About

Posts by :

Paweł Kukiz: Samorządy są wasze, nie są partyjne. Chcesz kandydować w wyborach? Zgłoś się do Kukiz’15

Informacje/ Region

Paweł Kukiz: Samorządy są wasze, nie są partyjne. Chcesz kandydować w wyborach? Zgłoś się do Kukiz’15

0 Comment

Samorządy są wasze, nie są partyjne. Nie są Kukiza, nie są PiS-u, ani PO, samorządy są obywatelskie – mówi Paweł Kukiz, lider Kukiz’15. We wtorek ogłosił, że jego partia chce umożliwić wszystkim obywatelom kandydowanie w wyborach samorządowych na swoich listach, lub ze swoim poparciem. W tym celu uruchomiło specjalną witrynę internetową dzięki której każdy zainteresowany będzie mógł zgłosić swoją kandydaturę.

Lider Kukiz’15 Paweł Kukiz powiedział we wtorek na konferencji prasowej w Sejmie, że Kukiz’15 nie chce ingerować w życie lokalne, dlatego proponuje, aby to obywatele, pod patronatem jego ruchu, sami zgłaszali swoje kandydatury na listy wyborcze w wyborach samorządowych.

„Tym różnimy się do partii politycznych, że to nie posłowie, ze swoimi przybocznymi, jakimiś gabinecikami (politycznymi), będą ustalali, kto się nadaje, a kto się nie nadaje do samorządu. Liczymy na aktywność obywatelską i na oddolne ruchy” – powiedział Kukiz.

Pytany, kto będzie decydował o tym, którego kandydata poprze Kukiz’15, polityk powiedział, że „sami będą siebie wybierać”. „Lider powinien się kształtować w sposób naturalny, a nie w sposób narzucony odgórnie” – podkreślił. Jak dodał, Kukiz’15 będzie jedynie chciał zweryfikować kandydatów pod względem uczciwości i transparentności.

„Samorządy są wasze, nie są partyjne. Nie są Kukiza, nie są PiS-u, ani PO, samorządy są obywatelskie. Zapraszamy ludzi od lewa do prawa, ludzi przyzwoitych, fachowych, dla których Polska jest misją i miłością” – przekonywał Kukiz.

Poseł Kukiz’15 Tomasz Jaskóła przekonywał, że Kukiz’15 otwiera samorząd dla obywateli. „Zapraszamy wszystkich do współpracy w szerokim wachlarzu współpracy od lewa do prawa. Naszym głównym wrogiem jest zawłaszczanie państwa przez partie polityczne” – podkreślił.

„Chcemy przyciągnąć ludzi, którzy bardzo często są odrzucani, albo nie mogą przebić się w samorządach, przez partyjne sitwy” – dodał Jaskóła.

„Nasz projekt jest otwarciem na każdego uczciwego człowieka i zaproszeniem go do współpracy w wyborach samorządowych w 2018 r. Projekt otwiera każdemu możliwość kandydowania, wbrew partiom politycznym. Na naszej stronie każdy będzie mógł zgłosić się do współpracy w samorządzie i do kandydowania na wszystkie szczeble w najbliższych wyborach samorządowych” – czytamy na stronie internetowej samorzadyzkukizem.pl.

Osoba, która chce kandydować musi wybrać z listy na jakie stanowisko aplikuje w wyborach samorządowych, następnie musi poinformować, czy chce kandydować z komitetu Kukiz’15, własnego komitetu ze wsparciem Kukiz’15, czy innego komitetu ze wsparciem Kukiz’15. Kandydat musi też podać dane osobowe, a także informacje do jakich partii i stowarzyszeń należy, bądź należał, jakie funkcje publiczne pełnił w przeszłości i obecnie, oraz w jakich wyborach startował po 1989 roku.

Źródło: portalsamorzadowy.pl
Fot. samorzadyzkukizem.pl

Ludzie listy piszą: Tomasz Niedziela do Jarosława Kaczyńskiego, Michał Potoczny do Arkadiusza Chęcińskiego

Informacje/ Sosnowiec

Ludzie listy piszą: Tomasz Niedziela do Jarosława Kaczyńskiego, Michał Potoczny do Arkadiusza Chęcińskiego

0 Comment

Temperatura sporu politycznego o nazwę ronda przy ulicy Ostrogórskiej rośnie. W tej sprawie przewodniczący SLD w Sosnowcu Tomasz Niedziela wystosował list do prezesa Prawa i Sprawiedliwości Jarosława Kaczyńskiego, natomiast senator Michał Potoczny swój list skierował do prezydenta Arkadiusza Chęcińskiego. Obydwa publikujemy poniżej:

 

 

Pan Prezydent rozpytuje o Edwarda Gierka

Informacje/ Sosnowiec

Pan Prezydent rozpytuje o Edwarda Gierka

Życie polityczne bywa zaskakujące. Osoby publiczne kłamią w żywe oczy, wymyślają nieistniejące państwa albo ekwilibrystycznie łapią Hostię, spadającą z ołtarza. Niektórzy udają, że są kimś zgoła innym. Przywdziewają mundury wojskowe, albo stroją się w szaty Katona. Prosty człowiek nie wie nawet, kiedy i gdzie napotkać może takiego przebierańca.

     Na tym tle, niegdysiejsze zadawanie szyku przez prezydenta Sosnowca odzianego w strój monarszy, jawi się jako niewinna ekstrawagancja. Niedawno okazało się zresztą, że ten król jest nagi. A raczej prawie nagi, bo ciało przysłonił sportową koszulką i gustownymi bokserkami. Tak przebrany wystąpił na ringu. Gwoli sprawiedliwości trzeba zauważyć, że uczynił to w szlachetnym celu charytatywnym. Chwalebne jest też, że nie wymalował henną logotypu sponsora na swych muskularnych plecach.

     Pan prezydent Sosnowca skrzyżował rękawice z artystą Teatru Zagłębia. Zwycięzcy nie wskazano, co akurat nie dziwi w świetle permanentnie praktykowanego w Sosnowcu  nierozstrzygania konkursów na dyrektorów placówek oświatowych. Krwi nie przelano. Liczyła się honorowa rywalizacja. Niestety, w efekcie pojedynek okazał się bardziej godny pióra Gombrowicza niż Homera. Pozostaje nadzieja, że aktorowi udało się (co dowcipnie prorokował prezydent) wbić przeciwnikowi kulturę do głowy. Nadzieja wątła, bo Pierwszy Bokser Sosnowca czaszkę miał osłoniętą niczym rycerz zakuty w stalowy hełm.

     Następną walkę należałoby zakontraktować z jakimś historykiem. W najbliższym otoczeniu są radni Janusz Kubicki i Karol Winiarski. Gdyby z jakichś względów nie podjęli rzuconej rękawicy, w odwodzie jest kilku politologów. Jeśli po meczu bokserskim w głowie prezydenta pozostało trochę miejsca obok kultury, mogliby wbić do niej trochę wiedzy historycznej.

     Propozycja ta wydaje się celna wobec ostatniej inicjatywy prezydenta – poddania społecznej ocenie postaci Edwarda Gierka. Zachęcony sukcesem referendum w sprawie Zagłębiowskiego Parku Sportowego (szczególnie popularnego wśród niemowląt przy piersi), postanowił iść za ciosem a przy tym nie być gorszy niż Prezydent Polski. Uznał za celowe ponownie zwrócić się do suwerena. Osobiście. W skrzynkach pocztowych  wszystkich mieszkańców pojawiła się zatem ulotka z pytaniem: „Czy uważasz, że Edward Gierek zasługuje na upamiętnienie w przestrzeni publicznej Sosnowca poprzez nazwanie ronda lub ulicy jego nazwiskiem?”. Pan Prezydent Andrzej Duda powinien się uczyć, jak należy przeprowadzać referenda i formułować pytania! Odpowiedź jest oczywista. Wszak już kilka lat temu władze miejskie nadały nazwę Ronda Gierka skrzyżowaniu przy Ostrogórskiej. Nie pytały zresztą wtedy nikogo, nawet specjalistów od ruchu drogowego.  Dziś znów pytają, choć to kompletnie bez sensu. Decyzję i tak podejmie wojewoda w oparciu o opinię Instytutu Pamięci Narodowej. Jak należy się spodziewać, będzie ona nokautująca dla zwolenników utrzymania nazwy. Za to umocni się legenda prezydenta, wsłuchującego się w głos mieszkańców. Oczywiście  nie tych z dzielnic pozbawionych kanalizacji, zapomnianych jak z Ostrowy, Porąbka, Bory czy z hałaśliwej ulicy Małachowskiego. Także nie tych, rozsianych po całym mieście, przeciwników budowy potencjalnie nierentownego stadionu.

     Równie ciekawa jak pytanie referendalne jest treść ulotki. Autor się nie podpisał i jednocześnie nie popisał wiedzą historyczną, choć nie można wykluczyć, że udział w jej zredagowaniu miał wykształcony doradca prezydenta, człowiek o szczerze lewicowych sympatiach.  Zaprezentowano w niej  tow. Pierwszego Sekretarza  jako wielkiego Wizjonera i Budowniczego  Drugiej Polski. Gwoli prawdy, zauważono, że prócz wdzięcznej pamięci pozostawił po sobie długi i zafundował społeczeństwu podwyżki cen, czym zresztą autor ulotki obciążył ówczesny rząd. Widać zapomniał, że zasadą tamtego czasu było, że „Partia kieruje a rząd rządzi”.

     Bez wątpienia inwestycje wymienione w ulotce odmieniły obraz Polski lat siedemdziesiątych. Uwadze kronikarza uszły jednak „zasługi” tow. Edwarda w doprowadzeniu Polski na skraj zapaści gospodarczej, „ścieżki zdrowia” w Radomiu i Ursusie, konstytucyjny hołd wobec ZSRR, a wcześniej sekretarzowanie KW w Katowicach w latach terroru stalinowskiego, napisanie kłamliwego raportu z wypadków poznańskich,  formułowanie jawnych gróźb pod adresem uczestników Marca 68.

     Edward Gierek jest postacią niejednoznaczną. Dla wielu ludzi, którzy doświadczyli na własnej skórze mrocznej rzeczywistości czasów Bieruta i gomułkowskich „rządów ciemniaków”, dekada jego władzy wydawała się okresem wolności i prosperity. Nachalna propaganda umiejętnie kompensowała polskie kompleksy. W przekazach medialnych byliśmy dziesiątą potęgą gospodarczą świata, a kredytowany przez kraje zachodnie boom inwestycyjny zapowiadał świetlaną przyszłość. Pewex i Baltona dawały złudzenie dostępności luksusowych dóbr za cenę nabycia bonów pekao od przedsiębiorczego cinkciarza. Mały fiat i mieszkanie spółdzielcze w bloku z wielkiej płyty były dobrem realnie osiągalnym. Jednocześnie wzrastały aspiracje materialne społeczeństwa i rosło zapotrzebowania na wolność w stylu państw zachodnich. Niezamierzonym efektem polityki otwarcia na świat stał się także  wzrost świadomości politycznej i obywatelskiej Polaków. Tym trudniej było władzy wytłumaczyć za pomocą partyjnej nowomowy przyczyny kryzysu gospodarczego, jaki zapanował już w połowie dekady. Powrót do stosowania metod opresyjnych sprawił, że w kraju powstała faktyczna opozycja. Ostateczny kres rządom Edwarda Gierka położyły sierpniowe strajki roku 1980. Wkrótce blisko 10 milionów obywateli połączyła solidarność przeciw władzy, która ich tak srodze zawiodła.

     Sosnowiec niewątpliwie skorzystał na czasach Gierka. Rozbudowano infrastrukturę mieszkaniową i drogową. Z dość prowincjonalnego miasta stało się ważnym ośrodkiem przemysłowym i akademickim, rozpoznawalnym w całym kraju. Kariera miasta i niektórych jego mieszkańców a zwłaszcza „Naszego Człowieka w Stolicy” były powodem do autentycznej dumy. Symbolem tego awansu stał się krążący po Polsce dowcip, że megafony na Dworcu Centralnym w Warszawie co jakiś czas podają komunikat: „Uwaga! Nadjeżdża pociąg z Sosnowca. Prosimy odsunąć się od stanowisk!”. W Sosnowcu nikt się z niego nie śmiał.

     Dziś jest oczywiste, że pieniądze pożyczane na Zachodzie można było spożytkować dużo mądrzej i efektywniej. Wiadomo, że koncesjonowanie swobód obywatelskich nie mogło zastąpić prawdziwej wolności. I nie jest też tajemnicą, że krach gospodarczy u schyłku rządów Gierka nie był zawiniony wyłącznie przez niego. Kryzys zawisł nad PRL  niczym miecz Damoklesa, zanim jeszcze w 1952  tak nazwano  Rzeczpospolitą Polską, na długo przed kadencją towarzysza Edwarda  Gierka.

    Czy  jednak całokształt kariery politycznej naszego krajana zasługuje na upamiętnienie poprzez nadanie jego nazwiska ulicy czy rondu w rodzinnym mieście? Wydaje się, że byłoby to dowodem na słuszność zaściankowej postawy „nasza chata z kraja”. Zasługi dla Zagłębia, a nawet industrializacja kraju nie mogą przesłonić prawdy oczywistej dla historyków.  Edward Gierek – rzeczywisty władca Polski w okresie lat siedemdziesiątych i niezwykle wpływowy polityk w całym okresie PRL był w gruncie rzeczy współodpowiedzialny za opresyjne państwo, łamiące prawa i wolności obywatelskie. Do tego poddańcze wobec Związku Radzieckiego – mocarstwa o systemie totalitarnym. Z tego powodu zwyczajowe formy oddania mu czci poprzez pomnik, honorowe obywatelstwo czy nadanie imienia ulicy powinny być wykluczone. Choćby ze względu na szacunek dla innych patronów, których bilans życia odnotował  zdecydowanie więcej po stronie „ma” niż „winien”.

     Jeśli prezydent Sosnowca ma jednak wątpliwości, wynikające zapewne z braku własnych doświadczeń (urodził się w roku 1971) i być może powierzchowną wiedzę historyczną, to zamiast przeprowadzać niemądre referenda powinien zapytać o zdanie fachowców. Miał zresztą znakomitą okazję zaczerpnąć wiedzy u samego źródła.  Odbył wszakże pojedynek bokserski nie z kim innym jak z samym Edwardem Gierkiem. Przeciwnikiem z ringu był bowiem aktor, który przekonująco wcielił się w rolę I sekretarza PZPR w spektaklu „Czerwone Zagłębie”, wystawianym w ubiegłym sezonie w sosnowieckim teatrze.

     Wydaje się, że prezydent z tej wyjątkowej możliwości jednak nie skorzystał. Może zresztą obaj panowie przebrani za sportowców  rozmawiali o skutecznych metodach uprawiania propagandy sukcesu?

Janusz Szewczyk

Od redakcji:

Zapraszamy również innych autorów do przesyłania swoich tekstów. W portalu nie obowiązuje jakaś ściśle określona linia programowa, może poza taką, że publikujemy również treści, które nie mają szans ukazać się w innych regionalnych mediach. Tak jak w dziale „Głosy Polityków”, w całym portalu dopuszczamy poglądy od skrajnie lewicowych, po skrajnie prawicowe. Jedynymi kryteriami publikacji są poprawna w miarę składnia i kultura słowa.

Lewica w obronie nazwy Ronda Edwarda Gierka

Informacje/ Sosnowiec

Lewica w obronie nazwy Ronda Edwarda Gierka

Dzisiaj, 19 czerwca o godz. 12 na Placu Stulecia miała miejsce pikieta zorganizowana przez Sojusz Lewicy Demokratycznej oraz Federację Młodych Socjaldemokratów związana z trwającymi w Sosnowcu konsultacjami społecznymi ws. upamiętnienia w przestrzeni publicznej miasta postaci  Edwarda Gierka.

 Co prawda organizatorzy w zapowiedziach mówili o manifestacji, jednak naszym zdaniem była to pikieta przy której zatrzymywali się przechodnie, zachęcani przez organizatorów do wypełnienia ankiety. Na spotkanie przybył przewodniczący SLD Włodzimierz Czarzasty oraz lokalni działacze z Tomaszem Niedzielą na czele. Dostrzegliśmy również radnych: Tomasza Bańbułę, Wojciecha Nitwinko oraz przewodniczącego FMS Michała Wcisło. Wśród znanych postaci lewicy rozpoznać można było jeszcze m.in. Zbigniewa Jaskiernię, Ryszarda Łukawskiego.

Przemawiali: Włodzimierz Czarzasty, Tomasz Niedziela, Michał Wcisło, Wojciech Nitwinko.  W czasie przemówień powoływano się na słowa Jarosława Kaczyńskiego z 2010 roku, kiedy to prezes Prawa i Sprawiedliwości podczas wizyty w Sosnowcu powiedział, że Edward Gierek był „komunistycznym, ale jednak patriotą” oraz przypominano zasługi, jakie – zdaniem organizatorów – miasto zawdzięcza Edwardowi Gierkowi. Apelowano również do Wojewody Śląskiego (do którego należy ostateczna decyzja) o zachowanie istniejącej nazwy ronda przy ul. Ostrogórskiej

Jutro na naszych łamach ukaże się osobny tekst poświęcony konsultacjom w sprawie Ronda Edwarda Gierka przy ul. Ostrogórskiej.

Muzeum Saturn – „Miś” na miarę naszych czasów

Czeladź

Muzeum Saturn – „Miś” na miarę naszych czasów

Kiedyś, do jakiejś publikacji potrzebowałem zdjęć z Alp. Przypadkiem trafiłem w sieci na ogłoszenie: „sprzedam slajdy – głównie alpejskie, 80 kg” i cena wywoławcza 1 zł. Zalicytowałem i ku mojemu zdumieniu wygrałem. Kilka dni później dotarła do mnie potężna paka. Wewnątrz skrupulatnie posegregowane i precyzyjnie opisane 23 alpejskie urlopy Niemca z Kolonii. Spędzane w latach 1970-93. Każdy rok osobno, każdy slajd w ramce z datą, godziną i miejscem. Świetne ujęcia. Mogłem się tylko domyślić, że ich Autor już nie żyje, a ktoś wystawił wyposażenie mieszkania na pchli targ, jakiś Polak kupił te foty, a ja od niego na aukcji. I tak, wszystkie pieczołowicie gromadzone wspomnienia z wakacji bogatego Niemca (jeździł niezłymi furami) trafiły do Czeladzi za 64 zł z kosztem wysyłki. Trochę przykre. Ciekawe jakby się czuł ten Niemiec? Za życia nie wiedział pewnie, że jest jakaś Czeladź.

Wielu ludzi przechowuje pamiątki. Najczęściej te dotyczące ich życia. Często jednak kończy się właśnie tak jak z tymi zdjęciami. Oczywiście zdarzają się przypadki, gdy rodzina przechowuje pamiątki po rodzicach, dziadkach, a nawet pradziadkach. Większość jednak ginie w zawieruchach historii. W przeprowadzkach, po śmierci.

Izba Tradycji to za mało?

Miasta oczywiście też mają swoją historię. Fajnie by było, gdyby świadomość ich władz i ich możliwości pozwalały na gromadzenie miejskich pamiątek. Niestety dzieje się tak dopiero od niedawna. To dlatego mamy tak niewiele śladów tylu lat trwania naszej Czeladzi. Oprócz jakichś starych murów, najstarszy jest chyba pomnik św. Nepomucena, ale stoi schowany gdzieś z boku przy kościele, zamiast być dumną wizytówką miasta (wg aktualnych władz lepsza jest czarownica).

W Czeladzi podjęto taką próbę. Okazją było przejęcie przez miasto w wyniku negocjacji z dyrekcją kopalni „Saturn” (1995/96) hali sportowej i budynku NOT w zamian za zobowiązania finansowe wobec miasta. Na bazie hali powstał MOSiR, na bazie NOT – muzeum.

14 lat temu, w dawnym NOT, a jeszcze dawniej willi dyrektora ko-palni, otwarta została Czeladzka Izba Tradycji. Początkowo nie była to instytucja samodzielna, ale wydzielona struktura Miejskiej Biblioteki Publicznej (podobnie jak dziś Kopalnia Kultury).

Ponad 750 lat historii miasta i w końcu powołano jednostkę kultury z zadaniem gromadzenia pamiątek, kultywowania tradycji, wzmacniania czeladzkiej tożsamości. Ale dlaczego tak to jest w Czeladzi, że długo, długo nic, a potem z grubej rury i ponad miarę? Czy prosta Izba Tradycji nie mogłaby i nie powinna przetrwać, i trwać w prostym, oszczędnym kształcie z niewielką, ale dobrze dobraną grupą pracowników? Przecież jest to wydawanie pieniędzy publicznych. Ale właśnie, że to środki publiczne, to często nie ma w tym umiaru. Już nie mówiąc o tym, że często cel główny gdzieś znika, a instytucja zaczyna trwać dla samej siebie.

Czy w niewielkim mieście nie wystarczyłaby Izba Tradycji z jednym pomieszczeniem biurowym, salą ekspozycyjną i magazynem (a w miarę przybywania zbiorów kolejnymi magazynami)? Czy potrzebowano od razu potężnego budynku willi? A jednak zaczęto prace remontowe. Trwały długo i kosztowały dużo pieniędzy. Bardzo dużo. Pewnie do dziś za to płacimy. Usunięte zostały całkowicie wszystkie nawarstwienia malarskie stolarki drzwiowej i okiennej. Skuto cały tynk i położono nowy, bardziej delikatny. Elewacje wzbogacono elementami sztukatorskimi – opaski okien, gzymsy i płaskorzeźby. Wykonano nowe schody oraz fontannę, której centralnym elementem została kopia rzeźby „Chłopca z łabędziem” autorstwa Teodora Erdmana Kalidego, wybitnego śląskiego artysty żyjącego na przełomie XIX i XX stulecia. Pokolonialny budynek o pięknym neoklasycystycznym charakterze stał się jedną z ikon Czeladzi. Niewielu ludzi już pamięta, że ojcem tej przemiany jest były burmistrz Marek Mrozowski. Może dlatego, że nie dokonał spektakularnego otwarcia i skocznej imprezy (to do-mena obecnego burmistrza; cokolwiek nowego zrobi lub wybuduje za nasze – często pożyczone – pieniądze, gdaka jak kura, co zniosła jajko i robi wielki szum)?

Ale czy to na pewno był sukces? I czy na pewno potrzebny? W projekt wsadzono przepotężne pieniądze, a to był dopiero początek lawiny wydatków miejskich pieniędzy, który trwa do dziś. Łatwo wydaje się nieswoje pieniądze. Czy nie była to bardziej fanaberia ówczesnej władzy? Niechby i Izbę Tradycji przemianować w nazwie na muzeum (nazwa w strukturach administracji Polski ma znaczenie), ale czy od razu trzeba było dawać mu drogi i piękny budynek, który do dziś nie jest wypełniony zgodnie z logiką powołania?

58% podwyżki dla Szaleńcowej

Ale ambicje naszych włodarzy były nie do powstrzymania. Ostatecznie w marcu 2009 r. otwarto muzeum. I kto został dyrektorem z umową o pracę na czas nieokreślony? Czy odbył się jakiś konkurs? Wydano wiele milionów złotych, by powstało w takim kształcie i w tym miejscu. Ale kwestia kadr nie była już istotna. No bo któż miał zostać, jak nie gwiazda polskiego muzealnictwa Iwona Szaleniec: kiedyś szkolna bibliotekarka, później szybko robiąca miejską karierę kompatybilną z karierą męża. Ówczesnego senatora, który wtedy był jeszcze przyjacielem burmistrza Mrozowskiego, któremu zresztą swe senatorstwo zawdzięczał. Ponoć w zamian senator obiecywał jakieś działania w ministerstwie, ale potem jakoś nic z tego nie wyszło. Tak jak i z całej tej senatorskiej misji. Wiele radości i pożytków miał z niej sam Szaleniec, ale Czeladź już nie za wiele. To jest właśnie Polska, to jest klasyczny przykład prywaty i cwaniactwa polityków. Tak właśnie cały czas żyjemy w naszym państwie. Ważne by było dobre miejsce pracy i kasa dla swoich.

Czas płynął. W międzyczasie zarzucono pomysł wyremontowania budynku warsztatu elektrycznego, by przenieść tam muzeum (brakło po prostu kasy – ciekawe co wówczas byłoby z willą?). Zamiast codziennej pracy na rzecz gromadzenia zbiorów i dokumentów dotyczących historii miasta, zamiast stworzenia stałej wystawy prezentującej jego rozwój, zamiast ustawicznej pracy badawczej, muzeum przekształciło się w ka-meralny salon promujący wybrańców. Więcej zakupów eksponatów czy starych fotografii dokonywał ówczesny kierownik Wydziału Promocji UM Wojciech Maćkowski niż muzeum. Zauważył to Mrozowski i wraz z zastępcą Anną Ślagórską podjęli działania korygujące jego program. Było to w niesmak pani dyrektor i jej męża. I chyba właśnie to było jedną z przyczyn rozpoczęcia kryzysu w stosunkach między dawnymi przyjaciółmi.

W 2010 r. burmistrzem została Teresa Kosmala, która poświęciła się przede wszystkim zmniejszaniu potężnego miejskiego zadłużenia narosłego za kadencji burmistrza Mrozowskiego i jego zastępcy – Sza-leńca. Nie miała w tym poparcia Rady Miejskiej i miała dużo ważniejsze rzeczy na głowie, niż myślenie o zmianie kadry w muzeum. Zwłaszcza że samo w sobie wówczas pełniło pożyteczną rolę, a do listopada 2013 r. było przecież jedyną, oprócz biblioteki i Odeonu, instytucją kultury w mieście. Ustawowe finansowanie tego typu instytucji opiera się głównie na corocznej dotacji z budżetu miasta, która w kadencji 2010-14 oscylowała w kwotach poniżej 500 tys. zł rocznie (gdzie te czasy? W tym roku dotację z budżetu Czeladzi dla muzeum zaplanowano na poziomie 1,28 mln zł). Muzeum zatrudniało tylko 4-5 osób. Kontrole nie wykazywały nieprawidłowości, nie występowały więc podstawy do rozwiązania z dyrektorem umowy o pracę.

Cztery lata przeleciały. Pod koniec kadencji, w 2014 r., w oparciu o nowe przepisy o kadencyjności dyrektorów gminnych instytucji kultury rozpisano konkurs. Startował w nim m.in. doświadczony archeolog, z wieloletnią praktyką muzealną, obecnie dyrektor poważnej placówki muzealnej. Komisja wybrała jednak Szaleńcową! Dlaczego? Kosmala podkreśla, że był gorący okres wyborczy, że nie była członkiem komisji i nie śledziła jej obrad, ale zwraca uwagę na fakt, że gdy poznała wyniki konkursu, nie podjęła decyzji kadrowej w kwestii obsadzenia stanowiska i zostawiła ją temu, kto wygra wybory. Jak wiadomo, wygrał je były senator i to on podpisał umowę z własną żoną, nie mając wątpliwości, że to ona najlepiej się nadaje. Burmistrzowi wynagrodzenie ustalają radni, ale jego żonie – on sam. W całej historii czeladzkiego samorządu nigdy nie mieliśmy do czynienia z tak ostentacyjną pogardą wobec zasad współżycia społecznego. Niedawno burmistrz przyznał własnej małżonce 7000 zł nagrody za dobrą – wg niego – pracę w 2015 r. i w ogóle znacząco podniósł jej wynagrodzenie. Za Kosmali, w całym 2014 r. Iwo-na Szaleniec zarobiła 43 499,21 zł, a w 2015 r. – już 68 638,93 zł. Dobra zmiana? Ponad 25 tys. więcej! Aż 58% podwyżki! Bogata ta Czeladź.

Przy czym w sumie, mimo że w kategoriach moralnych to sprawa jednoznacznie przykra, nie ma to większego znaczenia. Zwłaszcza gdyby muzeum rzeczywiście było potrzebne i rzeczywiście sprawnie pełniło taką funkcję. Ale nasze muzeum nigdy nie miało prawdziwego muzealnego charakteru. Nie pełni wystarczająco roli ocalania czeladzkiej historii i pamiątek dla przyszłych pokoleń. Nie ma stałej wystawy dotyczącej naszego miasta – turysta niewiele, a właściwie niczego się nie dowie. Organizuje wystawy, wykłady i koncerty, ściąga czasem ciekawe tematyczne zbiory. I tyle. Z jego oferty korzysta około 1-2% mieszkańców i to głównie z pobliskiego osiedla. Na początku zatrudniano 4 osoby, teraz kilkanaście (wraz z obsługą galerii „Elektrownia”)! W tym np. jeden aktualny radny z drużyny burmistrza – nota bene już emeryt, a dostał pracę w muzeum.

Nie jest mądrze

Oprócz muzeum mamy jeszcze wspomnianą „Elektrownię” (jest obecnie formalnie w strukturach muzeum, co nastąpiło na podstawie zmiany umowy o dotacje unijne z Urzędem Marszałkowskim w Katowicach na wniosek Szaleńca), sieć Miejskiej Biblioteki Publicznej i od niedawna Kopalnię Kultury. To one mają organizować koncerty i wykłady. Muzeum powinno ograniczyć się do organizowania ciekawych muzealnych wystaw (chociażby dla czeladzkich dzieciaków), i przede wszystkim gromadzenia zbiorów i dokumentów oraz badań dotyczących Czeladzi i czeladzian. By ocalić je dla przyszłych pokoleń. I tyle. Niepotrzebna mu jest wystawna, kosztowna, reprezentacyjna willa. Niepotrzebnych jest tylu pracowników. Wokół Czeladzi są duże miasta mające swoje muzea – znacznie, znacznie lepsze od naszego. Prawdziwe muzea, do których naprawdę blisko.

W dyskusji na czeladzkim FB kilka osób broniło muzeum. Ale głębsze wejście w ich wypowiedzi pokazało, że lubią je, bo to ci korzystający z jego oferty. A taką ofertę zapewniłby dzielnicowy dom kultury ze znacznie mniejszym budżetem zatrudniający dwie energiczne dziewczyny. Idę o zakład, że znalazłby się w Polsce niejeden dom kultury mający lepszy i ciekawszy program niż nasze AŻ muzeum.

Czy warto zatem utrzymywać ten twór w takiej postaci? Czy warto łożyć nań potężne środki? W czasie kiedy sprzedawano kino „Uciecha”, jednocześnie już myślano o muzeum. Niedawno za wielkie pieniądze wyremontowano galerię „Elektrownia” i niemal od zera wybudowano Kopalnię Kultury.

W mądrze prowadzonym mieście nie dopuszczono by do upadku „Uciechy”, budynku sprzedanego w styczniu 2007 r. Akt notarialny pod-pisywał ówczesny wiceburmistrz Szaleniec – czy nie drgnęła mu ręka? Pomimo że był to efekt negocjacji poprzednich władz, czy nie można było powiedzieć NIE? Odmówić podpisu? A pieniędzy wydanych przez ostatnie lata na Kopalnię, „Elektrownię” i muzeum, czyli ładnych kilkadziesiąt milionów złotych(!), wystarczyłoby z dużym naddatkiem na piękną, reprezentacyjną „Uciechę” – centralną wizytówkę naszego miasta, która dziś tylko straszy. I jeszcze sporo kasy by zostało.

W mądrze prowadzonym mieście nie sprzedano by za grosze takiego obiektu.W mądrze prowadzonym mieście oczywiście dbano by o miejskie pamiątki, o miejskie archiwum gwarantujące utrzymanie jego tożsa-mości – rzeczy, dokumentów, wydarzeń. Ale zanim podjęto by próbę rozszerzenia działalności Izby Tradycji w muzeum, zastanowiono by się nad tym, jakie ma być to muzeum? Jaki ma mieć charakter? Jaki cel funk-cjonowania? Ile ma nas kosztować? I kto profesjonalnie je poprowadzi?

W naszym mieście nie jest mądrze. Jedynie burmistrz pięknie uśmiecha się z plakatów, składając nam życzenia za nasze własne pieniądze. I tym uśmiechem kupił już wielu czeladzian.

Stanisław Pisarek
Fot. Kamil Kowalik

Źródło: Nowoczesna Czeladź, nr 2 (16), II kwartał 2017 r.

Manifestacja w obronie Edwarda Gierka

Informacje/ Sosnowiec

Manifestacja w obronie Edwarda Gierka

Sosnowiecki Sojusz Lewicy Demokratycznej oraz Federacja Młodych Socjaldemokratów zapraszają na manifestację związaną z trwającymi w Sosnowcu konsultacjami społecznymi ws. upamiętnienia w przestrzeni publicznej miasta postaci  Edwarda Gierka.

Podczas manifestacji planujemy wspólnie z mieszkańcami okazać swoje wsparcie dla pozostawienia bez zmian nazwy ronda im. Edwarda Gierka. W planie wydarzenia zawarliśmy również wypełnianie razem z mieszkańcami ankiet konsultacyjnych oraz prezentację wystawy „Edward Gierek. Budowniczy Sosnowca” – mówi Michał Wcisło, rzecznik prasowy SLD Sosnowiec.

Początek manifestacji zaplanowano na poniedziałek 19 czerwca o godz. 12.00. Całe wydarzenie potrwa do godz. 16.00.

Poniżej publikujemy list organizatorów skierowany do mieszkańców, zawierający uzasadnienie konieczności organizacji manifestacji.

Reytan po sosnowiecku

Samorząd/ Sosnowiec

Reytan po sosnowiecku

Opinię publiczną zelektryzowała wiadomość o dramatycznym geście przewodniczącego klubu radnych Platformy Obywatelskiej. W przypływie desperacji z przytupem opuścił on swój polityczny matecznik.  Powody i okoliczności tej decyzji pozostają utajnione, choć sam bohater zapowiedział na łamach prasy, że gotów jest je ujawnić. Pozostaje wierzyć, że  dociekliwy redaktor z internetowego wydania gazety.pl już przygotowuje się do ogłoszenia sensacyjnego interview. Jak wiadomo bowiem, ten portal celuje w krytycznym recenzowaniu władz – innych miast.

     Komentując swoją decyzję, (były już) przewodniczący stwierdził enigmatycznie, że zostały naruszone granice jego tolerancji. Tajemnica nie jest jednak tak nieprzenikniona, by w kuluarach nie komentowano jej w sposób zupełnie otwarty. Światło na sprawę rzucają także posty internautów zamieszczane pod artykułem. Wynika z nich, że  że w grę nie wchodzi  kontestowanie działań prezydenta, choćby w odniesieniu do obłędnego projektu budowy kolejnego stadionu. U podstaw desperackiego kroku nie legło też niezadowolenie, że radni, którzy szczególnie wspierają gospodarza miasta, mogą liczyć na jego szczerą wdzięczność, obejmującą także  ich rodziny. Sam zainteresowany potwierdził zresztą swoje nieustające przywiązanie do osoby i polityki prezydenta. Wśród komentarzy  pojawiła się opinia, że decyzja o opuszczeniu klubu, podyktowana została urażoną ambicją. Miało to mieć związek z konkursem na kierownicze stanowisko w jednej ze szkół. Ponoć popierana przez niego kandydatka, została nieoczekiwanie i bez wyraźnego powodu wyeliminowana z gry. Prosta arytmetyka wskazuje zaś, że nie mogło się to stać bez czynnego udziału kolegów z komisji, działających w duchu (a może koszmaru) śp. POPiS-u. Jeśli istotnie tak było, to człowieka bezpartyjnego o sercu z lewej strony, musiało solidnie zaboleć.

     W słowach radnego echem odbiła się jakże słuszna dewiza znanego generała: „są granice, których przekraczać nie wolno!”  A jednak wcześniejsze harce wyczyniane w oświatowym światku (choćby nierozstrzyganie konkursów czy zaskakujące nominacje) najwidoczniej mieściły się tych granicach nie powodując absmaku. Zapewne jako człowiek doświadczony  traktował je jako  uzasadnioną dialektycznie  „mądrość etapu”. Tym razem, niestety, prawdą czasu okazała się prawda ekranu objawiona niegdyś w  filmie „Dzień świra”: „moja racja jest najmojsza”. Problem w tym, że mojszość radnego przegrała z sojuszem mojszości dwóch instytucji. Nec Hercules…Wobec siły partii jednostka zawsze pozostanie zerem.  Przy tej okazji warto uronić obywatelską łzę, nad kolejnym aktem kompromitacji idei konkursów (nie tylko w oświacie) powszechnym jak Polska długa i szeroka. Zapewne, gdyby były one oparte na obiektywnej ocenie kandydatów przez kompetentnych i samodzielnych członków komisji, trudno byłoby obrażać się na wyniki. Niestety, doświadczenie uczy, że praktyce obsadzania kadr często zwycięża kolesiostwo albo deal (dawniej – układ) zawierany nawet przez wrogie obozy dla osiągnięcia doraźnych korzyści. Najczęściej dla utrącenia kogoś zbyt samodzielnego.

     Spektakularna decyzja przewodniczącego wywołała też dyskusję  na temat przyszłości lokalnego polityka i osieroconego klubu radnych. W pierwszym wypadku przeważa opinia, że to absencja czasowa. Nowa platforma wyborcza „Wspólnie dla Sosnowca”, która ma zapewnić prezydentowi reelekcję zapewne nie będzie chciała stracić popularnego w mieście nauczyciela. Człowiek honoru, który wie, co znaczy „non possumus”,  zasiadając w komitecie poparcia, zwiększa jego wiarygodność. Prezydenta można oceniać różnie, ale  nie da się odmówić mu politycznej smykałki. Przed wyborami prędzej pozbędzie się odpowiadającego za oświatę urzędnika, powszechnie uznawanego za osobę o szczególnym typie osobowości, niż potencjalnego dostawcy głosów. A wtedy droga powrotna na łono klubu znów będzie otwarta, a propozycja prezydenta przyjęta z satysfakcją.

     Z kolei klub radnych PO decyzję swego przewodniczącego  powitał ponoć z wyraźną ulgą. Może  członkowie uznali, że krasomówstwo i honorowe zachowania są wprawdzie piękne, ale od przewodniczącego oczekiwali  przede wszystkim żmudnej pracy organizacyjnej. Szczególnie wobec zbliżającego się terminu wyborów.  Poza tym trudno nie ucieszyć się, że z listy ubywa poważny konkurent.

      Jeśli istotnie poruszenie w klubie radnych zostało wywołane nieszczęsnym konkursem oświatowym, to przy okazji wyszło na jaw, że prezydent ma większy problem niż pogrzebane szanse Zagłębia na awans do ekstraklasy. Choć pewne analogię nietrudno zauważyć. Gra zespołowa szwankuje, liderzy załatwiają jakieś swoje prywatne interesy, gra toczy się w szatni, a nie na boisku. Nastroje wokół miejskiej oświaty mogą przełożyć się na poparcie udzielane niezwykle czułemu na PR prezydentowi. Społeczeństwo zasadniczo nie lubi nauczycieli, a dyrektorów (nie tylko  w szkołach) programowo nie szanuje.  Jednak z punktu widzenia polityki każda szkoła to liczne środowisko pracowników, rodziców i krewnych uczniów – inaczej mówiąc – wyborców. Jeśli decyzjom kadrowym towarzyszy niezdrowa atmosfera, elektorat zaczyna stawiać pytania o rzetelność i wiarygodność  władzy w sprawach o wiele istotniejszych. Dowodzi tego rozpaczliwa próba wygaszenia (a jakże) konfliktu wokół, pożal się Boże, rządowej  reformy gimnazjalnej. I na naszym prowincjonalnym podwórku sosnowieckim gesty prowincjonalnych Reytanów mogą mieć znaczenie dla wyników wyborów samorządowych.

     Bohater Sejmu Rozbiorowego zasłonił swoim ciałem drogę wyjścia z sali poselskiej, gotów raczej na śmierć niż zdradę. Ten heroiczny gest przeszedł do historii jako symbol sprzeciwu wobec działań niezgodnych z racją stanu. Gest przewodniczącego klubu radnych jest nadal owiany nimbem tajemnicy, ale nie da się ukryć, że jego dramatyzm wzbudził społeczny szacunek. Chyba powinno to dać do myślenia panu prezydentowi. Jeśli środowisko oświatowe, domyślając się (mniej czy bardziej trafnie) powodów tej decyzji, uważa ją za szlachetną, muszą istnieć ku temu racjonalne przesłanki. Inaczej mówiąc w szkolnictwie od dawna „coś jest nie halo” Czujny polityk nie powinien lekceważyć takich sygnałów ostrzegawczych.

    Ostrzec też wypada samego Reytana z Sosnowca.  Były przewodniczący znany jest z miłości do polityki, choć ta od lat nie odwzajemnia tego uczucia. W jego przypadku sprawdza się widać stara zasada, że łatwiej o czymś uczyć, niż samemu to praktykować. Powinien jednak pamiętać, że chcąc  w polityce zachować twarz i kręgosłup, należy reagować na wszelkie przejawy niegodziwości, nie tylko wtedy, gdy dotykają one bliskich osób. Wówczas głoszona przez niego teza, że „elita z kręgosłupem moralnym to właściwi ludzie do sprawowania władzy” nie będzie czczym komunałem. Zwłaszcza jeżeli nadal  nie stracił zainteresowania karierą parlamentarną. Inaczej bolesne napięcie miedzy lojalnością wobec zasad,  a ambicjami politycznymi może kosztować go bardzo wiele, a jest człowiekiem wrażliwym. Szczególnie na swoim punkcie.

     Warto przypomnieć, że prawdziwy Tadeusz Reytan też był uważany za postać kultową,  a jego czyn został uznany za chwalebny przykład bezkompromisowości i pryncypialności etycznej. Ale późniejsze losy szlachcica-patrioty dowodzą, że nie poradził sobie z własną sławą.

     W politycznej kuchni gesty są jak przyprawy. Dodają smaku, ale liczą się przede wszystkim  – produkty i talent kucharza. „Reytan po sosnowiecku”  mógłby stać się ozdobą stołu pod warunkiem, że nie będzie to wyrób politykopodobny.

Janusz Szewczyk

Sukcesy młodych szablistek

Sosnowiec/ Sport

Sukcesy młodych szablistek

W Olsztynie rozgrywane były Mistrzostwa Polski Młodzików w szabli dziewcząt i chłopców. Rewelacyjnie zaprezentowały się szablistki TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, które zdobyły 5 medali.

W turnieju indywidualnym zawodniczki TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec zajęły niemal całe podium.Tytuł mistrzowski zdobyła Ewa Zając, która w finale pokonała koleżankę klubową Klaudię Kozieł. Trzecie miejsce zajęła Paulina Porada TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec i  Anastazja Nagórska z OŚ.AZS Poznań. Piąte miejsce zajęła Zuzanna Lenkiewicz również zawodniczka  TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec.

W turnieju drużynowym dziewcząt  TMS ZAGŁĘBIE I walczący w składzie : Ewa Zając, Klaudia Kozieł, i Zuzanna Lenkiewicz i Paulina Porada zdobyły srebrny medal ulegając w finale drużynie gospodarzy UKS Hajduczek Olsztyn 29-36. Medal brązowy  wywalczył drugi zespół TMS ZAGŁĘBIE walczący w składzie:Zuzanna Porada, Aleksandra Szweda, Emilia Myrta, Emilia Habryn. Drużyna Zagłębiowskiego Klubu Szermierczego zajęła miejsce 10. Wśród chłopców najlepszym zawodnikiem z Sosnowca w turnieju indywidualnym był Rafał Sowula z TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, który zajął 22 miejsce w gronie 90 startujących zawodników. W rywalizacji drużynowej chłopców 12 miejsce zajął zespół  TMS ZAGŁĘBIE Sosnowiec, a miejsce 14 drużyna z Zagłębiowskiego Klubu Szermierczego.

 

Źródło i zdjęcie UM

Śląskie: W przyszłości możliwe zmiany w uchwale antysmogowej

Region

Śląskie: W przyszłości możliwe zmiany w uchwale antysmogowej

Samorządowcy z woj. śląskiego i małopolskiego od miesięcy apelują do rządu o szybkie wprowadzenie zakazu sprzedaży najgorszych paliw stałych, a także o zapewnienie środków na walkę z tzw. niską emisją. W majowym stanowisku samorządy Śląskiego Związku Gmin i Powiatów (118 gmin woj. śląskiego, w tym wszystkie 19 miast na prawach powiatu) zgodziły się, że wprowadzone dotąd rozwiązania systemowe (jak uchwały regionalnych sejmików) powinny być elementem kompleksowego, narodowego programu.

Senator wskazał na zawartą w uchwale sprzeczność: wskazane w niej jako pożądane kotły najwyższej klasy mogą czysto spalać m.in. część paliw, których uchwała zakazuje. Wiceprzewodniczący senackiej komisji gospodarki narodowej i innowacyjności i wicemarszałek woj. śląskiego uczestniczyli w XII Forum Nowej Gospodarki w Katowicach – w dyskusji „Gospodarka niskoemisyjna szansą dla woj. śląskiego i małopolskiego”. Oba te regiony dysponują już uchwałami antysmogowymi swoich sejmików – zakazują one stosowania paliw stałych niskiej jakości oraz zobowiązują mieszkańców do wymiany kotłów na spełniające najwyższe normy.

W dyskusji Gawęda – obecnie senator, a wcześniej radny woj. śląskiego – zwrócił uwagę, że uchwała tamtejszego sejmiku, choć jak ocenił „z pewnością bardzo dobra”, „nie jest też bez jakichś błędów”. Jako przykład wskazał, że wymieniane w niej kotły węglowe 5 klasy – rozumiane jako nowoczesne rozwiązania, które ograniczają w sposób zasadniczy niską emisję – mogą spalać niektóre czyste paliwa, których uchwała zakazuje.

„W instalacjach (…) zakazuje się stosowania: 1) węgla brunatnego oraz paliw stałych produkowanych z wykorzystaniem tego węgla, 2) mułów i flotokoncentratów węglowych oraz mieszanek produkowanych z ich wykorzystaniem, 3) paliw, w których udział masowy węgla kamiennego o uziarnieniu poniżej 3 mm wynosi więcej niż 15 proc. 4) biomasy stałej, której wilgotność w stanie roboczym przekracza 20 proc.” – zapisano w uchwale antysmogowej dla woj. śląskiego.

Gawęda przypomniał natomiast, że kotły 5 klasy przy zachowaniu wyśrubowanych kryteriów emisyjności umożliwiają spalanie, jak zaznaczył, „na przykład mieszanek energetycznych bardzo dobrej jakości, o dużej wartości energetycznej i małym zanieczyszczeniu, ale o drobnych frakcjach, o których mówi się w uchwale, że nie mogą być zastosowane”.

„W związku z tym (…) zwracam uwagę, że ta uchwała będzie prawdopodobnie doprecyzowana, będzie prawdopodobnie w przyszłości musiała podlegać pewnym modyfikacjom” – zasygnalizował wiceprzewodniczący senackiej komisji gospodarki narodowej i innowacyjności.

Wicemarszałek woj. śląskiego – również wcześniejszy radny sejmiku – podziękował za uwagi ws. uchwały. „Na pewno weźmiemy je pod uwagę, gdy będziemy pracować nad tekstem tego aktu prawnego w przyszłości – bo nie jest wykluczone, że wymaga on pewnych zmian” – zgodził się Gramatyka.

Zaapelował przy tym do Gawędy, jako senatora związanego z większością parlamentarną tworzącą rząd, o zakazanie sprzedaży – jeszcze przed najbliższym sezonem grzewczym – paliw najgorszej jakości, m.in. mułów węglowych i flotokoncentratów. Wicemarszałek akcentował, że samorządy mogą w swoich uchwałach zawierać tylko tyle, na ile pozwala Prawo ochrony środowiska: choć mogą wprowadzać określone nakazy i zakazy, nie ma już środków do ich egzekucji.

Źródło: portalsamorzadowy.pl
fot: pixabuy

Czeladź w metropolii

Czeladź/ Region

Czeladź w metropolii

Metropolia to czwarty poziom samorządowej biurokracji, który oznacza przede wszystkim dodatkowe i to niemałe koszty dla podatników. Podobnie jak we wszystkich innych miastach i gminach regionu, także i w Czeladzi totalną frekwencyjną klęską zakończyły się konsultacje społeczne odnośnie przystąpienia poszczególnych miast województwa śląskiego do nowo tworzonego związku metropolitalnego o nazwie Górnośląsko-Zagłębiowska Metropolia. W naszym mieście w trwających 2 tygodnie kwietniowych konsultacjach wzięło udział „aż” 1,9% mieszkańców. Jednak władze odtrąbiły sukces, bo 95% osób, które oddały ważny głos (485 z 509) poparło włączenie Czeladzi do związku metropolitalnego.

Większość samorządowców jest entuzjastycznie nastawiona do nowego biurokratycznego tworu. „Uważam, że metropolia dla tworzących ją miast i gmin, w tym także dla Czeladzi, to ogromna szansa na szybszy rozwój. Działając wspólnie, będziemy bardziej atrakcyjnym partnerem gospodarczym dla podobnych, europejskich i światowych regionów” – roi sobie na łamach „Echa Czeladzi” burmistrz Zbigniew Szaleniec, który 29 maja podpisał akces Czeladzi do metropolii.

Jednak nie wszyscy podzielają takie stanowisko. Grzegorz Jaszczura, były działacz UPR, a obecnie radny klubu PiS w Dąbrowie Górniczej widzi zagrożenia. Jednym z nich będzie możliwość trzymania niepokornych samorządowców na smyczy. Ponadto „problemem może być na przykład wspólna polityka przestrzenna. Na pewno nastąpi przeniesienie władzy na wyższy poziom decyzyjny, co przełoży się na mniejszy wpływ mieszkańców na podejmowane decyzje”.

Biurokraci bardzo rzadko potrafią skutecznie i efektywnie zarządzać czymkolwiek, dlatego im mniej pieniędzy w rękach urzędników, tym lepiej. Wobec tego zamiast tworzyć nowe samorządowe podmioty, należałoby raczej redukować obecnie istniejące byty biurokratyczne. – Sama nakładka w postaci związku metropolitalnego niewiele, a raczej nic nie zmieni dla ludzi, a na pewno dołoży sporo kosztów urzędniczych – uważa Stanisław Pisarek, radny Czeladzi.

Na pewno bogactwa nie przybędzie od przelewania pieniędzy z jednej biurokratycznej kieszeni do drugiej biurokratycznej kieszeni, a w taki sposób zostanie utworzony budżet metropolii. Otóż – jak wynika z ustawy o związku metropolitalnym w województwie śląskim – dwa główne źródła dochodów związku metropolitalnego to 5-procentowy udział we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych zamieszkałych na obszarze związku (około 250 mln zł rocznie) oraz składki od gmin uczestniczących w związku, które będą składały się z części stałej i zmiennej. Trzeba powiedzieć co najmniej o całkowitej nieodpowiedzialności w sytuacji, kiedy władze miasta przystępują do organizacji, nie wiedząc, ile będzie wynosiła ich składka: „nie znana jest wysokość składki po przystąpieniu miasta Czeladź do związku metropolitalnego tworzonego na terenie województwa śląskiego” – informuje „Nowoczesną Czeladź” Arkadiusz Olechwieruk, naczelnik Wydziału Prawno-Organizacyjnego UM.

Jedno jest pewne – nowy związek to koszty dla podatników i nowe urzędnicze miejsca pracy, na co zwraca też uwagę radny Jaszczura: „trudno byłoby oczekiwać, aby lokalni pryncypałowie nie skorzystali z okazji, by nie poupychać swoich kolegów na kolejnych stołkach. Co za tym idzie, dublowanie się kompetencji na linii samorząd-metropolia”. Zgodnie z ustawą zostaną utworzone organy związku: zgromadzenie związku Metropolia to czwarty poziom samorządowej biurokracji, który oznacza przede wszystkim dodatkowe i to niemałe koszty dla podatników związku metropolitalnego, składające się z delegatów z każdej gminy oraz 5-osobowy zarząd związku metropolitalnego, który będzie wykonywał zadana przy pomocy nowego urzędu metropolitalnego. Znajdzie się praca m.in. dla sekretarza i skarbnika związku. Ustawa mówi także o jednostkach budżetowych i zakładach budżetowych związku metropolitalnego. Co więcej, związek może tworzyć kolejne biurokratyczne byty! Tak więc można się spodziewać pączkowania urzędniczych miejsc pracy. Reszta argumentów za metropolią to urzędnicza nowomowa napędzająca niepotrzebne etaty, bo czymże innym jest zadanie polegające na „promocji związku metropolitalnego i jego obszaru”?

Tomasz Cukiernik
Fot. T. Cukiernik

Źródło: Nowoczesna Czeladź, nr 2 (16), II kwartał 2017 r.

 

«< 93 94 95 96 97 >»
Facebook