W przestrzeni społeczno-medialnej, słowo antysemita funkcjonuje  jako słowny bicz. Tak więc kto informuje o negatywnych faktach związanymi z członkami  narodowości  żydowskiej, nie wspominając tych którzy ośmielają się „oczerniać” cały naród wybrany – jest od razu ocenzurowany i sekowany, gdyż takie zachowanie  nie mieści się w tzw. poprawności politycznej. Nie mieści się to w głównym nurcie przekazu polskich i światowych mass mediów, które w przeważającej większości opanowane są przez lobby żydowskie. Żydowscy przywódcy poprzez swoje środki przekazu medialnego lansują pogląd, że wszyscy Polacy to antysemici , gdyż antysemityzm wyssali z mlekiem matki. Jeżeli sami Polacy nie zaczną działać, bo na polski rząd nie ma co liczyć, gdyż jest  ubezwłasnowolniony przez lobby amerykańsko-żydowskie, to niedługo światowa opinia zostanie powiadomiona, że Holokaust  Żydów został dokonany nie przez Niemców, tylko przez Polaków.

Jakie działania może podjąć zwykły Polak aby temu zaradzić? Można powiedzieć niewiele, może jednak wpłacić jakąś drobną kwotę na niezależną telewizję internetową, która pokazuje prawdę o Polskim Holokauście. Trzeba również poprzez swoich znajomych, a obecnie jest ich bardzo dużo zaktywizować Polonię do informowania o Polskim Holokauście w mediach zagranicznych, a szczególnie w Internecie obywateli tych krajów w których zamieszkują. My natomiast zamiast informować opinię światową jakie ofiary poniosła Polska tj. ludzkie, terytorialne i materialne w czasie okupacji niemieckiej, to my tłumaczymy się, że nie jesteśmy antysemitami, zupełnie bez sensu. Najlepszą obroną jest atak i jak pisze dr historii Kurek autorka wielu publikacji naukowych na temat Żydów, mamy czym atakować:  „Jeśli policzymy dokładnie wszystkich polskich mieszkańców Galicji, Wołynia, Podlasia i Białostocczyzny zesłanych w latach 1939-1941 na śmierć syberyjskich łagrach z donosu polskich Żydów; jeśli policzyć wszystkich polskich podziemnych żołnierzy AK i NSZ Białostocczyzny, Lubelszczyzny, Mazowsza i Podkarpacia zesłanych przez żydowskich funkcjonariuszy NKWD i UB na Sybir w drugiej brance lat 1944-1945; jeśli policzyć ofiary  żydowskich sędziów, prokuratorów i funkcjonariuszy UB i  KBW  z lat 1944-1956 „ – to liczba Polaków zamordowanych przez Żydów byłaby znacznie wyższa od kłamliwej liczby 200 tys, Żydów zamordowanych rzekomo w czasie okupacji niemieckiej przez Polaków – lansowanej przez pseudo naukowców żydowskich.

Poza tym, Żydzi z jednej strony rozliczają Polaków z nie dość  ofiarnego poświęcania życia dla ratowania życia żydowskiego (mimo, że za ratowanie Żydów – tylko w Polsce groziła śmierć) a z drugiej  zaś rozgrzeszają swoich, czyli Żydów, którzy dla ratowania własnego życia posyłali na śmierć innych Żydów. W samym tylko Getcie Warszawskim było 2500 policjantów żydowskich, którzy wysyłali innych Żydów na śmierć.

Czy takie postępowanie nie jest czystym antysemityzmem. I ten żydowski antysemityzm został nawet w Izraelu usankcjonowany prawnie, ponieważ w 1950 roku Kneset, uchwalił ustawę (rozdz. X i XI), który zwalnia z odpowiedzialności Żydów, którzy mordowali lub wysyłali na śmierć Żydów w czasie trwania Holokaustu, aby ocalić własne życie.

Naród żydowski nie jest jednolity. Religijnych Żydów jest obecnie na świecie po Holokauście bardzo mało, tak więc religia nie spaja Żydów tak jak dawniej. Spoiwem narodu i to coraz słabszym jest teraz nacjonalizm, historia i tradycja. Dlatego też rządzący Izraelem nacjonaliści wykorzystują  ANTYSEMITYZM, jako nowe spoiwo narodowe. Łączy on zasymilowanych w różnych krajach Żydów w jedną wspólnotę, która musi się bronić przed zniesławianiem. W szkołach izraelskich np. uczy się młodzież wrogości do Polaków, jako do tych, co pomagali w Holokauście. Wycieczki młodzieży z Izraela do Polski na zwiedzanie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz są dla ochrony przed „nienawidzącymi” ich Polakami, eskortowane pod bronią przez agentów Mosadu. W krótkiej perspektywie czasu, posługując się taką bronią jak antysemityzm  Żydzi dobiorą się do naszych pieniędzy (ponad 300 mld dolarów) poprzez ostre żądania Światowego Kongresu Żydów (WJC zrzesza organizacje żydowskie z 115 krajów) oraz żądania Światowej Organizacji Restytucji Mienia Żydowskiego. W czym pomoże rząd USA dzięki ustawie nr 447 amerykańskiego Kongresu, a podpisanej przez prezydenta Trumpa. W  USA od 1913 roku istnieje organizacja żydowska  Liga Przeciw Zniesławianiu (ADL), która ma swoje przedstawicielstwa w wielu  państwach.

Jest to organizacja walcząca z antysemityzmem, a prezesem tej organizacji  jest Jonathan Greenblat, były doradca  prezydenta Obamy. W ostatnich latach zintensyfikowała swoją działalność. Antysemityzm jest przez tą organizację wyolbrzymiany do karykaturalnych rozmiarów. Nieprzychylne opinie o Żydach wyrażane w mass mediach natychmiast są przez nią oprotestowane z żądaniami sprostowań i przeprosin. Głównym zadaniem ADL jest to, aby w mieszkańcach krajów na terenie których Niemcy dokonali Holokaustu wzbudzić poczucie winy za to, że  mało poświęcali się w ratowanie Żydów. A wina według nich przechodzi z ojca na syna. Takie przesadne, wręcz karykaturalne postrzeganie i zwalczanie antysemityzmu, przynosi odwrotny skutek – rodzi nowy antysemityzm. Pytanie – na ile ten skutek jest zamierzony, a na ile nie.

Wracając jednak do początku artykułu czyli – czy Polacy są antysemitami? Jak mówią źródła historyczne w międzywojennej Polsce większość ludności polskiej odnosiła się do ludności żydowskiej (ponad 3mln) z dużą rezerwą, co wynikało z ich odmiennej kultury, religii, a co najważniejsze, że ogromna ich większość nie zasymilowała się z narodem polskim. Religijni polscy Chasydzi w zasadzie nie znali języka polskiego. Znajomość przez nich języka polskiego ograniczała się do słów potrzebnych w handlu. Poza tym mieszkali w osobnych dzielnicach-gettach, czyli jakby tworzyli państwo w państwie. Około 10% Żydów było zasymilowanych, znało bardzo dobrze język polski i było bardzo dobrze wykształconych (lekarze, adwokaci). Z rezerwą i niechęcią z uwagi na ich religię kolidującą z katolicyzmem odnosiła się do Żydów polska ludność małomiasteczkowa. Natomiast w większych miastach bywało różnie, generalnie stosunki wzajemne były dobre, wielu zasymilowanych Żydów uważało się w pierwszej kolejności Polakami, a w drugiej Żydami, niemniej dochodziło czasami do ekscesów studenckich i scen nienawiści. O tym, że dużo zasymilowanych Żydów uważało się za Polaków, świadczą  choćby biografie takich ludzi jak Hemar, Szpilman, Tuwim, oraz chociażby to, że w czasie powstania w getcie warszawskim wojskowa organizacja żydowska na znak walki zatknęła na swoich szańcach sztandary polski i żydowski. Nie należy się dziwić, że większość przedwojennych Polaków było antysemitami według obecnie  obowiązującej  definicji. Nie był to jednak antysemityzm w takim wydaniu jaki obecnie chcą nam przypisać Żydzi. Handel żydowski miał się bardzo dobrze. Inteligencja żydowska obsadziła w większości wolne zawody. Nie było żadnych pogromów. Żydzi nie lubili gojów, to dlaczego goje Polacy mieliby lubić Żydów.

Obecnie w Polsce jest całkiem inna sytuacja, nie ma dzielnic żydowskich, czyli państwa w państwie. W Polsce nowe pokolenia są otwarte na świat i tolerancyjne wobec obcych kultur, natomiast obywateli polskich narodowości żydowskiej jest mało i są mocno zasymilowani. Żydów w większości się nie nienawidzi, tylko wręcz podziwia za inteligencję i zmysł do zarabiania pieniędzy. Tak więc obecnie Polacy nie są antysemitami , niemniej jeśli dalej będzie tak dużo kłamstw propagowanych  przez organizacje żydowskie,  których prawdziwym celem nie jest zadośćuczynienie i pomoc materialna dla Żydów ocalałych z Holokaustu, lecz skok na kasę, przy pomocy wprowadzania opinii światowej w błąd oraz wszczepienia nam uczucia winy oraz jak się również  się podejrzewa przy pomocy bojkotu żydowskiego i sankcji amerykańskich. Taki scenariusz został zrealizowany w Szwajcarii i Szwajcarzy zapłacili organizacjom żydowskim1,5mld. dolarów. Tak więc jeśli nie poczujemy się tak jak Żydzi,  jedną wspólnotą i nie zaczniemy działać, to będziemy strzyżeni jak barany.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 16 marca 2019 roku

Przed nami wybory. Wybory do parlamentu europejskiego, sejmu i senatu, a następnie wybory prezydenckie. Przy okazji każdych wyborów pojawiają się w naszym kraju propozycje, które miałyby sprawić żeby Polacy rzucili się do urn wyborczych. Dobrowolność czy przymus wyborczy? Obowiązek czy przywilej?  Który z tych systemów jest „lepszy”. Od tych dwóch systemowych rozwiązań uzależniona jest frekwencja wyborcza. Jest ona znacznie wyższa przy przymusie wyborczym.  W Polsce przy dobrowolności głosowania oscyluje ona przy nielicznych wyjątkach w granicach 50%. Najniższa do tej pory bywa przy wyborach do parlamentu europejskiego. We wszystkich krajach demokratycznych frekwencja wyborcza do organów przedstawicielskich do roku 2010 wyniosła średnio około 75%.

Czy słaba frekwencja związana jest z rozczarowaniem społeczeństwa stanem spraw publicznych? Co z świadomością społeczną i kto za nią ponosi odpowiedzialność? Czy „wina” za słabszą frekwencję leży po stronie polityków, czy też leży ona po stronie wyborców, którzy wybierają takich polityków? Czy udział w wyborach powinien być prawem, czy też obowiązkiem obywatelskim? Jedno jest jednak pewne, jak wskazują fachowcy od tych zagadnień, że poziom frekwencji pokazuje kondycję demokracji.

W chwili obecnej w sześciu krajach europejskich (Belgia, Cypr, Grecja, Luksemburg, Turcja, Szwajcaria – kanton Schaffhausen ) obowiązuje przymus wyborczy, a łącznie w 29 krajach na całym świecie. Przymus wyborczy, to ujęty w normie prawnej nakaz wzięcia przez obywatela udziału w wyborach. Oznacza on odejście od zasady dobrowolnego głosowania, które traktowane jest nie jako obowiązek, lecz prawo jednostki. Obowiązek wyborczy może być uregulowany na poziomie konstytucyjnym lub ustawowym.  Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że przymus wyborczy nie narusza wolności myśli, sumienia i wyznania pod warunkiem, że wyborca ma możliwość do urny wrzucić głos nieważny lub niewypełnioną kartę do głosowania. Jednym z najmocniejszych argumentów za przymusem wyborczym jest argument taki, że wszyscy członkowie społeczeństwa powinni uczestniczyć w wyborach, gdyż wszystkich dotyczą skutki podjętych w głosowaniu decyzji. Również mocny wydaje się argument związany z legitymacją wyborczą. Obowiązek głosowania tworzy mechanizm, dzięki któremu wybrany skład wybranego organu jest zdecydowanie bardziej reprezentatywny, szerzej odzwierciedla poglądy i nastroje społeczne oraz pozytywnie wpływa na legitymację wybranych instytucji i samych polityków, a przez to o wiele bardziej sprawiedliwych wyników głosowania. Ponadto przymus wyborczy wiąże się z bardzo istotnymi elementami jakimi są mechanizmy, mobilizujący i edukacyjny. Powoduje to wzrost  zainteresowania się obywatela-wyborcy  szeroko rozumianymi sprawami politycznymi, gospodarczymi czy też społecznymi. Osoby dotychczas bierne wyborczo poprawią poziom swojej świadomości i wiedzy. Zwiększy się również pragnienie wywierania wpływu na rząd i bieg spraw dotyczących problemów, które są dla nich ważne.

Przymus wyborczy powoduje większą frekwencję wyborczą o około 20-25 punktów procentowych. Wydaje się jednak pomimo wszystko, że najistotniejszym elementem jest albo powinno być poczucie świadomości obywatelskiej i związany z nim wysoki poziom kultury politycznej. Każdy obywatel ma przecież obowiązek troski o swój kraj, o swoją ojczyznę. Mieszkańcy krajów o długiej i dobrze zakorzenionej tradycji obywatelskiej (zwłaszcza te Europy zachodniej) licznie biorą udział w wyborach, ponieważ, jest to przede wszystkim kwestia zainteresowania sprawami publicznymi i przekonania o wartości udziału w procedurach demokratycznych niż narzuconego prawem obowiązku.

System wyborczy oparty na przymusie związany jest z zróżnicowanymi i dość licznymi sankcjami, poczynając od kar finansowych – bardzo zróżnicowanych, administracyjnych, dostępem do posad w administracji państwowej, podaniem informacji do publicznej wiadomości, dostępem do pożyczki czy też kredytu, zapisaniem dziecka do przedszkola, trudnością uzyskania paszportu lub prawa jazdy, a nawet skreślenia z listy wyborców i pozbawienia obywatela biernego prawa wyborczego.

Istnieje jednak możliwość usprawiedliwienia nieobecności w głosowaniu w związku z chorobą, siłą wyższą związaną z przypadkiem lub naturą albo podróżą. Z obowiązku głosowania mogą być zwolnione osoby starsze i niedołężne. W niektórych systemach dopuszczalna jest absencja wyborcza z pobudek religijnych. Poza wszelką dyskusją pozostaje w ostatnim okresie fakt erozji społeczeństwa obywatelskiego. Taki jest niestety kierunek rozwoju cywilizacji. Taki jest trend ogólny na całym świecie.

Na wzrost frekwencji wyborczej wpływa zaciekłość kampanii i duża polaryzacja sceny politycznej, która sprzyja zainteresowaniu polityką w ogóle. Wiek i wykształcenie to dwa czynniki wyróżniające głosujących i niegłosujących. Z badań wynika, że niższa frekwencja występuje zwyczajowo wśród ludzi młodych oraz zdecydowanie wyższa wśród ludzi z wykształceniem.

Dlatego niezmiernie istotnym elementem wpływającym na wzrost frekwencji wyborczej powinno być znoszenie kłopotliwych procedur wyborczych, wprowadzenie licznych ułatwień instytucjonalnych, dostosowywanie zmian do ducha czasów oraz pozytywna kampania profrekwencyjna.

W Polsce obowiązujące normy  prawne nie przewidują przymusu wyborczego. Idąc do wyborów wyrażamy swój patriotyzm i odpowiedzialności za miasto, województwo i państwo. Za jakim system jesteś i czy to ma jakieś znaczenie? Po prostu idź na wybory. Bo każdy głos jest ważny, a twój los leży w twoich rękach- głowie-głosie. Idź na wybory i głosuj zgodnie z własnym sumieniem.

Jarosław Pięta

Czy w systemie demokratycznym państwa wielonarodowe stanowią wzór sprawnego państwa, czy  może takim  wzorem są państwa jednonarodowe?

Nie zawsze, ale obecnie jestem pewny, że jednonarodowe państwo polskie, jest dużą wartością ,którą trzeba chronić i bronić. Obecny rząd polski, co prawda broni nas przed imigrantami z Syrii i Afryki, ale tylnymi drzwiami wpuszcza do kraju całe rzesze innych imigrantów i to nie tylko z Ukrainy, ale również z  krajów islamskich (Turkmenia, Pakistan, Bangladesz, Czeczenia), pod pretekstem braku rąk do pracy. To w  przyszłości może skutkować żądaniem autonomii  przez Ukraińców, a  następnie  żądaniami terytorialnymi. Może to  również skutkować  zamachami  islamistów. Zmiana polityki międzynarodowej zapoczątkowana zgodą  większości państw europejskich na podział Jugosławii a później uznaniem niepodległości Kosowa – które było kolebką Serbii, przez większość państw europejskich w tym Polskę oraz USA może doprowadzić do  rozpadu wielu państw. Wszystkie działania secesjonistyczne są destrukcyjne i sprzeczne z prawem międzynarodowym. USA angażując się militarnie w wojnę domową w Jugosławii miało, jak zawsze w tym swój interes tj. utworzenie w południowo-wschodniej Europie silnego przyczółka strategicznego w postaci największej w Europie bazy wojskowej w Kosowie,  jak również włączenia do NATO  islamistycznej Albanii – co stało się faktem.

Fakt ten skrzętnie wykorzystał  Władimir  Putin, który analogicznie, jak zrobiono to w Kosowie „podpowiedział” mieszkańcom Ukraińskiej Autonomicznej Republiki Krymu, aby przeprowadzili referendum niepodległościowe. Między  bajki należy włożyć informacje  europejskich  i amerykańskich  mass mediów głównego nurtu, które tworzą wirtualną rzeczywistość, że wybory te zostały sfałszowane przez Rosjan, bo przecież  80% mieszkańców Krymu to Rosjanie, a biorąc pod uwagę olbrzymią frekwencję w wyborach to sfałszowanie było niemożliwe. To, że Hiszpania i Rumunia nie uznała Kosowa  jest rzeczą oczywistą , ponieważ nie mogły wbrew własnych interesom i prawu międzynarodowemu popierać coś co może rozsadzić ich własne państwo.

A jaki Hiszpanie mają obecnie problem, to kto obserwuje międzynarodową scenę polityczną to widzi, że jeśli Hiszpanie pozwolą walczącym Katalończykom na wolność, to zaraz odezwą się inne narody mające swój język, swoje tradycje, swoją kulturę, a zamieszkałe w Królestwie Hiszpanii tj. Baskowie, Galicjanie, Walencjanie, Aragończycy, Asturianie i inne mniejszości narodowe. Hiszpania ma  47 mln. ludności   a tzw. mniejszości narodowe stanowią ponad 50%  ludności państwa hiszpańskiego. Biorąc pod uwagę ww. przykłady i trend w świecie  na samostanowienie narodów, nie możemy dopuścić do tego, aby nasze państwo stało się znowu wielonarodowe. Struktura ludności państwa polskiego w okresie międzywojennym (przy porównywalnej liczbie ogółu ludności wtedy i teraz) –  pod względem narodowościowym przedstawiała się następująco:

Polacy-68 %, Ukraińcy-14%, Żydzi-10%, Białorusini-5%, Niemcy-2%, Litwini 0,5%, Inni-0,5%. Państwo polskie  w obliczu tragedii tj. okupacji niemieckiej zostało zdradzone przez  obywateli polskich innych narodowości, ponieważ pragnęli oni utworzyć swoje własne państwo jednonarodowe lub co najmniej szeroką autonomię korzystając z  nadarzającej się okazji. A poczynania ich były następujące:

• oddziały Banderowców   często przy pomocy miejscowej ukraińskiej ludności, mordowały Polaków w wioskach od niemowlęcia do starca w bestialski sposób popełniając ludobójstwo.
• policja litewska po utworzeniu przez hitlerowskie Niemcy Autonomicznej Republiki Litewskiej dokonywały  mordów na Polakach i Żydach (min. Ponary, Nowa Wilejka, Troki),
•  część Białorusinów w ramach  lokalnych samorządów utworzonych przez Niemców  pomagało im w represjach dokonywanych na Polakach. Jeśli chodzi o Żydów  to historia ich życia i śmierci na ziemiach          polskich w czasie okupacji niemieckiej jest bardzo mało znana i często zakłamywana. (O tym okresie w naszych dziejach bardzo interesująco – opierając się na dokumentach żydowskich – pisze  w książce ”Polacy i Żydzi : problemy z historią” – dr historii pani Ewa Kurek).

Żydzi, którzy od dawna żyli w olbrzymiej większości w  swoich dzielnicach zwanych gettami, nie chcieli się asymilować ponieważ pragnęli zachować i kultywować zbiorową pamięć historyczną oraz płynące z niej poczucie odrębności narodowej i narodowej dumy mieli własną religię, język, pismo, tradycję i kulturę i własne szkoły. Większość Żydów do polskich publicznych szkół nie chodziło. Dla Żydów nie było istotne, kto rządzi w Polsce i czy to jest jeszcze Polska , czy inne państwo – dla nich istotna była ich autonomia w tym  możliwość kultywowania swoich tradycji oraz prowadzenia interesów. Tak też zachowywali się gdy na Polskę napadły Niemcy i od samego początku zaczęli kolaborować z Niemcami. Poza tym Niemców zawsze uważali za wartościowy naród, a z ich  języka zapożyczyli większość słów do swego Jidysz. (Mało kto wie, że w armii hitlerowskiej służyło 150 tysięcy Żydów niemieckich). Tak więc współpracowali z Niemcami z ochotą. Budowali dodatkowe mury w gettach, aby jeszcze bardziej odizolować się od chrześcijan. W latach 1939-1942 żydowskie getta często rozszerzane i powiększane tak jak np. Getto Warszawskie do pół miliona osób, były wynikiem realizacji nie tylko planów niemieckich represji wobec ludności żydowskiej, jak się powszechnie sądzi, ale przede wszystkim skutkiem wcielonej w życie przez polskich Żydów pod niemiecką kuratelą żydowskiej idei zaprezentowanej Polakom w Sejmie Ustawodawczym w roku 1920 tj. żydowskich autonomicznych prowincji w formie żydowskiej państwowości. Zresztą idea Judeo Polonii obecnie jest nadal bardzo żywa wśród Żydów.

Żydowska administracja gett – czyli judenraty wypełniały rozporządzenia Niemców z niezwykłą sumiennością w czym pomagała im żydowska policja. Obok warszawskiego getta Żydzi wybudowali bocznicę kolejową do transportu towarów i materiałów do i z getta, której później Niemcy wywozili ich do komór gazowych Treblinki.

Żydzi w ww. okresie mieli poczucie pełnej autonomii. W  Łódzkim getcie, judenrat  miał własną gazetę, jak również przeprowadził emisję własnych pieniędzy potocznie nazwanymi  Chaimkami, od imienia jego przewodniczącego Chaima Rumkowskiego. W gettach było wiele lokali rozrywkowych, gdzie bawiono się w karnawale i nie tylko. Od samego początku okupacji judenraty nie chciały współpracować z polskim państwem podziemnym. A wszystko skończyło się w lipcu 1942 roku, gdy zaczęły się pierwsze transporty do obozów  koncentracyjnych . Wtedy też zarządcy żydowscy zaczęli współpracować ze strukturami polskiego państwa podziemnego. Złudzenia żydowskiej inteligencji o swojej autonomii prysły i wtedy  mimo tego, nie informując innych Żydów z pełną świadomością wysyłali ich na śmierć w zorganizowanych przez siebie transportach. Jedynym wyjątkiem był prezes judenratu getta warszawskiego Adam Czerniakow, który gdy się dowiedział, gdzie jadą transporty Żydów popełnił samobójstwo. Inteligencja żydowska to byli Żydzi najczęściej wykształceni w Polsce zasymilowani, znający dobrze język polski i to oni kolaborowali w większości z Niemcami i komunistami rosyjskimi. Oczywiście  było wielu Żydów całkowicie zasymilowanych tj. uważających Polskę za swoją ojczyznę, a siebie w pierwszej kolejności za Polaków np. Hemar, Szpilman, Tuwim  i wielu innych). Kolaboracja  Żydów komunistów z reżimem sowieckim, łącznie z ich zbrodniami na Polakach tak w czasie okupacji jak i później, jest znacznie bardziej znana, niż zbrodnie żydowskie dokonane na własnym narodzie, w związku z tym nie będę poruszał dalej tego tematu. Niemniej muszę na zakończenie  z całą siłą podkreślić, że bądźmy zadowoleni z państwa jednonarodowego, pilnujmy go, aby dalej było jednonarodowe. Porzućmy swary i podziały, gdyż stracimy nie tylko niepodległość, która w obecnym czasie jest iluzoryczna, ale również stracimy państwo, które jest wartością samą w sobie i które powinno być opoką, na której można zbudować kraj naszych oczekiwań.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec 7 marca 2019 roku