Miałem w swoim życiu możliwość, zaszczyt i szansę poznania polityków z różnych opcji, ludzi reprezentujących szeroką gamę poglądów politycznych, społecznych i gospodarczych. Poznałem tych, którzy tworzyli polską rzeczywistość zarówno przed, jak i po 1989 roku. Poznałem również tych funkcjonujących w polityce, samorządzie i gospodarce w chwili obecnej. Znałem i znam zarówno tych z samorządu lokalnego, sejmiku województwa oraz posłów, senatorów, ministrów, premierów i prezydentów RP.

Szczególnie ceniłem i cenię ludzi odważnych oraz mądrych i to przed 1989 rokiem i do tego po prostu przyzwoitych, świetnie wykształconych, oczytanych, z zasadami, ludzi z pomysłami i z wizją. Ludzi, doświadczonych życiowo i zawodowo, lojalnych wobec obywateli, jak również wobec swoich współpracowników. Ocena na tą chwilę, tych tzw. elit politycznych jest niestety brutalna, ale z mojej strony szczera. Dla tych obecnie funkcjonujących jest zdecydowanie negatywna. Oczywiście z wyjątkami. Mało tam niestety dziś lwów, a ich deficyt nie podnosi ceny jakże licznych szakali.

Dziś polityka schamiała i to w niebywały sposób. Dziś polityk „istnieje” tylko wtedy, gdy jest w mediach, choć niewiele ma do powiedzenia od siebie, bazując jedynie na tzw. politycznym przekazie dnia. A zasadą stał się brak jakichkolwiek zasad, pokory i przyzwoitości.

Brak merytoryczności bije z taką mocą, że aż robi się smutno, gdy się to widzi i tego słucha. Ma za to taki polityk tworzyć widowisko. Widowisko za wszelką cenę. Wynika to z braku wiedzy, słabego wykształcenia, a jest to nadrabiane chamstwem, bezczelnością, tupetem i arogancją. Chore ambicje wielu tych dziś funkcjonujących w polityce i gospodarce, samorządzie różnego szczebla byłyby dla nich nieosiągalne w latach wcześniejszych.

Można też być idiotą albo szaleńcem – media to kupią i dziś już prawie nikomu to nie przeszkadza i nie znajduje powszechnego potępienia. Ale oni funkcjonują tylko w mediach i nic poza tym. Pustka intelektualna. Niestety zwycięża cynizm. Występuje zupełny brak lojalności, a kłamstwo powszechnieje.

Polityk na każdym szczeblu zna się dziś na wszystkim. Dlatego ci merytoryczni i uczciwi przegrywają, bo to co mówią jest nudne i niejednokrotnie bolesne. Zostają więc krzykacze. Znam wielu takich dla których polityka stała się źródłem utrzymania za wszelką cenę, bo poza polityką zarabiali mniej, nie chodzili w garniturach, czystych butach i nie używali dezodorantu. Oni nie mają do czego wrócić, a nikt ich gdy wyjdą z polityki przecież nie zatrudni. Bo i po co. Chyba, że koledzy nie zapomną i coś dadzą.

Niezmiernie smutne jest to, że „Propaństwowość” znika na każdym szczeblu. Politycy myślą tylko o następnych wyborach, a nie o następnych pokoleniach. Zmieniło się również funkcjonowanie partii politycznych. Demokracja w partiach już dawno się skończyła. Występuje zupełny brak dyskusji, prezentacji poglądów, starcia intelektualnego. Liczy się utrzymanie władzy za wszelką cenę. Koszty nie mają znaczenia. Przykładem jest dowcip, jaki usłyszałem o jednym z prezydentów miasta od jednej osoby mającej „przyjemność” z tym niby notablem.

Panie prezydencie czy w Pana Mieście i partii funkcjonuje wymiana opinii. Oczywiście. Na przykład wczoraj przyszedł do mnie jeden z naczelników ze swoją opinią, a wyszedł z moją.

Czy to jest dowcipne? W moim odczuciu nie. Raczej smutne i oddające „poziom” jednego i strach u drugiego.

Mądrzy ciągle się uczą, głupcy najczęściej wszystko umieją. Do tego koniunkturalizm i brak odwagi, a wiek nie ma tu znaczenia. Można nie mieć żadnego doświadczenia zawodowego, a być przewodniczącym np. Rady Nadzorczej. Ale to nie koniec – Nikodem Dyzma widoczny był przecież od zawsze, ale przeraża dzisiaj skala tego zjawiska i w polityce, i w gospodarce, i w administracji i w samorządzie. Na każdym szczeblu. Wszędzie.

Rozbroił mnie ostatnio swoją szczerością prof. W. Paruch politolog i polityk – „Po 2015 r. nastąpiło odblokowanie karier, awansu pionowego”. Prosto i szczerze. A więc nie wykształcenie i nie merytoryka, a jedynie klucz polityczny. Oczywistym jest przy uwzględnieniu polityki prorodzinnej, z przesłaniem szczególnie widocznym, – Rodzina na swoim lub jak kto woli Rodzina +. Tak jest w państwie, województwie, mieście, przedsiębiorstwie.

Dla mnie to niestety zwykłe prostactwo i gówniarzeria polityczna. To brak patriotyzmu i niszczenie państwa, województwa czy też miasta. Brak jakichkolwiek zasad. O etyce i moralności nie wspomnę. Szczególnie widoczny jest kanibalizm polityczny mózgu w polityce połączony z egoizmem. Ponieważ dzisiaj normą stało się nazywanie zła dobrem, agresji samoobroną, a kłamstwa prawdą. Dziś bandyci stali się bohaterami, złodzieje zostali patriotami, a tych którzy w to wierzą nazywa się bohaterskimi patriotami i nową klasą wyższą. Zaś tych, którzy mieli pomysł, wiedzę i odwagę wcześniej, obraża się, wyszydza i obrzuca błotem.

Zastanawiam się coraz częściej, czy przypadkiem nie jestem z innej planety. Ale cieszę się, że spotykam ludzi, którzy myślą podobnie, co oznacza, że w tych ocenach nie jestem odosobniony i osamotniony. Cieszę się również, że miałem w swoim życiu okazję poznać tych odważnych i mądrych wtedy, a przyzwoitych dziś. W odróżnieniu od tych nieprzyzwoitych i słabo wykształconych dziś i tchórzy wczoraj, żyjących w kłamstwie.

Polityka męczy psychicznie i fizycznie, gdy się jest w niej, ale również gdy się na nią patrzy z zewnątrz. To fakt i ja to wiem z doświadczenia. Dlatego kończy się i w Europie i na świecie koniunktura na Polskę. Bo oni obserwując nas również to dostrzegają i niestety widzą oprócz bieżączki politycznej powszechny brak profesjonalizmu. Pomimo to wiara w mądrość człowieka jest we mnie w dalszym ciągu ogromna. Wierzę w ludzi, ponieważ życie uczy jednego, że dobro i mądrość zwycięża choć wiadomym jest również, że są tacy, którzy nigdy niczego się nie nauczyli i nie nauczą. Dlatego warto być przyzwoitym i uczyć się.

Jarosław Pięta

Pod takim tytułem w dniu 28 maja br. ukazała się audycja  na You Tube  oraz w telewizji na kanale wPolsce.pl (kanał  na Cyfrowym Polsacie).W audycji tej brali udział politycy KUKIZ’15 w tym sam Paweł Kukiz, polityk PiS-u oraz dziennikarze na czele z prowadzącym Robertem Biedroniem.

Nie chciałbym referować tej audycji, gdyż można ją obejrzeć na You Tubie. Natomiast z racji tego, że od początku w tym Ruchu byłem, zaczynając od wolontariusza Ruchu „Zmieleni”, a później w Ruchu KUKIZ”15 z którego  zrezygnowałem po wyborach samorządowych  i tylko dlatego, że jako dawny działacz polityczny z dużym doświadczeniu i aktualnie działacz  społeczny (wieloletni prezes Związku Stowarzyszeń „Zielony Ring Przemszy”), nie mogłem pogodzić się z wszechogarniającym marazmem organizacyjnym w Stowarzyszeniu  KUKIZ’15 i z torpedowaniem moich prób walki z nim. Mam nadzieje, że treść tego artykułu dotrze chociaż do świadomości  niektórych  posłów KUKIZ”15 i wyciągną z niej odpowiednie wnioski dla uzdrowienia sytuacji.

Ruch  antypartyjny

Paweł Kukiz, charyzmatyczny lider umiejący mówić  prosto, naturalnie, tak że słuchacze, dzięki jego mowie ciała i jego szczerym przysięgom (szczerym lub udawanie szczerym)  wierzyli każdemu jego słowu. Mnie osobiście wydaje się, że mówił szczerze, ale często nie rozumiał wagi swoich słów. Paweł Kukiz walczy z partiokracją i wielokrotnie przekonywał swoich działaczy i wyborców, że nie może być tak, żeby przewodniczący partii  decydował o tym  jaki numer na liście wyborczej ma mieć każdy z członków partii oraz nie może być tak, że tłumi on w zarodku wszelkie myśli i wypowiedzi niezgodne z poglądami przewodniczącego – wodza.

Tak mówił, a inaczej działał .Większość posłów Ruchu którzy z niego odeszli (oprócz paru którzy odeszli na początku kadencji i którzy ewidentnie byli złym wyborem Pawła Kukiza, który o jedynkach na listach wyborczych do sejmu decydował, to reszta  odeszła z uwagi na to, że była postponowana i marginalizowana z uwagi na swoje wypowiedzi. Czyli Paweł Kukiz krytykując system partyjny – sam stosował w praktyce jego najważniejsze elementy. Był to fałsz taki sam jak ciągłe powtarzanie, że nie jest politykiem, a przecież działał i działa w polityce posługując się tymi samymi narzędziami, co polscy politycy. Nie wiem jak to się dzieje, że inteligentny człowiek nie może  zrozumieć, że działający w polityce społecznik siłą rzeczy staje się politykiem i co więcej  jest on zmuszony do stosowania obowiązujących reguł gry, gdyż w przeciwnym razie się przegrywa.

Ruch antysystemowy

Walka Pawła Kukiza z systemem jest naiwna i pełna nieporozumień.  Przede wszystkim naiwne jest  jego podejście do polskiego społeczeństwa. Z jednej strony słusznie zauważa: cytuję: „ Kiedy ludzie doznają olśnienia i zauważą, że to polskie piekiełko to nie problem personalny a strukturalny, bo właśnie obecne prawo pozwala  by niekontrolowaną w żaden sposób władzę mogli posiada złodzieje ,nieudacznicy, dyletanci, czy przekręcacze?” To z drugiej strony nie widzi lub nie chce widzieć, że tych ludzi, którzy  mogą doznać olśnienia to może będzie 5-7 % całego społeczeństwa tj. ludzi inteligentnych zaangażowanych w walkę o dobro kraju. Połowa społeczeństwa to dwa zwalczające się z nienawistne plemiona. Reszta tj. milcząca większość to prawie połowa społeczeństwa.

Ta drga milcząca połowa społeczeństwa widząc ten zdegenerowany system państwowy (państwo teoretyczne- republika  kolesiów) uważa, że nie będzie biła głowa w mur i urządza się w kraju  dzięki protekcjom, łapówkom itp. Jednak wielu z nich  uważa to za niemoralne , brzydzi się tym i emigruje. Dramatem jest, że emigrują ludzie inteligentni z dużą inicjatywą – najbardziej wartościowi Polacy. Natomiast  w kraju zostają w większości oportuniści.

 I tych co zostali w kraju żadnym sposobem się nie olśni i trzeba to wiedzieć. Zauważam, że ta prawda powoli do Pawła Kukiza dociera ale jak na jego wiek dociera zbyt powoli. Potrzebna jest praca nad zmianą mentalności Polaków ogłupionych prze mass media głównego nurtu. Wszystko to jest za mało by osiągnąć sukces i jeszcze w sytuacji gdy czas nagli i w niedługiej perspektywie czasu Polacy mogą utracić podmiotowość na rzecz innej nacji.

Conditio sine qua non  sukcesu są silne struktury organizacyjne w całym kraju oraz public relations, których tak się brzydzi Paweł Kukiz, mimo że sam je stosuje w okrojonym zakresie. Działania  które spowodują powstanie tych narzędzi politycznych, oczywiście  przy zastosowaniu wszystkich reguł gry politycznej spowodują wejście do Sejmu RP dużej ilości posłów Ruchu i stworzenie upragnionego przez Pawła Kukiza „Języczka u wagi” – czyli wejścia do systemu. System jest zbyt silny i jedynym sposobem jego zniszczenia jest rozwalenie go od wewnątrz.

Ruch antyorganizacyjny

Na jednym ze spotkań z sympatykami w Sosnowcu Paweł Kukiz powiedział – cytuję:

„Organizujcie się, działajcie, a jak nie będziecie działać i popierać KUKIZ”15  to rezygnuję  z mojego działania i wracam do śpiewania”.

Nie mogę pojąć jak lider ogólnopolskiego ruchu społecznego mógł coś takiego powiedzieć. Lider odpowiedzialny jest za Ruch, za jego działalność nawet w sytuacji gdy początkowo nie nazywał siebie liderem tylko Zwornikiem. Tak więc Zwornik nie powinien robić luk szczelin w organizacji Ruchu. Słowa te wypowiedziane do młodych  niedoświadczonych sympatyków, podkopały tylko zaufanie do mówiącego te słowa, ponieważ policzyli swoje siły i widzą, że bez pomocy z zewnątrz nie dadzą rady, a na domiar złego przywódca mówi, że w razie  niepowodzenia to on ich opuści. Tak więc Paweł Kukiz bezmyślnie zastosował czarny pijar.

Poronionym pomysłem było również stworzenie ogólnopolskiego stowarzyszenia Kukiz’15, w którym zarząd ciągle się zmieniał. Członkowie  zarządu w związku z tym nie poczuwali się do odpowiedzialności i nawet na wybory samorządowe trudno było się doliczyć sumy pieniędzy ze składek członkowskich poszczególnych terenowych oddziałów stowarzyszenia przesyłanych na konto bankowe. Już lepszym pomysłem byłyby samodzielne kluby sympatyków Pawła Kukiza,  luźno powiązane z Klubem Parlamentarnym KUKIZ”15.

Natomiast było tak, że przy każdym pośle KUKIZ’15 powstał oddział stowarzyszenia w którym z reguły przewodniczącym był poseł lub namiestnik posła. Tak więc powstała niesprawna organizacja, gdyż przewodniczący, czyli poseł albo nie miał czasu by rozwijać oddział stowarzyszenia lub po prostu nie chciał wprowadzać do organizacji osób z inicjatywą i doświadczonych w pracach organizacyjno –społecznych, gdyż nie chciał konkurencji.

Poseł pragnął stworzyć silne koło swoich zwolenników, którzy by mu pomogli zdobyć mandat poselski w kolejnych wyborach. Tak więc, tak jak Paweł Kukiz chcąc nie chcąc  stał się wodzem partyjnym,  tak posłowie wzorując się na szefie, stali się wodzami lokalnymi organizując struktury według swojego uznania. No a szczytem wszystkiego jest to, że działając identycznie jak partia, decyzją Pawła Kukiza Ruch nie wziął subwencji partyjnej, która mu się należała nie od rządu – bo rząd żadnych pieniędzy nie ma – tylko od podatników głosujących na RUCH  KUKIZ’15, bo tak wynika z parytetu głosujących w wyborach.

Nieszczęściem  jest również  to, że posłowie uzyskali mandat posła tylko dzięki namaszczeniu przez Pawła Kukiza, a że w większości są to ludzie uczciwi, a więc zobowiązujący siebie do lojalności. Dzięki tak pojmowanej lojalności powstał automatycznie system wodzowski, bo każda słuszna krytyka Pawła Kukiza była piętnowana przez nich i interpretowana jako nielojalność, do czego przyczyniał się sam wódz, czyniąc przy okazji  impulsywne spektakle. Tak więc w takim  klubie poselskim trudno było uczyć się nawet na błędach.

Ci którzy błędów nie chcieli popełniać i nie  mogli wytrzymać postponowania, odeszli a nie jak mówi Paweł Kukiz – że zdradzili.  Jeśli już mowa o zdradzie to Paweł Kukiz zdradził członków  Ruchu Zmieleni  i samorządowców wrocławskich . To dzięki nim Paweł Kukiz  zdobył w wyborach na Prezydenta RP ponad 20 % głosów. Dzięki ogromnemu wysiłkowi organizacyjnemu i finansowemu takich ludzi jak Patryk Hałaczkiewicz, który był jego szefem sztabu wyborczego kierując biurem , które miało łączność z  każdym zakątkiem kraju i zbierało składki na fundusz wyborczy.

Paweł Kukiz organizując wybory do Sejmu RP zdradził przede wszystkim wolontariuszy wyborów prezydenckich z całej Polski, którzy płacąc składki na fundusz wyborczy rozprowadzając ulotki Pawła Kukiza zostali zupełnie przez niego pominięci i zapomniani .

Nie chodzi tu o umieszczenie ich na listach wyborczych do Sejmu – chociaż niektórym z nich na pewno to się należało. Chodzi o to, że  został zmarnotrawiony ogromny potencjał ludzki, który tak był potrzebny w wyborach do sejmu w 2015 roku, a który tak jest niezbędny w wyborach w 2019 roku. Tak więc Paweł Kukiz zapomniał  o szczerych sympatykach w kraju, zapomniał o organizowaniu struktur, ale zamarzył o stworzeniu struktur europejskich z włoską partią Matteo Salviniego.

Nie wiem jak to nazwać, ślepotą , egocentryzmem , czy czymś innym. Natomiast wiem, że jeżeli Paweł Kukiz nie będzie słuchał zespołu niezależnych doradców, którzy w przeciwieństwie do posłów jego klubu, nie będą się bali czynić mu krytycznych i konstruktywnych uwag, a będzie słuchał  tylko rad pana Tyszki, to nie widzę przyszłości dla KUKIZ”15. Czytelników zaś proszę, aby na tytułowe pytanie sami odpowiedzieli.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec 30 maja 2019 roku

Poniższy tekst jest odpowiedzią na bałwochwalczo naiwny artykuł pt. „Wybory do parlamentu europejskiego” pana Jarosława Pięty, który ukazuje prawdziwe lub urojone zalety Unii Europejskiej, a nie pokazując wad i co najważniejsze, nie pokazuje śmiertelnego zagrożenia  dla tożsamości i wolności wspólnot społecznych zamieszkujących Europę.

MASKI  OPADŁY

Największym zagrożeniem dla Polski i innych krajów europejskich jest lansowany i wprowadzany konsekwentnie przez Unię Europejską globalizm w połączeniu z koncepcją gender i multi kulti oraz  roztaczany przez nią  miraż powszechnej  szczęśliwości, a po drodze pozbawianie ludzi ich praw i wolności (szczegółowe regulacje dotyczące wszystkich dziedzin życia bez możliwości rozwiązań indywidualnych, poprawność postępowania według z góry ustalonych wytycznych, poprawność polityczna i karanie za odstępstwa od niej itp.).

Wiele ludzi nabiera się na tą szczęśliwość zapominając, że historia zweryfikowała to negatywnie obalając mit  pełnej szczęśliwości ludzkiej – czyli komunizmu i pokazując, że jest to  tylko utopia. Dla kierujących UE globalnych finansistów (ponieważ formalnie kierujący Unią są zadaniowani przez nich) nie ma znaczenia twoja wiara, system wartości, tradycje narodowe, oni to wszystko  niszczą i pragną stworzyć jednakowo myślące i działające społeczeństwo globalne i jednolity rynek, którym łatwo będą mogli sterować. Skąd my to znamy?

W Polsce rolę sowieckich pseudoelit, które ogłupiało społeczeństwo, przejęli euroentuzjaści. Format tych nowych elit pokazuje przykład Ryszarda Petru, byłej nadziei europejskich salonów. Petru lansowany na przyszłego premiera, co chwila dawał dowody nie tylko braku wiedzy, ale również braku kompetencji intelektualnych .To, że taki człowiek zdołał wybić się na jednego przywódców opozycji, świadczy o jakości tych elit.

W Polsce ogłupianiem społeczeństwa zajmowały się i zajmują mass media tzw. głównego nurtu w którym do niedawna wiodącą rolę miała „Gazeta Wyborcza”. Wymyśliła ona i z powodzeniem wprowadzała w obieg medialny i psychologiczny tzw, „Pedagogikę wstydu”- czyli  krytykowała, co polskie , co patriotyczne i co chrześcijańskie.  W zamian głosiła pochwałę wszystkiego co europejskie, ze szczególnym uwzględnieniem działalności UE. Symptomatyczne jest  to, że UE przyjęła i konsekwentnie krok po kroku  realizuje  plan federacji Europy zredagowany przez włoskiego komunistę Altiero Spinelliego, który co prawda krytykował bolszewizm i stalinizm, ale nigdy nie wyrzekł się czystego komunizmu. Dla upamiętnienia jego zasług parlament europejski nazwał jego imieniem jeden z najważniejszych budynków UE.

Obecnie wielki rozgłos w Europie uzyskała książka francuskiego pisarza Filipa de Villiers  pod tytułem „Kiedy Opadły Maski” (bestseller). Autor po wieloletnich kwerendach po  europejskich i światowych archiwach dotarł do niezbitych dowodów wskazujących, że założyciele Unii Europejskiej nie kierowali się w swych działaniach i celach szczęściem ludzi zamieszkujących Europę, lecz chcieli Europy bez korzeni, bez chrześcijańskich wartości. – chcieli ją wydać i wydali Europę na pastwę globalistom i banksterom.

Wiedzieli co robią, gdyż pracowali na rzecz obcych interesów. Ta Unia w której obecnie jesteśmy, coraz bardziej się obnaża przed naszymi oczami, mimo usilnej dezinformacji i często mistyfikacji. Gdy się całkiem obnaży będzie już tak silna, że polskie społeczeństwo już nic nie  będzie mogło zadecydować, ani nic  nie  będzie mogło zrobić – będzie ubezwłasnowolnione. Powinniśmy wyjść z tej niebezpiecznej organizacji – ale oczywiście to musi być przygotowane. Poza tym polskie społeczeństwo musi mieć świadomość, że po wyjściu będą nakładane na Polskę różne sankcje gospodarcze przez Unię. Społeczeństwo musi być na to przygotowane i musi być przygotowana na to alternatywa. Tak więc to wymaga czasu, a rozsadek podpowiada, że nagłe wyjście z Unii byłoby niekorzystne. Niemniej jest to condicio sine qua non obronienia Polski niepodległej. Nie po to nasi dziadowie wywalczyli niepodległość Polski przelewając krew, aby teraz w tak  głupi sposób tą wolność oddać za darmo.

Zawsze naiwnie walczyliśmy za „Waszą i Naszą Wolność” – powalczmy teraz  rozsądnie tylko o Naszą Wolność. Historia dużo uczy, ale tacy ludzie jak Adam Michnik były guru neoliberalizmu,  chcieli nam ją odebrać tłumacząc w GW i nie tylko, że historia Polski i  patriotyzm i w ogóle polskość jest  „passe” i jest to nieważne – ważna jest europejskość i w związku z tym powinniśmy być dumni nie z polskości tylko z europejskości.

Tak nam „robiono wodę z mózgu”

Podsumowując dla patriotycznie myślących Polaków, rzeczą najcenniejszą jest polska tożsamość i polska państwowość, a nie iluzoryczne szczęście ludzkości. A jeśli komuś kojarzy się to z nacjonalizmem, to odsyłam go do mojego artykułu pt. ”Polski patriotyzm a nacjonalizm”, który ukazał się 30 marca br. w sosnowiec.online.pl w którym klarownie wyjaśniam jego istotę.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 24 maja 2019 roku

Przed nami kolejne wybory do Parlamentu Europejskiego, które zostaną przeprowadzone w Polsce w dniu 26 maja 2019 r., co ogłosił Prezydent A. Duda  25 lutego 2019 r. Wybory w poszczególnych państwach członkowskich odbywać się będą według odmiennych procedur. Tylko niewielka część prawa wyborczego uregulowana jest w aktach Unii Europejskiej. Państwa członkowskie określają własne procedury wyborcze, co może powodować problemy dla obywateli mieszkających poza państwem pochodzenia i wywołuje dyskusję nad ujednoliceniem zasad wyborczych. Oznacza to, że poszczególne państwa mają możliwość: samodzielnego wybrania systemu wyborczego, ustalenie granic okręgów wyborczych, posiadają pełnię praw w wyznaczaniu zasad prowadzenia kampanii wyborczej oraz posiadają pełnię praw ustanawianiu warunków prawa wyborczego. Warto również pamiętać, że liczba eurodeputowanych wybieranych w poszczególnych państwach ustalona została w traktacie nicejskim oraz w traktatach akcesyjnych do Unii Europejskiej.

Wybory do PE odbywają się co pięć lat, a tegoroczna elekcja będzie czwartą od wejścia Polski do Unii Europejskiej. W Polsce do tej pory w wyborach problemem pozostawała frekwencja wyborcza. W 2004 r. wyniosła zaledwie 20,87 proc., w 2009 r. – 24,53 proc., a w 2014 r. – 23,83 proc. W każdych z tych wyborów zwyciężała dotychczas Platforma Obywatelska. A jaka będzie frekwencja w maju 2019 r. i kto w nich zwycięży? Wydaje się jednak ponad wszelką wątpliwość, że będzie to najwyższa z dotychczasowych frekwencja w eurowyborach.

Parlament Europejski, to instytucja reprezentująca interesy obywateli Unii Europejskiej. Państwa członkowskie mają prawo podejmować indywidualne decyzje odnośnie dokładnego terminu głosowania, ale obowiązkiem państw członkowskich jest odbycie wyborów parlamentarnych w tym samym tygodniu, w każdym państwie należącym do UE. W marcu ubiegłego roku Rada Parlamentu ustaliła, że okres wyborczy przypadnie między 23 a 26 maja 2019 r. Zdecydowana większość państw członkowskich przeprowadzi wybory w dniu 26 maja.

W kadencji 2014-2019 w PE zasiada 751 posłów. Po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z UE liczba ta zostanie zmniejszona do 705 europosłów. Wielka Brytania opuszczając UE zwolni 73 mandaty europosłów. 46 mandatów zostanie zamrożonych na potrzeby rozszerzenia się UE w przyszłości. Pozostałe 27 mandatów zostało rozdzielonych pomiędzy 14 krajów UE, które obecnie są niedoreprezentowane. Pomimo całościowej obniżki poselskiej w wypadku Polski zyskamy o jeden mandat więcej. Dlatego też w ławach PE miało zasiąść 52 posłów z Polski. Sejm z inicjatywy PKW uchwalił zasady kolejności obsadzania mandatów, jednak nie sprecyzował statusu osoby, która zostałaby wybrana na posła do Parlamentu Europejskiego, ale nie objęłaby mandatu, ze względu na pozostanie Wielkiej Brytanii we Wspólnocie. Wybory do PE ostatecznie odbędą się jednak również w Wielkiej Brytanii z uwagi na przedłużanie się Brexitu.

Głosowanie może się odbyć osobiście, korespondencyjnie, jak również za pomocą upoważnionego pośrednika. Istnieje również możliwość głosowania poza miejscowością zamieszkania. Wybory do Parlamentu Europejskiego są wyborami jednodniowymi i będą trwać od godziny 7.00 do 21.00. Uprawnionym do głosowania jest każdy obywatel, który ukończył 18 lat i posiada dowód osobisty. Odbywają się one zgodnie z ordynacją w 13 wielomandatowych okręgach.

Wybory posłów do Parlamentu Europejskiego w Polsce nadzoruje Państwowa Komisja Wyborcza. Inaczej niż w wyborach do Sejmu, podział mandatów pomiędzy uprawnione komitety wyborcze dokonywany jest w skali całego kraju według metody D’Hondta, natomiast rozdział mandatów przypadających komitetom wyborczym pomiędzy listy kandydatów dokonywany jest metodą największych reszt, tj. metodą Hare’a – Niemeyera.

W odróżnieniu od wyborów do Sejmu, liczba posłów wybranych w poszczególnych okręgach wyborczych nie jest a priori ustalona, a zależy od rozkładu głosów. Głosowanie w wyborach do Parlamentu Europejskiego odbywa się według systemu proporcjonalnego, w którym głosy oddane na poszczególne listy przeliczane są na mandaty metodą D’ Hondta w skali całego kraju. Dopiero po ustaleniu liczby mandatów przypadających poszczególnym komitetom rozdziela się je pomiędzy poszczególne listy kandydatów, zaś mandaty uzyskują kandydaci, którzy na danej liście otrzymali największą liczbę głosów.

W PE funkcjonują frakcje (obecnej 10), z których w chwili obecnej najliczniejsze są Europejska Partia Ludowa (PO i PSL) i Partia Europejskich Socjalistów (SLD, UP, SDPL). Dziś, w chwili olbrzymiej kontestacji działań Unii Europejskiej przez rządzących w Polsce warto pamiętać, że mamy wpływ na to co się dzieje w UE. Dlatego warto iść na wybory, ponieważ można decydować o przyszłości Europy, ponieważ Parlament Europejski decyduje o większości aktów prawnych uchwalanych w UE i jej państwach członkowskich oraz o unijnym budżecie, ponieważ PE jest najbardziej przejrzystą i otwartą instytucją Unii Europejskiej, pełni rolę „sumienia” Unii Europejskiej – nie waha się skrytykować różnych państw na świecie za łamanie praw człowieka, ujmuje się za słabymi, skrzywdzonymi i dyskryminowanymi w UE i na całym świecie. Dba o prawa człowieka, prawa konsumenta czy środowisko naturalne. Rozpatruje petycje obywateli, organizuje przesłuchania, by poszukiwać rozwiązań trudnych problemów. Ponadto zatwierdza i kontroluje Komisję Europejską, regularnie przesłuchuje ministrów przewodniczących pracom Rady UE, wysłuchuje sprawozdań prezesa Europejskiego Banku Centralnego. Jest parlamentem odpowiedzialnym, zdyscyplinowanym i przewidywalnym. Jego regulamin ogranicza zbyt długie wystąpienia czy zgłaszanie wciąż nowych poprawek, choć tego nie wyklucza. Szanuje pracę sprawozdawców komisji. Stwarza forum współpracy dla ponad 700 polityków, mówiących 24 oficjalnymi językami Unii Europejskiej i reprezentujących ponad 500 milionów jej obywateli. Twoja Europa – Twój głos- Twój wybór.

Jarosław Pięta

   Dzisiaj rozpoczął się strajk nauczycieli. Kiedy się zakończy – nie wiadomo. Wiadomo natomiast jakie są stanowiska obydwu stron sporu. Możemy też przewidzieć jaki będzie najbardziej prawdopodobny scenariusz rozwoju wypadków. Warto jednak przeanalizować okoliczności towarzyszące całemu konfliktowi jak i sam przedmiot sporu.

1. Wina

Można powiedzieć, że w przeciwieństwie do wielu innych konfliktów, ten ma jasno określonych rodziców. Matką jest minister Anna Zalewska, której decyzje, a przede wszystkim zachowanie, powodowało narastającą irytację wszystkich, którzy są ze szkołą bezpośrednio związani i to niezależnie od reprezentowanych poglądów politycznych. Ojcem jest Jarosław Kaczyński, który rozdając miliardy (tzw. piątka Kaczyńskiego), chce kupić wyborców po to by wygrać kolejne wybory, doprowadził do gwałtownego zaognienia sytuacji. To jednak nie znaczy, że racja jest całkowicie po drugiej stronie.

2. Postulaty

Polska oświata od lat jest niedoinwestowana. Brakuje pieniędzy na nowoczesne wyposażenie, a czasami nawet na tak prozaiczne sprawy jak bilety autobusowe czy materiały biurowe. Reforma programowa, która weszła już do szkół podstawowych, a za kilka miesięcy będzie wdrażana w szkołach średnich, jest tak naprawdę cofnięciem Polski do lat 80-tych, co zresztą dobrze oddaje charakter zmian przeprowadzanych przez tą władzę nazywaną niekiedy grupą rekonstrukcyjną PRL-u. Świadczy o tym również powrót do ośmioletniej szkoły podstawowej i czteroletniego liceum. Wbrew niepokojom (i oczekiwaniom opozycji) reforma przebiegła bez poważniejszych nieprawidłowości. Można więc powiedzieć, że PiS (przy pomocy samorządów) skutecznie rozwiązał problem, który … sam stworzył. Podobnie będzie z tegoroczną kumulacją roczników w szkołach średnich. Reforma systemu pomocy psychologiczno-pedagogicznej nałożyła na wychowawców kolejne biurokratyczne obowiązki, w żaden sposób nie poprawiając sytuacji dzieci, którym ta pomoc jest rzeczywiście potrzebna – najważniejsze, że w papierach będzie się zgadzało. Absurdalne kontrole kuratoryjne wprowadzające jedynie zamieszanie w normalnym funkcjonowaniu szkoły to kolejne efekty „dobrej zmiany”. Powodów do niezadowolenia i protestów jak widać nie brakuje. Jest tylko jeden problem. Strajk zupełnie nie dotyczy tych spraw. Chodzi wyłącznie o postulaty płacowe. Tak jakby podniesienie wynagrodzenia uczyniło nieważnymi wszystkie powyższe problemy polskiej oświaty.

Zarobki nauczycieli są skandalicznie niskie. To prawda. Tyle, że dotyczy to przede wszystkim nauczycieli stażystów, a więc tych, którzy dopiero rozpoczynają swoją karierę zawodową. To zaledwie kilka procent spośród wszystkich nauczycieli, a to właśnie ich głodowymi wynagrodzeniami epatują Polaków związki zawodowe – muszę przyznać, że dość skutecznie. Trudne do zaakceptowania są również nieznacznie wyższe pensje nauczycieli kontraktowych. Lepiej wygląda już sytuacja nauczycieli mianowanych. W sumie to jednak te trzy grupy, to mniej niż połowa wszystkich pedagogicznych pracowników oświaty. Pozostali to nauczyciele dyplomowani, których przeciętne zarobki oscylują w okolicach średniej krajowej – w roku 2018 była to kwota 4585 zł brutto, przy czym jak to w przypadku każdej średniej około 2/3 pracowników zarabia mniej. Żeby nie być gołosłownym posłużę się przykładem, który znam najlepiej – własną osobą. Moje średniomiesięczne wynagrodzenie wyniosło w ubiegłym roku 4643 zł. brutto (taka przynajmniej jest wysokość tegorocznej „trzynastki” obliczanej na podstawie wszystkich składowych wynagrodzenia w roku poprzednim, ale bez nagród i świadczeń socjalnych – np. świadczenia urlopowego). Warto przy tym zauważyć, że nie mam wychowawstwa (w Sosnowcu ustalony przez władze miasta w porozumieniu ze związkami zawodowymi i nie zmieniany od wielu lat dodatek za wychowawstwo wynosi 150 zł. brutto) i praktycznie nie miałem godzin nadliczbowych (poza nielicznymi zastępstwami doraźnymi za nieobecnych kolegów i koleżanki). Czy to mało? Z pewnością nie są to zarobki głodowe. ¾ Polaków zarabia mniej. I szczerze mówiąc wątpię, żeby większość moich kolegów i koleżanek – włącznie ze mną –  była w stanie poza szkołą uzyskać dochody na podobnym poziomie.

Postulat tysiąca złotych podwyżki zgłoszony przez ZNP był wyjątkowo prymitywny i nie wynikał z żadnych racjonalnych wyliczeń. W trakcie negocjacji uległ on zresztą pewnej modyfikacji. Co ciekawe jednak, w przypadku nauczycieli dyplomowanych było to obniżenie żądań o … 10 zł. Za to nauczyciele stażyści na tej zmianie postulatów „straciliby” prawie 300 zł. A przecież to właśnie zarobki stażystów są skandalicznie niskie i stanowiły główny argument propagandowy związków zawodowych. Gdy jednak za kilka miesięcy Prezes Sławomir Broniarz będzie się ubiegał o kolejną kadencję szefa ZNP (czyli jak podają media 12 tys. miesięcy brutto miesięcznie), to właśnie członkowie związku będący nauczycielami dyplomowanymi o tym zadecydują. Sławomir Broniarz dobrze o tym wie. W końcu pełni tą funkcję od 21 lat.

Oprócz postulatów płacowych nauczycieli związki zawodowe żądały również podobnej podwyżki dla pracowników administracji i obsługi. Postulat o tyle dziwny, że o wysokości tych zarobków decydują władze samorządowe i są one w poszczególnych miastach mocno zróżnicowane. Najczęściej jednak znacząco odbiegają od wynagrodzeń nauczycieli  dyplomowanych, a niekiedy niewiele przekraczają minimalną krajową. Szczególnie bulwersuje to w przypadku pracowników administracji, którzy najczęściej posiadają wyższe wykształcenie i wysokie kwalifikacje zawodowe. Nie słyszałem jednak, żeby w jakimkolwiek mieście toczyły się w tej sprawie negocjacje. Żaden z prezydentów miast, oficjalnie wyrażających poparcie dla postulatów ZNP, nie zadeklarował podniesienia tych płac ani w takiej, ani w żadnej innej wysokości. A przecież mogliby to zrobić w każdej chwili. Łatwo jest dzielić się nie swoimi pieniędzmi i pomstować na innych. Najpierw jednak należałoby uprzątnąć własny ogródek.

3. Termin strajku

Główny zarzut kierowany wobec nauczycieli dotyczy traktowania uczniów zdających egzaminy (gimnazjalne, ośmioklasisty, maturalne) jak zakładników. Można oczywiście zaklinać rzeczywistość, wymyślać inne pojęcia czy w ogóle zaprzeczać oczywistym faktom. Nie zmieni to jednak smutnej prawdzie, że termin strajku pokrywający się z najważniejszymi dla uczniów egzaminami nie został wybrany przypadkowo. Chodzi przecież o to, aby groźba nieodbycia się tych egzaminów zmusiła rząd do ustępstw. Poza aspektem etycznym jest jeszcze aspekt praktyczny. Powtarzając za Talleyrandem można powiedzieć: To gorzej niż zbrodnia, to błąd. Wszystkim wydaje się, że to najlepszy termin, który daje największe szanse powodzenia strajku. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie. Założenie, że rządowi i prezesowi ponad wszystko zależy na dobru uczniów (co zresztą oznaczałoby, że są bardziej moralni niż nauczyciele) jest skrajną naiwnością. PiS-owi, jak i wszystkim pozostałym partiom, chodzi przede wszystkim o władzę. Dlatego szanse na sukces miałby strajk, który spotkałby się z powszechnym poparcie społecznym, co mogłoby zmniejszyć szansę partii rządzącej na zwycięstwo wyborcze (bardziej zresztą w jesiennych wyborach parlamentarnych niż w zbliżających się do PE). Tymczasem wszystkie badania opinii publicznej wyraźnie wskazują, że o ile postulaty płacowe spotykają się ze społecznym poparciem (chociaż nie tak powszechnym jak się niektórym wydaje), to zdecydowana większość Polaków jest zdecydowanie przeciwna strajkowi w okresie egzaminów. A już zupełnie samobójczym krokiem jest odmowa sprawowania opieki nad dziećmi, którym rodzice nie są w stanie zapewnić opieki. PiS, który zapewne dysponuje o wiele bardziej szczegółowymi badaniami, dobrze wie, że społeczne niezadowolenie obróci się przeciw nauczycielom i partiom opozycyjnym popierającym strajk. W tej sytuacji o wynik majowych i jesiennych wyborów może być spokojny. Dzięki strajkującym nauczycielom.

4. Propozycja rządu

Przedstawiona w piątek przez wicepremier Beatę Szydło propozycja – stopniowe podnoszenie pensji (do ponad 8 tys. zł) w zamian za stopniowe podwyższanie pensum (z 18 do 22 lub 24 godzin), była politycznym majstersztykiem. Od wielu lat piętą achillesową nauczycieli w ich postrzeganiu przez społeczeństwo jest szeroki zakres przywilejów nieznanych innym zawodom – znacznie dłuższe wakacje, płatne urlopy na poratowanie zdrowia, nagrody jubileuszowe. Nie wszystkie po bliższej analizie wyglądają tak pięknie jak na pierwszy rzut oka się wydaje. Szczególną krytykę budzi jednak 18-godzinne pensum (w przeliczeniu na godziny zegarowe to nawet 13,5 godziny tygodniowo). Można oczywiście udowadniać, że to zaledwie ułamek rzeczywistego czasu, który nauczyciel musi poświęcać na wykonywanie swojego zawodu, co zresztą często jest rzeczywiście prawdą. Tyle, że nie dotyczy to wszystkich pedagogów. Są też tacy, którzy po zakończeniu lekcji kończą swoją zawodową aktywność i idą do domu i to bynajmniej nie po to aby sprawdzać tam klasówki i wypracowania czy przygotowywać się do kolejnych zajęć. Trudno też zaprzeczyć, że taka wysokość pensum jest zdecydowanie niższa niż średnia w krajach UE i OECD. Warto tutaj przytoczyć wypowiedź redaktora Piotra Pacewicza, który w 2012 roku napisał w Gazecie Wyborczej”:

„Prawda jest taka, że moje kochane nauczycielki pracują przy tablicy półtora raza mniej niż średnia w UE (758 godzin). Według ZNP nie dałyby rady więcej. To nieprawda. Paradoksalnie, wskazują na to choćby owe godziny ponadwymiarowe, z których obficie korzystano, nim nadszedł niż. Przecież to są realne dwie, trzy, cztery lekcje tygodniowo więcej. Większe pensum nie zwiększyłoby też drastycznie pozalekcyjnego czasu pracy, bo spora jego część to zajęcia stałe, poza tym mniej byłoby pewnie okienek. Rozmawiałem z nauczycielkami, zwłaszcza młodymi, które uczą znacznie więcej niż wynosi pensum, np. w szkołach społecznych. Nie narzekały. Zresztą, wszędzie można, czemu u nas nie? Jestem święcie przekonany, że racjonalne byłoby stopniowe zbliżanie polskiego pensum do europejskiej średniej (26-27 lekcji tygodniowo) czy choćby do Finlandii (24 lekcje). Ktoś może uznać, że moje święte przekonania to raczej diabelskie podszepty. Chodzi jednak o to, że innego wyjścia nie ma.”

Nie wiem czy redaktor Pacewicz powtórzyłby dzisiaj to co powiedział siedem lat temu w okresie rządów Platformy Obywatelskiej – nie tylko politycy zmieniają radykalnie swoje poglądy w zależności od tego, po której stronie sceny politycznej się znajdują. Widać jednak, że opinia o konieczności zwiększenia pensum jest w społeczeństwie dość powszechna. Dlatego propozycja PiS-u – z premedytacją zresztą zgłoszona pod sam koniec negocjacji – jest z politycznego punktu widzenia zagraniem genialnym. W tej nowej sytuacji strajkujący będą postrzegani jako roszczeniowa grupa, która chce jedynie więcej zarabiać bez żadnego ze swojej strony dodatkowego wysiłku, a na dodatek traktuje instrumentalnie biednych uczniów wykorzystując ich jako środek nacisku na rządzących dla własnych korzyści materialnych. To prawdziwy nokaut.

Analizując na zimno tą propozycję widać jej poważne wady. Oznacza oczywiście konieczność zmniejszenia ilości pracujących nauczycieli. Nie będzie ona tak drastyczną jak wieszczą związki zawodowe (150 tys. osób), ponieważ co roku przechodzi na emeryturę co najmniej 25 tys. pedagogów, ale pewne zwolnienia albo tzw. „zniżki godzin” (mniejsza niż pensum ilość godzin dydaktycznych) będą konieczne. Inna sprawa, że nie wszyscy obecnie pracujący nauczyciele powinni dalej wykonywać swój zawód, ale tu akurat nie można raczej liczyć, że odejdą rzeczywiście najgorsi. Propozycja rządowa nie uwzględnia również wzrostu płac w gospodarce narodowej w ciągu najbliższych lat, chociaż jego wysokość jest trudna do przewidzenia. Największą jednak wadą jest kontynuowanie w oświacie socjalistycznej urawniłowki, z którą mimo zmiany ustroju trzydzieści lat temu w dalszym ciągu mamy do czynienia. Takie same podwyżki dla wszystkich nauczycieli oznaczają, że osobiste zaangażowanie i osiągane efekty nie będą miały żadnego przełożenia na wysokość wynagrodzenia. Zresztą już na początku negocjacji rząd wycofał się ze swojego sztandarowego pomysłu sprzed kilku lat – 500-złotowego dodatku do pensji dla najlepszych nauczycieli. Przy pełnej aprobacie związków zawodowych postanowiono włączyć przeznaczone na to środki na podwyżkę wynagrodzenia. Dla wszystkich. Czy się stoi, czy się leży … .

Te wszystkie mankamenty nie uzasadniają jednak całkowitej odmowy rozmów związków zawodowych nad tą propozycją. Nie pierwsza to zresztą taka sytuacja. Na początku urzędowania minister Zalewska proponowała powiązanie nauczycielskich płac ze średnią krajową. Pozwalałoby to stworzyć rozwiązanie systemowe, dzięki któremu corocznie pensje pedagogów rosłyby automatycznie. Tylko, że wówczas związki zawodowe przestałyby być potrzebne. Nic więc dziwnego, że żaden ze związków nie podjął rozmów na ten temat. Interes funkcyjnych działaczy związkowych nie mają nic wspólnego z potrzebami zwykłych nauczycieli.

5. Co dalej?

Przewidywanie przyszłości, zwłaszcza w naszym kraju, jest zawsze obciążone sporym ryzykiem. Można jednak pokusić się o pewne prognozy rozwoju sytuacji. Rozmowy między stroną rządową, a związkami po pewnym czasie zostaną wznowione. Oczywiście poza Solidarnością, która po kilkakrotnej zmianie i drastycznej redukcji swoich postulatów podpisała porozumienie z rządem, co zresztą trudno uznać za zaskoczenie. Prawdopodobnie obie strony będą stopniowo i w niewielkim stopniu modyfikowały swoje propozycje. Ponieważ są one całkowicie odmienne, do porozumienia nie dojdzie. Czas jednak będzie grał na korzyść rządu. Za okres strajku się nie płaci. Przypuszczam, że ilość odmawiających podjęcia pracy już początku będzie mniejsza niżby to wynikało z wyników referendum. I stopniowo będzie się dalej zmniejszać. Nie wszystkich stać na rezygnację z wynagrodzenia (około 1000 zł. brutto tygodniowo). Spowoduje to narastające konflikty wśród nauczycielskiego grona. Coraz większa grupa zacznie się zastanawiać czy kontynuowanie protestu bez szans na jego pozytywne zakończenie ma jakikolwiek sens. Radykałowie i działacze związkowi będą oczywiście przeciwni kapitulacji. Jeżeli zakłócone zostaną egzaminy gimnazjalne i ośmioklasistów, co oczywiście będzie mocno nagłaśniane przez media rządowe, opinia publiczna ostatecznie odwróci się od nauczycieli. Po tygodniu protest zacznie wygasać. W tej sytuacji jakieś niewielkie ustępstwo rządu zostanie uznane przez liderów związkowych za wielki sukces i powód zawieszenia protestu. W praktyce będzie to kapitulacja.

Długofalowe efekty strajku będą katastrofalne. To nie tylko brak poważnego wzrostu wynagrodzeń i skłócenie nauczycieli oraz ogromne rozczarowanie niepedagogicznych pracowników oświaty, którzy już zresztą widzą, że nikt o ich sytuacji nawet nie rozmawia. To przede wszystkim zakonserwowanie na lata obecnego systemu. Na wiele lat zaprzepaszczona zostanie  szansa zorganizowania kolejnego protestu z sensownymi postulatami (powiązanie płac nauczycieli z przeciętnym wynagrodzeniem w gospodarce narodowej) i sensownym terminie (wrzesień przed wyborami parlamentarnymi, w okresie tworzenia budżetu na następny rok). Żaden rząd nie będzie się liczył z nieudolnymi związkami zawodowymi i totalnie skonfliktowanym środowiskiem. I nic się zmieni, dopóki na czele nauczycielskich związków zawodowych będą stali ludzie pokroju panów Broniarza, Proksy i Wittkowicza.

Karol Winiarski

Kilka osób zwróciło się do mnie z prośbą o napisanie tekstu dotyczącego Bulwaru Czarnej Przemszy. Powodem prośby były liczne perypetie związane z działaniami sosnowieckiego urzędu miejskiego i jednocześnie jakimkolwiek brakiem reakcji ze strony sosnowieckich radnych. Dlatego też gwoli przypomnienia, jak również z uwagi na dobro wszystkich zainteresowanych, a zwłaszcza  tych zaangażowanych, zapraszam do lektury prosząc jednocześnie wszystkich mieszkańców Sosnowca (i nie tylko) o wsparcie dla tej wspaniałej inicjatywy i wszystkich ludzi dobrej woli stojących za tym projektem. To nie może być  Bulwar Czarnej Przemszy, czyli jak ośmieszyć znakomity projekt i zniechęcić do działania wszystkich zaangażowanych w jego projektowanie i realizację.

 Jak podaje wszystkowiedząca Wikipedia – Bulwar (fr. boulevard 'bulwar’, z nl. bulwerke 'bastion”) – to nazwa dawniejszych fortyfikacji w Paryżu, na których pobudowano w XIX wieku, w czasie wielkiej przebudowy nowe drogi. W dzisiejszym znaczeniu to szeroka, zadrzewiona ulica nad brzegiem rzeki, jeziora lub morza. Termin ten jest używany również na określenie wielkich arterii komunikacyjnych (bulwary paryskie). Ale przecież nie o Paryż tu chodzi, a o Bulwar Czarnej Przemszy w Sosnowcu.

Budowa bulwarów, to od dawna trend ogólnie obowiązujący na całym świecie. Miasta, miasteczka, a nawet wsie mające swoje rzeki, urządzają na ich brzegu przestrzeń ogólnie dostępną dla mieszkańców i chwalą się tym, jako swoim wielkim atutem. Swój bulwar – Bulwar Czarnej Przemszy ma również Sosnowiec. Bulwar Czarnej Przemszy  znajduje się na terenie Sosnowca nad brzegiem sosnowieckiej rzeki – Czarnej Przemszy. Bulwar, początek ma w graniczącym z Będzinem Zespole Parkowo-Pałacowym Schoena, a kończyć ma się docelowo na Trójkącie Trzech Cesarzy, czyli miejscu gdzie zbiegały się granice trzech mocarstw biorących udział w rozbiorze Polski – Prus, Austrii i Rosji.

Na koniec kwietnia 2018 przegłosowane i przeznaczone do wykonania odcinki kończą się za Parkiem Harcerskim, po obu stronach rzeki, u zbiegu ze Szlakiem Dawnego Pogranicza. Pierwotny zarys projektu powstał w trakcie regulacji rzeki w latach 1957–1964. Rozciąga się on na długości prawie 6 km, prowadząc brzegami rzeki (naprzemiennie). Po regulacji rzeki bulwar pełnił głównie funkcje spacerowo-rekreacyjne. Dawna infrastruktura z czasów PRL uległa jednak daleko idącej degradacji.

W 2010 roku z inicjatywy stowarzyszenia Forum Dla Zagłębia Dąbrowskiego, a w szczególności Dariusza Jurka  został zaproponowany, a w 2016 roku został wprowadzony program rewitalizacji, w ramach którego powstaje wydzielona droga rowerowa z czerwonego asfaltu, ścieżka spacerowa o parametrach spełniających wymagania rolek i urządzeń transportu osobistego oraz infrastruktura wypoczynkowa. Rewitalizacja miała  następować etapami i powinna być wykonywana w ramach Budżetu Obywatelskiego. W zarysie autorów Bulwar Czarnej Przemszy ma stanowić projekt obejmujący Sosnowiec, Będzin i Dąbrowę Górniczą i docelowo ma umożliwić bezpieczne i wygodne poruszanie się wzdłuż całej rzeki: od Trójkąta Trzech Cesarzy do zalewów Pogoria w Dąbrowie Górniczej.

Pierwszy etap wystawiony do głosowania był w 2016 roku i uzyskał największą liczbę głosów mieszkańców. Realizacja tego projektu rozpoczęła się w 2017 roku, a zakończenie prac było planowane na wiosnę 2018 roku. Kolejne 2 etapy uczestniczyły w głosowaniu w 2017 roku, z czego do realizacji przeszedł jeden – stanowiący łącznik Bulwaru Czarnej Przemszy z Bulwarem Brynicy i Szlakiem Dawnego Pogranicza. W kolejnych latach, Dariusz Jurek, planował zgłaszać kolejne odcinki, aż do uzyskania efektu finalnego.

Modernizacja bulwaru przewidywała także wymianę oświetlenia na energooszczędne oświetlenie ledowe, dynamicznie reagujące mocą światła z detekcją ruchu oraz ustawienie punktów rekreacyjnych wyposażonych w stoliki, ławki i stojaki rowerowe. Na całym odcinku mają pojawić się także specjalne zadaszone ławki z przewijakami dla dzieci. W kwietniu 2018 roku pierwszy odcinek na trasie od granicy Parku Sieleckiego z ul. 3-go Maja do ul. 1-go Maja na całej długości zyskał nową nawierzchnię, zarówno na drodze dla rowerów, jak i na pasie przeznaczonym dla pozostałych użytkowników. Odcinek od ul. 1-go Maja do ul. Przyjaciół Żołnierza został przeniesiony w inwestycjach na koniec 2018 roku.

Pierwotny przebieg Bulwaru nie miał charakteru ciągłego i zagospodarowanie przestrzeni nie było jednolite. Projekt rewitalizacyjny zaproponowany i forsowany przez Dariusza Jurka zakładał jednolity przebieg na terenie miasta Sosnowca, a docelowo dążył do połączenia miast Zagłębia i połączenie z Wiślaną Trasą Rowerową w Jaworznie i gminie Chełmek. I co?

Pomysłodawca budowy Bulwarów Czarnej Przemszy- Dariusz Jurek w liście otwartym wycofał zwycięski projekt. Tego jeszcze nie było w historii pięciu kadencji budżetu obywatelskiego. Dariusz Jurek oświadczył, że został oszukany przez urzędników, którzy zmienili jego projekt. Napisał, że to ewidentna kpina z woli i decyzji tysięcy mieszkańców, którzy głosowali za tym, aby powstała pełnoprawna i bezpieczna droga rowerowa. To arogancja i samowola urzędnicza polegająca na złamaniu zasad Budżetu Obywatelskiego. Dariusz Jurek stwierdził, że nie zgadza się na zaniechanie budowy dwukierunkowej drogi rowerowej w szerokości zgodnej z przepisami prawa i odseparowanej od niej osobnej alejki dla użytkowników pieszych i zastąpienie tego rozwiązania komunikacyjnego wąskim ciągiem pieszo – rowerowym, bardzo niebezpiecznym dla wszystkich użytkowników bulwaru. Nie zgodził się on również na zmianę i zastąpienie nawierzchni asfaltowej nawierzchnią żwiropodobną. To archaiczne rozwiązanie, które niebawem trzeba będzie poprawiać. Jest to najzwyklejsze marnotrawienie środków publicznych – napisał.

Ostatnie wydarzenia, niestety również nie napawają optymizmem. Decyzją sosnowieckiego urzędu sprzedano działkę gminną bez wycięcia pasa pod bulwar.  Złośliwość czy niefrasobliwość? – pytała nawet Gazeta Wyborcza. Przecież Urząd wiedział, że mieszkańcy mają plan na taką inwestycje w ramach Budżetu Obywatelskiego. Przecież już rok temu Pan Jerzy Karpiński złożył taki projekt i został on przyjęty. Wprawdzie zdobył on za mało głosów, ale wiadomym było, że w tym roku zostanie powtórnie złożony. Przecież wszyscy wiedzą nie od dziś, że taki projekt jest promowany od ponad 10 lat. Pamiętam foldery, którymi zasypany był również sosnowiecki urząd miejski z gabinetem prezydenta włącznie. Stąd też może dziwić zaskoczenie, a może niewiedza albo jeszcze gorzej, niechęć co do planów budowy bulwaru na całym sosnowieckim brzegu Czarnej Przemszy. Obojętnie czy to w ramach Budżetu Obywatelskiego, czy w innych formach pomysł ten miał być albo raczej powinien być bezwarunkowo kontynuowany.

A jak wgląda interes po sosnowiecku? Miasto ze sprzedaży całej tej działki uzyskało około 160 tyś. zł. Teraz proponuje obejście tej działki. Dlatego rodzą się pytania dotyczące obejścia tej działki i kosztów z tym związanych oraz z wcześniejszym planowaniem, jeśli w ogóle ono istniało. Gdzie tu jest miejsce na jakiekolwiek myślenie? Gdzie tu jest logika?

A może to już koniec marzeń o tym, żeby w Sosnowcu brzeg rzeki na całej długości przywrócić mieszkańcom, zamienić nadrzeczne wysypiska śmieci w obszar atrakcyjny i przyjazny na całej swej długości Czarnej Przemszy (czytaj Co dalej z Bulwarem Czarnej Przemszy).

 Co z sosnowieckimi radnymi? Ilu z nich się zainteresowało tym zagadnieniem? Ilu z nich podjęło jakąkolwiek interwencję? Czy w ogóle podjęli działania  w związku z interwencjami mieszkańców Sosnowca?

Szanowni Rajcowie wy się nie bójcie, wy się obudźcie. I najważniejsze. Przestańcie się chwalić nie swoimi projektami !!!

Jarosław Pięta

Dyskutując z moją córką zaskoczyło mnie to, że niektóre działania patriotyczne utożsamia ona z nacjonalizmem i to z nacjonalizmem negatywnym.

W dyskusji starałem się ją przekonać, że nacjonalizm chrześcijański, oparty na uniwersalnych wartościach jest ściśle związany z patriotyzmem. Tłumaczyłem, że obecnie w zachodniej Europie w natarciu jest marksizm kulturowy, który opanowawszy władze UE stara się wyplenić tożsamość narodową z państw członków UE (nie przypadkiem w Niemczech, przewodniczący Komisji Europejskiej Jean Claude Juncker odsłaniał pomnik Karola Marksa). Stąd patriotyzm mocno im przeszkadza i  żeby go zniszczyć przypina mu się obelżywe łatki np. faszyści, naziści, nacjonaliści. W tej dyskusji nie użyłem wszystkich argumentów, więc postanowiłem ten temat bardziej zgłębić i stąd ten artykuł. Myślę, że artykuł ten pozwoli córce i wielu czytelnikom uświadomić sobie jakie manipulacje i zabiegi przeprowadzane są w przestrzeni medialnej, aby obrzydzić i zniesławić Polakom patriotyzm.

Bardzo często patriotyzm mylony jest z pojęciem nacjonalizmu i to nacjonalizmu skrajnego czyli szowinizmu lub  faszyzmu i nazizmu. Obecnie europejscy i polscy kulturowi marksiści świadomie stosują te pejoratywne słowa, jako obelgę dla określenia polskich patriotów i ich działań. Rozróżnia się  wiele rodzajów nacjonalizmów takich jak np. integralny, laicki, neopogański i szowinizm, które mają negatywną konotację ale takich konotacji nie ma  nacjonalizm chrześcijański.

Nacjonalizm chrześcijański, jest rozumiany jako odkrycie wartości specyficznie narodowych i działanie zgodnie z  wartościami chrześcijańskimi. Domaga się on praw dla własnego narodu, a zarazem wyznacza sobie pewne granice. Nie jest wrogo nastawiony do innych kultur, a to co narodowe służyć ma temu, co uniwersalne.  To co narodowe ma tu charakter przypadłościowy, podczas gdy to, co religijne jest koniecznością.

Zupełnie karykaturalnym wypaczeniem nacjonalizmu jest faszyzm i nazizm. Nazizm jako system totalitarny w początkowym okresie wzorował się na  faszyzmie, ale faszyzmem nie jest, ponieważ w przeciwieństwem do niego na pierwszy plan wysuwał kwestie rasowe i antysemickie. Różnice pomiędzy nimi zostały świadomie zatarte przez władze komunistyczne Polski i  ZSRR z przyczyn propagandowych. Ideologia i nazwa partii nazistowskiej zbyt była podobna do nazwy polskiej partii PZPR i jej socjalistycznej ideologii. Tak więc  słowa nazizm, naziści, wywodzące się z nazwy -Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników (NSDAP) – zniknęło obiegu medialnego a zastąpiono je słowami – faszyzm  –  faszyści. Do tej pory nawet osoby z kręgu polskiej władzy mylą te ideologie np. była minister z rządu PO  pani Joanna Kluzik Rostkowska.

Natomiast  terminy uniwersalne „ nacjonalizm” czy „nacjonalista”, wobec długotrwałych działań systemów totalitarnych: komunizmu i ideologii lewicowych, zwalczających wolność suwerennych narodów, stały się przedmiotem wszelkich możliwych ideologicznych i językowych manipulacji, których celem była i jest zmiana ich znaczenia, zohydzenie ich i zmuszenie innych do negatywnych i złych z nimi skojarzeń.

Nacjonalizm oznacza politykę stawiania dobra narodowego ponad interesy grup i różnych klas. Idee nacjonalistyczne są popularne szczególnie wtedy, gdy interesy i dobro narodowe, czy też suwerenność danego narodu zostają zagrożone. Taką sytuację mamy obecnie w Polsce, gdzie mamy zagrożenie w perspektywie kilku lat krachu gospodarczego, (rozbuchane zasiłki socjalne i ustawa  USA 447) a na dziś upadek polityki zagranicznej państwa polskiego.

Nacjonalista stawia na pierwszym miejscu interesy własnego narodu, własnego państwa, co wcale nie musi być łączone z pogardą i nienawiścią do innych narodów. Kupując np. polskie wyroby zamiast niemieckich lub chińskich wcale nie okazujemy tym samym pogardy dla Niemców, czy Chińczyków. Promując i realizując wartości ważne dla narodu polskiego – wcale nie okazujemy pogardy czy wrogości, ani nienawiści, czy nietolerancji dla innych narodów. Po prostu realizujemy polskiego narodu interesy, tak jak robią to Amerykanie i Niemcy. Bez działań  pronarodowych, propaństwowych żadne suwerenne państwo, ani naród nie przetrwałyby. W Polsce Ruchowi Narodowemu  przyklejono właśnie łatkę  nazwę  „Nacjonaliści” w tym  negatywnym kontekście, powielanym przez wiele lat przez komunistyczny reżim.

Jeżeli  nawet ich tak nazwać to tylko jako nacjonalistów chrześcijańskich lub jako nacjonalistów wg terminu uniwersalnego. Moim zdaniem  Polski Ruch Narodowy stara się  chronić dobro wspólne jakim jest naród i państwo. Często używany jest na ich określenie  termin „Państwowcy”. Jeśli chodzi o skrajnych nacjonalistów czyli szowinistów, to są nimi w większości Żydzi, wywodząc to  chociażby z ich religii i ich praktyk. Żydzi  jako naród „wybrany” przez Boga, są lepsi i ważniejsi od innych narodów.  Nawet naukowcy pochodzenia żydowskiego, jak pani profesor dr hab. Barbara Engelking w czasie referowania badań historycznych wypowiedziała pogląd, że jak umierali Polacy w  czasie II wojny światowej, to była to normalna śmierć biologiczna, natomiast jak umierali Żydzi była to śmierć metafizyczna tj. połączenie duszy Żyda z Bogiem. Również wypowiedź obrzydliwa i kłamliwa prof. Pawła Śpiewaka, dyrektora  Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, który mówił ,że w przeszłości Żydzi zawsze byli ofiarami, byli mordowani, ale sami nikogo  nie mordowali, co jest piramidalnym kłamstwem, ponieważ w starożytności wymordowali kilkadziesiąt tysięcy Persów. Mordowali też bezbronnych chrześcijan w czasie powstań przeciwko Cesarstwu Rzymskiemu. Takie szowinistyczne brednie wypowiadają żydowscy „naukowcy” opłacani przez polskie uczelnie. Najbardziej szowinistycznym i rasistowskim państwem jest Izrael, gdzie Palestyńczycy i inne nacje zamieszkujące państwo Izrael, pozbawieni są wielu praw i przywilejów, które przysługują tylko Żydom. Jest to państwo w którym Żydzi zasiadają na leżakach zainstalowanych  na wzniesieniach lub tarasach z popcornem i oglądają jak ich armia bombarduje osiedla palestyńskie. Z w/w przykładów wynika ,że  Polaków można szkalować ,oczerniać, poniżać a o prawdziwych szowinistach i rasistach się milczy – bo to jest poprawnie politycznie. A ta poprawność polityczna wynika z słabości państwa polskiego i zupełnie beznadziejnej i złej polityki zagranicznej.

Tragizm sytuacji jest jeszcze pogłębiony brakiem alternatywy. Jesteśmy skazani na USA i  tym samym na lobby żydowskie. Jeśli dzięki ustawie  447  lobby żydowskie uzyska  nieruchomości w Polsce. A uzyska dlatego ponieważ 300 mld dolarów rząd polski, nie jest w stanie wypłacić, bo spowodowałoby to totalną katastrofę gospodarczą.  Powstanie potężna  klasa posiadaczy żydowskich , która zmieni Polaków w tanią siłę roboczą, A polski rząd, nawet  jeśli by  był nawet  polski, to musiałby słuchać dyktatu żydowskiego w jeszcze w większym stopniu niż obecnie. Taki scenariusz nas czeka za kilka, no może kilkanaście lat-  jeżeli Polacy nie zbudzą się z letargu zaaplikowanego im przez propagandowe mass media. Zatrważający dla mnie jest stopień ogłupienia Polaków przez środki masowego przekazu. Polacy nie widzą ,nie rozumieją, że te  żywotne narodowe interesy bezpośrednio ich dotykają, bo za kilka lat mogą być po prostu  w materialnej i duchowej biedzie. Natomiast Polonia w Stanach Zjednoczonych,  mimo że bezpośredni to ją nie dotyczy, ale  rozumie powagę sytuacji i w porywie właśnie patriotycznym, organizuje w dniu 31 marca we wszystkich większych miastach USA manifestacje uliczne  przeciwko amerykańskiej ustawie 447 zagrażającej Polsce. A w Polsce tragiczna cisza.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia  30 marca 2019 roku

W przestrzeni społeczno-medialnej, słowo antysemita funkcjonuje  jako słowny bicz. Tak więc kto informuje o negatywnych faktach związanymi z członkami  narodowości  żydowskiej, nie wspominając tych którzy ośmielają się „oczerniać” cały naród wybrany – jest od razu ocenzurowany i sekowany, gdyż takie zachowanie  nie mieści się w tzw. poprawności politycznej. Nie mieści się to w głównym nurcie przekazu polskich i światowych mass mediów, które w przeważającej większości opanowane są przez lobby żydowskie. Żydowscy przywódcy poprzez swoje środki przekazu medialnego lansują pogląd, że wszyscy Polacy to antysemici , gdyż antysemityzm wyssali z mlekiem matki. Jeżeli sami Polacy nie zaczną działać, bo na polski rząd nie ma co liczyć, gdyż jest  ubezwłasnowolniony przez lobby amerykańsko-żydowskie, to niedługo światowa opinia zostanie powiadomiona, że Holokaust  Żydów został dokonany nie przez Niemców, tylko przez Polaków.

Jakie działania może podjąć zwykły Polak aby temu zaradzić? Można powiedzieć niewiele, może jednak wpłacić jakąś drobną kwotę na niezależną telewizję internetową, która pokazuje prawdę o Polskim Holokauście. Trzeba również poprzez swoich znajomych, a obecnie jest ich bardzo dużo zaktywizować Polonię do informowania o Polskim Holokauście w mediach zagranicznych, a szczególnie w Internecie obywateli tych krajów w których zamieszkują. My natomiast zamiast informować opinię światową jakie ofiary poniosła Polska tj. ludzkie, terytorialne i materialne w czasie okupacji niemieckiej, to my tłumaczymy się, że nie jesteśmy antysemitami, zupełnie bez sensu. Najlepszą obroną jest atak i jak pisze dr historii Kurek autorka wielu publikacji naukowych na temat Żydów, mamy czym atakować:  „Jeśli policzymy dokładnie wszystkich polskich mieszkańców Galicji, Wołynia, Podlasia i Białostocczyzny zesłanych w latach 1939-1941 na śmierć syberyjskich łagrach z donosu polskich Żydów; jeśli policzyć wszystkich polskich podziemnych żołnierzy AK i NSZ Białostocczyzny, Lubelszczyzny, Mazowsza i Podkarpacia zesłanych przez żydowskich funkcjonariuszy NKWD i UB na Sybir w drugiej brance lat 1944-1945; jeśli policzyć ofiary  żydowskich sędziów, prokuratorów i funkcjonariuszy UB i  KBW  z lat 1944-1956 „ – to liczba Polaków zamordowanych przez Żydów byłaby znacznie wyższa od kłamliwej liczby 200 tys, Żydów zamordowanych rzekomo w czasie okupacji niemieckiej przez Polaków – lansowanej przez pseudo naukowców żydowskich.

Poza tym, Żydzi z jednej strony rozliczają Polaków z nie dość  ofiarnego poświęcania życia dla ratowania życia żydowskiego (mimo, że za ratowanie Żydów – tylko w Polsce groziła śmierć) a z drugiej  zaś rozgrzeszają swoich, czyli Żydów, którzy dla ratowania własnego życia posyłali na śmierć innych Żydów. W samym tylko Getcie Warszawskim było 2500 policjantów żydowskich, którzy wysyłali innych Żydów na śmierć.

Czy takie postępowanie nie jest czystym antysemityzmem. I ten żydowski antysemityzm został nawet w Izraelu usankcjonowany prawnie, ponieważ w 1950 roku Kneset, uchwalił ustawę (rozdz. X i XI), który zwalnia z odpowiedzialności Żydów, którzy mordowali lub wysyłali na śmierć Żydów w czasie trwania Holokaustu, aby ocalić własne życie.

Naród żydowski nie jest jednolity. Religijnych Żydów jest obecnie na świecie po Holokauście bardzo mało, tak więc religia nie spaja Żydów tak jak dawniej. Spoiwem narodu i to coraz słabszym jest teraz nacjonalizm, historia i tradycja. Dlatego też rządzący Izraelem nacjonaliści wykorzystują  ANTYSEMITYZM, jako nowe spoiwo narodowe. Łączy on zasymilowanych w różnych krajach Żydów w jedną wspólnotę, która musi się bronić przed zniesławianiem. W szkołach izraelskich np. uczy się młodzież wrogości do Polaków, jako do tych, co pomagali w Holokauście. Wycieczki młodzieży z Izraela do Polski na zwiedzanie niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz są dla ochrony przed „nienawidzącymi” ich Polakami, eskortowane pod bronią przez agentów Mosadu. W krótkiej perspektywie czasu, posługując się taką bronią jak antysemityzm  Żydzi dobiorą się do naszych pieniędzy (ponad 300 mld dolarów) poprzez ostre żądania Światowego Kongresu Żydów (WJC zrzesza organizacje żydowskie z 115 krajów) oraz żądania Światowej Organizacji Restytucji Mienia Żydowskiego. W czym pomoże rząd USA dzięki ustawie nr 447 amerykańskiego Kongresu, a podpisanej przez prezydenta Trumpa. W  USA od 1913 roku istnieje organizacja żydowska  Liga Przeciw Zniesławianiu (ADL), która ma swoje przedstawicielstwa w wielu  państwach.

Jest to organizacja walcząca z antysemityzmem, a prezesem tej organizacji  jest Jonathan Greenblat, były doradca  prezydenta Obamy. W ostatnich latach zintensyfikowała swoją działalność. Antysemityzm jest przez tą organizację wyolbrzymiany do karykaturalnych rozmiarów. Nieprzychylne opinie o Żydach wyrażane w mass mediach natychmiast są przez nią oprotestowane z żądaniami sprostowań i przeprosin. Głównym zadaniem ADL jest to, aby w mieszkańcach krajów na terenie których Niemcy dokonali Holokaustu wzbudzić poczucie winy za to, że  mało poświęcali się w ratowanie Żydów. A wina według nich przechodzi z ojca na syna. Takie przesadne, wręcz karykaturalne postrzeganie i zwalczanie antysemityzmu, przynosi odwrotny skutek – rodzi nowy antysemityzm. Pytanie – na ile ten skutek jest zamierzony, a na ile nie.

Wracając jednak do początku artykułu czyli – czy Polacy są antysemitami? Jak mówią źródła historyczne w międzywojennej Polsce większość ludności polskiej odnosiła się do ludności żydowskiej (ponad 3mln) z dużą rezerwą, co wynikało z ich odmiennej kultury, religii, a co najważniejsze, że ogromna ich większość nie zasymilowała się z narodem polskim. Religijni polscy Chasydzi w zasadzie nie znali języka polskiego. Znajomość przez nich języka polskiego ograniczała się do słów potrzebnych w handlu. Poza tym mieszkali w osobnych dzielnicach-gettach, czyli jakby tworzyli państwo w państwie. Około 10% Żydów było zasymilowanych, znało bardzo dobrze język polski i było bardzo dobrze wykształconych (lekarze, adwokaci). Z rezerwą i niechęcią z uwagi na ich religię kolidującą z katolicyzmem odnosiła się do Żydów polska ludność małomiasteczkowa. Natomiast w większych miastach bywało różnie, generalnie stosunki wzajemne były dobre, wielu zasymilowanych Żydów uważało się w pierwszej kolejności Polakami, a w drugiej Żydami, niemniej dochodziło czasami do ekscesów studenckich i scen nienawiści. O tym, że dużo zasymilowanych Żydów uważało się za Polaków, świadczą  choćby biografie takich ludzi jak Hemar, Szpilman, Tuwim, oraz chociażby to, że w czasie powstania w getcie warszawskim wojskowa organizacja żydowska na znak walki zatknęła na swoich szańcach sztandary polski i żydowski. Nie należy się dziwić, że większość przedwojennych Polaków było antysemitami według obecnie  obowiązującej  definicji. Nie był to jednak antysemityzm w takim wydaniu jaki obecnie chcą nam przypisać Żydzi. Handel żydowski miał się bardzo dobrze. Inteligencja żydowska obsadziła w większości wolne zawody. Nie było żadnych pogromów. Żydzi nie lubili gojów, to dlaczego goje Polacy mieliby lubić Żydów.

Obecnie w Polsce jest całkiem inna sytuacja, nie ma dzielnic żydowskich, czyli państwa w państwie. W Polsce nowe pokolenia są otwarte na świat i tolerancyjne wobec obcych kultur, natomiast obywateli polskich narodowości żydowskiej jest mało i są mocno zasymilowani. Żydów w większości się nie nienawidzi, tylko wręcz podziwia za inteligencję i zmysł do zarabiania pieniędzy. Tak więc obecnie Polacy nie są antysemitami , niemniej jeśli dalej będzie tak dużo kłamstw propagowanych  przez organizacje żydowskie,  których prawdziwym celem nie jest zadośćuczynienie i pomoc materialna dla Żydów ocalałych z Holokaustu, lecz skok na kasę, przy pomocy wprowadzania opinii światowej w błąd oraz wszczepienia nam uczucia winy oraz jak się również  się podejrzewa przy pomocy bojkotu żydowskiego i sankcji amerykańskich. Taki scenariusz został zrealizowany w Szwajcarii i Szwajcarzy zapłacili organizacjom żydowskim1,5mld. dolarów. Tak więc jeśli nie poczujemy się tak jak Żydzi,  jedną wspólnotą i nie zaczniemy działać, to będziemy strzyżeni jak barany.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec, dnia 16 marca 2019 roku

Przed nami wybory. Wybory do parlamentu europejskiego, sejmu i senatu, a następnie wybory prezydenckie. Przy okazji każdych wyborów pojawiają się w naszym kraju propozycje, które miałyby sprawić żeby Polacy rzucili się do urn wyborczych. Dobrowolność czy przymus wyborczy? Obowiązek czy przywilej?  Który z tych systemów jest „lepszy”. Od tych dwóch systemowych rozwiązań uzależniona jest frekwencja wyborcza. Jest ona znacznie wyższa przy przymusie wyborczym.  W Polsce przy dobrowolności głosowania oscyluje ona przy nielicznych wyjątkach w granicach 50%. Najniższa do tej pory bywa przy wyborach do parlamentu europejskiego. We wszystkich krajach demokratycznych frekwencja wyborcza do organów przedstawicielskich do roku 2010 wyniosła średnio około 75%.

Czy słaba frekwencja związana jest z rozczarowaniem społeczeństwa stanem spraw publicznych? Co z świadomością społeczną i kto za nią ponosi odpowiedzialność? Czy „wina” za słabszą frekwencję leży po stronie polityków, czy też leży ona po stronie wyborców, którzy wybierają takich polityków? Czy udział w wyborach powinien być prawem, czy też obowiązkiem obywatelskim? Jedno jest jednak pewne, jak wskazują fachowcy od tych zagadnień, że poziom frekwencji pokazuje kondycję demokracji.

W chwili obecnej w sześciu krajach europejskich (Belgia, Cypr, Grecja, Luksemburg, Turcja, Szwajcaria – kanton Schaffhausen ) obowiązuje przymus wyborczy, a łącznie w 29 krajach na całym świecie. Przymus wyborczy, to ujęty w normie prawnej nakaz wzięcia przez obywatela udziału w wyborach. Oznacza on odejście od zasady dobrowolnego głosowania, które traktowane jest nie jako obowiązek, lecz prawo jednostki. Obowiązek wyborczy może być uregulowany na poziomie konstytucyjnym lub ustawowym.  Z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka wynika, że przymus wyborczy nie narusza wolności myśli, sumienia i wyznania pod warunkiem, że wyborca ma możliwość do urny wrzucić głos nieważny lub niewypełnioną kartę do głosowania. Jednym z najmocniejszych argumentów za przymusem wyborczym jest argument taki, że wszyscy członkowie społeczeństwa powinni uczestniczyć w wyborach, gdyż wszystkich dotyczą skutki podjętych w głosowaniu decyzji. Również mocny wydaje się argument związany z legitymacją wyborczą. Obowiązek głosowania tworzy mechanizm, dzięki któremu wybrany skład wybranego organu jest zdecydowanie bardziej reprezentatywny, szerzej odzwierciedla poglądy i nastroje społeczne oraz pozytywnie wpływa na legitymację wybranych instytucji i samych polityków, a przez to o wiele bardziej sprawiedliwych wyników głosowania. Ponadto przymus wyborczy wiąże się z bardzo istotnymi elementami jakimi są mechanizmy, mobilizujący i edukacyjny. Powoduje to wzrost  zainteresowania się obywatela-wyborcy  szeroko rozumianymi sprawami politycznymi, gospodarczymi czy też społecznymi. Osoby dotychczas bierne wyborczo poprawią poziom swojej świadomości i wiedzy. Zwiększy się również pragnienie wywierania wpływu na rząd i bieg spraw dotyczących problemów, które są dla nich ważne.

Przymus wyborczy powoduje większą frekwencję wyborczą o około 20-25 punktów procentowych. Wydaje się jednak pomimo wszystko, że najistotniejszym elementem jest albo powinno być poczucie świadomości obywatelskiej i związany z nim wysoki poziom kultury politycznej. Każdy obywatel ma przecież obowiązek troski o swój kraj, o swoją ojczyznę. Mieszkańcy krajów o długiej i dobrze zakorzenionej tradycji obywatelskiej (zwłaszcza te Europy zachodniej) licznie biorą udział w wyborach, ponieważ, jest to przede wszystkim kwestia zainteresowania sprawami publicznymi i przekonania o wartości udziału w procedurach demokratycznych niż narzuconego prawem obowiązku.

System wyborczy oparty na przymusie związany jest z zróżnicowanymi i dość licznymi sankcjami, poczynając od kar finansowych – bardzo zróżnicowanych, administracyjnych, dostępem do posad w administracji państwowej, podaniem informacji do publicznej wiadomości, dostępem do pożyczki czy też kredytu, zapisaniem dziecka do przedszkola, trudnością uzyskania paszportu lub prawa jazdy, a nawet skreślenia z listy wyborców i pozbawienia obywatela biernego prawa wyborczego.

Istnieje jednak możliwość usprawiedliwienia nieobecności w głosowaniu w związku z chorobą, siłą wyższą związaną z przypadkiem lub naturą albo podróżą. Z obowiązku głosowania mogą być zwolnione osoby starsze i niedołężne. W niektórych systemach dopuszczalna jest absencja wyborcza z pobudek religijnych. Poza wszelką dyskusją pozostaje w ostatnim okresie fakt erozji społeczeństwa obywatelskiego. Taki jest niestety kierunek rozwoju cywilizacji. Taki jest trend ogólny na całym świecie.

Na wzrost frekwencji wyborczej wpływa zaciekłość kampanii i duża polaryzacja sceny politycznej, która sprzyja zainteresowaniu polityką w ogóle. Wiek i wykształcenie to dwa czynniki wyróżniające głosujących i niegłosujących. Z badań wynika, że niższa frekwencja występuje zwyczajowo wśród ludzi młodych oraz zdecydowanie wyższa wśród ludzi z wykształceniem.

Dlatego niezmiernie istotnym elementem wpływającym na wzrost frekwencji wyborczej powinno być znoszenie kłopotliwych procedur wyborczych, wprowadzenie licznych ułatwień instytucjonalnych, dostosowywanie zmian do ducha czasów oraz pozytywna kampania profrekwencyjna.

W Polsce obowiązujące normy  prawne nie przewidują przymusu wyborczego. Idąc do wyborów wyrażamy swój patriotyzm i odpowiedzialności za miasto, województwo i państwo. Za jakim system jesteś i czy to ma jakieś znaczenie? Po prostu idź na wybory. Bo każdy głos jest ważny, a twój los leży w twoich rękach- głowie-głosie. Idź na wybory i głosuj zgodnie z własnym sumieniem.

Jarosław Pięta

Czy w systemie demokratycznym państwa wielonarodowe stanowią wzór sprawnego państwa, czy  może takim  wzorem są państwa jednonarodowe?

Nie zawsze, ale obecnie jestem pewny, że jednonarodowe państwo polskie, jest dużą wartością ,którą trzeba chronić i bronić. Obecny rząd polski, co prawda broni nas przed imigrantami z Syrii i Afryki, ale tylnymi drzwiami wpuszcza do kraju całe rzesze innych imigrantów i to nie tylko z Ukrainy, ale również z  krajów islamskich (Turkmenia, Pakistan, Bangladesz, Czeczenia), pod pretekstem braku rąk do pracy. To w  przyszłości może skutkować żądaniem autonomii  przez Ukraińców, a  następnie  żądaniami terytorialnymi. Może to  również skutkować  zamachami  islamistów. Zmiana polityki międzynarodowej zapoczątkowana zgodą  większości państw europejskich na podział Jugosławii a później uznaniem niepodległości Kosowa – które było kolebką Serbii, przez większość państw europejskich w tym Polskę oraz USA może doprowadzić do  rozpadu wielu państw. Wszystkie działania secesjonistyczne są destrukcyjne i sprzeczne z prawem międzynarodowym. USA angażując się militarnie w wojnę domową w Jugosławii miało, jak zawsze w tym swój interes tj. utworzenie w południowo-wschodniej Europie silnego przyczółka strategicznego w postaci największej w Europie bazy wojskowej w Kosowie,  jak również włączenia do NATO  islamistycznej Albanii – co stało się faktem.

Fakt ten skrzętnie wykorzystał  Władimir  Putin, który analogicznie, jak zrobiono to w Kosowie „podpowiedział” mieszkańcom Ukraińskiej Autonomicznej Republiki Krymu, aby przeprowadzili referendum niepodległościowe. Między  bajki należy włożyć informacje  europejskich  i amerykańskich  mass mediów głównego nurtu, które tworzą wirtualną rzeczywistość, że wybory te zostały sfałszowane przez Rosjan, bo przecież  80% mieszkańców Krymu to Rosjanie, a biorąc pod uwagę olbrzymią frekwencję w wyborach to sfałszowanie było niemożliwe. To, że Hiszpania i Rumunia nie uznała Kosowa  jest rzeczą oczywistą , ponieważ nie mogły wbrew własnych interesom i prawu międzynarodowemu popierać coś co może rozsadzić ich własne państwo.

A jaki Hiszpanie mają obecnie problem, to kto obserwuje międzynarodową scenę polityczną to widzi, że jeśli Hiszpanie pozwolą walczącym Katalończykom na wolność, to zaraz odezwą się inne narody mające swój język, swoje tradycje, swoją kulturę, a zamieszkałe w Królestwie Hiszpanii tj. Baskowie, Galicjanie, Walencjanie, Aragończycy, Asturianie i inne mniejszości narodowe. Hiszpania ma  47 mln. ludności   a tzw. mniejszości narodowe stanowią ponad 50%  ludności państwa hiszpańskiego. Biorąc pod uwagę ww. przykłady i trend w świecie  na samostanowienie narodów, nie możemy dopuścić do tego, aby nasze państwo stało się znowu wielonarodowe. Struktura ludności państwa polskiego w okresie międzywojennym (przy porównywalnej liczbie ogółu ludności wtedy i teraz) –  pod względem narodowościowym przedstawiała się następująco:

Polacy-68 %, Ukraińcy-14%, Żydzi-10%, Białorusini-5%, Niemcy-2%, Litwini 0,5%, Inni-0,5%. Państwo polskie  w obliczu tragedii tj. okupacji niemieckiej zostało zdradzone przez  obywateli polskich innych narodowości, ponieważ pragnęli oni utworzyć swoje własne państwo jednonarodowe lub co najmniej szeroką autonomię korzystając z  nadarzającej się okazji. A poczynania ich były następujące:

• oddziały Banderowców   często przy pomocy miejscowej ukraińskiej ludności, mordowały Polaków w wioskach od niemowlęcia do starca w bestialski sposób popełniając ludobójstwo.
• policja litewska po utworzeniu przez hitlerowskie Niemcy Autonomicznej Republiki Litewskiej dokonywały  mordów na Polakach i Żydach (min. Ponary, Nowa Wilejka, Troki),
•  część Białorusinów w ramach  lokalnych samorządów utworzonych przez Niemców  pomagało im w represjach dokonywanych na Polakach. Jeśli chodzi o Żydów  to historia ich życia i śmierci na ziemiach          polskich w czasie okupacji niemieckiej jest bardzo mało znana i często zakłamywana. (O tym okresie w naszych dziejach bardzo interesująco – opierając się na dokumentach żydowskich – pisze  w książce ”Polacy i Żydzi : problemy z historią” – dr historii pani Ewa Kurek).

Żydzi, którzy od dawna żyli w olbrzymiej większości w  swoich dzielnicach zwanych gettami, nie chcieli się asymilować ponieważ pragnęli zachować i kultywować zbiorową pamięć historyczną oraz płynące z niej poczucie odrębności narodowej i narodowej dumy mieli własną religię, język, pismo, tradycję i kulturę i własne szkoły. Większość Żydów do polskich publicznych szkół nie chodziło. Dla Żydów nie było istotne, kto rządzi w Polsce i czy to jest jeszcze Polska , czy inne państwo – dla nich istotna była ich autonomia w tym  możliwość kultywowania swoich tradycji oraz prowadzenia interesów. Tak też zachowywali się gdy na Polskę napadły Niemcy i od samego początku zaczęli kolaborować z Niemcami. Poza tym Niemców zawsze uważali za wartościowy naród, a z ich  języka zapożyczyli większość słów do swego Jidysz. (Mało kto wie, że w armii hitlerowskiej służyło 150 tysięcy Żydów niemieckich). Tak więc współpracowali z Niemcami z ochotą. Budowali dodatkowe mury w gettach, aby jeszcze bardziej odizolować się od chrześcijan. W latach 1939-1942 żydowskie getta często rozszerzane i powiększane tak jak np. Getto Warszawskie do pół miliona osób, były wynikiem realizacji nie tylko planów niemieckich represji wobec ludności żydowskiej, jak się powszechnie sądzi, ale przede wszystkim skutkiem wcielonej w życie przez polskich Żydów pod niemiecką kuratelą żydowskiej idei zaprezentowanej Polakom w Sejmie Ustawodawczym w roku 1920 tj. żydowskich autonomicznych prowincji w formie żydowskiej państwowości. Zresztą idea Judeo Polonii obecnie jest nadal bardzo żywa wśród Żydów.

Żydowska administracja gett – czyli judenraty wypełniały rozporządzenia Niemców z niezwykłą sumiennością w czym pomagała im żydowska policja. Obok warszawskiego getta Żydzi wybudowali bocznicę kolejową do transportu towarów i materiałów do i z getta, której później Niemcy wywozili ich do komór gazowych Treblinki.

Żydzi w ww. okresie mieli poczucie pełnej autonomii. W  Łódzkim getcie, judenrat  miał własną gazetę, jak również przeprowadził emisję własnych pieniędzy potocznie nazwanymi  Chaimkami, od imienia jego przewodniczącego Chaima Rumkowskiego. W gettach było wiele lokali rozrywkowych, gdzie bawiono się w karnawale i nie tylko. Od samego początku okupacji judenraty nie chciały współpracować z polskim państwem podziemnym. A wszystko skończyło się w lipcu 1942 roku, gdy zaczęły się pierwsze transporty do obozów  koncentracyjnych . Wtedy też zarządcy żydowscy zaczęli współpracować ze strukturami polskiego państwa podziemnego. Złudzenia żydowskiej inteligencji o swojej autonomii prysły i wtedy  mimo tego, nie informując innych Żydów z pełną świadomością wysyłali ich na śmierć w zorganizowanych przez siebie transportach. Jedynym wyjątkiem był prezes judenratu getta warszawskiego Adam Czerniakow, który gdy się dowiedział, gdzie jadą transporty Żydów popełnił samobójstwo. Inteligencja żydowska to byli Żydzi najczęściej wykształceni w Polsce zasymilowani, znający dobrze język polski i to oni kolaborowali w większości z Niemcami i komunistami rosyjskimi. Oczywiście  było wielu Żydów całkowicie zasymilowanych tj. uważających Polskę za swoją ojczyznę, a siebie w pierwszej kolejności za Polaków np. Hemar, Szpilman, Tuwim  i wielu innych). Kolaboracja  Żydów komunistów z reżimem sowieckim, łącznie z ich zbrodniami na Polakach tak w czasie okupacji jak i później, jest znacznie bardziej znana, niż zbrodnie żydowskie dokonane na własnym narodzie, w związku z tym nie będę poruszał dalej tego tematu. Niemniej muszę na zakończenie  z całą siłą podkreślić, że bądźmy zadowoleni z państwa jednonarodowego, pilnujmy go, aby dalej było jednonarodowe. Porzućmy swary i podziały, gdyż stracimy nie tylko niepodległość, która w obecnym czasie jest iluzoryczna, ale również stracimy państwo, które jest wartością samą w sobie i które powinno być opoką, na której można zbudować kraj naszych oczekiwań.

Włodzimierz Wieczorek
Sosnowiec 7 marca 2019 roku