Poseł Waldemar Andzel opublikował ostatnio artykuł o populizmie. Przeczytałem go uważnie i uważam, że wymaga pewnego uzupełnienia. Bowiem w pełni zgadzam się, że obecna afera związana z nagrodami dla ministrów i premier jest przejawem populizmu. Rządzący krajem powinni zarabiać adekwatnie do swoich obowiązków i odpowiedzialności, a dziś tak nie jest! Podwyżki na stanowiskach publicznych powinny mieć miejsce!

Warto jednak w tym miejscu wyraźnie przypomnieć kto dokładnie ten populizm rozpętał. Proszę sobie przypomnieć jak jednym z filarów kampanii PiS przed wyborami parlamentarnymi były tzw. „taśmy Sowy”, a w szczególności wypowiedź minister Bieńkowskiej, że „za 6000 to pracuje złodziej albo idiota”. Fala populistycznego oburzenia wywołana i pompowana przez PiS była olbrzymia i podkreślana takimi wypowiedziami Beaty Szydło jak: „wystarczy nie kraść”, czy „umiar, skromność, praca”. Po czym doszliście do władzy i sami przekonaliście się, że za 6000 rzeczywiście pracują albo złodzieje, albo idioci i zaczęliście sobie potajemnie wypłacać nagrody by pośrednio podnieść pensje. (Na marginesie niech Pan wykaże te zapisy w „wielu ustawach i regulaminach”, które uzasadniają wypłacanie stałych, comiesięcznych nagród – w szczególności z jakich ustaw wynika, że premier może sam sobie wypłacać nagrody). Znacząca część oburzenia na Was nie wynika tylko z Waszej pazerności, ale przede wszystkim z Waszej hipokryzji, którą tu widać jak na dłoni. I nie jest to kwestia „niemal zupełnie nieistotna” bo stan moralny rządzących nie jest bez znaczenia. No ale kto pod kim dołki kopie..

Szczytem zaś populizmu jest zaproponowane przez Jarosława Kaczyńskiego rozwiązanie. Jak już pisałem zgadzamy się, że rządzący powinni zarabiać więcej, zaś oburzenie na ich zarobki jest populistyczne. Co może być zatem bardziej populistycznego niż dalsze obniżenie i tak stosunkowo nie za wysokich uposażeń? A już szczytem populizmu jest obcięcie wynagrodzeń nijak nie związanych z całą aferą parlamentarzystów i samorządowców. Więc Panie pośle – proszę się zdecydować, albo Pan się oburza na populizm a zatem i na decyzję Kaczyńskiego, albo się zgadza z opozycją co do nagród. Tertium non datur.

Chciałbym się jeszcze odnieść do Pana porównania rządów PO. Wydźwięk tego co Pan pisze można zasadniczo streścić jako: „może i jesteśmy pazerni i nieudolni, ale PO było gorsze”. Sam rządy PO  wielokrotnie krytykowałem i przeciwko nim występowałem, ale krytyka wymaga minimum uczciwości, a Pan porównuje nagrody dla ministrów z czymkolwiek co Panu przyszło do głowy. Dokonajmy więc pewnego uporządkowania by Pana tezę zweryfikować:

• Nagrody dla członków rządu: za PO w rządzie Tuska przez 6 lat przyznano 38 000 zł nagród. To daje około 12 667 zł rocznie. PiS jak sam Pan poseł zauważa 1,6 mln przez 2 lata. Co daje 800 000 zł rocznie. To jest 63 razy więcej.
• Przytacza Pan szacunki o luce VAT (przy czym proszę pamiętać, że to tylko szacunki). Ministerstwo Finansów podaje sumę 262 mld w latach 2008-2015. Czyli luka na poziomie 32,75 mld rocznie. Tymczasem za rządów PiS w 2016 roku luka wynosiła 34 mld – co oznacza, że jeśli ten poziom będzie utrzymany PiS w niczym od PO lepsze nie będzie i następny rząd też będzie mógł mówić o setkach miliardów utraconych straconych przez PiS. I bynajmniej nie twierdzę, że działania PiS w kierunku uszczelniania VAT są złe czy nieskuteczne. Pokazuję tylko, że luka VAT istnieje zawsze i dodawanie jej w czasie żeby dowalić przeciwnikom jest wyrazem skrajnego populizmu – który może obrócić się przeciwko temu, który go używa tak jak w tym przypadku.
• Pisze Pan o Amber Gold. Jeśli przypisujemy odpowiedzialność PO za Amber Gold to analogicznie musimy przypisać PiS odpowiedzialność za GetBack. W Amber Gold spowodowało straty około 850 mln złotych. W GetBack straty najprawdopodobniej przekroczą 2 mld złotych. To ponad 2 razy więcej niż Amber Gold.
• Wspomina Pan też „sprzedaż za bezcen” Ciechu Janowi Kulczykowi. Jak rozumiem ma Pan kwalifikacje z zakresu finansów i dane pozwalające uzasadniać takie oskarżenia. Tak się składa, ze ja mam doktorat z finansów i pozwoli Pan, ze się podzielę zasadą którą przekazuje studentom już na pierwszych zajęciach z finansów: dana rzecz jest tyle warta ile ktoś jest gotów za nią zapłacić. Gdyby Jan Kulczyk był jedynym chętnym można by się zastanawiać czy cena była adekwatna, ale przejęcie Ciechu nastąpiło transparentnie na GPW gdzie Jan Kulczyk wezwał do sprzedaży akcji powyżej ówczesnej ceny rynkowej – na poziomie 29,5-31 zł za akcję. O transakcji wypowiadali się wówczas inni zainteresowani inwestorzy: Michał Sołowow twierdził publicznie, że byłby zainteresowany zakupem akcji po cenie poniżej 24 zł, Zbigniew Jakubas stwierdził, ze mógłby kupić akcje za cenę poniżej 22 zł. Byli i inwestorzy zagraniczni jak Zdenek Bakala, który stwierdził, ze był zainteresowany zakupem, ale cena akcji była za wysoka. Na jakiej więc podstawie twierdzi Pan, ze spółka została sprzedana za „bezcen”?

Wynikałoby z tego, ze PiS w niczym od PO lepszy nie jest, a w pazerności czołowych polityków jest zatrważająco gorszy. Proszę się więc zastanowić na przyszłość przed napisaniem tego typu porównań czy aby na pewno stawiają one piszącego i jego ugrupowanie w najlepszym świetle. No i proszę się jeszcze zastanowić czy w końcu jest Pan za populizmem Kaczyńskiego, czy pazernością Beaty Szydło.

dr Tomasz Kasprowicz

Senat uchwalił ustawę o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, odnoszącą się do ponad 15 milionów naszych rodaków, mieszkających poza krajem. Z powodu zaborów, powstań, zmian granic, emigracji wojennych, politycznych oraz ekonomicznych, w wyniku dwóch wojen światowych, a następnie z powodu 50. lat PRL-u i braku wonności słowa, poza naszymi granicami powstały i działają muzea, biblioteki, archiwa, stowarzyszenia i fundacje, będące strażnikami naszego dziedzictwa narodowego. Dzięki ich opiece, dzięki mecenatowi Polonii, polskiej emigracji, te instytucje zachowały ciągłość istnienia i kontynuują działalność, polegającą na sprawowaniu opieki nad bezcennymi, narodowymi dobrami, świadczącymi o wielkim polskim wkładzie w cywilizacyjny dorobek państw i społeczeństw na całym świecie. Działalność tych instytucji jest polską racją stanu, polskim interesem narodowym, to nam powinno zależeć, aby zgromadzone tam skarby, pamiątki i wszelkie ślady polskości odpowiednio zabezpieczyć i udostępnić ich recepcję.

Niestety, te fundacje, stowarzyszenia i organizacje prowadzone przez osoby prawne i prywatne, zabezpieczające te muzea, biblioteki i dzieła sztuki, a także kultywujące polską tradycję narodową, znalazły się obecnie w trudnym położeniu materialnym i finansowym. Najkrócej mówiąc, z powodu wymarcia dawnej emigracji – młoda emigracja jest dopiero na dorobku – te instytucje mają poważny problem z bieżącym funkcjonowaniem.

W świetle obowiązujących polskich przepisów, wspomniane podmioty mogą ubiegać się w Polsce o udzielenie pomocy finansowej na realizację konkretnych programów, ale jedynie w trybie postępowania konkursowego. Wsparcie to, udzielane w ramach dotacji celowej między innymi przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, a także Senat, jest niewystarczające.

Czas był najwyższy, aby niepodległa i zamożniejsza Polska zaczęła pomagać w sposób trwały instytucjom, które mają ogromne zasługi historyczne i kulturalne, a obecnie znalazły się w trudnej sytuacji finansowej. Nie było to możliwe na gruncie dotychczasowej ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej z 1991 r. Dlatego Senat wniósł ustawę, która pozwoli zapewnić stałą lub doraźną pomoc finansową dla polskich instytucji kultury za granicą z budżetu państwa. Należy mieć nadzieję, że teraz nie dojdzie już do sytuacji, w której omal nie utraciliśmy muzeum polskiego w Rapperswilu i nie zdarzy się to, co dotknęło pałac w Fawley Court w Anglii. W kilku zdaniach odniosę się do tych dwóch przykładów.

Muzeum Polskie w Rapperswil znajdujące się w XII-wiecznym zamku, wynajętym Polakom za symboliczną opłatą, założył w 1870 r. Władysław Plater, który wraz z prawie dwoma tysiącami Polaków przybył do Szwajcarii po klęsce Powstania Styczniowego. W Rapperswilu zgromadzono pamiątki narodowe – dary emigrantów: obrazy, rzeźby, militaria, mapy, pokaźny księgozbiór cennych książek i rzeczy związane w wielkimi postaciami naszej historii. Muzeum stało się centrum myśli niepodległościowej i ośrodkiem pracy organicznej, kształciło i uświadamiało nie tylko Polaków o historii Polski oraz o naszym dorobku naukowym i kulturalnym. Dzisiaj temu muzeum grozi upadek i zagłada. Oby do tego nie doszło.

Niestety, taka zagłada dotknęła już przepiękny pałac w Fawley Court, w którym w czasie II wojny światowej armia brytyjska szkoliła polskich cichociemnych. W 1953 r. ten historyczny zespół pałacowo-parkowy położony nad Tamizą, zakupiło zgromadzenie ojców Marianów: powstała tam katolicka szkoła, internat dla polskiej młodzieży z rodzin uchodźców i emigrantów polskich oraz klasztor. Wybudowano świątynię pw. Miłosierdzia Bożego. O. Józef Jarzębowski, wybitny marianin, miłośnik historii a szczególnie znawca Powstania Styczniowego, zgromadził w pałacu cenne eksponaty, m.in. broń z XVI–XIX w. z Europy, bliskiego i dalekiego Wschodu, francuskie, portugalskie i polskie tkaniny i arrasy z XVI-XVIII w., barokowe obrazy, sztukę sakralną, medale… Księgozbiór liczył 15 tys. woluminów, w tym wiele starodruków, były dokumenty polskich królów i papieskie bulle oraz listy bohaterów narodowych. Niestety, ojcowie Marianie po upadku szkoły nie unieśli finansowania i remontów pałacu. Unikalna placówka została sprzedana. Utracono lub rozproszono bezcenne pamiątki.

Nowa senacka ustawa dobrze wpisuje się w obchody jubileuszowego roku 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości. Rządzący pragną położyć szczególny nacisk na zachowanie i propagowanie polskiej kultury zarówno w kraju, jak i za granicą. Nie mam wątpliwości, że ta ustawa będzie miała wymiar nie tylko symboliczny. Państwo, które myśli o przyszłości, musi dbać o przeszłość, która jest fundamentem tożsamości i patriotyzmu.

Czesław Ryszka
Senator RP

W każdym demokratycznym kraju, a w szczególności w demokracji parlamentarnej, jaką jest Polska, rola opozycji parlamentarnej jest bardzo istotna. Opozycja winna śledzić poczynania rządzących, „patrzeć im na ręce” oraz – co chyba najważniejsze – stanowić realną alternatywę w przypadku potrzeby zmiany władzy. Niestety, w naszym kraju opozycja parlamentarna przybrała „karykaturalne” kształty, a zachowaniem bardziej przypomina obrażone dziecko, niż poważny – istotny dla demokracji element. Niemająca żadnych poważnych pomysłów programowych opozycja (głównie Platforma i Nowoczesna), nie mogąc zwrócić na siebie uwagi wyborców, sięgnęła po najgorsze z możliwych rozwiązań – tani populizm, który prócz siania fermentu wśród społeczeństwa, jest niezwykle szkodliwy, ponieważ skupia uwagę opinii publicznej na rzeczach niemal zupełnie nieistotnych, odwracając ją od zagadnień o znaczeniu ważnym bądź nawet strategicznym.

 Tak więc „ujawniona” przez Platformę i Nowoczesną „afera nagrodowa” jest niczym innym, jak właśnie wspomnianym wyżej populizmem. Z legalnie wypłaconych, zapisanych w wielu ustawach i regulaminach nagród, zrobiono taką burzę medialną (nie bez znaczenia jest tu olbrzymie zaangażowanie mediów obcych kapitałowo), że społeczeństwo zaczęło wierzyć w to, iż ktoś coś ukradł, czy nie do końca legalnie otrzymał, bądź przywłaszczył. W sytuacji, w której poprzednie rządy PO-PSL doprowadziły do powstania dziury w ściągalności VAT szacowanej na 250.000.000.000,00 zł, słownie: dwieście pięćdziesiąt miliardów złotych!, gdy za bezcen wyprzedawano warte setki milionów złotych przedsiębiorstwa (np. sprzedaż CIECH-u Janowi Kulczykowi), gdy okradano na setki milionów złotych – niemalże w świetle prawa – ludzi, którzy ulokowali oszczędności w Amber Gold, gdy wydawano setki mionów, jak nie miliardów złotych na takie projekty, jak portal internetowy dla bezdomnych…, przerażające jest to, że z wynoszących 1,6 mln zł nagród dla najwyższych urzędników w państwie, udało się zrobić takie zamieszanie. Aby ujawnić prawdziwe intencje opozycji oraz pokazać społeczeństwu, o co tak naprawdę w całej sprawie chodzi, prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosław Kaczyński na jednej z ostatnich konferencji prasowych – wsłuchując się w głosy społeczne – zapowiedział wprowadzenie zmian w sposobie i wysokości wynagradzania najważniejszych osób w państwie.

Tak więc o 20 % zostaną obniżone wynagrodzenia posłów i senatorów. Zmniejszone zostaną uposażenia, jakie otrzymują wójtowie, burmistrzowie i prezydenci miast. Prezesi spółek Skarbu Państwa oraz spółek komunalnych (miejskich) nie będą otrzymywali już wielotysięcznych nagród i premii, a jedynym składnikiem ich pensji będzie wynagrodzenie za pracę. Zlikwidowane zostaną również nagrody dla ministrów konstytucyjnych, a te, które zostały już wypłacone – zostaną wpłacone na cele społeczne. Jak się Państwo zapewne domyślacie niedługo trzeba było czekać na reakcję ze strony opozycji. Ci, którzy kilka godzin przed konferencją prasową prezesa Kaczyńskiego krzyczeli o „rozpasaniu władzy” czy „łapczywości”, już kilka minut później zaczęli bronić wynagrodzeń poselskich oraz „troszczyć” się o stan portfela władz samorządowych. Bardzo szybko wyszło na jaw, że jedyną intencją opozycji była manipulacja emocjami społecznymi.

Podsumowując, zacytuję słowa Jarosława Kaczyńskiego, który powiedział „do polityki idzie się nie dla pieniędzy, nie po to, aby się dorobić, ale po to, aby służyć społeczeństwu” i zapewniam Państwa, że takie właśnie są i będą rządy Prawa i Sprawiedliwości.

Waldemar Andzel
Poseł na Sejm RP