„Sosnowiec za pół ceny”? Nie, tym razem akcja zyskała wymiar regionalny i tym roku startuje pod hasłem „Zagłębie za pół ceny”. Impreza odbędzie się 5-6 września nie tylko w Sosnowcu, ale również w Będzinie, Czeladzi, Dąbrowie Górniczej i Wojkowicach. W każdym z tych miast restauratorzy przedstawią mieszkańcom swoją promocyjną ofertę gastronomiczną. W sumie w akcji weźmie udział prawie 40 restauracji, kawiarni i pubów z terenu całego Sosnowca oraz podobna liczba lokali z innych zagłębiowskich miast. Zapraszam do zapoznania się z menu „za pól ceny” sosnowieckich restauratorów.

Ponad 70 lokali do wyboru w „Zagłębie za pół ceny”

Źródło: informacja prasowa UM

   Za kilka dni ponad 30 mln pełnoletnich Polaków będzie mogło odpowiedzieć na trzy pytania w referendum zarządzonym przez byłego już Prezydenta Bronisława Komorowskiego. Być może, chociaż to mało prawdopodobne, 25 października będziemy mieli możliwość odpowiedzi na trzy kolejne pytania, tym razem zaproponowane przez nowego Prezydenta Andrzeja Dudę. Nie chcę w tym miejscu szczegółowo analizować konsekwencji przyjęcia rozwiązań proponowanych przez obydwu panów. Skupię się raczej na samej istocie referendum i sposobu sformułowania pytań.

   Zgodnie z art. 125 Konstytucji RP referendum ogólnokrajowe przeprowadza się w sprawach „o szczególnym znaczeniu dla państwa”. Jeżeli uznamy, że twórcy naszej Konstytucji formułowali jej zapisy dobierając słowa w sposób świadomy, a nie przypadkowy, to zwraca uwagę użycie słowa „państwo”, a nie „społeczeństwo”. Można oczywiście uznać, że obywatele, czyli społeczeństwo, to najważniejszy element tworzący państwo, ale nie jest to jednak do końca to samo. Można sobie wyobrazić sytuację, że coś co z punktu widzenia państwa jest sprawą nieistotną, dla znacznej części społeczeństwa będzie miało znaczenie kluczowe. Przykładem może być transmisja meczów naszej reprezentacji w telewizji publicznej. Dla państwa to sprawa bez znaczenia. Dla znacznej części naszych rodaków, chociaż oczywiście nie dla wszystkich, kluczowa.

   Nie jest określone kto ma zdecydować o tym, czy sprawa ma znaczenie szczególne czy też nie. Oznacza to, że decyzję w tej sprawie podejmują organy, które referendum mogą zarządzić, a więc Sejm lub Prezydent, który jednak musi uzyskać zgodę Senatu (bez możliwości modyfikowania zaproponowanych pytań). Co ważniejsze, Trybunał Konstytucyjny ani przed (kontrola wstępna), ani po (kontrola następcza) przeprowadzeniu referendum nie może zbadać czy treść pytań jest (była) zgodna z Konstytucją.

   Z powodów wyżej wymienionych szczególna odpowiedzialność za treść pytań spoczywa na organach, które decydują o przeprowadzeniu referendum – a więc Sejmie i Prezydencie RP. Nie chodzi tylko o to czy poruszają one sprawy rzeczywiście szczególnie istotne dla państwa (społeczeństwa?). Chodzi także o sposób ich sformułowania, który powinien być na tyle prosty, żeby głosujący wiedzieli jaki skutek prawny przyniesie oddany przez nich głos. Każdy, kto chce zachować minimum obiektywizmu musi przyznać, że zarówno były, jak i obecny, Prezydent nie popisali się.

Zacznijmy od pytań Prezydenta Bronisława Komorowskiego.

1. Czy jest Pani/Pan za wprowadzeniem jednomandatowych okręgów wyborczych w wyborach do Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej?

   Pytanie jest pozornie proste. Pozornie, ponieważ autor nie sprecyzował czy chodzi o wybieranie wszystkich czy tylko niektórych posłów w jednomandatowych okręgach wyborczych. Można oczywiście powiedzieć, że to czepianie się słów, gdyby nie wypowiedzi samego Prezydenta i wielu innych polityków, którzy apelując o głosowanie na tak twierdzili, że będzie to przyzwolenie na wprowadzenie mieszanego systemu wyborczego. A to oznaczałoby, że część parlamentarzystów (jaka – 50, 70, a może 90%?) byłaby w dalszym ciągu wybierana w wyborach proporcjonalnych, nawet gdyby wszyscy biorący udział w referendum odpowiedzieli na to pytanie „tak”, a frekwencja przekroczyłaby 50%. Nie o to chyba chodziło Pawłowi Kukizowi i jego zwolennikom, których chciał przed drugą turą pozyskać Bronisław Komorowski.

2. Czy jest Pani/Pan za utrzymaniem dotychczasowego sposobu finansowania partii politycznych z budżetu państwa?

   To pytanie nawet pozornie nie jest proste. Przede wszystkim nie wiadomo czy autorowi chodziło o to, żeby w ogóle nie finansować partii z budżetu państwa czy też żeby finansować, ale w inny sposób. W pierwszym przypadku może chodzić o finansowanie np. z budżetów samorządów terytorialnych – warunek braku finansowania z budżetu państwa zostałby wówczas spełniony. W drugim równie dobrze mogłoby to być zarówno zmniejszenie jak i zwiększenie skali subwencji budżetowej lub też zmniejszenie dotychczasowych progów (obecne to 3% w wyborach dla partii i 6% dla koalicji). Byłby to inny sposób? Częściowo tak. Jak widać odpowiedź na „nie” daje szerokie pole interpretacyjne, a to jest całkowicie sprzeczne z ideą referendum.

3. Czy jest Pani/Pan za wprowadzeniem zasady ogólnej rozstrzygania wątpliwości co do wykładni przepisów prawa podatkowego na korzyść podatnika?

   Pomijając nawet nasuwające się pytanie dlaczego tylko prawo podatkowe, a nie np. administracyjne, ma być interpretowane w sposób korzystny dla obywatela oraz fakt uchwalenia już stosownych przepisów (chociaż nie do końca tożsamych z treścią pytania referendalnego), sprawa nie jest wcale taka oczywista. Kto bowiem ma dokonywać interpretacji? Sąd? Organ podatkowy? Radcy prawni? Uniwersyteccy wykładowcy? A może każdy podatnik? Podobne wątpliwości pojawiły się przy uchwalaniu wspomnianej powyżej ustawy wprowadzającej to rozwiązanie. Ostatecznie przyjęto zapis bardzo szeroki, który zdaniem ekspertów będzie albo martwy albo doprowadzi do kuriozalnych konsekwencji. Każdy przecież uważa, że płaci zbyt duże podatki. I jest to jego w pełni uprawniona interpretacja. Co oczywiście nie znaczy, że trzeba się z nią zgodzić. A z pytania nie wynika kto ma tej wykładni dokonywać.

Przejdźmy do pytań zaproponowanych przez Prezydenta Andrzeja Dudę.

1. Czy jest Pan/Pani za obniżeniem wieku emerytalnego i powiązaniem uprawnień emerytalnych ze stażem pracy?

   Jak łatwo zauważyć mamy w tym pytaniu dwa pytania. Niekoniecznie będąc za obniżeniem wieku emerytalnego trzeba być równocześnie za powiązaniem uprawnień emerytalnych ze stażem i odwrotnie. Nie wiadomo również od jakiego wieku, zdaniem autora pytań, ludzie mieliby przechodzić na emeryturę? 65 lat? 60? A może 55? Na dodatek, głównym uzasadnieniem tego i pozostałych pytań były podpisy zebrane pod obywatelskim projektem referendum kilka lat temu. Problem polega jednak na tym, że półtora miliona ludzi podpisało się pod innym pytaniem – chodziło o przywrócenie poprzedniego wieku emerytalnego czyli 65 lat dla mężczyzn i 60 dla kobiet. Teraz Prezydent powołując się na orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego sprzed kilku lat twierdzi, że nie może być zróżnicowanego wieku dla kobiet i mężczyzn. Gdyby ostatecznie miałoby to być 65 lat dla wszystkich, to w porównaniu z pierwotnymi uregulowaniami wiek emerytalny mężczyzn pozostałby bez zmian, ale kobiety musiałyby pracować 5 lat dłużej. Nie sądzę, żeby tzw. słaba płeć była zachwycona tą „zmianą”, tym bardziej, że zgodnie z obowiązującymi przepisami podwyższanie wieku emerytalnego następuje stopniowo. Kobiety „dojdą” do 65 lat dopiero w roku 2033.

2. Czy jest Pan/Pani za utrzymaniem dotychczasowego systemu funkcjonowania Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe?

   Jeżeli Prezydent Duda uważa, że przeważająca większość Polaków ze szczegółami zna zasady funkcjonowania Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, to chyba jednak za mało rozmawiał z ludźmi w czasie kampanii wyborczej. Ale mówiąc poważnie, bardziej kuriozalnego pytania chyba nikt by nie był w stanie wymyślić. O jakie elementy systemu funkcjonowania chodzi? Czy o 17 Dyrekcji Regionalnych i 430 nadleśnictwa? A może Leśny Bank Genów w Kostrzycy? Czy też może o fundusz leśny? Na dodatek podobnie jak w poprzednim przypadku podpisy były zbierane pod zupełnie innym projektem. Powoływanie się na nie jest pewnym nadużyciem.

3. Czy jest Pan/Pani za zniesieniem powszechnego ustawowego obowiązku szkolnego sześciolatków i przywróceniem powszechnego obowiązku szkolnego od siódmego roku życia?

   To pytanie jest najbardziej precyzyjne i jasne ze wszystkich. Wątpliwości może budzić jedynie fakt, że sprawa ta bezpośrednio obchodzi jedynie osoby posiadające dzieci w określonym wieku i oczywiście nauczycieli nauczania zintegrowanego. Czy pozostali powinni się wypowiadać w sprawach, które ich nie dotyczą? Częściowo ta wątpliwość dotyczy zresztą również pierwszego z pytań Prezydenta Dudy. Co obchodzi wiek emerytalny tych, którzy już na emeryturę przeszli? No chyba, że boją się konkurencji – jak wiadomo ZUS nadmiarem środków finansowych nie grzeszy. Dla większej grupy emerytów może nie wystarczyć.

   Czy te wszystkie wątpliwości oznaczają, że nie należy iść na niedzielne referendum? Nie. Bardzo mała frekwencja będzie argumentem dla tych którzy twierdzą, że nie warto pytać się obywateli o zdanie. Skoro tak niewielu ludzi poszło do urn, to znaczy że nie chcą podejmować decyzji. A przecież władza i tak wie lepiej, co jest dla ludzi lepsze. A jak nie wie, to zapyta się ekspertów i już będzie wiedziała. Dlatego mimo tych wątpliwości i zastrzeżeń powinniśmy poświęcić te kilka czy nawet kilkanaście minut, żeby udać się do lokalu referendalnego i oddać głos mając nadzieję, że w przyszłości pytania będą formułowane w sposób bardziej przemyślany. W przeciwnym razie może to być ostatnie referendum ogólnokrajowe w Polsce.

Karol Winiarski

Jutro 3 września o godz. 11.00  na skweru u zbiegu ul. Orlej, Nowopogońskiej i Mariackiej nastąpi odsłonięcie tablicy upamiętniającej Danutę Siedzikównę ps. „Inka”.

Danuta Siedzikówna ps. „Inka”, sanitariuszka V Wileńskiej Brygady Armii Krajowej. Urodziła się 3 września 1928 r. we wsi Guszczewina w powiecie bielskim na Podlasiu. Zmarła 28 sierpnia 1946 r. w Gdańsku.

Wstąpiła w struktury Armii Krajowej wraz z siostrą Wiesławą w grudniu 1943 r. Kilka miesięcy później ukończyła kurs sanitariuszki. Działała w siatce konspiracyjnej Armii Krajowej kierowanej przez leśniczego Stanisława Wołoncieja ps. „Konus” z Narewki. W październiku 1944 r. podjęła pracę jako kancelistka w nadleśnictwie w Narewce. W czerwcu 1945 r. wraz z pracownikami nadleśnictwa została aresztowana przez NKWD i UBP pod zarzutem współpracy z podziemiem niepodległościowym.

Uwolniona z konwoju aresztantów przez oddział V Wileńskiej Brygady AK, do którego dołączyła. Po rozformowaniu oddziału we wrześniu 1945 r. podjęła naukę w gimnazjum w Nierośnie (gm. Dąbrowa Białostocka). W marcu 1946 r. „Inka” dołączyła ponownie do oddziału, który operował na terenie Pomorza Gdańskiego. Dostała przydział sanitariuszki do szwadronu dowodzonego przez Zdzisława Badochę ps. „Żelazny”. Wykonywała również zadania łączniczki, a czasem także zwiadowcy. W trakcie wielu akcji przeprowadzonych przez szwadron udzielała pomocy medycznej kolegom z oddziału oraz jednemu z rannych milicjantów. Ostatnią misją „Inki” była podróż po zaopatrzenie medyczne do Malborka, Gdańska i Olsztyna. Aresztowana w lokalu konspiracyjnym w nocy z 19 na 20 lipca 1946 r. w Gdańsku-Wrzeszczu.

Brutalne śledztwo, opierające się na poniżaniu i torturach, miało na celu wydobycie z niej informacji na temat działalności oddziału mjr. Zygmunta Szendzielarza ps. „Łupaszka”. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Gdańsku z dnia 3 sierpnia 1946 r. została skazana na dwukrotną karę śmierci. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Czekając na wykonanie wyroku, z więzienia karno-śledczego przy ul. Kurkowej w Gdańsku przekazała krewnym gryps: „Jest mi smutno, że muszę umierać. Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się jak trzeba”. Wyrok na niespełna osiemnastoletniej „Ince” wykonano 28 sierpnia 1946 roku. Według relacji przymusowego świadka egzekucji, ks. Mariana Prusaka, ostatnie słowa „Inki” to: „Niech żyje Polska! Niech żyje Łupaszko!”.

Wydział IV Karny Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku postanowieniem z 10 czerwca 1991 r. uznał za nieważny wyrok wydany w sprawie „Inki” przez WSR w Gdańsku w sierpniu 1946 r.

1 marca 2015 r. w Pałacu Prezydenckim odbyła się uroczystość wręczenia not identyfikacyjnych członkom rodzin ofiar terroru komunistycznego. Wśród zidentyfikowanych bohaterów powojennej Polski znalazła się również Danuta Siedzikówna „Inka”.

Źródło: Instytut Pamięci Narodowej i UM
Fundator: Gmina Sosnowiec Inicjator: Jednostka Strzelecka 2037 Sosnowiec Związek Strzelecki Strzelec OSW

        Już stoi na bocznicy, pozostała jedynie do zrobienia tzw.”kosmetyka” i oficjalne otwarcie. Po blisko 4 miesiącach remontu zabytkowy parowóz w Łazach stanie w sąsiedztwie odnowionego dworca kolejowego, w zrewitalizowanym centrum miasta. W ten sposób nawiązujmy do naszej kolejarskiej tradycji, miasta na szlaku kolei warszawsko-wiedeńskiej – podkreśla Burmistrz Łaz Maciej Kaczyński.

         Lokomotywa Ty45-421 będzie stać na torowisku w centrum miasta, przygotowanym specjalnie przez Polskie Linie Kolejowe.

         Lokomotywą dotychczas zajmowali się prywatnie, w wolnym czasie, związkowcy z PKP, jednak lokomotywa – mimo ich starań – cały czas niszczała. Była także stopniowo rozkradana. Jeszcze kilka lat, a prawdopodobnie trafiłaby na złom. Teraz odzyskała swój blask, uzupełnione zostały m.in. wszystkie brakujące elementy parowozu. Lokomotywa będzie świecić i dymić, jak to lokomotywa – dodał Kaczyński. Remont parowozu przeprowadzono w lokomotywowni w Łazach, teraz parowóz stanie się atrakcją naszego miasta – zaznaczył Burmistrz Łaz.

         Los lokomotywy Ty45-421 z Łaz przez pewien czas był zagrożony. W 2011 roku parowóz miał trafić do Sosnowca. Nie zgadzały się jednak na to władze Łaz oraz radni i sami mieszkańcy, którzy prowadzili akcję protestacyjną wywieszając m.in. na lokomotywie banery ze swoim sprzeciwem.

         Ciężkie parowozy towarowe typu Ty45 produkowano w latach 1946-51 w zakładach Cegielskiego w Poznaniu i w Chrzanowie. Parowóz Ty45 został skonstruowany w oparciu o ulepszoną dokumentację polskiego przedwojennego parowozu Ty37. Łącznie wyprodukowano 428 sztuk tej lokomotywy. Lokomotywa z tendrem ma ponad 22 metry długości i waży ponad 110 ton. Lokomotywa Ty45-421 z Łaz powstała w 1950 roku w fabryce lokomotyw w Chrzanowie.