Włodzimierz Lenin zwykł mawiać, że „najważniejsze są kadry”. Ojciec bolszewickiej rewolucji w wielu sprawach się mylił. W tej jednak miał wiele racji. Można się było o tym przekonać obserwując ubiegłotygodniowe obrady Komisji Gospodarki Komunalnej i Komunikacji RM Sosnowca poświęcone problemom odorów, które zatruwają życie mieszkańcom Milowic.

   Sprawa ta wielokrotnie była już przedmiotem obrad naszej komisji. Tym razem jednak na posiedzeniu pojawili się nie tylko mieszkańcy Sosnowca, ale także katowickiej Dąbrówki, którzy od pewnego czasu również są narażeni na skutki działalności znajdującej się na terenie ich miasta kompostowni (Zakład Odzysku i Unieszkodliwiania Odpadów wchodzący w skład Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Katowicach). Paradoksalnie, stwarza to nadzieję na zainteresowanie problemem właściciela zakładu czyli władz Katowic, które do tej pory nie wykazywały woli zaangażowania się w jego rozwiązanie.

   Rzecznikiem części milowiczan od pewnego czasu jest radny SLD Wojciech Nitwinko. I tym razem część obecnych na sali mieszkańców tej dzielnicy była z nim wyraźnie związana, w czym zresztą nie ma nic złego. Taka jest przecież rola radnego. Zadziwiające było jednak to, że obecne na posiedzeniu władze Sosnowca reprezentowane przez Panią wiceprezydent Annę Jedynak okazały się całkowicie nieprzygotowane do dyskusji i zaskoczone wydarzeniami, które miały miejsce na sali obrad. Biorąc pod uwagę, że problem nie jest nowy, a temat posiedzenia komisji znany był od dawna, trudno to zrozumieć.

   Trzeba przyznać, że radni Wojciech Nitwinko i Tomasz Niedziela dobrze przygotowali się do posiedzenia komisji i politycznie świetnie rozegrali całą sprawę. Pierwszy przedstawił analizę sytuacji, drugi zaproponował konkretne rozwiązania (m.in. przeanalizowanie możliwości wniesienia pozwu zbiorowego przez mieszkańców, „bombardowanie” facebooka Prezydenta Krupy wpisami dotyczącymi uciążliwej kompostowni). Odbywało się to przy całkowicie biernej postawie zarówno Pani wiceprezydent, jak i radnych klubów popierających obecnego Prezydenta Miasta, którzy nie mieli nic do zaoferowania zdenerwowanym mieszkańcom. Nawet moja propozycja, aby przeanalizować możliwość wytoczenia powództwa cywilnego Katowicom również przez nasze miasto (z powodu spadku wartości nieruchomości w Milowicach w wyniku oddziaływania kompostowni), która została poparta przez radnych SLD, nie doprowadziła do jakiejkolwiek reakcji ze strony współpracowników Arkadiusza Chęcińskiego. Co więcej, gdy jedna z mieszkanek Dąbrówki poprosiła o wskazanie osoby, z którą mogłaby się kontaktować w sprawie dalszym działań, zapadła cisza. Skorzystał z tego Tomasz Niedziela, który wskazał na osobę … Wojciecha Nitwinki. Jedyne na co było stać Panią Jedynak, to bezsensowna pyskówka z jednym z mieszkańców i mało przekonującą obrona kompetencji radców prawnych naszego urzędu. A wystarczyło zapowiedzieć, że zgłoszone propozycje zostaną wnikliwie przeanalizowane, wskazać osobę z urzędu, która będzie koordynowała dalsze działania i zakończyć dyskusję.

   Gdyby posiedzenie komisji obserwowała osoba całkowicie niezorientowana w sprawie, bez wątpienia doszłaby do wniosku, że problem pojawił się w roku 2015 i odpowiedzialność za brak jakichkolwiek działań ponosi wyłącznie Prezydent Chęciński. Tymczasem trwa on już trzydzieści lat, a od pewnego czasu uległ jedynie nasileniu po rozbudowie katowickiej kompostowni. Skargi od mieszkańców Milowic napływały z mniejszym i większym nasileniem przez cały ten okres. Prawdą jest, że przez ostatnie trzy lata Arkadiusz Chęciński nie był w stanie rozwiązać problemu, a być może nawet wydał pozytywną opinię w sprawie rozbudowy kompostowni – tak przynajmniej wynikało z dość sugestywnego pytania Tomasza Niedzieli, na które Pani wiceprezydent Jedynak oczywiście nie była w stanie odpowiedzieć. Ale prawdą też jest, że bezradni okazali się również poprzednicy obecnego Prezydenta. A przecież to lewica przez lata niepodzielnie rządziła w Sosnowcu. Tego jednak stronnicy obecnego Prezydenta radnym SLD nie wypomnieli, oddając im całkowicie inicjatywę i pozwalając spijać całą polityczną śmietankę niezadowolenia mieszkańców tej dawnej górniczej dzielnicy naszego miasta.

   Problem odorów zatruwających życie mieszkańców Milowic jest szczególnie trudny do rozwiązania ze względu na zewnętrzne źródło ich wytwarzania. Ale od lat z podobnymi niedogodnościami borykają się mieszkańcy Juliusza i części Klimontowa. W tym przypadku źródłem smrodu jest Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Odpadami czyli spółka, w której 100% udziałów ma Sosnowiec. Problem w ostatnich latach również uległ nasileniu, a władze spółki i Prezydent Miasta jak na razie okazali się całkowicie bezradni. Nie ma nawet pewności, która z instalacji sosnowieckiego MPGO generuje te uciążliwe zapachy. Może gdyby któryś z sosnowieckich decydentów mieszkał w jednej z tych dzielnic, bardziej zainteresowałby rozwiązaniem tej śmierdzącej sprawy. Niestety, mieszkają w innych dzielnicach (a niektórzy nawet w innych miastach) i problemu nie „czują”. Jak widać i w tym przypadku kadry zawodzą. Ale tu Arkadiusz Chęciński może mieć pretensje wyłącznie do siebie.

Karol Winiarski

   W lipcu 2017 roku znaczna część polskiego społeczeństwa żyła sprawą ustaw sądowych uchwalanych wówczas przez polski parlament. Ekspresowy tryb procedowania ostatniej z nich – o Sądzie Najwyższym – zwielokrotnił intensywność protestów, które wówczas odbywały się przed budynkami sądów w całej Polsce. Bez wątpienia miały one znaczący, o ile nie decydujący, wpływ na ostateczną decyzję Andrzeja Dudy, który zawetował dwie spośród trzech ustaw (weta Prezydenta nie zostały i nie zostaną już rozpatrzone przez Sejm, co samo w sobie jest dziwną praktyką). Kilka miesięcy później przy o wiele mniejszych emocjach ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa i Sądzie Najwyższym w trochę zmienionym kształcie zostały uchwalone. Wejście w życie ustawy o KRS nie wzbudziło poważniejszych protestów społecznych. Inaczej jednak ma się sprawa z ustawą o Sądzie Najwyższym, która stała się częścią polskiego porządku prawnego kilka dni temu. Głównie z powodu osoby Pierwszej Prezes SN Małgorzaty Gersdorf, której sześcioletnia kadencja została na mocy tej ustawy przerwana. Niekoniecznie wbrew obowiązującej Konstytucji. Ale z pewnością wbrew podstawowym zasadom prawa – nieretroaktywności i praw słusznie nabytych.

   Obrona prezes Gersdorf opiera się na art. 183, ust. 3 Konstytucji zgodnie z którym Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego powoływany jest przez Prezydenta RP na sześcioletnią kadencję. Druga strona, nie kwestionując tego zapisu, powołuje się na art. 180, ust. 4 Konstytucji, który mówi że to „ustawa określa granicę wieku, po osiągnięciu której sędziowie przechodzą w stan spoczynku”. A ponieważ nie można być Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego nie będąc czynnym sędzią, przejście w stan spoczynku automatycznie przerywa trwającą kadencję. I trudno temu rozumowaniu odmówić logiki. Problem leży zupełnie gdzie indziej – zmiana wieku przejścia w stan spoczynku wprowadzona nowelizacją ustawy o Sądzie Najwyższym nie jest zgodna podstawowymi zasadami prawa, które jednak tylko pośrednio znajdują swoje odzwierciedlenie w art. 2 Konstytucji, który stanowi, że: „Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej”.

   Do czasu wejścia w życie nowej ustawy sędziowie Sądu Najwyższego orzekali do osiągnięcia 70 roku życia. Mogli jednak z własnej woli przejść w stan spoczynku po ukończeniu 67 lat, a jeżeli byli sędziami SN od dziewięciu lat, to nawet po ukończeniu 60 roku życia. Ci, którzy chcieli orzekać dłużej mogli przedłużyć swój czynny stan o dwa lata (do 72 roku życia) po przedstawieniu zaświadczenia lekarskiego. W każdym przypadku były to decyzje samych sędziów niewymagające zgody żadnego innego organu. Nowelizacja ustawy skróciła tą granicę wieku do 65 roku życia (kobiety mogą przejść w stan spoczynku po ukończeniu 60 lat), a ewentualne dalsze orzekanie uzależnione jest nie tylko od przedstawienia zaświadczenia lekarskiego, ale też od zgody Prezydenta, który wydaje je (lub nie) po uzyskaniu opinii Krajowej Rady Sądownictwa. Co ciekawe, nie do końca wiadomo, czy przy wydawaniu decyzji Prezydent kierować się ma jedynie opinią lekarską, czy też mogą być brane pod uwagę inne względy. Gdyby przyjąć tą drugą interpretację (a tak zapowiedział prezydencki minister Andrzej Dera), to zasada nieusuwalności sędziego, będąca fundamentem niezawisłości sędziowskiej, zostałaby poważnie naruszona.

   Sama zmiana wieku przejścia w stan spoczynku nie jest niezgodna z Konstytucją. Problemem jest skuteczność tej zmiany w stosunku do już orzekających sędziów Sądu Najwyższego. Jeżeli ktoś został powołany do tego organu, gdy obowiązywały inne przepisy dotyczące wieku przejścia w stan spoczynku, to te właśnie przepisy powinny być wobec niego stosowane, a jedynie jego osobista decyzja powinna mu umożliwić skorzystanie z tych uregulowań, które w późniejszym okresie weszły w życie. Tym samym to od woli samych zainteresowanych powinno zależeć, czy mając ukończony 65 rok życia przejdą w stan spoczynku. W przeciwnym razie nieusuwalność sędziego, a tym samym niezawisłość, staje się fikcją. Zawsze przecież można uchwalić takie przepisy – niekoniecznie dotyczące wieku przejścia w stan spoczynku – które doprowadzą do usunięcia sędziów, którzy nie podobają się aktualnej władzy. I trudno nie odnieść wrażenia, że o to właśnie chodziło autorom nowelizacji ustawy o Sądzie Najwyższym. Bo przecież uzasadnienie mówiące o walce z pozostałościami systemu komunistycznego w polskim wymiarze sprawiedliwości, które zaprezentował premier Morawiecki na posiedzeniu Parlamentu Europejskiego, w sytuacji gdy Sądu Najwyższego broni prześladowany przez komunistów Adam Strzembosz, a jednym z autorów nowych przepisów jest pełniący w okresie stanu wojennego funkcję prokuratora Stanisław Piotrowicz, nie brzmi wiarygodnie.

   Zadziwiające w całym sporze jest stanowisko sędziów Sądu Najwyższego, którzy uznali za skuteczne listy Prezydenta informujące o przeniesieniu ich kolegów w stan spoczynku. List, a postanowienie (o którym mówi art. 39 znowelizowanej ustawy o SN) wymagające kontrasygnaty premiera, to dwie różne sprawy. Na dodatek jeżeli sędziowie uznają, że ta decyzja jest skuteczna wobec nich, to jest także skuteczna wobec sędzi Gersdorf. A przecież sędzia w stanie spoczynku nie może pełnić funkcji Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. Poza tym opieranie linii obrony wyłącznie na Pani Prezes jest też dość ryzykowne z innego powodu. Małgorzata Gersdorf nie raz zachowywała się koniunkturalnie i nie ma żadnej pewności, że tym razem nie ulegnie naciskom. A gdyby jednak zdecydowała się na rezygnację ze stanowiska, trudno byłoby w dalszym ciągu mówić o złamaniu Konstytucji przez obecne władze.

   Podstawą takiego stanowiska sędziów jest zasada domniemania konstytucyjności ustawy do czasu odmiennej decyzji Trybunału Konstytucyjnego. Tyle, że ta zasada działa też w przypadku kontrowersji co do wspomnianych wcześniej dwóch kolidujących ze sobą przepisów Konstytucji – art. 180, ust. 4 i art. 183, ust. 3). Na dodatek w praktyce oznacza to, że można uchwalić dowolny przepis – nawet rażąco sprzeczny z zapisami Konstytucji – i powoływać się na jego domniemaną konstytucyjność. Ewentualny wyrok Trybunału Konstytucyjnego (wydany zapewne najwcześniej po kilku miesiącach, a może i latach) zgodnie z prawem i tak nie będzie działał z mocą wsteczną. Zakładane skutki i tak zostaną osiągnięte, nawet gdy potem ustawę trzeba będzie zmienić. A jeżeli jeszcze uda się wcześniej obsadzić TK swoimi sędziami, którzy potwierdzą konstytucyjność wszystkiego na czym władzy zależy, to Konstytucja stanie się świstkiem papieru jakim była w okresie PRL-u.

   W całej sprawie ciekawe są jeszcze dwie sprawy. Po pierwsze Pierwszą Prezes na skutek decyzji Prezydenta zastępuje sędzia Iwulski, który jest od niej starszy i do oświadczenia wysłanego do Prezydenta informującego o woli dalszego orzekania nie dołączył zaświadczenia lekarskiego, co w sposób automatyczny na mocy obowiązującej ustawy powinno oznaczać jego przejście w stan spoczynku. Co więcej, stanowczo twierdzi, że Pierwszym Prezesem Sądu Najwyższego w dalszym ciągu jest Małgorzata Gersdorf. A jednak Pan Prezydent tych ewidentnych faktów „nie zauważył”. Pokazuje to całkowite zagubienie Andrzeja Dudy i jego współpracowników, którzy w kluczowych dniach co chwilę wydawali całkowicie sprzeczne ze sobą komunikaty. Po drugie otwartą pozostaje kwestia czy Pani Prezes będzie w najbliższych miesiącach pobierała wynagrodzenie za pracę czy też uposażenie z racji przebywania w stanie spoczynku. Nie zdziwiłbym się, gdyby przez następne tygodnie dostawała środki z obydwu źródeł. W naszym kraju wszystko jest możliwe, a działania podejmowane w ostatnich latach pogłębiają jedynie chaos prawny. A to dopiero początek zamieszania, które będzie skutkiem chaotycznych i nieprzemyślanych zmian, których jesteśmy świadkami (a wkrótce zapewne ofiarami) od ponad dwóch lat.

Karol Winiarski

   Słuchając Prezydenta Arkadiusza, czy też czytając przygotowane przez jego pijarowców przekazy prasowe, można odnieść wrażenie, że żyjemy w rozkwitającym mieście, a nieomylne władze natychmiastowo rozwiązują wszystkie pojawiające się problemy. Trudno się temu dziwić – nikt przecież nie lubi mówić o swoich niepowodzeniach. Zdziwienie jednak budzą nerwowe i niewiele mającego wspólnego z kulturą osobistą reakcje Prezydenta Chęcińskiego na fakty przedstawiane przez opozycję, które nie pasują do wyidealizowanego obrazu Sosnowca. A że jest też ciemniejsza strona sosnowieckiej rzeczywistości, widać na każdym kroku. I nie zawsze są to skutki okoliczności, na które władze miasta nie mogły mieć wpływu.

   Na ostatniej sesji RM okazało się, że trzeba pilnie przeznaczyć 0,5 mln zł. na zabezpieczenie wiaduktu w ciągu ulicy Wojska Polskiego, co jest konsekwencją decyzji nadzoru budowlanego. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że był to efekt interwencji dwóch mieszkańców naszego miasta, którzy w czasie spaceru zaniepokoili się stanem tego obiektu i zawiadomili Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Gdyby nie ich czujność, do dzisiaj nikt w mieście nie wiedziałby, że obiekt wymaga pilnej interwencji. Dopiero teraz zlecono też specjalistycznej firmie wykonanie badań kilku innych obiektów mostowych w Sosnowcu. A jeszcze kilka miesięcy temu na zadane przeze mnie na komisji pytanie w tej sprawie padła uspokajająco odpowiedź. Podobnie potraktowano wcześniejsze interwencje radnego Jana Bosaka. Nadzoru budowlanego zlekceważyć już nie można było.

   Dwa miesiące temu radna Wanda Olko zgłosiła na komisji zdrowia, rodziny i opieki społecznej problem braku holterów (urządzenia monitorujące prace serca) w Szpitalu Miejskim, co w znaczącym stopniu wydłuża czas oczekiwania na poradę kardiologiczną. Koszt ich zakupu to około 50 tys. zł. – kwota stosunkowo niewielka w skali całego budżetu miasta. Niewielka też w skali budżetu Szpitala Miejskiego (mniej niż promil całorocznego budżetu). Problem ze sfinalizowaniem zakupu tych urządzeń ze środków własnych naszego szpitala pokazuje nieciekawą sytuację finansową tej placówki. Komisja w pełni poparła wniosek radnej wnioskując do Prezydenta o wyasygnowanie stosownej kwoty. Wydawało się, że sprawa zostanie szybko i skutecznie załatwiona – w grę wchodziło przecież zdrowie, a nawet życie naszych mieszkańców. Nic bardziej mylnego.

   Na następnej komisji okazało się, że łatwiej jest składać kuriozalne donosy do CBA niż rozwiązać prosty problem. Pani wiceprezydent Jedynak przysłała standardową odpowiedź: „po zakończeniu I półrocza br. zostanie przeprowadzona szczegółowa analiza budżetu pod kątem możliwości zabezpieczenia środków finansowych na przedmiotowe zadanie”. Co ciekawe, w tym samym czasie dokonywaliśmy na wniosek Prezydenta wielomilionowych zmian w budżecie miasta. Ale 50 tys. zł. na zakup holterów nie było.

   Mimo ostrej dyskusji na komisji nic nie wskazywało, że stanowisko Prezydenta ulegnie zmianie. W tej sytuacji zgłosiłem wniosek o dokonanie zmiany w projekcie nowelizacji budżetu, która umożliwiłaby przekazanie szpitalowi środków na zakup holterów. Dopiero w tym momencie Prezydent Chęciński zrozumiał, że dalszy opór będzie kompromitujący. Jeszcze na komisji zapowiedział, że środki zostaną przekazane szpitalowi przez Wydział Zdrowia. Nie był jednak w stanie odpowiedzieć z jakiego wcześniej planowanego zdania zostanie ta kwota zabrana. Nie wziął też pod uwagę, że taka operacja jest po prostu niezgodna z prawem. Szpital Miejski jest spółką prawa handlowego. Pieniądze z budżetu miasta można przekazać tylko na podwyższenie kapitału spółki (taki sposób proponowałem w moim wniosku) albo na realizację programów zdrowotnych, co jednak wymaga przeprowadzenia długotrwałej procedury przetargowej. Ostatecznie z informacji przekazanej przez pierwszego zastępcę Prezydenta Miasta wynika, że szpital kupi holtery z własnych środków.

   Obydwie sprawy zakończyły się szczęśliwie. Jednak sposób w jaki to się stało, świadczy o kilku niepokojących faktach. Po pierwsze, stan budżetu miasta daleki jest optymistycznych zapewnień Prezydenta, skoro bez środków zewnętrznych nie jesteśmy w stanie wyremontować wiaduktu – stać nas tylko na jego doraźne zabezpieczenie. Po drugie, sytuacja finansowa naszego szpitala jest zła, skoro problemem okazało się wydatkowanie 50 tys. zł. na tak ważny zakup. Po trzecie, władze Sosnowca nie wiedzą co się dzieje w mieście i w najważniejszej miejskiej placówce zdrowotnej. Po czwarte, wnioski radnych, nawet z klubów „prezydenckich” są traktowane lekceważąco. Po piąte, reakcje na sytuacje kryzysowe są nerwowe, a Prezydent nie jest w stanie przyznać się do popełnionych błędów. Zwłaszcza ta ostatnia sprawa może budzić zaniepokojenie. Przekonanie o własnej nieomylności źle wróży na przyszłość.

Karol Winiarski

   Każde ugrupowanie polityczne – zarówno partie jak i organizacje społeczne, które angażują się w działalność polityczną – mają swój program. Także stowarzyszenie „Sosnowiczanie” założone przeze mnie kilka miesięcy temu wraz z grupą lokalnych społeczników w pierwszej kolejności skupiło się na tworzeniu propozycji działań, które naszym zdaniem należy podjąć w Sosnowcu. Zostały one przedstawione na naszej stronie internetowej www.sosnowiczanie.pl, z prośbą o zgłaszanie uwag i nowych pomysłów. Wydawało mi się, że każdy kto chce funkcjonować nawet w lokalnej polityce, taki program musi posiadać. Okazało się, że bardzo się myliłem.

   Kilka dni temu odbyła się konwencja wyborcza Platformy Obywatelskiej, Nowoczesnej i grupy radnych, którzy wkrótce po wyborach samorządowych w 2014 roku postanowili stanąć po „właściwej” stronie – czyli przy nowej władzy. Co prawda data tegorocznych wyborów nie została jeszcze ogłoszona i prowadzenie kampanii wyborczej zdaniem Państwowej Komisji Wyborczej jest niezgodne z obowiązującymi przepisami, ale nasze partie polityczne takimi „szczegółami” się nie przejmują. Na tejże konwencji, Arkadiusz Chęciński występujący jednocześnie jako przewodniczący sosnowieckiej PO i lider stowarzyszenia, które sam założył (i które jako Prezydent Miasta na prawach powiatu sam nadzoruje), zapowiedział, że programu nie ma i mieć nie będzie. To zadziwiające stwierdzenie, po głębszej analizie, jest jednak całkowicie zrozumiałe.

   Już na grudniowej sesji, w trakcie której uchwalany był budżet miasta okazało się, że w wieloletniej prognozie finansowej po roku 2018 nie ma przewidzianych żadnych nowych inwestycji. Kilka pozycji, które tam się znalazły, to dokończenie rozpoczętych już przedsięwzięć, co zresztą Prezydent Chęciński potwierdził w swoim wyborczym wystąpieniu. Dlaczego nie ma tam żadnych nowych propozycji? Odpowiedź jest prosta. Wszystkie ważniejsze inwestycje w naszym mieście realizowane są dzięki środkom zewnętrznym, które szerokim strumieniem płyną do Sosnowca z Urzędu Marszałkowskiego. Jednocześnie w przypadku środków przyznawanych przez ministerstwo i wojewodę panuje posucha (jedynie budowa skrzyżowania przy Makro ma być współfinansowana ze środków dzielonych w ministerialnym konkursie). Dlaczego tak się dzieje? W ministerstwach i Urzędzie Wojewódzkim rządzi PiS. W Urzędzie Marszałkowskim PO. Za rok odbędą się wybory parlamentarne, ale na razie niewiele wskazuje, że może zmienić się w Polsce układ trzymający władzę. Tymczasem wybory samorządowe będą miały miejsce już za kilka miesięcy i ich wynik w naszym województwie pozostaje wielką niewiadomą. Źródełko może wyschnąć.

   Można oczywiście finansować inwestycje wykorzystując środki własne. Dzięki bardzo dobrej koniunkturze w polskiej gospodarce, co bezpośrednio przekłada się na stan finansów samorządów terytorialnych, tzw. nadwyżka operacyjna w budżecie miasta w ostatnich trzech latach oscyluje na poziomie 65-70 mln zł. To trochę więcej niż w latach poprzednich, ale i tak z trudnością starcza na pokrycie wkładu własnego koniecznego do wykorzystania środków unijnych. Pozostają oczywiście kredyty. Ale tu przeszkodą są ustawowe ograniczenia, które uniemożliwiają zadłużanie się bez ograniczeń. W ostatnich latach dług naszego budżetu malał. Ale 120-milinowy kredyt (a w zasadzie linia kredytowa), który od ubiegłego roku jest stopniowo wykorzystywany, zgodnie z zapisami tegorocznego budżetu i wieloletniej prognozy finansowej powiększy nasze zadłużenie do ponad 210 mln zł. Do tego dochodzi ponad 40 mln zł. kredytu, który został zaciągnięty na budowę bloku operacyjnego (corocznie przez dziesięć lat przekazywać będziemy szpitalowi 4,5 mln zł., z których to środków wypłacane będzie wynagrodzenie dla realizatora tej inwestycji). To sprytny sposób ukrycia rzeczywistego zadłużenia miasta, który najprawdopodobniej zostanie wykorzystany przy budowie Zagłębiowskiego Parku Sportowego. Tyle, że ta inwestycja będzie nas kosztowało znacznie, znacznie więcej – około 300 mln zł.

   Dyskusja na temat zadłużenia miasta była jednym z wątków dyskusji nad absolutorium dla Prezydenta Miasta w trakcie czwartkowej sesji. Podana przeze mnie kwota 210 mln zł. została uznana przez Arkadiusza Chęcińskiego za kłamstwo. Biorąc pod uwagę, że znajduje się ona w budżecie i wieloletniej prognozie finansowej, a więc dokumentach uchwalonych przez Radę Miasta, a zaproponowanych wcześniej przez Prezydenta Miasta, zabrzmiało to dość zaskakująco. Prezydent tłumaczył to przewidywanym niepełnym wykorzystaniem linii kredytowej w stosunku do założeń, co miało miejsce już w roku 2017. To prawda, choć wynikało to po prostu z wielomiesięcznych opóźnień w zakończeniu wielu realizowanych projektów. Nie przeszkodziło to również Panu Prezydentowi zaliczyć do swoich sukcesów pełnej wartości planowanych na ten rok zadań, chociaż już wiadomo, że podobnie jak w roku ubiegłym nie wszystkie zostaną ukończone w terminie.

   Równie kuriozalnie zabrzmiały jego oskarżenia o kłamstwo skierowane pod moim adresem w trakcie dyskusji o sytuacji demograficznej Sosnowca. Powołałem się w niej na dane z Wydziału Spraw Obywatelskich przekazane radnym w materiałach na posiedzenia dwóch majowych komisji. Wynika z nich, że tylko w ciągu dwóch ostatnich lat liczba mieszkańców Sosnowca zmniejszyła się o 8144 osoby. Szczególnie drastyczny spadek w roku 2017 nastąpił jeżeli chodzi dzieci do 1 roku życia zameldowane na pobyt stały. O ile jeszcze w roku 2016 takich maluchów było w naszym mieście 1491, to rok później ich liczba zmalała do 1118 czyli o 25%. Dane z Głównego Urzędu Statystycznego, chociaż też niekorzystne, nie są aż tak katastrofalne, o czym zresztą mówiłem w swoim wystąpieniu. Prezydent Chęciński całkowicie jednak zignorował dane pochodzące z urzędu, którym kieruje i nawet nie próbował wyjaśnić tej zadziwiającej różnicy w danych. Czyżby GUS dysponował bardziej wiarygodnymi danymi niż podwładni Arkadiusza Chęcińskiego?

   Najciekawiej zabrzmiały jednak przeprosiny Pana Prezydenta. Oskarżając opozycję o szkalowanie Sosnowca, przeprosił za swój udział w kampanii Jarosława Pięty sprzed ośmiu lat, która wskazując na mankamenty funkcjonowania miasta pokazywała jak bardzo sytuacja w Sosnowcu odbiega od oczekiwań jego mieszkańców. Arkadiusz Chęciński był wówczas szefem sztabu i jednym z najzagorzalszych krytyków Kazimierza Górskiego. Nie przeszkodziło mu to kilka miesięcy później zawiązać z nim koalicję i zostać jego pierwszym zastępcą. Kilka lat później wytykając mu błędy i zaniedbania (nie wspominając oczywiście o kilkuletniej koalicji i związanej z tym współodpowiedzialności), pokonał go w wyborach prezydenckich. Teraz Arkadiusz Chęciński zarzeka się, że nigdy już nie będzie brał udziału w kampanii, która będzie przedstawiała negatywny obraz Sosnowca i Polski. Pan Prezydent chyba zapomniał, że jest prominentnym politykiem Platformy Obywatelskiej, która nie ustaje w krytykowaniu obecnej władzy, a przez wielu oskarżana jest o donoszenie na własny kraj. Co w takim razie Arkadiusz Chęciński robi w partii, której zachowanie jest tak fundamentalnie sprzeczne z jego przekonaniami? Czyżby osobiste korzyści polityczne były jednak dla niego ważniejsze? A może wkrótce będziemy świadkami politycznego coming out`u i kolejnych „szczerych” przeprosin naszego Prezydenta. Przecież jak zapewniał na sesji on „nigdy nie kłamie”

Karol Winiarski

PS

W ostatnią niedzielę Arkadiusz Chęciński jako Prezydent Miasta uroczyście żegnał odchodzącego na emeryturę proboszcza jednej z sosnowieckich parafii. To swoisty przykład praktycznej realizacji głoszonej przez PO i Nowoczesną zasady rozdziału Kościoła od Państwa.

Jeśli chcesz poznać prawdziwy charakter człowieka daj mu władzę – powiedział A. Lincoln. W końcu października tego roku, czyli już niedługo odbędą się wybory samorządowe, pójdziemy do urn wyborczych i będziemy wybierać władze naszego miasta. Prezydenta miasta. Postawmy sobie pytanie jaki powinien być prezydent naszego miasta? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć przedstawiając najważniejsze cechy jakie powinien posiadać kandydat na prezydenta miasta, jaki on ma być i jak wypełniać swoje obowiązki.

To żaden wstyd przyznać się, że nie zna się odpowiedzi na wszystkie pytania. To żadna ujma pokazać, że popełnia się błędy. Głupotą jest udawać, że wie się wszystko. Bo jak się wie wszystko, to przecież wiemy wszyscy, że nie wie się nic. A tego nie jestem w stanie zaakceptować i myślę z pełnym przekonaniem, że nie tylko ja, ale również i wielu z Państwa.

Poprzez moje liczne doświadczenia życiowe, które nabywa się z wiekiem, ale również z wykształceniem wyćwiczyłem się w rozpoznawaniu licznych karierowiczów i krzykaczy. Krzykacz-karierowicz nie ma argumentów i tylko koncentruje się na deprecjonowaniu przeciwnika. Używa do tego mniej lub bardziej zakamuflowanego kłamstwa, insynuacji, pomówienia i tym podobnych argumentów. Szermuje populistycznymi hasłami i zachowaniami. Szowinizmem i ksenofobią. A puste przechwałki okrasza pogardą dla innych. Człowiek, który chce być prezydentem musi przedstawić realny program. Kłamstwem i populizmem można niekiedy zajść daleko, ale nie można niestety wrócić, a ludzie zawsze są zaskoczeni, kiedy zaczynasz postępować z nimi tak, jak oni z tobą.

Według mnie ten kto ma odwagę mówić to, co myśli zasługuje na zaufanie. Być może czasem wyrazi się niezręcznie lub niegrzecznie, ale nigdy nie będzie oszukiwał. I do tego pokora, wiarygodność i bezinteresowność. Mądry nie potrafi i nie potrzebuje traktować ludzi źle i chamsko, by czuć się ważnym. Ważnym jest, by pokazać jakim się jest  naprawdę człowiekiem.

Dzisiaj i zawsze, prezydent powinien być osobą posiadającą odpowiednie kompetencje, doświadczenie i wykształcenie. Powinien posiadać umiejętność kreatywnego korzystania ze zdobytej wiedzy i stosowania jej podczas podejmowania decyzji. Mieć zasady i być odpowiedzialnym. Mieć swoje poglądy i swoje zdanie. Musi to być człowiek stanowczy, umiejący mądrze reprezentować interesy miasta, jednocześnie otwarty i bezstronny, z umiejętnością dialogu. Niezbędna jest przy tym umiejętność prowadzenia negocjacji, co wymaga dyplomacji oraz wysokiej kultury osobistej. Być rzetelnym, uczciwym i prawdziwym gospodarzem, tzn. powinien mieć wiedzę na temat problemów własnego miasta oraz możliwość ich rozwiązywania. Być sprawnie zarządzającym managerem.  Powinien być człowiekiem mającym dystans do siebie, posiadać umiejętność słuchania i czerpania z rad fachowców. Powinien zdawać sobie sprawę z wagi swoich słów i poczynań. Bardzo ważnym elementem jest również tzw. dress code (określenie z angielskiego, które pojawiło się w Polsce na początku lat 90), czyli zbiór zasad, zestaw reguł i wskazówek dotyczących odpowiedniego zachowania,  jak również dopasowania ubioru do okazji. Ma podkreślać profesjonalizm przynależny wykonywaniu zawodu, czy też zajmowanemu stanowisku. Traktować urząd jak służbę, a nie jak interes życia.

Taką osobą w moim odczuciu jest właśnie Karol Winiarski z którym znam się prawie 30 lat. Z którym współtworzyłem ramy nie tylko sosnowieckiej polityki. K.Winiarski jest osobą wykształconą, doświadczoną i odpowiedzialną. Jest osobą z wizją, może i upartą, ale z zasadami. Osobą o czystych rękach, nieprzekupną i niesprzedajną. To najlepszy, najbardziej merytoryczny radny nie tylko tej kadencji.

Na pewno – jestem o tym przekonany – nie będzie narażał się na śmieszność dysponując tak ogromną wiedzą i doświadczeniem. Skończył przecież Wydział Prawa na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Nie pojedzie na osiołku, żyrafie, słoniu, wielbłądzie, czy też koniu, tylko dla czystego populizmu. Ponieważ ma zasady. Nie będzie bez żadnego celu słał listów do prezydentów, premierów czy też ministrów. Ponieważ jest doświadczonym samorządowcem. Nie będzie w zakresie finansów miasta składał pomysłów bez pokrycia i pogłębionej analizy finansowej skutków podjętych działań. Ponieważ doskonale zna się na finansach miasta. Nie będzie tak otwarty, aby z jednej strony być za żołnierzami wyklętymi, a z drugiej strony bronić E. Gierka. Jest w końcu absolwentem historii po  Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Wie za to, co to jest przyjaźń i lojalność. Nie posługuje się kłamstwem, oszustwem czy zdradą i to nie tylko w polityce.

Dziś w polityce stosowany jest przez wielu pewien „nowoczesny uniwersalizm” docierania do wyborców w sposób nie do zaakceptowania przez ludzi z mojego pokolenia. Ludzi odważnych wtedy, gdy to słowo miało swoją wartość, wychowanych na wzorcach i autorytetach z różnych stron sceny politycznej, gospodarczej, etycznej czy naukowej z którymi miałem możliwość nie tylko się znać, ale i spotykać. Dziś u wielu dominuje odwaga prezentowania postaw i wiedzy,  pomimo braku szerokiej wiedzy oraz odwoływania się do ludzi i postaw innych, niż jego własny świat. Dlatego w życiu ważne jest, aby mieć zasady i się nimi kierować. Warto trzymać się wartości i mieć autorytety. Zawsze bowiem będą ludzie, którzy dążą po trupach do celu. Zawsze będą tacy, którzy potrafią „ustawić” się w życiu. Będą też tacy, którzy myślą tylko i wyłącznie o sobie. Być może ktoś nas oszuka, skrzywdzi, zdradzi. Tylko czy warto brać przykład z takich ludzi?

Prawda jest taka, że nikt nas nie oszuka, jeśli sobie na to nie pozwolimy. Nie trzeba ślepo podążać za tłumem, żeby wyznaczyć granicę tolerancji. Warto zostać sobą i trzymać się swoich wartości. Nawet jeśli przez to trudniej będzie coś osiągnąć w życiu, warto pomyśleć o tym, jaką satysfakcję odczujemy, kiedy faktycznie coś nam się uda. Nikt z nas nie może zmienić świata, ale możemy zadbać o to kim jesteśmy. Ja głęboko wierzę w to, że dobro zawsze do nas wraca. Dlatego żyjmy tak, aby po naszej śmierci nawet grabarz po nas płakał.

Na przyjęciu pewien człowiek w milczeniu siedział w kącie. Był największym uczonym naszych czasów. Jego wynalazki znała cała ludzkość. – Na środku sali ktoś się wydzierał, opowiadał dowcipy, błyszczał. – Wszyscy otoczyli go kołem. – Kto to? – pytano – To jakiś artysta – mówiono. – A jak się nazywa?- Nie wiem, ale musi być wielki, skoro tak głośno się zachowuje.

PRAWDZIWA WIELKOŚĆ JEST SKROMNA.

Tę opowieść zaserwował kiedyś  znakomity satyryk, poseł Tadeusz Ross, którego przy okazji gorąco pozdrawiam . Trudno się z nią nie zgodzić.

Jarosław Pięta

Poseł Waldemar Andzel opublikował ostatnio artykuł o populizmie. Przeczytałem go uważnie i uważam, że wymaga pewnego uzupełnienia. Bowiem w pełni zgadzam się, że obecna afera związana z nagrodami dla ministrów i premier jest przejawem populizmu. Rządzący krajem powinni zarabiać adekwatnie do swoich obowiązków i odpowiedzialności, a dziś tak nie jest! Podwyżki na stanowiskach publicznych powinny mieć miejsce!

Warto jednak w tym miejscu wyraźnie przypomnieć kto dokładnie ten populizm rozpętał. Proszę sobie przypomnieć jak jednym z filarów kampanii PiS przed wyborami parlamentarnymi były tzw. „taśmy Sowy”, a w szczególności wypowiedź minister Bieńkowskiej, że „za 6000 to pracuje złodziej albo idiota”. Fala populistycznego oburzenia wywołana i pompowana przez PiS była olbrzymia i podkreślana takimi wypowiedziami Beaty Szydło jak: „wystarczy nie kraść”, czy „umiar, skromność, praca”. Po czym doszliście do władzy i sami przekonaliście się, że za 6000 rzeczywiście pracują albo złodzieje, albo idioci i zaczęliście sobie potajemnie wypłacać nagrody by pośrednio podnieść pensje. (Na marginesie niech Pan wykaże te zapisy w „wielu ustawach i regulaminach”, które uzasadniają wypłacanie stałych, comiesięcznych nagród – w szczególności z jakich ustaw wynika, że premier może sam sobie wypłacać nagrody). Znacząca część oburzenia na Was nie wynika tylko z Waszej pazerności, ale przede wszystkim z Waszej hipokryzji, którą tu widać jak na dłoni. I nie jest to kwestia „niemal zupełnie nieistotna” bo stan moralny rządzących nie jest bez znaczenia. No ale kto pod kim dołki kopie..

Szczytem zaś populizmu jest zaproponowane przez Jarosława Kaczyńskiego rozwiązanie. Jak już pisałem zgadzamy się, że rządzący powinni zarabiać więcej, zaś oburzenie na ich zarobki jest populistyczne. Co może być zatem bardziej populistycznego niż dalsze obniżenie i tak stosunkowo nie za wysokich uposażeń? A już szczytem populizmu jest obcięcie wynagrodzeń nijak nie związanych z całą aferą parlamentarzystów i samorządowców. Więc Panie pośle – proszę się zdecydować, albo Pan się oburza na populizm a zatem i na decyzję Kaczyńskiego, albo się zgadza z opozycją co do nagród. Tertium non datur.

Chciałbym się jeszcze odnieść do Pana porównania rządów PO. Wydźwięk tego co Pan pisze można zasadniczo streścić jako: „może i jesteśmy pazerni i nieudolni, ale PO było gorsze”. Sam rządy PO  wielokrotnie krytykowałem i przeciwko nim występowałem, ale krytyka wymaga minimum uczciwości, a Pan porównuje nagrody dla ministrów z czymkolwiek co Panu przyszło do głowy. Dokonajmy więc pewnego uporządkowania by Pana tezę zweryfikować:

• Nagrody dla członków rządu: za PO w rządzie Tuska przez 6 lat przyznano 38 000 zł nagród. To daje około 12 667 zł rocznie. PiS jak sam Pan poseł zauważa 1,6 mln przez 2 lata. Co daje 800 000 zł rocznie. To jest 63 razy więcej.
• Przytacza Pan szacunki o luce VAT (przy czym proszę pamiętać, że to tylko szacunki). Ministerstwo Finansów podaje sumę 262 mld w latach 2008-2015. Czyli luka na poziomie 32,75 mld rocznie. Tymczasem za rządów PiS w 2016 roku luka wynosiła 34 mld – co oznacza, że jeśli ten poziom będzie utrzymany PiS w niczym od PO lepsze nie będzie i następny rząd też będzie mógł mówić o setkach miliardów utraconych straconych przez PiS. I bynajmniej nie twierdzę, że działania PiS w kierunku uszczelniania VAT są złe czy nieskuteczne. Pokazuję tylko, że luka VAT istnieje zawsze i dodawanie jej w czasie żeby dowalić przeciwnikom jest wyrazem skrajnego populizmu – który może obrócić się przeciwko temu, który go używa tak jak w tym przypadku.
• Pisze Pan o Amber Gold. Jeśli przypisujemy odpowiedzialność PO za Amber Gold to analogicznie musimy przypisać PiS odpowiedzialność za GetBack. W Amber Gold spowodowało straty około 850 mln złotych. W GetBack straty najprawdopodobniej przekroczą 2 mld złotych. To ponad 2 razy więcej niż Amber Gold.
• Wspomina Pan też „sprzedaż za bezcen” Ciechu Janowi Kulczykowi. Jak rozumiem ma Pan kwalifikacje z zakresu finansów i dane pozwalające uzasadniać takie oskarżenia. Tak się składa, ze ja mam doktorat z finansów i pozwoli Pan, ze się podzielę zasadą którą przekazuje studentom już na pierwszych zajęciach z finansów: dana rzecz jest tyle warta ile ktoś jest gotów za nią zapłacić. Gdyby Jan Kulczyk był jedynym chętnym można by się zastanawiać czy cena była adekwatna, ale przejęcie Ciechu nastąpiło transparentnie na GPW gdzie Jan Kulczyk wezwał do sprzedaży akcji powyżej ówczesnej ceny rynkowej – na poziomie 29,5-31 zł za akcję. O transakcji wypowiadali się wówczas inni zainteresowani inwestorzy: Michał Sołowow twierdził publicznie, że byłby zainteresowany zakupem akcji po cenie poniżej 24 zł, Zbigniew Jakubas stwierdził, ze mógłby kupić akcje za cenę poniżej 22 zł. Byli i inwestorzy zagraniczni jak Zdenek Bakala, który stwierdził, ze był zainteresowany zakupem, ale cena akcji była za wysoka. Na jakiej więc podstawie twierdzi Pan, ze spółka została sprzedana za „bezcen”?

Wynikałoby z tego, ze PiS w niczym od PO lepszy nie jest, a w pazerności czołowych polityków jest zatrważająco gorszy. Proszę się więc zastanowić na przyszłość przed napisaniem tego typu porównań czy aby na pewno stawiają one piszącego i jego ugrupowanie w najlepszym świetle. No i proszę się jeszcze zastanowić czy w końcu jest Pan za populizmem Kaczyńskiego, czy pazernością Beaty Szydło.

dr Tomasz Kasprowicz

Senat uchwalił ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, odnoszącą się do ponad 15 milionów naszych rodaków, mieszkających poza krajem. Z powodu zaborów, powstań, zmian granic, emigracji wojennych, politycznych oraz ekonomicznych, w wyniku dwóch wojen światowych, a następnie z powodu 50. lat PRL-u i braku wonności słowa, poza naszymi granicami powstały i działają muzea, biblioteki, archiwa, stowarzyszenia i fundacje, będące strażnikami naszego dziedzictwa narodowego. Dzięki ich opiece, dzięki mecenatowi Polonii, polskiej emigracji, te instytucje zachowały ciągłość istnienia i kontynuują działalność, polegającą na sprawowaniu opieki nad bezcennymi, narodowymi dobrami, świadczącymi o wielkim polskim wkładzie w cywilizacyjny dorobek państw i społeczeństw na całym świecie. Działalność tych instytucji jest polską racją stanu, polskim interesem narodowym, to nam powinno zależeć, aby zgromadzone tam skarby, pamiątki i wszelkie ślady polskości odpowiednio zabezpieczyć i udostępnić ich recepcję.

Niestety, te fundacje, stowarzyszenia i organizacje prowadzone przez osoby prawne i prywatne, zabezpieczające te muzea, biblioteki i dzieła sztuki, a także kultywujące polską tradycję narodową, znalazły się obecnie w trudnym położeniu materialnym i finansowym. Najkrócej mówiąc, z powodu wymarcia dawnej emigracji – młoda emigracja jest dopiero na dorobku – te instytucje mają poważny problem z bieżącym funkcjonowaniem.

W świetle obowiązujących polskich przepisów, wspomniane podmioty mogą ubiegać się w Polsce o udzielenie pomocy finansowej na realizację konkretnych programów, ale jedynie w trybie postępowania konkursowego. Wsparcie to, udzielane w ramach dotacji celowej między innymi przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, a także Senat, jest niewystarczające.

Czas był najwyższy, aby niepodległa i zamożniejsza Polska zaczęła pomagać w sposób trwały instytucjom, które mają ogromne zasługi historyczne i kulturalne, a obecnie znalazły się w trudnej sytuacji finansowej. Nie było to możliwe na gruncie dotychczasowej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej z 1991 r. Dlatego Senat wniósł ustawę, która pozwoli zapewnić stałą lub doraźną pomoc finansową dla polskich instytucji kultury za granicą z budżetu państwa. Należy mieć nadzieję, że teraz nie dojdzie już do sytuacji, w której omal nie utraciliśmy muzeum polskiego w Rapperswilu i nie zdarzy się to, co dotknęło pałac w Fawley Court w Anglii. W kilku zdaniach odniosę się do tych dwóch przykładów.

Muzeum Polskie w Rapperswil znajdujące się w XII-wiecznym zamku, wynajętym Polakom za symboliczną opłatą, założył w 1870 r. Władysław Plater, który wraz z prawie dwoma tysiącami Polaków przybył do Szwajcarii po klęsce Powstania Styczniowego. W Rapperswilu zgromadzono pamiątki narodowe – dary emigrantów: obrazy, rzeźby, militaria, mapy, pokaźny księgozbiór cennych książek i rzeczy związane w wielkimi postaciami naszej historii. Muzeum stało się centrum myśli niepodległościowej i ośrodkiem pracy organicznej, kształciło i uświadamiało nie tylko Polaków o historii Polski oraz o naszym dorobku naukowym i kulturalnym. Dzisiaj temu muzeum grozi upadek i zagłada. Oby do tego nie doszło.

Niestety, taka zagłada dotknęła już przepiękny pałac w Fawley Court, w którym w czasie II wojny światowej armia brytyjska szkoliła polskich cichociemnych. W 1953 r. ten historyczny zespół pałacowo-parkowy położony nad Tamizą, zakupiło zgromadzenie ojców Marianów: powstała tam katolicka szkoła, internat dla polskiej młodzieży z rodzin uchodźców i emigrantów polskich oraz klasztor. Wybudowano świątynię pw. Miłosierdzia Bożego. O. Józef Jarzębowski, wybitny marianin, miłośnik historii a szczególnie znawca Powstania Styczniowego, zgromadził w pałacu cenne eksponaty, m.in. broń z XVI–XIX w. z Europy, bliskiego i dalekiego Wschodu, francuskie, portugalskie i polskie tkaniny i arrasy z XVI-XVIII w., barokowe obrazy, sztukę sakralną, medale… Księgozbiór liczył 15 tys. woluminów, w tym wiele starodruków, były dokumenty polskich królów i papieskie bulle oraz listy bohaterów narodowych. Niestety, ojcowie Marianie po upadku szkoły nie unieśli finansowania i remontów pałacu. Unikalna placówka została sprzedana. Utracono lub rozproszono bezcenne pamiątki.

Nowa senacka ustawa dobrze wpisuje się w obchody jubileuszowego roku 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Rządzący pragną położyć szczególny nacisk na zachowanie i propagowanie polskiej kultury zarówno w kraju, jak i za granicą. Nie mam wątpliwości, że ta ustawa będzie miała wymiar nie tylko symboliczny. Państwo, które myśli o przyszłości, musi dbać o przeszłość, która jest fundamentem tożsamości i patriotyzmu.

Czesław Ryszka
Senator RP

W każdym demokratycznym kraju, a w szczególności w demokracji parlamentarnej, jaką jest Polska, rola opozycji parlamentarnej jest bardzo istotna. Opozycja winna śledzić poczynania rządzących, „patrzeć im na ręce” oraz – co chyba najważniejsze – stanowić realną alternatywę w przypadku potrzeby zmiany władzy. Niestety, w naszym kraju opozycja parlamentarna przybrała „karykaturalne” kształty, a zachowaniem bardziej przypomina obrażone dziecko, niż poważny – istotny dla demokracji element. Niemająca żadnych poważnych pomysłów programowych opozycja (głównie Platforma i Nowoczesna), nie mogąc zwrócić na siebie uwagi wyborców, sięgnęła po najgorsze z możliwych rozwiązań – tani populizm, który prócz siania fermentu wśród społeczeństwa, jest niezwykle szkodliwy, ponieważ skupia uwagę opinii publicznej na rzeczach niemal zupełnie nieistotnych, odwracając ją od zagadnień o znaczeniu ważnym bądź nawet strategicznym.

 Tak więc „ujawniona” przez Platformę i Nowoczesną „afera nagrodowa” jest niczym innym, jak właśnie wspomnianym wyżej populizmem. Z legalnie wypłaconych, zapisanych w wielu ustawach i regulaminach nagród, zrobiono taką burzę medialną (nie bez znaczenia jest tu olbrzymie zaangażowanie mediów obcych kapitałowo), że społeczeństwo zaczęło wierzyć w to, iż ktoś coś ukradł, czy nie do końca legalnie otrzymał, bądź przywłaszczył. W sytuacji, w której poprzednie rządy PO-PSL doprowadziły do powstania dziury w ściągalności VAT szacowanej na 250.000.000.000,00 zł, słownie: dwieście pięćdziesiąt miliardów złotych!, gdy za bezcen wyprzedawano warte setki milionów złotych przedsiębiorstwa (np. sprzedaż CIECH-u Janowi Kulczykowi), gdy okradano na setki milionów złotych – niemalże w świetle prawa – ludzi, którzy ulokowali oszczędności w Amber Gold, gdy wydawano setki mionów, jak nie miliardów złotych na takie projekty, jak portal internetowy dla bezdomnych…, przerażające jest to, że z wynoszących 1,6 mln zł nagród dla najwyższych urzędników w państwie, udało się zrobić takie zamieszanie. Aby ujawnić prawdziwe intencje opozycji oraz pokazać społeczeństwu, o co tak naprawdę w całej sprawie chodzi, prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński na jednej z ostatnich konferencji prasowych – wsłuchując się w głosy społeczne – zapowiedział wprowadzenie zmian w sposobie i wysokości wynagradzania najważniejszych osób w państwie.

Tak więc o 20 % zostaną obniżone wynagrodzenia posłów i senatorów. Zmniejszone zostaną uposażenia, jakie otrzymują wójtowie, burmistrzowie i prezydenci miast. Prezesi spółek Skarbu Państwa oraz spółek komunalnych (miejskich) nie będą otrzymywali już wielotysięcznych nagród i premii, a jedynym składnikiem ich pensji będzie wynagrodzenie za pracę. Zlikwidowane zostaną również nagrody dla ministrów konstytucyjnych, a te, które zostały już wypłacone – zostaną wpłacone na cele społeczne. Jak się Państwo zapewne domyślacie niedługo trzeba było czekać na reakcję ze strony opozycji. Ci, którzy kilka godzin przed konferencją prasową prezesa Kaczyńskiego krzyczeli o „rozpasaniu władzy” czy „łapczywości”, już kilka minut później zaczęli bronić wynagrodzeń poselskich oraz „troszczyć” się o stan portfela władz samorządowych. Bardzo szybko wyszło na jaw, że jedyną intencją opozycji była manipulacja emocjami społecznymi.

Podsumowując, zacytuję słowa Jarosława Kaczyńskiego, który powiedział „do polityki idzie się nie dla pieniędzy, nie po to, aby się dorobić, ale po to, aby służyć społeczeństwu” i zapewniam Państwa, że takie właśnie są i będą rządy Prawa i Sprawiedliwości.

Waldemar Andzel
Poseł na Sejm RP