Co się dzieje? Co się dzieje? Wojna! Wojna! Wojna!

Wojna trwa na wszystkich frontach i do tego zewsząd dostajemy ostry łomot. Relokacja uchodźców, Trybunał Konstytucyjny, Sąd Najwyższy, Krajowa Rada Sądownictwa, sądy powszechne, prokuratura, służby specjalne, praworządność, pracownicy delegowani, wycinka puszczy, kłamstwo smoleńskie, TVPiS, armia, administracja, smog… Nowa perspektywa budżetowa.

Źli są Litwini, Ukraińcy, Czesi, Słowacy, Niemcy, Francuzi, Grecy, Włosi, Unia Europejska, Stany Zjednoczone, Kanada, Izrael i oczywiście opozycja w Polsce. Oni wszyscy atakują „nas” za…. niewinność. Został nam tylko niezawodny San Escobar. Żarty, żartami.

 Skala upadku reputacji Polski pod rządami PiS jest ogromna, a skala zniszczeń jest niewyobrażalna. W Europie i USA dominują krytyczne komentarze dotyczące Polski. Zrozumienie dla polityki PiS słychać jedynie z Białorusi, gdzie jeździli politycy z Mateuszem Morawieckim na czele oraz z Moskwy. Zniszczyli reputację międzynarodową naszego kraju. Co będzie następne? Co jeszcze zostało do zniszczenia?

Jest takie powiedzenie dotyczące czasów słusznie minionych, na temat socjalizmu, że „ten system dzielnie walczy z problemami, problemami które sam sobie stworzył”. Dokładnie to samo można powiedzieć o całym zamieszaniu związanym z ustawą o IPN, o całej polityce zagranicznej od czasów wyborów parlamentarnych z 2015 r., o całym tym obecnym pisowskim rządzie. Pani Zofia Romaszewska (doradca prezydenta) powiedziała ostatnio, że ta ustawa jest idiotyczna. Bardzo ostre i niebezpieczne stwierdzenie na które nawet ja bym się nie odważył. Przyjmując logikę pani Zofii Romaszewskiej i idąc dalej  trzeba zapytać jeszcze o  termin przegłosowania tej ustawy, kto tę ustawę przegłosował i kto ją podpisał. Czy naprawdę idioci? Warto przy tym również pamiętać o kontekście, logice zdarzeń i, a może przede wszystkim o zbliżającym się kalendarzu. O zbliżającej się 50 rocznicy wydarzeń marca 1968 r., w kwietniu 75 rocznicy powstania w getcie warszawskim, a w maju 70 rocznicy powstania Izraela. I kiedy wydaje się, że nie można już spaść, ktoś puka od dołu w dno. Okazuje się że, to…..

To wypowiedź premiera M. Morawieckiego w trakcie konferencji monachijskiej , a następnie złożenie kwiatów na grobie żołnierzy Brygady Świętokrzyskiej NSZ zamiast w KL DACHAU. Niestety. A właściwie stety, stało się. Ale jak wiadomo mądrość zależy od trzech rzeczy: osobowości, wiedzy i samokontroli. Zabrakło wszystkiego.

Ale niedawno w TVP info słyszałem faceta cytującego innego faceta, że „Teraz mamy wojnę trzeciego pokolenia UB z trzecim pokoleniem AK”. Wprawdzie mój dziadek był w AK, a ja i moja rodzina z UB nigdy nie miała nic wspólnego, to jednak oni decydują gdzie kto stał  i gdzie stało ZOMO. Ale tak naprawdę coraz gorącej pod beretem. Dlatego zgadzam się z dr. Tomaszem Kasprowiczem, który napisał – ,,I za to PiS szanuję. Oni niczego nie ukrywają. Wchodzą nieproszeni na imprezę, na prywatną posesję, sikają przy gościach z trampoliny do basenu, krzyczą, że właściciel jest chamem, a na końcu wynoszą meble na oczach domowników”.

Cóż to dyplomatołki, jak mawiał nieodżałowany Władysław Bartoszewski. Gdyby żył. I tak by go dzisiaj nikt nie słuchał. Cóż. Takich ludzi dziś brakuje. Jego doświadczenia, jego dorobku, jego autorytetu. On był szanowany przez  Amerykanów, Rosjan i Żydów na całym świecie. Był szanowany przez Niemców i całą Europę. Oczywiście poza grupą zakompleksionych frustratów w Polsce. A ja miałem zaszczyt i honor znać osobiście i spotykać Władysława Bartoszewskiego.

Dlatego z wielką radością i satysfakcją przyjąłem działania jednej z mieszkanek naszego grodu dotyczące zbierania podpisów  pod inicjatywą mającą na celu nadanie imienia Wł. Bartoszewskiego ronda w Sosnowcu.  Ucieszyła mnie również pozytywna decyzja sosnowieckiej Rady Miejskiej, choć niejednomyślna. Otwarcie tego ronda nastąpiło w poniedziałek 19.02.2018 roku, a więc w  dzień jego urodzin. Jeszcze jednak przed oficjalnym otwarciem ronda rozpoczęła się akcja. Hejt, który bluznął ze strony „Prawdziwych Polaków” nie dość, że zakłamany, to jeszcze po prostu obrzydliwy. Hejt, nie mający nic wspólnego z prawdą historyczną, ale za to wiele wspólnego z obecną polityką historyczną albo jak kto woli histeryczną. Tak mogą postępować i takich słów używać tylko świetnie wykształceni i odważni ( tyle tylko że dziś) zdrajcy narodu, kanalie, zdradzieckie mordy, komuniści i złodzieje. Po prostu gorszy sort.   Ale odpowiedzi na takie zachowanie udzielił jeszcze za życia w dniu 21.01.2005 roku sam Władysław Bartoszewski – „Kiedy ktoś mnie po pijaku obrzyga w autobusie, to nie jest obraza. To jest obrzydliwość. Nie każdy może mnie obrazić. Prezes PiS nie ma życiorysu, który by mu na to pozwolił. Jestem ponad to”. Bartoszewskiego nie trzeba bronić. On się bronił i broni nawet po śmierci sam. Retoryka obecnej ekipy i „głupiego ludu” jest pełna gomułkowskich nawiązań. Służalczość, lizusostwo, strach i zwykłe chamstwo oparte o kłamstwo. Umiarkowane poglądy oraz poglądy reprezentujące realny interes Państwa są za to przez wiernych wyznawców hejtowane.

Niestety, również z niesmakiem i zażenowaniem, ale bez zdziwienia przeczytałem wypowiedź jednego oficjała z Sosnowca cytującego bardzo znane przesłanie Wł. Bartoszewskiego  – „Warto być uczciwym, choć nie zawsze się to opłaca. Opłaca się być nieuczciwym, ale nie warto.”

Gdybym nie znał. ALE ZNAM. Tupet, bezczelność i …… to szczyt szczytów zakłamania i hipokryzji. Gdzie brak WIEDZY, brak i WARTOŚCI. WSTYD!!! Historia wolnego człowieka nigdy nie jest pisana przez przypadek, ale przez wybór, jego wybór. Dlatego mów prawdę, w ten sposób nie będziesz musiał pamiętać co powiedziałeś.

Stąd też niezwykle trafny wydaje się w tych konkretnych sytuacjach ten oto cytat starożytnego greckiego filozofa Sokratesa – „Gdzie rządzi mądry jest miejsce dla wszystkich. Tam gdzie rządzi głupi jest miejsce tylko dla głupich „

Jarosław Pięta

   Tegoroczne wybory samorządowe przedstawiane są przez dziennikarzy jako pojedynek pomiędzy Prawem i Sprawiedliwością a siłami zjednoczonej (a raczej podzielonej) opozycji. Nie wiem czy zdają sobie oni sprawę, że przenoszenie partyjnych sporów na szczebel lokalny, całkowicie zaprzecza idei samorządności. Z pewnością natomiast są tego świadomi liderzy tych partii, dla których to po prostu walka o polityczne wpływy i możliwość zdobycia tysięcy posad, które można obsadzić z klucza partyjno-towarzyskiego. Trudno zresztą im się dziwić, ponieważ znacząca część członków partii politycznych wstąpiła do nich nie z powodu swoich poglądów, a jedynie upatrując w nich trampoliny do realizacji własnej kariery politycznej albo po prostu drogi do realizacji własnych, czysto materialnych, interesów. A przecież to od ich poparcia zależy sukces lidera w wewnętrznej rywalizacji o władzę.

   Szyld partyjny jest bardzo potrzebny kandydującym na stanowiska wójtów, burmistrzów i prezydentów miast, ale tylko jeżeli spełniony jest jeden z dwóch warunków. Pierwszy – starają się o wybór na pierwszą kadencję, a nie reelekcję. Drugi – ich macierzyste ugrupowanie polityczne ma dobre notowania. Dlatego tak wielu prezydentów, którzy wygrywali w 2002 roku wybory pod szyldem Sojuszu Lewicy Demokratycznej, w kolejnych latach tworzyli już własne komitety i starali się unikać partyjnej identyfikacji. Obecnie podobny proces widać w przypadku przynajmniej niektórych kandydatów Platformy Obywatelskiej.

   Od lat Prezydentem Gdańska jest działacz PO Paweł Adamowicz. Reprezentował tą partię w kolejnych wygrywanych przez siebie od 2002 roku bezpośrednich wyborach na włodarza miasta. Wiele jednak wskazuje na to, że w tym roku będzie on startował w wyborach reprezentując własny komitet wyborczy, a nie macierzyste ugrupowanie polityczne. Bezpośrednim powodem jest oczywiście bardzo prawdopodobne poparcie przez PO jako swojego kandydata Jarosława Wałęsy (dość zabawna jest w tym kontekście krytyka decyzji Adamowicza przez Lecha Wałęsę) – oficjalnie ze względu na kłopoty obecnego Prezydenta Gdańska z wymiarem sprawiedliwości. Niektórzy jednak uważają, że obecnemu Prezydentowi Gdańska wcale na poparciu Platformy nie zależy. Wręcz przeciwnie, może stanowić dla niego obciążenie. Dlatego uznał, że lepiej będzie opuścić będące w kryzysie ugrupowanie i wykorzystać silne poparcie dla swojej osoby jakim bez wątpienia cieszy się w stolicy Pomorza. Partia zrobiła swoje, partia może odejść.

   Jeszcze ciekawszy jest nasz sosnowiecki przypadek. Przewodniczący sosnowieckiej Platformy, a zarazem wiceszef regionalnych struktur tej partii, oświadczył ostatnio swoim współpracownikom, że w najbliższych wyborach będzie startował z komitetu „Wspólnie dla Sosnowca” – politycznej wydmuszki, którą stworzył jakiś czas temu. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że Platforma Obywatelska też ma wystawić swój własny komitet i oczywiście poprzeć … Arkadiusza Chęcińskiego kandydującego bądź co bądź z konkurencyjnej listy. Nie ulega wątpliwości, że działacze sosnowieckiej PO, chociaż zostawieni na lodzie przez swojego szefa, bez mrugnięcia okiem poprą jego decyzję. Nie mają przecież innego wyjścia.

   Działanie naszego Prezydenta jest jak najbardziej racjonalne, chociaż motywowane wyłącznie realizacją własnego interesu politycznego. Słabnące notowania Platformy Obywatelskiej i narastający wewnętrzny ferment w tym ugrupowaniu wskazują, że najwyższy czas się ewakuować z tonącego okrętu. Oczywiście nie można jeszcze pozwolić, żeby ktoś inny przejął stery w sosnowieckiej strukturze tej partii, ponieważ w najbliższych wyborach szyld PO (a w zasadzie sympatycy tego ugrupowania) może się jeszcze przydać. Po ewentualnej reelekcji, zwłaszcza gdyby okazało się, że PO utraciła władzę w województwie, nie będzie to już potrzebne. Może nawet poważnie zaszkodzić w dalszej politycznej karierze naszego Prezydenta. Kogo, oczywiście w razie jesiennego sukcesu, będzie reprezentował Arkadiusz Chęciński w następnych wyborach? To dopiero okaże się w przyszłości. Kto wie czy nie będzie to Prawo i Sprawiedliwość, jeżeli tylko utrzyma swoje obecne notowania.  Oczywiście nie dlatego, że nasz Prezydent zmieni swoje poglądy, które w większości kwestii odbiegają od tego, co głosi obecnie rządzące ugrupowanie. Ale przecież to akurat nie ma najmniejszego znaczenia. Liczy się wyłącznie pragmatyzm. A wyborcy, jak pokazują ostatnie lata, są w stanie zaakceptować nawet najbardziej kuriozalne, polityczne wolty.

Karol Winiarski

Ogromna wrzawa przeciw Polsce za nowelizację ustawy o IPN zrobiła swoje: miliony ludzi na świecie dowiedziały się o niemieckich zbrodniach wojennych w naszym kraju, o niemieckich a nie polskich obozach koncentracyjnych. Ta prawda była przez 70 lat zakłamywana, miejmy nadzieję, że teraz już nikt świadomie nie odważy się obwiniać państwa polskiego za holokaust.

Ale w ustawie znalazł się również zapis, zgłoszony przez ruch Kukiz’15, o karaniu za zaprzeczanie zbrodni ludobójstwa na Polakach, dokonanego przez OUN i UPA na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, ale również wszelkich innych zbrodni popełnionych przez rozmaite ukraińskie formacje nacjonalistyczne i kolaborujące z III Rzeszą, jak np. lokalne jednostki policji ukraińskiej, odłam OUN zwany melnykowcami, Ukraiński Legion Samoobrony, a także ruchome bataliony policyjne SS złożone z Ukraińców, 14 Dywizja Waffen SS-Galizien. Dlatego do listy zakazanych totalitarnych ideologii obok nazizmu i komunizmu dodano w ustawie także banderyzm.

Jak należało się spodziewać, sprzeciw wobec ustawy zgłosiła strona ukraińska. W oświadczeniu MSZ Ukrainy napisano, że „ukraińska tematyka po raz kolejny jest wykorzystywana w polityce wewnętrznej Polski, a tragiczne stronice wspólnej historii są nadal upolityczniane (…). W tym kontekście niezwykłe zaniepokojenie wywołuje zamiar przedstawienia Ukraińców wyłącznie jako ’zbrodniczych nacjonalistów’ i ’kolaborantów III Rzeszy’”. Przeciwko polskiej ustawie wystąpiła również Rada Najwyższa (parlament) Ukrainy, pisząc w specjalnym oświadczeniu, że ustawa o IPN zawiera „wykrzywione pojęcie” ukraińskiego nacjonalizmu, że „kategorycznie nie przyjmuje i odrzuca politykę podwójnych standardów i narzucania idei odpowiedzialności zbiorowej oraz podejmowanych przez stronę polską prób zrównania wszystkich bojowników o niepodległość Ukrainy ze zbrodniami dwóch reżimów totalitarnych XX wieku, nazistowskiego i komunistycznego”.

Co by o tych wypowiedziach nie sądzić, to nie pierwszy raz władze Ukrainy nie chcą pamiętać o 130 tys. Polaków zamordowanych na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej. W tym roku mija 75 lat od kulminacji tego ludobójstwa, dokonanego przez nacjonalistów Bandery i Ukraińską Powstańczą Armię. Czy lęk Ukraińców przed prawdą pozostanie silniejszy od poprawienia naszych sąsiedzkich stosunków?

Prawdą jest, że niepodległe państwo ukraińskie powstałe w 1991 r., nie zareagowało od początku na wzrost nacjonalizmu, zwłaszcza systematycznego propagowania „bohaterstwa OUN i UPA”. Świadomie czy nie, pozwolono stawiać pomniki i nazywać ulice imieniem Stiepana Bandery, a od pewnego czasu czarno-czerwona flaga banderowska jest już oficjalnie wywieszana podczas różnych świąt przez władze państwowe. Jeśli jednak pomniki Bandery na Ukrainie są wewnętrzną sprawą tego państwa, to musi zastanawiać pełna swoboda działalności Związku Ukraińców w Polsce, który upamiętnia zbrodniarzy z OUN-UPA. Co najmniej budzi zdziwienie, że strona polska dofinansowując z budżetu państwa wspomniany związek, pozwala mu na zakłamywanie historii, nie reaguje bardziej zdecydowanie, gdy np. w 2017 r. ukraiński IPN wstrzymał polskie prace poszukiwawcze, ekshumacje i upamiętnienia na Ukrainie.

W tej sprawie Ewa Siemaszko pisze, że obecnie w województwach wołyńskim, tarnopolskim, stanisławowskim i lwowskim mamy tylko 5 procent upamiętnień polskich ofiar, na więcej Ukraińcy nie chcą się zgodzić. Na symbolicznych cmentarzach są krzyże, gdzie jest napisane, że zginęli tragicznie, ale nawet nie napisano, kto zginął. Dotyczy to nie tylko ofiar ludobójstwa ukraińskiego, ale też ofiar zbrodni sowieckich, niemieckich i poległych żołnierzy podczas wojen.

W sytuacji, kiedy ponad milion Ukraińców pracuje i osiedla się w Polsce, kiedy u nas mówi się o „uszanowaniu wrażliwości ukraińskiej”, to ukraińscy politycy nie liczą się z polską wrażliwością: przypomnę, że w 2015 r. tuż po wyjściu prezydenta Komorowskiego z ukraińskiego parlamentu, posłowie uchwalili ustawę gloryfikującą OUN-UPA, zgłoszoną przez Jurija Szuchewycza, syna głównego komendanta UPA Romana Szuchewycza. Jak na to zareagowała strona polska? Niestety, bez odpowiedniej reakcji.

Nie poprawimy stosunków z Ukrainą dopóty, dopóki będziemy wypierać z kart historii zbrodnię ludobójstwa na Polakach. A na początek powinniśmy domagać się w relacjach z Ukrainą przynajmniej zasady wzajemności i szacunku. Dlatego dla zachowania prawdy, dla uczczenia pamięci ofiar i zachowania godności narodowej, ustawa o IPN ma ogromne znaczenie, choć jest spóźniona o wiele lat.

Czesław Ryszka
Senator RP