About

Posts by :

Klimat dawnych restauracji w Stacji Sosnowiec

Informacje/ Kultura/ Sosnowiec

Klimat dawnych restauracji w Stacji Sosnowiec

0 Comment

7 grudnia w sosnowieckiej restauracji Stacja Sosnowiec (ul. Teatralna 9) odbędzie się spotkanie mające na celu przypomnienie wspaniałych tradycji naszych przedwojennych lokali gastronomicznych. Impreza będzie dwuczęściowa, złożą się na nią wykład historyczny i koncert.

W pierwszej części zatytułowanej “Lokale gastronomiczne przedwojennego Sosnowca” usłyszymy prelekcję w wykonaniu Anny Urgacz-Szczęsnej. Ilustracją będą zdjęcia dawnych sosnowieckich restauracji pośród których zobaczymy m.in. Savoy, czy Adrię. Anna Urgacz-Szczesna jest redaktorem naczelnym Klubu Zagłębiowskiego, autorką licznych artykułów oraz współautorką książki “Sosnowiec między wojnami” napisanej wspólnie z Tomaszem Kostro.

Druga część środowej imprezy to występ zespołu Kwartet Fourmat Gabriel. Koncert będzie nosił tytuł “Anioły i Demony”. Grupa wystąpi w składzie Gabriel Koszela – obój, Tomasz Picz – akordeon, Jacek Gwizdoń – wiolonczela i Ronald Tuczykont – kontrabas. Imprezę poprowadzi Piotr Oczkowski.

Początek imprezy o 18. Wstęp wolny.

Źródło: 41-200.pl

13 grudnia pod Krzyżem Pamięci

Informacje/ Sosnowiec

13 grudnia pod Krzyżem Pamięci

0 Comment

13 grudnia 2016 r. dąbrowska Solidarność uczci pamięć ludzi – pracowników Huty Katowice, którzy w latach 1980 – 81 mieli odwagę stanąć po drugiej stronie barykady by walczyć o wolną Polskę.

Krzyż upamiętniający wprowadzenie stanu wojennego w Polsce poświęcony uczestnikom i ofiarom zrywu i protestu robotniczego sierpnia 80 r. oraz grudnia 81 r. znajduje się aktualnie za bramą główną Arcelormittal Poland S.A. I to pod tym Krzyżem co roku spotykają się przedstawiciele dąbrowskiej Solidarności, by oddać cześć naszym bliskim, rodzicom, kolegom, znajomym, którzy w tych trudnych dla ludzi latach mieli odwagę przeciwstawić się władzy i zawalczyć o przyszłość swoją i kolejnych pokoleń. W tym roku spotkanie pod Krzyżem Pamięci odbędzie się o godz. 13.00.

Grudniowe Kino w Bibliotece

Informacje/ Kultura/ Sosnowiec

Grudniowe Kino w Bibliotece

0 Comment

Miejska Biblioteka Publiczna w Sosnowcu serdecznie zaprasza wszystkich stałych bywalców Kina w Bibliotece oraz osoby, które dotąd nie miały okazji uczestniczyć w darmowych środowych seansach, na kolejne projekcje – wartych uwagi – filmowych adaptacji literatury. Grudniowe wieczory, tym razem, wypełnią nam pełne magii wzruszające melodramaty mające wprowadzić widzów w świąteczny nastrój. Na ekranie pojawią się m.in. Colin Farrell, Will Smith, Russell Crowe, Geoffrey Rush, Emily Watson, Emilia Clarke, Eric Bana i Rachel McAdams.i in. Wstęp wolny. Ilość miejsc ograniczona!

Seanse odbywać się będą w Oddziale dla Dzieci i Młodzieży przy ul. Parkowej 1A w środy (7,14,21,28.XII) o godz. 18.00.

Proponowane wieczory filmowe adresowane są do wszystkich miłośników dobrej literatury i dobrego kina oraz widzów ceniących twórców filmowych, którzy mają odwagę zmierzyć się ze znanymi i lubianymi literackimi pierwowzorami. Z jakim efektem? Odpowiedzi proponujemy poszukać podczas bibliotecznych seansów.

Gdzie można sprawdzić repertuar Kina w Bibliotece?

  • Na plakatach i ulotkach w Oddziale dla Dzieci i Młodzieży (ul. Parkowa 1A).
  • Poprzez wysyłany regularnie newsletter (zapisy za pośrednictwem czerwono-białej grafiki po prawej stronie witryny – pod e-katalogiem).
  • Poprzez wpisanie aktualnego hasła po kliknięciu na plakat lub slider reklamujący Kino w Bibliotece na biblioteka.sosnowiec.pl. Pytania o hasło prosimy kierować na adres: kinga.baranowska@biblioteka.sosnowiec.pl, pod numer telefonu 32 266 43 76 lub do dyżurujących bibliotekarzy we wszystkich placówkach MBP. Podane hasło obowiązuje przez cały rok!

Tytuły poszczególnych filmów nie są reklamowane w mediach ze względu na wymogi umowy licencyjnej.

Wejście do sali projekcyjnej będzie możliwe na pół godziny przed seansem i kwadrans po jego rozpoczęciu. Ze względu na ograniczoną liczbę miejsc, Organizator zastrzega sobie prawo do zamknięcia imprezy w przypadku zbyt dużej frekwencji.

W środę 7 grudnia o godz. 18.00 zapraszamy na wzruszający melodramat z elementami magii i fantasy, zrealizowany na podstawie książki Marka Helprina. Reżyseria: Akiva Goldsman. Na ekranie: Colin Farrell, Will Smith, Russell Crowe, Jessica Brown Findlay.

Opowieść o cudach, niespodziewanie przeplatających się ludzkich losach i odwiecznej walce dobra ze złem. Akcja filmu rozgrywa się w Nowym Jorku, pod koniec XIX wieku. Peter to irlandzki rzezimieszek. Pewnego dnia, plądrując kolejny dom, poznaje jego piękną mieszkankę, Beverly. Między dwójką bohaterów rodzi się fascynujące uczucie, mogące uporządkować zachwiane wartości moralne mężczyzny. Jednakże nie wszystko układa się po myśli kochanków…

Czas projekcji: 1:58:00

Służba zdrowia potrzebuje zmian

Informacje/ Sosnowiec

Służba zdrowia potrzebuje zmian

0 Comment

Po uchwaleniu ustawy „Za życiem”, która jest pierwszym krokiem, aby – z jednej strony – zwiększyć ochronę życia w Polsce, a z drugiej – zbudować dobry system pomocy matkom z tzw. trudną ciążą, wywiązała się dyskusja, że zamiast zajmować się zdrowiem osób narodzonych, to rząd ucieka w symboliczne gesty, a przy okazji stwarza niekomfortową sytuację matkom, które te „trudne ciąże” przerwały albo mają taki zamiar.

Prawdą jest, że najczęstszym powodem ustawowego przerwania ciąży, jest ryzyko urodzenia niepełnosprawnego dziecka. Nawet rodzice, którzy takie mają i kochają, są pełni obaw, kto zaopiekuje się ich dzieckiem, kiedy sami zachorują, zestarzeją się… Są to z pewnością obawy dramatyczne, nie wszystko bowiem rozwiązują szkoły integracyjne, ośrodki rehabilitacyjne czy w końcu hospicja. Dlatego ustawa „Za życiem” – wbrew temu co się o niej mówi – nie jest symboliczna: ona ma całościowo objąć problem niepełnosprawności, a także przekonać o wartości każdego życia środowiska proaborcyjne, różne lobby walczące o pełny dostęp do aborcji.

Podkreślę, tu chodzi o wartości, a nie o same pieniądze, ponieważ na Zachodzie rodziny mają znakomitą opiekę socjalną, a aborcja i eugenika są na porządku dziennym. Innymi słowy, chodzi także o budowanie lepszego moralnie społeczeństwa, aby na marszach domagających się pełnego dostępu do aborcji, nie wołano: „żeby nie było bękartów, kalek i chorych”.

Ustawa „Za życiem” to jedno z dobrych rozwiązań w ochronie zdrowia. Ale są także inne. Wymienię bezpłatne leki dla seniorów po 75 roku życia (w ubiegłym roku takie osoby wydały ok. 860 mln zł na leki refundowane; dzięki projektowi 75+ ich wydatki za leki refundowane zmniejszyły się od 1 września 2016 r. o 40%, a w kolejnych latach zmniejszą się o ponad 60%).

Są zmiany w ustawie o komercjalizacji szpitali: zatrzymano ich sprzedaż. Obecnie podmiot publiczny może zbyć część udziałów placówki medycznej pod warunkiem, że zachowa pakiet większościowy. Rząd pamięta również o art. 68 Konstytucji RP, że każdy ma prawo do ochrony zdrowia. Skoro 2,5 mln Polaków nie ma uprawnień do bezpłatnego leczenia, będzie ustawa o powszechnym dostępie do opieki zdrowotnej. Przybędzie też lekarzy. W roku akademickim 2016/2017 na kierunku lekarskim zwiększono limit przyjęć o 912 miejsc. Jest nowa lista leków refundowanych. W okresie styczeń-wrzesień 2016 r. wprowadzono na nią 23 substancje czynne. Rozpoczęto refundację kannabinoidów w ramach importu docelowego w padaczce lekoopornej dzieci i dorosłych. W ramach profilaktyki, ograniczono sprzedaż papierosów elektronicznych młodzieży poniżej 18 roku życia, a także ograniczono liczbę miejsc, w których można palić papierosy elektroniczne.

Po likwidacji Narodowego Funduszu Zdrowia od 1 stycznia część jego kompetencji zostanie przekazana ministrowi zdrowia. Zadania regionalne związane z finansowaniem świadczeń zdrowotnych będą realizowane przez nowo utworzone Wojewódzkie Urzędy Zdrowia. Jednym z elementów reformy będzie utworzenie Urzędu Zdrowia Publicznego, mającego integrować cały rozproszony obecnie system zarządzania zdrowiem publicznym w Polsce.

Od 1 stycznia 2017 wszystkie dzieci urodzone po 31 grudnia 2016 r. zostaną objęte obowiązkowym szczepieniem ochronnym przeciwko pneumokokom. Ale co najważniejsze, powstał program zdrowia prokreacyjnego, którego celem jest zwiększenie dostępności wysokiej jakości świadczeń z zakresu diagnostyki i leczenia niepłodności, poprzez utworzenie 16 ośrodków leczenia niepłodności oraz zakup sprzętu niezbędnego do diagnozowania niepłodności. Można też wspomnieć o programie Leczenia Stopy Cukrzycowej, o ogólnopolskim szkoleniu „dziecko z cukrzycą w szkole”, o uruchomieniu nowych baz lotniczego pogotowia ratunkowego (w Gorzowie Wielkopolskim, Sokołowie Podlaskim, Ostrowie Wielkopolskim, Polskiej Nowej Wsi). Może dla kogoś są to zmiany symboliczne, ale na pewno konieczne.

Czesław Ryszka

Ograniczenie kadencji do dwóch i państwowy zasób kadrowy?

Informacje/ Samorząd

Ograniczenie kadencji do dwóch i państwowy zasób kadrowy?

0 Comment

Pomysł ograniczenia kadencji w samorządach do dwóch pięcioletnich wydaje się coraz bliższy wdrożenia, a przynajmniej szerokiej debaty, także w kontekście przyszłości byłych prezydentów i burmistrzów miast. Część posłów i samorządowców zwraca uwagę, że dla doświadczonych burmistrzów powinny być „jakieś oferty pracy, gdy wypracują omawiane 10 lat”. Rozwiązaniem może być formuła zasobów kadrowych państwa. Samorządowcy postulują o swego rodzaju parasol ochronny w postaci finansowego wsparcia po zakończeniu drugiej kadencji lub możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę.
– Wójtowie nie są dziećmi specjalnej troski – komentuje to ekspert centrum Adama Smitha, podkreślając, że doświadczony samorządowiec, i bez pomocy, nie powinien mieć problemów ze znalezieniem zajęcia.

Temat ograniczenia liczby kadencji w samorządzie jest coraz częściej podnoszony. Beata Szydło twierdzi, że „kadencyjność jest w tej chwili potrzebna, bo w wielu miejscach utworzyły się zasklepione układy, które funkcjonują od wielu lat”. Nowoczesna czy Ruch Kukiza też mówi o konieczności ograniczenia liczby reelekcji w JST. Nawet Platforma nie mówi „nie” takim zmianom.

– Jest taki projekt, by ograniczyć do 10 lat (2 razy po 5 lat) pracę w samorządzie – mówił Grzegorz Schetyna w niedawnym wywiadzie dla Polskiego Radia. – Co nie znaczy, że dla doświadczonych samorządowców nie powinno być jakiejś oferty pracy, gdy wypracują omawiane 10 lat – dodał lider PO. Schetyna dotknął tym samym równie drażliwego tematu – przyszłości byłych samorządowców.

Prezydent – emeryt?

Wójtom, burmistrzom i prezydentom, którzy nie zostaną wybrani i kończą kadencję, przysługuje odprawa w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia. Z praktyki wynika ponadto, że dostają kilka, a nawet kilkadziesiąt tysięcy złotych ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Dwa lata temu pojawił się pomysł, forsowany przez organizacje samorządowe, wprowadzenia zmian i przyznania niewybranym włodarzom prawa do wcześniejszych emerytur.

– Jeśli chcemy wybierać do samorządów najlepszych, to musimy im stworzyć odpowiednie warunki. Trzeba się wzorować na krajach zachodnich, tam kadencje są dłuższe, sięgają siedmiu lat. Po tym okresie państwo powinno gwarantować nawet 40 proc. pensji w postaci emerytury otrzymywanej przez 10 lat, jeśli dotyczy to młodej osoby – przekonywał w 2014 r. Wadim Tyszkiewicz.

Pomysł ewoluuje i choć nie znalazł poparcia wśród posłów poprzedniej kadencji, samorządowcy o nim nie zapomnieli.

– Nie chodzi o wcześniejsze emerytury dla wszystkich samorządowców. Jeśli ktoś został prezydentem w wieku 26 czy 30 lat, trudno, by został emerytem, mając niespełna 40 lat. Ale jeśli dana osoba ma lat 60, to można już myśleć o przyspieszonej emeryturze, o ile ma trudności w znalezieniu się na rynku pracy. To byłoby humanitarne rozwiązanie, zabezpieczenie państwa dla swoich funkcjonariuszy, którzy musieli odejść, ale przecież cieszyli się zaufaniem publicznym – mówi w rozmowie z PortalSamorzadowy.pl Tadeusz Truskolaski, prezydent Białegostoku. Ale jak dodaje, nie widzi obecnie szans na to, by takie rozwiązanie zostało wprowadzone w życie. – To rodziłoby spore koszty dla budżetu państwa, ale debatę prowadzić trzeba – argumentuje.

Przed wcześniejszymi emeryturami samorządowców przestrzegają eksperci. Zdaniem Antoniego Kamińskiego z Instytutu Studiów Politycznych PAN, człowiek, który sprawdził się jako wójt, burmistrz czy prezydent jest dobrym kandydatem na inne stanowiska samorządowe czy polityczne. Jego zdaniem ludzi, którzy potrafią zarządzać i podejmować odpowiedzialność za swoje decyzje, poszukuje się w każdej dziedzinie. Opinię tę podziela Ireneusz Jabłoński z Centrum im. Adama Smitha.

– Pomysł, by po dwóch kadencjach prezydenci przechodzili na emerytury, jest niedorzeczny. Samorządowcy to w większości osoby, które mają duże umiejętności i kompetencje zarządcze, ogromne doświadczenie w zarządzaniu usługami publicznymi. Wypychanie na emerytury osób o tak rzadkich, poszukiwanych kompetencjach, nawet jeśli mają 60 lat, jest zwykłym marnotrawstwem – komentuje Jabłoński.

Źródło: portalsamorzadowy.pl

Zdjęcie: Wojciech Murdzek, były prezydent Świdnicy, w 2015 roku został wicedyrektorem w Dolnośląskim Urzędzie Pracy. Długo fotela tam nie zagrzał, bo wyborcy powierzyli mu mandat posła (for.youtube)

Wystawa rysunków Małgorzaty Małkiewicz

Informacje/ Kultura/ Sosnowiec

Wystawa rysunków Małgorzaty Małkiewicz

0 Comment

Sztuki plastyczne są moją pozazawodową  pasją. Jestem zarówno zachłannym ich odbiorcą (z mojego do niej uczucia powstał m.in. pomysł projektu w ramach budżetu obywatelskiego –  „Galeria w przestrzeni miejskiej”), jak również pokornym i wciąż uczącym się twórcą. Z wykształcenia jestem socjolożką i arteterapeutką, moja praca zawodowa związana jest z obszarem pomocy społecznej. Od niedawna mieszkam we Wrocławiu, nadal utrzymując stały kontakt z grupą plastyczną „Relacje”, w której twórczo pracuję, uczę się warsztatu i mam przyjaciół.

Prace prezentowałam na wystawach zbiorowych i indywidualnych we Wrocławiu, Sosnowcu, Środzie Śląskiej, Warszawie, Głogowie, Sławkowie, Olkuszu oraz w Niemczech: Idar-Oberstein.

Przede wszystkim maluję. Coraz bardziej jednak pochłania mnie rysunek i to ryzykanckie podejmowanie decyzji co do każdej kolejnej kreski czy linii – której się nie zamaże, której się czasem żałuje, która trwa….. albo musi być zniszczona z całym światem żyjącym na kartce.

Prace, które tworzę przedstawiają przede wszystkim pejzaże wewnętrzne, niespokojne, subiektywistyczne, otwierające różne możliwości interpretacji;  inspiracją są przeważnie formy organiczne, natura /może nie całkiem/ martwa, ostatnio coraz częściej –  człowiek. Świadomie korespondują z moim twórczym temperamentem, budowane są na aktualnej potrzebie zmierzenia się z własnymi uczuciami, które są wewnątrz mnie. Tak powstają i organizują się plamy, linie i przestrzenie. W tym sensie jest to więc działanie autoterapeutyczne, indywidualistyczne. Ale jest też zaproszeniem do rozmowy, współodczuwania, zapatrzenia – stąd czasem potrzeba zorganizowania ich w formie wystawy.

Linie ratunkowe.

To wystawa rysunków, które powstały przez ostatnie półtora roku. Głównymi jednak bohaterkami tej wystawy jest  późna jesień, zima i bardzo wczesna wiosna. W tym okresie świat jest linią.  Wszędzie coś sterczy, haczy,  snuje się, faluje lub rwie się na wietrze , wysnuwa z mroku. W nas, w środku – też tak jest. Ratunkiem jest  tworzenie. Rysunek jest ratunkiem i ukojeniem, zapisem.

Moją nieustającą inspiracją jest ogród botaniczny. Ale nie dlatego, że jest piękną, zdobną w kwiaty przestrzenią. Ale dlatego że ciągle coś tu się rodzi i umiera (ta wola życia , to łamanie zasad, przedzieranie się przez mrok , wilgoć i kamienie – jest fascynujące). Wzruszają mnie próby podejmowane przez człowieka, by ogarnąć tą niepokorną, liściastą rzeczywistość w  geometryczny układ, opisać na karteczkach (po łacinie i po polsku).

Prace, które tu prezentuję pochodzą z cykli: „ Ciemne pokoje”, „Przedwiośnie w  ogrodzie botanicznym”, „Odchodzenie”, są też rysunki z plenerów w  Głuchołazach i Gorlicach oraz drobne notatki. Rysowane są markerami, cienkopisami, piórkiem…..

02 – 31.12.2016

Galeria MUZA

ul. Warszawska 2, Sosnowiec

Wernisaż 02.12.2016 godzina 17:00

„Śladami kopalń Zagłębia Dąbrowskiego” – wystawa fotograficzna

Informacje/ Kultura/ Sosnowiec

„Śladami kopalń Zagłębia Dąbrowskiego” – wystawa fotograficzna

0 Comment

Filia nr 2 – Rudnia IV (ul. Gospodarcza 32) Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sosnowcu, serdecznie zaprasza na wernisaż wystawy fotograficznej Szymona Lubaszki „Śladami kopalń Zagłębia Dąbrowskiego”, który odbędzie się w czwartek 8 grudnia 2016 o godz. 17.00. Wstęp wolny. Ekspozycja będzie udostępniana zwiedzającym do 5 stycznia 2017.

Projekt „Śladami kopalń Zagłębia Dąbrowskiego” ma na celu przedstawienie i upamiętnienie nieczynnych już kopalń zlokalizowanych w Zagłębiu Dąbrowskim oraz uchronienie ich przed zapomnieniem. Do powstania niniejszego projektu przyczynił się fakt, iż nieczynne kopalnie niszczeją, czemu Autor pragnie przeciwdziałać m.in. poprzez autorskie wystawy fotograficzne, współpracę z muzeami miejskimi, instytucjami górniczymi, a także z instytucjami miejskimi.

Więcej na temat projektu: www.facebook.com/sladamikopalnzaglebia

Szymon Lubaszka – lat 25, pasjonat górnictwa, w szczególności ratownictwa górniczego oraz fotografii.

Historia i tożsamość Zagłębia – Janusz Maszczyk: Tragiczne wspomnienia o egzekucji przy ul. Parkowej

Historia/ Informacje/ Sosnowiec

Historia i tożsamość Zagłębia – Janusz Maszczyk: Tragiczne wspomnienia o egzekucji przy ul. Parkowej

0 Comment

Już we wrześniu 1939 roku w Krakowie powstaje tajna organizacja wojskowa o nazwie Organizacja Orła Białego (OOB). Natomiast już w lutym 1940 roku w wyniku podporządkowania OOB jeszcze kilku mniejszych organizacji patriotycznych powstaje dopiero Związek Orła Białego (ZOB) 1/.

W Zagłębiu Dąbrowskim, a tym samym i w Sosnowcu, OOB założył  kpt. rez. Ryszard Margosz, który tu przybył z Krakowa jako już członek tej organizacji. W Krakowie z kolei tę organizację utworzyła grupa polskich oficerów na czele, której stał mjr rez. Kazimierz Kierzkowski, były absolwent będzińskiej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej, której kontynuatorką jest obecnie 1 Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Będzinie.

[Zdjęcie autorstwa Tomasza Grząślewicza. Widok na miejsce stracenia – stan obecny.]

Kpt. R. Marogsz w nowo powstałej w Zagłębiu Dąbrowskim, w tym i w Sosnowcu, organizacji OOB, a później ZOB, podporządkował sobie sprawy wojskowe, a z kolei sprawy cywilne przekazał Piotrowi Makowskiemu. Nadprokurator III Rzeszy przy Trybunale Ludowym w dniu 27 września 1942 roku doprecyzował to tak:„Wkrótce po zakończeniu wojny polsko – niemieckiej powstało w należących do powiatu będzińskiego (Górny Śląsk wschodni) miastach: Sosnowcu, Czeladzi i Dąbrowie Górniczej kilka grupek fanatycznie nastawionych Polaków, które jako wspólne zadanie postawiły sobie odrodzenie Polski przez walkę z niemieckim panowaniem i które wnet nawiązały ze sobą bliższą łączność…[…]…. Po ukończeniu organizacyjnej rozbudowy ZOB w lecie 1940r. obwód komendy powiatowej w Sosnowcu, która otrzymała rozkazy od kierownictwa Okręgu IV ZWZ w Krakowie….[…]…obejmował łącznie pięć ‘komend inspekcyjnych’: w Sosnowcu, Czeladzi, Dąbrowie Górniczej i Będzinie”. Koniec cytatu zaczerpniętego z opublikowanej książki pana Juliusza Niekrasza, cytowanej w poniższych źródłach i przepisach (pkt.1).

Przez cały prawie powojenny, po 1945 roku okres czasu trwał spór czy OOB, a później ZOB była powiązana ze Służbą Zwycięstwa Polski (SZP) i późniejszym Związkiem Walki Zbrojnej (ZWZ), czy działała zupełnie oddzielnie. Jak to w polityce najczęściej bywa a nie w merytorycznych przekazach, to po 1945 roku niektórzy historycy tę organizację całkowicie pomijali milczeniem, a inni jak pan Jan Kantyka wręcz nawet stwierdzali tak, że „do pierwszych organizatorów walki z hitlerowskim okupantem należeli komuniści, socjaliści oraz byli powstańcy śląscy, harcerze i patriotycznie zaangażowani uczestnicy kampanii wrześniowej. W początkowym okresie wojny organizacje te prowadziły prace uświadamiającą, niosły pomoc ofiarom hitlerowskiego terroru, organizowały akcje dywersyjne i sabotażowe, głównie w zakładach produkcyjnych” 2/. Koniec cytatu. Natomiast o OOB, czy ZOB, w tej publikacji książkowej absolutnie ani jednym słowem nie wspomina.

Po tych wstępnych ale jak myślę istotnych wyjaśnieniach, ponownie powracamy teraz do Związku Orła Białego (ZOB). Już od pierwszych miesięcy 1939 roku działały więc w Zagłębiu Dąbrowskim, podobnie jak i w Sosnowcu, Związek Orła Białego (ZOB) oraz Służba Zwycięstwa Polski (SZP). Tej ostatniej wymienionej patriotycznej organizacji od 1940 roku nadano nazwę Związek Walki Zbrojnej (ZWZ – od 14.II.1942r. już jako AK). Sztaby tych dwóch patriotycznych organizacji bardzo ściśle ze sobą współpracowały.

Komendant ZOB, Kpt Ryszard Margosz w dniu 26 maja 1940 roku w trakcie podroży do Krakowa zostaje aresztowany, jaki czas później ten sam los spotyka jego następcę Władysława Baromskiego (17 lipca 1941r.), a 9 maja 1941 roku zostaje aresztowany kolejny Komendant ZOB – inż. Zenon Znowski. Kolejnym komendantem ZOB w Zagłębiu Dąbrowskim został pan Stanisław Makarski, były student, który w wyniku przymusowego nakazu pracy, by nie być zesłanym na tak zwane „roboty do Niemiec”, podjął zatrudnienie w Olkuszu. Od samego początku powstania tej konspiracyjnej organizacji działał w zgrupowaniu sabotażowo – dywersyjnym Orła Białego. Początkowo objął funkcję tylko łącznika, później jako już niezwykle aktywny członek tego ugrupowania otrzymał nominację na komendanta ale tylko placówki w Olkuszu, dopiero później został „komendantem całości”. Jak wspomina – pan dr Juliusz Niekrasz w cytowanej w źródłach i przypisach książkowej publikacji, to pierwszym komendantem zgrupowania był por. rez. Marian Osiński pseud. „Czarny”, następnie Bronisław Opiłka pseud. „Aga” i „Stef”, kolejnym Aleksander Paszkowski pseud. „Orzeł”, a ostatnim właśnie Stanisław Makarski.

Może jeszcze tylko wspomnę, że niemal masowe aresztowania w Zagłębiu Dąbrowskim członków ZOB wynikały z nieprzemyślanego faktu masowości tej wojskowej organizacji, co było wielkim nieporozumieniem, czy wręcz nawet zaprzeczeniem wszelkich zasad konspiracji oraz w wyniku donosów konfidentów zwerbowanych przez Gestapo. Więcej informacji na ten temat oprócz wspaniałych opracowań książkowych pana dr Juliusza Niekrasza i komendanta Śląskiego Okręgu AK gen. brygady Zygmunta Waltera Janke można bez jakiegokolwiek większego trudu pozyskać z publikacji internetowych. Samą tragiczną egzekucję Stanisława Makarskiego opisał bardzo szczegółowo i z nostalgicznym, bardzo też smutnym oraz niezwykle wymownym w swej treści, patriotycznej mottem, pan dr Juliusz Niekrasza w cytowanej już publikacji książkowej z 1985 roku na stronach 46- 48. Autor więc tej publikacji opisze tylko to co w tej znakomitej książce z niewiadomych mi powodów pominięto.

Samej egzekucji Komendanta ZOB pana Stanisława Makarskiego jaka miała miejsce 4 grudnia 1941 roku w okolicy dawnej Willi Gallota w Sosnowcu nie widziałem. Jednak do tego miejsca straceń dotarłem tam już z rodzicami kilka tygodni później. Okazało się, że Komendant Stanisław Makarski został powieszony nie na specjalnym wisielczym stojaku, tylko konkretnie na drzewie akacjowym jakie tam jeszcze rośnie do dnia dzisiejszego. Stał natomiast tylko na podstawionym mu przez oprawców stołku, czy taborecie. Podobno jak mi nawet wtedy, a szczególnie po 1945 roku świadkowie tej egzekucji opowiadali, to sznur wisielczy był zaczepiony o wystający konar. Możliwe, że Niemcy asekuracyjnie  jeszcze, by się konar pod ciężarem skazańca jednak nie załamał, to prawdopodobnie obwiązali też nim pień tego drzewa. Ten wisielczy konar, który przez wiele lat z dreszczem współczucia doglądałem, gdy jeszcze mieszkałem na stałe w Sosnowcu, to w późniejszych latach obcięto. Dzisiaj po tym wisielczym konarze pozostał więc już tylko kilkucentymetrowy odcinek.

Po 1945 roku o tej egzekucji w Sosnowcu absolutnie nigdy nie wspominano, ani też o niej nie pisano. Później ponoć pod tą wisielcza akacją położono płytę pamięci. Ja jej jednak absolutnie nigdy nie widziałem. Jednak kilka lat temu w internecie opisywano, że ponoć tam była, a później ją w tajemniczych okolicznościach stamtąd usunięto. Opisywano nawet, że była to dawna jeszcze płyta z Grobu Nieznanego Żołnierza sprzed dworca centralnego w Sosnowcu. Co na niej wygrawerowano o ile faktycznie jednak tam była to tego nie wiem.

0[Zdjęcie autorstwa Tomasza Grząślewicza. Płyta pamiątkowa w miejscu stracenia Stanisława Makarskiego – stan obecny.]

Pierwszy raz zobaczyłem płytę pod tym drzewem straceń, gdzieś w latach 80. XX wieku. Wygrawerowano na niej wtedy oto taki napis, co zresztą potwierdza też pan Jan Kantyka w cytowanej już publikacji książkowej, tym jednak razem na stronie 205.:

„Ul. Parkowa – tablica wmurowana dla uczczenia pamięci Stanisława Makarskiego, komendanta dywersyjnej grupy kolejowej zagłębiowskiej Organizacji Orła Białego (przyp. autora: powinno być organizacji Związku Orła Białego. Egzekucji dokonano 3 grudnia 1941 roku w obecności kilkuset osób, głównie kolejarzy sprowadzonych na miejsce kaźni. Na tablicy czytamy: W tym miejscu został powieszony przez katów hitlerowskich Stanisław Makarski – kolejarz bohater. Cześć jego pamięci. tablica została ufundowana przez sosnowiecki Związek Kolejarzy”.  Koniec oryginalnej pisowni i cytatu.

Po pierwsze pan dr Juliusz Niekrasz absolutnie nie potwierdza stwierdzenia pana Jana Kantyki, że Komendanta ZOB Stanisława Makarskiego wieszano w obecności „kilkuset osób, głównie kolejarzy sprowadzonych” na tę egzekucję. Po drugie pan Stanisław Makarski był byłym studentem, a nie kolejarzem z zawodu. Natomiast w chwili samej już śmierci był niekwestionowanym dowódcą patriotycznej polskiej organizacji powiązanej różnymi nićmi konspiracyjnymi z Związkiem Walki Zbrojnej (ZWZ) –  Komendantem Związku Orła Białego. I taki napis powinien tam być umieszczony a nie „KOLEJARZ BOHATER”.

Pozostaje do wyjaśnienia jeszcze jedna tym razem już kuriozalna zagadka, a mianowicie. Pan dr Juliusz Niekrasz w cytowanej poniżej publikacji książkowej na stronie 46 pisze, że pan Stanisław Makarski został powieszony w dniu 4 grudnia 1941 roku i był nawet tego osobistym świadkiem. W następnych latach ta data nie była nigdy absolutnie przez nikogo podważana. Absolutnie! Z kolei już pan Jan Kantyka w cytowanej publikacji książkowej pisze, że pan Stanisław Makarski został powieszony w dniu 3 grudnia 1941 roku i taki sama dosłownie data powieszenia figuruje na płycie, którą umieszczono w miejscu stracenia ostatniego Komendanta ZOB. Natomiast w Wiki Zagłębie (z dnia 30 listopada 2016 roku, godz.12:11) jest napisane tak: „Ostatnim przywódcą organizacji w Zagłębiu był Stanisław Makarski aresztowany 3 grudnia 1941 r., a następnie publicznie powieszony w Sosnowcu”.  Koniec cytatu.

W świetle powyższego. Przecież pan Stanisław Makarski nie mógł zostać powieszony przez hitlerowców w tym samym dniu kiedy go pojmano, czyli 3 grudnia 1941 roku. Tylko dopiero po gestapowskim przesłuchaniu, co jest oczywiste i nie wymaga już dalszych merytorycznych uzasadnień. W takim razie kiedy więc faktycznie powieszono ostatniego Komendanta Związku Orła Białego? Czy nastąpiło to w dniu 3 grudnia, czy 4 grudnia?

 Janusz Maszczyk

 

Źródła i przypisy:

1      – dr Juliusz Niekrasz, „Z dziejów AK na Sląsku”, IWPAX, Warszawa 1985, 37 –          48.

2      – Jan kantyka, „Upamiętnione miejsca walk o społeczne i narodowe wyzwolenie w woj. katowickim”, Ś.IN Katowice 1986. s.60.

3      – wspomnienia własne i pozyskane informacje od innych osób z Sosnowca.

Katowice, listopada 2016

Źródło:

41-200.pl

Wojciech Nitwinko proponuje zmiany w komunikacji publicznej w Sosnowcu

Informacje/ Samorząd/ Sosnowiec

Wojciech Nitwinko proponuje zmiany w komunikacji publicznej w Sosnowcu

0 Comment

W związku z licznymi postulatami mieszkańców postanowiłem przygotować kolejną propozycję zmian w komunikacji publicznej w Sosnowcu. Tym razem wniosek dotyczy lepszego skomunikowania Pogoni i Starego Sosnowca po przez zmianę trasy autobusu linii 723. Przekazałem w tej sprawie stosowne pismo do Prezydenta Miasta Sosnowca oraz – za jego pośrednictwem – do KZK GOP.

Proponuję zmianę trasy w/w linii w następującym kształcie:

Jadąc od Czeladzi autobus nr 723, po obsłużeniu przystanku Pogoń Grota Roweckiego, skręcał by w prawo w al. Mireckiego zatrzymując się po drodze na przystanku Stary Sosnowiec Odrodzenia. Następnie kierował by się w lewo w ul. Piłsudskiego, jadąc w kierunku przystanku Sosnowiec Dworzec PKP (po stronie pomnika Jana Kiepury) i wracał by na dotychczasową trasę.

Jadąc od Zagórza autobus nr 723 wjeżdżał by w ul. 3 Maja obsługując przystanki Sosnowiec Estakada oraz Sosnowiec Dworzec PKP (po stronie dworca). Następnie jadąc ul. Piłsudskiego kierował by się w stronę al. Mireckiego zatrzymując się na przystankach Stary Sosnowiec Odrodzenia i na przystanku Pogoń Aleja Mireckiego znajdującym się w odległości kilkudziesięciu metrów od przystanku Pogoń Grota Roweckiego na, którym stawał dotychczas jadąc w kierunku Czeladzi. Następnie wracał by na dotychczasową trasę.

Proponowana zmiana umożliwi bezpośrednie połączenie komunikacją publiczną Pogoni i Starego Sosnowca oraz dotarcie mieszkańców Pogoni do pawilonów handlowych mieszczących się przy al. Mireckiego, które było dotychczas możliwe jedynie przy wykorzystaniu rzadko kursującego autobusu nt 154. Jedynym mankamentem zaproponowanego rozwiązania jest fakt, iż jadąc od Czeladzi autobus nr 723 nie obsługiwał by przystanku Sosnowiec Estakada, a jadąc od Zagórza pomijał by przystanek Sosnowiec Aleja Zwycięstwa. Fakt ten nie powinien jednak być znaczącą uciążliwością dla pasażerów gdyż w zależności od kierunku kursu autobus ten zatrzymywał by się na jednym z dwóch powyższych przystanków, które nie są od siebie zbyt odległe.

Dodatkową pozytywną konsekwencją postulowanych zmian było by skrócenie długości trasy każdego kursu o ok. 1 km co przyspieszy czas przejazdu na w/w linii oraz przyczyni się do oszczędności na wpłacanej przez miasto składce do KZK GOP.

Wojciech Nitwinko
Wiceprzewodniczący Rady Miejskiej w Sosnowcu

Czy leci z nami pilot?

Informacje/ Sosnowiec/ Sport

Czy leci z nami pilot?

0 Comment

Wydarzenia ostatnich kilku miesięcy pokazują, że Zagłębie przypomina w tym momencie statek – widmo, który dryfuje gdzieś bez celu i nawet nie wiadomo, kto tak naprawdę stoi za sterem.

Pod względem ilości trenerów na rundę bijemy już chyba rekordy, które ustanowił swego czasu były prezes Paweł Hytry. Każdy kolejny okazuje się oryginalniejszy, a w dodatku wygląda na to, że o ich zmianie decydują zawodnicy, robiąc to w sposób chyba nigdy w polskiej piłce niespotykany. Osoby, które powinny być w klubie decyzyjne chowają się przed odpowiedzialnością, a właściciel pompujący rocznie kilka milionów złotych z miejskiej kasy sprawia wrażenie zupełnie niezainteresowanego pogłębiającą się kompromitacją klubu, a co za tym idzie miasta, którego ten klub jest wizytówką.

Smutny Magiera, wesoły Araszkiewicz

Trenerskie przeboje zaczęły się od zatrudnienia Jacka Magiery. Środowisko kibicowskie było sceptyczne, bo Magiera nie miał wcześniej okazji prowadzić seniorów, kazał na siebie czekać, aż zakończy współpracę z Motorem Lublin, dorabiał też jako ekspert telewizyjny w czasie Mistrzostw Europy. Okazało się jednak, że radzi sobie nadspodziewanie dobrze. Drużyna hokejowymi rezultatami pokonywała rywali i chociaż w meczu z Podbeskidziem widać już było delikatną zadyszkę, to w Sosnowcu mieliśmy  lidera.

Wtedy jednak Bogusław Leśnodorski uznał, że co prawda jesteśmy partnerami, ale business is business i odwołał trenera do ratowania pogrążonej w kryzysie Legii. Sam Magiera też nie protestował, bo jak się okazało od zawsze marzył o tym, żeby „wrócić do domu”. Nie zdążył nawet pożegnać się z kibicami i dziennikarzami. Najwyraźniej spieszyło mu się do Warszawy zdecydowanie bardziej, niż z Lublina do Sosnowca. Zresztą na powitalnej konferencji w Legii po raz pierwszy zobaczyliśmy uśmiech, który nie gościł na jego kamiennej twarzy nawet po najbardziej spektakularnych zwycięstwach Zagłębia.

Prezes wyznał wtedy, że od początku mogliśmy się tego spodziewać, bo Magiera przez cały czas był do dyspozycji Legii. Ocierając łzy po trenerze odstępnym, pozostało nam trzymać kciuki za jego następcę. A miał nim zostać Tomasz Łuczywek. Mimo zapewnień prezesa, że spokojnie będzie mógł popracować do końca rundy,  jego przygoda na ławce zakończyła się bardzo szybko. Nie dostał warunkowej licencji, która miała być formalnością i okazało się, że ktoś będzie jej musiał użyczyć.

Wtedy w klubie pojawił się On. Jarosław Araszkiewicz, legenda Lecha Poznań, trochę gorzej wspominany w klubach z niewielkich miejscowości, które prowadził. Na scenę wszedł z przytupem, opowiadając w prasie o aktualnej formie fizycznej Roberta Stanka i rozbrajająco przyznając, że nie zna nawet nazwisk piłkarzy. Mimo oryginalnego stylu bycia, miał licencję i to było najważniejsze, ale zniknął równie szybko, jak się pojawił. Mniej istotne jest to czy ze względów osobistych, czy może zgłoszenie się do roli „słupa” było kolejnym z jego dowcipów. Araszkiewicz wrócił do Poznania, a Łuczywek został wyeksportowany do Warszawy.

Zamordysta bez głowy?

Trzecim trenerem został Piotr Mandrysz. Dopiero dzisiaj widzimy, że to, co wydawało się końcem futbolowych jaj, tak naprawdę było zaledwie ich początkiem. Jeszcze miesiąc temu liczyliśmy na to, że doświadczony trener, który w CV ma kilka awansów do najwyższej klasy rozgrywek, da Zagłębiu jakość, której zabrakło wiosną. Tym bardziej, że prezes zdawał się stwarzać trenerowi cieplarniane warunki: dwuletni kontrakt i brak jasno sprecyzowanego celu na ten sezon. Co prawda Mandrysz w poprzednich klubach miał opinię zamordysty, ale jednak broniły go wyniki.

Niepokojące symptomy pojawiły się już na początku. O ile w pierwszych meczach zmiana taktyki i dziwne zmiany można było tłumaczyć brakiem znajomości drużyny, to po jakimś czasie stało się jasne, że Mandrysz albo totalnie nie zna się na swoim fachu, albo szykuje się do rewolucji. Posadzenie na ławce, jak się dzisiaj okazuje w porozumieniu z prezesem, dotychczasowych pewniaków: Dudka, Markowskiego, Udovivicia zbiegło się z pierwszymi przeciekami o konflikcie na linii piłkarze-trener.

Historyczny moment

Medialną ofensywę zaczął Krzysztof Markowski. Lider niewątpliwie wyróżniającej się formacji defensywnej wyraził zdziwienie, że usiadł na ławce po raz pierwszy od kiedy pamięta. Zdecydowanie dalej odleciał jednak Konrad Budek. Zawodnik, który niedawno wyrósł z wieku juniora i choćby z tego powodu powinien wyrażać się bardziej oględnie, wypalił że źle się czuje jako defensywny pomocnik i chce grać na środku obrony. Budek do tej pory ceniony był za wszechstronność, wcześniej zdarzało się, że łatano nim dziury na środku pomocy i szkoda, że na takie wyznania zebrało mu się dopiero teraz. Być może w poprzednich sezonach nazbieralibyśmy kilka punktów więcej.

To był jednak zaledwie wstęp. Oto bowiem w dniu 27 listopada 2016 roku, po raz pierwszy w historii polskiego, a być może nawet światowego futbolu, piłkarz na oczach tysięcy widzów zwolnił w telewizji trenera. Owszem, często się zdarzało, że starszyzna pozbywała się trenera, który z jakichś względów jej nie pasował. Ale  robienie z tego show dla Polsatu to niewątpliwie nowa jakość. Szlak przetarł już wcześniej Grzegorz Lato, zwalniając w telewizji Beenhakkera, ale był jego przełożonym, więc mimo niezbyt eleganckiego stylu, miał do tego prawo.

Co ciekawe, Sebastian Dudek miał już w karierze epizod, w którym słowo „trener” nie mogło mu przejść przez gardło. Osobą, którą określił mianem „tego pana” był Orest Lenczyk. Obaj współpracowali w Śląsku Wrocław, z którego po konflikcie z Lenczykiem odszedł. Widzimy pewne wspólne cechy charakterologiczne między Lenczykiem i Mandryszem: obaj mają opinię zamordystów, ale za oboma stoją też trenerskie sukcesy.  O ile we Wrocławiu górą z tego starcia wyszedł szkoleniowiec, to w Sonowcu próbę sił wygrał zawodnik.

Szkoda tylko Zagłębia

Trudno o dobre podsumowanie sytuacji, z jaką mamy do czynienia w Zagłębiu. Klub jest raz po raz ośmieszany niezrozumiałymi decyzjami i personalnymi rozgrywkami.  Trudno przesądzać o winie Mandrysza, tym bardziej, że sam w żaden sposób nie ustosunkował się jeszcze do całej sytuacji, ale to, że zawodnicy zdecydowali się publicznie wystąpić przeciwko trenerowi świadczy o tym, że niezależnie od wszystkiego, nikt nie sprawuje nad nimi kontroli.

Mnożą się pytania, na które nie znamy odpowiedzi. Jakie były przyczyny ostatnich słabych wyników Zagłębia? Czy jakikolwiek poważny trener przyjdzie do klubu, w którym rządzi szatnia, a prezes w każdej chwili może mu przywieźć do domu wypowiedzenie? Dlaczego Marcin Jaroszewski przez kilka tygodni tolerował narastający konflikt? I wreszcie, patrząc na to co się dzieje w ostatnich miesiącach, czy kogokolwiek dziwi jeszcze żałosna frekwencja na Stadionie Ludowym?

(pt)

Źródło: 100% Zagłębie Sosnowiec

«< 118 119 120 121 122 >»
Facebook