Sosnowiecki Teatr Zagłębia ma specjalną ofertę dla wszystkich, którzy chcieliby sprawić przyjemność swoim bliskim babciom i dziadkom.

W sobotę 21 stycznia odbędzie się spektakl “Dobry wojak Szwejk”, na który przygotowano specjalne bilety, okazjonalne ceny biletów dla babć i dziadków. Każdy z biletów będzie zawierał bon, który można wymienić na kawę lub herbatę w teatralnej kawiarence. Ceny biletów w tym dniu to 30 zł na miejsca na parterze.

To jednak nie jedyna taka oferta. Tydzień później, na podobnej zasadzie będzie można zakupić bilety i skorzystać z kawiarenki teatralnej. Tym razem jednak na scenie pojawią się aktorzy, który przedstawią dla wszystkich chętnych sztukę “Najdroższy”. Będą to dwa spektakle 28 i 29 stycznia. Ceny biletów na te wydarzenia to 34 zł (parter) i 28 (balkon).

8 grudnia 2016 r. w Klubie „Komin” przy Energetycznym Centrum Kultury w Sosnowcu odbył się wernisaż wystawy fotografii pt. „Industrialne Piękno Zagłębia” autorstwa członków Stowarzyszenia Miłośników Fotografii działających w Sosnowcu. Zapraszamy do obejrzenia zapisu video z tego wydarzenia.

Filia nr 2 – Rudna IV Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sosnowcu przy ul. Gospodarczej 32 serdecznie zaprasza na spotkanie autorskie z Magdaleną Majcher – powieściopisarką, autorką książek „Jeden wieczór w Paradise” i „Stan nie! błogosławiony”, które odbędzie się w siedzibie biblioteki w dn. 24 stycznia 2017 (wtorek) o godz. 18.00. Rozmowę poprowadzi Joanna Storczewska-Segieta. Wstęp wolny.

Magdalena Majcher – autorka, recenzentka, blogerka, copywriter i redaktor. Ma to niebywałe szczęście, że robi w życiu to, co kocha: pisze. Jej recenzje, wywiady i artykuły ukazują się regularnie na portalach internetowych i w prasie, a opowiadania są publikowane w czasopismach kobiecych. Kiedy nie pisze, siedzi z nosem w książce lub wznosi wieżę z klocków Lego – jest mamą dwóch synów.

Jej debiutancka powieść, „Jeden wieczór w Paradise”, otrzymała nagrodę czytelników w plebiscycie Najlepsza książka na lato portalu granice.pl (kategoria: powieść obyczajowa).

„Stan nie! błogosławiony” to powieść o potędze miłości, która dodaje sił i pozwala uwierzyć w lepsze jutro. To również opowieść o tym, że każda kobieta powinna mieć prawo do wyboru zgodnie z własnym sumieniem.

Pola i Jakub mogą powiedzieć, że im się udało. Są zgodnym i szczęśliwym małżeństwem. Planują ciążę, ale raczej w dalszej niż w bliższej przyszłości, jednak dzieci mają to do siebie, że czasem zjawiają się niespodziewanie i wywracają życie rodzinne do góry nogami. Pola, jak każda przyszła mama, zastanawia się, czy będzie dobrą matką, zwłaszcza że z jej własną łączy ją trudna relacja. Szybko jednak okazuje si16ę, że ma o wiele poważniejsze powody do zmartwień. Jest zmuszona podjąć najważniejszą w życiu decyzję, od której może zależeć życie i zdrowie jej dziecka. Spokoju i życiowej mądrości, jak zawsze, poszukuje na wsi, w niewielkim domku ukochanej babci Anieli.

W 2017 roku ukażą się kolejne powieści autorki, nad którymi obecnie pracuje.

Pasy kontuszowe były nieodzownym elementem męskiego ubioru narodowego. W swojej charakterystycznej formie powstały stosunkowo późno, bo w XVIII w. i wtedy osiągnęły największy szczyt popularności. Utkane z jedwabiu, lśniły złotem, zachwycały kunsztem wykonania i subtelnie dobraną kolorystyką. Były świadectwem bardzo wysokich umiejętności wykonujących je rzemieślników. Mimo, że dziś kojarzone głównie z ubiorem szlachty, to w przeszłości były elementem ubioru innych stanów.

Pasy w Polsce były znane już w 1 poł. XVI w., by w XVII w. stać się bardzo popularnym elementem szlacheckiego stroju. Importowano je ze Wschodu z Indii, Persji i Turcji, dopiero od około 1740 r. rozpoczęto ich produkcję na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Wytwarzano je w manufakturach zwanych persjarniami. Tkactwem trudnili się Ormianie, którymi opiekowali się magnaci. Najbardziej znane persjarnie działały w Słucku, Grodnie, Kobyłkach i Lipkowie (Warszawa). Pasy powstawały też w Krakowie i Gdańsku.
Po niemal dwóch wiekach pasja Przemysława Zambrzyckiego umożliwiła odrodzenie polskiego pasa kontuszowego. Inspiracją były pasy wykonane w słuckiej persjarni. Wytwarzane obecnie pasy nie są kopią zachowanych oryginałów a współczesnymi pasami utkanymi w konwencji pasów polskich. Zambrzyckie pasy mienią się pięknie dobranymi kolorami, skrzą srebrną i złotą nitką, czarują, mamią, kuszą, przypominają o naszej historii i tradycji.

Pasja Przemysława Zambrzyckiego nie ogranicza się tylko do pasów, ten pasjonat historycznych tkanin, postanowił odtworzyć makaty buczackie – kolejny przykład kunsztu tkackiego rzemiosła. Utkane przez Zambrzyckiego buczacze odtwarzają zwielokrotniony motyw pasów kontuszowych ze świetnie dobraną kolorystyką. Jego zapał i wytrwałość w dążeniu pozwala na powrót historycznym polskim tkaninom zagościć w naszych domach. Piękno pasów zambrzyckich i makat wzbudza zachwyt i podziw. Tkaniny te mogą być oryginalną ozdobą ubioru i niebanalną dekoracją w polskim wnętrzu.

„Zambrzyckie pasy kontuszowe – odrodzenie zapomnianego rzemiosła”
otwarcie wystawy 13.01.2017 r. godz. 17.00
wystawa trwa 14.01.2017 – 5.03.2017 r.

22.01.2017 r. godz. 16.00 – kuratorskie oprowadzanie po wystawie
Wykłady przy kawie:

31.01.2017 r. godz. 17.00 – Polski ubiór narodowy
– Rafał Bryła – historyk, kurator SCS-ZS

15.02.2017 godz. 17.00 – Pas kontuszowy – jako etniczny
wspólny mianownik w Europie Centralnej
– Przemysław Zambrzycki, kolekcjoner sztuki Wschodu

Wykładowi będzie towarzyszył pokaz wiązania pasa kontuszowego.

1.03.2017 godz. 17.00 – Pasy kontuszowe – ozdoba,
wyznacznik statusu społecznego czy manifestacja patriotyczna?
– Anna Lebet-Minakowska, kustosz w Muzeum Narodowym w Krakowie,
Kolekcja rzemiosła artystycznego Muzeum XX Czartoryskich

Od 12 stycznia w Pałacu Schoena Muzeum w Sosnowcu prezentowana będzie wystawa, która jest pokłosiem  XIX Sosnowieckich Spotkań Artystycznych. Tym razem sosnowieckie Muzeum zaproponowało artystom zmierzenie się z powieścią wybitnego pisarza Leopolda Buczkowskiego „Czarny potok”, która jest jednym z najlepszych przykładów polskiej prozy eksperymentalnej XX wieku. Powieść ta jest rozrachunkiem z przeszłością, zwłaszcza z traumatycznymi doświadczeniami II wojny światowej.

Jest to propozycja dość zaskakująca, bo od współczesnej sztuki nie oczekujemy przecież ilustracji  powieści, dlatego nie zamawialiśmy konkretnego tematu, a powieść miała być jedynie motywem powstających prac. Inspiracją mogły być również same Spotkania, które odbyły się w maju 2016 roku w Wysowej-Zdroju oraz Gorlicach, na terenie z bogatą łemkowską tradycją. Szanując wolność twórców, wybór pozostawiliśmy uczestnikom.

Dlaczego zaproponowaliśmy powieść eksperymentalną? Naszym ukrytym celem było zwrócenie uwagi na podobieństwo konstrukcji tej książki do sztuki naszych czasów, od której oczekuje się wciąż czegoś, co zaskoczy widza – nowatorskich rozwiązań. (Z drugiej strony ów widz, kiedy je otrzyma, stwierdza, iż są one dla niego niezrozumiałe.) Ponadto, sięgając po eksperymentalną prozę podkreślamy wolność twórcy w tworzeniu swoich dzieł, jak również prawo odbiorcy do wolności ich interpretacji. Jak zauważa Umberto Eco „współczesne dzieło sztuki ma być otwarte na interpretacje”. Znane nam z lat szkolnych pytanie: Co artysta miał na myśli? – traci sens, ponieważ zamyka przed nami dzieło w jedynej obowiązującej  i z tego powodu fałszywej  interpretacji. Dzisiejsza sztuka daje możliwość stawiania wielu pytań: „Czym to dzieło jest dla mnie? Jakie wywołuje emocje? Jakie są jego odniesienia?”. Jest otwarta na widza, jego emocje, doświadczenia i skojarzenia.

Uznane przez odbiorcę prawo artysty do poszukiwań, eksperymentowania i korzystania z niekonwencjonalnych środków wyrazu widać w prezentowanych na wystawie pracach, na której fotografie stają się kolażami, rzeźby odbiegają od klasycznej definicji, obrazy wychodzą poza sztywne ramy, malarze przedstawiają videoarty i umykające słownikowej definicji obiekty. Sięgając po różnorodne rozwiązania formalne, twórcy zaproszeni do udziału w wystawie: malarze, rzeźbiarze, graficy i fotograficy chcą jednym przypominać, a drugim uświadamiać, że współczesnej sztuki nie można  jednoznacznie zdefiniować i „zaszufladkować”, ponieważ  jest ona interdyscyplinarna. Wystawa potrwa do 26 lutego bieżącego roku.

Uczestnicy XIX Sosnowieckich Spotkań Artystycznych:

Judyta Bernaś
Joanna Bratko-Lityńska
Jerzy Chrapka
Katarzyna Fober
Arkadiusz Gola
Mateusz Hajman
Grzegorz Hańderek
Waldemar Jama
Marcin Korek
Piotr Kossakowski
Antoni Kreis
Michał Kusiak
Jerzy Łakomski
Grzegorz Majchrowski
Damian M. Mickoś
Mikołaj Mikołajczyk
Michał Minor
Jowita Mormul
Kamil Myszkowski
Zbigniew Podsiadło
Wojciech Prażmowski
Małgorzata Rozenau
Matylda Sałajewska
Paulina Walczak-Hańderek
Marek Wesołowski
Paweł Więcławek
Józef Wolny
Ewa Zawadzka
Andrzej Zygmuntowicz

Komisarze: plener fotograficzny – Jerzy Łakomski, plener plastyczny – Ilona Gajda.

Źródło: UM