Korea Północna przeprowadziła nową próbę jądrową, we Francji udaremniono kolejny zamach terrorystyczny, włoskie władze informują o tysiącach imigrantów podejmowanych z morza, w Niemczech i Francji tworzą się przestępcze miasta-getta uchodźców, do których boi się wkroczyć policja. Ciągle też nie wiadomo jakie będą konsekwencje Brexitu.  Tymczasem szef Komisji Europejskiej Jean-Claude Juncker przedstawiając przed szczytem UE w Bratysławie nowy plan dla Europy, postuluje powstanie wspólnej europejskiej armii, sztabu generalnego oraz stworzenie stanowiska unijnego ministra spraw zagranicznych, które miałaby piastować pani Mogherini. Zamiast pomysłów o uszanowaniu państw narodowych, większa federalizacja, więcej Europy w Europie!

A już najbardziej absurdalnym i oderwanym od rzeczywistości pomysłem była debata i rezolucja o braku praworządności w Polsce, krytykującą Polskę za to, co rząd PiS nazywa „dobrą zmianą”. 14 IX br. za jej przyjęciem opowiedziało się 510 europosłów z frakcji chadeków, socjalistów, liberałów, zielonych i komunistów; przeciw było 160 konserwatystów, wstrzymało się od głosu – 29. Warto dodać, że dzień wcześniej w debacie na ten temat wzięło udział tylko 65 europosłów, z czego 32 z Polski, a więc niecałe 9 proc. (PE liczy 751 członków). To najlepsza recenzja debaty i dowód, jak mało istotna jest ta sprawa. W głosowaniach jest zawsze duża frekwencja, ze względu na pobierane za to diety.

Była to już druga rezolucja: pierwsza została przyjęta w kwietniu br. i odnosiła się jedynie do sporu wokół Trybunału Konstytucyjnego. Obecna rezolucja podjęta zapewne za namową europosłów z PO i SLD dotyczyła nie tylko sytuacji w TK, ale ustaw o mediach publicznych w Polsce, o nowej organizacji działania prokuratury i policji, o zaostrzeniu u nas kar za niektóre przestępstwa, o nie respektowaniu praw kobiet, zwłaszcza ze względu na „zagrożenie” wprowadzenia całkowitego zakazu aborcji, o organizacji służby cywilnej, a nawet o zwiększeniu zakresu wycinki drzew w Puszczy Białowieskiej. PE skrytykował także polskie władze za to, że uważają chrześcijaństwo za jedyną podstawę europejskich wartości i kultury.

Rezolucja nie ma mocy wiążącej, z pewnością jednak jest rodzajem presji politycznej wywieranej na Polaków za to, że wybrali nie taki rząd, jaki oczekiwała Bruksela. Innymi słowy, unijnym decydentom nie chodzi o dobro Polski, ale o sprzeciw wobec „złego rządu PiS”. Wyraźnie powiedział o tym szef PE Martin Schulz, że nie chodzi o spór z Polską, ale z Prawem i Sprawiedliwością. Powiedział m.in.: „Nie wiem, o co chodzi Kaczyńskiemu i Orbanowi z tą kontrrewolucją kulturalną. Ale niektóre państwa myślą wyłącznie o sobie”. Jak sądzę, Martin Schulz dokładnie wie, o co chodzi. Przez 10 lat Polska zachowywała się jak mysz pod miotłą, przyjmując postawę biednej panny na wydaniu – taką rolę dla naszego państwa w UE wyznaczył unijny mentor Władysław Bartoszewski. Dlatego musi obecnie budzić protest Brukseli, że nasze państwo stawia veto w sprawach ustrojowych: nie godzimy się na federalizm UE, na relokację uchodźców, na odejście od wartości chrześcijańskich, w tym liberalizację aborcji czy promocję homoseksualizmu.

Nie mam wątpliwości, że PE zamiast stać na straży kompromisu i bezstronności, miesza się w wewnętrzne sprawy Polski, dając posłuch opozycji w Polsce. Ta zaś zakłamuje rzeczywistość, donosi do Brukseli, że rząd polski nie zrobił nic, by np. rozwiązać konflikt wokół Trybunału Konstytucyjnego, że demokracja w Polsce jest zagrożona. Jak bardzo nie jest zagrożona, świadczy ogłoszony program polityczny Ryszarda Petru i jego Nowoczesnej, a w nim m.in.: postawienie przed Trybunałem Stanu prezydenta Andrzeja Dudy oraz premier Beaty Szydło, rozdział państwa od Kościoła, finansowanie in vitro z budżetu, zmniejszenie liczby ministrów i wiceministrów, wprowadzenie kryterium dochodowego w programie Rodzina 500+ itp. W każdym niedemokratycznym państwie partia z takim programem zostałaby natychmiast zdelegalizowana.

W Polsce można ogłaszać największe głupstwa, wzywać do utworzenia państwa podziemnego, nawoływać do przemocy i wojny polsko-polskiej, jak to ma miejsce na marszach KOD-u. Po prostu, akurat demokracja ma się u nas dobrze, powiedziałbym, aż za dobrze.

Czesław Ryszka

Źródło: sosnowiecfakty.pl

Otrzymaliśmy poprawioną wersję autorki artykułu „Korupcja polityczna w Czeladzi” którego przedruk z kwartalnika „Nowoczesna Czeladź” prezentowaliśmy na naszych łamach w dniu 12 września br. Autorka dokonała stosownych poprawek w związku z prośbą o sprostowanie, a wydawca wprowadził je do artykułu. Poniżej prezentujemy poprawioną wersję artykułu wraz z treścią sprostowania.

Od 2015 r. we wszystkich jednostkach organizacyjnych miasta Czeladź, zakładzie budżetowym, dwóch instytucjach kultury i dwóch spółkach komunalnych nastąpił spory wzrost kosztów zatrudnienia. W tym czasie doszło również do znacznej wymiany kadr. Nowe wywodzą się w większości z Towarzystwa Powszechnego i spośród kandydatów na radnych
Czeladzkiej Inicjatywy Samorządowej. Ponadto u zaprzyjaźnionych z burmistrzem Czeladzi włodarzy miast ościennych pracę i odpłatne funkcje otrzymali niektórzy czeladzcy radni z Klubu Radnych CIS i PO, a dawni pracownicy gminni z Sosnowca, Siemianowic Śl. i Wojkowic znaleźli zatrudnienie w Czeladzi. Tym sposobem stworzony został, uznawany powszechnie za patologiczny, układ zależności pomiędzy wpływowym decydentem politycznym – burmistrzem, który otoczył opieką konkretną grupę ludzi w zamian za poparcie polityczne, dzięki któremu utworzył większość w Radzie Miejskiej oraz uzyskał sprzyjających mu politycznie pracowników gminnych.

Nadużywanie zajmowanego stanowiska do protegowania i wspierania swoich krewnych, przyjaciół, członków ugrupowania politycznego czy organizacji społecznej zalicza się do katalogu działań korupcyjnych w sferze publicznej, która ma być wolna od prywaty. Wymienione zjawiska świadczą o patologii życia społecznego prowadzącej do zawłaszczania przestrzeni publicznej przez „kolesi”, a co za tym idzie, wbrew zasadzie równości, do ograniczania pozostałym obywatelom dostępu do pożądanego dobra, jakim np. jest zdobycie dobrego miejsca pracy.

Stosowanie takich nagannych praktyk w Czeladzi ma już negatywne konsekwencje w postaci znacznego wzrostu kosztów płac w Urzędzie Miejskim. Wydatki bieżące na administrację w 2015 r. wzrosły o 1,18 mln zł, w tym wydatki płacowe o prawie 0,7 mln zł, tj. o 11,14% w stosunku do 2014 r. We wszystkich jednostkach organizacyjnych miasta, które nie mają osobowości prawnej i nie są zakładem budżetowym, koszty płacowe wzrosły o 3,5 mln zł. To nie jest tania administracja. Należy dodać, że w tym okresie w 2015 r. miasto zaciągnęło nowe zobowiązania w postaci kredytów i emisji dłużnych papierów wartościowych na kwotę 12,3 mln zł, a w 2016 r. zadłuża się na kolejne 10 mln zł.

Oto interesujące kadrowe fakty samorządowe:

1. Burmistrz Zbigniew Szaleniec swoich zastępców, asystentów, doradców, prezesów miejskich spółek może zgodnie z kompetencjami powoływać uznaniowo, bez stosowania procedur konkursowych, byleby tylko spełniali wymogi ustawowe jako że są to stanowiska polityczne. Bez konkursu obsadzane są także nieurzędnicze stanowiska pracy w samorządzie. Szaleniec jako kandydat na burmistrza Czeladzi w listopadzie 2014 r. obiecał mieszkańcom nowe podejście do zarządzania publicznego, w którym zawiera się także definicja zarządzania kadrami. I to nowe przyszło. Widać je szczególnie w tworzeniu kosztownych kadr w oparciu o klientelizm i kumoterstwo oraz w „płaceniu” miejscami pracy dla uzyskania poparcia u większości radnych w Radzie Miejskiej.

2. Iwona Szaleniec, żona burmistrza Czeladzi od wielu lat piastująca stanowisko dyrektora Muzeum Saturn. Zgodnie z przepisami zatrudnia ją muzeum jako jednostka kultury posiadająca osobowość prawną. Żona nie jest więc pracownikiem samorządowym, ale samodzielnie rozporządza dotacjami z budżetu miasta w wysokości ustalanej rokrocznie
przez Radę Miejską. To jednak mąż ma kompetencje do ustalania jej wynagrodzenia, wysokości nagrody rocznej, ustalania terminu urlopu, rozliczania z czasu pracy. Zgodnie z prawem nie ma wpływu na działalność merytoryczną i kadrową żony. Chociaż nie ma przepisu, który zabraniałby wystąpienia tego rodzaju zależności, to oceniając ją z punktu
widzenia kultury politycznej i etosu pracy samorządowca, należy jednoznacznie stwierdzić, że taka zależność jest nieetyczna.

Niewiele jest w Polsce wójtów/burmistrzów/prezydentów, którzy zdecydowali się na takie relacje służbowe wobec współmałżonków. A tam, gdzie występują, podlegają zdecydowanej krytyce społeczności lokalnej. Dodać jeszcze trzeba, że dzięki większościowej grupie radnych znacznie wzrosły dotacje dla muzeum, bo o ok. 30% (166 tys. zł), co pozwoliło m.in. na zatrudnienie już na początku 2015 r. byłych kandydatów na radnych z listy CIS – Jana Powałki (radny powiatowy) oraz Dariusza Pietrzykowskiego (po wyborach uzupełniających radny Rady Miejskiej w Czeladzi, z listy KWW Zbigniewa Szaleńca) oraz kilku innych osób, w tym żonę radnego Mariolę Pietrzykowską.

Kandydaci KWW CIS Zbigniewa Szaleńca z 2014 r. i członkowie Towarzystwa Powszechnego w Czeladzi oraz osoby z nimi związane, którzy po wyborach uzyskali pracę w gminnych jednostkach organizacyjnych Czeladzi i Sosnowcu:

3. Dariusz Pietrzykowski – emeryt, od wielu lat członek zarządu KS Górnik Piaski rozporządzający dotacjami gminnymi dla klubu, od początku 2015 r. zatrudniony w Muzeum Saturn na 1/2 etatu, a od lipca 2016 r. radny Rady Miejskiej w Czeladzi.

4. Mariola Pietrzykowska – żona radnego Pietrzykowskiego zatrudniona w Muzeum Saturn.

5. Piotr Sobolewski – pełnomocnik KWW Zbigniewa Szaleńca w wyborach uzupełniających do Rady Miejskiej w 2016 r. Po zwolnieniu kilku pracowników od 2015 r. zatrudniony
w ZBK jako administrator GSW „Elektrownia”. Obecnie zatrudniony w innej jednostce organizacyjnej Czeladzi – MOSiR.

6. Sławomir Święch – do połowy stycznia 2015 r. dyrektor administracyjno- finansowy w Centrum Opiekuńczo- Wychowawczym Pomocy Dziecku i Rodzinie w Sosnowcu, jednostce nadzorowanej do grudnia 2014 r. przez ówczesnego zastępcę prezydenta Sosnowca Zbigniewa Szaleńca. Od połowy stycznia 2015 r. prezes ZIK Sp. z o.o. w Czeladzi.

7. Halina Wiktor Kubasik – funkcyjny członek Stowarzyszenia Inicjatyw Kulturalnych i Towarzystwa Powszechnego. Po wyborach to z nią zawarto umowy na ubezpieczenia majątku gminy, dzięki czemu uzyskuje dochody.

8. Milena Kubasik – córka Haliny Wiktor Kubasik zatrudniona została w Urzędzie Miasta Czeladź jako pomoc administracyjna.

9. Jakub Kubasik – zatrudniony powyborach jako pracownik Wydziału Promocji UM (zbieżność nazwisk przypadkowa?).

10. Katarzyna Makuła w latach 2009‒2011 stażystka, a później pracownik Biura Senatora Zbigniewa Szaleńca, następnie pracownik Samodzielnego Publicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Milowicach, podległego nadzorowi ówczesnego zastępcy prezydenta Sosnowca Z. Szaleńca, obecnie pracownik Urzędu Stanu Cywilnego w Urzędzie Miasta Czeladź.

11. Sergiusz Strączek – przed zatrudnieniem go jako kierownika w ZBK w Czeladzi pracował w Centrum Usług Socjalnych i Wsparcia w Sosnowcu nadzorowanym przez ówczesnego zastępcę prezydenta Sosnowca Zbigniewa Szaleńca.

12. Ł ukasz Kożuch – po wyborach zatrudniony w Wydziale Promocji i Urzędu Miasta w Czeladzi.

13. Andrzej Grolik – po wyborach powołany na członka rady nadzorczej ZIK sp. z o.o. w Czeladzi.

14. Małgorzata Rajca – żona radnego kadencji 2002‒2006 i 2006‒2010 Marka Rajcy, zatrudniona w tym czasie ZBK w Czeladzi, obecnie pracownica ZIK i członek rady nadzorczej w CTBS Sp. z o.o.

15. Rafał Niemczyk – zatrudniony jako kierowca osobowego samochodu służbowego.

16. Mateusz Cichoń – w obecnej kadencji zatrudniony w MOSiR w Czeladzi.

Radni i osoby z nimi związane:

17. Anna Mentel – żona radnego Andrzeja Mentla (Klub Radnych CIS), od 2015 r. zatrudniona jako kierownik Działu Pomocy Instytucjonalnej w czeladzkim MOPS-ie.

18. Patryk Trybulec – radny Klubu Radnych CIS, od początku 2015 r. zatrudniony w Szpitalu Miejskim w Sosnowcu, w którym członkiem rady nadzorczej jest burmistrz Zbigniew Szaleniec.

19. Jan Powałka – emeryt, radny powiatowy (CIS) zatrudniony w Muzeum Saturn, u żony burmistrza, miejsce pracy GSW „Elektrownia”.

20. Patrycja Juszczyk – obecnie w klubie radnych CIS, po opuszczeniu grupy Stanisława Pisarka Nowoczesna Czeladź, otrzymała pracę w Wojkowicach u zaprzyjaźnionego ze Zbigniewem Szaleńcem tamtejszego burmistrza. Po medialnej krytyce burmistrza Wojkowic zrezygnowała z pracy.

21. Jolanta Moćko – przewodnicząca Rady Miejskiej w Czeladzi, radna Klubu Radnych PO, po wyborach w 2014 r. została dyrektorem Centrum Opiekuńczo-Wychowawczego Pomocy Dziecku i Rodzinie – Zespołu Administracyjno-Finansowego w Sosnowcu, dawniej podlegającego nadzorowi Z. Szaleńca jako zastępcy prezydenta Sosnowca.

22. Jacenty Toporek – brat Jolanty Moćko zatrudniony w MZGK w Czeladzi za kadencji Marka Mrozowskiego, zwolnił się z pracy po ujawnieniu faktu pokrewieństwa z przewodniczącą w poprzedniej kadencji, obecnie ponownie zatrudniony w MZGK.

23. Marcin Gadecki – radny Klubu Radnych PO, od 2015 r. członek dobrze opłacanej rady nadzorczej MZBM TBS Sp. z o.o. w Sosnowcu.

24. Marek Jarno (PO) – do końca listopada 2014 r. urzędnik w UM w Czeladzi, jako radny musiał wziąć urlop na czas kadencji, otrzymał pracę w Centrum Usług Socjalnych i Wsparcia Miasta Sosnowiec.

25. Monika Pawlik (PO) – już jako radna zatrudniona została w Wydziale Nieruchomości w Urzędzie Miasta Sosnowiec.

Z pewnością nie jest to lista kompletna – nie do wszystkich danych mam dostęp. Nie piszę też o rodzinie burmistrza Szaleńca. Lista ta jest jednak wystarczającym potwierdzeniem politycznej korupcji.

Jedno jest pewne. Teraz wiem, dlaczego radni Klubu PO poprzedniej kadencji wraz z przewodniczącą Rady Miejskiej Jolantą Moćko, Andrzej Mentlem, Marcin Gadeckim nie chcieli ze mną współpracować, nie podejmowali uchwał w sprawie sprzedaży majątku, nie godzili się na emisję obligacji, a nawet na roczny zwykły kredyt obrotowy w wysokości 1 mln zł (aktualnemu burmistrzowi zezwolili na 2 mln zł), nie uchwalili studium uwarunkowań i zagospodarowania przestrzennego.

Po prostu. Polityka „samych swoich” była mi obca. Dobierając kadry, nie uzależniałam finansowo ludzi od siebie, zawsze kierowałam się dobrem miasta i kompetencjami kandydatów, a nie własnym interesem politycznym i prywatą.

Teresa Kosmala

Źródło: Nowoczesna Czeladź nr 3 (13), III kwartał 2016 r

Sprostowanie

Informuję, że wiadomość zawarta w artykule pt.”Korupcja polityczna w Czeladzi” dotycząca obecności Pana Jakuba Kubasika na liście kandydatów KWW CIS Zbigniewa Szaleńca, podczas wyborów w 2014 roku oraz członków Towarzystwa Powszechnego w Czeladzi jest nieprawdą, gdyż Pan Jakub Kubasik nie był i nie jest członkiem żadnej z wymienionych organizacji.

Teresa Kosmala

Na sobotę 17 września zaplanowano uroczyste odsłonięcie pamiątkowej tablicy na symbolicznym grobie rodziny Mackiewiczów i Jerzego Piwowarczyka, w miejscu szybu byłej kopalni „Stara Dorota”, gdzie wrzucono ciała zamordowanej rodziny i jej przyjaciela.

Jednak do samego uroczystego odsłonięcia tablicy ze względu na rzęsisty deszcz nie doszło. Oficjalnie odbyła się tylko pierwsza część uroczystości, czyli msza św. w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy na którą przybyli m.in. posłanka Ewa Malik, dyrektor Katowickiego Oddziału IPN dr Andrzej Sznajder, prezydent Arkadiusz Chęciński, samorządowcy, przedstawiciele Rycerzy Kolumba ze Sławomirem Korczyńskim na czele, przedstawiciele Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i władz wojewódzkich, mieszkańcy. (Przyniesione wiązanki kwiatów złożono przed ołtarzem, skąd miały być przewiezione przez służby miejskie pod tablicę.)

Po zakończeniu mszy świętej i okolicznościowych przemówieniach, część zebranych mimo wszystko zdecydowała się na przejście w deszczu kilkuset metrów na miejsce symbolicznego grobu, a wśród nich posłanka Ewa Malik i wiceprzewodniczący Rady Miejskiej Jacek Dudek, którzy nie kryli rozczarowania i zaskoczenia zarówno treścią napisu na płycie pamiątkowej jak i brakiem krzyża, który – jak stwierdzili – jest mocno utrwalony w polskiej tradycji, jak chodzi o miejsca pochówku – czy to rzeczywiste, czy symboliczne. Zdziwienie treścią napisu wyraził również dyrektor Katowickiego Oddziału IPN dr Andrzej Sznajder. Jak widać na naszych zdjęciach treść wyrytą na tablicy powielono z tabliczki, która wisiała na krzyżu wcześniej i jest ona zdaniem Ewy Malik i Jacka Dudka mało ścisła, bo nie ma w niej mowy ani o sprawcach mordu, jego okolicznościach, ani nie zawiera nazwisk ofiar.

   Od początku powstania III RP toczyła się walka o przejęcie kontroli nad mediami publicznymi. Każda partia, która w wyniku wygranych wyborów dochodziło do władzy w Polsce starała się – z różnym zresztą skutkiem – zdobyć wpływ na państwowe radio i telewizję. Paradoksalnie, aż do czasów rządów PO-PSL, żadnemu układowi władzy nie udawało się przetrwać dłużej niż jedną kadencję. To chyba najbardziej spektakularny dowód, że władza nad mediami publicznymi nie przekłada się bezpośrednio na gwarancję utrzymania rządów. A jednak nie ograniczyło to w żaden sposób coraz bardziej bezpardonowej walki o kontrolowanie przekazu informacyjnego z gmachu na Woronicza.

   Tymczasem w cieniu rywalizacji o ogólnopolskie media publiczne odbywającej się w świetle reflektorów, toczyła się i toczy o wiele bardziej skandaliczny proces zawłaszczania mediów samorządowych przez lokalne władze. W przeciwieństwie do tych pierwszych, które stopniowo tracą oglądalność i słuchalność na coraz bardziej konkurencyjnym rynku krajowym, w mediach lokalnych sytuacja jest bardziej zróżnicowana. O ile w dużych ośrodkach miejskich gazeta samorządowa jest tylko jednym ze źródeł informacji, o tyle w mniejszych ośrodkach często ma ona pozycję monopolistyczną. Zresztą i na to jest skuteczna recepta. Wystarczy uzależnić „niezależne”, prywatne  media publikowanymi w nich ogłoszeniami urzędowymi, co znacząco zwiększa ich wpływy finansowe, a redaktor naczelny trzy razy się zastanowi zanim zgodzi się na „puszczenie” krytycznego o lokalnej władzy artykułu. Można też nawiązać przyjazne stosunki z dziennikarzem odpowiedzialnym za dane miasto (jeżeli gazeta ma zasięg regionalny) i przekazywać mu przygotowany w urzędzie przekaz informacyjny, aby w pełni kontrolować wiadomości docierające do mieszkańców. Przy okazji odciążamy żurnalistę od czasochłonnego zdobywania informacji i zapewniamy mu większe wpływy z wierszówki. Są oczywiście jeszcze lokalne, niezależne portale, ale ich rozpoznawalność i zasięg oddziaływania jest zwykle dość ograniczony.

    Sosnowiecka Korporacja Wydawnicza została utworzona w roku 1991. Od samego początku głównym zadaniem spółki było wydawanie samorządowej gazety – Kuriera Miejskiego. Początkowo niewielki nakład tego płatnego czasopisma o charakterze czysto informacyjnym nie czynił go zbyt atrakcyjnym z punktu widzenia rządzących. Ponad dziesięć lat temu zaszła jednak radykalna zmiana. Zwiększenie nakładu do kilkudziesięciu tysięcy (obecnie 30 tys.) i jego bezpłatne rozdawnictwo spowodowało, że Kurier stał się kluczowym narzędziem kształtowania opinii publicznej w rękach sprawujących władzę. Oficjalnie pismo było oczywiście otwarte na wszystkie opcje polityczne. Powstała nawet Rada Programowa, do której zostałem zaproszony. Bardzo szybko okazało się, że nie ma ona żadnego wpływu na treści zamieszczane w Kurierze, a ówczesny redaktor naczelny tłumaczył się z kontrowersyjnych działań poleceniami płynącymi od samego Prezydenta. Po kilku miesiącach podziękowałem za wątpliwy zaszczyt zasiadania w tym całkowicie fasadowym ciele.

   Wkrótce potem nastąpiła zmiana redaktora naczelnego. Przed wyborami w 2006 roku wysłałem do Kuriera krytyczny tekst dotyczący sytuacji finansowej miasta. Artykuł oczywiście nie został wydrukowany. Ukazała się natomiast polemika odnosząca się do zawartych tam informacji i opinii. Groźba skierowania sprawy na drogę sądową spowodowała, że artykuł został w końcu opublikowany. Miesiąc po wyborach.

   Sytuacja uległa niewielkiej poprawie w okresie mniejszościowych rządów SLD w Sosnowcu. Pojawiła się wówczas rubryka dająca możliwość publikacji comiesięcznych artykułów przez przedstawiciela rządzących (Tomasza Bańbuły) i opozycji (mojej skromnej osoby). Po pewnym czasie sprawa się  skomplikowała. Reaktywacja koalicji SLD-PO spowodowała, że zabrakło głosu rzeczywistej opozycji w Kurierze. W połowie 2013 roku zmienił się redaktor naczelny Kuriera Miejskiego (i jednocześnie prezes Sosnowieckiej Korporacji Wydawniczej). Na czele redakcji stanęła Hanna Michta, była rzecznik Komendy Miejskiej Policji w Sosnowcu. Wkrótce potem jak co miesiąc przekazałem do druku felieton, tym razem dotyczący ówczesnej wicprezydent Sosnowca. Przyznaję, artykuł był bardzo krytyczny wobec Pani Czechowskiej-Kopeć, ale zawarte w nich oceny nie odbiegały od dość powszechnej o niej opinii wszystkich, którzy mogli z bliska obserwować jej działania na zajmowanym stanowisku. Oczywiście artykuł nigdy w Kurierze się nie ukazał, a przy okazji ofiarą „dobrej zmiany” został też Tomasz Bańbuła. Ponieważ zablokowanie artykułu tylko jednej z piszących osób pachniałoby cenzurą, wymyślono zmianę formuły pisma – czyli w praktyce wyeliminowanie możliwości otwartego krytykowania rządzących.

   Przejęcie pełni władzy w Sosnowcu przez Platformę Obywatelską, które dokonało się dwa lata temu, nie doprowadziło do zmiany na stanowisku prezesa SCW. Swoją pozycję zachował także główny propagandysta sosnowieckich władz Rafał Łysy, który z równym zaangażowaniem służy obecnie Arkadiuszowi Chęcińskiemu, jak jeszcze dwa lata temu gloryfikował działania Kazimierza Górskiego. Pecunia non olet.

   Ze sprawozdania dotyczącego wyników finansowych sosnowieckich spółek komunalnych przygotowanego na posiedzenie komisji budżetowej wynika, że w roku 2015 strata Sosnowieckiej Korporacji Wydawniczej wyniosła ponad 211 tys. zł. (200-tysięczna dopłata do kapitału zakładowego z budżetu Sosnowca nie jest uwzględniana po stronie przychodów spółki). Tymczasem ze sprawozdania przygotowanego na posiedzenie komisji kultury, sportu i rekreacji przez Panią prezes wynika, że przychód spółki wyniósł prawie 144 tys. zł. (wpływy z reklam oraz współorganizowania Dni Sosnowca i Eskalatora), podczas gdy miesięczne koszty funkcjonowania kształtowały się na poziomie 32 tys. zł. Czyli rocznie 384 tys. zł. Różnica miedzy przychodami a kosztami wynosi więc 240 tys. zł. Na podstawie przekazanych materiałów trudno stwierdzić co jest powodem tej różnicy. Zgodnie z zarządzeniem nr 509 Prezydenta Miasta Sosnowca działającego jako Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Sosnowieckiej Korporacji Wydawniczej strata ma być pokryta z przyszłych zysków spółki. Jakich? Na komisji Prezydent Arkadiusz Chęciński zwrócił się do mnie z prośbą, abym coś w tej kwestii zaproponował. Jak widać autor tego zapisu (dość standardowego w tego typu dokumentach), nie ma pomysłu jak go zrealizować.

   Wpływy z reklam (w znacznej części reklamodawcami są miejskie spółki i jednostki organizacyjne) maleją z roku na rok. Jak wyjaśnił Prezydent Arkadiusz Chęciński to skutek nowych interpretacji prawnych, które zakazują konkurowania dotowanych przez samorząd wydawnictw na rynku reklamowym. W ubiegłym roku było to zaledwie 60 tys. zł. Tymczasem osoba, która zajmuje w spółce stanowsko specjalisty ds. reklamy zarabia 1700 zł. brutto miesięcznie oraz otrzymuje 15% prowizję od pozyskanych reklam. Czy całkowite wycofanie się z rynku reklam, co zapowiedział Prezydent Chęciński będzie oznaczało zwolnienie tej osoby ze stanowiska? Oczywiście, że nie. Zgodnie z tym co obwieścił Prezydent, będzie się ona zajmowała inną działalnością. Jaką? Niestety, tego Prezydent nie chciał ujawnić.

   „Samodzielność” prezes Michty najlepiej obrazuje sprawa Sosnartu. Wydawcą tego kulturalnego dodatku do Kuriera Miejskiego był (kilka tygodni temu bez żadnej konsultacji z radnymi dodatek został zlikwidowany) Urząd Miejski w Sosnowcu. On też rok temu zadecydował, że redakcją miesięcznika będzie się zajmowała firma z Katowic. SCW tylko płaciła rachunki nie mając żadnego wpływu ani ich wysokość, ani na wybór realizatora usługi, ani tym bardziej na treść kolejnych numerów. Czy prezes jakiejkolwiek spółki zgodziłby się takie warunki grożące zresztą poważnymi konsekwencjami prawnymi? Prywatnej zapewne nie. Ale publicznej nie ma wyjścia. Jeżeli dalej chce być prezesem.

   Wolność prasy nie polega na tym, że każdy może pisać co chce i gdzie chce. Właściciel prywatnej gazety, stacji telewizyjnej czy radiowej, internetowego portalu może decydować o linii programowej posiadanego medium i rodzaju zamieszczanych w nim informacji. Ale gazeta samorządowa nie jest własnością Prezydenta Miasta. Jest własnością całej wspólnoty samorządowej czyli zgodnie z Konstytucją (art. 16, ust. 1) wszystkich mieszkańców gminy. A ci z zasady różnią się w swoich opiniach i poglądach. I wszystkie one, o ile tylko są zgodne z obowiązującym prawem, powinny być w gazecie samorządowej prezentowane. Kurier Miejski w żaden sposób nie spełnia tego oczywistego wymogu. Za niemałe, publiczne (a więc wszystkich mieszkańców Sosnowca) pieniądze uprawia propagandę sukcesu jak za dawnych, wydawałoby się minionych, czasów.

   Można oczywiście potępiać Arkadiusza Chęcińskiego za zawłaszczenie naszego wspólnego dobra. Tyle, że to co robi w Sosnowcu nie jest czymś wyjątkowym. Wręcz przeciwnie, to ogólnopolska norma. Gdyby prowadził inną politykę, zostałby zapewne przez swoich kolegów burmistrzów i prezydentów uznany za dziwaka lub nieudacznika. Coś, co kiedyś uchodziłoby za skandal, teraz nie budzi już żadnego zdziwienia i oburzenia. Nie jest to zresztą jedyny przykład postępującego upadku demokratycznych standardów i patologizacji samorządowej władzy. Nie tego zapewne spodziewali się twórcy reformy samorządowej sprzed ponad ćwierć wieku.

Karol Winiarski

W sobotę 17 września nastąpi uroczyste odsłonięcie tablicy na symbolicznym grobie rodziny Mackiewiczów i Jerzego Piwowarczyka. Uroczystości rozpoczną się o godz. 10.00 w kościele Matki Bożej Nieustającej Pomocy mszą świętą, a po jej zakończeniu ok. godz. 11.00 zgromadzeni przejdą do miejsca starego szybu „Dorota”.  Uroczystości organizowane są przez Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej, Rycerzy Kolumba i Urząd Miejski w Sosnowcu.

71 lat temu z zimną krwią zamordowano Mieczysława i Helenę Mackiewicz wraz z synami Jerzym i Bohdanem i ich kolegą Jerzym Piwowarczykiem. Następnie ciała ich wrzucono do szybu byłej kopalni „Stara Dorota”. Dziś w tym miejscu znajduje się krzyż wraz z tabliczką: „Tu w szybie kopalni Stara Dorota spoczywają ciała pomordowanych żołnierzy AK. Chwała bohaterom. Hańba mordercom”.