W powyborczy poniedziałek cała Polska zamarła z wrażenia, gdy Państwowa Komisja Wyborcza ogłosiła wyniki wyborów do Senatu. Dzięki zawartemu porozumieniu reprezentanci partii opozycyjnych i wspierający ich kandydaci niezależni uzyskali większość w Senacie. Szok i załamanie w obozie Zjednoczonej Prawicy. Entuzjazm po stronie antypisowskiej opozycji.

   Już kilka dni później okazało się, że bój o Senat nie jest zakończony. Kolejni senatorowie opozycji informowali o próbach przekonania ich intratnymi propozycjami do przejścia na stronę obozu rządowego. Gdy okazało się, że chętnych nie ma, Prawo i Sprawiedliwość złożyło protesty wyborcze sugerując, że w niektórych okręgach głosy zostały źle policzone. Przygotowane w pospiechu i fatalnie uzasadnione, niekiedy wręcz z błędną podstawą prawną (pomylono Senat z Sejmem), sukcesywnie są oddalane przez Sąd Najwyższy. Jeszcze w trakcie ogłaszania przez premiera Morawieckiego składu nowego rządu brak obsadzenia funkcji ministra sportu dał asumpt do kolejnych spekulacji o ponownej próbie politycznej korupcji (PiSownictwa jak to niektórzy określają) i gwałtownych zaprzeczeń ze strony potencjalnego sprzedawczyka.

   Już we wtorek 12 listopada, w trakcie pierwszego posiedzenia Senatu nowej kadencji, okaże się kto wygra walkę o izbę wyższą polskiego parlamentu. Na razie wiadomo jedynie, że Marszałkiem Senatu zostanie lekarz – Tomasz Grodzki z Koalicji Obywatelskiej lub Stanisław Karczewski z Prawa i Sprawiedliwości. Gdyby postrzegać polską rzeczywistość wyłącznie przez pryzmat programów informacyjnych i sporów polityków, to można odnieść wrażenie, że w zimny listopadowy wieczór cała Polska wstrzyma oddech czekając na wyniki głosowania. Tyle, że to kompletna nieprawda.

   Przekonanie polityków i politycznych komentatorów, że wszyscy Polacy śledzą z zapartym tchem bieżące spory partyjne jest niestety z gruntu nieprawdziwe. Niestety, ponieważ czy to się komuś podoba czy nie, to politycy decydują o wielu sprawach, od których bezpośrednio lub pośrednio zależy nasze życie. Obserwowanie i analiza ich działalności to żaden obywatelski obowiązek, a nawet nie postawa obywatelska, ale po prostu dobrze pojęty własny interes. Jednak w tym akurat przypadku brak zainteresowania nie jest aż tak niepokojący. Z bardzo prostej przyczyny. To kto będzie dominował w Senacie nie ma większego znaczenia, ani dla przyszłości naszego kraju, ani nawet dla bieżącej polityki.

   Wiele wskazuje na to, że jesteśmy w kluczowym momencie zmian w światowym układzie geopolitycznym, który zdarza się najwyżej raz na kilkadziesiąt lat. Chińska ekspansja gospodarcza i coraz wyraźniejsza polityczna powodujący narastający konflikt tego państwa z USA; pogłębiający się izolacjonizm amerykańskiej administracji; głęboki, choć nie dla wszystkich widoczny, kryzys Paktu Północnoatlantyckiego i Unii Europejskiej, co wyraźnie pokazują ostatnie działania i wypowiedzi Prezydenta Macrona; zachodzący właśnie proces stopniowego wchłaniania Białorusi przez Rosję, która powoli wychodzi z politycznej izolacji; hinduistyczna nacjonalizacja Indii; kryzys klimatyczny skutkujący coraz częściej klimatyczną histerią – to procesy, które ukształtują światową politykę na następne dekady. Ekscytowanie się w tej sytuacji żenującą walką o większość w Senacie świadczy o zaściankowości i prymitywizmie polskiej polityki.

   Próby zmiany wyników wyborów przez „podkupienie” co najmniej jednego z senatorów opozycyjnych świadczą o małostkowości i pogubieniu Jarosława Kaczyńskiego, który nie może się pogodzić z porażką. Co więcej wzmacnia to retorykę polityków opozycji, a zwłaszcza Grzegorza Schetyny, o wielkim sukcesie, którą rzekomo odniosło. Powoduje też zacieśnienie ich współpracy i sprawia fatalne wrażenie wśród części wyborców prawicy, co zauważył nawet senator Prawa i Sprawiedliwości Jan Maria Jackowski. Uwiarygodnia też twierdzenia opozycji, że Jarosław Kaczyński to człowiek, który respektuje wynik demokratycznych wyborów tylko wówczas, gdy je wygrywa. To po prostu fatalny błąd polityczny, zwłaszcza w kontekście zbliżających się wyborów prezydenckich, które rzeczywiście będą miały decydujący wpływ na układ władzy w Polsce.

   Trochę inaczej można ocenić wnioski dotyczące de facto ponownego przeliczenia głosów w tych okręgach senackich, w których różnica między kandydatami była niewielka. To, że chodziło wyłącznie o okręgi, w których zwyciężyła opozycja, niestety nie dziwi. Protesty złożone przez polityków opozycji też dotyczą wyłącznie okręgów, w których zwyciężyło Prawo i Sprawiedliwość. Tak jest na całym świecie, co wyraźnie pokazuje, gdzie politycy mają ideały demokracji. Jak widać nie przeszkadza im, jeżeli zwyciężą w wyborach w wyniku pomyłek przy liczeniu głosów czy wręcz ewidentnego fałszerstwa. Po raz kolejny zresztą politycy opozycji nie wykorzystali szansy, którą podała im na tacy partia rządząca. Wystarczyło przyłączyć się do apelu o ponowne przeliczenie (przynajmniej tych uznanych za nieważne) głosów w oprotestowanych okręgach. Pokazaliby, że rzeczywiście zależy im na pełnej wiarygodności i transparentności procesu wyborczego, czym uwiarygodniliby swoją prodemokratyczną retorykę. Ale do tego musieliby wyjść ze swoich wąskich schematów myślowych, do czego chyba intelektualnie po prostu nie są zdolni.

   Najbardziej jednak śmieszą buńczuczne zapowiedzi opozycji dotyczące znaczenia Senatu. A przecież w poprzedniej dekadzie najpierw Sojusz Lewicy Demokratycznej, a potem Platforma Obywatelska chciały ten organ władzy zlikwidować. Przeszło im, gdy zdobyli w nim większość, naiwnie myśląc, że tak już będzie zawsze. Tymczasem rola Senatu w polskim systemie konstytucyjnym jest marginalna. Przede wszystkim nasza izba wyższa nie pełni funkcji kontrolnej – nie bierze udziału ani w powoływaniu, ani w odwoływaniu rządu. Tym samym władza wykonawcza bez większości w Senacie jest w stanie bezproblemowo wykonywać realizować założone cele.

   Senat bierze udział w procedurze zmiany Konstytucji. Ma prawo zgłaszać propozycje jej nowelizacji, a przede wszystkim zatwierdzać bezwzględną większością głosów projekty przegłosowane przez Sejm. Tyle, że w izbie niższej potrzeba do tego aż 2/3 głosów, co pozostaje daleko poza zasięgiem Zjednoczonej Prawicy, nawet gdyby poparliby ją posłowie Konfederacji. Tym samym żadnej zmiany Konstytucji, przynamniej nieuzgodnionej z opozycją, w tej kadencji nie będzie. Większość w Senacie nie jest tu niezbędna.

   Senatorowie biorą oczywiście udział w procedurze legislacyjnej mogąc wprowadzać poprawki do ustaw uchwalonych przez Sejm, a nawet wnioskować o ich całkowite odrzucenie. Ale posłowie bezwzględną większością głosów mogą przywrócić pierwotną wersję ustawy, a taką większość Prawo i Sprawiedliwość w izbie niższej posiada. Najbardziej politycy opozycji podniecają się możliwością zgłaszania projektów ustaw, które stałyby się przedmiotem obrad Sejmu. A przecież taką możliwość posiada 15 posłów, a więc każde ugrupowanie, które posiada w Sejmie swój klub. W minionej kadencji zwłaszcza Nowoczesna i Kukiz` 15 często z tego korzystały. Efekt? Żaden. Marszałek Sejmu trzymał te projekty w zamrażarce albo tez większość sejmowa odrzucała je pierwszym czytaniu. Dlaczego teraz miałoby być inaczej? Na dodatek w wielu sprawach, zwłaszcza światopoglądowych, senatorowie opozycji po prostu nie będą w stanie się porozumieć, a to oznacza że nie tylko nie będą w stanie przedstawić swojego projektu ustawy, ale nawet zablokować na kilka tygodni przyjęte przez Sejm przepisy.

  Senat ma także funkcję kreacyjną – uczestniczy w powoływaniu niektórych organów. I tu rzeczywiście politycy opozycji mogą przeforsować swoich kandydatów, o ile będą w stanie ich uzgodnić. Tyle, że najczęściej są to organy kolegialne, a Senat wybiera znaczącą mniejszość członków tych ciał. Tak jest w Radzie Polityki Pieniężnej (trzech na dziewięciu wybieranych członków – dziesiątym i jednocześnie przewodniczącym RPP jest prezes Narodowego Banku Polskiego wybierany przez Sejm na wniosek Prezydenta czyli wspólnie przez organy, które wskazują również pozostałych członków rady) oraz w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji, gdzie jedynie jeden z pięciu członków jest senatorskim nominatem.

   Teoretycznie inna sytuacja jest w przypadku Rzeczników Praw Dziecka i Praw Obywatelskich oraz prezesa Najwyższej Izby Kontroli. W tym przypadku zgoda Senatu do skutecznego wyboru jest niezbędna. Tyle, że Rzecznika Praw Dziecka na pięcioletnią kadencję wybrano rok temu, a prezesa Najwyższej Izby Kontroli na sześcioletnią kadencję zaledwie dwa miesiące temu. Oczywiście w tym drugim przypadku pozycja Mariana Banasia jest mocno niepewna, ale na razie nic nie wskazuje, że zdecyduje się on ustąpić ze stanowiska. Pozostaje Rzecznik Praw Obywatelskich – rzeczywiście ostatni organ nieprzejęty przez Prawo i Sprawiedliwość. Kadencja Adama Bodnara kończy się w przyszłym roku. Politycy opozycji liczą na zablokowanie wyboru jego następcy i tym samym naturalne przedłużenie urzędowania obecnego rzecznika. Wymagałoby to jednak pełnej zgodności opozycyjnych senatorów, a to wcale nie jest takie pewne. Jeżeli wybrana przez Sejm osoba nie będzie przypominała zgłoszonych ostatnio do Trybunału Konstytucyjnego kandydatów – Stanisława Piotrowicza czy Krystyny Pawłowicz, a będzie w miarę niezależnym prawnikiem o umiarkowanie zachowawczych poglądach, to przynajmniej niektórzy konserwatywni senatorowie opozycji mogą uznać, że to zdecydowanie lepsza alternatywa od mocno progresywnego Adama Bodnara. W ostateczności Prawo i Sprawiedliwość ma jeszcze jedno wyjście. Zapis o pełnieniu funkcji przed dotychczasowego Rzecznika Praw Obywatelskich do czasu wyboru jego następcy znajduje się w ustawie (art. 3, ust.6), a nie w Konstytucji RP. Wystarczy więc dokonać nowelizacji istniejących przepisów i np. powierzyć wyznaczenie p.o. obowiązki RPO Prezydentowi albo Marszałkowi Sejmu, a problem Adama Bodnara przestanie istnieć. Oczywiście taka zmiana jest wątpliwa pod względem zgodności z Konstytucją, ale korzysta z domniemania konstytucyjności do czasu ewentualnego orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. A tam „towarzyskie odkrycie ostatnich lat” Jarosława Kaczyńskiego, czyli prezes Julia Przyłębska, wzmocniona przez posiłki, które wkrótce zasilą szeregi sędziów Trybunału, z pewnością dadzą odpór konstytucyjnym malkontentom.

   Październikowe wybory parlamentarne opozycja przegrała z kretesem. To, że Jarosław Kaczyński nie jest w pełni usatysfakcjonowany ich wynikami i pole jego politycznego manewru uległo znaczącemu ograniczeniu wynika bardziej z sytuacji wewnętrznej w Zjednoczonej Prawicy i pogłębiającym się spowolnieniu gospodarczym, o czym zresztą coraz częściej sam mówi, niż ze wzrostu znaczenia opozycji. Ta w żaden sposób mu nie zagraża, dopóki w Pałacu Namiestnikowskim urzęduje Andrzej Duda. A tak będzie przynajmniej do czasu przyszłorocznych wyborów prezydenckich. I to, żeby te wybory wspólnie wygrać powinno zajmować liderów partii opozycyjnych, a nie koncentrowanie się na żenujących rozgrywkach politycznych w organie, który już dawno powinien zniknąć z polskiego systemu ustrojowego.

Karol Winiarski

Konsumpcja kiełbasy wyborczej z odroczoną datą ważności trwa w Sosnowcu w najlepsze. Wszystko dzięki apelowi Pana Prezydenta, by Mieszkańcy poważnie potraktowali niedawne wybory do Parlamentu (13 X 2019). Przekroczenie, w skali Sosnowca, frekwencji z ostatnich wyborów samorządowych (21 X 2018 / 4 XI 2018) zgodnie z obietnicą Pana Prezydenta miało przynieść określone korzyści. Warto zastanowić się nad tym, kto i jakich korzyści w tej sytuacji pozostaje beneficjentem, a kto lub co zostaje postawiony w roli finansującego kolejną fanaberię Pana Prezydenta.

Ponieważ Pan Prezydent nie może zawieść zarówno swych Wyborców, jak też Mocodawców, musi bezustannie ważyć każdy krok. Podejmowanie decyzji społecznie niepopularnych grozi przerwaniem dobrej passy, natomiast wrodzona charyzma Panu Prezydentowi nie pozwala pozbawić się autonomii na niektórych frontach. Chociaż o drugiej przeciwwadze trudno polemizować, tak spełnienie tej pierwszej wymaga przede wszystkim posiadania pewnej wizji, bynajmniej nie mającej wiele wspólnego z przyjętym przez Pana Prezydenta modelem rządzenia Miastem. Jako odpowiedzialny Włodarz udowodnił Pan Prezydent, po raz kolejny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom Mieszkańców, że potrafi dotrzymywać słowa. Czyni to Pan Prezydent zawsze, co warto odnotować, w sprawach dla Miasta priorytetowych. Ponieważ w tym roku Mieszkańcy Sosnowca wzorowo wywiązali się ze swego obywatelskiego obowiązku, drugi weekend listopada wiele punktów oferuje swe atrakcje w obniżonych cenach.

Gdy już opadnie entuzjazm spowodowany zaoszczędzeniem kilku złotych na kotletach schabowych lub mocnych alkoholach, warto wrócić pamięcią do minionych wyborów samorządowych. W ich kontekście bardzo kontrastuje ówczesna postawa Pana Prezydenta. Dziwnym trafem, gdy Mieszkańcy decydowali o losach Miasta przez kolejnych pięć lat, Pan Prezydent niespecjalnie kwapił się do tego, by frekwencja była wysoka. W tym roku rzecz miała się zgoła inaczej. Jest to co najmniej zastanawiające.

Rozbudzenie nastrojów agitacyjnych Pana Prezydenta nie wzięło się, niestety, znikąd. W polskim systemie prawnym próżno szukać zapisów, normujących wysokość dotacji dla partii politycznych w zależności od frekwencji w wyborach samorządowych. Inaczej jest, co oczywiste, w przypadku wyborów parlamentarnych. To w trakcie ich przeprowadzania miliony wypełnionych kart do głosowania przekładają się na miliony złotych.

Lektura długiej listy ośrodków kultury, jak też punktów usługowych i handlowych, które wzięły udział w trwającej właśnie akcji, może budzić pewne zaskoczenie z co najmniej trzech powodów. Warto wskazać na nie pokrótce.

Zaskoczeniem dla najzagorzalszych adwersarzy Pana Prezydenta i Jego Świty jest brak na owej liście podmiotów, których działalność wręcz wzorowo wpisuje się w nurt pochlebczy. Są to w Mieście miejsca dobrze znane, o markach potwierdzonych, jednakże dzięki towarzyskim koneksjom mogące łatwiej utrzymać się w warunkach rynkowych. Fakt ten może po części osłabiać argument, jakoby Pan Prezydent angażując się w walce o niemałe środki dla swej Partii, naraża na szwank kasę Gminy, dając przy okazji zarobić. Chociaż często kończyło się to fatalnie, warto jednakże wierzyć do końca w czyste intencje Włodarzy, że koszty promocji biorą na siebie Właściciele punktów handlowo-usługowych, a jedyną formą płatnej reklamy jest umieszczenie swego szyldu w materiałach prasowych.

Jeżeli już tak spiskowa teoria może zostać podważona, to już trudniej obronić wprowadzenie upustów za wstęp do obiektów pozostających na garnuszku Miasta, to jest zarządzanych przez Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji, jak też Sosnowieckie Centrum Sztuki – Zamek Sielecki (Centrum Informacji Miejskiej oferuje także rabaty na wybrane wydawnictwa). Chociaż serwowana przez Pana Prezydenta kiełbasa wyborcza będzie wyłącznie przez kilka dni, to rodzi się pytanie o zaniżenie przychodów z tego tytułu. Ponieważ nie ma się co łudzić, że Ratusz przedstawi szczegółowe wyliczenia, dowodzące wzrost liczby sprzedanych biletów, egzemplarzy wybranej powieści Pana Profesora Zbigniewa Białasa lub reprodukcji pocztówek, to warto zastanowić się, dlaczego programy takie nie są wprowadzane częściej, jakoby bez specjalnej okazji. Z pewnością
widać, że ryzyko obniżenia cen biletów i towarów może nie zostać skompensowane przez skokowy wzrost zainteresowania Mieszkańców Miasta.

Dziwić może też objęcie programem upustów usług spoza branż gastronomicznej oraz rozrywkowej. Okazuje się bowiem, że także Dostawcy Internetu oraz Właściciele firm edukacyjnych włączyli się do tej akcji.

Wspaniale jest wiedzieć, że Władze Miasta dbają o Mieszkańców w aspekcie materialnym, ale też moralnym, przez zachęcanie do udziału w wyborach. Gdzie tak naprawdę kończą się chwalebne pobudki, a zaczyna hipokryzja? W jaki sposób została zorganizowana akcja bonifikat? Pomijając kwestię punktów prywatnych, w przypadku których Urząd Miejski do ewentualnego dofinansowywania nie będzie skory przyznawać się szczerze, pozostaje widmo zaniżania przychodów do kasy Gminy. Oficjalnych danych i prognoz oczywiście także Urzędnicy z alei Zwycięstwa nie przedstawią.

Jak tak dalej pójdzie, to Sosnowiec nieprędko utonie w modnych ostatnio zielonych przystankach autobusowych, a na każdym rogu nie będzie można potknąć się o plenerową siłownię. Czarę goryczy dopełnić może kolejna zapomoga pomorska, której wypełnienie wyczerpie skutecznie listę chętnych do poddania się budżetowym cięciom…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 9 XI 2019

   Stało się. Po miesiącach hamletyzowania, wysyłania sprzecznych sygnałów i trzymania w napięciu zwolenników i przeciwników, Donald Tusk ogłosił swoją decyzję. Nie będzie startował w zbliżających się wyborach prezydenckich. To prawdopodobnie efekt badań opinii publicznej zleconych przez Przewodniczącego Rady Europejskiej, które nie dawały mu zbyt wielkich szans na pokonanie obecnego Prezydenta RP. Osierocona po Tusku opozycja odzyskała tym samym swobodę podejmowania decyzji w sprawach prezydenckiej elekcji. I zmierza prostą drogą w przepaść.

   Od wielu lat słyszeliśmy, że reelekcja Andrzeja Dudy to prawdziwa katastrofa dla Polski i utrwalenie antydemokratycznych praktyk obozu rządzącego Polska od czterech lat. Po wyborach parlamentarnych narracja ta nasiliła się, a majowe starcie (najprawdopodobniej pierwsza tura będzie miała miejsce 10 maja) ma być zgodnie z tą wojenną retoryką, decydującym starciem sił ciemności ze zjednoczonymi siłami dobra. W rzeczywistości każde opozycyjne ugrupowanie dba wyłącznie o swój własny partykularny interes, niekiedy próbując rozwiązać swoje wewnętrzne problemy, a opowieści o złym PiS-owskim złym wilku mają jedynie służyć mobilizowaniu elektoratu.

   Wszystko wskazuje na to, że Koalicja Obywatelska czyli w praktyce PO (o Nowoczesnej nikt już nawet nie wspomina), Polskie Stronnictwo Ludowe i zjednoczona lewica wystawią własnych kandydatów na Prezydenta. Jest oczywiście prawdą, że próba wyłonienia jednego wspólnego reprezentanta nie jest prostą sprawą i mogłaby się zakończyć w podobny sposób jak prawie ćwierć wieku temu obrady Konwentu św. Katarzyny na plebanii księdza Maja, który miał wskazać jednego, prawicowego konkurenta Aleksandra Kwaśniewskiego. Ale też rezygnacja z takiego porozumienia znacząco zwiększa szanse Andrzeja Dudy na reelekcję.

   Zwolennicy potraktowania pierwszej tury wyborów prezydenckich jako swoistych prawyborów, które wskażą jednego kandydata opozycji konkurującego w drugiej turze z obecnym Prezydentem jest dowodem na postępujący upadek intelektualny polskich elit politycznych. Jest prawdą, że wielość kandydatów opozycji zmniejsza szansę Andrzeja Dudy na zwycięstwo już w pierwszej turze wyborów. Ale czy celem przeciwników Prawa i Sprawiedliwości jest doprowadzenie do drugiej tury czy zwycięstwo ich kandydata? To czy Andrzej Duda wygra w pierwszej czy dopiero po dogrywce, nie ma większego znaczenia. Szybsze rozstrzygnięcie miałoby nawet swoje pozytywne konsekwencje. Poza mniejszymi kosztami, wzmocniłoby pozycję obecnego Prezydenta wobec swojego politycznego patrona – Zjednoczona Prawica pod wodzą Jarosława Kaczyńskiego nie zbliżyła się nawet do granicy 50% głosów w wyborach parlamentarnych, a większość w Sejmie zapewnił jej system d`Hondta. Podbudowany psychologicznie Andrzej Duda (słabość charakteru to chyba jego największy problem skutkujący wasalnym podejściem do prezesa PiS), mógłby w większym niż do tej pory stopniu blokować najbardziej szalone pomysły „naczelnika państwa”. Nie oznacza to oczywiście jawnej opozycji wobec Nowogrodzkiej chociażby dlatego, że w wielu sprawach poglądy Andrzeja Dudy nie różnią się od przekonań Jarosława Kaczyńskiego. Ale to jeszcze nie oznacza, że są tożsame, a druga i ostatnia kadencja prezydencka osiągnięta dzięki przekonującemu zwycięstwu wyborczemu osiągniętemu w pierwszej turze, może sprzyjać większej samodzielności obecnego gospodarza Pałacu Namiestnikowskiego.

   Jeżeli celem opozycji jest zwycięstwo w wyborach prezydenckich, powinna ona szukać kandydata, który miałby największe szanse pokonania Andrzeja Dudy w drugiej turze wyborów (oprócz obecnego Prezydenta i kandydata lub kandydatów opozycji wystartują też zapewne inne osoby, które żadnych szans na sukces nie mają, ale mogą utrudnić uzyskanie rozstrzygnięcia już w pierwszej turze). A to wcale nie musi być osoba, która w przypadku rywalizacji kilku kandydatów opozycji, do tej drugiej tury wejdzie. Tym bardziej, że starając się uzyskać jak najlepszy wynik, każdy z kandydatów będzie musiał podkopywać pozycję swoich opozycyjnych konkurentów. Trudno będzie potem wytłumaczyć wyborcom, że kandydat, który w pierwszej turze był nie do zaakceptowania, dwa tygodnie później zasługuje na oddanie na niego głosu.

   Nie ulega wątpliwości, że niezależnie od tego kogo wystawi Platforma Obywatelska, to jej przedstawiciel będzie rywalem obecnego Prezydenta w decydującym starciu. Najprawdopodobniej będzie to Małgorzata Kidawa-Błońska. Ale jej szanse na pokonanie Andrzeja Dudy są niewiele większe niż Donalda Tuska. „Wielka Pani z Miasta” o dość progresywnych poglądach nie uzyska poparcia niezdecydowanego elektoratu ze wsi i małych miasteczek oraz ludzi o przekonaniach umiarkowanie konserwatywnych, którzy w tej sytuacji wybiorą o wiele im bardziej bliższego kandydata Zjednoczonej Prawicy. A bez pozyskania tej części elektoratu zwycięstwo nie jest możliwe. Jedynym kandydatem, który miałby na to szanse jest Władysław Kosiniak-Kamysz, który jednak w rywalizacji z innymi kandydatami opozycji nie ma najmniejszych szans na przejście do drugiej tury. Na dodatek to właśnie kandydat Polskiego Stronnictwa Ludowego, w przeciwieństwie do byłej Marszałek Sejmu, bardzo dobrze prezentuje się w przedwyborczych debatach. Prawdę powiedziawszy jak w nich wypada Małgorzata Kidawa-Błońska do końca nie wiadomo, ponieważ mimo iż była oficjalną kandydatką na premiera Koalicji Obywatelskiej, to jednak nie odważyła się na udział w żadnej z nich przed niedawnymi wyborami parlamentarnymi.

   Słabością lidera PSL jest oczywiście możliwy brak poparcia najbardziej radykalnej części lewicowego elektoratu. Już raz zostając w domu w 2005 roku doprowadził on do zwycięstwa Lecha Kaczyńskiego w starciu z Donaldem Tuskiem. Słychać już nawet z tej strony pytania o stanowisko Władysława Kosiniak-Kamysza wobec ustawy legalizującej związki partnerskie czy liberalizującej aborcję. Równie dobrze można go prosić o przedstawienie działań, które podjąłby w razie inwazji Marsjan. Ustawy uchwala w Polsce Sejm i Senat. Bezwzględną większość w tym pierwszym organie mają partie Zjednoczonej Prawicy. A to oznacza, że żadne ustawy regulujące te kwestie po myśli lewicy w tym parlamencie na biurko Prezydenta po prostu nie trafią. Podobnie jak niewielkie są obawy, że Władysław Kosiniak-Kamysz będzie musiał organizować obronę naszego kraju przed Marsjanami.

   Wybory Prezydenta RP w maju 2020 roku będą miały ogromne znaczenie. Zwycięstwo Andrzeja Dudy nie oznacza automatycznej katastrofy dla Polski i krwawej dyktatury Jarosława Kaczyńskiego. Byłoby jednak lepiej, gdyby funkcję Prezydenta RP objęła osoba, która w sposób spokojny i kierując się względami merytorycznymi, będzie oceniała ustawy trafiające do niej do podpisu. Andrzej Duda takiej bezstronności i obiektywizmu niestety nie gwarantuje, co już niejednokrotnie pokazał w trakcie swojej pierwszej kadencji. Znaczna część kandydatów opozycji niestety również nie. Najbliższy tego ideału jest Władysław Kosiniak-Kamysz.

Karol Winiarski

Teoria chaosu mówi, że nawet maleńka zmiana gdzieś tam, może przynieść absolutnie nieprzewidywalne skutki. Motyl macha skrzydłami tu i teraz, a w przyszłości gdzieś indziej tworzy się huragan. Albo inaczej jedna przypadkowość, powoduje kolejną, która powoduje następną. W końcu ścieżka jest w całości. To jest teoria chaosu. Chaosu panującego w śląskiej Platformie Obywatelskiej od dłuższego czasu. W województwie, w którym wynik ma decydujące znaczenie o wygranej w całym kraju.

Platforma Obywatelska nie dlatego przegrała, że miała marnego lidera, jak wmawiają prawicowe media, a za nimi niektórzy dziennikarze i koniunkturalni członkowie PO. G. Schetyna przeprowadził partię suchą nogą w najgorszym momencie i uratował z niebytu, mając w pamięci to co się stało wcześniej z AWS i SLD. Skonsolidował struktury, ale nie przewietrzył niestety „gabinetów”.

Platforma Obywatelska przegrała, ponieważ wyparowała z niej treść, znikły osobowości, wyciekły marzenia, odwaga ludzi i ulotnił się sens, tam na dole. Pozostali na szczeblu lokalnym karierowicze, którzy bez polityki nic nie znaczą i tej kasy nigdzie poza polityką nie zarobią. Ludzie dbający tylko o interesy swoje i swoich najbliższych.

 W swoim nowym kostiumie Koalicji Obywatelskiej  potwierdziła wszystkie stereotypy, w które wtłacza ją prawica. Prawica przywołała PO-KO, jako stereotyp formacji kosmopolitycznej, której Polska jest obojętna i dla której żadne wartości nie są święte. Ileż to zdań wypowiedziano na temat konieczności sięgnięcia po wspólnotowość, odebrania prawicy monopolu na patriotyzm itd.

PiS sprawnie wykorzystywał i wykorzystuje kłamstwa. Niestety, PO nie umiała i nie umie wykorzystać prawdy. PiS wygrał nie tylko dzięki transferom społecznym, TvPiS, ale również niestety dzięki licznym błędom i zaniechaniom opozycji. Zwłaszcza tu na dole w województwie, w powiecie, w mieście, gdzie PO była i jest zupełnie niewidoczna i szczególnie anachroniczna oraz zagubiona. Faktycznie z uwagi na lokalne interesy swoich działaczy  przestała działać. Dziś za to wszystko odpowiada tylko G. Schetyna, który dał wolną rękę „baronom” i szefom kampanii. A to oni w pierwszej kolejności powinni ponieść odpowiedzialność.

Typowe „zwierzę polityczne” powiedziano o A. Chęcińskim i dlatego został szefem kampanii wyborczej. Szkoda tylko, że z tego gatunku, który w Polsce kojarzy się z kotletem i jest, co biolodzy udowodnili, obarczony opinią zwierzęcia o niskiej moralności, a za to wysokiej bezwzględności w zakresie własnych interesów. Istny konik szachowy dysponujący własnym kompasem moralnym. Żeby tylko nie zadryblował się na śmierć.

Jest wiele słów i to z grupy tych, które się wykropkowuje i które znakomicie opisują postawy takich herosów. On nigdy nie powinien zostać szefem kampanii. Jako szef kampanii robił tylko wokół siebie hałas i załatwiał swoje interesy. W kampanii nie błysnął, wynik w okręgu sosnowieckim poprzez swoje działania znacznie zaniżył w stosunku do 2015 r., środowisko skłócił i do tego obraził kilka osób. Jego heroiczny bój z kandydatami osłabił wynik wyborczy i wpisuje się w historię wielu poprzednich działań stoczonych w ostatnich latach. Wszystkie te działania nie wskazują jednak na skłonność do autorefleksji. I do tego ta konwencja wyborcza w Sosnowcu 21.09.2019 r. Konwencja na której gaszono pożar, który PO-KO sama wznieciła. Cienka to była konwencja, a w zasadzie antykonwencja. Smutna, niedoświetlona sala, a całość jak kondukt pogrzebowy i do tego w deszczu pod wiatr. Podobnie ten szef sztabu zorganizował kompromitujące spotkanie B. Komorowskiemu w trakcie kampanii prezydenckiej w 2015 r. Jedna Wielka Tragedia. On bohatersko i ofiarnie  zmaga się z trudnościami nieznanymi nigdzie indziej, które sam stwarza. Jednak w obronie raz zdobytej władzy zrobi wszystko. Gdy poprzednik A. Chęcińskiego na urzędzie prezydenta miasta K. Górski „strzelał sobie w piętę”, on stał, przyglądał się i podobno się uczył. Dziś popełnia ten sam błąd. Tym bardziej, że w Sosnowcu został tylko kij, bo na marchewkę zaczyna brakować.

Ale po co się martwić o coś co się nie stanie, skoro „nasze” interesy są zabezpieczone. Przecież prawda nie dba o rządy, ideologie czy religie. Nie chodzi o to, że mylimy ją z prawdą, ale o to, że usłyszawszy dość kłamstw wielu przestaje rozpoznawać prawdę w ogóle. Bo dziś w śląskiej PO funkcjonują potulni głupcy i koniunkturaliści. Scentralizowany system partyjny powoduje, że nie brakuje tam Misiewiczów, którzy nie skończyli farmacji, szastają receptami, przy braku leków w ogóle.

Czy zostanie porzucona ostatecznie nadzieja na poznanie prawdy i pozostanie zadowolenie się opowieściami? Czy dziś znajdą się w śląskiej PO odważni i zapytają – „Nieważne kim są bohaterowie, my chcemy tylko wiedzieć kto ponosi winę i co dalej”. Dziś jak na dłoni widać, że filozofia władzy oparta na centralizacji i partyjniactwie bez kompromisów, oparta o osobisty interes odebrała szansę na lepszy wynik zarówno w okręgu sosnowieckim, jak również w całym województwie śląskim.

Śląska PO chcąc rozpocząć drogę do zwycięstwa w całym regionie  musi się zmienić. Musi mieć realny program, pomysł i własną narrację. Musi mieć silne, a nie napompowane struktury oraz mądrych doradców. Musi zrzucić z wozu obciążenia jakim są przewodniczący regionu i szef sztabu wyborczego, jako odwieczne Krynice mądrości i zaprzestać urządzania się w d… w własnym, wąskim gronie. Potrzeba realnego, szerokiego, mądrego i bezkonfliktowego zarządzania wspartego stabilnymi finansami. Należy skończyć z pogardą wobec członków, sympatyków czy też ludzi wspierających, dla wszystkich mądrzejszych, lepiej wykształconych i niezależnych.  Bo to są kompleksy ludzi słabych i zakompleksionych. Lifting już dzisiaj nie pomoże. Obecne kierownictwo nie daje nadziei na wygraną, a brak zmian to gwarancja, że lepiej nie będzie.

Przyszłość śląskiej PO to historia o prawdzie i jej znaczeniu. W ostatnich latach mówienie prawdy zarówno w życiu codziennym, jak również w polityce zwłaszcza regionalnej znów stało się niebezpieczne. Na pewno bardziej się opłaca stać po stronie tych, którzy mają władzę i głosić to co jest im wygodne, a nie prawdę. Ale czy warto?

Trzeba wrócić do starej zasady – „Jeśli nie wiesz co zrobić, wróć na ziemię. Bo jeśli twój umysł ma kłopoty, to pomoże ci twoje serce. Wracając do początku będziemy wszyscy w stanie wyraźnie zobaczyć ścieżkę.” Jeśli słowo Wolność ktoś będzie próbował zastąpić słowem bezkarność, a Prawdę poddawał różnym dziwacznym interpretacjom, co czynią lub starają czynić dziś rządzący PO na Śląsku, (którym wielu zawierzyło jakiś czas temu), to już oznaki patologii, której oni sami nie potrafią dostrzec. Siedząc po uszy w tym „szambie” oczywiście można odnieść wrażenie, iż wszystko i wszyscy podobnie wyglądają.

„Jak weźmiesz garść piachu i rzucisz w błoto, zmieszasz się z nim, weźmiesz garść Pereł i tam wrzucisz pozostaną zawsze perłami”

Jak pisał Boy ” bo paraliż postępowy najzacniejsze trafia głowy”.

Jarosław Pięta

Warto, zwłaszcza o tej porze roku, zatrzymać się chociaż na krok i oddać przemyśleniom na tematy zbyt często odsuwane na boczny tor. Dla niektórych to czas pozornie tylko rodzinny, spełniany pod dyktando fasadowych konwenansów. Zmarłych należy wszak odwiedzać zawsze w myślach, nie tylko raz w roku, nierzadko na siłę. Co istotne, nie dotyczy ów fakt wyłącznie związanych krwią. Historia stanowi o Sosnowcu. Każda ulica, każdy kąt Miasta niesie w sobie poważny pierwiastek przeszłości. Przeszłości często skrywanej. Własnymi siłami nie zdoła ona uchronić się przed zapomnieniem. Od tego są żyjący.

W naszej kulturze to grób stanowi synonim repozytorium pamięci. Myśl, jako niematerialna siła jednocząca społeczności, potrzebuje materialnych podstaw do tego, by trwać przez pokolenia. W naszym Mieście jest wiele miejsc pamięci. Są te zupełnie zapomniane, jak chociażby zlokalizowany do niedawna przy ulicy Plonów (ówcześnie ulicy Dalekiej) Cmentarz Mariawitów, czy też najokazalsze, by wskazać wyłącznie zespół czterech Cmentarzy na Pogoni. Najważniejsze pozostają jednak zawsze pamięć i szacunek. Bez względu na to, czy pamiętamy o tym przechadzając się w miejscu zapomnianym, czy zwiedzając perłę w skali Europy.

Zdecydowanie częściej odwiedzamy miejsca cokolwiek mniej dostojne. Te właśnie, pozornie także wolne od przeszłości, stanowią najwspanialszy środek do zdrowego manifestowania przywiązania do Historii. Ulice, place oraz skwery to latarnie morskie zbiorowej świadomości, niczym groby rodzinne dla każdego z nas. Nie zapominajmy o nich w dwojaki sposób: pełni refleksji przechodźmy pod tabliczkami z ich nazwami, ale też szukajmy nowych dla nich Świadków Historii. Historii Sosnowca. Tytułem niniejszego felietonu pozwolę sobie oszczędnie wskazać wyłącznie kilka Sylwetek, którym w sposób godny należy przywrócić cześć i pamięć w przestrzeni publicznej naszego Miasta.

Pani Profesor Alicja Dorabialska (14 X 1897, Sosnowiec – 7 VIII 1975, Warszawa) była wybitną specjalistką z zakresu chemii fizycznej. Swą edukacyjną ścieżkę zainicjowała w Szkole Handlowej Józefy Siwikowej, która stanowi kanwę II Liceum Ogólnokształcącego imienia Emilii Plater. Po uzyskaniu na Uniwersytecie Warszawskim stopnia doktora filozofii, przeniosła się do Paryża, gdzie pracowała u boku samej Marii Curie-Skłodowskiej. Zwieńczeniem Pani Profesor kariery naukowej było objęcie Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej. Na owe czasy stanowiło to sensację. Kobiety wówczas nie były dopuszczane do pełnienia tak wysokich godności akademickich. Przytaczając zdawkowo wyłącznie najistotniejsze fakty z biografii Pani Profesor, w dodatku tylko ze sfery naukowej, przykrość sprawia konstatacja, że imieniem Pani Profesor nazwana jest wyłącznie pracownia chemiczna przy ulicy Parkowej. Przez kilka dekad Włodarze Miasta nie byli w stanie docenić Pani Profesor zasług…

Pan Profesor Bogdan Suchodolski (27 XII 1903, Sosnowiec – 2 X 1992, Konstancin Jeziorna) wniósł wkład do rozwoju filozofii, historii oraz pedagogiki. Przed II Wojną Światową został Profesorem Uniwersytetu we Lwowie, natomiast po odzyskaniu Niepodległości wsparł odradzający się Uniwersytet Warszawski. Pan Profesor był nadto Członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz Polskiej Akademii Nauk. Być może działalność polityczna Pana Profesora skutecznie utrudnia Włodarzom, niekoniecznie doby bieżącej, upamiętnić Pana Profesora Osobę…

Pani Profesor Wanda Truszkowska (8 IV 1917, Sosnowiec – 20 X 2004, Wrocław) trwale zapisała się na kartach Historii pracami z zakresu botaniki, ze szczególnym uwzględnieniem mikroorganizmów. Pani Profesor rozpoczęła swą karierę na Uniwersytecie Poznańskim, jednakże swe życie naukowe związała z Wrocławiem. Będąc Autorką ponad 100 pionierskich prac naukowych nie zasługuje jednakże Pani Profesor na to, by w swym rodzinnym Mieście zostać należycie upamiętnioną…

Pan Profesor Mieczysław Wolfke (29 V 1883, Łask – 4 V 1947, Zurych) należy do niezwykle szerokiego Grona wybitnych Absolwentów Szkoły Realnej, której Spadkobiercą pozostaje IV Liceum Ogólnokształcącego imienia Stanisława Staszica (obok III Liceum Ogólnokształcącego imienia Bolesława Prusa). W toku bardzo burzliwej kariery naukowej został mianowany Profesorem Politechniki Warszawskiej. Pan Profesor był wybitnym specjalistą z zakresu fizyki teoretycznej (współodkrywca zjawiska nadciekłości) oraz technicznej (pionier telewizji oraz holografii). Zasługi te pamięta cały Świat, nie tylko naukowy. Nie pamięta o Panu Profesorze Miasto…

Raptem cztery wybitne Postaci, a mające wspólny mianownik: Sosnowiec. Owe skromne przypomnienie Ich zasług z pewnością nie przywróci raptownie Włodarzom pamięci historycznej, chociaż na każdym kroku Mieszkańcy Sosnowca słyszą płynące z alei Zwycięstwa zapewnienia o rozpierającej Ich dumie. Wyłącznie z szacunku dla przytoczonych w felietonie Wybitnych Zmarłych, wspomnianych i przemilczanych, kurtyna milczenia opadnie na drugą stronę zaśniedziałej monety.

Nie uciekajmy od Historii na siłę. Nie niszczmy Miasta…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 25 X 2019

Nie mylił się ten, kto spodziewał się kolejnego zagrania poniżej krytyki Ekipy z alei Zwycięstwa. Niewiele w Czarnej Przemszy wody zdążyło upłynąć od podsumowania ostatniej edycji budżetu urzędniczego w Sosnowcu. Trudno w tej chwili rozstrzygać, czy przez kolejne lata bardziej wstydzić będą się mogli Mieszkańcy z pogarszającego się stanu otoczenia Rzeki, czy też z Włodarzy Sosnowca. Wariant drugi, jak uczy doświadczenie, pozostaje w mocy wyłącznie do kolejnej fali propagandowego szumu.

Intryga zawiązana w Urzędzie Miasta pozostaje tak bezwstydnie prymitywna, co skuteczna. Otóż skupieni wokół Pana Dariusza Jurka Społecznicy, z Panem Grzegorzem Winklerem na czele, za cel wyznaczyli sobie postawienie kolejnego kroku na drodze do kompleksowej rewitalizacji bulwaru Czarnej Przemszy. W roku bieżącym postanowili ubiegać się o środki w ramach budżetu urzędniczego na uporządkowanie krótkiego fragmentu nadrzecznej alei, zlokalizowanego pomiędzy ulicami Rybną a Śnieżną.

Zamysł swój zamierzyli zrealizować z godną sapera ostrożnością, gdyż Władze Sosnowca niejednokrotnie udowadniały, że nie kierują się intencjami czystymi. Przede wszystkim, co samo w sobie winno Mieszkańcom Miasta uzmysłowić skalę absurdu batalii o bulwar Czarnej Przemszy, Pan Dariusz Jurek zrezygnował formalnie z uczestnictwa w pracach nad projektem. Usuwając się honorowo w cień, jak zawsze nie bacząc na własny interes, miał wyłącznie za cel odsunięcie swej Osoby licząc się z faktem, iż kojarzy się Urzędnikom zdecydowanie negatywnie. Ów altruistyczny zabieg, w świetle wachlarza argumentów i metod Urzędników, można uznać niestety za naiwny. Na tym jednak nie koniec.

Groteskowy pokaz buty dali Urzędnicy w trakcie realizacji odcinka bulwaru Czarnej Przemszy w rejonie ulicy Legionów. Jak z pewnością część Mieszkańców Miasta pamięta, Włodarze na etapie wdrażania wybranego projektu samowolnie go wzbogacili, by następnie obwieścić z goryczą, iż na jego finalizację środków brak. By nie dopuścić do powtórzenia tego incydentu, czy też uchronić Władze przed kolejnym blamażem, w ramach szóstej edycji budżetu urzędniczego Pan Grzegorz Winkler zawarł we wniosku uwagę, z której jasno wynika, iż przedmiotem sprawy jest wytyczenie wyłącznie izolowanych ciągów dla pieszych oraz rowerzystów do kwoty zabezpieczonej warunkami konkursu. Miało to na celu oczywiście zapobieżenie złamania woli Mieszkańców Miasta, podobnego zresztą nie tylko do rewitalizacji przytoczonego fragmentu bulwaru Czarnej Przemszy w sąsiedztwie ulic 1 Maja oraz Parkowej, ale chociażby do skandalu z odnowieniem skweru przy ulicy Ignacego Mościckiego.

Ze względów oczywistych wniosek został złożony w obszarze właściwym dla Środuli. Społecznicy nadto, dmuchając na zimne, zaznaczyli asekuracyjnie, że wymiar realizacji rzeczonego fragmentu winien być skromny, ponieważ montaż oświetlenia oraz elementów małej architektury może potencjalnie utrudnić akceptację przez Urzędników wniosku, a w najlepszym razie oddalić termin oddania inwestycji.

Wszystkie te zabiegi okazały się zbyteczne. Któż mógł jednak sądzić, że Włodarze tak agresywnie będą manifestować swą niechęć także w tym roku? Pomysłodawcy projektu nie wzięli bowiem pod uwagę, że manipulacji dokonać można nie tylko na etapie wdrażania w życie projektów wybranych przez Mieszkańców. Jak wynika z relacji Panów Grzegorza Winklera oraz Dariusza Jurka, Organizatorzy zostali powiadomieni o przesunięciu projektu do strefy ogólnomiejskiej. Nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie to, że miał ów fakt miejsce w momencie, który Autora dyskwalifikował w roli partnera cywilizowanego dialogu. Organizatorzy budżetu urzędniczego swą decyzję byli uprzejmi argumentować, co jasne, kalkulacją. Kalkulacją, co równie oczywiste, nie mającą zbyt wiele wspólnego ze zdrowym rozsądkiem. Otóż zadeklarowana do obszaru Środuli przez Urząd Miasta kwota projektów (Pomysłodawcy wzięli pod uwagę wyłącznie wygraną projektu bulwaru Czarnej Przemszy, chociaż potencjalnie możliwy byłby scenariusz współdzielenia puli), opiewająca na 333619 zł, w zamyśle Urzędników pozostawałaby… niewystarczająca! Do czego?! Które, Szanowni Mieszkańcy, zdanie zawarte we wniosku Pana Grzegorza Winklera każe przypuszczać, że takie ryzyko należy brać pod uwagę? Najpewniej wyłącznie zdanie nieistniejące, dyktujące konieczność rewitalizacji odcinka w pełni, to jest ograniczonego ulicami Rybną i Śnieżną. Wnioskodawcy wszak zwrócili uwagę wyraźnie, iż przychylą się do werdyktu Urzędników w kontekście ostatecznego zakresu rewitalizacji. Werdyktu uczciwego…

Podobnie jak sama decyzja Urzędników, tak i jej następstwa wydają się żywcem zaczerpnięte ze scenariusza podrzędnej tragifarsy. Nie powinna budzić też jakichkolwiek wątpliwości konsekwencja ich wdrażania. Otóż po dokonaniu przez kompetentnych Urzędników powtórnej wyceny projektu okazało się, iż jego realizacja pochłonie aż 650000 zł. Biorąc pod uwagę, że wycena zgłoszonych do strefy ogólnomiejskiej projektów zamknąć mogła się w kwocie o 350000 zł wyższej, taka decyzja może wydawać się dziwna. Myli się jednak ten, kto stawia ją za wzór gospodarności, bowiem za cenę ryzyka zwiększenia konkurencji (w Sosnowcu oznacza to rywalizację z projektami, będącymi receptą na zadania Gminy) przez przesunięcie danego projektu do strefy ogólnomiejskiej ubiegać można się o większe środki. Urzędnicza perfidia polega na tym niestety, że zakres projektu nie został poszerzony (odgórnie, jak miało to miejsce w przypadku fragmentu wzdłuż ulicy Legionów, lub po uzgodnieniu z Wnioskodawcą)!!! Po raz kolejny oszukanym Mieszkańcom oraz Społecznikom pozostaje czuć satysfakcję, iż nie został uszczuplony. Do tego, w co już nikt nie może wątpić, Urzędnicy mieli prawo, jednak łaskawie zrzekli się go.

Po rozdaniu kart, opadnięciu kurtyny oraz pozamiataniu wszelkich kontrowersji pod dywan, warto przeanalizować sprawozdanie z szóstej edycji budżetu urzędniczego. Zapominając chociaż nawet na chwilę o tajemniczej transakcji gruntowej przy ulicy Chemicznej, dobrze jest uzmysłowić sobie po analizie oddanych głosów (oczywiście Pan Grzegorz Winkler ze Współpracownikami nie mogli w tym aspekcie antycypować) skalę realnego poparcia dla przywrócenia Rzeki Miastu. Toczona przez Czarną Przemszę woda staje się coraz czystsza. Czy na tyle, ażeby zmyć urzędniczy wstyd?

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 22 X 2019

   Rzadko się zdarza, żeby wszystkie ugrupowania uczestniczące w wyborach były zadowolone z ich wyników. A tak właśnie stało się w naszym kraju po ostatnich wyborach do Sejmu i Senatu. Zarówno wygrani, jak i przegrani ogłosili sukces. Oczywiście, to w dużym stopniu urzędowy optymizm i robienie dobrej twarzy do złej gry. Ale nie do końca. Rzeczywiście jest tak, że nie było w tych wyborach całkowicie wygranych i nie było też całkowicie przegranych.

   Największe poparcie uzyskało oczywiście Prawo i Sprawiedliwość. Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych żadne startujące ugrupowanie nie zdobyło tak dużego poparcia (43,59%). Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych poparcie wyborców dla komitetu wyborczego nie przekroczyło 8 milionów głosów (2 miliony więcej niż cztery lata wcześniej). Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych rządzące ugrupowanie nie uzyskało ponownie bezwzględnej większości mandatów (235). Tyle samo co prawda PiS zdobył w 2015 roku, ale wówczas miał spore szczęście – trzy komitety, które w sumie zdobyły około 16% głosów nie przekroczyły progów wyborczych. Teraz suma straconych głosów nie przekroczyła 1%, a wszystkie ogólnokrajowe komitety otrzymały mandaty. A mimo tego już na wieczorze wyborczym Jarosław Kaczyński daleki był od triumfalizmu. I nie był to bynajmniej efekt jego skromności.

   Prezes Prawa i Sprawiedliwości liczył na więcej. Na znacznie więcej. Co najmniej na większość umożliwiającą odrzucanie prezydenckiego veta, co zmarginalizowałoby ostatecznie Andrzeja Dudę, a przyszłoroczne wybory uczyniły mało znaczącym wydarzeniem. Stało się zupełnie inaczej, a wiosenna elekcja prezydencka będzie miała decydujące znaczenie. Na dodatek partia Jarosława Kaczyńskiego ma tak naprawdę jedynie niespełna dwieście mandatów. Pozostali posłowie reprezentują Porozumienie Jarosława Gowina i Solidarną Polskę Zbigniewa Ziobro. W poprzedniej kadencji każdy z nich miał zaledwie po kilku swoich ludzi w Sejmie, a ponadto w razie jakiegoś buntu zawsze można było liczyć na wsparcie chociażby części kukizowców. Część z nich zresztą opuściła swój macierzysty klub i otwarcie popierała rządzące ugrupowanie. Teraz gowinowcy i ziobrowcy są o wiele silniejsi, a na jakieś znaczące sejmowe transfery z innych klubów trudno liczyć. Na dodatek Jarosław Kaczyński ma też rywala po swojej prawicy – Konfederację, a to znacznie utrudnia zdobywania poparcia centrowego elektoratu. W tej sytuacji utrata większości w Senacie nie jest wcale najgorszą wiadomością dla Jarosława Kaczyńskiego.

   To ostatnie wydarzenie jest za to jedynym powodem do radości Grzegorza Schetyny i jego ostatnią deską ratunku w walce o utrzymanie fotela szefa PO. Tyle tylko, że zwycięstwo w wyborach do Senatu to efekt porozumienia zawartego przez ugrupowania opozycyjne. Gdyby podobny układ zawarty został cztery lata temu, PiS nie mógłby nawet marzyć o przejęciu kontroli nad wyższą izbą polskiego parlamentu – obecnie wystarczy mu odzyskanie jednego mandatu w wyniku ponownego przeliczenia głosów lub też „przekonanie” jednego senatora do zmiany barw politycznych, aby zablokować Senat. Można też przypuszczać, że nie zawsze senatorzy opozycji będą na tyle zdyscyplinowani, żeby w pełnym składzie stawić się na posiedzeniu Senatu – to w końcu bardzo zajęci i często niemłodzi już ludzie. Poza tym Senat może jedynie opóźniać proces ustawodawczy, ale nie jest w stanie skutecznie wpłynąć na zmianę stanowionego prawa. Samozadowolenie lidera PO jest nawet dość zabawne biorąc pod uwagę, że nie był on wcale entuzjastą porozumienia antypisowskich ugrupowań w wyborach do Senatu, a kilkoma swoimi arbitralnymi decyzjami o mały włos nie doprowadził do zupełnie innego wyniku wyborczego.

   Małe to jednak pocieszenie dla niedoszłego premiera (jeszcze dwa miesiące temu takie było oficjalne stanowisko największej opozycyjnej partii) w sytuacji, gdy Platforma w koalicji z Nowoczesną uzyskała o wiele gorszy rezultat (27,4%) niż zsumowane wyniki tych dwóch ugrupowań cztery lata temu (ponad 31,6%). Platforma nie tylko nie poprawiła swojego wyniku, ale też straciła rolę niekwestionowanego lidera sejmowej opozycji – lewica, mimo, że znacznie słabsza, nie zamierza uznawać kierowniczej roli partii Grzegorza Schetyny. Nie dość tych nieszczęść, to jeszcze on sam przegrał bezpośredni pojedynek z mało znaczącą kontrkandydatką Prawa i Sprawiedliwości. Całe szczęście, że nie wpadł na pomysł startu do Senatu, bo kto wie czy opozycja miałaby dziś w nim większość.

   Lewica cieszy się oczywiście z powrotu do parlamentu. Ale nie jest to powrót triumfalny. Łączny wynik procentowy (12,59%) jest niewiele wyższy niż zsumowany rezultat ugrupowań lewicowych (Zjednoczonej Lewicy i Partii Razem) cztery lata temu (około 11%). Nie wiadomo też czy uda się utrzymać jedność zjednoczonej w ostatniej chwili lewicowej koalicji, ponieważ partia Razem ma wielką ochotę powrócić do na margines sceny politycznej. Nie za bardzo też w pełni cieszyć się może Władysław Kosiniak-Kamysz i Paweł Kukiz. 8,59% głosów to co prawda znacznie więcej niż dawały jakiekolwiek sondaże, ale cztery lata temu oba ugrupowania startujące wówczas osobno miały łącznie prawie dwukrotnie większe poparcie. Szału więc nie ma. Podobnie 6,81% Konfederacji nie sprawia, że jej posłowie będą mieli znaczący wpływ na losy kraju (11 mandatów nie pozwala nawet na utworzenie klubu). Wątpliwe też, żeby sojusz skrajnych liberałów i nacjonalistów przetrwał zbyt długo. Zwłaszcza, że w tej grupie jest Janusz Korwin-Mikke, który znany jest z tego, że potrafi być opozycją dla siebie samego.

   W Sosnowcu triumfatorem wydaje się Prezydent Arkadiusz Chęciński. Promowani przez niego kandydaci uzyskali mandat poselski (Mateusz Bochenek) i senatorski (Joanna Sekuła). W rzeczywistości jest to sukces, ale uzyskany dwa miesiące wcześniej w wewnątrzpartyjnych rozgrywkach, które lider sosnowieckiej PO po raz kolejny rozegrał po mistrzowsku. Cztery lata temu Arkadiusz Chęciński zadbał o umieszczenie na liście PO do Sejmu w naszym okręgu czterech silnych kandydatów z Sosnowca, co skutecznie pozbawiło mandatu posła Jarosława Piętę. Teraz poza Mateuszem Bochenkiem na liście wyborczej na dalekich miejscach znalazło się dwoje mało znanych (co pokazują wyniki) sosnowiczan, którzy w żaden sposób nie mogli zagrozić Przewodniczącemu Rady Miejskiej w wyborczej wiktorii. Efektem tych zabiegów jest jednak sromotna porażka Koalicja Obywatelskiej w naszym mieście (30,88% wobec 33,53% dla PiS-u). Cztery lata temu PiS też wygrał w Sosnowcu, ale minimalną większością głosów (27,97% do 27,2%) i to wyłącznie z Platformą Obywatelską – gdyby zsumować głosy oddane wówczas na PO i Nowoczesną, to zwyciężyły one z partią Jarosława Kaczyńskiego aż o ponad 9 punktów procentowych. Wynik KO w Sosnowcu jest też znacznie gorszy niż w wielu innych miastach zagłębiowskich – Wojkowicach (36,42%), Czeladzi (37,13%), a nawet Będzinie (31,03%), nie mówiąc już o wyniku uzyskanym przez KO w ubiegłorocznych wyborach samorządowych w Sosnowcu (34,4%), mimo że wówczas sporo głosów (ponad 20%) uzyskały komitety bezpartyjne. Ale przecież nie o pokonanie PiS-u, a o wprowadzenie do Sejmu Mateusza Bochenka chodziło Arkadiuszowi Chęcińskiemu.

   Prezydent Sosnowca nie odniósł też sukcesu jako szef sztabu wyborczego Koalicji Obywatelskiej w województwie śląskim. W porównaniu z ubiegłorocznymi wynikami do sejmiku naszego województwa wynik KO zmniejszył się o ponad 3 punkty procentowe, podczas gdy PiS uzyskał prawie 10 punktów procentowych więcej. Bardzo słaby rezultat uzyskał też wojewódzki baron Platformy Obywatelskiej Wojciech Saługa, który otrzymał niespełna 19 tys. głosów. A  jeszcze rok temu w wyborach do sejmiku województwa śląskiego (okręg wyborczy obejmuje ten sam obszar) przy znacznie niższej frekwencji poparło go ponad 42 tys. wyborców. Na dodatek mimo startu z pierwszego miejsca na liście przegrał z kretesem z wicemarszałek obecnego Sejmu Barbarą Dolniak. Liderka Nowoczesnej zdobyła prawie 40 tys. głosów, a więc ponad dwa razy więcej niż były marszałek województwa śląskiego. Rodzi to nadzieję, że są jeszcze wyborcy, którzy cenią rozwagę i kompetencje.

   Z pewnością umocniła swoją pozycję w Zagłębiu Ewa Malik. Zdecydowane wygranie przez Prawo i Sprawiedliwość wyborów w naszym okręgu wyborczym (37,13%), uzyskanie przez posłankę czterech poprzednich kadencji rekordowego wyniku – prawie 47 tys. głosów i ponad dwukrotna przewaga w wysokości uzyskanego przez nią poparcia nad Waldemarem Andzelem i Robertem Warwasem pokazują, że w lokalnych strukturach partii rządzącej nic się nie zmieni. Osłabła też ewentualna konkurencja ze strony Jaworzna – jedynego w naszym okręgu dużego miasta rządzonego przez prezydenta sympatyzującego z Prawem i Sprawiedliwością. Dwaj silni kandydaci z tego miasta (Maria Materla i wspierany przez Zbigniewa Ziobro Marcin Kozik) podzielili się jaworznickimi głosami umożliwiając tym samym zdobycie mandatu przez pochodzącą z Zawiercia Danutę Nowicką.

   To jednak tylko jedna strona medalu. Prawo i Sprawiedliwość przegrało w Zagłębiu zdecydowanie wybory do Senatu. O ile porażka Jacka Dudka w starciu z Joanną Sekułą była do przewidzenia ze względu na brak innych kontrkandydatów w okręgu sosnowiecko-jaworznickim, o tyle porażka dotychczasowego senatora Arkadiusza Grabowskiego z Beatą Małecką-Liberą może już być uznana ze pewną niespodziankę. Wiejskie obszary powiatów będzińskiego i zawierciańskiego to tereny, na których PiS zdobywa największe poparcie, a dwóch innych niezależnych kandydatów na senatora w tym okręgu mogło doprowadzić do podobnego jak cztery lata temu rozbicia głosów opozycji i zwycięstwa reprezentanta PiS-u. Sukces Ewy Malik oznacza także, że aktywność lokalnych struktur PiS-u nie ulegnie zdynamizowaniu, co w przypadku pogorszenia koniunktury politycznej dla tego ugrupowania w skali kraju, oznaczać będzie szybki odpływ elektoratu. Dokładnie taki sam proces przeszła w ostatnich latach Platforma Obywatelska.

   O sukcesie może mówić lewica, która w naszym okręgu uzyskała największe poparcie w Polsce. Duża w tym zasługa lidera Sojuszu Lewicy Demokratycznej Włodzimierza Czarzastego, chociaż jego wynik w porównaniu z rezultatem Adriana Zandberga nie powala. Nie udało się też uzyskać trzeciego mandatu, na co po cichu liczyli politycy lewicy, ani tym bardziej powrócić do roli hegemona w Zagłębiu, którą to rolę przez tyle lat SLD pełnił. Niewiele jednak brakowało, aby lewica stała się najsilniejszym ugrupowaniem opozycyjnym w naszym regionie. Jeżeli obecne tendencje się utrzymają, za cztery lata Zagłębie znowu może być Czerwone.

   Szczególnie sfrustrowani mogą być sympatycy lewicy w Sosnowcu. Bratobójcza walka dwóch radnych Wojciecha Nitwinki i Łukasza Litewki, przyniosła niespodziewane zdecydowane zwycięstwo tego drugiego. Tyle, że najbardziej skorzystał na tym Rafał Adamczyk z Będzina, który pokonał Łukasza Litewkę większością 415 głosów. Tym samym rodzinne miasto Edwarda Gierka nie ma swojego lewicowego reprezentanta na Wiejskiej.

   Mimo zwycięstwa Prawa i Sprawiedliwości, wielu polityków i politycznych komentatorów sądzi, że obecny parlament nie dotrwa do końca kadencji. Nie wiem za bardzo skąd takie przekonanie. Zarówno Porozumienie jak i Solidarna Polska będą starały się poszerzyć zakres swoich wpływów w rządzie, ale z pewnością nie zdecydują się na zerwanie koalicji z Prawem i Sprawiedliwością. Nawet gdyby do tego doszło, to i tak Jarosław Kaczyński, po doświadczeniach z 2007 roku, nie zdecyduje się na skrócenie kadencji Sejmu, a opozycja będzie zbyt słaba, żeby do tego doprowadzić. Sytuacja rzeczywiście mogłaby ulec zmianie, gdyby Andrzej Duda przegrał wybory prezydenckie, ale na to raczej się nie zanosi. Dlatego mocno przesadzone są głosy sugerujące, że PiS wszedł w fazę schyłkową. „To nie jest koniec. To nawet nie jest początek końca. To dopiero koniec początku”.

Karol Winiarski

Najpierw w poniedziałek przyjechał do Sosnowca marszałek Senatu Stanisław Karczewski, a wczoraj odwiedził Sosnowiec sam szef partii Jarosław Kaczyński.

Marszałek Karczewski spotkał się z wyborcami i kandydatami w Domu Rzemiosła przy ul Kościelnej, a Jarosław Kaczyński w ECK przy ul. Będzińskiej. Tak silne wsparcie swoich kandydatów z Zagłębia być może wynikało ze świadomości władz partii, że kandydaci Prawa i Sprawiedliwości w naszym regionie są w dużo gorszej sytuacji niż kandydaci np. Platformy Obywatelskiej, bowiem prawicowe lokalne media praktycznie tutaj nie istnieją, podczas gdy główni konkurenci mają w tej materii bardzo szerokie wsparcie i możliwości. Te propagandowe tuby stanowią główny oręż walki politycznej powielając narrację propagandy sukcesu władz miejskich Sosnowca. Nawet inwestycje, które w 85 procentach finansowane są w budżetu centralnego przedstawiane są jako „największe miejskie inwestycje”. Pytany o te warunki współzawodnictwa z tak silnymi medialnie konkurentami Jacek Dudek – kandydat do Senatu (ten sam, któremu służby miejskie „zaaresztowały” przyczepkę z banerami wyborczymi) odpowiada, że nawet uporczywa kłamliwa propaganda w konfrontacji z prawdą i wiarygodnością wcześniej czy później musi polec i on jest dobrej myśli.

Podczas gdy wizyta marszałka Karczewskiego wywołała umiarkowane zainteresowanie, to postać Jarosława Kaczyńskiego już ogromne. Chyba błędem organizatorów było wyznaczenie spotkania w  Energetycznym Centrum Kultury, bowiem wielu chętnych z braku miejsca zwyczajnie nie dostała się do środka, a pozostali na zimnie długo czekali na wejście. Wszystko to pomimo faktu, że obydwa spotkania nie były prawie nigdzie reklamowane, bo jak wspomnieliśmy, w regionie Zagłębia prawica nie dysponuje żadnymi własnymi mediami. Okazuje się jednak, że poczta pantoflowa w takich sytuacjach wciąż nieźle się sprawdza.

Podczas regionalnej konwencji przy ul. Będzińskiej przemawiał jedynie prezes Jarosław Kaczyński i posłanka Ewa Malik. Prezes odniósł się do spraw ogólnopolskich, natomiast Ewa Malik skupiła się na sprawach regionu. Obnażyła m.in. nieprawdę rozpowszechnianą przez działaczy Platformy Obywatelskiej jakoby Prawo i Sprawiedliwość sprzyjało budowie cynku i ołowiu w rejonie Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Stwierdziła, że w tej kwestii jest wprost przeciwnie i dopóki jej partia będzie miała wpływ na bieg spraw, to wspomniana kopalnia nie powstanie. Oboje natomiast gorąco apelowali do licznego udziału w wyborach.

Nie ma większego sensu relacjonowanie całego spotkania w ECK, bo można obejrzeć jego zapis (tutaj) i każdy może je sam ocenić. Proponujemy również obejrzenie obszernej fotorelacji z tych dwóch spotkań, którą zamieszczamy poniżej.