Konstytucja 3 Maja uchwalona w 1791 r była pierwszą w Europie, nowoczesną ustawą zasadniczą regulującą ustrój państwa. Rocznica Konstytucji 3 Maja w okresie II Rzeczypospolitej została uznana za święto narodowe uchwałą Sejmu z dnia 29 kwietnia 1919 roku. Święto, zlikwidowano w czasach Polski Ludowej. W 1990 roku, Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przywrócił Święto Państwowe 3 Maja.

 Na owe czasy był to dokument śmiały i rewolucyjny. Wprowadzał w życie ideały Oświecenia wcześniej, niż uczyniono to w rewolucyjnej Francji. Polskie marzenie o silnym państwie napotkało zdecydowany opór sąsiednich monarchii. Konstytucja miała zdecydowanych przeciwników również wśród Polaków. Podczas, gdy jedni śpiewali „Vivat Maj, Trzeci Maj”, inni potajemnie porozumiewali się z zaborcami. 3 maja 1791 roku Sejm Wielki uchwalił Ustawę Rządową, reformującą dotychczasowy ustrój państwa. Było to śmiałe posunięcie, którym zwolennicy reform chcieli odbudować siłę całkowicie osłabionego państwa. Najważniejszym osiągnięciem ustawy było zniesienie liberum veto i wolnej elekcji, zastąpionej wyborem panującej dynastii przez sejm, a tron polski miał być dziedziczny. Konstytucja tworzyła też z Korony i Litwy jeden organizm państwowy, mający wspólny skarb i wojsko, mający jednak nadal federacyjny charakter na zasadzie równości Korony i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Za religię panującą uznano katolicyzm, przy zupełnej tolerancji innych, uznanych przez państwo wyznań. Konstytucja wprowadzała trójpodział władzy.  Konstytucja nie burzyła istniejącego porządku społecznego, ale znacznie rozszerzała znaczenie słowa naród. Państwo, w którym więcej praw zyskują obywatele, które ma też silniejszą i sprawną władzę, miało dysponować stutysięczną armią. Twórcami ustawy zasadniczej byli zwolennicy skutecznego reformowania bardzo słabego państwa, całkowicie zależnego od potężnych sąsiadów: król Stanisław August, Ignacy Potocki, Hugo Kołłątaj, Stanisław Małachowski oraz posłowie skupieni w Stronnictwie Patriotycznym. Ostatecznie Konstytucję 3 Maja uchwaliła mniejszość. Choć odbyło się to w drodze zamachu stanu, z entuzjazmem przyjęli ją wszyscy, którzy chcieli wolnego, silnego i dobrze rządzonego państwa, dbającego o swych obywateli. Odrzucali ją ci, którzy tracili przywileje. Ci, którzy pamiętali o czasach świetności Polski wiedzieli, że niepodległość i suwerenność można odzyskać tylko tworząc sprawnie funkcjonujące państwo. Dlatego postawili na reformy. Wcześniej już staraniem reformatorów przeprowadzone zostały w Polsce reformy gospodarcze, wprowadzono cło generalne, powstawały fabryki, manufaktury i kompanie handlowe. Potrzebne były jednak reformy ustrojowe. W 1788 roku za zgodą Rosji, powołany został tak zwany Sejm Wielki, który dał początek reformie ustrojowej. Jej zwieńczeniem stała się Konstytucja 3 Maja.  Reformy były zastopowane przez magnaterię i utworzoną przez nią Konfederację Targowicką, która zdelegalizowała Ustawę Rządową. Wojna w obronie Konstytucji 3 Maja w 1792 r. zakończyła się klęską Rzeczypospolitej i wkroczeniem wojsk rosyjskich. Konstytucja 3 maja 1791 roku była próbą uzdrowienia Polski i próbą zerwania więzów zależności od obcych mocarstw. Przez cały okres rozbiorów była symbolem dążeń do odzyskania niepodległości, niezależnie od wewnętrznych sporów i zagrożeń zewnętrznych. Po odzyskaniu niepodległości stała się powodem dumy z samodzielnie podjętej przez Polaków próby ratowania własnego państwa.

„Miałem wiele zastrzeżeń do tego co działo się po 1989 r. Ale atmosfera wydaje się teraz wyjątkowo duszna. Nobilitowanie kiboli i narodowców na prawdziwych patriotów jest rzeczą nie do zniesienia dla człowieka myślącego. To tak jakbyśmy mieli poczucie  zachwiania własnej wartości. Ja go nie mam. Tylko na krótką metę można rządzić ludźmi, wywołując w nich poczucie strachu. A poczucie lęku u ludzi niewykształconych prowadzi do tego, że się ich krzywdzi”. – napisał całkiem niedawno R. Makłowicz.

Mnie również ONI nie będą uczyć ani historii, ani patriotyzmu, ani prawa. Ponieważ je zakłamują, ponieważ je niszczą, ponieważ z nich kpią. Najpewniejszym sposobem ujawnienia charakteru ludzi nie są przeciwności losu, ale danie im władzy. Dziś rządzący w Polsce PiS gardzi konstytucją RP, obowiązującym porządkiem prawnym, opiniami autorytetów czy też profesjonalnych instytucji. Mówią – Prawo to MY. A Państwo to Jarosław Kaczyński. To perwersja, obsceniczność, pogarda i zwykły zamordyzm. Zabili trójpodział władzy, opluli Konstytucję RP. Utracili przyzwoitość i honor, a każdy kto  im sprzyja – również. Warto pamiętać, że w tym krótkim okresie czasu zdewastowali albo zniszczyli wszystko za co się zabrali. Wacek Berczyński wykończył Caracale i uciekł do USA, A. Zalewska wykończyła edukację i ucieka przed nauczycielami, Z. Ziobro mszcząc się wykończył prokuraturę i wykańcza sądy, święty Antoni Macierewicz wykończył armię, Konstanty, ach Konstanty Radziwił wykończył in vitro i polskie szpitale i do tego miliony z łasiczką w tle, J. Szyszko wykończył Puszczę Białowieską, polskie drzewa i zwierzęta. W. Waszczykowski wykończył Polskę na arenie międzynarodowej, towarzysz prokurator S. Piotrowicz wykończył Trybunał Konstytucyjny i Sąd Najwyższy, P. Gliński wykończył Muzeum II wojny światowej oraz kulturę i sztukę, J. Kurski  wykończył TVP, M. Morawiecki wykańcza budżet i skarb państwa, T. Rydzyk wykańcza codziennie polski kościół, a M. Kuchciński ten nasz tytan intelektu po nałożeniu kar finansowych na posłów opozycji codziennie odszczurza i odgrzybia dom nasz wspólny Polskę (z opozycji oczywiście).

Ciągle jest dużo niezrozumienia tego co się dzieje, co robi władza PiS. To nie jest chaos, to jest wyraźnie widoczny plan. To jest tworzenie państwa rządzonego przez jedną osobę nieograniczoną prawem i czasem trwania przy zostawieniu obezwładnionej fasady demokratycznej. To są złodzieje władzy. Propaganda PiS powtarzająca w nieskończoność „Unia Europejska walczy z Polską” – jest oczywistym  kłamstwem.  Polska jest Unią, a Unia jest Polską. W tak zakłamany sposób odbywa się „obrona naszej suwerenności” przed Brukselą i obrona  ” naszej polskiej godności „.

Oni mają swoje miesięcznice związane  z kłamstwem smoleńskim  – ” jestem coraz bliżej prawdy”, „blisko, coraz bliżej” ,”dochodzimy” – ale oczywiście  zachowują bezpieczny odstęp od oczywistej prawdy.  To są seanse nienawiści religii smoleńskiej i kłamstwa smoleńskiego na Krakowskim Przedmieściu, które jednocześnie zakrywają Katyń Smoleńskiem. Mieli grać do końca świata i jeszcze jeden dzień dłużej, ale zabrał im to J. Owsiak. Brakuje w miesięcznicach jeszcze licznych konkursów, waty cukrowej, akrobatów, a J. Kurski zaserwuje zebranym koncert  Despacito. Produkcja „prawdy” w państwie PiS trwa.

 Gdy się nachapali nienależnymi nagrodami  zaproponowali obniżkę wynagrodzeń poselskich i samorządowych o 20%, choć jeszcze rok wcześniej chcieli je podwyższać. Zastosowali prostą zasadę kowal zawinił Cygana powiesili. Z rozkochanych w bizantyjskim przepychu sybarytów pisowcy z dnia na dzień przemienili się w miłujących umiar ascetów. Wcześniej płakali, że nie wystarcza im do pierwszego. Krewetki wagonami by zżerali zapijając wino beczkami. PiS ucieka do przodu, ale niesmak pozostaje. Warto jednak pamiętać, że przeprosiny działają tylko wtedy, jeśli są szybkie i szczere. PiS to partia będąca własnością lidera, a J. Kaczyński wykończył Polskę i cały dorobek ostatnich 27 lat mając w głębokim poważaniu konstytucję RP i obowiązujący w Polsce stan prawny. Vox populi, vox Dei.

Jarosław Pięta

Kto sądzi, że w polityce kiedykolwiek będzie spokojnie, ten bardzo się myli. Oto w minionym tygodniu dotarły do Polski dwie niekorzystne dla nas wiadomości, jedna zza oceanu, druga z Brukseli. Ta pierwsza dotyczy przyjęcia przez amerykańską Izbę Reprezentantów ustawy 447 (JUST Act, po angielsku „sprawiedliwie”), dotyczącej tzw. mienia bezspadkowego pozostawionego przez ofiary Holokaustu. Ta druga – unijni komisarze są za uzależnieniem dopłat środków unijnych od „przestrzegania praworządności” w danym kraju (mam nadzieję, że także we Francji czy Niemczech).

Pierwsza sprawa dotyczy tzw. deklaracji terezińskiej z 2009 r., zawartej przez 46 państw podczas Praskiej Konferencji ds. Mienia Ery Holokaustu. W deklaracji zobowiązano się „przyspieszyć, ułatwić i uczynić przejrzystymi procedury restytucji dzieł sztuki oraz prywatnego i komunalnego mienia przejętego siłą, skradzionego lub oddanego pod presją w czasie Holokaustu”. W imieniu Polski deklarację podpisał Władysław Bartoszewski, ówczesny sekretarz stanu w kancelarii premiera Donalda Tuska.

Dokładniej pisząc, ustawa nakłada na rząd amerykański, a konkretnie na Departament Stanu, obowiązek monitorowania, jak przebiega ten proces, jak jest zaawansowany w różnych krajach. Nie dotyczy to zwrotu np. pożydowskiego mienia w Polsce, bo takie jest spadkobiercom zwracane, ale dotyczy restytucji mienia, wypłaty za nie, co może objąć ok. 20 proc. wartości wszystkich nieruchomości w Polsce. Gdyby faktycznie do czegoś takiego doszło, byłaby to katastrofa narodowa dla naszego państwa. Wycenia się majątek pożydowski od 60 do 200 miliardów dolarów. To gigantyczna suma, która absolutnie według prawa nie należy się żadnej żydowskiej organizacji. Ofiary Holokaustu były obywatelami polskimi, a prawo polskie dokładnie definiuje, czym jest dziedziczenie i kto ma do niego prawo. Zresztą w USA jest podobnie: majątek, który nie ma spadkobierców, przechodzi na własność skarbu państwa czy gminy. Nie ma chyba na świecie takiego porządku prawnego, żeby zwracać majątek, kiedy nie ma spadkobierców.

Co by jednak nie myśleć, po podpisania ustawy 447 przez prezydenta Donalda Trumpa, a to jest raczej pewne, sekretarz stanu USA będzie zobowiązany każdego roku do przedstawienia sprawozdania o realizacji zwrotu mienia pożydowskiego w poszczególnych państwach. Choć to sprawozdanie nie będzie miało żadnych skutków prawnych, to wyobrażam sobie, jakie będą naciski np. na Polskę, skoro niektóre środowiska żydowskie w USA obciążają nasz kraj za udział w Holokauście. Przekonaliśmy się o tym, przy okazji ostatniej nowelizacji ustawy o IPN.

Dobrze byłoby przypomnieć stronie amerykańskiej, że w 1960 r. została podpisana umowa między ówczesnym rządem polskim a Departamentem Stanu USA, w której w punkcie 3. zostało napisane, że jeżeli Polska do roku 1970 wywiąże się z zobowiązań – co Polska uczyniła – to wówczas Departament Stanu zobowiązuje się do tego, że nigdy więcej nie będzie wkraczał w kwestię roszczeń żydowskich (miały pozostać jako wewnętrzne sprawy naszego kraju).

Czy dzisiaj rząd USA pod wpływem silnego lobby żydowskiego chciałby to zmienić? Wątpię, jesteśmy obecnie ważnym sojusznikiem w ramach NATO oraz w budowaniu systemu światowego bezpieczeństwa. To również w interesie USA leżą dobre relacje z Polską, która po Brexicie stała się bodaj najważniejszym sojusznikiem w Unii Europejskiej. Nie sądzę, aby sprawa niezgodnej z prawem deklaracji miała zaciążyć na relacjach polsko-amerykańskich. Zresztą, zobaczymy, co będzie się dziać wokół tej ustaw w stanach Zjednoczonych. Bo to tamtejszy rząd musi odnieść się do tego, co uczyni ze sprawozdaniem sekretarza stanu, z którego będzie wynikało, że np. Szwajcaria nie tylko nie chce ujawnić kont ofiar Holokaustu, ale w ogóle nie ma zamiaru żadnej organizacji żydowskiej tych sum wypłacić. Zobaczymy wówczas, jak Departament Stanu USA zamierza wspierać roszczenia majątkowe organizacji żydowskich: czy postąpi sprzecznie ze standardami obowiązującymi nie tylko w Polsce, ale i u siebie?

Podobnie niesprawiedliwe i krzywdzące byłoby wprowadzenie przez Brukselę dopłat ze środków unijnych w zależności od przestrzegania w danym kraju „praworządności”. W obydwu jednak przypadkach nie chodzi o spór polityczny z USA czy z Unią, ale o ingerencję w zakres suwerenności naszego państwa. W obydwu przypadkach należy powiedzieć: nie.

Czesław Ryszka
Senator RP