Dla wszystkich miłośników sztuki oraz tych, którzy nie zdążyli w ubiegłym roku odwiedzić Pałacu Schoena Muzeum w Sosnowcu jest dobra wiadomość – Mała Panorama Racławicka autorstwa Wojciecha Kossaka i Jana Styki będzie nadal dostępna dla zwiedzających. Dzięki staraniom dyrekcji muzeum i przychylności właściciela obrazów, będzie je można oglądać jeszcze do 15 kwietnia 2018 roku.
Chyba mało kto zauważył, że jesteśmy świadkami cudu. Wszystkie media, zarówno sprzyjające obecnej władzy jak i jej przeciwne jednym głosem pomstują na główne partie opozycyjne – Platformę Obywatelską i Nowoczesną. Powodem jest oczywiście głosowanie w sprawie projektu liberalizacji aborcji. Przyznam, że już dawno nie widziałem tyle manipulacji, hipokryzji, a przede wszystkim skrajnej niekompetencji, która bije z wypowiedzi większości dziennikarzy i polityków.
Po pierwsze, ani Platforma Obywatelska, ani Nowoczesna nie miały w swoich programach zmiany obecnie obowiązującej ustawy. Opowiadały się za tym poszczególne osoby, ale władze obu partii jeszcze kilka miesięcy temu zgodnie deklarowały wolę utrzymania tzw. „kompromisu aborcyjnego” z 1993 roku. Platforma zawsze była partią zróżnicowaną pod względem światopoglądowym i do tej pory przestrzegana była w niej zasada, że w sprawach dotyczących aborcji nie obowiązuje dyscyplina partyjna. Nowoczesna powstała jako sprzeciw wobec odejścia PO od liberalnego programu gospodarczego, a nie z powodu niejednoznaczności ówczesnej partii rządzącej w sprawie dopuszczalności przerywania ciąży. Zresztą akurat Platforma w okresie rządów Ewy Kopacz (a więc wówczas, gdy powstała Nowoczesna) poszła mocno na lewo, co zresztą zdaniem niektórych politologów było jedną z przyczyn porażki tej partii w wyborach parlamentarnych.
Po drugie, powodem odrzucenia projektu liberalizującego aborcję było przede wszystkim głosowanie 166 posłów Prawa i Sprawiedliwości (m. in. Beaty Szydło i Zbigniewa Ziobro). Jest oczywiście prawdą, że Jarosław Kaczyński i 57 innych posłów tej partii było przeciwnego zdania, ale porażająca większość członków klubu zagłosowała inaczej. A przecież przed wyborami krytykując Platformę Obywatelską za odrzucenie w pierwszym czytaniu obywatelskiego projektu dotyczącego wieku emerytalnego, lider PiS zapowiadał, że wszystkie projekty obywatelskie powinny być kierowane do drugiego czytania. Nikt nie ma wątpliwości, że wola prezesa w klubie parlamentarnym PiS nie podlega dyskusji. Jeśli większość posłów PiS głosowała w ten sposób, to musieli mieć na to zgodę Jarosława Kaczyńskiego.
Po trzecie, przyjmowana obecnie dość powszechnie zasada, że należy projekty obywatelskie przesyłać do drugiego czytania, a odrzucać je później, jest co najmniej dyskusyjna. Zgodnie z Konstytucją RP inicjatywa obywatelska wymaga zebrania minimum 100 tys. podpisów. Osób uprawnionych do głosowania jest ponad 30 milionów. Wystarczy więc poparcie około 1% dorosłych Polaków, żeby projekt trafił pod obrady Sejmu. Czy skrajne propozycje (np. zniesienie obowiązku szczepienia dzieci albo likwidację VAT-u), też należy kierować pod obrady komisji sejmowych? Czy otwarte zapowiadanie, że i tak odrzucimy projekty obywatelskie w następnych czytaniach nie jest cyniczną hipokryzją? Projekty zgłaszane przez kluby poselskie mają za sobą pośrednie poparcie milionów wyborców. Czy ich też nie można odrzucać w pierwszym czytaniu?
Po czwarte, władze Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej po raz kolejny okazały się całkowicie nieprzygotowane na sytuacje kryzysowe. Zamiast twardo bronić stanowiska o prawie swoich posłów do głosowania zgodnie z własnym sumieniem, dały sobie narzucić stanowisko środowisk lewicowych, które stoją za projektem liberalizującym warunki dopuszczające aborcję. Najbardziej kuriozalne jest powtarzanie przez największych zwolenników tej ustawy, ale także przez kierownictwo obydwu partii, tezy, że projekty obywatelskie należy bezwzględnie kierować do drugiego czytania. Tymczasem w głosowaniu nad alternatywnym projektem obywatelskim przewidującym zakaz aborcji z tzw. powodów eugenicznych, 108 posłów PO opowiedziało się za odrzuceniem go w pierwszym czytaniu, a tylko troje za skierowaniem do komisji sejmowej (26 nie głosowało). W przypadku Nowoczesnej 25 posłów chciało odrzucenia tego projektu w pierwszym czytaniu, a nikt nie był przeciwny takiemu stanowisku (5 osób nie głosowało). Aż wierzyć się nie chce, że inteligentni ludzie nie są w stanie zauważyć całkowitej sprzeczności między głoszonymi poglądami, a podejmowanymi działaniami.
Po piąte, oba projekty zawierają rozwiązania skrajne. Przeciwnicy aborcji nie chcą uznać, że wśród tzw. powodów eugenicznych są przypadki, które wykluczają możliwość przeżycia dziecka po jego urodzeniu (przykładem może być głośny kilka lat temu przypadek związany z osobą prof. Chazana). Zmuszanie kobiet do kontynuowania ciąży w takiej sytuacji jest po prostu barbarzyństwem. Zwolennicy liberalizacji przepisów antyaborcyjnych, nie chcą z kolei zauważyć, że zdecydowana większość przypadków „eugenicznych” to dzieci z zespołem Downa. Tysiące takich osób żyje wśród nas. Na dodatek jak mantrę powtarzają tezę, że do czasu urodzenia nie mamy do czynienia z żyjącym dzieckiem, a jedynie z płodem czy wręcz zlepkiem komórek. Jednocześnie jednak w swoim projekcie przewidują dopuszczalność aborcji „tylko” do 12 tygodnia ciąży. Czyżby po niespełna trzech miesiącach od zapłodnienia coś się zmieniało? Kompletny brak logiki.
Po szóste, zwolennicy odrzuconego projektu powołują się na wolę Polaków, na co wskazywać mają wyniki badań opinii publicznej. Rzeczywiście, wynika z nich, że znacznie więcej naszych rodaków chce liberalizacji, a nie zaostrzenia przepisów antyaborcyjnych. Ale w dalszym ciągu zdecydowana większość (w okolicach 50%) opowiada się za utrzymaniem obecnych rozwiązań ustawowych. Co ciekawe, wola złagodzenia ich przepisów rośnie wraz z wiekiem – wśród młodych ludzi zdecydowanie częściej występują postawy konserwatywne i antyaborcyjne. W czasie ostatnich wyborów partie lewicowe, które jako jedynie miały w swoich programach zmianę przepisów dotyczących aborcji uzyskały w sumie ok. 11% głosów. Nie można też oczywiście utożsamiać poparcia dla liberalizacji przepisów antyaborcyjnych z akceptacją propozycji przedstawionych przez autorów nowelizacji (np. przyznania 15-latkom prawa do samodzielnego decydowania o przerwaniu ciąży). Każdy ma prawo dążyć do wprowadzenia w życie swoich przekonań, ale nie można w tak jawny sposób manipulować wynikami badania opinii publicznej.
Widać niestety, że zacietrzewienie obydwu stron i porażająca niekompetencja opozycji, źle wróży polskiej demokracji. Propagandowa reaktywność Platformy i Nowoczesnej powodująca całkowitą koncentrację przekazu medialnego na atakowaniu rządzącej partii, nie tylko nie wróży sukcesu, o czym świadczą wyniki kolejnych sondaży, ale grozi pogłębieniem wewnętrznego konfliktu z trudnymi do przewidzenia konsekwencjami. Zamiast eskalować napięcie liderzy opozycji powinni wycofać się w zacisze swoich gabinetów i zastanowić co tak naprawdę chcą zmienić w naszym kraju, jeżeli kiedyś dojdą do władzy. A kiedy już uzgodnią między sobą, a przynajmniej w ramach swoich partii, czego chcą i w których sprawach będą występować w sposób jednolity, a w których pozostawią swoim posłom i senatorom wolną wolę, muszą pomyśleć jak do swoich wizji przekonać większość Polaków. Sądzicie Państwo, że to mało realne? Niestety, obawiam się, że macie rację.
Karol Winiarski
Rada gminy będzie mogła wskazać odstępstwa od zakazu spożywania alkoholu w miejscach publicznych – zakłada nowelizacja przyjęta przez Sejm. Posłowie opowiedzieli się w środę za zmianami w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi wraz z poprawkami zaproponowanymi przez Senat.
Chodzi m.in. o zapis, który wprowadza generalny zakaz picia alkoholu w miejscach publicznych z wyłączeniem miejsc do tego przeznaczonych. Przepis ten doprecyzowano, tak by wyłączeniu podlegały miejsca przeznaczone do spożycia napojów alkoholowych „na miejscu, w punktach sprzedaży tych napojów”.
Druga poprawka wprowadza możliwość, by rada gminy mogła w określonym miejscu publicznym wprowadzić odstępstwo od generalnego zakazu spożywania alkoholu. Będzie miała taką ewentualność, jeżeli uzna, że nie będzie to miało negatywnego wpływu na odpowiednie kształtowanie polityki społecznej w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi i nie będzie zakłócało bezpieczeństwa i porządku publicznego.
Trzecia poprawka dotyczy wejścia w życie ustawy – nowe przepisy mają wejść w życie 30 dni po ogłoszeniu. Uchwalona nowelizacja doprecyzowuje i reguluje przepisy dotyczące zezwoleń na sprzedaż alkoholu na terenie gminy. Zmiany dotyczą m.in. wprowadzenia do limitu udzielania zezwoleń na sprzedaż wszystkich napojów alkoholowych, także tych, które zawierają do 4,5 proc. alkoholu.
Nowela reguluje też problem dotyczący zezwoleń na sprzedaż alkoholu na terenie gminy. Stanowi, że gmina będzie mogła – w drodze uchwały – ustalić maksymalną liczbę zezwoleń odrębnie dla sołectw, dzielnic czy osiedli. Gmina ponadto będzie miała możliwość ograniczania nocnej sprzedaży alkoholu w sklepach między godz. 22 a godz. 6.
Nowelizacja wprowadza też zakaz picia alkoholu w miejscach publicznych, z wyjątkiem miejsc do tego przeznaczonych. Obecnie taki zakaz obowiązuje w konkretnych miejscach, m.in. na ulicach, placach, w parkach. Nowe regulacje wprowadzają szerszy, generalny zakaz picia alkoholu w miejscach publicznych, jednocześnie dając samorządom możliwość wyznaczania miejsc przeznaczonych do jego spożywania.
aba/
Źródło: samorzad.pap.pl
W roku 2018 mija 116 lat od momentu, kiedy w pewnej będzińskiej szkole zabrzmiał pierwszy dzwonek na lekcje. Mowa tu oczywiście o obecnym I Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika.
Pomysł stworzenia w Będzinie nowej placówki szkolnej pojawił się w roku 1900. Wówczas Zgromadzenie Kupców w Będzinie zdecydowało się na podjęcie starań aby powołać do życia Siedmioklasową Szkołę Handlową.
Podstawę prawną do takiego kroku stanowiła „Ustawa o szkołach handlowych” z roku 1896 autorstwa ministra finansów – Siergieja Juliewicza Witte. Dwa lata wcześniej Rada Państwa w Cesarstwie Rosyjskim podjęła decyzję o przekazaniu działających już szkół handlowych pod nadzór Ministerstwa Finansów. Jednocześnie nakazała rozpoczęcie prac nad nową ustawą szkolną. 27 kwietnia 1896 r. car zatwierdził ustawę o szkołach handlowych. Jej zapisy, w przeciwieństwie do reguł obowiązujących szkoły realne, były liberalne. A co za tym idzie szły z duchem czasu, tj. uwzględniały ówczesne realia panujące w kraju. Wspomniana ustawa zakładała „jedynie ramowy program nauczania dla poszczególnych kategorii szkół. Każda szkoła miała mieć własny statut, określający jej kierunek i program w zależności od miejscowych warunków. (…) Szkoły handlowe mogły być utrzymywane przez ziemstwa, władze miejskie, stowarzyszenia i osoby prywatne. Ustawa dzieliła je na następujące kategorie: a) klasy kupieckie, b) szkoły kupieckie, c) szkoły handlowe i d) kursy wiedzy handlowej. (…) Szkoły handlowe należały do średnich zakładów naukowych. Dzieliły się na dwa rodzaje: na szkoły siedmioklasowe i trzyklasowe. Do klasy pierwszej szkół siedmioklasowych mogli wstępować kandydaci w wieku od 10 lat, posiadający wiadomości wymagane przy wstępowaniu do pierwszej klasy szkół realnych. Do szkoły handlowej trzyklasowej przyjmowano tych, którzy wykazali się znajomością materiału nauczania w pierwszych czterech klasach szkół realnych. Dla szkół siedmioklasowych ustawa przewidywała następujące przedmioty: religia, język i literatura rosyjska, dwa języki nowożytne, historia, geografia, matematyka, biologia, fizyka, arytmetyka handlowa, buchalteria teoretyczna i praktyczna, korespondencja handlowa w języku rosyjskim i językach obcych, ekonomia polityczna, wiadomości z prawa handlowego i przemysłowego, chemia, towaroznawstwo, technologia, geografia handlowa, kaligrafia, rysunki i gimnastyka. Szkoły trzyklasowe miały realizować program trzech starszych klas szkół siedmioklasowych. Absolwenci średnich szkół handlowych mieli mieć te same prawa, jakie przysługiwały absolwentom ówczesnych szkół realnych; mogli więc ubiegać się o przyjęcie do wyższych szkół specjalnych, zwłaszcza do politechnik”.
W roku 1900 będzińskie Zgromadzenie Kupców wystąpiło do władz miasta prośbą o zgodę na realizację swojego przedsięwzięcia, zaznaczając, iż szkoła będzie czerpać dochód na utrzymanie ze składek przedsiębiorców z terenu powiatu będzińskiego. Ich wysokość miała być uzależniona od „rodzaju prowadzonej działalności” i wynosić od 5 do 35 rubli. W 1910 r. z opłat zostali wyłączeni sosnowieccy kupcy i przemysłowcy, a to z powodu powstania w Sosnowcu szkoły, która także wymagała stałego źródła utrzymania. Magistrat Będzina, po zapoznaniu się z pismem Zgromadzenia Kupców, pozytywnie odniósł się do wniosku dotyczącego założenia na terenie miasta szkoły średniej.
W drugiej połowie 1901 r. Ministerstwo Finansów powiadomiło władze guberni piotrkowskiej (w granicach której znajdował się ówczesny powiat będziński), iż minister Siergiej Witte zatwierdził statut będzińskiej palcówki szkolnej. Jednocześnie ministerstwo zgodziło się na „ustanowienie specjalnych dodatków do świadectw handlowych i przemysłowych” na rzecz nowej szkoły. W tym samym roku została powołana (a następnie zatwierdzona przez ministra finansów) Rada Opiekuńcza będzińskiej szkoły handlowej sprawowała pieczę m.in. nad kwestiami finansowymi oraz kadrowymi, a także sprawami wyposażenia szkoły i jej remontami. Jej pierwszym przewodniczącym, w 1901 r., został ówczesny starszy Zgromadzenia Kupców w Będzinie – Jan Szperling. Posadę dyrektora szkoły otrzymał Sergiusz Braiłowski. Funkcję tę pełnił w latach 1901 – 1904.
W roku 1902 odbyły się pierwsze lekcje w Siedmioklasowej Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Będzinie. Przed 1933 r., zajęcia miały miejsce w budynku należącym do Dawida Żmigroda, przy ulicy Sławkowskiej 37 (ob. Kołłątaja). Takie zjawisko, jak prowadzenie szkoły w wynajętych pomieszczeniach prywatnego budynku, nie było wówczas czymś niecodziennym. Budowa własnej siedziby niejednokrotnie przewyższała możliwości finansowe założycieli lokalnych szkół. Dlatego korzystali oni z usług właścicieli budynków, uiszczając im wynegocjowany wcześniej czynsz. Przykładem może być tu Jadwiga Krzymowska, która w roku 1899 założyła w Będzinie, przy ul. Sławkowskiej, prywatną szkołę żeńską wraz z pensjonatem.
Wybór lokalizacji będzińskiej Szkoły Handlowej był nieprzypadkowy. Ulica Sławkowska znajdowała się w centrum miasta i była w okresie zaborów jedną z nielicznych wybrukowanych. Przed 1914 r. powstały tu m.in. wypożyczalnie książek, księgarnie oraz drukarnia. A wszystko to pośród, pięknych, secesyjnych kamienic.
W 1933 r. szkoła została przeniesiona do nowej siedziby, znajdującej się przy ul. Poprzecznej. Dzisiaj jest to ulica Kopernika. Jej nazwa idealnie pasuje do patrona szkoły, którym od roku szkolnego 1934/35 jest właśnie Mikołaj Kopernik. Jego wybór w latach 30. XX w. Rada Opiekuńcza, w piśmie do Kuratorium Okręgu Szkolnego Krakowskiego, argumentowała tym, iż „w nowym gmachu (…) zostało urządzone i jest czynne obserwatorium astronomiczne, zaopatrzone w lunetę astronomiczną firmy X.C. Zeiss objekt 80 mm., teodolit dla ćwiczeń pomiarowych i globus niebieski”. W tym czasie placówka nosiła nazwę: Prywatne Gimnazjum Koedukacyjne. Obecna nazwa funkcjonuje od roku 1957.
W sąsiedztwie szkoły znajdowały się koszary wojskowe, zbudowane na przełomie XIX i XX w. Początkowo, do 1914 r., stacjonował tam 14. Doński Pułk Kozaków, a w okresie dwudziestolecia międzywojennego 11. Pułk Piechoty, a następnie 23. Pułk Artylerii Lekkiej, z którym szkoła współpracowała.
Tak pokrótce wyglądały początki będzińskiego „Kopernika”. Szkoła istnieje do dzisiaj i jako jedna z najlepszych w województwie śląskim, podobnie jak w poprzednich dziesięcioleciach, gromadzi w swoim gmachu nie tylko wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną, ale przede wszystkim uczniów. Młodych ludzi o niebanalnych osobowościach, z otwartymi umysłami, wiarą w siebie i ambicją pokonania niełatwej drogi do realizacji własnych pasji i marzeń.
Niniejszy artykuł dedykuję zmarłemu w 2017 roku Marianowi Machowskiemu. Świetnemu pedagogowi i wspaniałemu człowiekowi, który przez wiele lat będąc nauczycielem w I. L.O. im. Mikołaja Kopernika w Będzinie zyskał sobie szacunek i sympatię zarówno pracowników szkoły jak również kolejnych pokoleń jej absolwentów.
Siedziba Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Będzinie. 1903 rok.
(Pocztówka ze zbiorów Jarosława Pawlika)
Siedziba będzińskiej Szkoły Handlowej przy ul. Sławkowskiej
(Pocztówka ze zbiorów Jarosława Pawlika)
Kadra pedagogiczna będzińskiej szkoły w roku 1913. Na zdjęciu znajdują się następujący nauczyciele: Łazowski, Srokowski, Szmielow, Woyda, Wierzbowski, Zazulewicz, Zillinger, Kaczyński (stoją); ks. Banasiński, Warchoł, Winer, Kwiatkowski, Szykowski, Orłowski (siedzą); Rzadkowski, Fazanowicz (na dywanie)
(Zdjęcie ze zbiorów I L.O. im. Mikołaja Kopernika w Będzinie)
Tableau będzińskiej Szkoły Handlowej wykonane przez sosnowiecki zakład fotograficzny braci Altman. 1917 rok.
(Zbiory I. L.O. im. Mikołaja Kopernika w Będzinie. Fot. Dariusz Majchrzak)
Nowy gmach będzińskiego „Kopernika”. Lata 30. XX w.
(Zdjęcie ze zbiorów I L.O. im. Mikołaja Kopernika w Będzinie)
I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Będzinie. Widok współczesny.
(Fot. Dariusz Majchrzak)
Na zdjęciu tytułowym grono pedagogiczne i pierwsi uczniowie szkoły w 1902 r.: prof. tańca Jarzyński, geografii i przyrody – Kowal, Prezes Rady Opiekuńczej – Szperling, dyr. Braiłowski, jęz. ros. – Nikołajew, jęz. polski – Buksiński, prof. Stanek, Jarząb, Stechman, de Ville. (Zdjęcie ze zbiorów I L.O. im. Mikołaja Kopernika w Będzinie)
Dariusz Majchrzak
Bibliografia (wybór):
Źródło: klubzaglebiowski.pl
4 stycznia 2018 r. minister Anna Zalewska wręczyła 42 dyrektorom szkół zawodowych z całej Polski akty powołania do Rady Dyrektorów Szkół Zawodowych. Zaszczytny tytuł członka Rady otrzymał p. Zbigniew Zalas – wicedyrektor Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego w Sosnowcu, ul. Kilińskiego 25.
Rada będzie wspierać Ministra Edukacji Narodowej i Kuratora Oświaty w zakresie wypracowania oraz konsultowania nowych rozwiązań dotyczących systemu szkolnictwa zawodowego w Polsce. Członkowie Rady będą proponować zmiany w kształceniu zawodowym, w tym w tworzeniu rozwiązań organizacyjno-prawnych, a także będą brali udział w prowadzeniu wstępnych konsultacji nowych rozwiązań w środowisku dyrektorów szkół i współpracujących z nimi pracodawców.
Jednym z zadań Rady będzie aktywny udział jej członków w działaniach promujących szkolnictwo zawodowe, w szczególności w środowisku pracodawców. Pan Zbigniew Zalas to jedyny dyrektor z Sosnowca powołany na członka Rady, który promować będzie dobre praktyki w kontaktach ze środowiskiem pracodawców.
14 stycznia o godz. 18.45 w Katedrze Najświętszej Marii Panny przy ul. Kościelnej 1 odbędzie się „Koncert Kolęd i Pastorałek” w wykonaniu Chóru Katedralnego „Lutnia” pod dyrekcją Ryszarda Młyńczaka. Prowadzenie: Małgorzata Piątek. Wstęp wolny.
Do końca czerwca br. samorząd Sosnowca ma dysponować projektem nowego zagospodarowania przestrzeni przed głównym dworcem kolejowym. Następnie zamierza przebudować plac – od dworca, do remontowanej ul. 3 Maja.
Jak poinformował rzecznik sosnowieckiego magistratu Rafał Łysy, miasto podpisało umowę z katowicką pracownią Amaya Architekci. Umowa dotyczy zaprojektowania przebudowy tej części śródmieścia. Umowa jest następstwem wygranego przez pracownię w ub. roku konkursu na opracowanie koncepcji urbanistyczno-architektonicznej.
Teren przed sosnowieckim dworcem kolejowym jest przecięty ważną miejską arterią, ul. 3 Maja. Miasto – przy wsparciu środków unijnych – remontuje tę ulicę na odcinku ponad 4 km. Równolegle skorzystało z pomocy katowickiego oddziału Stowarzyszenia Architektów Polskich, by w drodze konkursu spróbować zdobyć pomysł na nowy kształt reprezentacyjnej przestrzeni.
Zwycięska praca założyła m.in. wygospodarowanie po zachodniej stronie ul. 3 Maja, przed dworcem, nowego placu, roboczo nazwanego Placem Metropolii, przy którym mógłby stanąć nowy budynek.
Amaya Architekci zaproponowali też częściowe przykrycie obniżonej części Placu Stulecia (nazywanego popularnie Patelnią), po wschodniej stronie ul. 3 Maja, w którym mieści się pasaż handlowy i skąd prowadzi obszerne przejście podziemne do dworca i na drugą stronę linii kolejowej. Przykrycie Patelni ma pozwolić m.in. wygospodarować na poziomie gruntu nowy plac, mogący służyć np. jako miejsce pod stragany, scenę czy lodowisko.
Oba te place – zgodnie z nagrodzoną koncepcją – połączyłyby naziemne przejścia przez ul. 3 Maja. Całość pozwoliłaby wyeksponować efektowny sosnowiecki dworzec kolejowy. Jak zaznaczył Łysy, ponieważ założeniem konkursu i obecnych planów inwestycyjnych miasta jest koszt realizacji mieszczący się w 4 mln zł brutto, zawarta teraz umowa podzieliła cały objęty konkursem obszar na dwie strefy.
W pierwszej kolejności będzie przebudowywana strefa bliższa dworcowi. Warta 182 tys. zł umowa obejmuje opracowanie kompleksowej dokumentacji projektowej wraz z pozwoleniem na budowę dla placu przed dworcem PKP – pomiędzy dawnym domem handlowym „Sezam” z jednej strony i kościołem Najświętszego Serca Pana Jezusa z drugiej strony, do osi ulicy 3 Maja.
Zakres tego projektu dochodzi tylko do ul. 3 Maja; jedynym elementem, który obejmie na razie Plac Stulecia, będzie przeniesienie niewyeksponowanego tam obecnie pomnika związanego z Sosnowcem Jana Kiepury i zaaranżowanie go w przestrzeni przed dworcem.
Przed przystąpieniem do ostatecznego projektowania wykonawca zobowiązany będzie do przedstawienia do akceptacji koncepcji pokonkursowej, a także do wprowadzenia tzw. zaleceń pokonkursowych stowarzyszenia SARP.
„Na początku wakacji powinniśmy już wiedzieć, jak będzie wyglądał plac po przebudowie. Zależy nam na tym, żeby architekci uwzględnili możliwość organizacji różnych imprez, mam na myśli choćby jarmark świąteczny, koncerty czy wystawy. Oczywiście chcemy, żeby była tam również część gastronomiczna” – wskazał prezydent Sosnowca Arkadiusz Chęciński.
Rzecznik magistratu wyjaśnił też, że przebudowa placu przed dworcem będzie wiązała się z likwidacją znajdującego się tam parkingu. Niezależnie powstanie jednak jednopoziomowy parking kilkaset metrów dalej, za dawnym domem handlowym „Sezam”.
Źródło: portalsamorzadowy.pl
Fot. Sosnowiec.pl
7 stycznia weszły w życie przepisy mające chronić nowe, zmienione mocą ustawy dekomunizacyjnej nazwy ulic. Teraz samorządom będzie dużo trudniej przywrócić ich stare nazwy.
To o tyle ważne, że w niektórych miastach władze samorządowe nie chciały zgodzić się na zmianę nazw niektórych ulic, które miały być przemianowane na mocy ustawy dekomunizacyjnej. Te władze, po wymuszeniu zmiany nazw ulic przez wojewodę, próbowały przywracać – uchwałą rady miejskiej czy skargą do sądu – stare nazwy.
Takie przypadki miały miejsce w Warszawie, Łodzi, Katowicach, Olsztynie, Bydgoszczy itd. Działo się tak m.in. wtedy, gdy mimo ustawowych nakazów władze samorządowe nie zmieniły nazwy jakiejś ulicy i nową, „zdekomunizowaną” nazwę nadawał jej wojewoda. I gdy decydował np., że dana ulica będzie nazywać się ul. Lecha Kaczyńskiego, to władze samorządowe niektórych miast nie chciały się na to zgadzać i próbowały przywracać starą nazwę. Tak było chociażby w Łodzi i Bydgoszczy.
Teraz, na mocy nowych przepisów, które weszły w życie 7 stycznia i które wprowadziła nowelizacja tzw. ustawy dekomunizacyjnej (uchwalona przez Sejm 14 grudnia), władze samorządowe już nie będą mogły przywrócić starej nazwy ulicy bez zgody Instytutu Pamięci Narodowej i wojewody. Trudno zaś sobie wyobrazić, by IPN i wojewoda miały zgadzać się na przywrócenie starych, „komunistycznych” nazw.
Nowelizacja przewiduje też, że samorząd będzie mógł zaskarżyć do sądu administracyjnego zmienioną decyzją wojewody nazwę ulic tylko wtedy, gdy wykaże, że sam jej nie „zdekomunizował” z niezależnych od niego przyczyn. Tymczasem takich przypadków w zasadzie nie ma.
Dekomunizacyjne przepisy, które właśnie weszły w życie, skróciły również czas – do końca marca 2018 r. – na usunięcie pomników upamiętniających komunizm lub inny ustrój totalitarny, czyli m.in. tzw. pomników wdzięczności dla Armii Czerwonej.
jmk/
Źródło: samorzad.pap.pl
Drużyna z Torunia przyjechała do Sosnowca w zaledwie dziewięcioosobowym składzie, a dwie zawodniczki (wśród nich była koszykarka naszej drużyny Anna Bekasiewicz) nawet się nie rozgrzewały. Cały mecz przesiedziały w dresach na ławce rezerwowych i na parkiecie pojawiły się tylko w trakcie przedmeczowej prezentacji. Siedmioosobowy skład okazał się wystarczający do pokonania zespołu z Sosnowca.
Sosnowiczanki ani przez chwilę nie były na prowadzeniu. Co więcej, wynik remisowy utrzymywał się przez niecałą minutę. Najpierw, co zrozumiałe, gdy na początku meczu było 0:0 i chwilę później, gdy w odpowiedzi na punkty Agnieszki Skobel wyrównała Michaela Stara. Torunianki w pierwszej kwarcie prowadziły maksymalnie 7 punktami, a ostatecznie po 10 minutach było 13:19.
Drugą kwartę nasz zespół rozpoczął od trafienia Robyn Parks niwelującego straty do 4 punktów. Niestety, potem do głosy doszły torunianki, które w drugich dziesięciu minutach meczu trzykrotnie zanotowały serię 7:0 i systematycznie odjeżdzały sosnowiczankom. Po 20 minutach gry Energa prowadziła w Sosnowcu 43:23. Skuteczność naszego zespołu przed przerwą pozostawiała bardzo wiele do życzenia – zaledwie jeden celny rzut za trzy punkty na 16 prób to dramatycznie słaby wynik.
W trzeciej kwarcie nasz zespół zdobył więcej punktów niż łącznie w pierwszych dwóch odsłonach meczu, a do tego zagrały mocniej w obronie i wygrały trzecią kwartę 11 punktami. Torunianki w 24. minucie prowadziły różnicą 21 punktów (51:30), jednak między 27. a 30. minutą rywalki miały kryzys i seria 11 kolejnych punktów pozwoliła drużynie Mirosława Orczyka zniwelować różnicę do siedmiu „oczek” (49:56). Przed czwartą kwartą Energa prowadziła 9 punktami.
W ostatniej kwarcie naszej drużynie udało się dojść rywalki tylko na 7 punktów. Torunianki, mimo tego, że trzy zawodniczki miały na koncie 4 faule, dograły do końca meczu w pełnym składzie. Górę wzięło doświadczenie ich koszykarek, a także warunki fizyczne.
W drużynie z Sosnowca zadebiutowała dziś serbska rozgrywająca Ines Corda, która w kadrze JAS-FBG Zagłębia zastąpiła Chorwatkę Lanę Packovski. Serbka rozegrała dziś ponad 14 minut (w III kwarcie weszła na dłużej za kontuzjowaną Naketię Swanier i wtedy nasz zespół zanotował serię 11:0) i zdobyła w debiucie 7 punktów. Warto zauważyć, że jej wskaźnik +/- wyniósł +5.
– Do przerwy graliśmy na bardzo słabym procencie, z bardzo słabą obroną. W drugiej połowie dziewczyny pokazały charakter. Nowa, młoda zawodniczka z Serbii musiała być szybko wprowadzona w grę i dała bardzo dobrą zmianę, nakręciła grę. Dobry występ także Michaeli Starej i punktowo dobrze wypadła Robyn Parks. Trzeba dalej walczyć i pracować. Za tydzień bardzo ważny mecz w Ostrowie Wielkopolskim – powiedział po meczu trener Mirosław Orczyk.
Po dzisiejszej porażce i niespodziewanym zwycięstwie AZS Poznań nad Basketem Gdynia, nasza druzyna spadła na 10. miejsce w tabeli Basket Ligi Kobiet. Kolejny mecz w hali w Sosnowcu odbędzie się za 3 tygodnie. Rywalem będzie CCC Polkowice.
JAS-FBG Zagłębie Sosnowiec – Energa Toruń 71:82 (13:19, 10:24, 28:17, 20:22)
JAS-FBG Zagłębie: Robyn Parks 26 (3×3), Michaela Stara 13 (1×3), Egle Siksniute 11, Naketia Swanier 4 (6 zb), Agnieszka Fikiel 2 oraz Ines Corda 7 (1×3), Stephany Skrba 6 (7 zb), Marta Urbaniak 2, Marta Dobrowolska 0
Pałac Schoena Muzeum w Sosnowcu w najbliższy czwartek, 11 stycznia o godz. 18.00 zaprasza na otwarcie wystawy „Barbarzyńca w ogrodzie”.
Sosnowieckie Spotkania Artystyczne, organizowane od dwudziestu lat, skupiają artystów związanych z miastem i regionem. Integrują lokalne środowisko oraz promują młodych twórców. Miejscem 20. edycji był czeski Krumlov. Motywem przewodnim, inspirującym uczestników, stał się zbiór esejów Zbigniewa Herberta „Barbarzyńca w ogrodzie”. Wybór miejsca był nieprzypadkowy. Zabytkowe, kiedyś prowincjonalne miasto, w którym na początku XX wieku gościł „skandalizujący” artysta – Egon Schiele i został zmuszony do jego opuszczenia przez lokalną społeczność, świetnie korespondowało z przesłaniem zawartym w esejach Herberta odnoszącym się do wolność artysty w tworzeniu, ale także prawa odbiorcy do wolności w percepcji sztuki.
Ekspozycja w Pałacu Schoena, pod tytułem zapożyczonym od Herberta, pokazuje prace dwudziestu pięciu artystów, uczestników Spotkań, zarówno tych z ugruntowaną pozycją: Małgorzaty Dajewskiej, Ewy Zawadzkiej, Zbigniewa Blukacza, Wojciecha Prażmowskiego, a także młodych, będących na początku drogi twórczej. Wspólnym mianownikiem dla wszystkich stało się motto Sosnowieckich Spotkań Artystycznych i czeski Krumlov. Wystawa kończąca obchody Roku Awangardy w Sosnowcu, będzie udostępniona zwiedzającym od 11 stycznia do 28 lutego 2018 roku.
Artyści zaproszeni do udziału w projekcie: Judyta Bernaś, Zbigniew Blukacz, Joanna Bratko-Lityńska, Jerzy Chrapka, Małgorzata Dajewska, Paweł Dusza, Agnieszka Florczyk, Marta Frank, Paweł Garwol, Czesław Gałużny, Dariusz Kindler, Antoni Kreis, Jerzy Łakomski, Arkadiusz Ławrywianiec, Beata Mendrek, Stanisław Michalski, Damian Mickoś, Kamil Myszkowski, Andrzej Niczewski, Zbigniew Podsiadło, Wojciech Prażmowski, SUPERULTRAEXTRA DUO (Ewa Bold i Patryk Hadas), Paweł Więcławek, Ewa Zawadzka.
Zdjęcie tytułowe – praca Jerzego Łakomskiego
Beata Mendrek – linia życia
Dajewska. Arkady. Krajobraz i absynt
Zbigniew Blukacz, inspirowane wierszem
Ewa Zawadzka
Dajewska. Arkady. Krajobraz i absynt
