Czasu nie można wstrzymać ani cofnąć .

Cienie wydarzeń tracą na ostrości.

I tylko ciemne niebo, jak zwiastun wieczności

Patrzy na nas oczyma słońc przemijających.

Gdzież jest twój świetny rydwan Apollinie?

Czemuż to zniknął ze sklepienia nieba.

Słońce, jak dawniej idzie swoją drogą

Tylko twych koni więcej już nie trzeba.

Gdybyż to słowa mogły być jak kamień

Mógłbym od nowa tworzyć, zrąb po zrębie

Nowe pylony chwały Ozyrysa.

Echem świątynnym wypełnić ich głębię.

Ale źrenice sfinksów jeszcze nie zatarte

Wciąż spoglądają na trwanie w ciągłości

Chwil, co zastygły w nieskończonym pędzie.

Aby następnie utonąć w przeszłości.

Marek Sapiński