Teoria chaosu mówi, że nawet maleńka zmiana gdzieś tam, może przynieść absolutnie nieprzewidywalne skutki. Motyl macha skrzydłami tu i teraz, a w przyszłości gdzieś indziej tworzy się huragan. Albo inaczej jedna przypadkowość, powoduje kolejną, która powoduje następną. W końcu ścieżka jest w całości. To jest teoria chaosu. Chaosu panującego w śląskiej Platformie Obywatelskiej od dłuższego czasu. W województwie, w którym wynik ma decydujące znaczenie o wygranej w całym kraju.

Platforma Obywatelska nie dlatego przegrała, że miała marnego lidera, jak wmawiają prawicowe media, a za nimi niektórzy dziennikarze i koniunkturalni członkowie PO. G. Schetyna przeprowadził partię suchą nogą w najgorszym momencie i uratował z niebytu, mając w pamięci to co się stało wcześniej z AWS i SLD. Skonsolidował struktury, ale nie przewietrzył niestety „gabinetów”.

Platforma Obywatelska przegrała, ponieważ wyparowała z niej treść, znikły osobowości, wyciekły marzenia, odwaga ludzi i ulotnił się sens, tam na dole. Pozostali na szczeblu lokalnym karierowicze, którzy bez polityki nic nie znaczą i tej kasy nigdzie poza polityką nie zarobią. Ludzie dbający tylko o interesy swoje i swoich najbliższych.

 W swoim nowym kostiumie Koalicji Obywatelskiej  potwierdziła wszystkie stereotypy, w które wtłacza ją prawica. Prawica przywołała PO-KO, jako stereotyp formacji kosmopolitycznej, której Polska jest obojętna i dla której żadne wartości nie są święte. Ileż to zdań wypowiedziano na temat konieczności sięgnięcia po wspólnotowość, odebrania prawicy monopolu na patriotyzm itd.

PiS sprawnie wykorzystywał i wykorzystuje kłamstwa. Niestety, PO nie umiała i nie umie wykorzystać prawdy. PiS wygrał nie tylko dzięki transferom społecznym, TvPiS, ale również niestety dzięki licznym błędom i zaniechaniom opozycji. Zwłaszcza tu na dole w województwie, w powiecie, w mieście, gdzie PO była i jest zupełnie niewidoczna i szczególnie anachroniczna oraz zagubiona. Faktycznie z uwagi na lokalne interesy swoich działaczy  przestała działać. Dziś za to wszystko odpowiada tylko G. Schetyna, który dał wolną rękę „baronom” i szefom kampanii. A to oni w pierwszej kolejności powinni ponieść odpowiedzialność.

Typowe „zwierzę polityczne” powiedziano o A. Chęcińskim i dlatego został szefem kampanii wyborczej. Szkoda tylko, że z tego gatunku, który w Polsce kojarzy się z kotletem i jest, co biolodzy udowodnili, obarczony opinią zwierzęcia o niskiej moralności, a za to wysokiej bezwzględności w zakresie własnych interesów. Istny konik szachowy dysponujący własnym kompasem moralnym. Żeby tylko nie zadryblował się na śmierć.

Jest wiele słów i to z grupy tych, które się wykropkowuje i które znakomicie opisują postawy takich herosów. On nigdy nie powinien zostać szefem kampanii. Jako szef kampanii robił tylko wokół siebie hałas i załatwiał swoje interesy. W kampanii nie błysnął, wynik w okręgu sosnowieckim poprzez swoje działania znacznie zaniżył w stosunku do 2015 r., środowisko skłócił i do tego obraził kilka osób. Jego heroiczny bój z kandydatami osłabił wynik wyborczy i wpisuje się w historię wielu poprzednich działań stoczonych w ostatnich latach. Wszystkie te działania nie wskazują jednak na skłonność do autorefleksji. I do tego ta konwencja wyborcza w Sosnowcu 21.09.2019 r. Konwencja na której gaszono pożar, który PO-KO sama wznieciła. Cienka to była konwencja, a w zasadzie antykonwencja. Smutna, niedoświetlona sala, a całość jak kondukt pogrzebowy i do tego w deszczu pod wiatr. Podobnie ten szef sztabu zorganizował kompromitujące spotkanie B. Komorowskiemu w trakcie kampanii prezydenckiej w 2015 r. Jedna Wielka Tragedia. On bohatersko i ofiarnie  zmaga się z trudnościami nieznanymi nigdzie indziej, które sam stwarza. Jednak w obronie raz zdobytej władzy zrobi wszystko. Gdy poprzednik A. Chęcińskiego na urzędzie prezydenta miasta K. Górski „strzelał sobie w piętę”, on stał, przyglądał się i podobno się uczył. Dziś popełnia ten sam błąd. Tym bardziej, że w Sosnowcu został tylko kij, bo na marchewkę zaczyna brakować.

Ale po co się martwić o coś co się nie stanie, skoro „nasze” interesy są zabezpieczone. Przecież prawda nie dba o rządy, ideologie czy religie. Nie chodzi o to, że mylimy ją z prawdą, ale o to, że usłyszawszy dość kłamstw wielu przestaje rozpoznawać prawdę w ogóle. Bo dziś w śląskiej PO funkcjonują potulni głupcy i koniunkturaliści. Scentralizowany system partyjny powoduje, że nie brakuje tam Misiewiczów, którzy nie skończyli farmacji, szastają receptami, przy braku leków w ogóle.

Czy zostanie porzucona ostatecznie nadzieja na poznanie prawdy i pozostanie zadowolenie się opowieściami? Czy dziś znajdą się w śląskiej PO odważni i zapytają – „Nieważne kim są bohaterowie, my chcemy tylko wiedzieć kto ponosi winę i co dalej”. Dziś jak na dłoni widać, że filozofia władzy oparta na centralizacji i partyjniactwie bez kompromisów, oparta o osobisty interes odebrała szansę na lepszy wynik zarówno w okręgu sosnowieckim, jak również w całym województwie śląskim.

Śląska PO chcąc rozpocząć drogę do zwycięstwa w całym regionie  musi się zmienić. Musi mieć realny program, pomysł i własną narrację. Musi mieć silne, a nie napompowane struktury oraz mądrych doradców. Musi zrzucić z wozu obciążenia jakim są przewodniczący regionu i szef sztabu wyborczego, jako odwieczne Krynice mądrości i zaprzestać urządzania się w d… w własnym, wąskim gronie. Potrzeba realnego, szerokiego, mądrego i bezkonfliktowego zarządzania wspartego stabilnymi finansami. Należy skończyć z pogardą wobec członków, sympatyków czy też ludzi wspierających, dla wszystkich mądrzejszych, lepiej wykształconych i niezależnych.  Bo to są kompleksy ludzi słabych i zakompleksionych. Lifting już dzisiaj nie pomoże. Obecne kierownictwo nie daje nadziei na wygraną, a brak zmian to gwarancja, że lepiej nie będzie.

Przyszłość śląskiej PO to historia o prawdzie i jej znaczeniu. W ostatnich latach mówienie prawdy zarówno w życiu codziennym, jak również w polityce zwłaszcza regionalnej znów stało się niebezpieczne. Na pewno bardziej się opłaca stać po stronie tych, którzy mają władzę i głosić to co jest im wygodne, a nie prawdę. Ale czy warto?

Trzeba wrócić do starej zasady – „Jeśli nie wiesz co zrobić, wróć na ziemię. Bo jeśli twój umysł ma kłopoty, to pomoże ci twoje serce. Wracając do początku będziemy wszyscy w stanie wyraźnie zobaczyć ścieżkę.” Jeśli słowo Wolność ktoś będzie próbował zastąpić słowem bezkarność, a Prawdę poddawał różnym dziwacznym interpretacjom, co czynią lub starają czynić dziś rządzący PO na Śląsku, (którym wielu zawierzyło jakiś czas temu), to już oznaki patologii, której oni sami nie potrafią dostrzec. Siedząc po uszy w tym „szambie” oczywiście można odnieść wrażenie, iż wszystko i wszyscy podobnie wyglądają.

„Jak weźmiesz garść piachu i rzucisz w błoto, zmieszasz się z nim, weźmiesz garść Pereł i tam wrzucisz pozostaną zawsze perłami”

Jak pisał Boy ” bo paraliż postępowy najzacniejsze trafia głowy”.

Jarosław Pięta

Warto, zwłaszcza o tej porze roku, zatrzymać się chociaż na krok i oddać przemyśleniom na tematy zbyt często odsuwane na boczny tor. Dla niektórych to czas pozornie tylko rodzinny, spełniany pod dyktando fasadowych konwenansów. Zmarłych należy wszak odwiedzać zawsze w myślach, nie tylko raz w roku, nierzadko na siłę. Co istotne, nie dotyczy ów fakt wyłącznie związanych krwią. Historia stanowi o Sosnowcu. Każda ulica, każdy kąt Miasta niesie w sobie poważny pierwiastek przeszłości. Przeszłości często skrywanej. Własnymi siłami nie zdoła ona uchronić się przed zapomnieniem. Od tego są żyjący.

W naszej kulturze to grób stanowi synonim repozytorium pamięci. Myśl, jako niematerialna siła jednocząca społeczności, potrzebuje materialnych podstaw do tego, by trwać przez pokolenia. W naszym Mieście jest wiele miejsc pamięci. Są te zupełnie zapomniane, jak chociażby zlokalizowany do niedawna przy ulicy Plonów (ówcześnie ulicy Dalekiej) Cmentarz Mariawitów, czy też najokazalsze, by wskazać wyłącznie zespół czterech Cmentarzy na Pogoni. Najważniejsze pozostają jednak zawsze pamięć i szacunek. Bez względu na to, czy pamiętamy o tym przechadzając się w miejscu zapomnianym, czy zwiedzając perłę w skali Europy.

Zdecydowanie częściej odwiedzamy miejsca cokolwiek mniej dostojne. Te właśnie, pozornie także wolne od przeszłości, stanowią najwspanialszy środek do zdrowego manifestowania przywiązania do Historii. Ulice, place oraz skwery to latarnie morskie zbiorowej świadomości, niczym groby rodzinne dla każdego z nas. Nie zapominajmy o nich w dwojaki sposób: pełni refleksji przechodźmy pod tabliczkami z ich nazwami, ale też szukajmy nowych dla nich Świadków Historii. Historii Sosnowca. Tytułem niniejszego felietonu pozwolę sobie oszczędnie wskazać wyłącznie kilka Sylwetek, którym w sposób godny należy przywrócić cześć i pamięć w przestrzeni publicznej naszego Miasta.

Pani Profesor Alicja Dorabialska (14 X 1897, Sosnowiec – 7 VIII 1975, Warszawa) była wybitną specjalistką z zakresu chemii fizycznej. Swą edukacyjną ścieżkę zainicjowała w Szkole Handlowej Józefy Siwikowej, która stanowi kanwę II Liceum Ogólnokształcącego imienia Emilii Plater. Po uzyskaniu na Uniwersytecie Warszawskim stopnia doktora filozofii, przeniosła się do Paryża, gdzie pracowała u boku samej Marii Curie-Skłodowskiej. Zwieńczeniem Pani Profesor kariery naukowej było objęcie Katedry Chemii Fizycznej Politechniki Lwowskiej. Na owe czasy stanowiło to sensację. Kobiety wówczas nie były dopuszczane do pełnienia tak wysokich godności akademickich. Przytaczając zdawkowo wyłącznie najistotniejsze fakty z biografii Pani Profesor, w dodatku tylko ze sfery naukowej, przykrość sprawia konstatacja, że imieniem Pani Profesor nazwana jest wyłącznie pracownia chemiczna przy ulicy Parkowej. Przez kilka dekad Włodarze Miasta nie byli w stanie docenić Pani Profesor zasług…

Pan Profesor Bogdan Suchodolski (27 XII 1903, Sosnowiec – 2 X 1992, Konstancin Jeziorna) wniósł wkład do rozwoju filozofii, historii oraz pedagogiki. Przed II Wojną Światową został Profesorem Uniwersytetu we Lwowie, natomiast po odzyskaniu Niepodległości wsparł odradzający się Uniwersytet Warszawski. Pan Profesor był nadto Członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz Polskiej Akademii Nauk. Być może działalność polityczna Pana Profesora skutecznie utrudnia Włodarzom, niekoniecznie doby bieżącej, upamiętnić Pana Profesora Osobę…

Pani Profesor Wanda Truszkowska (8 IV 1917, Sosnowiec – 20 X 2004, Wrocław) trwale zapisała się na kartach Historii pracami z zakresu botaniki, ze szczególnym uwzględnieniem mikroorganizmów. Pani Profesor rozpoczęła swą karierę na Uniwersytecie Poznańskim, jednakże swe życie naukowe związała z Wrocławiem. Będąc Autorką ponad 100 pionierskich prac naukowych nie zasługuje jednakże Pani Profesor na to, by w swym rodzinnym Mieście zostać należycie upamiętnioną…

Pan Profesor Mieczysław Wolfke (29 V 1883, Łask – 4 V 1947, Zurych) należy do niezwykle szerokiego Grona wybitnych Absolwentów Szkoły Realnej, której Spadkobiercą pozostaje IV Liceum Ogólnokształcącego imienia Stanisława Staszica (obok III Liceum Ogólnokształcącego imienia Bolesława Prusa). W toku bardzo burzliwej kariery naukowej został mianowany Profesorem Politechniki Warszawskiej. Pan Profesor był wybitnym specjalistą z zakresu fizyki teoretycznej (współodkrywca zjawiska nadciekłości) oraz technicznej (pionier telewizji oraz holografii). Zasługi te pamięta cały Świat, nie tylko naukowy. Nie pamięta o Panu Profesorze Miasto…

Raptem cztery wybitne Postaci, a mające wspólny mianownik: Sosnowiec. Owe skromne przypomnienie Ich zasług z pewnością nie przywróci raptownie Włodarzom pamięci historycznej, chociaż na każdym kroku Mieszkańcy Sosnowca słyszą płynące z alei Zwycięstwa zapewnienia o rozpierającej Ich dumie. Wyłącznie z szacunku dla przytoczonych w felietonie Wybitnych Zmarłych, wspomnianych i przemilczanych, kurtyna milczenia opadnie na drugą stronę zaśniedziałej monety.

Nie uciekajmy od Historii na siłę. Nie niszczmy Miasta…

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 25 X 2019

Nie mylił się ten, kto spodziewał się kolejnego zagrania poniżej krytyki Ekipy z alei Zwycięstwa. Niewiele w Czarnej Przemszy wody zdążyło upłynąć od podsumowania ostatniej edycji budżetu urzędniczego w Sosnowcu. Trudno w tej chwili rozstrzygać, czy przez kolejne lata bardziej wstydzić będą się mogli Mieszkańcy z pogarszającego się stanu otoczenia Rzeki, czy też z Włodarzy Sosnowca. Wariant drugi, jak uczy doświadczenie, pozostaje w mocy wyłącznie do kolejnej fali propagandowego szumu.

Intryga zawiązana w Urzędzie Miasta pozostaje tak bezwstydnie prymitywna, co skuteczna. Otóż skupieni wokół Pana Dariusza Jurka Społecznicy, z Panem Grzegorzem Winklerem na czele, za cel wyznaczyli sobie postawienie kolejnego kroku na drodze do kompleksowej rewitalizacji bulwaru Czarnej Przemszy. W roku bieżącym postanowili ubiegać się o środki w ramach budżetu urzędniczego na uporządkowanie krótkiego fragmentu nadrzecznej alei, zlokalizowanego pomiędzy ulicami Rybną a Śnieżną.

Zamysł swój zamierzyli zrealizować z godną sapera ostrożnością, gdyż Władze Sosnowca niejednokrotnie udowadniały, że nie kierują się intencjami czystymi. Przede wszystkim, co samo w sobie winno Mieszkańcom Miasta uzmysłowić skalę absurdu batalii o bulwar Czarnej Przemszy, Pan Dariusz Jurek zrezygnował formalnie z uczestnictwa w pracach nad projektem. Usuwając się honorowo w cień, jak zawsze nie bacząc na własny interes, miał wyłącznie za cel odsunięcie swej Osoby licząc się z faktem, iż kojarzy się Urzędnikom zdecydowanie negatywnie. Ów altruistyczny zabieg, w świetle wachlarza argumentów i metod Urzędników, można uznać niestety za naiwny. Na tym jednak nie koniec.

Groteskowy pokaz buty dali Urzędnicy w trakcie realizacji odcinka bulwaru Czarnej Przemszy w rejonie ulicy Legionów. Jak z pewnością część Mieszkańców Miasta pamięta, Włodarze na etapie wdrażania wybranego projektu samowolnie go wzbogacili, by następnie obwieścić z goryczą, iż na jego finalizację środków brak. By nie dopuścić do powtórzenia tego incydentu, czy też uchronić Władze przed kolejnym blamażem, w ramach szóstej edycji budżetu urzędniczego Pan Grzegorz Winkler zawarł we wniosku uwagę, z której jasno wynika, iż przedmiotem sprawy jest wytyczenie wyłącznie izolowanych ciągów dla pieszych oraz rowerzystów do kwoty zabezpieczonej warunkami konkursu. Miało to na celu oczywiście zapobieżenie złamania woli Mieszkańców Miasta, podobnego zresztą nie tylko do rewitalizacji przytoczonego fragmentu bulwaru Czarnej Przemszy w sąsiedztwie ulic 1 Maja oraz Parkowej, ale chociażby do skandalu z odnowieniem skweru przy ulicy Ignacego Mościckiego.

Ze względów oczywistych wniosek został złożony w obszarze właściwym dla Środuli. Społecznicy nadto, dmuchając na zimne, zaznaczyli asekuracyjnie, że wymiar realizacji rzeczonego fragmentu winien być skromny, ponieważ montaż oświetlenia oraz elementów małej architektury może potencjalnie utrudnić akceptację przez Urzędników wniosku, a w najlepszym razie oddalić termin oddania inwestycji.

Wszystkie te zabiegi okazały się zbyteczne. Któż mógł jednak sądzić, że Włodarze tak agresywnie będą manifestować swą niechęć także w tym roku? Pomysłodawcy projektu nie wzięli bowiem pod uwagę, że manipulacji dokonać można nie tylko na etapie wdrażania w życie projektów wybranych przez Mieszkańców. Jak wynika z relacji Panów Grzegorza Winklera oraz Dariusza Jurka, Organizatorzy zostali powiadomieni o przesunięciu projektu do strefy ogólnomiejskiej. Nie byłoby w tym nic zdrożnego, gdyby nie to, że miał ów fakt miejsce w momencie, który Autora dyskwalifikował w roli partnera cywilizowanego dialogu. Organizatorzy budżetu urzędniczego swą decyzję byli uprzejmi argumentować, co jasne, kalkulacją. Kalkulacją, co równie oczywiste, nie mającą zbyt wiele wspólnego ze zdrowym rozsądkiem. Otóż zadeklarowana do obszaru Środuli przez Urząd Miasta kwota projektów (Pomysłodawcy wzięli pod uwagę wyłącznie wygraną projektu bulwaru Czarnej Przemszy, chociaż potencjalnie możliwy byłby scenariusz współdzielenia puli), opiewająca na 333619 zł, w zamyśle Urzędników pozostawałaby… niewystarczająca! Do czego?! Które, Szanowni Mieszkańcy, zdanie zawarte we wniosku Pana Grzegorza Winklera każe przypuszczać, że takie ryzyko należy brać pod uwagę? Najpewniej wyłącznie zdanie nieistniejące, dyktujące konieczność rewitalizacji odcinka w pełni, to jest ograniczonego ulicami Rybną i Śnieżną. Wnioskodawcy wszak zwrócili uwagę wyraźnie, iż przychylą się do werdyktu Urzędników w kontekście ostatecznego zakresu rewitalizacji. Werdyktu uczciwego…

Podobnie jak sama decyzja Urzędników, tak i jej następstwa wydają się żywcem zaczerpnięte ze scenariusza podrzędnej tragifarsy. Nie powinna budzić też jakichkolwiek wątpliwości konsekwencja ich wdrażania. Otóż po dokonaniu przez kompetentnych Urzędników powtórnej wyceny projektu okazało się, iż jego realizacja pochłonie aż 650000 zł. Biorąc pod uwagę, że wycena zgłoszonych do strefy ogólnomiejskiej projektów zamknąć mogła się w kwocie o 350000 zł wyższej, taka decyzja może wydawać się dziwna. Myli się jednak ten, kto stawia ją za wzór gospodarności, bowiem za cenę ryzyka zwiększenia konkurencji (w Sosnowcu oznacza to rywalizację z projektami, będącymi receptą na zadania Gminy) przez przesunięcie danego projektu do strefy ogólnomiejskiej ubiegać można się o większe środki. Urzędnicza perfidia polega na tym niestety, że zakres projektu nie został poszerzony (odgórnie, jak miało to miejsce w przypadku fragmentu wzdłuż ulicy Legionów, lub po uzgodnieniu z Wnioskodawcą)!!! Po raz kolejny oszukanym Mieszkańcom oraz Społecznikom pozostaje czuć satysfakcję, iż nie został uszczuplony. Do tego, w co już nikt nie może wątpić, Urzędnicy mieli prawo, jednak łaskawie zrzekli się go.

Po rozdaniu kart, opadnięciu kurtyny oraz pozamiataniu wszelkich kontrowersji pod dywan, warto przeanalizować sprawozdanie z szóstej edycji budżetu urzędniczego. Zapominając chociaż nawet na chwilę o tajemniczej transakcji gruntowej przy ulicy Chemicznej, dobrze jest uzmysłowić sobie po analizie oddanych głosów (oczywiście Pan Grzegorz Winkler ze Współpracownikami nie mogli w tym aspekcie antycypować) skalę realnego poparcia dla przywrócenia Rzeki Miastu. Toczona przez Czarną Przemszę woda staje się coraz czystsza. Czy na tyle, ażeby zmyć urzędniczy wstyd?

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 22 X 2019

   Rzadko się zdarza, żeby wszystkie ugrupowania uczestniczące w wyborach były zadowolone z ich wyników. A tak właśnie stało się w naszym kraju po ostatnich wyborach do Sejmu i Senatu. Zarówno wygrani, jak i przegrani ogłosili sukces. Oczywiście, to w dużym stopniu urzędowy optymizm i robienie dobrej twarzy do złej gry. Ale nie do końca. Rzeczywiście jest tak, że nie było w tych wyborach całkowicie wygranych i nie było też całkowicie przegranych.

   Największe poparcie uzyskało oczywiście Prawo i Sprawiedliwość. Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych żadne startujące ugrupowanie nie zdobyło tak dużego poparcia (43,59%). Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych poparcie wyborców dla komitetu wyborczego nie przekroczyło 8 milionów głosów (2 miliony więcej niż cztery lata wcześniej). Nigdy wcześniej w wyborach parlamentarnych rządzące ugrupowanie nie uzyskało ponownie bezwzględnej większości mandatów (235). Tyle samo co prawda PiS zdobył w 2015 roku, ale wówczas miał spore szczęście – trzy komitety, które w sumie zdobyły około 16% głosów nie przekroczyły progów wyborczych. Teraz suma straconych głosów nie przekroczyła 1%, a wszystkie ogólnokrajowe komitety otrzymały mandaty. A mimo tego już na wieczorze wyborczym Jarosław Kaczyński daleki był od triumfalizmu. I nie był to bynajmniej efekt jego skromności.

   Prezes Prawa i Sprawiedliwości liczył na więcej. Na znacznie więcej. Co najmniej na większość umożliwiającą odrzucanie prezydenckiego veta, co zmarginalizowałoby ostatecznie Andrzeja Dudę, a przyszłoroczne wybory uczyniły mało znaczącym wydarzeniem. Stało się zupełnie inaczej, a wiosenna elekcja prezydencka będzie miała decydujące znaczenie. Na dodatek partia Jarosława Kaczyńskiego ma tak naprawdę jedynie niespełna dwieście mandatów. Pozostali posłowie reprezentują Porozumienie Jarosława Gowina i Solidarną Polskę Zbigniewa Ziobro. W poprzedniej kadencji każdy z nich miał zaledwie po kilku swoich ludzi w Sejmie, a ponadto w razie jakiegoś buntu zawsze można było liczyć na wsparcie chociażby części kukizowców. Część z nich zresztą opuściła swój macierzysty klub i otwarcie popierała rządzące ugrupowanie. Teraz gowinowcy i ziobrowcy są o wiele silniejsi, a na jakieś znaczące sejmowe transfery z innych klubów trudno liczyć. Na dodatek Jarosław Kaczyński ma też rywala po swojej prawicy – Konfederację, a to znacznie utrudnia zdobywania poparcia centrowego elektoratu. W tej sytuacji utrata większości w Senacie nie jest wcale najgorszą wiadomością dla Jarosława Kaczyńskiego.

   To ostatnie wydarzenie jest za to jedynym powodem do radości Grzegorza Schetyny i jego ostatnią deską ratunku w walce o utrzymanie fotela szefa PO. Tyle tylko, że zwycięstwo w wyborach do Senatu to efekt porozumienia zawartego przez ugrupowania opozycyjne. Gdyby podobny układ zawarty został cztery lata temu, PiS nie mógłby nawet marzyć o przejęciu kontroli nad wyższą izbą polskiego parlamentu – obecnie wystarczy mu odzyskanie jednego mandatu w wyniku ponownego przeliczenia głosów lub też „przekonanie” jednego senatora do zmiany barw politycznych, aby zablokować Senat. Można też przypuszczać, że nie zawsze senatorzy opozycji będą na tyle zdyscyplinowani, żeby w pełnym składzie stawić się na posiedzeniu Senatu – to w końcu bardzo zajęci i często niemłodzi już ludzie. Poza tym Senat może jedynie opóźniać proces ustawodawczy, ale nie jest w stanie skutecznie wpłynąć na zmianę stanowionego prawa. Samozadowolenie lidera PO jest nawet dość zabawne biorąc pod uwagę, że nie był on wcale entuzjastą porozumienia antypisowskich ugrupowań w wyborach do Senatu, a kilkoma swoimi arbitralnymi decyzjami o mały włos nie doprowadził do zupełnie innego wyniku wyborczego.

   Małe to jednak pocieszenie dla niedoszłego premiera (jeszcze dwa miesiące temu takie było oficjalne stanowisko największej opozycyjnej partii) w sytuacji, gdy Platforma w koalicji z Nowoczesną uzyskała o wiele gorszy rezultat (27,4%) niż zsumowane wyniki tych dwóch ugrupowań cztery lata temu (ponad 31,6%). Platforma nie tylko nie poprawiła swojego wyniku, ale też straciła rolę niekwestionowanego lidera sejmowej opozycji – lewica, mimo, że znacznie słabsza, nie zamierza uznawać kierowniczej roli partii Grzegorza Schetyny. Nie dość tych nieszczęść, to jeszcze on sam przegrał bezpośredni pojedynek z mało znaczącą kontrkandydatką Prawa i Sprawiedliwości. Całe szczęście, że nie wpadł na pomysł startu do Senatu, bo kto wie czy opozycja miałaby dziś w nim większość.

   Lewica cieszy się oczywiście z powrotu do parlamentu. Ale nie jest to powrót triumfalny. Łączny wynik procentowy (12,59%) jest niewiele wyższy niż zsumowany rezultat ugrupowań lewicowych (Zjednoczonej Lewicy i Partii Razem) cztery lata temu (około 11%). Nie wiadomo też czy uda się utrzymać jedność zjednoczonej w ostatniej chwili lewicowej koalicji, ponieważ partia Razem ma wielką ochotę powrócić do na margines sceny politycznej. Nie za bardzo też w pełni cieszyć się może Władysław Kosiniak-Kamysz i Paweł Kukiz. 8,59% głosów to co prawda znacznie więcej niż dawały jakiekolwiek sondaże, ale cztery lata temu oba ugrupowania startujące wówczas osobno miały łącznie prawie dwukrotnie większe poparcie. Szału więc nie ma. Podobnie 6,81% Konfederacji nie sprawia, że jej posłowie będą mieli znaczący wpływ na losy kraju (11 mandatów nie pozwala nawet na utworzenie klubu). Wątpliwe też, żeby sojusz skrajnych liberałów i nacjonalistów przetrwał zbyt długo. Zwłaszcza, że w tej grupie jest Janusz Korwin-Mikke, który znany jest z tego, że potrafi być opozycją dla siebie samego.

   W Sosnowcu triumfatorem wydaje się Prezydent Arkadiusz Chęciński. Promowani przez niego kandydaci uzyskali mandat poselski (Mateusz Bochenek) i senatorski (Joanna Sekuła). W rzeczywistości jest to sukces, ale uzyskany dwa miesiące wcześniej w wewnątrzpartyjnych rozgrywkach, które lider sosnowieckiej PO po raz kolejny rozegrał po mistrzowsku. Cztery lata temu Arkadiusz Chęciński zadbał o umieszczenie na liście PO do Sejmu w naszym okręgu czterech silnych kandydatów z Sosnowca, co skutecznie pozbawiło mandatu posła Jarosława Piętę. Teraz poza Mateuszem Bochenkiem na liście wyborczej na dalekich miejscach znalazło się dwoje mało znanych (co pokazują wyniki) sosnowiczan, którzy w żaden sposób nie mogli zagrozić Przewodniczącemu Rady Miejskiej w wyborczej wiktorii. Efektem tych zabiegów jest jednak sromotna porażka Koalicja Obywatelskiej w naszym mieście (30,88% wobec 33,53% dla PiS-u). Cztery lata temu PiS też wygrał w Sosnowcu, ale minimalną większością głosów (27,97% do 27,2%) i to wyłącznie z Platformą Obywatelską – gdyby zsumować głosy oddane wówczas na PO i Nowoczesną, to zwyciężyły one z partią Jarosława Kaczyńskiego aż o ponad 9 punktów procentowych. Wynik KO w Sosnowcu jest też znacznie gorszy niż w wielu innych miastach zagłębiowskich – Wojkowicach (36,42%), Czeladzi (37,13%), a nawet Będzinie (31,03%), nie mówiąc już o wyniku uzyskanym przez KO w ubiegłorocznych wyborach samorządowych w Sosnowcu (34,4%), mimo że wówczas sporo głosów (ponad 20%) uzyskały komitety bezpartyjne. Ale przecież nie o pokonanie PiS-u, a o wprowadzenie do Sejmu Mateusza Bochenka chodziło Arkadiuszowi Chęcińskiemu.

   Prezydent Sosnowca nie odniósł też sukcesu jako szef sztabu wyborczego Koalicji Obywatelskiej w województwie śląskim. W porównaniu z ubiegłorocznymi wynikami do sejmiku naszego województwa wynik KO zmniejszył się o ponad 3 punkty procentowe, podczas gdy PiS uzyskał prawie 10 punktów procentowych więcej. Bardzo słaby rezultat uzyskał też wojewódzki baron Platformy Obywatelskiej Wojciech Saługa, który otrzymał niespełna 19 tys. głosów. A  jeszcze rok temu w wyborach do sejmiku województwa śląskiego (okręg wyborczy obejmuje ten sam obszar) przy znacznie niższej frekwencji poparło go ponad 42 tys. wyborców. Na dodatek mimo startu z pierwszego miejsca na liście przegrał z kretesem z wicemarszałek obecnego Sejmu Barbarą Dolniak. Liderka Nowoczesnej zdobyła prawie 40 tys. głosów, a więc ponad dwa razy więcej niż były marszałek województwa śląskiego. Rodzi to nadzieję, że są jeszcze wyborcy, którzy cenią rozwagę i kompetencje.

   Z pewnością umocniła swoją pozycję w Zagłębiu Ewa Malik. Zdecydowane wygranie przez Prawo i Sprawiedliwość wyborów w naszym okręgu wyborczym (37,13%), uzyskanie przez posłankę czterech poprzednich kadencji rekordowego wyniku – prawie 47 tys. głosów i ponad dwukrotna przewaga w wysokości uzyskanego przez nią poparcia nad Waldemarem Andzelem i Robertem Warwasem pokazują, że w lokalnych strukturach partii rządzącej nic się nie zmieni. Osłabła też ewentualna konkurencja ze strony Jaworzna – jedynego w naszym okręgu dużego miasta rządzonego przez prezydenta sympatyzującego z Prawem i Sprawiedliwością. Dwaj silni kandydaci z tego miasta (Maria Materla i wspierany przez Zbigniewa Ziobro Marcin Kozik) podzielili się jaworznickimi głosami umożliwiając tym samym zdobycie mandatu przez pochodzącą z Zawiercia Danutę Nowicką.

   To jednak tylko jedna strona medalu. Prawo i Sprawiedliwość przegrało w Zagłębiu zdecydowanie wybory do Senatu. O ile porażka Jacka Dudka w starciu z Joanną Sekułą była do przewidzenia ze względu na brak innych kontrkandydatów w okręgu sosnowiecko-jaworznickim, o tyle porażka dotychczasowego senatora Arkadiusza Grabowskiego z Beatą Małecką-Liberą może już być uznana ze pewną niespodziankę. Wiejskie obszary powiatów będzińskiego i zawierciańskiego to tereny, na których PiS zdobywa największe poparcie, a dwóch innych niezależnych kandydatów na senatora w tym okręgu mogło doprowadzić do podobnego jak cztery lata temu rozbicia głosów opozycji i zwycięstwa reprezentanta PiS-u. Sukces Ewy Malik oznacza także, że aktywność lokalnych struktur PiS-u nie ulegnie zdynamizowaniu, co w przypadku pogorszenia koniunktury politycznej dla tego ugrupowania w skali kraju, oznaczać będzie szybki odpływ elektoratu. Dokładnie taki sam proces przeszła w ostatnich latach Platforma Obywatelska.

   O sukcesie może mówić lewica, która w naszym okręgu uzyskała największe poparcie w Polsce. Duża w tym zasługa lidera Sojuszu Lewicy Demokratycznej Włodzimierza Czarzastego, chociaż jego wynik w porównaniu z rezultatem Adriana Zandberga nie powala. Nie udało się też uzyskać trzeciego mandatu, na co po cichu liczyli politycy lewicy, ani tym bardziej powrócić do roli hegemona w Zagłębiu, którą to rolę przez tyle lat SLD pełnił. Niewiele jednak brakowało, aby lewica stała się najsilniejszym ugrupowaniem opozycyjnym w naszym regionie. Jeżeli obecne tendencje się utrzymają, za cztery lata Zagłębie znowu może być Czerwone.

   Szczególnie sfrustrowani mogą być sympatycy lewicy w Sosnowcu. Bratobójcza walka dwóch radnych Wojciecha Nitwinki i Łukasza Litewki, przyniosła niespodziewane zdecydowane zwycięstwo tego drugiego. Tyle, że najbardziej skorzystał na tym Rafał Adamczyk z Będzina, który pokonał Łukasza Litewkę większością 415 głosów. Tym samym rodzinne miasto Edwarda Gierka nie ma swojego lewicowego reprezentanta na Wiejskiej.

   Mimo zwycięstwa Prawa i Sprawiedliwości, wielu polityków i politycznych komentatorów sądzi, że obecny parlament nie dotrwa do końca kadencji. Nie wiem za bardzo skąd takie przekonanie. Zarówno Porozumienie jak i Solidarna Polska będą starały się poszerzyć zakres swoich wpływów w rządzie, ale z pewnością nie zdecydują się na zerwanie koalicji z Prawem i Sprawiedliwością. Nawet gdyby do tego doszło, to i tak Jarosław Kaczyński, po doświadczeniach z 2007 roku, nie zdecyduje się na skrócenie kadencji Sejmu, a opozycja będzie zbyt słaba, żeby do tego doprowadzić. Sytuacja rzeczywiście mogłaby ulec zmianie, gdyby Andrzej Duda przegrał wybory prezydenckie, ale na to raczej się nie zanosi. Dlatego mocno przesadzone są głosy sugerujące, że PiS wszedł w fazę schyłkową. „To nie jest koniec. To nawet nie jest początek końca. To dopiero koniec początku”.

Karol Winiarski

Najpierw w poniedziałek przyjechał do Sosnowca marszałek Senatu Stanisław Karczewski, a wczoraj odwiedził Sosnowiec sam szef partii Jarosław Kaczyński.

Marszałek Karczewski spotkał się z wyborcami i kandydatami w Domu Rzemiosła przy ul Kościelnej, a Jarosław Kaczyński w ECK przy ul. Będzińskiej. Tak silne wsparcie swoich kandydatów z Zagłębia być może wynikało ze świadomości władz partii, że kandydaci Prawa i Sprawiedliwości w naszym regionie są w dużo gorszej sytuacji niż kandydaci np. Platformy Obywatelskiej, bowiem prawicowe lokalne media praktycznie tutaj nie istnieją, podczas gdy główni konkurenci mają w tej materii bardzo szerokie wsparcie i możliwości. Te propagandowe tuby stanowią główny oręż walki politycznej powielając narrację propagandy sukcesu władz miejskich Sosnowca. Nawet inwestycje, które w 85 procentach finansowane są w budżetu centralnego przedstawiane są jako „największe miejskie inwestycje”. Pytany o te warunki współzawodnictwa z tak silnymi medialnie konkurentami Jacek Dudek – kandydat do Senatu (ten sam, któremu służby miejskie „zaaresztowały” przyczepkę z banerami wyborczymi) odpowiada, że nawet uporczywa kłamliwa propaganda w konfrontacji z prawdą i wiarygodnością wcześniej czy później musi polec i on jest dobrej myśli.

Podczas gdy wizyta marszałka Karczewskiego wywołała umiarkowane zainteresowanie, to postać Jarosława Kaczyńskiego już ogromne. Chyba błędem organizatorów było wyznaczenie spotkania w  Energetycznym Centrum Kultury, bowiem wielu chętnych z braku miejsca zwyczajnie nie dostała się do środka, a pozostali na zimnie długo czekali na wejście. Wszystko to pomimo faktu, że obydwa spotkania nie były prawie nigdzie reklamowane, bo jak wspomnieliśmy, w regionie Zagłębia prawica nie dysponuje żadnymi własnymi mediami. Okazuje się jednak, że poczta pantoflowa w takich sytuacjach wciąż nieźle się sprawdza.

Podczas regionalnej konwencji przy ul. Będzińskiej przemawiał jedynie prezes Jarosław Kaczyński i posłanka Ewa Malik. Prezes odniósł się do spraw ogólnopolskich, natomiast Ewa Malik skupiła się na sprawach regionu. Obnażyła m.in. nieprawdę rozpowszechnianą przez działaczy Platformy Obywatelskiej jakoby Prawo i Sprawiedliwość sprzyjało budowie cynku i ołowiu w rejonie Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Stwierdziła, że w tej kwestii jest wprost przeciwnie i dopóki jej partia będzie miała wpływ na bieg spraw, to wspomniana kopalnia nie powstanie. Oboje natomiast gorąco apelowali do licznego udziału w wyborach.

Nie ma większego sensu relacjonowanie całego spotkania w ECK, bo można obejrzeć jego zapis (tutaj) i każdy może je sam ocenić. Proponujemy również obejrzenie obszernej fotorelacji z tych dwóch spotkań, którą zamieszczamy poniżej.

   Od momentu, gdy wkroczywszy w pełnoletniość uzyskałem czynne prawo wyborcze, uczestniczyłem w każdych wyborach i w każdym referendum, które odbywało się w naszym kraju. O ile w latach 90-tych zwykle nie miałem wątpliwości co do tego na kogo oddam swój głos (chociaż zdarzało się jak np. w drugiej turze wyborów prezydenckich w roku 1990 i 1995 świadome skreślenie obydwu kandydatów), to w następnym dziesięcioleciu decyzja stawała się z wyborów na wybory trudniejsza. Coraz częściej, i to nawet w wyborach parlamentarnych, wybierałem raczej mniejsze zło, niż z przekonaniem wskazywałem partie lub kandydatów, z których poglądami w pełni się zgadzałem. Nigdy jednak chyba nie było aż tak źle, jak obecnie.

   Czołowi politycy, przede wszystkich dwóch największych ugrupowań, starają się nas przekonać, że nadchodzące wybory są najważniejsze od 1989 roku i zadecydują o przyszłości Polski. Można to usłyszeć co cztery lata, a czy tak będzie w rzeczywistości okaże się dopiero w trakcie kadencji. Wiele jednak wskazuje, że te najważniejsze wybory odbyły się już cztery lata temu. Wystarczy porównać programy startujących obecnie ugrupowań z postulatami, które formułowały w 2015 roku. O ile przed poprzednimi wyborami większość partii starała się jednak trzymać obowiązującą od czasów transformacji niepisanej zasady, że dzielić można tylko wypracowane wcześniej bogactwo, to obecnie festiwal rozdawnictwa kwitnie w najlepsze. Różnica polega jedynie na tym, że Koalicja Obywatelska i inne ugrupowania opozycyjne rozdają pieniądze, których nie ma w budżecie, a PiS rozdaje te, które są w kieszeniach przedsiębiorców. Radykalne podniesienie płacy minimalnej jest oczywiście o wiele subtelniejszą i łagodniejszą formą  redystrybucji dochodów niż bolszewickie „grab zagrabione”, ale efekt dla zwłaszcza wielu mniejszych pracodawców w biedniejszych rejonach naszego kraju może być podobny. Można oczywiście twierdzić, że dotychczasowe transfery socjalne nie przyniosły załamania finansów publicznych, a wręcz przeciwnie, ich stan jest znacznie lepszy niż w poprzednich latach. To prawda, ale prawdą jest też, że część prostych rezerw (wolna siła robocza – zarówno polska jak i ukraińska oraz uszczelnienie systemu podatkowego) została już wykorzystana, a koniunktura gospodarcza nie będzie trwała wiecznie. To co udawało się przez minione cztery lata, nie musi się udać w kolejnej kadencji.

   Kampania wyborcza koncentrowała się na bombardowaniu wyborców obietnicami bez nawet próby merytorycznej dyskusji nad ich realnością i sensownością. Oba główne ugrupowania skupiały się raczej na szukaniu haków na przeciwnika korzystając z usłużności sprzyjających im mediów. W efekcie skutecznie „udowodniły”, że 13 października Polacy mają wybrać szajkę, która będzie na nich żerowała przez najbliższe cztery lata, aplikując uspokajające psychotropy, a nie rozwiązując skutecznie rzeczywiste problemy naszego kraju.

   Jeszcze gorzej wyglądają członkowie drużyn wystawionych w poszczególnych okręgach. Już na pierwszy rzut oka widać, że kryteria merytoryczne nie były najważniejszymi przy konstruowaniu list wyborczych. Decydowały taktyczne interesy partyjnych liderów lub lokalnych baronów, o ile mieli silne wpływy w centrali. A ponieważ ich jedynym celem jest skuteczne wzmocnienie własnej pozycji przy pomocy aktualnej partii do której należą, to preferowanym przymiotem zgłaszanego kandydata była jego uległość. Samodzielność myślenia to zdecydowanie cecha dyskwalifikująca. W końcu nie po to się zasiada w Sejmie czy Senacie, żeby forsować własne pomysły, ale żeby lojalnie i bezrefleksyjnie popierać stanowisko partii ustalone przez wąskie grono przywódcze albo samego lidera.

   Czy w takim razie w najbliższą niedzielę lepiej zostać w domu? Jeżeli ktoś miałby dokonać przypadkowego wyboru, to rzeczywiście byłoby sensowniej, żeby nie głosował. Wysoka frekwencja wyborcza, wbrew temu co wmawiają nam politycy i dziennikarze z uporem godnym lepszej sprawy, nie świadczy bynajmniej o jakości demokracji. Wręcz przeciwnie. Im więcej ludzi idzie głosować, tym większe prawdopodobieństwo, że o kształcie parlamentu zadecydują ludzie, którzy nie mają większego pojęcia na temat spraw będących przedmiotem obrad Sejmu i Senatu. Jeżeli ktoś ma podejmować przy urnie wyborczej decyzję kierując się wyglądem zewnętrznym kandydata czy kandydatki (fotoshop czyni cuda), jednym populistycznym hasłem wyborczym, albo co najbardziej absurdalne fałszywie pojmowanym „obowiązkiem obywatelskim”, to może lepiej żeby sobie darował wizytę w lokalu wyborczym.

   Brak pozytywnego wyboru nie oznacza jednak konieczności absencji wyborczej. Zawsze można w sposób świadomy wybrać ugrupowanie, którego program nie w pełni nam odpowiada, ale poglądy, które reprezentuje powinny być reprezentowane w parlamencie. Warto też czasami spojrzeć szerzej na konsekwencje dokonywanego wyboru. Sprawa zwycięstwa jest już raczej przesądzona. Ale totalna hegemonia jednego politycznego ugrupowania, a w rzeczywistości jednego człowieka, może być niebezpieczna. Zrównoważenie układu politycznego jest więc wartością, którą warto wspierać. Zawsze też można znaleźć na listach wyborczych osoby, co do których uczciwości nie ma się wątpliwości. Jeżeli tacy kandydaci znajdują się na liście ugrupowania, które warto wesprzeć, to oddanie na nich głosu będzie dobrym wyborem. W ostateczności zawsze też można skreślić wszystkich, co będzie czytelnym sygnałem braku akceptacji dla kierunku ewolucji naszej sceny politycznej.

   Partią, która balansuje w sondażach na granicy progu wyborczego jest Polskie Stronnictwo Ludowe. Lista PSL-u jest zresztą w praktyce listą koalicyjną, ponieważ startują z niej również członkowie stowarzyszenia Kukiz`15 i Unii Europejskich Demokratów. To chyba najbardziej centrowe w chwili obecnej ugrupowanie, które zresztą nawet w retoryce zwłaszcza swojego lidera stara się unikać wojennej terminologii tak charakterystycznej dla PiS-u i KO. Władysław Kosiniak-Kamysz jest także jedynym liderem, który nie boi się brać udziału w telewizyjnych debatach, czego o przywódcach innych partii powiedzieć nie można. Brak Polskiego Stronnictwa Ludowego i jego koalicjantów w Sejmie byłby dużą stratą dla polskiej polityki.

   Spośród kandydatów PSL-u w naszym okręgu wyborczym dobrze znam dwie osoby – Annę Sporyszkiewicz i Jana Bosaka. Nie we wszystkich sprawach się zgadzamy, ale z pewnością kandydują oni do Sejmu nie dla osobistych korzyści. I dlatego na jedną z tych osób oddam swój głos 13 października licząc, że pozwoli to ich ugrupowaniu przekroczyć 5% próg wyborczy. Jeśli ktoś jednak chce postawić na silniejszego, to proponowałbym pominąć jedynki na listach PiS, a zwłaszcza KO. Druga na liście Koalicji Obywatelskiej jest obecna wicemarszałek Sejmu Barbara Dolniak – jedna z najbardziej kompetentnych, a jednocześnie kulturalnych (Neumannem z pewnością nie poleci) osób, które znam. Na liście PiS-u trzecią pozycję zajmuje obecny poseł Robert Warwas, który nie buduje swojej politycznej pozycji wyłącznie na szukaniu poparcia u prezesa swojego ugrupowania, ale stara się skutecznie reprezentować interesy Zagłębia. Zawsze warto stawiać na lepszych, a nie gorszych.

Karol Winiarski

W programie „Sprawa dla reportera” z 30.10.2019 wyemitowano bulwersujący materiał dotyczący „schorowanego małżeństwa, które mieszka w dramatycznych warunkach w lokalu socjalnym, przyznanym przez urzędników. Dostali je po powrocie z emigracji. Nie dość, że borykają się ze swoimi problemami, to pozbawiono ich radości życia. Naszym bohaterom zostały odebrane zwierzęta: pies wodołaz Kodi, kot Quini, 45-letnia papuga, która mówi w 3 językach oraz rybki. Uznano, że zwierzęta nie mogą mieszkać w takich warunkach. Małżeństwo prosi o pomoc w odzyskaniu ukochanych zwierząt.”

Postępowanie Miejskiego Zakładu Zasobów Lokalowych w przedstawionej sprawie trudno jest spokojnie skomentować, dlatego pozostawiamy to Czytelnikom. Reportaż można obejrzeć tutaj.

Od 2014 roku Mieszkańcy Sosnowca mogą realnie wpływać na wygląd Miasta nie tylko przez udział w wyborach samorządowych. Nie muszą czekać upływu kilku lat, by najbliższa okolica dostała nowe życie. Sosnowiczan już po raz szósty Włodarze pytają o głos w Ich własnej sprawie. Odpowiedzi udzielić można nawet nie wychodząc z domów. Co zatem stoi na przeszkodzie, by nie poprzeć rozwoju Miasta?! Nic! Niespełna pół minuty poświęcone na wypełnienie prostego formularza to drobny wkład w wielką ideę wprowadzania Sosnowca w kolejne dziesięciolecia Jego świetności.

Żyjemy w Mieście młodym, lecz o wspaniałej Historii, budzących zazdrość uwarunkowaniach krajobrazowych. Czerpmy z tego bogactwa, nie wstydźmy się go! Przyroda to skarb Sosnowca, a jej swoistym kręgosłupem jest Czarna Przemsza. Rzeka przez dekady wyznacza granice Dzielnic, jednak raz do roku warto przypomnieć sobie, że łączy nas wszystkich! Czy tylko identyfikować musimy się ze wspaniałym Janem Kiepurą? Spierać o Edwarda Gierka? Żyć wiecznie animozjami zagłębiowsko-śląskimi? Nie! Pamiętajmy wspaniały głos naszego Tenora, szanujmy różnice, ale bądźmy też dumni z tego, co od zawsze mieliśmy darmo. Spajająca Sosnowiec Czarna Przemsza zdecydowanie warta jest niewielkiego wysiłku celem przywrócenia Mieszkańcom!

Od kilku lat jest to właśnie celem wspaniałej inicjatywy Społeczników skupionych wokół Dariusza Jurka. Wiadomym jest nie od dzisiaj, że uporządkowanie terenów nad Czarną Przemszą od granicy z Będzinem aż po Kąt (Trójkąt) Trzech Cesarzy, to jest po Jaworzno i Mysłowice, to zadanie niełatwe. Nie bez przyczyny realizacja tego pomysłu, porównywalnego chyba tylko z uregulowaniem Rzeki przed ponad sześcioma dekadami, zostanie realizowana etapami. Jej efektywność uzależniona jest, obok inicjatywy Urzędników, wyłącznie od wsparcia Mieszkańców. Czym jest trzydzieści sekund w porównaniu ze stu siedemnastoma (i kolejnymi) latami Miasta?!

Chociaż przeprowadzanie inwestycji w ramach budżetu partycypacyjnego w Sosnowcu niejednokrotnie napotyka różne trudności, to czy nie jest tak, że rzeczy wielkie nie rodzą się w trudach, a nie myli się tylko ten, co nic nie robi?! Niezrażonym wieloma okolicznościami Społecznikom nie przeszkodziło to w konsekwentnym dążeniu do zamierzonego celu. Już teraz Mieszkańcy Sosnowca mogą cieszyć się z modernizacji centralnego fragmentu bulwarów Czarnej Przemszy (Sielec-Ostra Górka). Niebawem zostaną rozpoczęte prace na południe od ulicy 1 Maja.

Co jednak z północnym przebiegiem bulwarów, położonych na północ od placu Tadeusza Kościuszki? Nie od dzisiaj wiadomo, że te obszary Miasta są zaniedbane, przez co cieszą się złą sławą. Właśnie teraz jest okazja, by to zmienić! W wachlarzu ogólnomiejskich projektów Mieszkańcy odnaleźć mogą, sygnowany jako „0/34”, ten dotyczący bulwarów na Środulce (rejon ulic Rybnej oraz Śnieżnej). Chociaż przeniesienie przez Urzędników projektu ze środulskiej strefy konsultacyjnej do ogólnomiejskiej rodzi pewne komplikacje, to otwiera drogę wszystkim Mieszkańcom do wyrażenia poparcia dla tej ważnej inicjatywy. W jej ramach, co jest uzależnione koniecznością zabezpieczenia funduszy na realizacje innych godnych uwagi pomysłów (rewitalizacja parku przy ulicy Stefana Żeromskiego chociażby), zostaną wykonane bezkolizyjne ciągi piesze oraz rowerowe. Dalsze prace (oświetlenie, elementy małej architektury), wedle zamysłu Autora, będą finansowane pod warunkiem przychylnego podejścia Mieszkańców w przyszłych latach, ale też większej hojności Urzędników, z Panem Prezydentem na czele. Sosnowiczanie nie mogą zapominać, że w tym obszarze znajdują się dwa skwery, aczkolwiek stan zlokalizowanego u zbiegu ulic Rybnej i Racławickiej woła od lat o pomstę do nieba… Być może jest szansa, by odwiedziny ulicy Majowej urozmaicić rodzinnymi spacerami wzdłuż Czarnej Przemszy? Nie tylko z Jana Kiepury możemy być dumni!

Warto mieć na względzie, że pomyślna realizacja fragmentu środulskiego bulwarów Czarnej Przemszy może okazać się kluczowym argumentem do zamknięcia całej inwestycji, to jest rewitalizacji terenów od ulic Rybnej do 3 Maja (w rejonie placu Tadeusza Kościuszki), jak też nieużytków przy ulicy Elżbiety i Wilhelma Schoenów. Pierwszy z nich znany jest z dyskretnie skrywanych uroków bujnej roślinności, a rewitalizacji tego fragmentu powinien sprzyjać fakt, iż jest stosunkowo krótki. W przypadku okolic ulicy Chemicznej warto pamiętać, że w czasach świetności przemysłu włókienniczego teren ten był chlubą Miasta. Obecnie nie można tak stwierdzić. Być może przyczyniły się do tego zawiłe losy, złożonego przed kilkoma laty w ramach budżetu partycypacyjnego, projektu dotyczącego uporządkowania terenu, na którym stały szklarnie
Schoenów…

Skarby przyrodnicze tylko dzięki nam nie przeminą! Warto o tym pamiętać w trakcie głosowania w bieżącej edycji sosnowieckiego budżetu obywatelskiego!!!

Jakub Tomasz Hołaj-Krzak
Warszawa, 3 X 2019