Sympatyczna skądinąd pani Agnieszka Białek (nie znamy się, więc opinia na podstawie konterfektu) była uprzejma wypowiedzieć się na tych łamach przed dwoma dniami na temat JOW-ów. Było też coś o maśle. Natchnęło to poniekąd niżej podpisanego, aby ciągnąć temat tydzień temu zaczęty. Przypomnę, że było o amatorszczyźnie. Zatem do rzeczy.

Słucham i czytam o „jednoosobowych okręgach wyborczych” od wielu już tygodni i nadal niewiele wiem. To znaczy, wiem że według niektórych to remedium na wszystkie nasze bolączki, według innych zaś, wręcz przeciwnie. Ma to jakoby zabetonować scenę polityczną i utrwalić to, co jest. Komu wierzyć? Pytanie zda mi się na miejscu, bo nikt właściwie nie uzasadnia głoszonej tezy. W każdym razie nie czyni tego tak, abym cokolwiek rozumiał. Skoro stary toko, było nie było po uniwersytetach kształcony i srodze doświadczony zbyt długim (wedle niektórych) życiem, niewiele rozumie, to co ma powiedzieć tak zwany przeciętny wyborca, którego za kilka tygodni wezwie się do referendum? Odpowie byle jak, jeśli w ogóle zechce przyjść do lokalu wyborczego. Za młodych lat, na studenckim obozie wojskowym spytaliśmy dowódcę, starego frontowca, czy czekający nas egzamin będzie „na niby” czy „pro forma”? „Ja wam dam na niby, oczywiście że pro forma!” – odpowiedział z lisim uśmieszkiem.

Do dziś nie jestem pewien, kto kogo wtedy robił w konia, choć wyrafinowany żarcik zdawał się przerastać poczciwego wojaka. Jeśli duży, siedmiomandatowy okręg wyborczy podzieli się na siedem możliwie równych kawałków to powstaną okręgi jednomandatowe? Nie wiem, czy dobrze kombinuję? A co dalej? Czy partia wystawiać ma wtedy jednego kandydata? Mniemam, że chodzi o to, aby do wyborów stanął najlepszy z najlepszych, ogólnie znany i szanowany i tak dalej. Ba, takich znajdzie się wielu. Jak znam życie, to każdy, kto tylko może, wystawi swojego, i znów wybrańcem zostanie i tak ten, którego wszechobecna buźka straszyć nas będzie z murów, płotów, gazetek i ulotek skryta za nazwą partii, obiecującej – ma się rozumieć – że tylko ona zrobi nam dobrze.

Głosów i tak kandydat zbierze w sumie niewiele, bo przy umiarkowanej frekwencji i rozrzucie na licznych najlepszych wyjdzie jak zawsze, czyli byle jak. Bo tak mi się zdaje, że pytanie ludu o rzeczy, których ów lud nie rozumie, to jakby lekarz pytał pacjenta cierpiącego na periarteritis nodosa, czy woli blokadę nowokainową czy wystarczą heparyny. Pani Agnieszka też niczego nie wyjaśnia. Przytacza natomiast całą masę zjawisk patologicznych, często słusznie, które zdają mi się powstawać nie tyle jako wynik niedoskonałości systemu demokratycznego, ale raczej z powodu niekompetencji, braku wychowania, hipokryzji, zawiści, pazerności, nieznajomości dekalogu i katechizmu i co tam jeszcze chcecie. Jaki wyborca, taki wybraniec. Zacząłbym od edukacji. Mylić się jest rzeczą ludzką. Zostawmy atoli na chwilę wielkie tematy. Przypomnijmy sobie, jak pięknie wygląda pasaż pod dworcem w naszym wspaniałym grodzie. A i w nim znalazły się błędy. Wejścia do sklepów już większość użytkowników przeniosła na właściwą stronę. Teraz czekamy na likwidację schodów od strony Kilińskiego, żeby przy wchodzeniu i schodzeniu nie trzeba było tęsknić za trzecią nogą.

toko

Terminy użyte w tytule zwykło się odnosić do sztuki. Tym razem traktuję je szerzej. W każdej dziedzinie można być amatorem, można też być profesjonalistą. Można obie cechy łączyć, wtedy efekty bywają imponujące, można też ich nie łączyć. Wówczas rodzą się potworki. Albo bezduszne, choć poprawnie wykonane zadania, bez polotu i fantazji, albo koślawe dziełka, które zwykło się nazywać amatorszczyzną.

Niemal codziennie przechodzę, niekiedy nawet kilkakrotnie w ciągu dnia, pod wielkim bilbordem pewnej instytucji oświatowej, która reklamuje się sloganem: „Z nami będziesz kim zechcesz”. Zdumiewa mnie niezmiennie kogucia pewność siebie autorów sloganu. Brzmi nośnie, to prawda, ale przesłanie jest z gruntu nieprawdziwe. Zakłada bowiem wyższość chęci nad realiami, co dla ludzi, którzy w to uwierzyli często kończy się tragicznie.

Teraz będzie wyznanie osobiste. Mniej więcej dwadzieścia lat temu, kiedy to okrutny los wplątał mnie w potworne kłopoty (sam sobie na nie zasłużyłem nadmiernym optymizmem i lekceważeniem realiów), kiedy to ziemia się pod nogami obsuwała i byt – nawet biologiczny – stał się zagrożony, jeden z przyjaciół wystąpił z tak zwaną dobra radą; „ jesteś wygadany, jako tako obyty, zajmij się polityką!”. Rada sama w sobie nie była głupia. Wówczas (i nadal) profesja polityka zdaje się być dostępna dla każdego. Na stażu ponosisz teczkę za kimś ważnym, niebawem awansujesz, potem już będzie z górki. Dasz się wybrać to tu, to tam, nawet jeśli gdzieś dasz plamę, to partia wybroni, i dalej pójdzie już samo. Nie skorzystałem z dobrej rady, czego wielu nie zrobiło. Wystarczy wsłuchać się, wczytać się w wypowiedzi niektórych, a może nawet większości naszych wybrańców. Jaki wyborca taki i wybraniec. Czysta amatorszczyzna. W słusznie minionej epoce pewien władca zwykł był nazywać „kawiarnianymi politykierami” tych, co miewali inne zdanie. Nie zawsze, ale często miał rację.

W bardzo dawnych czasach, kiedy to władzy przypisywano boskie pochodzenie, ledwie pomazaniec się narodził już był przygotowywany do roli, jaką miał pełnić. Wyrastał w odpowiedniej atmosferze, kształcono go jak umiano i z góry było wiadomo, co z tego wyjdzie. Często nic dobrego, ale to już zupełnie inna sprawa. Dziś trzeba samemu zdobyć odpowiednie kompetencje, jak się chce oczywiście. Przeważnie się nie chce. No to mamy amatorszczyznę na każdym kroku. Skoro jednak, na czym jak na czym, ale na polityce i na medycynie każdy się zna, jakoś to uchodzi. Pomyśleć, kierowca musi przejść całkiem dokładne badania lekarskie, nie mówiąc już o pilocie czy innym szyprze, a polityk nie. Na mistrza piekarskiego trzeba zdać egzamin, a na polityka nie. A przecież może tak się zdarzyć, że wpadnie mu w ręce nawet ster państwa, nie tylko kierownica autobusu. Aż strach pomyśleć.

Pozwalam sobie w ten sposób zainaugurować kampanię wyborczą radząc drogim bliźnim: bądźcie rozważni!

toko

Wszystko w przyrodzie ma swoje miejsce i sens. Dopiero człowiek, ten dziwaczny gatunek, zrazu z naturą zrośnięty, z czasem oderwał się od reszty przyrody i zaczął wprowadzać zamieszanie. Przed tysiącami lat, gdy sobie spokojnie koczował i zbierał, co było mu po drodze, poznał roślinki i wiedział co dobre, a co złe. Wiedział, że jedną trawkę można było pożerać w dużych ilościach, a na inne uważać, bo albo po nich brzuchy bolały, albo w głowie się przewracało. I tak to szło aż do współczesności.

W XX wieku, tym wieku największego zamieszania, wojen okrutnych, przeludnienia, wynalazków niebywałych i sięgania w kosmos, wynalazł też człowiek zakazy. Owszem i dawniej tego i owego zakazywano (na przykład Mojżesz zakazał spożywania wieprzowiny, co było racjonalne, bo w owych czasach włosień był nie do wykrycia i niezmiennie zabójczy – no tak, ale Mojżesz władzę sprawował z bożego nadania a nie z wyborów, więc pewnie był natchniony). Tymczasem współcześni władcy, którzy najpierw muszą schlebiać tłumom, a potem dopiero robić im dobrze, odkryli moc zakazów i zdelegalizowali, co Bóg dał w swej niezmierzonej mądrości. I oto mamy skutki.

Wiadomo, że zakazany owoc smakuje szczególnie, więc stworzył się popyt. Jak jest popyt, to i podaż się znajdzie. Nie wolno bożego leku zażywać i mieć, to zaraz pojawi się szatański, w laboratoriach produkowany i trujący o wiele skuteczniej. Należy go więc zakazać i wszystko zaczyna się od nowa. Diabeł nie śpi. Zakażą jednego, wymyśli się inny, jeszcze bardziej diaboliczny, bo możliwości są już dziś niezmierzone, technika i technologia nie do ogarnięcia, a żyć przecież z czegoś trzeba, choćby z „dopalaczy”.

Tymczasem niewinne (no, bez przesady, trochę winne, ale przez wieki oswojone, doskonale znane uczonym i ludowi prostemu) leki z bożej apteki rosną sobie spokojnie i dają zarobek różnym gangom, bo dzięki zakazom to się cholernie zaczęło opłacać.

Pamiętam nie tak znów odległe czasy, kiedy to za grosze, w każdej aptece można było swobodnie zaopatrzyć się w nader skuteczne kropelki. I komu to przeszkadzało? Dziś za coś takiego – kryminał. Wówczas jakoś nikomu to nie szkodziło, o zejściach się nie słyszało, najwyżej dorożkarze na swych kozłach nieco przysypiali, bo byli głównymi bodaj konsumentami tej najprostszej z prostych używek. O kroplach Inoziemcowa piszę, bom sam na nich wychowany.

Najstarszemu zawodowi świata, wcale nie temu, o którym zwykło się mniemać, że jest taki stary, raczej zawodowi polityka zawdzięczamy to zamieszanie. Świat – jak wiadomo – powstał z chaosu, a nikt tak dobrze chaosu nie wywoła, jak polityk właśnie. Potem ma zajęcie z porządkowaniem tego bałaganu i uzasadnienie swego istnienia. No to niech główkuje, jak z impasu wyjść. Jak zalegalizować co sam zdelegalizował, zachować przy tym tak zwaną twarz i wyprostować w głowach ludu co sam nie tak dawno pozakręcał. Współczuję, ale też trzymam kciuki. Może się uda.

toko

Zdjęcie: Anna66 Andrzejewska