About

Posts by :

Lewica w obronie nazwy Ronda Edwarda Gierka

Informacje/ Sosnowiec

Lewica w obronie nazwy Ronda Edwarda Gierka

Dzisiaj, 19 czerwca o godz. 12 na Placu Stulecia miała miejsce pikieta zorganizowana przez Sojusz Lewicy Demokratycznej oraz Federację Młodych Socjaldemokratów związana z trwającymi w Sosnowcu konsultacjami społecznymi ws. upamiętnienia w przestrzeni publicznej miasta postaci  Edwarda Gierka.

 Co prawda organizatorzy w zapowiedziach mówili o manifestacji, jednak naszym zdaniem była to pikieta przy której zatrzymywali się przechodnie, zachęcani przez organizatorów do wypełnienia ankiety. Na spotkanie przybył przewodniczący SLD Włodzimierz Czarzasty oraz lokalni działacze z Tomaszem Niedzielą na czele. Dostrzegliśmy również radnych: Tomasza Bańbułę, Wojciecha Nitwinko oraz przewodniczącego FMS Michała Wcisło. Wśród znanych postaci lewicy rozpoznać można było jeszcze m.in. Zbigniewa Jaskiernię, Ryszarda Łukawskiego.

Przemawiali: Włodzimierz Czarzasty, Tomasz Niedziela, Michał Wcisło, Wojciech Nitwinko.  W czasie przemówień powoływano się na słowa Jarosława Kaczyńskiego z 2010 roku, kiedy to prezes Prawa i Sprawiedliwości podczas wizyty w Sosnowcu powiedział, że Edward Gierek był „komunistycznym, ale jednak patriotą” oraz przypominano zasługi, jakie – zdaniem organizatorów – miasto zawdzięcza Edwardowi Gierkowi. Apelowano również do Wojewody Śląskiego (do którego należy ostateczna decyzja) o zachowanie istniejącej nazwy ronda przy ul. Ostrogórskiej

Jutro na naszych łamach ukaże się osobny tekst poświęcony konsultacjom w sprawie Ronda Edwarda Gierka przy ul. Ostrogórskiej.

Muzeum Saturn – „Miś” na miarę naszych czasów

Czeladź

Muzeum Saturn – „Miś” na miarę naszych czasów

Kiedyś, do jakiejś publikacji potrzebowałem zdjęć z Alp. Przypadkiem trafiłem w sieci na ogłoszenie: „sprzedam slajdy – głównie alpejskie, 80 kg” i cena wywoławcza 1 zł. Zalicytowałem i ku mojemu zdumieniu wygrałem. Kilka dni później dotarła do mnie potężna paka. Wewnątrz skrupulatnie posegregowane i precyzyjnie opisane 23 alpejskie urlopy Niemca z Kolonii. Spędzane w latach 1970-93. Każdy rok osobno, każdy slajd w ramce z datą, godziną i miejscem. Świetne ujęcia. Mogłem się tylko domyślić, że ich Autor już nie żyje, a ktoś wystawił wyposażenie mieszkania na pchli targ, jakiś Polak kupił te foty, a ja od niego na aukcji. I tak, wszystkie pieczołowicie gromadzone wspomnienia z wakacji bogatego Niemca (jeździł niezłymi furami) trafiły do Czeladzi za 64 zł z kosztem wysyłki. Trochę przykre. Ciekawe jakby się czuł ten Niemiec? Za życia nie wiedział pewnie, że jest jakaś Czeladź.

Wielu ludzi przechowuje pamiątki. Najczęściej te dotyczące ich życia. Często jednak kończy się właśnie tak jak z tymi zdjęciami. Oczywiście zdarzają się przypadki, gdy rodzina przechowuje pamiątki po rodzicach, dziadkach, a nawet pradziadkach. Większość jednak ginie w zawieruchach historii. W przeprowadzkach, po śmierci.

Izba Tradycji to za mało?

Miasta oczywiście też mają swoją historię. Fajnie by było, gdyby świadomość ich władz i ich możliwości pozwalały na gromadzenie miejskich pamiątek. Niestety dzieje się tak dopiero od niedawna. To dlatego mamy tak niewiele śladów tylu lat trwania naszej Czeladzi. Oprócz jakichś starych murów, najstarszy jest chyba pomnik św. Nepomucena, ale stoi schowany gdzieś z boku przy kościele, zamiast być dumną wizytówką miasta (wg aktualnych władz lepsza jest czarownica).

W Czeladzi podjęto taką próbę. Okazją było przejęcie przez miasto w wyniku negocjacji z dyrekcją kopalni „Saturn” (1995/96) hali sportowej i budynku NOT w zamian za zobowiązania finansowe wobec miasta. Na bazie hali powstał MOSiR, na bazie NOT – muzeum.

14 lat temu, w dawnym NOT, a jeszcze dawniej willi dyrektora ko-palni, otwarta została Czeladzka Izba Tradycji. Początkowo nie była to instytucja samodzielna, ale wydzielona struktura Miejskiej Biblioteki Publicznej (podobnie jak dziś Kopalnia Kultury).

Ponad 750 lat historii miasta i w końcu powołano jednostkę kultury z zadaniem gromadzenia pamiątek, kultywowania tradycji, wzmacniania czeladzkiej tożsamości. Ale dlaczego tak to jest w Czeladzi, że długo, długo nic, a potem z grubej rury i ponad miarę? Czy prosta Izba Tradycji nie mogłaby i nie powinna przetrwać, i trwać w prostym, oszczędnym kształcie z niewielką, ale dobrze dobraną grupą pracowników? Przecież jest to wydawanie pieniędzy publicznych. Ale właśnie, że to środki publiczne, to często nie ma w tym umiaru. Już nie mówiąc o tym, że często cel główny gdzieś znika, a instytucja zaczyna trwać dla samej siebie.

Czy w niewielkim mieście nie wystarczyłaby Izba Tradycji z jednym pomieszczeniem biurowym, salą ekspozycyjną i magazynem (a w miarę przybywania zbiorów kolejnymi magazynami)? Czy potrzebowano od razu potężnego budynku willi? A jednak zaczęto prace remontowe. Trwały długo i kosztowały dużo pieniędzy. Bardzo dużo. Pewnie do dziś za to płacimy. Usunięte zostały całkowicie wszystkie nawarstwienia malarskie stolarki drzwiowej i okiennej. Skuto cały tynk i położono nowy, bardziej delikatny. Elewacje wzbogacono elementami sztukatorskimi – opaski okien, gzymsy i płaskorzeźby. Wykonano nowe schody oraz fontannę, której centralnym elementem została kopia rzeźby „Chłopca z łabędziem” autorstwa Teodora Erdmana Kalidego, wybitnego śląskiego artysty żyjącego na przełomie XIX i XX stulecia. Pokolonialny budynek o pięknym neoklasycystycznym charakterze stał się jedną z ikon Czeladzi. Niewielu ludzi już pamięta, że ojcem tej przemiany jest były burmistrz Marek Mrozowski. Może dlatego, że nie dokonał spektakularnego otwarcia i skocznej imprezy (to do-mena obecnego burmistrza; cokolwiek nowego zrobi lub wybuduje za nasze – często pożyczone – pieniądze, gdaka jak kura, co zniosła jajko i robi wielki szum)?

Ale czy to na pewno był sukces? I czy na pewno potrzebny? W projekt wsadzono przepotężne pieniądze, a to był dopiero początek lawiny wydatków miejskich pieniędzy, który trwa do dziś. Łatwo wydaje się nieswoje pieniądze. Czy nie była to bardziej fanaberia ówczesnej władzy? Niechby i Izbę Tradycji przemianować w nazwie na muzeum (nazwa w strukturach administracji Polski ma znaczenie), ale czy od razu trzeba było dawać mu drogi i piękny budynek, który do dziś nie jest wypełniony zgodnie z logiką powołania?

58% podwyżki dla Szaleńcowej

Ale ambicje naszych włodarzy były nie do powstrzymania. Ostatecznie w marcu 2009 r. otwarto muzeum. I kto został dyrektorem z umową o pracę na czas nieokreślony? Czy odbył się jakiś konkurs? Wydano wiele milionów złotych, by powstało w takim kształcie i w tym miejscu. Ale kwestia kadr nie była już istotna. No bo któż miał zostać, jak nie gwiazda polskiego muzealnictwa Iwona Szaleniec: kiedyś szkolna bibliotekarka, później szybko robiąca miejską karierę kompatybilną z karierą męża. Ówczesnego senatora, który wtedy był jeszcze przyjacielem burmistrza Mrozowskiego, któremu zresztą swe senatorstwo zawdzięczał. Ponoć w zamian senator obiecywał jakieś działania w ministerstwie, ale potem jakoś nic z tego nie wyszło. Tak jak i z całej tej senatorskiej misji. Wiele radości i pożytków miał z niej sam Szaleniec, ale Czeladź już nie za wiele. To jest właśnie Polska, to jest klasyczny przykład prywaty i cwaniactwa polityków. Tak właśnie cały czas żyjemy w naszym państwie. Ważne by było dobre miejsce pracy i kasa dla swoich.

Czas płynął. W międzyczasie zarzucono pomysł wyremontowania budynku warsztatu elektrycznego, by przenieść tam muzeum (brakło po prostu kasy – ciekawe co wówczas byłoby z willą?). Zamiast codziennej pracy na rzecz gromadzenia zbiorów i dokumentów dotyczących historii miasta, zamiast stworzenia stałej wystawy prezentującej jego rozwój, zamiast ustawicznej pracy badawczej, muzeum przekształciło się w ka-meralny salon promujący wybrańców. Więcej zakupów eksponatów czy starych fotografii dokonywał ówczesny kierownik Wydziału Promocji UM Wojciech Maćkowski niż muzeum. Zauważył to Mrozowski i wraz z zastępcą Anną Ślagórską podjęli działania korygujące jego program. Było to w niesmak pani dyrektor i jej męża. I chyba właśnie to było jedną z przyczyn rozpoczęcia kryzysu w stosunkach między dawnymi przyjaciółmi.

W 2010 r. burmistrzem została Teresa Kosmala, która poświęciła się przede wszystkim zmniejszaniu potężnego miejskiego zadłużenia narosłego za kadencji burmistrza Mrozowskiego i jego zastępcy – Sza-leńca. Nie miała w tym poparcia Rady Miejskiej i miała dużo ważniejsze rzeczy na głowie, niż myślenie o zmianie kadry w muzeum. Zwłaszcza że samo w sobie wówczas pełniło pożyteczną rolę, a do listopada 2013 r. było przecież jedyną, oprócz biblioteki i Odeonu, instytucją kultury w mieście. Ustawowe finansowanie tego typu instytucji opiera się głównie na corocznej dotacji z budżetu miasta, która w kadencji 2010-14 oscylowała w kwotach poniżej 500 tys. zł rocznie (gdzie te czasy? W tym roku dotację z budżetu Czeladzi dla muzeum zaplanowano na poziomie 1,28 mln zł). Muzeum zatrudniało tylko 4-5 osób. Kontrole nie wykazywały nieprawidłowości, nie występowały więc podstawy do rozwiązania z dyrektorem umowy o pracę.

Cztery lata przeleciały. Pod koniec kadencji, w 2014 r., w oparciu o nowe przepisy o kadencyjności dyrektorów gminnych instytucji kultury rozpisano konkurs. Startował w nim m.in. doświadczony archeolog, z wieloletnią praktyką muzealną, obecnie dyrektor poważnej placówki muzealnej. Komisja wybrała jednak Szaleńcową! Dlaczego? Kosmala podkreśla, że był gorący okres wyborczy, że nie była członkiem komisji i nie śledziła jej obrad, ale zwraca uwagę na fakt, że gdy poznała wyniki konkursu, nie podjęła decyzji kadrowej w kwestii obsadzenia stanowiska i zostawiła ją temu, kto wygra wybory. Jak wiadomo, wygrał je były senator i to on podpisał umowę z własną żoną, nie mając wątpliwości, że to ona najlepiej się nadaje. Burmistrzowi wynagrodzenie ustalają radni, ale jego żonie – on sam. W całej historii czeladzkiego samorządu nigdy nie mieliśmy do czynienia z tak ostentacyjną pogardą wobec zasad współżycia społecznego. Niedawno burmistrz przyznał własnej małżonce 7000 zł nagrody za dobrą – wg niego – pracę w 2015 r. i w ogóle znacząco podniósł jej wynagrodzenie. Za Kosmali, w całym 2014 r. Iwo-na Szaleniec zarobiła 43 499,21 zł, a w 2015 r. – już 68 638,93 zł. Dobra zmiana? Ponad 25 tys. więcej! Aż 58% podwyżki! Bogata ta Czeladź.

Przy czym w sumie, mimo że w kategoriach moralnych to sprawa jednoznacznie przykra, nie ma to większego znaczenia. Zwłaszcza gdyby muzeum rzeczywiście było potrzebne i rzeczywiście sprawnie pełniło taką funkcję. Ale nasze muzeum nigdy nie miało prawdziwego muzealnego charakteru. Nie pełni wystarczająco roli ocalania czeladzkiej historii i pamiątek dla przyszłych pokoleń. Nie ma stałej wystawy dotyczącej naszego miasta – turysta niewiele, a właściwie niczego się nie dowie. Organizuje wystawy, wykłady i koncerty, ściąga czasem ciekawe tematyczne zbiory. I tyle. Z jego oferty korzysta około 1-2% mieszkańców i to głównie z pobliskiego osiedla. Na początku zatrudniano 4 osoby, teraz kilkanaście (wraz z obsługą galerii „Elektrownia”)! W tym np. jeden aktualny radny z drużyny burmistrza – nota bene już emeryt, a dostał pracę w muzeum.

Nie jest mądrze

Oprócz muzeum mamy jeszcze wspomnianą „Elektrownię” (jest obecnie formalnie w strukturach muzeum, co nastąpiło na podstawie zmiany umowy o dotacje unijne z Urzędem Marszałkowskim w Katowicach na wniosek Szaleńca), sieć Miejskiej Biblioteki Publicznej i od niedawna Kopalnię Kultury. To one mają organizować koncerty i wykłady. Muzeum powinno ograniczyć się do organizowania ciekawych muzealnych wystaw (chociażby dla czeladzkich dzieciaków), i przede wszystkim gromadzenia zbiorów i dokumentów oraz badań dotyczących Czeladzi i czeladzian. By ocalić je dla przyszłych pokoleń. I tyle. Niepotrzebna mu jest wystawna, kosztowna, reprezentacyjna willa. Niepotrzebnych jest tylu pracowników. Wokół Czeladzi są duże miasta mające swoje muzea – znacznie, znacznie lepsze od naszego. Prawdziwe muzea, do których naprawdę blisko.

W dyskusji na czeladzkim FB kilka osób broniło muzeum. Ale głębsze wejście w ich wypowiedzi pokazało, że lubią je, bo to ci korzystający z jego oferty. A taką ofertę zapewniłby dzielnicowy dom kultury ze znacznie mniejszym budżetem zatrudniający dwie energiczne dziewczyny. Idę o zakład, że znalazłby się w Polsce niejeden dom kultury mający lepszy i ciekawszy program niż nasze AŻ muzeum.

Czy warto zatem utrzymywać ten twór w takiej postaci? Czy warto łożyć nań potężne środki? W czasie kiedy sprzedawano kino „Uciecha”, jednocześnie już myślano o muzeum. Niedawno za wielkie pieniądze wyremontowano galerię „Elektrownia” i niemal od zera wybudowano Kopalnię Kultury.

W mądrze prowadzonym mieście nie dopuszczono by do upadku „Uciechy”, budynku sprzedanego w styczniu 2007 r. Akt notarialny pod-pisywał ówczesny wiceburmistrz Szaleniec – czy nie drgnęła mu ręka? Pomimo że był to efekt negocjacji poprzednich władz, czy nie można było powiedzieć NIE? Odmówić podpisu? A pieniędzy wydanych przez ostatnie lata na Kopalnię, „Elektrownię” i muzeum, czyli ładnych kilkadziesiąt milionów złotych(!), wystarczyłoby z dużym naddatkiem na piękną, reprezentacyjną „Uciechę” – centralną wizytówkę naszego miasta, która dziś tylko straszy. I jeszcze sporo kasy by zostało.

W mądrze prowadzonym mieście nie sprzedano by za grosze takiego obiektu.W mądrze prowadzonym mieście oczywiście dbano by o miejskie pamiątki, o miejskie archiwum gwarantujące utrzymanie jego tożsa-mości – rzeczy, dokumentów, wydarzeń. Ale zanim podjęto by próbę rozszerzenia działalności Izby Tradycji w muzeum, zastanowiono by się nad tym, jakie ma być to muzeum? Jaki ma mieć charakter? Jaki cel funk-cjonowania? Ile ma nas kosztować? I kto profesjonalnie je poprowadzi?

W naszym mieście nie jest mądrze. Jedynie burmistrz pięknie uśmiecha się z plakatów, składając nam życzenia za nasze własne pieniądze. I tym uśmiechem kupił już wielu czeladzian.

Stanisław Pisarek
Fot. Kamil Kowalik

Źródło: Nowoczesna Czeladź, nr 2 (16), II kwartał 2017 r.

Manifestacja w obronie Edwarda Gierka

Informacje/ Sosnowiec

Manifestacja w obronie Edwarda Gierka

Sosnowiecki Sojusz Lewicy Demokratycznej oraz Federacja Młodych Socjaldemokratów zapraszają na manifestację związaną z trwającymi w Sosnowcu konsultacjami społecznymi ws. upamiętnienia w przestrzeni publicznej miasta postaci  Edwarda Gierka.

Podczas manifestacji planujemy wspólnie z mieszkańcami okazać swoje wsparcie dla pozostawienia bez zmian nazwy ronda im. Edwarda Gierka. W planie wydarzenia zawarliśmy również wypełnianie razem z mieszkańcami ankiet konsultacyjnych oraz prezentację wystawy „Edward Gierek. Budowniczy Sosnowca” – mówi Michał Wcisło, rzecznik prasowy SLD Sosnowiec.

Początek manifestacji zaplanowano na poniedziałek 19 czerwca o godz. 12.00. Całe wydarzenie potrwa do godz. 16.00.

Poniżej publikujemy list organizatorów skierowany do mieszkańców, zawierający uzasadnienie konieczności organizacji manifestacji.

Reytan po sosnowiecku

Samorząd/ Sosnowiec

Reytan po sosnowiecku

Opinię publiczną zelektryzowała wiadomość o dramatycznym geście przewodniczącego klubu radnych Platformy Obywatelskiej. W przypływie desperacji z przytupem opuścił on swój polityczny matecznik.  Powody i okoliczności tej decyzji pozostają utajnione, choć sam bohater zapowiedział na łamach prasy, że gotów jest je ujawnić. Pozostaje wierzyć, że  dociekliwy redaktor z internetowego wydania gazety.pl już przygotowuje się do ogłoszenia sensacyjnego interview. Jak wiadomo bowiem, ten portal celuje w krytycznym recenzowaniu władz – innych miast.

     Komentując swoją decyzję, (były już) przewodniczący stwierdził enigmatycznie, że zostały naruszone granice jego tolerancji. Tajemnica nie jest jednak tak nieprzenikniona, by w kuluarach nie komentowano jej w sposób zupełnie otwarty. Światło na sprawę rzucają także posty internautów zamieszczane pod artykułem. Wynika z nich, że  że w grę nie wchodzi  kontestowanie działań prezydenta, choćby w odniesieniu do obłędnego projektu budowy kolejnego stadionu. U podstaw desperackiego kroku nie legło też niezadowolenie, że radni, którzy szczególnie wspierają gospodarza miasta, mogą liczyć na jego szczerą wdzięczność, obejmującą także  ich rodziny. Sam zainteresowany potwierdził zresztą swoje nieustające przywiązanie do osoby i polityki prezydenta. Wśród komentarzy  pojawiła się opinia, że decyzja o opuszczeniu klubu, podyktowana została urażoną ambicją. Miało to mieć związek z konkursem na kierownicze stanowisko w jednej ze szkół. Ponoć popierana przez niego kandydatka, została nieoczekiwanie i bez wyraźnego powodu wyeliminowana z gry. Prosta arytmetyka wskazuje zaś, że nie mogło się to stać bez czynnego udziału kolegów z komisji, działających w duchu (a może koszmaru) śp. POPiS-u. Jeśli istotnie tak było, to człowieka bezpartyjnego o sercu z lewej strony, musiało solidnie zaboleć.

     W słowach radnego echem odbiła się jakże słuszna dewiza znanego generała: „są granice, których przekraczać nie wolno!”  A jednak wcześniejsze harce wyczyniane w oświatowym światku (choćby nierozstrzyganie konkursów czy zaskakujące nominacje) najwidoczniej mieściły się tych granicach nie powodując absmaku. Zapewne jako człowiek doświadczony  traktował je jako  uzasadnioną dialektycznie  „mądrość etapu”. Tym razem, niestety, prawdą czasu okazała się prawda ekranu objawiona niegdyś w  filmie „Dzień świra”: „moja racja jest najmojsza”. Problem w tym, że mojszość radnego przegrała z sojuszem mojszości dwóch instytucji. Nec Hercules…Wobec siły partii jednostka zawsze pozostanie zerem.  Przy tej okazji warto uronić obywatelską łzę, nad kolejnym aktem kompromitacji idei konkursów (nie tylko w oświacie) powszechnym jak Polska długa i szeroka. Zapewne, gdyby były one oparte na obiektywnej ocenie kandydatów przez kompetentnych i samodzielnych członków komisji, trudno byłoby obrażać się na wyniki. Niestety, doświadczenie uczy, że praktyce obsadzania kadr często zwycięża kolesiostwo albo deal (dawniej – układ) zawierany nawet przez wrogie obozy dla osiągnięcia doraźnych korzyści. Najczęściej dla utrącenia kogoś zbyt samodzielnego.

     Spektakularna decyzja przewodniczącego wywołała też dyskusję  na temat przyszłości lokalnego polityka i osieroconego klubu radnych. W pierwszym wypadku przeważa opinia, że to absencja czasowa. Nowa platforma wyborcza „Wspólnie dla Sosnowca”, która ma zapewnić prezydentowi reelekcję zapewne nie będzie chciała stracić popularnego w mieście nauczyciela. Człowiek honoru, który wie, co znaczy „non possumus”,  zasiadając w komitecie poparcia, zwiększa jego wiarygodność. Prezydenta można oceniać różnie, ale  nie da się odmówić mu politycznej smykałki. Przed wyborami prędzej pozbędzie się odpowiadającego za oświatę urzędnika, powszechnie uznawanego za osobę o szczególnym typie osobowości, niż potencjalnego dostawcy głosów. A wtedy droga powrotna na łono klubu znów będzie otwarta, a propozycja prezydenta przyjęta z satysfakcją.

     Z kolei klub radnych PO decyzję swego przewodniczącego  powitał ponoć z wyraźną ulgą. Może  członkowie uznali, że krasomówstwo i honorowe zachowania są wprawdzie piękne, ale od przewodniczącego oczekiwali  przede wszystkim żmudnej pracy organizacyjnej. Szczególnie wobec zbliżającego się terminu wyborów.  Poza tym trudno nie ucieszyć się, że z listy ubywa poważny konkurent.

      Jeśli istotnie poruszenie w klubie radnych zostało wywołane nieszczęsnym konkursem oświatowym, to przy okazji wyszło na jaw, że prezydent ma większy problem niż pogrzebane szanse Zagłębia na awans do ekstraklasy. Choć pewne analogię nietrudno zauważyć. Gra zespołowa szwankuje, liderzy załatwiają jakieś swoje prywatne interesy, gra toczy się w szatni, a nie na boisku. Nastroje wokół miejskiej oświaty mogą przełożyć się na poparcie udzielane niezwykle czułemu na PR prezydentowi. Społeczeństwo zasadniczo nie lubi nauczycieli, a dyrektorów (nie tylko  w szkołach) programowo nie szanuje.  Jednak z punktu widzenia polityki każda szkoła to liczne środowisko pracowników, rodziców i krewnych uczniów – inaczej mówiąc – wyborców. Jeśli decyzjom kadrowym towarzyszy niezdrowa atmosfera, elektorat zaczyna stawiać pytania o rzetelność i wiarygodność  władzy w sprawach o wiele istotniejszych. Dowodzi tego rozpaczliwa próba wygaszenia (a jakże) konfliktu wokół, pożal się Boże, rządowej  reformy gimnazjalnej. I na naszym prowincjonalnym podwórku sosnowieckim gesty prowincjonalnych Reytanów mogą mieć znaczenie dla wyników wyborów samorządowych.

     Bohater Sejmu Rozbiorowego zasłonił swoim ciałem drogę wyjścia z sali poselskiej, gotów raczej na śmierć niż zdradę. Ten heroiczny gest przeszedł do historii jako symbol sprzeciwu wobec działań niezgodnych z racją stanu. Gest przewodniczącego klubu radnych jest nadal owiany nimbem tajemnicy, ale nie da się ukryć, że jego dramatyzm wzbudził społeczny szacunek. Chyba powinno to dać do myślenia panu prezydentowi. Jeśli środowisko oświatowe, domyślając się (mniej czy bardziej trafnie) powodów tej decyzji, uważa ją za szlachetną, muszą istnieć ku temu racjonalne przesłanki. Inaczej mówiąc w szkolnictwie od dawna „coś jest nie halo” Czujny polityk nie powinien lekceważyć takich sygnałów ostrzegawczych.

    Ostrzec też wypada samego Reytana z Sosnowca.  Były przewodniczący znany jest z miłości do polityki, choć ta od lat nie odwzajemnia tego uczucia. W jego przypadku sprawdza się widać stara zasada, że łatwiej o czymś uczyć, niż samemu to praktykować. Powinien jednak pamiętać, że chcąc  w polityce zachować twarz i kręgosłup, należy reagować na wszelkie przejawy niegodziwości, nie tylko wtedy, gdy dotykają one bliskich osób. Wówczas głoszona przez niego teza, że „elita z kręgosłupem moralnym to właściwi ludzie do sprawowania władzy” nie będzie czczym komunałem. Zwłaszcza jeżeli nadal  nie stracił zainteresowania karierą parlamentarną. Inaczej bolesne napięcie miedzy lojalnością wobec zasad,  a ambicjami politycznymi może kosztować go bardzo wiele, a jest człowiekiem wrażliwym. Szczególnie na swoim punkcie.

     Warto przypomnieć, że prawdziwy Tadeusz Reytan też był uważany za postać kultową,  a jego czyn został uznany za chwalebny przykład bezkompromisowości i pryncypialności etycznej. Ale późniejsze losy szlachcica-patrioty dowodzą, że nie poradził sobie z własną sławą.

     W politycznej kuchni gesty są jak przyprawy. Dodają smaku, ale liczą się przede wszystkim  – produkty i talent kucharza. „Reytan po sosnowiecku”  mógłby stać się ozdobą stołu pod warunkiem, że nie będzie to wyrób politykopodobny.

Janusz Szewczyk

Sukcesy młodych szablistek

Sosnowiec/ Sport

Sukcesy młodych szablistek

W Olsztynie rozgrywane były Mistrzostwa Polski Młodzików w szabli dziewcząt i chłopców. Rewelacyjnie zaprezentowały się szablistki TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, które zdobyły 5 medali.

W turnieju indywidualnym zawodniczki TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec zajęły niemal całe podium.Tytuł mistrzowski zdobyła Ewa Zając, która w finale pokonała koleżankę klubową Klaudię Kozieł. Trzecie miejsce zajęła Paulina Porada TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec i  Anastazja Nagórska z OŚ.AZS Poznań. Piąte miejsce zajęła Zuzanna Lenkiewicz również zawodniczka  TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec.

W turnieju drużynowym dziewcząt  TMS ZAGŁĘBIE I walczący w składzie : Ewa Zając, Klaudia Kozieł, i Zuzanna Lenkiewicz i Paulina Porada zdobyły srebrny medal ulegając w finale drużynie gospodarzy UKS Hajduczek Olsztyn 29-36. Medal brązowy  wywalczył drugi zespół TMS ZAGŁĘBIE walczący w składzie:Zuzanna Porada, Aleksandra Szweda, Emilia Myrta, Emilia Habryn. Drużyna Zagłębiowskiego Klubu Szermierczego zajęła miejsce 10. Wśród chłopców najlepszym zawodnikiem z Sosnowca w turnieju indywidualnym był Rafał Sowula z TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, który zajął 22 miejsce w gronie 90 startujących zawodników. W rywalizacji drużynowej chłopców 12 miejsce zajął zespół  TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, a miejsce 14 drużyna z Zagłębiowskiego Klubu Szermierczego.

 

Źródło i zdjęcie UM

Śląskie: W przyszłości możliwe zmiany w uchwale antysmogowej

Region

Śląskie: W przyszłości możliwe zmiany w uchwale antysmogowej

Samorządowcy z woj. śląskiego i małopolskiego od miesięcy apelują do rządu o szybkie wprowadzenie zakazu sprzedaży najgorszych paliw stałych, a także o zapewnienie środków na walkę z tzw. niską emisją. W majowym stanowisku samorządy Śląskiego Związku Gmin i Powiatów (118 gmin woj. śląskiego, w tym wszystkie 19 miast na prawach powiatu) zgodziły się, że wprowadzone dotąd rozwiązania systemowe (jak uchwały regionalnych sejmików) powinny być elementem kompleksowego, narodowego programu.

Senator wskazał na zawartą w uchwale sprzeczność: wskazane w niej jako pożądane kotły najwyższej klasy mogą czysto spalać m.in. część paliw, których uchwała zakazuje. Wiceprzewodniczący senackiej komisji gospodarki narodowej i innowacyjności i wicemarszałek woj. śląskiego uczestniczyli w XII Forum Nowej Gospodarki w Katowicach – w dyskusji „Gospodarka niskoemisyjna szansą dla woj. śląskiego i małopolskiego”. Oba te regiony dysponują już uchwałami antysmogowymi swoich sejmików – zakazują one stosowania paliw stałych niskiej jakości oraz zobowiązują mieszkańców do wymiany kotłów na spełniające najwyższe normy.

W dyskusji Gawęda – obecnie senator, a wcześniej radny woj. śląskiego – zwrócił uwagę, że uchwała tamtejszego sejmiku, choć jak ocenił „z pewnością bardzo dobra”, „nie jest też bez jakichś błędów”. Jako przykład wskazał, że wymieniane w niej kotły węglowe 5 klasy – rozumiane jako nowoczesne rozwiązania, które ograniczają w sposób zasadniczy niską emisję – mogą spalać niektóre czyste paliwa, których uchwała zakazuje.

„W instalacjach (…) zakazuje się stosowania: 1) węgla brunatnego oraz paliw stałych produkowanych z wykorzystaniem tego węgla, 2) mułów i flotokoncentratów węglowych oraz mieszanek produkowanych z ich wykorzystaniem, 3) paliw, w których udział masowy węgla kamiennego o uziarnieniu poniżej 3 mm wynosi więcej niż 15 proc. 4) biomasy stałej, której wilgotność w stanie roboczym przekracza 20 proc.” – zapisano w uchwale antysmogowej dla woj. śląskiego.

Gawęda przypomniał natomiast, że kotły 5 klasy przy zachowaniu wyśrubowanych kryteriów emisyjności umożliwiają spalanie, jak zaznaczył, „na przykład mieszanek energetycznych bardzo dobrej jakości, o dużej wartości energetycznej i małym zanieczyszczeniu, ale o drobnych frakcjach, o których mówi się w uchwale, że nie mogą być zastosowane”.

„W związku z tym (…) zwracam uwagę, że ta uchwała będzie prawdopodobnie doprecyzowana, będzie prawdopodobnie w przyszłości musiała podlegać pewnym modyfikacjom” – zasygnalizował wiceprzewodniczący senackiej komisji gospodarki narodowej i innowacyjności.

Wicemarszałek woj. śląskiego – również wcześniejszy radny sejmiku – podziękował za uwagi ws. uchwały. „Na pewno weźmiemy je pod uwagę, gdy będziemy pracować nad tekstem tego aktu prawnego w przyszłości – bo nie jest wykluczone, że wymaga on pewnych zmian” – zgodził się Gramatyka.

Zaapelował przy tym do Gawędy, jako senatora związanego z większością parlamentarną tworzącą rząd, o zakazanie sprzedaży – jeszcze przed najbliższym sezonem grzewczym – paliw najgorszej jakości, m.in. mułów węglowych i flotokoncentratów. Wicemarszałek akcentował, że samorządy mogą w swoich uchwałach zawierać tylko tyle, na ile pozwala Prawo ochrony środowiska: choć mogą wprowadzać określone nakazy i zakazy, nie ma już środków do ich egzekucji.

Źródło: portalsamorzadowy.pl
fot: pixabuy

Czeladź w metropolii

Czeladź/ Region

Czeladź w metropolii

Metropolia to czwarty poziom samorządowej biurokracji, który oznacza przede wszystkim dodatkowe i to niemałe koszty dla podatników. Podobnie jak we wszystkich innych miastach i gminach regionu, także i w Czeladzi totalną frekwencyjną klęską zakończyły się konsultacje społeczne odnośnie przystąpienia poszczególnych miast województwa śląskiego do nowo tworzonego związku metropolitalnego o nazwie Górnośląsko-Zagłębiowska Metropolia. W naszym mieście w trwających 2 tygodnie kwietniowych konsultacjach wzięło udział „aż” 1,9% mieszkańców. Jednak władze odtrąbiły sukces, bo 95% osób, które oddały ważny głos (485 z 509) poparło włączenie Czeladzi do związku metropolitalnego.

Większość samorządowców jest entuzjastycznie nastawiona do nowego biurokratycznego tworu. „Uważam, że metropolia dla tworzących ją miast i gmin, w tym także dla Czeladzi, to ogromna szansa na szybszy rozwój. Działając wspólnie, będziemy bardziej atrakcyjnym partnerem gospodarczym dla podobnych, europejskich i światowych regionów” – roi sobie na łamach „Echa Czeladzi” burmistrz Zbigniew Szaleniec, który 29 maja podpisał akces Czeladzi do metropolii.

Jednak nie wszyscy podzielają takie stanowisko. Grzegorz Jaszczura, były działacz UPR, a obecnie radny klubu PiS w Dąbrowie Górniczej widzi zagrożenia. Jednym z nich będzie możliwość trzymania niepokornych samorządowców na smyczy. Ponadto „problemem może być na przykład wspólna polityka przestrzenna. Na pewno nastąpi przeniesienie władzy na wyższy poziom decyzyjny, co przełoży się na mniejszy wpływ mieszkańców na podejmowane decyzje”.

Biurokraci bardzo rzadko potrafią skutecznie i efektywnie zarządzać czymkolwiek, dlatego im mniej pieniędzy w rękach urzędników, tym lepiej. Wobec tego zamiast tworzyć nowe samorządowe podmioty, należałoby raczej redukować obecnie istniejące byty biurokratyczne. – Sama nakładka w postaci związku metropolitalnego niewiele, a raczej nic nie zmieni dla ludzi, a na pewno dołoży sporo kosztów urzędniczych – uważa Stanisław Pisarek, radny Czeladzi.

Na pewno bogactwa nie przybędzie od przelewania pieniędzy z jednej biurokratycznej kieszeni do drugiej biurokratycznej kieszeni, a w taki sposób zostanie utworzony budżet metropolii. Otóż – jak wynika z ustawy o związku metropolitalnym w województwie śląskim – dwa główne źródła dochodów związku metropolitalnego to 5-procentowy udział we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych zamieszkałych na obszarze związku (około 250 mln zł rocznie) oraz składki od gmin uczestniczących w związku, które będą składały się z części stałej i zmiennej. Trzeba powiedzieć co najmniej o całkowitej nieodpowiedzialności w sytuacji, kiedy władze miasta przystępują do organizacji, nie wiedząc, ile będzie wynosiła ich składka: „nie znana jest wysokość składki po przystąpieniu miasta Czeladź do związku metropolitalnego tworzonego na terenie województwa śląskiego” – informuje „Nowoczesną Czeladź” Arkadiusz Olechwieruk, naczelnik Wydziału Prawno-Organizacyjnego UM.

Jedno jest pewne – nowy związek to koszty dla podatników i nowe urzędnicze miejsca pracy, na co zwraca też uwagę radny Jaszczura: „trudno byłoby oczekiwać, aby lokalni pryncypałowie nie skorzystali z okazji, by nie poupychać swoich kolegów na kolejnych stołkach. Co za tym idzie, dublowanie się kompetencji na linii samorząd-metropolia”. Zgodnie z ustawą zostaną utworzone organy związku: zgromadzenie związku Metropolia to czwarty poziom samorządowej biurokracji, który oznacza przede wszystkim dodatkowe i to niemałe koszty dla podatników związku metropolitalnego, składające się z delegatów z każdej gminy oraz 5-osobowy zarząd związku metropolitalnego, który będzie wykonywał zadana przy pomocy nowego urzędu metropolitalnego. Znajdzie się praca m.in. dla sekretarza i skarbnika związku. Ustawa mówi także o jednostkach budżetowych i zakładach budżetowych związku metropolitalnego. Co więcej, związek może tworzyć kolejne biurokratyczne byty! Tak więc można się spodziewać pączkowania urzędniczych miejsc pracy. Reszta argumentów za metropolią to urzędnicza nowomowa napędzająca niepotrzebne etaty, bo czymże innym jest zadanie polegające na „promocji związku metropolitalnego i jego obszaru”?

Tomasz Cukiernik
Fot. T. Cukiernik

Źródło: Nowoczesna Czeladź, nr 2 (16), II kwartał 2017 r.

 

Spotkanie autorskie ze Sławomirem Matuszem

Kultura/ Sosnowiec

Spotkanie autorskie ze Sławomirem Matuszem

We wtorek 13 czerwca 2017 o godz. 17.00 Filia nr 7 BIBLIOSFERA (ul. Kalinowa) serdecznie zaprasza na spotkanie autorskie z poetą, eseistą i krytykiem – Sławomirem Matuszem. Podczas rozmowy prowadzonej przez Macieja Bieszczada, odbędzie się promocja książek „te kości których nie połamali” i „Podatek od nienapisanego wiersza”. Wstęp wolny.

Sławomir Matusz – poeta, eseista, krytyk. Urodził się w 1963 r. w Sosnowcu. Debiutował wierszem w 1981 r. na łamach „Wiadomości Katowickich”. Publikował wielokrotnie między innymi w czasopismach: „Śląsk”, „Twórczość”, „Topos”, „Migotania, Przejaśnienia”, „Portret”, „Opcje”, „FA-art”, „Kartki”, „Wiadomości Kulturalne”, „Czas kultury”, czy „Kurier Literacki”.

Laureat konkursów poetyckich, m.in.: II nagroda w Ogólnopolskim Turnieju Poetyckim o Laur „Remedium”, nagroda w Turnieju Jednego Wiersza w Tychach. W 1994 roku laureat Nagrody Wojewody Katowickiego w dziedzinie literatury. Stypendysta Zarządu Województwa Śląskiego w 2008 r. W 2012 laureat Nagrody Artystycznej Miasta Sosnowca. Odznaczony Brązowym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis, przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2012 r. Członek Górnośląskiego Towarzystwa Literackiego. Jego utwory tłumaczono na języki: angielski, szwedzki, słoweński, niemiecki i czeski.

Wydał m.in. zbiory wierszy: Nie podaję nikomu ręki /1985/; Mistyka zimą /1990/; Szare mydło /1993/; Podtrzymanie, podniesienie /1994/; Wakacje/1995/; Świadectwo urodzenia /1998/; Przewrotka aniołów /1999/; Elegia transgeniczna. Transgenische Elegie /2000/; Mięśnie twarzy /2002/;Serdeczna mammografia /2003/; Cycek Boży /2006/; Mistyka zimą /2007/; Ojciec Konrad /2008/; Pieśni odejścia i powrotu /2010/; Cisza: wybór wierszy 1983-2011 /2012/; Piosenka o okienkach. Podwórko Szpilmana /2014/. Jego najnowszy tomik poezji te kości których nie połamali /2016/ zgłoszony został do Wrocławskiej Nagrody Poetyckiej Silesius.
Sławomir Matusz jest również autorem tomu prozy Narkoeseje /2004/; zbioru esejów Licznik Geigera /2013/ oraz szkiców i esejów literaturo- i kulturoznawczych Podatek od nienapisanego wiersza /2016/, które wydane zostały we współpracy z Miejskim Domem Kultury „Kazimierz” w Sosnowcu.

Źródło: MBP

Rusza akcja „Podaruj tornister”

Informacje/ Sosnowiec

Rusza akcja „Podaruj tornister”

Rok szkolny powoli się kończy. Niedługo wakacje, a po nich znów do szkoły. Jednak niektóre dzieci boją się powrotu do sal lekcyjnych. Nie dla tego, że nie lubią szkoły. Dlatego, że ze względu na sytuację finansową rodziców nie będą miały wyprawki szkolnej.

„Podaruj tornister”. Pod takim hasłem rusza coroczna akcja Caritas Diecezji Sosnowieckiej, której partnerem w tym roku jest firma Semi Line. Celem kampanii jest pozyskanie funduszy na zakup jak największej ilości plecaków, które będą przekazane dzieciom z ubogich rodzin. Akcja potrwa do końca sierpnia.

Koszt jednego plecaka to tylko 20 zł! Zakupione tornistry trafią do Parafialnych Zespołów Caritas,  które prowadzić będą II etap akcji – „Tornister Pełen Uśmiechów”, zbierając przybory szkolne, aby wypełnić plecaki po brzegi, następnie z pomocą pedagogów szkolnych podarują pełne plecaki najbardziej potrzebującym dzieciom.

 Do dzieci trafią w pełni wyposażone tornistry. Dziewczynki dostaną inne plecaki niż chłopcy, a ich zawartość będzie się różnić w zależności od wieku dziecka.

Kampania „Podaruj tornister” wpisuje się w ogólnopolską kampanię „Tornister pełen uśmiechów”, organizowaną przez Caritas w całej Polsce.

Szczegółowe informacje na www.podarujtornister.pl. Tam też znajduje się licznik, dzięki któremu wiadomo jest, na ile plecaków przekazano już fundusze.

Akcję można również wspomóc wpłacając dowolną kwotę na konto Caritas Diecezji Sosnowieckiej : 25 2490 0005 0000 4520 4459 1536 z dopiskiem: Tornister

«< 93 94 95 96 97 >»
Facebook