15 maja 2020 zarząd Platformy Obywatelskiej podjął decyzję o ponownym wyborze Andrzeja Dudy na Prezydenta RP.

Powyższe zdanie wbrew pozorom nie jest błędem. Jest oczywistą konsekwencją zmiany kandydata tej partii, która sama w sobie była tragifarsą. Małgorzata Kidawa-Błońska najpierw została okrzyknięta osobą, która odniosła ogromny sukces uniemożliwiając przeprowadzenie wyborów w maju, a następnie … wymieniona na Rafała Trzaskowskiego. Tym samym potwierdzono narrację Zjednoczonej Prawicy oskarżającej opozycję o zablokowanie majowej elekcji (co prawda liderzy obozu rządowego wskazywali raczej na obstrukcyjną rolę Senatu, ale efekt jest ten sam), co nijak się ma do rzeczywistości. Konieczność przeniesienia wyborów wynikała z oporu Jarosława Gowina, który oczywiście nie robił tego dla dobra Polski i w trosce o zdrowie Polaków, ale dla własnego politycznego interesu, którego zresztą nie udało mu się osiągnąć – nie wybił się na niezależność, nie stał się samodzielnym podmiotem na polskiej scenie politycznej i musiał pokornie zając miejsce w stadzie Jarosława Kaczyńskiego. Dodatkowo bardzo przypomina to mającą miejsce latem ubiegłego roku wymianę Marka Kuchcińskiego na Elżbietę Witek. Powody były co prawda zupełnie inne, ale uzasadniając wymianę Marszałka Sejmu Jarosław Kaczyński uznał wiernego ogrodnika i miłośnika podniebnych podróży za osobę, która świetnie pełniła powierzoną mu funkcję. Podobna argumentacja pojawiła się również, gdy Mateusz Morawiecki zastępował Beatę Szydło. Aż strach być w Polsce „wybitnym” politykiem.

Rafał Trzaskowski jeszcze kilka miesięcy temu zapewniał, że umawiał się z mieszkańcami Warszawy na pięć lat i nie zamierza ubiegać się o urząd Prezydenta RP. Przez półtora roku niczym szczególnym się zresztą nie zasłużył, poza oczywiście ciągłym narzekaniem na rządy Prawa i Sprawiedliwości, nawet gdy problemy miasta wynikały z zaniedbań jego i jego poprzedniczki. Zawsze też kierował się interesem własnym i swojej partii. Widać to zresztą nawet teraz, gdy w ostatniej chwili zostały wstrzymane drastyczne podwyżki opłat za wywóz odpadów gdy okazało się, że Rafał Trzaskowski będzie kandydował na Prezydenta RP. Nie można przecież denerwować swoich wyborców. Kuriozalne w ustach samorządowego polityka było też stwierdzenie, że nie może otworzyć żłobków i przedszkoli, ponieważ nie dostał wytycznych od rządu, żądając jednocześnie, żeby władze centralne wzięły odpowiedzialność za otwarcie samorządowych placówek. Jeżeli ktoś ma takie wyobrażenie o samorządności, to rzeczywiście powinien się zastanowić czy znalazł się na właściwym miejscu.

Kandydatura Rafała Trzaskowskiego to świetna wiadomość dla Andrzeja Dudy. Lewicowo-liberalny kandydat bez problemu wygrał w Warszawie półtora roku temu. Lewicowo-liberalny kandydat z bardzo dużym prawdopodobieństwem wejdzie do drugiej tury, dystansując innych opozycyjnych kandydatów. Ale lewicowo-liberalny kandydat nie ma większych szans w starciu z urzędującym Prezydentem o konserwatywno-narodowym obliczu. Znaczna część wyborców Polskiego Stronnictwa Ludowego, nie mówiąc o sympatykach Pawła Kukiza, w drugiej turze zagłosuje na Andrzeja Dudę. Wielu wyborców Lewicy zostanie w domu. Tym bardziej, że walka o drugie miejsce między kandydatami opozycji będzie zacięta i politycznie wykrwawiająca. Pewna jest za to mobilizacja elektoratu prawicowego alergicznie reagującego na Platformę Obywatelską i wszelkie progresywne postulaty jej lewicowego skrzydła. Wystarczy przypomnieć wynik wyborów do Parlamentu Europejskiego, gdy strach przed propagandą LGBT doprowadził do najbardziej spektakularnego sukcesu Prawa i Sprawiedliwości. A przecież to właśnie Warszawska Deklaracja LGBT+ podpisana przez Rafała Trzaskowskiego zainicjowała skuteczną ofensywę propagandową rządzącego obozu.
Dlaczego w takim razie Rafał Trzaskowski został kandydatem PO na Prezydenta? Odpowiedź jest prosta. Zadecydował interes partyjny. Z punktu widzenia Platformy Obywatelskiej najważniejszym celem wcale nie jest pokonanie Andrzeja Dudy. Reelekcja obecnego Prezydenta nie jest oczywiście celem tej partii. Ale prawdziwą tragedią byłoby zwycięstwo, a przynajmniej wejście do drugiej tury, innego opozycyjnego kandydata. Oznaczałoby to podważenie dominującej pozycji Platformy jako głównego przeciwnika Prawa i Sprawiedliwości pokazując jednocześnie skrajną nieudolność tej partii w ostatnich latach. Kandydatura Trzaskowskiego gwarantuje wejście do drugiej tury i honorową porażkę z Andrzejem Dudą. Kierownictwo PO będzie mogło odetchnąć z ulgą.

Oczywiście motywacje, którymi kieruje się Platforma Obywatelska, przyświecają również innym polskim ugrupowaniom. Widać to wyraźnie po tragifarsie dotyczącej terminu wyborów. Jeszcze niedawno roztaczano przerażające wizje przeprowadzenia wyborów w terminie majowym. Jedna strona twierdziła, że nawet dostarczane do skrzynek pocztowych pakiety wyborcze doprowadzą do prawdziwej hekatomby. Druga przekonywała, że głosowanie w lokalach wyborczych możliwe będzie najwcześniej za dwa lata. I nagle okazało się, że już pod koniec czerwca można przeprowadzić całkowicie bezpieczne wybory w trybie mieszanym – stacjonarno-korespondencyjnym, mimo że liczba zakażeń i zgonów od kilku tygodni utrzymuje się na tym samym poziomie. Nikomu też już nie przeszkadza, że ograniczenia związane z pandemią uniemożliwiają prowadzenie normalnej kampanii wyborczej, a jeszcze niedawno dla PO był to jeden z zasadniczych powodów bojkotu wyborów. Potwierdza to, że nigdy nie chodziło o konstytucyjne zasady, czystość wyborczej gry, a tym bardziej o zdrowie Polaków. Od początku jedynym kryterium wyboru terminu elekcji były prognozowane szanse własnego kandydata. Jarosław Kaczyński uznał, że w czerwcu lub lipcu Andrzej Duda może jeszcze wybory wygrać. Opozycja wierzy, że już ich nie wygra.

Wybór Rafała Trzaskowskiego nie tylko przesądza o sukcesie Andrzeja Dudy. Oznacza również zabetonowanie sceny politycznej na kolejne lata i narastającą polaryzację polskiego społeczeństwa. Coraz bardziej zantagonizowane partyjne plemiona nieświadome rzeczywistych intencji ich wodzów, z narastającym zacietrzewieniem będą niszczyły naszą narodową wspólnotę. Gwarancja trzech lat bezproblemowych rządów Jarosława Kaczyńskiego oznacza wzmacnianie autorytarnych tendencji ustrojowych tak bardzo przypominających rządy sanacji w okresie II RP. Historyczne doświadczenia pokazują, że odebranie władzy tak „okopanemu” obozowi władzy, jest mocno wątpliwe. A z pewnością będzie to niemożliwe, dopóki główną siłą opozycji będzie Platforma Obywatelska.

Karol Winiarski

W dniu odbywających się wyborów, które się nie odbywały, Państwowa Komisja Wyborcza wydała jedną z najdziwniejszych uchwał w swojej historii.
Na podstawie art. 293 § 1 w związku z § 3 oraz w związku z art. 160 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy (Dz. U. z 2019 r. poz. 684 i 1504 oraz z 2020 r. poz. 568) Państwowa Komisja Wyborcza uchwala, co następuje:
§ 1. Stwierdza się, że w wyborach Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej zarządzonych na dzień 10 maja 2020 r. brak było możliwości głosowania na kandydatów.
§ 2. Fakt wskazany w § 1 równoważny jest w skutkach z przewidzianym w art. 293 § 3 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy brakiem możliwości głosowania ze względu na brak kandydatów.
§ 3. Uchwała podlega przekazaniu Marszałkowi Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, podaniu do publicznej wiadomości i ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 4. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Wbrew powszechnemu przekonaniu uchwała PKW nie oznacza, że kandydatów nie było, ale że zaistniały stan rzeczy jest podobny do stanu braku kandydatów. Sytuacja, która zaistniała 10 maja nie została bowiem przewidziana przez żaden obowiązujący przepis prawa. W takiej sytuacji należy (o ile problem nie dotyczy prawa karnego) zastosować tzw. wnioskowanie per analogiam, co właśnie zrobiła PKW, a co wydawało się, że zrobi Sąd Najwyższy. W omawianej sytuacji najsensowniejszym rozwiązaniem byłoby bowiem zastosowanie art. 325. § 1: W razie podjęcia przez Sąd Najwyższy uchwały stwierdzającej nieważność wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej, przeprowadza się nowe wybory na zasadach i w trybie przewidzianych w kodeksie w związku art. 324 . § 1. Sąd Najwyższy na podstawie sprawozdania z wyborów przedstawionego przez Państwową Komisję Wyborczą oraz po rozpoznaniu protestów rozstrzyga o ważności wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej. Co prawda trudno mówić o ważności wyboru Prezydenta, którego nie wybrano, ale właśnie na tym polega stosowanie analogii, aby rozciągać obowiązywanie istniejących przepisów na sytuacje najbardziej zbliżone pod względem okoliczności faktycznych i uregulowane w obowiązującym prawie. Trudno natomiast uznać, że warunek ten spełniają artykuły wymienione w uchwale PKW:
Art. 293. § 1. Jeżeli w wyborach, o których mowa w art. 289 i art.292, głosowanie miałoby być przeprowadzone tylko na jednego kandydata, Państwowa Komisja Wyborcza stwierdza ten fakt w drodze uchwały, którą przekazuje Marszałkowi Sejmu, podaje do publicznej wiadomości i ogłasza w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.
§ 2. Marszałek Sejmu ponownie zarządza wybory nie później niż w 14 dniu od dnia ogłoszenia uchwały Państwowej Komisji Wyborczej w Dzienniku Ustaw. Przepisy art. 289 § 2 i art. 290 stosuje się odpowiednio.
§ 3. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio w przypadku braku kandydatów.

Jak bowiem można uznać, że sytuacja jest „równoważna” w skutkach do sytuacji ”braku kandydatów”, skoro kandydaci zarejestrowani przez PKW byli gotowi kandydować, a wina braku wyborów leży po stronie ich organizatorów? Poza tym zdecydowanie lepszym rozwiązaniem byłoby podejmowanie decyzji w takich sprawach przez organ sądowy jakim jest Sąd Najwyższy, a nie administracyjny, jaką jest Państwowa Komisja Wyborcza.

Zgodnie z politycznymi uzgodnieniami dwóch Jarosławów – Kaczyńskiego i Gowina – w nowych wyborach mogą startować dotychczasowi kandydaci bez konieczności ponownej rejestracji. Od samego początku budziło to poważne wątpliwości – czy w przypadku nowych wyborów można w ogóle mówić o jakiś „prawach nabytych”? Jeszcze większe problemy rodzi przewidywany termin wyborów – 28 czerwca lub 5 lipca. Nawet jeżeli uznamy, że kandydaci, których nie było mogą ponownie startować, to i tak będzie możliwość zgłaszania nowych kandydatów. Tymczasem zgodnie z art. 299 § 4. Zawiadomienie o utworzeniu komitetu wyborczego może być dokonane najpóźniej w 55 dniu przed dniem wyborów. Gdyby wybory miały się odbyć 28 czerwca, to termin ten upłynąłby 4 maja. Gdyby miał to być 5 lipca, to 11 maja czyli dzisiaj. W czasach PRL-u krążył taki dowcip: władze zgodziły się na emigrację obywateli polskich, ale pod warunkiem ukończenia 70 roku życia i za zgodą obojga rodziców.

Środowe porozumienie dwóch szeregowych posłów zakładało przeprowadzenie nowych wyborów w formule wyłącznie korespondencyjnej po dokonaniu zmian w Kodeksie Wyborczym. Z niezrozumiałych powodów lider Porozumienia zgodził się na odrzucenie weta Senatu wobec nowelizacji tegoż kodeksu wprowadzającej właśnie ten model głosowania, co stało się dzień później i otwarło prezesowi PiS możliwość złamania zawartego układu i przeprowadzenia wyborów 17 lub 23 maja. Ostatecznie do tego nie doszło, ale w czasie sobotniej narady liderzy obozu rządzącego ustalili, że głosowanie będzie jednak mieszane – stacjonarne w lokalach wyborczych i korespondencyjne dla chętnych. Okazało się bowiem, że rozprowadzenie pakietów wyborczych za ich potwierdzeniem przez wyborców przed drugą turą wyborów, może się ze względów czasowo-logistycznych okazać niemożliwym do przeprowadzenia. Jeżeli rzeczywiście zorientowanie się w tak oczywistej sprawie (cytując klasyka można powiedzieć o oczywistej oczywistości), musiało zabrać liderom Zjednoczonej Prawicy kilka dni, to aż strach pomyśleć jak wygląda proces zarządzania naszym państwem.

Wybory w trybie mieszanym (zwanym tez hybrydowym) za dwa miesiące stoi w całkowitej sprzeczności z rekomendacją ministra zdrowia, który wyraźnie negował możliwość ich przeprowadzenia w taki sposób przez najbliższe dwa lata. Jeżeli nie miało to służyć wyłącznie uzasadnieniu głosowania korespondencyjnego, to Łukasz Szumowski powinien się podać do dymisji. Albo bowiem wydając taką rekomendację, skompromitował się ignorancją w sprawach epidemicznych, albo nie ma nic do powiedzenia w rządzie, którego jest członkiem i to w sprawach najważniejszych – bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli polskich.

Zmiana planowanej formuły wyborów stawia w podbramkowej sytuacji Platformę Obywatelską. Dalsze nawoływanie do bojkotu głosowania traci sens w momencie, gdy (poza terminem) jej postulaty co do formuły głosowania zostaną zrealizowane. Trudno też dokonać zmiany kandydatki, ponieważ już po odwołaniu wyborów majowych, liderzy PO zapewniali że Małgorzata Kidawa-Błońska pozostaje kandydatem na Prezydenta RP. Mało prawdopodobne jest, aby w tak krótkim czasie była w stanie odbudować swoje poparcie z początków kampanii wyborczej. A to grozi katastrofą, która może doprowadzić do marginalizacji partii od prawie dwudziestu lat odgrywającej czołową rolę na polskiej scenie politycznej.

Cieszyć się mogą pozostali kandydaci, a zwłaszcza Władysław Kosiniak-Kamysz i Szymon Hołownia. Przeprowadzenie wyborów w tak krótkim czasie, dale im nadzieję na utrzymanie stosunkowo wysokiego poparcia, jakie udał im się zdobyć w ostatnich tygodniach. Brak bojkotu ze strony zwolenników opozycji zwiększa jednocześnie ich szanse na wejście do drugiej tury, w której mobilizacja elektoratu nastawionego wrogo lub co najmniej niechętnie obecnemu Prezydentowi, może doprowadzić do ich wyborczego sukcesu.

Zdziwienie natomiast budzą decyzje Jarosława Kaczyńskiego. Już porozumienie z Gowinem podważało jego niepodważalną pozycję lidera Zjednoczonej Prawicy. Jeszcze dziwniejsze było rozważanie możliwości jego zerwania, a następnie rezygnacja z takiego pomysłu. Zgoda na wybory hybrydowe mocno ogranicza szansę na zwycięstwo Andrzeja Dudy w pierwszej turze, a nawet w ogóle na reelekcję obecnego Prezydenta. Gwarancją sukcesu było przeprowadzenie wyborów w ustalonej ostatnią nowelizacją Kodeksu Wyborczego formie czyli w powszechnym głosowaniu korespondencyjnym poprzez dostarczaniu pakietów wyborczych w trybie bezadresowym, a więc bez konieczności potwierdzania odbioru. Dawało to bowiem nadzieję na zbojkotowanie wyborów przez znaczną część opozycyjnego elektoratu, do czego bezrozumnie wzywała Platforma Obywatelska i wielu tzw. autorytetów. Niska frekwencja wyborcza zapewniłaby Andrzejowi Dudzie zwycięstwo z wynikiem jakiego nie osiągnął i zapewne już nigdy nie osiągnie żaden z kandydatów w historii. Jego ewentualna klęska może okazać się katalizatorem nasilających się już od pewnego czasu konfliktów w ramach obozu rządzącego i zakończyć okres „dobrej zmiany”.

Jest oczywiście dość proste wyjaśnienie powyższych wątpliwości. Być może Jarosław Kaczyński po raz kolejny ograł swojego imiennika. Po ogłoszeniu wyborów okaże się, że zmienianie ordynacji wyborczej w trakcie trwającej już kampanii wyborczej, jest jednak „niekonstytucyjne”, a na dodatek stan epidemiczny pozwala wyłącznie na wybory korespondencyjne, oczywiście bez potwierdzania odbierania pakietów wyborczych. Platforma wybory zbojkotuje, Andrzej Duda wygra w pierwszej turze, a Jarosław Kaczyński zostanie ogłoszony na prawicy „Zbawicielem Polski”.

Mamy w Polsce istniejący od dziesiątków, a nawet setek lat, zwyczaj zrzucania odpowiedzialności za nasze niepowodzenia na czynniki zewnętrzne. Niemcy, Rosjanie, Żydzi. Wszyscy knują i dążą do naszej zguby. Okazuje się jednak, że to nie są oni konieczni do naszej kolejnej narodowej klęski. Sami załatwimy to szybciej i sprawniej. Jesteśmy na dobrym kursie.

Karol Winiarski

   W połowie lat 70-tych w polskiej telewizji pod takim właśnie tytułem emitowany był kabaret Olgi Lipińskiej. Korzystając z liberalizacji cenzury autorka pokazywała absurdy ówczesnej polskiej rzeczywistości. Chyba jednak nie mogła przewidzieć, że w wolnej Polsce życie przerośnie kabaret. Trudno bowiem inaczej nazwać sytuację, w której debata przed wyborami prezydenckimi odbywa się już po tym, gdy dwaj liderzy tego samego obozu politycznego po trwającym kilka tygodni sporze, postanowili o ich przełożeniu. Wiedział o tym zresztą biorący udział w debacie urzędujący Prezydent, ale nie uważał za stosowne poinformować innych uczestników tego wydarzenia.

   Wola polityczna dwóch Jarosławów (Kaczyńskiego i Gowina) jest oczywiście w Polsce w roku 2020 decydująca, co nie znaczy że zgodna z obowiązującym prawem. A to nie przewiduje czegoś takiego jak przełożenie wyborów poza sytuacją ogłoszenia jednego ze stanów nadzwyczajnych. Formalnie więc jakieś wybory powinny się odbyć. Jeżeli Prezydent Andrzej Duda nie podpisze przed najbliższą niedzielą znowelizowanego Kodeksu Wyborczego, powinny to być wybory tradycyjne czyli w lokalach wyborczych z ograniczoną rolą głosowania korespondencyjnego. Brak możliwości ich odbycia w całym kraju – chociażby z powodu niepowołania wszystkich komisji wyborczych w niektórych gminach – nie powoduje, że tam gdzie wszystkie formalności zostały dopełnione, wybory nie mogą się odbyć. Jeżeli jednak Andrzej Duda „zdąży” z podpisem pod nowelizacją kodeksu, to Marszałek Elżbieta Witek powinna ogłosić wybory korespondencyjne w dniu 17 maja (dopóki Mateusz Morawiecki nie ogłosi nowego dnia wolnego od pracy, to jedyna niedziela w terminie przewidzianym przez  Konstytucję, w którym mogą się odbyć wybory prezydenckie). Dopiero wtedy będzie można składać protesty do Sądu Najwyższego, a ten będzie mógł unieważnić wybory. Żaden przepis nie upoważnia go natomiast do unieważnienia wyborów, których nie było, co oczywiście nie oznacza, że tak się nie stanie. I zapewne nawet nikt nie będzie protestował przeciwko tej rozszerzającej wykładni obowiązujących przepisów. Dlaczego? Ponieważ innych regulacji prawnych nie ma.

   Poważniejszym problemem wydaje się natomiast data przeprowadzenia nowych wyborów prezydenckich. Zgodnie z zapowiedziami polityków Zjednoczonej Prawicy, wybory miałyby się odbyć w pierwszej połowie lipca. Problem polega na tym, że w tym akurat przypadku Konstytucja jest dość precyzyjna. Zgodnie z art. 129, ust. 3 „W razie stwierdzenia nieważności wyboru Prezydenta Rzeczypospolitej przeprowadza się nowe wybory, na zasadach przewidzianych w art. 128 ust. 2 dla przypadku opróżnienia urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej.”. Z kolei wymieniony art. 128, ust 2 stanowi, że „Wybory Prezydenta Rzeczypospolitej zarządza Marszałek Sejmu na dzień przypadający nie wcześniej niż na 100 dni i nie później niż na 75 dni przed upływem kadencji urzędującego Prezydenta Rzeczypospolitej, a w razie opróżnienia urzędu Prezydenta Rzeczypospolitej – nie później niż w czternastym dniu po opróżnieniu urzędu, wyznaczając datę wyborów na dzień wolny od pracy przypadający w ciągu 60 dni od dnia zarządzenia wyborów”. Kluczowym sformułowaniem jest „opróżnienie urzędu”, co stanie się dopiero po dniu 6 sierpnia, ponieważ wtedy właśnie kończy się kadencja Andrzeja Dudy. I dopiero wówczas Marszałek Sejmu będzie mogła ogłosić wybory, respektując na dodatek terminy określone w Kodeksie Wyborczym przewidziane na rejestrowanie komitetów wyborczych, zgłaszanie kandydatów, tworzenie komisji wyborczych itp. To oznacza, że wybory najwcześniej będą się mogły odbyć na przełomie września i października 2020 roku. O ile oczywiście nie zostanie wprowadzony stan nadzwyczajny z powodu słabych notowań Andrzeja Dudy mogących skutkować jego przegraną w wyborach. Susza, powódź, gradobicie, szarańcza (zawsze przecież może przelecieć do nas z Afryki Wschodniej, gdzie właśnie szaleje), to przecież powody zdecydowanie poważniejsze niż jakaś tam pandemia.

   Jak zwykle w takich sytuacjach pojawia się pytanie o zwycięzców i przegranych całego politycznego zamieszania. Pozornie wydaje się, że sukces odniósł Jarosław Gowin. To jego sprzeciw zmusił Jarosława Kaczyńskiego do rezygnacji z majowych wyborów. Tyle, że to pyrrusowe zwycięstwo. Jarosław Gowin doprowadzając do konfliktu z liderem własnego obozu politycznego liczył, że stanie się głównym rozgrywającym w polskiej polityce. Tymczasem opuszczony przez większość swoich współpracowników (najbardziej spektakularna była rejterada Kamila Bortniczuka) musiał wrócić na łono Zjednoczonej Prawicy. Skompromitowany w oczach własnego obozu politycznego jak i opozycji, będzie teraz traktowany jak trędowaty i wkrótce przestanie być liderem własnej partii, a potem ostatecznie zniknie w niesławie z polskiej polityki.

   Trudno za zwycięzcę uznać Jarosława Kaczyńskiego. Przez kilka tygodni robił wszystko, żeby doprowadzić do majowych wyborów. Porozumienie z Jarosławem Gowinem przesądzające o ich przesunięciu oznacza więc jego porażkę. Z drugiej jednak strony udało mu się utrzymać jedność Zjednoczonej Prawicy i doprowadzić do przeforsowania nowelizacji Kodeksu Wyborczego przewidującej wprowadzenie powszechnych wyborów korespondencyjnych. Trudno zrozumieć dlaczego na tym trybie tak bardzo prezesowi zależy. Jeżeli Platforma Obywatelska wycofa się z bojkotowania tego trybu przeprowadzania głosowania, to właśnie wybory korespondencyjne dają większe możliwości mobilizowania elektoratu opozycyjnego wobec obecnej władzy. Łatwiej byłoby Andrzejowi Dudzie wygrać wybory stacjonarne, a przykład Korei Płd. pokazuje, że można je przeprowadzić w sposób bezpieczny dla głosujących.

   Największym przegraną, wbrew gromko ogłaszanego sukcesu, jest Platforma Obywatelska. Pozostaje z ręką w nocniku czyli z kandydatką, która mówiąc eufemistycznie nie błysnęła w trakcie kampanii wyborczej i której notowania zaczęły ostatnio szorować po dnie. Oczywiście ewentualne wycofanie się z bojkotu głosowania spowoduje, że Małgorzata Kidawa–Błońska może częściowo odzyskać poparcie deklarujących zamiar udziału w wyborach, ale trudno przypuszczać żeby nawiązała walkę z Andrzejem Dudą. Będzie raczej starała się powrócić na pozycję wicelidera sondaży, co też nie będzie proste. Oczywiście unieważnienie wyborów daje możliwość zmiany kandydata, ale na to Platforma raczej się nie zdecyduje. Po pierwsze, musiałaby uznać, że Kidawa-Błońska była jednak kandydatem nie rokującym na sukces, czemu do tej pory wszyscy liderzy tej partii stanowczo zaprzeczali. Po drugie, nie mają właściwie żadnego innego lepszego kandydata. Trudne będzie również wytłumaczyć Platformie swoim zwolennikom, że w maju wybory korespondencyjne były niebezpieczne dla wyborców i co ważniejsze (i bardziej zgodne z prawdą), łamiące podstawowe zasady demokratycznych wyborów, a kilka miesięcy później już takimi nie będą. Wbrew zapowiedziom Jarosława Gowina nie jest bowiem możliwe doprowadzenie do sytuacji, w której wszelkie nieprawidłowości zostaną wyeliminowane, a tym samym możliwość np. wielokrotnego oddawania głosu będzie niemożliwa. Dlaczego w takim razie Kidawa-Błońska miałaby brać udział w, jak to politycy PO do tej pory mówili, farsie wyborczej czy usłudze pocztowej?

   Zwycięzcą nie są również pozostali kandydaci opozycji. Robert Biedroń może się oczywiście chwalić, że przewidział wiarołomstwo Gowina, ale nie zmienia to faktu, że nie ma szans na dołączenie do grupy liderów walczących o drugie miejsce. W podobnej sytuacji jest Krzysztof Bosak dla którego olbrzymim sukcesem byłoby przekroczenie 10% poparcia. Zyskujący ostatnio w sondażach Władysław Kosiniak-Kamysz pogubił się w swoje narracji nie potrafiąc logicznie wytłumaczyć dlaczego wzywa do wzięcia udziału w wyborach, które sam uważa za nieuczciwe i nie w pełni bezpieczne. Trudno mu też będzie utrzymać dotychczasowe notowania, jeśli kandydatka PO wróci do gry. Brak majowych wyborów to jednak chyba najgorsza wiadomość dla Szymona Hołowni, który w ostatnich dniach dzięki prowadzonej w internecie kampanii i dobremu występowi na debacie prezydenckiej wskoczył jak surfer na falę społecznego poparcia i stał się głównym konkurentem dla Andrzeja Dudy. Zauważyła to zresztą publiczna telewizja, która tradycyjne rozpoczęła grillowanie osoby stanowiącej zagrożenie dla obecnego systemu władzy. Mało jednak prawdopodobne, aby udało mu się utrzymać tak wysokie notowania przez najbliższe miesiące. Wskazuje na to chociażby przykład Pawła Kukiza, który w podobny sposób niespodziewanie „szczytował” w wyborach prezydenckich w 2015 roku uzyskując ponad 20% głosów, po czym kilka miesięcy później jego komitet (Kukiz`15) uzyskał w wyborach parlamentarnych dwukrotnie mniejsze poparcie.

   W toczącej się politycznej rozgrywce Andrzej Duda pozostawał przedmiotem, a nie podmiotem, prowadzonej gry. Jedyna jego aktywność, to domniemany brak zgody na rezygnację z urzędu, co umożliwiłoby przeprowadzenie nowych wyborów zgodnie z Konstytucją w lipcu. Zresztą nie odważył się nawet do tego przyznać oskarżając media o wymyślenie całej sprawy, chociaż o sprawę nagłośnił Andrzej Stankiewicz – jeden z najbardziej wiarygodnych polskich dziennikarzy. Nic też nie wskazuje, że nawet w razie wygranej Andrzej Duda byłby w stanie wybić się na niezależność od Naczelnika z Nowogrodzkiej.

   W pierwszych latach polskiego parlamentaryzmu krążył po Polsce dowcip o Jasiu. W trakcie lekcji nauczycielka pytała się dzieci o zawód ich ojców. Wywołany do odpowiedzi Jasiu powiedział, że tatuś tańczy na rurze w klubie gejowskim. Jego zdziwiony kolega spytał się po lekcji dlaczego skłamał. Na to wzburzony Jasiu: „A co miałem powiedzieć, że tatuś jest posłem?”. Czasy się zmieniły, opinia o homoseksualistach szczęśliwie też jest trochę inna niż w tamtych latach, wyborcy  już nie oczekują zbyt wiele od swoich wybrańców. Ale opinia Polaków o politykach jeśli się zmieniła, to na gorsze. Trudno się temu dziwić skoro zrobili z Sejmu kabaret. Tyle, że sami się tam nie znaleźli. Ktoś ich wybrał. A jak na razie żadnej autorefleksji po stronie suwerena nie widać. I raczej jej nie zobaczymy.

Karol Winiarski

Przez ostatnie trzy dekady Polacy nie uświadczyli wielu okazji, by przekonać się o racjonalnym finansowaniu służby publicznej. Receptą na permanentne zaniedbania chociażby na niwie edukacji, jak też – przede wszystkim – w opiece medycznej, okazały się powszechne zrywy społeczne. Jest to zarazem przykre i piękne, że Naród potrafi skonsolidować się, dając odpór zaniedbaniom Rządzących zarówno na szczeblu centralnym, jak i lokalnym. Przez pryzmat ostatnich lat niejednokrotnie zadajemy sobie pytanie, czy aby nie przypadkiem kolejni Premierzy mogą pozwolić sobie na lekceważenie określonych grup społecznych, skoro potwierdzenie braterstwa Polaków przynoszą medialne relacje w każdą drugą niedzielę roku. Niestety, przykład Inicjatywy Pana Owsiaka – chociaż jeden z najbardziej rozpoznawalnych – nie jest jedyny.

Pragnę niniejszym tekstem uwagę Państwa zwrócić jednak na inny problem. Jednocześnie spieszę zaświadczyć, iż nie jest on wymierzony w jakiekolwiek obecnie podejmowane działania w walce z pandemią; nie jest to czas i miejsce, ażeby rozliczać kogokolwiek z udziału hipokryzji w pokładach motywacji do działania. Na tle obecnej sytuacji, której ikonicznym symbolem stało się masowe wykonywanie maseczek oraz organizowanie zbiórek na rzecz Medyków, warto jednak zwrócić uwagę na rolę Radnych w rozwiązywaniu innych problemów. Problemów równie
istotnych, a także – co warte podkreślenia – pozostających bezpośrednio w zestawie kompetencji.

Być może nie jest to apel wybitnie odkrywczy, jednakże – Szanowni Państwo – czy przez lata Polacy nie zdążyli już przywyknąć do wszystkich aspektów życia społecznego? Nikogo nie dziwią wieloletnie kolejki, odwlekane zabiegi. Bezpłatna edukacja jest fikcją. Czy jakość sprawowania władzy również nie pozostawia żadnych wątpliwości co do konieczności zadawania pytań, w tym krytycznych?! Pokolenia Polaków, wychowywanych w warunkach upadlającego totalitaryzmu, tak łatwo nie pozbędą się nawyków, których to pielęgnowanie pozostaje – co tu dużo kryć – niektórym na rękę. Nie mam w tym wypadku na myśli zabiegów medialnych, pomocnych przemycaniu czy to pomysłów na Kraj niebezpiecznych, czy też lansowaniu jednostek, mających za nic dobro Ojczyzny. Chociaż to istotne, jednak życie codzienne składa się z elementów prozaicznych: dziurawy chodnik, wadliwe oświetlenie, brak kanalizacji, nielegalne składowiska odpadów.

W Sosnowcu, niestety, takie wyliczenie może być rozszerzone o iście lokalne atrakcje, jak chociażby ruiny obiektów przemysłowych lub przyzwalanie na postępującą degradację zabytków. Nie ma się co czarować, bowiem stan ten trwał w Mieście na długo przed zaistnieniem zagrożenia epidemicznego. Z pewnością po jego zażegnaniu Mieszkańcy Sosnowca nie obudzą się w nowej rzeczywistości, w której Radni będą gorliwie zabiegać o zwrócenie uwagi na opłakany stan zabudowań północnej strony ulicy Stefana Żeromskiego, czy też rejonu ulicy Chemicznej, podobnie jak obecnie prężnie dbają o skuteczną dystrybucję maseczek.

Nie drwię, Szanowni Państwo, z działań podejmowanych przez Radnych w tym aspekcie. Chociaż jednych mogą one drażnić, bowiem rodzą być może uzasadnione obawy o chęć lansowania się w sytuacji, która nie zezwala na to ze względów etycznych, tak należy przyznać, że nawet za cenę promowania postaw narcystycznych niesie to, koniec końców, realny wymiar dobra.

Jak jednak mają się takie zrywy do codzienności? Czy nie weryfikuje ona postaw Rządzących Miastem? Przeanalizujmy, Szanowni Państwo, tabelę dyżurów Radnych. Na pierwszy rzut oka nie budzi ona wątpliwości; zarówno wśród Włodarzy starszej daty, jak też młodszych można zauważyć brak deklaracji adresów poczty elektronicznej (niektórzy Radni podają je bez wahania w przypadku wymiany poglądów w sprawach złożonych), praktycznie wszyscy Radni podają do publicznej wiadomości służbowe numery telefonów komórkowych. Mawiają, że dobrymi chęciami piekło wybrukowane. Jak jednak ma się wykorzystanie środków komunikacyjnych w sprawach mniej spektakularnych niż obecne działania? Czy są w Sosnowcu Radni, którzy posiadają telefony pozbawione funkcji oddzwaniania, a skrzynki pocztowe uniemożliwiają wysyłanie odpowiedzi? Jest to retoryczne pytanie…

Niepomiernie bardziej zapada w pamięć okolicznościowa fotografia Samorządowca przy skrzynkach pocztowych, aniżeli ujęcie pod nieistniejącymi latarniami wzdłuż kilkusetmetrowej alejki pomiędzy ulicą Generała Józefa Hallera a aleją Zagłębia Dąbrowskiego. Bywa tam zresztą tak ciemno, że być może dlatego nikt nie widział tam Radnego. Najpewniej na tego rodzaju niedogodności nie narażają Samorządowców chociażby eskapady do centrum handlowego na pograniczu Starego Sosnowca i Pogoni, których atmosferę może popsuć widok ruin przy ulicy Kotlarskiej. Chociaż nietrudno wówczas odwrócić wzrok na zdegradowane terenu wzdłuż ulicy Księdza Włodzimierza Sedlaka, irytującym pretekstom do wzniecenia dylematów moralnych nie tak łatwo zaradzić.

Na jakież pasmo niewygód skazaliśmy, Szanowni Mieszkańcy, w tej dłuższej kadencji Radnych? Pod warunkiem, rzecz jasna, że Samorządowcy na podobne dylematy nie są uodpornieni. Przez długotrwałą izolację.

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 28 IV 2020

   Wybory prezydenckie rozpalają emocje polityków po obu stronach sceny politycznej. Ich termin i sposób przeprowadzenia stanowią pole nieustających sporów. Najzabawniejsze jest to, że każda ze stron posługuje się argumentami, którym jeszcze niedawno stanowczo zaprzeczała. Prawo i Sprawiedliwość nagle pokochało wybory korespondencyjne, chociaż jeszcze dwa lata temu widziało w nich pole do fałszerstw i manipulacji. Straciły one za to poparcie opozycji, która z kolei zaczęła darzyć sympatią Państwową Komisję Wyborczą, chociaż jeszcze niedawno jej nowy skład był dowodem na chęć dokonania przekrętów przez rządzącą partię w razie wyborczego niepowodzenia.

   Zmieniły się też nagle sympatie polityczne. Dla opozycji wyrocznią stał się Donald Trump, który jest przeciwny wyborom korespondencyjnym w swoim kraju. Dla rządzących autorytetem stali się Demokraci i ich liderzy: spikerka Izby Reprezentantów Nancy Pelosi oraz gubernator stanu Nowy York Andrew Cuomo, którzy mają dokładnie przeciwną co amerykański prezydent opinię. PiS powołuje się na przykład Bawarii (ci paskudni Niemcy), w której sposób głosowania zmieniono (o zgrozo) między pierwszą a drugą turą wyborów samorządowych. Po stronie opozycji słychać potępienie nieodpowiedzialnych Bawarczyków i jeszcze bardziej nieodpowiedzialnego Emmanuela Macrona, który jeszcze niedawno był bożyszczem wszystkich euroentuzjastów.

   Wszystkie te opinie są oczywiście efektem bieżących interesów politycznych poszczególnych ugrupowań i potwierdzają tezę, że stałość poglądów współczesnych polityków wymarła dawno temu jak dinozaury (oczywiście nie te, w które zdaniem naszej byłej Pani premier ludzie pierwotni rzucali kamieniami). Tymczasem przeprowadzanie jakichkolwiek wyborów w warunkach epidemii nie jest sprawą prostą. Można nawet powiedzieć, że nie możliwe spełnienie wszystkich wymogów pozwalających na uznanie ich za w pełni wolne, sprawiedliwe i uczciwe.

   Zdecydowana większość krajów postanowiło przełożyć wybory, których konstytucyjne terminy przypadały w najbliższym czasie. Decyzje te jednak zapadały zwykle w początkach pandemii, gdy wydawało się, że dwóch, trzech miesiącach uda się ją zdusić i będzie można w sposób całkowicie bezpieczny przeprowadzić elekcję. Dzisiaj widać, że były to jednak zbyt optymistyczne założenia. Były też państwa, które mimo zagrożenia postanowiły dotrzymać konstytucyjnych terminów. Tak stało się nie tylko we wspomnianej już Bawarii, ale także w Korei Płd., która zresztą przyjęła zupełnie inną taktykę w walce z koronawirusem, przynoszącą przynajmniej do tej pory rewelacyjne efekty. Co ciekawe, wybory w Korei odbyły się wedle tradycyjnych reguł, chociaż przy zastosowaniu nadzwyczajnych środków ostrożności. Po dwóch tygodniach od ich odbycia żadnych skutków nie widać. Podobnie zresztą było w Bawarii, a opowieści o wzroście ilości zachorowań są oczywiście prawdziwe, tyle że dotyczą pierwszej tury wyborów przeprowadzonych w sposób tradycyjny.

   Problem z każdymi wyborami w czasach pandemii polega na tym, że nie da się jednocześnie zapewnić ich pełnej uczciwości, powszechności i zdrowotnego bezpieczeństwa. Biorąc pod uwagę to ostatnie kryterium najlepszym sposobem elekcji byłoby głosowanie internetowe. Mimo różnego rodzaju obaw można je skutecznie zabezpieczyć przed zewnętrzną ingerencją i ograniczyć innego rodzaju nadużycia, co pokazuje chociażby przykład Estonii posiadającej bardzo liczną mniejszość rosyjskojęzyczną i, powiedzmy eufemistycznie, niezbyt jej przychylnego sąsiada. Nie zapewnia ono jednak warunku powszechności, ponieważ miliony, zwłaszcza starszych osób, nie są w stanie w sposób samodzielny zagłosować ze względu na informatyczne wykluczenie. To oznacza, że albo w ogóle nie wezmą udziału w wyborach, albo będą musiały skorzystać z pomocy osób trzecich, co niestety może się skończyć oddaniem głosu na inną osobę czy partię niż chciałyby.

   Najbardziej uczciwe jest głosowanie tradycyjne czyli w lokalach wyborczych. Gorzej jest już z jego powszechnością, ponieważ ze względów zdrowotnych czy logistycznych nie wszyscy są w stanie oddać swój głos. Biadolenie opozycji nad możliwym pokrzywdzeniem Polonii pachnie hipokryzją w sytuacji, gdy do tej pory oddanie głosu przez znaczną część Polaków przebywających za granicą i tak było w praktyce niemożliwe. Wystarczyło mieszkać daleko od polskiej placówki dyplomatycznej, a prawo do głosowania stawało się uprawnieniem czysto teoretycznym. Inna sprawa czy Polacy mieszkający poza krajem w ogóle powinni głosować. W końcu wybieramy władze, które będą urządzały „nasz dom” i nie widzę powodu, aby ktoś kto w nim nie mieszka na stałe powinien mieć coś do powiedzenia w tej sprawie. Wybieramy przecież Prezydenta Polski, a nie Prezydenta Polaków.

   Wybory tradycyjne są z pewnością najbardziej niebezpieczne ze względów zdrowotnych. Nie lepiej jednak wygląda ta kwestia przy głosowaniu korespondencyjnym prowadzonym w dotychczasowy sposób czyli dla wybranej grupy osób. Konieczność co najmniej dwukrotnego kontaktu kuriera pocztowego z osobą, która wyraziła chęć skorzystania z tej formy wyrażenia swojej woli, grozi oczywiście rozszerzeniem epidemii. Inaczej jednak wygląda sytuacja w przypadku dostarczania pakietów wyborczych do skrzynek pocztowych i ich przesyłania do komisji wyborczej poprzez wrzucenie do skrzynki pocztowej. Oczywiście pełnego bezpieczeństwa ten sposób się nie zapewnia i nie chodzi bynajmniej o apokaliptyczne opowieści o czyhających w zakamarkach kopert koronawirusów, które tylko czekają, aby z furią zaatakować biednych wyborców. Gdyby to była prawda, to należałoby uznać, że dziesiątki tysięcy kurierów i listonoszy codziennie roznosi śmierć po naszych domach, co oczywiście ma tyle wspólnego z rzeczywistością co bajdurzenia antyszczepionkowców. Jest natomiast możliwość ograniczonej transgresji wirusa wśród członków komisji wyborczych, chociaż ich liczebność (członków komisji, nie koronawirusów) w projekcie powszechnego głosowania korespondencyjnego została ograniczona do minimum.

   Zasadniczym problemem powszechnego głosowania korespondencyjnego jest natomiast brak możliwości zapewnienia pełnej uczciwości tego procesu. Po pierwsze, nie ma pewności, że ilość pakietów wyborczych, które dotrą do komisji wyborczych nie będzie większa niż wyborców, którzy oddali głos. Po drugie, w większym stopniu niż przy głosowaniach w lokalach wyborczych istnieje niebezpieczeństwo nacisków na oddających głos, chociażby ze strony członków rodziny. I w końcu po trzecie, bardzo prawdopodobna jest możliwość co najmniej kilkukrotnego głosowania przez niektórych wyborców. Część mieszkańców budynków wielorodzinnych ma dziwny zwyczaj wykładania na skrzynki pocztowe tych przesyłek, które ich nie interesują. Podobnie może się stać z pakietami wyborczymi. Wystarczy przejść się po blokowisku, pozbierać „osierocone” pakiety i „wyręczyć” niezainteresowanych rodaków w oddaniu głosu. Oczywiście teoretycznie komisja wyborcza powinna odrzucić głosy oddane przez osoby nieuprawnione. Tyle, że nie jest w stanie w praktyce tego sprawdzić. Gdyby nawet próbowała weryfikować oświadczenia dołączane do karty wyborczej (sprawdzenie PESEL-u), to liczenie głosów trwałoby tygodniami. I tak zresztą może to trwać wiele dni, chociaż chyba nie aż tak długo jak przewidują niektórzy eksperci. A przecież po dwóch tygodniach musi się odbyć druga tura wyborów. Na dodatek, gdyby się okazało, że mamy dwa głosy z takim samym PESEL-em, to który należy unieważnić? Oba? Dlaczego pozbawiać możliwości wyboru wyborcę, który zagłosował w sposób zgodny z prawem?

   W tej sytuacji przeprowadzenie w pełni uczciwych i bezpiecznych wyborów, w których mogliby uczestniczyć wszyscy zainteresowani jest w warunkach epidemii niemożliwe. Tym samym ich odłożenie wydaje się logicznym i oczywistym posunięciem. I tak rzeczywiście było na początku zarazy, gdy w świetle ówczesnym opinii epidemiologów, żądania opozycji wprowadzenia stanu klęski żywiołowej na krótki okres czasu były w pełni uzasadnione. Tylko, że w chwili obecnej sytuacja już tak oczywista nie jest. Okazało się bowiem, że wirus prawdopodobnie pozostanie wśród nas przez dłuższy czas i dopiero nabycie tzw. odporności stadnej pozwoli ostatecznie zażegnać niebezpieczeństwo. Można ją uzyskać w sposób naturalny, poprzez zakażenie większości populacji, albo poprzez szczepienia. Ten pierwszy sposób oczywiście oznacza znacznie większa liczbę zgonów w krótkim okresie czasu. Stosunkowo niewielka ilość zachorowań w Polsce, co jest wynikiem sukcesu działań izolacyjnych, oznacza niestety, że kolejne fale epidemii są o wiele bardziej prawdopodobne niż we Włoszech, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Szwecji czy USA i mogą mieć przebieg znacznie bardziej zabójczy. Pozostaje oczekiwanie na szczepionkę, która jednak najwcześniej pojawi się przyszłym roku, a zaszczepienie całej populacji potrwa kolejne miesiące. Oczywiście, o ile w ogóle uda się ją stworzyć, ponieważ tego też naukowcy nie są w stanie zapewnić. Co więcej nie wiadomo nawet czy nabyta odporność będzie trwała – w Korei Płd. potwierdzono już kilkaset przypadków powtórnych zachorowań osób, które jak się wydawało koronawirusa pokonały. Tym samym przeprowadzenie normalnych wyborów może okazać się możliwe do przeprowadzenia nawet nie za dwa lata, jak to przewiduje minister Szumowski, ale dopiero w późniejszym okresie. O ile w gole to będzie jeszcze możliwe.

   W tym kontekście kuriozalnie wygląda propozycja Borysa Budki, który wymyślił sobie przesunięcie wyborów na 16 maja 2021 roku, co oczywiście oznacza wprowadzenie stanu klęski żywiołowej i jego systematyczne przedłużanie przez Sejm. Gdyby przewidywania epidemiologów po raz kolejny okazały się błędne i udało się zdusić epidemię w miesiącach letnich, to jedynym powodem utrzymywania stanu klęski żywiołowej byłaby konieczność doczekania do ustalonego terminu wyborów. Ciekawe w jaki sposób lider PO odpowiedziałby na zarzut niekonstytucyjności takiego rozwiązania? Oczywiście bardziej prawdopodobne będzie dalsze trwanie epidemii. Tym samym niebezpieczeństwa zdrowotne związane z wyborami będą równie aktualne za rok jak i obecnie. Tym bardziej, że Pan Budka widzi te wybory w formie tradycyjnej – głosowanie w lokalach wyborczych i korespondencyjnie poprzez osobisty odbiór i oddanie pakietu wyborczego przedstawicielowi poczty. Oczywiście pozostaje jeszcze aspekt polityczny całego pomysłu – ponieważ stan klęski żywiołowej wprowadza Rada Ministrów, na takie rozwiązanie musiałby się zgodzić Jarosław Kaczyński. Pomysł, że lider rządzącej partii będzie realizował polityczny plan opozycji przekracza granice zdrowego rozsądku. Ale działacze Platformy Obywatelskiej już dawno żyją w swoim własnym świecie.

   Pozostaje w grze propozycja zmiany Konstytucji zaproponowana przez Jarosława Gowina i poparta, raczej ze względów taktycznych, przez Jarosława Kaczyńskiego. Początkowo wydawała się ona zupełnie kuriozalna, ale ostatnio zdobywa coraz większą ilość zwolenników, także po stronie opozycji. W przypadku zmiany Konstytucji trudno mówić o niekonstytucyjności. Nie sposób jednak nie zauważyć, że przedłużanie kadencji urzędującego Prezydenta z jednoczesnym uniemożliwieniem mu ponownego startu w wyborach kłóci się z podstawowymi zasadami demokracji. Jeszcze dwa lata temu propozycja ograniczenia ilości kadencji wójtów, burmistrzów i prezydentów z zaliczeniem do limitu bieżącej kadencji, spotkała się z totalną krytyką większości konstytucjonalistów. Na dodatek nie ma pewności, że za dwa lata wybory w normalny sposób będzie można przeprowadzić.

   Na niespełna dwa tygodnie przed wyznaczonym terminem wyborów dalej nie wiadomo kiedy i w jaki sposób wybierzemy Prezydenta. Najbardziej prawdopodobne są dwa scenariusze. Pierwszy zakłada odrzucenie weta Senatu wobec projektu powszechnego głosowania korespondencyjnego (o ile oczywiście Senat zdoła zebrać odpowiednią większość, co w cale nie jest takie pewne). Ponieważ byłoby to możliwe prawdopodobnie dopiero 7 maja, a więc trzy dni przed wyznaczonym dniem wyborów, możliwość jego przeprowadzenia w dniu 10 maja jest nierealna. Zostałyby one przesunięte najprawdopodobniej na 17 maja. Jest co prawda możliwość wyznaczenia dnia wolnego od pracy w ostatnim przewidywanym przez Konstytucję terminie czyli w sobotę 23 maja i przeniesienia wyborów na ten dzień, ale jest to mało prawdopodobne. Po pierwsze, z punktu widzenia PiS-u zdecydowanie najlepszym dniem na wybory jest niedziela – bardzo wielu wyborców idzie na głosowanie wracając z mszy (do tego czasu można znieść albo radykalnie ograniczyć istniejące w tej chwili ograniczenia). Po drugie, sondaże wskazują, że poparcie dla Andrzeja Dudy jest na krzywej opadającej – im szybciej odbędą się wybory, tym dla niego lepiej. Każdy dzień może mieć znaczenie decydujące. Ponieważ część wyborców i tzw. autorytetów moralnych uznała, że najlepszym sposobem na przejęcie władzy jest bojkotowanie wyborów, Andrzej Duda ma duże szanse wygrać w pierwszej turze – przy najniższej w historii frekwencji, ale i z najlepszym w historii wynikiem, co przez następne pięć lat będzie propagandowo podkreślane przy każdej okazji przez jego zwolenników jako dowód na silną legitymizację jego władzy. Ważność wyborów potwierdzi Sąd Najwyższy, który co prawda uzna część protestów wyborczych, ale jednocześnie stwierdzi, że nie miały one wpływu na ostateczny wynik elekcji. I trudno będzie ten wyrok kwestionować, jeżeli zwycięstwo Andrzeja Dudy będzie przygniatające.

   Drugi możliwy scenariusz zakłada sukces Jarosława Gowina, który jak wiele wskazuje, postanowił ostatecznie zerwać z Jarosławem Kaczyńskim. Widocznie sytuacja, w której głosował za, ale się nie cieszył, przestała go satysfakcjonować. Jeżeli poprze go choć kilku posłów jego własnego ugrupowania, to PiS-owi może zabraknąć głosów do odrzucenia weta Senatu. Ponieważ przeprowadzenie normalnych wyborów wedle do tej pory obowiązujących zasad wydaje się niemożliwe (bynajmniej nie ze względów epidemicznych, ale czysto organizacyjnych), wybory w maju mogą się rzeczywiście nie odbyć. Ale wcale nie oznacza to wprowadzenia stanu klęski żywiołowej, nie mówiąc już o stanie wyjątkowym. Ich wprowadzanie rzeczywiście wyłącznie po to, żeby przełożyć wybory wydaje się co najmniej wątpliwe pod względem konstytucyjnym, na co dziwnie nie zwracają uwagi liderzy opozycji, którzy o Konstytucji mówią w co drugim zdaniu. Decydująca będzie jednak oczywiście kalkulacja polityczna. Z punktu widzenia Jarosława Kaczyńskiego korzystniejszym może się okazać doprowadzenie do kryzysu konstytucyjnego, za który odpowiedzialnością obciąży opozycję, która zablokowała możliwość przeprowadzenia wyborów przez odrzucenie projektu powszechnego głosowania korespondencyjnego. Do 6 sierpnia Prezydentem RP byłby Andrzej Duda. Kto potem? Nie wiadomo, ponieważ Konstytucja nie przewidziała takiej sytuacji. Prawdopodobnie rozstrzygnąłby o tym Trybunał Konstytucyjny czyli w praktyce Jarosław Kaczyński. Zapewne postawiłby na Andrzeja Dudę, ponieważ istnieje co prawda niewielkie, ale jednak, niebezpieczeństwo odwołania Marszałek Elżbiety Witek i zastąpienia jej np. Jarosławem Gowinem. I w takim stanie „bez żadnego trybu” możemy żyć albo bardzo krótko, albo latami, ponieważ żaden przepis Konstytucji, Kodeksu Wyborczego czy innego przepisu, nie określa nowej daty wyborów prezydenckich. Nie wymaga nawet ich przeprowadzenia. Odbędą się wówczas, gdy Jarosław Kaczyński uzna, że będzie je można wygrać. Ale proszę się nie martwić o tą czysto formalną stronę naszej demokracji. Przy takiej opozycji, a zwłaszcza obecnym kierownictwie Platformy Obywatelskiej, może to zrobić w dowolnym czasie bez obawy poniesienia porażki.

   Obiektem krytyki stał się minister zdrowia Łukasz Szumowski, w którym politycy opozycji z zupełnie niewiadomych powodów pokładali olbrzymie nadzieje zapominając, że jest on przecież zgodnie z zasadą partyjnej solidarności zobowiązany do lojalności wobec swojego ugrupowania i człowieka, który pozwolił mu pełnić zajmowane obecnie stanowisko (oczywiście nie chodzi tu o Mateusza Morawieckiego). Ciekawe jak potraktowaliby swojego ministra, który nagle zacząłby forsować poglądy sprzeczne ze stanowiskiem lidera partii.

Karol Winiarski

Książka, którą ostatnio czytałem, Remigiusza Mroza „Iluzjonista” rozpoczyna się od cytatu A. Einsteina – „ Rzeczywistość jest tylko iluzją, aczkolwiek bardzo trwałą”.  Książka ta jest reklamowana jako misterna, porywająca i genialna historia…czego chcieć więcej. Ale czym jest iluzja?

To pytanie na które jest kilka odpowiedzi i to w zależności od punktu widzenia.  Możemy powiedzieć, że to uświadomienie, doznanie, wrażenie czegoś nieistniejącego, to zniekształcone widzenie, ale również błędna interpretacja, to sztuka iluzjonisty  czyli złudzenie. Możemy mówić o mirażu, przewidzeniu, złudzie jak również marzeniu, mrzonce czy też fantazji. Jak zwał tak zwał, ale to przede wszystkim również „sztuka” uprawiania polityki.

Im ludzie wiedzą mniej o powstawaniu kiełbas i praw, tym lepiej śpią – powiedział podobno Otto von Bismarck. Dzisiaj politykę tak naprawdę kształtują PR- owcy na zlecenie polityków. Politycy są tylko ostatnim łańcuchem tych informacji, które społeczeństwo słyszy przy pomocy „niezależnych” dziennikarzy. Kuchnia polityki dzisiaj, jak i wcześniej również bywa obrzydliwa, jak wnętrze masarni za czasów Bismarcka.

Obowiązywała i obowiązuje dalej zasada, zgodnie z którą złodziej biegnie pierwszy i krzyczy „ łapać złodzieja”, a tłum ludzi biegnie razem z nim goniąc…. powietrze. Czy tłum zdaje sobie sprawę kogo goni, ściga i gdzie biegnie? Nie, nie o to w tym wszystkim przecież chodzi.

Zdanie, które zwykł powtarzać każdy polityk złapany za rękę w cudzej kieszeni, albo nagrany podczas opowiadania bzdur lub kręcenia lodów z jakimś podobnym sobie kumplem brzmi dziś – to nie ja. Bohaterowie tego dramatu zawsze idą w zaparte i co dziwne znajdują posłuch i uznanie nawet, gdy ostentacyjnie pokazują środkowy palec.

Tradycją staje się, że jeśli chcesz zdobyć władzę to możesz ją zdobyć, a następnie utrzymać na fundamencie kłamstwa. Dziś już nie ma znaczenia realny program, wykształcenie, wiedza czy też kultura. Nie liczą się doświadczenie i czyste ręce. Coraz mniej mówimy o kompetencji i niezależności.

Dziś znaczenie mają obietnice, zwłaszcza obietnice bez pokrycia finansowego czy też usytuowania prawnego obiecującego, a przy tym nie może się obejść bez inwektyw wobec konkurenta. Stosuje się nader często słowa pogardy i odrzucenia pod adresem oponentów politycznych. Dziś istotne znaczenie ma agresja, obrażanie i oczernianie drugiego człowieka z jednej strony, a z drugiej stosowanie polityki miłości wobec ogółu. Na tym dziś polega manipulacja i kreowanie rzeczywistości. Ale gdy nie można manipulować bezpośrednio „Tobą”  manipuluje się innymi, by źle o tobie myśleli wszyscy, którzy cię otaczają.

Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ w opinii specjalistów od manipulacji  wyborcy są prymitywni i bezmyślni nie tylko w pojedynkę, ale i w swojej masie – „a głupi lud to kupi” jak to obrazowo, ale szczerze ujął J. Kurski, który stanowi wyjątkowy przykład „rzetelności” dziennikarskiej.

Nie dostrzegają wyborcy cynizmu i dwulicowości, nie wyczuwają fałszywego tonu wygłaszanych przemówień i obietnic. Ponieważ kłamstwo w polityce i życiu stało się naturalną bronią. Wynika to z niebywałej arogancji, bezczelności, pogardy dla prawa i obyczaju. Ponieważ zostały złamane elementarne zasady współżycia społecznego. Ponieważ jakiekolwiek zasady przestały obowiązywać, a na porządku dziennym mamy do czynienia z G. Orwellem. Dziś obywatel patrzy i ….. „ zwierzęta patrzyły w ogrodzie to na świnię to na człowieka, potem znów na świnię i na człowieka, ale nikt już nie mógł się połapać kto jest kim…”

Politycy przekazują nam tylko pozytywne informacje. To oni budują stadiony, oddają drogi, mówią o projektach i pomysłach zwłaszcza w następnych latach. Bo obiecać można wszystko. Oni niestety nie wskazują nam źródła finansowania i nie mówią o skutkach finansowych, o skutkach społeczno-gospodarczych w następnych latach. Jakże łatwo wydaje się nie swoją kasę.

Wszyscy proponują nam życie na kredyt i myślą o sobie i swoich rodzinach, myślą o następnych wyborach, a nie o następnych pokoleniach. Sprowadza się to do jednego – po nas choćby potop. Warto przy tym pamiętać, że nie każdy polityk jest rozumny i uczciwy, jak również, że nie każdy uczciwy Polak o tym wie. Bo normalność nie jest kwestią statystyki.

Prezentuje się w wydaniu nie tylko lokalnym, tani patriotyzm. Wystarczy kupić szalik, trzymać w łapce petardę, można biegać z wyklętym w biegu rano w mieście, a po południu na wiecu mówić o ich morderstwach i głupocie politycznej. To nie tylko luki w wykształceniu i brak wiedzy. To głupota potaniała, a rozum zdrożał.

Ale nie dziwi nas to chyba, że nie pokazują swoich afer, niegospodarności, czy też nic nie mówią o środkach z naszych pieniędzy przeznaczonych na swój pijar, żonach ukrywających kasę lub zasiadających w radach nadzorczych.

Propaganda sukcesu jest szczególnie widoczna, gdy spojrzymy na nią przez pryzmat lokalnej prasy, licznych wydawnictw samorządowych, a zwłaszcza wiadomości w radiu czy telewizji. Odbywa się to w równych proporcjach.  Jest tam 50% chwalenia swoich i 50% walenia w najgroźniejszego konkurenta. Materiały co do zasady bywają  głupie, absurdalne, niebezpieczne, nienawistne i skrajnie stronnicze.

Takie zachowanie nazwalibyśmy dzisiaj nie tylko propagandą, czarnym pijarem, co pic-wirusem. Bo wszystkie zwierzęta, jak wiadomo są sobie równe, ale niektóre są równiejsze od innych. Filarem władzy stało się kłamstwo. Na kłamstwie się utrzymuje i rozwija. To trzecie narzędzie obok zastraszania i przekupstwa. Polityka dąży do zdobycia i utrzymania władzy. A celem władzy jest zaspakajanie swoich egoizmów. Egoizmy mafijny, rodzinny i partyjny są w rozkwicie. Egoizm w konsekwencji wykorzystuje i niszczy innych, tych nie swoich.

Dlatego potrzeba nam w życiu i w polityce ludzi odważnych i mądrych, ludzi trzeźwo umiejących oceniać wszystko, co w publicznej przestrzeni się dzieje. Trzeba ludzi myślących, takich którzy by plew nie brali za ziarno. Trzeba ludzi odpowiedzialnych, ludzi którzy by ważyli każde zdanie, by nie powielali kłamliwych czy choćby tylko pustych i głupich wiadomości bądź obrazów. Warto postawić na tych, którzy wystrzegać się będą hipokryzji, obłudy i fasadowości. Takich, którzy będą unikać udawania, maskarady, jak również nobilitacji prostactwa. Żeby nie było tak, że „Wojna to pokój. Wolność to niewola. Ignorancja to siła”.

 Bo jeśli nie, to wtedy diabeł siedzi sobie za rogiem, dobrze ukryty, licząc zyski, a tłum ludzi jego robotę wykonuje, goniąc mniemanego złodzieja. Dlatego pamiętaj i nie daj się przekupić, nie daj się zastraszyć, nie daj się skundlić i nie daj się zeszmacić. A nade wszystko nie daj się otumanić i ogłupić kłamstwem i propagandą. Bo ignorancja i populizm w połączeniu z zakłamywaniem rzeczywistości i cyniczną obłudą cofa nas do lat 80 -tych.

Ludzie nie powinni widzieć jak robi się kiełbasę i politykę – Otto von Bismarck. Czy aby na pewno?

Jarosław Pięta

W ostatnim swoim felietonie „Epidemia, pandemia a co po niej” pisałem, że silne gospodarczo i niepodległe państwo jest remedium na nieprzewidywalne sytuacje. Takie państwo jest dobrem wspólnym o które powinien walczyć i dbać każdy obywatel. Wielu Polaków jednak uważało ,że dla ich indywidualnego interesu nie ma to żadnego znaczenia .Teraz w okresie totalnego zagrożenia  utraty życia, mogą się przekonać, że byli w błędzie.

Drugim bardzo ważnym dobrem wspólnym  dla wszystkich Polaków jest wiara katolicka. Dla ateistów  i ludzi o przekonaniach socjalistycznych wydawać się to będzie bzdurą lub kpiną. Niemniej ci, co znają historię Polski nie mogą zaprzeczyć, że księża  w czasie zaborów kultywowali polskość w kościołach. I dzięki wierze katolickiej Polska się odrodziła. Wielu Polaków utożsamia ogół duchowieństwa katolickiego jako kościół, a przecież KOŚCIOŁEM  jest  wspólnota wiernych, a  duchowieństwo ma jej tylko przewodzić.

Bez wiernych nie ma KOŚCIOŁA, tak jak nie ma go już prawie w Francji, gdzie kościoły świecą pustkami albo zostały zamienione na miejsca rozrywki lub meczety. Dla ludzi o lewicowych poglądach wiara katolicka to Ciemnogród, a dla komunistów to opium dla ludu. Poniżej postaram się wykazać jak bardzo się mylą. I jak bardzo zagubili się w meandrach wolności, równości i hedonizmu. Ideologia chrześcijańska daje ludzkości najlepsze uniwersalne wartości, które przez tysiąclecia sprawdziły się w tworzeniu ładu społecznego potrzebnego do harmonijnego rozwoju. Nawet inteligentni zagorzali ateiści to przyznają i mówią, że nawet gdyby Boga nie było, to należało go wymyślić. Natomiast ateiści o poglądach lewicowych zaprzeczą temu, bo wierzą w ideały wolności, równości w których nie ma miejsca na Boga.

Wiara chrześcijańska, a przede wszystkim katolicka ma znaczną przewagę nad innymi religiami, gdyż uczy solidarności i partnerstwa z innymi ludźmi. Oprócz dziesięciu przykazań, Biblia i katechizm słowami Jezusa Chrystusa nakazuje:

1.”Będziesz miłował Pana Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.

2. „Miłuj bliźniego swego jak siebie samego. Większego przykazania innego nad to nie masz.” (Ewangelia   Świętego Marka XII.28.31).

Inne  religie  w swoich postanowieniach i w swojej ideologii przeważnie są, albo agresywne: np. islam, albo egoistyczne np. judaizm. W judaizmie miłość do bliźniego jest pominięta . Co więcej Talmud nakazuje w razie zagrożenia Żyda śmiercią, to Żyd ma obowiązek wszelkimi sposobami ratować swoje życie, a w przypadkach ekstremalnych nawet kosztem nie udzielenia pomocy rodzinie i swoim dzieciom. Wiara chrześcijańska daje dzieciom sprawdzone przez wieki wartości, którymi należy się kierować w życiu, a ich przestrzeganie  powoduje ład i porządek społeczny, który w przeciwieństwie do coraz większego ogarniającego nas chaosu jest wartością nie do przecenienia. Marks i jego ideologia komunistyczna o walce klas i dyktaturze proletariatu miała  spowodować  godne, a nawet wspaniałe warunki życia dla robotników .Wszyscy wiemy jak to się skończyło. Natomiast. godne życie  robotnika zapewnił katolicki ruch społeczny zapoczątkowany w XIX wieku w Niemczech przez arcybiskupa Wilhelma Emanuela Kettelera. Celem ruchu nie była rewolucja lecz wykształcenie robotników, po to by zajęli odpowiednie miejsce w społeczeństwie, brali udział w tworzeniu wspólnego dobra i własnymi siłami, własną pracą stworzyli warunki godnego życia.

Wiara katolicka – kościół czyli wspólnota jest czynnikiem spajającym państwo. Nie chodzi tu o państwo teokratyczne, ale o państwo solidarne, solidarnością swoich obywateli.  Jest  to wartość, która ma ogromne znaczenie w każdych i również obecnych trudnych i tragicznych czasach. A jaka jest obecnie kondycja kościoła katolickiego? W Europie następuje coraz szybszy upadek kościoła katolickiego,  ale to nic nowego. Historia kościoła zna liczne przypadki kryzysu wiary jak i ogromnego upadku  moralności hierarchów  kościoła. Tak było i nie tylko w IX i X wieku,  a okres ten nazwano Okresem Ciemnego Papiestwa. Podobnie było w wieku XVI, kiedy papież Juliusz II założył w Rzymie dom publiczny dla chrześcijan i czerpał niego z korzyści finansowe. Było to niezgodne nie tylko z moralnością, ale przede wszystkim z prawem celibatu, które wprowadził Innocenty III poprzez usankcjonowanie reform gregoriańskich. Tak więc w  XV i część XVI wieku mimo  moralnemu  i prawnemu zakazowi, wielu księży żyło w konkubinacie.

Wszystko to skutkowało ruchami reformatorskimi( Luter, Kalwin Hus i inni). Mimo tych buntów i kryzysów Kościół  Katolicki  jako wspólnota religijna, po tych zawirowaniach wzmocnił się i okrzepł. Natomiast obecnie hierarchowie kościoła  prowadzą politykę ekumenizmu, która rozmywa tożsamość kościoła. Największym jednak ich błędem jest odchodzenie od postanowień Soboru Trydenckiego i wprowadzanie „nowinek.”  Takim działaniom skutecznie przeciwstawiał się nasz  papież – Święty Jan Paweł II.

W aktualnych czasach kościół katolicki w Polsce jest w głębokim kryzysie, co wynika przede wszystkim z materialistycznego modelu życia propagowanego przez ogłupiające nas mass media. Wynika to po części również z błędów hierarchów kościoła i grzechów niektórych  księży. Niemniej dominacja materialistycznego wzorca kulturowego połączonego z tak zwaną poprawnością polityczną i eskalacją ideologii gender i LGBT  lansowaną również przez ośrodki akademickie, powoduje utajony terror w zakresie poglądów i swobodnej publicznej wypowiedzi.

Do tego należy dodać bezpardonową nagonkę na wiarę katolicką, na instytucje kościelne i księży, zorganizowanej  przez coraz liczniejsze grupy postkomunistów, skrajnych feministek i ideologów LGBT oraz ludzi zmanipulowanych i zagubionych. Obecnie w dobie kryzysu zdrowotnego i ekonomicznego nagonka ucichła, a liczba szczerze wierzących  Polaków się zwiększa, co jest zrozumiałe w czasach tragedii, a tym samym kościół się wzmacnia, mimo drastycznego ograniczenia chodzenia do kościoła. W tej sytuacji dziwić musi wypowiedz prymasa Polski, który  na pierwszym miejscu stawia nakazy władzy ziemskiej, a nie władzy boskiej. Pozostała rzesza hierarchów kościoła z nielicznymi wyjątkami jest zadziwiająco bierna. Czyżby pasterze zostawili trzodę  samą mimo licznych niebezpieczeństw.

Na zakończenie, zwracam się do wszystkich wierzących, by w Święta Wielkiej Nocy, jak również w pozostałe trudne dnie i noce nie wpadali w rozpacz lub panikę, ale ufali Panu Bogu i mieli w nim nadzieję, bo to wiara daje siłę i jasny umysł, pozwalający przetrwać trudne chwile.

„Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie  ulęknę, bo Ty Panie jesteś ze mną.”

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia  10 kwietnia 2020roku

   Nocna zmiana w prawie wyborczym rozszerzająca możliwość głosowania korespondencyjnego dla osób powyżej 60 roku życia i przebywających na kwarantannie wzbudziła powszechne oburzenie opozycji i wstydliwe milczenie znacznej części polityków obozu rządowego. Pod adresem Jarosława Kaczyńskiego padło wiele krytycznych słów, z oskarżeniami o szafowanie życiem rodaków dla własnych korzyści politycznych włącznie. To oczywiście prawda. Ale czy można mieć do prezesa Prawa i Sprawiedliwości pretensje?

   Jarosław Kaczyński jest politykiem. Celem każdego polityka, a zwłaszcza lidera potężnej partii politycznej, jest zdobycie i utrzymanie władzy. Najskuteczniejsi politycy w historii zawsze kierowali się zasadą „cel uświęca środki”. Moralność podejmowanych przez nich działań nigdy nie miała większego znaczenia. Ci, którzy obowiązujące w życiu prywatnym zasady etyczne próbowali stosować w życiu publicznym najczęściej ponosili porażki. Działający w sposób bezwzględny i bez moralnych zahamowań, o ile udało im się odnieść sukces, cieszyli się pełnym poparciem swoich poddanych i są pozytywnie oceniani przez potomnych. Od tysięcy lat nic się w tym względzie nie zmieniło.

   Jarosław Kaczyński wie jak ważną sprawą dla realnego sprawowania władzy jest kontrolowanie wszystkich kluczowych urzędów centralnych. Jeżeli nie posiada się w Sejmie większości umożliwiającej odrzucanie prezydenckiego veta (co najmniej 60% głosów), to posiadanie „swojej” głowy państwa staje się sprawą kluczową. Wynik majowych wyborów nie jest oczywiście przesądzony. Obecny wzrost notowań rządzących (charakterystyczny dla wszystkich krajów objętych pandemią – mimo skandalicznej decyzji Emanuela Macrona o przeprowadzeniu pierwszej tury wyborów samorządowych, poparcie dla niego znacząco wzrosło), szybko może się skończyć – łaska wyborców na pstrym koniu jeździ. Wszystko wskazuje jednak na to, że w następnych miesiącach gospodarcze konsekwencje  przyjętej metody walki z zarazą mogą radykalnie pogorszyć nastroje społeczne, co odbije się na poparciu dla Andrzeja Dudy. Dlatego ich przeprowadzenie 10 maja może okazać się ostatnią szansą na utrzymanie kontroli nad Pałacem Namiestnikowskim. Koszty ludzkie nie mają tu żadnego znaczenia.

   Jeszcze do niedawna wydawało się, że tak cyniczne podejście do polityki możliwe jest wyłącznie w krajach totalitarnych i autorytarnych, gdzie mieszkańcy nie mogą swobodnie wyrażać swojej opinii. Tak rzeczywiście było – politycy postępujący niezgodnie z pewnymi zasadami, byli poprzez głosowanie eliminowani z życia politycznego albo sami usuwali się w cień. Tyle, że jest to czas przeszły dokonany. Jarosław Kaczyński nigdy nie podjąłby tak ryzykownej gry, gdyby wiedział, że wyborcy odwrócą się od jego kandydata. Nie jest oczywiście tak, że wszyscy zamierzający głosować na Andrzeja Dudę, popierają przeprowadzenie wyborów w pierwotnie przewidzianym terminie. Ale nawet ci, którzy chcieliby ich przełożenia nie zmienią z tego powodu swoich politycznych preferencji. I dlatego Jarosław Kaczyński może bez niebezpieczeństwa poniesienia politycznych konsekwencji forsować swoje zabójcze pomysły.

   Po drugiej stronie mamy opozycję. Coraz bardziej żałosną i wewnętrznie skłóconą. Oficjalnie wszyscy są zjednoczeni w jednym celu – niedopuszczeniu do reelekcji Andrzeja Dudy. W rzeczywistości widać narastającą walkę między Platformą Obywatelską a Polskim Stronnictwem Ludowym. Powód jest prosty. Rosnące notowania Władysława Kosiniaka-Kamysza stawiają pod znakiem zapytania przejście Małgorzaty Kidawy-Błońskiej do ewentualnej drugiej tury (w ostatnim sondażu różnica wyniosła niespełna 2%). A to byłaby dla PO klęska, z której już mogłaby się nie podnieść. Dlatego głównym przeciwnikiem stał się lider konkurencyjnego ugrupowania. Oczywiście celem pozostałych kandydatów (może poza Krzysztofem Bosakiem, który odwołuje się raczej do części elektoratu obecnego Prezydenta), jest przejęcie jak największej ilości wyborców Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Dlatego walą w Platformę jak w bęben ku uciesze Prawa i Sprawiedliwości. Walka toczy się bowiem o drugą turę albo przynamniej o jak najlepszy wynik w pierwszej. Andrzej Duda nikogo z kandydatów opozycji (poza Krzysztofem Bosakiem) nie interesuje.

   Opozycja jest ogrywana przez Jarosława Kaczyńskiego w kompromitujący dla niej sposób. Nie jest w stanie przewidzieć posunięć swojego przeciwnika i przygotować się do ich odparcia, nie mówiąc już o przeprowadzeniu uderzenia wyprzedzającego. W tej konkretnej sytuacji należało już wcześniej zgłosić poprawkę do Kodeksu Wyborczego umożliwiającą głosowanie w sposób korespondencyjny lub przez pełnomocnika przez wszystkich uprawnionych do głosowania. W kluczowym momencie (czyli w trakcie głosowania o czwartej nad ranem poprawki wyborczej) wystarczyło nie głosować. Poprawkę poparło 222 posłów. Gdyby pozostali nie głosowali, nie byłoby kworum i głosowanie byłoby nieważne. Ale to wymagało wcześniejszego przemyślenia możliwych scenariuszy i porozumienia się między sobą, co do sposobów przeciwdziałania niespodziewanym posunięciom przeciwnika.

   W zaistniałej już sytuacji najsensowniejszym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie w Senacie poprawki rozszerzającej prawo do głosowania korespondencyjnego dla wszystkich wyborców. Oczywiście pod hasłem troski o zdrowie Polaków. Postawiłoby to PiS w niesłychanie trudnej sytuacji. Albo przyjęliby tą propozycję tracąc w tym momencie korzyści wynikające z umożliwienia takiego sposobu głosowania wyłącznie osobom starszym (czyli tym, którzy w zdecydowanej większości glosują na Andrzeja Dudę), albo odrzucając ją musieliby przyznać, że nie troska o zdrowie Polaków jest dla nich najważniejsza. Oczywiście, że przyjęcie tego drugiego rozwiązania nie zmieniłoby znacząco wyborczych preferencji, ale lepszych możliwości dla opozycji nie ma. Gdyby nawet jakimś cudem Sejmowi nie udałoby się odrzucić najbardziej prawdopodobnej zmiany wprowadzonej w Senacie (wykreślenia zmian w prawie wyborczym), to i tak, jak wskazują sondaże, do urn wyborczych stawią się głównie wyborcy Andrzeja Dudy. A na dodatek PiS będzie mógł pomstować na opozycję, że to ona skazuje tysiące starszych ludzi na śmierć.

   Zamiast tego niektórzy politycy i dziennikarze bredzą o pomyśle zgłoszenia przez Senat projektu ustawy, który zachowując wszystkie zapisy uchwalonego już prawa nie zawierałby zmian w prawie wyborczym. Trudno było wymyśleć coś bardziej idiotycznego. Senacka propozycja musiałby przejść przez całą procedurę legislacyjną. To oznacza, że na początku trafiłaby do Sejmu. Od Marszałek Witek (czyli od Jarosława Kaczyńskiego) zależałoby czy Sejm w ogóle projektem by się zajął. Prawo i Sprawiedliwość miałoby dwie możliwości. Obie z jego punktu widzenia dobre. Pierwsza – projektu w ogóle nie głosować, ponieważ stosowna ustawa została już uchwalona i czeka na decyzję Senatu, która musi zostać podjęta w ciągu 30 dni. Druga, to po prostu wprowadzić do niego te same zmiany prawa wyborczego, które zostały wprowadzone w nocy z piątku na sobotę. Tym samym do Senatu trafiłaby druga ustawa w treści tożsamej z pierwszą. Wracamy do punktu wyjścia tracąc cenny czas. Ludzie są wściekli, PiS zrzuca odpowiedzialność na opozycję za brak realnych działań dla przedsiębiorców oraz pracowników i triumfuje. Jak widać uwiąd intelektualny opozycji sięga zenitu. A raczej dna.

   Czy przeprowadzenie wyborów 10 maja jest przesądzone? Nie. Sprawa pozostaje otwarta, a zmiany w prawie wyborczym nie oznaczają jeszcze, że ostateczna decyzja na Nowogrodzkiej zapadła. Ale nie rozwój epidemii o tym zadecyduje. Wybory zostaną przesunięte, jeżeli notowania Andrzeja Dudy zaczną spadać. Apele do kandydatów opozycyjnych o wycofanie się do wyborców, a do ich zwolenników o zbojkotowanie głosowania, w oczywisty sposób zwiększają szanse wyborcze obecnego Prezydenta, a tym samym prawdopodobieństwo, że wybory jednak odbędą się w przewidzianym terminie. Ale tego przeciwnicy obecnej władzy kompletnie nie rozumieją. I to oni są oderwani od rzeczywistości, a nie Jarosław Kaczyński.

Karol Winiarski  

Przed ponad trzema tygodniami (6 III 2020) na łamach Gazety Wyborczej ukazał się tekst pióra Pani Redaktor Agnieszki Stefaniak-Zubko, traktujący o katastrofalnym stanie zespołu przepraw nad Czarną Przemszą, zlokalizowanych w ciągu ulicy Parkowej. Fakt ten, najprawdopodobniej z racji zaogniającej się sytuacji w Polsce i na Świecie, uszedł skutecznie uwadze Mieszkańców Sosnowca. Można to zrozumieć, w przeciwieństwie do wieloletniego zaślepienia Rządzących Miastem.

Temat pogarszającego się stanu mostów w Sosnowcu, nad Czarną Przemszą oraz Brynicą, powraca niczym bumerang. Zastanawia tylko fakt, iż łatwiej odnaleźć chętnych do miotania nim, niż chwytania. Jak bowiem inaczej ocenić skutki zabiegów Pana Radnego Wiesława Suwalskiego (obecnie poza Urzędem Miejskim), który przed kilkoma laty podjął się oceny stanu technicznego sosnowieckich obiektów drogowych? Wyniki tych dociekań okazały się, co tu kryć, niezbyt optymistyczne; większość przepraw została zakwalifikowana do zamknięcia i renowacji w trybie natychmiastowym. Niestety, jak to bywa z bumerangami pozbawionymi swej statutowej właściwości, temat ten rozpłynął się w niebycie… Co warte podkreślenia, gremialne lekceważenie przez Ekipy Rajców tak palącego problemu nie ma miejsca od czasu objęcia kierownictwa Miasta przez Pana Prezydenta Arkadiusza Chęcińskiego. Faktem jest jednak, że rozmiar fanfaronady związanej z (nie)kontrolowaną zmianą priorytetów w Sosnowcu zaraz po wygaśnięciu trzeciej kadencji Pana Prezydenta Kazimierza Górskiego daje się we znaki, skutecznie oddalając na dalszy plan istotne problemy Gminy. Rzeki – przyzna złośliwiec – przekraczać można w nieodległym Będzinie, jednakże „sosnowiecka Maracanã” może stać tylko w Sosnowcu, z której korony dumnie można będzie napawać się blaskiem sklepień hal magazynowych…

Pośród rozlicznych, niestety, dowodów lekkomyślności Władz Sosnowca, warto sięgnąć pamięcią nieco dalej niż tylko do połowy ubiegłej dekady. W przytoczonym artykule Pani Redaktor Agnieszki Stefaniak-Zubko dowiedzieć można się, co z pewnością miało związek z interwencją Pana Radnego Wiesława Suwalskiego, że w owym czasie sprawa stała na ostrzu noża. Niepostrzeżenie jednak, co widać teraz, rychło się z niego zsunęła. O czym niedawno przekonywał mnie Pan Radny, aczkolwiek wcale czynić tego nie musiał, panaceum na problemy tej natury w Sosnowcu jest proste: wstawia się ograniczenie ruchu pojazdów w zależności od masy, przy czym sukcesywnie się owe obostrzenia zaostrza; historia notuje także przypadki „terapii kombinowanej”, to jest połączonej z ograniczaniem prędkości…

Dumą Sosnowca nie jest tylko – obok Władz – Czarna Przemsza. Okalająca od zachodu oraz południa Miasto Brynica również zasługuje na uwagę, podobnie zresztą jak leżący w ciągu ulicy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego most, zlokalizowany w rejonie skrzyżowań z ulicami Bryniczną oraz Kapliczną, jak również Saturnowską. O niszczejącej przeprawie pomiędzy Sosnowcem a Katowicami donosili przed niemal dekadą Redaktorzy Serwisu Nasze Miasto. Na problem ten zwróciła uwagę Pani Redaktor Magdalena Nowacka (30 XII 2010). Z relacji dowiedzieć można się bowiem, iż pod znakiem zapytania stoi nie tylko stan przęseł, ale samej nawierzchni oraz poręczy, gwarantujących bezpieczeństwo pieszych. Pani Redaktor, co godne podkreślenia, cofa zainteresowanych problemem o siedem lat; z początkiem XXI stulecia ówczesny Pan Kierownik Zespołu Zarządzania Drogami i Ruchem (przekształconego w Wydział Dróg i Mostów, którego został Naczelnikiem), Wojciech Guzik, oceniał stan dyskutowanego mostu jako „dostateczny”, co absolutnie nie pociągało z sobą konieczności zamknięcia go (najwyraźniej także napraw, bowiem Pan Kierownik przewidywał ewentualne, że gdy stan się pogorszy, co niewątpliwie nadejść musiało, odpowiednie rozwiązania zostaną wdrożone). Warto, gwoli ścisłości, przypomnieć Mieszkańcom Sosnowca, że już wtedy inny most, położony w rejonie Trójkąta Trzech Cesarzy, domagał się naprawy. Naprawy, której realizacji zaniechano.

Kolejne doniesienia dotyczące przeprawy w Milowicach (KK, Nasze Miasto, 21 III 2012) pozwalały na kolejne lata rozpasanej beztroski. P.T. Pracownicy Miejskiego Zakładu Ulic i Mostów w Sosnowcu zabrali się bowiem pilnie, to jest prawie dwu latach, do wytężonej pracy. Na pierwszy (i ostatni ogień) wzięto się za… frezowanie nawierzchni oraz łatanie dziur. Obecnie, o czym łaskaw był uprzejmie przypomnieć Pan Radny z Zagórza, trudno już byłoby uchylać się od konieczności powzięcia bardzo poważnych prac w ciągu ulicy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Warto, Szanowni Mieszkańcy Sosnowca, uzmysłowić sobie obecnie, jak wiele szkód niesie z sobą brak rozwiniętej sieci tramwajowej w Mieście. Wszak towarzyszący przed kilkoma laty remont torowiska w ciągu ulicy 3 Maja, w niedalekim sąsiedztwie placu Tadeusza Kościuszki, przyniósł – co prawda z konieczności – długo wyczekiwany remont kapitalny jezdni przerzuconych nad wodami Czarnej Przemszy.

Wskazanym wydaje się, à propos pobocznie zasygnalizowanej problematyki transportu szynowego w Sosnowcu, poświęcić tytułem résumé uwagę „telenowel”, których pierwszoplanowymi antybohaterami są wiadukty w ciągach ulic Stanisława Mikołajczyka oraz Wojska Polskiego. O czym przypominali, chociaż Rajcom ze skutkiem mizernym, Redaktorzy Gazety Wyborczej (17 VII 2019) – Pani Agnieszka Stefaniak-Zubko oraz Pan Piotr Purzyński – od dłuższego czasu remont kluczowej przeprawy Dębowej Góry był konieczny, czego sygnałem były chociażby spadające na tory kolejowe okruchy betonu. Doraźnie, na skutek interwencji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, odsłonięte fragmenty zbrojenia zasłonięto. Ponieważ Miejski Zakład Usług Komunalnych nie mógł już dłużej uprawiać kunktatorstwa, po latach wreszcie ogłoszono przetarg, dający zielone światło wartej 600 tysięcy złotych inwestycji (artykuł Państwa Redaktorów Agnieszki Stefaniak-Zubko i Piotra Purzyńskiego, Gazeta Wyborcza, 7 IX 2019). Podobny los spotkał obiekt na Niwce; gdyby nie długie lata zaniedbań, nakłady na remont wiaduktu na ulicy Wojska Polskiego mogłyby być zdecydowanie mniejsze, niż trzeźwo planowane – bagatela – 15-18 milionów złotych.

Oczywiście zastany stan rzeczy nie wziął się znikąd, a jest naturalną konsekwencją działań wybranych Polityków, doceniających zalety doraźnych działań, w tym grających na emocjach, schlebiających bierności oraz miałkości. Dlaczego elementem tak dalekosiężnej wizji nie miałoby być oszczędzanie na mostach? Wydaje się to zbyteczne, gdyż już teraz Mieszkańcy Sosnowca mogą do woli brodzić nie tylko we wszechobecnym dobrobycie, nawożonym charyzmą Pierwszego Obywatela oraz Przybocznych. Jeżeli jednak ten zawiedzie, a wszystko ma swój kres, pozostanie wyłącznie rzeczny muł…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 28 III 2020

Mamy w Polsce bardzo dobrych naukowców, lekarzy, nauczycieli, prawników, ekonomistów, ale oni nie są i niestety nie byli właściwie doceniani. I to jest cud, że dzięki nim właśnie możemy podziwiać tyle altruistycznych postaw. I to nie tylko dziś, w tych jakże trudnych czasach zwłaszcza, gdy dziś patrzy się na lekarzy, pielęgniarki, ratowników medycznych, nauczycieli i innych.

W Polsce, niestety od dłuższego czasu liczą się tylko poglądy polityczne. Nie liczy się fachowość i wiedza, a jedynie chciwość i pożądanie za wszelką cenę. W szczególności chciwość i pożądanie władzy przy dużym wsparciu cynizmu polityków. Kompletnym nieporozumieniem jest to, że nie ma odpowiedzialności, za to co dzieje się w kraju czy też w mieście. Bo najważniejsza jest przynależność do właściwej egzekutywy.

 Ale to co obserwujemy w chwili obecnej powoduje, że nie będzie już tak jak było wcześniej, ani też, tak jak dotychczas (przynajmniej tak mi się wydaje). Bo, przecież tyle mamy wolności, ile mamy mądrości. Rząd zlekceważył zbliżający się problem korono-wirusa. Stracił czas i doprowadził do licznych zaniedbań na różnych polach. Dziś Pan Minister Łukasz Szumowski robi co może, aby nadrobić stracone możliwości  przynajmniej na swoim polu. Mam tu na myśli przede wszystkim rozdawanie pieniędzy obywatelom do ręki, zamiast reformy państwa, zwłaszcza w okresie świetnej koniunktury gospodarczej. Okres ten został kompletnie zmarnowany. Niestety, nie zrobiono nic, aby uzdrowić finanse państwa, co odbija się nam w chwili obecnej czkawką.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że czeka nas gospodarcza apokalipsa jakiej świat jeszcze nie widział. Dekoniunktura gospodarcza dosięgnie również i Polskę, pomimo „spokoju” jaki zachowuje NBP. Nie jesteśmy przecież wyizolowaną wyspą na świecie, a tąpnięcie jest bardzo wyraźne.

Na światowych rynkach finansowych wystąpił znaczący  wzrost niepewności. To powoduje wyraźny spadek zaufania inwestorów zagranicznych w stosunku do Polski, a w konsekwencji, spowoduje  jeszcze silniejszy odpływ kapitału z Polski i tak już bardzo niski w ostatnich 4-5 latach oraz jeszcze większa presję na osłabienie złotówki. Niewątpliwie spowoduje to obniżenie i tak nisko prognozowanego przez analityków niezależnych wzrostu PKB  w 2020 r. tj. poniżej 3% ( w odróżnieniu od analiz NBP – 3,2 %, prognoza z 10 marca 2020 r.), przy jednocześnie znacznym wzroście inflacji. Jeszcze w zeszłym tygodniu Ministerstwo Rozwoju prognozowało straty dla naszej gospodarki w związku z pandemią tylko na poziomie 0,2-0,3 PKB pomimo tego, że jeszcze przed marcem 2020 r. napływały fatalne informacje o polskiej gospodarce i możliwości upadku wielu firm. To od wirusa teraz zależy stan gospodarki i czy kwarantanna zahamuje proces jego rozprzestrzeniania się. To szeroko zakrojone bodźce fiskalne na świecie i niestety tylko w ograniczonym zakresie w stosunku do nich, te zastosowane w Polsce mogą ograniczyć zbliżający się kryzys.

Jednym z takich bodźców,  nieekonomicznych byłaby informacja o szczepionce. Dziś rozważać należy realny wpływ tych zdarzeń na nasze życie i nasze portfele w nadchodzących dniach, tygodniach i miesiącach. Będziemy mieli do czynienia z gwałtowną recesją, a powrót do normalności będzie bardzo powolny. Wystąpią istotne zakłócenia podaży, szczególnie w branży energetycznej oraz w innych istotnych sektorach gospodarki . Niewątpliwie dojdzie do kryzysu kredytowego szczególnie w III i IV kwartale 2020 r., przez co po ewentualnym odbiciu, popyt i płynność przyczynią się do gwałtownego wzrostu cen podczas, gdy podaż będzie pozostawała dalej w tyle. Do tego będzie nakładał się strach przed ponownym wybuchem epidemii (nawrotem). Działania banków i bodźce fiskalne niewątpliwie nie dotrą w wystarczającej mierze do małych i średnich przedsiębiorstw (firmy takie stanowią filar i podstawę dobrze funkcjonującej gospodarki), które z kolei będą zmuszone do wstrzymania lub zaniechania działalności w miarę wysychania źródeł kredytu. Spirala będzie się sama nakręcać, pogarszając kryzys w miarę dalszego załamywania się działalności gospodarczej. Do tego spadają i mogą spadać dalej ceny ropy i innych surowców. Przemysł jest zatrzymywany, co powoduje duże straty w gospodarce, a co zatem idzie i w naszych portfelach.

W najbliższych dniach możemy spodziewać się bezprecedensowych działań ze strony polityki fiskalnej i monetarnej na całym świecie. Stopy procentowe niemal na pewno zostaną obniżone, wprowadzona zostanie stymulacja monetarna. Jeszcze mocniejszy efekt zobaczymy ze strony polityki fiskalnej, gdzie rządy będą musiały przeciwdziałać negatywnym skutkom dla swoich gospodarek. Poluzowane zostaną również kryteria fiskalne dotyczące zadłużenia. Wprowadzone zostaną obniżki podatków oraz subwencje dla najsilniej dotkniętych kryzysem sektorów gospodarczych. A jak sobie poradzi w tym momencie polska gospodarka przy niewątpliwie o wiele słabszym wsparciu niż to oferowane już teraz w innych krajach? Ja tego nie wiem i chyba nikt tego nie wie dzisiaj. Uważam nawet, że nikt nie jest w stanie przewidzieć do końca jak kształtuje się odporność w trakcie „leczenia”, a przede wszystkim po przebytej chorobie. Biorąc pod uwagę kombinacje różnych czynników trzeba brać pod uwagę nawet te najgorsze rozwiązania.

Ludzie nie mają jeszcze pełnej świadomości tego co nas czeka. Jeżeli ten stan rzeczy się utrzyma jeszcze przez miesiąc, dwa czy nawet trzy, nie mówiąc już o jeszcze dłuższym okresie trwania pandemii, to gospodarczo się cofniemy do lat 90- tych XX wieku. Bezrobocie może wtedy wzrosnąć ponownie  do 20 albo nawet 30 %. Inflacja wzrośnie powyżej dzisiejszej wynoszącej prawie 5%. Będziemy powoli tracić nasze oszczędności w bankach z uwagi na ich niskie oprocentowanie. Ponownie wystąpi szeroko występujący wtedy brak jakichkolwiek perspektyw, zmęczenie i wzajemne zniechęcenie. Szerzący się populizm i oskarżanie kto jest winny, w tej chwili, bez rzetelnego i obiektywnego spojrzenia w przeszłość. Wielu z  Państwa powinno jeszcze pamiętać te czasy, ten stan strachu sprzed 30 lat.

I wtedy dopiero mogą się obudzić demony znane nam już z historii. Bo czyż nie lepiej jest potknąć się o prawdę niż ją ominąć, co dziś jest nam proponowane?

Jasne, ktoś pomyśli: A świstak siedzi i zwija w sreberko.
A może: A świstak siedzi, bo sreberka były kradzione.

Jarosław Pięta