Dzięki uprzejmości Pana Michała Kusiaka z Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego przedstawiamy zapis video z niedzielnego spaceru po cmentarzu wielowyznaniowym przy ul. Mireckiego, który odbył się w ramach Spotkań Sympatyków Sosnowca.
Miejski Dom Kultury „Kazimierz” zaprasza wszystkich na koncert zespołu Sentido del Tango pt. „Świat Tanga”.
Koncert odbędzie się 9 sierpnia 2015 r. o godz. 17:00 w Amfiteatrze w Parku im. Jacka Kuronia w Sosnowcu – Kazimierz Górniczy.
Zespół Sentido del Tango wystąpi w składzie:
– Piotr Kopietz – bandoneon
– Gabriela Machowska-Kopietz – fortepian
– Mateusz Szemraj – gitara
Zespół Sentido del Tango w swoim repertuarze posiada klasyczne tanga argentyńskie i Tango Nuevo Astora Piazzolli, a także przedwojenne tanga polskie oraz kompozycje własne.
Podczas koncertu zostaną zaprezentowane utwory m.in.: A. Piazzolla, A. Villoldo, M. Rodriguez, J. Petersburski, P. Kopietz.
Więcej o zespole można przeczytać na stronie sentido.art.pl
Wstęp wolny
Michał Potoczny został odwołany ze stanowiska Przewodniczącego Rady Miejskiej, ale oficjalny powód jest raczej średni, jeśli porównać go z tym, co można usłyszeć z ust czołowych polityków i najróżniejszych nagrań. Teraz niemal co kilka dni na ogólnopolskiej antenie padają wypowiedzi w rodzaju, że kogoś należy otoczyć kordonem sanitarnym i na nikim nie robi to wrażenia, mimo, że czasem mamy do czynienia z odniesieniami do całego państwa, a nie tylko do mediów.
Z relacji Pawła Wojtusiaka, bezpośredniego świadka i uczestnika spotkania członków kapituły odznaki „Zasłużony dla Miasta Sosnowca” wynika, że słowa o osobie redaktorki Dziennika Zachodniego jako „o mendzie, czy męcie z niemieckiej gazety” rzeczywiście padły i skierowane były co prawda do rozmówcy Michała Potocznego – siedzącego obok byłego wicewojewody – ale zostały wypowiedziane w taki sposób, że więcej osób mogło je usłyszeć, a przede wszystkim Daniel Miklasiński, który wdał się w ostrą polemikę z Michałem Potocznym. Michał Potoczny, tak relacjonuje całe zdarzenie:
– Czyn ten polega na tym, iż na wiele minut przed rozpoczęciem posiedzenia tzw. kapituły, były wojewoda siedzący obok mnie skrytykował działania współczesnych mediów, które ja w odpowiedzi nazwałem „mendiami”, a zatrudnionych w nich pseudo-dziennikarzy „mętami głównego nurtu” nie odnosząc się do nikogo osobowo. Następnie wywiązała się dyskusja na temat źródeł finansowania niektórych mediów, w której stwierdziłem, iż pochodzi ono głównie z Niemiec i Izraela. To natychmiast ożywiło pana Miklasińskiego, który zasugerował, że moje nazwisko ma rosyjskie pochodzenie. Ponieważ potraktowałem to jako objaw frustracji, nadal rozmawiałem z byłym wojewodą o nierzetelnych dziennikarzach, przywołując przykład red. A. Pustułki, która blisko 10 lat temu przeprowadziła ze mną wywiad całkowicie przekłamując treść w publikacji, nie dbając nawet o pozory autoryzacji.
Obrady kapituły nie są nagrywane, wiec nie sposób z całkowitą pewnością stwierdzić, jakie słowa dokładnie padły i w jakiej kolejności. Sama Agata Pustułka nie wniosła oficjalnej skargi do Rady Miejskiej, ani do Prezydenta Miasta Sosnowca. Dokonała jedynie wpisu na jednym z portali społecznościowych twierdząc, że została obrażona, który to wpis natychmiast podchwycił Klub Radnych SLD z Kazimierzem Górskim i Tomaszem Niedzielą na czele, domagając się od Michała Potocznego przeprosin wobec Agaty Pustułki. Te nie nastąpiły, wiec radni zebrali podpisy pod wnioskiem o odwołanie Michała Potocznego z funkcji Przewodniczącego Rady Miejskiej. Tak w skrócie wygląda historia, która doprowadziła do wczorajszego głosowania i w konsekwencji do odwołania dotychczasowego Przewodniczącego Rady Miejskiej.
W całej tej sprawie występują dwa zasadnicze watki: osobiste znieważenie dziennikarki, – jeśli do takiego rzeczywiście doszło – i sytuacji mediów w Polsce. Pierwszy jest stosunkowo prosty do rozstrzygnięcia między domniemanym obrażającym i osobą, która czuje się obrażona i powinien być załatwiony na drodze polubownej, bądź sądowej i Rada Miejska raczej nie powinna w to ingerować, ponieważ sporna kwestia nie miała miejsca podczas oficjalnej debaty i nie wniesiono oficjalnej skargi. Poza tym, gdyby – jak wspomnieliśmy na początku – zastosować takie standardy w stosunku do parlamentarzystów, to Sejm nic by innego nie robił, tylko procedował nad poszczególnymi zachowaniami, które mają miejsce nawet na antenie telewizyjnej. Zresztą można w tym miejscu przypomnieć np. słowa Leszka Millera pod adresem Zbigniewa Ziobro, czy cytaty ze wspomnianych już „taśm prawdy” i biblijna przypowieść o rzucaniu kamieniem pasuje jak ulał. Dlatego uważamy, że radni SLD i część innych klubów wykazało się tu pewną nadgorliwością i pośpiechem – zwłaszcza tym drugim, który spowodował, że głosowało zaledwie 16 radnych i to pod nieobecność głównego zainteresowanego. Często tylko odłożenie czegoś w czasie powoduje, że opadają emocje i łatwiej jest dojść do porozumienia, a tutaj akurat zwłoka niczemu nie szkodziła.
Drugi wątek sprawy dotyczący mediów, podnoszony jest przez środowiska opozycyjne już od dawna, a u jego podstawy tkwi właśnie struktura własnościowa mediów – zwłaszcza regionalnych.
Ostatnio ciekawej wypowiedzi na ten temat tygodnikowi „Do Rzeczy” udzielił w wywiadzie Paweł Kukiz, domagając się ustawowego ograniczenia zabraniającego koncentracji pewnej liczby mediów w jednych rękach:
– Mój facebookowy wpis dotyczący konieczności reformy mediów, zamieszczony kilka tygodni temu, wywołał histerię wśród najemników obcych korporacji medialnych. (…) Nie może być tak, że jedna spółka niemiecka posiada na rynku lokalnych mediów 80 proc. tytułów. To przecież czwarta władza, ona może napisać i przekonać ludzi do wszystkiego.
Jeżeli ktoś uważa, że obce państwo, nawet sojusznik, zaniecha sposobności wpływania na bieg spraw w innym państwie i działań w swoim interesie, to jest głęboko naiwny. Czy można mieć o to pretensje? Raczej nie, bo polityka międzynarodowa, to przede wszystkim gra interesów i to bez sentymentów. Sojusznicy nawet się podsłuchują, więc naprawdę nie ma o czym mówić, bo dowodów jest nazbyt wiele. Natomiast mądrość poszczególnych krajów polega na zapobieżeniu takim możliwościom oraz praktykom i w tym kontekście trudno z Pawłem Kukizem się nie zgodzić.
Zatem stwierdzenie jednego z radnych w kuluarach, że to głosowanie jest również wyrazem obrony mediów – raczej nie przekonuje, zwłaszcza, że w stosunku do prowadzącego miesięcznik SOSNart Tomasza Kostro wprost zastosowano cenzurę, z powodu której niedawno zrezygnował z funkcji, ale o to, nikt jeszcze nawet nie zapytał.
Dzisiejsza XVI Nadzwyczajna Sesja Rady Miejskiej zwołana na okoliczność głosowania nad odwołaniem Przewodniczącego Rady Miejskiej zdecydowała o odwołaniu Michała Potocznego z tej funkcji. Głosowało 16 radnych, wszyscy poparli wniosek o odwołanie.
Lista obecnych radnych:
Danuta Gojna-Ucińska
Kazimierz Górski
Adam Wolski
Katarzyna Kidawa-Kałka
Wojciech Kulawiak
Łukasz Litewka
Tomasz Niedziela
Wojciech Nitwinko
Grzegorz Pisalski
Halina Sobańska
Anna Sporyszkiewicz
Wiesłąw Suwalski
Karol Winiarski
Zygmunt Witkowski
Kamil Wnuk
Paweł Wojtusiak
Wkrótce szerzej odniesiemy się do sprawy.
Ponad tysiąc zawodników z 25 krajów weźmie udział w XVII Światowych Letnich Igrzyskach Polonijnych, które odbędą się w dniach od 2 do 8 sierpnia na terenie naszego województwa, w tym w Sosnowcu.
Rywalizacja w ramach Światowych Letnich Igrzysk Polonijnych odbywać się będzie w naszym regionie w Sosnowcu, Rybniku, Wodzisławiu Śląskim i Chorzowie.
– Zapraszamy mieszkańców naszego miasta i okolic do kibicowania sportowcom w Sosnowcu. Zawody będą odbywały się na stadionie lekkoatletycznym przy alei Mireckiego, kompleksie sportowym przy Kresowej oraz w halach sportowych przy ulicy Żeromskiego i Baczyńskiego. W tych dniach w naszym mieście będzie także funkcjonowała wioska olimpijska - mówi Arkadiusz Chęciński, prezydent Sosnowca.
Na terenie naszego miasta toczyć się będzie rywalizacja w następujących dyscyplinach: lekkoatletyka, piłka nożna, szachy oraz tenis stołowy. Inauguracja imprezy odbędzie się 2 sierpnia na Stadionie Miejskim w Rybniku, a zakończenie zaplanowano w Parku Śląskim w Chorzowie.
Poniżej szczegółowy rozkład imprez na terenie naszego miasta.
XVII ŚWIATOWE LETNIE
IGRZYSKA POLONIJNE
Sosnowiec jest jednym z czterech miast wojewodztwa śląskiego, które w dniach 2-8 sierpnia br. gościć będą uczestików XVII Światowych Letnich Igrzysk Olimpijskich. Na naszych obiektach rywalizacja toczyć się będzie w dyscyplinach:
piłka nożna – Kompleks Piłkarski przy ulicy Kresowej 1,
koszykówka – Hala Widowiskowo-Sportowa przy ulicy Żeromskiego 9,
lekka atletyka – Stadion Lekkoatletyczny przy alei Mireckiego 4,
szachy i tenis stołowy – Hala Sportowa przy ulicy Baczyńskigo 4.
Ponadto zmagania w ramach Igrzysk odbywać się będą w:
Chorzowie – golf, mini igrzyska, ringo, tenis ziemny, turniej rodzinny,
Rybniku – kajakarstwo, pływanie, siatkówka plażowa, strzelectwo, windsurfing,
Wodzisławiu Śląskim – badminton, brydż, kolarstwo mtb, nordic walking, piłka siatkowa.
PROGRAM IGRZYSK W SOSNOWCU
3 sierpnia (poniedziałek)
KOSZYKÓWKA – godz. 9:30
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-200 Sosnowiec, ul. Żeromskiego 9
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-219 Sosnowiec, ul. Braci Mieroszewskich 91
PIŁKA NOŻNA – godz. 9:30
Kompleks Piłkarski, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa 1
SZACHY – godz. 9:30
Hala Sportowa, 41-203 Sosnowiec, ul. Baczyńskiego 4
4 sierpnia (wtorek)
KOSZYKÓWKA – godz. 9:30
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-200 Sosnowiec, ul. Żeromskiego 9
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-219 Sosnowiec, ul. Braci Mieroszewskich 91
PIŁKA NOŻNA – godz. 9:30
Kompleks Piłkarski, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa 1
5 sierpnia (środa)
KOSZYKÓWKA – godz. 9:30
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-200 Sosnowiec, ul. Żeromskiego 9
Hala Widowiskowo-Sportowa, 41-219 Sosnowiec, ul. Braci Mieroszewskich 91
PIŁKA NOŻNA – godz. 9:30
Kompleks Piłkarski, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa 1
TENIS STOŁOWY – godz. 9:30
Hala Sportowa, 41-203 Sosnowiec, ul. Baczyńskiego 4
WIOSKA OLIMPIJSKA – 5 sierpnia, godz. 17:00 – 23:00
Stawiki, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa
strefa gastronomiczna, występy sceniczne, animatorzy gier dla dzieci
godz. 17:00 – DJ Dr Love
godz. 18:00 – uroczyste otwarcie
godz. 18:15 – Kamil Kubas
godz. 19:00 – ceremonia rozdania medali
godz. 20:30 – akordeonista wirtuoz – Wasilij Woronko
godz. 21:30 – zespół Formacja Elise
godz. 22:00 – DJ Dr Love
6 sierpnia (czwartek)
LEKKOTLETYKA – godz. 9:30
Stadion Lekkoatletyczny, 41-209 Sosnowiec, al. Mireckiego 4
PIŁKA NOŻNA – godz. 9:30
Kompleks Piłkarski, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa 1
TENIS STOŁOWY – godz. 9:30
Hala Sportowa, 41-203 Sosnowiec, ul. Baczyńskiego 4
WIOSKA OLIMPIJSKA –6 sierpnia, godz. 17:00 – 23:00
Stawiki, 41-209 Sosnowiec, ul. Kresowa
strefa gastronomiczna, występy sceniczne, animatorzy gier dla dzieci
godz. 17:00 – DJ Dr Love
godz. 18:00 – uroczyste otwarcie
godz. 18:15 – VEXXEL X VIKTORIA
godz. 19:00 – ceremonia rozdania medali
godz. 20:30 – YARDEE CREW
godz. 21:30 – Nadzieja Brońska
godz. 22:00 – DJ Dr Love
7 sierpnia (piątek)
LEKKOTLETYKA – godz. 9:30
Stadion Lekkoatletyczny, 41-209 Sosnowiec, al. Mireckiego 4
8 sierpnia (sobota)
LEKKOTLETYKA – godz. 9:30
Stadion Lekkoatletyczny, 41-209 Sosnowiec, al. Mireckiego 4
Źródło: UM
Wczoraj o godz. 10 Sympatycy Sosnowca wybrali się na spacer po sosnowieckim cmentarzu wielowyznaniowym przy ul. Mireckiego. Odwiedzili wszystkie cztery części cmentarza: rzymskokatolicki, ewangelicki, prawosławny oraz żydowski. Podobnie jak wcześniej w przypadku spotkania poświęconego sosnowieckim kamienicom żydowskim, kilkudziesięciu zebranych oprowadzał historyk Grzegorz Onyszko, który opowiadał o historii, obyczajach tych czterech wyznań i najważniejszych postaciach w historii Sosnowca, których większość spoczywa właśnie na cmentarzu przy ul. Mireckiego.
Oprócz wartości spaceru związanego z wiedzą historyczną, dla nas (jak i zapewne dla innych) była to również okazja do refleksji nad sensem własnej egzystencji i jej priorytetami. Samo uzmysłowienie sobie, że zaledwie za kilkanaście, czy kilkadziesiąt lat nieważni będą już wrogowie, przyjaciele, majątek, dorobek itd., pozwala na spojrzenie na wszystko z innej nieco perspektywy – przynajmniej nam.
Skutki nawałnicy jaka przeszła wczoraj w naszym regionie są znaczące. Pozrywane kable energetyczne, powalone konary drzew, zalana droga ekspresowa S86 miedzy Sosnowcem i Katowicami, kolizja i jeszcze amator kąpieli w rozlewisku. Poniżej przedstawiamy filmik z tego niecodziennego wydarzenia.
Teza, że Sosnowiec na przestrzeni swych krótkich dziejów dał polskiej i światowej muzyce znacznie więcej niż od tego świata wziął, jest jak najbardziej uzasadniona. Wystarczy przypomnieć nazwiska. A jest tych nazwisk wiele. Janusz Osiński w swej książce o ludziach kultury wymienia 15 nazwisk wokalistów, a trzeba pamiętać, że ograniczał się jedynie do czasów mu znanych z autopsji, oraz 28 nazwisk muzyków. To wszystko nazwiska znaczące.
Realizowali swe kariery poza Sosnowcem? No tak. To zdaje się oczywiste. Dopiero od teraz mamy w mieście sale koncertowe z prawdziwego zdarzenia. Stąd też – mimo wszelkich zastrzeżeń – warto chyba nawiązać do wyrażonego całkiem niedawno na tych łamach pomysłu, powołania do życia w naszym mieście teatru operowego, a przynajmniej sceny muzycznej. Tradycje są bogate i dziś talentów tu wcale nie mało. Nie od rzeczy będzie przypomnieć, że na przełomie wieku XIX i XX a także u progu odzyskanej niepodległości repertuar operowy dominował w naszym (starszym od miasta) teatrze.
Dziś przypomnijmy dwa nazwiska, tym razem wspaniałych pań, sopranistek tu wychowanych, tu pobierających pierwsze nauki i z Sosnowcem związanych na zawsze. Są to Natalia Stokowacka i Jadwiga Romańska. Natalia Stokowacka, acz urodzona w powiecie jędrzejowskim (w 1920 roku) od dziecka mieszkała z rodzicami w Sosnowcu i tu uczyła się pod kierunkiem Ewy Chrobaczewskiej, w jej prywatnej szkole muzycznej, także konspiracyjnie w ciężkich latach okupacji. Tuż po ustaniu wojennej zawieruchy wstąpiła do zespołu tworzącego się w Katowicach Śląskiego Teatru Muzycznego, by już w następnym roku (1946) zostać solistką Opery Śląskiej, której została wierna do końca kariery. Opera Śląska w owych latach, choćby z uwagi na skupione w niej najwybitniejsze talenty, była bodaj wiodącą sceną operową w kraju. Głos Natalii Stokowackiej uznawany powszechnie w Polsce za najpiękniej brzmiący sopran był słyszany powszechnie między Bugiem a Odrą. W latach 1959 – 1965 była związana także z Teatrem Wielkim w Warszawie, nie zrywając bynajmniej ze śląską sceną. Tu w 1978 roku wystąpiła w głównej roli w operze „Madame Butterfly” w ten sposób kończąc swą śpiewaczą karierę. Osiem lat po Natali Stokowackiej, w 1928 roku w Niwce przyszła na świat Jadwiga Romańska, primadonna Opery Krakowskiej i pedagog w Akademiach Muzycznych w Warszawie i Katowicach.
Jadwiga Romańska zostawiła po sobie dwie wspomnieniowe książki („Maestra” i „Moje operowstapienie”) z których dowiedzieć się możemy, jak trudno było wówczas podejmować decyzję co do przyszłości swej kariery. Dotyczyło to także Natalii Stokowackiej. Po wygranych konkursach śpiewaczych (W Monachium i Genewie) posypały się oferty czołowych scen operowych świata. Wybrała Operę Krakowską, nie mogąc pogodzić się z myślą, że inny wybór byłby okupiony ograniczonymi kontaktami z krajem i rodzinnym miastem, a nawet może całkowicie niemożliwy. Takie to były czasy i polityczne uwarunkowania. Jadwiga Romańska debiutowała w 1950 roku w Filharmonii Śląskiej cyklem pieśni Stanisława Wiechowicza. Cztery lata później otrzymała dyplom katowickiego konserwatorium, jednocześnie występując już w Operze Krakowskiej. Nauczaniem młodszych zajęła się w latach siedemdziesiątych. W roku 2002 została Laureatką Nagrody Artystycznej m. Sosnowca.
toko
Pierwszego dnia lekkoatletycznych mistrzostw świata do lat 18 w Cali (Kolumbia), po stojącym na wysokim poziomie konkursie pchnięcia kulą, Szymon Mazur (MKS-MOS Płomień Sosnowiec) zdobył tytuł wicemistrza osiągając odległość 21,77. Złoty medal wywalczył Amerykanin Adrian Piperi – 22,00. Trzeci był Szwed Victor Petersson – 21,56. Trenerem naszego zawodnika jest Andrzej Kurdziel.
Źródło: UM
Włodzimierz Denysenko urodził się 25.05. 1931 r. w Chorzowie Batorym. Syn Jana i Marii – z domu Stepaniec.
W 1932 roku rodzina sprowadza się do Sosnowca i zamieszkuje w jednym domu z rodziną Kiepurów przy ul. Majowej 4. Od tej pory Włodzimierz Denysenko wrasta jakby w życie tego domu i atmosfery tej rodziny utrzymując przez długie lata bliskie kontakty, już wtedy ze znakomitymi i znanymi śpiewakami Janem i Władysławem.
W tym domu rodzina mieszka przez kilka lat. Następnie przenoszą się do budynku przy ul. Reymonta 14 w Sosnowcu. Pod koniec lat pięćdziesiątych, wyprowadzają się do Warszawy, zamieszkują przy ul. Racławickiej, gdzie Włodzimierz Denysenko mieszka do dziś. Edukację muzyczną Denysenko rozpoczął od prywatnych lekcji śpiewu u prof. Marii Kuźmickiej, następnie u prof. Jadwigi Reissowej oraz u wybitnego profesora, śpiewaka i pedagoga Wacława Brzezińskiego. Zadebiutował na scenie Opery Wrocławskiej w 1950 roku mając zaledwie 19 lat. Śpiewał wówczas Bojara w operze Rymskiego-Korsakowa „Złoty Kogucik”. Następnie śpiewa w studio operowym w Warszawie kierowanym przez Jerzego Merunowicza, jednocześnie śpiewając w Operze Warszawskiej. W 1952 roku zaangażowany zostaje jako solista w Operze Śląskiej w Bytomiu. Doskonała atmosfera koleżeńskiej współpracy z czołówką artystów tej wspaniałej i znaczącej polskiej sceny, przynosi mu wiele satysfakcji.
W jego gronie znajdują się takie sławy jak Krystyna Szczepańska, Bogdan Paprocki, Andrzej Hiolski. Denysenko bardzo starannie przygotowuje się do ról: Toreadora w „Carmen” Bizeta, Zbigniewa w „Strasznym Dworze”, Figura w „Weselu Figara” Mozarta, Mefisto w „Fauście” Gounoda i w wielu innych, które wykonuje znakomicie. Role te przynoszą mu wielki aplauz widowni oraz wspaniałe recenzje krytyków operowych i teatralnych. Denysenko, staje się wielką postacią scen operowych. W latach sześćdziesiątych, odnosi również wielkie sukcesy w Operze Wrocławskiej w rolach takich jak: Kardynał Brogni w „Żydówce” Halevy’ego, Scarpia w „Tosce” Pucciniego, Profesor Marso w „Teodorze- Gentlemanie” Szeligowskiego, Mefisto w nowej inscenizacji „Fausta” Gounoda, „Makbet” w operze Verdiego.
Do 1965 roku jest przodującym solistą tej sceny. Opuszcza jednak Wrocław, aby zaistnieć ponownie w Warszawie, gdzie zostaje solistą tej znaczącej Sceny Operowej w kraju, śpiewając czołowe partie basowo-barytonowe, odnosząc wielkie sukcesy. Właśnie o tych sukcesach, znakomity znawca sztuki, krytyk operowy i teatralny Jerzy Waldorff pisze w magazynie „Polityka” w 1971 roku: „Włodzimierz Denysenko w roli złodziejaszka Tracolla, nie tylko dobrze śpiewał, ale i tańczył. Pierwszy raz widziałem basa bijącego w powietrzu nogami klasyczne czwórki”. A w roku 1976 w tym samym magazynie Waldorff pisze tak:”Dzieło Szostakowicza jest nie tyle operą, ile dramatem muzycznym, w którym wszystkie elementy współgrać powinny na równych prawach, zatem obok śpiewu nie mniej ważne jest aktorstwo. W takim zaś sensie prawdziwą kreację w warszawskiej „Katarzynie Izmajłowej” stworzył Włodzimierz Denysenko, od wnętrza prawdziwy, krwisty stary kupiec Izmajłow”
Podkreślić również należy, że recenzenci byli zgodni, co do postaci kreowanych przez artystę, że wszystkie role są znakomicie wykonane, że artysta jest wspaniale przygotowany, a głos jego i aktorstwo znakomite. Artysta posiada w swoim repertuarze ponad czterdzieści ról operowych, wiele partii bas -barytonowych w muzyce oratoryjnej i kościelnej. Posiada również w swym dorobku nagrania płytowe. Ten wspaniały bas-baryton, dał się również poznać na scenach oper w wielu krajach świata takich jak; Rumunia, Czechosłowacja, Turcja, Szwecja, Bułgaria, Republika Federalnych Niemiec, Niemiecka Republika Demokratyczna oraz Związek Radziecki, w którym to artysta zostaje znakomicie przyjęty, a prasa moskiewska podkreśla zdumiewające warunki głosowe, artystyczne i sceniczne Denysenki. Jednak on sam najmilej wspomina pobyt w Stanach Zjednoczonych Ameryki w 1981 roku, gdzie dawał dwugodzinne recitale oczywiście odnosząc wielkie sukcesy w Clereland, Buffallo, Nowym Jorku, Chicago, Filadelfii oraz w Kanadzie w Toronto. Włodzimierz Denysenko cieszy się wielką sympatią i uznaniem zarówno krytyki jak i szerokiej rzeszy melomanów. Wszystkie jego partie, uznane zostały za wybitne osiągnięcia artystyczne i aktorskie, potwierdza to jego wielki talent śpiewaczy i szeroki kunszt aktorski.
W 1982 roku Denysenko przechodzi na emeryturę. Jednak nie zaprzestaje działalności śpiewaczej i artystycznej. Nadal przez jakiś czas koncertował. W październiku 2008 roku, rozmawiałem z Włodzimierzem Denysenko. Jest to starszy pan o przepięknym bardzo stonowanym głosie i nadal czystej barwie. Kiedy zapytałem go, co w tej chwili robi? Odpowiedział spokojnie: „odpoczywam, zbliżam się do osiemdziesiątki, słucham młodych pięknych głosów, obserwuje ich kariery artystyczne, śpiewacze i patrzę jak się rozwijają młode talenty”
Na pytanie: Jak sam Mistrz Włodzimierz Denysenko wspomina swoje związki z Sosnowcem oraz z rodziną Jana Kiepury? , artysta odpowiada: „Moje związki z Sosnowcem wspominam bardzo mile, szczególnie lata, kiedy wraz z rodzicami mieszkałem w domu Kiepurów, a następnie jeszcze przez kilka lat na Reymonta. Uważam, że dzielnica „Pogoń” oraz znajomość z rodziną Kiepurów, miała jakiś wpływ na moją karierę artystyczną. Matka moja Maria, uważała po latach ten fakt za znak szczególny, pewną klamrę moich losów. Między innymi, że to mnie dane było pełnić wartę honorową przy trumnie wybitnego śpiewaka Jana Kiepury i wynosiłem go na ramionach z gmachu Teatru Wielkiego w Warszawie, a ona z balkonu naszego mieszkania przy Placu Teatralnym, patrzyła na ostatnią drogę śpiewaka, człowieka który był jej zawsze bliskim. Wracając myślami do Sosnowca to bardzo mile wspominam lata, kiedy uczęszczałem do Szkoły Muzycznej, a w niej tak wspaniali profesorowie oraz koleżanki i koledzy”
Włodzimierz Denysenko nadal zamieszkuje w Warszawie, ale stan zdrowia nie pozwala mu na odwiedzanie rodziny w Sosnowcu oraz grobów swoich bliskich.
Opracował : Sławomir Korczyński
