About

Posts by :

Wizyta polskiej młodzieży z Ukrainy w Sosnowcu

Informacje/ Sosnowiec

Wizyta polskiej młodzieży z Ukrainy w Sosnowcu

0 Comment

Podobnie jak w latach ubiegłych tak i w tym roku będziemy gościć w Sosnowcu dzieci z Ukrainy z polskich rodzin. Ich pobyt zorganizowany jest przez Rycerzy Kolumba z rady sosnowieckiej we współpracy z miastem Sosnowiec. Wszystkie dzieci posiadają Kartę Polaka. Przyjazd nastąpi 30 czerwca, a wyjazd 15 lipca. Jak co roku dzieci nocować będą w obiektach MOSiR-u, otrzymają również wyżywienie. Zorganizowane będą dwie wycieczki autokarowe. Dzieciaki będą w Wesołym Miasteczku, ZOO oraz na kilku innych wycieczkach i zabawach. Opiekunem grupy jest jak zwykle ksiądz Rafał Chajduga, który przebywał kilka lat na Ukrainie (Stary Skałat, Kołomyja).

Aby ten pobyt w Polsce był udany wciąż potrzebna jest pomoc i wsparcie. Kto chciałby jej udzielić, proszony jest o kontakt z opiekunem młodzieży ks. Rafałem Chajdugą, tel. 784-298-380, e-mail: rafalsosnowiec@tlen.pl lub ze Sławomirem Korczyńskim: e-mail: slawomirkorczynski@vp.pl

Historia i tożsamość Zagłębia – „Ryzykowne tezy, czyli ważne znaki zapytania”

Region

Historia i tożsamość Zagłębia – „Ryzykowne tezy, czyli ważne znaki zapytania”

0 Comment

Jak w stosunkowo krótkim czasie narazić się mieszkańcom własnej, rodzinnej miejscowości? Otóż, wszem i wobec obwieścić, że zasadniczo powstała ona przez….. przypadek. Tym artykułem sam siebie obsadzam w takiej właśnie roli. W najmniejszym stopniu nie kieruje mną jakakolwiek niechęć do Będzina i jego mieszkańców, a jedynie próba nowego spojrzenia na rolę tego miejsca w okresie średniowiecza. W związku z tym pozwolę sobie tu na mniej lub bardziej odważne a  nawet nieco ryzykowne hipotezy.

W IX wieku w Będzinie funkcjonował gród, wiązany z plemieniem Wiślan. Przypuszcza się, iż już wówczas miał on strzec granicy. W tym czasie przebiegał tutaj szlak handlowy Praga-Kijów. Dyskusyjna pozostaje rola jaką odgrywał pobliski Grodziec. Moim zdaniem albo były to rubieże terytorium wspomnianych Wiślan albo teren rozgraniczający domeny sąsiadujących ze sobą plemion. Idąc tym tokiem myślenia nazwę „Grodziec” należy interpretować nie jako wywodzącą się od grodu łużyckiego, istniejącego na wzgórzu noszącym od dłuższego czasu nazwę św. Doroty (wcześniej „Amoena” czyli Wesoła), ale od słów: „grodzić” i „granica”.

Za Grodźcem jako obszarem oddzielającym wpływy dwóch sąsiadów (będącym czymś w rodzaju bufora) przemawia fakt, iż ważna, naturalna granica terytorialna znajdowała się w pobliżu będzińskiego grodziska. Mowa tu o Czarnej Przemszy. Za drugą, o mniejszym znaczeniu, również naturalną granicę można uznać trzy grodzieckie wzniesienia: Dorotkę, Parcinę i Kijową. Co ciekawe, na mapie Grodźca z 1933 r., w pobliżu wymienionych wzniesień i ówczesnego Nadleśnictwa Gródków II widnieje nazwa „Zastruże”. Miejsce to można ostrożnie wiązać ze średniowiecznym obszarem pogranicza.

W roku 1951 w Grodźcu przeprowadzono wykopaliska archeologiczne. Mowa tu o drodze na Boleradz. Było to dwa lata po zniszczeniu przez robotników, podczas budowy drogi Grodziec-Boleradz, 22 wczesnośredniowiecznych grobów. Prawdopodobnie z XI w. Wówczas, tj. w 1949 r. znaleziono żelazny miecz (datowany na X w., długość całkowita – 92 cm), nóż oraz obręcze, wykorzystywane w wiadrach. Jest to pośredni dowód na to, iż w okresie średniowiecza miejsce to, pomimo zmian politycznych i płynności granicy, nadal pozostawało atrakcyjne jako teren osadnictwa. A to świadczy o co najmniej dobrych, jeśli nie korzystnych warunkach sprzyjających temu zjawisku.

Sprawą wciąż niezbadaną jest ewolucja osadnictwa w Grodźcu we wspomnianym okresie. Stosunkowo późne, jak na omawiany tu temat, źródło historyczne – mapa Grodźca z 1849 r. wskazuje, iż miejscowa ludność osiedlała się w pobliżu kościoła p.w. św. Katarzyny oraz obecnych ulic Limanowskiego i Wolności. Do dyskusji pozostaje kwestia dlaczego właśnie tam, a nie na pobliskim wzgórzu powstała pierwsza świątynia. Być może chodziło o względy czysto praktyczne. Osadnictwo rozwijało się w bezpośrednim sąsiedztwie ważnej, lokalnej drogi (którą dziś stanowią wspomniane, dwie ulice), więc logiczną konsekwencją była budowa kościoła w pobliżu domostw zamieszkałych przez przyszłych parafian.

Jeśli założyć, iż w okresie plemiennym Grodziec rozgraniczał sąsiednie terytoria, a następnie stał się częścią domeny piastowskich władców, to najprawdopodobniej w okresie rozbicia dzielnicowego został „wchłonięty” przez książąt śląskich. Odbyło się to zapewne w sposób naturalny, ponieważ grodziecki „bufor” utracił swoją funkcję, jaką pełnił w czasach państwa Wiślan. Tak więc rzeczywistą granicą po 1138 r. stała się przywołana tu już Czarna Przemsza, a gród będziński zyskał na swoim znaczeniu.

Na przemianach polityczno-terytorialnych Grodziec nie stracił. Wręcz przeciwnie. Zyskał w okolicy ważną pozycję. W XIII wieku znalazł się w posiadaniu klasztoru Norbertanek na Zwierzyńcu. Według kronikarza Jana Długosza siostry miały otrzymać Grodziec od jednego z książąt piastowskich „w zamian za dziesięciny z dwunastu wsi, w kasztelanii bytomskiej”. Owe dziesięciny miały być spożytkowane na konserwację zamku siewierskiego. Historyk Jerzy Rajman twierdzi, iż Grodziec była to jedna z największych i najlepiej zagospodarowanych wsi w latyfundium norbertanek zwierzynieckich”. Długosz wspomina o osiemdziesięciu łanach kmiecych (1 łan kmiecy = 3,96 ha) w Grodźcu, co świadczy, iż był to naprawdę spory nabytek. Do grodzieckiej parafii pod wezwaniem św. Katarzyny należały (oprócz samego Grodźca) pobliskie Psary, Gródków oraz Łagisza. Jest to dowód na ważną rolę i wpływy grodzieckiej osady oraz na to, iż sąsiadom nie udało się jej zdominować i przejąć nadrzędnej roli w tej części pogranicza śląsko-małopolskiego.

Wyjątkowo skromnie na tym tle jawi się Będzin. W skład będzińskiej parafii p.w. św. Trójcy w XIV w. wchodziły, oprócz samego Będzina, jedynie niewielkie wówczas osady: Sarnów i Małobądz.

Na początku XIV w. Będzin był wsią lokowaną na prawie niemieckim. Następnie, najprawdopodobniej za panowania Władysława Łokietka, został miastem na prawie polskim, a następnie w 1358 r. lokowano go na prawie magdeburskim. Jak twierdzi historyk Jerzy Sperka wójtostwo będzińskie w porównaniu z innymi miastami z regionu Małopolski było ubogie. To przekładało się na uposażenie tutejszego wójta, które nie dawało perspektywy znacznych zysków w dającej się przewidzieć przyszłości. Pośrednim dowodem na to jest fakt, iż w latach 1358-1364 Będzin miał aż trzech wójtów. Dodatkowym czynnikiem ograniczającym rozwój miasta był, jak sugeruje J. Rajman, „brak naturalnego zaplecza wiejskiego”.

Moim zdaniem to, że Będzin w XIV w. stał się miastem, było czymś w rodzaju efektu ubocznego wobec jego roli w tej części Małopolski. Sądzę, że co najmniej do wieku XIII nie planowano tam rozwoju osadnictwa i poważniejszych inwestycji z nim związanych. W czasach piastowskich funkcjonował w Będzinie gród. I to on był najważniejszym obiektem. Miał strzec ważnego szlaku handlowego, okolicy, a z czasem także zyskał status warowni granicznej. Zresztą jej istnienie oraz lokalizacja były na tyle zasadne, iż Mieszko I i jego następcy uznali, iż poprzedni władcy słusznie wybrali właśnie to miejsce na warownię. W X, XI i XII w. o tworzeniu tu dużej wsi lub ośrodka miejskiego nie było w ogóle mowy.

Będzin zaczynał zyskiwać na znaczeniu dopiero w okresie rozbicia dzielnicowego. Oprócz szlaku, zaczął strzec rubieży dzielnicy senioralnej. Wraz z ukształtowaniem się granicy, zaczęła funkcjonować (być może od XIII w.) komora celna. W latach 70. XIII w. dokonano ważnej modernizacji będzińskiej warowni, budując murowaną, okrągłą wieżę. Czynniki te mogły wpłynąć na rozwój osadnictwa, aczkolwiek w ograniczonym stopniu. W dalszym ciągu nie było to szczególnie atrakcyjne miejsce do zamieszkania, a władcy nie podejmowali intensywnych prób kolonizowania tych terenów.

Główną rolą Będzina w XIII stuleciu było nadal strzeżenie i ochrona, w tej części pogranicza, interesów księcia zasiadającego na tronie w Krakowie. Nic prócz tego. Dlatego też nie powstała kasztelania będzińska. Nie było takiej potrzeby. Co prawda historyk Bożena Czwojdrak przypuszcza, iż bezskutecznie starano się ją stworzyć, ale wydaje się to mało prawdopodobne. To, że z czasem Będzin uzyskał dochody z części Ciężkowic i Długoszyna, a w okresie rządów m.in. Jagiellonów przywileje o charakterze ekonomicznym, jest według mnie dowodem, iż starano się na różne sposoby stworzyć jedynie dodatkowe źródło dochodów dla niezamożnego, nadprzemszańskiego miasta.

Stopniowy rozwój osadnictwa na tym terenie doprowadził do powstania wsi, a następnie niewielkiego ośrodka miejskiego. Wspomniane lokacje były efektem końcowym mających tu miejsce procesów urbanizacyjnych. Polityka Kazimierza Wielkiego oraz konflikt ostatniego na tronie polskim Piasta z Królestwem Czech spowodowały budowę w Będzinie m.in. murowanego zamku, a następnie otoczenie miasta murami.

Moim zdaniem dopiero w wieku XIII osadnictwo w Będzinie było na tyle rozwinięte, iż postanowiono ująć je w ramy prawne. Stąd powstanie osady wiejskiej, a z czasem miasta. Jednocześnie pociągnęło to za sobą konieczność stworzenia nowej parafii i pozyskania wsparcia ekonomicznego dla młodej osady. Nie było to proste, bo de facto granice parafii na tym terenie były od dawna wytyczone. To samo tyczyło się własności terytorialnej i uzyskiwanych z niej dochodów. To, że źródła historyczne milczą o Będzinie aż do XIV w. (Będzin pojawia się w dokumentach dopiero w 1301 r.), jest dowodem na to iż osadnictwo było tam przez długi okres czasu sprawą marginalną, bądź jak chce J. Sperka wskazuje na „bardzo wolny” rozwój tego miejsca. Wszystkie opisane tu działania dotyczące Będzina (i jako wsi i późniejszego miasta) wyglądają na działania wymuszone nieplanowanym rozwojem osadnictwa na tym terenie.

Tak więc ewolucja Będzina w okresie średniowiecza nie była efektem przemyślanego planu, realizowanego konsekwentnie przez kolejnych, piastowskich władców, ale efektem rozwoju na tym obszarze osadnictwa oraz zmian o charakterze terytorialnym i politycznym na terenie pogranicza śląsko-małopolskiego. Decyzje władców, zasiadających w Krakowie, dotyczące tego miejsca były jedynie przysłowiową „kropką nad i” finalizująca procesy urbanizacyjne.

Pytań i wątpliwości dotyczących zarówno historii Będzina i jego obecnej dzielnicy Grodźca jak i pozostałej części Zagłębia Dąbrowskiego jest o wiele więcej. Do dzisiaj chociażby nie wyjaśniona jest rola Wojkowic Komornych w okresie plemiennym i dynastii pierwszych Piastów. Stąd też pilna potrzeba (oprócz kwerend historyków w archiwach krajowych i zagranicznych) radykalnego zwiększenia funduszy na badania archeologów w tym regionie. Zagłębie to teren wciąż słabo zbadany pod tym kątem.

Postawione przeze mnie hipotezy w niniejszym artykule to głos w dyskusji na temat zmian (i ich konsekwencji) jakie zachodziły w okresie średniowiecza w tej części pogranicza śląsko-małopolskiego. Mam nadzieję, że badania historyków w przyszłości pozwolą na znalezienie chociaż części odpowiedzi na pojawiające się coraz to nowe pytania dotyczące przeszłości zachodnich rubieży Małopolski.

Na zdjęciu fragment mapy z XVI w. ukazujący część ówczesnego pogranicza śląsko-małopolskiego (Źródło: https://mojezaglebie.blogspot.com/2012/10/zamek-w-jaworznie-dugoszynie.html)

Dariusz Majchrzak 

Bibliografia (wybór):

  1. Barański M. K., Dynastia Piastów w Polsce, Warszawa 2005
  2. Będzin 1358 – 2008, T. 2, praca pod red. J. Sperki, Będzin 2008
  3. Gospodarka nad Przemszą i Brynicą. Od pradziejów do początków XX wieku w świetle badań interdyscyplinarnych, praca pod red. D. Rozmusa i S. Witkowskiego, Dąbrowa Górnicza-Olkusz-Sosnowiec 2009
  4. Krajniewski J., Będzin. Początki miasta, Będzin 2008
  5. Majchrzak D., Gospodarcza, społeczna i kulturowa ewolucja Zagłębia Dąbrowskiego na przestrzeni wieków na przykładzie Grodźca
  6. Noga Z., Słownik miejscowości księstwa siewierskiego, Katowice 1994
  7. Rajman J., Pogranicze śląsko-małopolskie w średniowieczu, Kraków 2000
  8. Rozmus D., Wczesnośredniowieczne zagłębie hutnictwa srebra i ołowiu na obszarach obecnego pogranicza Górnego Śląska i Małopolski (2 połowa XI – XII/XIII w.), Kraków 2014

Zagłębie Dąbrowskie zanim powstało. Od pradziejów do końca XVIII wieku, praca pod red. J. Walczaka, Sosnowiec 2007

Źródło: klubzaglebiowski.pl

Śladami Alojzego Korzeńca – spacer historyczno-literacki

Informacje/ Sosnowiec

Śladami Alojzego Korzeńca – spacer historyczno-literacki

0 Comment

W najbliższą środę 28 czerwca odbędzie się spacer śladami Alojzego Korzeńca – bohatera książek Zbigniewa Białasa. Po zakamarkach związanych z postacią słynnego kafelkarza oprowadzą nas historyk Grzegorz Onyszko oraz miłośnik sosnowieckiej trylogii Tomasz Grząślewicz (ilikezaglebie.pl).

28 czerwca pan Alojzy Korzeniec położy kafelek w domu przy ulicy Żytniej 16, kilkanaście godzin później jego zdekompletowane ciało znalazł na nasypie kolejowym kolejarz Ociepa. 

  Jak zapowiadają organizatorzy w trakcie wycieczki odwiedzimy sporo miejsc i obiektów opisanych przez pisarza, m.in. kafelki Korzeńca, dom w którym mieszkała Emma Niukanen, czy powieściowe miejsce odnalezienia ciała Korzeńca. Dowiemy się też jak te miejsca i obiekty wyglądały w roku 1913. Będzie też okazja porozmawiać o sosnowieckich losach bohaterów książek. Wszystko to wzbogacone będzie porcją odpowiednich cytatów z powieści „Korzeniec” i „Puder i pył”.

Trasa: Kościół św. Tomasza – Żytnia – Park Dietla – Park Sielecki – Bulwary nad Przemszą – Aleja Zwycięstwa – Warszawska – Teatralna – Kołłątaja – Plac im. Konstantego Ćwierka – Dęblińska – nasyp przy Dęblińskiej.

Zbiórka: skwer im. Danuty Siedzikówny „Inki” przy kościele św. Tomasza na Pogoni
28 czerwca godzina 17:30
Przewidywany koniec wycieczki: nasyp kolejowy za ulicą Dęblińską 28 czerwca ok. godz. 20:30.
Udział w spacerze jest dobrowolny i na własne ryzyko. W czasie wycieczki obowiązuje ubiór i obuwie turystyczne. Organizator nie zwraca kosztów przejazdu, uczestnicy zadania ubezpieczają się we własnym zakresie, członkowie PTTK mają ubezpieczenie w ramach opłaconej składki członkowskiej za 2017 r.
Program może ulec zmianie ze względu na warunki atmosferyczne i bezpieczeństwo uczestników – decyduje o tym przewodnik.

Organizatorzy: PTTK oddział im. Aleksandra Janowskiego , I Like Zagłębie, 41-200.pl, Głos Sosnowca.

Źródło: 41-200.pl
Fot. Tomasz Grząślewicz

Zagłębie Dąbrowskie a Śląsk – za i przeciw

Region/ Sosnowiec

Zagłębie Dąbrowskie a Śląsk – za i przeciw

0 Comment

W powszechnej opinii region Zagłębia Dąbrowskiego kojarzony jest z czarnym, zadymionym, pełnym kominów pejzażem przemysłowym. Przypomnieć należy, że była to ziemia, przez którą przebiegały granice państwowe i że Zagłębie zawsze należało do najzasobniejszych terenów w surowce naturalne w całym Królestwie Polskim. Od czasów średniowiecza rozwijało się tutaj hutnictwo, a następnie górnictwo. Ale od kilku lat jest to już pejzaż zanikający. Można by rzec, że Zagłębie Dąbrowskie staje się zielonym pejzażem. Już coraz mniej przemysłowym. Jest jednak pejzażem miejskim /nowe budownictwo/, warownym i historycznym /Zamek w Będzinie/, /Trójkąt Trzech Cesarzy – obecnie Maczki/ a cała Jura Krakowsko-Częstochowska to czysty gotycki krajobraz  – zamki z czasów Kazimierza Wielkiego – Ogrodzieniec, Pilica, Sosnowiec. Do w/w zaliczyć można jeszcze – wzgórze Niezdara, linia Brynicy też była naturalną linią warowną. Jeśli chodzi o architekturę sakralną w Zagłębiu to także przedstawia nam ona wiele styli między innymi – gotycki, romański, neoromański, barokowy. Wymieńmy tylko te największe i najstarsze – w Sosnowcu : katedra W.N.M.P /bazylika mniejsza/, cerkiew Wiary, Nadziei i Miłości, Sielec, Niwka. – Dąbrowa Górnicza: M.B.A, Świętej Barbary, Św. Antoniego. – Czeladź: Św. Stanisława BM. Będzin: Św. Trójcy, dalej – Siewierz, Wojkowice Kościelne, Sławków, Pilica, Koziegłowy, Zawiercie itd. W Zagłębiu Dąbrowskim osiedliło się wielu przemysłowców, dzięki którym Zagłębie się rozwijało, nie sposób wszystkich wymienić ale kilku należałoby znać, między innymi; Dietel, Lamprecht, Mauve, Brzostowski, Reden i wielu innych.

I w tym miejscu odsyłam państwa do książki Tomasza Kostro „Na początku był cynk”.

Myślę że każdy z nas powinien mieć w swojej świadomości zakodowane granice naszego regionu; przede wszystkim Sosnowiec, Będzin, Czeladź, Dąbrowę Górniczą, Wojkowice  /tak skromnie/. Myślę, że to co wymieniłem w tzw. „małej pigułce” świadczy o tym, że Zagłębie istniało od wieków i tak powinno pozostać. Zagłębie dla Zagłębia, a nie Zagłębia dla Śląska.

Zbyt mocne i na siłę łączenie go z całą aglomeracją Śląską nie ma sensu. Tym bardziej dla przyszłej struktury metropolitalnej nazywanie tego „stworu”- SILESIĄ, jest wielkim nieporozumieniem i nietaktem w stosunku do mieszkańców Zagłębia. Nazwa ta jest krytykowana przez autorytety nauki i kultury. Nazwa ta jest krzywdząca i niesprawiedliwa. Należałoby tu jeszcze wspomnieć o kulturze Zagłębia. Rozwija się ona coraz bardziej poprzez działające kluby, stowarzyszenia, fundacje, domy kultury, biblioteki, przy znacznym wsparciu tylko Wydziału Kultury i Władz Samorządowych poszczególnych miast. Nie jest natomiast wspierana przez Urząd Marszałkowski czy Wojewódzki. Nawet dotacje na rozwój, czy rozbudowę jakiegoś ośrodka kultury, nauki czy sportu ciężko otrzymać. Więc, o czym tu mówić? O jakim łączeniu tu mowa? Czy nie chodzi tylko o pieniądze na rozbudowę i modernizację Katowic?

 A jeśli chodzi o środki masowego przekazu, to Zagłębie posiada własne jak; Wiadomości Zagłębia, Kurier Miejski, Echo Czeladzi, Ziemia Będzińska. Natomiast ani prasa wojewódzka, ani radio Katowice nas nie promuje. Radio Katowice czy telewizja? Ich kierownictwo zachowuje się w taki sposób, jakby miało udowodnić, że nasz region składa się tylko ze Śląska i jakiś przyległości. Największym przedsięwzięciem tych rozgłośni podtrzymujących śliskość i ich gwarę jest konkurs „Po naszemu, czyli po Śląsku”. Wracając do prasy – która z nich roztrząsa problemy miast Zagłębia? Pisze się tylko o Śląsku. Nawet obecnie Dziennik Zachodni, który posiada dodatek Sosnowiecki – co w nim się znajduje? Trzy, czy cztery artykuły o Sosnowcu czy Zagłębiu, reszta to zbędne  reklamy. Natomiast, wzmianki w dodatku „Będzie się działo”, przekazujące nam informacje o imprezach na całym Górnym Śląsku – powinny się znajdować w głównym wydaniu Dziennika Zachodniego, a nie w Dodatku Sosnowieckim.

I tak jest na każdym miejscu. Zagłębie było, jest i będzie spychane na ostatnie miejsce. Czy, na tym ma polegać spójne kreowanie wizerunku miast Śląskich i Zagłębia Dąbrowskiego? Więc ja –  dziękuję za taką „Silesię”!

Zagłębie Dąbrowskie jak wspomniałem na początku, posiada swoje korzenie i swoją strukturę. Jednak nadal trzeba poszukiwać dziedzin, które w przyszłości będą służyć demokracji obywatelskiej w Zagłębiu, które z kultury, nauki i tradycji wykorzystają wszystkie tkwiące w nich wartości. Należy zrobić wszystko, ażeby skupić wszystkie elity takie jak; władzy, kultury, nauki, dziennikarstwa, artystów profesjonalnych i amatorów, działaczy oraz animatorów kultury i sportu. Zróbmy wszystko, by te elity potrafiły się skupić i realizować wokół pewnych przyszłościowych projektów Zagłębia. Takim naturalnym warunkiem integracji niech będzie kilka miejsc w regionie, gdzie spotykaliby się ludzie mający wpływ na kreowanie wizerunku Zagłębia Dąbrowskiego np: spotkania teatralne, wystawowe, sportowe, wydajmy dobrą gazetę regionalną. Wszystko to razem wzięte spowoduje, że będziemy bardziej zintegrowani, będziemy bardziej twórczy w tym co robimy. Kultura Zagłębia ma być kulturą otwartą.

My mieszkańcy Zagłębia Dąbrowskiego musimy sobie zdawać sprawę, że wiele zależy od nas, bo to my wybieramy Władzę naszych miast. Obyśmy zawsze stawiali na ludzi inteligentnych, uczciwych, otwartych na uwagi gremiów i wyspecjalizowanych w tym, co robią.

Dodać należy, że Zagłębie jeszcze bardziej umocniło swoją pozycję w Województwie Śląskim, gdy od 1992 rok stało się Diecezją, a Sosnowiec miastem biskupim. Uwydatniło to jeszcze bardziej granice i znaczenie naszego regionu w Województwie.

  Sławomir Korczyński

Dziwna konferencja prasowa posłanki Barbary Chrobak

Informacje/ Sosnowiec

Dziwna konferencja prasowa posłanki Barbary Chrobak

0 Comment

Uczestniczyliśmy jako redakcja w wielu konferencjach prasowych, ale ta dzisiejsza zwołana przez Barbarę Chrobak była zaiste wyjątkowa. Niecodzienność polegała na tym, że momentami nie było wiadomo, kto odpowiada na pytania i ponosi odpowiedzialność za odpowiedzi, ponieważ co rusz do odpowiedzi wyrywały się poszczególne osoby spośród licznego grona współpracowników  (zdjęcie) i pani poseł musiała niektóre z tych osób strofować, ponieważ widać było wyraźnie, że z nie wszystkimi wypowiedziami sama się utożsamia.  Na jednoznaczne pytania dotyczące Ronda Edwarda Gierka usłyszeliśmy kontrpytanie jednego ze współpracowników „czy pan bije swoje dzieci, tak czy nie. Od razu „błyskotliwość” tej odpowiedzi-pytania przywiodła wspomnienia czasów PRL, kiedy to propagandyści na wiele pytań odpowiadali w podobnym stylu: „a w Ameryce biją Murzynów”. Nawet wyjaśnienia, że to dziennikarze są od zadawania pytań i przekazywania odpowiedzi, a nie odwrotnie, niewiele pomagały. Co prawda pani poseł Barbara Chrobak po zakończeniu konferencji przeprosiła za to zachowanie, ale nie zmienia to ogólnego fatalnego wrażenia.

W ogóle konferencja zwołana została z okazji rozpoczęcia ogólnopolskiej akcji „Samorządy z Kukizem”, której intencją jest oddanie samorządów w ręce obywateli. Posłanka zapewniała, że przeszłość partyjna poszczególnych kandydatów, ani ich polityczne preferencje nie będą miały znaczenia, a jedynie uczciwość i chęć pomagania innym. Nie oznacza to jednak braku jakiejkolwiek weryfikacji, ale ta weryfikacja będzie dotyczyła przede wszystkim uczciwości.

Na pytanie o nazwę tworzącej się metropolii pani poseł stwierdziła: jestem zwolennikiem ponad podziałami i uwarunkowaniami historycznymi. Nazwa powinna zawierać słowa Śląsk oraz Zagłębie, ale powinna też funkcjonować jakaś skrócona, łatwo przyswajalna nazwa dla przedsiębiorców zagranicznych.

O ewentualnych koalicjach przed wyborami samorządowymi dowiedzieliśmy się, że ugrupowanie będzie wchodziło w koalicje z każdym, kto będzie pracował na rzecz obywateli – tyleż szlachetne, co niewiele mówiące.

Z kolei na wspomniane na początku pytanie o Rondo im. Edwarda Gierka usłyszeliśmy, że wola wyrażona w niedawnych konsultacjach powinna być wzięta pod uwagę. Dopytywaliśmy, czy wobec niskiej frekwencji w skali miasta (niespełna 13 tys.), którą trudno uważać za reprezentatywną, pani poseł zechce wyrazić osobistą opinię na sprawę ronda, pani poseł ponownie odwołała się do woli mieszkańców ubolewając jednocześnie nad mizerną skalą uczestnictwa w konsultacjach.

Pierwsza konferencja posłanki Barbary Chrobak co prawda nie była zbyt udana, ale cóż, początki bywają trudne i nie należy się na krytykę obrażać, tylko wyciągnąć wnioski na przyszłość. Przede wszystkim należy pamiętać, że każda osoba zwołująca konferencję może posiłkować się w odpowiedziach innymi osobami, ale powinno się to odbywać na jej wyraźną wyartykułowaną prośbę lub znak. Inaczej spotkanie zamienia się w jakiś dziwny panel dyskusyjny. Nie może być tak, że zza pleców posłanki, która nie kontroluje sytuacji z tyłu, co rusz wyskakuje ktoś inny i wdaje się w polemikę z dziennikarzem. Wystarczy przecież odpowiedzieć, że wolałabym nie wyrażać osobistej opinii na ten temat lub np. że uznajemy konsultacje jednak za reprezentatywne, ponieważ uważamy, że przytłaczającej większości mieszkańców miasta ta sprawa po prostu nie obchodzi lub coś jeszcze innego.

Historia i tożsamość Zagłębia – „Będzińska wieża. Inny punkt widzenia”

Historia

Historia i tożsamość Zagłębia – „Będzińska wieża. Inny punkt widzenia”

0 Comment

Trzynasty wiek w historii Polski to apogeum tzw. rozbicia dzielnicowego czyli skutku podziału ziem polskich, na mocy ustawy sukcesyjnej, między synów Bolesława Krzywoustego. W sferze dyskusji pozostaje nadal kwestia czy ów podział wpływów to efekt decyzji wspomnianego władcy czy też kruchy kompromis między możnymi, Kościołem a piastowskimi książętami. W tym czasie Będzin był najprawdopodobniej częścią dzielnicy senioralnej, przeznaczonej dla najstarszego księcia z rodu Piastów, który miał sprawować władzę zwierzchnią w kraju. Siedzibą tej dzielnicy był Kraków.

Piastowscy książęta szybko, bo w latach 40. XII w., po śmierci Krzywoustego (która miała miejsce w 1138 roku), zaczęli toczyć między sobą krwawe walki o władzę. Najstarszy syn – Władysław, już w 1146 r., pokonany przez swoich braci, musiał uciekać nie tylko z zajmowanej przez siebie dzielnicy senioralnej, ale też z kraju.

Przenieśmy się ponownie nad rzekę Przemszę. Będziński gród w XIII wieku strzegł ważnego szlaku handlowego Praga–Kijów. Badania archeologiczne (ważną pracę na tym polu wykonała Aleksandra Rogaczewska) wykazały, iż w drugiej połowie tego stulecia, w warowni powstała okrągła, murowana wieża. Istnieje do dzisiaj i jest świetnym przykładem ówczesnego budownictwa. Decyzję o jej zbudowaniu przypisuje się Bolesławowi Wstydliwemu (1243-1279), który w tym czasie zasiadał na krakowskim tronie. Jednocześnie wiąże się ją z najazdami tatarskimi. Moim zdaniem to ślepa uliczka. Powód budowy wieży ma inną genezę. Inwestycja ta miała związek z ówczesną sytuacją na pograniczu śląsko-małopolskim.

W roku 1273 doszło do buntu części małopolskiego rycerstwa na czele z Toporczykami. Był on wymierzony we wspomnianego Bolesława Wstydliwego. Historyk – Marek Kazimierz Barański przypuszcza, iż mógł być to efekt m.in. polityki zagranicznej księcia krakowskiego bądź też kwestia wyboru jego następcy. Moim zdaniem głównym powodem była konsekwentna przynależność Bolesława do obozu węgierskiego, w okresie kiedy Węgry toczyły wojnę z Czechami. Niedaleka przyszłość pokaże, że węgierscy sojusznicy również i nam będą służyć wsparciem. Mowa tu o 1285 i 1288 r. kiedy to następca Bolesława – Leszek Czarny w akcjach zbrojnych wykorzystał węgierskie posiłki pod dowództwem Jerzego z Sováru.

Wróćmy jednak do wydarzeń z roku 1273. Buntownicy zaproponowali tron krakowski Władysławowi opolskiemu (ok. 1225-1281). Tenże Piast przez pewien czas był stronnikiem Węgrów, jednakże w 1256 r. zdecydował się zawrzeć sojusz z ambitnym królem Czech – Przemysłem Ottokarem II. Władysław oprócz perspektywy objęcia tronu w stolicy Małopolski, chciał zapewne zrewanżować się także za rok 1271, kiedy to Konrad czerski, Bolesław Wstydliwy oraz Bolesław Pobożny wraz z ruskimi zbrojnymi najechali Opolszczyznę.

2 czerwca 1273 r. pod Bogucinem doszło do konfrontacji wojsk Bolesława z siłami Małopolan i księcia opolskiego. W jego wyniku buntownicy ponieśli klęskę. Niedługo po tym wydarzeniu, w 1274 r. doszło do zawarcia pokoju między oboma książętami. W zamian za rezygnację z tronu dzielnicy senioralnej książę opolski uzyskał „część ziemi krakowskiej z Zatorem nad Skawą, aż po Skawinę”. Tym samym przejął kontrolę nad jednym z dwóch, ważnych szlaków handlowych, prowadzących z Pragi do Krakowa.

Skutkiem takich zmian terytorialnych musiało być dodatkowe wzmocnienie zabezpieczenia pozostałego w rękach Bolesława szlaku prowadzącego przez Będzin do stolicy Małopolski. Stąd budowa murowanej wieży w nadprzemszańskim grodzie i być może także powiększenie jego załogi. Co ciekawe, w tym czasie Bolesław Wstydliwy był już stronnikiem Czech. Porzucił obóz węgierski po śmierci króla Węgier Stefana V, która miała miejsce w 1272 r. Niedługo po tym zmarł władca Czech – Przemysł Ottokar II, który bezskutecznie walcząc o niemiecki tron, poległ w bitwie pod Dürnkrut w 1278 r.

Zainteresowanych historią będzińskiego zamku odsyłam do prac znawcy tematu Jarosława Krajniewskiego.

Na zdjęciu tytułowym będziński zamek. Ok. 1800 r. (Źródło:https://mojezaglebie.blogspot.com/2012/03/zamek-w-bedzinie-na-nowo-odkrywany-cz-4.html)

Dariusz Majchrzak

Bibliografia (wybór):

  1. Barański M. K., Dynastia Piastów w Polsce, Warszawa 2005
  2. Gospodarka nad Przemszą i Brynicą. Od pradziejów do początków XX wieku w świetle badań interdyscyplinarnych, praca pod red. D. Rozmusa i S. Witkowskiego, Dąbrowa Górnicza-Olkusz-Sosnowiec 2009
  3. Krajniewski J., Będzin. Początki miasta, Będzin 2008
  4. Rajman J., Pogranicze śląsko-małopolskie w średniowieczu, Kraków 2000

 

I Otwarte Forum Kultury – video

Kultura/ Sosnowiec

I Otwarte Forum Kultury – video

0 Comment

19 czerwca 2017 r. w Wyższej Szkole Humanitas w Sosnowcu odbyło się I Otwarte Forum Kultury. Udział wzięli przedstawiciele Urzędu Miejskiego, dyrektorzy instytucji kultury, artyści i mieszkańcy Sosnowca. Wszystkich Czytelników zainteresowanych szeroko pojętą kulturą w Sosnowcu zapraszamy do obejrzenia obszernego zapisu video z tego wydarzenia. Materiał zrealizowało Forum dla Zagłębia Dąbrowskiego.

 

 

O fenomenie muzyki SKA – spotkanie w Stacji Sosnowiec

Kultura/ Sosnowiec

O fenomenie muzyki SKA – spotkanie w Stacji Sosnowiec

0 Comment

3 czerwca (piątek) o godzinie 18 w restauracji Stacja Sosnowiec odbędzie się kolejne Spotkanie Sympatyków Sosnowca. Gośćmi specjalnymi spotkania będą twórcy związani z sosnowiecką sceną SKA. Swoją obecność zapowiedział Sebastian Stecyk Steć, Janek HS oraz jeśli obowiązki pozwolą Szczepan Łach. Myślimy, że na tym lista gości się nie skończy.

W piątkowy wieczór będziemy rozmawiać na temat fenomenu jakim było pojawienie się w naszym mieście muzyki z dalekiego kraju. Dowiemy się też dlaczego Sosnowiec nazywano polskim Kingstone. Spróbujemy wskrzesić we wspomnieniach zespoły, które dawno już nie grają oraz opowiedzieć o tych, które dalej działają w obrębie muzyki SKA. Spotkanie będzie też okazją do wspomnienia tych muzyków, którzy na zawsze już odeszli. Będzie z pewnością też wesoło, obejrzymy archiwalne zdjęcia, zobaczymy jak bardzo zmienili się fizycznie nasi goście na przestrzeni lat.
Jak zwykle przy okazji Spotkań Sympatyków Sosnowca będzie okazja do zadawania pytań, uzyskania autografów oraz do wspólnej fotografii.

Źródło: 41-200.pl

Dla Antoniego M. Nagroda Nobla – extra albo …

Głosy polityków

Dla Antoniego M. Nagroda Nobla – extra albo …

0 Comment

Nagroda Nobla – to prestiżowe wyróżnienie ustanowione w 1895 r. Jest przyznawane za wybitne osiągnięcia naukowe, literackie lub zasługi dla społeczeństwa i ludzkości, ustanowione ostatnią wolą fundatora, szwedzkiego przemysłowca i wynalazcy dynamitu-Alfreda Nobla. Nagrody Nobla przyznawane są corocznie w następujących dziedzinach: fizyki, chemii, fizjologii lub medycyny, literatury, w dziedzinie ekonomii oraz pokojowa. Każdy z laureatów otrzymuje złoty medal i dyplom honorowy. Uroczystość odbywa się zawsze 10 grudnia w rocznicę śmierci fundatora. Teraz nastał czas zgłoszeń z którego korzystam również i ja.

Uznałem, że należy również przyznać nagrodę Nobla za całokształt. Nagrodę, która obejmuje osiągnięcia we wszystkich wymienionych wyżej dziedzinach. Ta specjalna nagroda może być przyznana tylko i wyłącznie dla „naszego” narodowego Kaszpirowskiego, czyli … Antoniego Macierewicza. Bo to człowiek, który chce narobić zamieszania we wszechświecie, bo to prawdziwy partyzant Che Guevary i najprawdopodobniej w dalszym ciągu potajemnie piszący listy w obronie komunistów w Wietnamie. Zasługi ministra obrony narodowej Antoniego Macierewicza sięgają według starego dowcipu o Masztalskim, ale dla czytających w wersji  cenzuralnej  „jak stąd do tego drzewa i jeszcze dalej”.  A oto one: Niewątpliwym sukcesem po wyborach parlamentarnych było zdobycie stanowiska Ministra Obrony Narodowej dzięki przekonaniu Beaty Szydło, że jest Jarosławem Gowinem, a spektakularnym wyczynem tego bojownika o prawdę było wtargnięcie nocą do placówki NATO w Warszawie.

Jednym z największych osiągnięć jest natomiast „uzdrowienie” polskiej armii w zaledwie 3 dni poprzez zawieszenie środków na jej modernizację. Dla mnie olbrzymie znaczenie ma konsekwentne budowanie wizerunku Polski poprzez wyważone wypowiedzi, a w szczególności obrona nieświadomych obywateli przed nielegalnymi testami broni elektromagnetycznej. Pęknięte parówki, zniszczone puszki po piwie, sztuczna mgła, hel, jeden, dwa, a może trzy wybuchy w Smoleńsku, a teraz jeszcze bomba termobaryczna. Podkomisja smoleńska z całym jej zapleczem intelektualno-merytorycznym, które nie nadaje się ze względów formalno-prawnych do powołania w skład Komisji. Dla nieświadomych, działania tej podkomisji nie mają waloru prawnego na gruncie prawa polskiego i międzynarodowego. Czy on w to wierzy, czy jest aż tak cyniczny i okrutny, że w ten sposób kpi sobie z wydarzeń z 10 kwietnia 2010 r. To czysty Monty Python. A sprawozdania z działalności jego smoleńskiej podkomisji powinny być transmitowane w TVPiS – Rozrywka.

Apel „poległych w Smoleńsku” zamiast apelu pamięci powstańców, ludzie zamiast podchodzić do tego z powagą zaczynają się śmiać. Niestety, śmiać się przez  łzy. Zamienił tragedię w farsę i paranoję, których ostatnim akordem był film Smoleńsk. To, mam nadzieję ostateczny upadek kłamstwa smoleńskiego, czego dowodem są tzw. miesięcznice.

Jego wielkie objawienie fatimskie, to inteligent Misiewicz i fachowiec Berczyński, razem i oddzielnie, a do pomocy jeszcze młodszy Janinger. Fachowcy, jak z kabaretu, kabaretu Starszych Panów- pamiętacie. Oni zawsze wspierali ministra A. Macierewicza, nawet wtedy, gdy z trybuny sejmowej informował o sprzedaży przez Francuzów via Egipt do Rosji Mistrali za 1 dolara, łącząc to z polskim przetargiem i przyszłym, ale niedoszłym kontraktem na Caracale. W tym samym czasie światowe media podkreślając totalną kompromitację polskiego ministra, mówiły o jego głupocie i autopromocji.

Caracale, W. Berczyński  (to ten morderca Caracali) i jego ucieczka do USA, lobbing, Boening i prawie 14 mld na stole. To bardzo ciekawa sprawa i w mojej ocenie używając języka prokuratury, prędzej czy później sprawa o charakterze rozwojowym, więc należy być bardzo ostrożnym. Przypominam czytelnikom, a zwłaszcza niektórym moim krytykom mój artykuł pt. „Ryś stepowy, kłamstwa i widelec”. A nowych śmigłowców, jak nie było tak nie ma i jak się okazuje nie będzie, bo są już niepotrzebne.

Również ciekawy był i pozostaje kontrakt na zakup trzech samolotów od amerykańskiego Boeninga dla vip-ów za 2 mld zł. To, z kolei pole do popisu dla CBA, jak nie teraz, to później. Jak zwykle okoliczności niejasne, do tego znowu W. Berczyński i jego niejasna rola i co ciekawe, decyzja według Krajowej Izby Odwoławczej zapadła z naruszeniem prawa i naruszeniem przepisów o uczciwej konkurencji. A co z tarczą antykorupcyjną.?

Rządową limuzyną trzykrotnie przekracza prędkość, przejeżdża na czerwonym świetle, powoduje karambol, są ranni którym nie pomaga, uszkadza dwa nowe auta MON, przesiada się do trzeciego z rządowej kolumny i ucieka z miejsca wypadku. Dowiadujemy się następnie, że jest to bardzo słuszne działanie, bo w ten sposób uchronił się przed domniemanym zamachem, którego śladu jednak nie było. Warto dodać, że minister mknie od oszczędnego i skromnego przewielebnego ojca T. Rydzyka (który na występ szefa MON sprzedaje po okazyjnej cenie bilety po 60 zeta), do J. Kaczyńskiego, który otrzymuje tytuł „Człowieka wolności”. To nie jest jednak paranoja.

W Warszawie w trakcie obchodów 154 rocznicy wybuchu powstania styczniowego nasz bohater powiedział, że J. Piłsudski i R. Dmowski korzystali z doświadczeń powstania warszawskiego. Cóż z tego, że oni obaj już wtedy nie żyli. Pikanterii dodaje fakt, że Macierewicz z wykształcenia jest historykiem.

Mamy dziś nowy pisowski wzorzec bezczelności, niekompetencji, arogancji i kłamstwa władzy. Ustanowił go ponownie, właśnie A. Macierewicz ze swoim pupilem B. Misiewiczem i pod patronatem J. Kaczyńskiego nawiązując do wczesnych czasów komunistycznych, którym patronował pierwszy sekretarz PZPR W. Gomułka.

Widzę człowieka, który ma (miał od zawsze, min. uchwała lustracyjna, raport w sprawie WSI) olbrzymie problemy emocjonalne. Zachowuje się jak bolszewik i paranoik. To jednak mieszanina szaleństwa i metody. Budowanie polityki w oparciu o dobre opakowanie i kłamstwo stało się tak powszechne, że to raczej prawda i fakty rażą dzisiaj bardziej niż fikcja i niedorzeczne pomysły. Rządzi nami obłuda i populizm. Prawda ma dziś małe znaczenie. Nadeszła epoka postprawdy.

Macierewicz i PiS nie eliminują istniejących problemów, oni je tylko pogłębiają. To jest przeciwieństwo patriotyzmu na który się ONI powołują, to jest w ich wykonaniu narodowe szaleństwo. To nie katastrofa smoleńska podzieliła Polaków, podzieliło je kłamstwo smoleńskie. Dzisiaj już nie czci się zamordowania ponad 20 tyś. Polskich oficerów. Czci się kłamstwo, za które odpowiada PiS. To nowy wymiar polityki historycznej PiS-u. Ale warto też pamiętać, że Antonii Macierewicz był współtwórcą w połowie lat 70-tych XX wieku KOR-u , czyli Komitetu Obrony Robotników, później czynnie uczestniczył w Solidarności za co został internowany.

Jeżeli chcesz być oddanym zwolennikiem PIS, czyli prawdziwym patriotą, uczciwym, głęboko moralnym obywatelem, wzorowym katolikiem, a także dobrze płatnym prezesem czegoś, na czym się kompletnie nie znasz powinieneś pamiętać i brać przykład z „miszcza” i jego miśków.

Jarosław Pięta

Ps. Zamiast komentarza.

Kolega pyta Jasia. – Jasiu, za co masz ten dyplom?
Za to, że śpiewałem. – A ten medal?
Za to że przestałem!!!

«< 92 93 94 95 96 >»
Facebook