Nocna zmiana w prawie wyborczym rozszerzająca możliwość głosowania korespondencyjnego dla osób powyżej 60 roku życia i przebywających na kwarantannie wzbudziła powszechne oburzenie opozycji i wstydliwe milczenie znacznej części polityków obozu rządowego. Pod adresem Jarosława Kaczyńskiego padło wiele krytycznych słów, z oskarżeniami o szafowanie życiem rodaków dla własnych korzyści politycznych włącznie. To oczywiście prawda. Ale czy można mieć do prezesa Prawa i Sprawiedliwości pretensje?

   Jarosław Kaczyński jest politykiem. Celem każdego polityka, a zwłaszcza lidera potężnej partii politycznej, jest zdobycie i utrzymanie władzy. Najskuteczniejsi politycy w historii zawsze kierowali się zasadą „cel uświęca środki”. Moralność podejmowanych przez nich działań nigdy nie miała większego znaczenia. Ci, którzy obowiązujące w życiu prywatnym zasady etyczne próbowali stosować w życiu publicznym najczęściej ponosili porażki. Działający w sposób bezwzględny i bez moralnych zahamowań, o ile udało im się odnieść sukces, cieszyli się pełnym poparciem swoich poddanych i są pozytywnie oceniani przez potomnych. Od tysięcy lat nic się w tym względzie nie zmieniło.

   Jarosław Kaczyński wie jak ważną sprawą dla realnego sprawowania władzy jest kontrolowanie wszystkich kluczowych urzędów centralnych. Jeżeli nie posiada się w Sejmie większości umożliwiającej odrzucanie prezydenckiego veta (co najmniej 60% głosów), to posiadanie „swojej” głowy państwa staje się sprawą kluczową. Wynik majowych wyborów nie jest oczywiście przesądzony. Obecny wzrost notowań rządzących (charakterystyczny dla wszystkich krajów objętych pandemią – mimo skandalicznej decyzji Emanuela Macrona o przeprowadzeniu pierwszej tury wyborów samorządowych, poparcie dla niego znacząco wzrosło), szybko może się skończyć – łaska wyborców na pstrym koniu jeździ. Wszystko wskazuje jednak na to, że w następnych miesiącach gospodarcze konsekwencje  przyjętej metody walki z zarazą mogą radykalnie pogorszyć nastroje społeczne, co odbije się na poparciu dla Andrzeja Dudy. Dlatego ich przeprowadzenie 10 maja może okazać się ostatnią szansą na utrzymanie kontroli nad Pałacem Namiestnikowskim. Koszty ludzkie nie mają tu żadnego znaczenia.

   Jeszcze do niedawna wydawało się, że tak cyniczne podejście do polityki możliwe jest wyłącznie w krajach totalitarnych i autorytarnych, gdzie mieszkańcy nie mogą swobodnie wyrażać swojej opinii. Tak rzeczywiście było – politycy postępujący niezgodnie z pewnymi zasadami, byli poprzez głosowanie eliminowani z życia politycznego albo sami usuwali się w cień. Tyle, że jest to czas przeszły dokonany. Jarosław Kaczyński nigdy nie podjąłby tak ryzykownej gry, gdyby wiedział, że wyborcy odwrócą się od jego kandydata. Nie jest oczywiście tak, że wszyscy zamierzający głosować na Andrzeja Dudę, popierają przeprowadzenie wyborów w pierwotnie przewidzianym terminie. Ale nawet ci, którzy chcieliby ich przełożenia nie zmienią z tego powodu swoich politycznych preferencji. I dlatego Jarosław Kaczyński może bez niebezpieczeństwa poniesienia politycznych konsekwencji forsować swoje zabójcze pomysły.

   Po drugiej stronie mamy opozycję. Coraz bardziej żałosną i wewnętrznie skłóconą. Oficjalnie wszyscy są zjednoczeni w jednym celu – niedopuszczeniu do reelekcji Andrzeja Dudy. W rzeczywistości widać narastającą walkę między Platformą Obywatelską a Polskim Stronnictwem Ludowym. Powód jest prosty. Rosnące notowania Władysława Kosiniaka-Kamysza stawiają pod znakiem zapytania przejście Małgorzaty Kidawy-Błońskiej do ewentualnej drugiej tury (w ostatnim sondażu różnica wyniosła niespełna 2%). A to byłaby dla PO klęska, z której już mogłaby się nie podnieść. Dlatego głównym przeciwnikiem stał się lider konkurencyjnego ugrupowania. Oczywiście celem pozostałych kandydatów (może poza Krzysztofem Bosakiem, który odwołuje się raczej do części elektoratu obecnego Prezydenta), jest przejęcie jak największej ilości wyborców Małgorzaty Kidawy-Błońskiej. Dlatego walą w Platformę jak w bęben ku uciesze Prawa i Sprawiedliwości. Walka toczy się bowiem o drugą turę albo przynamniej o jak najlepszy wynik w pierwszej. Andrzej Duda nikogo z kandydatów opozycji (poza Krzysztofem Bosakiem) nie interesuje.

   Opozycja jest ogrywana przez Jarosława Kaczyńskiego w kompromitujący dla niej sposób. Nie jest w stanie przewidzieć posunięć swojego przeciwnika i przygotować się do ich odparcia, nie mówiąc już o przeprowadzeniu uderzenia wyprzedzającego. W tej konkretnej sytuacji należało już wcześniej zgłosić poprawkę do Kodeksu Wyborczego umożliwiającą głosowanie w sposób korespondencyjny lub przez pełnomocnika przez wszystkich uprawnionych do głosowania. W kluczowym momencie (czyli w trakcie głosowania o czwartej nad ranem poprawki wyborczej) wystarczyło nie głosować. Poprawkę poparło 222 posłów. Gdyby pozostali nie głosowali, nie byłoby kworum i głosowanie byłoby nieważne. Ale to wymagało wcześniejszego przemyślenia możliwych scenariuszy i porozumienia się między sobą, co do sposobów przeciwdziałania niespodziewanym posunięciom przeciwnika.

   W zaistniałej już sytuacji najsensowniejszym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie w Senacie poprawki rozszerzającej prawo do głosowania korespondencyjnego dla wszystkich wyborców. Oczywiście pod hasłem troski o zdrowie Polaków. Postawiłoby to PiS w niesłychanie trudnej sytuacji. Albo przyjęliby tą propozycję tracąc w tym momencie korzyści wynikające z umożliwienia takiego sposobu głosowania wyłącznie osobom starszym (czyli tym, którzy w zdecydowanej większości glosują na Andrzeja Dudę), albo odrzucając ją musieliby przyznać, że nie troska o zdrowie Polaków jest dla nich najważniejsza. Oczywiście, że przyjęcie tego drugiego rozwiązania nie zmieniłoby znacząco wyborczych preferencji, ale lepszych możliwości dla opozycji nie ma. Gdyby nawet jakimś cudem Sejmowi nie udałoby się odrzucić najbardziej prawdopodobnej zmiany wprowadzonej w Senacie (wykreślenia zmian w prawie wyborczym), to i tak, jak wskazują sondaże, do urn wyborczych stawią się głównie wyborcy Andrzeja Dudy. A na dodatek PiS będzie mógł pomstować na opozycję, że to ona skazuje tysiące starszych ludzi na śmierć.

   Zamiast tego niektórzy politycy i dziennikarze bredzą o pomyśle zgłoszenia przez Senat projektu ustawy, który zachowując wszystkie zapisy uchwalonego już prawa nie zawierałby zmian w prawie wyborczym. Trudno było wymyśleć coś bardziej idiotycznego. Senacka propozycja musiałby przejść przez całą procedurę legislacyjną. To oznacza, że na początku trafiłaby do Sejmu. Od Marszałek Witek (czyli od Jarosława Kaczyńskiego) zależałoby czy Sejm w ogóle projektem by się zajął. Prawo i Sprawiedliwość miałoby dwie możliwości. Obie z jego punktu widzenia dobre. Pierwsza – projektu w ogóle nie głosować, ponieważ stosowna ustawa została już uchwalona i czeka na decyzję Senatu, która musi zostać podjęta w ciągu 30 dni. Druga, to po prostu wprowadzić do niego te same zmiany prawa wyborczego, które zostały wprowadzone w nocy z piątku na sobotę. Tym samym do Senatu trafiłaby druga ustawa w treści tożsamej z pierwszą. Wracamy do punktu wyjścia tracąc cenny czas. Ludzie są wściekli, PiS zrzuca odpowiedzialność na opozycję za brak realnych działań dla przedsiębiorców oraz pracowników i triumfuje. Jak widać uwiąd intelektualny opozycji sięga zenitu. A raczej dna.

   Czy przeprowadzenie wyborów 10 maja jest przesądzone? Nie. Sprawa pozostaje otwarta, a zmiany w prawie wyborczym nie oznaczają jeszcze, że ostateczna decyzja na Nowogrodzkiej zapadła. Ale nie rozwój epidemii o tym zadecyduje. Wybory zostaną przesunięte, jeżeli notowania Andrzeja Dudy zaczną spadać. Apele do kandydatów opozycyjnych o wycofanie się do wyborców, a do ich zwolenników o zbojkotowanie głosowania, w oczywisty sposób zwiększają szanse wyborcze obecnego Prezydenta, a tym samym prawdopodobieństwo, że wybory jednak odbędą się w przewidzianym terminie. Ale tego przeciwnicy obecnej władzy kompletnie nie rozumieją. I to oni są oderwani od rzeczywistości, a nie Jarosław Kaczyński.

Karol Winiarski  

Przed ponad trzema tygodniami (6 III 2020) na łamach Gazety Wyborczej ukazał się tekst pióra Pani Redaktor Agnieszki Stefaniak-Zubko, traktujący o katastrofalnym stanie zespołu przepraw nad Czarną Przemszą, zlokalizowanych w ciągu ulicy Parkowej. Fakt ten, najprawdopodobniej z racji zaogniającej się sytuacji w Polsce i na Świecie, uszedł skutecznie uwadze Mieszkańców Sosnowca. Można to zrozumieć, w przeciwieństwie do wieloletniego zaślepienia Rządzących Miastem.

Temat pogarszającego się stanu mostów w Sosnowcu, nad Czarną Przemszą oraz Brynicą, powraca niczym bumerang. Zastanawia tylko fakt, iż łatwiej odnaleźć chętnych do miotania nim, niż chwytania. Jak bowiem inaczej ocenić skutki zabiegów Pana Radnego Wiesława Suwalskiego (obecnie poza Urzędem Miejskim), który przed kilkoma laty podjął się oceny stanu technicznego sosnowieckich obiektów drogowych? Wyniki tych dociekań okazały się, co tu kryć, niezbyt optymistyczne; większość przepraw została zakwalifikowana do zamknięcia i renowacji w trybie natychmiastowym. Niestety, jak to bywa z bumerangami pozbawionymi swej statutowej właściwości, temat ten rozpłynął się w niebycie… Co warte podkreślenia, gremialne lekceważenie przez Ekipy Rajców tak palącego problemu nie ma miejsca od czasu objęcia kierownictwa Miasta przez Pana Prezydenta Arkadiusza Chęcińskiego. Faktem jest jednak, że rozmiar fanfaronady związanej z (nie)kontrolowaną zmianą priorytetów w Sosnowcu zaraz po wygaśnięciu trzeciej kadencji Pana Prezydenta Kazimierza Górskiego daje się we znaki, skutecznie oddalając na dalszy plan istotne problemy Gminy. Rzeki – przyzna złośliwiec – przekraczać można w nieodległym Będzinie, jednakże „sosnowiecka Maracanã” może stać tylko w Sosnowcu, z której korony dumnie można będzie napawać się blaskiem sklepień hal magazynowych…

Pośród rozlicznych, niestety, dowodów lekkomyślności Władz Sosnowca, warto sięgnąć pamięcią nieco dalej niż tylko do połowy ubiegłej dekady. W przytoczonym artykule Pani Redaktor Agnieszki Stefaniak-Zubko dowiedzieć można się, co z pewnością miało związek z interwencją Pana Radnego Wiesława Suwalskiego, że w owym czasie sprawa stała na ostrzu noża. Niepostrzeżenie jednak, co widać teraz, rychło się z niego zsunęła. O czym niedawno przekonywał mnie Pan Radny, aczkolwiek wcale czynić tego nie musiał, panaceum na problemy tej natury w Sosnowcu jest proste: wstawia się ograniczenie ruchu pojazdów w zależności od masy, przy czym sukcesywnie się owe obostrzenia zaostrza; historia notuje także przypadki „terapii kombinowanej”, to jest połączonej z ograniczaniem prędkości…

Dumą Sosnowca nie jest tylko – obok Władz – Czarna Przemsza. Okalająca od zachodu oraz południa Miasto Brynica również zasługuje na uwagę, podobnie zresztą jak leżący w ciągu ulicy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego most, zlokalizowany w rejonie skrzyżowań z ulicami Bryniczną oraz Kapliczną, jak również Saturnowską. O niszczejącej przeprawie pomiędzy Sosnowcem a Katowicami donosili przed niemal dekadą Redaktorzy Serwisu Nasze Miasto. Na problem ten zwróciła uwagę Pani Redaktor Magdalena Nowacka (30 XII 2010). Z relacji dowiedzieć można się bowiem, iż pod znakiem zapytania stoi nie tylko stan przęseł, ale samej nawierzchni oraz poręczy, gwarantujących bezpieczeństwo pieszych. Pani Redaktor, co godne podkreślenia, cofa zainteresowanych problemem o siedem lat; z początkiem XXI stulecia ówczesny Pan Kierownik Zespołu Zarządzania Drogami i Ruchem (przekształconego w Wydział Dróg i Mostów, którego został Naczelnikiem), Wojciech Guzik, oceniał stan dyskutowanego mostu jako „dostateczny”, co absolutnie nie pociągało z sobą konieczności zamknięcia go (najwyraźniej także napraw, bowiem Pan Kierownik przewidywał ewentualne, że gdy stan się pogorszy, co niewątpliwie nadejść musiało, odpowiednie rozwiązania zostaną wdrożone). Warto, gwoli ścisłości, przypomnieć Mieszkańcom Sosnowca, że już wtedy inny most, położony w rejonie Trójkąta Trzech Cesarzy, domagał się naprawy. Naprawy, której realizacji zaniechano.

Kolejne doniesienia dotyczące przeprawy w Milowicach (KK, Nasze Miasto, 21 III 2012) pozwalały na kolejne lata rozpasanej beztroski. P.T. Pracownicy Miejskiego Zakładu Ulic i Mostów w Sosnowcu zabrali się bowiem pilnie, to jest prawie dwu latach, do wytężonej pracy. Na pierwszy (i ostatni ogień) wzięto się za… frezowanie nawierzchni oraz łatanie dziur. Obecnie, o czym łaskaw był uprzejmie przypomnieć Pan Radny z Zagórza, trudno już byłoby uchylać się od konieczności powzięcia bardzo poważnych prac w ciągu ulicy Krzysztofa Kamila Baczyńskiego.

Warto, Szanowni Mieszkańcy Sosnowca, uzmysłowić sobie obecnie, jak wiele szkód niesie z sobą brak rozwiniętej sieci tramwajowej w Mieście. Wszak towarzyszący przed kilkoma laty remont torowiska w ciągu ulicy 3 Maja, w niedalekim sąsiedztwie placu Tadeusza Kościuszki, przyniósł – co prawda z konieczności – długo wyczekiwany remont kapitalny jezdni przerzuconych nad wodami Czarnej Przemszy.

Wskazanym wydaje się, à propos pobocznie zasygnalizowanej problematyki transportu szynowego w Sosnowcu, poświęcić tytułem résumé uwagę „telenowel”, których pierwszoplanowymi antybohaterami są wiadukty w ciągach ulic Stanisława Mikołajczyka oraz Wojska Polskiego. O czym przypominali, chociaż Rajcom ze skutkiem mizernym, Redaktorzy Gazety Wyborczej (17 VII 2019) – Pani Agnieszka Stefaniak-Zubko oraz Pan Piotr Purzyński – od dłuższego czasu remont kluczowej przeprawy Dębowej Góry był konieczny, czego sygnałem były chociażby spadające na tory kolejowe okruchy betonu. Doraźnie, na skutek interwencji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, odsłonięte fragmenty zbrojenia zasłonięto. Ponieważ Miejski Zakład Usług Komunalnych nie mógł już dłużej uprawiać kunktatorstwa, po latach wreszcie ogłoszono przetarg, dający zielone światło wartej 600 tysięcy złotych inwestycji (artykuł Państwa Redaktorów Agnieszki Stefaniak-Zubko i Piotra Purzyńskiego, Gazeta Wyborcza, 7 IX 2019). Podobny los spotkał obiekt na Niwce; gdyby nie długie lata zaniedbań, nakłady na remont wiaduktu na ulicy Wojska Polskiego mogłyby być zdecydowanie mniejsze, niż trzeźwo planowane – bagatela – 15-18 milionów złotych.

Oczywiście zastany stan rzeczy nie wziął się znikąd, a jest naturalną konsekwencją działań wybranych Polityków, doceniających zalety doraźnych działań, w tym grających na emocjach, schlebiających bierności oraz miałkości. Dlaczego elementem tak dalekosiężnej wizji nie miałoby być oszczędzanie na mostach? Wydaje się to zbyteczne, gdyż już teraz Mieszkańcy Sosnowca mogą do woli brodzić nie tylko we wszechobecnym dobrobycie, nawożonym charyzmą Pierwszego Obywatela oraz Przybocznych. Jeżeli jednak ten zawiedzie, a wszystko ma swój kres, pozostanie wyłącznie rzeczny muł…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 28 III 2020

Mamy w Polsce bardzo dobrych naukowców, lekarzy, nauczycieli, prawników, ekonomistów, ale oni nie są i niestety nie byli właściwie doceniani. I to jest cud, że dzięki nim właśnie możemy podziwiać tyle altruistycznych postaw. I to nie tylko dziś, w tych jakże trudnych czasach zwłaszcza, gdy dziś patrzy się na lekarzy, pielęgniarki, ratowników medycznych, nauczycieli i innych.

W Polsce, niestety od dłuższego czasu liczą się tylko poglądy polityczne. Nie liczy się fachowość i wiedza, a jedynie chciwość i pożądanie za wszelką cenę. W szczególności chciwość i pożądanie władzy przy dużym wsparciu cynizmu polityków. Kompletnym nieporozumieniem jest to, że nie ma odpowiedzialności, za to co dzieje się w kraju czy też w mieście. Bo najważniejsza jest przynależność do właściwej egzekutywy.

 Ale to co obserwujemy w chwili obecnej powoduje, że nie będzie już tak jak było wcześniej, ani też, tak jak dotychczas (przynajmniej tak mi się wydaje). Bo, przecież tyle mamy wolności, ile mamy mądrości. Rząd zlekceważył zbliżający się problem korono-wirusa. Stracił czas i doprowadził do licznych zaniedbań na różnych polach. Dziś Pan Minister Łukasz Szumowski robi co może, aby nadrobić stracone możliwości  przynajmniej na swoim polu. Mam tu na myśli przede wszystkim rozdawanie pieniędzy obywatelom do ręki, zamiast reformy państwa, zwłaszcza w okresie świetnej koniunktury gospodarczej. Okres ten został kompletnie zmarnowany. Niestety, nie zrobiono nic, aby uzdrowić finanse państwa, co odbija się nam w chwili obecnej czkawką.

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że czeka nas gospodarcza apokalipsa jakiej świat jeszcze nie widział. Dekoniunktura gospodarcza dosięgnie również i Polskę, pomimo „spokoju” jaki zachowuje NBP. Nie jesteśmy przecież wyizolowaną wyspą na świecie, a tąpnięcie jest bardzo wyraźne.

Na światowych rynkach finansowych wystąpił znaczący  wzrost niepewności. To powoduje wyraźny spadek zaufania inwestorów zagranicznych w stosunku do Polski, a w konsekwencji, spowoduje  jeszcze silniejszy odpływ kapitału z Polski i tak już bardzo niski w ostatnich 4-5 latach oraz jeszcze większa presję na osłabienie złotówki. Niewątpliwie spowoduje to obniżenie i tak nisko prognozowanego przez analityków niezależnych wzrostu PKB  w 2020 r. tj. poniżej 3% ( w odróżnieniu od analiz NBP – 3,2 %, prognoza z 10 marca 2020 r.), przy jednocześnie znacznym wzroście inflacji. Jeszcze w zeszłym tygodniu Ministerstwo Rozwoju prognozowało straty dla naszej gospodarki w związku z pandemią tylko na poziomie 0,2-0,3 PKB pomimo tego, że jeszcze przed marcem 2020 r. napływały fatalne informacje o polskiej gospodarce i możliwości upadku wielu firm. To od wirusa teraz zależy stan gospodarki i czy kwarantanna zahamuje proces jego rozprzestrzeniania się. To szeroko zakrojone bodźce fiskalne na świecie i niestety tylko w ograniczonym zakresie w stosunku do nich, te zastosowane w Polsce mogą ograniczyć zbliżający się kryzys.

Jednym z takich bodźców,  nieekonomicznych byłaby informacja o szczepionce. Dziś rozważać należy realny wpływ tych zdarzeń na nasze życie i nasze portfele w nadchodzących dniach, tygodniach i miesiącach. Będziemy mieli do czynienia z gwałtowną recesją, a powrót do normalności będzie bardzo powolny. Wystąpią istotne zakłócenia podaży, szczególnie w branży energetycznej oraz w innych istotnych sektorach gospodarki . Niewątpliwie dojdzie do kryzysu kredytowego szczególnie w III i IV kwartale 2020 r., przez co po ewentualnym odbiciu, popyt i płynność przyczynią się do gwałtownego wzrostu cen podczas, gdy podaż będzie pozostawała dalej w tyle. Do tego będzie nakładał się strach przed ponownym wybuchem epidemii (nawrotem). Działania banków i bodźce fiskalne niewątpliwie nie dotrą w wystarczającej mierze do małych i średnich przedsiębiorstw (firmy takie stanowią filar i podstawę dobrze funkcjonującej gospodarki), które z kolei będą zmuszone do wstrzymania lub zaniechania działalności w miarę wysychania źródeł kredytu. Spirala będzie się sama nakręcać, pogarszając kryzys w miarę dalszego załamywania się działalności gospodarczej. Do tego spadają i mogą spadać dalej ceny ropy i innych surowców. Przemysł jest zatrzymywany, co powoduje duże straty w gospodarce, a co zatem idzie i w naszych portfelach.

W najbliższych dniach możemy spodziewać się bezprecedensowych działań ze strony polityki fiskalnej i monetarnej na całym świecie. Stopy procentowe niemal na pewno zostaną obniżone, wprowadzona zostanie stymulacja monetarna. Jeszcze mocniejszy efekt zobaczymy ze strony polityki fiskalnej, gdzie rządy będą musiały przeciwdziałać negatywnym skutkom dla swoich gospodarek. Poluzowane zostaną również kryteria fiskalne dotyczące zadłużenia. Wprowadzone zostaną obniżki podatków oraz subwencje dla najsilniej dotkniętych kryzysem sektorów gospodarczych. A jak sobie poradzi w tym momencie polska gospodarka przy niewątpliwie o wiele słabszym wsparciu niż to oferowane już teraz w innych krajach? Ja tego nie wiem i chyba nikt tego nie wie dzisiaj. Uważam nawet, że nikt nie jest w stanie przewidzieć do końca jak kształtuje się odporność w trakcie „leczenia”, a przede wszystkim po przebytej chorobie. Biorąc pod uwagę kombinacje różnych czynników trzeba brać pod uwagę nawet te najgorsze rozwiązania.

Ludzie nie mają jeszcze pełnej świadomości tego co nas czeka. Jeżeli ten stan rzeczy się utrzyma jeszcze przez miesiąc, dwa czy nawet trzy, nie mówiąc już o jeszcze dłuższym okresie trwania pandemii, to gospodarczo się cofniemy do lat 90- tych XX wieku. Bezrobocie może wtedy wzrosnąć ponownie  do 20 albo nawet 30 %. Inflacja wzrośnie powyżej dzisiejszej wynoszącej prawie 5%. Będziemy powoli tracić nasze oszczędności w bankach z uwagi na ich niskie oprocentowanie. Ponownie wystąpi szeroko występujący wtedy brak jakichkolwiek perspektyw, zmęczenie i wzajemne zniechęcenie. Szerzący się populizm i oskarżanie kto jest winny, w tej chwili, bez rzetelnego i obiektywnego spojrzenia w przeszłość. Wielu z  Państwa powinno jeszcze pamiętać te czasy, ten stan strachu sprzed 30 lat.

I wtedy dopiero mogą się obudzić demony znane nam już z historii. Bo czyż nie lepiej jest potknąć się o prawdę niż ją ominąć, co dziś jest nam proponowane?

Jasne, ktoś pomyśli: A świstak siedzi i zwija w sreberko.
A może: A świstak siedzi, bo sreberka były kradzione.

Jarosław Pięta

 Drodzy czytelnicy,
areszt domowy sprzyja myśleniu i w związku z tym  w  niniejszym felietonie zamierzam podzielić się z Wami swoimi przemyśleniami. Nie zamierzam tymi spostrzeżeniami i przemyśleniami nikogo straszyć, pragnę jedynie przybliżyć czytającym  prawdopodobny obraz Polski i świata po pandemii.

Epidemia w Chinach zmierza do zakończenia.

Przynajmniej wszystkie doniesienia medialne na to wskazują. Natomiast w Europie i w Polsce ona dopiero się rozpoczyna na dobre. Wielki przyrost zgonów we Włoszech. W Hiszpanii podobnie, a szczególnie duży przyrost zarażeń zanotowano po ponad 100 tysięcznej feministycznej demonstracji w Madrycie zorganizowanej w dniu 8 marca. W Polsce zachorowalność nie jest tak liczna, liczba zgonów też mała, niemniej ilość zarażeń ciągle się zwiększa. Większość Polaków ma nadzieję, że najpóźniej do Świąt Wielkanocnych sytuacja w kraju zostanie opanowana. Moim zdaniem są to złudne nadzieje, a wynika to  z prostego faktu. Jeśli Chińczykom do opanowania sytuacji potrzeba było 3 miesięcy  i to przy o wiele bardziej drakońskich środkach niż nasze oraz przy ich wzorowym zdyscyplinowaniu – to biorąc pod uwagę brak zdyscyplinowania młodych Polaków oraz brak sprzętu w szpitalach – sytuacja nadzwyczajna potrwa u nas znacznie dłużej. I na to powinniśmy się przygotować. Bardzo duże straty notuje polska gospodarka, a Polacy muszą się przygotować na wyrzeczenia i zaciskania pasa. Jesteśmy zdani tylko ma siebie, nikt nam nie pomoże, gdyż w  innych krajach jest podobna sytuacja, a w niektórych  gorsza.

Unia  Europejska  okazała się niewydolna, a przede wszystkim bardzo mało solidarna. U nas bardzo zła sytuacja w służbie zdrowia  może spowodować znacznie większą ilość zgonów niż należałoby się spodziewać. Poza tym został zerwany łańcuch dostaw produktów półproduktów i surowców. I okazało się, że bez Chin Europa i Polska nie poradzi sobie z zaopatrzeniem w maski i respiratory, nie mówiąc o takich produktach jak leki i inne towary ratujące życie.

Poza tym bardzo mało mamy swoich fabryk. W Polsce jest dużo fabryk często o polskich nazwach, ale są własnością obcego kapitału i to najczęściej są montownie lub fabryki produkujące części do maszyn. Plusem tej nieprzewidywalnej sytuacji jest to, że Polacy wreszcie sobie uświadomią, że kapitał ma narodowość i w sytuacjach kryzysowych zawsze pierwszeństwo ma krajan. Mam nadzieję, że po wygaśnięciu pandemii nie będzie się już budować w Polsce fabryk Mercedesa,Toyoty czy Samsunga, lecz odtworzy się silny przemysł chemiczny, farmaceutyczny, kosmetyczny, maszynowy itp. Globalizm okazał się złudną nadzieją dla taniej i wydajnej gospodarki. Zrozumiał to prezydent USA Trump i zaczął przenosić amerykańskie fabryki z Chin z powrotem do USA. Niestety nie zdążył przenieść wszystkich, poza tym akurat nie produkowano tam respiratorów i masek, w związku z tym będzie musiał prosić o to Chińczyków. Tak więc silne, niezależne gospodarczo i politycznie państwo jest najlepszym remedium na wszelkie nieprzewidywalne okoliczności tragedie i kryzysy. W świecie i w Polsce zostaną poddane rewizji wszelkie  ideologie, a szczególnie ideologia wolności, równości i braterstwa, gdyż okazało się, że pod tymi wspaniałymi hasłami rozgrywa się brutalna walka interesów. Ludzie mają krótka pamięć, a przecież to już było.

W Rosji w 1917 roku komunizm został wprowadzony pod hasłami wolności, równości i braterstwa narodów, a zaraz po rewolucji  odbywały się nawet parady równości. To było opium dla ludu, dla mas, by pod tą przykrywką wprowadzić poprawność polityczną  i totalitaryzm.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 20 marca 2020 roku

Ciężkie czasy nastały dla P.T. Zaopatrzeniowców Urzędu Miejskiego w Sosnowcu. Otóż nie tak dawno temu Ekipa z alei Zwycięstwa, wpisując się w trendy proekologiczne, wycofała się z wykorzystywania przedmiotów jednorazowego użytku, wykonanych z tworzyw sztucznych. Jeżeli nie jest to tylko podyktowane w istocie popadnięciem w niełaskę po linii towarzyskiej, to decyzja chwalebna, aczkolwiek trudno jest równać ją z akcjami tak spektakularnymi, jak chociażby wyłapywanie deszczówki przez bardzo wąską grupę Mieszkańców, budową domków dla jeży, czy też organizacją łąk kwietnych. Złośliwy przyzna, że ochronki dla sympatycznych ssaków policzyć można na palcach dłoni ciężko spracowanego drwala, a pomysł na wstrzymywanie się z koszeniem to panaceum na kilkuletnie problemy finansowe wiadomego Zakładu z ulicy Plonów. Co trudno ukryć, wszystko to dzieje się w niknącym z wolna cieniu padających w Mieście drzew…

Ponieważ rynek nie znosi próżni, o samym ukrywaniu warto jeszcze kilka słów nadmienić. Gdy cierpi branża poli(styrenowych) kubków, w Sosnowcu zwietrzą świetny interes handlarze dywanów. Sójki bowiem znad Przemsz i Brynicy donoszą, że z wolna brakować zaczyna ozdób parkietów urzędniczych, pod które to zwyczajowo zagarnia się niewygodne fakty.

Warto w tym miejscu przyznać, iż wznowienie korespondencji z Panem Komendantem Kosielskim (27 XI 2019) oraz Panem Prezydentem Chęcińskim (22 XII 2019, 19 I 2020) w związku z funkcjonowaniem Straży Miejskiej nie było podyktowane wyłącznie wieczornymi wyziewami z kominów domowych palenisk. Faktem jest, o czym być może Włodarze nie mają pojęcia, że Mieszkańcy czerpią wiedzę o Mieście niekoniecznie tylko z mediów przychylnych. Ponieważ, niestety, kula u nogi ducha ochrony środowiska w Sosnowcu ciąży niezmiennie, wyszedłem z założenia, iż warto wysondować w tak gorącym okresie dla Straży Miejskiej nastroje zarówno przy alei Zwycięstwa, jak też ulicy Stanisława Małachowskiego.

Był to krok słuszny, bowiem obaj Panowie nie szczędzili pochlebstw pod własnymi adresami, przy czym zdecydowanie należy Panu Prezydentowi oddać pierwszeństwo w tym gentlemańskim pojedynku. Chociaż indagowany na okoliczność stanu finansów Formacji, Pan Prezydent nie dał się zbić z pantałyku, powtarzając niczym mantrę pulpę propagandową, karkołomnie lawirując przed spojrzeniem prawdzie w oczy. Warto wspomnieć tutaj chociażby enigmatyczną statystykę zatrudnienia, nieudolnie skrywającą stan faktyczny, bowiem opartą wyłącznie o dwa dni na przestrzeni tyluż lat. W liście miejsca Pan Prezydent miał wiele, miast jednak spożytkować go uczciwie, nie zadał sobie trudu rozwiania tajemnicy tego, co dzieje się pomiędzy ostatnimi dniami lat 2018 oraz 2019. Mandat, jak widać, nie zobowiązuje.

Dzięki niedawnym stosunkowo doniesieniom prasowym, tym ciekawszym staje się oczekiwanie na kolejny odcinek klechd z Urzędu Miejskiego. Czego oczekiwać można tytułem odpowiedzi na bezlitosne wyłuszczenie danych budżetowych Gminy? Doświadczenie uczy, że z pewnością niczego racjonalnego. Podobnie zresztą ma się sprawa z rozlaną czarą goryczy, o której to już nie tylko rozmawiają Mieszkańcy Miasta, ale mogą wreszcie też przeczytać. Dzięki zgłoszeniom Funkcjonariuszy jest szansa, że atmosfera w Straży Miejskiej polepszy się (artykuł Pana Redaktora Patryka Osadnika, Dziennik Zachodni, 2 II 2020), co w konsekwencji może pozwoli zaprzestać znanej Redakcji przejmować kompetencje Powiatowych Urzędów Pracy (artykuł Pani Redaktor Stefaniak-Zubko, Gazeta Wyborcza, 1 II 2020).

Ponieważ w Polsce (jeszcze) obowiązuje zasada domniemania niewinności, pozwolę sobie spuścić kurtynę milczenia na niedawne wypadki toczące się w pewnym gmachu Sielca-Kuźnicy…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 21 II 2020

W trakcie spotkania z vice przewodniczącą KE Verą Jurową w Warszawie, minister Zbigniew Ziobro zaproponował wybór sędziów w Polsce w taki sposób jak się ich wybiera w Niemczech. Wprawdzie poza ustawą pominął fakt istnienia w Polsce naszej konstytucji, a nie niemieckiej, to jednak warto się przyjrzeć jak to się odbywa u naszych zachodnich sąsiadów, przypominając jednocześnie o federalnej strukturze państwa niemieckiego. Warto jednak pamiętać, że polityka nie lubi prawdy, zaś prawda nie lubi polityki.

Zgodnie z niemiecką konstytucją kluczowe znaczenie mają art. 92 i 97 Konstytucji, które ustanawiają sądy i stanowią, że „władza sądownicza opiera się na sędziach; powinna być wykonywana przez Federalny Sąd Konstytucyjny, sądy federalne określone Konstytucją oraz sądy poszczególnych landów”. Zapis ten zapewnia niezawisłość i niezależność sędziów.

Podstawowym prawem określającym organizację sądów jest natomiast ustawa o ustroju sądów. Ponieważ mamy do czynienia z republiką federalną władza sądownicza należy do sądów federalnych i sądów 16 krajów związkowych. Administracja sądownictwa należy głównie do krajów związkowych. Ponadto status prawny sędziów na poziomie federalnym i krajowym pełnią rady ds.nominowania sędziów i rady sędziowskie, a w każdym sądzie występuje również prezydium. W systemie niemieckim obowiązuje generalna zasada, że o nominacjach sędziowskich decyduje ministerstwo sprawiedliwości krajów związkowych przy współudziale parlamentów związkowych i przedstawicieli samorządu sędziowskiego w różnych proporcjach w zależności od landu. To są zasady ogólne, ale co do poszczególnych szczebli sądownictwa wygląda to w następujący sposób:

Federalny Trybunał Konstytucyjny
FTK w połowie jest wybierany przez Bundestag, a w połowie przez  komisję złożoną z 12 posłów Bundestagu, która jest dobierana proporcjonalnie do składu izby, a więc również przy udziale opozycji. Każdy kandydat musi jednocześnie otrzymać 2/3 głosów.

Pięć Sądów Federalnych
Dotyczy to takich sądów, jak Trybunał Federalny, Federalny Sąd Administracyjny, Federalny Trybunał Obrachunkowy, Federalny Sąd Pracy i Federalny Sąd Socjalny. Skład tych sądów wybiera komisja do spraw wyboru sędziów. W skład komisji wchodzi 16 odpowiednich ministrów krajów związkowych oraz 16 członków powołanych przez Bundestag, którzy nie muszą być członkami parlamentu niemieckiego. Prezydium odpowiedniego sądu federalnego dostarcza komisji stanowisko dotyczące osobistych i merytorycznych kwalifikacji kandydata. Komisja ta podejmuje decyzję zwykłą większością głosów w tajnym głosowaniu.

Sędziowie Sądów krajów związkowych
O wyborze tych sędziów decyduje krajowy minister sprawiedliwości wspólnie z Komisją do spraw powoływania sądów. W komisjach tych większość stanowią sędziowie wyłaniani przez sędziów bez żadnych wpływów władz politycznych. Decyzja ministra jest tylko formalnością i uwzględnia wskazania sędziów.

Najwyższym sądem powszechnym w Niemczech jest Federalny Trybunał Sprawiedliwości. Na poziomie regionalnym występują Sądy Lokalne i Sądy Regionalne, które pełnią role sądów pierwszej lub drugiej instancji oraz Wyższe Sądy Regionalne.

Sądy administracyjne, pracy i społeczne dzielą się na trzy poziomy, a sądy podatkowe -na dwa. Wyroki są wydawane przez sędziów zawodowych. W niektórych sprawach sędziowie zawodowi orzekają wraz z ławnikami. Ławnicy zasiadają w sądach karnych, gospodarczych, sądach administracyjnych, sądach ubezpieczeń społecznych, sądach pracy i sądach administracyjnych. Administracja i kontrola budżetowa sądów federalnych jest sprawowana przez rząd federalny, natomiast sądów krajów związkowych – przez rządy krajów związkowych.

Ustawa o niemieckim sądownictwie ustanawia ciała reprezentujące sędziów, pozwalając sądownictwu na przedstawianie swojego punktu widzenia w procesie decyzyjnym, jednocześnie zapewniając uwzględnienie interesów i rozwiązywanie konfliktów między uczestnikami tego procesu oraz zwiększając efektywność działań administracyjnych. Na obu poziomach – federalnym i krajowym obowiązki związane z formalnym reprezentowaniem sędziów pełnią rady do spraw nominowania sędziów i rady sędziowskie. Rady sędziów mają za zadanie reprezentować interesy poszczególnych sędziów sądu i sądownictwa w negocjacjach z zarządem sądów.

Na poziomie federalnym rady sędziów istnieją we wszystkich sądach najwyższych i w Federalnym Sądzie Patentowym. Rady sędziów na poziomie federalnym składają się z wybieranych sędziów, a prezes i zastępca prezesa sądu nie może być członkiem rady. Ilość sędziów w radzie zależy od ilości sędziów w danym sądzie. Rady sędziów muszą brać udział w podejmowaniu wszelkich decyzji dotyczących zarządzania sądami.

Rady sędziów muszą być utworzone również w poszczególnych krajach związkowych, a ich członkowie muszą być wybrani spośród sędziów w wyborach tajnych i bezpośrednich. Każdy kraj związkowy ma prawo dookreślić szczegóły związane z organizacją i tworzeniem rad sędziów, jednakże obowiązkiem prawodawstwa krajowego jest zapewnienie odpowiednich regulacji statutowych, gwarantujących pełną reprezentację wszystkich sędziów pracujących na poziomie kraju związkowego.

 W zakresie mianowania sędziów ustawa o niemieckim sądownictwie zakłada udział sądownictwa w procesie mianowania za pośrednictwem rad do spraw mianowania sędziów. Rady te mają za zadanie reprezentować interesy sądownictwa z odpowiednią władzą wyższą oraz z radami do spraw wyboru sędziów, które w podobny sposób są włączone w proces nominowania sędziów.

Innym ciałem sądów jest prezydium. Jest ono ustanowione dla każdego sądu. Składa się z prezesa sądu oraz do ośmiu dodatkowych sędziów, w zależności od wielkości sądu. W małych sądach prezydium składa się z wszystkich sędziów posiadających bierne prawo wyborcze i nie ma tam wyborów. We wszystkich innych przypadkach, członków prezydium wybiera się na 4 lata. Połowa członków prezydium rezygnuje co dwa lata.

Prezydium jest odpowiedzialne za wewnętrzną organizację sądu. Członków prezydium w sprawowaniu swojej funkcji nie ograniczają jakiekolwiek instrukcje. Podejmują oni swoje decyzje z poszanowaniem pełnej niezależności sędziowskiej. Oznacza to, że ani rząd, ani żadne inne władze krajowe nie mają wpływu na przydział sędziów do orzekania w konkretnych sprawach. W ten sposób za pomocą przepisów organizacyjnych zapewniona jest niezależność sądownictwa zgodnie z gwarancjami konstytucyjnymi  określonymi w artykule 97.

Sędziowie niemieccy są nominowani dożywotnio w celu zapewnienia ich niezależności.

Na poziomie federalnym nominacje sędziowskie są dokonywane z udziałem rady do spraw wyboru sędziów. Rada decyduje o nominacjach sędziowskich w sądach najwyższych – Federalnym Trybunale Sprawiedliwości, Federalnym Sądzie Administracyjnym, Federalnym Sądzie Finansowym, Federalnym Sądzie Pracy i Federalnym Sądzie Społecznym razem z federalnym ministrem odpowiedzialnym za dany sąd. Rada do spraw wyboru sędziów składa się z 16 ministrów oraz z takiej samej liczby członków wybranych przez parlament federalny (Bundestag). Członkowie ci nie mogą być członkami Bundestagu i muszą posiadać bierne prawo wyborcze do Bundestagu oraz posiadać doświadczenie prawnicze. Bundestag wybiera członków rady do spraw wyboru sędziów zawsze na początku kadencji.

Jest to zasadnicza różnica pomiędzy tym ciałem, a radami do spraw wyboru sędziów na poziomie landów. Na poziomie krajów związkowych sędziowie krajowi będą wybierani przez ministra krajowego w porozumieniu z radą do spraw wyboru sędziów. Udział rad do spraw wyboru sędziów może nie być ograniczony tylko do początkowego wyboru sędziów, ale także dotyczyć promowania sędziów. W połowie z 16 krajów związkowych istnieją rady do spraw wyboru sędziów, które uczestniczą na etapie rekrutacyjnym wyłaniania sędziów i inne, które w nich nie uczestniczą aż do czasu nominowania dożywotniego i promocji.

System wyboru sędziów w Niemczech wywodzi się z lat zaraz powojennych. Jest on dzisiaj krytykowany przez liczne grona prawników niemieckich, przede wszystkim z uwagi na swoją małą przejrzystość, brak jednolitości, jak również zbytnie upolitycznienie.

System ten jest zawiły i ściśle powiązany z federalną strukturą państwa. Jest jednocześnie głęboko osadzony w historii i kulturze prawnej, gdzie niezależność i niezawisłość sędziowska są niepodważalne i nikt nigdy nawet sobie nie wyobraża możliwości kwestionowania orzeczeń sędziowskich.

Reasumując w swoich wypowiedziach Z. Ziobro i jego pomagierzy pomijają takie elementy jak konstytucja, federalna struktura państwa, jak również rolę jaką do wypełnienia mają rady sędziów, prezydia sądów i komisji d/s wyborów sędziów, a więc nie wyłącznie politycy.

Transponowanie tego systemu na grunt polski jest nie tyle trudne o ile niemożliwe, a przełożenie na warunki polskie jest po prostu bezmyślne i nieprawdziwe i zawiera w sobie jedynie kłamstwo polityczne. Warto pamiętać, że kłamstwem można ludzi karmić ale nie można wyżywić.

„Nigdy tak wielu nie było manipulowanych przez tak nielicznych” – Aldous Leonard Huxley

r.p. Jarosław Pięta

   75 lat temu wojska I Frontu Ukraińskiego wyzwoliły niemiecki nazistowski obóz zagłady Auschwitz-Birkenau. Dyskusja na ile w przypadku ziem polskich można mówić o wyzwalających działaniach Armii Czerwonej jest jak najbardziej zasadna. Trudno się nie zgodzić ze słynnym twierdzeniem mówiącym, że żołnierze radzieccy nie mogli nam przynieść wolności, ponieważ sami jej nie mieli. Jednak w przypadku obozu oświęcimskiego jest inaczej. Pojawienie się Armii Czerwonej na jego terenie rzeczywiście zakończyło niewyobrażalny koszmar więzionych tam ludzi, chociaż ocalenia doczekało zaledwie około siedmiu tysięcy więźniów. I nie zmieniają tego faktu zbrodnie popełniane przez Sowietów (termin używany powszechnie przez polskich komunistów w okresie międzywojennym) na Górnym Śląsku, Warmii i Mazurach czy wobec żołnierzy polskiego niepodległościowego podziemia.

   W tym roku rocznica wyzwolenia obozu obchodzona była podwójnie – tradycyjnie 27 stycznia na terenie oświęcimskiego muzeum i wyjątkowo, cztery dni wcześniej, w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie. W obydwu wydarzeniach uczestniczyli przedstawiciele kilkudziesięciu państw, choć nie da się ukryć, że ranga osób stojących na czele delegacji zagranicznych była w Jerozolimie zdecydowanie wyższa – przynajmniej jeżeli chodzi o kraje bardziej liczące się w polityce międzynarodowej. Mimo zaproszenia, nie pojawił się w Yad Vashem Prezydent Andrzej Duda, który warunkował swój przyjazd możliwością zabrania głosu po Prezydencie Rosji, a na co organizatorzy się nie zgodzili. Stało się to zresztą powodem polemik w naszym kraju w Polsce. Większość (choć nie wszyscy) polityków i komentatorów uznało, że nasz Prezydent postąpił słusznie. Jednocześnie dość powszechnie uznano jednak całe wydarzenie za porażkę polskiej dyplomacji i konsekwencję polityki historycznej realizowanej od kilku lat przez Prawo i Sprawiedliwość – w tym nieszczęsnej nowelizacji ustawy o IPN, z której w kompromitujący sposób wycofano się po kilku miesiącach. O ile z pierwszym poglądem należałoby się zgodzić, o tyle zrzucanie odpowiedzialności za skandaliczne potraktowanie Prezydenta Polski na błędy polskiej dyplomacji jest kompletnym niezrozumieniem tego co miało miejsce w Jerozolimie.

   Uroczystości w Yad Vashem nie miały nic wspólnego z hołdem składanym ofiarom holokaustu. Zarówno Rosja, jak i co najsmutniejsze Izrael, potraktowały rocznicę wyzwolenia obozu w sposób skrajnie instrumentalny. Dla Władymira Putina była to świetna okazja na poprawę wizerunku jego kraju zszarganego agresją na Ukrainę i nieudolnymi działaniami rosyjskich agentów w Wielkiej Brytanii. Przywódca Rosji dąży do przełamania częściowej izolacji w jakiej się kilka lat temu, a także do odbudowy poczucia dumy Rosjan ze swojego kraju, co oczywiście oznacza pomijania mniej chlubnych wydarzeń z historii ZSRR. Akurat w tym drugim przypadku nic go nie różni od działań podejmowanych przez wielu przywódców, w tym także obecnych władz naszego kraju, starających się kreować wizerunek Polaków jako nieskalanego żadnymi zbrodniami narodu, zawsze tolerancyjnego i nie przejawiającego żadnej agresji wobec swoich sąsiadów. Mało prawdopodobne, aby ofensywa historyczna Putina przyniosła pozytywne konsekwencje dla zmiany sytuacji międzynarodowej jego kraju (w Europie Zachodniej historia nie odgrywa ważniejszej roli w kształtowaniu polityki międzynarodowej), co nie znaczy, że Rosja dalej będzie izolowana. Z punktu widzenia mocarstw to zbyt ważny (raczej militarnie niż gospodarczo) kraj, aby pozostawić go na boku w trwającej obecnej największej od 30 lat przebudowie ładu międzynarodowego na świecie. O Polsce niestety tego powiedzieć nie można.

   Premier Izraela Benjamin Netanyahu wykorzystał rocznicę wyzwolenia obozu oświęcimskiego z jednej strony do promocji własnej osoby w przededniu kolejnych wyborów do Knesetu, ale przede wszystkim do realizacji politycznych interesów swojego kraju związanych z sytuacją na Bliskim Wschodzie. Za śmiertelnego wroga Izraela uważany jest od wielu lat Iran, którego pozycja, mimo narastającego kryzysu gospodarczego, stale rośnie. Skuteczne wspieranie rebeliantów w Jemenie, współpraca w działaniach mających na celu likwidację Państwa Islamskiego, a przede wszystkim wygrana wojna domowa w Syrii przez Baszara al-Asada, którego od samego początku w toczącej się wojnie domowej mocno wspierali ajatollachowie, całkowicie zmieniło geopolityczny krajobraz Bliskiego Wschodu. Nie tylko Izrael, ale też sunnickie kraje Płw. Arabskiego, a zwłaszcza Arabia Saudyjska, poczuły się zagrożone ze strony perskiego, regionalnego mocarstwa. Sprzyja też temu wojownicza retoryka irańskich władz, chociaż jest ona wykorzystywana raczej dla utrzymania wewnętrznego poparcia dla religijnego reżimu niż do rzeczywistych działań politycznych. Stąd zadziwiający antyirański sojusz Izraela i państw arabskich, który mogliśmy obserwować rok temu na konferencji w Warszawie i praktyczne porzucenie sprawy narodu palestyńskiego.

   Rosja, głównie dzięki niezdecydowanej postawie USA w konflikcie syryjskim, powróciła na Bliski Wschód po wielu latach nieobecności. Z punktu widzenia Izraela pozyskanie, a przynajmniej zneutralizowanie Putina w sprawie Iranu, jest kwestią zasadniczą. Polska na Bliskim Wschodzie nie odgrywa żadnej roli. Dlatego, w przeciwieństwie do Rosji, jest dla Izraela całkowicie nieprzydatna. Nawet gdyby nasze stosunki z państwem żydowskim były idealne, nawet gdybyśmy oficjalnie przyznali, że niektórzy Polacy (np. szmalcownicy) czynnie pomagali niemieckim okupantom w „ostatecznym rozwiązaniu kwestii żydowskiej”, nawet gdybyśmy przeprosili za przejawy przedwojennego antysemityzmu (chociażby getto ławkowe czy dyskryminację Żydów w przyjęciach na studia wyższe i do służby państwowej), to i tak nie umożliwiłoby to zabrania głosu przez Andrzeja Dudę w Yad Vashem. Cała impreza z punktu widzenia Izraela była elementem antyirańskiej polityki tego państwa. Bez żenady potwierdził to sam Netanyahu, którego wsparł wiceprezydent USA Mike Pence, porównując sytuację sprzed prawie 80 lat do zagrożenia jakie obecnie dla Żydów stanowi Iran. Tak instrumentalne potraktowanie największej tragedii w dziejach narodu żydowskiego jest czymś porażającym i uwłaczającym pamięci sześciu milionów zamordowanych Żydów. Ale jednocześnie nie jest niczym nowym w polityce Izraela i działalności różnych organizacji żydowskich, w tym tych, które zabiegają o restytucję mienia pozostałego po ofiarach holokaustu.

   Państwo izraelskie budowane było przez Żydów aszkenazyjskich pochodzących w dużym stopniu z Polski. W pierwszych dziesięcioleciach istnienia państwa żydowskiego odgrywali oni decydującą w gospodarce, siłach zbrojnych i polityce powstałego w 1948 roku państwa. Ale to już odległa przeszłość. W chwili obecnej prawie 20% żydowskich mieszkańców Izraela urodziło się w Związku Radzieckim lub jest potomkami emigrantów z komunistycznego mocarstwa i państw powstałych po jego rozpadzie. Reprezentujące ich ugrupowanie Nasz Dom Izrael kierowane przez Avigdora Liebermana jest znaczącym na skrajnie podzielonej tamtejszej scenie politycznej – prawie 7% głosów i 8 mandatów w 120-osobowym Knesecie. Mimo niezbyt pozytywnych wspomnień z dzieciństwa wielu z nich żywi sympatię do swojej dawnej ojczyzny. Uzyskanie ich wsparcia w nadchodzących wyborach może być kluczem do utrzymania się przy władzy Benjamina Netanyahu. A to nie tylko kwestia kontynuacji jego politycznej kariery, ale biorąc pod uwagę ciążące na nim prokuratorskie zarzuty, być może także pozostania na wolności.

   Czy w takim razie nic nie mogło zapobiec upokorzeniu jakiego doznaliśmy ze strony Putina i Netanyahu? Niekoniecznie. Jedynym krajem, który mógł wymusić na Izraelu zmianę stanowiska był jego najważniejszy sojusznik i sponsor – Stany Zjednoczone. Wydawałoby się, że wiernopoddańcza polityka polskiego rządu wobec Waszyngtonu w ostatnich latach, może skłonić Prezydenta Trumpa do wywarcia nacisku na izraelskie władze. Nic takiego jednak nie miało miejsca. Po raz kolejny zostaliśmy potraktowani jak mało znaczący wasal, który czasami się przydaje jako miejsce zorganizowania bliskowschodniej konferencji czy zakupobiorca amerykańskiego uzbrojenia, ale w zamian nie może liczyć na zbyt wiele. Tym bardziej kuriozalny był kolejny wiernopoddańczy hołd złożony przez polskiego Prezydenta wiceprezydentowi USA, za to że ten wspomniał o Polsce w swoim przemówieniu. Polska pojawiła się jednak także w wystąpieniach innych przemawiających, a Prezydent Putin, zamiast spodziewanych kolejnych ataków na nasz kraj, mówił o polskich ofiarach II wojny światowej i pominął Polskę, gdy aluzyjnie wymieniał kraje (Litwa, Łotwa, Ukraina), którego mieszkańcy współpracowali z hitlerowcami w zbrodniach holokaustu.

   Nie jesteśmy pępkiem świata. Co więcej, nie jesteśmy też państwem, z którego interesami liczyłyby się wielkie mocarstwa. Ukształtowany trzydzieści lat temu układ stosunków międzynarodowych ulega właśnie radykalnej przebudowie – wraca idea koncertu mocarstw mało liczących się z interesami mniejszych państw. Pakt Północnoatlantycki powoli przechodzi do historii, chociaż zapewne będzie wegetował jeszcze przez wiele lat, aż ktoś nie zdecyduje się sprawdzić jego funkcjonalności. Gdy powstawał ponad 70 lat temu, zagrożenie ze strony komunistycznego mocarstwa stanowiło zagrożenie dla całego świata. Jeżeli nawet przyjąć, że Rosja będzie dalej prowadzić agresywną politykę, to zagrożeni są najwyżej jej najbliżsi sąsiedzi, a nie cała Europa. Naiwne jest przekonanie, że art. 5 Paktu Północnoatlantyckiego zapewni nam automatyczną pomoc wszystkich członków NATO w razie rosyjskiego ataku. Po pierwsze, wcale tego nie zakłada, a po drugie od traktatowego zobowiązania sprzed kilkudziesięciu lat, do jego praktycznej realizacji, droga jest daleka. Co zrobimy, gdy nie otrzymamy wsparcia? Podamy wiarołomnych sojuszników do sądu? A może poprosimy nasz TK o sprawdzenie zgodności ich działań z zapisami traktatu waszyngtońskiego? Julia Przyłębska z pewnością nie zawiedzie.

   O ile przynależność do Paktu Północnoatlantyckiego nie gwarantuje nam już bezpieczeństwa, to jeszcze bardziej naiwne są przekonania niektórych polityków opozycji, że zapewni nam je Unia Europejska. O ile w przypadku NATO (czyli w praktyce USA), możemy zakładać, że jest w stanie udzielić nam realnej pomocy (o ile Amerykanie uznają, że leży to w ich interesie), to w przypadku Wspólnoty Europejskiej jest już inaczej. Poza Francją i Wielką Brytanią, żadne z państw nie dysponuje potencjałem militarnym nawet zbliżonym do rosyjskiego. Co gorsza, polityka zagraniczna UE, która wydawało się kilka lat temu powoli zaczyna przybierać realne kształty (powołano nawet Wysokiego Przedstawiciela do Spraw Zagranicznych i Polityki Bezpieczeństwa), obecnie po prostu nie istnieje. Widać to chociażby po konflikcie libijskim, w którym Francja i Włochy stoją po przeciwnej stronie barykady, a Niemcy bezskutecznie starają się odgrywać rolę mediatora. Unijnej dyplomacji tam nie ma. Trudno też dostrzec jej działalność w konflikcie w Donbasie, w którym zasadniczą rolę odgrywają Niemcy i Francja (format normandzki) czy też w innych zapalnych rejonach świata. Na dodatek państwa te powiązane są różnorakimi powiązaniami gospodarczymi z Rosją, nie mówić już o zależności od dostaw rosyjskich surowców energetycznych (głównie gazu). W coraz większym stopniu myślą raczej nad tym, jak wycofać się z sankcji nałożonych po agresji rosyjskiej na Ukrainę, niż nad podejmowaniem kolejnych kroków skierowanych przeciw Moskwie. Bussiness as usual.

   Pomimo chwilowej odwilży w amerykańsko-chińskiej wojnie handlowej, rywalizacja tych dwóch mocarstw wydaje się stałym i co gorsza narastającym elementem stosunków międzynarodowych w najbliższych latach. Z punktu widzenia Amerykanów pozyskanie wsparcia Rosji, która przecież sąsiaduje z dalekowschodnim mocarstwem, wydaje się sprawą fundamentalną. Jeżeli konflikt z Chinami będzie eskalował, a Putin jako zapłaty zażąda wolnej ręki w strefie postradzieckiej, to Zachód po cichu może się na to zgodzić. Sprostanie wyzwaniom, które nadchodzą wymaga elastycznej, a jednocześnie niekonwencjonalnej polityki zagranicznej. Tymczasem w obecnym wydaniu (dotyczy to zarówno partii rządzącej jak i głównej partii opozycyjnej) jest ona niesłychanie toporna, oparta o archaiczne i coraz mniej realistyczne w obecnych czasach założenia, a przede wszystkim uzależniona od zewnętrznego wsparcia, co może okazać w jeszcze większym stopniu zawodne niż miało to miejsce we wrześniu 1939 roku. I co najgorsze, dobrej zmiany nie widać.

Karol Winiarski

   Podczas jednej z audycji telewizyjnych poseł PO Cezary Tomczyk spytał Marcina Horałę (od niedawna pełnomocnika rządu ds. budowy Centralnego Portu Komunikacyjnego – do której to funkcji zdaniem jednego z posłów PiS w pełni się nadaje, ponieważ … pochodzi z Gdyni, w której przed wojną wybudowaliśmy port morski) czy ustawa, w której znalazłby się zapis mówiący, że Sejm liczy 500 posłów byłby sprzeczny z Konstytucją? Poseł Prawa i Sprawiedliwości lekko zmieszany odparł, że nie. Otóż z formalno-prawnego punktu widzenia poseł Horała się mylił. Dopóki bowiem niekonstytucyjności nie stwierdzi Trybunał Konstytucyjny, każdy przepis korzysta z domniemania konstytucyjności. Nawet gdy w oczywisty sposób widać, że jest inaczej. Inna sprawa, że wcale nie jest takie pewne, czy wyrok TK w tej sprawie potwierdziłby takie stanowisko. Niejednokrotnie orzeczenia tej instytucji kłóciły się oczywistym znaczeniem słów znajdujących się w kwestionowanych przepisów. Ale niezawiśli sędziowie mają prawo do własnej ich interpretacji. O ile orzeczenia sądów powszechnych podlegają kontroli instancyjnej, to w przypadku Trybunału Konstytucyjnego nie jest to możliwe. Podobnie w przypadku wyroków Sądu Najwyższego.

   Spór o polski wymiar sprawiedliwości nie jest jednak sporem prawnym. Jest sporem czysto politycznym, w którym obie strony używają argumentów prawnych. Oczywiście takich, które w danym momencie są im na rękę. I co ciekawe często są one zasadne, mimo że konsekwencje ich przyjęcia są wzajemnie sprzeczne. Taka jest konsekwencja funkcjonującego od lat w Polsce systemu, a zwłaszcza konkurencyjności dwóch kluczowych organów – Trybunału Konstytucyjnego i Sądu Najwyższego. Znalazło to swoje odzwierciedlenie w obowiązującej od 1997 roku Konstytucji, która pozbawiając TK prawa do wydawania powszechnie obowiązującej wykładni prawa, spowodowała że nie ma w chwili obecnej w Polsce instytucji, która posiadałaby takie uprawnienie. Wbrew powszechnie powtarzanej mediach opinii (co ciekawe nawet przez uznanych prawników) nie jest do tego uprawniony Sąd Najwyższy – nawet uchwały otrzymujące moc zasad prawnych są wiążące wyłącznie dla składów orzekających SN, ale nie dla innych sądów.

   Nie ulega wątpliwości, że Prawo i Sprawiedliwość chce uzyskać decydujący wpływ na wymiar sprawiedliwości. To, że robi to w sposób skrajnie nieudolny i konfrontacyjny, to już zupełnie inna sprawa. Podobnie jak to, że uzyskanie całkowitego podporządkowania sędziów nie udało się nawet komunistom rządzącym w Polsce prawie pół wieku. Nie uda się również w pełni obecnie rządzącej partii, co nie znaczy, że w niektórych sprawach wyroki wydawane przez zaufanych (czy to ze względu na poglądy, czy po prostu ze zwykłego konformizmu) sędziów mogą tak naprawdę zapadać w gmachu Ministerstwa Sprawiedliwości albo na Nowogrodzkiej, tak jak kiedyś zapadały w gmachu KC PZPR.

   W toczącą się walkę polityczną uwikłani zostali sędziowie. Inna sprawa, że niektórych nie trzeba było do tego specjalnie namawiać. Mylące jest jednak wrażenie, że otwarty sprzeciw środowiska sędziowskiego jest powszechny. Większość sędziów, chociaż przeciwna wprowadzanym zmianom, ogranicza się raczej do grupowych form wyrażania swojego stanowiska – trudno  zresztą odmawiać im prawa głosu w sytuacji, gdy proponowane rozwiązania prawne dotykają ich bezpośrednio. Ale na indywidualną walkę (np. żądanie ujawnienia podpisów pod kandydatami na członków nowej KRS) zdecydowali się nieliczni. Co innego bowiem podnieść rękę wraz innymi czy nawet maszerować w tłumie innych prawników, a co innego podjąć decyzję, za którą w całości ponosi się odpowiedzialność. A rzecznicy dyscyplinarni powołani przez Zbigniewa Ziobro są czujni.

   Zwołanie posiedzenia trzech izb Sądu Najwyższego, który miał rozstrzygnąć kwestię legalności powoływania sędziów przez tzw. nową Krajową Radę Sądownictwa, było posunięciem całkowicie zrozumiałym. Wymusił to poniekąd niejednoznaczny listopadowy wyrok TSUE, który doprowadził do pogłębienia prawnego chaosu w naszym kraju. Niestety, uchwała połączonych izb nie dość, że niejasna i bardzo różnie interpretowana, nie tylko nie przecięła tego prawniczego węzła gordyjskiego, ale co gorsza podważyła fundamenty, na których opierała się opozycja wobec wprowadzanych w polskim sądownictwie zmian.

   SN próbował pogodzić wodę z ogniem. Z jednej strony starał się uniemożliwić pełnieniu swoich funkcji przez nowo wybranych sędziów (chodziło głównie o sędziów SN, którzy wkrótce przystąpią do wyłaniania kandydatów na prezesa SN). Z drugiej nie mógł unieważnić dziesiątków tysięcy wydanych przez nich wyroków. I to nie tylko ze względów formalnych, ale także społecznych – w końcu setki tysięcy ludzi zostałoby bezpośrednio tym dotkniętych, a chaos w Polsce przekroczyłby wszystkie wyobrażalne granice. Dlatego formalnie nie podważono legalności powołania sędziów przez Prezydenta RP na wniosek nowej KRS i co najważniejsze uznano ważność orzekanych przez nich wyroków. Ale jeżeli ci sędziowie są sędziami, to o co od miesięcy toczy się spór?

   Większość interpretatorów uchwały SN twierdzi, że w ogóle nie zajmował się on kwestią legalności powołania sędziów. Pozornie mają rację. Uchwała mówi jedynie o sądach czyli składach orzekających. Tyle, że kto wchodzi w ich skład? Sędziowie i w nielicznych już przypadkach ławnicy (w większości spraw w pierwszej instancji sędzia orzeka jednoosobowo). Z jakiego więc powodu skład orzekający może być uznany za nie spełniający warunku niezawisłości? Oczywiście z powodu udziału w nim sędziego wskazanego przez nową KRS, której sposób powołania nie daje gwarancji jej niezawisłego działania i tym samym wolnego od nacisków politycznych wskazywania kandydatów na sędziów przedstawianych następnie Prezydentowi RP. Jak więc można twierdzić, że uchwała nie zajmuje się oceną legalności powołania sędziów? Nie obrażajmy ludzkiej inteligencji.

   Efekt końcowy prawnej ekwilibrystyki sędziów SN okazał się niestety, jak zwykle w przypadkach próby pogodzenia ognia z wodą, kuriozalny. Stworzona została kategoria sędziów, których wybór nie został zakwestionowany (a więc są legalnie wybranymi sędziami), ale jednocześnie nie powinni orzekać. Oczywiście teoretycznie mogą oni bez bezpośrednich konsekwencji nie dostosować się do uchwały SN, ale zarzut nieprawidłowego obsadzenia składu orzekającego powinien być z automatu uwzględniany przez SN w razie zgłoszenia skargi kasacyjnej. Mamy więc grupę już ponad 500 sędziów, którym „zafundowano” dobrze opłacane wakacje – miesięczny koszt ich utrzymania przekracza 5 milionów złotych. Jednocześnie ich powołani wcześniej koledzy będą musieli za takie samo wynagrodzenie orzekać nie tylko w „swoich” sprawach, ale także dodatkowych przejętych w wyniku wyłączenia z orzekania ich kolegów i koleżanek. Nie trzeba oczywiście dodawać, że przedłuży to i tak trwające niekiedy latami procesy sądowe.

   Można oczywiście przyjąć inną interpretację uchwały SN według której każdy udział w orzekaniu sędziego wskazanego przez nową KRS będzie oceniany indywidualnie przez sąd wyższej instancji, a następnie (w razie skargi kasacyjnej) przez Sąd Najwyższy. Tyle, że do tego nie trzeba było uchwały połączonych izb Sądu Najwyższego. To się dzieje obecnie z mocy prawa. Po co więc było spektakularne widowisko, które poza podgrzaniem atmosfery i pogłębieniem poczucia narastającego chaosu w wymiarze sprawiedliwości, nie przyniesie żadnych praktycznych skutków?

   Wszystko wskazuje na to, że obie strony polityczno-sądowego sporu okopały się na swoich pozycjach i nie zamierzają ustąpić. Zacietrzewienie jest tak wielkie, że nikt nie zwraca uwagi na ofiary tej walki. A są nimi nowo powołani sędziowie, zwłaszcza ci najmłodsi, którzy mieli pecha, że kluczowy moment wybranej przez nich drogi zawodowej – powołanie na sędziego – przypadł na czas wojny dwóch politycznych plemion, które jeńców nie biorą, a przypadkowymi ofiarami też się nie przejmują. Ale o wiele większą grupę stanowią zwykli obywatele, którym w ich sprawach toczonych przed sądem system losujący przydzielił sędziów powołanych na wniosek nowej KRS. Najczęściej kompletnie nie rozumieją zawiłości prawnych, a to czy Krajowa Rada Sądownictwa została wybrana zgodnie z Konstytucją czy też nie, w ogóle ich nie obchodzi. Zapewne często ogóle nie wiedzą, że taka instytucja istnieje i jaką pełni rolę. Chaos, który zapanował powoduje, że nie mogą oni być pewni np.: czy uniewinniający ich wyrok w sprawie karnej zostanie ostatecznie uznany, czy mogą przejąć część majątku spadkodawcy przypadającego im na mocy wyroku sądowego i w końcu czy mogą zawrzeć nowy związek małżeński, ponieważ stary został prawomocnie rozwiązany. Ale co to obchodzi polityków? Przecież oni walczą o imponderabilia, o praworządność, o dobro zwykłych ludzi. Do ostatniej kropli krwi. Ich krwi.

   Spór ma także katastrofalny wpływ na autorytet organów wymiaru sprawiedliwości, który nigdy w Polsce nie był zbyt wysoki. Szeroko rozumiana praworządność, to nie tylko niezawisłość sędziowska i działanie innych organów władzy zgodnie z prawem. To także zaufanie obywateli do sądów i wydawanych przez sędziów wyroków. A tej nie buduje się poprzez wyniszczającą walkę. I nie jest w tym momencie najistotniejsze kto zaczął, ponieważ konsekwencje poniesiemy wszyscy.

   Jest też oczywiście kwestia politycznych konsekwencji konfliktu. Jeżeli Jarosław Kaczyński nie oderwał się już całkowicie od rzeczywistości, to prawdopodobnie badania, które na bieżąco zleca Prawo i Sprawiedliwość wskazały, że ten spór rządzącej partii się opłaca i ułatwi reelekcję Andrzeja Dudy w nadchodzących wyborach. Wskazywałaby na to również postawa samego Prezydenta, który jednoznacznie, i jak w to jego przypadku jak zwykle emocjonalnie, zaangażował się w popieranie zmian idących dalej niż te, które jeszcze ponad dwa lata temu zawetował. Szkoda, że nikt z doradców Prezydenta nie uświadomił mu, że przemawianie w karczmie piwnej niebezpiecznie kojarzy się z innymi wydarzeniami z pierwszej połowy XX-wiecznej historii Europy, a miny które przy swoich przemówieniach prezentuje przypominają jej innego negatywnego bohatera.

   Oczywiście opozycja, mimo że doświadczenie ostatnich lat wskazuje na coś innego, wierzy w dokładnie przeciwne konsekwencje konfliktu. Być może zresztą bardziej liczy na skuteczną interwencję organów UE (zwłaszcza TSUE), co rzeczywiście wcześniej przyniosło pewne ograniczone rezultaty. Czy jednak i tym razem Jarosław Kaczyński cofnie się przed naciskiem Brukseli (a raczej Luksemburga)? Na razie nic na to nie wskazuje. Narastający konflikt pozwala na dodatek uniknąć kłopotliwych pytań o stan służby zdrowia, narastającą zapaść demograficzną, której nie zapobiegł program 500+ czy skandale związane z działalnością służb specjalnych, które nie dość, że działają nieudolnie (sprawa Banasia), to jeszcze nie potrafią nawet zapobiec kradzieży swoich własnych pieniędzy. Może w końcu opozycja zrozumie, że władzę zdobywa się dzięki decyzjom podejmowanym przez wyborców przy urnach wyborczych, a nie na sali sądowej Trybunału Sprawiedliwości UE w Luksemburgu.

Karol Winiarski

Podobnie jak bezśnieżne przywitanie nowego Nowego Roku, znacznego odsetka Mieszkańców Sosnowca nie zaskoczyła nagła zmiana polityki Urzędu Miejskiego. W dalszym ciągu, chociaż w uszach nie przebrzmiały jeszcze życzenia świąteczne, Władza postępuje dosyć szorstko z Wyborcami. Czemu się dziwić, skoro wszystkie sprawy w Mieście – począwszy od gospodarności, przez gospodarkę nieruchomościami, a skończywszy na dbałości o jakość życia Mieszkańców Katarzyny – idą w dobrą stronę?

Nie inaczej jest w kwestii bezpieczeństwa gwarantowanego przez Straż Miejską, czego dowód spieszy dostarczyć Pan Prezydent. Ponieważ w grę wchodzi nie tyle komfort rozumiany w kontekście ochrony przed wandalami, a raczej trucicielami powietrza, tym bardziej należy Panu Prezydentowi pogratulować biegłości w odpowiedzi (8 I 2020) na stosowne pismo (22 XII 2019). Czy aby jednak Pan Prezydent zanadto się nie pospieszył? Rekordowo szybko wybudowany dom na Mariensztacie stoi i ma się ponoć świetnie. Jak jednak prezentuje się riposta Pana Prezydenta? Wiele wskazuje niestety na to, że łatwiej odbudować Stolicę, niż wstrzymać się przed przekroczeniem granicy manipulacji faktami. Celowo zwróciłem się do Pana Prezydenta stroniąc od posługiwania się suchymi liczbami, by wzbudzić wrażenie niezorientowanego. Manewr ten opłacił się.

Pan Prezydent zapytany w rzeczonym piśmie, udostępnionym wraz z korespondencją wcześniejszą na moim koncie na Facebooku, o gotowość Straży Miejskiej do realizacji działań zmierzających ku poprawie jakości powietrza – przez należyte egzekwowanie prawa – w świetle nakładów łożonych na Formację, jedynie ucieka się do ostrożnego dozowania informacji. Zapewnia bowiem, iż „budżet Straży Miejskiej w Sosnowcu na 2020r. jest większy o 164 946 zł w porównaniu do 2019r., zatem nakłady na w/w jednostkę zostały zwiększone” (pisownia oryginalna). Nie można przejść obojętnie obok tego, że Pan Prezydent wyszedł naprzeciw
oczekiwaniom nadawcy, przywiązując wagę do szczegółów nieistotnych w świetle walki ze spalającymi odpady. Z pewnością nie była to chęć zamydlenia oczu, a wyłącznie potrzeba uczciwego podejścia do sprawy, podobnie jak w przypadku bulwaru Czarnej Przemszy oraz budowy centrum logistycznego na „peryferiach”, to jest przy ulicy Stanisława Staszica.

Niestety, ale uważna lektura – niekoniecznie analizowanego pisma, a uchwał budżetowych sprzed kilku lat – zdradza błędne posunięcie Pana Prezydenta. W przypadku nakładów Pan Prezydent zręcznie wymanewrował pomiędzy słupkami liczb. Nakłady owe oraz wydatki na uposażenia Funkcjonariuszy Straży, jak również realizację zadań statutowych [wedle schematu: „budżet (wynagrodzenia / działania statutowe)”; kwoty w zł] w całym okresie urzędowania Pana Prezydenta Chęcińskiego (wraz z budżetem uchwalonym za ostatniej kadencji Pana Prezydenta Górskiego) przedstawiają się następująco: 2014 – 4270000 (3676643 / 410357); 2015 – 4300000 (3730231 / 446396); 2016 – 4327769 (3763816 / 440580); 2017 – 4456068 (3912115 / 420580); 2018 – 4595301 (3976284 / 495644); 2019 – 4218617 (3610900 / 484344); 2020 – 4283533 (3700000 / 460160).

Z powyższego zestawienia jasno wynika, że istotnie nakłady na Straż Miejską wzrosły w porównaniu do roku ubiegłego, ale Pan Prezydent nie był uprzejmy wyrazić ubolewania, że w latach 2015-2018 były jednak zdecydowanie większe niż obecnie. Czymże jednak byłaby odpowiedź Pana Prezydenta bez przemilczenia najistotniejszej sprawy, jaką są – obok wynagrodzeń Funkcjonariuszy – nakłady na działalność statutową?! Niechaj Drodzy Mieszkańcy samodzielnie odpowiednie wartości prześledzą i na tej podstawie wyciągną wnioski…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 17 I 2020