Po raz pierwszy usłyszałem o Lechu Wałęsie w sierpniu 1980 roku przebywając na wakacjach i słuchając wraz z rodzicami bodajże „Głosu Ameryki”. O tym jak mało znany był to wówczas człowiek świadczy chociażby fakt, że początkowo lektor tej polskojęzycznej rozgłośni wymawiał jego nazwisko jako „Walesa”. Kilkanaście dni później zobaczyłem go w telewizji – oczywiście państwowej, ponieważ innej wówczas nie było – gdy podpisywał wielkim długopisem porozumienie kończące strajk w Gdańsku z wicepremierem Mieczysławem Jagielskim. Mając dwanaście lat niewiele rozumiałem z otaczającej mnie rzeczywistości. Gdy komunizm chylił się ku upadkowi, moja polityczna świadomość była już o wiele większa. „Solidarność” była wówczas dla mnie przede wszystkim nieodpowiedzialnym, populistycznym i roszczeniowym ruchem, który pogłębiał jeszcze zapaść gospodarczą wywołaną niewydolnością komunistycznego systemu ekonomicznego. Dzisiaj wiem, że nie do końca miałem rację. Ale też nie w pełni się myliłem.

   Moje postrzeganie „Solidarności” uległo zmianie po powstaniu rządu Tadeusza Mazowieckiego. Zrozumiałem, że oprócz krzykliwych działaczy związkowych, w tym wielkim ruchu opozycyjnym byli też racjonalnie myślący ludzie, którzy zdawali sobie sprawę, że Polska z dnia na dzień nie stanie się państwem dobrobytu, w którym poziom życia będzie taki jak w najlepiej rozwiniętych krajach Zachodu. Dlatego z tym większą niechęcią przyjąłem „wojnę na górze”, którą Lech Wałęsa wraz z braćmi Kaczyńskimi rozpętał w początkach 1990 roku, dążąc do zdobycia najwyższej władzy w państwie. Jego prezydentura – gołosłowne obietnice, awanturnicze działania i kompromitujące głowę państwa otoczenie – pogłębiły jeszcze moją niechęć do jego osoby. To właśnie wtedy postanowiłem zaangażować się w działalność polityczną. Można paradoksalnie powiedzieć, że Lech Wałęsa jest moim politycznym ojcem chrzestnym, ale w dokładnie przeciwstawnym rozumieniu tego pojęcia.

   Upływ lat, a zwłaszcza wiedza którą w międzyczasie nabyłem, częściowo zmieniła moją ocenę Lecha Wałęsy. Dotyczy to jednak jedynie okresu lat 80-tych. Dlatego z trudem przychodzi mi zrozumienie ludzi, którzy tak zażarcie, żeby nie powiedzieć histerycznie, bronią Lecha Wałęsy przed zarzutami, które padają pod jego adresem po ujawnieniu dokumentów z szafy Kiszczaka. Wypowiedzi niektórych polityków, którzy nie odegrali i nigdy nie odegrają roli, jaka przypadła prostemu elektrykowi z Gdańska, wzbudzają odrazę. Ale to jeszcze nie oznacza, że naszego byłego Prezydenta należy gloryfikować. Przypuszczam, że większość z protestujących przeciw akcji IPN, podobnie jak ja, w początkach lat 90-tych postrzegała go jako niebezpiecznego człowieka o autorytarnych skłonnościach, który zagraża młodej polskiej demokracji. Czyżby zapomnieli co ówczesny kandydat na Prezydenta, a potem Prezydent, mówił o swoich politycznych przeciwnikach? Czy zapominają, że to on wspierał braci Kaczyńskich zatrudniając ich w swojej kancelarii, gdy rozpoczynali swoją destrukcyjną działalność? Czy wyparli z pamięci „obiad drawski” czy też kuriozalną próbę rozwiązania parlamentu pod koniec jego prezydentury? Prawdopodobnie obrońcy Lecha Wałęsy postrzegają atak na jego osobę jako próbę zakwestionowania przez obecny obóz rządzący dorobku III RP. Tyle, że Lech Wałęsa niezbyt nadaje się na wzorzec liberalnego demokraty. A to właśnie ten model demokracji, wzorując się na państwach Europy Zachodniej, staraliśmy się budować przez ostatnie ćwierć wieku.

   Oczywiście, że zawartość szafy Kiszczaka działa na korzyść PiS-u. To jednak nie oznacza, że to Jarosław Kaczyński wysłał wdowę po generale do IPN. Oskarżenia pod adresem rządzącej partii o wywołanie afery, które padają z ust niektórych prominentnych polityków, są pozbawione jakichkolwiek dowodów. Taki sposób myślenia niebezpiecznie zbliża ich autorów do politycznej paranoi, o którą oskarżają swoich przeciwników.

   Nie oznacza to oczywiście, że wszystko to co dzieje się w sprawie Lecha Wałęsy w ciągu ostatnich dwóch tygodni, wzbudza moją aprobatę. Żenujące są przede wszystkim działania prokuratorów z pionu śledczego IPN, którzy ze strachu przed swoim nowym zwierzchnikiem (Prokuratorem Generalnym i Ministrem Sprawiedliwości w jednej osobie), zaczęli robić to, czym powinni się zająć już kilkanaście lat temu. Kompromitujące jest również postępowanie prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Łukasza Kamińskiego, który starając się przypodobać nowej władzy (za kilka miesięcy kończy się jego kadencja), przyjął iście ekspresowe tempo przy upublicznianiu pozyskanych akt. Oskarżenie o współpracę ze Służbą Bezpieczeństwa ma w obecnej Polsce ogromną siłę rażenia. W przypadku Lecha Wałęsy, który czy to się komuś podoba czy nie, jest w dalszym ciągu jednym z najbardziej (i to co najważniejsze powszechnie pozytywnie) rozpoznawalnych Polaków na świecie, jest to szczególnie istotne. Dlatego przed publikacją akt należało wyjaśnić wszystkie pojawiające się wątpliwości. A takie w przypadku dokumentów znalezionych w szafie Kiszczaka występują – np. część podpisów Wałęsy pod znanymi wcześniej kopiami ujawnionych dokumentów została już wcześniej zakwestionowana przez grafologów w trakcie postępowania lustracyjnego, które toczyło się kilkanaście lat temu.

   Ujawnione dokumenty, nawet gdyby okazały się w pełni prawdziwe, potwierdzają to, czego przeciwnicy Wałęsy nie chcą przyjąć do wiadomości. Późniejszy przywódca „Solidarności” zerwał współpracę z SB najpóźniej w połowie lat 70-tych i nie ma żadnych dowodów, że kiedykolwiek podjął ją ponownie. Co więcej, zaczął ostro krytykować kierownictwo Stoczni Gdańskiej, a wkrótce potem zaangażował się w działalność Wolnych Związków Zawodowych. Zapłacił za to utratą pracy (czy SB dopuściłoby do tego, gdyby Wałęsa był dalej jej tajnym współpracownikiem?), co w przypadku ojca kilkorga dzieci musiało być niesłychanie bolesnym doświadczeniem. Był to zresztą szczytowy okres popularności Edwarda Gierka i systemu realnego socjalizmu – nawet w niektórych krajach Europy Zachodniej (Włochy, Francja) partie komunistyczne uzyskiwały poparcie sięgające 30%. Nikt nie mógł przewidzieć, że wkrótce system wejdzie w fazę głębokiego kryzysu, który doprowadzi do jego upadku. Jeżeli ktoś potępia Lecha Wałęsę za to co uczynił prawdopodobnie na początku lat 70-tych, niech choć przez chwilę się zastanowi czy byłby w stanie zdobyć się na to, co zrobił kilka lat później? Mogę odpowiedzieć za siebie. Z pewnością nie.

   Lech Wałęsa jest postacią wybitną, ale i tragiczną. Jak wielu naszych bohaterów narodowych miał w swoim życiu momenty wspaniałe, którymi na trwale zapisał się w naszej historii. Ale były też w jego życiu czyny, które chwały mu nie przynoszą. Każdą postać powinniśmy oceniać w sposób całościowy. Niestety, w ostatnich latach upowszechnia się tendencja do postrzegania wydarzeń mających miejsce w naszej historii w biało-czarnych barwach i to na dodatek w całkowitym oderwaniu od realiów czasów, w których miały miejsce. To oczywiście oznacza konieczność pomijania lub marginalizowania niekorzystnych i nie pasujących do przyjętej tezy faktów. Tak właśnie będzie wyglądała tzw. polityka historyczna w wydaniu Prawa i Sprawiedliwości. Smutne, że tą samą metodę w stosunku do postaci Lecha Wałęsy próbują stosować jego obrońcy.

   Przy całej mojej niechęci do Lecha Wałęsy, jedno jeszcze muszę mu oddać. Przez cały okres lat 80-tych nie ugiął się przed naciskami i nie poszedł na współpracę z władzami komunistycznymi, a jednocześnie konsekwentnie uważał, że tylko rozmowy, a nie bezsensowna walka zbrojna, która wielokrotnie przynosiła jedynie tysiące niepotrzebnych ofiar, mogą doprowadzić do zmiany panującego w Polsce systemu. Dzisiaj wielu żałuje, że nie wywalczyliśmy suwerenności na barykadach, a „na drzewach zamiast liści, nie wisieli komuniści”. Na szczęście wówczas na czele „Solidarności” stali ludzie, którzy wykazywali o wiele więcej politycznego realizmu niż dzisiejsi „spóźnieni rewolucjoniści”. A jednym z nich, wówczas najważniejszym, był Lech Wałęsa. I chwała mu za to, że w polskim kalendarzu nie ma kolejnego 1 sierpnia, gdy w całej Polsce wyją syreny, a tysiące warszawiaków zapala znicze na grobach poległych powstańców.

Karol Winiarski

W niedalekim Olkuszu, w starym bloku na drugim piętrze mieszka Janina Kapuścik-Witek, zwana przez przyjaciół Niną. Jest ona autorką kilku powieści, w tym dwóch, których akcja rozgrywa się w Sosnowcu. Książki wydaje w niewielkich nakładach, za własne pieniądze, pod swoim poprzednim nazwiskiem Hamerlik. Szanowni sosnowiczanie poznajcie Ninę Kapuścik – Witek.

-Pani Nino, nie mogę pojąć tego, że w Sosnowcu Pani twórczość jest niemal nieznana. A przecież od lat pisze Pani powieści osadzone w sosnowieckich realiach. Czy powodem tego może być to, że mieszka Pani poza Sosnowcem?
-Moje córki i wnuczki mieszkające w Sosnowcu nie pożyczają książek… Innych możliwości nie mam na rozprowadzenie moich prac. Większość rozdaję nie tylko dzieciom ale i przyjaciołom. Trzeba tu dodać, że nieznana byłabym w ogóle gdyby nie prof. dr hab. Marek Pieniążek, który namówił mnie do wydania drukiem tego co przechowywałam w szufladach. To Jemu zawdzięczam, że ukazały się te książki, On mnie do tego zmobilizował.

-Zanim porozmawiamy o Pani powieściach proszę opowiedzieć o sobie.
-O sobie? Mam 78 lat, jestem wdową. Praktycznie jestem uziemiona na wózku, chodzę powolutku z laseczką, muszę uważać… Po wojnie przyjechałam z rodzicami do Sosnowca i to jest moje miasto, moje życie, kocham to miasto jak matkę! Mimo to mam sentyment do Lublina! Do wsi gdzie się urodziłam i całą wojnę spędziłam z mamą i dziadkami. Nawet tam powieściowa Basia buduje dom!!! Nie mogłam się powstrzymać aby nie uczestniczyli w powieści np. rodzeństwo mojej mamusi, ojca…

-Najpierw była „Miłość Basi”, powieść mocno zakorzeniona w Sosnowcu. To tutaj dzieje się jej akcja, tutaj jej bohaterka przeżywa wzloty i upadki.
-Tak, Basia tam traci przytomność na widok swojego ukochanego Alka jak idzie z inną dziewczyną… To pierwsza strona powieści. (Ja na szczęście nie straciłam przytomności dzięki pani z kiosku, pani Lebiecka z Floriańskiej). Basia traci przytomność i bierze ją pod opiekę kardiolog, doktor Jarek Kruk. Rodziców ma w Stanach, ojciec wzięty specjalista kardiolog i chirurg. Jarek ma leki, ratuje Basię i wszystko robi by była z nim. Została jego żoną. Niestety, zdradzał ją na każdym kroku mimo, że świata poza żoną nie widział, do czasu…
Po widoku jaki zobaczyła w jego gabinecie wyjechała, a w pierwszej wersji, wyjechała w stronę Siewierza, stała tam kilka godzin, jak czuła, że coś złego się dzieje z jej sercem, a w domu 3 dzieci, wróciła po to, żeby odejść na rękach teścia…

-Pisząc „Miłość Basi” nie zakładała Pani, że będzie druga część tej powieści. Jak to się stało, że doszło do kontynuacji?
-To była sprawa córki. W pierwszej wersji Basia umiera na serce w dodatku na rękach teścia… Był bliski szału, że sprawcą jest jego jedyny syn…
Jako autorka wsiadłam z nią do samochodu i odjechałam z parkingu szpitalnego w drugi tom. Tak jak mówiłam wcześniej, jechała tydzień, każdą noc spędzała w innym mieście…

-Nie wiem, czy Pani wie, ale jest grono fanów literatury, którzy po przeczytaniu książki próbują odnaleźć realne miejsca opisane w tej książce. Tak było np. z „Korzeńcem”, tak jest z „TAL-em”, których autorem jest Zbigniew Białas. Czy jesteśmy dziś w stanie odnaleźć miejsca opisane w „Miłości Basi”?

-Mieszkanie Basi, bohaterki pierwszego i drugiego tomu mieści się na dawnej ul. Świerczewskiego 26 klatka 3 mieszkanie 4. Pierwsze piętro, mieszkanie narożne… Sąsiedzi Wolscy, syn Waldek i córka Ewa. Piszę o tym, ponieważ są w powieści. Waldek był drużbą Ani, a Ewunia podaje obrączki z Michałkiem… To brat Basi (mój braciszek miał ponad cztery latka jak zmarła nam mama. Tego nie ma w powieści…). W powieści mama żyję, a rodzeństwo Basi jest prawdziwe z datami urodzin, tylko imiona zmienione. Natomiast dom Jarka to już bajka… Nie biegałam po Sosnowcu aż tak aby znaleźć autentyk, chociaż w przybliżeniu wiem, że były, a może nadal są takie stare pałacyki… Jarek pracuje w szpitalu, jest kardiologiem. Ogrom zdarzeń i osób jest również fikcyjny. To normalka w powieściach. Czy ktoś będzie chciał szukać domu Jarka??? To już problem, to nie jest powieść historyczna…

-Akcja „Miłości Basi” tom drugi przenosi się do Sopotu. Czy równie dobrze jak Sosnowiec zna Pani to miasto?
-Nie, nie znam Sopotu na tyle by się odnaleźć, to już fikcja. Tak jak i Janusz, jego ojciec pan Rafał i cała reszta. Basia wyjeżdża z Sosnowca w drugim tomie, a była zakończona w pierwszym, po prostu odeszła na serce… Jest chora tak jak i ja, od dziecka… Teraz można mnie operować, znaczy takie schorzenie, ale ja mam już sporo lat, nie zgadzam się. Wystarczy jak się nie denerwuję.
Basia jechała tydzień przed siebie, zatrzymywała się w Hotelach na noc i rano jechała dalej. W pierwszym tomie jest rozdział – Królowa balu – właśnie w trakcie pisania tego rozdziału poznała mężczyznę. Nigdy nie myślała o nim inaczej, jak o przypadkowej znajomości. Sopot znam tylko z wczasów… Raz byłam w Operze Leśnej. Niewiele o niej piszę mimo, że znam sporo piosenkarzy i aktorów osobiście. Basia była przez teścia obsypana dobrami (ja też przez mojego teścia). Basi zostawiłam Tatkę, mój własny zmarł na wylew, trzymał mnie za rękę do ostatnich chwil. Dlatego to przeżywam do dzisiaj…

-Zastanawiam się jak musi być ciężko nie zgubić wątku podczas pisania w tak obszernych powieściach. Mają przecież ponad 400 stron każda…
-Ponad 400 stron i to jeszcze sporo przy korekcie usunięto tekstu.

-„Robert i Izabela” to kolejna powieść. Jej akcja również dzieje się Sosnowcu. O czym jest ta książka?
-„Robert i Izabela” toczy się w tym samym mieszkaniu na Świerczewskiego, teraz inaczej się nazywa (Generała Stefana Grota-Roweckiego – przyp. red). Izabela jest jedynaczką, przyjechali po wojnie ze wsi, ojciec przeniósł się do pracy w Katowicach. Prawda była taka, że mój tato był wojskowym i Oni Go przenieśli, a mieszkanie dali w Sosnowcu, to był blok wojskowy. Izabela poznała Roberta. Nie pamiętam jakie ma imię w powieści przyjaciółka Izabeli, moja była Mirusia! I tak jak w powieści, kochałam Ją bardziej niż siostrę. Mirka poznała ją z Robertem, był biedny, miał brata 5 lat starszego. Marynarza, w prywatnym życiu to prawda. Prywatnie to był Olek, w powieści Henio, mieszkali na 1-go Maja, nad Przemszą, po drugiej stronie jest Sąd. Teraz już te domy są wyburzone. Jechałam z córką i z żalem patrzyłam w tamtą stronę. Co dotyczy matki Roberta, prawdziwa była cudowną matką. Jako teściowa, różnie bywało, jako matka, trzymała stronę syna. Po ślubie Izabeli i Roberta zmarła Izabeli mama… Prywatnie była to też prawda z tym, że ja miałam rodzeństwo. Śmierć matki Izabeli jest taką samą datą jak prywatnie. Wyprowadzka z domu z maleńkim dzieckiem to prawda. Tak samo jak w powieści nie mogłam żyć pod jednym dachem z pijaczką i kobietą która przyprowadza mężczyzn do domu podczas nieobecności męża. Tym bardziej, że chciała mnie zabić, ojcu złamała rękę bo mnie zastawił, chciała siekierką uderzyć mnie w tył głowy.Wprowadziłam się na poddasze z maleńkim dzieckiem i tam urządziliśmy sobie piękne gniazdo. Mąż miał złote ręce a ja lubię robić i myśleć co robię, było czysto, pięknie. Tam urodziłam drugą córką, też 1 stycznia, tuż po północy. W Katowicach witali Nowy Rok jak przyszło moje maleństwo na świat. W powieści też ma urodziny 1 Stycznia. To prawa w życiu i powieści, jak zaczął się mąż uczyć, pracował w papiarni (dawna fabryka papieru i papy Lamprechta – przyp.red), czy jak to się nazywało… Blisko domu, na przeciw Sądu. Tam pracował na tokarni, nie mogłam tego wytrzymać tak prywatnie jak i w powieści. Zmusiłam go do nauki w Technikum. To było wieczorowe technikum przy ulicy Kilińskiego. Skończył je i od razu dostał się do pracy w Katowicach. Miał kolegę z placu, Stasia Finke, jego teść był prezesem w Katowicach i tam moje kochanie dostało pracę jako kierownik na dziale pań w Szopienicach.

-Jaki był to Sosnowiec w latach, kiedy Pani w nim mieszkała?
-Cudowny, mój… Kina, Momus, Zagłębie… Teatr do którego często chodziłam. Polityką nigdy się nie interesowałam tym bardziej, że mój mąż siedział jako małolat za roznoszenie ulotek i coś tam jeszcze polityką się bawił, co jego mama bardzo przeżyła… Sama obydwu synów wychowywała, pracowała w Zakładach Dziewiarskich od przed wojny do emerytury… To nasze nazwisko Hamerlik, nigdy nie pracowała w innym zakładzie. To była jej duma, koleżanki. Pani Świerczyńska, pan Bańka, majster, pan Malik… Jeszcze sporo nazwisk było… Uciekły mi… Dlatego MALIK, NOSI NAZWISKO JANUSZ Z SOPOTU!

-Jest jeszcze „Znajda”. Tym razem bohaterem opowieści jest piesek?
-Tak, dziewczyna przyjechała z Sosnowca do Jaroszowca. Zaprosiła ją koleżanka na Obóz Harcerski. Idąc przez las znalazła psa i dalej toczy się sprawa jak Aga boi się go, mimo, że pies ma kaganiec na pyszczku… Jej perypetie z nim, jego miłość do niej, noc spędzona z obcym psem w lesie. Poznanie właściciela psa, też z Sosnowca… Aga i Ala mieszkały przy tej ulicy (Jana III Sobieskiego – przyp.red.), którą jedzie się do Szopienic… Po lewej stronie stały kamienice, nie wiem czy jeszcze są.

-Oprócz powieści pisuje Pani też wiersze. Zamierza Pani kiedyś je wydać drukiem?
-To już inna bajka… To musi być zapłacone za wybranie ich, za jakąś grafikę… Wybór jest duży ale każdy o czym innym, teraz chcą wiersze mieć w jednym temacie, na razie się nie wybieram z tym.

-Wiem, że swego czasu pochłaniała Panią też twórczość plastyczna. Proszę opowiedzieć co konkretnie zajmowało Pani wolny czas?
-Tak, od zawsze druty, szydełko, szycie (jak inaczej mając troje dzieci) i haft krzyżykowy. Z obrazami burmistrz Olkusza, pan Kalista (doktor) zorganizował wystawę w MOK. Zapłacił ludzi do przewozu i osoby z Krakowa, którzy starali się wystawę przygotować… Po miesiącu pani dyrektor wystąpiła z prośbą do burmistrza o możliwość przedłużenia wystawy… Oczywiście, burmistrz się zgodził… Większość obrazów rozdałam, zostały tylko te, co dzieci sobie podpisały, mimo, że już kilka wzięli…

-Często bywa Pani w Sosnowcu?
-Nie… Dzieci i wnuki pracują. Zabierają mnie tylko na Boże Narodzenia, zdarzyło się ze dwa razy i na Wielkanoc. Za to dzieci i wnuki bywają u mnie bardzo często. Córka nawet urlop bierze, aby mnie zawozić do szpitali na kontrolę. Mamy cały czas ze sobą kontakt.

-Mamy nadzieję, że w najbliższym czasie uda się zorganizować spotkanie Pani z czytelnikami w Sosnowcu. Już teraz serdecznie zapraszamy.
-Jak wiesz mam raka, wycięto mi płuco, leżałam długo w Hospicjum… A nadal żyję i dokuczam ludziom… Mam od listopada zapewnione przez onkologa rok życia. Czy doczekam? Może. Jak wyszłam z Hospicjum, to i pożyję, czy dożyję do spotkania z Wami?

[PP] 41-200.pl

Na dalekiej Syberii w pobliżu Irkucka znajduje się wieś Wierszyna, w której od ponad 100 lat kultywuje się polskość. Wieś ta została założona w 1910 roku przez przybyszy pochodzących w zdecydowanej większości z Zagłębia Dąbrowskiego. Kolejne pokolenia, mimo upływu tylu lat, pamiętają o swoim pochodzeniu i w miarę swoich skromnych możliwości, starają się tą pamięć zachować. Na wizyty w Polsce ze względu na odległość i koszty związane z transportem (odległość do Polski to ok. 8,5 tys. km.) nie mogą sobie wszyscy pozwolić.

W lipcu przy okazji Światowych Dni Młodzieży w Krakowie nadarza się wspaniała okazja, aby grupa 20 młodych ludzi przybyła do kraju pochodzenia swoich przodków. Grupa ta nie tylko będzie uczestniczyć w spotkaniu z Papieżem Franciszkiem w Krakowie, ale również przez tydzień przebywać będzie w Zagłębiu Dąbrowskim pod opieką Diecezji Sosnowieckiej i miejscowych społeczników, w tym sosnowieckich Rycerzy Kolumba.

Koszty przyjazdu i pobytu (w szczególności koszty przelotu) dla tak dużej grupy młodzieży są jednak bardzo wysokie. W związku z powyższym zwracamy się o wsparcie, do wszystkich, którzy chcą i mogą pomóc.
Każda, nawet symboliczna złotówka przyczyni się do tego, że młodzież z Wierszyny, nie tylko będzie mogła wziąć udział w krakowskim wydarzeniu i spotkać swoich rówieśników z całego świata, ale również poznać i zwiedzić region, z którego wywodzili się jej przodkowie. Za każdą wpłaconą kwotę serdecznie dziękujemy!

Wpłat można dokonywać na konto Diecezji Sosnowieckiej
80 1240 4836 1111 0010 5834 1486
Bank PEKAO O. w Sosnowcu ul. Małachowskiego 3
Należy napisać Bilet dla Brata
i dopisek :”Dla Wierszyny”

Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego

Festiwal „Kolej w Miniaturze – Sosnowiec 2016” jest jedyną tej wielkości i znaczenia imprezą kolejowo-modelarską organizowaną na południu Polski – w najliczniejszym w kraju skupisku ludzkim, w aglomeracji śląsko-dąbrowskiej o bogatych tradycjach przemysłowych i technicznych.

 Atrakcje festiwalu

• Wielka segmentowa/modułowa makieta linii kolejowej ze stacjami i bocznicami z jeżdżącymi pociągami wyglądem odpowiadającymi poszczególnym epokom historycznym.
• Dioramy i makiety kolejowe w różnych skalach z dużym pietyzmem odwzorowujące realną kolej.
• Modele interesujących lokomotyw i składów pociągów z kraju i ze świata, np. składy przedwojennych pociągów rządowych.
• Makieta „ćwiczebna”, gdzie samodzielnie można poprowadzić pociąg lub wykonać manewry na stacji.
• Symulator jazdy w prawdziwej kabinie lokomotywy elektrycznej EU07.
• Zbiory unikatowych akcesoriów, urządzeń i narzędzi kolejowych, zdjęć, map i planów.
• Stoiska z pamiątkami, modelami i akcesoriami do budowy makiet i dioram.

Miejsce festiwalu

Sala sportowa i pomieszczenia Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Sosnowcu, przy ul. Jana Kilińskiego 31 (po drugiej stronie torów przy stacji PKP w Sosnowcu, gdzie stoi widoczny z peronów pomnik-parowóz Ty51. Pod torami wiedzie tam przejście podziemne wprost z dworca na drugą stronę miasta.).

Termin Festiwalu

Sobota, 12 marca 2016, godz. 10:00 – 20:00

Niedziela, 13 marca 2016, godz. 10:00 – 18:00

z przerwą ruchową od 13:30 do 14:30

Wystawa jest czynna cały czas. Podczas przerwy ruchowej nie jeżdżą pociągi, symulator jest wyłączony.

www.festiwal.kmd.pl