Pierwsze 10 minut meczu z będącą w dużym kryzysie Legią, Zagłębie rozpoczęło dość bojaźliwie, mimo, że nasi piłkarze mogli czuć się w Warszawie jak u siebie z dwóch powodów – po pierwsze ze względu na gorące przyjęcie przez kibiców gospodarzy, a po drugie z powodu bardzo licznej ekipy z Sosnowca. Pierwszą dobrą sytuację mieliśmy w 16 minucie, kiedy to Adam Kokoszka nie trafił dobrze w piłkę po wybornym podaniu Juniora Torunarighi. Przewaga legionistów w pierwszej części gry nie podlegała dyskusji, ale jakichś super wybornych sytuacji do zdobycia bramki Legia też nie stworzyła. Nasi starali się grać uważnie w obronie i szukali okazji do kontry. To co nie udało się Legii z gry, to udało się po stałym fragmencie gry. Dośrodkowywał z rzutu rożnego Domagoja Antolicia, najwyżej wyskoczył do piłki Artur Jędrzejczyk i nie dał szans Dawidowi Kudle. Jeszcze w końcowych 5 minutach pierwszej połowy Zagłębie zerwało się do ataku, ale bez rezultatu. Wyróżniającym się piłkarzem w tej części gry był w naszym zespole – podobnie jak w poprzednich meczach – Konrad Wrzesiński. Poniżej oczekiwań znowu Tomasz Nowak ze względu na niedokładne podania i straty. Na trybunach tym razem wylądował Vamara Sanogo i może dobrze, bo będzie miał czas na przemyślenia dotyczące tego czy bliżej mu do męskiej twardej walki na boisku, czy może do gimnastyki artystycznej i aktorstwa.

Od początku drugiej połowy głośny doping dla Zagłębia wspomagany przez kibiców Legii, ale na boisku coraz większa dominacja gospodarzy, którzy postanowili już na początku pozbawić nas nadziei, ale chyba nieco zapomnieli o tyłach. Szybka kontra Zagłębia w 54 minucie przyniosła wreszcie sukces. Szymon Pawłowski obsłużył dokładnym podaniem Konrada Wrzesińskiego w okolicach jedenastu metrów, a ten uderzył bardzo silnie do siatki obok prawego słupka. Bramka dodała jakby animuszu naszym piłkarzom, wyszli nieco wyżej i częściej atakowali większą ilością graczy. Wreszcie oglądaliśmy dwa równorzędne zespoły. Mniejsze indywidualne umiejętności piłkarskie nadrabialiśmy walecznością. Niestety w 77 minucie nasi obrońcy nie pokryli Carlitosa, który z ok. 10 metrów najpierw trafił w słupek, ale dobitka w jego wykonaniu była już celna i było 2:1. W ostatnich 10 minutach próbowaliśmy jeszcze wyrównać, ale bez rezultatu.

Mecz w Warszawie przegraliśmy, ale z czystym sumieniem można powiedzieć, że zasłużyliśmy na słowa uznania, zwłaszcza za drugą połowę. Na osobną pochwałę zasłużył kolejny raz Konrad Wrzesiński, który nie tylko jest skuteczny, ale waleczny i z dużym przeglądem pola gry. Zdecydowanie najlepszy nasz gracz od początku sezonu. Minimalna porażka na Legii wstydu nie przynosi. Ambicją i zaangażowaniem można wiele zdziałać.

Legia Warszawa – Zagłębie Sosnowiec    2 : 1 (1 : 0)

Skład Zagłębia:

1 Dawid Kudła 17. Michael Heinloth, 4. Arkadiusz Jędrych, 26. Piotr Polczak, 99. Tymoteusz Puchacz, 77. Konrad Wrzesiński, 3. Adam Kokoszka, 21. Sebastian Milewski, 6. Tomasz Nowak, 28. Mello, 9. Junior Torunarigha

 Rezerwowi:

23 Matko Perdijić8. Szymon Pawłowski, 16. Mateusz Cichocki, 24. Bartłomiej Babiarz, 42. Alexandre Cristovao, 66. Adam Banasiak, 72. Dejan Vokić

Trener: Dariusz Dudek

Skład Legii:

1 Arkadiusz Malarz, 55. Artur Jędrzejczyk, 4. Mateusz Wieteska, 3. Inaki Astiz, 5. Mateusz Hołownia, 55. Sebastian Szymański, 7. Domagoj Antolić, 26. Cafu, 18. Michał Kucharczyk, 19. Jose Kante27. Carlitos

Rezerwowi:

33. Radosław Cierzniak, 2. Michał Pazdan, 32. Miroslav Radović, 22. Kasper Hamalainen, 21. Dominik Nagy, 9. Eduardo, 29. Krzysztof Mączyński

Trener: Ricardo Sa Pinto

O przyjaźni kibiców z Sosnowca i Warszawy wie każdy szalikowiec. Kto wie jednak, czy kiedykolwiek doszłoby do tej zgody, gdyby nie afera dolarowa i pewien więzień z Wojkowic. Początki przyjaźni obu klubów to dla dzisiejszych szalikowców już prehistoria. Starzy kibice Zagłębia i Legii zgodnie twierdzą jednak, że zgoda narodziła się w połowie lat 70.

„Śruba” wyciągnięty zza krat

Nie brakuje osób, które przekonują, że kluby połączył nieżyjący już (zmarł na zawał serca w 2002 r.) popularny bramkarz Władysław Grotyński. Zimą 1974 roku były piłkarz Legii i czterokrotny reprezentant kraju odsiadywał w wojkowickim więzieniu wyrok za przemyt. Został skazany za tak zwaną „aferę dolarową”, kiedy to po meczu z Feyenoordem Rotterdam razem z Januszem Żmijewskim, innym piłkarzem Legii, przemycił do Polski amerykańską walutę. Legia, wtedy klub wojskowy, nie mogła sobie pozwolić na utrzymywanie zawodnika z wyrokiem. Co innego Zagłębie… Sosnowieccy działacze stanęli na głowie, wyciągnęli piłkarza zza krat i załatwili darowanie reszty kary.

Po powrocie na boisko Grotyński zwany „Śrubą”przeżywał ciężkie chwile. Podczas każdego wyjazdowego spotkania na jego głowę sypały się dziesiątki obelg. Zdarzało się, że po jakiejś nieudanej interwencji niechlubną przeszłość wypominali mu też… kibice Zagłębia. Wyjątkiem był stadion Legii. Grotyński był bowiem przez wiele lat ulubieńcem stołecznych kibiców, warszawiacy pamiętali, że w 1970 roku, gdy stał w bramce klubu, nie przepuścił gola przez 759 minut i tym samym pobił rekord… bramkarza Zagłębia Aleksandra Dziurowicza (627 minut).

Jeden z kibiców Legii tak zapamiętał powrót Grotyńskiego do Warszawy, już w barwach Zagłębia: – Został przyjęty wręcz entuzjastycznie. Nikt podczas meczu nie rzucił też ani jednego złego słowa w kierunku drużyny gości. Kibice wbiegali przed meczem na murawę z wiązankami kwiatów dla swojego byłego idola, przybijali z nim piątki, poklepywali po plecach. Co chwilę podczas meczu skandowali jego nazwisko. Wieść o tym szybko rozeszła się i po Sosnowcu, i tak narodziła się trwająca ponad 30 lat przyjaźń. W rundzie wiosennej 1974 roku Zagłębie broniło się przed spadkiem z I ligi. Dzięki m.in. Grotyńskiemu ta sztuka się udała.

Brawa dla Deyny

Zgoda ugruntowała się na dobre w roku 1977. Legia zagrała wtedy na Ludowym, a działo się to po meczu reprezentacji Polski z Portugalią na Stadionie Śląskim (1:1). Mecz dał nam awans do mistrzostw świata w Argentynie, ale wielu kibiców zapamiętało go z innego powodu. Część publiczności w Chorzowie wygwizdała wtedy Kazimierza Deynę. Napastnikowi Legii nie pomogło nawet, że strzelił niecodzienną bramkę bezpośrednio z rzutu rożnego. Kibice cieszyli się tylko przez chwilę, ale gdy zorientowali się, że gola zdobył Deyna, znowu zaczęli buczeć i gwizdać. W Sosnowcu było jednak inaczej. Kibice Zagłębia przywitali świetnego piłkarza brawami. Fani Legii nie dowierzali. Po meczu doszło do rozmów pomiędzy sympatykami obu klubów i zgoda stała się faktem.

Znaleźliśmy też kibiców, którzy wspominają, że przyjaźń obu klubów pielęgnował Grzegorz Aleksandrowicz, dziennikarz „Przeglądu Sportowego”, który w latach 70. inicjował powstawanie Klubów Kibica.

Zgoda – chociaż z przerwami – trwa do dziś. „Robson”, stary kibic Zagłębia, wspomina, że przymierze zostało odnowione jeszcze przynajmniej dwa razy. – Na początku lat 90. grupy kibiców Zagłębia i Legii spotkały się w parku przy ulicy Nowotki (dziś Mościckiego). Miało dojść do bójki, skończyło się podaniem ręki. Z tego, co się orientuję, ostatni raz przyklepaliśmy przyjaźń w 1991 roku w Piotrkowie Trybunalskim, przy okazji finału Pucharu Polski pomiędzy Legią i GKS-em Katowice – opowiada.

Nie brakuje kibiców, którzy twierdzą, że przyjaźń nie przetrwałaby, gdyby nie jednocząca fanów niechęć do śląskich klubów. – Na początku lat 90., po bankructwie Zagłębia, wspieraliśmy Legię podczas jej wyjazdów na Śląsk bardzo mocno. Nie da się ukryć, że dla nas to też była okazja, żeby się przypomnieć całej Polsce.
Ostatni oficjalny mecz między Zagłębiem i Legią odbył się w marcu 2008 i Sosnowiczanie niespodziewanie pokonali Warszawian 2-1.
Jak będzie w niedzielę?

Źródło i zdjęcie: Zagłębiowscy Fanatycy (Facebook)

Kilka dni temu nowy nabytek Zagłębia Piotr Polczak zapowiadał, że drużyna ma plan na mecz z Lechem, ale wyszło na to, że albo żadnego planu nie było, albo był on dalece nieodpowiedni.

Mecz rozpoczęliśmy niezbyt szczęśliwie. Już w pierwszej minucie żółtą kartkę za odegrany teatrzyk i próbę wymuszenia rzutu karnego słusznie zobaczył Vamara Sanogo. Natychmiast w rewanżu Paweł Tomczyk uderzył głową minimalnie obok lewego słupka Dawida Kudły. 6 minut później było już 1:0 dla Lecha. Kapitalne prostopadłe podanie Tomasz Cywki kompletnie rozmontowało naszą defensywę i dwóch zawodników Lecha wyszło sam na sam z naszym bramkarzem.. Paweł Tomczyk zagrał jeszcze do  Joao Amarala, a ten dopełnił formalności do pustej bramki. Zagłebie próbowało kontratakować i nawet udało się nam skonstruować trzy dość składne akcje. Niestety w 20 minucie zostaliśmy znowu skarceni, gdy spóźniony Nuno Malheiro dopuścił do wycofania piłki przez Macieja Makuszewskiego na 15 metr do Pawła Tomczyka, który przymierzył bardzo dokładnie i piłka po odbiciu od wewnętrznej części poprzeczki wpadła do siatki. Natychmiast ruszyliśmy do odrabiania strat i w dwóch przypadkach byliśmy bliscy szczęścia, ale ani Vamara Sanogo, ani Tomasz Nowak w dogodnych sytuacjach nie trafili w bramkę gospodarzy. Animuszu starczyło naszym piłkarzom do ok. 30 minuty, później dostać się w okolice pola karnego poznaniaków było już bardzo trudno. Zwłaszcza irytujące były straty próbującego dryblować Tomasza Nowaka. Za to Lech spokojnie konsekwentnie zmierzał do celu. W 41 minucie strzał z 5 metrów wybronił jeszcze Dawid Kudła, ale przy dobitce Pawła Tomczyka był już bezradny. Przed rozpoczęciem drugiej części można się było tylko zastanawiać czy unikniemy kompromitacji.

Po przerwie pierwsze pięć minut należało do Zagłębia i tego byłoby na tyle, jak chodzi o dominowanie na boisku. Nasi obrońcy wyraźnie nie nadążali za szybkimi skrzydłowymi Lecha i głównie z tej strony nadchodziło zagrożenie. W 64 minucie byliśmy bliscy  uzyskania honorowego gola, gdy do odbitej piłki po dośrodkowaniu Tomasza Nowaka dopadł Vamara Sanogo, ale trafił w zewnętrzną część słupka. W 70 minucie padła kolejna bramka dla gospodarzy i to taka z serii „stadiony świata”. Rzut wolny w wykonaniu Macieja Gajosa z 22 metrów wylądował idealnie w okienku naszej bramki.  Dawida Kudłę  – podobnie jak w przypadku poprzednich trzech bramek – raczej nie można specjalnie winić. W końcowych 20 minutach w pełni usatysfakcjonowany „Kolejorz” dał nam trochę pograć pod swoim polem karnym, ale brakowało wykończenia i szczęścia, którego limit w meczu z Pogonią został chyba wyczerpany.

Tak naprawdę chyba tylko najwięksi optymiści liczyli na wywiezienie punktów z Poznania, realiści  liczyli się z porażką na bardzo trudnym terenie, mimo, że tym razem bez publiczności. Szkoda tylko, że polegliśmy w tak znacznych rozmiarach, z krótkimi tylko przebłyskami równorzędnej gry.

Lech Poznań  –  Zagłebie Sosnowiec   4 : 0   (3 : 0)

Skład Zagłębia:

1. Dawid Kudła,  17. Michael Heinloth, 4. Arkadiusz Jędrych, 25. Piotr Polczak, 70. Nuno Malheiro, 77. Konrad Wrzesiński, 3. Adam Kokoszka, 24. Bartłomiej Babiarz, 6. Tomasz Nowak, 22. Żarko Udovicic, 27. Vamara Sanogo

Rezerwowi:23. Matko Perdijić9. Junior Torunarigha16. Mateusz Cichocki21. Sebastian Milewski28. Mello66. Adam Banasiak99. Tymoteusz Puchacz

Trener: Dariusz Dudek

Skład Lecha:

1. Jasmin Burić, 26. Rafał Janicki,  13. Nikola Vujadinović,  3. Vernon De Marco, 29. Kamil Jóźwiak, 25. Pedro Tiba, 77. Piotr Tomasik17.,  Maciej Makuszewski, 8. Paweł Tomczyk, 24. Joao Amaral

Rezerwowi:30. Matus Putnocky, 6. Łukasz Trałka, 7. Maciej Gajos10. Darko Jevtić, 11. Dioni, 28. Maciej Orłowski, 32. Christian Gytkjaer

Trener: Ivan Djurdjević