W związku z ostatnimi wydarzeniami jakie miały miejsce w naszym mieście kilka osób zwróciło się do mnie z zapytaniem dotyczącym możliwości jakie przysługują radnym w zakresie kontroli podmiotów miejskich. Podobno, aby sensownie udzielić odpowiedzi należy zacząć od początku. A asumpt do tych pytań stanowiły:

1. Wypowiedzi radnej G. Welon z PiS dotyczące życia intymnego przewodniczącej Rady Miasta E. Szoty z PO i złożony w tym zakresie przez nią pozew sądowy,

2. Złożonego zapytania, czy G. Welon z PiS mieszka w Sosnowcu i w związku z tym może wykonywać mandat radnego,

3. Analizy przeprowadzonej przez radnych PiS w zakresie miejsca zamieszkiwania radnych PO i w związku z tym możliwości wykonywania przez nich mandatu,

4. Kontroli MZBM przez radnych PiS jako podmiotu, który zatrudnia przewodniczącą RM z PO w zakresie jej czasu pracy i wynagrodzenia,

5. Pytania G. Welon z PiS do Prezydenta A. Chęcińskiego z PO o politykę prorodzinną, czytaj rodzina na swoim.

Ustawa z 11 stycznia 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zwiększenia udziału obywateli w procesie wybierania, funkcjonowania i kontrolowania niektórych organów publicznych wprowadziła szereg istotnych zmian do wszystkich trzech ustrojowych ustaw samorządowych. Zmiany te dotyczą uprawnień kontrolnych poszczególnych radnych. Zgodnie z nowo dodanym art. 24 ust. 2 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 713) w wykonywaniu mandatu radnego, radny ma prawo, jeżeli nie narusza to dóbr osobistych innych osób, do uzyskiwania informacji i materiałów, wstępu do pomieszczeń, w których znajdują się te informacje i materiały, oraz wglądu w działalność urzędu gminy, a także spółek z udziałem gminy, spółek handlowych z udziałem gminnych osób prawnych, gminnych osób prawnych oraz zakładów, przedsiębiorstw i innych gminnych jednostek organizacyjnych, z zachowaniem przepisów o tajemnicy prawnie chronionej.

W konsekwencji nowelizacji ustrojowych ustaw samorządowych, radni mogą korzystać równolegle z dwóch różnych trybów dostępu do informacji:

1. trybu ogólnego regulowanego przede wszystkim przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej,

2. trybu szczególnego regulowanego przepisami ustrojowych ustaw samorządowych.

Wybór jednego z tych trybów należy do radnego.

Podmiotem uprawnionym do uzyskania informacji na podstawie ustrojowych ustaw samorządowych jest każdy z radnych. Uprawnienia te mają charakter indywidualny i są niezależne od decyzji jakiegokolwiek organu danej jednostki samorządu terytorialnego.

Oczywiście indywidualne uprawnienia kontrolne związane są z wykonywaniem mandatu radnego. Dotyczą one zatem działalności jednostki samorządu terytorialnego, w której radny sprawuje swój mandat oraz jej szeroko rozumianych jednostek organizacyjnych.

Ustrojowe ustawy samorządowe nie przewidują możliwości obciążenia radnego jakimikolwiek kosztami związanymi z przygotowaniem żądanych informacji, nawet wówczas, gdy wiązałoby się to z dodatkowymi kosztami po stronie podmiotu zobowiązanego.

Radny korzystając ze swoich uprawnień, wnioskując o dostęp do określonych informacji może to uczynić poprzez złożenie ustnego bądź pisemnego wniosku. Jednym z uprawnień radnego jest możliwość wglądu w działalność danego podmiotu. Wskazany przywilej daje mu możliwość poznania całokształtu działań podejmowanych przez kontrolowany podmiot.

Przepisy ustrojowych ustaw samorządowych – w przeciwieństwie do ustawy o dostępie do informacji publicznej – nie przewidują żadnych przepisów proceduralnych związanych z udostępnianiem informacji radnym. Należy w związku z tym przyjąć, iż powinno to nastąpić bez zbędnej zwłoki.

Spółka, urząd lub inny podmiot wydając zgodę na wstęp do własnej siedziby bądź wgląd w jej działalność, powinny pamiętać, że radny może otrzymać tylko takie informacje o jakich udostępnienie wnosił oraz te, które były przedmiotem wcześniejszej analizy pod kątem możliwości ich udostępnienia.

Udostępniając informacje bądź inne materiały danego podmiotu należy mieć na względzie przepisy o tajemnicy prawnie chronionej w ramach których mieści się szereg informacji wyłączonych z udostępnienia. Wśród nich można wskazać między innymi tajemnicę przedsiębiorstwa lub zawodową. Ustawy samorządowe – podobnie jak ustawa o dostępie do informacji publicznej – przewidują wyraźne ograniczenia związane z nowymi uprawnieniami radnych.

Po pierwsze, prawo radnego do uzyskania informacji nie może naruszać dóbr osobistych innych osób. Zgodnie z kodeksem cywilnym dobra osobiste człowieka, w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Drugie ograniczenie wynika z przepisów dotyczących tajemnic prawnie chronionych. Radni nie uzyskali w tym zakresie uprzywilejowanego dostępu do tego typu informacji. W konsekwencji przykładowo ochrona danych osobowych, tajemnica skarbowa czy inne tajemnice prawnie chronione będą uzasadniały odmowę udostępnienia radnym wnioskowanych informacji.

Z perspektywy urzędów, spółek i innych podmiotów objętych zakresem opisywanych regulacji w ramach czynności podejmowanych w odpowiedzi na wnioski i zapytania o dostęp do dokumentacji oraz posiadanych informacji, należy dokonać szczegółowej analizy i oceny tego, czy biorąc pod uwagę ustawowe ograniczenia, wnioskowane informacje lub materiały mogą zostać udostępnione. Ponadto każdorazowo należy oceni, czy przedmiotowe dane należy opublikować w całości, czy w części.

W związku ze specyfiką postępowań dotyczących udostępniania informacji publicznej, podczas rozpatrywania wniosków należy podchodzić z ostrożnością, żeby nie narazić się na zarzuty z zakresu prawa karnego, prawa pracy bądź ustawy o przeciwdziałaniu nieuczciwej konkurencji.

Ustawy samorządowe nie przewidują także trybu odwoławczego na wypadek odmowy udostępnienia radnemu wnioskowanej informacji. W takiej sytuacji radny może zawsze skorzystać z postępowania skargowego regulowanego przepisami KPA. Skomplikowana wydaje się natomiast odpowiedź na pytanie, czy w takiej sytuacji radnemu przysługuje możliwość wniesienia skargi do sądu. Ewentualna odmowa udostępnienia informacji nie przybiera formy decyzji administracyjnej lub postanowienia. Należy jednakże pamiętać, że sądy administracyjne właściwe są także w sprawach skarg na inne rozstrzygnięcia niż decyzje lub postanowienia. To z kolei oznaczałoby, że sądy administracyjne są także właściwe w sprawach dotyczących bezczynności w zakresie udostępnienia radnym informacji. Można również zawiadomić inne organy kontroli Państwa.

Ta prywatna wojna Pań może zakłócić wzorcową współpracę PO, PiS i SLD w Sosnowcu i okolicy. Może ukazać bulwersujące fakty dotyczące zatrudnienia ludzi związanych z PiS w Sosnowcu. Dla jednych to kolaboracja, a dla innych kohabitacja. Jak zwał, tak zwał. To buta i cynizm rządzących w Sosnowcu w najgorszym wydaniu.

Dalej może doprowadzić do ujawnienia miejsc pracy członków PO, SLD i ich rodzin w Sosnowcu i zaprzyjaźnionych miastach. Udziału Prezydenta, radnych i ich żon, kochanek, synów i córek, synowych i zięciów, rodzin dalszych i bliższych w radach nadzorczych, czyli programie „rodzina na swoim”.

PiS atakuje PO, PO atakuje PiS. SLD raz ma koalicję z PiS-em, a innym razem z PO. Parafrazując W. Bartoszewskiego w Sosnowcu mówi się – Nie warto być uczciwym. Warto być nieuczciwym. Bo to się opłaca. Bo jakże aktualne pozostaje hasło „Sosnowiec łączy”. Jak powiedział Kubuś Puchatek – Krzysiu, to jest puchezja.

A przecież to tylko wierzchołek góry lodowej. Warto zapytać również gdzie są ci niezależni dziennikarze z obu stron. Suwerenni, obiektywni i niezależni. Mamy przecież tak wielu miejscowych Rachoniów. Przecież czuć fetor. Wali okrutnie, czy nikt tego nie czuje i nie widzi? Ale to dobry znak. Bo kiedy śmierdzi w całym domu i brodzi się w łajnie, to wiadomo, że trzeba te rury udrożni. Kwestią czasu jest kiedy cały ten ściek zejdzie i zniknie. Nich cuchnie, chlapie i kipi, później będzie spokój i znowu będzie czysto. Jeszcze trochę i nie będzie śladu.

Prawdę przekazał w odniesieniu do tej sytuacji Aldouch Huxley -Nigdy tak wielu nie było manipulowanych przez tak nielicznych .

Jarosław Pięta
Radca Prawny

Nieraz mnie irytowało, jak na zadane konkretne pytanie osoba pytana, nie odpowiadała wprost, tylko wygłaszała przydługi wstęp i dopiero przystępowała do odpowiedzi. To było dawno, teraz rozumiem, że aby odpowiedzieć rzetelnie na pytanie trzeba najpierw nakreślić tło i ukazać przyczyny problemu – co niniejszym czynię.

Komentatorzy polityczni mówią o wielkiej klęsce Donalda Trumpa. Natomiast ja twierdzę, że Trump przegrał bitwę, ale jeszcze nie przegrał wojny z lewicującym establishmentem USA. Większość tych opinii opiera się na powierzchownej znajomości Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej tj. związku 50 państw o powierzchni ponad dwa razy większej od Unii Europejskiej. USA jest republiką znacznie różniącą się systemem prawnym i mentalnością mieszkańców od republik i demokracji europejskich.

Stany Zjednoczone odniosły sukces tj. bogactwo i dobrobyt nie tylko dzięki wojnom światowym lecz przede wszystkim dzięki wartościom duchowym Amerykanów tj. ich mentalności. Doświadczenia wojen światowych dały Amerykanom poczucie mocy oraz wiarę we własne wartości. USA jawiły się przybyszom z Europy jako państwo sukcesu- kraina wolności, gdzie każdy mógł być kowalem swojego losu – swojego sukcesu. Dużo wolności sprawia, że każdy mógł liczyć tylko na siebie. USA jako państwo istniało dla jednostki wyłącznie w sensie politycznym. Pod względem gospodarczym jednostka polegała na samej sobie. Obecnie jednak nastąpiła zmiana, co powoduje podział społeczeństwa amerykańskiego. Wygrywanie i przegrywanie to ogólnoamerykańska gra. Rzesze imigrantów przybywających do Ameryki, to byli ludzie z inicjatywą i głodni sukcesu w który niezachwianie wierzyli. Wiara ta była siłą napędową gospodarki amerykańskiej.

Wolny kraj im to umożliwiał, stąd więc American Dream i uwielbienie tych którym się powiodło i którzy wznieśli się wyżej od nich. Zachowanie to jest sprzeczne z mentalnością Europejczyków. Amerykanin rozgranicza bogactwo od dobrobytu. Dla niego miarą dobrobytu nie jest to co posiada, ale to co spożywa. Pozytywny obraz Stanów Zjednoczonych jednak się zmienił. Od kiedy zaczęły się zmiany w tym pozytywnym obrazie Ameryki?

Trudno stwierdzić. Może to się zaczęło od rewolucji komputerowo-internetowej, a może wcześniej. Niemniej najbardziej widoczne zmiany nastąpiły w czasie kryzysu finansowego w 2008 roku który objął swoim zasięgiem prawie cały świat. Zmieniły się struktury produkcyjne ,informacyjne i edukacyjne. Zmieniły się sposoby i środki działania waszyngtońskich ugrupowań politycznych i nowojorskich banków.

Przede wszystkim zmieniły się maniery i zasady moralne we wszystkich sferach.  Kiedy normy moralne dzięki którym instytucje mogły służyć społeczeństwu zaczęły się chwiać, skończyły się dawne Stany Zjednoczone. Jej miejsce zajęła samozwańcza siła – zorganizowany rynek kapitałowy planujący i wdrażający nowy system światowy. System zarządzania finansami, zasobami gospodarczymi i masami ludzkimi. Ten system stworzyli banksterzy skupieni na Wall Street i sprzymierzeni z nimi miliarderzy z Big Techu.

Z USA wycofywano sukcesywnie większość produkcji przemysłowej do Chin, chcąc osiągnąć większe zyski, dzięki taniej sile roboczej i tym samym nastąpiła dezindustrializacja i wzrost bezrobocia. Będąc w 2007 roku w USA nie mogłem w wielu sklepach kupić żadnego towaru wyprodukowanego w Stanach. Na półkach leżały towary chińskie i koreańskie. Po ulicach jeździły samochody osobowe, japońskie, niemieckie i koreańskie.

Potem w 2008 roku pojawił się kryzys finansowy o ogromnej skali, który nie tylko pogłębił te zmiany, ale spowodował dodruk dolarów dla banków zagrożonych bankructwem. Od tego fatalnego roku amerykański bank centralny (FED) dodrukowuje miliardy dolarów przekraczający wartość wolumenu towarów znajdujących się na rynku wewnętrznym. Z uwagi na to, że kryzys rozszerzył się na światowe rynki finansowe, to najpierw Bank Japonii, a później inne banki zaczęły dodrukować pieniądze bez pokrycia towarowego, co trwa nieprzerwanie do dziś. (Polska od niedawna przyłączyła się do tego procederu). Należy przypomnieć, że banki najczęściej pożyczają pieniądze, których nie mają- czyli tworzą je z zwykłego zaksięgowania na rachunku bankowym (tzw. pieniądz tworzony z powietrza). Ta świadomość i to, że taka sytuacja nie może trwać długo i musi zakończyć się katastrofą finansowo-gospodarczą spowodowała, że globaliści wymyślili remedium.

Tym remedium na uzdrowienie sytuacji ma być Wielki Reset, czyli wyeliminowanie gotówki i wprowadzenie powszechnego obrotu bezgotówkowego z jednoczesną zmianą pieniądza. Powszechny obrót bezgotówkowy daje bankom możliwość manipulowania w każdym momencie ilością pieniądza oraz jego wartością, a zwykłemu człowiekowi odbiera jego oszczędności. Przede wszystkim jednak powoduje uzależnienie ludzi od banków i rządu. W konsekwencji prowadzi do ograniczenia wolności.

W sytuacji gdy skrajna lewica po opanowaniu amerykańskich uniwersytetów rozpoczęła zwycięski marsz antykultury, nie tylko przez instytucje, ale również przez wiodące organizacje polityczne i finansowe. Partia demokratyczna została zinfiltrowana przez lewicę, co umożliwiło jej wykorzystanie haseł lewicy do wygrania wyborów, nie tylko prezydenckich, ale i również do Kongresu w 2008 i w 2012. Obiecywała nie radzącym sobie w życiu Amerykanom opiekę rządową w postaci zasiłków socjalnych oraz objęciem ich powszechnym ubezpieczeniem zdrowotnym (Medical Care).

W USA 15% ludzi żyje poniżej progu ubóstwa tj. około. 47 mln osób. Ludzie ci objęci są federalnym socjalnym programem Great Society. Obecnie 2/3 wydatków rządu federalnego to są wydatki socjalne, w tym na kartki żywnościowe. Partia demokratyczna zwiększa ilość programów socjalnych uzależniając ludzi od rządu i od partii. Do tego dochodzą imigranci, którym można po jakimś czasie przyznać prawa wyborcze No i mają ogromną rzesze swoich wyborców, ocenianą na połowę liczby mieszkańców USA. Globaliści poprzez swoje społeczne fundację przekupili wojujących antyglobalistów tj. zielonych, neomarksistów i inne lewicowe grupy.

Celem przekupstwa było wytyczenie im nowych kierunków działań tj. wprowadzenie zrównoważonego rozwoju, zielonej energii oraz obronę uciśnionych tj. homoseksualistów, lesbijek, transwestytów, kolorowych i innych. Nastąpił sojusz banksterów ze skrajna lewicą, globalistów z antyglobalistami. Niesamowity paradoks. Taki sojusz jest na razie korzystny dla nich, bo każda ze stron może realizować swoje cele.

Cel globalistów jest sprzeczny nie tylko z celami i zadaniami państwa amerykańskiego, ale również – a może przede wszystkim – z podstawowymi prawami człowiek, a w tym przede wszystkim z jego prawem do wolności. Jest to śmiertelne zagrożenie dla Ameryki i dla porządnych uczciwie pracujących Amerykanów. Dostrzegli to Amerykanie, dostrzegł to również Donald Trump i postanowił walczyć z globalizmem i globalistami. Człowiek, który żył w luksusie i żył z amoralnego systemu finansowego (niepłacenie podatków, szantaże finansowe itp.)

Dlaczego więc takie podjął ryzyko? Jako zawodowy ryzykant finansowy, ciągle kalkulował, czy ryzyko się opłaci. Biorąc pod uwagę swoją popularność, swoje zdolności aktorskie, sprawdzone w wielu imprezach telewizyjnych, gdzie umiał manipulować widzami. Przede wszystkim miał duże pieniądze na kampanię wyborczą. Z jego kalkulacji wynikało, że ma niepowtarzalną szansę wygrać wyścig do prezydentury. Miał jednak świadomość na co się porywa. Świadczy o tym jego przemówienie wyborcze z listopada 2016 roku. Występując w roli orędownika narodu mówił z emfazą, że establishment amerykański, czując egzystencjonalne zagrożenie od swego narodu i nie cofnie się, przed żadnym kłamstwem i żadną podłością. Jako biznesmen człowiek sukcesu posiadał prestiż. Grając na emocjach tysięcy zgromadzonych wyborców-sympatyków, robił show. Jego niezbyt górnego lotu żarty trafiały do prostych uczciwych Amerykanów i tworzyły atmosferę rodzinną. Mówiono o nim swój chłop. Przy uwodzeniu wyborców najważniejsze jest schlebianie ich próżności oraz obiecywanie spełnienie ich pragnień- co też często robił. Powtarzając na wiecach First Ameryka i że odbudujemy własną produkcję przemysłową, zablokujemy masową imigrację m.in. przez budowę muru na granicy z Meksykiem. Mówiąc Amerykanom, że są wyjątkowi dzięki zachowanym przez nich wartościom, swej mentalności oraz swej uczciwej pracy. Uwodziciel chcąc uwieść piękną kobietę, ciągle jej powtarza, że ją kocha. Często się zdarza, że mocno wchodząc w swoją rolę w końcu naprawdę się zakochuje. I tak stało się z Trumpem, zakochał się w Ameryce, w Amerykanach, a najbardziej zakochał się w swojej misji. Amerykanie, którzy tłumnie przybywali na jego wiece, wiele razy słyszeli, że są wyjątkowi, pracowici i dzięki nim Ameryka jest bogata, mocna i wielka – co jest obiektywną prawdą. Hasło „Make America Great Again” i inne hasła stale powtarzane dla tłumnie gromadzonych wyborców – zgodnie z psychologią tłumu – musiały odnieść zamierzony skutek. Wzbudziły niepohamowane emocje i entuzjazm oraz uwielbienie Donalda Trumpa.

Tłum często entuzjastycznie wielkim chórem krzyczał „kochamy cię”. Taka euforia spowodowała u niego zbytnią pewność siebie. Tym bardziej, że Antifa i Black Lives Matter przestał nękać jego wyborców. Ta cisza spowodowała, że popełnił błąd wzywając swoich sympatyków do marszu na Kapitol. Sam wszedł na przygotowane pole minowe z przygotowanymi zawodowymi prowokatorami i to na terenie podległym tylko i wyłącznie władzom Kongresu. Ten błąd był kosztowny, ponieważ Izba Reprezentantów Kongresu dzięki temu przegłosowała impeachment, a nagonkę na niego rozpoczęły media i Big Tech. Jednak impeachmentu moim zdaniem nie będzie, ponieważ musi się jeszcze odbyć głosowanie w drugiej izbie Kongresu tj. w stuosobowym Senacie, gdzie senatorów demokratycznych jest 52, republikańskich 48.

Do przegłosowania tej procedury potrzebnych jest minimum 67 senatorów tj. 2/3 całej izby senackiej. Atmosfera wśród senatorów republikańskich nie jest najlepsza, jednak zwierają swoje szyki i nawet senatorzy odszczepieńcy chcą bronić Donalda Trumpa, gdyż boją się swego elektoratu. Przecież wybory do Senatu są w 2022 roku (wybory co dwa lata).

Wierzę w przemianę Donalda Trumpa i jego misję – mimo moich wcześniejszych krytycznych uwag na temat jego działalności sprzed czasów prezydentury. On nie ma wyboru, musi walczyć, bo inaczej go zniszczą. Najlepszą obroną jest atak i on wie o tym doskonale. Przegrał dużą bitwę, ale nie przegrał wojny. Świat obecnie stanął na rozstaju dróg cywilizacji. Tylko Stany Zjednoczone jako mocarstwo może uratować siebie i świat od Nowego Porządku. Uratować od totalitaryzmu i zapewnić ludziom pełną wolność i tym samym realizację ich marzeń i pragnień. Prawdziwi Amerykanie, którzy wrośli w ziemię amerykańską i czują się za nią odpowiedzialni, są pewni, że tylko z Donaldem Trumpem mogą uratować Amerykę. Czerpią z tego swoją wiarę. A ta wiara uratuje Amerykę. Ci ludzie szczerze kochają Amerykę i Donalda Trumpa. On przywrócił im pewność siebie, utwierdził ich, że są dużo warci. Pokazał, że dzięki nim Ameryka jest wielka, silna i bogata. Jeśli establischment spowoduje jego bankructwo, to sympatycy i wielbiciele zbiorą pieniądze dla niego na kontynuowanie walki. Czy Ameryka kocha Donalda Trumpa ?

Kocha go Ameryka ludzi wolnych rzetelnie pracujących i wierzących w sprawdzone wartości, na przekór ludziom pasożytujących na państwie i na ich pracy. Kochają go Amerykanie tworzący bogactwo i wielkość Ameryki, gdyż daje on im nadzieję na lepsze jutro.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 31 stycznia 2021 roku

„Miłość jest długo cierpliwa i dobrotliwa jest;
Miłość nie zajrzy, Miłość nie jest rozpustna;
Miłość nie nadyma się;
Miłość nie czyni nic nieprzystojnego, nie szuka swoich rzeczy;
Miłość nie jest porywcza do gniewu, nie myśli złego;
Miłość nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy;
Miłość wszystko okrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa,
wszystko cierpi”
(Pierwszy list św. Pawła do Koryntów- Rozdział XIII werset II 4-7)

W tak zwanym cywilizowanym świecie, w którym dominuje ustrój demokratyczny indywidualna miłość nie odgrywa żadnej roli, jedynie dużą rolę odgrywa ludzka przypadłość nazwana miłością własną. W sposób wyrazisty pokazali nam tą przypadłość polscy celebryci z okazji pierwszych pandemicznych szczepień.

Przeciwnie ,narastające upolitycznienie i podział społeczeństwa na zwycięzców i zwyciężonych, wywołują nienawiść w obozie przegranych. Poza tym w świecie zachodnim i w Polsce coraz większą rolę odgrywa relatywizm i tym samym zmiana pojęć, zmiana definicji zjawisk, zmiana znaczenia słów. Tak wiec miłością bardzo często nazywany jest seks a miłość pełna , często nie spełnia wymogów miłości prawdziwej. Z tego więc powodu niniejszy felieton zajmuje się przede wszystkim, miłością społeczeństw zachodnich oraz społeczeństwa polskiego do demokracji, która jest bardzo duża i porównywana do uwielbienia. Ta ślepa miłość większości społeczeństwa (oczywiście istnieją zatwardziali przeciwnicy demokracji, ale są oni w mniejszości) może doprowadzić do totalitaryzmu, który to totalitaryzm system demokratyczny ma w zarodku.

DEMOKRACJA – słowo niby jednoznaczne, a jakże odmiennie pojmowane i stosowane przez różne narody. Demokracja występuje w dwóch formach tj. bezpośredniej i pośredniej. Demokracja nie jest idealnym ustrojem społecznym, lecz zaledwie władza większości nad mniejszością. Demokracja ma za podstawę rządy większości i zasadę równości. Obecnie w krajach zachodnich dominuje model demokracji liberalnej. Demokracja ta, to synteza demokracji i liberalizmu, którego podstawą jest wolność.

Zasada wolności włączona do demokracji, spowodowała, że demokracja tak powszechnie jest akceptowana i kochana. A przecież w demokracji liberalnej występuje oczywista sprzeczność miedzy wolnością a równością, które wykluczają się wzajemnie, bowiem możemy być albo wolni albo równi. Liberalna demokracja jest eksperymentem, który niebawem może się skończyć wraz z końcem demokracji i wtedy trzeba ratować wolność.

Drastycznym przykładem rozbieżności pomiędzy wolnością, a równością są dzieje Wielkiej Rewolucji Francuskiej z 1789 roku kiedy to demokratyczny rząd głoszący hasła wolności równości i braterstwa, dokonał ludobójstwa na obywatelach departamentu Wandei, mordując w straszny sposób ponad 100 tysięcy ludzi w tym kobiety i dzieci.(Tam wtedy z skóry zabitych mężczyzn produkowano buty do konnej jazdy i oprawy książek – Reynald Secher „Ludobójstwo francusko-francuskie”). Tak więc musimy ratować wolność, albowiem równości nie jesteśmy w stanie uratować.

Jest to po prostu niemożliwe chociażby z samej istoty rzeczy. Gdy skończy się demokracja, a wszystko na to wskazuje, że trzeba dla wspólnego dobra zaprowadzić nowy porządek prowadzący do ustanowienia władzy minimum i to władzy o najwyższej jakości (nie należy mylić z nowym porządkiem planowanym przez globalistów w którym władzy jest maksimum). Demokracja jest ustrojem na piękną pogodę a my żyjemy w takim okresie od 1945 roku. Okres pięknej pogody się już kończy, a właściwie to już się skończył o czym świadczy sytuacja geopolityczna i jeśli będziemy siedzieć z założonymi rękami i czekać z bojaźliwym zaciekawieniem, co nam przyniesie przyszłość to najprawdopodobniej demokrację zastąpi dyktatura, a w najgorszym przypadku, co może nas spotkać to tyrania.

Tak więc najbardziej palącym problemem, obecnie jest ratowanie wolności, abyśmy nie doczekali chwili, gdy demokrację zastąpi totalna tyrania. W naszym współczesnym zdemokratyzowanym świecie, większość społeczeństwa, jeśli wynosi zaledwie 51 procent jest utożsamiana z całym narodem (Suwerenem).

Rządy większości są w pewnym sensie nie do ruszenia. Większość może nawet największą niesprawiedliwość nazwać dobrem. Do czego może doprowadzić czysta demokracja bez wolności to niech świadczy fakt ,że Syna Bożego demokratycznie skazano na śmierć. Ten wielki minus demokracji należy wykorzystać dla uratowania naszej wolności poprzez wykorzystanie mechanizmów demokracji tj. znowelizowanie ordynacji wyborczej oraz dokonanie właściwych wyborów. Demokracja w Polsce w okresie pandemii jest w odwrocie. To czy obraz śmiercionośnej pandemii jest prawdziwy, czy został wykreowany sztucznie przez światowe mass media, subsydiowane przez miliarderów – jest problem drugorzędnym.

Obecnie rządzącym jest bardzo na rękę, że pod pozorem walki z wirusem wprowadzają takie rozporządzenia, które znakomicie ułatwiają im zarządzanie państwem, ale jednocześnie coraz bardziej zawężają sferę osobistej wolności, co może przy następnych fazach pandemii i wzrostem obostrzeń spowodować całkowite zniewolenie jednostki i tym samym całego społeczeństwa.

Poprzez dokonywaną operację psychologiczną, polegającą na ciągłym bombardowaniu przez mass media liczbami zakażeń oraz zmanipulowaną liczbą zgonów, co przy bardzo utrudnionym dostępie do lekarza osób ciężko chorych na inne choroby – powoduje bardzo duży wzrost liczby zgonów Polaków z powodu innych chorób. A zgony te są podawane łącznie i tym samym potęgują strach przed zachorowaniem. Powoduje to u wielu ludzi stres, bezradność i rozpaczliwe poszukiwanie ochrony przed tym zagrożeniem.

W ten sposób ludzie bezwolnie poddają się nie tylko manipulacjom medialnym, ale przede wszystkim pozwalają odebrać sobie coraz więcej wolności w tym wolności gospodarczej, co powoduje jednocześnie drastyczne zubożenie społeczne i zanik klasy średniej, która jest podstawą niezależności.

Tak więc nie bądźmy bezwolni lecz aktywni, nie dajmy sobie odbierać kawałek po kawałku wolności, bo stracimy ją w końcu całą i staniemy się ludźmi całkowicie uzależnionymi finansowo od państwa z całkowitym brakiem wolności. Będziemy żyć w bezwzględnej tyranii lub w najlepszym razie w totalnym socjalizmie.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 25 stycznia 2021r.

Nie należy chwalić dnia przed zachodem słońca. Kilka dni po udanej rejestracji mojej mamy dostałem kolejnego sms-a: „Twoja wizyta na szczepienie przeciw COVID-19 została anulowana przez punkt szczepień. Skontaktuj się z punktem lub zadzwoń pod nr 989 i umów nowy termin.” Zadzwoniłem, nie wiedząc, że minister Dworczyk właśnie ogłosił wyczerpanie wszelkich terminów do końca marca. Połączenie było równie szybkie jak poprzednio. Młody człowiek potwierdził anulowanie terminu. Następnie po sprawdzeniu braku możliwości zaszczepienia na Śląsku, zaproponował … Dolny Śląsk. Jak widać geografia nie była najmocniejszą stroną mojego rozmówcy. Zapytałem następnie czy ktoś zadzwoni z propozycją nowego terminu? Okazało się, że nie i mam sam dzwonić. Kiedy? Co jakiś czas.

Ciężko żyć w kraju rządzonym przez ignorantów i nieudaczników. A co gorsza, nie wierzę, że inna władza byłaby skuteczniejsza w działaniu. I nawet nie możemy już zrzucać odpowiedzialności na zaborców, okupantów i komunistów. Sami sobie gotujemy ten los.

Karol Winiarski

Nie każdy chce się zaszczepić. Ale nie każdy też może. A przynajmniej nie od razu. Wydawało się, że jako nauczyciel jestem tym szczęśliwcem, który znalazł się w pierwszej grupie. Przynajmniej tak twierdzi minister Dworczyk. To jeden z inteligentniejszych i bardziej komunikatywnych polityków, a więc dobrze wie, że kłamie w żywe oczy. Można oczywiście wszystkich Polaków zaliczyć do grupy pierwszej, a nawet zerowej. Papier wszystko przyjmie. Tylko, że tak naprawdę liczy się rzeczywista kolejność w kolejce.

Pierwsza grupa, zwana z nie wiadomo jakich powodów zerową, to oczywiście pracownicy medyczni. Zaliczono do nich także pracowników administracji placówek medycznych, którzy często żadnego kontaktu z pacjentami nie mają. Po pewnym czasie zezwolono nawet na szczepienie członków ich rodzin. Jak w PRL-u. Gdy ktoś pracował np. na kolei, to rodzina miała zniżkowe, a chyba nawet i darmowe, bilety.

Druga grupa to osoby powyżej 80 roku życia – oczywiście z powodu największej śmiertelności w tej grupie wiekowej. W trzeciej znaleźli się Polacy mający ponad 70 lat. Potem ci po sześćdziesiątce, dalej osoby z chorobami współistniejącymi. Dopiero po ich zaszczepieniu przyjdzie czas na kolejne grupy, które według rządu rzekomo znalazły się w grupie pierwszej – w tym także nauczyciele. Jak dobrze pójdzie, może załapiemy się na sierpień.

Nie chodzi jednak o to, aby nauczycieli traktować priorytetowo. Najważniejsze jest przecież ludzkie życie. Dlatego podstawowym kryterium powinien być wiek i stan zdrowia, ponieważ te dwa czynniki zwiększają śmiertelność. Tylko, że o tym wiedziano od początku pandemii. Można było spokojnie opracować i przekonsultować dokładny harmonogram szczepień poszczególnych grup społecznych. Tymczasem wszystko ustalane jest dopiero teraz, gdy szczepienia już się odbywają, a kolejność na liście zmienia się szybciej niż pogoda. Na dodatek w istniejących sposobach rejestracji nie widać elementarnej logiki.

W grupie uprzywilejowanych znalazła się moja 82-letnia mama. Z powodów oczywistych postanowiłem przejąć obowiązek jej zarejestrowania do szczepienia. Po szumnych zapowiedziach rządzących byłem przekonany, że to sprawa prosta i szybka. O święta naiwności.

Pierwszą moja myślą była rejestracja internetowa. Znalezienie odpowiedniej strony nie sprawiło większego problemu. Przygotowałem PESEL mojej rodzicielki licząc, że to w zupełności wystarczy. A tu niespodzianka. Okazało się, że do rejestracji internetowej potrzebny jest profil zaufany. Jeżeli twórcy systemu sądzili, że seniorzy powszechnie z tego narzędzia korzystają, to nazwanie ich oderwanymi od rzeczywistości jest określeniem najłagodniejszym z możliwych.

Na szczęście nasi troszczący się o seniorów rządzący przewidzieli możliwość założenia tzw. profilu tymczasowego. Niestety, pojawia się tu pewien problem, o którym informuje zamieszczony na stronie komunikat: „Swoją tożsamość potwierdzisz w rozmowie wideo. Rozmowa wideo z urzędnikiem odbędzie się za pomocą aplikacji Microsoft Teams. Do rozmowy będzie ci potrzebne urządzenie, które ma kamerę i mikrofon – na przykład telefon, tablet, laptop. Urzędnik wyśle ci w e-mailu link do rozmowy wideo. Niektóre urządzenia wymagają wcześniejszego zainstalowania aplikacji.” Odlot totalny.

Po fiasku rejestracji internetowej postanowiłem spróbować drugiej możliwości – rejestracji bezpośrednio w punkcie szczepień. Wybrałem Przychodnię nr 10 (ul. Hallera), w której moja mama od wielu lat korzysta z usług POZ. Wielokrotne próby dodzwonienia zakończyły się niepowodzeniem. Udałem się więc osobiście na ulice Hallera. Stanąłem przed drzwiami i … na tym zakończyła się moja próba wykorzystania tej możliwości rejestracji. Na drzwiach zobaczyłem wielki plakat z komunikatem informującym „drogich seniorów”, że lista szczepionkowa została już zamknięta i nie ma możliwości zapisania się. Co ciekawe, następnego dnia plakat zniknął. Widocznie szczepionki się cudownie rozmnożyły.

Po dwóch porażkach pozostała mi trzecia droga – infolinia (989). Już za pierwszym razem uzyskałem połączenie i po wysłuchaniu instrukcji (trochę na mój gust zbyt długiej) oraz wybraniu określonej opcji zgłosił się młody i bardzo uprzejmy rejestrator. Poprosił o PESEL mojej mamy. Po jego podaniu wymienił jej nazwisko i oba imiona pytając się czy chodzi o tą osobę. Następnie poprosił o podanie numeru telefonu komórkowego w celu możliwości wysłania przypominającego o szczepieniu sms-a. Bardzo szybko i sprawnie ustaliliśmy też miejsce i termin szczepienia – co prawda to drugi kraniec Sosnowca (Kazimierz), ale za to już 17 lutego. I to wszystko. Po dotychczasowych doświadczeniach byłem autentycznie pozytywnie zaskoczony.

Cały czas zastanawiam się jednak dlaczego do rejestracji internetowej potrzebny jest profil zaufany, a przy tej samej czynności wykonywanej przez infolinię wystarczy podanie PESEL-u osoby rejestrowanej? Nie rozumiem też dlaczego osoby w tak zaawansowanym wieku, mające najczęściej problemy z poruszaniem się, nie są automatycznie rejestrowane w najbliższym ich miejscu zamieszkania punkcie szczepień? Dlaczego ilość szczepionek jest taka sama dla każdego punktu, a nie jest dzielona przy uwzględnieniu liczby osób w określonym wieku tam zarejestrowanych? Po co ogłasza się zapisy dla grup liczących więcej osób niż ilość szczepionek, którymi będziemy dysponować w najbliższych tygodniach, co doprowadza do niepotrzebnego gromadzenia się ludzi w punktach szczepień, po to jedynie żeby odejść od nich z kwitkiem. Dlaczego nie przeprowadza się gier symulacyjnych, które pozwoliłyby wykryć słabe punkty systemu? Zapewne nikt nie jest w stanie udzielić na te pytania racjonalnych odpowiedzi. Dlaczego? Przecież to oczywiste. Tu jest Polska.

Karol Winiarski

W zamierzchłej przeszłości, gdy w pokoju 209 przy alei Zwycięstwa 20 rezydował inny niż obecnie Jegomość pozbawiony wizji rozwoju Miasta (oraz krzty wstydu), Pan Prezydent Górski, a o Tramwajach Śląskich nikt nie słyszał, razu pewnego dało się właśnie w kontekście szynowego transportu zbiorowego poczuć huraganowy podmuch myśli reformatorskiej. Otóż wzmiankowany Poprzednik Pana Prezydenta Chęcińskiego na forum P.T. Przedstawicieli gmin realizujących przewozy tramwajowe rozbrajająco oznajmił, iż mija się z celem łożenie niemałych środków na remont zajezdni w Będzinie. Zarówno teza, jak jej merytoryczne umocowanie zbiło z tropu audytorium, bowiem zdaniem Pana Prezydenta Górskiego świeżo wyremontowane torowisko wzdłuż ulicy 3 Maja z pewnością może pełnić miejsce… nocnego postoju tramwajów. Wszak to zupełnie oczywiste, iż na odcinku wieluset metrów stoją na noc bufor w bufor pojazdy marki Konstal; jeżeli któryś na złość nagle ulegnie uszkodzeniu, wówczas umyślny chwyci za odpowiednio większy lewarek i zanurkuje.

Podobne brednie – mniejsza o to, że głoszone publicznie (Pan Prezydent nie zdradzał symptomów „niedyspozycji filipińskiej”) – padają z ust Osoby, która odebrała wykształcenie techniczne, co tym bardziej zaskakuje i smuci. Oczywistym jest, że Ekipa Pana Prezydenta Górskiego ma wiele za uszami, ale – bądźmy uczciwi, Szanowni Państwo – co najmniej na pięć długości wyprzedza obecnego Włodarza pod względem obycia i horyzontów…

Tak na przełomie wieków awangardowe prądy elektryzowały opinię publiczną. Nowe czasy stawiają jednak przed Miastem nowe problemy. Na szczęście do ich rozwiązywania Mojra wystawiła Człowieka na właściwym miejscu. Nie oznacza to przy tym, że zabroniła równocześnie problemy te stwarzać – wszak to te najłatwiej się pokonuje. Ważne są jeszcze środki, po które się sięga. To co kiedyś mogło szokować, jest obecnie – no właśnie, nie bójmy się tego oznajmić głośno – bezwstydnie wystawiane na piedestał.

Jak bowiem inaczej skwitować niedawne zapewnienia Pana Prezydenta odnośnie do rozpatrzenia celowości zadaszenia stoku na pograniczu Środuli i Zagórza-Mecu? Chyba tylko odszukaniem doniesień, czy przypadkiem „magazynozę” diagnozuje się jako oddzielną jednostkę chorobową z zakresu manii prześladowczych… Z utęsknieniem oczekujmy przeto ponownego powrotu do idei zadekowania placu Stulecia oraz wyznaczeniu tradycyjnych przejść dla pieszych przez ulicę 3 Maja (w jednej z faworyzowanych koncepcji już takie pasy przewidziano, toteż nie o ulicę 3 Maja, a Czerwonego Zagłębia raczej się rozchodzi; trzeźwy głos zabrał wówczas – jako Radny – Pan Prezydent Górski, co najwyraźniej ostudziło atawistyczne zapędy).

Kontrolowane zamieszanie przy stoku narciarskim to, Szanowni Mieszkańcy, spektakularny przykład wizjonerstwa, przy którym termin „awangarda” blednie niczym etanolowy roztwór fenoloftaleiny w środowisku kwasowym.

Praktycznie każdy dzień w Sosnowcu nie tylko przynosi fatalne powietrze, ale i wręcz bulwarowe rewelacje, których także jako awangardowe uznać trudno, ponieważ rodziłoby to niesmaczny przesyt. Jesteśmy zatem świadkami kolejnych pomysłów, często przypominających wyważanie otwartych drzwi (Pan Radny Żurawski importuje banały wypatrzone w Internecie) lub podcinanie gałęzi, na której się siedzi (uznanie przez Pana Prezydenta Dziedzictwa po Kopalni w Kazimierzu Górniczym jako balastu, które stać może się „kolejnym nudnym miejscem”). Jeden i drugi przypadek mają wspólny mianownik: miałkość.

Nie inaczej jest w przypadku słomianego zapału. Kto pamięta jeszcze iście heroiczne wystąpienia Pana Radnego Krawca, drącego szaty przed nabijaniem bomby ekologicznej na Niwce i Jęzorze?! Czy Pan Radny był ostatnio świadkiem masowych zrzutów najpewniej szlamów z kotłów fluidalnych do nieczynnych wyrobisk piaskowych?!

Co z Historią Miasta w kontekście architektury? Czy już otwarte są zakłady, kiedy to runie Dworzec na Maczkach?! Przykro nie tyle co pisać o tym, ale i myśleć, iż wystarczy pokonać dystans 300 kilometrów i odnaleźć się w zgoła innych realiach. Czy potraficie Państwo sobie wyimaginować, chociażby w kontekście zupełnego lekceważenia przez Pana Prezydenta Chęcińskiego i Klikę, iż w Stolicy działa Archiwum Warszawskiego Detalu przy Biurze Stołecznego Konserwatora Zabytków? Jakaż jest rola owej Jednostki? Mieszkańcy Warszawy mogą, przy okazji remontów chociażby, deponować kafle, klamki oraz inne materialne pamiątki, dzięki czemu można uchronić przez zatraceniem w niebyt nie tylko unikalne perełki sztuki użytkowej, ale przede wszystkim od zapomnienia ocalić nas samych! Czego natomiast można spodziewać się w Sosnowcu – Mieście, gdzie Straż Miejska nie potrafi uporać się tak z trzema autami zaparkowanymi na całej szerokości chodnika, jak też dzikimi wysypiskami przy ulicy Wiązowej.

Po co takie bzdety roztrząsać, skoro obecnie Sosnowiec jest na ustach wszystkich, dzięki awangardowemu zamysłowi zadaszenia stoku narciarskiego. Wszak podupadające Miasto nie może być w cieniu Dubaju. Kogo interesuje to, iż wiadoma Jednostka Urzędu Miejskiego z siedzibą przy ulicy Plonów do tego stopnia cyzeluje środki na pielęgnację trawników, iż zatrudnia Pracowników na umowy cywilnoprawne, zabezpieczając godziny w ten sposób, iż prace odbywają się nie tylko co kilka dni, ale w trakcie dnia prace trwają około 3-4 godziny. Ktoś przy alei Zwycięstwa podłapał temat, że można podobne dziadostwo ubrać w modne „łąki kwietne”. Szkoda tylko, że na tym intryga się skończyła, bowiem zorganizowanie podobnego założenia nie tylko nie polega na chaotycznym rozsypaniu ziaren, ale rodzi konieczność ustawicznego pielęgnowania…

Czy chociaż tak szkicowy pogląd na awangardowe prądy w Mieście byłby kompletny, gdyby pominąć także manifesty niematerialne?

Oto Pani Radna Welon, Kandydatka na najwyższy Urząd w Mieście, dała ostatnio niesamowity popis chamstwa poprzez bezpardonową obrazę Pani Przewodniczącej Rady Miejskiej. Obecnie można już śmiało przyznać, że wreszcie od pamiętnej kampanii wyborczej Pani Radna cokolwiek zrobiła, co złotymi zgłoskami zapisze się w annałach; pamiętamy triumfalny bojkot debaty przy ulicy Jana Kilińskiego, co przez Panią Radną było motywowane atakiem poniżej pasa na Pana Posła Warwasa (co zastanawiające, Pan Poseł demonstracyjnie nie wycofał się z walki o mandat parlamentarny). Pani Radna Welon, jak przystało na reprezentowane środowisko, nie odczuwa nadto niesmaku znanego chociażby z kart powieści Pani Zapolskiej, bowiem okazuje się, iż z Sosnowca wyprowadzić się można, jednak nie tylko serce pozostaje na alei Zwycięstwa…

Niedawno Pan Radny Niedziela dał popis iście obywatelskiej postawy. Do tej pory znany był z inteligentnych i kulturalnych wypowiedzi, nie wsławił się specjalnie prymitywnymi zachowaniami. Najwyraźniej magia popularności dosięgnie każdego, bowiem Pan Radny przekwalifikował się; miast dawać przykład, iż wyłącznie nasze Społeczeństwo może ocalić dyscyplina, Pan Radny zakomunikował, iż został… „zawodnikiem”! Oczekujemy zatem owocnych treningów na najbliższym zgrupowaniu, gwarantujących garść złotych medali. Tylko kwestią czasu jest to, aż Pan Radny napomknie w jakiej to dyscyplinie będzie się spełniać. Z pewnością nie jest to buta, cwaniactwo lub głupota.

Berlusconi już w latach dziewięćdziesiątych odkrył, iż wkraczanie rozrywki w politykę jest procesem nieuniknionym. Pochodną tego jest odsuwanie w cień przedstawicieli życia publicznego o nastawieniu merytorycznym.

Proszę zastanowić się, czy uruchomienie tak zwanego „ciepłobusu” (nie używam liczby mnogiej, gdyż kursuje wyłącznie jeden pojazd), który objeżdża tylko (!) kamienice, mijając miejsca bardziej newralgiczne, istotnie wyręczy Funkcjonariuszy Straży Miejskiej? Nie jest to istotne – ważne, że w Świat poszła fama, jaki to Pan Prezydent nie jest miłosierny i zapobiegliwie dalekowzroczny. Czy aby nie przypadkiem siarczystych mrozów nie uświadczymy w lecie? Wtedy byłby to może lepszy czas, żeby naprawić problem u źródeł? Otóż nie, ponieważ nie jest to zabieg tak medialny, jak nieefektywne stosowanie środków doraźnych…

Czy pamiętacie Państwo zabawną, chociaż w swej wymowie smutną, scenę z „Alternatyw 4”, gdy to Józef Balcerek (Witold Pyrkosz) oraz Zygmunt Kotek (Kazimierz Kaczor) oddelegowani przez „zgrany kolektyw” blokowy dowiadują się w gabinecie Prezesa Spółdzielni (Gustaw Lutkiewicz) o… zbiorowej laurce (a to za przywleczenie „na własnych barkach” lokomotywy, co w istocie było inicjatywą oddolną), jaką to został obdarowany Stanisław Anioł (Roman Wilhelmi), a z kolei Prezes przez Gospodarza tomikiem „Myśli” Sofronowa? O wartości dzieła świadczy jego uniwersalność. Chociaż z drugiej strony równie żywo kiełkują skojarzenia ze sztandarową powieścią Dołęgi-Mostowicza, nie da się ukryć, że na naszych oczach ożywają tak absurdalne kadry – zagrania policzone na poklask, na dobrą sprawę nie dające szans na poprawienie sytuacji (nie licząc podrasowania sondaży).

Czy realia czasów Barei nie odnajdują odbicia w zachowaniu Pana Prezydenta oraz Radnych? Jakie są, proszę Państwa, prerogatywy naszych Wybrańców?! Proszę, dla przykładu, zwrócić się z prawdziwym problemem do Pana Radnego Mentla. Jaka będzie reakcja?! Jeżeli akurat nie będzie ona milcząca, Pan Radny zdobędzie się na prymitywny atak łamaną Polszczyzną, co oczywiście nie przeszkodzi, by po paru chwilach ocieplić wizerunek kolejną fotografią dokumentującą ekspresową reakcję, okraszoną infantylnymi podziękowaniami.

Problemów nie rozwiąże się fikcyjnymi programami pomocowymi, młodzieżowymi akcjami lub siermiężną demagogią. Jak długo jeszcze Rządzący nie będą rozumieć, że prawdziwie nowatorskie rozwiązania bardzo często nie są popularne tu i teraz? Tak długo, jak optyka nie będzie pozwalała objąć perspektywy szerszej niż kolejna kadencja. Wzrok bez głowy jest, co tu kryć, bezradny…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 20 I 2021

Dlaczego PiS tak długo nie godził się na powiązanie wypłat funduszy UE z praworządnością? Dlaczego następnie przyjął te propozycje w niezmienionej treści rozporządzenia ? Dlaczego mimo to ogłosił swój sukces? Dlaczego sukcesem jest niepopełnienie samobójstwa? Dlaczego…..?

Przypomnę, że pierwsza inicjatywa legislacyjna dotycząca powiązania praworządności z budżetem unijnym została przedstawiona 2 maja 2018 r. Tego dnia przedstawiono projekt rozporządzenia i wieloletnie ramy finansowe, czyli budżet UE na lata 2021-2027. Od 2 maja 2018 r. było wiadomo, że to idzie razem w pakiecie.

Projekt pojawił się za czasów prezydencji bułgarskiej. Później były prezydencje austriacka, rumuńska, fińska, chorwacka i teraz niemiecka. To szósta prezydencja, która pracowała nad tym projektem. Pytanie brzmi – dlaczego premier przez 2,5 roku nie zablokował tego dokumentu? Na żadnym etapie nie wyrażał obawy, a wręcz mówił o świetnym budżecie.

Już w lipcu 2020 r. po szczycie w konkluzjach zapisano: „interesy finansowe Unii są chronione zgodnie z ogólnymi zasadami zawartymi w Traktatach Unii, w szczególności zgodnie z wartościami zapisanymi w w art.2 TUE”.

Czy w związku z tym mechanizm praworządności narusza suwerenność Polski?

Jego konstrukcja ma chronić unijny budżet przed nadużyciami spowodowanymi brakiem skutecznej kontroli sądowej, która mogła być efektem poddania systemu sprawiedliwości wpływom politycznym. Polska póki co nie sprawiała Unii kłopotów z powodu nieprawidłowości w dystrybucji pieniędzy UE (choć ostatnio napływają niepokojące informacje), więc w praktyce, cały ten mechanizm od początku miał dla nas znaczenie jedynie symboliczne.

Był jednak dla rządu, nie do przyjęcia z powodu tego, że daje po raz pierwszy w historii Unii klarowną i ścisłą definicję „łamania rządów prawa”.

Brak veta w grudniu 2020 r. to dobra informacja dla nas wszystkich. Częścią tego pakietu, liczącego w sumie 1,82 bln euro, jest również po raz pierwszy, mechanizm uzależniający wypłaty unijnych pieniędzy od przestrzegania rządów prawa. Na mocy nowego rozporządzenia płatności z budżetu UE mogą być wstrzymane w stosunku do krajów w których, stwierdzone naruszenia zasad praworządności utrudniają zarządzanie funduszami UE. Rozporządzenie ma zastosowanie do wszystkich funduszy UE od stycznia 2021 r.

Polska gospodarka i system ochrony zdrowia zostały w tym jakże trudnym momencie zasilone kwotą blisko 64 mld euro. Komisja Europejska zamówiła 300 mln szczepionek na koronawirusa.

Drugie półrocze 2020 r. pozwoliło uzmysłowić sobie jak fatalną strategię negocjacyjną niestety przyjął PiS. Wiadomym było, że pozycja negocjacyjna Polski w Unii jest bardzo słaba. W Europie panuje powszechna opinia, że rząd PiS prowadzi politykę egoistyczną, nie wykazuje się solidarnością wobec innych i traktuje UE jak bankomat. Polska postrzegana jest niestety w Europie jako egoistyczny awanturnik.

W rozporządzeniu nie zmieniono jednak słowa. Wpisano natomiast do deklaracji politycznej szczytu, że: „mechanizm będzie zamrożony do czasu rozstrzygnięcia przez TSUE”. W konkluzjach zapisano m.in., że budżet UE musi być chroniony przeciwko wszelkiego rodzaju nadużyciom finansowym, korupcji, konfliktowi interesów, a samo ustalenie, że doszło do naruszenia zasady państwa prawnego nie wystarczy do uruchomienia blokowania środków finansowych dla państw członkowskich. Komisja Europejska, która ma uruchomić mechanizm blokowania środków unijnych przyjmie w tym zakresie zasady postępowania. Głosowanie w tym zakresie odbędzie się przy większości kwalifikowanej.

To co zapisano, to jedynie sposób na zachowanie twarzy przez liderów Polski i Węgier.

Konkluzje bowiem są bezwartościowe prawnie. Konkluzje miały uspokoić europejskich hamulcowych i dać im malutkie zwycięstewko.

Główni gracze tej historii Polacy i Węgrzy prężyli muskuły oraz zapowiadali walkę do końca. Ci mniej poważni rzucili nawet hasło „veto albo śmierć”. Na szczęście brak veta, a i wszyscy żyją. A oni nawet bardzo dobrze.

Zwycięzcą tej polsko-węgierskiej szarży jest jedynie V. Orban. Na Węgrzech wybory są za dwa lata. Na orzeczenie jak twierdzą nasi negocjatorzy będziemy czekali dwa lata. Więc FIDESZ i V. Orban mogą spać spokojnie, bo nikt im niczego w tym czasie nie może zarzuci

. A co potem – przecież nie ma się co martwić na zapas. W przypadku Orbana chodzi przecież o dostęp do ogromnych europejskich pieniędzy.

Czy oby jednak na pewno. Śmiem twierdzi, że rozstrzygnięcie TSUE nastąpi przed upływem tych dwóch lat i nie z wniosku Polski czy Węgier.

Nasz rząd raczej nie ma już takiej perspektywy. PiS chce po prostu przeżyć kolejny rok, będąc u władzy, jeszcze się utrzymać w siodle, nie myśląc co będzie potem.

Wdzięczny może być tylko V. Orban, bo on akurat póki co realnie ugrał coś dla siebie. A my odwaliliśmy do tego za niego brudną robotę, nam zupełnie niepotrzebną.

Ta samobójcza polityka, której byliśmy świadkami, jest skutkiem podporządkowania polityki europejskiej wewnętrznej walce o władzę w tzw. Zjednoczonej Prawicy, i obsesyjnej chęci kontrolowania kolejnych obszarów życia publicznego. Kontrola praworządności przez instytucje unijne utrudniłaby lub uniemożliwiła PiS-owi pełne podporządkowanie sobie sądów, mediów, służb, prokuratury. Groziłaby też tym, że główni winni za łamanie prawa i Konstytucji zostaną pociągnięci do odpowiedzialności.

Politycy PiS mówią, że chodziło o obronę polskiej suwerenności, która przecież jest bezcenna. Ale to nieprawda. Prawdziwym powodem tej szaleńczej szarży na Unię nie była troska o Polskę, ale chęć zapewnienia sobie bezkarności, chęć zachowania całkowitej swobody w dalszym łamaniu prawa, w ograniczaniu demokracji, w żerowaniu na majątku spółek Skarbu Państwa, w obsadzaniu instytucji publicznych swoimi ludźmi. PiS chce móc dalej bezkarnie ograbiać Polaków z ich praw, ich pieniędzy, ich godności i nie chce żeby ktokolwiek wtrącał się do ich rządzenia.

Rząd PiS wybrał samobójczą taktykę w negocjacjach antagonizując przeciwko sobie państwa członkowskie. Po pięciu latach nieudolnej i szkodliwej polityki europejskiej rząd PiS znalazł się w ślepym zaułku.

PiS również od lat rozhuśtuje antyunijne nastroje w Polsce. To niestety ogromne niebezpieczeństwo dla przyszłości Polski. Dla wielu polityków prawda każdego dnia jest niestety inna. Ale jak mówił Oscar Wilde „Kłamstwo nie staje się prawdą tylko dlatego, że wierzy w nie więcej osób.” Warto pamiętać o skutkach takiej polityki na przykładzie Wielkiej Brytanii.

Negocjacje prowadzone przez PiS-owski rząd z grudnia 2020 r. podsumował również jeden z najlepszych dziś dziennikarzy w taki oto sposób – „ Świat popatrzył na to co robi Polska i mówi : kochani, jesteśmy akurat teraz zajęci lotem na Marsa. Jeżeli wy wybieracie się furmanką na Białoruś to droga wolna”.

Najtrafniej skonstatował to jednak Albert Szent-Györgyi von Nagyrapolt, który stwierdził, że „Mózg ludzki nie jest narzędziem myślenia, lecz narzędziem walki o byt, jak kły i pazury. Jego konstrukcja sprawia, że prawdą jawi się nam to, co jest wszakże tylko korzyścią.”

Jarosław Pięta
Radca prawny

Dlaczego PiS tak długo nie godził się na powiązanie wypłat funduszy UE z praworządnością? Dlaczego następnie przyjął te propozycje w niezmienionej treści rozporządzenia? Dlaczego mimo to ogłosił swój sukces? Dlaczego sukcesem jest niepopełnienie samobójstwa? Dlaczego…..?

Przez 16 lat obecności w UE Polska otrzymała 130 mld euro. PKB urósł ponad 2-krotnie, a wymiana handlowa wzrosła 4-krotnie. Inwestycje liczone są w setkach miliardów, dzięki czemu ubyło nam m.in. 2 mln bezrobotnych. Warto, by o tym pamiętali rządzący, opozycja, a przede wszystkim obywatele naszego państwa. W sumie przez 16 lat Polska otrzymała dokładnie 190 mld 843 mln 482 tys. 243 euro. Jednocześnie w składkach wpłaciła 61 mld 356 mln 129 tys. 746 euro. Polska jest jednym z krajów, które na przestrzeni ostatnich lat najbardziej skorzystały finansowo na byciu członkiem UE. Największą zaletą otrzymanych środków z UE jest to, że służą one finansowaniu inwestycji, a nie wydatków bieżących co jest szczególnie widoczne na poziomie samorządu. Przez 16 lat polska gospodarka urosła o 145 proc. Roczny PKB w 2004 roku był na poziomie 933 mld zł. Obecnie 2 bln 288 mld zł. W 2004 roku nakłady na inwestycje były na poziomie 120 mld zł, dziś sięgnęły 330 mld zł. Eksport czy import z nieco ponad 300 mld zł rocznie wzrósł do blisko 1,2 bln zł. Nastąpił spadek bezrobocia z 19 proc. do obecnych 6,5 proc. W 1989 r. gospodarczo byliśmy na poziomie Ukrainy i Białorusi. Wymiar społeczny, gospodarczy i polityczny jest dziś nie do przecenienia.

Spór w sprawie weta i toczących się negocjacji w zakresie powiązania praworządności z budżetem unijnym pomiędzy opozycją, a rządzącymi dotyczył relacji pomiędzy art. 2 i art.7 TUE. Ocenę kto miał rację pozostawiam do roztrzygnięcia Państwu. Smutnym pozostaje natomiast fakt braku wiedzy po jednej i drugiej stronie.

Art. 2 TUE:

„Unia opiera się na wartościach poszanowania godności osoby ludzkiej, wolności, demokracji, równości, państwa prawnego, jak również poszanowania praw człowieka, w tym praw osób należących do mniejszości…”

Artykuł 7 TUE:

Na uzasadniony wniosek jednej trzeciej Państw Członkowskich, Parlamentu Europejskiego lub Komisji Europejskiej, Rada, stanowiąc większością czterech piątych swych członków po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może stwierdzić istnienie wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2. Przed dokonaniem takiego stwierdzenia Rada wysłuchuje dane Państwo Członkowskie i stanowiąc zgodnie z tą samą procedurą, może skierować do niego zalecenia. Rada regularnie bada, czy powody dokonania takiego stwierdzenia pozostają aktualne.

Rada Europejska, stanowiąc jednomyślnie na wniosek jednej trzeciej Państw Członkowskich lub Komisji Europejskiej i po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego, może stwierdzi, po wezwaniu Państwa Członkowskiego do przedstawienia swoich uwag, poważne i stałe naruszenie przez to Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2.

Po dokonaniu stwierdzenia na mocy ustępu 2, Rada, stanowiąc większością kwalifikowaną, może zdecydować o zawieszeniu niektórych praw wynikających ze stosowania Traktatów dla tego Państwa Członkowskiego, łącznie z prawem do głosowania przedstawiciela rządu tego Państwa Członkowskiego w Radzie. Rada uwzględnia przy tym możliwe skutki takiego zawieszenia dla praw i obowiązków osób fizycznych i prawnych. Obowiązki, które ciążą na tym Państwie Członkowskim na mocy Traktatów, pozostają w każdym przypadku wiążące dla tego Państwa.

Byłoby zresztą nonsensem oczekiwać od Komisji, aby po złożeniu wniosku do Rady o pojawieniu się wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia przez Państwo Członkowskie wartości, o których mowa w artykule 2 czekała z założonymi rękami, nie reagując na to ryzyko.

Procedura opisana w Art.7 ma charakter polityczny, a nie prawny. Ma charakter polityczny ponieważ decyzja o stwierdzeniu ewentualnego naruszenia wartości UE podejmowana jest w drodze głosowania w Radzie, a nie przed sądem. Zastosowanie procedury Art. 7 w przypadku Polski pokazało jej ograniczenia wynikające z jej politycznego charakteru. Po pierwsze, procedura jest czasochłonna i nie może być wykorzystana do szybkiego reagowania na sytuację kryzysową, która może doprowadzić do poważnego naruszenia interesów finansowych UE. Po drugie, wystarczy, że dwa państwa są objęte ta procedurą, aby została ona całkowicie sparaliżowana, bo – jak pokazuje przykład Polski i Węgier – państwa te wspierają się wzajemnie blokując podjęcie decyzji w Radzie UE w trybie jednomyślności. W takiej sytuacji Art. 7 przestaje działać, a oba kraje mają wolną rękę w naruszaniu praworządności.

Oczywiście nie mogło to być intencją twórców Traktatu. Dlatego istnieje pełne uzasadnienie do podjęcia stosownych działań prawnych przez Komisję, a także Parlament i Radę, zanim pojawi się ryzyko naruszenia interesów finansowych Unii przez Państwo Członkowskie na skutek łamania wartości, o których mowa w Art. 2 TUE.

Polityczny charakter procedury Art. 7 i wysokie „progi” dla jego uruchomienia wyraźnie wskazują, że jest to mechanizm ostateczny. W tym przypadku mówimy o „wyraźnym ryzyku poważnego naruszenia” i „poważnym i stałym naruszeniu” tych wartości. A zatem Art. 7 świadomie nie jest pomyślany, jako mechanizm zapobiegania ryzykom pojawiającym się na wczesnych etapach, ani ryzykom których nie można określić jako „poważne” i/lub „stałe”.

Mechanizm zaproponowany w Rozporządzeniu ma więc charakter prewencyjny.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem TSUE spoczywający na Komisji obowiązek obrony i kontroli stosowania zapisów Traktatów i prawa europejskiego rozciąga się na wszystkie polityki UE, w tym politykę budżetową. Orzecznictwo to bezpośrednio wiąże wartości wymienione w Art. 2 TUE z Art. 19.1 TUE.

Art.17.1 TUE:

„Komisja wspiera ogólny interes Unii i podejmuje w tym celu odpowiednie inicjatywy. Czuwa ona nad stosowaniem Traktatów i środków przyjmowanych przez instytucje na ich podstawie. Nadzoruje stosowanie prawa Unii pod kontrolą Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Wykonuje budżet i zarządza programami…”

Komisja złamałaby zatem Art. 17.1 Traktatu, gdyby nie reagowała na pojawienie się ryzyka naruszenia praworządności i nie podjęła prób powstrzymania przed tym naruszeniem.

Art. 19.1 TUE

„Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej obejmuje Trybunał Sprawiedliwości, Sąd i sądy wyspecjalizowane. Zapewnia on poszanowanie prawa w wykładni i stosowaniu Traktatów. Państwa Członkowskie ustanawiają środki niezbędne do zapewnienia skutecznej ochrony prawnej w dziedzinach objętych prawem Unii.”

TSUE wielokrotnie zwracał uwagę na powiązanie praworządności z budżetem, dowodząc, że gdy nie są przestrzegane zasady praworządności, nie ma gwarancji, że będą przestrzegane wymagane zasady zdrowego zarządzania finansami UE.

Polska ma prawo zaskarżyć każdy akt prawny do TSUE w celu sprawdzenia jego zgodności z Traktatami. Jeśli Rozporządzenie jest niezgodne z Traktatami, najprostszą drogą do jego uchylenia jest skierowanie skargi do TSUE. Co więcej, Polska może także zaskarżyć do TSUE każdą indywidualną decyzję Rady o wstrzymaniu wypłat środków, jeśli rząd uzna, że został skrzywdzony lub jest dyskryminowany.

Rozporządzenie o warunkowości przyjmowane jest w zwykłej procedurze decyzyjnej, czyli zwykłą większością głosów w Parlamencie Europejskim i kwalifikowaną większością głosów w Radzie UE. Treść rozporządzenia została wynegocjowana i uzgodniona między Parlamentem, Radą i Komisją, a Parlament już je przegłosował. Rozporządzenie o warunkowości wejdzie w życie 1 stycznia 2021r.

Artykuł 20 TUE

Państwa Członkowskie, które pragną ustanowić między sobą wzmocnioną współpracę w ramach kompetencji niewyłącznych Unii, mogą korzystać w tym celu z jej instytucji i wykonywać te kompetencje, stosując odpowiednie postanowienia Traktatów, z zastrzeżeniem ograniczeń oraz zgodnie z procedurą określoną w niniejszym artykule i w artykułach 326–334 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Celem wzmocnionej współpracy jest sprzyjanie realizacji celów Unii, ochrona jej interesów oraz wzmocnienie procesu jej integracji. Współpraca taka otwarta jest dla wszystkich Państw Członkowskich w dowolnym czasie, zgodnie z artykułem 328 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Decyzję upoważniającą do podjęcia wzmocnionej współpracy Rada przyjmuje w ostateczności, jeżeli ustali, że cele takiej współpracy nie mogą zostać osiągnięte w rozsądnym terminie przez Unię jako całość oraz pod warunkiem, że uczestniczy w niej co najmniej dziewięć Państw Członkowskich. Rada stanowi zgodnie z procedurą określoną w artykule 329 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

W obradach Rady mogą uczestniczyć wszyscy członkowie Rady, jednak w głosowaniu biorą udział tylko członkowie Rady reprezentujący Państwa Członkowskie uczestniczące we wzmocnionej współpracy. Zasady głosowania przewidziane są w artykule 330 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej…”

Artykuł 315 TFUE.

Jeśli na początku roku budżetowego budżet nie był jeszcze ostatecznie przyjęty, wydatki mogą być dokonywane miesięcznie na rozdział, według przepisów rozporządzenia wydanego w wykonaniu artykułu 322, w granicach jednej dwunastej środków przyznanych w ramach danego rozdziału budżetu w poprzednim roku budżetowym, przy czym kwota ta nie może przekraczać jednej dwunastej środków przewidzianych w tym samym rozdziale w projekcie budżetu.

Podstawą prawną omawianego „Rozporządzenia” nie jest Art. 7 TUE, ale Art. 322.1 Traktatu, określający kompetencje Parlamentu i Rady UE do przyjmowania rozporządzeń w obszarze budżetu i finansów.

Artykuł 322.1 TFUE:

„Parlament Europejski i Rada, stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą i po konsultacji z Trybunałem Obrachunkowym, przyjmują w drodze rozporządzenia: a) zasady finansowe określające w szczególności warunki uchwalania i wykonywania budżetu oraz przedstawiania i kontrolowania rachunków; b) zasady, które organizują kontrolę odpowiedzialności podmiotów finansowych, w szczególności urzędników zatwierdzających i księgowych.”

Przyjęcie Art. 322 TFUE za podstawę prawną rozporządzenia finansowego nie jest zresztą niczym nowym. Warunkowość wypłat środków unijnych na podstawie Art. 322 jest od dawna stosowanym instrumentem kontroli wydatkowania środków w Unii.

Art. 322.1 TFUE dający prawo Parlamentowi i Radzie wprowadzania rozporządzeń dotyczących warunków wykonywania budżetu, oraz Art. 17.1 TUE nakładający na Komisje obowiązek kontroli przestrzegania prawa unijnego stanowią razem podstawę prawną proponowanego mechanizmu powiązania wypłat z praworządnością.

Nie ma też nic takiego w treści samego Art. 7 co uniemożliwiałoby lub zakazywało innym instytucjom europejskim, w tym KE, bronić wartości z Art. 2, w tym praworządności. Wręcz przeciwnie, z Art. 7.1 wyraźnie wynika, że Komisja jest odpowiedzialna za systematyczną ocenę stanu praworządności w Państwach Członkowskich, bo ma prawo składania „uzasadnionych wniosków” do Rady na ten temat.

Traktat Unii Europejskiej w artykule 15 wprost wskazuje, że Rada Europejska nie pełni funkcji prawodawczej. Gdyby w przyszłości Komisja Europejska chciała zaproponować zmianę rozporządzenia, to prawnie będzie mogła to zrobić. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wielokrotnie w swoim orzecznictwie stwierdzał, że konkluzje nie mają charakteru prawodawczego. Konkluzje miały i mają znaczenie polityczne, a nie prawne. Na szczycie Rady Europejskiej w grudniu 2020 r. wszystkie kraje zgodziły się na przyjęcie rozporządzenia zawierającego mechanizm praworządności oraz zaakceptowały Wieloletnie Ramy Finansowe, czyli siedmioletni unijny budżet (1,074 bln euro) i Fundusz Odbudowy (750 mld euro). Polska i Węgry nie zgłosiły weta, bo przyjęły propozycję niemieckiej prezydencji o zawarciu interpretacji. Konkluzje przyjmuje się po każdym posiedzeniu. W konkluzjach wskazuje się problemy, z którymi mierzy się UE oraz określa, jakie działania należy podjąć lub jakie cele zrealizować. Można także wyznaczyć termin na wypracowanie porozumienia w konkretnej sprawie lub na przedłożenie wniosku legislacyjnego. Tym sposobem Komisja Europejska wpływa na program polityczny UE i nim kieruje.

Konkluzje są przyjmowane w drodze konsensusu między wszystkimi państwami członkowskimi. Nie są one ponad rozporządzeniami. Rozporządzenia można zmieniać bez zmiany konkluzji. Od 2004 roku są umieszczane w publicznym rejestrze oficjalnych konkluzji. Konkluzje rodzą zobowiązania polityczne.

Reasumując przyjąć należy, że Mateusz Morawiecki wziął za zakładników prawie 40 mln Polaków, tylko po to, by zaspokoić najtwardszy elektorat Zjednoczonej Prawicy. Premier niestety w trakcie negocjacji przedłożył interesy partii nad interes własnego kraju.

PiS wywołał awanturę, później wystawił pierś po order, bo udało im się awanturę póki co zakończyć. Jak w socjalizmie. I do tego Węgrzy nas ograli.

Jarosław Pięta
Radca prawny

Demokracja to najlepszy system społeczny – czy najgorszy? Większość ośrodków opiniotwórczych twierdzi, że z obecnie istniejących systemów społecznych jest to najlepszy, najbardziej sprawiedliwy system, ponieważ każdy z członków społeczeństwa ma wpływ na rządzących poprzez wybór swoich reprezentantów. Środowiska konserwatywne z kolei twierdzą, że demokracja jest najgorszym z systemów-ustrojów społecznych, ponieważ są to rządy większości. A większość ludzi jest niewykształcona, niedoinformowana i często zmanipulowana przez mass media, ich decyzje wyborcze są złe, tym samym system społeczny jest zły.

Ja natomiast śmiem twierdzić, że ani jedni, ani drudzy nie mają racji. Niniejszym spróbuje tą tezę udowodnić.

Aby zrozumieć do czego może doprowadzić bezrefleksyjna demokracja trzeba sięgnąć do historii – jak również do ideologii marksistowskiej. Najbardziej znanym przykładem klęski demokracji w historii to dojście Hitlera do władzy. Dzięki powszechnej propagandzie goebbelsowskiej, niemieckie masy społeczne tak zostały zmanipulowane, że bezkrytycznie i entuzjastycznie wybrały Adolfa Hitlera na kanclerza Niemiec.

Super negatywny efekt demokracji. Sięgając zaś do ideologii marksistowskiej to obecnie porzuca ona rewolucyjną drogę dojścia do stworzenia społeczeństwa bezklasowego – czyli komunistycznego i realizuje dojście do tego systemu poprzez stopniowe zmiany – tzw. reformizm. Wyznawcy reformizmu działają efektywnie, stopniowo wprowadzają zmiany przybliżające ich do stworzenia społeczeństwa bezklasowego, które jest wg nich nieuniknione, gdyż cel ten zostanie zrealizowany poprzez determinizm społeczny, jak również poprzez zsumowanie się tych wszystkich zmian w jedną całość, która stworzy nową pożądaną jakość tj. społeczeństwo w którym wszyscy są równi, czyli społeczeństwo bezklasowe. Te stopniowe zmiany osiągają oni poprzez opanowywanie ośrodków opiniotwórczych oraz mass mediów, które zaburzają metabolizmu informacyjny, wzbudzając silne emocje. Poza tym media propagują chwytliwe hasła takie jak wolność i równość. Młodzież nie znająca historii, niezachwianie wierzy, że równość jest antidotum na wszelką niesprawiedliwość. A przecież w historii wszystkie takie ruchy (ustroje) kończyły się katastrofalną niesprawiedliwością, ponieważ okazało się, że są równi i równiejsi.

Główną bronią neomarksistów jest nowomowa, która wyjaśnia sprzeczności poprzez zmianę pojęć i definicji. Relatywizuje się nie tylko słowa, ale również, a może przede wszystkim fakty tworzy się tak zwane fakty medialne. Atakuje się instytucje małżeństwa. Atakuje się religię i wiernych. Wszystkie te działania doprowadzają do rozpadu rodziny. Zanikają wspólnoty i tym samym następuje atomizacja społeczeństwa. Działania te są dokonywane pod hasłem nieuniknionego postępu. Ten postęp jest perfidnym kłamstwem, gdyż faktycznie jest to cofanie się wstecz. Takie ustrój – taki postęp w historii ludzkości już był. Stworzono iluzję postępu poprzez zmianę wartości oraz zmianę sensu słów i pojęć. To co kiedyś było normalne, teraz staje się nienormalne. A jeżeli nienormalność długo trwa, to zmienia się w normalność i postęp. I wszystko to aktualnie nas spotyka.

Wracając do tytułowego pytania, ja opowiadam się za republikańskim systemem społecznym z wieloma elementami demokracji. Ustrojem politycznym republikańskim z racjonalnym i uporządkowanym systemem prawnym. Ustrojem posiadającym mieszaną ordynację z wyższą wiekowo cezurą wyborczą. Wprowadzeniem demokratycznej kontroli sądów przez społeczeństwo m.in. poprzez wybory prezesów sądów oraz ustanowienie sędziów pokoju w każdym lokalnym sądzie. System ten w znacznie większym stopniu zapewniłby wybór dobrych elit politycznych oraz umożliwiłby sprawniejsze zarządzanie państwem i sądami.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 17 grudnia 2020 roku

W Sosnowcu wiele wysiłku kładzie się, by zaklinać rzeczywistość. Nieproszony wirus absolutnie nie wybił Rządzących z rytmu, czego na przestrzeni dziewięciu miesięcy Mieszkańcy nie mieli okazji nie odnotować. Czasem z uśmiechem politowania, częściej jednak z goryczą.

Trudno jest wyliczyć wszystkie zabiegi, które – obliczone na doraźny sukces wizerunkowy i żerujące na dezinformacji lub półprawdach – serwowano z alei Zwycięstwa „ku pokrzepieniu słupków poparcia”.

Rok w Mieście rozpoczął się pod znakiem wmawiania dobrodziejstw płynących z budowy centrum logistycznego z dala od terenów peryferyjnych, co gorsza kosztem Historii. Wiadomo nie od dzisiaj, że geszefciarstwa na sentymentach pielęgnować nie można, o odciążeniu zadłużonego Miasta nie wspominając. Wszyscy mają w pamięci popisowe występy Radnych – przepełnione arogancją i pogardą ataki na Mieszkańców w trakcie obrad Rady Miejskiej, żenujące podrygi i zagrywki w przestrzeni internetowej (organizowanie pseudosond w sprawie ochrony Zabytków na terenach poprzemysłowych, zmagania z wymijającymi wypowiedziami Radnych).

Pozostając w temacie postindustrialnego Dziedzictwa, warto pamiętać o lekceważącym potraktowaniu pozostałości po Kopalni w Kazimierzu Górniczym. Okazało się, że mistrzowsko udało się zagłuszyć pohukiwania niesfornej „garstki” Mieszkańców, protestujących przeciwko bezmyślnej degradacji czegoś, co każda gmina za wszelką cenę podtrzymywałaby. Do takich postaw potrzeba, niestety, pewnej dozy wizjonerstwa i mądrości, a i przyzwoitości nie zaszkodzi. Do podobnych przymiotów, okazuje się, przy ulicy Jana Kilińskiego uwagi nie przywiązuje się w toku kształcenia…

Początek roku to także kolejny epizod ceregieli ze Strażą Miejską w tle. Nowe centrum monitoringu okazało się nie być odpowiedzią skuteczną na zuchwałe akty wandalizmu oraz przemocy. Z drugiej strony, jakże mało miałby obowiązków na Facebooku Pan Prezydent, który niejednokrotnie zastępował Funkcjonariuszy nieudolnej Formacji z ulicy Stanisława Staszica. Szkoda tylko, że nie wspierał Pan Prezydent równie aktywnie w przypadku walki ze smogiem, która to zawsze okazuje się wyzwaniem przekraczającym siły i środki. Dziwi wyłącznie w tym wszystkim to, że jakoś mało kto pałał ochotą zasilić szeregi Jednostki targanej takim marazmem; nawet Gazeta Wyborcza swego czasu stanęła w roli tablicy ogłoszeniowej, jednak z mizernym skutkiem.

To wszystko tylko jątrzenie, skoro Włodarze wspaniałomyślnie przewidzieli tysiączłotowe stypendia dla tak zwanych „e-sportowców”. Okazuje się zatem, że nie jest prawdą, by docenienie odnaleźli w Mieście wyłącznie „Fachowcy” z ulicy Kresowej; prawdziwym Sportowcom pozostaje nadal żebrać pokątnie, z dala od blasków fleszy.

Wróciwszy do architektury, bardzo szybko okazało się, że w Sosnowcu do dobrego tonu należy także niszczenie Pamiątek niezwiązanych z przemysłem. Kukułczym jajem okazała się dla Urzędu Miejskiego willa na Starym Sosnowcu (ulica Swobodna), w której swego czasu mieścił się żydowski sierociniec, a o byłą siedzibę pewnego banku przy śródmiejskiej ulicy Ignacego Mościckiego również mało kto się martwił. Tę listę zajęły także później Perły z ulic Stanisława Staszica i Marszałka Józefa Piłsudskiego. Zresztą czemu się dziwić, skoro dawna Szkoła Realna przy ulicy Stefana Żeromskiego „musiała sama zadbać o swój interes”…

W tym samym czasie, to jest w połowie lutego, światełko zajaśniało w… dziurze, która od wielu miesięcy spędzała sen z powiek Mieszkańców na wysokości tunelu tramwajowego w ciągu ulicy 3 Maja. Ten karykaturalny przykład kulejących finansów Miasta jeszcze długo miał nabijać kiesy właścicieli serwisów samochodowych, bowiem 3 miliony złotych to zdecydowanie kwota zawrotna, a której pożyczyć się na taki remont akurat nie da, podobnie zresztą jak na renowację przepraw nad Czarną Przemszą, gdzie receptą okazywało się wyłącznie stawianie znaków ostrzegawczych.

Wyjątkowo zabawnie w kontekście zrujnowanej jezdni wybrzmiały zapowiedzi budowy ultranowoczesnej kolei metropolitalnej. Nie tylko Lem, ale i Orwell nie przewidziałby równie kuriozalnej utopii.

Skoro zatem problem leży w braku środków, należy szybko zjednać sobie inwestorską brać. Chociażby przez wylesienie kawałka Jęzora pod parking istniejącego kompleksu handlowego. Wiadomo, że dzieci, ryby i wiewiórki głosu nie mają.

Bodajże najbardziej optymistyczną wiadomością drugiego kwartału było w Sosnowcu odkrycie, iż ulica Kukułek wymaga pilnego remontu. Lepiej późno niż wcale, prawda?

Pomijając pomniejsze pląsy Radnych, by wspomnieć Pana Litewki bicie własnych rekordów we wspomaganiu Lekarzy (oraz podróżowanie autem bez uprawnień), czy też przykre doświadczenia z frontu budowy ścieżek rowerowych (pilnie poszukiwany dywersant, który zapodział przy ulicy 1 Maja kabel średniego napięcia), warto wyłącznie przypomnieć niedawne zajście w ruinach byłej piekarni mechanicznej (ulica Wiązowa). Od lat teren zaniedbany, poza wszelką kontrolą Urzędników, zapisał się przed kilkoma tygodniami w pamięci Mieszkańców. Nie po raz pierwszy. Nie upłynęło wiele w Czarnej Przemszy wody, by o podobnym zdarzeniu doniesiono z Dańdówki (ulica Generała Władysława Andersa).

Wszystko to, Drodzy Mieszkańcy, przeplatane rewelacjami o budowie tężni, instalacji pod egidą Pani Przewodniczącej Szoty podziemnych silosów na odpady bez uprzedniego zabezpieczenia pojazdu do ich opróżniania, receptach Pana Radnego Żurawskiego na Miasto marzeń lub popisami wokalnymi Pana Prezydenta, Radnych zaprzyjaźnionych oraz (czasami) zbuntowanych (kakofonia na 16 wersów). Chociaż sielankę sezonu ogórkowego przerwał pochód barbarzyństwa na placu Stulecia (warto w tym miejscu przypomnieć o styczniowym wybryku kryminalistów w Obornikach; to właśnie dla kwiatu bandyckiej frakcji elektoratu inwestuje się w Mieście miliony), to wszak kogo to obchodzi?! Być może Medyków z ulicy Emila Zegadłowicza, którzy zmuszeni byli sklecać kombinezony z worków na śmieci. Ważne jednak, by nie tracić
rezonu, gdy atmosfera się zagęszcza, ponieważ wybory i tak są co pół dekady…

Jakiego Miasta życzyć należy sobie w nadchodzącym dziesięcioleciu? Zdrowego, ale niekoniecznie tylko w ujęciu zażegnania pandemii, a w znacznie szerszym – rozliczenia Kakistokratów, których poznać można nie tylko po powszechnym braku umiejętności posługiwania się Polszczyzną, ale przede wszystkim niedostatecznym szacunku do Wyborców. Ci w oczekiwaniu na lepsze czasy mogą odprężyć się na „Malediwach” w „parku” Tysiąclecia. Zza gęstej otuliny drzew nie tak łatwo dostrzec brud, dyletanctwo i makiawelizm…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 17 XII 2020