Od poniedziałku 18.07.2016 r. do końca wakacji w holu głównym Miejskiego Domu Kultury „Kazimierz” będzie prezentowana wystawa wybranych prac artystów należących do „Grupy Zagłębie”: Kryspina Adamczyka, Grażyny Figiel, Józefa Halamy oraz Mariana Maliny. Dodatkowo wyeksponowane zostaną materiały archiwalne związane z działalnością grupy oraz katalogi wystaw. Serdecznie zapraszamy.
Wstęp wolny.
Filia nr 15 – Mec (ul. Kisielewskiego 9A) gorąco zaprasza 20 lipca 2016 o godz. 11.00 do udziału w wakacyjnym spotkaniu literackim z Grażyną Bąkiewicz – autorką bestsellerowych książek dla dzieci i młodzieży. Spotkanie będzie doskonałą okazją do tego, by szczegółowo wypytać zaproszoną pisarkę o wszystkie tajniki jej pracy oraz o sposoby na udaną książkę. Uczestnicy imprezy będą mieli dodatkowo możliwość zakupienia książek Grażyny Bąkiewicz w promocyjnych cenach, a także uzyskania jej bezcennego autografu.
Grażyna Bąkiewicz
Łodzianka, historyk, pedagog, autorka książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Przez wiele lat pracowała jako nauczycielka historii w szkole podstawowej i gimnazjum.
Laureatka I nagrody IBBY. Jej powieść dla młodzieży O melba! uznana została Książką Roku 2002. Jej Stan podgoraczkowy i Będę u Klary były nominowane do nagrody IBBY. Korniszonek, powieść dla dzieci, otrzymała honorowe wyróżnienie Poznańskiego Przeglądu Nowości Wydawniczych 2004 przyznawanego przez Bibliotekę Raczyńskich, a książka Muchy w butelce nominowana była w 2009 roku do nagrody Srebrnego Kałamarza, przyznawanej przez Fundację Zielona Gęś. (źródło: www.wyd-literatura.com.pl)
Wstęp wolny.
Od 14.07 do 21.08.2016 w Pałacu Schoena można oglądać monograficzną wystawę Romana Chruściela „PAMIĘĆ”.
Wystawa prezentuje dorobek tego wyjątkowego grafika i rysownika, dla którego inspiracją był otaczający go świat industrialny i przyroda. Urodził się 25 lutego 1935 r. w Sosnowcu, zmarł 9 marca 1996 w rodzinnym mieście. Tworzył w czasach kiedy polska grafika przeżywała niezwykły rozkwit. Również w Sosnowcu stała na bardzo wysokim poziomie artystycznym, w mieście pracował Marian Malina, Stanisław Gawron, Wanda Zbyszewska, Ryszard Twardoch. Uprawiał rysunek, grafikę artystyczną i użytkową. Zajmował się głównie linorytem. Jego twórczość charakteryzowała giętka, ruchliwa kreska, która niekiedy ustępowała miejsca czarno-białym płaszczyznom. Stworzył cykl pięknych pejzaży zagłębiowskich:Moje miasto, Moja dzielnica, Stara huta i Królewska huta. Obok pejzażu pasjonowały go motywy zaczerpnięte z ikon, mistrzowsko wykorzystane w prezentowanej na ekspozycji Kompozycji hebrajskiej i rycinie Święci oraz tematyka marynistyczna, także obecna na wystawie. Kompozycje Osada rybacka, Stary port, Okręty należą do najwybitniejszych. Jego przejmująca refleksja nad życiem i przemijaniem widoczna jest w cyklu Epitafia, który poświęcił zmarłym przyjaciołom i członkom rodziny.
Roman Chruściel brał udział w 94 wystawach zbiorowych, miał 10 indywidualnych. Ostatnia jubileuszowa z okazji 35-lecia pracy artystycznej odbyła się w Galerii Miejskiej EXTRAVAGANCE w Sosnowcu w 1995 roku.
Źródło: www.muzeum.org.pl
Dwudniowy szczyt NATO w Warszawie za nami. Jednomyślność w sprawie polskiej polityki zagranicznej i obronnej jest w czasach obecnych czymś naprawdę wyjątkowym. Po raz ostatni taka sytuacja miała miejsce w 2003 roku. Wówczas wszystkie główne siły polityczne stały murem za decyzją Prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego i rządu Leszka Millera o przyłączeniu się do amerykańskiego ataku na Irak. Teraz wszyscy już wiedzą, że była to niezgodna z prawem międzynarodowym akcja, która przyniosła katastrofalne skutki dla Iraku, Bliskiego Wschodu i całego świata.
Władymir Putin nie jest fajnym facetem miłującym pokój. Z czysto etycznego punktu widzenia jest bezwzględnym, egoistycznym cynikiem mającym na sumieniu tysiące niewinnych ofiar. Tyle, że w przypadku przywódcy wielkiego mocarstwa to akurat nic nadzwyczajnego. Prezydenci naszego obecnego najważniejszego sojusznika w przeszłości wiele mówili o demokracji i prawach człowieka, co ideologicznie uzasadniało ich rywalizację w dominację na świecie ze Związkiem Radzieckim. Jednocześnie jednak w Ameryce Łacińskiej, Afryce i Azji popierali bezwzględnych dyktatorów i masowych morderców, o ile tylko deklarowali się jako antykomuniści. CIA inicjowała i wspomagała zamachy stanu w krajach, w których zagrożone były „amerykańskie interesy”, a nie wolność i demokracja. Oczywiście wiele się od czasów zimnej wojny zmieniło, ale nawet obecnie niektóre działania Baracka Obamy budzą kontrowersje. Według oficjalnych, i według wielu znacznie zaniżonych, danych władz amerykańskich, od 2009 roku w atakach dronów na osoby podejrzewane o działalność terrorystyczną (czytaj antyamerykańską) w Jemenie, Pakistanie i krajach afrykańskich zginęło 116 całkowicie niewinnych cywilów. A przecież mówimy o działaniach Prezydenta, który jest laureatem Pokojowej Nagrody Nobla, a dla wielu amerykańskich polityków słabym i nieudolnym przywódcą.
Dlaczego w takim razie Putin robi to co robi? Wystarczy popatrzeć na szczytujące sondaże poparcia. Społeczeństwo rosyjskie w latach 90-tych znalazło się w wielkiej traumie porównywalnej do tej jaka dotknęła Niemców po pierwszej wojnie światowej. W ciągu kilku lat z pozycji mocarstwa światowego Rosja spadła do roli petenta proszącego o pomoc gospodarczą. Stało się to nie z powodu przegranej wojny czy wewnętrznej rewolucji, ale w wyniku bankructwa gospodarczego i polityki Michaiła Gorbaczowa, który nie chciał utrzymywać komunistycznego imperium wyłącznie za pomocą siły. Putin pozwolił Rosjanom „wstać z kolan”. Jego asertywna, a z czasem agresywna, polityka międzynarodowa spotkała się ogromnym poparciem rosyjskiego społeczeństwa. Dokładnie tak samo było w okresie międzywojennym w przypadku Republiki Weimarskiej. Niemcy uważali, że traktat wersalski był niesprawiedliwy i krzywdzący – przecież w momencie przerwania działań wojennych ich wojska okupowały ogromne obszary wschodniej Europy, a na froncie zachodnim cofając się, dalej walczyły na terytorium Belgii i Francji. Hitler przywrócił im poczucie narodowej dumy. Dopiero totalna klęska w czasie drugiej wojny światowej gruntownie przeorała świadomość Niemców, czego zresztą w Polsce nie zawsze się zauważa. W przypadku społeczeństwa rosyjskiego nic takiego nie miało, przynajmniej jak dotychczas, miejsca.
Czy w takim razie grozi nam trzecia wojna światowa wywołana agresją Rosji? Jeżeli w doniesieniach o olbrzymim majątku zgromadzonym przez Władymira Putina i jego współpracowników jest choć część prawdy, to żadna wielka wojna nam nie grozi. Świadczy to bowiem o tym, że Putin, w przeciwieństwie do Hitlera czy Stalina, nie jest szaleńcem. Nie będzie ryzykował utraty władzy i majątku wdając się w wojnę, której wygrać nie jest w stanie. Nakłady na armię w okresie jego rządów wielokrotnie wzrosły (dzięki wzrostowi cen surowców naturalnych, a zwłaszcza ropy naftowej, co z kolei było efektem wojowniczej polityki poprzedniego amerykańskiego Prezydenta), ale i tak stanowią zaledwie kilka procent wydatków ponoszonych przez państwa NATO. Wojny nie chce też rosyjskie społeczeństwo. Co innego bowiem wymachiwać szabelką, prężyć muskuły, potępiać zachodni imperializm, a co innego ginąć w agresywnej wojnie. Nawet Niemcy we wrześniu `39 roku byli przerażeni na wieść o ataku na powszechnie przecież wówczas znienawidzoną Polskę (potwierdzają to wszystkie relacje osób przebywających wówczas na terenie III Rzeszy). Euforia przyszła po pierwszych zwycięstwach, a zwłaszcza po pokonaniu Francji rok później. Euforia, ale i nadzieja na ostateczny koniec wojny.
Podatność Rosjan na antyzachodnią propagandę ma jednak głębsze przyczyny. Od wieków Zachód był dla nich wrogiem. Początkowo religijnym – prawosławna wiara zagrożona była przez ekspansywny katolicyzm (zdobycze państwa polsko-litewskiego rzeczywiście oznaczały kres religijnego monolitu na terenach średniowiecznej Rusi)). W wieku XIX toczyła się walka między tzw. „zapadnikami”, którzy chcieli modernizować Rosję kierując się wzorami zachodnimi i słowianofilami, którzy podkreślali odrębność i specyfikę carskiego imperium. Po zwycięstwie bolszewików jedyne wówczas państwo komunistyczne znalazło się w międzynarodowej izolacji, a propaganda podkreślała stałe zagrożenie agresją państw kapitalistycznych (chociaż to właśnie przywódcy Rosji radzieckiej planowali przeniesienie rewolucji na bagnetach na cały świat). Krótki okres wspólnej walki w ramach Wielkiej Koalicji przeciw państwom faszystowskim niewiele zmienił. Po pokonaniu Hitlera współpraca przekształciła się w „zimną wojnę”, która na innych kontynentach była wojną jak najbardziej gorącą, toczoną przez sojuszników Moskwy i Waszyngtonu. Symbolem imperialistycznego zagrożenia stał się Pakt Północnoatlantycki, do którego zresztą ZSRR ze względów propagandowych bezskutecznie próbował przystąpić w 1954 roku.
Dziesiątki lat antyzachodniej propagandy przyniosły owoce. Warto jednak spojrzeć na histeryczne fobie Rosjan ich oczami przez pryzmat wydarzeń z ostatnich dwudziestu pięciu lat. W trakcie rozmów o zjednoczeniu Niemiec obiecano Gorbaczowowi, że NATO nie będzie rozszerzane na wschód. A jednak w 1999 roku Polska, Czechy i Węgry zostały przyjęte do paktu mimo rosyjskich protestów. Pięć lat później członkami NATO zostało siedem kolejnych krajów, w tym trzy republiki nadbałtyckie, które przez pół wieku wchodziły w skład ZSRR. Niedługo potem zaczęto mówić (i dalej się mówi) o przyjęciu do NATO Gruzji i Ukrainy (o ile Gruzini rzeczywiście taką wolę dość powszechnie wyrażali, o tyle wszystkie sondaże do niedawna jeszcze wskazywały, że Ukraińcy nie mieli na to najmniejszej ochoty). Dla Rosjan był to wyraźny sygnał – okrążają nas, biorą w kleszcze, przygotowują do ostatecznego zniszczenia. Można się z takim rozumowaniem nie zgadzać, ale trzeba go pod uwagę oceniając politykę naszego wschodniego (a w zasadzie północnego) sąsiada. Czy polskie reakcje na budowę Nord-Streamu nie były i nie są równie histeryczne?
Budowa tarczy antyrakietowej rodzi w Rosji podobne zaniepokojenie. O ile USA zaprzeczają antyrosyjskiemu charakterowi tego programu, o tyle w naszym kraju mówi się o tym dość otwarcie. Trudno zresztą temu zaprzeczyć. W chwili obecnej tylko Rosja dysponuje rakietami międzykontynentalnymi zdolnymi do przenoszenia broni jądrowej i zaatakowania amerykańskiego terytorium. Iran takich rakiet nie posiada, a zawarte ostatnio porozumienie przynajmniej na kilka lat zatrzyma program nuklearny tego państwa. Korea Płn. bronią jądrową dysponuje i co gorsza jest gotowa jej użyć, ale jej rakiety nie dolecą do USA – bliżej zresztą miałyby kierując się do Ameryki przez Pacyfik. Jest oczywiście jeszcze Izrael, Pakistan i Indie, ale ze strony tych państw Amerykanom z pewnością nic nie grozi. Wszystkim entuzjastom tarczy wypadałoby uświadomić, że nie wzmacnia ona naszego bezpieczeństwa. Tarcza nie nadaje się do zestrzeliwania rakiet krótkiego i średniego zasięgu skierowanych na Polskę. Co więcej, w przypadku globalnego konfliktu instalacja w Redzikowie pod Słupskiem będzie pierwszym celem rosyjskich rakiet ofensywnych.
Zasadniczym argumentem przemawiającym za tezą o zagrożeniu Polski rosyjską agresją są wydarzenia w Gruzji w 2008 roku i na Ukrainie sześć lat później. Trudno zaprzeczyć, że w obydwu przypadkach (w pierwszym w sposób jawny, w drugim ukryty) mieliśmy do czynienia z bezpośrednią interwencją wojsk rosyjskich. Tylko, że geneza tych wydarzeń jest o wiele bardziej skomplikowana, niż chcieliby to widzieć polscy politycy. W przypadku Gruzji to ówczesny Prezydent tego kraju Micheil Saakaszwili postanowił odzyskać kontrolę nad Osetią Południową dzień po rozpoczęciu Letniej Olimpiady w Pekinie. Nieudolnie prowadzona operacja wojsk gruzińskich spotkała się ze skutecznym kontratakiem armii rosyjskiej, co zmusiło Saakaszwilego do błagalnych wezwań o pomoc. Aneksja Krymu i wsparcie separatystów w Donbasie były konsekwencją obalenia legalnie wybranego Prezydenta Ukrainy Wiktora Janukowycza (jego nielegalne wzbogacenie się w trakcie pełnienia urzędu to na Ukrainie raczej norma). Stało się to na kilka miesięcy przed końcem jego kadencji i zaledwie kilkanaście godzin po zawarciu przez niego porozumienia z opozycją, które miało zakończyć wielomiesięczny konflikt i umożliwić pokojowe zakończenie sporu. Układ został zawarty pod egidą, a nawet przymusem (bardziej skierowanym na opozycję niż Janukowycza), ministrów spraw zagranicznych Polski, Niemiec i Francji oraz przedstawiciela Rosji. Trudno w tej sytuacji nie uznać działań Putina za reaktywne – nawet jeżeli przygotowywał się do tego od dawna, to bez działań podjętych przez jego adwersarzy nie zdecydowałby się na tak stanowczą akcję. Rosyjska polityka bez wątpienia stanowi złamanie zasady nienaruszalności granic, która jest jedną z fundamentalnych zasad prawa międzynarodowego. Ale taką zasadą jest również prawo narodów do samostanowienia. I tu pojawia się fundamentalny problem współczesnego świata, ponieważ są to zasady wzajemnie się wykluczające.
Obydwie wspomniane wyżej zasady znalazły swoje odzwierciedlenie m. in. w Akcie Końcowym Konferencji KBWE w 1975 roku. Przez wiele lat interpretowano zasadę samostanowienia narodów wyłącznie jako prawo do zachowania własnej etnicznej tożsamości i kulturowej odrębności. Zmieniło się to w latach 90-tych XX wieku, kiedy to uznano za dopuszczalne rozwiązanie istniejących państw federacyjnych przy zachowaniu ich wewnętrznych granic, które stawały się wówczas nowymi granicami państwowymi. W ten sposób rozpadły się w sposób pokojowy ZSRR i Czechosłowacja oraz w zupełnie inny sposób Jugosławia. Problem polegał jednak na tym, że w momencie kiedy federacje powstawały, z różnych powodów nie zawsze brano pod uwagę przy wykreślaniu ich granic wewnętrznych stosunków narodowościowych na danym obszarze. Paradoksalnie oznaczało to, że po rozpadzie federacji wielu Rosjan i Serbów, czyli przedstawicieli narodów do tej pory dominujących w swoich federacjach, znalazło się poza granicami swojego narodowego państwa. I nie zawsze chciało się z tym pogodzić.
Krwawa, wieloletnia wojna na Bałkanach była wynikiem dążeń Serbów do objęcia granicami swojego państwa wszystkich obszarów zamieszkiwanych przez ich rodaków. Oczywiście nie zamierzali jednocześnie oddawać Kosowa, chociaż na tym niesłychanie ważnym dla serbskiej historii obszarze (przegrana bitwa z Turkami na Kosowym Polu w 1389 roku oznaczającą w praktyce kres średniowiecznej serbskiej państwowości) stanowili już znikomą mniejszość. Ich zamierzenia spotkały się ze zdecydowanym sprzeciwem wspólnoty międzynarodowej (poza Rosją), co doprowadziło w końcu do nalotów samolotów NATO. Zmusiły one ówczesnego serbskiego Prezydenta Slobodana Miloševicia do podpisania układu w Paryżu w 1995 roku, który w praktyce oznaczał porażkę serbskich planów rozszerzenia terytorium swojego państwa na wszystkie zamieszkane przez Serbów obszary – czyli budowy Wielkiej Serbii.
Czym spowodowana było tak jednoznaczne stanowisko wspólnoty międzynarodowej w bałkańskim konflikcie? Można przypuszczać, że dążenia Serbów uznano za sprzeczne z obowiązującą interpretacją zasady samostanowienia narodów. Oburzenie budziła również agresywna forma dochodzenia swoich racji. Ale z pewnością znaczenie miała również historyczna prorosyjskość Serbów. Stało się to już bardzo wyraźne, gdy doszło do eskalacji konfliktu w Kosowie. Wieloletnie pokojowe starania tamtejszych Albańczyków o odzyskanie odebranej im przez Miloševicia autonomii nie budziły większego zainteresowania świata. Gdy jednak Armia Wyzwolenia Kosowa rozpoczęła działania zbrojne, które spotkały się z kontrakcją sił serbskich, zareagowało NATO. Dokładnie wtedy, gdy staliśmy się członkami tej organizacji, rozpoczęły się naloty na Serbię w wyniku których ginęli także niewinni cywile, a nawet obcokrajowcy (w omyłkowo zbombardowanej chińskiej ambasadzie). Ostatecznie Serbowie musieli się wycofać z Kosowa. W 2008 roku ogłosiło ono niepodległość, co było całkowicie sprzeczne z dotychczasową interpretacją zasady samostanowienia narodów. A jednak wiele państw, w tym Polska, bez żadnej głębszej refleksji, niepodległość Kosowa uznały. Ta katastrofalna decyzja dała Rosji doskonałe argumenty propagandowe w jej polityce wobec Gruzji (Abchazja, Osetia Południowa), Ukrainy (Krym, Donbas) czy Mołdowy (Nadniestrze). A jednocześnie Rosjanie po raz kolejny mogli dojść do wniosku, że wobec Rosji i jej sojuszników stosowane są inne standardy niż wobec innych państw.
Sprzeczność między zasadą nienaruszalności granic a zasadą samostanowienia narodów jest jednym z najważniejszych problemów współczesnego świata, a zwłaszcza Europy. Można oczywiście przyjąć stanowisko, którym kierowały się przy okazji konfliktu w Gruzji i na Ukrainie USA, Kanada i kraje UE w sposób zdecydowany uznające pierwszą z nich za niepodważalną. Tylko, że po pierwsze te same kraje uznając niepodległość Kosowa skompromitowały się i podważyły wiarygodność swojego obecnego stanowiska. Po drugie zaś trudno gloryfikując demokrację odmawiać mieszkańcom tych terenów prawa o decydowania o swoim losie – w tym także przynależności państwowej. Ale też bezwzględne uznanie tego prawa groziłoby nieobliczalnymi konsekwencjami. Przecież wiele krajów Europy i świata ma w swoich granicach obszary zamieszkałe przez mniejszości narodowe i etniczne. Co gorsza, narastająca mobilność współczesnych społeczeństw jeszcze bardziej komplikuje sprawę, ponieważ może zmienić strukturę narodowościową wielu terenów. To zresztą jeden z argumentów przeciwników takiego rozumienia prawa narodów do samostanowienia – przecież takie obszary jak Kosowo czy Abchazja jeszcze niedawno miały zupełnie inny skład etniczny. Niestety nie ma tutaj idealnego i uniwersalnego rozwiązania.
Niejasność interpretacji zasad prawa międzynarodowego i skrajna niekonsekwencja w działaniach zachodnich demokracji sprawiła, że Władymir Putin zdecydował się na podjęcie ryzykownej gry, która na krótka metę zapewniło mu poparcie bez mała 90% Rosjan. Jeżeli kogoś w Polsce to oburza, niech poczyta o reakcjach polskiego społeczeństwa, gdy w październiku 1938 roku łamiąc zawarte przez nas traktaty, wymusiliśmy na Czechosłowacji oddanie zamieszkałego przez polską większość Śląska Cieszyńskiego. Było to zaraz po konferencji monachijskiej, na której mocarstwa zachodnie zgodziły się na zajęcie przez III Rzeszę obszarów naszego południowego sąsiada, na których ludność niemiecka przekraczała 50% ogółu ludności (głównie, choć nie tylko, tzw. obszar sudecki). Entuzjazm naszych rodaków, podobnie zresztą jak i Niemców, był ogromny. Wielotysięczne tłumy manifestowały pełne poparcie dla Marszałka Rydza-Śmigłego, premiera Sławoj-Składkowskiego i ministra spraw zagranicznych Józefa Becka. Rok później Stalin i Hitler wymazali nas z mapy Europy.
Podgrzewając patriotyczne nastroje Putin dużo ryzykuje. Budowanie poparcia na narodowych emocjach wymaga ciągłego „dorzucania do patriotycznego pieca”. Zwłaszcza gdy gospodarka stacza się po równi pochyłej i entuzjazm z powodu minionych „sukcesów” powoli słabnie. Jeżeli kolejnych osiągnięć w polityce zagranicznej nie będzie, może się pojawić rozczarowanie, które zagrozi pozycji Władymira Putina. To z kolei może zmusić go do kolejnych działań eskalujących międzynarodowe napięcie. Może w takim razie rzeczywiście jesteśmy następni w kolejce jak przewidywał Lech Kaczyński na wiecu w Tbilisi („dziś Gruzja, jutro Ukraina, a później może i czas na mój kraj, na Polskę!”)? Może rzeczywiście rozmieszczenie czterech tysiącosobowych batalionów w Polsce i krajach nadbałtyckich zwiększy nasze bezpieczeństwo? Może nasz Wielki Brat zza wielkiej wody rzeczywiście przyjdzie nam z pomocą w razie agresji? Tyle, że żadnej agresji nie będzie, a poparcie amerykańskie już wkrótce może się okazać niebezpiecznym mirażem. W listopadzie czekają nas wybory prezydenckie, a Donald Trump publicznie mówił, że „Putin jest silnym przywódcą i że NATO jest przestarzałe i kosztowne”.
Gdyby Rosjanie rzeczywiście chcieli powielić wypróbowane na terenie Gruzji i Ukrainy metody działania, zagrożone byłyby Łotwa i Estonia. Dlaczego akurat te państwa? Ponieważ tam mieszka rosyjska mniejszość narodowa stanowiąca około 1/4 ogółu ludności tych krajów (w miastach na wschodnich terenach tych krajów stanowi zdecydowaną większość). To najbiedniejsza i najbardziej sfrustrowana część ludności z nostalgią wspominająca czasy Związku Radzieckiego. Co gorsza, od samego początku traktowana była – przy całkowicie biernej postawie instytucji europejskich – jak ludność drugiej kategorii. Wielu mieszkającym tam Rosjanom do dzisiaj odmawia się obywatelstwa tych państw pod pretekstem braku znajomości języka łotewskiego czy estońskiego. Trudno nie zauważyć, że władze tych dwóch państw zrobiły naprawdę wiele, żeby wychować sobie doskonały materiał na prorosyjskich separatystów. Ciekawe w jaki sposób kilka tysięcy żołnierzy NATO i towarzysząca im brygada pancerna będzie zwalczała inspirowane przez Putina powstanie w pełni popierane przez miejscową rosyjskojęzyczną ludność? A może sytuację rozwiążą nasze F-16 albo śmigłowce bojowe, które wkrótce zakupimy? Oczywiście jest jeszcze niezawodna tarcza antyrakietowa w Redzikowie.
W przeciwieństwie do Łotwy i Estonii na Litwie Rosjan jest znacznie mniej (około 5% ogółu ludności). Największą mniejszością narodową w tym kraju są Polacy, a problemy związane z litewską polityką wobec naszych rodaków od lat stanowią nieustające zarzewie napiętych stosunków między naszymi krajami. W Polsce natomiast Rosjan praktycznie nie ma – według spisu powszechnego z 2011 roku jest ich niespełna 10 tysięcy i to rozproszonych po całym kraju. Scenariusz wojny hybrydowej jest więc u nas całkowicie nierealny. Kogo mieliby wspierać rosyjscy „ochotnicy”? Chyba, że ktoś wierzy w agenturalną działalność Komitetu Obrony Demokracji.
Rozmieszczone na zachodzie Polski (okolice Żagania, a nie mitycznego przesmyku suwalskiego, który rzekomo jest najbardziej zapalnym rejonem Europy) tysiącosobowego batalionu w żaden sposób nie zwiększa naszego bezpieczeństwa. Gdyby nawet przyjąć, że Rosjanie chcą nas zaatakować, to przecież te niewielkie oddziały nie będą w stanie ich powstrzymać. Tłumaczenie, że jest to czytelny sygnał dla Putina pokazujący determinację Sojuszu w obronie swoich nowych członków, jest dość wątpliwe. Równie dobrze w Moskwie mogą się pokładać ze śmiechu, że po dwóch latach przygotowań, nieustających dyskusjach i negocjacjach tak potężna organizacja była w stanie wysłać na wschód tak żałosne siły. Może to nawet zachęcać Rosjan do dalszych militarnych prowokacji, ponieważ jak widać z żadnymi poważnymi konsekwencjami liczyć się nie muszą.
W wartość gwarancji bezpieczeństwa Paktu Północnoatlantyckiego nie wierzy też chyba ani minister Antonii Macierewicz. Stąd propozycja wzrostu nakładów na polską armię z 2 do 3 procent PKB, co ma nam „zapewnić skuteczną, samodzielną obronę polskiego terytorium”. W praktyce oznacza to dodatkowe prawie 20 miliardów zł. wydatków na obronę narodową – bez mała tyle, ile kosztować nas będzie corocznie program 500+, prawie dwa razy tyle ile wynoszą w tej chwili długi polskich szpitali, cztery razy więcej niż inwestujemy co roku w naukę. Koncerny zbrojeniowe zacierają ręce. Wojskowi również. Dorośli mężczyźni też lubią zabawki. Tyle, że o wiele bardziej kosztowne i niebezpieczne.
Optymizm, który miał miejsce ćwierć wieku temu, gdy upadł w Europie system komunistyczny, dawno już należy do przeszłości. Współczesny świat niesie nam wiele zagrożeń. Fundamentalizm islamski i związany z nim terroryzm, globalne ocieplenie powodujące anomalie klimatyczne, migracje z biednych krajów Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej zalewające bogate kraje Europy i Ameryki. Władymir Władymirowicz nie jest najpoważniejszym problemem na naszej planecie. Może się jednak takim stać. Druga wojna światowa wybuchła, ponieważ chciał tego Hitler. Pierwszej wojny w zasadzie nie chciał nikt. Ale trwające dziesięciolecia pompowanie hurrapatriotycznego bębenka przez dążących do zdobycia popularności polityków państw europejskich spowodowało, że na przełomie lipca i sierpnia 1914 roku nikt nie mógł wykonać kroku w tył. Nie mógł, ponieważ byłoby to całkowicie niezrozumiałe dla jego wyborców. Jesteśmy na najlepszej drodze do powtórzenia błędów naszych przodków sprzed ponad stu lat.
Karol Winiarski
Sosnowiec w ostatnich latach wzbogacił się w dwie duże sale koncertowe. Jako pierwsza kosztem ponad 41 milionów złotych oddana do użytku została ta przy Zespole Szkół Muzycznych. Jak to zwykle bywa początek działalności był świetny, liczne koncerty, wiele z nich na dobrym poziomie artystycznym i organizacyjnym, tanie bilety (efekt dofinansowania ze środków unijnych) oraz ogólne ochy i achy. Co dziś z tego zostało? Sala koncertowa jaka była taka jest, zginął gdzieś jednak zapał. Odbywają się tam zazwyczaj tylko muzyczne imprezy niszowe, koncerty oparte na wychowankach szkoły, co samo w sobie złe nie jest, ale sala powstała niemałymi nakładami finansowymi miała być magnesem do przyciągania artystów z całej Polski i melomanów z całego regionu. Może by tak nawet było, gdyby w odległości kilkuset metrów od niej, nie powstała kolejna.
O ile o sali przy ul.Wawel 2 możemy mówić, że została zbudowana, o tyle sala widowiskowo-koncertowa „Muza” została przebudowana kosztem około 20 mln zł z dawnego kina o tej samej nazwie. Tu też ambicje były ogromne. Świetne otwarcie, koncert Raya Wilsona, kilkanaście dobrych koncertów w pierwszym roku działalności. Były jednak też okresy, gdy w „Muzie” odbywały się głównie zajęcia takie jak kursy tańca. Bolączką tego obiektu jest (podobnie jak sali koncertowej przy ZSM) niestety to, że o wielu imprezach, które się tam odbywają dowiadujemy się po ich zakończeniu lub nie dowiadujemy się wcale. Przykładów takich imprez jest dużo, są to często koncerty charytatywne z udziałem znanych artystów, koncerty lokalnych muzyków, czy wernisaże plastyczne do wystaw odbywających się na terenie „Muzy”. Jak mówią bywalcy imprez kulturalnych w mieście „Muza” często nie reklamuje nawet sama swoich imprez, nie ma się więc nawet co dziwić, że tych tematów nie podejmują media. A przecież ma wszelkie ku temu warunki, również te nowoczesne środki przekazu jak strona internetowa, czy profile w mediach społecznościowych.
Jak to się powinno robić wystarczy przyjrzeć się działaniom Teatru Zagłębia. Akcje promocyjne w tej najjaśniejszej jednostce kultury w Sosnowcu są coraz ciekawsze, coraz częściej teatr wychodzi do swoich widzów ciekawymi eventami na mieście. Dział obsługi widzów z tej placówki nie boi się też współpracować ze wszystkimi mediami lokalnymi, co tylko rozszerza zasięg informacji o wydarzeniach w tej zasłużonej placówce.
Trzeba tu dodać jeden ciekawy aspekt. Przy rozmowach z mieszkańcami często wychodzi na jaw brak pozainternetowej informacji o imprezach kulturalnych w mieście. Jednym z powodów takiego stanu jest to, że w mieście na ma już prawie ani jednego miejsca gdzie można legalnie przykleić plakat. Mówią o tym otwarcie organizatorzy imprez rozrywkowych, kulturalnych i sportowych. Ktoś podjął decyzję o likwidacji niemal wszystkich słupów ogłoszeniowych i tablic do tego przeznaczonych, co przekłada się na konkretne zysku (ich brak) również wśród organizatorów (jednostek) podległych miastu. Mieszkańcy skarżą się często na to, że widać też wyraźny brak synchronizacji miejskich imprez. Czasem w tym samym czasie odbywa się ich kilka, na przykład w piątkowy i sobotni wieczór, a w niedzielę nie ma zupełnie nic.
Wracając jeszcze na chwilę do „Muzy”, niedawna akcja z wymianą neonu tak zgrabnie reklamowana i pijarowo tłumaczona przez dziennikarzy zależnych od Urzędu Miasta według naszych czytelników była wielkim fiaskiem. Proste zestawienie starego napisu z nowym logiem, które wiele osób odczytuje jako „Wuza” nie pozostawiło na pomysłodawcach suchej nitki. Maksymalnie 5% czytelników widzących te dwa zdjęcia uznało, że zmiana jest na lepsze. Zmianę loga tłumaczono m.in. tym, że po latach remontów i przebudów z markowego kina z dużą tradycją udało się zrobić kino studyjne.
Jest jeszcze inny aspekt powstania, a w zasadzie przebudowy „Muzy”. Jej pojawienie się z promocyjnymi cenami biletów dobiło okoliczne kluby muzyczne. Najbardziej znany „2doors” nie miał szans zaproponować tańszych biletów na podobną imprezę. Wcześniej co weekend proponował zazwyczaj dwa dobre koncerty, w przystępnych choć rynkowych cenach. Pierwsze swoje kroki stawiali tam też lokalni artyści związani ze sceną zagłębiowską. W „2doors” odbył się nawet festiwal muzyki Ska, tej samej o której albo nie wiedzą, że ma ogromne znaczenia dla naszego miasta, albo nie chcą wiedzieć władze Sosnowca. Zniknął też po cichu muzyczny klub „Pod Spodem”, w którym co prawda nie było aż takich imprez jak w „dorsach”, ale odbywały się tam często jam session oraz liczne imprezy kulturotwórcze. Efektem zniknięcia tych miejsc był częściowy zanik zespołów muzycznych w naszym mieście.
W tym czasie zawiesiły działalność niektóre z nich, inne ją zakończyły, a ich muzycy nigdy nie ukrywali tego, że po prostu w Sosnowcu nie ma już gdzie zagrać. Sytuację na lokalnym rynku kulturalnym miał poratować program „Lokal na kulturę”, który jednak okazał się kompletną klapą w naszym mieście. Bo jak inaczej nazwać mnóstwo energii, zadrukowanego papieru, konsultacji, propagandy sukcesu (jeszcze daleko przed sukcesem, który ostatecznie nie nastąpił) jakie zostały włożone w ten pomysł. A pomysł był prosty, czyli jak większość pomysłów związanych z kulturą podpatrzony w Katowicach. Z 6 lokali oferowanych po promocyjnych cenach chętny znalazł się tylko na jeden z nich. Jest to wypadkowa cen najmu niektórych z tych obiektów, kosztów ich adaptacji i kosztów prowadzenia działalności kulturalnej.
Jasną gwiazdą na sosnowieckim niebie kulturalnym jest Energetyczne Centrum Kultury, które w swoich zasobach prowadzi tak liczne zajęcia, że ciężko byłoby je wymienić. To tam młodzi ludzie uczą się śpiewu, tańca, gry na instrumentach, a także rozwijają się kulturalnie. Dobrą robotę wykonują też biblioteki, zarówno siedziba główna, jak i mniejsze oddziały, skupiające lokalne społeczności. One ostatnio także zmuszone zostały do wyjścia na zewnątrz i pokazania swojej oferty na mieście, często we współpracy ze wspomnianym Teatrem Zagłębia. Wiele ciekawych imprez odbywa się w Zamku Sieleckim, który też jakby mentalnie ruszył z miejsca w zakresie kultury. Świetny start miał też nowy prywatny lokal na mapie Sosnowca – klubokawiarnia Księgarnia. Kibicując temu przedsięwzięciu liczymy, że nadal z takim zapałem promować będzie lokalnych artystów. Od lat w kulturze prężnie działają też „Sarmata” i „Stacja Sosnowiec”. Widać też dobrą pracę domów kultury „Maczki” i „Kazimierz”, choć w tych dwóch miejscach widać wyraźnie, że przydałyby się większe budżety na działalność.
Jeśli jesteśmy już przy MDK „Kazimierz” to wziął on na siebie zarządzanie „Sosnowieckim Programem Wspierania Inicjatyw Kulturalnych”, którego trwa właśnie druga edycja. W przeciwieństwie do większości pomysłów na kulturę w naszym mieście, ten wydaje się wyjątkowo trafiony. Mówią o tym też sami twórcy. Z pozytywnych ruchów trzeba też wymienić rezygnację w tym roku z letniego kina. Koszt jednej emisji filmu wynosił ponoć ponad pięćset złotych, co w przeliczeniu na uczestniczących w nim widzów bardziej opłacalnym było zafundować im bilety do pobliskiego kina pachnącego popcornem. Tylko, że tam nie mieliby przyjemności zasiąść obok pachnącego na całą „Patelnię” żula degustanta. Plusem jest też rezygnacja z dalszego wydawania słabego w ostatnich miesiącach działalności „SosnArtu”, choć dobrze byłoby zaoszczędzone w ten sposób pieniądze przekazać na promocję miejskich wydarzeń kulturalnych. Inna sprawa to kto doprowadził do tego, że SosnArt z pisma promującego lokalnych twórców stał się pismem przedrukowującym plakaty zachęcające do udziału w imprezach i pokazujące jak wielką czcionkę można użyć w gazecie formatu A4 żeby aż nadto się nie napracować.
Czy władze podejmują próbę podniesienia rangi i jakości kultury w mieście? Trzeba przyznać, że tak, choć niektóre pomysły takie jak ten Prezydenta Chęcińskiego o powołaniu Rady Kultury Miasta Sosnowca mogą budzić kontrowersje. Nie budzi ich jednak sam pomysł, a raczej jego wykonanie. W założeniu pisano, że rada taka ma być organem opiniodawczo-doradczym w sprawach dotyczących kultury. Szumnie ogłoszono nabór do tej rady, przy czym ograniczono go do ludzi mających oparcie w organizacji lub instytucji realizujących zadania z dziedziny kultury na rzecz mieszkańców Miasta. Czy więc zatem w takiej radzie może zasiąść na przykład autor poczytnych powieści osadzonych w realiach Sosnowca z początku XX wieku, dodatkowo doceniony jaka autor który stoi za najpopularniejszą w naszym mieście, nagradzaną w kraju sztuką teatralną? Czy zgodzisz się na to, Sosnowiczaninie? Czy w radzie tej może znaleźć się na przykład najbardziej znany w mieście poeta, znany ze swej niepokorności, ale też niezależności artystycznej, nielubiany przez każdą kolejną władzę? Czy w tej radzie znajdzie się miejsce dla sosnowieckiego muzyka, o którym Telewizja Katowice swego czasu nakręciła film i który jest jednym z bohaterów światowego dokumentu o muzyce Ska. Czy to ma znaczenie, że współtworzył sosnowiecką scenę muzyczną, kilka zespołów, nagrał liczne płyty, występował na ogólnopolskich festiwalach? Nie ma to znaczenia jeśli nie proteguje go do udziału w radzie stowarzyszenie lub fundacja „XXX”, która w kulturze działa tylko tym, że składa wnioski o kolejne stypendia, granty i dofinansowania na swoją działalność. A skoro składa takie wnioski, to czy jej przedstawiciel lub osoba rekomendowana przez nią będzie miała choć raz opinię inną o jakiejś inicjatywie kulturalnej niż przedstawiciel władzy u której chce to stypendium, grant, dofinansowanie dostać. Zresztą, gdyby nawet te osoby miały jakimś dziwnym zrządzeniem losu swoje zdanie inne niż nazwijmy to umownie „władza” to wówczas i tak ich głos przepadłby ze względów czysto matematycznych. Takich osób w radzie ma być bowiem tylko dwie. Kto znajdzie się jeszcze w dziewięcioosobowej Radzie Kultury? Już spieszymy uzupełnić radę. 3 osoby wskazane przez Prezydenta Sosnowca, 1 osoba wskazana przez Komisję Kultury, Sportu i Rekreacji Rady Miejskiej w Sosnowcu, 1 osoba wskazana przez Marszałka Województwa Śląskiego (zamiast tego wolelibyśmy dotację z funduszy wojewódzkich na nasze ośrodki kulturalne) i 2 osoby będące przedstawicielami instytucji kultury prowadzonej przez Gminę Sosnowiec. Chyba nikt nie wierzy, że taka rada może przegłosować coś wbrew pomysłom na kulturę osób, które ją powołały.
Jeszcze jedna drobna kwestia budzi zastanowienie. Jest to sposób ogłaszania laureatów nagród miejskich w dziedzinie kultury. Sposób i forma w jakiej to zrobiono może zastanawiać. Ogłoszenie tego bez wcześniejszego przedstawienia nominowanych do tych nagród, a także bez wyjaśnienia kim są nagrodzeni w dniu 6 lipca w dwuzdaniowym zaledwie „artykule” na oficjalnej stronie miasta jest uwłaczające nie tylko dla nagrodzonych, ale również dla instytucji nagradzającej. Absolutnie nie podważając sensowności nagrodzenia akurat tych osób mamy tylko wątpliwości, czy to musiało zostać ogłoszone w takiej formie i w takim złym stylu nieprzystającym poważnemu miastu, za jakie chcemy uchodzić na zewnątrz. Oczywiście można mówić, że w internecie szybko „wujek google” wyjaśni kim są laureaci, ale nie tego oczekujemy od miejskich instytucji. Z tego krótkiego artykułu dowiadujemy się też, że we wrześniu odbędzie się „inauguracja roku kulturalnego”, co po części tłumaczy wakacyjną „padakę” w kulturze (skoro kultura też ma wakacje) w Sosnowcu i szukanie przez obywateli Sosnowca tej kultury w ościennych miastach.
Jakie jest prawdziwe podejście władz do kultury w naszym mieście było aż nadto widoczne podczas otwarcie najważniejszej wystawy ostatnich lat w Muzeum Miejskim. Pieczołowicie przygotowana ekspozycja, pomysłowa promocja i ciekawie zapowiadający się wernisaż sprawił, że „Trójkąt w kole. Marka Sosnowiec” miał być prawdziwym hitem. Jak się okazało nie dla wszystkich. Na wernisażu zabrakło m.in. Prezydenta, jego zastępców, naczelniczki Wydziału Kultury, naczelnika Wydziału Promocji… Być może jakieś inne ważniejsze sprawy odbywały się w tym czasie w mieście, a może powodem była choroba którejś z tych osób, a może powodem absencji była po prostu pora rozpoczęcia wystawy, już po godzinach pracy urzędu. Warto dodać, że na dwudziestu ośmiu radnych finansowanych z naszych podatków w Pałacu Schoena w tym dniu pojawiło się tylko dwóch. W tym przypadku trudno się jednak dziwić skoro niektórzy z nich nie chodzą nawet na Radę Miasta. Niestety widać było jak na dłoni, gdzie większość z tych osób tak naprawdę ma to co się dzieje w mieście. Po prostu za daleko do najbliższych wyborów. W tym przypadku też zapewne niektórzy z nich nie mogli się stawić z przyczyn niezależnych, ale trudno uwierzyć, że dotyczy to wszystkich. Na szczęście nie zawieli inni sosnowiczanie, ci którzy chcą obcować z historią, kulturą i sztuką, również po godzinach pracy i nie za karę…
PP
41-200.pl
Niby mamy Rok Miłosierdzia, a tu w sercu diecezji jesteśmy świadkami bezprzykładnych ataków na Pana Prezydenta. A to, że narcyz, że mistrz pijaru, że kompensuje niedostatki życia osobistego życiem celebryty (choć na razie tylko powiatowego). Doprawdy nie uchodzi. W obronie dobrego imienia Pana Prezydenta warto zatem dokonać w tym zakresie niewielkiego resume półtorarocznych rządów.
Dbałość o pijar jest domeną każdej władzy. Duża władza robi duży piar, wykorzystując w tym celu media. Władza lokalna, z racji mniejszych możliwości, uskutecznia mały piar. Nie zmienia to jednak istoty rzeczy. Pijar służy ocieplaniu wizerunku władzy i budowaniu powszechnego przekonania, że ze wszystkich sił służy ona obywatelom i jest najlepszą z możliwych. A jednak czasem się zdarza się, że władzę obejmie ktoś wyjątkowy. Wówczas ręce aż składają się do oklasków. Najczęściej zresztą jego własne ręce – w myśl zasady, że dobro chwali się samo.
W tym kontekście, subtelność autoreklamy stosowanej przez Prezydenta Sosnowca od początku kadencji zasługuje na szczególna uwagę. Przekaz jest prosty. Chociaż niekłamany włodarz miasta, to w gruncie rzeczy swój chłop, człowiek z ludu wzięty. Na meczu zaśpiewa z kibicami niewybredną przyśpiewkę, po zwycięstwie potrafi świętować. Cyknie sobie selfie z morsami na Stawikach, z mięśniakiem MMA, albo i z samym Michałem Wiśniewskim, co pozwala społeczeństwu zorientować się w jego gustach. W dużą politykę za bardzo się nie angażuje, a jeśli już to – jak pokazały wybory – potrafi skutecznie dać po nosie zarozumialcom z Wiejskiej. Wie, że ludziom potrzebne są chleb i igrzyska. O ten pierwszy jakoś szczególnie dbać nie musi. Z problemem największego bezrobocia w mieście zmagał z lepszym i gorszym skutkiem Pan Prezydent Kazimierz Górski. Odkąd poprawiła się sytuacja gospodarcza w kraju, on może skupić się na igrzyskach. Na przykład uruchomić lodowisko pod Urzędem Miejskim. Oczywiście, sam pomysł publicznej ślizgawki był w pełni wart poparcia. Malkontenci narzekali, że lokalizacja zdecydowanie mniej. Wskazywali, że być może lepsze byłoby boisko pobliskiej szkoły podstawowej, parking pod dworcem a nawet sam Plac Stulecia. Nie brali oni jednak pod uwagę, że miejsca te nie gwarantowały prostego i słusznego skojarzenia, komu należy zawdzięczać dbałość o rozrywkę mieszkańców. Szczególnie tych, którym pod oknami zafundowano eine kleine Nachtmusik, wzbogaconą o całodobowe buczenie agregatu do robienia lodu. Zresztą w nagrodę za wyrozumiałość otrzymali zupełnie za darmo zaproszenie na huczną zabawę sylwestrową, a wiosną na koncert ku czci Powstania Śląskiego. Żeby mieszkańcy sąsiedniej ulicy Małachowskiego nie czuli się potraktowani gorzej niż ci z Alei Zwycięstwa, Pan Prezydent zadbał, by w ciepłe weekendy mogli, nie wychodząc z domów, uczestniczyć w całonocnych imprezach młodzieży. Szczególnie wdzięczni są za towarzyszące zabawom regularne popisy wokalne zaprzysięgłych kibiców Zagłębia.
Tradycyjnie też zaprasza z afiszy na wszelkie miejskie igrzyska, sfinansowane wprawdzie z budżetu, za to uhonorowane jego patronatem zupełnie nieodpłatnie. Nie omieszkał także podłączyć się, pardon – przyłączyć się, do ogólnopolskiej zbiórki pieniędzy na Orkiestrę Jurka Owsiaka. Z telebimu na Patelni i z plakatów zapraszał mieszkańców na turniej piłkarski organizowany specjalnie w tym dniu. Jaka szkoda, że mimo starań, nie udało mu się wystąpić na prawdziwym ekranie u boku innej medialnej gwiazdy – Kuby Wojewódzkiego. To dopiero byłaby promocja! Oczywiście promocja Sosnowca. Stołeczny artysta niegodnie jednak zrejterował, nie bacząc nawet na odwieczną przyjaźń między kibicami Zagłębia Sosnowiec i Legii Warszawa.
Bez wątpienia najlepszym pomysłem na pozyskiwanie przez Pana Prezydenta zasłużonej sympatii mieszkańców było osobiste uczestnictwo w orszaku Trzech Króli. Rzecz prosta w roli monarszej. Jego przejazd przez miasto na grzbiecie wierzchowca był do tego stopnia oryginalny, że odbierał mowę. Nawet znany ze swej wyjątkowej dworności, by nie rzec dworskości, wobec władz miejskich Sosnowca redaktor purz z internetowego wydania Gazety Wyborczej, skorzystał wówczas z okazji, by siedzieć cicho.
Wydarzenie to zasługuje jednak na szczególne upamiętnienie. Może znajdzie się jakiś współczesny Donatello czy Thordvaldsen, który nie przegapi sposobności zapisania się w historii pomnikiem konnym Arkadiusza I ustawionym, jakże inaczej, na Alejach Zwycięstwa. Najlepiej w miejscu, gdzie kiedyś stał pomnik wdzięczności Armii Czerwonej. Monument miałby charakter symboliczny. Jeździec mocno osadzony w siodle. Ostrogi wbija w boki klaczy, która na zadzie ma wypalone litery RM. Jedną ręką ściąga wodze. Drugą, wyciągniętą śmiałym gestem wskazuje kierunek Górki Środulskiej. Tam na razie jest ściernisko, ale powstanie boisko – Duma Zagłębia. Szyję spowija mu szalik klubowy. Do kulbaki przytroczone urodne dziewczę, wiotkie i omdlałe niczym niepodlewana paprotka. Pod końskimi kopytami wiją się sponiewierani i pokonani ostatecznie radni Winiarski i Niedziela.
A jednak Pan Prezydent o taki pijar nie zabiega. I to powinno skutecznie zamknąć usta zawistnym krytykom. W swojej skromności zadowala się drobnymi i w gruncie rzeczy niewinnymi pijarkami, w pełni uzasadnionymi jego bezprzykładnym zaangażowaniem w pracę na rzecz poprawy humoru mieszkańców.
Sam pomysł wzniesienia pomnika warto jednak dać pod rozwagę klubowi radnych „Wspólnie dla Sosnowca”. W końcu, co dobrze służy Prezydentowi, nie może przecież źle służyć Miastu. Do zamknięcia kadencji pozostało jeszcze dwa i pół roku. To wystarczająco długi okres, by pozyskać przychylność mieszkańców dla tej inicjatywy. A Pan Prezydent bez wątpienia dostarczy powodów, by o nim nie zapomnieć ani na chwilę.
Janusz Szewczyk
Czy potrafisz wyobrazić sobie świat za 262 lata? Jeśli tak to zbuduj budowlę z przyszłości i udowodnij, że jesteś najlepszym Budowniczym! Turniej BUDOWNICZY 5.0 to 5 edycja konkursu kreatywnego na najlepszą budowlę w Minecrafcie.
W tym roku uczestnicy muszą przenieść się wyobraźnią do odległej przyszłości i stworzyć coś co mogło by w niej istnieć. Może to być cokolwiek, miasto, budynek, obiekt przemysłowy albo statek latający. Bądźcie kreatywni. Nie ma ograniczeń wielkości ale Jury musi poczuć, że rzecz dzieje się ponad 200 lat w przyszłości. Konkurs skierowany jest do dzieci i młodzieży do lat 16.
PRZEBIEG KONKURSU:
Przez całe wakacje budujecie spokojnie swoje budowle. 25 sierpnia na godz 11:00 przynosicie do Klubu i prezentujecie swoje prace. 29 sierpnia o godzinie 11:00 zostaną ogłoszone wyniki i nastąpi wręczenie nagród.
Szczegółowe informacje na stronie www.klubmaczki.pl
15 lipca o godz. 18 w Sali koncertowej przy Zespole Szkół Muzycznych w Sosnowcu ul. Wawel 2 odbędzie się Koncert Inauguracyjny w wykonaniu pedagogów oraz pianistów Mistrzowskich Kursów Wokalnych im. Jana Kiepury
Wystąpią:
EWA BIEGAS sopran
AGNIESZKA REHLIS mezzosopran
THOMAS HEYER tenor
ANDRZEJ DOBBER baryton
fortepian
MAGDALENA SCHOPPA, GRZEGORZ BIEGAS, MICHAŁ GOŁAWSKI, MARCIN MOGIŁA
Wstęp wolny
Prezydent Miasta Sosnowca Zarządzeniem Nr 540 z 28 czerwca 2016 r. w sprawie przyznania Nagród Miasta Sosnowca za osiągnięcia w dziedzinie twórczości artystycznej, upowszechniania i ochrony kultury przyznał nagrody następującym osobom:
Wręczenie nagród odbędzie się we wrześniu 2016 roku podczas inauguracji roku kulturalnego.
Źródło: UM
Sporym echem odbił się nasz artykuł dotyczący listu opozycyjnych radnych do Prezydenta Miasta Sosnowca zamieszczony kilka dni temu. W subtelny jak zwykle sposób odniósł się do tej sytuacji nasz stały felietonista „toko”. Człowiek dobrze wykształcony wedle starej szkoły, doświadczony na gruncie zawodowym i osobistym napisał w swym ostatnim felietonie (YaYa): „Tu już wymagania powinny być wyższe. Pan i władca, jeśli ma trochę oleju w głowie, powinien wiedzieć, że propaganda jak kij, ma dwa końce. Robiona nieudolnie wywołuje skutki odwrotne od oczekiwanych”. Ów i nie tylko on doświadczył zresztą na własnej skórze nowej tzw. polityki informacyjnej nowej sosnowieckiej władzy, gdy zaczęto cenzurować teksty w miesięczniku SOSNart i nie godząc się z takim stanem rzeczy zrezygnował z funkcji prowadzącego miejski miesięcznik, który przecież ma być miesięcznikiem samorządu, a nie osobistą gazetką propagandową prezydenta miasta. Znając jednak cenionego w regionie publicystę, nie to osobiste doświadczenie zdecydowało o tym, że we właściwy sobie subtelny sposób odniósł się to rzeczywistości, ale ze względu na to, że w swoim bogatym życiu obserwował poczynania wielu rządzących i ich skutki, które choć często odroczone w czasie, to jednak zawsze dawały o sobie znać i najczęściej z opłakanym skutkiem dla rządzonych.
Radni dali wyraz swemu niezadowoleniu ze stylu sprawowania władzy dopiero po półtora roku, co i tak jest okresem dość długim. Inni niepokojące tendencje zauważyli dużo wcześniej i byli wśród nich ludzie w żaden sposób nieuprzedzeni do nowej ekipy rządzącej, a wręcz przeciwnie, pokładający w niej duże nadzieje, nie wyłączając części naszej redakcji. W miarę upływu czasu coraz bardziej widoczny był przerost formy nad treścią. Bukszpanowa histeria, arogancja wobec radnych, nieodpowiedzialne wystąpienia, inicjatywy i imprezy z prezydentem w roli głównej, które nijak nie przystoją urzędowi, a niekiedy narażające go na kpiny. Wreszcie pouczanie i strofowanie rządu Ewy Kopacz, list do Kuby Wojewódzkiego i inne pomniejsze, które stały się przedmiotem drwin kolegów i koleżanek nawet z rodzimej Platformy Obywatelskiej.
Te i wiele innych wydarzeń, wyraźnie pokazywały, że priorytetem tej władzy będzie propaganda i jeszcze raz propaganda. Prezydent tak dużego miasta powinien przynajmniej mówić z sensem i wyglądać godnie. Tymczasem mamy często do czynienia z mało spójnym słowotokiem (art. Sztuka polemiki). Natomiast tam gdzie występuje oficjalnie jako prezydent miasta ma wyglądać tak, by jego wygląd wyrażał szacunek dla mieszkańców i tych, którzy go na daną uroczystość zapraszają. Ostatni przykład, to uroczysta gala z okazji 30-lecia zdobycia przez sosnowieckich koszykarzy Mistrzostwa Polski, gdzie na tle elegancko wyglądających pań i panów dżinsy prezydenta pasowały raczej średnio. Niestety takich przypadków było więcej i nawet jeżeli ktoś nie jest zbytnim estetą, musi to zauważyć i wzbudzić niesmak. O tych elementach, które również można zaliczyć do „stylu sprawowania władzy” radni w swym liście nie wspomnieli, bo może im nie wypadało, ale publicystom i owszem i nikt nie powinien mieć pretensji że ten i ów chce być dumny nie tylko ze swojego miasta, ale również z władzy, która reprezentuje przecież nas wszystkich. Swoją drogą ciekawe co robi i za co bierze pieniądze tak liczna grupa pijarowców zatrudnionych w Urzędzie Miejskim, skoro nie potrafi napisać prezydentowi porządnego przemówienia czy udzielić porady jak się ubrać stosownie do okoliczności oraz przypomnieć czasem, że ubiór to nie tylko koszula, marynarka i spodnie…
Realizowane inwestycje, tak wychwalane pod niebiosa przez lokalne publikatory zostały w większości zaplanowane i przygotowane wiele lat temu, a ich realizacja podyktowana była koniecznością wydania środków unijnych w kończącej się finansowej perspektywie unijnej. Zmieniają się priorytety w programach unijnych i za nimi podążają miejskie inwestycje, bo ani poprzednia władza ani obecna, autonomicznego programu rozwoju naszego miasta nie miała i nie ma, co uwidoczniła niedawna debata na XXXIII sesji Rady Miejskiej i na co wyraźnie wskazywał radny Karol Winiarski (pisaliśmy o tym tutaj).
Biegli w psychologii i socjologii wspomniany na początku niezwykły egocentryzm, a co za tym idzie koncentrację na PR upatrują w trzech zasadniczych źródłach.
Pierwsze z nich ma podłoże w osobistych kompleksach: wcześniejszego odrzucenia, niedostatkach wykształcenia, porażkach w życiu osobistym i zawodowym itp.
Druga przyczyna wiąże się z cynizmem i wiarą w klasyczny pogląd, że kłamstwo powtarzane po tysiąckroć staje się prawdą i że cel uświęca środki.
Trzecia to przemożny strach, że w obliczu braku dobrych kwalifikacji i umiejętności w konkretnym zawodzie trudno byłoby sobie poradzić na wolnym rynku i utrzymać dotychczasową stopę życiową i prestiż społeczny. Wypada w tym miejscu przypomnieć to, co pisaliśmy w artykule „jakość życia, jakość wyboru” – Nie ma w nim (kandydacie na polityka – przyp. red.) tak wielkiej determinacji i agresji, bo zna swoją wartość i posiada pewność, że doskonale sobie poradzi poza polityką, jeśli nie zostanie wybrany. Wybitnie jednostki cechuje też najczęściej duży dystans do siebie i szczypta autoironii.
U rządzących wymienione czynniki występują czasem łącznie, czasem z osobna, ale zawsze mają związek ze stanem umysłu i tym samym ze sposobem działania. Czy i które z nich można przypisać obecnej władzy, każdy Czytelnik może określić samodzielnie. Zaś sam fakt niesłychanej obsesji na punkcie propagandy wydaje się być poza jakimkolwiek sporem, czemu dali wyraz nawet liczni radni. (dochodzą nas słuchy, że w planach Urzędu Miejskiego jest zatrudnienie kolejnego dziennikarza-propagandysty)
Na dodatek nasz system prawny daje niemal nieograniczone możliwości w czerpaniu fruktów ze sprawowania władzy, chociażby dzięki powoływaniu kolejnych spółek miejskich i innych podmiotów gospodarczych będących na garnuszku miasta (podatnika) które z gospodarką rynkową nie mają nic wspólnego, za to mnożą kolejne zarządy, rady nadzorcze i szereg innych intratnych stanowisk, gdzie rzeczywista odpowiedzialność jest minimalna lub zgoła żadna, za to wynagrodzenia niebotycznie wysokie. To z kolei wzmaga przeświadczenie u rządzących, że muszą walczyć do „krwi ostatniej” o władzę w imię odpowiedzialności za tak liczną armię ludzi z której dominująca część to rodzina, żony, kochanki i ich bliżsi i dalsi krewni. Ci odwdzięczają się podnosząc wielki raban, gdy przeczytają jakikolwiek krytyczny tekst pod adresem swojego pracodawcy. Skutek tych wszystkich uwarunkowań jest taki, że „W Polsce tylko 13 mln ludzi jest zatrudnionych w gospodarce, więc jeden zatrudniony musi „zarobić” na trzy osoby, podczas gdy np. w wielokrotnie bogatszych Niemczech (i to z wyższą przeciętną wieku) na dwie, ponieważ z 80 mln obywateli w gospodarce zatrudnionych jest 40 mln.- „O czym radny i wyborca wiedzieć powinni…”
Tak więc brzemię jakie ciąży na „biednych” rządzących jest w ich mniemaniu ogromne i w imię tego wydadzą każde publiczne pieniądze na propagandę, zatrudniania fachowców od wizerunku i imprezy promujące raczej ich samych niż miasto czy instytucję, ale pretekst jest wciąż ten sam.
Konkluzja z powyższych rozważań jest taka, że największą wagę do propagandy przykładają ci, którzy w gruncie rzeczy świadomi są swoich słabości, niedostatków, a rzadziej świadomi swoich kompleksów i po tym wszystkim można ich rozpoznać. Ci który znają swoją wartość, wiedzą, że sobie poradzą w każdych ekonomicznych realiach. Nie histeryzują z powodu jednego lub kilku krytycznych artykułów, a jeżeli coś promują, to raczej podmiot, który reprezentują niż samych siebie.
Czas już chyba na opamiętanie. Może wówczas przynajmniej szkolne przedstawienia będą mogły się odbywać bez honorowego patronatu Prezydenta Miasta Sosnowca Arkadiusza Chęcińskiego.
