Zmiana w ustawie o Instytucie Pamięci Narodowej wywołała burzę za granicą. Osią niezgody stał się art. 55a, a dokładnie zapis brzmiący: „Kto publicznie i wbrew faktom przypisuje polskiemu narodowi lub państwu polskiemu odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za zbrodnie popełnione przez III Rzeszę Niemiecką lub inne zbrodnie przeciwko ludzkości, pokojowi i zbrodnie wojenne – będzie podlegał karze grzywny lub pozbawienia wolności do lat trzech”. Taka sama kara grozi za „rażące pomniejszanie odpowiedzialności rzeczywistych sprawców tych zbrodni”. Od odpowiedzialności wyłączone są wypowiedzi „w ramach działalności artystycznej lub naukowej”. I jeszcze jedno ważne wyjaśnienie: ścigani będą tylko ci, którzy publicznie i wbrew faktom występują przeciw narodowi polskiemu jako całości, przeciw państwu polskiemu, a nie przeciw poszczególnym Polakom. Konkretnie chodzi o używanie wyrażeń „polskie obozy śmierci” itp.

Dlaczego ta naturalna i zrozumiała obrona wizerunku Polski, ze wszech miar potrzebna, ważna dla Polski i Polaków, wywołała taką krytykę rządu Izraela, w tym samego premiera Benjamina Netanjahu? To zapewne z jego polecenia podczas obchodów 73. rocznicy wyzwolenia Auschwitz ambasador Izraela Anna Azari przyznała, że „wszyscy wiedzą, iż tego nie zrobili Polacy”, ale nie wymieniła, kto to zrobił. Kontekst jej wypowiedzi można sobie dopowiedzieć: Polacy są współodpowiedzialni za zagładę Żydów. Była to bardzo niebezpieczna, może niezamierzona, insynuacja obciążającą Polskę współodpowiedzialnością za holocaust. A przecież jak trafnie wyraził się premier Mateusz Morawiecki: „Auschwitz-Birkenau to nie jest polska nazwa, a ’Arbeit macht frei’ to nie jest polskie zdanie”.

Polska ustawa mówi wyraźnie, że przewidziane sankcje karne będą dotyczyć tylko fałszerzy polskiej historii, obarczających naród polski za współudział w holocauście. Chodzi o to, że nie wolno już z tego powodu, że obozy koncentracyjne były w Polsce, obarczać Polaków współwiną za tragedię ludobójstwa, zapominając o tym, że Polska była jedynym krajem okupowanym przez Niemców, w którym za pomoc Żydom groziła kara śmierci. Czyżby to był przypadek, że wśród ok. 20 tys. Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, uhonorowanych drzewkami w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie, jest blisko 7 tys. Polaków?

Wielu zastanawia się, dlaczego zagranica ingeruje w wewnętrzne sprawy Polski, a dokładniej mówiąc, pisze za nas historię. Np. Niemcy od wielu lat prowadzą politykę „wybielania” swojej historii, a dokładniej mówiąc, zrzucania odpowiedzialności za holocaust m.in. na polski antysemityzm. Przykładem film „Nasi ojcowie, nasze matki”. Skandaliczne nazywanie niemieckich obozów polskimi, wpisuje się od lat w tę fałszywą historyczną narrację.

Pytanie: czy Polska ma ustąpić przed moralnym i politycznym szantażem? Bo nie czym innym tylko szantażem należy nazwać ingerencję władz Izraela w nowelizację polskiej ustawy. Jak mamy bronić dobrego imienia Polski, skoro wszystkie dotychczasowe formy reagowania na informacje dotyczące „polskich obozów śmierci” okazały się w dużej mierze nieskuteczne?

Wielu zastanawia się, czy celem utrzymania narracji o „polskich obozach śmierci” nie jest wymuszenie na Polsce wypłaty wielomiliardowych odszkodowań dla organizacji żydowskich? Przypomnę, że amerykański Senat uchwalił ustawę, która zawiera zapis o prowadzeniu przez Departament Stanu monitoringu krajów, które nie uporały się z restytucją pożydowskiego mienia. Owa restytucja w przypadku braku spadkobierców miałaby dotyczyć organizacji roszczących pretensje do tego mienia. Taka ustawa leży na biurku prezydenta Trumpa, a wiadome organizacje zapewne mają olbrzymie możliwości nacisku na polityków, aby taką ustawę, dodam, sprzeczną z polskim prawem, uchwalić.

Niestety, polskie państwo do tej pory pozwalało na szkalowanie Polaków, drukowało kłamliwe książki Grossa, dopominało się sprostowań, często bezskutecznie. Dlatego sankcja karna jest bardzo ważnym elementem stosowania się do prawa polskiego. Dobrze wspomnieć, że ustawa była wzorowana na ustawodawstwie izraelskim, gdzie zakazuje się negacji holocaustu. Analogiczne rozwiązania prawne występują w Niemczech.

Karane będzie też zaprzeczanie zbrodniom ukraińskich nacjonalistów i ukraińskich formacji kolaborujących z III Rzeszą. Dlatego słusznie do listy zakazanych totalitarnych ideologii obok nazizmu i komunizmu dodano także banderyzm. Ale o tym innym razem.

Czesław Ryszka
Senator RP

Link do akcji „Stań w obronie Polski” znajduje się tutaj

   Na styczniowej sesji Rady Miejskiej Pan Prezydent Arkadiusz Chęciński raczył poinformować radnych o odwołaniu z funkcji swojego I zastępcy Krzysztofa Haładusa. Pochwalił się przy okazji, że w Sosnowcu takie zmiany nie odbywają się w atmosferze skandalu, a odwoływani urzędnicy kierowani są do nowych zadań dla dobra miasta. O tym jakie nowe zadanie otrzyma Krzysztof Haładus, a tym bardziej o powodach tej niespodziewanej dymisji, nasz Prezydent już nie wspomniał. Podobnie jak wcześniej o wielokrotnych zmianach na stanowiskach naczelników, członków zarządów miejskich spółek czy kierowników miejskich jednostek organizacyjnych. A przecież Sosnowiec to nie prywatny folwark Arkadiusza Chęcińskiego, a wspólne dobro sosnowiczan. Na początku jego rządów w Sosnowcu wydawało się, że jest tego świadom. Po trzech latach rządów widać, że klasyczna alienacja rządzących od rządzonych nie ominęła i jego.

   Nie o Arkadiuszu Chęcińskim jednak będzie ten artykuł. I nawet nie o Krzysztofie Haładusie, chociaż jest on najbardziej jaskrawym przykładem zjawiska, z którym mamy do czynienia w całej Polsce. Zjawiska, które opanowało już znacznym stopniu całą tzw. „klasę polityczną” i coraz częściej przenika do życia zawodowego i prywatnego. Zjawiska, która nie tylko niszczy demokrację, ale również psuje stosunki międzyludzkie w rodzinach i miejscach pracy. Zjawiskiem tym jest zwykły, ludzki konformizm. Stary jak świat. Ale jego skala we współczesnej Polsce jest porażająca.

   Znam Krzysztofa od ponad 20 lat. Był wówczas zaangażowanym, ideowym działaczem Unii Polityki Realnej, z której szeregów wyszło wielu czołowych polskich polityków – zarówno Platformy Obywatelskiej jak i Prawa i Sprawiedliwości. Jednoznaczne liberalne poglądy gospodarcze i równie zdecydowane konserwatywne poglądy światopoglądowe budziły mój szacunek, choć zwłaszcza z tymi ostatnimi nie zawsze było mi po drodze. Nasze wzajemne kontakty uległy zacieśnieniu, gdy Krzysztof mocno i bezinteresownie zaangażował się w czasie pierwszych bezpośrednich wyborów Prezydenta Miasta wspierając moją kandydaturę. To jego pomysłowość i zaangażowanie pozwoliły mi wejść do drugiej tury i mimo ogromnej dysproporcji środków stoczyć wyrównaną walkę z Kazimierzem Górskim.

   Cztery lata później Krzysztof samodzielnie wystartował w wyborach prezydenckich z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Wtedy podziały polityczne nie były tak ostre jak obecnie, dlatego jego decyzja chociaż zaskakująca, nie była szokująca. Prezydentem Krzysztof nie został, ale radnym tak. I był jednym z najlepszych członków Rady Miejskiej w historii naszego miasta. Zawsze przygotowany, merytorycznie polemizujący z przedstawicielami ówczesnej koalicji PO-SLD, zgłaszający kontrowersyjne, ale ciekawe propozycje. Wprowadzał do Rady Miejskiej ferment – w pozytywnych tego słowa znaczeniu – zmuszając zarówno radnych jak i urzędników do wysiłku umysłowego i polemizowania z jego argumentami. Jego aktywność wywołała poczucie zagrożenia u poseł Ewy Malik i innych działaczy PiS-u, co spowodowało, że w następnych wyborach listy tej partii były już przed Krzyśkiem zamknięte. Wydawało się, że jego kariera polityczna zakończyła się.

     Nominacja Krzysztofa Haładusa na zastępcę Prezydenta Miasta była zaskoczeniem. W środowisku Platformy Obywatelskiej decyzja Arkadiusza Chęcińskiego wywołała zresztą spore niezadowolenie – Krzysztof, chociaż startował do RM z listy PO, nigdy nie był nawet członkiem tej partii. Osoby, które go znały oczekiwały natomiast prawdziwej rewolucji w urzędzie. Wszak Krzysztof słynął z niekonwencjonalnych pomysłów i niechęci do biurokracji. Byliśmy przekonani, że do sosnowieckiego magistratu wchodzi tygrys. Szybko się okazało, że tygrys okazał się łagodnym kotkiem.

   Trudno zarzucić Krzysztofowi brak zaangażowania w wypełnianiu swoich obowiązków. Przez trzy lata starał się sumiennie realizować powierzone mu zadania. Bardzo szybko jednak uświadomiono mu, że od myślenia jest w tym mieście ktoś inny, a on ma wypełniać polecenia, o ile chce dalej pełnić swoją funkcję. Nie on pierwszy i na pewno nie ostatni w tym urzędzie. Ale niepokorna dusza Krzysztofa, jego niekiedy skrajny indywidualizm, wydawał się nie do pogodzenia z rolą jaką mu została przypisana. Dlatego jego postawa wywołała głębokie zdziwienie wśród osób, które go znały z poprzedniego, niepokornego okresu. Od wielu z nich słyszałem „podmienili nam Krzyśka”.

   Nie podmienili. Po trzech latach lojalnej służby, Krzysztof został potraktowany jak przysłowiowy „Murzyn, który zrobił swoje i może już odejść”. I odszedł. Strzelając na końcu „Misiowego” Jarząbka w stosunku do osoby, która potraktowała go w tak przedmiotowy sposób. Gdyby sprawdziły się informacje, że jego nowym zadaniem będzie prezesowanie Agencji Rozwoju Lokalnego, okazałoby się, że stanie na czele spółki, którą jeszcze kilka lat temu chciał likwidować.

   Można oczywiście potraktować to jako kolejny przykład ludzkiej słabości, zwycięstwa pragmatyzmu nad ideowością czy też po prostu dostosowania się do współczesnych realiów. Ale casus naszego byłego wiceprezydenta jest szczególny. Nie wierzę, że nie zdaje sobie sprawy z przemiany jaką przeszedł i nie ma z tego powodów co najmniej wątpliwości. Ale tysiące innych, na każdym szczeblu polskiej polityki, w większości instytucji i w wielu zakładach pracy, takich dylematów moralnych w ogóle nie mają. Wyparcie jest na tyle mocne, że w ogóle nie zdają sobie sprawy z własnego koniunkturalizmu albo po prostu zupełnie się tym nie przejmują czego najbardziej odrażającym przykładem jest Ryszard Czarnecki. Nikt z nas oczywiście nie jest od takich postaw w pełni wolny. Ale tylko nieliczni są w stanie zatrzymać się przed przekroczeniem pewnej granicy. Granicy, po której człowiek staje się pionkiem przesuwanym na szachownicy bez krzty osobistej podmiotowości.

   W latach 90-tych ubiegłego wieku, w początkach polskiej demokracji, polityka polegała na debacie, w której merytorycznymi argumentami starano się przekonywać politycznego przeciwnika, ale też wyborców, do swoich racji. Dyskusje programowe toczyły się także wewnątrz istniejących wówczas partii politycznych. I były to autentyczne spory ideowe i programowe. To już przeszłość.  Teraz prawie każdy polityk starannie ukrywa swoje poglądy bojąc się narazić opinii publicznej, a przede wszystkim liderowi macierzystej partii. Dlatego rola ciał przedstawicielskich maleje. Stają się one atrapą, maszynką do głosowania, a nie miejscem debaty, wymiany poglądów, szukania kompromisu. Decyduje arytmetyczna większość, która przegłosuje wszystko co postanowi wódz.

   Co takiego się stało w ciągu ostatnich lat, że nawet ludzie słynący do tej pory z niezależnych poglądów, przyjmują tak skrajnie konformistyczne postawy? Dlaczego wodzowski model polityki staje się w naszym kraju standardem? Myślę, że tłumaczenie wszystkiego korzyściami finansowymi to zbytnie uproszczenie. Od dłuższego czasu coś niedobrego dzieje się z naszą „duszą”, naszym moralnym kręgosłupem, naszą umysłową suwerennością. Przestajemy być w pełni wolnymi ludźmi, a stajemy się mentalnymi poddanymi i niewolnikami. To niestety źle wróży nie tylko polskiej demokracji, ale w ogóle naszej przyszłości. Brak jakiejkolwiek kontroli nad krajowymi czy lokalnymi wodzami, powoduje, że jak stado lemingów możemy rzucić się w przepaść podążając za nieodpowiedzialnym przywódcą. Tak już nie raz w historii bywało i to nie tylko w naszym kraju. Otrzeźwienie przychodziło za późno.

Karol Winiarski