Czeladź in the future

Staszek Wentyl, Jedruś Płazecki, Marcin Wojćkowski i Wojtek Pisak przyjaźnili się już od czasów licealnych. Przyjaźń przetrwała studia, a po nich tak się poukładało, że wszyscy znaleźli pracę w jednym mieście. Każdy z nich założył rodzinę i wspólnie wybudowali niewielkie, zamknięte osiedle czterech domów jednorodzinnych. Znacznie ułatwiało im to codzienne życie – dzieciaki miały współtowarzyszy do zabawy, nie musieli budować czterech piaskownic, wystarczała jedna tak jak i jeden kominkowy grill we wspólnym ogrodzie. Ogrodzie bez wewnętrznych płotów, koszonym zresztą wspólnym traktorkiem. Do prac ogrodowych czy tych związanych z mediami zatrudniali wykonawców wspólnie, a koszty dzielili między siebie. Było wygodniej, taniej i szybciej. Zdarzali się wprawdzie czasem fachowcy, którzy usiłowali ich naciągnąć, ale w czwórkę łatwiej przecież jest wychwycić czyjąś niekompetencję czy cwaniactwo niż w pojedynkę. No i tak, całkiem nieźle się im wspólnie mieszkało. Czasami nawet podśmiewali się trochę, że mają taką własną minigminę.

Tak jak razem mieszkali, tak też którychś wakacji postanowili się wspólnie wybrać na urlop. Pisak rzucił pomysł, by spróbować żagli w Chorwacji. Że ma tam znajomego, który niedrogo wyczarteruje im ładny jacht. Nie myśleli długo. Decyzja zapadła – jedziemy. Czekała na nich piękna przygoda, a jakaż wspaniała frajda dla dzieci. Zastanowili się tylko nad tym, kto zaopiekuje się ich domami. Postanowili poszukać jakiegoś gospodarza, którego wynajmą, a ten podczas ich niemal miesięcznej nieobecności przystrzyże trawniki, podleje kwiaty, zaopiekuje się domami i ich bezpieczeństwem.

 Wybór padł na Marka Spaleńca – gość mieszkał niedaleko, był na nieźle płatnej emeryturze – ponoć kiedyś piastował jakieś wysokie funkcje, w którejś z nieistniejących już dziś partii politycznych, sprawiał niezłe wrażenie i miał sporo kontaktów. Spaleniec chętnie przystał na propozycję, uzgodnili z nim zakres zadań, żartobliwie nazwali burmistrzem ich małej gminy, podpisali upoważnienia i wyjechali ze spokojnymi głowami. Domy były w dobrych rękach.

Miesiąc w uroczej Chorwacji minął bardzo szybko. Z pięknymi wrażeniami wracali do domów. Już z drogi zadzwonili do Spaleńca i zapowiedzieli godzinę powrotu.

 Kiedy podjechali przed ogrodzenie, zaczęli przecierać oczy ze zdumienia. Nie wiedzieli, czy to co widzieli, to złudzenie w wyniku zmęczenia długą podróżą czy real. Przed wjazdem do ich gminy stały dwie symetrycznie ustawione fontanny. Niezbyt ładne, z betonu, ale pracowicie lejące wodę. Nacisnęli pilota, by otworzyć bramę wjazdową i w tej samej chwili zza ogrodzenia wyłoniła się orkiestra cygańska, która ze śpiewem i tańcem rozwinęła transparent „Witamy w domu szanownych mieszkańców”. Otoczył ich gwarny tłum biesiadników, którzy poprowadzili ich do stołów ustawionych w ogrodzie. Stoły uginały się pod ciężarem smakołyków, a członkowie orkiestry grali, śpiewali i wyczyniali różne kuglarskie sztuczki. Pisak z Wojćkowskim zdumieni dostrzegli, że i w samym ogrodzie oraz na elewacjach domów zaszły duże zmiany. Na trawie stało kilka rzeźb imitujących wyposażenie ogrodów greckich, a na ścianach wisiały jakieś dziwne grafiki, wśród nich kilka przypominało twarz ich „burmistrza”.

W końcu zapanowali nad zdumieniem i przerwali słowotok Spaleńca oraz śpiewy Cyganów.

 – Co to jest??? – jednocześnie ryknęli wielkim głosem.

– No jak to CO? – odparł zadowolony Spaleniec. – Na wasze powitanie urządziłem wam URODZINY waszej „gminy”. No przecież trzeba to uczcić. Poza tym stwierdziłem, że tu nie jest zbyt ładnie i dołożyłem wam trochę pięknych elementów architektonicznych, które z pewnością zdecydowanie zwiększą estetykę. Czyż nie nazwaliście mnie burmistrzem? No przecież tak właśnie trzeba działać. Przy okazji pracę miało kilku moich towarzyszy, więc wszyscy są bardzo zadowoleni i koniecznie chcą, bym był burmistrzem także w następnej kadencji – tu Spaleniec uśmiechnął się zawadiacko i puścił oko, jakiż to dobry żart powiedział.

Wentyl złapał się za głowę – COOOOO?!? Pan mówi serio??? To jakieś żarty??? A skąd wziął pan pieniądze???

Lekko skonfundowany Spaleniec, zdumiony tym, że jego mieszkańcy nie cieszą się z tych fantastycznych inwestycji, odpowiedział:

 – No przecież ja to dla was, kierowałem się waszymi potrzebami, przecież muszę je spełniać. A co do forsy? W garażach mieliście mnóstwo rupieci. Wydawały mi się niepotrzebne – jakieś stare, przedwojenne aparaty fotograficzne, rowery, kupę innego starego żelastwa, makulatury. Zawiozłem na złom i już – było tego sporo i nawet trochę miedzi tam też było. Złomiarz bardzo skwapliwie przyjął to wszystko, a ja zaciągnąłem jeszcze dla was niewielki kredycik pod hipotekę działek, no i te wasze śmieci zamieniłem na to nowe, piękne wyposażenie. I jak pięknie gra orkiestra! To przecież dla was!

– Boże, moja kolekcja aparatów po prapradziadku – złapał się za głowę Wojćkowski.

– Moje starodruki z XVI w. też?!? – nie mógł zrozumieć Pisak.

 – Na litość boską, moje trzy rowery z XIX w. i ten przedwojenny monocykl cyrkowy? – nie wierzył Wentyl.

– I komplet moich plakatów ze wszystkich Wimbledonów!?! – jęknął Płazecki. I nagle ryknął: Dajcie mi go! I rzucił się z pięściami na Spaleńca. Jednocześnie Wentyl z Pisakiem zaczęli rozganiać orkiestrę. Niełatwo ich było oderwać od stołów z żarciem i wyrzucić za ogrodzenie – właśnie otworzyli kolejną beczkę wina. Do pościgu za Spaleńcem rzucił się jeszcze Wojćkowski.

 Długo trwało uspokajanie placu bitwy. Spaleniec zza płotu odgrażał się, że odda ich do sądu za zniewagi i za straty materialne, bo odmówili wypłacenia mu wynagrodzenia za miesiąc tak ofiarnej i ciężkiej pracy.

Tak czy siak, na wakacje rok później, w tej małej gminie wybrali już innego burmistrza. Ale kredyty zaciągnięte przez Spaleńca pod hipotekę ich działki na zakup szpecących rzeźb i fontann spłacać będą jeszcze przez wiele lat.

Źródło: Nowoczesna Czeladź nr 4 (14), IV kwartał 2016

4 listopada 2016 r. czeladzianie postawili bardzo dobry obiad ponad setce ludzi zaproszonych na uroczystość rozdania Pierścieni Saturna. Impreza odbyła się w Szafranowym Dworze. Okraszona była występami artystycznymi oraz autopromocją burmistrza. Pewnie każdy z nas wydał na to trochę grosza. Zastanawiamy się, dlaczego te nagrody w postaci statuetek Pierścieni Saturna nazywa się nagrodami burmistrza? Przecież fundowane są z miejskiego budżetu, burmistrz nie wykłada na nie swoich prywatnych pieniędzy. Raczej powinny nazywać się nagrodami od mieszkańców Czeladzi. To przecież nasze pieniądze są przeznaczane na całą tę akcję. Galę uświetnił rektor UŚ, który otrzymał jeden z Pierścieni (niedawno on sam przyznał nagrodę naszemu
burmistrzowi, więc jest 1:1) oraz prezydent Sosnowca, który Pierścienia nie dostał – może dostanie go za rok?

Uroczystość przebiegła w miłej atmosferze. Burmistrz w swoim wystąpieniu przyznał się, że realizuje pomysły swojego byłego szefa, czyli poprzedniego burmistrza. Zapowiedział własne. Podkreślił też, że jego zwolennicy chwalą go za zmienianie wizerunku Czeladzi, a opozycja gani za zwiększanie zadłużenia. To błąd, panie burmistrzu – opozycja gani nie tylko i nie przede wszystkim za zwiększanie zadłużenia. Przede wszystkim za brak ograniczania kosztów utrzymania miasta, za niewłaściwą kolejność inwestycji i za „szastanie” pieniędzmi czeladzian. Wydawać pieniądze jest naprawdę bardzo łatwo, dużo trudniej zadbać o racjonalność wydawania i zapewnienie przychodów. I np. zmniejszyć mieszkańcom podatki od nieruchomości. W dalszej części burmistrz uspokoił zebranych, że to zadłużenie jest pod kontrolą i nie spowoduje problemów w przyszłości miasta. Poparł to bardzo ładnym wykresem struktury spłaty czeladzkich długów. Wykres wykresem, a życie życiem. Czas przyniesie weryfikację także innych wykresów. Ciekawym akcentem było wystąpienie laureata Mariana Kity, który podkreślił wielką rolę trwającego od setek lat pielgrzymowania w budowaniu tożsamości narodowej i siły naszego państwa.

Z kolei ksiądz proboszcz parafii pw. Matki Bożej Bolesnej, Józef Handerek, kolejny laureat, życzył burmistrzowi jak najmniej zazdrości. A pan Pustułka, właściciel Term Rzymskich, ubolewał, że tak mało czeladzian (zaledwie 4 osoby) korzysta z dobrodziejstw saunowania. W ogóle wystąpienia laureatów były dość ciekawe. Bardzo ładnym było podkreślanie zespołowości pracy, która została doceniona i zaowocowała nagrodą. Ciepło powiedziały o tym laureatki Wiesława Konopelska, redaktor naczelna „Echa Czeladzi” i Anna Ulfik, prezes Spółdzielni Mieszkaniowej „Saturn” w Czeladzi. Poza tym jedzenie było bardzo smaczne, wino również, dźwięki smyczkowego kwartetu miło wpadały w ucho, no i całkiem fajnie można było pogawędzić z ciekawymi gośćmi.

Źródło: Nowoczesna Czeladź nr 4 (14), IV kwartał 2016