Kiedy przyszli po Żydów – nie protestowałem. Nie byłem przecież Żydem.

Kiedy przyszli po komunistów – nie protestowałem. Nie byłem przecież komunistą.

Kiedy przyszli po socjaldemokratów – nie protestowałem. Nie byłem przecież socjaldemokratą.

Kiedy przyszli po związkowców – nie protestowałem – nie byłem przecież związkowcem.

Kiedy przyszli po mnie, nikt nie protestował. Nie było przecież nikogo.

(Ze wspomnień antyfaszysty, Martin Niemöller 1892 – 1984 niemiecki pastor luterański ” Kiedy przyszli”).

Najpierw niszczyli niezależność Trybunału Konstytucyjnego – nie protestowałem – nie byłem przecież sędzią. Wyrzucali dziennikarzy z pracy – nie protestowałem – nie byłem przecież dziennikarzem. Niszczyli Lecha Wałęsę, wyciągniętymi z szafy niesprawdzonymi esbeckimi papierami – nie protestowałem – nie byłem przecież Lechem Wałęsą. Niszczyli prokuraturę i wyrzucali prokuratorów – nie protestowałem – nie byłem przecież prokuratorem. Niszczyli sądy powszechne i wyrzucali sędziów – nie protestowałem – nie byłem przecież sędzią. Wyrzucali urzędników z urzędów – nie protestowałem – nie byłem przecież urzędnikiem. Niszczyli lekarzy – nie protestowałem – nie byłem przecież lekarzem.

Historia uczy i pokazuje, że totalitaryzm napływa powoli, podsyca fobie i animozje, żywi się nienawiścią i na niej wzrasta. W Polsce trwa nagonka na dziennikarzy, nikt nie protestuje, a w Internecie wywołuje to euforię. To nie pierwszy raz demokracja umiera przy aplauzie ludu. Niszczą niezależność Trybunału Konstytucyjnego, niszczą niezawisłość Sądu Najwyższego, szczują na prawników, dziennikarzy czy też lekarzy (wstaw dowolny zawód) w Internecie wywołuje to euforię. Te  biedne sieroty dziś nie zdają sobie sprawy, kto ich obroni przed samowolą władzy jutro. Po usunięciu ludzi niewygodnych przyjdzie czas na ograniczenie praw obywatelskich. Jeśli ktoś mi mówi, że ogranicza moje prawa dla mojego własnego dobra, to kłamie, ponieważ wiemy to z naszej i nie tylko naszej historii, że robi to dla siebie,  aby zyskać władzę nad ludźmi.

Niszczą samorządy, podoba się to wielu, bo nie jestem radnym, wójtem, burmistrzem czy też prezydentem. Służby specjalne też już zniszczyli. Propaganda smoleńska wyrządziła w sercach i mózgach niektórych Polaków, tak wielkie zniszczenie, że trudno będzie je naprawić. Winni temu jesteśmy my wszyscy, którzy w pierwszych miesiącach, a nawet latach po katastrofie mówili cicho albo milczeli myśląc o tragicznie zmarłych i rodzinach tych co zginęli, zamiast krzyczeć, że PiS kłamał i kłamie w dalszym ciągu.

Przeszłość i to nie tylko nasza pokazuje, że im większa władza, tym więcej pochlebców, co szczególnie oddziałuje na słabsze charaktery i ludzi z manią wielkości. Nieśmiertelnym pozostaje zdanie wypowiedziane przez Lorda J. Actona  w 1887 r. brytyjskiego historyka, filozofa politycznego, teoretyka wolności i polityka, który powiedział: „Każda władza deprawuje, władza absolutna deprawuje absolutnie”.

Dlatego też warto zapytać rządzących w związku z prowadzoną przez nich polityką o podstawowe kwestie. Kwestie, jakże istotne dla nas wszystkich z punktu widzenia przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Czy będzie: Więcej pieniędzy na rozwój Polski ? Nie, już dziś widać, że będzie ich mniej, a może nawet wcale. Więcej powodów do dumy? Odwrotnie będzie albo już jest wstyd, bo jesteśmy w opinii nie tylko krajów europejskich, krajem specjalnej troski. Więcej bezpieczeństwa? Zawdzięczamy tylko poprzednikom A. Macierewicza. Dziś trzeba szukać polisy ubezpieczeniowej  przede wszystkim w Europie, a nie wyprowadzać flagę UE z Urzędu Rady Ministrów tylko na pokaz. Bo wybór jest prosty albo Unia Europejska albo Rosja.

Więcej wpływu na kształtowanie przyszłości naszego kontynentu? Odwrotnie, już dziś nikt nie pyta i nic nie konsultuje z  Warszawą, majaczącą o Międzymorzu w sojuszu z Orbanem i San Escobar. Czy podnosimy się z kolan? Niestety nie. Fakty wskazują, że padamy i to padamy na twarz.

PiS, niestety nie tylko nie eliminuje problemów, ale je ciągle pogłębia. To nie jest przeciwieństwo patriotyzmu, to jest narodowe szaleństwo, to jest narodowe szkodnictwo. Dziś w Polsce mamy dwa społeczeństwa. Jedno dojrzalsze, bardziej świadome obywatelskich praw i wykształcone. I drugie zajęte teraźniejszością i biernie patrzące na otaczającą ich rzeczywistość. Sposób walki i prowadzenia debaty politycznej pokazuje, że ten podział jest coraz głębszy i że jest coraz więcej nienawiści.  Dwie równoległe Polski już dawno przestały być bytem jedynie medialnym. Niestety stały się już faktem. Obie narracje na nasze nieszczęście są autentycznym zapisem duszy narodu.

Niestety żyjemy w dwóch Polskach już zbyt długo. A każda upływającą sekunda to strata. Niepowetowana strata. Nasza strata. Gdzie jesteś miłujący wolność Narodzie. To nie jest przecież jakiś śmieszny mit. Oczywistym jest dla każdego inteligenta, że wiara w utopie nie łagodzi zderzenia z rzeczywistością. Bo faktem przecież pozostaje tworzenie ustaw nocami, zamykanie ust opozycji, zawłaszczanie przez jedną partię wszystkich instytucji i niszczenie trójpodziału władzy. Przecież to nowa forma komunizmu.

„Przyszłość Polski zależy teraz od osobistych decyzji i postaw każdego obywatela. Bierność oznacza wieloletnią niewolę. Nie zamykajmy oczu, nie odwracajmy się plecami od zła. Bądźmy aktywni i odważni” – powiedział całkiem niedawno jeden z polskich generałów.

Hamlet mówił, że to „świadomość czyni nas tchórzami”, bo gdyby człowiek jej nie miał, zdolny byłby do wszystkiego.

Jarosław Pięta

   Chyba mało kto zauważył, że jesteśmy świadkami cudu. Wszystkie media, zarówno sprzyjające obecnej władzy jak i jej przeciwne jednym głosem pomstują na główne partie opozycyjne – Platformę Obywatelską i Nowoczesną. Powodem jest oczywiście głosowanie w sprawie projektu liberalizacji aborcji. Przyznam, że już dawno nie widziałem tyle manipulacji, hipokryzji, a przede wszystkim skrajnej niekompetencji, która bije z wypowiedzi większości dziennikarzy i polityków.

   Po pierwsze, ani Platforma Obywatelska, ani Nowoczesna nie miały w swoich programach zmiany obecnie obowiązującej ustawy. Opowiadały się za tym poszczególne osoby, ale władze obu partii jeszcze kilka miesięcy temu zgodnie deklarowały wolę utrzymania tzw. „kompromisu aborcyjnego” z 1993 roku. Platforma zawsze była partią zróżnicowaną pod względem światopoglądowym i do tej pory przestrzegana była w niej zasada, że w sprawach dotyczących aborcji nie obowiązuje dyscyplina partyjna. Nowoczesna powstała jako sprzeciw wobec odejścia PO od liberalnego programu gospodarczego, a nie z powodu niejednoznaczności ówczesnej partii rządzącej w sprawie dopuszczalności przerywania ciąży. Zresztą akurat Platforma w okresie rządów Ewy Kopacz (a więc wówczas, gdy powstała Nowoczesna) poszła mocno na lewo, co zresztą zdaniem niektórych politologów było jedną z przyczyn porażki tej partii w wyborach parlamentarnych.

   Po drugie, powodem odrzucenia projektu liberalizującego aborcję było przede wszystkim głosowanie 166 posłów Prawa i Sprawiedliwości (m. in. Beaty Szydło i Zbigniewa Ziobro). Jest oczywiście prawdą, że Jarosław Kaczyński i 57 innych posłów tej partii było przeciwnego zdania, ale porażająca większość członków klubu zagłosowała inaczej. A przecież przed wyborami krytykując Platformę Obywatelską za odrzucenie w pierwszym czytaniu obywatelskiego projektu dotyczącego wieku emerytalnego, lider PiS zapowiadał, że wszystkie projekty obywatelskie powinny być kierowane do drugiego czytania. Nikt nie ma wątpliwości, że wola prezesa w klubie parlamentarnym PiS nie podlega dyskusji. Jeśli większość posłów PiS głosowała w ten sposób, to musieli mieć na to zgodę Jarosława Kaczyńskiego.

   Po trzecie, przyjmowana obecnie dość powszechnie zasada, że należy projekty obywatelskie przesyłać do drugiego czytania, a odrzucać je później, jest co najmniej dyskusyjna. Zgodnie z Konstytucją RP inicjatywa obywatelska wymaga zebrania minimum 100 tys. podpisów. Osób uprawnionych do głosowania jest ponad 30 milionów. Wystarczy więc poparcie około 1% dorosłych Polaków, żeby projekt trafił pod obrady Sejmu. Czy skrajne propozycje (np. zniesienie obowiązku szczepienia dzieci albo likwidację VAT-u), też należy kierować pod obrady komisji sejmowych? Czy otwarte zapowiadanie, że i tak odrzucimy projekty obywatelskie w następnych czytaniach nie jest cyniczną hipokryzją? Projekty zgłaszane przez kluby poselskie mają za sobą pośrednie poparcie milionów wyborców. Czy ich też nie można odrzucać w pierwszym czytaniu?

   Po czwarte, władze Platformy Obywatelskiej i Nowoczesnej po raz kolejny okazały się całkowicie nieprzygotowane na sytuacje kryzysowe. Zamiast twardo bronić stanowiska o prawie swoich posłów do głosowania zgodnie z własnym sumieniem, dały sobie narzucić stanowisko środowisk lewicowych, które stoją za projektem liberalizującym warunki dopuszczające aborcję. Najbardziej kuriozalne jest powtarzanie przez największych zwolenników tej ustawy, ale także przez kierownictwo obydwu partii, tezy, że projekty obywatelskie należy bezwzględnie kierować do drugiego czytania. Tymczasem w głosowaniu nad alternatywnym projektem obywatelskim przewidującym zakaz aborcji z tzw. powodów eugenicznych, 108 posłów PO opowiedziało się za  odrzuceniem go w pierwszym czytaniu, a tylko troje za skierowaniem do komisji sejmowej (26 nie głosowało). W przypadku Nowoczesnej 25 posłów chciało odrzucenia tego projektu w pierwszym czytaniu, a nikt nie był przeciwny takiemu stanowisku (5 osób nie głosowało). Aż wierzyć się nie chce, że inteligentni ludzie nie są w stanie zauważyć całkowitej sprzeczności między głoszonymi poglądami, a podejmowanymi działaniami.

   Po piąte, oba projekty zawierają rozwiązania skrajne. Przeciwnicy aborcji nie chcą uznać, że wśród tzw. powodów eugenicznych są przypadki, które wykluczają możliwość przeżycia dziecka po jego urodzeniu (przykładem może być głośny kilka lat temu przypadek związany z osobą prof. Chazana). Zmuszanie kobiet do kontynuowania ciąży w takiej sytuacji jest po prostu barbarzyństwem. Zwolennicy liberalizacji przepisów antyaborcyjnych, nie chcą z kolei zauważyć, że zdecydowana większość przypadków „eugenicznych” to dzieci z zespołem Downa. Tysiące takich osób żyje wśród nas. Na dodatek jak mantrę powtarzają tezę, że do czasu urodzenia nie mamy do czynienia z żyjącym dzieckiem, a jedynie z płodem czy wręcz zlepkiem komórek. Jednocześnie jednak w swoim projekcie przewidują dopuszczalność aborcji „tylko” do 12 tygodnia ciąży. Czyżby po niespełna trzech miesiącach od zapłodnienia coś się zmieniało? Kompletny brak logiki.

   Po szóste, zwolennicy odrzuconego projektu powołują się na wolę Polaków, na co wskazywać mają wyniki badań opinii publicznej. Rzeczywiście, wynika z nich, że znacznie więcej naszych rodaków chce liberalizacji, a nie zaostrzenia przepisów antyaborcyjnych. Ale w dalszym ciągu zdecydowana większość (w okolicach 50%) opowiada się za utrzymaniem obecnych rozwiązań ustawowych. Co ciekawe, wola złagodzenia ich przepisów rośnie wraz z wiekiem – wśród młodych ludzi zdecydowanie częściej występują postawy konserwatywne i antyaborcyjne. W czasie ostatnich wyborów partie lewicowe, które jako jedynie miały w swoich programach zmianę przepisów dotyczących aborcji uzyskały w sumie ok. 11% głosów. Nie można też oczywiście utożsamiać poparcia dla liberalizacji przepisów antyaborcyjnych z akceptacją propozycji przedstawionych przez autorów nowelizacji (np. przyznania 15-latkom prawa do samodzielnego decydowania o przerwaniu ciąży). Każdy ma prawo dążyć do wprowadzenia w życie swoich przekonań, ale nie można w tak jawny sposób manipulować wynikami badania opinii publicznej.

   Widać niestety, że zacietrzewienie obydwu stron i porażająca niekompetencja opozycji, źle wróży polskiej demokracji. Propagandowa reaktywność Platformy i Nowoczesnej powodująca całkowitą koncentrację przekazu medialnego na atakowaniu rządzącej partii, nie tylko nie wróży sukcesu, o czym świadczą wyniki kolejnych sondaży, ale grozi pogłębieniem wewnętrznego konfliktu z trudnymi do przewidzenia konsekwencjami. Zamiast eskalować napięcie liderzy opozycji powinni wycofać się w zacisze swoich gabinetów i zastanowić co tak naprawdę chcą zmienić w naszym kraju, jeżeli kiedyś dojdą do władzy. A kiedy już uzgodnią między sobą, a przynajmniej w ramach swoich partii, czego chcą i w których sprawach będą występować w sposób jednolity, a w których pozostawią swoim posłom i senatorom wolną wolę, muszą pomyśleć jak do swoich wizji przekonać większość Polaków. Sądzicie Państwo, że to mało realne? Niestety, obawiam się, że macie rację.

Karol Winiarski