Drodzy czytelnicy,
areszt domowy sprzyja myśleniu i w związku z tym  w  niniejszym felietonie zamierzam podzielić się z Wami swoimi przemyśleniami. Nie zamierzam tymi spostrzeżeniami i przemyśleniami nikogo straszyć, pragnę jedynie przybliżyć czytającym  prawdopodobny obraz Polski i świata po pandemii.

Epidemia w Chinach zmierza do zakończenia.

Przynajmniej wszystkie doniesienia medialne na to wskazują. Natomiast w Europie i w Polsce ona dopiero się rozpoczyna na dobre. Wielki przyrost zgonów we Włoszech. W Hiszpanii podobnie, a szczególnie duży przyrost zarażeń zanotowano po ponad 100 tysięcznej feministycznej demonstracji w Madrycie zorganizowanej w dniu 8 marca. W Polsce zachorowalność nie jest tak liczna, liczba zgonów też mała, niemniej ilość zarażeń ciągle się zwiększa. Większość Polaków ma nadzieję, że najpóźniej do Świąt Wielkanocnych sytuacja w kraju zostanie opanowana. Moim zdaniem są to złudne nadzieje, a wynika to  z prostego faktu. Jeśli Chińczykom do opanowania sytuacji potrzeba było 3 miesięcy  i to przy o wiele bardziej drakońskich środkach niż nasze oraz przy ich wzorowym zdyscyplinowaniu – to biorąc pod uwagę brak zdyscyplinowania młodych Polaków oraz brak sprzętu w szpitalach – sytuacja nadzwyczajna potrwa u nas znacznie dłużej. I na to powinniśmy się przygotować. Bardzo duże straty notuje polska gospodarka, a Polacy muszą się przygotować na wyrzeczenia i zaciskania pasa. Jesteśmy zdani tylko ma siebie, nikt nam nie pomoże, gdyż w  innych krajach jest podobna sytuacja, a w niektórych  gorsza.

Unia  Europejska  okazała się niewydolna, a przede wszystkim bardzo mało solidarna. U nas bardzo zła sytuacja w służbie zdrowia  może spowodować znacznie większą ilość zgonów niż należałoby się spodziewać. Poza tym został zerwany łańcuch dostaw produktów półproduktów i surowców. I okazało się, że bez Chin Europa i Polska nie poradzi sobie z zaopatrzeniem w maski i respiratory, nie mówiąc o takich produktach jak leki i inne towary ratujące życie.

Poza tym bardzo mało mamy swoich fabryk. W Polsce jest dużo fabryk często o polskich nazwach, ale są własnością obcego kapitału i to najczęściej są montownie lub fabryki produkujące części do maszyn. Plusem tej nieprzewidywalnej sytuacji jest to, że Polacy wreszcie sobie uświadomią, że kapitał ma narodowość i w sytuacjach kryzysowych zawsze pierwszeństwo ma krajan. Mam nadzieję, że po wygaśnięciu pandemii nie będzie się już budować w Polsce fabryk Mercedesa,Toyoty czy Samsunga, lecz odtworzy się silny przemysł chemiczny, farmaceutyczny, kosmetyczny, maszynowy itp. Globalizm okazał się złudną nadzieją dla taniej i wydajnej gospodarki. Zrozumiał to prezydent USA Trump i zaczął przenosić amerykańskie fabryki z Chin z powrotem do USA. Niestety nie zdążył przenieść wszystkich, poza tym akurat nie produkowano tam respiratorów i masek, w związku z tym będzie musiał prosić o to Chińczyków. Tak więc silne, niezależne gospodarczo i politycznie państwo jest najlepszym remedium na wszelkie nieprzewidywalne okoliczności tragedie i kryzysy. W świecie i w Polsce zostaną poddane rewizji wszelkie  ideologie, a szczególnie ideologia wolności, równości i braterstwa, gdyż okazało się, że pod tymi wspaniałymi hasłami rozgrywa się brutalna walka interesów. Ludzie mają krótka pamięć, a przecież to już było.

W Rosji w 1917 roku komunizm został wprowadzony pod hasłami wolności, równości i braterstwa narodów, a zaraz po rewolucji  odbywały się nawet parady równości. To było opium dla ludu, dla mas, by pod tą przykrywką wprowadzić poprawność polityczną  i totalitaryzm.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 20 marca 2020 roku

Ciężkie czasy nastały dla P.T. Zaopatrzeniowców Urzędu Miejskiego w Sosnowcu. Otóż nie tak dawno temu Ekipa z alei Zwycięstwa, wpisując się w trendy proekologiczne, wycofała się z wykorzystywania przedmiotów jednorazowego użytku, wykonanych z tworzyw sztucznych. Jeżeli nie jest to tylko podyktowane w istocie popadnięciem w niełaskę po linii towarzyskiej, to decyzja chwalebna, aczkolwiek trudno jest równać ją z akcjami tak spektakularnymi, jak chociażby wyłapywanie deszczówki przez bardzo wąską grupę Mieszkańców, budową domków dla jeży, czy też organizacją łąk kwietnych. Złośliwy przyzna, że ochronki dla sympatycznych ssaków policzyć można na palcach dłoni ciężko spracowanego drwala, a pomysł na wstrzymywanie się z koszeniem to panaceum na kilkuletnie problemy finansowe wiadomego Zakładu z ulicy Plonów. Co trudno ukryć, wszystko to dzieje się w niknącym z wolna cieniu padających w Mieście drzew…

Ponieważ rynek nie znosi próżni, o samym ukrywaniu warto jeszcze kilka słów nadmienić. Gdy cierpi branża poli(styrenowych) kubków, w Sosnowcu zwietrzą świetny interes handlarze dywanów. Sójki bowiem znad Przemsz i Brynicy donoszą, że z wolna brakować zaczyna ozdób parkietów urzędniczych, pod które to zwyczajowo zagarnia się niewygodne fakty.

Warto w tym miejscu przyznać, iż wznowienie korespondencji z Panem Komendantem Kosielskim (27 XI 2019) oraz Panem Prezydentem Chęcińskim (22 XII 2019, 19 I 2020) w związku z funkcjonowaniem Straży Miejskiej nie było podyktowane wyłącznie wieczornymi wyziewami z kominów domowych palenisk. Faktem jest, o czym być może Włodarze nie mają pojęcia, że Mieszkańcy czerpią wiedzę o Mieście niekoniecznie tylko z mediów przychylnych. Ponieważ, niestety, kula u nogi ducha ochrony środowiska w Sosnowcu ciąży niezmiennie, wyszedłem z założenia, iż warto wysondować w tak gorącym okresie dla Straży Miejskiej nastroje zarówno przy alei Zwycięstwa, jak też ulicy Stanisława Małachowskiego.

Był to krok słuszny, bowiem obaj Panowie nie szczędzili pochlebstw pod własnymi adresami, przy czym zdecydowanie należy Panu Prezydentowi oddać pierwszeństwo w tym gentlemańskim pojedynku. Chociaż indagowany na okoliczność stanu finansów Formacji, Pan Prezydent nie dał się zbić z pantałyku, powtarzając niczym mantrę pulpę propagandową, karkołomnie lawirując przed spojrzeniem prawdzie w oczy. Warto wspomnieć tutaj chociażby enigmatyczną statystykę zatrudnienia, nieudolnie skrywającą stan faktyczny, bowiem opartą wyłącznie o dwa dni na przestrzeni tyluż lat. W liście miejsca Pan Prezydent miał wiele, miast jednak spożytkować go uczciwie, nie zadał sobie trudu rozwiania tajemnicy tego, co dzieje się pomiędzy ostatnimi dniami lat 2018 oraz 2019. Mandat, jak widać, nie zobowiązuje.

Dzięki niedawnym stosunkowo doniesieniom prasowym, tym ciekawszym staje się oczekiwanie na kolejny odcinek klechd z Urzędu Miejskiego. Czego oczekiwać można tytułem odpowiedzi na bezlitosne wyłuszczenie danych budżetowych Gminy? Doświadczenie uczy, że z pewnością niczego racjonalnego. Podobnie zresztą ma się sprawa z rozlaną czarą goryczy, o której to już nie tylko rozmawiają Mieszkańcy Miasta, ale mogą wreszcie też przeczytać. Dzięki zgłoszeniom Funkcjonariuszy jest szansa, że atmosfera w Straży Miejskiej polepszy się (artykuł Pana Redaktora Patryka Osadnika, Dziennik Zachodni, 2 II 2020), co w konsekwencji może pozwoli zaprzestać znanej Redakcji przejmować kompetencje Powiatowych Urzędów Pracy (artykuł Pani Redaktor Stefaniak-Zubko, Gazeta Wyborcza, 1 II 2020).

Ponieważ w Polsce (jeszcze) obowiązuje zasada domniemania niewinności, pozwolę sobie spuścić kurtynę milczenia na niedawne wypadki toczące się w pewnym gmachu Sielca-Kuźnicy…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 21 II 2020

W trakcie spotkania z vice przewodniczącą KE Verą Jurową w Warszawie, minister Zbigniew Ziobro zaproponował wybór sędziów w Polsce w taki sposób jak się ich wybiera w Niemczech. Wprawdzie poza ustawą pominął fakt istnienia w Polsce naszej konstytucji, a nie niemieckiej, to jednak warto się przyjrzeć jak to się odbywa u naszych zachodnich sąsiadów, przypominając jednocześnie o federalnej strukturze państwa niemieckiego. Warto jednak pamiętać, że polityka nie lubi prawdy, zaś prawda nie lubi polityki.

Zgodnie z niemiecką konstytucją kluczowe znaczenie mają art. 92 i 97 Konstytucji, które ustanawiają sądy i stanowią, że „władza sądownicza opiera się na sędziach; powinna być wykonywana przez Federalny Sąd Konstytucyjny, sądy federalne określone Konstytucją oraz sądy poszczególnych landów”. Zapis ten zapewnia niezawisłość i niezależność sędziów.

Podstawowym prawem określającym organizację sądów jest natomiast ustawa o ustroju sądów. Ponieważ mamy do czynienia z republiką federalną władza sądownicza należy do sądów federalnych i sądów 16 krajów związkowych. Administracja sądownictwa należy głównie do krajów związkowych. Ponadto status prawny sędziów na poziomie federalnym i krajowym pełnią rady ds.nominowania sędziów i rady sędziowskie, a w każdym sądzie występuje również prezydium. W systemie niemieckim obowiązuje generalna zasada, że o nominacjach sędziowskich decyduje ministerstwo sprawiedliwości krajów związkowych przy współudziale parlamentów związkowych i przedstawicieli samorządu sędziowskiego w różnych proporcjach w zależności od landu. To są zasady ogólne, ale co do poszczególnych szczebli sądownictwa wygląda to w następujący sposób:

Federalny Trybunał Konstytucyjny
FTK w połowie jest wybierany przez Bundestag, a w połowie przez  komisję złożoną z 12 posłów Bundestagu, która jest dobierana proporcjonalnie do składu izby, a więc również przy udziale opozycji. Każdy kandydat musi jednocześnie otrzymać 2/3 głosów.

Pięć Sądów Federalnych
Dotyczy to takich sądów, jak Trybunał Federalny, Federalny Sąd Administracyjny, Federalny Trybunał Obrachunkowy, Federalny Sąd Pracy i Federalny Sąd Socjalny. Skład tych sądów wybiera komisja do spraw wyboru sędziów. W skład komisji wchodzi 16 odpowiednich ministrów krajów związkowych oraz 16 członków powołanych przez Bundestag, którzy nie muszą być członkami parlamentu niemieckiego. Prezydium odpowiedniego sądu federalnego dostarcza komisji stanowisko dotyczące osobistych i merytorycznych kwalifikacji kandydata. Komisja ta podejmuje decyzję zwykłą większością głosów w tajnym głosowaniu.

Sędziowie Sądów krajów związkowych
O wyborze tych sędziów decyduje krajowy minister sprawiedliwości wspólnie z Komisją do spraw powoływania sądów. W komisjach tych większość stanowią sędziowie wyłaniani przez sędziów bez żadnych wpływów władz politycznych. Decyzja ministra jest tylko formalnością i uwzględnia wskazania sędziów.

Najwyższym sądem powszechnym w Niemczech jest Federalny Trybunał Sprawiedliwości. Na poziomie regionalnym występują Sądy Lokalne i Sądy Regionalne, które pełnią role sądów pierwszej lub drugiej instancji oraz Wyższe Sądy Regionalne.

Sądy administracyjne, pracy i społeczne dzielą się na trzy poziomy, a sądy podatkowe -na dwa. Wyroki są wydawane przez sędziów zawodowych. W niektórych sprawach sędziowie zawodowi orzekają wraz z ławnikami. Ławnicy zasiadają w sądach karnych, gospodarczych, sądach administracyjnych, sądach ubezpieczeń społecznych, sądach pracy i sądach administracyjnych. Administracja i kontrola budżetowa sądów federalnych jest sprawowana przez rząd federalny, natomiast sądów krajów związkowych – przez rządy krajów związkowych.

Ustawa o niemieckim sądownictwie ustanawia ciała reprezentujące sędziów, pozwalając sądownictwu na przedstawianie swojego punktu widzenia w procesie decyzyjnym, jednocześnie zapewniając uwzględnienie interesów i rozwiązywanie konfliktów między uczestnikami tego procesu oraz zwiększając efektywność działań administracyjnych. Na obu poziomach – federalnym i krajowym obowiązki związane z formalnym reprezentowaniem sędziów pełnią rady do spraw nominowania sędziów i rady sędziowskie. Rady sędziów mają za zadanie reprezentować interesy poszczególnych sędziów sądu i sądownictwa w negocjacjach z zarządem sądów.

Na poziomie federalnym rady sędziów istnieją we wszystkich sądach najwyższych i w Federalnym Sądzie Patentowym. Rady sędziów na poziomie federalnym składają się z wybieranych sędziów, a prezes i zastępca prezesa sądu nie może być członkiem rady. Ilość sędziów w radzie zależy od ilości sędziów w danym sądzie. Rady sędziów muszą brać udział w podejmowaniu wszelkich decyzji dotyczących zarządzania sądami.

Rady sędziów muszą być utworzone również w poszczególnych krajach związkowych, a ich członkowie muszą być wybrani spośród sędziów w wyborach tajnych i bezpośrednich. Każdy kraj związkowy ma prawo dookreślić szczegóły związane z organizacją i tworzeniem rad sędziów, jednakże obowiązkiem prawodawstwa krajowego jest zapewnienie odpowiednich regulacji statutowych, gwarantujących pełną reprezentację wszystkich sędziów pracujących na poziomie kraju związkowego.

 W zakresie mianowania sędziów ustawa o niemieckim sądownictwie zakłada udział sądownictwa w procesie mianowania za pośrednictwem rad do spraw mianowania sędziów. Rady te mają za zadanie reprezentować interesy sądownictwa z odpowiednią władzą wyższą oraz z radami do spraw wyboru sędziów, które w podobny sposób są włączone w proces nominowania sędziów.

Innym ciałem sądów jest prezydium. Jest ono ustanowione dla każdego sądu. Składa się z prezesa sądu oraz do ośmiu dodatkowych sędziów, w zależności od wielkości sądu. W małych sądach prezydium składa się z wszystkich sędziów posiadających bierne prawo wyborcze i nie ma tam wyborów. We wszystkich innych przypadkach, członków prezydium wybiera się na 4 lata. Połowa członków prezydium rezygnuje co dwa lata.

Prezydium jest odpowiedzialne za wewnętrzną organizację sądu. Członków prezydium w sprawowaniu swojej funkcji nie ograniczają jakiekolwiek instrukcje. Podejmują oni swoje decyzje z poszanowaniem pełnej niezależności sędziowskiej. Oznacza to, że ani rząd, ani żadne inne władze krajowe nie mają wpływu na przydział sędziów do orzekania w konkretnych sprawach. W ten sposób za pomocą przepisów organizacyjnych zapewniona jest niezależność sądownictwa zgodnie z gwarancjami konstytucyjnymi  określonymi w artykule 97.

Sędziowie niemieccy są nominowani dożywotnio w celu zapewnienia ich niezależności.

Na poziomie federalnym nominacje sędziowskie są dokonywane z udziałem rady do spraw wyboru sędziów. Rada decyduje o nominacjach sędziowskich w sądach najwyższych – Federalnym Trybunale Sprawiedliwości, Federalnym Sądzie Administracyjnym, Federalnym Sądzie Finansowym, Federalnym Sądzie Pracy i Federalnym Sądzie Społecznym razem z federalnym ministrem odpowiedzialnym za dany sąd. Rada do spraw wyboru sędziów składa się z 16 ministrów oraz z takiej samej liczby członków wybranych przez parlament federalny (Bundestag). Członkowie ci nie mogą być członkami Bundestagu i muszą posiadać bierne prawo wyborcze do Bundestagu oraz posiadać doświadczenie prawnicze. Bundestag wybiera członków rady do spraw wyboru sędziów zawsze na początku kadencji.

Jest to zasadnicza różnica pomiędzy tym ciałem, a radami do spraw wyboru sędziów na poziomie landów. Na poziomie krajów związkowych sędziowie krajowi będą wybierani przez ministra krajowego w porozumieniu z radą do spraw wyboru sędziów. Udział rad do spraw wyboru sędziów może nie być ograniczony tylko do początkowego wyboru sędziów, ale także dotyczyć promowania sędziów. W połowie z 16 krajów związkowych istnieją rady do spraw wyboru sędziów, które uczestniczą na etapie rekrutacyjnym wyłaniania sędziów i inne, które w nich nie uczestniczą aż do czasu nominowania dożywotniego i promocji.

System wyboru sędziów w Niemczech wywodzi się z lat zaraz powojennych. Jest on dzisiaj krytykowany przez liczne grona prawników niemieckich, przede wszystkim z uwagi na swoją małą przejrzystość, brak jednolitości, jak również zbytnie upolitycznienie.

System ten jest zawiły i ściśle powiązany z federalną strukturą państwa. Jest jednocześnie głęboko osadzony w historii i kulturze prawnej, gdzie niezależność i niezawisłość sędziowska są niepodważalne i nikt nigdy nawet sobie nie wyobraża możliwości kwestionowania orzeczeń sędziowskich.

Reasumując w swoich wypowiedziach Z. Ziobro i jego pomagierzy pomijają takie elementy jak konstytucja, federalna struktura państwa, jak również rolę jaką do wypełnienia mają rady sędziów, prezydia sądów i komisji d/s wyborów sędziów, a więc nie wyłącznie politycy.

Transponowanie tego systemu na grunt polski jest nie tyle trudne o ile niemożliwe, a przełożenie na warunki polskie jest po prostu bezmyślne i nieprawdziwe i zawiera w sobie jedynie kłamstwo polityczne. Warto pamiętać, że kłamstwem można ludzi karmić ale nie można wyżywić.

„Nigdy tak wielu nie było manipulowanych przez tak nielicznych” – Aldous Leonard Huxley

r.p. Jarosław Pięta

   75 lat temu wojska I Frontu Ukraińskiego wyzwoliły niemiecki nazistowski obóz zagłady Auschwitz-Birkenau. Dyskusja na ile w przypadku ziem polskich można mówić o wyzwalających działaniach Armii Czerwonej jest jak najbardziej zasadna. Trudno się nie zgodzić ze słynnym twierdzeniem mówiącym, że żołnierze radzieccy nie mogli nam przynieść wolności, ponieważ sami jej nie mieli. Jednak w przypadku obozu oświęcimskiego jest inaczej. Pojawienie się Armii Czerwonej na jego terenie rzeczywiście zakończyło niewyobrażalny koszmar więzionych tam ludzi, chociaż ocalenia doczekało zaledwie około siedmiu tysięcy więźniów. I nie zmieniają tego faktu zbrodnie popełniane przez Sowietów (termin używany powszechnie przez polskich komunistów w okresie międzywojennym) na Górnym Śląsku, Warmii i Mazurach czy wobec żołnierzy polskiego niepodległościowego podziemia.

   W tym roku rocznica wyzwolenia obozu obchodzona była podwójnie – tradycyjnie 27 stycznia na terenie oświęcimskiego muzeum i wyjątkowo, cztery dni wcześniej, w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie. W obydwu wydarzeniach uczestniczyli przedstawiciele kilkudziesięciu państw, choć nie da się ukryć, że ranga osób stojących na czele delegacji zagranicznych była w Jerozolimie zdecydowanie wyższa – przynajmniej jeżeli chodzi o kraje bardziej liczące się w polityce międzynarodowej. Mimo zaproszenia, nie pojawił się w Yad Vashem Prezydent Andrzej Duda, który warunkował swój przyjazd możliwością zabrania głosu po Prezydencie Rosji, a na co organizatorzy się nie zgodzili. Stało się to zresztą powodem polemik w naszym kraju w Polsce. Większość (choć nie wszyscy) polityków i komentatorów uznało, że nasz Prezydent postąpił słusznie. Jednocześnie dość powszechnie uznano jednak całe wydarzenie za porażkę polskiej dyplomacji i konsekwencję polityki historycznej realizowanej od kilku lat przez Prawo i Sprawiedliwość – w tym nieszczęsnej nowelizacji ustawy o IPN, z której w kompromitujący sposób wycofano się po kilku miesiącach. O ile z pierwszym poglądem należałoby się zgodzić, o tyle zrzucanie odpowiedzialności za skandaliczne potraktowanie Prezydenta Polski na błędy polskiej dyplomacji jest kompletnym niezrozumieniem tego co miało miejsce w Jerozolimie.

   Uroczystości w Yad Vashem nie miały nic wspólnego z hołdem składanym ofiarom holokaustu. Zarówno Rosja, jak i co najsmutniejsze Izrael, potraktowały rocznicę wyzwolenia obozu w sposób skrajnie instrumentalny. Dla Władymira Putina była to świetna okazja na poprawę wizerunku jego kraju zszarganego agresją na Ukrainę i nieudolnymi działaniami rosyjskich agentów w Wielkiej Brytanii. Przywódca Rosji dąży do przełamania częściowej izolacji w jakiej się kilka lat temu, a także do odbudowy poczucia dumy Rosjan ze swojego kraju, co oczywiście oznacza pomijania mniej chlubnych wydarzeń z historii ZSRR. Akurat w tym drugim przypadku nic go nie różni od działań podejmowanych przez wielu przywódców, w tym także obecnych władz naszego kraju, starających się kreować wizerunek Polaków jako nieskalanego żadnymi zbrodniami narodu, zawsze tolerancyjnego i nie przejawiającego żadnej agresji wobec swoich sąsiadów. Mało prawdopodobne, aby ofensywa historyczna Putina przyniosła pozytywne konsekwencje dla zmiany sytuacji międzynarodowej jego kraju (w Europie Zachodniej historia nie odgrywa ważniejszej roli w kształtowaniu polityki międzynarodowej), co nie znaczy, że Rosja dalej będzie izolowana. Z punktu widzenia mocarstw to zbyt ważny (raczej militarnie niż gospodarczo) kraj, aby pozostawić go na boku w trwającej obecnej największej od 30 lat przebudowie ładu międzynarodowego na świecie. O Polsce niestety tego powiedzieć nie można.

   Premier Izraela Benjamin Netanyahu wykorzystał rocznicę wyzwolenia obozu oświęcimskiego z jednej strony do promocji własnej osoby w przededniu kolejnych wyborów do Knesetu, ale przede wszystkim do realizacji politycznych interesów swojego kraju związanych z sytuacją na Bliskim Wschodzie. Za śmiertelnego wroga Izraela uważany jest od wielu lat Iran, którego pozycja, mimo narastającego kryzysu gospodarczego, stale rośnie. Skuteczne wspieranie rebeliantów w Jemenie, współpraca w działaniach mających na celu likwidację Państwa Islamskiego, a przede wszystkim wygrana wojna domowa w Syrii przez Baszara al-Asada, którego od samego początku w toczącej się wojnie domowej mocno wspierali ajatollachowie, całkowicie zmieniło geopolityczny krajobraz Bliskiego Wschodu. Nie tylko Izrael, ale też sunnickie kraje Płw. Arabskiego, a zwłaszcza Arabia Saudyjska, poczuły się zagrożone ze strony perskiego, regionalnego mocarstwa. Sprzyja też temu wojownicza retoryka irańskich władz, chociaż jest ona wykorzystywana raczej dla utrzymania wewnętrznego poparcia dla religijnego reżimu niż do rzeczywistych działań politycznych. Stąd zadziwiający antyirański sojusz Izraela i państw arabskich, który mogliśmy obserwować rok temu na konferencji w Warszawie i praktyczne porzucenie sprawy narodu palestyńskiego.

   Rosja, głównie dzięki niezdecydowanej postawie USA w konflikcie syryjskim, powróciła na Bliski Wschód po wielu latach nieobecności. Z punktu widzenia Izraela pozyskanie, a przynajmniej zneutralizowanie Putina w sprawie Iranu, jest kwestią zasadniczą. Polska na Bliskim Wschodzie nie odgrywa żadnej roli. Dlatego, w przeciwieństwie do Rosji, jest dla Izraela całkowicie nieprzydatna. Nawet gdyby nasze stosunki z państwem żydowskim były idealne, nawet gdybyśmy oficjalnie przyznali, że niektórzy Polacy (np. szmalcownicy) czynnie pomagali niemieckim okupantom w „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”, nawet gdybyśmy przeprosili za przejawy przedwojennego antysemityzmu (chociażby getto ławkowe czy dyskryminację Żydów w przyjęciach na studia wyższe i do służby państwowej), to i tak nie umożliwiłoby to zabrania głosu przez Andrzeja Dudę w Yad Vashem. Cała impreza z punktu widzenia Izraela była elementem antyirańskiej polityki tego państwa. Bez żenady potwierdził to sam Netanyahu, którego wsparł wiceprezydent USA Mike Pence, porównując sytuację sprzed prawie 80 lat do zagrożenia jakie obecnie dla Żydów stanowi Iran. Tak instrumentalne potraktowanie największej tragedii w dziejach narodu żydowskiego jest czymś porażającym i uwłaczającym pamięci sześciu milionów zamordowanych Żydów. Ale jednocześnie nie jest niczym nowym w polityce Izraela i działalności różnych organizacji żydowskich, w tym tych, które zabiegają o restytucję mienia pozostałego po ofiarach holokaustu.

   Państwo izraelskie budowane było przez Żydów aszkenazyjskich pochodzących w dużym stopniu z Polski. W pierwszych dziesięcioleciach istnienia państwa żydowskiego odgrywali oni decydującą w gospodarce, siłach zbrojnych i polityce powstałego w 1948 roku państwa. Ale to już odległa przeszłość. W chwili obecnej prawie 20% żydowskich mieszkańców Izraela urodziło się w Związku Radzieckim lub jest potomkami emigrantów z komunistycznego mocarstwa i państw powstałych po jego rozpadzie. Reprezentujące ich ugrupowanie Nasz Dom Izrael kierowane przez Avigdora Liebermana jest znaczącym na skrajnie podzielonej tamtejszej scenie politycznej – prawie 7% głosów i 8 mandatów w 120-osobowym Knesecie. Mimo niezbyt pozytywnych wspomnień z dzieciństwa wielu z nich żywi sympatię do swojej dawnej ojczyzny. Uzyskanie ich wsparcia w nadchodzących wyborach może być kluczem do utrzymania się przy władzy Benjamina Netanyahu. A to nie tylko kwestia kontynuacji jego politycznej kariery, ale biorąc pod uwagę ciążące na nim prokuratorskie zarzuty, być może także pozostania na wolności.

   Czy w takim razie nic nie mogło zapobiec upokorzeniu jakiego doznaliśmy ze strony Putina i Netanyahu? Niekoniecznie. Jedynym krajem, który mógł wymusić na Izraelu zmianę stanowiska był jego najważniejszy sojusznik i sponsor – Stany Zjednoczone. Wydawałoby się, że wiernopoddańcza polityka polskiego rządu wobec Waszyngtonu w ostatnich latach, może skłonić Prezydenta Trumpa do wywarcia nacisku na izraelskie władze. Nic takiego jednak nie miało miejsca. Po raz kolejny zostaliśmy potraktowani jak mało znaczący wasal, który czasami się przydaje jako miejsce zorganizowania bliskowschodniej konferencji czy zakupobiorca amerykańskiego uzbrojenia, ale w zamian nie może liczyć na zbyt wiele. Tym bardziej kuriozalny był kolejny wiernopoddańczy hołd złożony przez polskiego Prezydenta wiceprezydentowi USA, za to że ten wspomniał o Polsce w swoim przemówieniu. Polska pojawiła się jednak także w wystąpieniach innych przemawiających, a Prezydent Putin, zamiast spodziewanych kolejnych ataków na nasz kraj, mówił o polskich ofiarach II wojny światowej i pominął Polskę, gdy aluzyjnie wymieniał kraje (Litwa, Łotwa, Ukraina), którego mieszkańcy współpracowali z hitlerowcami w zbrodniach holokaustu.

   Nie jesteśmy pępkiem świata. Co więcej, nie jesteśmy też państwem, z którego interesami liczyłyby się wielkie mocarstwa. Ukształtowany trzydzieści lat temu układ stosunków międzynarodowych ulega właśnie radykalnej przebudowie – wraca idea koncertu mocarstw mało liczących się z interesami mniejszych państw. Pakt Północnoatlantycki powoli przechodzi do historii, chociaż zapewne będzie wegetował jeszcze przez wiele lat, aż ktoś nie zdecyduje się sprawdzić jego funkcjonalności. Gdy powstawał ponad 70 lat temu, zagrożenie ze strony komunistycznego mocarstwa stanowiło zagrożenie dla całego świata. Jeżeli nawet przyjąć, że Rosja będzie dalej prowadzić agresywną politykę, to zagrożeni są najwyżej jej najbliżsi sąsiedzi, a nie cała Europa. Naiwne jest przekonanie, że art. 5 Paktu Północnoatlantyckiego zapewni nam automatyczną pomoc wszystkich członków NATO w razie rosyjskiego ataku. Po pierwsze, wcale tego nie zakłada, a po drugie od traktatowego zobowiązania sprzed kilkudziesięciu lat, do jego praktycznej realizacji, droga jest daleka. Co zrobimy, gdy nie otrzymamy wsparcia? Podamy wiarołomnych sojuszników do sądu? A może poprosimy nasz TK o sprawdzenie zgodności ich działań z zapisami traktatu waszyngtońskiego? Julia Przyłębska z pewnością nie zawiedzie.

   O ile przynależność do Paktu Północnoatlantyckiego nie gwarantuje nam już bezpieczeństwa, to jeszcze bardziej naiwne są przekonania niektórych polityków opozycji, że zapewni nam je Unia Europejska. O ile w przypadku NATO (czyli w praktyce USA), możemy zakładać, że jest w stanie udzielić nam realnej pomocy (o ile Amerykanie uznają, że leży to w ich interesie), to w przypadku Wspólnoty Europejskiej jest już inaczej. Poza Francją i Wielką Brytanią, żadne z państw nie dysponuje potencjałem militarnym nawet zbliżonym do rosyjskiego. Co gorsza, polityka zagraniczna UE, która wydawało się kilka lat temu powoli zaczyna przybierać realne kształty (powołano nawet Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa), obecnie po prostu nie istnieje. Widać to chociażby po konflikcie libijskim, w którym Francja i Włochy stoją po przeciwnej stronie barykady, a Niemcy bezskutecznie starają się odgrywać rolę mediatora. Unijnej dyplomacji tam nie ma. Trudno też dostrzec jej działalność w konflikcie w Donbasie, w którym zasadniczą rolę odgrywają Niemcy i Francja (format normandzki) czy też w innych zapalnych rejonach świata. Na dodatek państwa te powiązane są różnorakimi powiązaniami gospodarczymi z Rosją, nie mówić już o zależności od dostaw rosyjskich surowców energetycznych (głównie gazu). W coraz większym stopniu myślą raczej nad tym, jak wycofać się z sankcji nałożonych po agresji rosyjskiej na Ukrainę, niż nad podejmowaniem kolejnych kroków skierowanych przeciw Moskwie. Bussiness as usual.

   Pomimo chwilowej odwilży w amerykańsko-chińskiej wojnie handlowej, rywalizacja tych dwóch mocarstw wydaje się stałym i co gorsza narastającym elementem stosunków międzynarodowych w najbliższych latach. Z punktu widzenia Amerykanów pozyskanie wsparcia Rosji, która przecież sąsiaduje z dalekowschodnim mocarstwem, wydaje się sprawą fundamentalną. Jeżeli konflikt z Chinami będzie eskalował, a Putin jako zapłaty zażąda wolnej ręki w strefie postradzieckiej, to Zachód po cichu może się na to zgodzić. Sprostanie wyzwaniom, które nadchodzą wymaga elastycznej, a jednocześnie niekonwencjonalnej polityki zagranicznej. Tymczasem w obecnym wydaniu (dotyczy to zarówno partii rządzącej jak i głównej partii opozycyjnej) jest ona niesłychanie toporna, oparta o archaiczne i coraz mniej realistyczne w obecnych czasach założenia, a przede wszystkim uzależniona od zewnętrznego wsparcia, co może okazać w jeszcze większym stopniu zawodne niż miało to miejsce we wrześniu 1939 roku. I co najgorsze, dobrej zmiany nie widać.

Karol Winiarski

   Podczas jednej z audycji telewizyjnych poseł PO Cezary Tomczyk spytał Marcina Horałę (od niedawna pełnomocnika rządu ds. budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego – do której to funkcji zdaniem jednego z posłów PiS w pełni się nadaje, ponieważ … pochodzi z Gdyni, w której przed wojną wybudowaliśmy port morski) czy ustawa, w której znalazłby się zapis mówiący, że Sejm liczy 500 posłów byłby sprzeczny z Konstytucją? Poseł Prawa i Sprawiedliwości lekko zmieszany odparł, że nie. Otóż z formalno-prawnego punktu widzenia poseł Horała się mylił. Dopóki bowiem niekonstytucyjności nie stwierdzi Trybunał Konstytucyjny, każdy przepis korzysta z domniemania konstytucyjności. Nawet gdy w oczywisty sposób widać, że jest inaczej. Inna sprawa, że wcale nie jest takie pewne, czy wyrok TK w tej sprawie potwierdziłby takie stanowisko. Niejednokrotnie orzeczenia tej instytucji kłóciły się oczywistym znaczeniem słów znajdujących się w kwestionowanych przepisów. Ale niezawiśli sędziowie mają prawo do własnej ich interpretacji. O ile orzeczenia sądów powszechnych podlegają kontroli instancyjnej, to w przypadku Trybunału Konstytucyjnego nie jest to możliwe. Podobnie w przypadku wyroków Sądu Najwyższego.

   Spór o polski wymiar sprawiedliwości nie jest jednak sporem prawnym. Jest sporem czysto politycznym, w którym obie strony używają argumentów prawnych. Oczywiście takich, które w danym momencie są im na rękę. I co ciekawe często są one zasadne, mimo że konsekwencje ich przyjęcia są wzajemnie sprzeczne. Taka jest konsekwencja funkcjonującego od lat w Polsce systemu, a zwłaszcza konkurencyjności dwóch kluczowych organów – Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w obowiązującej od 1997 roku Konstytucji, która pozbawiając TK prawa do wydawania powszechnie obowiązującej wykładni prawa, spowodowała że nie ma w chwili obecnej w Polsce instytucji, która posiadałaby takie uprawnienie. Wbrew powszechnie powtarzanej mediach opinii (co ciekawe nawet przez uznanych prawników) nie jest do tego uprawniony Sąd Najwyższy – nawet uchwały otrzymujące moc zasad prawnych są wiążące wyłącznie dla składów orzekających SN, ale nie dla innych sądów.

   Nie ulega wątpliwości, że Prawo i Sprawiedliwość chce uzyskać decydujący wpływ na wymiar sprawiedliwości. To, że robi to w sposób skrajnie nieudolny i konfrontacyjny, to już zupełnie inna sprawa. Podobnie jak to, że uzyskanie całkowitego podporządkowania sędziów nie udało się nawet komunistom rządzącym w Polsce prawie pół wieku. Nie uda się również w pełni obecnie rządzącej partii, co nie znaczy, że w niektórych sprawach wyroki wydawane przez zaufanych (czy to ze względu na poglądy, czy po prostu ze zwykłego konformizmu) sędziów mogą tak naprawdę zapadać w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości albo na Nowogrodzkiej, tak jak kiedyś zapadały w gmachu KC PZPR.

   W toczącą się walkę polityczną uwikłani zostali sędziowie. Inna sprawa, że niektórych nie trzeba było do tego specjalnie namawiać. Mylące jest jednak wrażenie, że otwarty sprzeciw środowiska sędziowskiego jest powszechny. Większość sędziów, chociaż przeciwna wprowadzanym zmianom, ogranicza się raczej do grupowych form wyrażania swojego stanowiska – trudno  zresztą odmawiać im prawa głosu w sytuacji, gdy proponowane rozwiązania prawne dotykają ich bezpośrednio. Ale na indywidualną walkę (np. żądanie ujawnienia podpisów pod kandydatami na członków nowej KRS) zdecydowali się nieliczni. Co innego bowiem podnieść rękę wraz innymi czy nawet maszerować w tłumie innych prawników, a co innego podjąć decyzję, za którą w całości ponosi się odpowiedzialność. A rzecznicy dyscyplinarni powołani przez Zbigniewa Ziobro są czujni.

   Zwołanie posiedzenia trzech izb Sądu Najwyższego, który miał rozstrzygnąć kwestię legalności powoływania sędziów przez tzw. nową Krajową Radę Sądownictwa, było posunięciem całkowicie zrozumiałym. Wymusił to poniekąd niejednoznaczny listopadowy wyrok TSUE, który doprowadził do pogłębienia prawnego chaosu w naszym kraju. Niestety, uchwała połączonych izb nie dość, że niejasna i bardzo różnie interpretowana, nie tylko nie przecięła tego prawniczego węzła gordyjskiego, ale co gorsza podważyła fundamenty, na których opierała się opozycja wobec wprowadzanych w polskim sądownictwie zmian.

   SN próbował pogodzić wodę z ogniem. Z jednej strony starał się uniemożliwić pełnieniu swoich funkcji przez nowo wybranych sędziów (chodziło głównie o sędziów SN, którzy wkrótce przystąpią do wyłaniania kandydatów na prezesa SN). Z drugiej nie mógł unieważnić dziesiątków tysięcy wydanych przez nich wyroków. I to nie tylko ze względów formalnych, ale także społecznych – w końcu setki tysięcy ludzi zostałoby bezpośrednio tym dotkniętych, a chaos w Polsce przekroczyłby wszystkie wyobrażalne granice. Dlatego formalnie nie podważono legalności powołania sędziów przez Prezydenta RP na wniosek nowej KRS i co najważniejsze uznano ważność orzekanych przez nich wyroków. Ale jeżeli ci sędziowie są sędziami, to o co od miesięcy toczy się spór?

   Większość interpretatorów uchwały SN twierdzi, że w ogóle nie zajmował się on kwestią legalności powołania sędziów. Pozornie mają rację. Uchwała mówi jedynie o sądach czyli składach orzekających. Tyle, że kto wchodzi w ich skład? Sędziowie i w nielicznych już przypadkach ławnicy (w większości spraw w pierwszej instancji sędzia orzeka jednoosobowo). Z jakiego więc powodu skład orzekający może być uznany za nie spełniający warunku niezawisłości? Oczywiście z powodu udziału w nim sędziego wskazanego przez nową KRS, której sposób powołania nie daje gwarancji jej niezawisłego działania i tym samym wolnego od nacisków politycznych wskazywania kandydatów na sędziów przedstawianych następnie Prezydentowi RP. Jak więc można twierdzić, że uchwała nie zajmuje się oceną legalności powołania sędziów? Nie obrażajmy ludzkiej inteligencji.

   Efekt końcowy prawnej ekwilibrystyki sędziów SN okazał się niestety, jak zwykle w przypadkach próby pogodzenia ognia z wodą, kuriozalny. Stworzona została kategoria sędziów, których wybór nie został zakwestionowany (a więc są legalnie wybranymi sędziami), ale jednocześnie nie powinni orzekać. Oczywiście teoretycznie mogą oni bez bezpośrednich konsekwencji nie dostosować się do uchwały SN, ale zarzut nieprawidłowego obsadzenia składu orzekającego powinien być z automatu uwzględniany przez SN w razie zgłoszenia skargi kasacyjnej. Mamy więc grupę już ponad 500 sędziów, którym „zafundowano” dobrze opłacane wakacje – miesięczny koszt ich utrzymania przekracza 5 milionów złotych. Jednocześnie ich powołani wcześniej koledzy będą musieli za takie samo wynagrodzenie orzekać nie tylko w „swoich” sprawach, ale także dodatkowych przejętych w wyniku wyłączenia z orzekania ich kolegów i koleżanek. Nie trzeba oczywiście dodawać, że przedłuży to i tak trwające niekiedy latami procesy sądowe.

   Można oczywiście przyjąć inną interpretację uchwały SN według której każdy udział w orzekaniu sędziego wskazanego przez nową KRS będzie oceniany indywidualnie przez sąd wyższej instancji, a następnie (w razie skargi kasacyjnej) przez Sąd Najwyższy. Tyle, że do tego nie trzeba było uchwały połączonych izb Sądu Najwyższego. To się dzieje obecnie z mocy prawa. Po co więc było spektakularne widowisko, które poza podgrzaniem atmosfery i pogłębieniem poczucia narastającego chaosu w wymiarze sprawiedliwości, nie przyniesie żadnych praktycznych skutków?

   Wszystko wskazuje na to, że obie strony polityczno-sądowego sporu okopały się na swoich pozycjach i nie zamierzają ustąpić. Zacietrzewienie jest tak wielkie, że nikt nie zwraca uwagi na ofiary tej walki. A są nimi nowo powołani sędziowie, zwłaszcza ci najmłodsi, którzy mieli pecha, że kluczowy moment wybranej przez nich drogi zawodowej – powołanie na sędziego – przypadł na czas wojny dwóch politycznych plemion, które jeńców nie biorą, a przypadkowymi ofiarami też się nie przejmują. Ale o wiele większą grupę stanowią zwykli obywatele, którym w ich sprawach toczonych przed sądem system losujący przydzielił sędziów powołanych na wniosek nowej KRS. Najczęściej kompletnie nie rozumieją zawiłości prawnych, a to czy Krajowa Rada Sądownictwa została wybrana zgodnie z Konstytucją czy też nie, w ogóle ich nie obchodzi. Zapewne często ogóle nie wiedzą, że taka instytucja istnieje i jaką pełni rolę. Chaos, który zapanował powoduje, że nie mogą oni być pewni np.: czy uniewinniający ich wyrok w sprawie karnej zostanie ostatecznie uznany, czy mogą przejąć część majątku spadkodawcy przypadającego im na mocy wyroku sądowego i w końcu czy mogą zawrzeć nowy związek małżeński, ponieważ stary został prawomocnie rozwiązany. Ale co to obchodzi polityków? Przecież oni walczą o imponderabilia, o praworządność, o dobro zwykłych ludzi. Do ostatniej kropli krwi. Ich krwi.

   Spór ma także katastrofalny wpływ na autorytet organów wymiaru sprawiedliwości, który nigdy w Polsce nie był zbyt wysoki. Szeroko rozumiana praworządność, to nie tylko niezawisłość sędziowska i działanie innych organów władzy zgodnie z prawem. To także zaufanie obywateli do sądów i wydawanych przez sędziów wyroków. A tej nie buduje się poprzez wyniszczającą walkę. I nie jest w tym momencie najistotniejsze kto zaczął, ponieważ konsekwencje poniesiemy wszyscy.

   Jest też oczywiście kwestia politycznych konsekwencji konfliktu. Jeżeli Jarosław Kaczyński nie oderwał się już całkowicie od rzeczywistości, to prawdopodobnie badania, które na bieżąco zleca Prawo i Sprawiedliwość wskazały, że ten spór rządzącej partii się opłaca i ułatwi reelekcję Andrzeja Dudy w nadchodzących wyborach. Wskazywałaby na to również postawa samego Prezydenta, który jednoznacznie, i jak w to jego przypadku jak zwykle emocjonalnie, zaangażował się w popieranie zmian idących dalej niż te, które jeszcze ponad dwa lata temu zawetował. Szkoda, że nikt z doradców Prezydenta nie uświadomił mu, że przemawianie w karczmie piwnej niebezpiecznie kojarzy się z innymi wydarzeniami z pierwszej połowy XX-wiecznej historii Europy, a miny które przy swoich przemówieniach prezentuje przypominają jej innego negatywnego bohatera.

   Oczywiście opozycja, mimo że doświadczenie ostatnich lat wskazuje na coś innego, wierzy w dokładnie przeciwne konsekwencje konfliktu. Być może zresztą bardziej liczy na skuteczną interwencję organów UE (zwłaszcza TSUE), co rzeczywiście wcześniej przyniosło pewne ograniczone rezultaty. Czy jednak i tym razem Jarosław Kaczyński cofnie się przed naciskiem Brukseli (a raczej Luksemburga)? Na razie nic na to nie wskazuje. Narastający konflikt pozwala na dodatek uniknąć kłopotliwych pytań o stan służby zdrowia, narastającą zapaść demograficzną, której nie zapobiegł program 500+ czy skandale związane z działalnością służb specjalnych, które nie dość, że działają nieudolnie (sprawa Banasia), to jeszcze nie potrafią nawet zapobiec kradzieży swoich własnych pieniędzy. Może w końcu opozycja zrozumie, że władzę zdobywa się dzięki decyzjom podejmowanym przez wyborców przy urnach wyborczych, a nie na sali sądowej Trybunału Sprawiedliwości UE w Luksemburgu.

Karol Winiarski

Podobnie jak bezśnieżne przywitanie nowego Nowego Roku, znacznego odsetka Mieszkańców Sosnowca nie zaskoczyła nagła zmiana polityki Urzędu Miejskiego. W dalszym ciągu, chociaż w uszach nie przebrzmiały jeszcze życzenia świąteczne, Władza postępuje dosyć szorstko z Wyborcami. Czemu się dziwić, skoro wszystkie sprawy w Mieście – począwszy od gospodarności, przez gospodarkę nieruchomościami, a skończywszy na dbałości o jakość życia Mieszkańców Katarzyny – idą w dobrą stronę?

Nie inaczej jest w kwestii bezpieczeństwa gwarantowanego przez Straż Miejską, czego dowód spieszy dostarczyć Pan Prezydent. Ponieważ w grę wchodzi nie tyle komfort rozumiany w kontekście ochrony przed wandalami, a raczej trucicielami powietrza, tym bardziej należy Panu Prezydentowi pogratulować biegłości w odpowiedzi (8 I 2020) na stosowne pismo (22 XII 2019). Czy aby jednak Pan Prezydent zanadto się nie pospieszył? Rekordowo szybko wybudowany dom na Mariensztacie stoi i ma się ponoć świetnie. Jak jednak prezentuje się riposta Pana Prezydenta? Wiele wskazuje niestety na to, że łatwiej odbudować Stolicę, niż wstrzymać się przed przekroczeniem granicy manipulacji faktami. Celowo zwróciłem się do Pana Prezydenta stroniąc od posługiwania się suchymi liczbami, by wzbudzić wrażenie niezorientowanego. Manewr ten opłacił się.

Pan Prezydent zapytany w rzeczonym piśmie, udostępnionym wraz z korespondencją wcześniejszą na moim koncie na Facebooku, o gotowość Straży Miejskiej do realizacji działań zmierzających ku poprawie jakości powietrza – przez należyte egzekwowanie prawa – w świetle nakładów łożonych na Formację, jedynie ucieka się do ostrożnego dozowania informacji. Zapewnia bowiem, iż „budżet Straży Miejskiej w Sosnowcu na 2020r. jest większy o 164 946 zł w porównaniu do 2019r., zatem nakłady na w/w jednostkę zostały zwiększone” (pisownia oryginalna). Nie można przejść obojętnie obok tego, że Pan Prezydent wyszedł naprzeciw
oczekiwaniom nadawcy, przywiązując wagę do szczegółów nieistotnych w świetle walki ze spalającymi odpady. Z pewnością nie była to chęć zamydlenia oczu, a wyłącznie potrzeba uczciwego podejścia do sprawy, podobnie jak w przypadku bulwaru Czarnej Przemszy oraz budowy centrum logistycznego na „peryferiach”, to jest przy ulicy Stanisława Staszica.

Niestety, ale uważna lektura – niekoniecznie analizowanego pisma, a uchwał budżetowych sprzed kilku lat – zdradza błędne posunięcie Pana Prezydenta. W przypadku nakładów Pan Prezydent zręcznie wymanewrował pomiędzy słupkami liczb. Nakłady owe oraz wydatki na uposażenia Funkcjonariuszy Straży, jak również realizację zadań statutowych [wedle schematu: „budżet (wynagrodzenia / działania statutowe)”; kwoty w zł] w całym okresie urzędowania Pana Prezydenta Chęcińskiego (wraz z budżetem uchwalonym za ostatniej kadencji Pana Prezydenta Górskiego) przedstawiają się następująco: 2014 – 4270000 (3676643 / 410357); 2015 – 4300000 (3730231 / 446396); 2016 – 4327769 (3763816 / 440580); 2017 – 4456068 (3912115 / 420580); 2018 – 4595301 (3976284 / 495644); 2019 – 4218617 (3610900 / 484344); 2020 – 4283533 (3700000 / 460160).

Z powyższego zestawienia jasno wynika, że istotnie nakłady na Straż Miejską wzrosły w porównaniu do roku ubiegłego, ale Pan Prezydent nie był uprzejmy wyrazić ubolewania, że w latach 2015-2018 były jednak zdecydowanie większe niż obecnie. Czymże jednak byłaby odpowiedź Pana Prezydenta bez przemilczenia najistotniejszej sprawy, jaką są – obok wynagrodzeń Funkcjonariuszy – nakłady na działalność statutową?! Niechaj Drodzy Mieszkańcy samodzielnie odpowiednie wartości prześledzą i na tej podstawie wyciągną wnioski…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 17 I 2020

Niniejszy  artykuł jest  odpowiedzią na  apel  pana Karola Winiarskiego, który  w felietonie „Sądowe Batalie” wezwał w końcowych swoich słowach do przygotowywania propozycji naprawy polskiego systemu prawnego. Prawdopodobnie apel ten był skierowany do zawodowych prawników z certyfikatem. Jednakże moim zdaniem nie może w propozycjach czy też w dyskusji, zbraknąć głosu i opinii  ludzi, którzy poznali system prawny z drugiej strony – czyli byli przez ten system, nękani i sądzeni.

Ja jako prezes organizacji pożytku publicznego tj. Związku Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy”, przez ok. 10 lat byłem pozywany przed sady cywilne, karne i administracyjne w sprawach dotyczących dobra wspólnego. Wszystkie sądowe batalie wygrałem i to bez pomocy pełnomocnika prawnego. W związku z powyższym mam śmiałość i wiedzę aby w takich dyskusjach zabrać głos. W tym artykule nie będę pisał o moich konkretnych propozycjach  naprawy systemu prawnego – z pozycji  uczestnika wielu procesów sadowych – o nich napiszę w następnym artykule.

W niniejszym artykule pragnę  odnieść się  do felietonu Karola Winiarskiego z którego tezami w większości się zgadzam, niemniej moim zdaniem wymaga on uściślenia i uzupełnienia. Nie bez znaczenia jest miejsce i otoczenie tej dyskusji – czyli Polska. Polski system prawa zbudowany jest na fundamencie, którym jest Konstytucja z 1997 roku napisana przez postkomunistów i zbyt  szczegółowa (nasza Konstytucja ma 243 artykuły a konstytucja USA 24 artykułów), co przy obecnym braku możliwości jej zmiany chroni nadal „elity” dawnego systemu, które umieściły w niej odpowiednie postanowienia.

Poza tym w Polsce stosowanie prawa w dużym stopniu wynika z zakorzenionych zwyczajów i sposobów rodem z PRL. To ułomne prawo stosują często potomkowie socjalistycznych sędziów i decydentów dla korzyści wąskiej grupy interesów, co ułatwia im chora rzeczywistość, sprawiająca, że w polskim systemie prawa nie decyduje duch prawa tylko decyduje duch homo sovieticus. Biorąc powyższe pod uwagę to dyskusja o naprawie polskiego systemu prawa najczęściej będzie poruszała się po manowcach i za podstawę będzie brała stwierdzenia i dywagacje polskich naukowych pseudoautorytetów, zamiast sięgnąć do źródeł  tj. do prawa rzymskiego, na którym rzekomo oparte jest nasze prawo.

W prawie rzymskim funkcjonowały stałe zasady, które były bezwzględnie przestrzegane i tak np:

– prawo nie działa wstecz (Lex retro non agit. W naszym kraju raz się ją stosuje raz nie.

– w stosowaniu prawa w jego interpretacji musi być zachowana intencja ustawodawcy, duch prawa (Benignius leges interpretandae sunt,quo voluntas earum conservetur).

W Polsce bardzo rzadko tą zasadę się stosuje .

Za czasów urzędowania ministra sprawiedliwości Jarosława  Gowina wynikła nawet dyskusja wśród pseudoelit na ten temat i jej uczestnicy w niewybrednych słowach atakowali ministra za stwierdzenie, że należy interpretować prawo zgodnie z jego duchem. Wracając do fundamentów naszego prawa tj. Konstytucji to jest rzeczą naganną, że ciągle w Sejmie uchwala się nowe ustawy, (tzw. biegunka legislacyjna) a nie uchyla się niektórych przepisów z PRL. W moich bataliach z sądami spotkałem się nawet z przypadkiem powoływania się sądu na wyroki i orzeczenia Sądu Okręgowego sprzed uchwalenia Konstytucji i co kuriozalne, były one nawet sprzeczne z obowiązującą Konstytucją.

Nie można się zgodzić z stwierdzeniem pana  Karola Winiarskiego, że „bezpośrednie stosowanie Konstytucji jest mocno naciągane” ponieważ  zgodnie z prawną rzymską zasadą – „jasne teksty nie podlegają interpretacji”-wykładni, (Clara non sunt interpretanda) a zapis w Konstytucji  art.8,ust.2 jest jednoznaczny i klarowny, a mianowicie: „Przepisy Konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba ,że Konstytucja stanowi inaczej”

W artykułach Konstytucji, których nie stosuje się bezpośrednio są odsyłacze do ustaw. Poza tym Konstytucja i realizacja jej postanowień należy nie tylko do organów państwa, ale również do zwykłego obywatela, co wynika z niezbywalnych praw człowieka do wolności. Przykładem niech będzie dbałość o środowisko naturalne zapisane w Konstytucji w art.86 „Każdy jest obowiązany do dbałości o stan środowiska i ponosi odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego pogorszenie. Zasady tej odpowiedzialności określa ustawa”. Tak więc każdy obywatel tj. wójt, premier, prezydent, urzędnik i zwykły Polak ma obowiązek dbać o środowisko stosując bezpośrednio zapis konstytucyjny i to mówi wprost Konstytucja.

Natomiast jakie kary mogą spaść na każdego, który skaża lub pogarsza naturalne środowisko, określa już ustawa, która jest kontynuacją postanowień Konstytucji. Wielość ustaw, brak ich rzetelnej  kodyfikacji, nagminne błędne interpretowania prawa – łącznie z celową falandyzacją, powodują wręcz chaos prawny na którym cierpią zwykli obywatele, a zyskują prawnicy.

Tak zwana zasada domniemania konstytucyjności obowiązująca w polskim systemie prawnym jest szkodliwa i nie powinna w ogóle zaistnieć, ponieważ już na etapie tworzenia ustaw powinno się wykluczyć ich sprzeczność z Konstytucją wg. zasady, że ustawa jest tylko uszczegółowieniem jej postanowień, a Konstytucja  jest prawem najwyższej rangi . (Lex superior derogat legi inferiori). W sporadycznych przypadkach w których by wystąpiły jakieś wątpliwości co do konstytucyjności zapisów ustawy ostatnie słowo należałoby do Sądu  Najwyższego, a Trybunał Konstytucyjny nie powinien istnieć.

Gdyby w Polsce była kultura prawna z rzetelnym mechanizmem tworzenia prawa i z prawnikami, którzy zostają  sędziami dopiero po dwudziestoletniej praktyce adwokackiej, a po kraju nie krążył duch socjalizmu, to nie bałbym się chaosu prawnego wynikającego z tego, że każdy sędzia w przypadku kolizji postanowień ustawy z Konstytucją zastosowałby przepisy konstytucyjne, gdyż są to przepisy najważniejsze.

Co od początku było wadliwe, nie może być uzdrowione. Quod ab initio est vitiosum non potest tractu temporis convalescere. Tak więc jestem za radykalną zmianą systemu prawnego w Polsce, który jest podstawą ustroju państwa.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 3 stycznia 2020r.

Ps.
Czy uniknięcie całkowitego chaosu w  polskim „wymiarem sprawiedliwości” jest możliwe? O tym następnym felietonie.