About

Posts by :

Spotkanie Sympatyków Sosnowca, tym razem o rozwoju miasta

Informacje/ Sosnowiec

Spotkanie Sympatyków Sosnowca, tym razem o rozwoju miasta

0 Comment

5 kwietnia (wyjątkowo w czwartek) odbędzie się kolejne Spotkanie Sympatyków Sosnowca w Stacji Sosnowiec (ul. Teatralna 9). Tym razem rozmawiać będziemy o rozwoju Sosnowca, a gościem specjalnym, który szczegółowo naświetli nam ten temat będzie dr hab. Robert Krzysztofik, który pracuje w Katedrze Geografii Ekonomicznej Uniwersytetu Śląskiego. Zajmuje się geografią miast, geografią społeczno-ekonomiczną, gospodarką przestrzenną i geografią historyczną. Jest autorem kilkudziesięciu opracowań poświęconych Sosnowcowi i Zagłębiu Dąbrowskiemu.

W czasie spotkania dr hab. Robert Krzysztofik poruszy w swym wystąpieniu o charakterze popularnonaukowym następujące kwestie:

1. Fenomen geograficzny Sosnowca. Czym się wyróżnia Sosnowiec i co w jego rozwoju było kluczowe – z geograficznego punktu widzenia.

2. Współczesna ścieżka rozwoju Sosnowca. Każde miasto posiada swoją ścieżkę rozwoju. Swoisty życiorys. Jak on wygląda w przypadku Sosnowca i co go, zwłaszcza współcześnie determinuje.

3. Wyzwania miasta w I połowie XXI wieku. Jakie wyzwania czekają Sosnowiec, ale też miasta regionu w najbliższych latach – kwestie społeczne, ekonomiczne i przestrzenne.

Czwartkowa prezentacja przeznaczona jest dla ludzi, których interesuje dzisiejszy Sosnowiec oraz to, co zdaniem naukowców czeka nas w najbliższej przyszłości. Jak zwykle podczas Spotkania Sympatyków Sosnowca będzie okazja do zadawania pytań oraz do zrobienia pamiątkowych fotografii z gościem. Wśród uczestników rozlosowany zostanie album “115 lat Sosnowca” ufundowany przez Urząd Miejski w Sosnowcu.

Gośćmi poprzednich spotkań byli m.in. Paweł Nalepa, Edyta Ostojak, Sebastian Węgrzyn, Zbigniew Podsiadło, Michał Czernecki, Wojciech Leśniak, Michał Góral, Arienne Dorothea Agnoletto, Stefan Wacław Bielecki, Jacek Rykała, Rafał Bryła, Zbigniew Białas, Zbigniew Leraczyk, Janusz Osiński, Czesław Gałka, Artur Ptasiński, Mieczysław Klein, Dariusz Nawrot, Anna Urgacz-Szczęsna, Tomasz Kostro, Franciszek Wszołek, Dariusz Jurek, Janina Kapuścik-Witek, Mikołaj Dziewiatowski, Cezary Podraza, Marian Jasiński, Małgorzata Saniak, Martyna Bierońska, Paweł Duda, Mariusz Grząba, Dariusz Wrona, Sebastian Steć, Szczepan Łach, Józef Gałeczka, Leszek Baczyński, Grzegorz Onyszko, Tomasz Służałek, Dariusz Szczubiał, Marian Kardas, Zbigniew Zarzycki, Jarosław Szopa, Wojciech Jaroszewski, Krzysztof Kasprzyk i Witold Wieczorek. Rozmawiano o czasach gdy powstawało Zagłębie Sosnowiec oraz o jego żywych legendach, o historii browarów sosnowieckich, o fenomenie muzyki Ska w Sosnowcu, o 100-leciu AKS Górnik Niwka, o pracy aktora filmowego, poznaliśmy losy Basi i Izabeli na tle sosnowieckich realiów, o sukcesach sosnowieckiej koszykówki, o latach międzywojennych w Sosnowcu, o Powstaniu Styczniowym w Sosnowcu, o Zamku Sieleckim, o wielkich ludziach kultury i sportu rodem z miasta Kiepury, o świecie opery, o Kopalni Sosnowiec, o Maczkach w latach międzywojennych, o sosnowieckich ewangelikach, o Teatrze Zagłębia i o powieściach „Korzeniec”, „Puder i pył”, “Rutka” i „TAL”, a także o cerkwiach sosnowieckich, największych sukcesach Płomienia Milowice i sportach walki.

Początek imprezy o godzinie 18. Wstęp wolny.

Źródło: 41-200.pl

Kiepskie widowisko i kiepskie nastroje

Sosnowiec/ Sport

Kiepskie widowisko i kiepskie nastroje

0 Comment

W fatalnych nastrojach przystąpią kibice Zagłębia do wielkanocnego śniadania. Sosnowieccy piłkarze po słabej grze przegrali z GKS-em Katowice 0:1 i w tabeli Nice I ligi spadli na 10. miejsce.

Pierwsza połowa meczu w Katowicach stała na dramatycznym poziomie. Żadnemu z zespołów nie udało się oddać ani jednego celnego strzału. Ze strzałami niecelnymi też było słabo. Gospodarze oddali zaledwie jeden taki strzał, a nasz zespół dwukrotnie więcej.

Emocje zaczęły się po przerwie, a całe zło rozpoczęło się od pierwszego rzutu rożnego dla sosnowiczan, po którym GKS przeprowadził szybką kontrę. Wychodzącego sam na sam z Dawidem Kudłą Andreję Prokicia sfaulował przed polem karnym Bartłomiej Babiarz. Decyzja arbitra mogła być tylko jedna – nasz piłkarz obejrzał czerwoną kartkę, a GKS od 51. minuty grał z przewagą jednego zawodnika.

Katowiczanie wykorzystali liczebną przewagę po 11 minutach. Z lewej strony boiska prawą nogą w pole karne zagrał Adrian Błąd. W polu bramkowym z piłką minęli się Mateusz Cichocki i Arkadiusz Jędrych, a futbolówka zaskoczyła Dawida Kudłę i wpadła w długi róg.

Przegrywając na Bukowej Zagłębie przerwało serię siedmiu kolejnych meczów na wyjazdach bez porażki. Wiosną sosnowiczanie wywalczyli zaledwie 4 punkty w 4 rozegranych meczach. To musi budzić spory niepokój i stanowić materiał do przemyśleń dla sztabu szkoleniowego i zarządu klubu. Nie dzieje się bowiem dobrze.

– To było trudne spotkanie. Czerwona kartka pokrzyżowała nam plany. Byłoby nam dużo łatwiej grać w jedenastu. Powiedziałem w przerwie, że kto strzeli pierwszą bramkę, pewnie wygra. Typowe derby. Mam nadzieję, że ta porażka nas tylko wzmocni. Będziemy robić wszystko, żeby zwyciężać. Piłka nożna to gra błędów. Popełniliśmy o jeden błąd wiecej i przegrywamy 0:1 – powiedział po meczu Dariusz Dudek

– Jestem bardzo zadowolony ze zdobycia trzech punktów z wymagającym rywalem. Nie liczył się styl, tylko efektywna gra, a skutkowała ona dojściem do kilku sytuacji. Wykorzystaliśmy jedną i trzy punkty zostały w Katowicach. W końcówce wdarło się troche chaosu – ocenił trener gospodarzy Jacek Paszulewicz.

GKS Katowice – Zagłębie Sosnowiec 1:0   (0:0)
1:0 Adrian Błąd 62′

Katowice: 1. Mateusz Abramowicz – 33. Adrian Frańczak, 27. Mateusz Kamiński, 4. Lukas Klemenz, 8. Mateusz Mączyński – 29. Wojciech Słomka (59′ 11. Oktawian Skrzecz), 55. Bartłomiej Poczobut, 35. Łukasz Zejdler, 17. Andreja Prokić, 20. Adrian Błąd (90′ 77. Kamil Słaby) – 24. Wojciech Kędziora (77′ 7. Grzegorz Goncerz).

Sosnowiec: 1. Dawid Kudła – 70. Nuno Malheiro, 4. Arkadiusz Jędrych, 16. Mateusz Cichocki, 99. Tymoteusz Puchacz – 77. Konrad Wrzesiński (80′ 66. Adam Banasiak), 24. Bartłomiej Babiarz, 6. Tomasz Nowak, 27. Vamara Sanogo, 19. Martin Pribula (59′ 10. Callum Rzonca) – 20. Szymon Lewicki (58′ 42. Alexandre Cristovao).

żółte kartki: Mączyński, Skrzecz – Cristóvao.
czerwona kartka: Bartłomiej Babiarz (51. minuta, Zagłębie, za faul taktyczny).

sędziował: Artur Aluszyk (Szczecin).

Woda i jej żywotna wartość

Gospodarka/ Sosnowiec

Woda i jej żywotna wartość

0 Comment

Jest rzeczą ogólnie znaną, że woda odgrywa decydującą rolę w naszym życiu i że bez wody człowiek umiera po kilku dniach – natomiast bez jedzenia może żyć  nawet kilka tygodni. Człowiek składa się w 70% z wody. Zapotrzebowanie dorosłego człowieka na płyny wynosi 2-4 litrów dziennie. Wiemy o tym, ale często to lekceważymy lub zapominamy nie zwracając należytej uwagi  na marnotrawstwo wody, jak również na zanieczyszczenia i skażenia wód, które są naszym obecnym i przyszłym rezerwuarem wody pitnej. Zauważamy skażenia i zanieczyszczenia, ale tylko zanieczyszczenia rzek i jezior, a nie zauważamy ich w wodach podziemnych, a jest to bardzo ważny problem. Wody podziemne I klasy czystości, które bez uzdatniania nadają się do wykorzystania jako woda pitna, zgodnie przepisami polskiego prawa są dobrem narodowym, takim samym jak węgiel, czy ropa naftowa. Polska po Malcie ma najmniejsze zasoby wód w Europie mogących służyć do zaopatrzenia ludności i przemysłu.

Tak wiec w najbliższej przyszłości – po  obecnej ogólnopolskiej akcji o czyste powietrze – czeka nas ogólnopolska walka o czyste wody, ponieważ nastąpi ogólnopolski deficyt wody, którego symptomy można zauważyć już w centralnych rejonach Polski, gdzie na skutek obniżenia się poziomu wód gruntowych pola uprawne wysychają i obumierają z powodu braku wody. Pola te zamieniają się w półpustynny step. Wodę nie tylko trzeba oszczędzać przy jej użytkowaniu, lecz przede wszystkim chronić wody  podziemne o I klasie czystości i dzięki temu uzyskiwać na wejściu  do systemu wodociągowego wodę prawie niewymagającą uzdatniania i dzięki temu tańszą i lepszą.

Pozytywnym przykładem jest miasto Jaworzno, które dąży do pozyskania w pełni własnych ujęć wody właśnie z wód podziemnych o pierwszej klasie czystości, które posiada  płytko zalegający Główny Zbiornik Wód Podziemnych „Biskupi Bór”. Władze miasta zakwalifikowały teren pod którym leży ten zbiornik do obszarów najwyższej ochrony wód i  buduje na nim ujęcia wody pitnej (www.Urząd Miasta Jaworzna – Program Ochrony Środowiska).

Negatywnym przykładem jest miasto Sosnowiec, w którego obszarze częściowo znajduje się ww. zbiornik wód podziemnych i które nie tylko nie utworzyło dla niego obszaru ochronnego, ale zezwala na deponowanie odpadów przemysłowych w wyrobisku piaskowym bez żadnej izolacji od wód podziemnych GZWP Biskupi Bór i tym samym zezwala na ich skażanie. Część tych skażonych wód jest nieustannie wypompowywana z wyrobiska piaskowego w ilości 15 mln m3/rok  do rzeki Biała Przemsza – czyli jest marnotrawiona.

Natomiast miasto Jaworzno zgodnie z swoim interesem i przepisami prawa ochrania wody podziemne i ma tanią i bardzo dobrej jakości wodę – Sosnowiec postępuje odwrotnie. Ceny wody będą rosnąć w Sosnowcu, gdyż miasto nie ma własnych ujęć wody i jest uzależnione od Górnośląskiego Przedsiębiorstwa Wodociągowego z Katowic, jedynego dostawcy, który narzuca ceny wody według swoich wysokich kosztów produkcji i nie tylko, gdyż w cenę wody wliczane są różne narzuty między innymi na fundusz przeciwpowodziowy. Poza tym na wysokie koszty produkcji wody zasadniczy wpływ mają wysokie i ciągle rosnące koszty komponentów do uzdatniania bardzo słabej jakościowo wody.

Niedawno, bo 22 marca br. obchodzono między innymi w przedsiębiorstwach wodociągowo-kanalizacyjnych Światowy Dzień Wody, gdzie celebrowano znaczenie wody i jej oszczędzanie zapominając, że oszczędzanie wody nie jedno ma imię i  że oszczędzać trzeba nie tylko wodę z kranu i wody powierzchniowe, ale również, a może przede wszystkim wody podziemne, które są naszym bogactwem i zabezpieczeniem naszym i przyszłych pokoleń.

Włodzimierz Wieczorek
Prezes Związku Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy”

Kwestia zasięgu terytorialnego Zagłębia Dąbrowskiego. Geneza

Historia/ Region

Kwestia zasięgu terytorialnego Zagłębia Dąbrowskiego. Geneza

0 Comment

Niezwykle trudnym zadaniem jest precyzyjne zakreślenie granic Zagłębia Dąbrowskiego. Zresztą z dużym prawdopodobieństwem można stwierdzić, iż Józef Cieszkowski, któremu przypisuje się wprowadzenie do terminologii geologicznej pojęcia „zagłębie”, nie przypuszczał, iż ewoluuje ono do potocznego określenia geograficznego.

Pod względem historycznym obszar Zagłębia Dąbrowskiego to terytorialna fuzja obszarów należących do tzw. pogranicza śląsko – małopolskiego. Za przykład mogą tu służyć m.in.: Czeladź, Siewierz, Grodziec, Bobrowniki czy Wojkowice, które do lat 40. XV w. znajdowały się we władaniu książąt śląskich i stanowiły czeskie lenno. W roku 1443, w wyniku negocjacji, biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki zakupił od książąt cieszyńskich Wacława i Bolesława księstwo siewierskie. W jego skład wchodziły wyżej wymienione wsie i miasta. Księstwo było autonomicznym organizmem państwowym, który w 1791 r. został włączony w granice Rzeczypospolitej. Zagadnieniem tym zajął się Andrzej Nowakowski w pracy „Dzieje ustroju i prawa księstwa siewierskiego”. W publikacji tej czytamy, iż w wieku XVII „(…) król Władysław IV, w uniwersale do wojska wciągniętym do akt kapitulnych z r. 1635 zakazał żołnierzom wszelkich stacji i hibern oraz rekwizycji na obszarze księstwa siewierskiego, ponieważ jest to „wolne i żadnym ciężarom nie podlegające księstwo”. Podobną opinię wyrażał, chociaż nie bez oporów, jego ojciec – Zygmunt III Waza, który po nieudanych próbach wpływu na księstwo siewierskie stwierdził, że jest to „samodzielne księstwo”. Jednakże, jak zauważył A. Nowakowski, „(…) stanowisko monarchów polskich, jak również biskupów krakowskich, jako władców Siewierza nie było jednolite w kwestii granic, autonomii i suwerenności księstwa”.

Po trzecim rozbiorze, mającym miejsce w 1795 r., tereny, które w przyszłości będą określane mianem Zagłębia Dąbrowskiego znalazły się w zaborze pruskim. Stały się częścią tzw. „Nowego Śląska”. W roku 1807 zostały włączone w skład Księstwa Warszawskiego. Zaś po jego upadku znalazły się w granicach Cesarstwa Rosyjskiego. Stan ten trwał do wybuchu pierwszej wojny światowej.

Poważny problem, jak wspomniano na początku, dotyczy kwestii określenia granic Zagłębia Dąbrowskiego. Wydaje się, iż granice „zagłębia” odnoszące się do terminu geologicznego niekoniecznie pokrywają się z geograficznym limesem tego określenia.

Mapa Jana Hempla z roku 1856 obejmuje swoim zasięgiem obszar „Zagłębia Węglowego” od Strzemieszyc, Ząbkowic oraz Wojkowic Kościelnych aż po Olkusz. „Plan sytuacyjny Dąbrowskiego Zagłębia Węglowego”, opublikowany w 1888 r., przedstawia obszar „(…) sięgający na wschodzie po Niemce i Gołonóg, a na północy po Psary i Sarnów”. W pracy „Opis Królestwa Polskiego do atlasu geograficznego ilustrowanego” z 1907 r., jak słusznie zauważa Jerzy Jaros, pojawia się sugestia, iż Zagłębie Dąbrowskie leży w guberni piotrkowskiej, aczkolwiek pomija pewien, istotny fragment z tejże publikacji. Dotyczy on opisu powiatu będzińskiego: „Części – południowo zachodnia i środkowa powiatu są niejako przedłużeniem Szlązka (…).

W „Kalendarzu Zagłębia Dąbrowskiego na rok przestępny 1912” czytamy, iż „Zagłębie węglowe Dąbrowskie” to: „część wielkiego Zagłębia Śląsko – Morawsko – Polskiego, leży w powiecie będzińskim. Jest ono ograniczone mniej więcej na północy linją równoleżnikową, idącą przez Ząbkowice, a dalej torem kolei wiedeńskiej do Sulna (wioska przed Strzemieszycami), dalej od wschodu granica niewyraźna idzie przez lasy rządowe mniej więcej do wsi Maczki (blizko stacji Granica). (…) Geograficznie obecne Zagłębie nasze (…) kompleks warstw i pokładów w sobie zawierające, przedstawia płytką względnie kotlinę na tak zwanej wyżynie Śląskiej położoną”. Kilka stron wcześniej pojawia się następujące zdanie, które nieco bardziej precyzuje przedstawiony w kalendarzu podział: „(…) Zagłębie Dąbrowskie przedstawia część tylko wielkiego Zagłębia śląskiego, które z swej strony niepostrzeżenie prawie zlewa się z Zagłębiem morawskiem”.

Odniesienie do „wyżyny śląskiej”, w kontekście naszego regionu, odnajdziemy także w „Przewodniku po Zagłębiu Dąbrowskim” z roku 1939. Jednocześnie na łamach wspomnianej publikacji zaznaczono, iż „pojęcie Zagłębia Dąbrowskiego nie istnieje (…) w naukowej terminologii geograficznej; brak mu zarówno podstaw fizjograficznych, jak i antropogeograficznych”.

Jeśli chodzi o granice administracyjne to największą jednostką wchodzącą w skład Zagłębia Dąbrowskiego, choć nie pokrywającą się z nim obecnie jest powiat będziński. Jego siedziba od początku znajdowała się w Będzinie. Powiat powołano do życia w 1866 r. Wówczas też został włączony do guberni piotrkowskiej. W latach 1845 – 1866 tereny nad Brynicą leżały w powiecie olkuskim, guberni radomskiej. W 1885 r. obszar powiatu zwiększył się o Kromołów. W 1912 r. w jego skład wchodziły dwa miasta: Będzin oraz Sosnowiec, a także 20 gmin wiejskich, m.in.: Dąbrowa Górnicza, Czeladź, Siewierz, Grodziec, Kromołów, Zawiercie. Powiat zajmował wówczas powierzchnię 1366 km2. Utożsamiano go wówczas z obszarem Zagłębia Dąbrowskiego.

Owo odniesienie do podziału administracyjnego widać także w wydanej w 1885 r. pracy Oskara Kolberga, w której pojawiają się informacje dotyczące terenów nad Brynicą i ich mieszkańców. Znany, polski etnograf nie używał jednak określenia „Zagłębie” na opisanie regionu. Omawiał folklor tych terenów korzystając z podziału administracyjnego funkcjonującego w pierwszej połowie XIX w. Wówczas interesujący nas obszar znajdował się w guberni kieleckiej, w powiecie olkuskim. W jego skład wchodziły m.in.: Będzin, Czeladź, Dąbrowa Górnicza, Sławków, Olkusz, Siewierz, Żarki, Bobolice, Olsztyn, Lelów, Ogrodzieniec, Pieskowa Skała, Pilica, Ojców.

Podobny zabieg widać także w pracy Michała Fedorowskiego „Lud okolic Żarek, Siewierza i Pilicy” z 1888 r. M. Fedorowski tak opisuje zakres terytorialny swoich badań: „Miejscowości, z których czerpałem źródła do dziełka niniejszego, leżą w północnej stronie powiatu będzińskiego, gubernji piotrkowskiej i na północnym krańcu powiatu olkuskiego, gubernji kieleckiej, granicząc od zachodu ze Szląskiem pruskiem, od północy zaś i wschodu przytykają do powiatów: częstochowskiego, włoszczowskiego i jędrzejowskiego. Okolica ta obejmuje następujące miasteczka, w ostatnich czasach na osady zamienione: Siewierz, Koziegłowy, Mrzygłód, Żarki, Włodowice (pow. będziński), Kromołów, Ogrodzieniec i Pilicę (pow. olkuski), oraz rzeki: Pilicę, Czarną Przemszę i Wartę”. Jest to kolejny dowód na to, że w drugiej połowie XIX w. Zagłębie Dąbrowskie jako region nie był wyraźnie ukształtowany.

W okresie dwudziestolecia międzywojennego powiat będziński znajdował się w województwie kieleckim. W 1927 r. wydzielono z niego powiat zawierciański z siedzibą w Zawierciu. W roku następnym obszar powiatu będzińskiego został ponownie uszczuplony. Tym razem o Sosnowiec. Po drugiej wojnie światowej granice powiatu przestały obejmować Dąbrowę Górniczą.

Reformy administracyjne, mające miejsce przede wszystkim w okresie II RP, uwypukliły różnice w postrzeganiu granic regionu przez elity i resztę lokalnej społeczności.

W przypadku pierwszej z grup, granice Zagłębia nadal odnoszono do powiatu będzińskiego sprzed 1914 roku. Dowód na to stanowią filie założonego i wydawanego od 1926 r. przez Wiktora Monsiorskiego „Expresu Zagłębia” (z siedzibą w Sosnowcu). W latach 30. znajdowały się one, oprócz stolicy województwa – Kielc, w: Będzinie, Grodźcu, Dąbrowie Górniczej, Czeladzi i Zawierciu. W 1929 r., w tygodniku sportowym „Stadjon” (do którego dotarłem dzięki Darkowi Jurkowi z Forum Dla Zagłębia Dąbrowskiego) również Olkusz zaliczono do zagłębiowskich miejscowości. W „Katalogu Wystawy Polskiego Przemysłu, Handlu i Rzemiosła Zagłębia Dąbrowskiego” z 1939 r. ówczesny wiceprezes Komitetu Wystawowego, dyrektor Izby Przemysłowo – Handlowej w Sosnowcu – Kazimierz Gadomski – zaznaczył, iż Zagłębie Dąbrowskie „w ścisłym tego słowa znaczeniu” to powiaty będziński, zawierciański i olkuski oraz miasto Sosnowiec.

We wspomnianym tu już „Przewodniku po Zagłębiu Dąbrowskim” z końca lat 30. region ten definiowano jako „południowo – zachodnie kresy byłego Królestwa Kongresowego, obejmujące powiat będziński gubernii piotrkowskiej, względnie również powiat olkuski gubernii kieleckiej”. Co ciekawe, w tej samej publikacji czytamy, iż „przeciętny obywatel pobliskiego Olkusza czy Zawiercia” pod pojęciem Zagłębie rozumie obszar m.in. Sosnowca, Będzina, Czeladzi oraz Dąbrowy Górniczej. Jednocześnie podkreślono, iż „w zakresie szerszym, mianem Zagłębia Dąbrowskiego obejmuje się zazwyczaj powiaty: będziński, olkuski i zawierciański (…) z miastem Sosnowcem”.

W „Wielkiej Ilustrowanej Encyklopedii Powszechnej” Wydawnictwa „Gutenberga”, z okresu dwudziestolecia międzywojennego czytamy, iż Zagłębie Dąbrowskie obejmuje obszar ówczesnego powiatu będzińskiego a także, że jest to część „(…) wyodrębniona na zasadzie przedwojennej przynależności do Rosji”. Przypomnienie o tym w granicach jakiego państwa znajdowało się Zagłębie Dąbrowskie w okresie zaborów, w jakimś sensie miało podkreślić odrębność tych terenów od sąsiedniego Górnego Śląska, który znajdował się poza granicami Cesarstwa Rosyjskiego. To co łączyło Śląsk i Zagłębie to węgiel kamienny oraz przemysł. Oddzielała je od siebie granica dwojakiego rodzaju: polityczna w postaci granic państwowych i naturalna w postaci rzeki Brynicy. Z czasem nałożyła się na to także granica mentalna, w postaci przynależności do dwóch różnych regionów, a więc i lokalnych wspólnot.

Problem z dokładnym określeniem granic Zagłębia Dąbrowskiego miał także regionalista Marian Kantor – Mirski. W latach 30. XX w. opublikował pracę pt. „Z przeszłości Zagłębia Dąbrowskiego i okolicy”, dotyczącą historii terenów nad Brynicą. Opisał w niej obszar skupiający w sobie miasta i wsie wchodzące w skład powiatu będzińskiego przed 1914 r. Widać tu utożsamienie określenia geograficznego z jednostką administracyjną. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można stwierdzić, iż M. Kantor – Mirski używając w tytule swojej publikacji „i okolicy” zabezpieczał się przed ewentualnymi oskarżeniami o opisywanie terenów, które do omawianego regionu nie przynależą.

W piśmie Rady Miejskiej Miasta Sosnowca do sosnowieckiego magistratu z 23 września 1925 r. trafiamy na informację jakie miasta, według urzędników, wchodzą w skład regionu o nazwie Zagłębie Dąbrowskie. W tym przypadku zostało to uczynione na potrzeby pomysłu reformy administracyjnej, która ostatecznie nie doszła do skutku. We wspomnianym piśmie czytamy: „Ze względu na to, że interesy miast Zagłębia t.j. Sosnowca, Będzina, Dąbrowy Górniczej, Czeladzi oraz gmin podmiejskich stanowią jedną całość gospodarczą, Rada Miejska miasta Sosnowca uchwala dążyć do połączenia wyżej wymienionych miast i gmin w jedną całość administracyjną i w tym celu upoważnia Zarząd Miasta do rozpoczęcia odpowiednich kroków zmierzających do zrealizowania wzmiankowanego połączenia”.

Warto nadmienić, iż w latach 30. polskie władze próbowały, poprzez decyzje administracyjne, usunąć jedyną, wyraźną granicę Zagłębia Dąbrowskiego. Mowa tu o rzece Brynicy, która oddzielała region ten od sąsiedniego Górnego Śląska. Orędownikami rozszerzenia ówczesnego województwa śląskiego i włączenia do niego Zagłębia Dąbrowskiego byli. m.in. były wojewoda poleski – inż. Stanisław Downarowicz. Jego zdaniem obszar województwa śląskiego powinien być powiększony „(…) ale nie dla zrównoważenia go z obszarem, czy zaludnieniem innych województw, lecz, żeby: 1-o skupić w rękach jednej wojewódzkiej administracji i jednej wojewódzkiej polityki cały (…) obszar zagłębia węglowego, 2-o obniżyć w wojewódzkim samorządzie procent Niemców, 3-o ułatwić i przyspieszyć w tej drodze proces unifikacyjny”.

Podobne zdanie wyrażał były naczelnik Wydziału Samorządowego Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie – Marian Zbrowski: „najtrudniejszą, a jednak konieczną dla zespolenia Śląska z resztą Rzplitej wydaje mi się zmiana ustroju województwa Śląskiego i upodobnienie go do przyszłego ustroju innych województw z jednoczesnym rozszerzeniem jego obszaru w małej mierze kosztem województwa Krakowskiego, a głównie kosztem województwa Kieleckiego po linji Sosnowiec, Dąbrowa Górnicza, Zawiercie, Częstochowa, co wytworzyłoby razem jeden obszar wybitnie przemysłowy pod jednolitą administracją”.

Z przytoczonych opisów widać, iż granice Zagłębia Dąbrowskiego nigdy nie zostały jasno określone. Jedyną, niepodlegającą dyskusji, była granica pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim a Prusami. Prócz tego znajdował się tu tzw. Trójkąt Trzech Cesarzy, gdzie stykały się granice Rosji, Austrii i Prus. Począwszy od okresu zaborów dokonywano mniej lub bardziej udanych prób zdefiniowania granic Zagłębia. Stąd odniesienie granic regionu do zasięgu powiatu będzińskiego, w czasie kiedy ten znajdował się w guberni piotrkowskiej. Późniejsze zmiany granic oraz reformy administracyjne skomplikowały na tyle sprawę, iż Zagłębie Dąbrowskie jako region geograficzny nigdy nie wyszedł ze sfery języka potocznego, a jego zasięg pozostał do dziś tematem dyskusji.

Na zdjęciu zagłębiowski witacz. Fot. Dariusz Jurek

Dariusz Majchrzak

Bibliografia (wybór):
I. Źródła archiwalne:

  1. Archiwum Państwowe w Katowicach:
  • Akta Miasta Sosnowca [1845] 1902 – 1945, sygn. 1685

II. Opracowania:

  1. Będzin 1358 – 2008, T. 2, praca pod red. J. Sperki, Będzin 2008
  2. Będzin 1358 – 2008, T. 3, praca pod red. A. Glimos-Nadgórskiej, Będzin 2008
  3. Bronikowski W., Stosunki rolnicze powiatów będzińskiego i zawierckiego, Warszawa 1929
  4. „Expres Zagłębia”, 1935, nr 34
  5. Fedorowski M., Lud okolic Żarek, Siewierza i Pilicy, jego zwyczaje, sposób życia, obrzędy, podania, gusła, zabobony, pieśni, zabawy, przysłowia, zagadki i właściwości mowy, T. 1, Warszawa 1888
  6. Jaros J., Zasięg terytorialny Zagłębia Dąbrowskiego, Katowice 1968
  7. Kalendarz Zagłębia Dąbrowskiego na rok przestępny 1912, Sosnowice 1912
  8. Kantor – Mirski M., Z przeszłości Zagłębia Dąbrowskiego i okolicy. Szkice monograficzne, T. 1, Sosnowiec 1931
  9. Katalog Wystawy Polskiego Przemysłu, Handlu i Rzemiosła Zagłębia Dąbrowskiego, Sosnowiec 1939
  10. Kolberg O., Dzieła wszystkie, T. 18: Kieleckie. Cz. 1, Kraków 1963
  11. Nowakowski A., Dzieje ustroju i prawa księstwa siewierskiego, Warszawa 1993
  12. Opis Królestwa Polskiego do Atlasu geograficznego ilustrowanego opracowanego pod redakcją J. M. Bazewicza, Warszawa 1907
  13. Podział Administracyjny Państwa: [materjały ankietowe w sprawie podziału na gminy, powiaty i województwa]. Cz. 1, Warszawa 1930
  14. Przewodnik po Zagłębiu Dąbrowskim, Sosnowiec 1939
  15. Rybak A., Józef Cieszkowski, twórca pojęcia „Zagłębie”, [w:] Regionalizm w szkolnej edukacji: pogranicze śląsko – małopolskie: (Górny Śląsk, Zagłębie Dąbrowskie, ziemia olkuska), praca pod red. S. Witkowskiego i D. Rozmusa, Sosnowiec 2008
  16. Siewierz, Czeladź, Koziegłowy: studia i materiały z dziejów Siewierza i księstwa siewierskiego, praca pod red. F. Kiryka, Katowice 1994
  17. Sosnowiec. Obraz miasta i jego dzieje, T. 1, praca pod red. A. Barciaka i A. T. Jankowskiego, Sosnowiec 2016
  18. „Stadjon. Ilustrowany Tygodnik Sportowy”, 1929, nr 10
  19. Studencki Z., O Trójkącie Trzech Cesarzy, Sosnowiec 2008
  20. Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powszechna Wydawnictwa „Gutenberga”, T. 3: Cauer Emil do Dewon , wyd. 2, Warszawa 1994
  21. Zagłębie Dąbrowskie w czasach zaborów i walk o niepodległość: (do 1918 roku), praca pod red. J. Walczaka, Sosnowiec 2004
  22. Zagłębie Dąbrowskie w II Rzeczypospolitej (1918 – 1939), praca pod red. J. Walczaka, Sosnowiec 2005

Źródło: klubzaglebiowski.pl

Nie żyje Krzysztof Malczewski, były starosta będziński

Będzin/ Informacje

Nie żyje Krzysztof Malczewski, były starosta będziński

0 Comment

W wieku 60 lat zmarł nagle Krzysztof Malczewski, dyrektor Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej w Będzinie i były starosta będziński.

Krzysztof Malczewski z samorządem związany był od 2002 roku, kiedy zasiadł w zarządzie powiatu będzińskiego. W kolejnej kadencji (2006-2010) był członkiem rady a w 2010 roku został starostą będzińskim. W 2014 r. ponownie wybrany do rady powiatu, w której powierzono mu funkcję wiceprzewodniczącego.

W tym samym roku objął stanowisko dyrektora Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej w Będzinie.

Zmarł 28 marca.

Źródło: portalsamorzadowy.pl

Metropolia GZM wybrała wiceprzewodniczących

Informacje/ Region

Metropolia GZM wybrała wiceprzewodniczących

0 Comment

Danuta Kamińska i Krzysztof Zamasz zostali we wtorek (27.03) wiceprzewodniczącymi zarządu Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii (GZM). Oboje byli dotąd członkami zarządu Metropolii. Szefem zarządu GZM pozostaje Kazimierz Karolczak.

  • Kluczowych przedstawicieli władz Metropolii członkowie zgromadzenia GZM wybrali 12 września ub. roku.
  • Przewodniczącym zgromadzenia został wtedy prezydent Katowic Marcin Krupa, a przewodniczącym zarządu – wcześniejszy członek zarządu woj. śląskiego Kazimierz Karolczak.
  • Pozostałymi członkami zarządu metropolii zostali w ub. roku: b. skarbnik Katowic Danuta Kamińska, b. prezes Enei i b. wiceprezes grupy Tauron Krzysztof Zamasz, b. naczelnik wydziału zamówień publicznych w gliwickim magistracie Grzegorz Kwitek oraz b. prezes parku przemysłowo-technologicznego EkoPark w Piekarach Śląskich Karolina Wadowska.
  • Podczas wtorkowego zgromadzenia wybrano dwoje wiceprzewodniczących.

Było to konieczne, bowiem przyjęty na lutowej sesji statut GZM przewiduje, że w skład zarządu Metropolii wchodzi pięciu członków, wśród nich przewodniczący i dwóch wiceprzewodniczących.

Kandydatury Kamińskiej i Zamasza zgłosił tego dnia Karolczak; oboje zostali zaakceptowani przez delegatów zgromadzenia w głosowaniu tajnym.

Ponadto, w planie wtorkowej sesji zgromadzenia GZM znalazły się m.in.: wybór wiceprzewodniczących zgromadzenia Metropolii. Dotąd, obok przewodniczącego zgromadzeniu prezydenta Katowic Marcina Krupy, wybrano jednego wiceprzewodniczącego, prezydenta Tychów Andrzeja Dziubę. Statut GZM przewiduje łącznie trzech wiceprzewodniczących.

Dlatego we wtorek delegaci zgromadzenia Metropolii – również w głosowaniu tajnym – zaakceptowali dwóch zgłoszonych na te stanowiska kandydatów: burmistrza Czeladzi Zbigniewa Szaleńca oraz prezydenta Bytomia Damiana Bartylę.

We wtorek wybrano też przewodniczącego i zastępcę przewodniczącego komisji rewizyjnej zgromadzenia, a także powołano komisję budżetu i finansów oraz komisję rozjemczą zgromadzenia – wraz z ich składami (w głosowaniach jawnych).

Przewodniczącym i wiceprzewodniczącym wybranej już wcześniej komisji rewizyjnej zgromadzenia GZM zostali odpowiednio: burmistrz Wojkowic Tomasz Szczerba oraz wójt gminy Wyry Barbara Prasoł (pozostali członkowie tej komisji to:prezydent Świętochłowic Dawid Kostempski, wójt gminy Gierałtowice Joachim Bargiel oraz wójt gminy Świerklaniec Marek Cyl).

Członkami komisji budżetu i finansów zgromadzenia zostali we wtorek: prezydent Chorzowa Andrzej Kotala (przewodniczący), wójt gminy Pilchowice Maciej Gogulla, wójt gminy Bojszowy Henryk Utrata, burmistrz Sławkowa Rafał Adamczyk i burmistrz Tarnowskich Gór Arkadiusz Czech (wiceprzewodniczący).

Członkami komisji rozjemczej zostali natomiast: prezydent Mysłowic Edward Lasok(wiceprzewodniczący), prezydent Zabrza Małgorzata Mańka-Szulik(przewodnicząca), burmistrz Bierunia Krystian Grzesica, burmistrz Siewierza Zdzisław Banaś i wójt gminy Zbrosławice Wiesław Olszewski.

GZM powstała 1 lipca 2017 r., a zaczęła działać od 1 stycznia 2018 r. Organizacja – mocą ustawy przygotowanej specjalnie dla tego regionu – skupia 41 miast i gmin centralnej części woj. śląskiego, zamieszkałych łącznie przez blisko 2,3 mln osób. Ma zajmować się m.in. transportem i planowaniem przestrzennym.

Źródło: portalsamorzadowy.pl
Fot. Facebook/Metropolia GZM

Bezpłatne przejazdy pociągami Kolei Śląskich na mecz Polska – Korea Południowa

Informacje/ Region

Bezpłatne przejazdy pociągami Kolei Śląskich na mecz Polska – Korea Południowa

0 Comment

Koleje Śląskie porozumiały się ze Stadionem Śląskim w sprawie przejazdów dla kibiców i uczestników najbliższego meczu piłki nożnej pomiędzy reprezentacjami Polski i Korei Południowej. Bezpłatny przejazd pociągami Kolei Śląskich będzie możliwy na podstawie ważnego biletu na mecz oraz akredytacji meczowej PZPN.

 W najbliższy wtorek – 27 marca – na Stadionie Śląskim odbędzie się mecz piłki nożnej pomiędzy reprezentacjami Polski i Korei Południowej. Będzie to pierwszy tak duży sprawdzian dla tego obiektu od czasu jego modernizacji. To również sprawdzian dla komunikacji publicznej całego regionu.

– Kibice mogą korzystać z bezpłatnych przejazdów przez cały dzień, na wszystkich liniach obsługiwanych przez Koleje Śląskie. Jedyny wyjątek stanowi odcinek Chałupki – Bohumin. Aby skorzystać z tej oferty wystarczy podczas kontroli zamiast biletu na przejazd okazać bilet na mecz – tłumaczy Magdalena Iwańska, rzecznik prasowy Kolei Śląskich.

Mecz rozpocznie się o godzinie 20:45, natomiast bramy stadionu zostaną otwarte już o godzinie 17:45. Obiekt może pomieścić ponad 54 tysiące widzów. Aby umożliwić wszystkim bezproblemowe dotarcie na mecz, bez dodatkowych utrudnień dla mieszkańców okolic stadionu, do współpracy zostały zaangażowane służby porządkowe, na czele z Wojewódzką Komendą Policji w Katowicach i Strażą miejską w Chorzowie, które m.in. będą kierowały ruchem.

Komunikacja publiczna została zaplanowana tak, by maksymalnie ułatwić kibicom dotarcie na stadion. W tym celu Koleje Śląskie uruchomią dodatkowe połączenia w relacji Gliwice – Katowice – Sosnowiec Główny (ostatnie połączenie będzie wydłużone do Dąbrowy Górniczej Ząbkowic). Dodatkowo składy pociągów rozkładowych kursujących w godzinach atrakcyjnych dla kibiców zostaną wzmocnione tak, by mogły pomieścić więcej pasażerów. Również KZK GOP uruchomi dodatkowe połączenia tramwajowe i autobusowe, dowożące kibiców pod Stadion Śląski.

Trasy komunikacji publicznej wyznaczone zostały tak, aby maksymalnie ułatwić kibicom przesiadkę pomiędzy pociągiem i tramwajem. Do tego celu przeznaczono stację Katowice i przystanek tramwajowy Katowice Dworzec PKP oraz stację Chorzów Batory i przystanek tramwajowy Chorzów Batory Dworzec PKP.

Polski Związek Piłki Nożnej opracował specjalny poradnik – „Asystent Kibica”, w którym opisane zostały najistotniejsze kwestie związane z bezpieczeństwem, sprawami organizacyjnymi oraz transportem  indywidualnym i publicznym. Dokument można pobrać m.in. ze strony PZPN: https://www.pzpn.pl/federacja/aktualnosci/2018-03-19/asystent-kibica-na-mecz-z-korea-poludniowa.

Sosnowiecki gerrymandering

Głosy polityków/ Samorząd

Sosnowiecki gerrymandering

0 Comment

   Elbridge Gerry był amerykańskim politykiem przełomu XVIII i XIX wieku, jednym z sygnatariuszy Deklaracji Niepodległości, gubernatorem stanu Massachusetts, a następnie wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych za prezydentury Jamesa Madisona. Ale przeszedł do historii z zupełnie innego powodu. Okazał się bowiem prekursorem takiego kształtowania granic okręgów wyborczych, aby w jak największym stopniu zwiększyć szanse swoje i swojego ugrupowania. Ponieważ mapa okręgów wyborczych przypominała salamandrę, uknuto na określenie tego procederu nazwę gerrymandering. Prekursor takiego sposobu myślenia i działania zmarł ponad 200 lat temu. Ale w Sosnowcu znalazł wielu naśladowców.

   W 2002 roku w związku z nowelizacją ustawy o samorządzie gminnym i radykalnym ograniczeniem liczby radnych (w przypadku Sosnowca ich liczba zmalała z 50 do 28), Rada Miejska Sosnowca musiała dokonać nowego podziału miasta na okręgi wyborcze. Dysponujący wówczas absolutną większością Sojusz Lewicy Demokratycznej rozdzielił obszar Klimontowa pomiędzy trzy okręgi wyborcze. Podział, tyle że na dwa okręgi, dotknął również obszaru położonego w rejonie ulic Traugutta i Kalinowa, a Osiedle Kisielewskiego oraz dwa wieżowce położone w pobliży Placu Papieskiego zostały oddzielone od Zagórza i włączone do okręgu środulskiego. Żadnych konsultacji społecznych wówczas nie było. Na usprawiedliwienie ówczesnej władzy muszę przyznać, że czas jaki mieliśmy na dokonanie zmian był jeszcze krótszy niż obecnie, a ich skala zdecydowanie większa. Mimo, że będąc radnym opozycyjnego klubu nie miałem wówczas zbyt wiele do powiedzenia, to czułem się współodpowiedzialny za podjętą wówczas decyzję. Współodpowiedzialny i współwinny.

   Podział Klimontowa spotkał się z protestami mieszkańców tej dzielnicy, którzy wielokrotnie apelowali do władz Sosnowca o zmianę tego stanu rzeczy. Szczególnie aktywne w tej sprawie było Stowarzyszenie Rozwoju Klimontowa. Przez kolejne kadencje wszyscy radni obiecywali naprawienie tego błędu. Zmiana jednak nie była możliwa z powodów formalnoprawnych – modyfikacja granic okręgów wyborczych jest możliwa tylko w określonych okolicznościach. Jedna z nich właśnie zaistniała – liczba mieszkańców Sosnowca spadła poniżej 200 tys. mieszkańców, co oznacza zmniejszenie liczby radnych z 28 do 25.

   Wydawało się, że będzie to formalnością. Przecież zarówno szef sosnowieckiego SLD jak i Prezydent Arkadiusz Chęciński będący liderem miejskich struktur Platformy Obywatelskiej, wielokrotnie publicznie deklarowali pełne poparcie dla „zjednoczenia” Klimontowa. Dlatego też, gdy jako przewodniczący zespołu radnych powołanego do opracowania propozycji nowego podziału miasta na okręgi, zaproponowałem stosowną zmianę, byłem przekonany że oczekiwania klimontowian zostaną w końcu spełnione. Okazało się, że byłem wyjątkowo naiwny.

   Początkowo proponowałem włączenie całego Klimontowa w jego historycznych granicach – czyli do ulicy Rydza-Śmigłego – do jednego okręgu wyborczego. Pozwoliłoby to włączyć Osiedle Kisielewskiego do okręgu zagórskiego, dzięki czemu granice okręgów wyborczych były wytyczone w sposób czytelny i racjonalny. Po uwagach niektórych radnych wskazujących, że mieszkańcy wielopiętrowych budynków na ulicy Gwiezdnej, 11 Listopada i Zielonogórskiej nie czują się klimontowianami (mimo, że przecież Plac Papieski położony jest w Klimontowie), zmodyfikowałem moją koncepcję proponując pozostawienie części blokowo-wieżowcowej w okręgu zagórskim, co niestety oznaczało, że Osiedle Kisielewskiego będzie musiało pozostał poza tym okręgiem. Pozostała część Klimontowa – od ulicy Zielonogórskiej do ulicy Makuszyńskiego (a także Dańdówka) znalazłyby się wraz ze Środulą, Sielcem i rejonem ulic Andersa i Kukułek w jednym okręgu wyborczym. Inne rozwiązanie (włączenie Klimontowa do okręgu piątego) ze względu na obowiązujące przepisy dotyczące ilości mieszkańców przypadających na jeden mandat, nie był możliwy. Wydawało się, że omówiona w dość szerokim gronie radnych reprezentujących wszystkie kluby propozycja, będzie powszechnie zaakceptowana. Sprzeciwu nie zgłaszał też Prezydent Chęciński. Wręcz przeciwnie, na lutowym posiedzeniu Komisji Samorządności i Administracji przedstawił wyliczenia, z których wynikało, że jest ona możliwa do zrealizowania. I właśnie wtedy zaczęły się problemy..

   Decydującą rolę odegrała postawa Tomasza Niedzieli. Nie brał on udziału w pracach naszego zespołu. Nie zgłaszał też żadnych alternatywnych propozycji. Dopiero na posiedzeniu komisji stwierdził, że jest przeciwny zgłoszonej propozycji. Powód jego zadziwiającej wolty okazał się prosty, żeby nie powiedzieć prymitywny. Lider sosnowieckiego SLD ma swój elektorat w Klimontowie, który teraz znalazłby się w innym okręgu wyborczym. Jego własny partykularny interes okazał się ważniejszy od oczekiwań mieszkańców. Przekonał też do takiego stanowiska swój klub (poza Kazimierzem Górskim, który w czasie głosowania na sesji wstrzymał się od głosu). Wkrótce też okazało się, że z podobnych powodów zmian nie chce również klub Prawa i Sprawiedliwości – chlubnym wyjątkiem był Tomasz Mędrzak, który mocno i aktywnie wspierał działania klimontowian. Pozostali członkowie jego klubu (poza radnym Stefanem Wojnowskim, który głosował przeciw), wstrzymali się od głosu. Spośród radnych z okręgu piątego, tylko Jan Bosak i Grzegorz Pisalski zachowali się zgodnie ze składanymi wcześniej obietnicami.

   Niespodziewana wolta Tomasza Niedzieli (nie pierwsza i zapewne nie ostatnia w jego karierze) nie miałaby większego znaczenia, gdyby nie równie zadziwiająca zmiana stanowiska Prezydenta Arkadiusza Chęcińskiego. Jeszcze w początkach lutego wydawało się, że jest przychylny przedstawionej przeze mnie propozycji. Miesiąc później radykalnie zmienił zdanie. Nie ulega wątpliwości, że poszedł na rękę Tomaszowi Niedzieli. Nie wiadomo jedynie czy odwdzięczał się w ten sposób za poparcie przez niego budżetu na grudniowej sesji, czy też panowie zawarli jakiś nowy polityczny deal, którego szczegółów na razie nie znamy. Zazwyczaj niesłychanie gadatliwy szef klubu SLD, tym razem na sesji nie miał nic do powiedzenia (podobnie jak w czasie grudniowej sesji budżetowej, gdy poparł budżet miasta, chociaż jeszcze trzy dni wcześniej starał się przekonać innych radnych do głosowania przeciw).

  Ostatecznie jedyna zmiana w dotychczasowej mapie wyborczej naszego miasta polega na włączeniu części obszaru Starego Sosnowca (pomiędzy dawną linią kolejową oraz ulicami Mireckiego i Piłsudskiego) do okręgu pogońsko-milowickiego, co było niezbędne ze względu na zbyt małą ilość mieszkańców w okręgu pierwszym i nie budziło większych wątpliwości. Podział Klimontowa oraz obszaru wokół Traugutta i Kalinowej został utrzymany. Najbardziej kuriozalne jest to, że przyjęta przez większość Rady Miasta uchwała zawiera ewidentne wewnętrzne sprzeczności. Według załącznika graficznego (mapa Sosnowca z zaznaczonymi granicami okręgów), Osiedle Kisielewskiego w całości należy do okręgu trzeciego. Jednak drugi załącznik – opisowy – granicę między okręgiem trzecim a czwartym wyznacza wzdłuż ulicy Stefana Kisielewskiego. A ta przebiega przez środek osiedla dzieląc je na dwie części (wieżowce znalazły się w części „zagórskiej” – w okręgu czwartym, a bloki w części środulskiej – w okręgu trzecim). Arogancja obecnej sosnowieckiej władzy doszła do tego stopnia, że przedstawiciele Prezydenta, który nie był obecny na sesji, mimo zwrócenia im uwagi na ten oczywisty błąd, nawet nie uznali za stosowne dokonać prostej poprawki likwidującej tą sprzeczność. Po co? Przecież mają większość i mogą nawet przegłosować, że w lipcu będzie zima. Mam nadzieję, że Państwowa Komisja Wyborcza, do której zamierzają się odwołać mieszkańcy Klimontowa, weźmie to pod uwagę.

   Ostatecznie za scaleniem Klimontowa w jednym okręgu wyborczym oprócz mnie, opowiedziało się czterech radnych (Jan Bosak i Grzegorz Pisalski z klubu Sosnowiczanie, Tomasz Mędrzak z PiS oraz niezrzeszony Janusz Kubicki), wstrzymało czworo (Jacek Dudek, Renata Zmarzlińska-Kulik i Tadeusz Sokołowski z PiS oraz Kazimierz Górski z SLD). Wszyscy pozostali byli przeciw. Nie pomogło nawet bardzo merytoryczne wystąpienie reprezentującej Stowarzyszenie Rozwoju Klimontowa Pani Bożeny Wiklińskiej, która apelowała do radnych o poparcie mojej poprawki. Co ważniejsze, zgodnie z obowiązującym prawem była to ostatnia szansa na dokonanie zmiany przez Radę Miasta. Z końcem roku uprawnienie to przechodzi w ręce komisarza wyborczego i gdyby nawet ponownie zaistniały okoliczności umożliwiające zmianę, to taka decyzja nie będzie zapadała w Sosnowcu. Po raz kolejny zdrowy rozsądek i oczekiwania mieszkańców musiały ustąpić przed partykularnym politycznym interesem partyjnych liderów i ślepą klubową dyscypliną. Warto o tym pamiętać, gdy wkrótce ci sami ludzie będą mieli usta pełne deklaracji o chęci służenia ludziom.

Karol Winiarski

Poszły za ciosem

Sosnowiec/ Sport

Poszły za ciosem

0 Comment

Ostatni w tym sezonie mecz koszykarek w hali przy Żeromskiego rozpoczął się od minuty ciszy, która upamiętniła zmarłego wczoraj Henryka Wardacha, byłego znakomitego koszykarza Zagłębia, który w tej hali rozegrał wiele świetnych meczów i dwukrotnie świętował wraz z zespołem zdobycie mistrzostwa Polski.

Już od początku meczu dało się dostrzec, że na parkiecie hali w Sosnowcu grają zespoły zajmujące miejsca w dolnej części tabeli. W grze było sporo niedokładności, błędów i niecelnych rzutów. Choć koszykarki JAS-FBG Zagłębia nie potrafiły zbliżyć się do poziomu, na jakim zagrały tydzień temu z Wisłą Kraków, to wygrały dość pewnie.

Nasza drużyna w początkowych fragmentach pierwszej kwarty prowadziła nawet czterema punktami (4:0 i 6:2), ale siedlczanki szybko się pozbierały, odrobiły stratę i wyszły na prowadzenie. Po celnym rzucie wolnym Oksany Mołłowej tuż przed końcem kwarty MKK Siedlce zakończyło pierwszą część meczu z punktem przewagi.

Pierwsza punkty w drugiej kwarcie zdobyła Naketia Swanier, dając sosnowiczankom prowadzenie 17:16 i, jak się później okazało, było to ostatnie prowadzenie naszej drużyny w pierwszej połowie. Drużynie z Siedlec nie przeszkadzało, że z powodu urazu większość drugiej kwarty na stole do masażu spędziła kontuzjowana Oksana Mołłowa, którą opatrywała fizjoterapeutka. Siedlczanki odskoczyły nawet na 6 punktów (21:27 w 15. minucie). Ostatecznie połowę strat udało się zniwelować jeszcze przed przerwą i po 20 minutach gry JAS-FBG Zagłębie przegrywało 31:34. Do przerwy nasz zespół spudłował wszystkie dziewięć rzutów z dystansu, co na pewno nie pomogło w odrabianiu strat.

O trzeciej kwarcie wreszcie można powiedzieć, że była poprawna w wykonaniu sosnowiczanek. Najpierw ciężar zdobywania punktów wzięła na siebie Agnieszka Fikiel (7 punktów w III kwarcie), a potem Robyn Parks (10 punktów w III kwarcie). W 24. punkcie po trafieniu Fikiel nasz zespół doprowadził do remisu (38:38), a za sprawą pierwszego celnego rzutu za trzy punkty w meczu w wykonaniu Robyn Parks, sosnowiczanki odzyskały prowadzenie (46:44 w 28. minucie). Wcześniej, przy stanie 43:44, nasze koszykarki spudłowały spod samego kosza aż trzy rzuty, które mogły dać prowadzenie. Godna uwagi była za to akcja z 30. minuty, gdy Naketia Swanier zagrała kapitalne podanie za plecami do Stephany Skrby, a ta zdobyła 2 punkty.

Przez pierwsze 30 minut gry nasza drużyna trafiła tylko jeden rzut z dystansu. Sosnowiczanki pozostawiły sobie trafianie za 3 punkty dopiero na ostatnią kwartę. W czwartej odsłonie spotkania piłka do kosza siedlczanek wpadła aż czterokrotnie po rzutach zza łuku. Dwa razy trafiła Naketia Swanier, a po jednej celnej próbie zaliczyły Marta Urbaniak i Michaela Stara. Własnie po rzucie Czeszki w 28. minucie nasz zespół osiągnął najwyższą przewagę w spotkaniu (72:57).

Bilans rywalizacji Sosnowca z Siedlcami w sezonie 2017/2018 wynosi 4:0. Piłkarze Zagłębia dwukrotnie pokonali w Nice I lidze Pogoń Siedlce. Nie gorsze były koszykarki JAS-FBG Zagłębia, które zwycięsko wyszły z obu ligowych konfrontacji z MKK Siedlce.  W środę ostatni mecz sezonu Basket Ligi Kobiet. Sosnowiczanki zagrają na wyjeździe z Widzewem Łódź i nie są bez szans na odniesienie trzeciego kolejnego, a zarazem siódmego w sezonie zwycięstwa.

JAS-FBG Zagłębie Sosnowiec – MKK Siedlce      74:65        (15:16, 16:18, 21:12, 22:19)

JAS-FBG Zagłębie: Robyn Parks 20 (1×3, 8 zb), Michaela Stara 17 (1×3), Naketia Swanier 14 (2×3, 7 as), Egle Siksniute 7, Agnieszka Fikiel 7 oraz Stephany Skrba 6, Marta Urbaniak 3 (1×3)

 

 

Debiut literacki sosnowiczanina

Kultura/ Sosnowiec

Debiut literacki sosnowiczanina

0 Comment

Policja znajduje w parku ciało nauczycielki. Jedynym śladem, jaki zabójca pozostawia na miejscu zbrodni, jest motyl, wciśnięty do kieszeni płaszcza ofiary. Sprawą kieruje doświadczony śledczy Adam Berger. Zaczyna się wyścig z czasem, w którym ceną za błędy i nadmiernie rozrośnięte ambicje jest ludzkie życie. 21 marca miała miejsce premiera absorbującego „Umweltu” sosnowiczanina Przemysława Żarskiego.

Miastem wstrząsają kolejne zabójstwa, które odciskają silne piętno na życiu młodego lekarza Tomasza Witkowskiego. Wprowadzają chaos w jego uporządkowany świat i sprawiają, że Witkowski obsesyjnie dąży do poznania prawdy. Nieuchwytny morderca wciela w życie plan, którego realizacja wymaga ofiar, w którym rzeczywistość przeplata się z retrospekcjami i trudno odróżnić jawę od snu. Giną kolejne osoby, a elementy układanki wciąż do siebie nie pasują. Komisarz Adam Berger musi się zmierzyć z niezwykle przebiegłym i budzącym grozę psychopatą. Czas ucieka. Kto pierwszy zdoła dotrzeć do prawdy?

„Umwelt” już od pierwszych stron przyprawia o gwałtowne bicie serca i wzbudza ogromne emocje. Ten rasowy thriller psychologiczny wypełniają soczyste opisy zbrodni, mroczna atmosfera i halucynacje. Ponadprzeciętnie inteligentny seryjny morderca i jego zaburzenia osobowości przywołują skojarzenia z bohaterami „Sekretnego okna” i “Milczenia owiec”. Przemysław Żarski sprawnie i pewnie kreśli portrety psychologiczne postaci. „Umwelt” to fascynująca opowieść o mrocznej stronie ludzkiej natury, która ujawnia się po zapadnięciu zmroku. To książka, która trzyma w niepewności aż do chwili dramatycznej konfrontacji.

Chłonęła strach wszystkimi porami w skórze, modliła się, żeby to był sen, upiorny sen…Wreszcie tłusta plama cienia przysłoniła odbitą w kałuży replikę księżyca. To nic nie znaczy. To wytwór mojej wyobraźni – wmawiała sobie. Biegła na oślep, aż potknęła się o ukruszony fragment chodnika. Starała się utrzymać równowagę, wykręciła stopę, jednak siła rozpędu, jak sprawny zapaśnik, ściągnęła ją do parteru. Zawyła z bólu. – Czy ktoś tu jest? – spróbowała wrzasnąć. Z jej ust wydobył się tylko cichy szept. Nic. Żadnej reakcji. Przełknęła ślinę, czuła w gardle żrącą substancję.

– fragment książki

Przemysław Żarski jest absolwentem Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Dziennikarz i specjalista ds. marketingu, od kilku lat pracuje w biurze prasowym. Prywatnie miłośnik rockowych brzmień, górskich szlaków i koszykówki. Najlepiej wypoczywa przy boku żony i córki. “Umwelt” to jego literacki debiut.

Źródło: UM

«< 62 63 64 65 66 >»
Facebook