewidywaliśmy wczoraj. Budżet na 2016 rok i Wieloletnia Prognoza Finansowa zostały uchwalone głosami członków Klubu PO i akolitów: Adama Wolskiego, Katarzyny Kidawy-Kałki, Zygmunta Witkowskiego, Pawła Wojtusiaka, Kamila Wnuka oraz Jana Bosaka, co dało w sumie 15 głosów, czyli wystarczającą większość.

Jako, że wszystko zostało ustalone wcześniej, to i większych emocji oraz specjalnie burzliwej dyskusji nie było. Głębszej refleksji nad skutkami przyjęcia dokumentów też nie, może z wyjątkiem wystąpienia Karola Winiarskiego i Kazimierza Górskiego. Jedynie prezydent Arkadiusz Chęciński zawzięcie polemizował z tymi dwoma adwersarzami. Pozostali mówcy ograniczyli się do stwierdzeń w rodzaju: jest dobrze, a będzie jeszcze lepiej. Można odnotować jeszcze rezygnację Pawła Wojtusiaka z przewodniczenia Klubowi Niezależni. (z klubu nie wystąpił). Za cały komentarz do dzisiejszej sesji może służyć cytat z artykułu Karola Winiarskiego pt. „Sieć” opublikowanego wcześniej.

„Mimo braku formalnej większości zawsze może być pewny (Arkadiusz Chęciński – przyp. red.), że każde głosowanie na sesji Rady Miejskiej zakończy się jego pełnym sukcesem. Powodem jest sieć. Sieć psychologicznych, a niekiedy i czysto materialnych powiązań, którą w ciągu kilku miesięcy rozciągnął nad sosnowiecką sceną polityczną, przynosi założone rezultaty. Arkadiusz Chęciński nie wymusza poparcia dla siebie krzykiem czy groźbami. Jest jak brat łata. Porozmawia, poprosi, pomoże albo przynajmniej obieca wsparcie, da posadę, zadzwoni gdzie trzeba. Aż głupio w takiej sytuacji nie poprzeć takiego wspaniałego człowieka, zagłosować przeciw dobroczyńcy, sprzeciwić się człowiekowi, który tak wiele dla mnie zrobił. A przecież jeszcze zawsze w tyle głowy pojawia się myśl, że skoro był w stanie pomóc, to będzie i mógł zaszkodzić. Co prawda bezpośredniego dowodu na taką możliwość nie ma, ale po co ryzykować? Lepiej być po właściwej stronie”.

W najbliższy piątek 18. grudnia 2015 roku na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach Klub Gaja wraz z Kołem Naukowym Praw Zwierząt będzie „adwokatem” karpi, niehumanitarnie traktowanych podczas przedświątecznej sprzedaży. Kolejna akcja tegorocznej odsłony kampanii społecznej „Jeszcze żywy KARP” rozpocznie się konferencją pt. „Dzień edukacji na rzecz zwierząt” (godz. 9.00, aula nr 7).

Konferencja „Dzień edukacji na rzecz zwierząt” organizowana w ramach V edycji akcji „Uniwersytet pomaga” przez Uniwersytet Śląski i Koło Naukowe Praw Zwierząt rozpocznie piątkowe wydarzenie dotyczące zwierząt i ich praw. Klub Gaja opowie o kampanii „Jeszcze żywy KARP”, a w ramach przygotowanego happeningu będziemy zbierać podpisy na karpiu – kartce świątecznej z życzeniami o przestrzeganie ustawy o ochronie zwierząt, skierowanej do Śląskiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii pana Tadeusza Sarny. Wydarzenie objął patronatem honorowym JM Rektor Uniwersytetu Śląskiego prof. zw. dr hab. Wiesław Banyś.

Od wielu lat kampania Klubu Gaja „Jeszcze żywy KARP” upomina się o humanitarne traktowanie ryb przewożonych, przetrzymywanych i sprzedawanych w warunkach, na które żadne żywe stworzenie nie zasługuje. Klub Gaja nie ustaje w pracy na rzecz zakończenia zwyczaju noszenia żywej ryby zapakowanej w woreczek foliowy ze sklepu do domu i zabijania jej w nieumiejętny sposób. W tym roku przekazaliśmy listy oraz karpie – kartki świąteczne w sprawie przestrzegania ustawy o ochronie zwierząt najważniejszym organom państwowym odpowiedzialnym za stanowienie i egzekwowanie prawa w Polsce.

Miejsce:

Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach

Aula nr 7 oraz hall główny

Ul. Bankowa 11B

40-007 Katowice

Plan wydarzenia:

9.00 – 12.00 Konferencja „Dzień edukacji na rzecz zwierząt”, podpisywanie karpia – kartki do Śląskiego Wojewódzkiego Lekarza Weterynarii pana Tadeusza Sarny.

12.00 – 12.30 Happening „Jeszcze żywy KARP”

Teatr Zagłębia nowy rok rok rozpocznie od mocnego akcentu. Już 02 stycznia odbędzie się premiera nowego spektaklu „Dobry wojak Szwejk” Jaroslava Hašeka.

Kiedy samochód arcyksięcia Franciszka Ferdynanda zwalniał przy jednym z sarajewskich mostów, by za chwilę minąć oddającego strzał zamachowca, on siedział prawdopodobnie przy kuflu piwa, opowiadał anegdoty i nie przeczuwał, że już za moment wkroczy na scenę I wojny światowej. Zawsze to miło zwiedzić za darmo jakieś obce kraje – zwykł był mawiać. Być może powiedziałby tak i tym razem.

Ci, którzy go spotkali, mawiali o nim: kretyn, głupek i notoryczny bałwan. On sam o sobie: urzędowo uznany przez nadzwyczajną komisję lekarską za idiotę. Józef Szwejk i jego sposób na życie – głupocie świata przeciwstawić własną głupotę. Z miejsca udawać idiotę. Być może to jedyna skuteczna metoda, by przetrwać horror wojny i absurdy rzeczywistości?

Dobry wojak Szwejk i kompania Teatru Zagłębia posłusznie meldują, że premiera już 2 stycznia!

Obsada:

Agnieszka Bieńkowska – Pani z towarzystwa, Inna Paniusia, Kelnerka

Beata Deutschman – Inna Pani z towarzystwa, Burdelmama, Paniusia, Karczmarka

Małgorzata Saniak – Baronowa, Elly, Telegrafistka, Babunia, Baba – DEBIUT SCENICZNY

Michał Bałaga – Kapitan Lukasz, Zakochany Porucznik, Żołnierz, Podchorąży Marek

Aleksander Blitek – Kunert ordynans podporucznika Duba, Kolejarz, Sierżant na posterunku dworcowym, Inny Żołnierz, Żandarm

Kamil Bochniak – Szeregowiec, Pan, Brat babuni, Włóczęga

Grzegorz Kwas – podporucznik Dub, Wachmistrz

Wojciech Leśniak – Szwejk ordynans kompanii

Tomasz Muszyński – sierżant rachuby Vaniek, kapral Fusch, Zawiadowca, Kapral na posterunku dworcowym, Vodiczka

Andrzej Śleziak – Generał jeść srać i spać, Dowódca Garnizonu, Generał serdeńko, Generał inspektor latryn, Łysy Pan, Karczmarz, Rotmistrz

Piotr Zawadzki – Baloun ordynans kapitana Lukasza, Inny Pan, Muzykant, Niemiec, Plutonowy

Sebastian Dąbek, Arkadiusz Giera, Piotr Labiś, Grzegorz Rogulski – Niemcy, Żołnierze

„Dobry wojak Szwejk” – Jaroslav Hašek

 Przekład: Paweł Hulka-Laskowski

Reżyseria i adaptacja: Igor Gorzkowski

Scenografia: Jan Polivka

Kostiumy: Joanna Walisiak

Muzyka: Piotr Tabakiernik

Ruch sceniczny: Iwona Pasińska

Fot: Maciej Stobierski

Źródło: Teatr Zagłębia

04 stycznia w Muzie odbędzie się Koncert Noworoczno-Karnawałowy z muzyką operetkową i filmową.

wystąpią:

Śląska Orkiestra Kameralna

Krzesimir Dębski – dyrygent
Katarzyna Laskowska – sopran liryczny
Bogumiła Dziel-Wawrowska – sopran
Piotr Rafałko – tenor
Adam Szerszeń – baryton

https://www.facebook.com/SlaskaOrkiestraKameralna/

https://www.filharmonia-slaska.eu

https://www.kdebski.pl/

w programie:

OPERETKA I FILM – the best of

Niedawno zakończyły się wybory do parlamentu. Zdecydowanym zwycięzcą w tych wyborach nie tylko w skali całego kraju, ale również w moim Sosnowcu i Zagłębiu jest PiS. Wynik jaki jest każdy wie. Chciałbym się podzielić z Państwem uwagami co jest dobre w PO, a co niestety złe, zarówno z pozycji założyciela sosnowieckiej PO, jak i byłego już posła. Prominenci partyjni powiedzą, że taką dyskusję należy prowadzić na wewnętrznych forach partii, ale wszyscy doskonale wiemy, że poza klubem parlamentarnym nie ma już takich miejsc w Platformie Obywatelskiej, gdzie toczyłaby się swobodna wymiana myśli. Ba, nie ma już nawet takiego obyczaju. W Sosnowcu, np. jest to tylko monolog.

 Jeden z moich starszych i bardziej doświadczonych kolegów uczył mnie, że należy w stylu anglosaskim rozpoczynać od pozytywów. Przechodzę więc zgodnie z nauką do rzeczy.

Platforma Obywatelska posiada liderów cieszących się dobrą pozycją zarówno w Polsce, jak i w Europie. Są oni niezmiernie pracowici i trzymają się demokratycznych standardów w relacjach zewnętrznych. Jak żadna inna partia PO posiada bardzo dobry drugi szereg ludzi, mniej czy bardziej znanych, ale swietnie wykształconych, na poziomie europejskim, z dużym doświadczeniem polityczno-zawodowym. Naprawdę znakomitych. Niebagatelną rolę w tych relacjach odgrywa również na polskiej mapie politycznej proeuropejski kurs PO, niezależnie od tego czy się to komuś podoba, czy też nie.To jest wielki atut.

A teraz to co najbardziej doskwiera i przeszkadza czyli słabości, zaniechania czy problemy którym należy się przeciwstawić.

Przede wszystkim zauważyć należy brak jasnych, ideowych kierunków i wynikającą z tego znikomą atrakcyjność dla młodego pokolenia. Śmieszą i przerażają kariery polityczne ludzi dla których nie powinno być miejsca na kierowniczych stanowiskach z uwagi na kiepskie wykształcenie i marne doświadczenie. Oni sprawują (sprawowali) władzę dla samej władzy, jednocześnie ośmieszali (ją) swoją partię. Jedną z najgorszych rzeczy, niestety jest brak debaty wewnętrznej. Prawdopodobnie wynika to z braku idei i miałkości intelektualnej, która sprowadza się do obrażania przychylnych PO ludzi, ale myślących i mających swoje zdanie, np. takich jak Karol Winiarski (w końcu współzałożyciel PO w Sosnowcu, kto to dziś jeszcze pamięta…). Liderzy na różnych szczeblach stracili zdolność prowadzenia rozmowy, którą zastąpili wydawaniem komunikatów przyjmowanych bez dyskusji przez liczne grono klakierów albo osób uzależnionych od lidera, choćby z uwagi na zatrudnienie. To z kolei prowadzi do braku spójności pomiędzy komunikatami i decyzjami liderów. Pozbywano i pozbywa się ludzi niewygodnych, a nie tych najsłabszych. Toczyła i toczy się gra ludźmi, a nie z ludźmi. To cecha, która jest obecna niestety w PO, a na pocieszenie niektórym mogę dodać, że również w innych partiach . Największym nieszczęściem jest jednak marazm i faktyczny rozpad lokalnych struktur, co jest szczególnie widoczne w terenie. Lokalni liderzy (oczywiście, żeby była jasność nie wszyscy) są skupieni na sobie i tylko na sobie. Najwyżej pójdą do wyborów samorządowych z lokalnych komitetów przy wsparciu tych, których zatrudniają, bądź z którymi prowadzą biznesy. Zwłaszcza, że słyszałem o takich, którzy w wyborach parlamentarnych próbowali budować inne komitety wyborcze i zmuszali ludzi do startu z takiego komitetu, co jest po prostu …..(każdy, kto chce znajdzie właściwe słowo).

 Pomimo tego uważam, że te przegrane wybory zarówno prezydenckie, czy parlamentarne mogą być asumtem do następnych zwycięskich batalii. Jest tylko jedno ale. Jeżeli Platforma Obywatelska ma już w niedalekiej przyszłości odgrywać wiodącą rolę w kraju i za granicą, musi dojść do głębokiej korekty zarówno programowej, jak i personalnej i to prawie na każdym szczeblu. Niezwłocznie, bez zbędnego ociągania się, bo to szkodzi Platformie, a wzmacnia inne partie polityczne, muszą nastąpić  – bez przedłużania procedur – zmiany polegające na wyborze przewodniczącego PO. Wybory te pogłębiają chaos w partii, a ci którzy doprowadzili do tego, dziś na różnych szczeblach chcą ją uzdrawiać. Wcześniej, tak jak w Sosnowcu chcieli wykańczać „schetynowców”, a dziś są w pierwszym szeregu zapraszających przyszłego zwycięzcę do Sosnowca. Kampania ta jednak może być niestety wyniszczajca i doprowadzić do różnych scenariuszy. Oby jednak nie. A później dalej….

I to jak najszybciej. Platforma, jako ta starsza i silniejsza partia powinna skierować ofertę do Nowoczesnej, by połączyć siły, zamiast się wykańczać jak lewica.Warunkiem jest również ścisła współpraca, a nie rywalizacja pomiędzy Platformą Obywatelską a Nowoczesną. Jednoczesnie Nowoczesna nie może szukać wroga w PO, bo to – prędzej czy później – może się odwrócić przeciwko niej. Platforma Obywatelska posiada największy klub parlamentarny, ma największy potencjał intelektualny i największe środki finansowe. To są elementy nie do przecenienia. Tym bardziej, że są to partie „gorszego sortu” Działania PiS – jak dzisiaj wyraźnie widać – to działania na korzyść opozycji”. Jak powiedział socjolog Jarosław Flis ,,gdy partia Kaczyńskiego mnoży sobie wrogów, to przeciwnicy konsolidują się wokół Platformy, największej partii opozycyjnej. Ale czy tylko wokół Platformy Obywatelskiej?

Czego Platformie i Nowoczesnej życzę.

Jarosław Pięta