Z zainteresowaniem przeczytałem artykuł senatora Czesława Ryszki „Obrona dobrego imienia Polski”. Muszę przyznać, ze zgadzam się z nim, że należy bronić dobrego imienia Polski. I na tym zasadniczo ta zgoda musi się zakończyć, bowiem artykuł ten pełen jest nieprawd, półprawd i przeinaczeń. Ale po kolei. Senator Ryszka pisze o celu nowej ustawy:

„ścigani będą tylko ci, którzy publicznie i wbrew faktom występują przeciw narodowi polskiemu jako całości, przeciw państwu polskiemu, a nie przeciw poszczególnym Polakom. Konkretnie chodzi o używanie wyrażeń „polskie obozy śmierci” itp”

Niestety ta ustawa nie zabezpiecza nas przed użyciem tego mylącego sformułowania. Przytłaczająca większość użycia tego zwrotu bynajmniej nie przypisuje Polsce ani Polakom odpowiedzialności za Holokaust bowiem odnosi się do obecnej lokalizacji tychże obozów, a nie odpowiedzialności za ich wybudowanie czy prowadzenie. Podobnie możemy pisać o polskim zamku w Malborku, mimo, że Polacy go nie zbudowali. Oczywiście często niezorientowany czytelnik może dojść do błędnego wniosku, że Polacy mieli coś wspólnego ze stworzeniem tych obozów i dla tego warto walczyć ze sformułowaniem „polskie obozy śmierci”. Jednak przypisanie państwu czy narodowi polskiemu współodpowiedzialności za zbrodnie to więcej niż użycie zbitki dwóch słów i dla tego samo użycie tego stwierdzenia nie jest de facto przez tą ustawę ścigane. Dopiero jeśliby z artykułu wynikało, że autor uważa, że te obozy prowadzili Polacy podpadałby pod ten paragraf. Tymczasem w artykule senatora czytamy dalej:

„ambasador Izraela Anna Azari przyznała, że „wszyscy wiedzą, iż tego nie zrobili Polacy”, ale nie wymieniła, kto to zrobił. Kontekst jej wypowiedzi można sobie dopowiedzieć: Polacy są współodpowiedzialni za zagładę Żydów. Była to bardzo niebezpieczna, może niezamierzona, insynuacja obciążającą Polskę współodpowiedzialnością za holocaust.”

Nie wiem jak pokrętną logiką trzeba się kierować, by z tej wypowiedzi wyciągnąć wniosek o insynuowaniu współodpowiedzialności Polaków. Gdyby ktoś mnie pobił na ulicy i ja bym powiedział, że „wszyscy wiedzą, że nie zrobił tego senator Ryszka” to znaczyłoby, ze insynuuję, że senator Ryszka jest za moje pobicie współodpowiedzialny? Absurd. A czytamy dalej:

Niemcy od wielu lat prowadzą politykę „wybielania” swojej historii, a dokładniej mówiąc, zrzucania odpowiedzialności za holocaust m.in. na polski antysemityzm.

Pisze senator zupełnie przemilczając fakt, że w trakcie tego zamieszania najpierw szef MSZ Niemiec wypowiedział się publicznie, że Niemcy przyjmują pełną odpowiedzialnością za Holokaust, co niebawem potem powtórzyła raz jeszcze kanclerz Merkel. Tak ma wyglądać polityka „wybielania”? Kolejny absurd

Jak mamy bronić dobrego imienia Polski, skoro wszystkie dotychczasowe formy reagowania na informacje dotyczące „polskich obozów śmierci” okazały się w dużej mierze nieskuteczne?

I tu senator mija się z prawdą. Przez ostatnie lata liczba użyć niefortunnego sformułowania „polskie obozy śmierci” dzięki systematycznej pracy polskiej służby dyplomatycznej z roku na rok malała. Wiele redakcji wpisało to stwierdzenie do listy wyrażeń zakazanych. Ciężką pracą udawało się zasięg problemu ograniczać: to jest do czasu uchwalenia tej nieszczęsnej ustawy – od tego czasu „polskie obozy śmierci” pojawiło się w prasie światowej tysiące razy – w sumie więcej niż przez wszystkie lata od 1945 roku. Nikt tyle nie zrobił w rozpowszechnieniu tego niefortunnego stwierdzenia niż PiS i dekady przyjdzie nam walczyć ze skutkami tego działania. Podobnie jak z historią szmalcownictwa przypomnianego na forum europejskim wszystkim przez byłego już na szczęście wiceprzewodniczącego Parlamentu Europejskiego. Porównał on posłankę Różę Thun do szmalcowników, co poskutkowało edukacją wszystkich eurodeputowanych w zakresie tego kim byli szmalcownicy. Jeśli to ma być obrona dobrego imienia Polski i polityka historyczna to już lepiej nic nie robić. A im dalej w artykuł tym ciekawiej:

Niestety, polskie państwo do tej pory pozwalało na szkalowanie Polaków, drukowało kłamliwe książki Grossa, dopominało się sprostowań, często bezskutecznie.

Po pierwsze polskie państwo na szczęście nie zajmuje się drukowaniem książek. Tym się zajmują wydawcy i drukarnie w ramach wolności słowa – i wolno im drukować wszelkie książki – nawet te głupie. Po drugie skoro państwo polskie domagało się sprostowań (często skutecznie – nawet Barack Obama przeprosił i to na piśmie za użycie tego stwierdzenia) to czemu senator Ryszka pisze, że „państwo polskie pozwalało na szkalowanie Polaków”. Zaprzeczenie samemu sobie w jednym zdaniu jest swego rodzaju wyczynem. Ale i na tym nie koniec:

Dlatego sankcja karna jest bardzo ważnym elementem stosowania się do prawa polskiego.

Tu rodzynek. W Polsce nikt sformułowania „polskie obozy śmierci” nie używa. Zaś za granicą polskie prawo nie obowiązuje. Ktoś sobie może stanąć metr od granicy i krzyczeć na całe gardło „polskie obozy śmierci” i włos mu z głowy nie spadnie. O ile PiS nie jest gotowe na to by wysyłać za granicę oddziały „Gromu” by porywały, a następnie stawiały przed polskim sądem dziennikarzy używających tego sformułowania, czy też Tomasz Grossa to zapis ten pozostanie martwy. Wywołano burzę międzynarodową skutkującą także popsuciem stosunków z naszym najważniejszym sojusznikiem za pomocą przepisu, co do którego doskonale wiadomo, że nigdy nie zostanie wykorzystany. To głupota ocierająca się o zdradę stanu. A dalej czytamy:

Dobrze wspomnieć, że ustawa była wzorowana na ustawodawstwie izraelskim, gdzie zakazuje się negacji holocaustu. Analogiczne rozwiązania prawne występują w Niemczech.

W Niemczech nie ma rozwiązań prawnych zakazujących pod karą więzienie przypisywania państwu czy narodowi niemieckiemu odpowiedzialności za zbrodnie (w szczególności III Rzeszy). Jest prawo zakazujące negowania Holokaustu – czyli zakazujące wybielania Niemiec. To nie jest rozwiązanie analogiczne do polskiego tylko zupełnie odwrotne! Podobnie w przypadku Izraela – zakaz zaprzeczania Holokaustowi nie stanowi o tym, że można pójść do więzienia za przypisywanie państwu Izrael odpowiedzialności za zbrodnie. Inną kwestią jest, że w mojej opinii ograniczanie wolności słowa jest szkodliwe w każdym przypadku.

Od dłuższego czasu widać, że „PiS nie umie w dyplomację” jakby powiedziała młodzież. Rozleniwiony indolencją opozycji wydaje mu się, że samą butą i arogancją przeforsuje wszystko czego chce. Tymczasem to, co w kraju wygląda na pokaz siły i zdecydowania na arenie międzynarodowej przypomina tupanie nóżkami czterolatka. Marszałek senatu mówi, że ustawę przepchnięto na szybko przez senat „by uspokoić nastroje”. Może u nas zakończenie procesu legislacyjnego wyczerpuje energię protestów społecznych, ale rozwściecza partnerów zagranicznych. A na forum międzynarodowym PiS nie ma większości więc nie może przegłosować czego chce.

 Od czasów 27:1 raz za razem pomysły PiS rozbijają się w niwecz, a jednocześnie psują nam stosunki z naszymi wszelkimi sojusznikami. Jesteśmy skłóceni z: Francją, Niemcami, instytucjami UE, Litwą, Ukrainą, Izraelem, USA. Na potrzeby wewnętrznej polityki PiS niszczy nasze relacje międzynarodowe, a nasi partnerzy dość wyraźnie wskazują, że tego pożałujemy. Senator obawia się, że a ustawa będzie orężem w restytucji mienia pożydowskiego. Niewykluczone, że tak się stanie. A kto dał przeciwnikom ten argument do ręki? Żydzi tą idiotyczną ustawę uchwalili? Nie! PiS ją uchwalił. Tymczasem Departament Stanu USA mówi, że nasze żywotne interesy mogą być z powodu tej, niczego nie wnoszącej, ustawy zagrożone. UE zapowiada uzależnienie dopłat od przestrzegania prawa. Pierwsze może zostawić nas bez ochrony w razie agresji ze wschodu, drugie bez pieniędzy unijnych na rozwój. No ale to nasz problem – władza się wyżywi i jakby co ucieknie przez Rumunię jak w 1939. Konsekwencje poniesiemy my.

Jak pisałem na początku zgadzam się z senatorem Ryszką, że trzeba bronić dobrego imienia Polski, tylko żeby to robić skutecznie trzeba mieć choć minimalne kompetencje. Uchwalanie dającego zerowe rezultaty praktyczne prawa, które jednocześnie przypomina na całym świecie najbardziej wstydliwe aspekty naszej historii jest kontrproduktywne. Zamiast tego należy powoływać odpowiednie instytucje zajmujące się propagowaniem naszego punktu widzenia i reagowaniem na próby szkalowania Polski i Polaków. Najpierw edukacją i upomnieniami, a jeśli trzeba procesami cywilnymi o zniesławienie w kraju, gdzie mamy do czynienia z upartymi recydywistami. Spore odszkodowanie zapłacone przez redakcję definitywnie oduczyłoby ją (i inne w tym kraju) od używania nieprawdziwych sformułowań – w przeciwieństwie do niemożliwej do spełnienia groźby więzienia. Tylko to wymaga ciężkiej pracy zamiast powoływania instytucji kierowanej za ciężkie pensje przez kolesi, dotowanej milionami, która ma zajmować się promocją Polski za granicą (Polska Fundacja Narodowa), ale nie ma nawet strony po angielsku i skupia się na przekazywaniu Polakom, że jakiś sędzia ukradł kiełbasę. Zamiast antagonizować Ukrainę porównując Banderę do Stalina, może lepiej w koprodukcji z Ukraińcami nakręcić film o rzezi wołyńskiej, ale uczciwie nie przemilczając także Akcji Wisła i zbrodni popełnianych na Ukraińcach i Białorusinach przez niektórych naszych „żołnierzy wyklętych”. Tak robią to kraje, które potrafią prowadzić dyplomację.

Tymczasem nasz parlament najpierw uchwala ustawę, która nie ma szans zadziałać, a jednocześnie wie (bo MSZ i IPN ostrzegają) że spowoduje gwałtowną reakcję USA i Izraela. Następnie kiedy pojawia się spodziewane oburzenie reaguje panicznie i histerycznie. Premier wygłasza orędzie po polsku, zaś w angielskim tłumaczeniu pojawia się, że obozy śmierci były polskie. Niby wina automatycznego tłumacza – ale dlaczego nasz rząd wypuszcza takie materiały bez własnego tłumaczenia? Nie stać go na tłumacza? Po dwóch latach rządów PiS nasze państwo jest jeszcze bardziej teoretyczne niż za czasów PO. Potem ten sam premier wygłasza orędzie łamaną angielszczyzną, w którym twierdzi, że Polaków w Katyniu mordowali Niemcy (przypomnę to historyk z wykształcenia). Następnie senat po nocy przegłosowuje ustawę (dla uspokojenia nastrojów) rozwścieczając stronę izraelską, uniemożliwiając debatę międzynarodową. Na koniec zaś zaprasza stronę izraelską na obrady komisji wspólnej, które mają odbyć się w szabas i dziwi się, ze nikt się nie pojawił. Ten szereg wydarzeń jest godny odcinka „Jasia Fasoli”, albo „Gangu Olsena”, a nie działań rządu dużego europejskiego kraju. Ten brak profesjonalizmu i choćby śladowych kompetencji jest największym uderzeniem w dobre imię Polski w tym całym zamieszaniu, bo musimy się wstydzić za ciamajdowatość naszego rządu przed całym światem.

dr Tomasz Kasprowicz

Będąc razem ze znajomymi zostałem zaczepiony przez kilka nieznajomych mi osób w centrum naszego miasta i zapytany o ocenę  dwóch znanych sosnowieckich postaci.  Odmówiłem odpowiedzi uznając, że wyrażanie tego typu poglądów poza debatą publiczną byłoby poniżej zasad i przyzwoitości. Zwłaszcza, że ocena tych osób z perspektywy czasu na pewno nie byłaby pozytywna. Po przejściu do domu zastanowiłem się jednak co mógłbym odpowiedzieć tym osobom w zakresie ich jakże szerokiego pytania. Przyszło mi do głowy jedno słowo. Jakże celne w tych okolicznościach. To słowo to INGRACJACJA.

Zgodnie z definicją Wikipedii ingracjacja to wkradanie się w cudze łaski od łacińskiego in gratiam. To technika manipulacji, działanie mające na celu zdobycie sympatii (wytworzenie pozytywnej postawy). Istota tego zachowania sprowadza się do stworzenia pozytywnego obrazu własnej osoby u drugiego człowieka oraz zastosowania różnego typu technik mających na celu uzyskanie sympatii do siebie oraz próby wymuszenia uznania wszystkich walorów. Zaprzyjaźnienie się ma charakter czysto instrumentalny, i jednocześnie jest narzędziem uzyskania wpływu.

Do najbardziej popularnych technik wkradania się w ludzkie łaski należą:

• podwyższanie samooceny partnera relacji, podkreślanie zalet tej osoby, podnoszenie wartości, schlebianie czyli mówiąc wprost lizusostwo,
• zwiększanie własnej atrakcyjności poprzez pozytywną autoprezentację w oczach partnera wzajemnych relacji,
• konformizm ( łac. conformo – nadaję kształt, zmiana zachowania, podporządkowanie się zasadom, wartościom, poglądom) opinii, postaw i zachowań. Zgodność dotyczy opinii które są istotne dla osoby wykorzystywanej, ale w ich zakresie potrzebuje ona wsparcia, czyli znowu jak zwał tak zwał mamy do czynienia z lizusostwem.

W skrócie możemy powiedzieć, że ingracjacja to podlizywanie się, że to taktyka polegająca na pozyskiwaniu cudzej sympatii przez pochlebstwa, przysługi, eksponowanie podobieństwa poglądów i własnych sympatycznych cech. To proces polegający na wychwalaniu, komplementowaniu i schlebianiu osobie której chce się przypodobać. To konformizm w zakresie opinii. To donosicielstwo polegające na dostarczaniu odpowiednich potrzebnych i pożądanych informacji na temat innych osób, informacji zwykle negatywnych, a więc połączonych z ich dezaprobatą, oburzeniem się czy potępieniem, aby w ten sposób okazać swoją troskę o dobro sprawy, o honor czy też inne dobro. Ingracjator traktuje swojego partnera jako instrument służący do realizacji swoich własnych celów.

Badania w tym zakresie prowadził na początku lat 60 XX wieku amerykański psycholog Edward Ellsworth Jones. Badanie to wykazało, że te taktyki są często skutecznym narzędziem wzbudzania sympatii, a osiągnąwszy cel, ingracjatorzy często nabierają przekonania, przypuszczalnie albo w zasadzie generalnie z próżności, że nie stosowali takich taktyk. Niektórzy nie mają wiedzy nabytej w tym zakresie, ale mają taki charakter. Niestety co rozumiemy po czasie, podły charakter.

Ingracjację można analizować jako specjalny typ komunikacji pomiędzy dwoma osobami. Mianownikiem wspólnym technik ingracjacyjnych jest wyczuwanie i odgadywanie, jakie osoba znacząca ma potrzeby oraz jakie wartości może ona szczególnie cenić, a następnie emitowanie jej takiego obrazu siebie, który bądź bezpośrednio zaspokajałby owe potrzeby, bądź sygnalizował możliwość ich zaspokojenia.

Najogólniej mówiąc, najbardziej podatni na posługiwanie się ingracjacją są ludzie o osobowości egocentrycznej, niedojrzałej, submisyjnej, moralnie mierni, bez poczucia  własnej godności, a przy tym jednostki sprytne, często o rysach psychopatycznych, karierowicze. To ambicje pobudzone chęcią szybkiego wybicia się w hierarchii społecznej przy cudzej pomocy. Ingracjacji ulegają ludzie o osobowości niedojrzałej, infantylnej, autorytarnej, bezkrytycznej i często o szczególnie niskiej samoocenie, a zajmujący znaczące stanowiska. Zło moralne ingracjacji tkwi w elemencie manipulacji. To kłamstwo ,oszustwo, dwulicowość i obłuda.

Pisząc ten tekst chciałem zwrócić uwagę na źródło nieetycznych postaw i uświadomić czytelnikom sferę oddziaływań wzajemnych. Zwrócić uwagę na moralność i patologię zachodzącą w procesach międzyludzkich zwłaszcza na płaszczyźnie podwładny – przełożony czy też wychowanek – wychowawca. Na zło moralne występujące w relacjach interpersonalnych. Na traktowaniu drugiej osoby jako narzędzia. Cóż, łatwiej oprzeć się krytyce, czy jawnej wrogości niż pochlebstwu. Tekst ten jest również odpowiedzią na zadane mi pytanie. Mam nadzieję, że odpowiedz jest jasna i zrozumiała. Ku refleksji dla nas wszystkich.

Jarosław Pięta

Zmiana w ustawie o Instytucie Pamięci Narodowej wywołała burzę za granicą. Osią niezgody stał się art. 55a, a dokładnie zapis brzmiący: „Kto publicznie i wbrew faktom przypisuje polskiemu narodowi lub państwu polskiemu odpowiedzialność lub współodpowiedzialność za zbrodnie popełnione przez III Rzeszę Niemiecką lub inne zbrodnie przeciwko ludzkości, pokojowi i zbrodnie wojenne – będzie podlegał karze grzywny lub pozbawienia wolności do lat trzech”. Taka sama kara grozi za „rażące pomniejszanie odpowiedzialności rzeczywistych sprawców tych zbrodni”. Od odpowiedzialności wyłączone są wypowiedzi „w ramach działalności artystycznej lub naukowej”. I jeszcze jedno ważne wyjaśnienie: ścigani będą tylko ci, którzy publicznie i wbrew faktom występują przeciw narodowi polskiemu jako całości, przeciw państwu polskiemu, a nie przeciw poszczególnym Polakom. Konkretnie chodzi o używanie wyrażeń „polskie obozy śmierci” itp.

Dlaczego ta naturalna i zrozumiała obrona wizerunku Polski, ze wszech miar potrzebna, ważna dla Polski i Polaków, wywołała taką krytykę rządu Izraela, w tym samego premiera Benjamina Netanjahu? To zapewne z jego polecenia podczas obchodów 73. rocznicy wyzwolenia Auschwitz ambasador Izraela Anna Azari przyznała, że „wszyscy wiedzą, iż tego nie zrobili Polacy”, ale nie wymieniła, kto to zrobił. Kontekst jej wypowiedzi można sobie dopowiedzieć: Polacy są współodpowiedzialni za zagładę Żydów. Była to bardzo niebezpieczna, może niezamierzona, insynuacja obciążającą Polskę współodpowiedzialnością za holocaust. A przecież jak trafnie wyraził się premier Mateusz Morawiecki: „Auschwitz-Birkenau to nie jest polska nazwa, a ’Arbeit macht frei’ to nie jest polskie zdanie”.

Polska ustawa mówi wyraźnie, że przewidziane sankcje karne będą dotyczyć tylko fałszerzy polskiej historii, obarczających naród polski za współudział w holocauście. Chodzi o to, że nie wolno już z tego powodu, że obozy koncentracyjne były w Polsce, obarczać Polaków współwiną za tragedię ludobójstwa, zapominając o tym, że Polska była jedynym krajem okupowanym przez Niemców, w którym za pomoc Żydom groziła kara śmierci. Czyżby to był przypadek, że wśród ok. 20 tys. Sprawiedliwych wśród Narodów Świata, uhonorowanych drzewkami w Instytucie Yad Vashem w Jerozolimie, jest blisko 7 tys. Polaków?

Wielu zastanawia się, dlaczego zagranica ingeruje w wewnętrzne sprawy Polski, a dokładniej mówiąc, pisze za nas historię. Np. Niemcy od wielu lat prowadzą politykę „wybielania” swojej historii, a dokładniej mówiąc, zrzucania odpowiedzialności za holocaust m.in. na polski antysemityzm. Przykładem film „Nasi ojcowie, nasze matki”. Skandaliczne nazywanie niemieckich obozów polskimi, wpisuje się od lat w tę fałszywą historyczną narrację.

Pytanie: czy Polska ma ustąpić przed moralnym i politycznym szantażem? Bo nie czym innym tylko szantażem należy nazwać ingerencję władz Izraela w nowelizację polskiej ustawy. Jak mamy bronić dobrego imienia Polski, skoro wszystkie dotychczasowe formy reagowania na informacje dotyczące „polskich obozów śmierci” okazały się w dużej mierze nieskuteczne?

Wielu zastanawia się, czy celem utrzymania narracji o „polskich obozach śmierci” nie jest wymuszenie na Polsce wypłaty wielomiliardowych odszkodowań dla organizacji żydowskich? Przypomnę, że amerykański Senat uchwalił ustawę, która zawiera zapis o prowadzeniu przez Departament Stanu monitoringu krajów, które nie uporały się z restytucją pożydowskiego mienia. Owa restytucja w przypadku braku spadkobierców miałaby dotyczyć organizacji roszczących pretensje do tego mienia. Taka ustawa leży na biurku prezydenta Trumpa, a wiadome organizacje zapewne mają olbrzymie możliwości nacisku na polityków, aby taką ustawę, dodam, sprzeczną z polskim prawem, uchwalić.

Niestety, polskie państwo do tej pory pozwalało na szkalowanie Polaków, drukowało kłamliwe książki Grossa, dopominało się sprostowań, często bezskutecznie. Dlatego sankcja karna jest bardzo ważnym elementem stosowania się do prawa polskiego. Dobrze wspomnieć, że ustawa była wzorowana na ustawodawstwie izraelskim, gdzie zakazuje się negacji holocaustu. Analogiczne rozwiązania prawne występują w Niemczech.

Karane będzie też zaprzeczanie zbrodniom ukraińskich nacjonalistów i ukraińskich formacji kolaborujących z III Rzeszą. Dlatego słusznie do listy zakazanych totalitarnych ideologii obok nazizmu i komunizmu dodano także banderyzm. Ale o tym innym razem.

Czesław Ryszka
Senator RP

Link do akcji „Stań w obronie Polski” znajduje się tutaj

   Na styczniowej sesji Rady Miejskiej Pan Prezydent Arkadiusz Chęciński raczył poinformować radnych o odwołaniu z funkcji swojego I zastępcy Krzysztofa Haładusa. Pochwalił się przy okazji, że w Sosnowcu takie zmiany nie odbywają się w atmosferze skandalu, a odwoływani urzędnicy kierowani są do nowych zadań dla dobra miasta. O tym jakie nowe zadanie otrzyma Krzysztof Haładus, a tym bardziej o powodach tej niespodziewanej dymisji, nasz Prezydent już nie wspomniał. Podobnie jak wcześniej o wielokrotnych zmianach na stanowiskach naczelników, członków zarządów miejskich spółek czy kierowników miejskich jednostek organizacyjnych. A przecież Sosnowiec to nie prywatny folwark Arkadiusza Chęcińskiego, a wspólne dobro sosnowiczan. Na początku jego rządów w Sosnowcu wydawało się, że jest tego świadom. Po trzech latach rządów widać, że klasyczna alienacja rządzących od rządzonych nie ominęła i jego.

   Nie o Arkadiuszu Chęcińskim jednak będzie ten artykuł. I nawet nie o Krzysztofie Haładusie, chociaż jest on najbardziej jaskrawym przykładem zjawiska, z którym mamy do czynienia w całej Polsce. Zjawiska, które opanowało już znacznym stopniu całą tzw. „klasę polityczną” i coraz częściej przenika do życia zawodowego i prywatnego. Zjawiska, która nie tylko niszczy demokrację, ale również psuje stosunki międzyludzkie w rodzinach i miejscach pracy. Zjawiskiem tym jest zwykły, ludzki konformizm. Stary jak świat. Ale jego skala we współczesnej Polsce jest porażająca.

   Znam Krzysztofa od ponad 20 lat. Był wówczas zaangażowanym, ideowym działaczem Unii Polityki Realnej, z której szeregów wyszło wielu czołowych polskich polityków – zarówno Platformy Obywatelskiej jak i Prawa i Sprawiedliwości. Jednoznaczne liberalne poglądy gospodarcze i równie zdecydowane konserwatywne poglądy światopoglądowe budziły mój szacunek, choć zwłaszcza z tymi ostatnimi nie zawsze było mi po drodze. Nasze wzajemne kontakty uległy zacieśnieniu, gdy Krzysztof mocno i bezinteresownie zaangażował się w czasie pierwszych bezpośrednich wyborów Prezydenta Miasta wspierając moją kandydaturę. To jego pomysłowość i zaangażowanie pozwoliły mi wejść do drugiej tury i mimo ogromnej dysproporcji środków stoczyć wyrównaną walkę z Kazimierzem Górskim.

   Cztery lata później Krzysztof samodzielnie wystartował w wyborach prezydenckich z ramienia Prawa i Sprawiedliwości. Wtedy podziały polityczne nie były tak ostre jak obecnie, dlatego jego decyzja chociaż zaskakująca, nie była szokująca. Prezydentem Krzysztof nie został, ale radnym tak. I był jednym z najlepszych członków Rady Miejskiej w historii naszego miasta. Zawsze przygotowany, merytorycznie polemizujący z przedstawicielami ówczesnej koalicji PO-SLD, zgłaszający kontrowersyjne, ale ciekawe propozycje. Wprowadzał do Rady Miejskiej ferment – w pozytywnych tego słowa znaczeniu – zmuszając zarówno radnych jak i urzędników do wysiłku umysłowego i polemizowania z jego argumentami. Jego aktywność wywołała poczucie zagrożenia u poseł Ewy Malik i innych działaczy PiS-u, co spowodowało, że w następnych wyborach listy tej partii były już przed Krzyśkiem zamknięte. Wydawało się, że jego kariera polityczna zakończyła się.

     Nominacja Krzysztofa Haładusa na zastępcę Prezydenta Miasta była zaskoczeniem. W środowisku Platformy Obywatelskiej decyzja Arkadiusza Chęcińskiego wywołała zresztą spore niezadowolenie – Krzysztof, chociaż startował do RM z listy PO, nigdy nie był nawet członkiem tej partii. Osoby, które go znały oczekiwały natomiast prawdziwej rewolucji w urzędzie. Wszak Krzysztof słynął z niekonwencjonalnych pomysłów i niechęci do biurokracji. Byliśmy przekonani, że do sosnowieckiego magistratu wchodzi tygrys. Szybko się okazało, że tygrys okazał się łagodnym kotkiem.

   Trudno zarzucić Krzysztofowi brak zaangażowania w wypełnianiu swoich obowiązków. Przez trzy lata starał się sumiennie realizować powierzone mu zadania. Bardzo szybko jednak uświadomiono mu, że od myślenia jest w tym mieście ktoś inny, a on ma wypełniać polecenia, o ile chce dalej pełnić swoją funkcję. Nie on pierwszy i na pewno nie ostatni w tym urzędzie. Ale niepokorna dusza Krzysztofa, jego niekiedy skrajny indywidualizm, wydawał się nie do pogodzenia z rolą jaką mu została przypisana. Dlatego jego postawa wywołała głębokie zdziwienie wśród osób, które go znały z poprzedniego, niepokornego okresu. Od wielu z nich słyszałem „podmienili nam Krzyśka”.

   Nie podmienili. Po trzech latach lojalnej służby, Krzysztof został potraktowany jak przysłowiowy „Murzyn, który zrobił swoje i może już odejść”. I odszedł. Strzelając na końcu „Misiowego” Jarząbka w stosunku do osoby, która potraktowała go w tak przedmiotowy sposób. Gdyby sprawdziły się informacje, że jego nowym zadaniem będzie prezesowanie Agencji Rozwoju Lokalnego, okazałoby się, że stanie na czele spółki, którą jeszcze kilka lat temu chciał likwidować.

   Można oczywiście potraktować to jako kolejny przykład ludzkiej słabości, zwycięstwa pragmatyzmu nad ideowością czy też po prostu dostosowania się do współczesnych realiów. Ale casus naszego byłego wiceprezydenta jest szczególny. Nie wierzę, że nie zdaje sobie sprawy z przemiany jaką przeszedł i nie ma z tego powodów co najmniej wątpliwości. Ale tysiące innych, na każdym szczeblu polskiej polityki, w większości instytucji i w wielu zakładach pracy, takich dylematów moralnych w ogóle nie mają. Wyparcie jest na tyle mocne, że w ogóle nie zdają sobie sprawy z własnego koniunkturalizmu albo po prostu zupełnie się tym nie przejmują czego najbardziej odrażającym przykładem jest Ryszard Czarnecki. Nikt z nas oczywiście nie jest od takich postaw w pełni wolny. Ale tylko nieliczni są w stanie zatrzymać się przed przekroczeniem pewnej granicy. Granicy, po której człowiek staje się pionkiem przesuwanym na szachownicy bez krzty osobistej podmiotowości.

   W latach 90-tych ubiegłego wieku, w początkach polskiej demokracji, polityka polegała na debacie, w której merytorycznymi argumentami starano się przekonywać politycznego przeciwnika, ale też wyborców, do swoich racji. Dyskusje programowe toczyły się także wewnątrz istniejących wówczas partii politycznych. I były to autentyczne spory ideowe i programowe. To już przeszłość.  Teraz prawie każdy polityk starannie ukrywa swoje poglądy bojąc się narazić opinii publicznej, a przede wszystkim liderowi macierzystej partii. Dlatego rola ciał przedstawicielskich maleje. Stają się one atrapą, maszynką do głosowania, a nie miejscem debaty, wymiany poglądów, szukania kompromisu. Decyduje arytmetyczna większość, która przegłosuje wszystko co postanowi wódz.

   Co takiego się stało w ciągu ostatnich lat, że nawet ludzie słynący do tej pory z niezależnych poglądów, przyjmują tak skrajnie konformistyczne postawy? Dlaczego wodzowski model polityki staje się w naszym kraju standardem? Myślę, że tłumaczenie wszystkiego korzyściami finansowymi to zbytnie uproszczenie. Od dłuższego czasu coś niedobrego dzieje się z naszą „duszą”, naszym moralnym kręgosłupem, naszą umysłową suwerennością. Przestajemy być w pełni wolnymi ludźmi, a stajemy się mentalnymi poddanymi i niewolnikami. To niestety źle wróży nie tylko polskiej demokracji, ale w ogóle naszej przyszłości. Brak jakiejkolwiek kontroli nad krajowymi czy lokalnymi wodzami, powoduje, że jak stado lemingów możemy rzucić się w przepaść podążając za nieodpowiedzialnym przywódcą. Tak już nie raz w historii bywało i to nie tylko w naszym kraju. Otrzeźwienie przychodziło za późno.

Karol Winiarski

Na początek chciałbym wszystkim pesymistom i czarnowidzom sprzed roku powiedzieć: jak to dobrze, że tak strasznie pomyliliście się. Przypomnę, że program Rodzina 500 plus miał spowodować kataklizm finansowy, sprowadzić drugą Grecję, miało być gorzej niż w Afryce. Ponadto po wprowadzeniu podatku bankowego powinny upaść banki, a z powodu odejścia prawie 400 tys. osób na wcześniejsze emerytury, miał załamać się budżet państwa. Nic z tego. Najkrócej pisząc, skala zarzutów wobec budżetu z ubiegłego roku całkowicie kompromituje opozycję. Ten budżet wypadł lepiej niż optymistycznie.

A skąd były na to pieniądze? W latach 2009-2015 wyparowało z budżetu 250 mld zł dochodów w wyniku wyłudzeń VAT-owskich i 160 mld strat z powodu oszustw i wyłudzeń w podatku CIT, niezapłaconej akcyzy. Ponadto, jak ktoś policzył, od wejścia Polski do Unii Europejskiej legalny transfer środków finansowych do krajów Unii Europejskiej, do zagranicznych firm, koncernów, wyniósł ok. 700 mld zł. Nawet niemiecki komisarz Oettinger przyznał, że Niemcy stały się beneficjentem dopłat, subwencji europejskich, budżetu europejskiego, bo z powrotem do Niemiec trafia nawet do 80 centów z każdego euro, jakie otrzymuje Polska. Obecnie kilkuset oszustów VAT-owskich siedzi w więzieniu, ponadto rząd zahamował wielki wypływ pieniędzy za granicę, dając zarobić polskim firmom, tworząc rodzime grupy gospodarcze, aby jak najwięcej pieniędzy unijnych zostawało w kraju.

A budżet państwa na 2018 r.? Napiszę wprost, jest jeszcze bardziej prospołeczny. Dość wspomnieć, że wydatki na cele społeczne sięgną 75 mld zł: w tym blisko 25 mld zł na realizację programu Rodzina 500 plus, 13 mld zł na świadczenia rodzinne, 10 mld zł ma na sfinansowanie podwyżek emerytur i rent, a około 9 mld zł na sfinansowanie obniżenia wieku emerytalnego, ponadto wsparcie otrzyma program Mieszkanie plus, program darmowych leków dla seniorów powyżej 75 roku życia, zwiększone zostaną dopłaty do systemu ubezpieczeń rolniczych. Czy to nie zadziwia, że w czasach rządów PO-PSL na cele społeczne w latach 2013-15 wydawano ok. 19 mld zł. Teraz będzie to cztery razy więcej! Ponadto w budżecie na rok 2018 wrosną środki na zdrowie o 6 mld zł – łącznie to 93 mld zł. Takiego wzrostu wydatków na służbę zdrowia nie było od 28 lat. Pieniądze trafią m.in. na sprzęt medyczny, na skrócenie kolejek, endoprotezy, leczenie zaćm, onkologię, chirurgię.

Równie mocno rosną wydatki na Wojsko Polskie, Policję, a także Straż Graniczną, w związku z koniecznością wzmocnienia ochrony polskiej granicy wschodniej. A skąd na to wszystko pieniądze? Np. za ośmioletnich rządów PO-PSL dochody z VAT wzrosły o ok. 25 mld zł, obecnemu rządowi zajęło to jeden rok. Wystarczyło uszczelnić system podatkowy, a dokładniej mówiąc, ukrócić złodziejstwo.

Nie będę przywoływał w budżecie na 2018 r. wskaźników dotyczących dochodów, wydatków, wzrostu gospodarczego, inflacji, deficytu, spadku bezrobocia czy podwyższenia kwoty wolnej od podatku w PIT do poziomu 8 tys. itd. Wszystkie wskaźniki są tak optymistyczne, że aż niewiarygodne. Potwierdzają jednak fakt, że awans Polski do rynków rozwiniętych był uzasadniony. A przypomnę, że w ostatniej dekadzie tylko dwa kraje zostały przeklasyfikowane z rynków rozwijających się do rynków rozwiniętych: Izrael w 2008 i Korea Płd. w 2009. Co by nie napisać, to, co było niemożliwe za rządów PO-PSL, stało się całkiem możliwe, realne i odczuwalne tak w budżecie państwa, jak i w portfelach Polaków. Sprawiła to wizja uczciwego i sprawiedliwego państwa.

Czy już jest tak dobrze we wszystkim, co wiąże się z budżetem? Oczywiście, nie. Mam na myśli dług publiczny, który sięga prawie 1 biliona zł. Znaczący w tym udział mają wszystkie dotychczasowe rządy, ale zwłaszcza poprzednia ekipa rządząca. Zawdzięczamy jej niemal połowę tego zadłużenia. Dlatego z nadzieją należy patrzeć na działania obecnego ministerstwa finansów: dług zagraniczny po III kwartale ubiegłego roku zmalał z 320 mld euro do 313 mld euro. To może niewiele, ale zaczęliśmy spłacać, a nie zadłużać się.

Wielkim wyzwaniem dla obecnego budżetu będzie presja na wzrost wynagrodzeń. Polacy słusznie myślą: skoro jest tak dobrze w gospodarce, chcemy lepiej zarabiać. Już podniesiono najniższe wynagrodzenie do 2100 zł brutto (w minionych 8 latach rządu PO-PSL wynagrodzenia były między 1300 a 1500 zł). Zgadzam się, że wskaźniki wzrostu wynagrodzeń w tym budżecie nie są satysfakcjonujące. Zwłaszcza jeśli chodzi o świadczenia emerytalne i rentowe – w tym roku będzie znacząca podwyżka rent i emerytur. To jest ogromna grupa społeczna, która bardzo liczy na rząd, na Prawo i Sprawiedliwość.
Co dalej? Napiszę krótko i jasno: tak trzymać, a rok budżetowy za 2018 zakończy się równie optymistycznie, jak za rok 2017.

Czesław Ryszka
Senator RP

   Kończąca się w tym roku siódma kadencja odrodzonego w 1990 roku samorządu terytorialnego (w przypadku powstałego osiem lat później samorządu powiatowego i wojewódzkiego jest to kadencja piąta), to wydarzenie szczególne. Wszystko wskazuje na to, że po raz ostatni będziemy mieli do czynienia z czteroletnim okresem sprawowania władzy przez osoby wybrane w wyborach. Nowelizacja ordynacji wyborczej, która wkrótce zapewne wejdzie w życie, wprowadzi pięcioletni cykl wyborczy. Trudno zrozumieć intencje pomysłodawców tej zmiany (przede wszystkim wicepremiera Gowina), a tym bardziej logiczny związek z ograniczeniem możliwości pełnienia funkcji prezydenta, burmistrza i wójta do wyłącznie dwóch kadencji, które tłumaczy się chęcią przeciwdziałania tworzeniu się lokalnych układów. Biorąc pod uwagę fakt, że takie sytuacje powstają zaledwie po kilku miesiącach funkcjonowania nowego układu rządzącego, wydłużenie możliwości sprawowania władzy wykonawczej w gminie z ośmiu do dziesięciu lat, oznacza przedłużenie okresu istnienia samorządowych patologii. Inna sprawa, że wspomniane ograniczenie w ilości możliwych do sprawowania kadencji świadczy o głębokim braku wiary rządzącego obecnie ugrupowania w wyborców, którzy przecież decydują czy ponownie wybrać urzędującego włodarza, a także w skuteczność organów ścigania powołanych przecież do tego by ścigać wszelkie nieprawidłowości. A przecież powoływanie się na wolę suwerena i poszerzanie uprawnień różnego rodzaju służb to kanony polityki Prawa i Sprawiedliwości.

   W Sosnowcu mijająca kadencja będzie szczególna jeszcze pod jednym względem. Po raz ostatni w sosnowieckiej Radzie Miasta zasiada 28 radnych. Spadek liczby mieszkańców poniżej 200 tys. mieszkańców oznacza zmniejszenie liczebności naszego lokalnego organu uchwałodawczego do 25 osób. Przez chwilę wydawało się, że nie będzie to oznaczało konieczności zmiany granic okręgów wyborczych. Pierwotna wersja nowelizacji Kodeksu Wyborczego przewidywała zmniejszenie minimalnej ilości radnych wybieranych w okręgu wyborczym z pięciu do trzech. Pozwoliłoby to zmniejszyć ilość radnych wybieranych w okręgu pogońsko-milowickim z pięciu do czterech, a jednocześnie zachować dotychczasowy kształt mapy wyborczej w naszym mieście (poza ewentualnym scaleniem Klimontowa podzielonego do tej pory pomiędzy trzy okręgi). Wycofanie się z tego pomysłu oznacza jednak, że zmiany będą poważniejsze. Dokona ich też Rada Miasta, a nie jak pierwotnie przewidywano powiatowy komisarz wyborczy, co było dość powszechnie krytykowane. Trudno jednak zrozumieć dlaczego podejmowanie decyzji przez osoby osobiście zainteresowane (większość radnych za kilka miesięcy będzie startowała w wyborach) ma być lepszym rozwiązaniem od podziału dokonywanego przez osobę pochodzącą z zewnątrz, która kandydować przecież nie będzie. Zresztą to rozwiązanie tymczasowe – za rok granice okręgów i obwodów wyborczych wyznaczać będą już komisarze wyborczy, o ile wystąpi konieczność ich modyfikacji.

   Na niespełna rok przed dniem wyborów (prawdopodobnie odbędą się one 21 października), nie jest jeszcze do końca znane grono uczestników wyborczej rywalizacji w naszym mieście. Bez wątpienia swoją listę wystawi Platforma Obywatelska. Trudno, żeby było inaczej, skoro liderem tej partii w naszym mieście jest Prezydent Arkadiusz Chęciński. Bardzo prawdopodobne jest jednak to, że obecnego włodarza Sosnowca będzie popierał również inny, pozornie bezpartyjny, komitet wyborczy. Nie po to przecież od pewnego czasu nasz Prezydent tworzył jakiś dziwaczny twór składający się z dwóch klubów radnych i radnych niezrzeszonych, a nazwany „Wspólnie dla Sosnowca”, aby teraz nie wykorzystać go w zbliżającej się elekcji. Powstała też oczywiście młodzieżowa wersja tej politycznej wydmuszki. Trudno nie zauważyć podobieństwa z funkcjonującym u naszego wschodniego sąsiada Młodzieżowym Demokratycznym Antyfaszystowskim Ruchem „Nasi” znanym z bezkrytycznego kultu Władymira Putina. Celem tych manipulacji jest oczywiście stworzenie wrażenia, że Arkadiusz Chęciński nie jest wyłącznie kandydatem partyjnym. A przecież od pewnego czasu pełni on funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Regionu Śląskiego Platformy Obywatelskiej. Zawsze jednak można liczyć na to, że „ciemny lud to kupi”.

   W wyborach wystartuje też oczywiście Prawo i Sprawiedliwość. W tym jednak przypadku cele jakie chce osiągnąć to ugrupowanie nie są tak oczywiste, jakby się na pierwszy rzut oka wydawało. Od samego początku absolutną władzę w sosnowieckim PiS-ie dzierży posłanka Ewa Malik. I przez cały ten czas robi wszystko, aby nikt z lokalnych działaczy nie zagroził jej dominującej pozycji. Ewentualny sukces wyborczy przedstawiciela tej partii stanowiłby dla niej śmiertelne zagrożenie. Dlatego też Ewa Malik zrobi wszystko, aby tak się nie stało. Zwłaszcza, że nie ma najmniejszej ochoty „skrzywdzić” Arkadiusza Chęcińskiego. Niejednokrotnie już zdarzało się, że jego bezpośrednia interwencja u Pani poseł powodowała dyscyplinowanie radnych Prawa i Sprawiedliwości, którzy głosowali zgodnie z partyjnym poleceniem. Tak było chociażby przed ostatnią sesją budżetową, gdy ostra reprymenda ze strony szefowej zmusiła radnych PiS-u do zmiany wcześniej uzgodnionego stanowiska. Nie mieli wyjścia – przecież to Ewa Malik za kilka miesięcy będzie decydowała o układzie list wyborczych.

   Największą tajemnicę stanowi Sojusz Lewicy Demokratycznej. Wydawało się, że pod przewodem Tomasza Niedzieli, będzie to główna siła opozycyjna wobec Arkadiusza Chęcińskiego. Rzeczywiście, od czasu do czasu lider sosnowieckiego SLD ostro atakował obecne władze Sosnowca. Ale w decydujących momentach niespodziewanie rejterował z pola walki. Tak było i ostatnio, kiedy po buńczucznych kuluarowych zapowiedziach, ostatecznie … zagłosował za budżetem. Zaskakujące było też wcześniejsze wystąpienie (zresztą merytorycznie bardzo dobre) przedstawiciela klubu radnych SLD Tomasza Bańbuły, który szczerze stwierdził, że jego klub jest „spolaryzowany” i „nie uzgodnił jeszcze stanowiska w sprawie głosowania nad budżetem”. A przecież projekt budżetu znany był od ponad miesiąca i od tego czasu nie zaszły w nim żadne istotne zmiany. Równie zadziwiający był fakt, że Tomasz Niedziela w ogóle w debacie budżetowej nie zabrał głosu. Wydaje się, że im częściej lider sosnowieckiego SLD, a zarazem prezes będzińskiego MZBM, zapewnia o braku jakichkolwiek nacisków ze strony swojego szefa, Prezydenta Będzina Łukasza Komoniewskiego, tym mniej jest w tym prawdy. Samorządowi włodarze, nawet jeżeli wywodzą się z odmiennych opcji politycznych, doskonale potrafią się porozumieć, jeżeli w grę wchodzą ich polityczne interesy.

   Wszystkie powyższe przykłady pokazują jak szkodliwe dla polskiej samorządności stały się w ostatnich latach partie polityczne. Ich krajowi liderzy walczący o władzę w Polsce, nastawieni są na podział politycznych łupów i traktują lokalne społeczności w sposób czysto instrumentalny. Co ma wspólnego z prawdziwą samorządnością trwająca od wielu miesięcy polityczna telenowela pod tytułem „Zjednoczona opozycja” (po ostatniej kompromitacji w Sejmie przypomina to zresztą kiepski kabaret)? Czy o tym kto ma sprawować władzę w polskich miastach czy powiatach ma decydować Grzegorz Schetyna i Katarzyna Lubnauer? Czy nowego Prezydenta polskiej stolicy ma wyznaczyć Komitet Polityczny PiS? O tym w jaki sposób obrońcy polskiej samorządności rozumieją zasadę decentralizacji najlepiej świadczy przykład tzw. ustawy dekomunizacyjnej, która całkowicie odebrała lokalnym społecznościom prawo decydowania o kontrowersyjnych patronach polskich ulic i placów. Za ustawą głosowali wszyscy posłowie (poza Małgorzatą Kidawą –Błońską). Żeby było zabawniej, w chwili obecnej niektórzy partyjni prezydenci (np. wywodzący się z Platformy Obywatelskiej rządzący w Gdańsku Paweł Adamowicz) twierdzą, że ustawa ta łamie zawartą w naszej Konstytucji zasadę decentralizacji władzy. Szkoda, że Grzegorz Schetyna tak chętnie oskarżający swoich politycznych oponentów o działania sprzeczne z Konstytucją, nie uznał za stosowne skonsultować z nimi stanowiska swojej partii w tej sprawie przed sejmowym głosowaniem. A to właśnie takimi ustawami niszczy się polską samorządność w sposób o wiele bardziej skuteczny niż poprzez wprowadzanie nawet najbardziej kontrowersyjnych zmian w ordynacji wyborczej.

   Ogólnopolskie partie polityczne są bardzo ważnym elementem demokratycznego ładu nie tylko w naszym państwie. Naiwnością jest przekonanie, że demokracja przedstawicielska może bez ich istnienia sprawnie funkcjonować (oczywiście w drugą stronę ta zależność nie działa w sposób automatyczny). Ale to co dotyczy Sejmu i Senatu nie ma przełożenia na samorząd terytorialny. Zwłaszcza ten najniższego szczebla. Każda gmina, każde miasto ma swoje własne problemy i powierzanie w nim rządów komuś tylko dlatego, że należy do tej samej partii co Jarosław Kaczyński, Grzegorz Schetyna czy Katarzyna Lubnauer, jest po prostu nieporozumieniem. To nie oni będą potem podejmowali decyzje dotyczące remontów ulic, termomodernizacji szkół czy zakupu sprzętu do publicznych placówek medycznych. Nie powinny też tego robić osoby mogące w każdej chwili dostać telefon z partyjnym poleceniem, które będą musieli wykonać. Ci którzy zarządzają miastem, działając oczywiście zgodnie z obowiązującym prawem, powinni być zależni jedynie od lokalnego suwerena – mieszkańców gminy czy miasta, w którym pełnią swoje funkcje. I od nikogo innego.

Karol Winiarski 

Kiedy przyszli po Żydów – nie protestowałem. Nie byłem przecież Żydem.

Kiedy przyszli po komunistów – nie protestowałem. Nie byłem przecież komunistą.

Kiedy przyszli po socjaldemokratów – nie protestowałem. Nie byłem przecież socjaldemokratą.

Kiedy przyszli po związkowców – nie protestowałem – nie byłem przecież związkowcem.

Kiedy przyszli po mnie, nikt nie protestował. Nie było przecież nikogo.

(Ze wspomnień antyfaszysty, Martin Niemöller 1892 – 1984 niemiecki pastor luterański ” Kiedy przyszli”).

Najpierw niszczyli niezależność Trybunału Konstytucyjnego – nie protestowałem – nie byłem przecież sędzią. Wyrzucali dziennikarzy z pracy – nie protestowałem – nie byłem przecież dziennikarzem. Niszczyli Lecha Wałęsę, wyciągniętymi z szafy niesprawdzonymi esbeckimi papierami – nie protestowałem – nie byłem przecież Lechem Wałęsą. Niszczyli prokuraturę i wyrzucali prokuratorów – nie protestowałem – nie byłem przecież prokuratorem. Niszczyli sądy powszechne i wyrzucali sędziów – nie protestowałem – nie byłem przecież sędzią. Wyrzucali urzędników z urzędów – nie protestowałem – nie byłem przecież urzędnikiem. Niszczyli lekarzy – nie protestowałem – nie byłem przecież lekarzem.

Historia uczy i pokazuje, że totalitaryzm napływa powoli, podsyca fobie i animozje, żywi się nienawiścią i na niej wzrasta. W Polsce trwa nagonka na dziennikarzy, nikt nie protestuje, a w Internecie wywołuje to euforię. To nie pierwszy raz demokracja umiera przy aplauzie ludu. Niszczą niezależność Trybunału Konstytucyjnego, niszczą niezawisłość Sądu Najwyższego, szczują na prawników, dziennikarzy czy też lekarzy (wstaw dowolny zawód) w Internecie wywołuje to euforię. Te  biedne sieroty dziś nie zdają sobie sprawy, kto ich obroni przed samowolą władzy jutro. Po usunięciu ludzi niewygodnych przyjdzie czas na ograniczenie praw obywatelskich. Jeśli ktoś mi mówi, że ogranicza moje prawa dla mojego własnego dobra, to kłamie, ponieważ wiemy to z naszej i nie tylko naszej historii, że robi to dla siebie,  aby zyskać władzę nad ludźmi.

Niszczą samorządy, podoba się to wielu, bo nie jestem radnym, wójtem, burmistrzem czy też prezydentem. Służby specjalne też już zniszczyli. Propaganda smoleńska wyrządziła w sercach i mózgach niektórych Polaków, tak wielkie zniszczenie, że trudno będzie je naprawić. Winni temu jesteśmy my wszyscy, którzy w pierwszych miesiącach, a nawet latach po katastrofie mówili cicho albo milczeli myśląc o tragicznie zmarłych i rodzinach tych co zginęli, zamiast krzyczeć, że PiS kłamał i kłamie w dalszym ciągu.

Przeszłość i to nie tylko nasza pokazuje, że im większa władza, tym więcej pochlebców, co szczególnie oddziałuje na słabsze charaktery i ludzi z manią wielkości. Nieśmiertelnym pozostaje zdanie wypowiedziane przez Lorda J. Actona  w 1887 r. brytyjskiego historyka, filozofa politycznego, teoretyka wolności i polityka, który powiedział: „Każda władza deprawuje, władza absolutna deprawuje absolutnie”.

Dlatego też warto zapytać rządzących w związku z prowadzoną przez nich polityką o podstawowe kwestie. Kwestie, jakże istotne dla nas wszystkich z punktu widzenia przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Czy będzie: Więcej pieniędzy na rozwój Polski ? Nie, już dziś widać, że będzie ich mniej, a może nawet wcale. Więcej powodów do dumy? Odwrotnie będzie albo już jest wstyd, bo jesteśmy w opinii nie tylko krajów europejskich, krajem specjalnej troski. Więcej bezpieczeństwa? Zawdzięczamy tylko poprzednikom A. Macierewicza. Dziś trzeba szukać polisy ubezpieczeniowej  przede wszystkim w Europie, a nie wyprowadzać flagę UE z Urzędu Rady Ministrów tylko na pokaz. Bo wybór jest prosty albo Unia Europejska albo Rosja.

Więcej wpływu na kształtowanie przyszłości naszego kontynentu? Odwrotnie, już dziś nikt nie pyta i nic nie konsultuje z  Warszawą, majaczącą o Międzymorzu w sojuszu z Orbanem i San Escobar. Czy podnosimy się z kolan? Niestety nie. Fakty wskazują, że padamy i to padamy na twarz.

PiS, niestety nie tylko nie eliminuje problemów, ale je ciągle pogłębia. To nie jest przeciwieństwo patriotyzmu, to jest narodowe szaleństwo, to jest narodowe szkodnictwo. Dziś w Polsce mamy dwa społeczeństwa. Jedno dojrzalsze, bardziej świadome obywatelskich praw i wykształcone. I drugie zajęte teraźniejszością i biernie patrzące na otaczającą ich rzeczywistość. Sposób walki i prowadzenia debaty politycznej pokazuje, że ten podział jest coraz głębszy i że jest coraz więcej nienawiści.  Dwie równoległe Polski już dawno przestały być bytem jedynie medialnym. Niestety stały się już faktem. Obie narracje na nasze nieszczęście są autentycznym zapisem duszy narodu.

Niestety żyjemy w dwóch Polskach już zbyt długo. A każda upływającą sekunda to strata. Niepowetowana strata. Nasza strata. Gdzie jesteś miłujący wolność Narodzie. To nie jest przecież jakiś śmieszny mit. Oczywistym jest dla każdego inteligenta, że wiara w utopie nie łagodzi zderzenia z rzeczywistością. Bo faktem przecież pozostaje tworzenie ustaw nocami, zamykanie ust opozycji, zawłaszczanie przez jedną partię wszystkich instytucji i niszczenie trójpodziału władzy. Przecież to nowa forma komunizmu.

„Przyszłość Polski zależy teraz od osobistych decyzji i postaw każdego obywatela. Bierność oznacza wieloletnią niewolę. Nie zamykajmy oczu, nie odwracajmy się plecami od zła. Bądźmy aktywni i odważni” – powiedział całkiem niedawno jeden z polskich generałów.

Hamlet mówił, że to „świadomość czyni nas tchórzami”, bo gdyby człowiek jej nie miał, zdolny byłby do wszystkiego.

Jarosław Pięta

   Chyba mało kto zauważył, że jesteśmy świadkami cudu. Wszystkie media, zarówno sprzyjające obecnej władzy jak i jej przeciwne jednym głosem pomstują na główne partie opozycyjne – Platformę Obywatelską i Nowoczesną. Powodem jest oczywiście głosowanie w sprawie projektu liberalizacji aborcji. Przyznam, że już dawno nie widziałem tyle manipulacji, hipokryzji, a przede wszystkim skrajnej niekompetencji, która bije z wypowiedzi większości dziennikarzy i polityków.

   Po pierwsze, ani Platforma Obywatelska, ani Nowoczesna nie miały w swoich programach zmiany obecnie obowiązującej ustawy. Opowiadały się za tym poszczególne osoby, ale władze obu partii jeszcze kilka miesięcy temu zgodnie deklarowały wolę utrzymania tzw. „kompromisu aborcyjnego” z 1993 roku. Platforma zawsze była partią zróżnicowaną pod względem światopoglądowym i do tej pory przestrzegana była w niej zasada, że w sprawach dotyczących aborcji nie obowiązuje dyscyplina partyjna. Nowoczesna powstała jako sprzeciw wobec odejścia PO od liberalnego programu gospodarczego, a nie z powodu niejednoznaczności ówczesnej partii rządzącej w sprawie dopuszczalności przerywania ciąży. Zresztą akurat Platforma w okresie rządów Ewy Kopacz (a więc wówczas, gdy powstała Nowoczesna) poszła mocno na lewo, co zresztą zdaniem niektórych politologów było jedną z przyczyn porażki tej partii w wyborach parlamentarnych.

   Po drugie, powodem odrzucenia projektu liberalizującego aborcję było przede wszystkim głosowanie 166 posłów Prawa i Sprawiedliwości (m. in. Beaty Szydło i Zbigniewa Ziobro). Jest oczywiście prawdą, że Jarosław Kaczyński i 57 innych posłów tej partii było przeciwnego zdania, ale porażająca większość członków klubu zagłosowała inaczej. A przecież przed wyborami krytykując Platformę Obywatelską za odrzucenie w pierwszym czytaniu obywatelskiego projektu dotyczącego wieku emerytalnego, lider PiS zapowiadał, że wszystkie projekty obywatelskie powinny być kierowane do drugiego czytania. Nikt nie ma wątpliwości, że wola prezesa w klubie parlamentarnym PiS nie podlega dyskusji. Jeśli większość posłów PiS głosowała w ten sposób, to musieli mieć na to zgodę Jarosława Kaczyńskiego.

   Po trzecie, przyjmowana obecnie dość powszechnie zasada, że należy projekty obywatelskie przesyłać do drugiego czytania, a odrzucać je później, jest co najmniej dyskusyjna. Zgodnie z Konstytucją RP inicjatywa obywatelska wymaga zebrania minimum 100 tys. podpisów. Osób uprawnionych do głosowania jest ponad 30 milionów. Wystarczy więc poparcie około 1% dorosłych Polaków, żeby projekt trafił pod obrady Sejmu. Czy skrajne propozycje (np. zniesienie obowiązku szczepienia dzieci albo likwidację VAT-u), też należy kierować pod obrady komisji sejmowych? Czy otwarte zapowiadanie, że i tak odrzucimy projekty obywatelskie w następnych czytaniach nie jest cyniczną hipokryzją? Projekty zgłaszane przez kluby poselskie mają za sobą pośrednie poparcie milionów wyborców. Czy ich też nie można odrzucać w pierwszym czytaniu?

   Po czwarte, władze Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej po raz kolejny okazały się całkowicie nieprzygotowane na sytuacje kryzysowe. Zamiast twardo bronić stanowiska o prawie swoich posłów do głosowania zgodnie z własnym sumieniem, dały sobie narzucić stanowisko środowisk lewicowych, które stoją za projektem liberalizującym warunki dopuszczające aborcję. Najbardziej kuriozalne jest powtarzanie przez największych zwolenników tej ustawy, ale także przez kierownictwo obydwu partii, tezy, że projekty obywatelskie należy bezwzględnie kierować do drugiego czytania. Tymczasem w głosowaniu nad alternatywnym projektem obywatelskim przewidującym zakaz aborcji z tzw. powodów eugenicznych, 108 posłów PO opowiedziało się za  odrzuceniem go w pierwszym czytaniu, a tylko troje za skierowaniem do komisji sejmowej (26 nie głosowało). W przypadku Nowoczesnej 25 posłów chciało odrzucenia tego projektu w pierwszym czytaniu, a nikt nie był przeciwny takiemu stanowisku (5 osób nie głosowało). Aż wierzyć się nie chce, że inteligentni ludzie nie są w stanie zauważyć całkowitej sprzeczności między głoszonymi poglądami, a podejmowanymi działaniami.

   Po piąte, oba projekty zawierają rozwiązania skrajne. Przeciwnicy aborcji nie chcą uznać, że wśród tzw. powodów eugenicznych są przypadki, które wykluczają możliwość przeżycia dziecka po jego urodzeniu (przykładem może być głośny kilka lat temu przypadek związany z osobą prof. Chazana). Zmuszanie kobiet do kontynuowania ciąży w takiej sytuacji jest po prostu barbarzyństwem. Zwolennicy liberalizacji przepisów antyaborcyjnych, nie chcą z kolei zauważyć, że zdecydowana większość przypadków „eugenicznych” to dzieci z zespołem Downa. Tysiące takich osób żyje wśród nas. Na dodatek jak mantrę powtarzają tezę, że do czasu urodzenia nie mamy do czynienia z żyjącym dzieckiem, a jedynie z płodem czy wręcz zlepkiem komórek. Jednocześnie jednak w swoim projekcie przewidują dopuszczalność aborcji „tylko” do 12 tygodnia ciąży. Czyżby po niespełna trzech miesiącach od zapłodnienia coś się zmieniało? Kompletny brak logiki.

   Po szóste, zwolennicy odrzuconego projektu powołują się na wolę Polaków, na co wskazywać mają wyniki badań opinii publicznej. Rzeczywiście, wynika z nich, że znacznie więcej naszych rodaków chce liberalizacji, a nie zaostrzenia przepisów antyaborcyjnych. Ale w dalszym ciągu zdecydowana większość (w okolicach 50%) opowiada się za utrzymaniem obecnych rozwiązań ustawowych. Co ciekawe, wola złagodzenia ich przepisów rośnie wraz z wiekiem – wśród młodych ludzi zdecydowanie częściej występują postawy konserwatywne i antyaborcyjne. W czasie ostatnich wyborów partie lewicowe, które jako jedynie miały w swoich programach zmianę przepisów dotyczących aborcji uzyskały w sumie ok. 11% głosów. Nie można też oczywiście utożsamiać poparcia dla liberalizacji przepisów antyaborcyjnych z akceptacją propozycji przedstawionych przez autorów nowelizacji (np. przyznania 15-latkom prawa do samodzielnego decydowania o przerwaniu ciąży). Każdy ma prawo dążyć do wprowadzenia w życie swoich przekonań, ale nie można w tak jawny sposób manipulować wynikami badania opinii publicznej.

   Widać niestety, że zacietrzewienie obydwu stron i porażająca niekompetencja opozycji, źle wróży polskiej demokracji. Propagandowa reaktywność Platformy i Nowoczesnej powodująca całkowitą koncentrację przekazu medialnego na atakowaniu rządzącej partii, nie tylko nie wróży sukcesu, o czym świadczą wyniki kolejnych sondaży, ale grozi pogłębieniem wewnętrznego konfliktu z trudnymi do przewidzenia konsekwencjami. Zamiast eskalować napięcie liderzy opozycji powinni wycofać się w zacisze swoich gabinetów i zastanowić co tak naprawdę chcą zmienić w naszym kraju, jeżeli kiedyś dojdą do władzy. A kiedy już uzgodnią między sobą, a przynajmniej w ramach swoich partii, czego chcą i w których sprawach będą występować w sposób jednolity, a w których pozostawią swoim posłom i senatorom wolną wolę, muszą pomyśleć jak do swoich wizji przekonać większość Polaków. Sądzicie Państwo, że to mało realne? Niestety, obawiam się, że macie rację.

Karol Winiarski

   Jeżeli kadencję organów samorządu terytorialnego przyrównać do biegu na 400 metrów, to właśnie dotarliśmy do ostatniej prostej. Przyjmując za wiarygodne wyniki sondażu przeprowadzonego miesiąc temu przez jedną z gazet, z dużą przewagą nad pozostałymi zawodnikami prowadzi Prezydent Arkadiusz Chęciński. Wszyscy, którzy choć trochę interesują się lekkoatletyką wiedzą jednak, że ostatnie kilkadziesiąt metrów w biegach średniodystansowych ma kluczowe znaczenie. Niejednokrotnie zawodnicy, którzy rozpoczynając finisz mając przeciwników za swoimi plecami, nie zdobywali nawet medalu. Wyniki wyborów, zwłaszcza w ostatnich latach, pokazują, że analogia między polityką a sportem jest coraz bardziej wyraźna.

   Historia uczy, że zaistnienie określonych wydarzeń uwarunkowane jest zaistnieniem okoliczności, które nie zależą wyłącznie od woli jednej strony. Polityka to raczej umiejętność wykorzystywania pojawiających się możliwości niż nieograniczony zewnętrznymi uwarunkowaniami „triumf woli”. Dominujące w polskiej świadomości wzorce romantyzmu powodują, że wielu naszych rodaków nie chce przyjąć tej oczywistej konstatacji do wiadomości, co niejednokrotnie w przeszłości doprowadzało nas do kolejnych narodowych tragedii. Oczywiście wybory w Sosnowcu, niezależnie od ich ostatecznego wyniku, do żadnej narodowej tragedii nie doprowadzą, ale ich znaczenie dla mieszkańców naszego miasta będzie znaczące.

   Pozytywne zmiany zachodzące w naszym mieście są widoczne i trudno im zaprzeczyć. Podobnie jak w przypadku całej Polski nie zawsze są to wyłącznie zasługi aktualnie sprawujących władzę. Po wielu latach Europa wyszła z kryzysu gospodarczego, który rozpoczął się w 2008 roku, co bezpośrednio przekłada się na wysokość wzrostu gospodarczego w naszym kraju, a tym samym także na dochody budżetu zarówno państwa jak i jednostek samorządu terytorialnego. Po wielomiesięcznym zastoju ruszyły w końcu inwestycje samorządowe współfinansowane środkami unijnymi. W przypadku Sosnowca, to także kredyt zaciągnięty w Europejskim Banku Inwestycyjnym, który umożliwia pokrycie wkładu własnego znacznej części realizowanych w Sosnowcu przedsięwzięć.

   Aparat propagandowy Urzędu Miejskiego wiele energii poświęcił rekordowym wydatkom majątkowym planowanym w tegorocznym budżecie – ponad 198 mln zł. Ich realność zweryfikuje życie. Już na wiosnę ubiegłego roku Prezydent Chęciński chwalił się przekroczeniem miliarda zł w wydatkowej części budżetu. Pod koniec roku okazało się, że będzie to jednak kwota o co najmniej kilkanaście milionów mniejsza. Oczywiście planowane inwestycje nie byłyby możliwe bez ogromnego dofinansowania unijnego oraz zaciągniętego kredytu w Europejskim Banku Inwestycyjnym (120 mln zł). Własne możliwości rozwojowe Sosnowca w dalszym ciągu są bardzo ograniczone. Nadwyżka operacyjna (stosunek dochodów bieżących do wydatków bieżących) od lat pozostaje na podobnym poziomie –  66-67 mln zł. Do tego dochodzą dochody uzyskane ze sprzedaży majątku komunalnego, które charakteryzują się dużą zmiennością – od 37,5 mln zł w 2015 roku do niespełna 10 mln zł rok później i około 16 mln zł w minionym. Po spłacie zaciągniętych kredytów (przez najbliższe kilka lat ponad 28 mln zł rocznie), podniesieniu kapitału zakładowego spółek komunalnych (w roku 2018 to aż 8,25 mln zł) i zaspokojeniu niezbędnych potrzeb remontowych (co najmniej kilkanaście milionów zł), na inwestycje pozostaje nam około 30 mln zł. Bez zewnętrznego wsparcia i bez kredytów nie bylibyśmy w stanie zrealizować żadnego większego przedsięwzięcia.

   Uzależnienie rozwoju Sosnowca od środków unijnych w pełni widoczne jest w wieloletniej prognozie finansowej na lata 2018-2040, która przy dwóch głosach sprzeciwu (mojego i radnego Bosaka) przyjęła Rada Miasta na swoim grudniowym posiedzeniu. O ile w roku 2018 w naszym mieście ma być realizowanych prawie siedemdziesiąt inwestycji (wraz z przedsięwzięciami jednorocznymi około setki), to w roku następnym już tylko kilkanaście, a w roku 2020 zaledwie kilka. To ciemna strona funkcjonującego obecnie sposobu przydzielania środków unijnych. Nie wiemy kiedy, nie wiemy na co, nie wiemy w jakiej wysokości dostaniemy dofinansowanie. A ponieważ w przypadku Sosnowca praktycznie nie mamy własnych środków inwestycyjnych, to nie jesteśmy w stanie zaplanować rozwoju naszego miasta na okres dłuższy niż dwa lata. Trzy lata prezydentury Arkadiusza Chęcińskiego, mimo ogólnej bardzo dobrej sytuacji gospodarczej, nic w tej kwestii nie zmieniło. Nic więc dziwnego, że obecny Prezydent nawet nie podejmuje próby przedstawienia wizji rozwoju Sosnowca w najbliższych latach.

   Trudno oczekiwać, że w najbliższej przyszłości sytuacja naszego miasta ulegnie radykalnej zmianie. W dalszym ciągu liczba mieszkańców Sosnowca szybko spada – co roku jest nas mniej o prawie 2 tys. osób. Nie można powiedzieć, że Prezydent nie podejmował żadnych kroków w celu odwrócenia tego trendu. Niektóre z nich, jak np. mieszkanie dla absolwenta to bardzo dobre pomysły. Inne, dotyczące różnego rodzaju ulg podatkowych budzą już większe wątpliwości – prawdopodobnie korzystają z nich ci, którzy i tak postanowili zamieszkać w Sosnowcu. Trudno natomiast uznać za sensowną, ogłoszoną na sesji budżetowej, propozycję „mieszkanie dla reemigranta”. Nietrudno przewidzieć, że oferując lokal komunalny  nie przyciągniemy do Sosnowca najbardziej kreatywnych i przedsiębiorczych Polaków, którzy postanowili jednak wrócić do Ojczyzny. Nie mówiąc już o tym, że sosnowiczanie, którzy postanowili zostać  i z naszym miastem związać swoją przyszłość, na podobne preferencje liczyć nie będą mogli. Chyba, że na jakiś czas wyemigrują. Jeżeli im się powiedzie, to zostaną na Zachodzie. Jeżeli nie odniosą sukcesu, to wrócą do Polski, a w Sosnowcu już będzie na nich czekało mieszkanie komunalne. Chyba nie o to nam wszystkim chodzi.

   O wiele groźniejsze dla przyszłości Sosnowca są plany budowy Zagłębiowskiego Parku Sportowego. Jego budowa miała rozpocząć się jeszcze przed tegorocznymi wyborami i pochłonąć 150 mln zł. Tak przynajmniej jeszcze kilka miesięcy temu zapewniał Arkadiusz Chęciński. Do realizacji przedsięwzięcia została powołana nawet odrębna spółka, której utrzymanie (przede wszystkim koszty osobowe) kosztuje nas rocznie kilkaset tysięcy zł. Tymczasem im bliżej dnia wyborów, tym mniej wiadomo w jaki sposób i za jaką cenę nasz Prezydent chce zrealizować swoje sztandarowe przedsięwzięcie. Na razie wiadomo, że sam projekt będzie nas kosztował ponad 6 mln zł, a planowane pierwotnie koszty budowy trzech potężnych obiektów sportowych, i tak mało realne, znacząco wzrosną. Biorąc pod uwagę niezbędną infrastrukturę towarzyszącą i koszty finansowe (w tym głównie odsetki od zaciągniętego kredytu), cena może wzrosnąć do 250, a nawet 300 mln zł. Opowieści Prezydenta o możliwym partnerstwie prywatno-publicznym (w znalezieniu partnera ma się zaangażować podobno Ministerstwo Rozwoju), można włożyć między bajki. Żaden obiekt poza Stadionem Narodowym w Warszawie, nie jest w stanie zarobić na swoje utrzymanie, a co dopiero wypracować dochód umożliwiający pokrycie kosztów budowy. To raczej wymysł mający na celu wytłumaczenie braku ogłoszenia przetargu na realizację przedsięwzięcia. Arkadiusz Chęciński dobrze rozumie, że ujawnienie rzeczywistych kosztów realizacji jego pomysłu niedługo przed wyborami nie przysporzy mu popularności wśród wyborców. Dlatego do dnia dzisiejszego, mimo wielokrotnie publicznie składanych obietnic, nie przedstawił sposobu sfinansowania budowy obiektów sportowych.

   Budowa Zagłębiowskiego Parku Sportowego bezpośrednio przez miasto wydaje się mało prawdopodobna. Oznaczałoby to konieczność zaciągnięcia kredytu lub wyemitowania kolejnych obligacji, co dwukrotnie zwiększyłoby zadłużenie budżetu Sosnowca (na koniec 2018 roku ma ono przekroczyć 200 mln zł). Bardziej prawdopodobny wydaje się wariant zastosowany przy budowie bloku operacyjnego w sosnowieckim szpitalu, który jest co prawda o wiele kosztowniejszy, ale pozwala ukryć rzeczywiste zadłużenie miasta. Inwestycja ta realizowana jest bezpośrednio przez szpital, a miasto przez dziesięć lat na spłatę kosztów budowy bloku przekaże w sumie 45 mln zł zwiększając kapitał zakładowy spółki. W przypadku ZPS będzie to prawdopodobnie kwota od 15 do nawet 25 mln zł rocznie, w zależności od okresu spłaty. Oznaczać to będzie ograniczenie do minimum możliwości rozwojowych Sosnowca na wiele lat. Jeżeli dodamy do tego mniejsze środki unijne w kolejnych latach (chociaż katastroficzne prognozy w tym względzie niewiele moim zdaniem mają związku z rzeczywistością) i prawdopodobne spowolnienie gospodarcze za kilka lat, to sytuacja budżetowa Sosnowca może stać się naprawdę poważna. A kolejny kryzys gospodarki światowej porównywalny do tego sprzed dziesięciu lat, miałby w tej sytuacji dla naszego miasta katastrofalne konsekwencje. Odpowiedzialna władza dba nie tylko o zaspokojenie bieżących potrzeb i własną popularność. Odpowiedzialna władza planuje w taki sposób rozwój miasta czy kraju, którym zarządza, aby wszelkie możliwe zawirowania gospodarcze w przyszłości nie doprowadziły do realizacji greckiego scenariusza. Miejmy nadzieję, że takiej władzy doczekamy się po tegorocznych wyborach samorządowych w Sosnowcu.

Karol Winiarski

Wchodzimy w rok 2018, ogłoszony przez Sejm i Senat Rokiem Niepodległej. Najkrócej pisząc, obchodzimy setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości po 123 latach niewoli, kiedy to kolejne pokolenia żyjące w kraju i na emigracji, podejmowały zobowiązanie zapisane w pieśni legionowej, która stała się w Polsce odrodzonej hymnem państwowym: «Jeszcze Polska nie zginęła, kiedy my żyjemy»”.

To niezwykłe szczęście dla nas, obecnego pokolenia Polaków, że świętujemy stulecie odzyskania niepodległości w wolnej Polsce, oddajemy hołd zarówno przywódcom polskim, politykom i dowódcom, jak i tym wszystkim, którzy w latach zmagań o wolną i niepodległą Polskę dali świadectwo swej miłości do ojczyzny i wpisali się swą postawą w piękne strofy wiersza Leopolda Staffa: „Polsko, nie jesteś ty już niewolnicą! Lecz czymś największym, czym być można: Sobą!”.

W latach przed odzyskaniem niepodległości, przed rokiem 1918, wybitny kapłan, ks. Ignacy Kłopotowski, dzisiaj błogosławiony, w wydawanym przez siebie dzienniku zatytułowanym „Polak – Katolik” na pytanie, czym jest i jaka powinna być dla nas ojczyzna, odpowiadał: „Czy to tylko ziemia, na której mieszkamy, zagon czy fabryka, z której mamy utrzymanie, gmach, koleje, wszystkie urządzenia, co bogactwo kraju stanowią? O nie! Ojczyzna to przede wszystkim my, naród polski, nasza wiara, nasz język, nasza przeszłość dziejowa i wszystko, co nas łączy i spaja w jedną rodzinę. Jeżeli zrozumiemy, że Polska to naród polski, to lud polski, odpowiemy sobie zaraz na pytanie, jaką będzie Polska. Będzie ona taką, jaką my będziemy”.

Widać odzyskanie niepodległości w 1918 r. nie dla wszystkich Polaków musiało być szczęśliwym dniem, skoro tenże ks. Ignacy Kłopotowski z ubolewaniem pisał: „Nie wszyscy jeszcze ludzie rozumieją, jakim szczęściem dla narodu jest własne niezależne państwo. Dziś jeszcze usłyszeć można takie nierozumne zdanie: ja tam nie dbam o rząd polski, wszystko mi jedno, jaki rząd będzie, aby tylko pod nim było mi dobrze”. Przypominam te myśli bł. Ignacego Kłopotowskiego, ponieważ są aktualne obecnie, w wolnej ojczyźnie, jednak tak mało kochanej.
Pytanie: jak kochać ojczyznę dzisiaj w warunkach pokoju, wolności i niepodległości? Kochamy to, co znamy. Jeśli ktoś nie zna dziejów Polski, nie kocha swego kraju. Wiedza jest początkiem miłości, dlatego tak ważna jest szkoła, oświata, tak ważna jest znajomość naszej tysiącletniej historii, poznawanie życiorysów wielkich i świętych Polaków, poznawanie polskich tradycji, kultury, czczenie świąt narodowych. Nie można budować przyszłości bez myślenia o przeszłości.

Kraj jest bogaty przede wszystkim siłą poszczególnych obywateli. Stąd zdrowie obywateli, ich wykształcenie, dojrzałość psychiczna i moralna są siłą ojczyzny. Cóż to byłaby za miłość ojczyzny, gdyby większość mieszkańców jakiegoś kraju była niewykształcona, naiwna czy bezkrytyczna? Ale też kochać ojczyznę, to umieć coś dla niej zrobić. A więc miłość ojczyzny to zdolność do ofiar. Nie kochają ojczyzny egoiści, ludzie koncentrujący się na maksymalnym wykorzystaniu okazji do zarobku, szukający tylko przyjemności i wygody. Prawdziwa miłość ojczyzny troszczy się o innych, o los narodu, o ludzi biednych, o bezrobotnych, o los rodzin, dzieci, młodzieży i starców.

Kochać ojczyznę to troszczyć się o najważniejszą i podstawową wspólnotę, jaką jest rodzina. Jakiż słaby byłby naród, gdyby nie było mocnych rodzin. Tylko silna rodzina jest podstawą silnej ojczyzny. Obecnie o sile ojczyzny nie stanowi tylko wojsko czy siła armii, ale raczej poziom rozwoju gospodarczego, postęp naukowy i techniczny. Dlatego zagrożony jest ten kraj, w którym znaczna część obywateli to ludzie bezrobotni, źle wykształceni, niedbale pracujący, a także kraj, który nie ma silnego przemysłu, banków, nowoczesnego rolnictwa, własnych, a nie zagranicznych, środków przekazu.

Kochać ojczyznę to dokonywać mądrych wyborów politycznych. Chodzi o to, aby państwo miało dobre ustawy, sprawiedliwe sądy, aby ludzie sprawujący władzę nie byli skorumpowani czy niekompetentni. Demokracja jest podobno najlepszym ustrojem, ale tylko wówczas, kiedy rządzą ludzie światli, odpowiedzialni i kompetentni, ludzie sumienia, którzy rzeczywiście i szczerze troszczą się o dobro wspólne.

Oby ten Rok 2018, Rok Stulecia Niepodległości, zachęcił nas do solidarnej służby, która jest w stanie wznieść się ponad ludzki egoizm i zbliżać człowieka do Boga oraz człowieka do człowieka. Oby był przełomowy dla polskiej pamięci, z tą nadzieją, że kolejne pokolenia naszych dzieci i wnuków będą się odwoływać już nie tylko do roku 1918, ale także do 2018 jako do Roku Wielkiego Narodu.

Czesław Ryszka
Senator RP