Struktura ludności w XIX i na początku XX wieku na obszarze Zagłębia Dąbrowskiego
Jak stwierdza Ryszard Kaczmarek – uprzemysłowienie terenów określanych mianem Zagłębia Dąbrowskiego miało decydujący wpływ na urbanizację obszarów nad Brynicą. Był to niezwykle silny impuls, który doprowadził do zasadniczych zmian zarówno w strukturze ludności jaki zagospodarowaniu zagłębiowskich wsi i miast.
Proces industrializacji Królestwa Polskiego (w tym wspomnianego powyżej regionu) miał miejsce w wieku XIX. W tym właśnie stuleciu doszło do bezkrwawej „rewolucji przemysłowej”, która w nieodwracalny sposób skończyła ze światem Pierwszej Rzeczypospolitej. Przyczyniły się do tego nie tylko polityka, badania geologiczne, rozwój nauki i infrastruktury przemysłowej, ale także zmiany przepisów dotyczących bezpośrednio funkcjonowania poszczególnych grup społecznych, a także powstanie nowych. W przypadku ostatniego z wymienionych powodów mowa przede wszystkim o przemysłowcach i robotnikach.
Na przypływ ludności do Zagłębia miały wpływ zasadniczo takie czynniki jak budowa zakładów przemysłowych wraz zapleczem mieszkaniowym oraz uruchomienie odcinka Kolei Warszawsko – Wiedeńskiej i Iwanogrodzko – Dąbrowskiej, które przebiegały przez ten region. Nie można wykluczyć, że swoją rolę odegrał tu także nadgraniczny charakter tych terenów.
R. Kaczmarek wskazuje na wojnę celną między Cesarstwem Rosyjskim a Niemcami w 1877 r. jako jeden z powodów zintensyfikowania procesu industrializacji. Ważniejsze wydaje się zniesienie granicy celnej między Królestwem Polskim a Cesarstwem Rosyjskim w 1850 r. oraz podniesienie ceł wwozowych. Jednym z regionów, na które oddziaływała wspomniana polityka celna Cesarstwa Rosyjskiego było Zagłębie Dąbrowskie, gdzie przemysłowcy zyskiwali finansowo na podniesieniu przez państwo ceł zewnętrznych.
Cło wwozowe na węgiel oraz koks do 1884 r. funkcjonowało tylko i wyłącznie w Królestwie Polskim. Pod konie XIX w. wprowadzono je na obszarze całego Cesarstwa Rosyjskiego. Wynosiło ono 1,5 kop. złotem od puda. Dwa lata później cło za węgiel wynosiło 2 kop. złotem od puda, a za koks 3 kop. od puda. Kilka lat później nastąpiła obniżka cła. Cło za węgiel od 1893 r. wynosiło 1 kop. od puda, a za koks 1,5 kop. od puda. W 1894 r. doszło do zawarcia traktatu handlowego pomiędzy Cesarstwem Rosyjskim a Niemcami, na mocy którego m.in. zostało obniżone cło na węgiel do 1 kop. złotem od puda. Dodatkowym czynnikiem wpływającym na zysk przemysłowców w Królestwie Polskim był proces kartelizacji górnictwa węglowego.
Nie bez znaczenia była tu dynamika zmian liczebności ludności w regionie począwszy od XIX w. W okresie Księstwa Warszawskiego interesujący nas obszar znajdował się w powiecie pileckim. Z tego okresu mamy dane dotyczące miast. W 1808 r. Siewierz zamieszkiwały 1.203 osoby i byli to wyłącznie chrześcijanie, Będzin – taka sama liczba osób z tą różnicą, iż wśród nich 453 osoby byli to starozakonni. Zaś w Czeladzi żyło 1001 osób i wszyscy byli chrześcijanami.
Przyjrzyjmy się zmianom w liczbie ludności w Zagłębiu Dąbrowskim w latach 1830 – 1914. W 1830 r. Będzin liczył ok. 2.200 mieszkańców. Pół wieku później liczba ta wynosiła 5.400 osób, czyli zaledwie nieco ponad dwukrotnie więcej. W ciągu następnych dwudziestu jeden lat nastąpił prawie sześciokrotny przyrost ludności w mieście. W 1901 r. Będzin liczył 30.124 mieszkańców. Ów przyrost jednak w następnych latach stracił rozmach. W roku wybuchu pierwszej wojny światowej w mieście przebywało 36.110 osób. Tak więc od 1830 r. liczba mieszkańców Będzina wzrosła ponad 15-krotnie. Podobnie sytuacja wyglądała w tym okresie (1880 – 1914) w Dąbrowie Górniczej. Jednakże tam w latach 1830 – 1880 nastąpił 30-krotny przyrost ludności, z ok. 200 do 6.000 osób. Największy przyrost obserwujemy w Sosnowcu. W 1880 r. (z 1830 r. brak jest danych) Sosnowiec zamieszkiwało 9.300 osób. W 1901 r. liczba ta wzrosła do ok. 50.000, a w 1914 r. osiągnęła pułap 118.000. Wyjątkowo skromnie w tym zestawieniu wypada Czeladź. W latach 1830 – 1914 liczba jej obywateli wzrosła ponad dziesięciokrotnie, z ok. 1.100 do 11.880. Późna industrializacja spowodowała, iż miasto to nigdy nie było w stanie konkurować z innymi miejscowościami w Zagłębiu.
Znaczącym zjawiskiem jest gwałtowny przyrost robotników przemysłowych w Zagłębiu w latach 1873 – 1897. Jak podaje Dariusz Nawrot, o ile w 1873 r. ich liczba na tym terenie wynosiła ponad 3.000, o tyle już dwadzieścia cztery lata później była piętnastokrotnie większa (przy 2,5-krotnym wzroście ludności Zagłębia Dąbrowskiego) i wnosiła ok. 47.500 osób. Najliczniejszą grupę stanowili górnicy (15.098 osób), hutnicy (1.879 osób), metalowcy (7.267 osób), włókniarze (8.585 osób), zatrudnieni w przemyśle odzieżowym (2.690 osób), przemyśle mineralnym (1.825 osób), transporcie i łączności (3.036 osób), budownictwie (1.681 osób), jako służba domowa i wyrobnicy (11.308 osób). Według D. Nawrota robotnicy przemysłowi z rodzinami pod koniec XIX w. stanowili w Zagłębiu 48,5% ludności. Drugą grupą były osoby utrzymujące się z pracy w rolnictwie i leśnictwie (30,5%). Trzecia grupa znajdowała miejsce zatrudnienia w handlu i bankowości (6,7%). Najmniej osób pracowało w oświacie (0,5%) i służbie zdrowia (0,3%).
Na początku XX w. został opublikowany pierwszy spis ludności w Cesarstwie Rosyjskim ”Pierwaja Wsjeobszczaja Pieriepis Nasielienija Rossijskoj Impierii 1897 g.”. Według tej publikacji w 1897 r. w powiecie będzińskim na jedną milę kwadratową przypadało 203,59 osób. Bez miast było to 183,8 osób. Łączna liczba osób zamieszkujących powiat wynosiła 244.433 osoby. Wśród nich było: 124.940 mężczyzn i 119.493 kobiet. Jeśli chodzi o język ojczysty to w powiecie będzińskim większość mieszkańców posługiwała się językiem polskim – 210.606 osób, drugie miejsce zajmował język określany w publikacji tej jako „żydowski” – 25.504 osób, a trzecie niemiecki – 3.845 osób. W przypadku wyznania, najwięcej w powiecie było osób wyznania rzymskokatolickiego – 211.901. Drugą pod tym względem grupą byli Żydzi – 27.145 osób, a trzecią prawosławni – 3.161 osób.
Inne dane, odnoszące się do 1897 r., znajdujemy w pracy Marii Nietykszy pt. „Rozwój miast i aglomeracji miejsko – przemysłowych w Królestwie Polskim 1865 – 1914”. Według autorki, która także opierała się na pracy pt. „Pierwaja Wsjeobszczaja Pieriepis…” (T. LI i LVI, tab. XIII i XXII), w tym czasie powiat będziński zamieszkiwały 243.343 osoby. 86,5% stanowili Polacy, 10,5% Żydzi, 1,6% Niemcy, 0,9% Rosjanie, a 0,5% inne narodowości. 52,5% mieszkańców powiatu była zatrudnionych w przemyśle lub zajmowała się rzemiosłem. Na drugim miejscu znajdowało się rolnictwo – 19,5%. Trzecie miejsce zajmowali wyrobnicy oraz służba domowa – 13,3%.
Dla okresu sprzed pierwszej wojny światowej brak kompletnych i w pełni wiarygodnych danych statystycznych. W pracy Wiktora Bronikowskiego pt. „Stosunki rolnicze powiatów będzińskiego i zawierckiego”, opublikowanej w latach 20. XX w., znajdujemy informacje dotyczące liczby ludności w powiecie będzińskim m.in. w latach 1905 i 1911. W 1905 r. w powiecie będzińskim żyło 314.639 osób, a sześć lat później 404.901 osób. W „Roczniku Statystycznym Królestwa Polskiego” wydanym w 1914 r., a podającym dane z roku 1913 czytamy, iż w powiecie będzińskim żyło w tym czasie 359.363 osób.
W „Kalendarzu Zagłębia Dąbrowskiego na rok przestępny 1912” mamy podaną m.in. liczbę mieszkańców w poszczególnych miastach i osadach. Liczby te odnoszą się do roku 1911. W tym czasie powiat będziński, który obejmował obszar Zagłębia Dąbrowskiego oraz tereny spoza tego regionu, zamieszkiwało 407.760 mieszkańców. W Będzinie żyło 18.988 osób zaliczanych do tzw. ludności stałej i 31.020 ludności niestałej. W Sosnowcu było ich odpowiednio 20.028 i 79.437. W przypadku pozostałych miejscowości wchodzących w skład powiatu liczebność ta przedstawiała się następująco: Czeladź (4.179 i 4.589), Koziegłowy (3.372 i 145), Kromołów (3.161 i 420), Modrzejów (1.858 i 2.039), Mrzygłód (2.033 i 93), Siewierz (2.998 i 59), Włodowice (2.037 i 203), Żarki (5.502 i 721). A teraz dane dotyczące liczby tego samego rodzaju ludności w gminach (bez osad): Bobrowniki (11.910 i 1.516), Dąbrowa Górnicza (12.854 i 11.934), Gzichów (10.338 i 7.191), Choroń (5.799 i 789), Łosień (7.215 i 247), Niegowa (7.790 i 389), Olkusko-Siewierska (15.561 i 10.659), Ożarowice (7.890 i 378), Pinczyce (8.036 i 813), Poręba Mrzygłodzka (6.432 i 743), Rokitno (11.101 i 3.066), Rudniki (5.508 i 53), Sulików (10.056 i 29), Wojkowice (8.556 i 835), Zagórze (8.467 i 12.041).
Pod względem wyznania ówczesny Sosnowiec zamieszkiwało najwięcej katolików (65.837), prawosławnych (2.137), wyznania ewangelicko – augsburskiego (10.752), ewangelicko – reformowanego (650) i mariawitów (1.279). W przypadku społeczności żydowskiej miasto to ustępowało Będzinowi, gdzie mieszkało w tym czasie 24.486 starozakonnych, podczas gdy w Sosnowcu 18.012.
Dalsze informacje zawarte są w piśmie Głównego Urzędu Statystycznego (Wydział III Spisu Ludności) skierowanym do starosty będzińskiego z 31 stycznia 1922 r. Urząd przytacza dane Warszawskiego Komitetu Statystycznego z 1891 r. oraz władz okupacyjnych z 1916 r. w kwestii liczby ludności w niektórych z zagłębiowskich miejscowościach. Według zebranych przez Główny Urząd Statystyczny informacji Będzin w 1911 r. zamieszkiwało 59.105 osób, a pięć lat później liczba ta zmalała do 29.891. Tendencję zmniejszenia się liczby ludności po wybuchu pierwszej wojny światowej na obszarze Zagłębia wskazano także przypadku kilku innych miejscowości. Wyjątkiem były tu Wojkowice Kościelne, gdzie w 1911 r. żyło 9.382 osób, a w 1916 r. – 11.125.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego strukturę ludności Zagłębia Dąbrowskiego możemy poznać dzięki przeprowadzonym w tym czasie, na terenie Rzeczypospolitej, dwóm spisom powszechnym. Pierwszy z nich miał miejsce w 1921 r. Kolejny dziesięć lat później. Oba zostały opublikowane przez Główny urząd Statystyczny odpowiednio: w 1927 r. (w 1925 r. ukazał się sporządzony na podstawie m.in. pierwszego spisu „Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej”) i w roku 1938.
Pierwszy polski spis powszechny pokazał znaczące zmiany w liczbie ludności zagłębiowskich miast. Oczywiście głównym czynnikiem była tu pierwsza wojna światowa i jej skutki. W 1921 r. w Będzinie mieszkało 27.855 osób, w Grodźcu (obecna dzielnica Będzina) 8.192 osób, w Czeladzi, 17.202, Dąbrowie Górniczej 39.860, a w Sosnowcu 86.497 osób. W gminie Bobrowniki żyło w tym czasie 11.102 osób (w jej skład wchodziły m.in. Wojkowice Komorne), gmina Łagisza (obecna dzielnica Będzina) była zamieszkana przez 7.360 osób (w jej skład w tym okresie wchodził m.in. Gródków oraz Psary), gmina Łosień (obecna dzielnica Dąbrowy Górniczej) notowała zaludnienie na poziomie 4.787 osób, gmina Niwka (obecna dzielnica Sosnowca) była zamieszkana przez 9.311 osób, w gminie Zagórze (obecna dzielnica Sosnowca) żyło 13.540 osób, gmina Olkusko – Siewierska (w skład której wchodziły obecne dzielnice Sosnowca i Dąbrowy Górniczej m.in. Gołonóg, Kazimierz, Niemce, Porąbka, Strzemieszyce Małe i Wielkie oraz Ząbkowice) była zamieszkana przez 37.150 osób. Zaś w Siewierzu żyło 2.385 osób. W przypadku wyznania, najwięcej katolików mieszkało w Sosnowcu – 71.485. Tu też żyło najwięcej ewangelików – 753 oraz prawosławnych – 461, a także greko – katolików – 32. Jeśli chodzi o wyznanie mojżeszowe to największa grupa jego przedstawicieli zamieszkiwała Będzin – 17.298. W przypadku narodowości, największe skupisko osób pochodzenia niemieckiego przebywało w Sosnowcu – 76. Podobnie było z Rosjanami – 182. Najwięcej Francuzów – 85, Belgów – 6 i Włochów – 5 zamieszkiwało Dąbrowę Górniczą. Największa grupa Czechów – 143 znajdowała się w gminie Olkusko – Siewierskiej. Reasumując, Zagłębie Dąbrowskie (bez Zawiercia i okolic) zamieszkiwało w tym czasie ok. 270.000 osób. Jest to wyraźny spadek liczby ludności w porównaniu z 1911 r. kiedy liczba osób zamieszkałych w regionie tym wynosiła 407.760 mieszkańców.
Podczas spisu w 1931 r. można zaobserwować kolejne zmiany. Jednakże nie tak znaczące jak w okresie zaborów. Dąbrowa Górnicza zanotowała kilkutysięczny regres. Miasto zamieszkiwało wówczas 36.868 osób. Przyrost ludności wykazał Sosnowiec. Tutaj na początku lat trzydziestych żyło 108.959 osób. Duży skok liczbowy odnotowano w Będzinie. Liczba mieszkańców wyniosła 48.256 osób, aczkolwiek w tym przypadku był to przede wszystkim efekt zmian granic administracyjnych Będzina i Dąbrowy Górniczej w 1923 r. Wówczas do Będzina włączono m.in. Koszelew, Ksawerę i Mydlice. Przyłączony obszar, dwa lata wcześniej, zamieszkiwało 10.810 osób. Stąd też wspomniany regres liczbowy ludności w sąsiedniej Dąbrowie Górniczej. W zestawieniu z 1931 r. pojawia się także Czeladź z liczbą 20.898 mieszkańców. Łączna liczba mieszkańców wymienionych, zagłębiowskich miejscowości wynosiła 214.220 osób. W drugiej połowie lat 30. XX w. powiat będziński (poza granicami którego wówczas znajdował się Sosnowiec oraz część, z której utworzono powiat zawierciański) zamieszkiwało 231.000 osób. W tym samym czasie w powiecie zawierciańskim żyło 131.000 osób.
Podsumowując, w Zagłębiu Dąbrowskim w okresie zaborów obserwujemy znaczący przyrost ludności. W roku 1897 region ten zamieszkiwało ponad 240.000 osób. Kilkanaście lat później, w 1911 r., liczba mieszkańców wynosiła 407.760. Miało to związek m.in. z rozwojem przemysłu, linii kolejowych oraz polityką celną Cesarstwa Rosyjskiego. Przykładem jest tu Dąbrowa Górnicza, która w 1830 r. liczyła ok. 200 mieszkańców, a w 1914 r. 36.000. Duży skok zanotował także Sosnowiec. Z 9.300 osób w 1880 r. do 118.000 w 1914 r. Pierwsza wojna światowa, oraz nowy układ geopolityczny i gospodarczy Europy doprowadził do zmniejszenia liczby ludności w Zagłębiu Dąbrowskim. W latach 20. XX w. zamieszkiwało je (bez Zawiercia i okolic) ok. 270.000 osób. Lata 30. XX w. pokazały, iż region ten nie wyludniał się, liczba jego ludności była stabilna i nie dochodziło w tej dziedzinie do znacznych, negatywnych zmian. Kolejne dane statystyczne wskazywały na wzrost ludności na omawianym obszarze.
Na zdjęciu fragment publikacji „Kalendarz Zagłębia Dąbrowskiego na rok przestępny 1912″, Sosnowice 1912
Dariusz Majchrzak
Bibliografia (wybór):
I. Źródła archiwalne:
- Archiwum Państwowe w Katowicach:
- Grodzieckie Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Przemysłowych w Grodźcu Spółka Akcyjna 1891 – 1945 [1958]
II. Źródła drukowane, opracowania i in.:
- Będzin 1358 – 2008, T. 3, praca pod red. A. Glimos-Nadgórskiej, Będzin 2008
- Bronikowski W., Stosunki rolnicze powiatów będzińskiego i zawierckiego, Warszawa 1929
- Caspari E., Współzawodnictwo węgla górnośląskiego na terenie Królestwa Polskiego. „Ekonomista”, 1912, nr 12
- Grossman H., Struktura społeczna i gospodarcza Księstwa Warszawskiego na podstawie spisów ludności 1808 i 1810 r., „Kwartalnik statystyczny”, 1925, T. 2
- Jezierski A., Handel zagraniczny Królestwa Polskiego 1815 – 1914, Warszawa 1967
- Kalendarz Zagłębia Dąbrowskiego na rok przestępny 1912, Sosnowice 1912
- Koszutski S., Rozwój przemysłu wielkiego w Królestwie Polskiem, Warszawa 1901
- Nietyksza M., Rozwój miast aglomeracji miejsko-przemysłowych w Królestwie Polskim 1865-1914, Warszawa 1986
- Pierwaja Wsjeobszczaja Pieriepis Nasielienija Rossijskoj Impierii 1897 g., Pietierburg 1903
- Przewodnik po Zagłębiu Dąbrowskim, Sosnowiec 1939
- Rocznik Statystyczny Królestwa Polskiego. Rok 1913, Warszawa 1914
- Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, T. 3: Województwo kieleckie, Warszawa 1925
- Sosnowiec. Obraz miasta i jego dzieje, T. 1, praca pod red. A. Barciaka i A. T. Jankowskiego, Sosnowiec 2016
- Statystyka Polski, T. 17: Pierwszy powszechny spis Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 30 września 1921 roku: mieszkania, ludność, stosunki zawodowe: województwo kieleckie, Warszawa 1927
- Statystyka Polski. Seria C, Z. 86: Drugi powszechny spis ludności z dn[ia] 9 XII 1931 r.: mieszkania i gospodarstwa domowe, ludność, stosunki zawodowe: województwo kieleckie, Warszawa 1938
- Zagłębie Dąbrowskie w czasach zaborów i walk o niepodległość: (do 1918 roku), praca pod red. J. Walczaka, Sosnowiec 2004
Źródło: klubzaglebiowski.pl