ROMANZA NOVA

Będzie Cię chwalić Pani moja lutnia

Śpiewem przedświtu, w poranku krysztale,

Kiedy twa zorza budzi się z uśpienia

By miłościwie jaśnieć nam wspaniale.

Mistrzu Murillo, co też to się stało?

Iż z ram wystąpił obraz Magdaleny

Dla radowania pierwszych pąków wiosny,

Splendorem istnym dla maluczkich sceny.

Jest to cud jakiś, gdy z wiekowych płócien

Piękno się nagle w postać przyobleka

Aby w miernocie powszedniego znoju

Jasnością błysnąć dla biednego człeka.

Któż dziś tak śpiewa? Gdy tornado zdarzeń

Słowa wytrąca z ich pradawnej siły.

Miałki się ściele głosek znanych całun,

Resztki kanonów co się rozproszyły.

Zostawmy słowa, są jedynie dźwiękiem

Choć gdzieś za nimi skrywają się treści.

Piękno choć różne, zawsze promienieje.

Żadna też moda jego nie zbezcześci.

Marek Sapiński