Nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca. Kilka dni po udanej rejestracji mojej mamy dostałem kolejnego sms-a: „Twoja wizyta na szczepienie przeciw COVID-19 została anulowana przez punkt szczepień. Skontaktuj się z punktem lub zadzwoń pod nr 989 i umów nowy termin.” Zadzwoniłem, nie wiedząc, że minister Dworczyk właśnie ogłosił wyczerpanie wszelkich terminów do końca marca. Połączenie było równie szybkie jak poprzednio. Młody człowiek potwierdził anulowanie terminu. Następnie po sprawdzeniu braku możliwości zaszczepienia na Śląsku, zaproponował … Dolny Śląsk. Jak widać geografia nie była najmocniejszą stroną mojego rozmówcy. Zapytałem następnie czy ktoś zadzwoni z propozycją nowego terminu? Okazało się, że nie i mam sam dzwonić. Kiedy? Co jakiś czas.

Ciężko żyć w kraju rządzonym przez ignorantów i nieudaczników. A co gorsza, nie wierzę, że inna władza byłaby skuteczniejsza w działaniu. I nawet nie możemy już zrzucać odpowiedzialności na zaborców, okupantów i komunistów. Sami sobie gotujemy ten los.

Karol Winiarski

Nie każdy chce się zaszczepić. Ale nie każdy też może. A przynajmniej nie od razu. Wydawało się, że jako nauczyciel jestem tym szczęśliwcem, który znalazł się w pierwszej grupie. Przynajmniej tak twierdzi minister Dworczyk. To jeden z inteligentniejszych i bardziej komunikatywnych polityków, a więc dobrze wie, że kłamie w żywe oczy. Można oczywiście wszystkich Polaków zaliczyć do grupy pierwszej, a nawet zerowej. Papier wszystko przyjmie. Tylko, że tak naprawdę liczy się rzeczywista kolejność w kolejce.

Pierwsza grupa, zwana z nie wiadomo jakich powodów zerową, to oczywiście pracownicy medyczni. Zaliczono do nich także pracowników administracji placówek medycznych, którzy często żadnego kontaktu z pacjentami nie mają. Po pewnym czasie zezwolono nawet na szczepienie członków ich rodzin. Jak w PRL-u. Gdy ktoś pracował np. na kolei, to rodzina miała zniżkowe, a chyba nawet i darmowe, bilety.

Druga grupa to osoby powyżej 80 roku życia – oczywiście z powodu największej śmiertelności w tej grupie wiekowej. W trzeciej znaleźli się Polacy mający ponad 70 lat. Potem ci po sześćdziesiątce, dalej osoby z chorobami współistniejącymi. Dopiero po ich zaszczepieniu przyjdzie czas na kolejne grupy, które według rządu rzekomo znalazły się w grupie pierwszej – w tym także nauczyciele. Jak dobrze pójdzie, może załapiemy się na sierpień.

Nie chodzi jednak o to, aby nauczycieli traktować priorytetowo. Najważniejsze jest przecież ludzkie życie. Dlatego podstawowym kryterium powinien być wiek i stan zdrowia, ponieważ te dwa czynniki zwiększają śmiertelność. Tylko, że o tym wiedziano od początku pandemii. Można było spokojnie opracować i przekonsultować dokładny harmonogram szczepień poszczególnych grup społecznych. Tymczasem wszystko ustalane jest dopiero teraz, gdy szczepienia już się odbywają, a kolejność na liście zmienia się szybciej niż pogoda. Na dodatek w istniejących sposobach rejestracji nie widać elementarnej logiki.

W grupie uprzywilejowanych znalazła się moja 82-letnia mama. Z powodów oczywistych postanowiłem przejąć obowiązek jej zarejestrowania do szczepienia. Po szumnych zapowiedziach rządzących byłem przekonany, że to sprawa prosta i szybka. O święta naiwności.

Pierwszą moja myślą była rejestracja internetowa. Znalezienie odpowiedniej strony nie sprawiło większego problemu. Przygotowałem PESEL mojej rodzicielki licząc, że to w zupełności wystarczy. A tu niespodzianka. Okazało się, że do rejestracji internetowej potrzebny jest profil zaufany. Jeżeli twórcy systemu sądzili, że seniorzy powszechnie z tego narzędzia korzystają, to nazwanie ich oderwanymi od rzeczywistości jest określeniem najłagodniejszym z możliwych.

Na szczęście nasi troszczący się o seniorów rządzący przewidzieli możliwość założenia tzw. profilu tymczasowego. Niestety, pojawia się tu pewien problem, o którym informuje zamieszczony na stronie komunikat: „Swoją tożsamość potwierdzisz w rozmowie wideo. Rozmowa wideo z urzędnikiem odbędzie się za pomocą aplikacji Microsoft Teams. Do rozmowy będzie ci potrzebne urządzenie, które ma kamerę i mikrofon – na przykład telefon, tablet, laptop. Urzędnik wyśle ci w e-mailu link do rozmowy wideo. Niektóre urządzenia wymagają wcześniejszego zainstalowania aplikacji.” Odlot totalny.

Po fiasku rejestracji internetowej postanowiłem spróbować drugiej możliwości – rejestracji bezpośrednio w punkcie szczepień. Wybrałem Przychodnię nr 10 (ul. Hallera), w której moja mama od wielu lat korzysta z usług POZ. Wielokrotne próby dodzwonienia zakończyły się niepowodzeniem. Udałem się więc osobiście na ulice Hallera. Stanąłem przed drzwiami i … na tym zakończyła się moja próba wykorzystania tej możliwości rejestracji. Na drzwiach zobaczyłem wielki plakat z komunikatem informującym „drogich seniorów”, że lista szczepionkowa została już zamknięta i nie ma możliwości zapisania się. Co ciekawe, następnego dnia plakat zniknął. Widocznie szczepionki się cudownie rozmnożyły.

Po dwóch porażkach pozostała mi trzecia droga – infolinia (989). Już za pierwszym razem uzyskałem połączenie i po wysłuchaniu instrukcji (trochę na mój gust zbyt długiej) oraz wybraniu określonej opcji zgłosił się młody i bardzo uprzejmy rejestrator. Poprosił o PESEL mojej mamy. Po jego podaniu wymienił jej nazwisko i oba imiona pytając się czy chodzi o tą osobę. Następnie poprosił o podanie numeru telefonu komórkowego w celu możliwości wysłania przypominającego o szczepieniu sms-a. Bardzo szybko i sprawnie ustaliliśmy też miejsce i termin szczepienia – co prawda to drugi kraniec Sosnowca (Kazimierz), ale za to już 17 lutego. I to wszystko. Po dotychczasowych doświadczeniach byłem autentycznie pozytywnie zaskoczony.

Cały czas zastanawiam się jednak dlaczego do rejestracji internetowej potrzebny jest profil zaufany, a przy tej samej czynności wykonywanej przez infolinię wystarczy podanie PESEL-u osoby rejestrowanej? Nie rozumiem też dlaczego osoby w tak zaawansowanym wieku, mające najczęściej problemy z poruszaniem się, nie są automatycznie rejestrowane w najbliższym ich miejscu zamieszkania punkcie szczepień? Dlaczego ilość szczepionek jest taka sama dla każdego punktu, a nie jest dzielona przy uwzględnieniu liczby osób w określonym wieku tam zarejestrowanych? Po co ogłasza się zapisy dla grup liczących więcej osób niż ilość szczepionek, którymi będziemy dysponować w najbliższych tygodniach, co doprowadza do niepotrzebnego gromadzenia się ludzi w punktach szczepień, po to jedynie żeby odejść od nich z kwitkiem. Dlaczego nie przeprowadza się gier symulacyjnych, które pozwoliłyby wykryć słabe punkty systemu? Zapewne nikt nie jest w stanie udzielić na te pytania racjonalnych odpowiedzi. Dlaczego? Przecież to oczywiste. Tu jest Polska.

Karol Winiarski

W zamierzchłej przeszłości, gdy w pokoju 209 przy alei Zwycięstwa 20 rezydował inny niż obecnie Jegomość pozbawiony wizji rozwoju Miasta (oraz krzty wstydu), Pan Prezydent Górski, a o Tramwajach Śląskich nikt nie słyszał, razu pewnego dało się właśnie w kontekście szynowego transportu zbiorowego poczuć huraganowy podmuch myśli reformatorskiej. Otóż wzmiankowany Poprzednik Pana Prezydenta Chęcińskiego na forum P.T. Przedstawicieli gmin realizujących przewozy tramwajowe rozbrajająco oznajmił, iż mija się z celem łożenie niemałych środków na remont zajezdni w Będzinie. Zarówno teza, jak jej merytoryczne umocowanie zbiło z tropu audytorium, bowiem zdaniem Pana Prezydenta Górskiego świeżo wyremontowane torowisko wzdłuż ulicy 3 Maja z pewnością może pełnić miejsce… nocnego postoju tramwajów. Wszak to zupełnie oczywiste, iż na odcinku wieluset metrów stoją na noc bufor w bufor pojazdy marki Konstal; jeżeli któryś na złość nagle ulegnie uszkodzeniu, wówczas umyślny chwyci za odpowiednio większy lewarek i zanurkuje.

Podobne brednie – mniejsza o to, że głoszone publicznie (Pan Prezydent nie zdradzał symptomów „niedyspozycji filipińskiej”) – padają z ust Osoby, która odebrała wykształcenie techniczne, co tym bardziej zaskakuje i smuci. Oczywistym jest, że Ekipa Pana Prezydenta Górskiego ma wiele za uszami, ale – bądźmy uczciwi, Szanowni Państwo – co najmniej na pięć długości wyprzedza obecnego Włodarza pod względem obycia i horyzontów…

Tak na przełomie wieków awangardowe prądy elektryzowały opinię publiczną. Nowe czasy stawiają jednak przed Miastem nowe problemy. Na szczęście do ich rozwiązywania Mojra wystawiła Człowieka na właściwym miejscu. Nie oznacza to przy tym, że zabroniła równocześnie problemy te stwarzać – wszak to te najłatwiej się pokonuje. Ważne są jeszcze środki, po które się sięga. To co kiedyś mogło szokować, jest obecnie – no właśnie, nie bójmy się tego oznajmić głośno – bezwstydnie wystawiane na piedestał.

Jak bowiem inaczej skwitować niedawne zapewnienia Pana Prezydenta odnośnie do rozpatrzenia celowości zadaszenia stoku na pograniczu Środuli i Zagórza-Mecu? Chyba tylko odszukaniem doniesień, czy przypadkiem „magazynozę” diagnozuje się jako oddzielną jednostkę chorobową z zakresu manii prześladowczych… Z utęsknieniem oczekujmy przeto ponownego powrotu do idei zadekowania placu Stulecia oraz wyznaczeniu tradycyjnych przejść dla pieszych przez ulicę 3 Maja (w jednej z faworyzowanych koncepcji już takie pasy przewidziano, toteż nie o ulicę 3 Maja, a Czerwonego Zagłębia raczej się rozchodzi; trzeźwy głos zabrał wówczas – jako Radny – Pan Prezydent Górski, co najwyraźniej ostudziło atawistyczne zapędy).

Kontrolowane zamieszanie przy stoku narciarskim to, Szanowni Mieszkańcy, spektakularny przykład wizjonerstwa, przy którym termin „awangarda” blednie niczym etanolowy roztwór fenoloftaleiny w środowisku kwasowym.

Praktycznie każdy dzień w Sosnowcu nie tylko przynosi fatalne powietrze, ale i wręcz bulwarowe rewelacje, których także jako awangardowe uznać trudno, ponieważ rodziłoby to niesmaczny przesyt. Jesteśmy zatem świadkami kolejnych pomysłów, często przypominających wyważanie otwartych drzwi (Pan Radny Żurawski importuje banały wypatrzone w Internecie) lub podcinanie gałęzi, na której się siedzi (uznanie przez Pana Prezydenta Dziedzictwa po Kopalni w Kazimierzu Górniczym jako balastu, które stać może się „kolejnym nudnym miejscem”). Jeden i drugi przypadek mają wspólny mianownik: miałkość.

Nie inaczej jest w przypadku słomianego zapału. Kto pamięta jeszcze iście heroiczne wystąpienia Pana Radnego Krawca, drącego szaty przed nabijaniem bomby ekologicznej na Niwce i Jęzorze?! Czy Pan Radny był ostatnio świadkiem masowych zrzutów najpewniej szlamów z kotłów fluidalnych do nieczynnych wyrobisk piaskowych?!

Co z Historią Miasta w kontekście architektury? Czy już otwarte są zakłady, kiedy to runie Dworzec na Maczkach?! Przykro nie tyle co pisać o tym, ale i myśleć, iż wystarczy pokonać dystans 300 kilometrów i odnaleźć się w zgoła innych realiach. Czy potraficie Państwo sobie wyimaginować, chociażby w kontekście zupełnego lekceważenia przez Pana Prezydenta Chęcińskiego i Klikę, iż w Stolicy działa Archiwum Warszawskiego Detalu przy Biurze Stołecznego Konserwatora Zabytków? Jakaż jest rola owej Jednostki? Mieszkańcy Warszawy mogą, przy okazji remontów chociażby, deponować kafle, klamki oraz inne materialne pamiątki, dzięki czemu można uchronić przez zatraceniem w niebyt nie tylko unikalne perełki sztuki użytkowej, ale przede wszystkim od zapomnienia ocalić nas samych! Czego natomiast można spodziewać się w Sosnowcu – Mieście, gdzie Straż Miejska nie potrafi uporać się tak z trzema autami zaparkowanymi na całej szerokości chodnika, jak też dzikimi wysypiskami przy ulicy Wiązowej.

Po co takie bzdety roztrząsać, skoro obecnie Sosnowiec jest na ustach wszystkich, dzięki awangardowemu zamysłowi zadaszenia stoku narciarskiego. Wszak podupadające Miasto nie może być w cieniu Dubaju. Kogo interesuje to, iż wiadoma Jednostka Urzędu Miejskiego z siedzibą przy ulicy Plonów do tego stopnia cyzeluje środki na pielęgnację trawników, iż zatrudnia Pracowników na umowy cywilnoprawne, zabezpieczając godziny w ten sposób, iż prace odbywają się nie tylko co kilka dni, ale w trakcie dnia prace trwają około 3-4 godziny. Ktoś przy alei Zwycięstwa podłapał temat, że można podobne dziadostwo ubrać w modne „łąki kwietne”. Szkoda tylko, że na tym intryga się skończyła, bowiem zorganizowanie podobnego założenia nie tylko nie polega na chaotycznym rozsypaniu ziaren, ale rodzi konieczność ustawicznego pielęgnowania…

Czy chociaż tak szkicowy pogląd na awangardowe prądy w Mieście byłby kompletny, gdyby pominąć także manifesty niematerialne?

Oto Pani Radna Welon, Kandydatka na najwyższy Urząd w Mieście, dała ostatnio niesamowity popis chamstwa poprzez bezpardonową obrazę Pani Przewodniczącej Rady Miejskiej. Obecnie można już śmiało przyznać, że wreszcie od pamiętnej kampanii wyborczej Pani Radna cokolwiek zrobiła, co złotymi zgłoskami zapisze się w annałach; pamiętamy triumfalny bojkot debaty przy ulicy Jana Kilińskiego, co przez Panią Radną było motywowane atakiem poniżej pasa na Pana Posła Warwasa (co zastanawiające, Pan Poseł demonstracyjnie nie wycofał się z walki o mandat parlamentarny). Pani Radna Welon, jak przystało na reprezentowane środowisko, nie odczuwa nadto niesmaku znanego chociażby z kart powieści Pani Zapolskiej, bowiem okazuje się, iż z Sosnowca wyprowadzić się można, jednak nie tylko serce pozostaje na alei Zwycięstwa…

Niedawno Pan Radny Niedziela dał popis iście obywatelskiej postawy. Do tej pory znany był z inteligentnych i kulturalnych wypowiedzi, nie wsławił się specjalnie prymitywnymi zachowaniami. Najwyraźniej magia popularności dosięgnie każdego, bowiem Pan Radny przekwalifikował się; miast dawać przykład, iż wyłącznie nasze Społeczeństwo może ocalić dyscyplina, Pan Radny zakomunikował, iż został… „zawodnikiem”! Oczekujemy zatem owocnych treningów na najbliższym zgrupowaniu, gwarantujących garść złotych medali. Tylko kwestią czasu jest to, aż Pan Radny napomknie w jakiej to dyscyplinie będzie się spełniać. Z pewnością nie jest to buta, cwaniactwo lub głupota.

Berlusconi już w latach dziewięćdziesiątych odkrył, iż wkraczanie rozrywki w politykę jest procesem nieuniknionym. Pochodną tego jest odsuwanie w cień przedstawicieli życia publicznego o nastawieniu merytorycznym.

Proszę zastanowić się, czy uruchomienie tak zwanego „ciepłobusu” (nie używam liczby mnogiej, gdyż kursuje wyłącznie jeden pojazd), który objeżdża tylko (!) kamienice, mijając miejsca bardziej newralgiczne, istotnie wyręczy Funkcjonariuszy Straży Miejskiej? Nie jest to istotne – ważne, że w Świat poszła fama, jaki to Pan Prezydent nie jest miłosierny i zapobiegliwie dalekowzroczny. Czy aby nie przypadkiem siarczystych mrozów nie uświadczymy w lecie? Wtedy byłby to może lepszy czas, żeby naprawić problem u źródeł? Otóż nie, ponieważ nie jest to zabieg tak medialny, jak nieefektywne stosowanie środków doraźnych…

Czy pamiętacie Państwo zabawną, chociaż w swej wymowie smutną, scenę z „Alternatyw 4”, gdy to Józef Balcerek (Witold Pyrkosz) oraz Zygmunt Kotek (Kazimierz Kaczor) oddelegowani przez „zgrany kolektyw” blokowy dowiadują się w gabinecie Prezesa Spółdzielni (Gustaw Lutkiewicz) o… zbiorowej laurce (a to za przywleczenie „na własnych barkach” lokomotywy, co w istocie było inicjatywą oddolną), jaką to został obdarowany Stanisław Anioł (Roman Wilhelmi), a z kolei Prezes przez Gospodarza tomikiem „Myśli” Sofronowa? O wartości dzieła świadczy jego uniwersalność. Chociaż z drugiej strony równie żywo kiełkują skojarzenia ze sztandarową powieścią Dołęgi-Mostowicza, nie da się ukryć, że na naszych oczach ożywają tak absurdalne kadry – zagrania policzone na poklask, na dobrą sprawę nie dające szans na poprawienie sytuacji (nie licząc podrasowania sondaży).

Czy realia czasów Barei nie odnajdują odbicia w zachowaniu Pana Prezydenta oraz Radnych? Jakie są, proszę Państwa, prerogatywy naszych Wybrańców?! Proszę, dla przykładu, zwrócić się z prawdziwym problemem do Pana Radnego Mentla. Jaka będzie reakcja?! Jeżeli akurat nie będzie ona milcząca, Pan Radny zdobędzie się na prymitywny atak łamaną Polszczyzną, co oczywiście nie przeszkodzi, by po paru chwilach ocieplić wizerunek kolejną fotografią dokumentującą ekspresową reakcję, okraszoną infantylnymi podziękowaniami.

Problemów nie rozwiąże się fikcyjnymi programami pomocowymi, młodzieżowymi akcjami lub siermiężną demagogią. Jak długo jeszcze Rządzący nie będą rozumieć, że prawdziwie nowatorskie rozwiązania bardzo często nie są popularne tu i teraz? Tak długo, jak optyka nie będzie pozwalała objąć perspektywy szerszej niż kolejna kadencja. Wzrok bez głowy jest, co tu kryć, bezradny…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 20 I 2021

Dlaczego PiS tak długo nie godził się na powiązanie wypłat funduszy UE z praworządnością? Dlaczego następnie przyjął te propozycje w niezmienionej treści rozporządzenia ? Dlaczego mimo to ogłosił swój sukces? Dlaczego sukcesem jest niepopełnienie samobójstwa? Dlaczego…..?

Przypomnę, że pierwsza inicjatywa legislacyjna dotycząca powiązania praworządności z budżetem unijnym została przedstawiona 2 maja 2018 r. Tego dnia przedstawiono projekt rozporządzenia i wieloletnie ramy finansowe, czyli budżet UE na lata 2021-2027. Od 2 maja 2018 r. było wiadomo, że to idzie razem w pakiecie.

Projekt pojawił się za czasów prezydencji bułgarskiej. Później były prezydencje austriacka, rumuńska, fińska, chorwacka i teraz niemiecka. To szósta prezydencja, która pracowała nad tym projektem. Pytanie brzmi – dlaczego premier przez 2,5 roku nie zablokował tego dokumentu? Na żadnym etapie nie wyrażał obawy, a wręcz mówił o świetnym budżecie.

Już w lipcu 2020 r. po szczycie w konkluzjach zapisano: „interesy finansowe Unii są chronione zgodnie z ogólnymi zasadami zawartymi w Traktatach Unii, w szczególności zgodnie z wartościami zapisanymi w w art.2 TUE”.

Czy w związku z tym mechanizm praworządności narusza suwerenność Polski?

Jego konstrukcja ma chronić unijny budżet przed nadużyciami spowodowanymi brakiem skutecznej kontroli sądowej, która mogła być efektem poddania systemu sprawiedliwości wpływom politycznym. Polska póki co nie sprawiała Unii kłopotów z powodu nieprawidłowości w dystrybucji pieniędzy UE (choć ostatnio napływają niepokojące informacje), więc w praktyce, cały ten mechanizm od początku miał dla nas znaczenie jedynie symboliczne.

Był jednak dla rządu, nie do przyjęcia z powodu tego, że daje po raz pierwszy w historii Unii klarowną i ścisłą definicję „łamania rządów prawa”.

Brak veta w grudniu 2020 r. to dobra informacja dla nas wszystkich. Częścią tego pakietu, liczącego w sumie 1,82 bln euro, jest również po raz pierwszy, mechanizm uzależniający wypłaty unijnych pieniędzy od przestrzegania rządów prawa. Na mocy nowego rozporządzenia płatności z budżetu UE mogą być wstrzymane w stosunku do krajów w których, stwierdzone naruszenia zasad praworządności utrudniają zarządzanie funduszami UE. Rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich funduszy UE od stycznia 2021 r.

Polska gospodarka i system ochrony zdrowia zostały w tym jakże trudnym momencie zasilone kwotą blisko 64 mld euro. Komisja Europejska zamówiła 300 mln szczepionek na koronawirusa.

Drugie półrocze 2020 r. pozwoliło uzmysłowić sobie jak fatalną strategię negocjacyjną niestety przyjął PiS. Wiadomym było, że pozycja negocjacyjna Polski w Unii jest bardzo słaba. W Europie panuje powszechna opinia, że rząd PiS prowadzi politykę egoistyczną, nie wykazuje się solidarnością wobec innych i traktuje UE jak bankomat. Polska postrzegana jest niestety w Europie jako egoistyczny awanturnik.

W rozporządzeniu nie zmieniono jednak słowa. Wpisano natomiast do deklaracji politycznej szczytu, że: „mechanizm będzie zamrożony do czasu rozstrzygnięcia przez TSUE”. W konkluzjach zapisano m.in., że budżet UE musi być chroniony przeciwko wszelkiego rodzaju nadużyciom finansowym, korupcji, konfliktowi interesów, a samo ustalenie, że doszło do naruszenia zasady państwa prawnego nie wystarczy do uruchomienia blokowania środków finansowych dla państw członkowskich. Komisja Europejska, która ma uruchomić mechanizm blokowania środków unijnych przyjmie w tym zakresie zasady postępowania. Głosowanie w tym zakresie odbędzie się przy większości kwalifikowanej.

To co zapisano, to jedynie sposób na zachowanie twarzy przez liderów Polski i Węgier.

Konkluzje bowiem są bezwartościowe prawnie. Konkluzje miały uspokoić europejskich hamulcowych i dać im malutkie zwycięstewko.

Główni gracze tej historii Polacy i Węgrzy prężyli muskuły oraz zapowiadali walkę do końca. Ci mniej poważni rzucili nawet hasło „veto albo śmierć”. Na szczęście brak veta, a i wszyscy żyją. A oni nawet bardzo dobrze.

Zwycięzcą tej polsko-węgierskiej szarży jest jedynie V. Orban. Na Węgrzech wybory są za dwa lata. Na orzeczenie jak twierdzą nasi negocjatorzy będziemy czekali dwa lata. Więc FIDESZ i V. Orban mogą spać spokojnie, bo nikt im niczego w tym czasie nie może zarzuci

. A co potem – przecież nie ma się co martwić na zapas. W przypadku Orbana chodzi przecież o dostęp do ogromnych europejskich pieniędzy.

Czy oby jednak na pewno. Śmiem twierdzi, że rozstrzygnięcie TSUE nastąpi przed upływem tych dwóch lat i nie z wniosku Polski czy Węgier.

Nasz rząd raczej nie ma już takiej perspektywy. PiS chce po prostu przeżyć kolejny rok, będąc u władzy, jeszcze się utrzymać w siodle, nie myśląc co będzie potem.

Wdzięczny może być tylko V. Orban, bo on akurat póki co realnie ugrał coś dla siebie. A my odwaliliśmy do tego za niego brudną robotę, nam zupełnie niepotrzebną.

Ta samobójcza polityka, której byliśmy świadkami, jest skutkiem podporządkowania polityki europejskiej wewnętrznej walce o władzę w tzw. Zjednoczonej Prawicy, i obsesyjnej chęci kontrolowania kolejnych obszarów życia publicznego. Kontrola praworządności przez instytucje unijne utrudniłaby lub uniemożliwiła PiS-owi pełne podporządkowanie sobie sądów, mediów, służb, prokuratury. Groziłaby też tym, że główni winni za łamanie prawa i Konstytucji zostaną pociągnięci do odpowiedzialności.

Politycy PiS mówią, że chodziło o obronę polskiej suwerenności, która przecież jest bezcenna. Ale to nieprawda. Prawdziwym powodem tej szaleńczej szarży na Unię nie była troska o Polskę, ale chęć zapewnienia sobie bezkarności, chęć zachowania całkowitej swobody w dalszym łamaniu prawa, w ograniczaniu demokracji, w żerowaniu na majątku spółek Skarbu Państwa, w obsadzaniu instytucji publicznych swoimi ludźmi. PiS chce móc dalej bezkarnie ograbiać Polaków z ich praw, ich pieniędzy, ich godności i nie chce żeby ktokolwiek wtrącał się do ich rządzenia.

Rząd PiS wybrał samobójczą taktykę w negocjacjach antagonizując przeciwko sobie państwa członkowskie. Po pięciu latach nieudolnej i szkodliwej polityki europejskiej rząd PiS znalazł się w ślepym zaułku.

PiS również od lat rozhuśtuje antyunijne nastroje w Polsce. To niestety ogromne niebezpieczeństwo dla przyszłości Polski. Dla wielu polityków prawda każdego dnia jest niestety inna. Ale jak mówił Oscar Wilde „Kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób.” Warto pamiętać o skutkach takiej polityki na przykładzie Wielkiej Brytanii.

Negocjacje prowadzone przez PiS-owski rząd z grudnia 2020 r. podsumował również jeden z najlepszych dziś dziennikarzy w taki oto sposób – „ Świat popatrzył na to co robi Polska i mówi : kochani, jesteśmy akurat teraz zajęci lotem na Marsa. Jeżeli wy wybieracie się furmanką na Białoruś to droga wolna”.

Najtrafniej skonstatował to jednak Albert Szent-Györgyi von Nagyrapolt, który stwierdził, że „Mózg ludzki nie jest narzędziem myślenia, lecz narzędziem walki o byt, jak kły i pazury. Jego konstrukcja sprawia, że prawdą jawi się nam to, co jest wszakże tylko korzyścią.”

Jarosław Pięta
Radca prawny

Dlaczego PiS tak długo nie godził się na powiązanie wypłat funduszy UE z praworządnością? Dlaczego następnie przyjął te propozycje w niezmienionej treści rozporządzenia? Dlaczego mimo to ogłosił swój sukces? Dlaczego sukcesem jest niepopełnienie samobójstwa? Dlaczego…..?

Przez 16 lat obecności w UE Polska otrzymała 130 mld euro. PKB urósł ponad 2-krotnie, a wymiana handlowa wzrosła 4-krotnie. Inwestycje liczone są w setkach miliardów, dzięki czemu ubyło nam m.in. 2 mln bezrobotnych. Warto, by o tym pamiętali rządzący, opozycja, a przede wszystkim obywatele naszego państwa. W sumie przez 16 lat Polska otrzymała dokładnie 190 mld 843 mln 482 tys. 243 euro. Jednocześnie w składkach wpłaciła 61 mld 356 mln 129 tys. 746 euro. Polska jest jednym z krajów, które na przestrzeni ostatnich lat najbardziej skorzystały finansowo na byciu członkiem UE. Największą zaletą otrzymanych środków z UE jest to, że służą one finansowaniu inwestycji, a nie wydatków bieżących co jest szczególnie widoczne na poziomie samorządu. Przez 16 lat polska gospodarka urosła o 145 proc. Roczny PKB w 2004 roku był na poziomie 933 mld zł. Obecnie 2 bln 288 mld zł. W 2004 roku nakłady na inwestycje były na poziomie 120 mld zł, dziś sięgnęły 330 mld zł. Eksport czy import z nieco ponad 300 mld zł rocznie wzrósł do blisko 1,2 bln zł. Nastąpił spadek bezrobocia z 19 proc. do obecnych 6,5 proc. W 1989 r. gospodarczo byliśmy na poziomie Ukrainy i Białorusi. Wymiar społeczny, gospodarczy i polityczny jest dziś nie do przecenienia.

Spór w sprawie weta i toczących się negocjacji w zakresie powiązania praworządności z budżetem unijnym pomiędzy opozycją, a rządzącymi dotyczył relacji pomiędzy art. 2 i art.7 TUE. Ocenę kto miał rację pozostawiam do roztrzygnięcia Państwu. Smutnym pozostaje natomiast fakt braku wiedzy po jednej i drugiej stronie.

Art. 2 TUE:

„Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości…”

Artykuł 7 TUE:

Na uzasadniony wniosek jednej trzeciej Państw Członkowskich, Parlamentu Europejskiego lub Komisji Europejskiej, Rada, stanowiąc większością czterech piątych swych członków po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może stwierdzić istnienie wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2. Przed dokonaniem takiego stwierdzenia Rada wysłuchuje dane Państwo Członkowskie i stanowiąc zgodnie z tą samą procedurą, może skierować do niego zalecenia. Rada regularnie bada, czy powody dokonania takiego stwierdzenia pozostają aktualne.

Rada Europejska, stanowiąc jednomyślnie na wniosek jednej trzeciej Państw Członkowskich lub Komisji Europejskiej i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może stwierdzi, po wezwaniu Państwa Członkowskiego do przedstawienia swoich uwag, poważne i stałe naruszenie przez to Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2.

Po dokonaniu stwierdzenia na mocy ustępu 2, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może zdecydować o zawieszeniu niektórych praw wynikających ze stosowania Traktatów dla tego Państwa Członkowskiego, łącznie z prawem do głosowania przedstawiciela rządu tego Państwa Członkowskiego w Radzie. Rada uwzględnia przy tym możliwe skutki takiego zawieszenia dla praw i obowiązków osób fizycznych i prawnych. Obowiązki, które ciążą na tym Państwie Członkowskim na mocy Traktatów, pozostają w każdym przypadku wiążące dla tego Państwa.

Byłoby zresztą nonsensem oczekiwać od Komisji, aby po złożeniu wniosku do Rady o pojawieniu się wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2 czekała z założonymi rękami, nie reagując na to ryzyko.

Procedura opisana w Art.7 ma charakter polityczny, a nie prawny. Ma charakter polityczny ponieważ decyzja o stwierdzeniu ewentualnego naruszenia wartości UE podejmowana jest w drodze głosowania w Radzie, a nie przed sądem. Zastosowanie procedury Art. 7 w przypadku Polski pokazało jej ograniczenia wynikające z jej politycznego charakteru. Po pierwsze, procedura jest czasochłonna i nie może być wykorzystana do szybkiego reagowania na sytuację kryzysową, która może doprowadzić do poważnego naruszenia interesów finansowych UE. Po drugie, wystarczy, że dwa państwa są objęte ta procedurą, aby została ona całkowicie sparaliżowana, bo – jak pokazuje przykład Polski i Węgier – państwa te wspierają się wzajemnie blokując podjęcie decyzji w Radzie UE w trybie jednomyślności. W takiej sytuacji Art. 7 przestaje działać, a oba kraje mają wolną rękę w naruszaniu praworządności.

Oczywiście nie mogło to być intencją twórców Traktatu. Dlatego istnieje pełne uzasadnienie do podjęcia stosownych działań prawnych przez Komisję, a także Parlament i Radę, zanim pojawi się ryzyko naruszenia interesów finansowych Unii przez Państwo Członkowskie na skutek łamania wartości, o których mowa w Art. 2 TUE.

Polityczny charakter procedury Art. 7 i wysokie „progi” dla jego uruchomienia wyraźnie wskazują, że jest to mechanizm ostateczny. W tym przypadku mówimy o „wyraźnym ryzyku poważnego naruszenia” i „poważnym i stałym naruszeniu” tych wartości. A zatem Art. 7 świadomie nie jest pomyślany, jako mechanizm zapobiegania ryzykom pojawiającym się na wczesnych etapach, ani ryzykom których nie można określić jako „poważne” i/lub „stałe”.

Mechanizm zaproponowany w Rozporządzeniu ma więc charakter prewencyjny.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE spoczywający na Komisji obowiązek obrony i kontroli stosowania zapisów Traktatów i prawa europejskiego rozciąga się na wszystkie polityki UE, w tym politykę budżetową. Orzecznictwo to bezpośrednio wiąże wartości wymienione w Art. 2 TUE z Art. 19.1 TUE.

Art.17.1 TUE:

„Komisja wspiera ogólny interes Unii i podejmuje w tym celu odpowiednie inicjatywy. Czuwa ona nad stosowaniem Traktatów i środków przyjmowanych przez instytucje na ich podstawie. Nadzoruje stosowanie prawa Unii pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wykonuje budżet i zarządza programami…”

Komisja złamałaby zatem Art. 17.1 Traktatu, gdyby nie reagowała na pojawienie się ryzyka naruszenia praworządności i nie podjęła prób powstrzymania przed tym naruszeniem.

Art. 19.1 TUE

„Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej obejmuje Trybunał Sprawiedliwości, Sąd i sądy wyspecjalizowane. Zapewnia on poszanowanie prawa w wykładni i stosowaniu Traktatów. Państwa Członkowskie ustanawiają środki niezbędne do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii.”

TSUE wielokrotnie zwracał uwagę na powiązanie praworządności z budżetem, dowodząc, że gdy nie są przestrzegane zasady praworządności, nie ma gwarancji, że będą przestrzegane wymagane zasady zdrowego zarządzania finansami UE.

Polska ma prawo zaskarżyć każdy akt prawny do TSUE w celu sprawdzenia jego zgodności z Traktatami. Jeśli Rozporządzenie jest niezgodne z Traktatami, najprostszą drogą do jego uchylenia jest skierowanie skargi do TSUE. Co więcej, Polska może także zaskarżyć do TSUE każdą indywidualną decyzję Rady o wstrzymaniu wypłat środków, jeśli rząd uzna, że został skrzywdzony lub jest dyskryminowany.

Rozporządzenie o warunkowości przyjmowane jest w zwykłej procedurze decyzyjnej, czyli zwykłą większością głosów w Parlamencie Europejskim i kwalifikowaną większością głosów w Radzie UE. Treść rozporządzenia została wynegocjowana i uzgodniona między Parlamentem, Radą i Komisją, a Parlament już je przegłosował. Rozporządzenie o warunkowości wejdzie w życie 1 stycznia 2021r.

Artykuł 20 TUE

Państwa Członkowskie, które pragną ustanowić między sobą wzmocnioną współpracę w ramach kompetencji niewyłącznych Unii, mogą korzystać w tym celu z jej instytucji i wykonywać te kompetencje, stosując odpowiednie postanowienia Traktatów, z zastrzeżeniem ograniczeń oraz zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule i w artykułach 326–334 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Celem wzmocnionej współpracy jest sprzyjanie realizacji celów Unii, ochrona jej interesów oraz wzmocnienie procesu jej integracji. Współpraca taka otwarta jest dla wszystkich Państw Członkowskich w dowolnym czasie, zgodnie z artykułem 328 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Decyzję upoważniającą do podjęcia wzmocnionej współpracy Rada przyjmuje w ostateczności, jeżeli ustali, że cele takiej współpracy nie mogą zostać osiągnięte w rozsądnym terminie przez Unię jako całość oraz pod warunkiem, że uczestniczy w niej co najmniej dziewięć Państw Członkowskich. Rada stanowi zgodnie z procedurą określoną w artykule 329 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

W obradach Rady mogą uczestniczyć wszyscy członkowie Rady, jednak w głosowaniu biorą udział tylko członkowie Rady reprezentujący Państwa Członkowskie uczestniczące we wzmocnionej współpracy. Zasady głosowania przewidziane są w artykule 330 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej…”

Artykuł 315 TFUE.

Jeśli na początku roku budżetowego budżet nie był jeszcze ostatecznie przyjęty, wydatki mogą być dokonywane miesięcznie na rozdział, według przepisów rozporządzenia wydanego w wykonaniu artykułu 322, w granicach jednej dwunastej środków przyznanych w ramach danego rozdziału budżetu w poprzednim roku budżetowym, przy czym kwota ta nie może przekraczać jednej dwunastej środków przewidzianych w tym samym rozdziale w projekcie budżetu.

Podstawą prawną omawianego „Rozporządzenia” nie jest Art. 7 TUE, ale Art. 322.1 Traktatu, określający kompetencje Parlamentu i Rady UE do przyjmowania rozporządzeń w obszarze budżetu i finansów.

Artykuł 322.1 TFUE:

„Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Trybunałem Obrachunkowym, przyjmują w drodze rozporządzenia: a) zasady finansowe określające w szczególności warunki uchwalania i wykonywania budżetu oraz przedstawiania i kontrolowania rachunków; b) zasady, które organizują kontrolę odpowiedzialności podmiotów finansowych, w szczególności urzędników zatwierdzających i księgowych.”

Przyjęcie Art. 322 TFUE za podstawę prawną rozporządzenia finansowego nie jest zresztą niczym nowym. Warunkowość wypłat środków unijnych na podstawie Art. 322 jest od dawna stosowanym instrumentem kontroli wydatkowania środków w Unii.

Art. 322.1 TFUE dający prawo Parlamentowi i Radzie wprowadzania rozporządzeń dotyczących warunków wykonywania budżetu, oraz Art. 17.1 TUE nakładający na Komisje obowiązek kontroli przestrzegania prawa unijnego stanowią razem podstawę prawną proponowanego mechanizmu powiązania wypłat z praworządnością.

Nie ma też nic takiego w treści samego Art. 7 co uniemożliwiałoby lub zakazywało innym instytucjom europejskim, w tym KE, bronić wartości z Art. 2, w tym praworządności. Wręcz przeciwnie, z Art. 7.1 wyraźnie wynika, że Komisja jest odpowiedzialna za systematyczną ocenę stanu praworządności w Państwach Członkowskich, bo ma prawo składania „uzasadnionych wniosków” do Rady na ten temat.

Traktat Unii Europejskiej w artykule 15 wprost wskazuje, że Rada Europejska nie pełni funkcji prawodawczej. Gdyby w przyszłości Komisja Europejska chciała zaproponować zmianę rozporządzenia, to prawnie będzie mogła to zrobić. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wielokrotnie w swoim orzecznictwie stwierdzał, że konkluzje nie mają charakteru prawodawczego. Konkluzje miały i mają znaczenie polityczne, a nie prawne. Na szczycie Rady Europejskiej w grudniu 2020 r. wszystkie kraje zgodziły się na przyjęcie rozporządzenia zawierającego mechanizm praworządności oraz zaakceptowały Wieloletnie Ramy Finansowe, czyli siedmioletni unijny budżet (1,074 bln euro) i Fundusz Odbudowy (750 mld euro). Polska i Węgry nie zgłosiły weta, bo przyjęły propozycję niemieckiej prezydencji o zawarciu interpretacji. Konkluzje przyjmuje się po każdym posiedzeniu. W konkluzjach wskazuje się problemy, z którymi mierzy się UE oraz określa, jakie działania należy podjąć lub jakie cele zrealizować. Można także wyznaczyć termin na wypracowanie porozumienia w konkretnej sprawie lub na przedłożenie wniosku legislacyjnego. Tym sposobem Komisja Europejska wpływa na program polityczny UE i nim kieruje.

Konkluzje są przyjmowane w drodze konsensusu między wszystkimi państwami członkowskimi. Nie są one ponad rozporządzeniami. Rozporządzenia można zmieniać bez zmiany konkluzji. Od 2004 roku są umieszczane w publicznym rejestrze oficjalnych konkluzji. Konkluzje rodzą zobowiązania polityczne.

Reasumując przyjąć należy, że Mateusz Morawiecki wziął za zakładników prawie 40 mln Polaków, tylko po to, by zaspokoić najtwardszy elektorat Zjednoczonej Prawicy. Premier niestety w trakcie negocjacji przedłożył interesy partii nad interes własnego kraju.

PiS wywołał awanturę, później wystawił pierś po order, bo udało im się awanturę póki co zakończyć. Jak w socjalizmie. I do tego Węgrzy nas ograli.

Jarosław Pięta
Radca prawny

Demokracja to najlepszy system społeczny – czy najgorszy? Większość ośrodków opiniotwórczych twierdzi, że z obecnie istniejących systemów społecznych jest to najlepszy, najbardziej sprawiedliwy system, ponieważ każdy z członków społeczeństwa ma wpływ na rządzących poprzez wybór swoich reprezentantów. Środowiska konserwatywne z kolei twierdzą, że demokracja jest najgorszym z systemów-ustrojów społecznych, ponieważ są to rządy większości. A większość ludzi jest niewykształcona, niedoinformowana i często zmanipulowana przez mass media, ich decyzje wyborcze są złe, tym samym system społeczny jest zły.

Ja natomiast śmiem twierdzić, że ani jedni, ani drudzy nie mają racji. Niniejszym spróbuje tą tezę udowodnić.

Aby zrozumieć do czego może doprowadzić bezrefleksyjna demokracja trzeba sięgnąć do historii – jak również do ideologii marksistowskiej. Najbardziej znanym przykładem klęski demokracji w historii to dojście Hitlera do władzy. Dzięki powszechnej propagandzie goebbelsowskiej, niemieckie masy społeczne tak zostały zmanipulowane, że bezkrytycznie i entuzjastycznie wybrały Adolfa Hitlera na kanclerza Niemiec.

Super negatywny efekt demokracji. Sięgając zaś do ideologii marksistowskiej to obecnie porzuca ona rewolucyjną drogę dojścia do stworzenia społeczeństwa bezklasowego – czyli komunistycznego i realizuje dojście do tego systemu poprzez stopniowe zmiany – tzw. reformizm. Wyznawcy reformizmu działają efektywnie, stopniowo wprowadzają zmiany przybliżające ich do stworzenia społeczeństwa bezklasowego, które jest wg nich nieuniknione, gdyż cel ten zostanie zrealizowany poprzez determinizm społeczny, jak również poprzez zsumowanie się tych wszystkich zmian w jedną całość, która stworzy nową pożądaną jakość tj. społeczeństwo w którym wszyscy są równi, czyli społeczeństwo bezklasowe. Te stopniowe zmiany osiągają oni poprzez opanowywanie ośrodków opiniotwórczych oraz mass mediów, które zaburzają metabolizmu informacyjny, wzbudzając silne emocje. Poza tym media propagują chwytliwe hasła takie jak wolność i równość. Młodzież nie znająca historii, niezachwianie wierzy, że równość jest antidotum na wszelką niesprawiedliwość. A przecież w historii wszystkie takie ruchy (ustroje) kończyły się katastrofalną niesprawiedliwością, ponieważ okazało się, że są równi i równiejsi.

Główną bronią neomarksistów jest nowomowa, która wyjaśnia sprzeczności poprzez zmianę pojęć i definicji. Relatywizuje się nie tylko słowa, ale również, a może przede wszystkim fakty tworzy się tak zwane fakty medialne. Atakuje się instytucje małżeństwa. Atakuje się religię i wiernych. Wszystkie te działania doprowadzają do rozpadu rodziny. Zanikają wspólnoty i tym samym następuje atomizacja społeczeństwa. Działania te są dokonywane pod hasłem nieuniknionego postępu. Ten postęp jest perfidnym kłamstwem, gdyż faktycznie jest to cofanie się wstecz. Takie ustrój – taki postęp w historii ludzkości już był. Stworzono iluzję postępu poprzez zmianę wartości oraz zmianę sensu słów i pojęć. To co kiedyś było normalne, teraz staje się nienormalne. A jeżeli nienormalność długo trwa, to zmienia się w normalność i postęp. I wszystko to aktualnie nas spotyka.

Wracając do tytułowego pytania, ja opowiadam się za republikańskim systemem społecznym z wieloma elementami demokracji. Ustrojem politycznym republikańskim z racjonalnym i uporządkowanym systemem prawnym. Ustrojem posiadającym mieszaną ordynację z wyższą wiekowo cezurą wyborczą. Wprowadzeniem demokratycznej kontroli sądów przez społeczeństwo m.in. poprzez wybory prezesów sądów oraz ustanowienie sędziów pokoju w każdym lokalnym sądzie. System ten w znacznie większym stopniu zapewniłby wybór dobrych elit politycznych oraz umożliwiłby sprawniejsze zarządzanie państwem i sądami.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 17 grudnia 2020 roku

W Sosnowcu wiele wysiłku kładzie się, by zaklinać rzeczywistość. Nieproszony wirus absolutnie nie wybił Rządzących z rytmu, czego na przestrzeni dziewięciu miesięcy Mieszkańcy nie mieli okazji nie odnotować. Czasem z uśmiechem politowania, częściej jednak z goryczą.

Trudno jest wyliczyć wszystkie zabiegi, które – obliczone na doraźny sukces wizerunkowy i żerujące na dezinformacji lub półprawdach – serwowano z alei Zwycięstwa „ku pokrzepieniu słupków poparcia”.

Rok w Mieście rozpoczął się pod znakiem wmawiania dobrodziejstw płynących z budowy centrum logistycznego z dala od terenów peryferyjnych, co gorsza kosztem Historii. Wiadomo nie od dzisiaj, że geszefciarstwa na sentymentach pielęgnować nie można, o odciążeniu zadłużonego Miasta nie wspominając. Wszyscy mają w pamięci popisowe występy Radnych – przepełnione arogancją i pogardą ataki na Mieszkańców w trakcie obrad Rady Miejskiej, żenujące podrygi i zagrywki w przestrzeni internetowej (organizowanie pseudosond w sprawie ochrony Zabytków na terenach poprzemysłowych, zmagania z wymijającymi wypowiedziami Radnych).

Pozostając w temacie postindustrialnego Dziedzictwa, warto pamiętać o lekceważącym potraktowaniu pozostałości po Kopalni w Kazimierzu Górniczym. Okazało się, że mistrzowsko udało się zagłuszyć pohukiwania niesfornej „garstki” Mieszkańców, protestujących przeciwko bezmyślnej degradacji czegoś, co każda gmina za wszelką cenę podtrzymywałaby. Do takich postaw potrzeba, niestety, pewnej dozy wizjonerstwa i mądrości, a i przyzwoitości nie zaszkodzi. Do podobnych przymiotów, okazuje się, przy ulicy Jana Kilińskiego uwagi nie przywiązuje się w toku kształcenia…

Początek roku to także kolejny epizod ceregieli ze Strażą Miejską w tle. Nowe centrum monitoringu okazało się nie być odpowiedzią skuteczną na zuchwałe akty wandalizmu oraz przemocy. Z drugiej strony, jakże mało miałby obowiązków na Facebooku Pan Prezydent, który niejednokrotnie zastępował Funkcjonariuszy nieudolnej Formacji z ulicy Stanisława Staszica. Szkoda tylko, że nie wspierał Pan Prezydent równie aktywnie w przypadku walki ze smogiem, która to zawsze okazuje się wyzwaniem przekraczającym siły i środki. Dziwi wyłącznie w tym wszystkim to, że jakoś mało kto pałał ochotą zasilić szeregi Jednostki targanej takim marazmem; nawet Gazeta Wyborcza swego czasu stanęła w roli tablicy ogłoszeniowej, jednak z mizernym skutkiem.

To wszystko tylko jątrzenie, skoro Włodarze wspaniałomyślnie przewidzieli tysiączłotowe stypendia dla tak zwanych „e-sportowców”. Okazuje się zatem, że nie jest prawdą, by docenienie odnaleźli w Mieście wyłącznie „Fachowcy” z ulicy Kresowej; prawdziwym Sportowcom pozostaje nadal żebrać pokątnie, z dala od blasków fleszy.

Wróciwszy do architektury, bardzo szybko okazało się, że w Sosnowcu do dobrego tonu należy także niszczenie Pamiątek niezwiązanych z przemysłem. Kukułczym jajem okazała się dla Urzędu Miejskiego willa na Starym Sosnowcu (ulica Swobodna), w której swego czasu mieścił się żydowski sierociniec, a o byłą siedzibę pewnego banku przy śródmiejskiej ulicy Ignacego Mościckiego również mało kto się martwił. Tę listę zajęły także później Perły z ulic Stanisława Staszica i Marszałka Józefa Piłsudskiego. Zresztą czemu się dziwić, skoro dawna Szkoła Realna przy ulicy Stefana Żeromskiego „musiała sama zadbać o swój interes”…

W tym samym czasie, to jest w połowie lutego, światełko zajaśniało w… dziurze, która od wielu miesięcy spędzała sen z powiek Mieszkańców na wysokości tunelu tramwajowego w ciągu ulicy 3 Maja. Ten karykaturalny przykład kulejących finansów Miasta jeszcze długo miał nabijać kiesy właścicieli serwisów samochodowych, bowiem 3 miliony złotych to zdecydowanie kwota zawrotna, a której pożyczyć się na taki remont akurat nie da, podobnie zresztą jak na renowację przepraw nad Czarną Przemszą, gdzie receptą okazywało się wyłącznie stawianie znaków ostrzegawczych.

Wyjątkowo zabawnie w kontekście zrujnowanej jezdni wybrzmiały zapowiedzi budowy ultranowoczesnej kolei metropolitalnej. Nie tylko Lem, ale i Orwell nie przewidziałby równie kuriozalnej utopii.

Skoro zatem problem leży w braku środków, należy szybko zjednać sobie inwestorską brać. Chociażby przez wylesienie kawałka Jęzora pod parking istniejącego kompleksu handlowego. Wiadomo, że dzieci, ryby i wiewiórki głosu nie mają.

Bodajże najbardziej optymistyczną wiadomością drugiego kwartału było w Sosnowcu odkrycie, iż ulica Kukułek wymaga pilnego remontu. Lepiej późno niż wcale, prawda?

Pomijając pomniejsze pląsy Radnych, by wspomnieć Pana Litewki bicie własnych rekordów we wspomaganiu Lekarzy (oraz podróżowanie autem bez uprawnień), czy też przykre doświadczenia z frontu budowy ścieżek rowerowych (pilnie poszukiwany dywersant, który zapodział przy ulicy 1 Maja kabel średniego napięcia), warto wyłącznie przypomnieć niedawne zajście w ruinach byłej piekarni mechanicznej (ulica Wiązowa). Od lat teren zaniedbany, poza wszelką kontrolą Urzędników, zapisał się przed kilkoma tygodniami w pamięci Mieszkańców. Nie po raz pierwszy. Nie upłynęło wiele w Czarnej Przemszy wody, by o podobnym zdarzeniu doniesiono z Dańdówki (ulica Generała Władysława Andersa).

Wszystko to, Drodzy Mieszkańcy, przeplatane rewelacjami o budowie tężni, instalacji pod egidą Pani Przewodniczącej Szoty podziemnych silosów na odpady bez uprzedniego zabezpieczenia pojazdu do ich opróżniania, receptach Pana Radnego Żurawskiego na Miasto marzeń lub popisami wokalnymi Pana Prezydenta, Radnych zaprzyjaźnionych oraz (czasami) zbuntowanych (kakofonia na 16 wersów). Chociaż sielankę sezonu ogórkowego przerwał pochód barbarzyństwa na placu Stulecia (warto w tym miejscu przypomnieć o styczniowym wybryku kryminalistów w Obornikach; to właśnie dla kwiatu bandyckiej frakcji elektoratu inwestuje się w Mieście miliony), to wszak kogo to obchodzi?! Być może Medyków z ulicy Emila Zegadłowicza, którzy zmuszeni byli sklecać kombinezony z worków na śmieci. Ważne jednak, by nie tracić
rezonu, gdy atmosfera się zagęszcza, ponieważ wybory i tak są co pół dekady…

Jakiego Miasta życzyć należy sobie w nadchodzącym dziesięcioleciu? Zdrowego, ale niekoniecznie tylko w ujęciu zażegnania pandemii, a w znacznie szerszym – rozliczenia Kakistokratów, których poznać można nie tylko po powszechnym braku umiejętności posługiwania się Polszczyzną, ale przede wszystkim niedostatecznym szacunku do Wyborców. Ci w oczekiwaniu na lepsze czasy mogą odprężyć się na „Malediwach” w „parku” Tysiąclecia. Zza gęstej otuliny drzew nie tak łatwo dostrzec brud, dyletanctwo i makiawelizm…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 17 XII 2020

Niniejszy tekst, Szanowni Akolici i Adwersarze, nie stanowi aktu niskiej próby żerowania na ludzkiej tragedii, a zachętę do przeanalizowania hipokryzji Rządzących Miastem.

Od dawien dawna lansowana przez Pana Prezydenta oraz Przybocznych „nowa świecka tradycja” wykorzystywania do granic przepustowości (oraz, w kontekście skromności i pokory, dobrego smaku) mediów społecznościowych, stała się normą. Nie okazja to, by przywiązywać uwagę do stylu i formy wypowiedzi (swoją drogą Rządzący ewidentnie stawiają na dyskurs narcystyczno-nonszalancko-arogancki, gdzie niewiedza o istnieniu krawata oraz żyletki, jak też żenujące odwracanie kota ogonem, umiejętne szafowanie słowem, czy uwagi ad personam, są tego charakterystycznymi przejawami), lecz do treści oraz – przede wszystkim – sposobności do uraczenia Mieszkańców Miasta kolejnymi rewelacjami.

Niedawna tragedia, która rozegrała się na Starym Sosnowcu (ruiny piekarni mechanicznej przy ulicy Kotlarskiej, dostępne z łatwością – nie tylko wzrokowi – od strony ulicy Wiązowej), nie odnalazła, niestety, miejsca wśród wszechobecnego chaosu pseudoinformacyjnego.

By nie być gołosłownym i, przede wszystkim, uchronić przed anonimowością godną wstydu i pożałowania postawę Władz Miasta, należy odnotować, że zarówno Pan Prezydent Chęciński, jak też Panie Radne (Gojna-Ucińska i Szota, Przewodnicząca Rady Miejskiej) oraz Panowie Radni (Krawiec, Litewka, Mentel, Nitwinko, Wnuk, Wojtusiak, Żurawski), byli uprzejmi przemilczeć samobójczą, jak się okazało niebawem, próbę dwu Nastolatek (jedna z Dziewczynek zmarła).

Z kronikarskiego obowiązku, a nie ze złośliwej chęci pastwienia się nad miałkością Wybrańców Mieszkańców Sosnowca, należy spostrzec, że wyłącznie Pani Radna Gojna-Ucińska publicznie „zabrała” w sprawie głos (cudzysłów to oznaka miłosiernego przemilczenia faktu, że Pani Radna wyłącznie mogła pozwolić sobie na wdanie się w infantylną wymianę postów na stronie Gazety Wyborczej, pisanych nieodmiennie łamaną Polszczyzną, mających niewiele wspólnego z dojrzałą wymianą myśli, a raczej z pyskówką spod szyldu „to nie my, to oni”).

Warto także w tym miejscu przedstawić postawę Pana Radnego Mentla, który dokładnie w tym samym czasie, gdy w dwu domach rodzinnych czas się zatrzymał, miał czelność – w sposób typowy dla siebie – na piedestał wynosić swą Personę, tym razem – o ironio – jako stojącego na straży rozwoju Młodzieży w duchu sportowym. Przykre jest nie tyle to, że Pan Radny zwyczajowo swe pisemne wypowiedzi okrasza całą paletą barwnych emotikonów, co pewnie wynika z chęci ukrycia nieumiejętności budowania zdań niekoniecznie tylko złożonych (oraz przypodobaniu się Elektoratowi przyszłych Adolescentów), ale w szczególności brak refleksji nad stanem psychiatrii dziecięcej w Mieście i Kraju. Trudno bowiem oczekiwać, że Pan Radny nie wiedział o fatalnym wydarzeniu z ulicy Kotlarskiej.

Żeby było śmieszniej, a może smutniej, Pan Radny swego czasu dwukrotnie wpadł we własne sidła indolencji oraz arogancji, gdy usiłował odpowiedzieć piszącemu niniejsze słowa na komunikat facebookowy. Otóż Pan Radny, kierowany (z nakazu?) troską o środowisko naturalne Miasta, zaapelował swego czasu w przetykanym jarmarcznymi błyskotkami poście, by zgłaszać wszelakie ujawnione przez Mieszkańców nielegalne składowiska odpadów. Zgłosiłem (raczej nie przypomniałem) Panu Radnemu zatem, kierowany czystymi intencjami, casus ulicy Wiązowej, przy czym nie poprzestałem wyłącznie na samych odpadach, a zapytałem także o pomysły Gminy na rewitalizację terenów; z pewnością Mieszkańcy mają świadomość, że realizowane obecnie inwestycje przy wskazanej ulicy obejmują wyłącznie odcinek ograniczony ulicami Dziewiczą i Daleką. Pan Radny schował głowę w piasek; indagowany na okoliczność odpowiedzi z rozbrajającą bezczelnością uskarżał się a to na brak czasu, a to problemy innej natury, by w końcu arogancko odburknąć, że na „ataki” nie reaguje… Jeżeli za takowy Pan Radny poczytuje sobie zwyczajne pytanie o plany zagospodarowania parceli z ruinami, to jaki standard panuje w Mieście?!

„Psy szczekają, a karawana jedzie dalej”. W myśl rosyjskiej myśli ludowej działają Radni z Panem Prezydentem na czele. Czemu tu się, Szanowni Mieszkańcy, dziwić?! To jasne, że nawet zająknięcie się na temat niewygodny może skazać na bezpowrotne popadnięcie w niełaskę. W tym wszystkim najsmutniejsze jest to, ile znieść może sumienie, bowiem w nawet najczarniejszych myślach trudno jest posądzać kogokolwiek, także Pana Prezydenta oraz Państwa Radnych, o zupełne wyzbycie się podstawowych odruchów moralnych…

Warto przeto zachować spokój i brać przykład ze słynącego z wizjonerstwa i awangardy Pana Radnego Żurawskiego, który za każdym razem przekracza ustanawiane przez siebie granice dobrego smaku, wyczucia, pychy oraz śmieszności. Ponieważ żywotnym problemem Miasta oraz Jego Mieszkańców jest haniebna wypowiedź Lidera „muzycznego” zespołu „Bayer Full”, piętnująca Pana Staszewskiego, Pan Radny z pewnością za ostatnie zaskórniaki pozdrowił owego Jegomościa, niewątpliwie ratując przed zatraceniem się w żalu Twórcę „Kultu”. Wiadomym jest, że mniej kosztuje wysłanie płyty, ponieważ myśleniem i charyzmą nie tak łatwo na poklask zasłużyć, przynajmniej pod skrzydłami Pana Prezydenta Chęcińskiego…

W oczekiwaniu na dzień, gdy Pan Radny Żurawski w geście protestu przyspawa się do szczątków piekarni, wypatrywać należy obiecanych działań. Takich chociażby, o jakich mogli przeczytać Mieszkańcy w zaadresowanym do autora niniejszego felietonu piśmie (6 IV 2020) z Wydziału Administracji Architektoniczno-Budowlanej Urzędu Miejskiego w Sosnowcu (pismo to stanowiło odpowiedź na list z 20 II 2020, również upubliczniony), sygnowanym przez Pana Owczarka, którego treść dotyczyła, między innymi, skierowania do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego pisma w sprawie interwencyjnego zabezpieczenia newralgicznego terenu przy ulicy Kotlarskiej.

Jaki jest skutek tych oraz podobnych działań?! Nad iloma tragediami będzie trzeba jeszcze przejść obojętnie?! W Mieście, jak powszechnie wiadomo, nie brakuje zdewastowanych obiektów, by wspomnieć chociażby wyłącznie jeden, również o rodowodzie przemysłowym – ruiny po Zakładach „Wanda”, zlokalizowane przy ulicy Generała Władysława Andersa. Ten przykład ginie w morzu bezimiennych pustostanów Pogoni, Środuli, Sielca czy Starego Sosnowca. Je wszystkie łączy jednakże jedno – wyłamują się z kreowanej sielanki Miasta dobrobytu…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 25 XI 2020

W Polsce wciąż buzują emocje w związku z wyrokiem TK – „wyrok” TK w sprawie K 1/20 (dotyczący zgodności z Konstytucją możliwości przerywania ciąży w przypadku, gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu), która praktycznie do zera ograniczyła możliwość przerywania ciąży.

Wściekłość kobiet i mężczyzn, młodych i starych, przedstawicieli różnych grup zawodowych, katolików i ateistów wymierzona jest w TK, rządzących polityków, z szczególnym uwzględnieniem J. Kaczyńskiego i K. Godek, kościoła katolickiego, Ordo Iuris, Konfederacji i wielu, wielu innych. A przecież Trybunał zgodnie z ustawą powinien być konstytucyjny jak nazwa wskazuje, a nie ideologiczny i polityczny. Na tle tego orzeczenia chciałbym przedstawić kilka moich argumentów prawnych:

1. To nie jest wyrok. W składzie TK, orzekali dublerzy, czyli osoby nieuprawnione do orzekania, nieprawnie wskazana prezes TK oraz byli posłowie, którzy powinni zostać wyłączeni z orzekania. Zatem, wyrok jako taki jest dotknięty nieważnością. Oczywiście, jak wszystko w państwie PiS, także to pseudosądowe bezprawie będzie przez nich egzekwowane, ale warto pamiętać, że nic nie trwa wiecznie i system prawny będzie i tak oczyszczany z tego rodzaju „orzeczeń„.

2. Dalej, zgodnie z procedurą TK powinien umorzyć postępowanie zgodnie z art. 39 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z uwagi na fakt, że orzeczenie jest zbędne i niedopuszczalne. TK, nie może zastępować posłów w podejmowaniu decyzji, również tych trudnych i kontrowersyjnych. Sam wniosek do TK stanowi obejście i nadużycie prawa, tym bardziej, że projekt ustawy czeka „celowo zamrożony” w lasce marszałkowskiej.

Wyrok zatem trzeba niezwłocznie opublikować, a potem jeszcze raz uchwalić ten sam przepis. To jest jedyne wyjście, tyle że w istniejących warunkach politycznych przy obecnie rządzących, nierealistyczne.

3. Art. 30 Konstytucji RP, który w intencji wnioskodawców miał stanowić konstytucyjny wzorzec kontroli nakazuje poszanowanie godności każdego człowieka. Brak jest jakiejkolwiek podstawy prawnej stwierdzającej, że płód ludzki jest „człowiekiem” (tzw. nasciturus ma jedynie tzw. ułomną podmiotowość prawną). Artykuł ten pozwala na ważenie dóbr (np. ograniczenie godności ludzkiej celem ratowania dobra wyższej wartości). TK nie dokonał oceny proporcjonalności, odmawiając ochrony godności kobietom, zmuszanym wbrew swojej woli do rodzenia często bardzo ciężko uszkodzonych płodów. Tym samym TK pozbawił kobiety prawa do ochrony godności wynikającego z art. 30 Konstytucji RP?

4. Wnioskodawcy argumentowali również, że obecne przepisy „legalizują praktyki eugeniczne w zakresie prawa do życia dziecka jeszcze nienarodzonego (brak logiki i spójności) oraz uzależniają ochronę prawa do życia dziecka jeszcze nienarodzonego od jego stanu zdrowia, co stanowi zakazaną, bezpośrednią dyskryminację. Mówienie w tej sytuacji o dyskryminacji jest głębokim nieporozumieniem. Argument o dyskryminacji bazuje na krzywdzących stereotypach, podczas gdy dotychczasowe przepisy opierały się o wiedzę specjalistyczną.

Art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu rodziny, ochronie płodu ludzkiego i warunkach dopuszczalności przerywania ciąży stwierdza, że „Przerwanie ciąży może być dokonane wyłącznie przez lekarza, w przypadku gdy badania prenatalne lub inne przesłanki medyczne wskazują na duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu”. Nie ma i nie może być dyskryminacji, gdy sytuacja uzasadniona jest racjonalnymi podstawami.

5. Wyrok jest kolejnym z przejawów ignorowania przez aktualnie rządzących do podejścia naukowego i specjalistycznego, w tym wypadku w szczególności do badań ginekologicznych, a przede wszystkim prenatalnych. Już wcześniej zniszczono nowoczesny program In Vitro.

Zgodnie z logiką zaprezentowaną przez TK powinno się teraz uznać diagnostykę prenatalną za praktyki eugeniczne, konsekwentnie cofając nas do XIX wieku. Wyrok ten jest również elementem walki rządzących ze środowiskiem medycznym, gdzie wydaje się, że chodzi o wywołanie tzw. „efektu mrożącego”, tak aby lekarze w ogóle nie podejmowali się przeprowadzania zabiegów aborcyjnych, nawet jeśli są one prawnie póki co dopuszczalne. Dotyczy to również środowiska sędziowskiego. Wyrok wbrew intencjom wnioskodawców nie zlikwiduje zjawiska aborcji. Warto wiedzieć, że powrócimy do „podziemia aborcyjnego”, które teraz się nasili, ze szkodą dla zdrowia kobiet. Dla niedoinformowanych chciałbym zauważyć, że żyjemy w Unii Europejskiej, w której panuje swoboda świadczenia usług (zabieg aborcyjny jest za taki uznawany). Jeśli zatem w krajach UE zabieg aborcyjny jest legalny, to jest także dostępny dla obywatelek innych państw członkowskich, w tym również i dla Polek.

6. Wyrok TK jest nielogiczny i niespójny. Jeśli uznano, że nieodwracalne upośledzenie płodu jest sprzeczne z Konstytucją i jest niedopuszczalne, to następstwem powinno być wyeliminowanie przesłanki usunięcia ciąży ze względu na gwałt. Przecież płód poczęty w wyniku gwałtu nie może zasługiwać na mniejszą ochronę niż płód nieodwracalnie upośledzony. Przyjęcie założenia o absolutnym charakterze ochrony płodu, za niedługo spowoduje, że przerwanie ciąży powstałej w wyniku gwałtu również jest nielegalne. Następnie zostanie stwierdzone, że niekonstytucyjna jest ciąża, jeśli zagraża ona życiu matki (bo płód, jako bezbronny i nieświadomy musi być chroniony w przeciwieństwie do kobiety – inaczej dopuszczamy się „dyskryminacji” płodu). W ten oto sposób rządzący politycy rękami TK drastycznie ograniczą prawa kobiet.

7. Wyrok ten może być również traktowany, jako próba politycznej konsolidacji wyborców prawicy. Prawa oraz zdrowie kobiet nie mają w tym wypadku żadnego znaczenia. J. Kaczyński i PiS muszą jednak pamiętać, że rozpętywanie wojny ideologicznej w tej sprawie jest bronią obosieczną. Naruszenie tzw. „kompromisu aborcyjnego” poprzez rażące naruszenie praw człowieka już powoduje i ostatecznie spowoduje odwrotną sytuację, tj. liberalizację przepisów aborcyjnych.

Profesor J. Barcik napisał, że polityka prawa, od której nie może uciec TK, powinna uwzględniać całokształt aksjologii konstytucyjnej, w tym nade wszystko prawa człowieka, stabilność systemu, przewidywalność prawa oraz autorytet organu wydającego rozstrzygnięcie. Jeśli tego nie ma, to wyroki TK przypominać będą, jak w tym przypadku, fatwy religijne.

8. Zgodnie z art.190 Konstytucji – Orzeczenie TK wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak TK może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. Termin ten nie może przekroczyć osiemnastu miesięcy, gdy chodzi o ustawę, a gdy chodzi o inny akt normatywny dwunastu miesięcy. Póki co, strach rządzących przed kobietami spowodował wstrzymanie publikacji wyroku.

9. Konsekwencją wyroku TK jest to, że za przerwanie ciąży zgodnie z art. 152 kk grozi kara pozbawienia wolności do lat 8, a na podstawie art. 153 i 154 kk sprawcy grozi do 10 lat pozbawienia wolności.

10. Propozycje referendalne w chwili obecnej należy uznać za przedwczesne z uwagi na większość w parlamencie obecnie rządzących. Mogą oni w tym zakresie doprowadzić do manipulacji samymi pytaniami. Podstawę prawną stanowi w tym zakresie art.4 Konstytucji oraz ustawa o referendum ogólnokrajowym.

W PiS krążą dwie wersje dlaczego prezes sięgnął w chwili obecnej po aborcję. Pierwsza, żeby przykryć klęskę walki z epidemią COVID i sytuacją gospodarczą do której doprowadził PiS i to jeszcze przed pandemią, a którą uświadamia sobie coraz większa grupa Polaków. I druga, żeby skonsolidować i zastraszyć swój klub, partię i elektorat po klęskach, jakich doznaje Polska pod ich nieudolnymi rządami. A według mnie związane to jest z tymi dwoma punktami razem wziętymi oraz panującym chaosem i bałaganem w ogóle. W PiS nikt już nad tym nie panuje. Ich siłą pozostaje tylko słabość opozycji. Opozycji biernej i miernej, opozycji bez pomysłu i praktycznie bez charyzmatycznego i wyrazistego lidera. Pozwala to na wyrażenie opinii, że żadna feministka, żaden liberał nie zrobił dla obecnego ruchu kobiet więcej niż J. Kaczyński. To Kaczyński stanął na czele antyklerykalnej rewolucji co powoduje, że Irlandia jest dużo bliżej, niż się jeszcze niedawno wydawało. Pozostanie to trwałym dziedzictwem J. Kaczyńskiego. Swoimi decyzjami ponownie pogłębił tylko podziały w społeczeństwie. Zarządzanie przez konflikt przynosi dziś klęskę. Kuriozalne i groteskowe orędzie rozsierdziło prawie wszystkich, zwłaszcza, gdy zarzuca protestującym łamanie zasad epidemiologicznych, których on sam nie przestrzega.

Zawiódł jak zwykle Prezydent, który wygrał wybory za cenę koronowirusowego odprężenia. Co z Biurem Bezpieczeństwa Narodowego czy Radą Bezpieczeństwa Narodowego? Prezydent złożył za to projekt nowelizacji. Co z jego wcześniejszymi wypowiedziami. Kłamał wtedy czy teraz?

To ustawka, a nie ustawa, a w dodatku bubel prawny. Eksperci i komentatorzy są zgodni, że prezydencki projekt nie tylko nie łagodzi zapisu z 1993 r., nie przywraca go, ale wręcz zaostrza. Ponadto nowelizacja zawiera sformułowania nieostre, co daje duży margines swobodnej interpretacji zawartych w niej przepisów i jest nieprecyzyjna. Na szczęście z uwagi na zaostrzające się liczne konflikty w tzw. Zjednoczonej Prawicy w tym i ten dotyczący wyroku TK oraz sypiący się klub parlamentarny, projekt niewątpliwie utknie w komisjach sejmowych i nie wiadomo czy kiedykolwiek będzie procedowany. Rządzący stworzyli chaos prawny, fatalną politykę komunikacyjną i wyprowadzili ludzi na ulicę, epatując konfliktem o prawa człowieka. To wszystko nakręca i będzie dalej nakręcać falę napięć społecznych. Każdy z nas ma swoje doświadczenia życiowe. Dziś swoje doświadczenia zbierają licealiści, studenci i ci starsi. Oni uważają, że PIS wziął katolicyzm za zakładnika. PiS się broni uznając katolicyzm za narzędzie polityczne. Utożsamia wiarę z polskością i programem własnej partii. Każda krytyka i przeciwnik określani są jako polityka antypolska, wrogowie dla Narodu i Kościoła.

Poza coraz mniej licznymi kibolami, bojówkami nazioli i ONR-owcami, kościoła nikt już nie chce broni. Zdecydowana większość społeczeństwa dostrzega, że Kościół w Polsce nie potrafił rozliczyć się ze swoich win, a jego konserwatyzm jest najtwardszy w Europie i sprzeczny z głosem papieża. Pozostaje on w sprzeczności z nauką i logiką. Drodzy Dziadersi – Wy…… Jest również skierowane do partii opozycyjnych. Już byliście, jesteście bezczynni, bezpłciowi i bezprogramowi – mówią dziś ludzie młodzi. Wy….ć oznacza spadać z naszego życia. Nie oznacza eksterminacji w przeciwieństwie do pismowy i kłamstwa pisojednania oraz pisozgody. Oznacza, że pisiorstwo jako stan umysłu i opętania ma wypadać gdzie bądź byle by nam już życia i powietrza nie zajmowało. Może dalej by, ale nie z nami. Że nas lżą i upadlają. Oznacza po prostu, że młodzi ludzie (i nie tylko) mają tego już dość i już. Wy…ć z mojej prywatności, to nie to samo co wy….ć z przestrzeni publicznej. Na tym polega problem PiS-u i Kościoła. Oni włączają naszą strefę prywatną w sferę publiczną i w ten sposób uzurpują sobie prawo do ingerowania w nią.

Dość również dla ludzi, którzy pomiędzy jednym przekrętem, a drugim, pomiędzy ciągłym łamaniem prawa, postanowili podwyższyć innym wymagania moralne (ale nie sobie z uwagi na bełkot patriotyczny, wyższe wartości, niekompetencje, kłamstwo historyczne i kłamstwo w ogóle). PiS-owska propaganda nakręca nienawiść, pogardę i dystans młodszych do starszych, nienawiść młodych do boomerów z PO, żeby osłonić siebie. Jeszcze niedawno wydawało się, że to PiS płynie na nowej fali. Terytorialsi, młodzi -wyklęci, za wcześnie albo niepotrzebnie awansowani. A tu taka niespodzianka.

Oczywistym jest że młodzi wygrali tę bitwę, ponieważ udało im się obudzić świadomość i wyprowadzić setki tysięcy ludzi na ulice miast i miasteczek. Tych wielkich, dużych i małych. Warto jednak pamiętać, że aby wygrać wojnę, trzeba wygrać wybory, a tam potrzebne są miliony. Oni muszą o tym pamiętać. Dlatego, jeśli nic z tego nie rozumiesz, zapewne jesteś częścią problemu. Mnie, osobie zafascynowanej Trylogią zaimponował najbardziej cytat z Potopu „ Jeszczem w Lubiczu nie był, jeno tu ptakiem spieszyłem, aby wy…ć waszmościów”.

PS
Bardzo współczuję kobietom które, pozbawione wyboru, zostaną postawione wobec dramatu urodzenia, a czasami nawet obserwowania cierpienia i śmierci swojego nieuleczanie upośledzonego dziecka. Nie podejmuję się rozstrzygania za nich tego dramatycznego wyboru, ale wiem, że powinny go mieć. Mówię to jako mąż i ojciec dwóch córek. Mówię to jako prawnik i świadomy obywatel naszego państwa.

Z wyrazami szacunku i współczucia

Jarosław Pięta
Radca Prawny

Rześkie powietrze zacienionego o poranku skwerku przed przychodnią lekarską (w poburżujskiej willi) stawiało solidny opór szprychom urzędniczego składaka. Za nic jednak miał sobie podobne niewygody Obywatel Naczelnik Szaraczek, zwłaszcza w tak naglących okolicznościach. Na myśl o zbliżającej się uroczystości, skromnej niczym zasoby miejskiej sakiewki, z tym większą hardością zganiał sprzed resztek twarzy gałęzie, o tej porze roku już praktycznie pozbawione liści.

Skutecznie przekonał do stawiennictwa pedałującego bogaty program artystyczny. Na tyle bogaty, że przynajmniej w części mogący złagodzić traumatyczne spotkanie z Towarzyszem Rudzielcem. Chociaż zdawał sobie sprawę, że nie kieruje się autostradą dla cyklistów (fakt to bezdyskusyjny, iż Sosnowiec dumny może być z niezwykle gęstej sieci ścieżek rowerowych, by wspomnieć wyłącznie o czteropasmowej arterii, łączącej – wzdłuż Czarnej Przemszy – Będzin z Mysłowicami, która jeszcze w tej „pięciolatce” będzie sławić Stolicę Zagłębia Dąbrowskiego) do Komitetu Miejskiego, gdzie od bezpośrednich interakcji z tym Indywiduum ucieczki nie ma, to na samą myśl o tyradach z mównicy przeszywał go dreszcz. Zawsze przy okazji podobnych spędów Towarzysz I Sekretarz nie tylko nie szczędził sobie pochwał, ale również jakby zapominał o zegarku. Wyraźnie ta przejściowa amnezja miewała coś wspólnego z odprawianiem delegacji z poprzedniego dnia. Teraz jednak liczył Naczelnik Szaraczek niezawodnie na wtopienie się w bezimienny tłum, bo i tak nie on grałby pierwsze w Amfiteatrze skrzypce. Mało która okazja potrafi tak skupić uwagę oficjeli nie tylko z Sosnowca, jak doroczny festyn z okazji podsumowania budżetu obywatelskiego.

Na wewnętrzne rozterki czasu już zbyt wiele nie zostało, gdyż przecięty cieniem skrojonym przez smukłe rury oraz masywną bryłę plac już niknął za plecami Obywatela Naczelnika. Jeszcze tylko chwilowy postój przed mostkiem nad Rzeką (nawet tak krótki kontakt z wyziewami Czarnej Przemszy może skończyć się przykro, jeżeli szczelnie nie zatka się oczu, nosa, ust i uszu; na szczęście praca w Prezydium wymaga – dla zachowania wewnętrznej równowagi – opanowania do perfekcji wybiórczości wszelkich zmysłów). Po dziesięciu głębszych wdechach Szaraczek doszedł do siebie, by – kierowany wrzawą setek gardeł Mieszkańców – pognać ku ulicy Zamkowej.

Kapelę „Серебренная Звезда” z Zagórza-Mecu – słynącą nie tylko z brawurowego wykonywania kolęd, ale też nowatorskiego instrumentarium (nie tak bogatego, jak „Kapitana Nemo”, chociaż nawet Bogdan Gajkowski na przenośnego Rolanda jeszcze zbyt mało chałtur ma na koncie; Towarzysz I Sekretarz najswobodniej czuje się zresztą w lokalnych klimatach, a za zaoszczędzone środki można sfinansować mobilne fotobudki dla Radnych) – właśnie żegnały oklaski, by za mównicą – wyposażoną przezornie z każdej strony w podpory – stanął Towarzysz Rudzielec. Jak zwykle w świetnej formie, ostentacyjnie stroniący od brzytwy, objął wzrokiem rozentuzjazmowane audytorium, aby – po krótkim namyśle, po co przybył i uzmysłowieniu sobie, który to już rok której kadencji – zabrać wreszcie głos.

— Drodzy, tego, Mieszkańcy! — tubalnie zagrzmiał ukryty za lasem mikrofonów. — To ważny dzień dla Sosnowca! Nie tak istotny, jak inauguracje moich kadencji, ale i tak ważny! Dzisiaj bowiem wyjątkowo nie ja świętuję, a Lud Pracujący Sosnowca… — nie dokończył, gdyż Amfiteatr utonął w owacjach, a scenę przykryły kwiaty, laurki oraz elementy bielizny (właścicieli płci obojga). — Zgromadziliśmy się, by przekazać Wam, że oto znowu w głosowaniu do budżetu obywatelskiego zwyciężyliśmy! — kontynuował, z trudem hamując wzruszenie oraz napady czkawki, chociaż skandowane „Królu nasz, Sosnowiec zbaw” dumnie echem niosło się od Pałacu Ślubów, po place pod budowę magazynów sieleckiej Katarzyny oraz Środulki. — Przy tej okazji należy jasno i zdecydowanie powiedzieć, że nie zwyciężyli w tym głosowaniu Radni! — ciągnął równie emocjonalnie, chociaż nagle sposępniał, jakby nawracający kac odbierał wiarę we własne słowa. — Nie dajmy się zwieźć wrażej propagandzie wichrzycieli i wrogiemu naszej tkance elementowi! — przestrzegał spurpurowiały, co nie uszło uwadze zaniepokojonemu Koledze Rafalskiemu, który – słynąc z wyjątkowej giętkości stawów kręgowych – dbał o nienaganny stan przekazu tub propagandowych niejednego z sosnowieckich Włodarzy, ale tak się nieszczęśliwie składało, że ów nie mógł się jeszcze doczekać prowizji za wzorowe uspokojenie nastrojów po aferze z Regionalną Izbą Obrachunkową. — Nie będzie nam żaden warchoł wyliczał, ile kosztują książki do Bibliotek, podziemny śmietnik, czy jakiś tam Stadion! Nie ważne, ile zaliczył semestrów na Uniwersytecie Jagielońskim, czy nawet politechnice telewizyjnej! — dobitnym uderzeniem w pulpit o mało co nie spowodował unicestwienia awaryjnej piersiówki, skrzętnie schowanej nie tylko przed wzrokiem Radnego Pawłowskiego, stojącego akurat – w otoczeniu pozostałych Radnych Stronnictwa Demokratycznego – pod transparentem „Miasto to Ja”.

Do głosu zostali dopuszczeni Delegaci sosnowieckich Zakładów Pracy. Jako pierwszy (i, jak się miało okazać, ostatni) głos zabrał I Nadsztygar Niwki i Modrzejowa, Towarzysz Zygmuntowski. W tym momencie Towarzysz Rudzielec na chwilę odzyskał kontakt z rzeczywistością, bowiem zaproszony słynął ze skrajnie nieprzychylnego nastawienia wobec Gospodarza Sosnowca. Zdołał wyłącznie zgromić wzrokiem Kolegę Rafalskiego, gdyż z głośników dobiegł trzask towarzyszący ocieraniu mikrofonów przez pióra górniczego nakrycia głowy

— Szanowni Mieszkańcy! — ciepły głos, nie licujący z wykonywaną na co dzień ciężką pracą, pozwolił szybko zapomnieć o bełkocie Przedmówcy. — Wiele z tego, co tutaj przed chwilą powiedziano, to prawda, ponieważ to Wasz tryumf! — zaczął dobrotliwie. — Nie dajmy sobie jednak wmówić, kto jest prawdziwym siewcą nonsensów! — Towarzysz Zygmuntowski ostudził nastroje Członków Towarzystwa Demokratycznego w mgnieniu oka; Radny Grzegorzewski o mało co nie połknął swego trenerskiego gwizdka, chociaż zdążył sobie zrobić fotografię sfatygowanym Zenitem (ujęcie w sam raz do jutrzejszego „Kuriera Miejskiego”), a Przewodnicząca Miejskiej Rady Narodowej już obmyślała treść donosu o kłusowaniu na „Rybaczówce”. — Sam fakt, że raz do roku jesteście łaskawie proszeni o zabranie głosu we własnej sprawie, we własnym interesie, nie oznacza, że jest to ruch dyktowany wyłącznie altruistyczną troską o Was! Tak naprawdę tę chucpę napędzają ciężko wyfedrowane dewizy przez naszą Brać, by potem poszły na zmarnowanie przez idiotyczne decyzje, dyktowane bieżącymi nastrojami, modą, czy też porażającą krótkowzrocznością! — Prelegent nie zamierzał zostawić suchej nitki na aktualnej Ekipie z alei Zwycięstwa. — Zobaczcie, jak Was traktują przez pozostałą część roku! Wystarczy przykład pierwszy z brzegu, gdzie Mieszkańcy zgłaszają Wybrańcom prawdziwe problemy, które nie tyle co są zamiatane pod dywan, ale perfidnie obracane przeciwko Nim! — zapał Towarzysza nie słabł ani przez chwilę. — Gdzie w Mieście prawdziwi Społecznicy, kalibru Pana z okolic ulicy Ormowców, który tak zabiegał o porządne ścieżki rowerowe?! Miast tego w Mieście jak pączki w maśle czują się pseudodziałacze, bez wizji i wykształcenia, z trudem piszący nie tylko książki, ale choćby teksty na własne plakaty, by o swobodnym zabieraniu głosu nie wspomnieć! Takie mamy bowiem elity, jaki… — uskrzydlająca mowa I Nadsztygara nagle przestała nieść się przez park Sielecki.

Stojący w głębi sceny usłyszeć mogli radosny chichot i cichnące stukanie obcasów. Za szczupłą sylwetką Kolegi Rafalskiego zamknęły się masywne drzwi czarnej Wołgi. — No! To właśnie teraz wykręciłem sobie… wczasy w Złotych Piaskach!!! — powiedział do siebie podrzucając radośnie ciepły jeszcze bezpiecznik, drugą ręką przeczesując zawadiacko bujną blond czuprynę.

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 27 X 2020