Trybunał Konstytucyjny to polski sąd konstytucyjny, nasz organ najwyższej władzy sądowniczej. Jego podstawowym zadaniem jest sądowa kontrola konstytucyjności prawa z Konstytucją i niektórymi umowami międzynarodowymi. Skład trybunału to 15 sędziów wybieranych na 9 letnią kadencję. Do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego zgodnie z ustawą o TK może być powołany ten kto m.in. jest nieskazitelnego charakteru i wyróżnia się wysokim poziomem wiedzy prawniczej. To elita elit naszego polskiego świata prawniczego. Tak było do tej pory. A jak wygląda dzisiaj ta elyta? Przyjrzyjmy się zatem wybrańcom PiS.

1. Julia Przyłębska – wybrana 2 grudnia 2015, mimo że na to stanowisko w Trybunale Konstytucyjnym wybrano wcześniej Andrzeja Sokalę przy czym podstawa prawna wyboru Andrzeja Sokali została uznana za niezgodną z Konstytucją RP 3 grudnia 2015. Od 21XII 2016 Prezes TK.

To żona ambasadora w Niemczech – TW ” Wolfgang”. Ach te standardy. To osoba szczególnie niekompetentna i nieudolna. Typ przekupy i symbol prostactwa. Słowa na które się bardzo często powołuje to: etyka, obyczaje i standardy. U niej ich niestety brak. O tym czy została wybrana zgodnie z prawem prezesem TK zdecyduje Sąd Najwyższy w związku z  sfałszowaniem przez nią uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów TK.

2. Zbigniew Jędrzejewski – wybrany 28 kwietnia 2016. Większość sejmowa przeforsowała kandydata na sędziego TK, mimo że doszło do skandalu z głosowaniem na dwie ręce przez posłankę M. Zwiercan z klubu Kukiz15, która zresztą do tej pory nie poniosła za to odpowiedzialności. W trakcie posiedzenia sejmowej komisji posłowie nie mieli możliwości zadawania pytań, ponieważ uniemożliwili to posłowie….PiS. Ale to chyba nikogo nie dziwi, ponieważ Oni twierdzą, że „Nad prawem jest dobro narodu”.

3. Piotr Pszczółkowski wybrany 2 grudnia 2015 r., pomimo, że na to stanowisko w Trybunale Konstytucyjnym wybrano wcześniej Bronisława Sitka, przy czym podstawa prawna wyboru Bronisława Sitka została uznana za niezgodną z Konstytucją RP 3 grudnia 2015. Od 2015 poseł na sejm VIII kadencji wybrany z listy PIS. Uczestnik konferencji smoleńskich. Wcześniej prowadził wątpliwe interesy, obchodził prawo i zarabiał na dramatach szpitali. Sukcesy święcił przede wszystkim w zakresie windykacji zaległych roszczeń. Dziś pozostaje w wyraźnej opozycji wobec Julii Przyłębskiej podważając m.in. jej wybór na prezesa TK.

4. Henryk Cioch – wybrany 2 grudnia 2015, mimo że stanowisko w Trybunale Konstytucyjnym wówczas było już obsadzone przez Romana Hausera, który oczekuje na złożenie ślubowania. Związany ze SKOK-ami, przewodniczący rady naukowej Instytutu Stefczyka obecnie Spółdzielczy Instytut Naukowy, którego udziałowcem jest G. Bierecki. Kilka lat temu spółka przejęła majątek fundacji należącej niegdyś do systemu SKOK, wyceniany na blisko 70 mln zł. Były członek PZPR. Były senator PIS. Przed TK bronił „starego porządku” w kasach i krytykował KNF, która od kilku lat nadzoruje Kasy.
5. Lech Morawski – wybrany 2 grudnia 2015, mimo że stanowisko w Trybunale Konstytucyjnym wówczas było już obsadzone przez Krzysztofa Ślebzaka, który oczekuje na złożenie ślubowania. W 2015 r. uczestniczył w wypadku samochodowym, w wyniku którego poważnie ucierpiała jedna osoba. Eksperci ponownie wydali ekspertyzę, która przesądza, że to on spowodował wypadek na autostradzie A1. Sprawę wcześniej blokowała Prokuratura Krajowa. Dziś Prokuratura Okręgowa w Gdańsku musi postawić zarzuty i wystąpić o uchylenie immunitetu. To on na prestiżowym wydziale prawa uniwersytetu w Oksfordzie wygłosił skandaliczny i kompromitujący wykład, po którym powinien niezwłocznie podać się do dymisji. Związany ze środowiskami A. Macierewicza przy konferencjach smoleńskich i G. Biereckiego, tego od SKOK-ów. Zmarł nagle 12.07.2017 r.
6. Mariusz Muszyński – wybrany 2 grudnia 2015, mimo że stanowisko w Trybunale Konstytucyjnym było już obsadzone przez Andrzeja Jakubeckiego, który oczekuje na złożenie ślubowania. Po studiach prawniczych przyjęty do UOP i przeszkolony w Kiejkutach. Pod przykrywką pracował w ambasadzie w Berlinie. W trybie nagłym musiał opuścić placówkę??? Informacje te zataił przed komisją sejmową. Dziś za tamten okres luka w życiorysie. Znany wcześniej z chamskich, wulgarnych i niedopuszczalnych wpisów na Twitterze. Powszechnie określany „ambasadorem” PiS w Trybunale Konstytucyjnym. Dlatego też jego przeszłość PiS ukrywa w dalszym ciągu. Taka agenturalna przeszłość dyskwalifikuje go do zasiadania w TK. Protegowany J. Przyłębskiej, która ciągle przebywa w Berlinie u „Wolfganga”, szara eminencja, który de facto kieruje Trybunałem. Od 5 lipca oficjalnie wiceprezes TK. Jego działania budzą wątpliwości prawne. Już zasłynął z hurtowego zlecania wątpliwych i niepotrzebnych opinii dla TK prawnikom, których nikt szerzej nie zna.
7. Michał Warciński – wybrany 20 grudnia 2016. Już za PiS-u szef Biura Analiz Sejmowych po pisemnej opinii dla Prezydenta RP budzącej śmiech przez łzy w środowisku prawniczym, że prezydent A. Duda słusznie nie przyjmie ślubowania od trzech sędziów prawidłowo wybranych do TK. Już jako szef BAS wydał opinię, że PiS-owska słynna nowelizacja ustawy o zgromadzeniach nie jest objęta prawem UE, gdy tymczasem wolność zgromadzeń gwarantuje unijna Karta Praw Podstawowych. Zaprzęgł on swoją logikę w służbie polityki, przez co unicestwia cały gmach państwa i prawa, ponieważ nad prawem stoi dobro narodu.
8. Grzegorz Jędrejek – wybrany 27 lutego 2017. Wybrany na sędziego w sposób kontrowersyjny. Sposób procedowania komisji sejmowej urągał wszelkim zasadom przyzwoitości. Na komisji sejmowej pytany min. o to czy pisał opinie prawne dla klubu parlamentarnego PiS. PiS potraktował go jako kolejną osobę stanowiącą trybik w machinie. Ich machinie.
9. Andrzej Zielonacki – wybrany 28 kwietnia 2017. Czy nowy sędzia TK jest oszustem. Czy oszukał swoje klientki? To bardzo poważne oskarżenie. Opinii publicznej znane są dwie skargi złożone w Okręgowej Radzie Adwokackiej kobiet zarzucające Zielonackiemu, że przez wiele miesięcy utrzymywał, że prowadzi ich sprawy, a w ogóle nie złożył pozwów do sądu. ORA nic już nie może zrobić, ponieważ został skreślony z listy adwokatów, bo został sędzią TK. Nie poniesie odpowiedzialności dyscyplinarnej. Nigdy nie krył swoich poglądów i wspierał PIS. Zignorował zaproszenie do poddania się Obywatelskiemu Wysłuchaniu przez Instytut Prawa i Społeczeństwa oraz Fundację Helsińską.

Uczciwy obywatel RP musi z obrzydzeniem przyjąć to, jak i kogo dziś wybiera się jako  sędziów do TK. Z jaką pogardą podchodzą rządzący wobec obowiązujących procedur i wobec tego kto może trafić do Trybunału Konstytucyjnego. Jak instrumentalnie traktują prawo i ile ono dla nich znaczy. Ale jak wiemy na ich użytek wymyślili, że nad prawem stoi dobro narodu. Dziś, niestety to już nie sędziowie, to funkcjonariusze partyjni bez etyki, ale o nieskazitelnym charakterze i wysokiej wiedzy prawniczej. Charakterze i wiedzy lojalnej tylko wobec PIS. Ale warto pamiętać, że żadna władza nie trwa wiecznie.

A jak działa TK pod rządami prezes J. Przyłębskiej? To liczby mówią same za siebie. Zarówno te w zakresie zaplanowanych rozpraw oraz tych zdjętych z wokandy. A niektóre już wydane orzeczenia wołają natomiast o pomstę do nieba. Wszystko to jednak jest dla społeczeństwa zwykłą „marnością”. O wiele atrakcyjniejsza jest zbliżająca się jesienna ramówka w telewizji. Szkoda, bo Trybunał Konstytucyjny przez lata był nie tylko miejscem roztrzygnięć istotnych kwestii prawnych przez wybitnych prawników, ale również, a może przede wszystkim jego roztrzygnięcia dotyczyły zwykłych ludzi. Dziś prawnicy mówią „nie warto iść” do TK. A efekt tych działań jest  taki, że właśnie przegrali zwykli ludzie. Dowiedzą się nasi obywatele o tym, gdy prawo dotknie ich osobiście. Zwłaszcza, że zmiany personalne związane są również z Krajową Radą Sądownictwa gdzie beneficjentem jest minister sprawiedliwości. Zaś PiS-owskie propozycje określone w projekcie poselskim dotyczące Sądu Najwyższego to gwóźdź do trumny polskiego sądownictwa, to hańba. Żegnamy się z niezawisłością sądów, a w konsekwencji z niezawisłością sędziów. Przed nami czarne dni polskiego sądownictwa związane z destrukcją trójpodziału władzy. Bo to kadry decydują o wszystkim o czym wie Jarosław Kaczyński. Tyle tylko że, przed nim jako pierwszy powiedział to ……Józef Stalin.

Jarosław Pięta

Ps. A tak będzie.

Jedzie Ziobro samochodem i potrącił dwóch pieszych na przejściu. Przychodzi do sędziego i się pyta: Co z tym zrobimy? Sędzia się zastanowił i odpowiada:- Myślę, że ten który głową rozbił przednią szybę może dostać 5 lat za uszkodzenie cudzego mienia, a ten drugi, co odleciał w krzaki, 8 lat za próbę ucieczki.

A z tego wynika, że……

Przychodzi J. Kaczyński do przedszkola. Pyta Jasia:- Czy wiesz chłopcze, kto zjadł czerwonego kapturka? A Jaś na to: – Słyszałem, że wilk, ale znając pana, to pewnie Donald Tusk.

   Zgłoszony niespodziewanie kilka dni temu projekt ustawy o Sądzie Najwyższym spowodował dość powszechne oburzenie zarówno środowisk prawniczych jak i wszystkich opozycyjnych ugrupowań politycznych. W zależności od temperamentu politycznego adwersarzy obecnej partii rządzącej padają oskarżenia o chęć przejęcia pełni władzy czy wręcz wprowadzenia dyktatury, co w gruncie rzeczy oznacza to samo. Najbardziej umiarkowani twierdzą, że wprowadzenie tej zmiany oznaczać będzie koniec trójpodziału władzy. Tymczasem trójpodziału władzy w Polsce w praktyce od dawna nie ma. Podobnie zresztą jak w większości europejskich krajów demokratycznych.

   Monteskiuszowska zasada trójpodziału władzy oznacza, że funkcje ustawodawcze, wykonawcze i sądownicze skupione są w odrębnych organach władzy, a organy te są od siebie niezależne. Taki system może funkcjonować w ustroju monarchistycznym, gdzie monarcha ma pełnię władzy wykonawczej, a także w systemie prezydenckim, w którym wybierany w wyborach powszechnych prezydent jest jedynym organem władzy wykonawczej. Zupełnie inaczej jest w funkcjonującym w zdecydowanej większości krajów europejskich systemie parlamentarno-gabinetowym, gdzie rząd musi się cieszyć poparciem większości parlamentarnej. Wydawałoby się, że w takiej sytuacji będzie on w pełni zależny od posłów (deputowanych). Tak rzeczywiście się dzieje przy dużym rozbiciu politycznym i niestabilnym systemie partyjnym. Gdy jednak władzę sprawuje jedna partia, a jej lider decyduje o wszystkim, to sytuacja ulega całkowitemu odwróceniu. Parlament, w którym większość posłów pochodzi z partii rządzącej staje się pasem transmisyjnym pomysłów rodzących się w głowie partyjnego przywódcy. Jakikolwiek sprzeciw grozi wyeliminowaniem z listy wyborczej w kolejnych wyborach i politycznym niebytem. Gdyby udział w działalności politycznej traktowany był jako misja, a nie wyłącznie jako sposób na dorobienie się i uzyskanie ekspektatywy na posady dla siebie i członków swojej rodziny, to można byłoby liczyć, że znaczna część nie poprze szczególnie kontrowersyjnych pomysłów. Tak jednak nie jest. Poseł Łukasz Rzepecki, który sprzeciwił się wprowadzeniu opłaty paliwowej, to niestety chlubny wyjątek. W końcu w systemie demokratycznym politycy to emanacja społeczeństwa, krew z krwi. Nie oczekujmy, że będą inni niż my sami jesteśmy.

   Pozostaje jeszcze władza sądownicza. W zdecydowanej większości państw sędziowie są niezawiśli, a gwarancjami tej niezawisłości są najczęściej: nieusuwalność, niedopuszczalność przenoszenia na inne stanowisko bez zgody zainteresowanego, apolityczność, niepołączalność funkcji sędziego z innymi funkcjami w życiu publicznym, wysoki status materialny, immunitet sędziowski (najczęściej materialny). Daje to możliwość ferowania wyroków wyłącznie na podstawie przepisów prawa i własnego sumienia. Możliwość, ale nie pewność. Sędziowie to przecież też ludzie, ze wszystkimi wadami, niedoskonałościami, a także poglądami, które czasami mają wpływ na podejmowane decyzje. Stąd niesłychanie ważny jest proces doboru kandydatów na stanowisko sędziego. W krajach UE najczęściej spotykanym modelem jest wybór sędziów przez specjalne ciała złożone z osób wyłonionych przez środowiska sędziowskie oraz gremia polityczne – jedynie w Niemczech, Austrii, Finlandii, Luksemburgu i Czechach takie rady nie istnieją. Niekiedy wybranego przez te ciała kandydata zatwierdza (mianuje) przedstawiciel władzy wykonawczej – władca, prezydent, minister sprawiedliwości. Najczęściej jest to jednak formalność. Sami kandydaci podlegają też najczęściej wysłuchaniu, opiniowaniu, rzadziej egzaminowaniu przez sędziów sądów, do których kandydują.

   Taki system funkcjonuje od prawie trzydziestu lat w Polsce. Krajowa Rada Sądownictwa została wpisana do Konstytucji 8 kwietnia 1989 roku na mocy podpisanych trzy dni wcześniej ustaleń okrągłego stołu. Był to jeden z najważniejszych postulatów demokratycznej opozycji, która dążyła do uniezależnienia sądownictwa od komunistycznej władzy. W skład 25-osobowej rady wchodzi piętnastu sędziów sądów powszechnych, wojskowych i administracyjnych wybieranych przez samych sędziów, cztery osoby wybierane przez Sejm, dwie przez Senat, przedstawiciel Prezydenta RP, a także prezesi Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz Minister Sprawiedliwości. Sami sędziowie sądów powszechnych są wybierani w dość długotrwałej i szczegółowo opisanej w ustawie procedurze. Zaczyna się od ogłoszenia przez Ministra Sprawiedliwości naboru na wolne stanowisko sędziego. Mogą się o nie ubiegać wszyscy spełniający określone kryteria. Kwalifikacje zgłoszonych kandydatów podlegają ocenie przez wyznaczonego do tego przez prezesa danego sądu sędziego. Następnie kolegia, a potem zgromadzenia ogólne sędziów sądu apelacyjnego (w przypadku nominacji na stanowisko sędziego sądu apelacyjnego lub okręgowego) lub okręgowego (w przypadku nominacji na stanowisko sędziego sądu rejonowego) opiniują kandydatów. Zaopiniowane w ten sposób kandydatury trafiają do Krajowej Rady Sądownictwa, która wybiera jednego kandydata i przedstawia go Prezydentowi RP. Do niedawna panowało przekonanie, podzielane nawet przez Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, że nie może on odmówić mianowania zgłoszonego w ten sposób kandydata, chociaż nie ma określonego czasu, w którym ma to nastąpić. Rok temu Prezydent Andrzej Duda uznał, że zapis konstytucyjny umożliwia mu odrzucenie zgłoszonych kandydatur, co w przypadku dziesięciu osób uczynił. Ten system właśnie powoli przechodzi do historii.

   Działania Prawa i Sprawiedliwości w wielu sprawach sprawiają wrażenie chaotycznych i nieprzemyślanych. Nie można tego jednak powiedzieć o kwestiach związanych z wymiarem sprawiedliwości. Wbrew oficjalnie podawanym powodom, wprowadzane zmiany nie mają służyć likwidacji patologii czy usprawnieniu pracy organów wymiaru sprawiedliwości. Nie chodzi w nich bowiem o zmiany w procedurze karnej czy cywilnej, informatyzacji sądów czy wzmocnienia obsady kadrowej. Celem są wyłącznie personalne zmiany, które pozwolą na obsadę organów wymiaru sprawiedliwości swoimi ludźmi. Ich kompetencje, postawa moralna czy doświadczenie zawodowe nie mają żadnego znaczenia. Trudno zresztą, żeby było inaczej skoro jednym z realizatorów tych zmian jest Stanisław Piotrowicz, który kiedyś służył Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, a kiedy nieboszczka partia zeszła ze sceny dziejowej, znalazł sobie nowych protektorów.

   Nie chodzi również o demokratyzację sądów. Taka sytuacja miałaby miejsce, gdyby sędziów wybierali bezpośrednio sami obywatele, co postuluje Kukiz`15. Czy taki sposób wyboru byłby dobrym rozwiązaniem? Być może sprawdza się on w przypadku sędziów pokoju, tyle że tacy w naszym systemie ustrojowym nie występują. Trudno oczekiwać, żeby wyborcy mogli dogłębnie ocenić kandydatury setek osób ubiegających się o stanowiska sędziowskie. Wiem o czym piszę, ponieważ jako radny wiele razy uczestniczyłem w wyborach ławników – znałem jedynie nielicznych spośród tych, którzy znajdowali się na liście. Wybór dokonywany przez Sejm, a na tym ma polegać według obecnej władzy demokratyzacja polskiego sądownictwa, jest raczej twórczą realizacją jednego z artykułów Konstytucji:

Art. 15.

 1. Najwyższym organem władzy państwowej jest Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

 2. Sejm jako najwyższy wyraziciel woli Ludu pracującego miast i wsi urzeczywistnia suwerenne prawa narodu.

 3. Sejm uchwala ustawy oraz sprawuje kontrolę nad działalnością innych organów władzy i administracji państwowej.

   Tyle, że była to Konstytucja Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej z 22 lipca 1952 roku. Zadziwiające, że jej zapisy tak bardzo przypominają retorykę obecnie rządzących.

   Nieprzypadkowo, praktycznie nazajutrz za po przejęciu władzy, PiS rozpoczął batalię o przejęcie Trybunału Konstytucyjnego. Po trwających rok manewrach (kilka kolejnych nowelizacji ustawy o TK częściowo uznanych za niezgodne z Konstytucją, wątpliwy pod względem prawnym wybór nowej prezes, wysłanie na przymusowy urlop dotychczasowego wiceprezesa), partia rządząca odniosła pełny sukces. A to umożliwiło podejmowanie kolejnych kroków. W chwili obecnej nie ma już obawy, że sąd konstytucyjny zakwestionuje zgodność z ustawą zasadniczą kolejnych dokonywanych zmian. W tym tych, które dotyczą organów wymiaru sprawiedliwości.

   Nowelizacja ustawy o sądach powszechnych pozwoli Zbigniewowi Ziobrze wymienić wszystkich niepokornych prezesów sądów (rejonowych, okręgowych i apelacyjnych). Nie będzie to oczywiście miało bezpośredniego wpływu na orzekanie, tym bardziej, że sprawy będą teraz przydzielane losowo. Tyle, że prezes sądu już teraz ma szereg uprawnień, które mogą utrudnić życie sędziemu. To on rozpatruje skargi na działalność sądów, wyraża zgodę na podjęcie dodatkowego zatrudnienia, może skontrolować prawidłowość wykorzystania przez sędziego zwolnienia lekarskiego, wyraża zgodę na zamieszkiwanie sędziego w innej miejscowości niż siedziba sądu, opracowuje indywidualny plan rozwoju sędziego, powierza funkcje przewodniczącego i wiceprzewodniczącego wydziału. Najważniejszym jednak uprawnieniem prezesa sądu jest możliwość przydzielania sędziego do konkretnego wydziału. Niepokorny sędzia, który przez całe życie orzekał w sprawach karnych może zostać skierowany do rozstrzygania spraw cywilnych.

   O wiele ważniejsza jest nowelizacja ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Pomijając mało zrozumiałą koncepcję podziału tego ciała na dwie izby, kluczowa zmiana w stosunku do obecnie obowiązujących rozwiązań polega na zmianie sposobu wyboru jej sędziowskich członków. Przestaje to być wyłączna decyzja środowisk sędziowskich. Od tej pory członków KRS będzie wybierał Sejm zwykłą większością głosów. Sędziowie będą mogli jedynie przedstawiać kandydatów na kandydatów, ale do ostatecznego głosowania zakwalifikowani zostaną jedynie ci, którzy uzyskają poparcie 50 posłów lub Marszałka Sejmu. Tym samym powszechnie krytykowany polityczny sposób wyboru sędziów Trybunału  Konstytucyjnego zostaje przeniesiony na kolejny organ – Krajową Radą Sądownictwa. Nie ma chyba wątpliwości, że skutek będzie podobny do tego, który widać w Trybunale Konstytucyjnym. Tym bardziej, że oprócz sędziów (wystarczy ich dwudziestu pięciu lub stowarzyszenia sędziowskie) kandydatów do KRS przedstawiać może też Naczelna Rada Adwokacka, Krajowa Rada Radców Prawnych, Krajowa Rada Notarialna oraz prokuratorzy (również dwudziestu pięciu i stowarzyszenia prokuratorskie). Dlaczego prokuratorzy? Ano dlatego, że od czasów zmiany dokonanej rok temu są całkowicie zależni od Prokuratora Generalnego czyli Ministra Sprawiedliwości – Zbigniewa Ziobry. Zresztą im więcej osób lub ciał uprawnionych do zgłaszania kandydatów, tym łatwiej będzie wybrać tych, którzy będą gwarantowali polityczną kontrolę nad nową Krajową Radą Sądownictwa. A o to przecież chodzi.

    Krajowa Rada Sądownictwa jest kluczowym organem przy nominacjach sędziowskich. Stąd uchwalenie przepisów umożliwiających jej opanowanie było niezbędne do przeprowadzenia kolejnego punktu opracowanego wcześniej planu – przejęcia Sądu Najwyższego. Tego ma dotyczyć najnowszy projekt (oficjalnie jest to inicjatywa poselska niewymagająca przeprowadzenia konsultacji), który zgłoszony z zaskoczenia w minioną środę tuż przed północą, radykalnością swoich rozwiązań zaskoczył nawet niektórych zwolenników Prawa i Sprawiedliwości. Pomysł przeniesienia sędziów Sądu Najwyższego w stan spoczynku przez Ministra Sprawiedliwości to rozwiązanie niespotykane w cywilizowanym świecie, choć niekoniecznie niezgodne z obowiązującą obecnie konstytucją, która w art. 180, ust. 5 przewiduje takie rozwiązanie w przypadku zmiany ustroju sądów. Czy reorganizacja, nawet tak daleko posunięta, Sądu Najwyższego wypełnia ten warunek? To kwestia interpretacji, a ta w przypadku obecnego składu Trybunału Konstytucyjnego będzie raczej oczywista. Trudniej będzie uzasadnić przerwanie sześcioletniej kadencji Pierwszej Prezes Sądu Najwyższego Małgorzaty Gersdorf. Jest ona wyraźnie zapisana w art. 183, ust. 3 i z żadnego innego przepisu nie wynika możliwość jej przerwania zwykłą ustawą. Zawsze jednak będzie można powiedzieć, że skoro pani sędzia została przeniesiona w stan spoczynku, to nie może już pełnić żadnej funkcji. I taką interpretację Trybunał Konstytucyjny z pewnością przyjmie za obowiązującą.

   Jeżeli ktoś myśli, że na tym skończy się „reformowanie” organów wymiaru sprawiedliwości, to z pewnością bardzo się wkrótce zdziwi. W Ministerstwie Sprawiedliwości trwają intensywne prace nad kolejną nowelizacją ustawy „Prawo o ustroju sądów powszechnych”. Zmiana istniejącej od wielu lat struktury sądownictwa powszechnego (sądy rejonowe, okręgowe i apelacyjne) umożliwić ma przeniesie w stan spoczynku sędziów, którzy odważyli się w minionych latach wydawać wyroki nie po myśli obecnie sprawujących władzę, chociaż znajdą się wśród nich zapewne i tacy, których wyroki rzeczywiście wzbudzały oburzenie opinii publicznej – czy zawsze zasadne, to już inna sprawa. Można się również spodziewać zmian w sposobie przedstawiania Krajowej Radzie Sądownictwa kandydatur na stanowiska sędziowskie zwiększające wpływ na ten proces Ministra Sprawiedliwości albo powoływanych przez niego prezesów sądów. Tym samym ciąg technologiczny zostanie w pełni zamknięty.

    Zagadką pozostaje ostateczny cel wprowadzanych zmian. Nie chodzi nawet o to, że narzędzia, które dostaje w swoje ręce Zbigniew Ziobro może wykorzystać do realizacji swoich własnych politycznych i osobistych celów. Jedna decyzja Jarosława Kaczyńskiego może przenieść obecnego ministra w polityczny niebyt. Bardziej zastanawiające jest pytanie czy prezes nie bierze pod uwagę, że wprowadzanych przez niego rozwiązań korzystać będą też następne rządy. Przecież za dwa lata po nowych wyborach parlamentarnych, konstelacja polityczna w Polsce może ulec całkowitej zmianie. Nawet najlepsze sondaże nie dają PiS-owi więcej niż 40% poparcia, a to może grozić utratą władzy. Chyba, że takiego scenariusza plan Jarosława Kaczyńskiego nie przewiduje. Ordynację wyborczą uchwala przecież parlament, a możliwych szczegółowych rozwiązań zwiększających szanse partii rządzącej jest wiele – skutecznie wypróbował to Viktor Orban, który uzyskując niespełna 45%  poparcie zdobył większość konstytucyjną w węgierskim parlamencie. Ich zgodność z Konstytucją potwierdzi oczywiście Trybunał Konstytucyjny. Gdyby się nie udało, pozostaje jeszcze w odwodzie zreformowany Sąd Najwyższy, który może uznać wybory za nieważne. Pretekst zawsze się znajdzie.

   „My to wszystko co mamy przeprowadzić, przeprowadzimy” – to słowa Jarosława Kaczyńskiego wygłoszone na piątkowej konferencji prasowej. Czy ktoś może mu przeszkodzić. Unia Europejska i Rada Europy to bezzębne straszaki, których prezes rządzącej partii może się nie obawiać. Ich ewentualne działania mogą jedynie przysporzyć mu kolejnych zwolenników – zdaniem większości Polaków UE jest dobra, gdy daje pieniądze, ale nie ma prawa nam niczego narzucać. Podobny efekt mogą mieć protesty opozycji, jeżeli polegałyby na bezprawnym blokowaniu mównicy sejmowej, samego Sejmu czy kolejnych miesięcznic. Łamanie prawa w imię obywatelskiego nieposłuszeństwa nie jest zgodnie z opinią większości polskiego społeczeństwa dopuszczalną formą przeciwstawiania się rządzącym. Na masowe pokojowe manifestacje też liczyć nie można. Okres wakacyjny takowym nie sprzyja, a na dodatek obrona demokracji i wolności nie wyprowadzi w Polsce na ulice milionów demonstrantów. A nawet kilkaset tysięcy protestujących ludzi nie powstrzyma Jarosława Kaczyńskiego.

   Pozostaje Prezydent Andrzej Duda lub sprzeciw części posłów rządzącego ugrupowania. Głowa polskiego państwa zaskakując wszystkich odesłał ostatnio do ponownego rozpatrzenia nowelizację ustawy o Regionalnych Izbach Obrachunkowych. To pierwszy przypadek zastosowania veta przez Andrzeja Dudę wobec ustawy uchwalonej w obecnej kadencji Sejmu (wcześniej zawetował cztery ustawy autorstwa koalicji PO i PSL). Złośliwi twierdzą, że wyczerpał limit na cały rok, a może nawet i całą kadencję. Być może nie mają racji, chociaż raczej trudno sobie wyobrazić, że Prezydent nagle stanie na czele opozycji przeciw swojej macierzystej partii. Mało prawdopodobne jest też zbuntowanie się Jarosława Gowina, który zapewne ograniczy się do hamletyzowania, z którego niewiele wynika. Zresztą nawet gdyby odważył się przeciwstawić „naczelnikowi”, to nie może być pewny czy pozostali posłowie jego ugrupowania podążą za nim. Dlatego najprawdopodobniej po zgłoszeniu pewnych wątpliwości i odbyciu rozmowy z Jarosławem Kaczyńskim, Beatą Szydło czy Zbigniewem Ziobro, zostaną one rozwiązane, a lider Polski Razem poprze proponowane zmiany. A jeszcze kilka lat temu ten krakowski inteligent potrafił twardo przeciwstawiać się Donaldowi Tuskowi. Cóż, ludzie się zmieniają.

   Obecna sytuacja pokazuje jak słabym ustrojem jest system demokratyczny w naszym kraju. Jeżeli jego dalsze funkcjonowanie zależy od decyzji niewielkiej grupy ludzi czy nawet jednego człowieka, to trudno mówić o stabilności takiego systemu ustrojowego. Problemem nie jest wyłącznie Jarosław Kaczyński i bezrefleksyjnie wykonujący jego polecenia członkowie partii rządzącej. Problemem jest to, że prawie połowa Polaków, w dalszym ciągu popiera obecny rząd i tworzącą go partię. W każdym normalnym kraju Europy Zachodniej, poparcie dla takiego ugrupowania spadłoby do maksimum kilkunastu procent. U nas notowania zmniejszają się o kilka procent, żeby po kilku miesiącach wrócić do dawnego poziomu. Dopóki Jarosław Kaczyński będzie czuł poparcie tak znacznej części społeczeństwa, a PiS będzie dominował w sondażach, realizacja politycznego planu będzie się odbywała bez zakłóceń.

   Tymczasem opozycja zachowuje się jak dzieci we mgle. Sprawia wrażenie ciągle zaskakiwanej przez kolejne działania Prawa i Sprawiedliwości, a jej reakcje pokazują, że nie ma żadnego pomysłu na zatrzymanie Jarosława Kaczyńskiego. Chaotyczne i wzajemnie nieskoordynowane działania ułatwiają prezesowi rządzącej partii umacnianie zdobytej dwa lata temu władzy. Zarówno Grzegorz Schetyna jak i Ryszard Petru zdają się walczyć o ten sam kawałek wyborczego tortu, zamiast próbować go powiększyć kosztem PiS-u lub malejącej grupy ludzi niezdecydowanych. Paweł Kukiz, ale i Władysław Kosiniak-Kamysz, starają się odgrywać rolę jedynych sprawiedliwych, co raczej nie przekłada się na rosnące poparcie społeczne. Pozaparlamentarna lewica, zarówno SLD jak i Razem, nie dość, że dystansują się od całej reszty, to jeszcze wzajemnie się zwalczają. Nawet jeżeli poszczególne partie zgłaszają sensowne i społecznie akceptowalne pomysły, to nie potrafią się z nimi przebić do opinii społecznej. Powstaje wrażenie, które zresztą częściowo jest zgodne z rzeczywistością, że poza totalną krytyką obecnego rządu, nie są one w stanie przedstawić alternatywnego i całościowego programu, który chciałyby realizować po przejęciu władzy.

   Przede wszystkim jednak opozycja nie ma wyrazistego i popularnego lidera, który byłby w stanie wzbudzić pozytywne emocje i zmobilizować wyborców w czasie kolejnej parlamentarnej elekcji. Przykład Emmanuela Macrona pokazał jak ogromne ma to znaczenie. Żaden z obecnych liderów takiej roli nie jest w stanie spełnić. Mało prawdopodobne, żeby obciążony bagażem popełnionych w przeszłości grzechów, mógł ją odegrać Donald Tusk. Nie będzie też nim Władysław Frasyniuk, którego radykalizm jest nie do zaakceptowania przez większość Polaków. Jeżeli w najbliższym czasie taka osoba się nie pojawi, szanse Jarosława Kaczyńskiego na ponowne zwycięstwo znacząco wzrosną.

   Przejęcie sądów przez Prawo i Sprawiedliwość potrwa jeszcze kilka miesięcy. Potem prawdopodobnie przyjdzie czas na zmiany w ordynacji wyborczej, które zwiększą szanse Prawa i Sprawiedliwości na kolejne zwycięstwo wyborcze. Jarosław Kaczyński i jego najbliżsi współpracownicy, ale także coraz większa grupa osób, która materialnie korzysta na rządach tej partii nie mogą sobie pozwolić na utratę władzy. Za daleko poszli w swoich działaniach, żeby tak po prostu oddać władzę. Czy do jej utrzymania wystarczy autentyczne poparcie społeczne? Kilka lat temu Jarosław Kaczyński z dużym uznaniem wypowiadał się o Turcji. Tłumaczono to później zachwytem nad sukcesami tureckiej gospodarki, a nie, już wtedy widocznymi, coraz bardziej autorytarnymi rządami Prezydenta Recepa Erdogana. Czy rzeczywiście chodziło tylko o ekonomię? Kiedyś tak rzeczywiście mogło się wydawać. Teraz takiej pewności już mieć nie można.

Karol Winiarski

Podczas debaty w Senacie nad Informacją o działalności Instytutu Pamięci Narodowej w 2016 r. przypomniano niedawne obietnice liderów Platformy Obywatelskiej: zlikwidujemy IPN; po co nam IPN; po co grzebanie czyichś teczkach i życiorysach; po co nam polityka historyczna?

Pamiętam, kiedy obecny prezesie IPN, Jarosław Szarek, 22 lipca 2016 r. składał ślubowanie w Sejmie, powiedział, że IPN jest to miejsce szczególne, którego zadaniem jest zachowanie i przekazanie pamięci o polskim dziedzictwie. Dodał, że IPN nie pracuje dla siebie, ale pracuje dla przyszłych pokoleń. To bardzo ważne stwierdzenie, bo pierwsze, co uderza w działalności instytutu, to liczba wydanych książek, ogrom organizowanych konferencji i sesji naukowych, wystaw, spotkań w szkołach. Jednym słowem, ogrom działalności, która realizuje główną misję instytutu: z jednej strony jest to pion prokuratorski, ścigania zbrodni komunistycznych, a z drugiej – pion edukacji Polaków, a zwłaszcza edukacji młodego pokolenia o naszej trudnej historii.

Z całą pewnością dzięki instytutowi przemilczana dotąd wiedza historyczna dociera do szkół, do nauczycieli, pojawiła się w podręcznikach szkolnych, jest popularyzowana na wszelkie możliwe sposoby. M.in. IPN wspólnie z Ministerstwem Edukacji Narodowej, i we współpracy z ośrodkami doskonalenia zawodowego, prowadzi cykl wykładów dla nauczycieli o polskim państwie podziemnym, o Kresach, o operacji polskiej NKWD, o emigracji, o aparacie represji w PRL… Dzięki wspomnianej współpracy instytut dostarcza nauczycielom materiały, które pozwalają im nauczać o kwestiach mało obecnie lub w ogóle nieobecnych do tej pory w podręcznikach szkolnych.

Najlepszym dowodem tej szerokiej popularyzacji historii jest odkrywanie bohaterów, żołnierzy niezłomnych, czyli to wszystko, co łączy się pracą zespołu prof. Krzysztofa Szwagrzyka (niewiele brakowało, aby za poprzedniego prezesa tenże zespół został rozwiązany, a prace na Łączce wstrzymane). Z nadzieją czekamy na odnalezienie szczątków bohaterskiego rotmistrza Witolda Pileckiego.

Nowym zadaniem instytutu jest przeciwdziałanie rozpowszechnianiu w kraju i zagranicą informacji oraz publikacji zniesławiających Polskę: chodzi przede wszystkim o oskarżanie o udział Polaków w zbrodni Holocaustu, czyli o tzw. kłamstwo oświęcimskie. Niestety, każdego dnia nasze państwo jest konfrontowane z agresywną polityką tworzonej jakby nowej pamięci krajów ościennych – Niemiec i Rosji. W tym kontekście znakomitym posunięciem instytutu było umieszczenie na stronie internetowej informacji o niemieckich obozach zagłady i obozach koncentracyjnych, a także zamieszczenie liczącej około 8,5 tysiąca nazwisk listy niemieckiej załogi SS obozu KL Auschwitz. Uważam, że IPN powinien jak najszerzej informować o miejscach i sprawcach zbrodni popełnionych przeciwko narodowi polskiemu, a także wspierać przedsięwzięcia mające na celu odbudowanie patriotyzmu i tożsamości narodowej. Właśnie IPN, wbrew temu co twierdzą politycy PO, ma być główną instytucją polityki historycznej państwa polskiego.

Edukacji historycznej posłuży rozszerzenie zakresu badań nad zlikwidowanym zbiorem zastrzeżonym. Dzięki temu Polacy poznają prawdę o ludziach, którzy już w nowej, suwerennej Rzeczypospolitej, czyli po roku 1989, zamiast służyć państwu polskiemu, albo wysługiwali się obcym rządom, albo budowali swoje własne majątki kosztem innych.

Dzięki dokonującej się na raty lustracji dziś już wiemy, że np. przewodniczący strajków w sierpniu 1980 r. na Wybrzeżu i na Śląsku, którzy następnie podpisywali umowy społeczne, a dokładniej pisząc: porozumienia z władzami komunistycznymi w Gdańsku, Szczecinie czy Jastrzębiu, figurowali w aktach wytworzonych przez Służbę Bezpieczeństwa jako tajni współpracownicy. W świetle tego wiele ich dawniej niezrozumiałych poczynań, stało się dzisiaj bardziej jasne. Po co więc nam IPN? Głównie po to, aby wgłębiając się w historię, odkłamać ją, poznać prawdę, która należy się nam, a jeszcze bardziej przyszłym pokoleniom.

Czesław Ryszka
Senator RP

   Jak kraj długi i szeroki, trwa dyskusja nad przemówieniem Donalda Trumpa na Placu Krasińskich w Warszawie. Analizowane są poszczególne słowa, zarówno te wypowiedziane, jak i te które nie padły. Nie dotyczy to zresztą wyłącznie naszego kraju. Podobna egzegeza słów Trumpa odbywa się na całym świecie. Świadczy to niestety o całkowitym anachronizmie myślenia tzw. ekspertów. A może po prostu muszą tak mówić, ponieważ w przeciwnym razie okazaliby się całkowicie niepotrzebni?

   Klasyczna dyplomacja, jak i cała polityka, opierała się na słowie. Nie tylko pisanym, także tym wypowiadanym, zwłaszcza publicznie. Oczywiście nic na świecie nie jest stałe. Zmieniają się ludzie, zmieniają się okoliczności, zmieniają się poglądy. Ale przynajmniej w momencie wypowiadania słów ich autorzy traktowali je poważnie. Oprócz tradycyjnej dyplomacji zawsze jednak pojawiali się politycy, którzy mówili rzeczy mające im przynieść doraźne korzyści i niemające żadnego związku z ich rzeczywistymi poglądami. Mniej lub bardziej drastycznych przykładów można by mnożyć. Zawsze jednak traktowano ich jako pewne odstępstwo od normy. Wydaje się, że ten świat przechodzi do historii.

   Zarówno w trakcie kampanii wyborczej, jak i już w okresie swojej prezydentury, Donald Trump wypowiadał różne rzeczy, niekiedy całkowicie ze sobą sprzeczne i niemające większego związku z rzeczywistością (ktoś wyliczył, że 75% jego wypowiedzi opiera się na fałszywych informacjach). Trudno zresztą nawet powiedzieć, które z nich były jego przemyślanymi opiniami, a które wynikiem emocjonalnego impulsu. Bardziej szczery jest chyba w swoich tweetach, którymi szokował i szokuje co bardziej kulturalnych ludzi – ostatnio obrażając córkę zmarłego niedawno Zbigniewa Brzezińskiego. Czy można zresztą poważnie traktować Prezydenta, który zamiast osobiście uczestniczyć w spotkaniu przywódców świata wysyła na nie swoją córkę, która w administracji amerykańskiej pełni oficjalnie jedynie funkcję jego doradcy? Dlatego analizowanie jego przemówienia wygłoszonego w Warszawie w sposób jaki to czyni większość komentatorów nie ma najmniejszego sensu. Co nie znaczy, że nie należy go analizować w ogóle.

   Prezydent USA przyjechał do Polski chcąc zrealizować trzy cele. Po pierwsze pokazać bardzo mu niechętnym krajom (zarówno rządom jak i w jeszcze większym stopniu społeczeństwom) Europy Zachodniej, że jest dla nich alternatywa w postaci państw i narodów Europy Środkowej – dlatego decyzja o wizycie zapadła w ostatniej chwili, już po pierwszej wizycie amerykańskiego Prezydenta w Europie, w czasie której spotkał się z chłodnym przyjęciem. Po drugie pokazując entuzjazm Polaków, poprawić swoje fatalne notowania w Stanach Zjednoczonych. Po trzecie, sprzedać to, co USA mają do zaoferowania – gaz i broń. Realizacji tych trzech celów służyła jego wizyta w Polsce oraz przemówienie na Placu Krasińskich w Warszawie i wyłącznie pod tym względem należy je analizować.

   Donald Trump zachował się jak doświadczony przedstawiciel handlowy swojego państwa. Klienci są różni, ale tylko nieliczni chłodno analizują czysto ekonomiczne aspekty handlowej propozycji. Większość jest podatna na techniki manipulacyjne polegające przede wszystkim na wzbudzaniu pozytywnych emocji. Mówi się to, co potencjalny klient chce usłyszeć. Stąd też długa i wzruszająca opowieść o bohaterskim narodzie polskim, który przez wieki walczył o wolność przeciwstawiając się otaczającym nas wrogom. Tym przemówieniem, napisanym przez sprawnego ghostwritera, który zresztą jak przyznają urzędnicy Prezydenta Dudy, konsultował się z polską stroną, Donald Trump kupił serca Polaków. A ponieważ wolności trzeba bronić (w przemówieniu amerykańskiego Prezydenta wymieniane były klęski ponoszone przez nas na przestrzeni lat), to trzeba się uzbroić. Oczywiście w najlepszą, czyli amerykańską, broń. O czym Donald Trump nie omieszkał wspomnieć i czemu służyło podpisane w nocy memorandum na zakup systemu Patriot.

   Sugerowanie możliwości zacieśnienia stosunków z państwami Europy Środkowej kosztem partnerów zachodnioeuropejskich było posunięciem czysto taktycznym przed wizytą w Hamburgu i ponownym spotkaniu z Angelą Merkel, która dość powszechnie traktowana jest jako przywódczyni Europy. Jeszcze przez długi okres czasu, nawet zsumowany potencjał dwunastu krajów, których reprezentanci spotkali się w Warszawie (obecnie 28% terytorium, 22% ludności i tylko 10% PKB UE) będzie zdecydowanie mniejszy niż samych Niemiec, o całej Europie Zachodnie nie wspominając. Można więc nas wykorzystywać dla doraźnego wzmocnienia pozycji przed spotkaniem na szycie G-20, ale z dalekosiężną strategią polityczną Stanów Zjednoczonych nie ma to nic wspólnego. Prędzej czy później (najpóźniej za następnej prezydentury) stosunki USA z zachodnioeuropejskimi potęgami ulegną poprawie, a Polska i inne kraje naszego regionu wrócą na swoje miejsce w drugim szeregu.

   Być może byłoby inaczej, gdyby kraje Międzymorza (czy też jak chcą niektórzy Trójmorza) miały wspólne interesy i solidarnie je reprezentowały na zewnątrz. Niestety, wbrew pobożnym życzeniom naszych obecnych władz, tak jednak nie jest, a kraje, których przywódcy zjawili się w Warszawie, niewiele łączy. Połowa z nich jest w strefie euro, połowa ma narodową walutę. Sztandarowy projekt komunikacyjny – via Carpatia – łączy tylko sześć krajów (Litwę, Polską, Słowację, Węgry, Rumunię, Bułgarię) i Grecję, której akurat  w Warszawie nie było. Drugi szeroko reklamowany projekt – sieć gazociągów, które pozwoliłyby uniezależnić kraje Europy Środkowej od dostaw gazu rosyjskiego być może zostanie częściowo zrealizowany, ale nie w sposób, na który liczą Polacy i Amerykanie. Nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie kupował droższego gazu, po to tylko żeby dokuczyć Rosjanom. Gaz rosyjski był i będzie tańszy, chociażby dlatego, że Rosjanie mogą jego ceną manipulować niezależnie od aktualnych cen rynkowych. Warto więc mieć alternatywę, ale nie warto przepłacać. Zresztą dokładnie w dniu warszawskiej wizyty Trumpa, Węgrzy podpisali kolejny kontrakt gazowy z Gazpromem. Chyba tylko w Warszawie mają do tej sprawy inne podejście, co Trump chce wykorzystać.

   Jeszcze mniej nas łączy w sprawach politycznych. Poza Polską nie ma wśród potencjalnych członków Międzymorza państwa, które uważałoby, że mamy dwóch wrogów – Niemcy i Rosję. Żadne z nich nie sąsiaduje z nimi jednocześnie, a wiele w ogóle z nimi nie graniczy. Nie są też z Niemcami i Rosją skłócone – większość z nich ma z tymi krajami poprawne, a niekiedy wręcz bardzo dobre stosunki – najlepsze chyba Viktor Orban, który jednocześnie jest najbliższym sojusznikiem obecnego polskiego rządu w Europie. Może zresztą z tego powodu nie zaproszono do Warszawy Ukrainy, która wydawałaby się naturalnym członkiem tego nowego układu. Jej udział w spotkaniu spowodowałby odmowę udziału niektórych państw niemających zamiaru pogarszać swoich stosunków z Moskwą, a to zmniejszyłoby propagandowy efekt konferencji, która jest zresztą jedynym pozytywnym efektem całego wydarzenia.

   Nikt też nie chce iść na wojnę z Brukselą, nawet gdy niektóre jej decyzje (np. relokacja migrantów) wzbudzają u części z nich sprzeciw. Po co jednak ryzykować ograniczenie funduszy czy niekorzystne decyzje Komisji Europejskiej. Polska dyplomacja wiele mogłaby się nauczyć od Viktora Orbana, który zdaje sobie sprawę, że krytykując Brukselę, co buduje jego popularność wśród wyborców, nie może jednak przekroczyć pewnych granic. Może dlatego Węgrzy w przeliczeniu na mieszkańca mają nawet wyższe unijne dopłaty niż Polacy.

   Cała nasza polityka zagraniczna, i to niezależnie od tego kto rządzi w Warszawie, od ponad ćwierć wieku oparta jest na jednym założeniu. Śmiertelnym wrogiem Polski jest Rosja, która prędzej czy później będzie starała się nas zaatakować. Wojna z Gruzją w 2008 roku czy toczący się od trzech lat konflikt z Ukrainą, zdają się potwierdzać te obawy. To, że Gruzja pierwsza podjęła działania militarne chcąc odzyskać kontrolę nad Osetią Południową (czego Osetyjczycy sobie oczywiście nie życzyli), a aneksja Krymu i wojna w Donbasie były reakcją na zamach stanu dokonany w Kijowie (kadencja Prezydenta Wiktora Janukowycza została przerwana niezgodnie z obowiązującym prawem i wbrew podpisanym dzień wcześniej między rządem, a opozycją porozumieniem), nie jest w ogóle brane pod uwagę. Podobnie jak brak w Polsce licznej mniejszości rosyjskiej czy też innej grupy narodowej lub politycznej gotowej poprzeć „zielonych ludzików”.

   Sprzeczność interesów Polski i Rosji na wielu płaszczyznach jest oczywista. Ale od tego daleko jeszcze do planów bezpośredniej agresji. Jeżeli nawet Rosjanie podjęliby wobec nas agresywne kroki, to nie poprzez bezpośredni atak zbrojny. O wiele bardziej prawdopodobny i groźniejszy mógłby być cyberatak rosyjskich hakerów, na który prawdopodobnie nie jesteśmy w pełni przygotowani. Ale przed nim nie ochroni nas 8 baterii (po 16 rakiet każda) Patriotów kupionych za 30 mld zł., podobnie zresztą jak i brygady Obrony Terytorialnej. Niewiele więcej zresztą wynosi roczny budżet naszego Ministerstwa Obrony Narodowej (około 37 mld zł. w 2017 roku) stanowiący 2% PKB, za który jesteśmy powszechnie chwaleni. Mało kto chyba wie, że z tej kwoty prawie 1/5 (6,5 mld zł.) pochłaniają emerytury i renty wojskowe, a kilkaset milionów zakupy samolotów dla VIP-ów. Trudno chyba utrzymywanie byłych wojskowych i transport lotniczy polityków uznać za wzmocnienie potencjału obrońców naszego kraju.

   Są oczywiście jeszcze amerykańskie bazy w naszym kraju, w tym budowana tarcza antyrakietowa w Redzikowie koło Słupska. W powszechnej narracji polskich polityków prawie wszystkich opcji to najbardziej skuteczna ochrona przed rosyjską agresją. Ile taka ochrona jest warta przekonuje się właśnie Katar na terenie którego znajdują się dwie bazy US Army, w tym najważniejsza w całym regionie w Al-Udeid. Nie przeszkodziło to jednak jego sąsiadom na czele z Arabią Saudyjską, oskarżyć władz tego kraju o wspieranie terroryzmu, odciąć od świata i przedstawić listę 13 żądań, które w praktyce pozbawiają Katar suwerenności. Na dodatek stało się to zaledwie tydzień po wizycie Donalda Trumpa w Arabii Saudyjskiej. Wielu obserwatorów uważa, że Saudowie otrzymali w jej trakcie zgodę na podjęcie działań przeciw swojemu sąsiadowi. Otrzymali, a w zasadzie kupili. Kontrakt na dostawy amerykańskiego sprzętu, który został w trakcie tej wizyty podpisany, opiewa na ponad 100 mld zł. Katarczycy kupują broń od Amerykanów za kwoty kilkakrotnie mniejsze. Zostali po prostu przelicytowani. Tyle wart jest sojusz z USA i zabezpieczenie w postaci baz wojskowych na swoim terenie.

   Pozorną gwarancją bezpieczeństwa może się okazać również Pakt Północnoatlantycki. Cóż wart jest piąty artykuł Traktatu Waszyngtońskiego, skoro z takim niepokojem wszyscy oczekiwali na jego potwierdzenie przez Donalda Trumpa. Kilka tygodni temu w Brukseli o nim nie wspomniał, co wzbudziło powszechne zaniepokojenie. Wszyscy z napięciem oczekiwali na wizytę w Polsce. I wszyscy odetchnęli z ulgą, gdy w czasie swojego przemówienia potwierdził jego obowiązywanie. Mało kto już pamiętał, że godzinę wcześniej po spotkaniu z Prezydentem Dudą w trakcie wspólnej konferencji prasowej  przyznał, że nie rozmawiano o gwarancjach dotyczących obecności wojsk amerykańskich w Polsce do czasu istnienia zagrożenia rosyjskiego. Nikt też nie przejął się tym, że kilka godzin amerykański Prezydent odbył długą i „rewelacyjną” rozmowę z Władymirem Putinem. Biorąc pod uwagę wiarygodność amerykańskiego Prezydenta (słowa dwukrotnego rozwodnika o Bogu i rodzinie mogą wzbudzać tylko zażenowanie), o tym czy jakakolwiek pomoc zostałaby nam udzielona przekonalibyśmy się dopiero w razie bezpośredniego ataku. Dokładnie tak samo jak we wrześniu 1939 roku.

   Serwilizm w stosunku do Wielkiego Brata zza wielkiej wody jest trwałym elementem polityki zagranicznej wszystkich dotychczasowych ekip rządzących. Jego efektem był udział w wojnie w Iraku, która doprowadziła do setek tysięcy ofiar i nasilenia islamskiego terroryzmu w Europie. To w jego wyniku udostępniliśmy ośrodek w Starych Kiejkutach na tajne więzienie CIA, co wraz z Rumunią i Litwą postawiło nas w rzędzie republik bananowych. To dlatego, mimo trwających od lat starań obywatele polscy udający się do Stanów Zjednoczonych muszą mieć wizy (spośród krajów UE obowiązek ten dotyczy jeszcze tylko Rumunów, Bułgarów i Chorwatów). To właśnie z tej przyczyny w Polsce (i w Rumunii) budowana jest tarcza antyrakietowa, która chroni USA, ale zwiększa niebezpieczeństwo ataku na Polskę. Poprzedni rząd starał się chociaż częściowo zrównoważyć nasze relacje z USA poprzez ściślejszą współpracę z krajami Europy Zachodniej. Obecny pod hasłem wstawania z kolan płaszczy się przed Amerykanami, co z godnością czterdziestomilionowego narodu nie ma nic wspólnego.

Karol Winiarski